Από την πύλη αυτή εισήλθε ο Κύριος στα Ιεροσόλυμα την Κυριακή των Βαίων.

Ιερουσαλήμ η Χρυσή Πύλη 

Από εδώ πέρασε πολλές φορές ο Κύριος επιστρέφοντας από το όρος των Ελαιών. Από την πύλη αυτή εισήλθε ο Κύριος στα Ιεροσόλυμα την Κυριακή των Βαίων.
Η πόρτα αυτή κλείσθηκε από τον Ομάρ Χαττάπ, γιατί θεωρήθηκε ως περιττή αλλά και για λόγους ασφαλείας της πόλεως.
Η παράδοση λέει ότι θα ανοίξει πάλι όταν έρθει ξανά ο Κύριος, κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Όπως είναι σήμερα κλειστή, εξωτερικά λέγεται Πύλη της Μετάνοιας και εσωτερικά Πύλη του Ελέους.

Πάλεψε λεύτερος ξανά να γίνεις…

 

 

Όλοι αιχμάλωτοι είμαστε.

Αιχμάλωτοι σε κάποιο πάθος. Καθένας και σε κάτι διαφορετικό.
Άλλος στο τσιγάρο. Άλλος στο ποτό. Άλλος στο φαΐ. 

Άλλος στο χρήμα.

Αυτά βέβαια είναι κάποια από τα εύκολα, τα αναγνωρίσιμα τα πάθη… 

Δεν δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τον άνθρωπο που είναι δέσμιος σε αυτά.

Υπάρχουν και άλλα όμως. Πιο ύπουλα. Πιο επικίνδυνα.
Υπάρχουνε πάθη, καλά κρυμμένα, που με το γυμνό το μάτι δεν μπορείς να δεις…. Πάθη που προκαλούνε πόνο αβάσταχτο. 

Πάθη που διαλύουνε σχέσεις, γάμους, οικογένειες, φιλίες. 

Πάθη που τσακίζουνε ψυχές.

Εγωισμός, κατάκριση, ζήλεια, φθόνος, φιλοδοξία, μνησικακία, σκληροκαρδία, ανθρωπαρέσκεια, έπαρση, υπερηφάνεια… 

Και άλλα τέτοια πολλά…

Ψάξου, φίλε μου. Ψάξου μέσα σου καλά.

Ψάξου, βρες τι σε κρατάει δέσμιο και πάλεψε.
Πάλεψε λεύτερος ξανά να γίνεις…

Βλέποντας τους ανθρώπους τόσο υποταγμένους στην τιμωρία του θανάτου ''ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς''»…!

 

«Ενώ ο λαός έκλαιγε για τον Λάζαρο, επειδή εκείνος είχε πεθάνει, ο Χριστός έκλαιγε όχι λόγω του θανάτου του Λάζαρου (αφού, Αυτός ήρθε να τον Αναστήσει), αλλά λόγω της τυραννίας του θανάτου, που καταπίεζε όλους τους παρευρισκόμενους!
Πώς οι άνθρωποι … φτιαγμένοι κατ' εικόνα και ομοίωση του Ζώντος Θεού, στου Οποίου τη Βασιλεία δεν υπάρχουν νεκροί … πώς έγινε να χάσουν την Πίστη στη ζωή και στη Δύναμη του Θεού επάνω στον θάνατο;
Πώς κι έχουν γίνει τόσο κακόμοιροι Σκλάβοι του θανάτου, θεωρώντας τον παντοδύναμο;
Βλέποντας τους ανθρώπους τόσο υποταγμένους στην τιμωρία του θανάτου ''ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς''»…!

 Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

ΜΗΔΕΝ ΜΕΡΙΜΝΑΤΕ

 «Μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ᾿ ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν»  (Φιλιπ. 4, 6)

«Γιὰ τίποτε νὰ μὴ σᾶς πιάνει ἄγχος, ἀλλὰ σὲ κάθε περίσταση τὰ αἰτήματά σας νὰ τὰ ἀπευθύνετε στὸν Θεὸ μὲ προσευχὴ καὶ δέηση, ποὺ θὰ συνοδεύονται ἀπὸ εὐχαριστία». 

            Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Βαΐων η Εκκλησία έχει επιλέξει παροτρύνσεις του αποστόλου Παύλου προς τους Φιλιππησίους, διά των οποίων μας εισάγει στο πλαίσιο της μεγάλης Εβδομάδας. Όσα θα δούμε, θα ακούσουμε, θα ζήσουμε δεν μπορούνε να παραμείνουν στο πεδίο των δρωμένων ή της μνήμης μόνος. Χρειάζεται να αναδιφήσουμε τη ζωή και την πορεία μας, για να αφιερώσουμε τον εαυτό μας στον Χριστό, ώστε η Μεγάλη Εβδομάδα να έχει νόημα γνησιότητας και αλλαγής στη ζωή μας.

            Μεταξύ των παροτρύνσεων που ο Απόστολος απευθύνει είναι και αυτή που αναφέρει να μην έχουμε μέριμνα οι χριστιανοί, να μη μας πιάνει το άγχος. Η σταύρωση, η ταφή και η ανάσταση του Χριστού μάς δείχνουν έναν αλλιώτικο δρόμο από τον συνήθη που οι άνθρωποι έχουμε στον νου μας. Είναι ο δρόμος της βασιλείας του Θεού. Και η βασιλεία του Θεού συνεπάγεται την εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, που είναι η αγάπη. Συνεπάγεται την προσωπική σχέση με τον Θεό και όχι μία γενικότητα και μία αφηρημένη προσέγγιση μιας ανώτερης δύναμης. Συνεπάγεται την ανταπόκριση σε έναν έρωτα, ο οποίο δεν αφήνει τίποτε χωρίς νόημα. Την απόφασή μας, τελικά, να μην είναι η επιβίωση, η επικράτηση, η αναγνώριση, η δόξα τα κλειδιά της ευτυχίας, αλλά η κοινωνία της αγάπης, ακόμη κι αν μας οδηγεί στην παραίτηση από δικαιώματα, από ζωή, από την αίσθηση ότι μπορούμε και πρέπει να ελέγχουμε τη ζωή μας, κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι ανέφικτο, όταν η ζωή μας είναι εξαρτημένη και από την ελευθερία των άλλων.

            Η μέριμνα μάς κάνει να μην μπορούμε να ησυχάσουμε. Και το ζούμε αυτό ιδιαιτέρως την Μεγάλη Εβδομάδα. Ενώ τα της ζωής είναι απλά, εμείς θα θυμηθούμε να κάνουμε όλα τα άλλα πλην του να ασχοληθούμε με τον Χριστό. ΄Η, κι αν ασχοληθούμε, θα είναι για λίγο. Ο αληθινός πρωταγωνιστής της Μεγάλης Εβδομάδας, όπως και της ζωής μας εν γένει, ο Χριστός μοιάζει απών ή καθίσταται τόσο ακίνδυνος, καθώς δεν Τον αφήνουμε να αλλάξει τη ζωή μας, ώστε τελικά η πορεία προς το Πάσχα να μην είναι λυτρωτική, αλλά απλώς μία στάση στο χρόνο, που ξεκουράζει, αλλά δεν αλλάζει εύκολα τις καρδιές μας.

            Μα έχουμε ανάγκη από το να επιβιώσουμε, θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξει. Προφανώς, μόνο που ο απόστολος Παύλος μιλά για την προτεραιότητα της σχέσης. Τα αιτήματά μας καλούμαστε να τα αναθέτουμε στον Θεό, με προσευχή, δέηση και ευχαριστία. Προσευχή σημαίνει αναγνώριση ότι ο Θεός είναι Πατέρας και συνομιλητής μας. Δέηση σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε ότι Εκείνος έχει τον τελευταίο λόγο και Τον παρακαλούμε γι’ αυτό που νιώθουμε ότι χρειαζόμαστε. Ευχαριστία σημαίνει ότι δεν απαιτούμε, δεν αγχωνόμαστε, αλλά δοξάζουμε Τον Θεό ευχαριστώντας Τον για ό,τι μας έχει δώσει, για ό,τι έχει επιτρέψει, για ό,τι έρχεται στο μέλλον.

            Η Μεγάλη Εβδομάδα, μέσα από τον πλούτο τόσο τον λειτουργικό όσο και τον πνευματικό, μάς δίνει την ευκαιρία να αφήσουμε την έκβαση της ζωής μας στα χέρια του Θεού. Να ευχαριστήσουμε τον Χριστό για όλα, κυρίως όμως για τη λύτρωση και τη σωτηρία, την οποία μας παρέχει. Να Τον παρακαλέσουμε γι αγάπη, τόσο από εμάς όσο και προς εμάς. Να προσευχηθούμε σε Αυτόν, αναγνωρίζοντάς Τον ως τον πρωταγωνιστή της ζωής και της ύπαρξής μας, για να είναι τα πάντα μια καινούργια αρχή, χωρίς το άγχος που συντρίβει, αλλά με τη χαρά ότι είμαστε παιδιά του Θεού και δεν θα μας αφήσει!

            Καλή Ανάσταση! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΣ ΡΩΜΗΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Μαρτίνου του Πάπα Ρώμης τιμά σήμερα, 13 Απριλίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Μαρτίνος, Επίσκοπος Ρώμης, γεννήθηκε στην κεντρική Ιταλία, στο Τόδι της Ομβρικής.

Έγινε Πάπας Ρώμης την εποχή που την Εκκλησία ταλαιπωρούσε η αίρεση των Μονοθελητών. Δυστυχώς, τότε και η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης είχε πέσει στα δίχτυα αυτής της αίρεσης, διότι ο Πατριάρχης Παύλος ο Β’ ήταν υπέρμαχος του Μονοθελητισμού, μαζί με τον αυτοκράτορα Κώνστα τον Β’ . Ο Πάπας Μαρτίνος, υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, προσπάθησε με επιστολή του, αλλά και με ειδικούς απεσταλμένους κληρικούς, να επαναφέρει τον Πατριάρχη Παύλο στο ορθόδοξο δόγμα. Μάταια, όμως.

Ο Πατριάρχης, επηρεαζόμενος από τον αυτοκράτορα, επέμενε στο Μονοθελητισμό και εξόρισε τους απεσταλμένους του Μαρτίνου σε διάφορα νησιά. Μάλιστα, ο Κώνστας ο Β’ έστειλε και συνέλαβαν με δόλο και τον ίδιο το Μαρτίνο.

Και αφού τον οδήγησαν αιχμάλωτο στην Κωνσταντινούπολη, κατόπιν τον εξόρισαν στη Χερσώνα. Εκεί, πέθανε στις 16 Σεπτεμβρίου του 655 μ.Χ., αφού κυβέρνησε την εκκλησία του έξι χρόνια. Το σπουδαιότερο, όμως, είναι ότι ο θάνατος τον βρήκε αγωνιζόμενο στις επάλξεις της Ορθοδοξίας, ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας. Δηλαδή, να διδάσκει ορθά, χωρίς πλάνη, το λόγο της αλήθειας.

(Η μνήμη του, από ορισμένους Συναξαριστές, επαναλαμβάνεται στις 20 Σεπτεμβρίου).

