ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ:ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΜΟΥΧΛΙΩΤΙΣΣΑ

Κρυμμένη πίσω από έναν ψηλό πέτρινο τοίχο στη συνοικία του Φαναριού και λίγα μέτρα μακριά από τη Μεγάλη του Γένους Σχολή, βρίσκεται μια μικρή κόκκινη εκκλησία με μια συναρπαστική ιστορία αιώνων. Η Παναγία Μουχλιώτισσα έχει τις ρίζες της στα τέλη του 13ου αιώνα, όταν η Μαρία Παλαιολογίνα, χήρα του βασιλέα Αμπακά των Μογγόλων, έχτισε στον Πέμπτο λόφο της Πόλης ένα μικρό μοναστήρι στο οποίο διέμεινε μέχρι την τελευταία της πνοή. Ανά τους αιώνες, το μικρό κόκκινο εκκλησάκι έχει επιβιώσει μετά τρεις πυρκαγιές, δύο προσπάθειες σουλτάνων να τη μετατρέψουν σε τζαμί και αμέτρητες μετατροπές στο εξωτερικό του κτιρίου. Ωστόσο, η Θεοτόκος Παναγιώτισσα παραμένει η μόνη βυζαντινή εκκλησία της Κωνσταντινούπολης που δεν μετατράπηκε ποτέ σε τζαμί, παραμένοντας πάντοτε ανοικτή στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Κάτω από το ταπεινό της κτίριο βρίσκεται ένα υπόγειο πέρασμα – φήμες λένε πως κάποτε οδηγούσε στην Αγία Σοφία.

Εκτός από το φαγητό στη νηστεία… δες και κάτι άλλο…

 

Σε κάθε νηστεία δυστυχώς το θέμα μας είναι το φαγητό.

«Τι να μην φάω για να κοινωνήσω;», όχι ποιον να μην φάω και γενικά να προσέχω να μην τρώω κανέναν με τη γλώσσα μου για να κοινωνήσω.

Σχεδόν πάντα το ερώτημα των πιστών είναι το εξής: «Πάτερ, χάλασα τη νηστεία και έφαγα ένα παγωτό, μπορώ να μεταλάβω;» Ποτέ όμως δεν θα ακούσουμε: «Πάτερ, έχω κακία για τον τάδε άνθρωπο ή κατηγόρησα και κουτσομπόλευσα τον δείνα, μπορώ να μεταλάβω;»

Από τις παραπάνω ερωτήσεις καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε για ειδωλολατρία και όχι για σχέση και συνάντηση.

Το φαγητό είναι πάντα στην πρώτη θέση των συζητήσεων. Ξεχνάμε ότι η νηστεία είναι μια υπαρξιακή στάση και σχέση του ανθρώπου με τον Χριστό και φυσικά αφορά όλες τις αισθήσεις και όλον τον άνθρωπο και όχι μόνο ένα μέρος αυτού.

Θέλω όμως να σταθώ στο εξής. Το φαγητό πλέον είναι ξεπερασμένο. Θέλω να πω ότι οι άνθρωποι έχουν πολλές διατροφικές εναλλακτικές οπότε το παίζουν και άνετοι, με την έννοια ότι κάνουν χαλαρά τη νηστεία με τα vegan προϊόντα και θεωρούν ότι αφού τη βγάζουν χαλαρά, κοινωνούν και τα έχουν καλά με τον Θεό.

Μήπως στη νηστεία κάποια στιγμή οφείλουμε να εισάγουμε και κάποιες άλλες αγωνιστικές και ασκητικές τακτικές;

Τι ωραίο θα ήταν πλέον οι νηστείες να έχουν έναν κανόνα αποχής από τα social ή το κινητό! Και δεν μιλάω για τους ανθρώπους που το χρησιμοποιούν επαγγελματικά, αλλά για εκείνους που χαζεύουν ή μπορεί να κουτσομπολεύουν μέσα από εκεί, να βγάζουν κακίες, ή να σπαταλούν πολύτιμο χρόνο.

