Δεν υπάρχει βάθος πτώσης που να μην μπορεί να φτάσει η αγάπη του Θεού. Δεν υπάρχει ντροπή που να μπορεί να σταματήσει το έλεός Του.
Δεν υπάρχει σκοτάδι που να μην μπορεί να φωτίσει. Μπορούμε να διαλύσουμε τις ζωές μας όπως ο μικρότερος γιος, σπαταλώντας ό,τι μας δίνεται, ανταλλάσσοντας το αιώνιο με το προσωρινό, ιερό με το φθαρτό. Αλλά ακόμα και όταν αρνούμαστε τον εαυτό μας, όταν ο κόσμος μας βάζει σταυρό, όταν τίποτα δεν φαίνεται αδύνατο να διορθωθεί, ο Πατέρας ακόμα περιμένει.
Τρέχει προς το μέρος σου, Δεν βάζει όρους, δεν ρωτάει που ήσουν ή τι έχεις κάνει. Δεν χρειάζεται καμία εξήγηση. Σε χρειάζεται. Είναι έτοιμος να σε ντύσει με καινούργια ρούχα, να σου δώσει δαχτυλίδι στο χέρι, να ετοιμάσει ένα εορταστικό συμπόσιο – όχι επειδή το αξίζεις, αλλά επειδή γύρισες. Φτάνει μόνο αυτό: το βήμα σου, το μετανοημένο βλέμμα σου, ο αναστεναγμός σου.
Και αυτό είναι το μεγαλύτερο θαύμα της αγάπης: μπορούμε να είμαστε ξανά παιδιά Του, ό,τι κι αν συνέβη χθες. Δεν θα μας θυμίζει τα λάθη μας, δεν θα μας επιπλήξει ή θα θέσει όρους. Απλά θα μας αγκαλιάσει.