Μαζί με τον Άγιο Μαρτίνο εξορίστηκαν στη Χερσώνα και δυο ακόμα Επίσκοποι, όπου μετά από πολλές ταλαιπωρίες πέθαναν.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείοις δόγμασι, της ευσέβειας, υπεστήριξας, την Εκκλησίαν, ω Μαρτίνε ιεράρχα Θεόσοφε, τον γαρ Χριστόν διπλούν όντα ταίς φύσεσιν, ομολογήσας την πλάνην κατήσχυνας. Πάτερ Όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

 

Τη σημερινή ημέρα, Κυριακή των Βαΐων, γιορτάζουμε την πανηγυρική είσοδο του Κυρίου Ιησού Χριστού στην Ιερουσαλήμ. Τότε, ερχόμενος ο Ιησούς από τη Βηθανία στα Ιεροσόλυμα, έστειλε δύο από τους Μαθητές του και του έφεραν ένα γαϊδουράκι. Και κάθισε πάνω του για να μπει στην πόλη.

Ο δε λαός, ακούγοντας ότι ο Ιησούς έρχεται, πήραν αμέσως στα χέρια τους βάγια από φοίνικες και βγήκαν να τον υποδεχτούν. Και άλλοι μεν με τα ρούχα τους, άλλοι δε κόβοντας κλαδιά από τα δέντρα, έστρωναν το δρόμο απ’ όπου ο Ιησούς θα περνούσε. Και όλοι μαζί, ακόμα και τα μικρά παιδιά, φώναζαν: «Ωσαννά· ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ».
Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα «επί πώλον όνου». Πορεύεται και οι Ισραηλίτες τον υποδέχονται με τιμές ως Βασιλιά. Εκείνος δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στις τιμές, δεν περιορίζεται στο πανηγύρι, στην πρόσκαιρη δόξα, αλλά προχωρεί στο σταυρό και την Ανάσταση.
Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα είναι τελικά η είσοδος του μαρτυρίου στην επίγεια ζωή του Κυρίου. Σε λίγες ημέρες θα μαρτυρήσει και θα θανατωθεί στο σταυρό, για να θανατώσει το θάνατο και να χαρίσει τη ζωή.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὠσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Μάξιμος Παφίλης, Επίσκοπος Μελιτηνής

---

Ημέρες λιγοστές πριν το Πάσχα. Ο χρόνος πυκνώνει, βαραίνει σαν σύννεφο φορτωμένο βροχή λίγο πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, μαζεύεται στις γωνιές των δωματίων, στις σιωπές ανάμεσα στις λέξεις.

Μια προσμονή απλώνεται, όχι γιορτινή, αλλά υπόγεια, ψίθυρος αίματος στις φλέβες πριν την πληγή. Είναι η ανάσα του κόσμου που κρατιέται, η στιγμή πριν το μεγάλο Σάββατο της ιστορίας.

Τα γεγονότα της Βηθανίας και της εισόδου στα Ιεροσόλυμα, όπως τα αφηγείται ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην περικοπή της Κυριακής των Βαΐων (Ιω. 12, 1–18), δεν είναι απλώς σταθμοί προς το Πάθος, είναι το ίδιο το Πάθος που αρχίζει να ξεδιπλώνεται, η αγάπη και η προδοσία να ζυμώνονται στο ίδιο σκεύος. Η Βηθανία, τόπος όπου ο θάνατος νικήθηκε πρόσκαιρα, γίνεται προοίμιο του οριστικού θανάτου, και η θριαμβευτική είσοδος στην πόλη μια πορεία προς την καρδιά του σκότους, προς τον Σταυρό που περιμένει σαν ανοιχτός τάφος στην κορυφή του λόφου.

Εδώ, η πίστη φανερώνεται στην πιο γυμνή, σχεδόν παράλογη μορφή της, στην πράξη της Μαρίας, ενώ η υποκρισία φοράει το προσωπείο της λογικής και της φιλαλληλίας στα λόγια του Ιούδα. Η ειλικρίνεια γίνεται άρωμα πολύτιμο που γεμίζει τον χώρο, και η μυστική σκέψη της προδοσίας κρύβεται πίσω από τη μέριμνα για τους φτωχούς.

Σαν άνθη σκοτεινής ποίησης, οι πράξεις και οι παραλείψεις υφαίνουν την ατμόσφαιρα αυτών των ημερών, όπου ο Μεσσίας βαδίζει συνειδητά προς την θυσία, και ο κόσμος, μετέωρος ανάμεσα στην ελπίδα και την άρνηση, ετοιμάζεται να φωνάξει «Ωσαννά» και λίγο μετά «Σταύρωσον». Η λάσπη των δρόμων της Ιερουσαλήμ ανακατεύεται με τα δάκρυα της Μαρίας και το άρωμα του μύρου, μια αίσθηση σαν τριαντάφυλλο που σαπίζει κάτω από τη βροχή, όμορφο και οδυνηρό ταυτόχρονα.

Έξι μέρες πριν την γιορτή που θα άλλαζε τον χρόνο. "ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Βηθανίαν" (Ιω. 12, 1). Όχι μια τυχαία επιστροφή, μα μια στάση αναγκαία, ένας επίλογος πριν την τελική πράξη. Βηθανία. Το όνομα αντηχεί ακόμα την κραυγή "Λάζαρε, δεῦρο ἔξω" (Ιω. 11, 43), τον ήχο της ταφόπετρας που κυλά. "Ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν" (Ιω. 12, 1).

Η παρουσία του Λαζάρου στο δείπνο δεν είναι απλώς μια λεπτομέρεια, είναι μια σιωπηλή μαρτυρία, μια ζωντανή υπενθύμιση της δύναμης που κάθεται ανάμεσά τους. "Ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ" (Ιω. 12, 2). Φαντάσου τον: ακόμα χλωμός ίσως, με τα σημάδια του τάφου βαθιά χαραγμένα στα μάτια, ένα φάντασμα που τρώει και πίνει, η ίδια η ζωή του μια πρόκληση στην τάξη του θανάτου. Η Μάρθα διακονεί, πάντα πρακτική, γειωμένη στην ανάγκη της στιγμής. Μα η αδερφή της, η Μαρία, ζει σε άλλη διάσταση.

"Ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου" (Ιω. 12, 3). Μια πράξη απόλυτη, χωρίς υπολογισμούς. Μια λίτρα, όχι λίγες σταγόνες. Όλο το πολύτιμο υγρό, το άρωμα φυλαγμένο για στιγμές μεγάλες, θυσιάζεται τώρα. Η λογική θα ψιθύριζε «σπατάλη». Η αγάπη δεν μετράει. Η αγάπη χύνεται ολόκληρη, σαν το μύρο στους πόδες του Ιησού. "ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ" (Ιω. 12, 3).

Μια εικόνα σχεδόν σκανδαλώδης. Η γυναίκα, με τα μαλλιά της λυμένα, να σκουπίζει τα πόδια του Διδασκάλου. Υποταγή; Ναι, αλλά και βασιλική τιμή. Η οσμή απλώνεται, βαριά, γλυκιά, διαπεραστική. "ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου" (Ιω, 12, 3). Σαν μια αόρατη παρουσία, το άρωμα γίνεται σύμβολο της αφοσίωσης που ξεχειλίζει, της θυσίας που προαναγγέλλεται, μια ευωδία που πνίγει τον μουχλιασμένο αέρα της υποκρισίας που καραδοκεί. Είναι η στιγμή όπου η αιώνια ομορφιά αγγίζει τη φθαρτή σάρκα, ένας πίνακας ζωγραφισμένος με φως και σκιά.

Και τότε, η φωνή της αντίρρησης. "Λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι" (Ιω. 12, 4). Η αναφορά στο μέλλον, «ὁ μέλλων παραδιδόναι», ρίχνει μια σκιά παγωμένη πάνω στην τρυφερή σκηνή. Ο προδότης μιλά με τη γλώσσα της ψευτο-ευσέβειας, της κοινωνικής δικαιοσύνης. "Διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς;" (Ιω. 12, 5). Τριακόσια δηνάρια.

Ένας μισθός σχεδόν ενός χρόνου. Το επιχείρημα φαίνεται αδιάσειστο. Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει με τη φροντίδα για τους φτωχούς; Μα η καρδιά του Ιούδα είναι αλλού. Ο ευαγγελιστής δεν αφήνει καμία αμφιβολία: "εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ᾽ ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν" (Ιω. 12, 6). Η μικρή κάσα με τα χρήματα, το γλωσσόκομον, γίνεται το κέντρο του κόσμου του, ένας σκοτεινός ήλιος γύρω από τον οποίο περιστρέφονται οι σκέψεις του. Κλέφτης.

Η λέξη πέφτει βαριά. Η υποκρισία του ντύνεται με τη στολή της αρετής, μια μάσκα που κρύβει το κενό, την άβυσσο της απληστίας που καταπίνει την ψυχή, σαν μαύρη τρύπα που ρουφά το φως. Οι φτωχοί γίνονται απλώς πρόφαση, ένα εργαλείο για να καλύψει την εσωτερική του ερήμωση, την αδυναμία του να κατανοήσει την πράξη της Μαρίας, την οικονομία της αγάπης που δεν λογαριάζει κόστος. Η καρδιά του παγωμένο τοπίο όπου οι νιφάδες της απληστίας σκεπάζουν κάθε ζεστό συναίσθημα.

Η απάντηση του Χριστού έρχεται ήρεμη, μα με μια βαρύτητα που κόβει την ανάσα. "Εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς· ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό" (Ιω, 12. 7). Η πράξη της Μαρίας αποκτά το αληθινό της νόημα. Δεν είναι σπατάλη, είναι προετοιμασία. Το μύρο δεν χύθηκε άσκοπα, αλείφει το Σώμα που σύντομα θα παραδοθεί στον θάνατο.

Είναι η τιμή που προηγείται της ταπείνωσης, η ευωδία που θα παλέψει με την δυσοσμία της κακίας του κόσμου. Η Μαρία, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί πλήρως, γίνεται προφήτισσα του Πάθους. Και η διάκριση που ακολουθεί, οριοθετεί την παρουσία Του στον χρόνο: "τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ᾽ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε" (Ιω, 12. 8). Δεν είναι αδιαφορία για τους φτωχούς.

Είναι η αναγνώριση της μοναδικότητας της στιγμής, της ιστορικής παρουσίας του Θεανθρώπου που πλησιάζει στο τέλος της επίγειας πορείας Του. Η ευκαιρία της άμεσης, φυσικής επαφής μαζί Του λιγοστεύει. Η φροντίδα για τους φτωχούς παραμένει αιώνιο χρέος της Εκκλησίας, αλλά η φυσική παρουσία του Κυρίου είναι ένα δώρο που σύντομα θα αναληφθεί. Είναι η μελαγχολία της απώλειας που ήδη σκιάζει τη χαρά της συνάντησης.

Η είδηση της παρουσίας του Ιησού και του Λαζάρου διαδίδεται σαν φωτιά σε ξερά χόρτα. "Ἔγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν Ἰουδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστι" (Ιω. 12, 9). Το πλήθος συρρέει, κινούμενο από περιέργεια, από θαυμασμό, ίσως και από μια ακαθόριστη ελπίδα. "ἦλθον οὐ διὰ τὸν Ἰησοῦν μόνον, ἀλλ᾽ ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν" (Ιω, 12. 9).

Ο Λάζαρος γίνεται αξιοθέατο, το θαύμα περπατά ανάμεσά τους. Αυτή η ζωντανή απόδειξη της δύναμης του Χριστού, όμως, ενοχλεί θανάσιμα την θρησκευτική εξουσία. "ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν" (Ιω. 12, 10). Η λογική τους είναι απλή και φρικιαστική: αν το σημάδι ενοχλεί, σβήσε το σημάδι. Η ζωή που αναστήθηκε πρέπει να ξαναπεθάνει, για να μην πιστέψει ο κόσμος. "ὅτι πολλοὶ δι᾽ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν Ἰησοῦν" (Ιω. 12, 11). Η πίστη που γεννιέται από το θαύμα γίνεται απειλή. Η καρδιά τους έχει γίνει πέτρα, ανίκανη να δεχτεί το φως, ένας μηχανισμός εξουσίας που αμύνεται στην ίδια την Αλήθεια, σαν μηχανικό πουλί που κελαηδά ψεύτικα σε χρυσό κλουβί.