Θα μπορούσαμε να καλλιεργούμε περισσότερο τη σιωπή και την προσευχή. Να μην στεκόμαστε μόνο στο φαγητό και να πηγαίνουμε σε ουσιώδη και σοβαρά πνευματικά θέματα.

Για παράδειγμα μια κακή συνήθεια, να την κοιτάξουμε στα μάτια και να την παλέψουμε με τη χάρη του Θεού.

Ένα πάθος που μας τυραννά και μας τρώει τη ψυχή να το στείλουμε γονατιστοί στα ποδάρια του Κυρίου ώστε από αδυναμία να γίνει δύναμη και  από πάθος αρετή. Ας δούμε τι μας βαραίνει και μας δυσκολεύει και να το πετάξουμε. Ας  μην φορτώνουμε άλλα δυσβάστακτα φορτία στα φτερά της ψυχής. Ας τα πάμε στο πετραχείλι ώστε να κάνει η ψυχή μας τις πτήσεις ελευθερίας και αγάπης προς την αγκαλιά του Κυρίου μας.

Το να βλέπουμε τη νηστεία μόνο στο θέμα της κοιλιάς ευτελίζουμε τον αγώνα και τον κατεβάζουμε στο υπόγειο της συναλλαγής και ειδωλολατρίας.

Να μην κάνουμε τη νηστεία θρησκευτικά και τυπολατρικά. Να τη δούμε ως μια ευκαιρία να ξεδιψάσουμε Θεό, ως μια αναμέτρηση με τον ίδιο μου το βαθύ εαυτό. Μια ευκαιρία υγιούς σχέσης με το πρόσωπο του Χριστού, και όχι συναλλαγής τι θα δώσω για να πάρω.

Να είναι αυτή η νηστεία και η κάθε νηστεία μια ερωτική ευκαιρία, ένα άδειασμα, ένα ξεδίψασμα και μια νέα αρχή να βρω τον πραγματικό εαυτό.

Αυτή την περίοδο τρέχουμε στην αγκαλιά της μητέρας μας, τρέχουμε στην Παναγία. Να της πιάσουμε το χέρι να μας περάσει απέναντι σαν στοργική μητέρα. Να μας διαφυλάξει από τις δυσκολίες και τους πειρασμούς ώστε να περάσουμε απέναντι τον δρόμο και να ξεχυθούμε στην αγκαλιά του Πατέρα.

Μια όμορφη περίοδος που νιώθεις κυριολεκτικά παιδί, η εκκλησία γίνεται «παιδικό δωμάτιο» κι εσύ να είσαι με την αγαπημένη σου μητέρα την Παναγία μας που η αγκαλιά της είναι όλος ο ουρανός. Τι ομορφιά ! Να μην γίνει η νηστεία από θρησκευτική υποχρέωση, να μην τη δούμε ως μέσω συναλλαγής, αλλά από αγάπη για το πρόσωπο της Παναγίας μας, δίψα για Θεό, και ένας αγώνας για κένωση του εαυτού μας.

Καλό αγώνα σε όλους. . .

Με το καλό η εορτή της Παναγίας μας . . .   

π. Σπυρίδων Σκουτής

Ο μόνος χωρισμός των ανθρώπων

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Ο χωρισμός των ανθρώπων σε καλούς και κακούς,

σε ηθικούς και ανήθικους, σε αμαρτωλούς και αναμάρτητους,

είναι ξένος στην Ορθόδοξη ποιμαντική.

Ο μόνος χωρισμός που υπάρχει,

σ’ αυτό και στον άλλο κόσμο,

είναι μετανοούντες και αμετανόητοι.

Η μετάνοια μεταποιεί τα πάθη,

τις αναπηρίες και αστοχίες μας

και φέρνει στην ύπαρξή μας τη χαρά,

την ελευθερία, την όντως ζωή.

