Γερόντισσα Σωφρονία
Δὲν χρειάζεται νὰ σοῦ κάνουν κακό. Ἀρκεῖ νὰ τὸ νομίσεις.
Ἐκεῖ ἀρχίζει ἡ καταστροφὴ τῆς σχέσης, ἡ διάβρωση τῆς ἀγάπης, ἡ καλλιέργεια ἑνὸς ψεύτικου σεναρίου στὸ μυαλό.
Κάθε ἀναστεναγμὸς τοῦ ἄλλου, κάθε βλέμμα, κάθε ἡσυχία, μεταφράζεται μέσ’ σου ὡς προσβολή.
Κι ἄς μὴν εἶπε τίποτα.
Κι ἄς μὴν ἔκανε τίποτα.
Τὸ ἔκανες ἐσύ… μέσα σου.
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ τοῦ μιλᾶ ὁ λογισμός περισσότερο ἀπὸ τὸν πλησίον του, γίνεται σιγά-σιγὰ ἐχθρὸς ὅλων.
Ὄχι γιὰ τὰ λάθη τους, ἀλλὰ γιὰ τὰ λάθη ποὺ ὑποθέτει ὅτι ἔκαναν.
Βλέπει ὅλους ὑποκριτὲς, ἐκτός ἀπὸ τόν ἑαυτό του.
Νομίζει πὼς ὅλοι κάτι τοῦ χρωστοῦν.
Ἀλλὰ λησμονεῖ πόσα ἐκεῖνος ὀφείλει στὴν ἀγάπη.
Μπερδεύει τὴν κακία τοῦ λογισμοῦ του μὲ τήν ἀλήθεια.
Καὶ ὁ διάβολος τοὺς τέτοιους δὲν τοὺς πολεμᾷ.
Τοὺς ἐνισχύει.
Ψάχνει κάποια ἀσήμαντα λάθη τῶν ἄλλων ἤ παραλείψεις γιά νά τούς τά μεγαλοποιήσει στό μυαλό τους.
Καὶ πῶς νὰ βάλῃ ἀγάπη μέσα του ὁ Θεός, ὅταν ἡ καρδιά ἄδεια ἀπό βαθιά προσευχή μετανοίας;
Πῶς νὰ ἀναπαυθῇ ἡ Χάρη, ὅταν τὸ μυαλὸ γράφει κατηγορητήρια ἀπὸ τὴν φαντασία του;
Ἐκεῖνος ποὺ τρέφεται ἀπὸ τὴν ὑποψία, σκοτώνει μέσα του τήν ἀγάπη.
Ἐὰν νομίζεις ὅτι σὲ ἀδικήσαν, κάνε προσευχὴ γι’ αὐτό.
Ἀλλὰ μὴν ἀδικήσεις ἐσὺ μὲ τὸν λογισμό σου ὅποιον δὲν φταίει.
Ὁ Θεός βλέπει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ ἄνθρωπος βλέπει ἁπλά ὑποθέσεις.
Ἡ ἀλήθεια δὲν κατοικεῖ στὴν φαντασία μας.
Κατοικεῖ στὴν ταπείνωση.
Ὁ Λογιστής, ὅπως ὀνομάσαμε τόν τύπο αὐτό δέν κρατᾶ τεφτέρια μέ λογαριασμούς καί ἀριθμούς.
Κρατᾷ τεφτέρια μὲ πρόσωπα.
Καταγράφει τί τοῦ εἶπες, τί δὲν τοῦ εἶπες, πότε τὸν τίμησες, πότε τὸν ἀγνόησες, πότε δὲν συμφώνησες μὲ τὴν γνώμη του.
Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ βάζει στὸ πνευματικὸ του λογιστικό σύστημα.
Μὲ ἀκρίβεια. Μὲ πεῖσμα. Μὲ ἐγωισμό.
Δὲν συγχωρεῖ.
Δὲν ξεχνᾷ.
Καὶ προπαντὸς δὲν ἀφήνει τὸν Θεὸ νὰ σβήσει τίποτε ἀπὸ τὰ κατάστιχά του.
Λέει «εἶμαι ἄθλιος» μὲ στόμφο ταπεινότητος, ἀλλὰ μέσα του γράφει:
«Μὴν ξεχάσω τί μού ἔκανε ὁ τάδε, ἡ τάδε κ.λπ.»
Καὶ ὅταν δὲν τοῦ λες «εὔγε», νομίζει πὼς τοῦ λες «φύγε».
Καὶ τότε θυμώνει, στενοχωριέται, παρεξηγεῖται, καὶ… κρατεῖ λογαριασμὸ!
Ἐνῶ ὁ Χριστός θὰ ἔσβηνε τὰ πάντα μὲ μία συγγνώμη, ὁ Λογιστὴς καταχωρεῖ. Καί ἔτσι διαιωνίζεται τό κακό.
Δύσκολο νά πείσεις ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο νά τά δεῖ διαφορετικά ἀπό τόν τρόπο πού τά βλέπει.
Μόνο νά κάνει προσευχή κανείς μπορεῖ νά στείλει τό ἔλεος καί τό φῶς του στήν ψυχή αὐτή πού σίγουρα θά εἶναι προδωμένη καί ταλαιπωρημένη καί δέν διαχειρίστηκε σωστά αὐτά τά τραύματά της.