Και η επόμενη μέρα φέρνει την πομπή προς την Ιερουσαλήμ. "Τῇ ἐπαύριον ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν" (Ιω. 12, 12). Το πλήθος που είχε έρθει για το Πάσχα, ακούγοντας πως ο θαυματουργός Ραββίνος πλησιάζει, ξεχύνεται στους δρόμους. Η ατμόσφαιρα αλλάζει. Από την κλειστή, φορτισμένη ατμόσφαιρα του δείπνου στη Βηθανία, περνάμε στην ανοιχτή, θορυβώδη εκδήλωση του ενθουσιασμού. "ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ" (Ιω. 12, 13). Τα βάγια, σύμβολα νίκης και χαράς, κυματίζουν στον αέρα.

Οι φωνές υψώνονται, ένας χείμαρρος ζητωκραυγών: "καὶ ἔκραζον· ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ" (Ιω. 12, 13). «Ωσαννά!» Η κραυγή της ελπίδας, η αναγνώριση του Μεσσία, του απελευθερωτή. Τον αναγνωρίζουν ως Βασιλέα, μα η βασιλεία που προσδοκούν είναι γήινη, πολιτική, μια απελευθέρωση από τον ρωμαϊκό ζυγό. Η ειρωνεία είναι σχεδόν αφόρητη. Τον υποδέχονται ως βασιλιά, ενώ Εκείνος πηγαίνει να πεθάνει σαν κακούργος. Αυτή η μαζική έκρηξη ενθουσιασμού, πόσο εύθραυστη, πόσο εφήμερη.

Μια στιγμή που συμπυκνώνει την τραγωδία της ανθρώπινης προσδοκίας που πάντα αστοχεί στο βάθος του Θείου σχεδίου. Όπως παρατηρεί και ο Ιωάννης Καντακουζηνός, ακόμα και οι παιδικές φωνές που αναγνωρίζουν τον Χριστό ως Κύριο, μαρτυρούν την θεότητά του, αφού το όνομα «Κύριος» χωρίς προσδιορισμό ανήκει μόνο στον Θεό: «Οὕτω δε ἀπροσδιορίστως τὸ « κύριος » οὐδενὸς ἑτέρου ἐστὶν ἢ τοῦ Θεοῦ. Διά τοι τοῦτο καὶ ὁ Χριστὸς Θεὸς ὢν, μὴ μόνον οὐδὲν ἐπετίμησε τοῖς λέγουσι τὸ, « Ωσαννά ἐν ὑψίστοις, ... ἀλλὰ καὶ τὸν Δαβὶδ εἰς μέσον ἤγαγεν...».[1] Οι πέτρες της Ιερουσαλήμ, θα μπορούσε να πει κανείς, έβλεπαν πιο καθαρά από τα μάτια των πολλών.

Ο Βασιλιάς τους, όμως, δεν έρχεται πάνω σε άρμα ή πολεμικό άλογο. "εὑρὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ᾽ αὐτό" (Ιω. 12, 14). Ένα γαϊδουράκι, το ζώο της ειρήνης και της ταπεινότητας. Η εικόνα είναι σκόπιμη, μια ζωντανή παραβολή που εκπληρώνει την προφητεία: "καθώς ἐστι γεγραμμένον· μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου" (Ιω. 12, 14-15, παραπέμποντας στον Ζαχαρία 9, 9). Η Βασιλεία Του δεν είναι αυτού του κόσμου, η δύναμή Του δεν βρίσκεται στα όπλα, αλλά στην αγάπη και την θυσία.

Ακόμα και οι μαθητές, οι πιο κοντινοί Του, δεν συλλαμβάνουν το πλήρες νόημα. "Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τὸ πρῶτον" (Ιω. 12, 16). Η κατανόηση θα έρθει αργότερα, μετά την Ανάσταση, όταν το φως της δόξας Του θα φωτίσει τα γεγονότα του παρελθόντος. "ἀλλ᾽ ὅτε ἐδοξάσθη ὁ Ἰησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ᾽ αὐτῷ γεγραμμένα, καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ" (Ιω. 12, 16). Η μνήμη μεταμορφώνεται υπό το φως της Ανάστασης, τα κομμάτια του παζλ βρίσκουν τη θέση τους, το ακατανόητο γίνεται αποκαλυπτικό. Σαν ένα όνειρο που μόνο μετά το ξύπνημα αρχίζεις να ερμηνεύεις, η πορεία προς την Ιερουσαλήμ είναι ένα ποτάμι από σύμβολα, όπου κάθε πέτρα, κάθε κλαδί φοίνικα, κάθε ζητωκραυγή αντηχεί νοήματα που ξεπερνούν την άμεση αντίληψη.

Η μαρτυρία για την ανάσταση του Λαζάρου είναι ο καταλύτης για την υποδοχή. "Ἐμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ᾽ αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν" (Ιω. 12, 17). Η φήμη του θαύματος προηγείται, προετοιμάζει το έδαφος. "διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον" (Ιω. 12, 18).

Το «σημείο» γίνεται αφορμή για την εκδήλωση λατρείας, έστω και παρεξηγημένης. Η δύναμη επί του θανάτου ελκύει, γοητεύει, γεννά ελπίδα. Μα αυτή η ίδια δύναμη τρομάζει όσους έχουν βολευτεί στη σκιά του θανάτου, όσους έχουν επενδύσει στην εξουσία που πηγάζει από τον φόβο. Θρησκευτική φοβο-λατρεία. Πόσο πολύ θυμίζει τις μέρες μας... Η Βηθανία και η Ιερουσαλήμ γίνονται οι δύο πόλοι ενός δράματος που εκτυλίσσεται ταυτόχρονα στο φως της ημέρας και στο σκοτάδι των καρδιών. Η αγάπη της Μαρίας, η απληστία του Ιούδα, η περιέργεια του πλήθους, ο φόβος των παραδοσιακών υποκριτών αρχιερέων, η ταπεινή μεγαλοπρέπεια του Χριστού, όλα συνθέτουν το σκηνικό για την τελική αναμέτρηση.

Και μένει η μυρωδιά του μύρου. Να πλανάται ακόμα, σαν ανάμνηση μιας πράξης απόλυτης αγάπης, σαν υπόσχεση ζωής μέσα στον θάνατο. Μένει ο ήχος των «Ωσαννά», που σύντομα θα πνιγεί από άλλες, πιο σκοτεινές κραυγές. Μένει η εικόνα του Λαζάρου, του ανθρώπου που γύρισε πίσω, φέροντας τη σιωπή του τάφου στα μάτια του.

Η πορεία προς την Ιερουσαλήμ δεν τελείωσε εκείνη την ημέρα. Συνεχίζεται μέσα στις ψυχές, σε κάθε γενιά που καλείται να διαλέξει ανάμεσα στην αφοσίωση της Μαρίας και τον υπολογισμό του Ιούδα, την θρησκευτική παράδοση και μεγαλοπρέπεια και την ανατρεπτική ταπεινότητα του Ιησού, ανάμεσα στην κραυγή της πίστης και τον ψίθυρο της αμφιβολίας. Η Βηθανία είναι πάντα κοντά, ο τόπος όπου η αγάπη αψηφά τη λογική και προετοιμάζει για την θυσία. Και η Ιερουσαλήμ περιμένει, η πόλη των αντιφάσεων, όπου ο θρίαμβος και η προδοσία βαδίζουν χέρι-χέρι στους ίδιους δρόμους.

Καθώς οι σκιές μακραίνουν και το Πάσχα πλησιάζει ξανά, η καρδιά στέκεται μετέωρη, σαν τους μαθητές που δεν καταλάβαιναν ακόμα. Ακούγοντας τον απόηχο των φοινίκων και την υπόκωφη βοή του πλήθους, αναζητώντας το πρόσωπο του Βασιλιά που έρχεται ταπεινά, καθισμένος πάνω στο πουλάρι της ειρήνης, προς το κέντρο του Πάθους, προς την καρδιά της Αγάπης που νικά τον θάνατο. Η σιωπή που ακολουθεί τις ζητωκραυγές είναι βαριά, γεμάτη από το ανείπωτο μυστήριο της σωτηρίας που επιτελείται, μια σιωπή που παραμένει ο ίδιος φόβος, η ίδια προσευχή.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13/04/25-ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ ΙΒ' 1-18

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Πρὸ ἓξ ἡμερῶν τοῦ πάσχα, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς Βηθανίαν, ὅπου ἦν Λάζαρος ὁ τεθνηκώς, ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. Ἐποίησαν οὖν αὐτῷ δεῖπνον ἐκεῖ, καὶ ἡ Μάρθα διηκόνει· ὁ δὲ Λάζαρος εἷς ἦν τῶν ἀνακειμένων σὺν αὐτῷ. Ἡ οὖν Μαρία, λαβοῦσα λίτραν μύρου νάρδου πιστικῆς πολυτίμου, ἤλειψε τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἐξέμαξε ταῖς θριξὶν αὐτῆς τοὺς πόδας αὐτοῦ· ἡ δὲ οἰκία ἐπληρώθη ἐκ τῆς ὀσμῆς τοῦ μύρου. Λέγει οὖν εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, Ἰούδας Σίμωνος Ἰσκαριώτης, ὁ μέλλων αὐτὸν παραδιδόναι· διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς; Εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ’ ὅτι κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν. Εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς· ἄφες αὐτήν, εἰς τὴν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκεν αὐτό. Τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε. Ἔγνω οὖν ὄχλος πολὺς ἐκ τῶν Ἰουδαίων ὅτι ἐκεῖ ἐστι, καὶ ἦλθον οὐ διὰ τὸν Ἰησοῦν μόνον, ἀλλ’ ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἴδωσιν ὃν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν. Ἐβουλεύσαντο δὲ οἱ ἀρχιερεῖς ἵνα καὶ τὸν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν, ὅτι πολλοὶ δι’ αὐτὸν ὑπῆγον τῶν Ἰουδαίων καὶ ἐπίστευον εἰς τὸν Ἰησοῦν. Τῇ ἐπαύριον ὄχλος πολὺς ὁ ἐλθὼν εἰς τὴν ἑορτήν, ἀκούσαντες ὅτι ἔρχεται ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα, ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ, καὶ ἔκραζον· ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. Εὑρὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς ὀνάριον ἐκάθισεν ἐπ’ αὐτό, καθώς ἐστι γεγραμμένον· μὴ φοβοῦ, θύγατερ Σιών· ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται καθήμενος ἐπὶ πῶλον ὄνου. Ταῦτα δὲ οὐκ ἔγνωσαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ τὸ πρῶτον, ἀλλ’ ὅτε ἐδοξάσθη ὁ Ἰησοῦς, τότε ἐμνήσθησαν ὅτι ταῦτα ἦν ἐπ’ αὐτῷ γεγραμμένα, καὶ ταῦτα ἐποίησαν αὐτῷ. Ἐμαρτύρει οὖν ὁ ὄχλος ὁ ὢν μετ’ αὐτοῦ ὅτε τὸν Λάζαρον ἐφώνησεν ἐκ τοῦ μνημείου καὶ ἤγειρεν αὐτὸν ἐκ νεκρῶν. Διὰ τοῦτο καὶ ὑπήντησεν αὐτῷ ὁ ὄχλος, ὅτι ἤκουσαν τοῦτο αὐτὸν πεποιηκέναι τὸ σημεῖον.