Αυτή η δυνατότητα παρέχεται σ’ όποιον θέλει

και σ’ όποιον έχει την τόλμη να μεταπηδήσει

από το θάνατο στη ζωή, μεταμορφωμένος,

με τη χάρη του Θεού, σε νέον άνθρωπο, σε όντως άνθρωπο.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΠΤΑ ΠΑΙΔΕΣ ΕΝ ΕΦΕΣΩ

Τη μνήμη των Αγίων Επτά Παίδων εν Εφέσω τιμά σήμερα, 4 Αυγούστου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Επτά Παίδες, τα ονόματα των οποίων είναι: Μαξιμιλιανός, Ιάμβλιχος, Μαρτινιανός, Διονύσιος, Αντωνίνος (ή Ιωάννης), Κωνσταντίνος και Εξακουστοδιανός, έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.).

Όταν ξέσπασαν απηνείς διωγμοί κατά των Χριστιανών, οι επτά παίδες μοίρασαν την περιουσία τους στους πτωχούς, εγκατέλειψαν την πόλη και κρύφτηκαν σε μία σπηλιά μέχρι να τελειώσει ο διωγμός. Έτσι δεν θα αναγκάζονταν να αρνηθούν την πίστη τους.

Όταν όμως αντιλήφθηκαν ότι οι διώκτες τους πλησίαζαν στο καταφύγιό τους, προσευχήθηκαν στο Θεό κατά την διάρκεια της νύχτας να πεθάνουν για να μην πέσουν στα χέρια των διωκτών τους.

Ο Θεός εισάκουσε τη δέηση τους και το πρωί κοιμήθηκαν χωρίς να ξυπνήσουν. Ο βασιλιάς ανακάλυψε την κρυψώνα τους και διέταξε να φραγεί με μία μεγάλη πέτρα η είσοδος της σπηλιάς.

Μετά από 194 χρόνια (περί το 446 μ.Χ.), επί Θεοδοσίου του Μικρού, έκανε την εμφάνισή της στην Έφεσο κάποια αίρεση που δίδασκε κατά της ανάστασης νεκρών. Εκείνη, λοιπόν, την εποχή, κάποιο παιδί στην αγορά της Εφέσου αγόρασε ψωμί με το νόμισμα της εποχής του Δεκίου, γεγονός ανεξήγητο.

Ανέκριναν το παιδί, που ήταν ο Iάμβλιχος και τους οδήγησε στη σπηλιά και βρήκαν ζωντανά και τα υπόλοιπα παιδιά. Ήταν θαύμα Θεού που αποδείκνυε το αληθές της Αναστάσεως των νεκρών.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείω Πνεύματι, αφθαρτισθέντες, πολυχρόνιον, ήνυσαν ύπνον, οι εν Εφέσω επτάριθμοι Μάρτυρες, και αναστάντες πιστούς εβεβαίωσαν, την των ανθρώπων κοινήν εξανάστασιν όθεν άπαντες, συμφώνως τούτους τιμήσωμεν, δοξάζοντες Χριστόν τον πολυέλεον.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ:Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΦΑΤΝΗΣ

 

Η εικόνα βρέθηκε στον στάβλο ενός Τούρκου που την έθεσε στην διάθεση των Χριστιανών, ενώ αργότερα παραχώρησε και τον στάβλο που έγινε μικρό παρεκκλήσι - αγίασμα .

 Από "Αχουριώτισσα" που την πρωτοαποκάλεσαν επειδή βρέθηκε μέσα στα άχυρα του στάβλου (αχούρι)επί Πατριάρχου Αθηναγόρου η εικόνα πήρε το όνομα 

" Παναγία της Φάτνης "

Όταν προσευχόμαστε πριν το φαγητό ο Θεός είναι μαζί μας, είναι συνδαιτημόνας μας...

Prayer Before the Meal, 1882 - Vincent van Gogh

[...]«Ὁ Κύριος ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανόν». Ήθελε μ’ αυτό να δείξει ότι και η βροχή και ο ήλιος και οι εύκρατοι καιροί, από τον Θεό των φώτων έρχονται, από τον Θεόν παντός αγαθού. Όλα από εκεί έρχονται. Ο Θεός είναι η πηγή παντός αγαθού.