Νεοελληνική Απόδοση

Έξι μέρες πριν από το Πάσχα, ήρθε ο Ιησούς στη Βηθανία, όπου έμενε ο Λάζαρος, που είχε πεθάνει και ο Ιησούς τον ανέστησε από τους νεκρούς. Ετοίμασαν, λοιπόν, εκεί για χάρη του δείπνο, και η Μάρθα υπηρετούσε, ενώ ο Λάζαρος ήταν ένας απ’ αυτούς που παρακάθονταν μαζί με τον Ιησού στο δείπνο. Τότε η Μαρία πήρε μια φιάλη από το πιο ακριβό άρωμα της νάρδου κι άλειψε τα πόδια του Ιησού. Έπειτα σκούπισε με τα μαλλιά της τα πόδια του, κι όλο το σπίτι γέμισε με την ευωδιά του μύρου. Λέει τότε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ένας από τους μαθητές του, αυτός που σκόπευε να τον προδώσει: «Γιατί να μην πουληθεί αυτό το μύρο για τριακόσια αργυρά νομίσματα, και τα χρήματα να διανεμηθούν στους φτωχούς;» Αυτό το είπε όχι γιατί νοιαζόταν για τους φτωχούς, αλλά γιατί ήταν κλέφτης και, καθώς διαχειριζόταν το κοινό ταμείο, συχνά κρατούσε για τον εαυτό του από τα χρήματα που έβαζαν σ’ αυτό. Είπε τότε ο Ιησούς: «Άφησέ την ήσυχη· αυτό που κάνει είναι για την ημέρα του ενταφιασμού μου. Οι φτωχοί πάντοτε θα υπάρχουν κοντά σας, εμένα όμως δε θα με έχετε πάντοτε». Πλήθος πολύ από τους Ιουδαίους της πόλεως έμαθαν ότι ο Ιησούς βρίσκεται εκεί και ήρθαν για να δουν όχι μόνο αυτόν αλλά και το Λάζαρο, που τον είχε αναστήσει από τους νεκρούς. Γι’ αυτό οι αρχιερείς αποφάσισαν να σκοτώσουν και το Λάζαρο, επειδή εξαιτίας του πολλοί Ιουδαίοι εγκατέλειπαν αυτούς και πίστευαν στον Ιησού. Την άλλη μέρα, το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του Πάσχα, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλαδιά φοινικιάς, και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν κραυγάζοντας: Δόξα στο Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ! Ο Ιησούς είχε βρει ένα γαϊδουράκι και κάθισε πάνω του, όπως λέει η Γραφή: Μη φοβάσαι θυγατέρα μου, πόλη της Σιών· να που έρχεται σ’ εσένα ο βασιλιάς σου, σε γαϊδουράκι πάνω καθισμένος. Αυτά στην αρχή δεν τα κατάλαβαν οι μαθητές του· όταν όμως ο Ιησούς ανυψώθηκε στη θεία δόξα, τότε τα θυμήθηκαν. Ό,τι είχε γράψει για κείνον η Γραφή, αυτά και του έκαναν. Όλοι, λοιπόν, εκείνοι που ήταν μαζί με τον Ιησού, όταν φώναξε το Λάζαρο από τον τάφο και τον ανέστησε από τους νεκρούς, διηγούνταν αυτά που είχαν δει. Γι’ αυτό ήρθε το πλήθος να τον προϋπαντήσει, επειδή έμαθαν ότι αυτός είχε κάνει το θαυμαστό αυτό σημείο.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13/04/25-ΠΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΙΣΙΟΥΣ Δ' 4-9

 

π. Επιφανίου Παπαντωνίου

Πρωτότυπο Κείμενο 

Ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε. Τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. ὁ Κύριος ἐγγύς. Μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ’ ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν. Καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε· ἃ καὶ ἐμάθετε καὶ παρελάβετε καὶ ἠκούσατε καὶ εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε· καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης ἔσται μεθ’ ὑμῶν.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, να χαίρεστε πάντοτε με τη χαρά που δίνει η κοινωνία με τον Κύριο. Θα το πω και πάλι: να χαίρεστε. Σ’ όλους να δείχνετε την καλοσύνη σας. Ο Κύριος έρχεται σύντομα. Για τίποτε να μην σας πιάνει άγχος, αλλά σε κάθε περίσταση τα αιτήματά σας να τα απευθύνετε στον Θεό με προσευχή και δέηση, που θα συνοδεύονται από ευχαριστία. Και η ειρήνη του Θεού, που είναι ασύλληπτη στο ανθρώπινο μυαλό, θα διαφυλάξει τις καρδιές και τις σκέψεις σας κοντά στον Ιησού Χριστό. Τέλος, αδερφοί μου, ότι είναι αληθινό, σεμνό, δίκαιο, καθαρό, αξιαγάπητο, καλόφημο, ότι έχει σχέση με την αρετή και είναι άξιο επαίνου, αυτά να έχετε στο μυαλό σας. Αυτά που μάθατε, παραλάβατε κι ακούστε από μένα, αυτά που είδατε σ’ εμένα, αυτά να κάνετε κι εσείς. Και ο Θεός που δίνει την ειρήνη θα είναι μαζί σας.

Γιατί έγινε η ανάσταση του Λαζάρου;

 

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ἁγίου Λαζάρου.Τό προοίμιο τοῦ Σταυροῦ.

 

 

 π. Ἀλεξάνδρου Σμέμαν

«Τὴν ψυχωφελῆ, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καὶ τὴν Ἁγίαν Ἑβδομάδα τὸ σόν πάθος, αἰτοῦμεν κατιδεῖν Φιλάνθρωπε …»

 

 Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ στιχηροῦ στὸν ἑσπερινό τῆς Παρασκευῆς, πρὶν τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων, τελειώνει ἡ Μεγάλη Σαρακοστή. Μπαίνουμε πιὰ στὴν «Ἁγία Ἑβδομάδα», στὴν περίοδο τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν παθῶν τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θανάτου καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του. Περίοδος ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου. 

 Τὰ γεγονότα τῆς διπλῆς γιορτῆς, ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου καὶ ἡ εἴσοδος τοῦ Κυρίου στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀναφέρονται στὰ λειτουργικὰ κείμενα σὰν «προοίμιο τοῦ Σταυροῦ». Ἔτσι, γιὰ νὰ καταλάβουμε καλύτερα αὐτὰ τὰ γεγονότα, θὰ πρέπει νὰ τὰ δοῦμε μέσα στὰ πλαίσια τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας.

  Τὸ κοινὸ ἀπολυτίκιο τῶν δύο αὐτῶν ἡμερῶν: «τὴν κοινὴν ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον, Χριστὲ ὁ Θεός…» μᾶς βεβαιώνει, μὲ κατηγορηματικὸ τρόπο, γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς κοινῆς ἀνάστασης. Εἶναι πολὺ σημαντικὸ ὅτι μία ἀπὸ τὶς μεγάλες γιορτὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ θριαμβευτικὴ εἴσοδος τοῦ Κυρίου στὰ Ἱεροσόλυμα, γίνεται ὁ ὁδηγὸς στὴν πορεία μας μέσα στὸ σκοτάδι τοῦ Σταυροῦ. Ἔτσι τὸ φῶς καὶ ἡ χαρὰ λάμπουν ὄχι μόνο στὸ τέλος τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας ἀλλὰ καὶ στὴν ἀρχή της. Τὸ φῶς καὶ ἡ χαρὰ φωτίζουν αὐτὸ τὸ σκοτάδι καὶ ἀποκαλύπτουν τὸ βαθὺ καὶ τελικὸ νόημά του. Ὅλοι ὅσοι εἶναι ἐξοικειωμένοι μὲ τὴν Ὀρθόδοξη λατρεία γνωρίζουν τὸν ἰδιότυπο, σχεδὸν παράδοξο, χαρακτήρα τῶν ἀκολουθιῶν τοῦ Σαββάτου τοῦ Λαζάρου. Εἶναι, θὰ λέγαμε, Κυριακὴ καὶ ὄχι Σάββατο, δηλαδὴ ἔχουμε μέσα στὸ Σάββατο ἀναστάσιμη ἀκολουθία. Ξέρουμε ὅτι τὸ Σάββατο εἶναι βασικὰ ἀφιερωμένο στοὺς τεθνεῶτες καὶ ἡ Θεία Λειτουργία γίνεται στὴ μνήμη τους. 

 Ὅμως τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου εἶναι διαφορετικό. Ἡ χαρὰ ποὺ διαποτίζει τὶς ἀκολουθίες αὐτῆς τῆς ἡμέρας τονίζει ἕνα κεντρικὸ θέμα: τὴν ἐπερχόμενη νίκη τοῦ Χριστοῦ κατὰ τοῦ Ἅδη. Ἅδης εἶναι ὁ βιβλικὸς ὅρος ποὺ χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ ὁρίσει τὸ θάνατο μὲ τὴν παγκόσμια δύναμή του, ποὺ μὲ τὰ ἀδιαπέραστα σκότη καὶ τὴ φθορὰ καταπίνει κάθε ζωὴ καὶ δηλητηριάζει ὁλόκληρο τὸ σύμπαν. Ἀλλὰ τώρα, μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, ὁ «θάνατος ἀρχίζει νὰ τρέμει». Ἀκριβῶς ἀπὸ δῶ ἀρχίζει ἡ ἀποφασιστικὴ μονομαχία ἀνάμεσα στὴ Ζωὴ καὶ τὸ Θάνατο καὶ μᾶς προσφέρει τὸ κλειδὶ γιὰ μία πλήρη κατανόηση τοῦ λειτουργικοῦ μυστηρίου τοῦ Πάσχα. 

Στὴν πρώτη Ἐκκλησία, τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου ὀνομαζόταν «ἀναγγελία τοῦ Πάσχα». Πραγματικὰ αὐτὸ τὸ Σάββατο ἀναγγέλει, προμηνύει, τὸ ὑπέροχο φῶς καὶ τὴ γαλήνη τοῦ ἑπομένου Σαββάτου, τοῦ Ἁγίου καὶ Μεγάλου Σαββάτου, ποὺ εἶναι ἡμέρα τοῦ Ζωηφόρου Τάφου. 

 Τὸ πρῶτο μας βῆμα ἂς εἶναι ἡ προσπάθεια νὰ καταλάβουμε τὸ ἑξῆς: ὁ Λάζαρος, ὁ φίλος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ προσωποποίηση ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καὶ φυσικὰ κάθε ἀνθρώπου ξεχωριστὰ. Ἡ Βηθανία, ἡ πατρίδα τοῦ Λαζάρου, εἶναι τὸ σύμβολο ὅλου τοῦ κόσμου, εἶναι ἡ πατρίδα τοῦ καθενός. Ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς δημιουργήθηκε νὰ εἶναι φίλος τοῦ Θεοῦ καὶ κλήθηκε σ’ αὐτὴ τὴ θεϊκὴ Φιλία ποὺ εἶναι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἡ κοινωνία μαζί Του, ἡ συμμετοχὴ στὴ ζωή Του. «Ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων» (Ἰω. 1, 4). Καὶ ὅμως αὐτὸς ὁ φίλος (ὁ ἄνθρωπος), τὸν ὁποῖο τόσο ἀγαπάει ὁ Θεὸς καὶ τὸν ὁποῖο μόνο ἀπὸ ἀγάπη δημιούργησε, δηλαδὴ τὸν ἔφερε στὴ ζωή, τώρα καταστρέφεται, ἐκμηδενίζεται ἀπὸ μία δύναμη ποὺ δὲν τὴ δημιούργησε ὁ Θεός: τὸ θάνατο. Ὁ Θεὸς συναντάει μέσα στὸν κόσμο, ποὺ Αὐτὸς δημιούργησε, μία δύναμη ποὺ καταστρέφει τὸ ἔργο Του καὶ ἐκμηδενίζει τὸ σχέδιό Του.

   Ἔτσι ὁ κόσμος δὲν εἶναι πιὰ παρὰ θρῆνος καὶ πόνος, δάκρυα καὶ θάνατος. Πῶς εἶναι δυνατὸν αὐτό; Πῶς συνέβηκε κάτι τέτοιο; Αὐτὰ εἶναι ἐρωτήματα ποὺ διαφαίνονται στὴ λεπτομερῆ διήγηση ποὺ κάνει ὁ Ἰωάννης στὸ Εὐαγγέλιό του γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὅταν ἔφτασε στὸν τάφο τοῦ φίλου Του Λαζάρου. 

«Ποῦ τεθείκατε αὐτόν; λέγουσι αὐτῷ· Κύριε ἔρχου καὶ ἴδε. Ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς». (Ἰω. 11, 35). 

 Γιατί, ἀλήθεια, ὁ Κύριος δακρύζει βλέποντας τὸ νεκρὸ Λάζαρο ἀφοῦ γνωρίζει ὅτι σὲ λίγα λεπτὰ ὁ ἴδιος θὰ τοῦ δώσει ζωή; 

Μερικοὶ Βυζαντινοὶ ὑμνογράφοι βρίσκονται σὲ ἀμηχανία σχετικὰ μὲ τὸ ἀληθινὸ νόημα αὐτῶν τῶν δακρύων. Μιλᾶνε γιὰ δάκρυα ποὺ χύνει ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ἡ δύναμη τῆς ἀνάστασης ἀνήκει στὴ θεϊκή Του φύση. Ἡ Ὀρθόδοξη ὅμως Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει ὅτι ὅλες οἱ πράξεις τοῦ Χριστοῦ ἦταν «Θεανδρικές», δηλαδὴ θεϊκὲς καὶ ἀνθρώπινες ταυτόχρονα. Οἱ πράξεις Του εἶναι πράξεις ἑνὸς καὶ τοῦ αὐτοῦ Θεοῦ-Ἀνθρώπου, τοῦ σαρκωμένου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Αὐτός, λοιπόν, ποὺ δακρύζει δὲν εἶναι μόνο Ἄνθρωπος ἀλλὰ καὶ Θεός, καὶ Αὐτὸς ποὺ καλεῖ τὸν Λάζαρο νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν τάφο δὲν εἶναι μόνο Θεὸς ἀλλὰ καὶ Ἄνθρωπος ταυτόχρονα. Ἑπομένως αὐτὰ τὰ δάκρυα εἶναι θεία δάκρυα. Ὁ Ἰησοῦς κλαίει γιατί βλέπει τὸ θρίαμβο τοῦ θανάτου καὶ τῆς καταστροφῆς στὸν κόσμο τὸ δημιουργημένο ἀπὸ τὸν Θεό. 

«Κύριε, ἤδη ὄζει…», λέει ἡ Μάρθα καὶ μαζί της oἱ παρεστῶτες Ἰουδαῖοι, προσπαθώντας νὰ ἐμποδίσουν τὸν Ἰησοῦ νὰ πλησιάσει τὸ νεκρό. Αὐτὴ ἡ φοβερὴ προειδοποίηση ἀφορᾶ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, ὅλη τὴ ζωή. Ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς. Αὐτὸς κάλεσε τὸν ἄνθρωπο νὰ ζήσει μέσα στὴ θεία πραγματικότητα τῆς ζωῆς καὶ ἐκεῖνος τώρα «ὄζει» (μυρίζει ἄσχημα). Ὁ κόσμος δημιουργήθηκε νὰ ἀντανακλᾶ καὶ νὰ φανερώνει τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ ἐκεῖνος «ὄζει»…

  Στὸν τάφο τοῦ Λαζάρου ὁ Θεὸς συναντᾶ τὸ Θάνατο, τὴν πραγματικότητα ποὺ εἶναι ἀντὶ-ζωή, ποὺ εἶναι διάλυση καὶ ἀπόγνωση. Ὁ Θεὸς συναντᾶ τὸν ἐχθρό Του, ὁ ὁποῖος τοῦ ἀπέσπασε τὸν κόσμο Του καὶ ἔγινε ὁ ἴδιος «ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου». Καὶ ὅλοι ἐμεῖς ποὺ ἀκολουθοῦμε τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καθὼς πλησιάζει στὸν τάφο τοῦ Λαζάρου, μπαίνουμε μαζί Του στὴ «δική Του ὥρα» («ἰδοὺ ἤγγικεν ἡ ὥρα…»)· στὴν ὥρα γιὰ τὴν ὁποία πολὺ συχνὰ εἶχε μιλήσει καὶ τὴν εἶχε παρουσιάσει σὰν τὸ ἀποκορύφωμα, τὸ πλήρωμα ὁλοκλήρου τοῦ ἔργου Του. Ὁ Σταυρός, ἡ ἀναγκαιότητά του καὶ τὸ παγκόσμιο νόημά του ἀποκαλύπτονται μὲ τὴν πολὺ σύντομη φράση τοῦ Εὐαγγελίου: «καὶ ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς…». 

 Τώρα μποροῦμε νὰ καταλάβουμε γιατί δάκρυσε : ἀγαποῦσε τὸ φίλο Του Λάζαρο καὶ γι’ αὐτὸ εἶχε τὴ δύναμη νὰ τὸν φέρει πίσω στὴ ζωή. Ἡ δύναμη τῆς Ἀνάστασης δὲν εἶναι ἁπλὰ μία θεϊκὴ «δύναμη αὐτὴ καθ’ ἑαυτήν», ἀλλὰ εἶναι δύναμη ἀγάπης, ἢ μᾶλλον ἡ ἀγάπη εἶναι δύναμη. Ὁ Θεὸς εἶναι Ἀγάπη καὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι Ζωή. Ἡ Ἀγάπη δημιουργεῖ Ζωή… Ἡ Ἀγάπη, λοιπόν, εἶναι ἐκείνη ποὺ κλαίει μπροστὰ στὸν τάφο καὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἐκείνη ποὺ ἐπαναφέρει τὴ ζωή. Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῶν θεϊκῶν δακρύων τοῦ Ἰησοῦ. 

Μέσα ἀπ’ αὐτὰ ἡ ἀγάπη ἐνεργοποιεῖται καὶ πάλι· ἀναδημιουργεῖ, ἀπολυτρώνει, ἀποκαθιστᾶ τὴ σκοτεινὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου:

 «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω!..» Προσταγὴ ἀπολύτρωσης. Κάλεσμα στὸ φῶς. Ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου εἶναι τὸ προοίμιο καὶ τοῦ Σταυροῦ, σὰν τὴ μέγιστη θυσία τῆς ἀγάπης, καὶ τῆς Ἀνάστασης, σὰν τὸν τελικὸ θρίαμβο τῆς ἀγάπης.

"Πνευματική ελεημοσύνη.."

 

Ό άλλος κάποτε φτάνει σέ δύσκολες καταστάσεις καί ζητάει ένα καλό λόγο.
Μήν τό αρνιέστε. Όπως δίνουμε σ’ ένα φτωχό ελεημοσύνη. Έτσι καί ό καλός ό λόγος, ελεημοσύνη είναι. Κι έχει περισσότερο μισθό από τό Θεό. Εμένα κάποτε ένας μοναχός μού είχε πεί ένα καλό λόγο γιά μία αρρώστια πού είχα καί μέ βοήθησε, μέ ανακούφισε.

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης

Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΑΡΙΟΥ

 

 

---

Τη μνήμη του Οσίου Βασιλείου του Ομολογητού και Επισκόπου Παρίου τιμά σήμερα, 12 Απριλίου, η Εκκλησία μας.

Απτόητος πρόμαχος της τιμητικής προσκύνησης των εικόνων ο Βασίλειος, αποδοκίμασε με όλες του τις δυνάμεις τους εικονομάχους αυτοκράτορες. Η μεγάλη θεολογική του κατάρτιση σε συνδυασμό με την ενάρετη ζωή του, τον ανέδειξαν επίσκοπο της πόλης Παρίου στις ακτές της Προποντίδας.

Η στάση του όμως αυτή έναντι των εικονομάχων αυτοκρατόρων έγινε αιτία να διωχθεί σκληρά. Υπέστη πολλά δεινά και πέρασε «εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι» (Β’ προς Κορινθίους, ια’ 27) δηλαδή, με πείνα και δίψα, με νηστείες πολλές φορές, με κρύο και γυμνότητα. Αλλά ο Βασίλειος, όπου και αν τον εξόριζαν οι αυτοκράτορες, ποτέ δεν έχανε την ευκαιρία να υπερασπίζει την Ορθοδοξία. Αναφέρεται δε ότι κατά τους χρόνους της βασιλείας του Μιχαήλ του Τραυλού (820 – 829 μ.Χ.) και του Θεοφίλου (829 – 842 μ.Χ.) διέμενε εξόριστος σε κάποιο μικρό νησί προ της Κωνσταντινουπόλεως. Τέλος, τον αξίωσε ο Θεός να δει το θρίαμβο της Ορθοδοξίας και συγχρόνως το ναυάγιο της εικονομαχίας.

Όταν επέστρεψε στην επισκοπή του, τον υποδέχθηκαν με μεγάλες τιμές και εκεί παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του στον Κύριο.

Ο Άγιος Βασίλειος χειροτόνησε διάκονο και πρεσβύτερο τον μετέπειτα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Άγιο Ιγνάτιο Α’.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ως ιερεύς του Βασιλέως της δόξης, ομολογίας διαλάμπεις τη αίγλη, Ιερομάρτυς ένδοξε Βασίλειε, των εικονομάχων γαρ, την απάτην ελέγχων, πόνοις προσωμίλησας, υπέρ της αληθείας και μεταστάς εν δόξη προς Θεόν, των σε τιμώντων, απαύστως μνημόνευε.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

 

 

Αυτό το Σάββατο τιμάμε την υπό του Χριστού Ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου.

Ο Λάζαρος ήταν φίλος του Χριστού και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία τον φιλοξένησαν πολλές φορές (Λουκ.ι΄, 38-40, Ιωαν.ιβ΄, 1-3) στη Βηθανία κοντά στα Ιεροσόλυμα.

Λίγες μέρες πρό του πάθους του Κυρίου ασθένησε ο Λάζαρος και οι αδελφές του ενημέρωσαν σχετικά τον Ιησού που τότε ήταν στη Γαλιλαία να τον επισκεφθεί.

Ο Κύριος όμως επίτηδες καθυστέρησε μέχρι που πέθανε ο Λάζαρος, οπότε είπε στους μαθητές του πάμε τώρα να τον ξυπνήσω.

Όταν έφθασε στη Βηθανία παρηγόρησε τις αδελφές του Λάζαρου που ήταν πεθαμένος τέσσερις μέρες και ζήτησε να δει το τάφο του.

Όταν έφθασε στο μνημείο, δάκρυσε και διέταξε να βγάλουν την ταφόπλακα.

Τότε ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό, ευχαρίστησε τον Θεό και Πατέρα και με μεγάλη φωνή είπε: Λάζαρε, βγές έξω. Αμέσως βγήκε έξω τυλιγμένος με τα σάβανα ο τετραήμερος νεκρός μπροστά στο πλήθος που παρακολουθούσε και ο Ιησούς ζήτησε να του λύσουν τα σάβανα και να πάει σπίτι του. (Ιωαν. ια΄,44)

Η αρχαία παράδοση λέγει ότι τότε ο Λάζαρος ήταν 30 χρονών και έζησε άλλα 30 χρόνια. Τελείωσε το επίγειο βίο του στην Κύπρο το έτος 63 μ.Χ. και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού».

Το έτος 890μ.Χ. μετακομίσθηκε το ιερό λείψανό του στην Κωνσταντινούπολη από τον αυτοκράτορα Λέοντα το σοφό, ο οποίος συνέθεσε τα ιδιόμελα στον εσπερινό του Λαζάρου: Κύριε, Λαζάρου θέλων τάφον ιδείν, κλπ

Χαρακτηριστικό της μετέπειτας ζωής του Λαζάρου λέγει η παράδοση, ήταν ότι δεν γέλασε ποτέ παρά μια φορά μόνο όταν είδε κάποιο να κλέβει μια γλάστρα και είπε την εξής φράση: Το ένα χώμα κλέβει το άλλο.

Η Ανάσταση του Λαζάρου επέτεινε το μίσος των Εβραίων που μόλις την έμαθαν ζήτησαν να σκοτώσουν τον Λάζαρο και το Χριστό.

Αυτή τη μέρα δεν γίνονται μνημόσυνα με κόλλυβα, σε ανάγκη μόνο απλό Τρισάγιο.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’.

Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὠσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Τα κάλαντα του Λαζάρου στον Μητροπολίτη Πειραιώς (ΦΩΤΟ)

 

Χαρούμενες παιδικές φωνές και χαμόγελα γέμισαν σήμερα Πέμπτη 10 Απριλίου 2025 τα γραφεία της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς στο «ΜΑΡΙΝΑΚΕΙΟΝ ΜΕΛΑΘΡΟΝ», από την επίσκεψη του Παιδικού Σταθμού και του Νηπιαγωγείου της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, προκειμένου τα παιδιά να ψάλλουν τα κάλαντα του Λαζάρου στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ, αλλά και να πάρουν την ευχή του για τις ημέρες της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος.

Τα παιδιά κρατώντας στα χέρια τους τα Λαζαράκια που τα ίδια είχαν χειροτεχνήσει, έψαλαν με δυνατές φωνές τα κάλαντα του Λαζάρου και ευχήθηκαν στον Σεβασμιώτατο «Καλή Ανάσταση».

Από την πλευρά του ο Σεβασμιώτατος καλοδέχθηκε και καλωσόρισε τα παιδιά και τους παιδαγωγούς τους, εξέφρασε τη χαρά του για αυτή την επίσκεψη, μίλησε για τον Λάζαρο και την Ανάστασή του και αναφερόμενος στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, σημείωσε πως είναι μία από τις πιο σημαντικές περιόδους της Εκκλησίας μας.

«Σας εύχομαι να έχετε όλα τα δώρα του Θεού στη ζωή σας», είπε χαρακτηριστικά τονίζοντάς τους ότι «σας αγαπάμε πολύ και είστε ό,τι πιο όμορφο έχουμε στη ζωή μας, ό,τι πιο ευλογημένο».

Εξέφρασε την βαθιά του ευγνωμοσύνη στους γονείς, οι οποίοι εμπιστεύονται τα παιδιά τους στην Εκκλησία «και έτσι είστε μέσα στον όμορφο αυτό χώρο που βρίσκεται κάτω από την ευλογία του Αγίου Πολυκάρπου και του Αγίου Γεωργίου», σημείωσε και συνέχισε: «Έχετε την ευλογία του Θεού να είστε μαθητές και μαθήτριες σε ένα σχολείο που σας αγαπάει πάρα πολύ και προσεύχεται στο Θεό να σας γεμίζει με τα δώρα του. Να σας κάνει καλά παιδιά, ευλογημένα, χαρούμενα, γεμάτα από δύναμη για να έχετε στη ζωή σας κάθε καλό και κάθε ευλογία».

Στη συνέχεια αναφερόμενος στο μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως του τετραημέρου Λαζάρου τόνισε πως γιορτάζουμε ένα μεγάλο θαύμα που έκανε ο Χριστός μας «λίγες ημέρες πριν από τη μεγαλύτερη πράξη αγάπης που έγινε ποτέ στον κόσμο: από τη Σταύρωσή Του που έγινε για όλους εμάς. Για να έχουμε εμείς την ευλογία του Θεού στη ζωή μας, Εκείνος ανέβηκε πάνω στο Σταυρό και από εκεί άνοιξε την αγκαλιά του και μας αγκαλιάζει όλους». «Το Σάββατο γιορτάζουμε την Ανάσταση του Λαζάρου που έγινε μία εβδομάδα πριν από την Ανάσταση του Κυρίου», πρόσθεσε.

Ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε ιδιαίτερα τους δασκάλους «οι οποίοι τόσο πολύ σας αγαπάνε και σας φροντίζουν», αλλά και όλους όσοι συμβάλουν στο να είναι τα παιδιά τόσο χαριτωμένα και όμορφα, γεμάτα με δύναμη και αλήθεια στη ζωή τους.

«Να ξέρετε ότι η δική μας αγκαλιά θα είναι πάντοτε ανοιχτή για εσάς και θα προσευχόμαστε στο Θεό μας», «να σας έχει πάντοτε ευλογημένα με όλες τις ομορφιές της ζωής που σας ανήκει», είπε απευθυνόμενος στα παιδιά ο Σεβασμιώτατος, σημειώνοντας πως «ξεκινάτε τώρα τη ζωή σας και στα πρόσωπά σας, όλοι μας, βλέπουμε το Χριστό, την αθωότητα, την καλοσύνη, την ευγένεια, την ομορφιά».

Τέλος, η Διευθύντρια του Βρεφικού Σταθμού, του Παιδικού Σταθμού και του Νηπιαγωγείου Γιώτα Τιλκερίδου ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ και του πρόσφερε ένα πασχαλινό δώρο εκ μέρους όλων των παιδιών και των παιδαγωγών του Παιδικού Σταθμού και του Νηπιαγωγείου.

Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος έδωσε σε όλους μία εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, αλλά και πασχαλινά εδέσματα, ευχόμενος στα παιδιά και τις οικογένειές τους «Καλή Ανάσταση».

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

 

Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης: Θα σας πω για την αγάπη σας ένα απόρρητο της ζωής μου!

 

Αχ, τι να σας πω τώρα. Να σας πω και αυτό, καίτοι αυτό είναι ένα απόρρητο της ζωής μου, αλλά για την αγάπη σας, να πούμε, γιατί κι εσείς ανιψάκια μου είσαστε, θα σας το πω [μιλά σε υποτακτικούς του Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού].

Το έκζεμα το οποίο έχω, αυτήν τη πληγή που έχω στο ποδάρι, το ‘χω από δεκαπέντε χρονών. Δοκίμασα διάφορα φάρμακα, τίποτε. Τώρα που πέρασε η ηλικία, περισσότερο επιδεινώθηκε το πράγμα.

Καθήμενος στο κρεβάτι, το ονομάζω το «κρεβάτι του πόνου», εγώ. Διότι να καθίσω όπως καθόσαστε εσείς, δεν μπορώ. Θα καθίσω λίγο, δεν μπορώ, κατεβαίνουν τα αίματα και πονάει περισσότερο η πληγή, ενώ έτσι, τρόπον τινά, αν βάλεις κι ένα μαξιλάρι έτσι και σηκώνεις λιγάκι το ποδάρι πιο ψηλά, κατεβαίνουν κάτω τα αίματα και ελαφρώνεται ο πόνος. Ε, τη νύχτα προσπαθώ έτσι να ελαφρώσω τον πόνο.

Αλλά καθήμενος εδώ μου δημιουργήθηκε και κύστη κόκκυγος. Όταν το σκέπτεσθε αυτό, είναι το πλέον φρικωδέστερο, να πούμε. Διότι είναι… πολύ πόνο!

Πώς να καθίσεις, βρε παιδί μου; Πώς να καθίσεις; Στο κρεβάτι κάθεσαι. Θα καθίσεις λίγο έτσι, θα καθίσεις λιγάκι δεξιά, λιγάκι αριστερά. Υπομονή· γυρίζεις δεξιά. Δεξιά ο γλουτός εκεί σε πονάει, μετά από μισή ώρα σε πονάει, όχι μόνο σε πονάει, σε τσούζει, σε προειδοποιεί ότι θ’ ανοίξει πληγή. Γυρίζεις αριστερά. Πάλι μισή ώρα που κάθεσαι αριστερά, πάλι σε τσούζει, σε πονάει, σε ειδοποιεί ότι θ’ ανοίξει πληγή.

Μα εδώ θ’ ανοίξει πληγή, δεξιά θ’ ανοίξει πληγή, αριστερά θ’ ανοίξει πληγή, έτσι ανάσκελα που κάθεσαι πάλι πληγή προμηνύει· ε, τότες εγώ πώς να καθίσω; Δοκίμασα να καθίσω μπρούμυτα, μα μπρούμυτα μπορείς να καθίσεις;

Υπομονή, υπομονή, υπομονή, υπομονή, εωσότου μια φορά δεν άντεξα κι έπεσα σε απόγνωση!

Μόνο που το σκέπτεσαι, η απόγνωση είναι φρίκη, είναι γεύση κολάσεως, γεύση γεέννης, να πούμε.

Σαν να έχω τώρα τούτα εδώ, πώς να περπατήσω, να πηδήξω να βγω απ’ έξω, πώς να το κάνω να φύγω, πώς να βγω; Με κράτησε έξι έως εφτά λεπτά.

Μέσα στον πόνο, μέσα στην απόγνωση, μέσα στην απελπισία που βρισκόμουνα, στη συνοδεία μου δεν έλεγα τίποτες.

Μια λεπτή φωνή άκουσα, σαν αύρα λεπτή, να πούμε, ότι: «Έτσι σε θέλει ο Θεός».

Με αυτό έτσι σαν να πήρα μια βαθιά αναπνοή· ε, να ‘ναι ευλογημένο, αφού με θέλει ο Θεός, να ‘ναι ευλογημένο· μα δώσ’ μου και υπομονή, γιατί δεν αντέχω εγώ τώρα.

Τι να κάνω, να βγω έξω να κάνω εγχείρηση; Όλοι σου λένε, εγχείρηση να κάνεις, εγχείρηση να κάνεις. Πώς να βγω όμως; Εδώ θα μπω στο αυτοκίνητο, θα πάω, αλλά και στο αυτοκίνητο δεν σε τραντάζει;

Σηκώνομαι απελπισμένος έτσι και πηγαίνω στο καντηλάκι της Παναγίας, και το καντηλάκι της Παναγίας κι αυτό θαυματουργό είναι· πήρα λίγο βαμπάκι κι έρχομαι στο δωμάτιο, αλείβω το μέρος που είναι η κύστη κόκκυγος και δεξιά και αριστερά τους γλουτούς την πρώτη μέρα. Τη δεύτερη μέρα πάλι, την τρίτη μέρα άφαντα γίνηκαν όλα.

Εθαυματούργησε η Παναγία!

ΑΝΘΡΩΠΟ ΖΗΤΩ

               

            Έλεγαν για τον αββά Σισώη ότι εκεί οπού καθόταν φώναξε δυνατά: " Ω ταλαιπωρία!". Του λέγει ο μαθητής του: "Τι έχεις, πάτερ; ". Και του απάντησε ο γέροντας: "Έναν άνθρωπο ζητώ να μιλήσω και δεν βρίσκω".  (Από το "Γεροντικό")

                Συχνά στη ζωή μας συναντούμε το φαινόμενο της ασυνεννοησίας. Ζευγάρια μεταξύ τους, γονείς με τα παιδιά, συνάδελφοι στην εργασία, δάσκαλοι με τους μαθητές, έρχονται στιγμές που νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε. Κάποτε, υπάρχουν καταστάσεις στις οποίες νιώθουμε αφόρητη μοναξιά. " Άνθρωπο ζητώ να μιλήσω και δεν βρίσκω". Είναι τέτοια τα ενδιαφέροντά μας, τέτοιο το νόημα της ζωής μας, τέτοιες οι προοπτικές που θα θέλαμε για τον εαυτό μας και τον κόσμο, που δεν μπορούμε εύκολα να συνεννοηθούμε.

                Άλλοτε, φταίει η ρηχότητα των καιρών. Ζώντας σε έναν πολιτισμό της επιφάνειας αισθανόμαστε ότι θα πρέπει να βυθιστούμε στην ευκολία των εικόνων, στη μόδα των ειδήσεων, στην επιφανειακότητα του star system, στο να πούμε ό,τι λένε οι πολλοί, για να έχουμε κάποια παρέα. Άλλοτε, καλούμαστε να κάνουμε ό,τι κάνουν οι πολλοί, ώστε να μπορέσουμε να βγούμε από τη μοναξιά μας. Αυτό συμβαίνει στους νέους, στις σχέσεις, στις φιλίες, στις παρέες, στους έρωτες. Αν δεν ακολουθούν τον τρόπο που έχει πέραση, το τι προσδοκούν οι άλλοι από αυτούς, ακόμη κι αν δεν συμφωνεί με τις αρχές και τις αξίες τους, τότε μοιάζουν καταδικασμένοι σε μοναξιά.

                Ο ασκητικός λόγος μοιάζει να προσθέτει ένα επιπλέον στοιχείο. Υπάρχει η ανάγκη να μιλήσουμε για τον Θεό, για την πνευματική ζωή, για τη σωτηρία, για την πίστη. Να μιλήσουμε για τις έγνοιες της ζωής μας και την αναζήτηση ελπίδας. Να παρηγορηθούμε σε έναν κόσμο που μοιάζει να βουτάει όλο και πιο βαθιά στα νερά του εγωκεντρισμού, της φιληδονίας, του πρόσκαιρου. Και η σχέση με τον Θεό είναι σχέση αλήθειας, αγάπης, ανάστασης και ζωής. Η σχέση με τον Θεό μας δίνει χαρά. Κι όταν διψάμε  για αλήθεια, τότε έρχεται ο πειρασμός της μοναξιάς.

                Πολλοί, με το πρόσχημα ότι θα είναι υπερηφάνεια ή κήρυγμα το να μιλήσουν για τα όσα η ψυχή τους αναζητά σε σχέση με τον Θεό, τον άνθρωπο, τον κόσμο, αποφεύγουν τέτοιες συζητήσεις. Άλλοι, πάλι, φοβούνται ότι δεν θα βρούνε αντίκρισμα κι έτσι προτιμούν να περνούν τον καιρό τους με αυτά που νομίζουν ότι θέλουν να ακούσουν οι πολλοί. Ο συνηθέστερος όμως λόγος είναι ότι ο Θεός δεν είναι η προτεραιότητα της καρδιάς μας και έτσι προτιμούμε την αδολεσχία και την αργολογία για τα παρόντα, για να εκτονωθούμε εσωτερικά από τις μικρές ή μεγάλες φουρτούνες μας, γιατί νομίζουμε ότι είμαστε πιο κοντά στους άλλους  ή γιατί δεν περνά από το μυαλό μας ότι πιθανόν να υπάρχουν και κάποιοι που ζητούν άλλο νόημα.

                Στην εποχή όπου πολλοί ζητούν άνθρωποι και δεν βρίσκουν υπάρχει η οδός της προσευχής, της μελέτης, της εκλεκτικής συνάντησης με εκείνους που ταιριάζουν τα χνώτα μας. Κυρίως όμως υπάρχει η ανάγκη με ταπεινότητα να προσεγγίζουμε τον κόσμο, χωρίς να κρύβουμε αυτό που είμαστε. Δεν χρειάζεται στόμφος ή επίδειξη. Αρκεί η αγάπη και η κατανόηση. Αρκεί η αυθεντικότητα. Ένας κάποιος συμβιβασμός είναι απαραίτητος. Δεν πρέπει όμως να απεμπολούμε τις αξίες μας. Άλλο η αγάπη και άλλο η παραίτηση από αυτό που  είμαστε. Και ο Θεός θα βοηθήσει να νικηθεί η μοναξιά μας. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Τέχνη μέσα στο αστικό μηδέν

Το έχουμε πει πολλές φορές. Το έλεγε και ο αείμνηστος π. Γεώργιος Μεταλληνός
πολύ ωραία: η αστική αρχιτεκτονική στερείται οποιουδήποτε ρυθμού. Τα σπίτια και μάλιστα αυτά των εργατών μέσα στην κοινωνία της «Ευγένειας του Κεφαλαίου» (που αντικατέστησε την ευγένεια της καταγωγής) είναι μεγάλα κουτιά, «δίχως ίχνος καλλιτεχνικού αισθητηρίου», όπως θά’ λεγε ο Νίκος Εγγονόπουλος. Μέσα σε αυτό λοιπόν το κενό και το μηδέν, έρχεται μια αστική –με την έννοια ότι διεξάγεται μέσα στην πόλη- μορφή τέχνης «καλλιτεχνών του δρόμου»: το γκραφίτι.

Πράγματι, το γκραφίτι είναι μια μορφή τέχνης που συνδέθηκε με κινήματα
καλλιτεχνικά νεανικά, λαϊκά και επαναστατικά. Όπως είχε πει ένα γνωστό ελληνικό
ραπ συγκρότημα: «είμαι 50-50/ραπ και γκραφίτι». Είναι γεγονός πως διάφοροι
«συντηρητικοί» βιάστηκαν να καταδικάσουν την τέχνη αυτή. Δεν τους αρέσει, διότι
προτιμούν την «καθαριότητα», δηλαδή τους κενούς τοίχους. Εντούτοις, το γκραφίτι όχι μόνο προσθέτει κάτι στην καθημερινότητα όσων από εμάς είμαστε εγκλωβισμένοι στα αστικά κέντρα, αλλά και την ομορφαίνει και μπορεί να αποτελεί φορέα και κομιστή σημαντικών μηνυμάτων και αισθημάτων.

Δύο τέτοια γκραφίτι από εμπνευσμένους καλλιτέχνες υπήρξαν τα ακόλουθα. Το ένααπό αυτό βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της Βέροιας, της πόλης της Κεντρ.
Μακεδονίας, αναπαριστά σκηνές του συγκλονιστικού Μύθου του Σπηλαίου του
Πλάτωνα και δίπλα έχει τη (μάλλον ρητορική) φράση: «είμαστε θλιβεροί κληρονόμοι;»

Ένα δεύτερο γκραφίτι είναι αυτό που απεικονίζει τον νεοφανή άγιο Παΐσιο τον
Αθωνίτη. Βρίσκεται στην πλατεία Μετεώρων στην Πολίχνη Θεσσαλονίκης. Ο άγιος
Παΐσιος εμφανίζεται, όπως σημειώνουν, με το χαρακτηριστικό του σκουφάκι και με
«βλέμμα μελαγχολικό και σκεπτικό». Εδώ, θυμόμαστε αυτό που είχε γράψει ο
Πατρολόγος Στυλιανός Παπαδόπουλος για τον Μέγα Βασίλειο σε γνωστή βιογραφία του: ότι όταν τον βλέπεις στο δρόμο, μοιάζει σκεπτικός, αλλά, όταν σου μιλάει, «δενέχεις την εντύπωση ότι ζει μόνο για σένα;» 

Τέτοια έμπονη αγάπη είχε και ο άγιος Παΐσιος για τους ανθρώπους και αυτό εξηγεί τη λατρεία που του έχει πάρα πολύς απλός κόσμος. Ο άγιος Παΐσιος δεν ήταν ένας δέσποτας που ακκίζεται και απευθύνει άψυχες «θρησκευτικές» κορώνες στο ακροατήριο, αλλά αντίθετα ένας άνθρωπος που με τη χάρη του Θεού μπόρεσε να γίνει «ζώσα θυσία» για το συνάνθρωπό του, πολλές φορές ολότελα «ξένο» αλλά πάντα αδερφό.

Να μας ζήσει λοιπόν το γκραφίτι και οι “καλλιτέχνες του δρόμου”!
ΥΓ. Αναδημοσιεύεται από τη Στήλη Νέων του τρέχοντος φύλλου της εφ. «Χριστιανική».

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΙΠΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΕΡΓΑΜΟΥ

---

Τη μνήμη του Αγίου Αντίπα του Επισκόπου Περγάμου, τιμά σήμερα, 11 Απριλίου, η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Αντίπας έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διομιτιανού (81 – 96 μ.Χ.). Ήταν σύγχρονος των Αγίων Αποστόλων, οι οποίοι και τον χειροτόνησαν Επίσκοπο της Εκκλησίας της Περγάμου, όταν ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής Ιωάννης ήταν εξόριστος στην Πάτμο. Στην Αποκάλυψη ο Άγιος Αντίπας αποκαλείται από τον Απόστολο Ιωάννη πιστός ιερέας και μάρτυρας (Αποκάλυψη Ιωάννου, β’ 13).

Ως αρχιερέας της Εκκλησίας της Περγάμου, ποίμανε το λογικό του ποίμνιο με κάθε ευσέβεια και αρετή.
Όντας Επίσκοπος Περγάμου και ενώ ήταν πολύ γέρος, συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες, όταν οι δαίμονες παρουσιάσθηκαν σε αυτούς και τους είπαν ότι δεν μπορούν να κατοικούν στον τόπο εκείνο εξαιτίας του Αντίπα.

Γι’ αυτό οδηγήθηκε στον ηγεμόνα και εξαναγκάστηκε με βία να αρνηθεί τον Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα. Εκείνος (ο ηγεμόνας) κατέβαλε κάθε προσπάθεια να πείσει τον Άγιο να αρνηθεί τον Χριστό, λέγοντάς του ότι τα παλαιότερα είναι πολυτιμότερα, ενώ εκείνα που εμφανίζονται πρόσφατα δεν έχουν καμία αξία. Του είπε δηλαδή ότι η θρησκεία των εθνικών, η ειδωλολατρία, είναι παλαιά, αυξήθηκε διά μέσου των αιώνων και έχει πολλούς οπαδούς, γι’ αυτό και είναι πολύ σπουδαιότερη από την πίστη των Χριστιανών, που εμφανίσθηκε τελευταία και έχει πολύ λίγους πιστούς. Στο επιχείρημα αυτό του ηγεμόνος ο Άγιος απάντησε με την ιστορία του Κάιν.

Είπε δηλαδή σε αυτόν, ότι η αδελφοκτονία του Κάιν, αν και αυτός είναι πολύ αρχαιότερος, προκάλεσε και προκαλεί τον αποτροπιασμό σε άπειρα πλήθη ανθρώπων και ουδείς ευσεβής άνθρωπος τη ζηλεύει. Ο ηγεμόνας εξοργίσθηκε πάρα πολύ από την απάντηση του Αντίπα και τότε έδωσε εντολή να τον ρίξουν σε ένα πυρωμένο χάλκινο ομοίωμα βοδιού, όπου τελειώθηκε ο βίος του, το έτος 92 μ.Χ.

Το ιερό λείψανό του ενταφιάσθηκε στην Εκκλησία της Περγάμου και αναβλύζει αενάως μύρο και ιάσεις, η δε Σύναξή του ετελείτο στο πάνσεπτο Αποστολείο του Αγίου και πανευφήμου Αποστόλου Ιωάννου του Θεολόγου, κοντά στην Μεγάλη Εκκλησία.

Ναός του Αγίου Αντίπα υπήρχε κατά τον 9ο αιώνα μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη και έτερος, επίσης, κείμενος μεταξύ των χωρίων Αγίου Στεφάνου και Ρηγίου (Κιουτσούκ – Τσεκμετζέ).

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Μυροβλύτην τον θείον και μαρτύρων τον σύναθλον, τον πανευκλεή ιεράρχην και Περγάμου τον πρόεδρον, τιμήσωμεν Αντίπαν οι πιστοί, ως τάχιστον και μέγαν ιατρόν, της δεινής οδόντων νόσου, και προς αυτόν από ψυχής βοήσωμεν· Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σού πάσιν ιάματα.

Δεν δίνεις στον Θεό δέκα λεπτά…;

Πολλοί μου λένε: «Πάτερ, δεν προσεύχομαι». Προσεύχομαι το βράδυ, αλλά το πρωί δεν έχω χρόνο να προσευχηθώ.»

Και σκέφτομαι: οι εναρκτήριες προσευχές, δηλαδή ο Ουράνιος Βασιλιάς, ο Άγιος Θεός, η Υπεραγία Τριάδα και ο Πάτερ ημών, διαρκούν τρία λεπτά. Αν προσθέσετε το Σύμβολο της Πίστεως, Ψαλμός 50 και μια προσευχή στη Μητέρα του Θεού, αυτό είναι άλλα πέντε λεπτά. Συνολικά δίνετε δέκα λεπτά!

Όλη σας η ζωή είναι στα χέρια του διαβόλου, γιατί όλες οι κυβερνήσεις και όλες οι νομοθεσίες είναι δαιμονικές. Δεν έχουν καμία σχέση με τον Θεό.

Γι’ αυτό προσευχόμαστε ο Θεός να δώσει στους ηγέτες της χώρας το σωστό μυαλό, να τους κάνει πιστούς. Αυτός ο δαιμονισμός γίνεται αισθητός σε κοινωνικό επίπεδο. Στον εργοδότη –αν ο εργοδότης είναι κερδοσκόπος– στην επιχείρηση, όπου κι αν εργάζεσαι, δουλεύεις για τον διάβολο, δηλαδή για το καλό του. Εργάζεστε για να κερδίσετε τα προς το ζην από έναν δαιμονισμένο κόσμο, που κυβερνάται από δαίμονες. Λοιπόν, η πρωινή σας προσευχή είναι η στιγμή του χωρισμού σας από όλο τον δαιμονισμό του κόσμου. Ζητάς από τον Θεό να σε προστατεύσει εκείνη την ημέρα από πειρασμούς, από θυμό, από ατυχήματα, γιατί σήμερα είσαι και αύριο μπορεί να είσαι νεκρός.

Χωρίς τη βοήθεια του Θεού δεν μπορούμε να βάλουμε ούτε το δεξί μας πόδι μπροστά από το αριστερό μας πόδι για να κάνουμε ένα βήμα. Επομένως, η προσευχή μας πρέπει να είναι συνεχής. Το πρωί ευχαριστούμε τον Θεό που αυτό το κρεβάτι δεν ήταν τάφος για τις αμαρτίες μας, και το βράδυ, ομοίως, ευχαριστούμε τον Θεό για άλλη μια μέρα που πέρασε.

Ο πατέρας Gheorghe Calciu

 

Ποια είναι η καλύτερη συγγνώμη;

 

Πόσες φορές δεν έχουμε πληγώσει ή δεν έχουμε πληγωθεί από κάποιον; Κι αφού περνάει η πρώτη αντάρα το επόμενο στάδιο συνήθως είναι το αίτημα συγνώμης. Βέβαια όχι πάντα δυστυχώς!

Χρειάζεται πολλή αγάπη και ταπείνωση για να συγχωρήσεις αυτόν που σε έβλαψε, σε πόνεσε, σε αδίκησε ή σε πρόδωσε. Χρειάζεται ευσπλαχνία για να νιώσεις ότι αυτός που προκαλεί τον πόνο είναι σε πιο δύσκολη θέση από σένα γιατί τον χειραγωγεί ο διάβολος. Χρειάζεται κατανόηση και συμπάθεια αυτός ο άνθρωπος και όχι την οργή μας και την αδιαλλαξία μας. Και σίγουρα χρειάζεται τη συγχώρεση μας. Αυτό όμως που περισσότερο έχει ανάγκη είναι η δική του μετάνοια!

Ένας άνθρωπος που πληγώνει είναι ένας άνθρωπος πληγωμένος. Και τις δικές του πληγές μόνο ο Χριστός μπορεί να τις θεραπεύσει. Αληθινή μετάνοια χωρίς Χριστό δε νοείται. Μια ειλικρινής και από καρδιάς εξομολόγηση είναι το σωτήριο φάρμακο του ιατρού Χριστού. Έτσι όταν ο άνθρωπος αυτός έρθει εις εαυτόν θα αγωνίζεται στο εξής να συμπεριφέρεται κατά Χριστόν και αυτή η αλλαγή της συμπεριφοράς του θα αποτελεί για τους άλλους την καλύτερη συγνώμη. Πολλές φορές οι άνθρωποι ζητάμε συγνώμη αλλά δεν είναι παρά μια ξερή λέξη. Σε λίγο καιρό θα έρθουμε αντιμέτωποι με τις ίδιες εκφάνσεις του εαυτού μας ή των άλλων για τις οποίες είχε ζητηθεί η συγνώμη. Μπορεί και να μη φταίμε… να την εννοούμε εκείνη την ώρα που τη λέμε. Αλλά δεν έχει τη δύναμη, δεν έχει τα όπλα να παλέψει αυτή η συγνώμη για να γίνει ρεαλιστική. Κι αυτό γιατί απουσιάζει η θεία Χάρη! Κι έτσι ο διάβολος μας ξαναρίχνει και απογοητευόμαστε.

Μόνο όταν αγαπάμε, μετανοούμε, συγχωρούμε εν Χριστώ έχουμε και τις πιθανότητες να μείνουμε πιστοί στις υποσχέσεις μας γιατί Τον βάλαμε εγγυητή και θεματοφύλακα της ζωής μας. Χωρίς Εκείνον καμία μάχη δεν μπορούμε να κερδίσουμε με κυριότερη αυτή με τον εαυτό μας! Αν θέλουμε λοιπόν να μας συγχωρέσουν οι άλλοι και να μας ξαναβάλουν στη ζωή τους με την καρδιά τους ας αλλάξουμε συμπεριφορά. Και το πρώτο βήμα γι’ αυτό είναι να καλωσορίσουμε επιτέλους το Χριστό στη ζωή μας. Γιατί Αυτός είναι η Αγάπη, η Χαρά, η Ειρήνη, η Ταπείνωση και φυσικά η Συγχώρεση! Είναι ο μόνος που μπορεί να μας βοηθήσει να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας, τους άλλους αλλά και να συγχωρεθούμε από αυτούς… γιατί τελικά η καλύτερη συγνώμη είναι η βαθιά μετάνοια και η αλλαγή συμπεριφοράς!

(Α.Κ.Β)

Γέροντα, πολλοί, όταν επιστρέφουν στο σπίτι από την δουλειά, είναι εκνευρισμένοι

 

-Γέροντα, πολλοί, όταν επιστρέφουν στο σπίτι από την δουλειά, είναι εκνευρισμένοι.

-Εγώ συνιστώ στους άνδρες, μετά την δουλειά τους, αν βρίσκουν καμμιά εκκλησία ανοιχτή, να μπαίνουν να ανάβουν ένα κερί, να μένουν μέσα δέκα- δεκαπέντε λεπτά ή να κάθονται σε κάποιο πάρκο να διαβάζουν ένα κομματάκι από το Ευαγγέλιο, για να γαληνεύουν λίγο, και ύστερα να πηγαίνουν στα σπίτια τους ήρεμοι και χαμογελαστοί, και όχι να πηγαίνουν εκνευρισμένοι και να στήνουν τον καβγά.

Να μη μεταφέρουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην δουλειά τους μέσα στο σπίτι, να τα αφήνουν έξω από την πόρτα.

-Γέροντα, μερικοί όμως είναι και κάπως δικαιολογημένοι, γιατί η ευθύνη που έχουν στην δουλειά τους γεμίζει άγχος.

-Τους γεμίζει άγχος, γιατί δεν βάζουν και τον Θεό στις υποθέσεις τους.

Ο τεμπέλης που λέει «έ, έχει ο Θεός…», είναι καλύτερος από αυτούς.

Εγώ προτιμώ να είναι κανείς υπάλληλος, να κάνει σωστά και με φιλότιμο την δουλειά του, αλλά να απλοποιεί την ζωή του, να περιορίζεται στα απαραίτητα και να έχει ήσυχο το κεφάλι του, παρά να είναι εργοστασιάρχης και να είναι συνέχεια «άχ και βάχ», γιατί συνήθως είναι χρεωμένος.

Μπαίνει και η υπερηφάνεια, «θα πάρω τόσο δάνειο, να παρουσιάσω κι αυτό και το άλλο, για να τακτοποιηθώ καλύτερα…», και μετά πέφτει έξω, χρεωκοπεί, οπότε μετά πλειστηριασμός κ.λπ.

Ύστερα πολλοί στην εργασία τους δεν δουλεύουν το μυαλό τους, κουράζονται άσκοπα, και δουλειά δεν βγάζουν. Δεν μπορούν μετά να ανταποκριθούν και τους πιάνει άγχος.

Κάποιος λ.χ. θέλει να μάθη μια τέχνη καί, επειδή δεν προσέχει, χρόνια πάει-έρχεται, χωρίς να κάνει προκοπή, γιατί δεν δουλεύει το μυαλό του. Πρέπει να δει τί του χρειάζεται στην δουλειά του και να το προσθέσει.

Νά, όταν δούλευα στον κόσμο σαν μαραγκός, είδα πώς για τα έπιπλα που έκανα μου χρειαζόταν και ένας τόρνος. Τί; να πήγαινα σε άλλον να μου τα φτιάξει; Πήρα έναν τόρνο και έμαθα να τον δουλεύω. Στην συνέχεια είδα ότι χρειαζόταν να φτιάξω κυκλικές σκάλες. Κάθησα, θυμήθηκα και την γεωμετρία και την αριθμητική και έμαθα να τις φτιάχνω.

Αν δεν δουλεύεις το μυαλό, θα παιδεύεσαι. Θέλω δηλαδή να τονίσω πως πρέπει κανείς να δουλεύει το μυαλό του, γιατί επάνω στην δουλειά παρουσιάζονται ένα σωρό περιπτώσεις. Έτσι θα γίνει κανείς καλός τεχνίτης και από εκεί και πέρα θα ξέρει τι να κάνη και θα προχωράει.

Όλη η βάση εκεί είναι. Το μυαλό να γεννάη σε όλα. Αλλιώς ο άνθρωπος μένει υπανάπτυκτος και χάνει τον χρόνο του.