 «Ὁ Κύριος –όπως λέγει ο Ζιγαβηνός, ένας ερμηνευτής- ἀνέβλεψεν εἰς τὸν οὐρανόν, τιμῶν τε τὸν Πατέρα καὶ διδάσκων μὴ πρότερον ἅπτεσθαι τραπέζης, ἕως ἂν εὐχαριστήσωμεν τῷ Θεῷ, τῷ χορηγῷ τῆς τροφῆς καὶ τὴν εὐλογίαν ταύτης οὐρανόθεν ἑλκύσωμεν»  

«Ο Κύριος», λέγει ο ερμηνευτής, «ανέβλεψε εις τον ουρανόν και τιμώντας τον Πατέρα αλλά και διδάσκοντας τίποτα να μην εγγίζομε από το τραπέζι μας, εάν προηγουμένως δεν ευχαριστήσομε τον Θεόν, που είναι ο χορηγός της τροφής και από εκεί να ελκύσομε την ευλογίαν».

Όλη αυτή η κίνησις του Κυρίου, που πήρε τις τροφές και τις ανέφερε και εδόξασε τον Θεόν Πατέρα, μπροστά μάλιστα στα μάτια των μαθητών Του και μπροστά στα μάτια του πλήθους, ήταν ένα θαυμάσιον εποπτικόν μάθημα, πώς πρέπει να ενεργεί κανείς μπροστά στα αγαθά του Θεού. 

 Μας έδωσε, λοιπόν, αυτό το μάθημα. Πρέπει να κάνομε προσευχή στον Θεό προ της τραπέζης, για να ευλογηθούν από τον Θεό εκείνα τα οποία μας έχει δώσει. Πρέπει ακόμη να ακολουθήσει ευχαριστήριος προσευχή, μετά το τέλος του τραπεζιού, για την αγάπη την δική Του, που μας το γέμισε το τραπέζι μας. Μπορούσε να είχε μείνει άδειο… Η ευλογία προ της τραπέζης και μετά την τράπεζα, είναι αναγκαιοτάτη. Αν αρχίσομε να τρώμε χωρίς ευλογία, σημαίνει ότι οικειοποιηθήκαμε τα αγαθά, ειδωλολατρούντες. Το αντιλαμβάνεστε αυτό; Γιατί απλούστατα δεν έκλεισε ο κύκλος «από τον Θεό, με τον Θεό, για τον Θεό».

 Και όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος «ἐξ οὗ καὶ δι’ οὗ καὶ εἰς Αὐτὸν τὰ πάντα»: «Εκ του Οποίου Θεού και με τον Οποίον Θεόν, με την βοήθειά Του και εις Αυτόν πρέπει να ξαναγυρίσουν τα πάντα». 

Συνεπώς, αν δεν κλείσω αυτόν τον κύκλο, γιατί ο Θεός μου τα έδωσε τα αγαθά, τα παίρνω, τα τρώγω, δεν αναφέρομαι στον Θεό, και συνεπώς η τροφή σταματά σε μένα, άρα ειδωλολατρώ. Τι θα πει «ειδωλολατρία«;Θα πει «μένω στην κτίσιν». Γιατί βλέπω μόνον την κτίσιν. Δεν βλέπω τον Κτίστην. Αυτό θα πει «ειδωλολατρώ». Έτσι, καθένας που τρώει και δεν προσεύχεται, είναι ένας ειδωλολάτρης.

Χωρίς ευλογία, ακόμα, στο τραπέζι υπάρχει πάρα πολύς κίνδυνος. Κίνδυνος πρώτα πρώτα αμαρτίας. Ένα τραπέζι που δεν ευλογήθηκε, θα οδηγηθεί ίσως στη μέθη. Δεν είδα εγώ τραπέζι που ευλογήθηκε, οι συνδαιτημόνες να φθάσουν να μεθύσουν. Είναι πιθανόν, λοιπόν, να οδηγηθεί στη μέθη. Να οδηγηθεί στη γαστριμαργία, στην αισχρολογία. Βρώμικα πράγματα να λέγονται. Εις την έριδα· να αρχίσουν να μαλώνουν. Κι εις αυτό το έγκλημα ακόμη. Λίγες φορές γίνονται εγκλήματα επάνω εις το τραπέζι; Και εις αυτόν τον αιφνίδιον θάνατον. Βλέπετε πόσα κακά; Για να πει ο Απόστολος Παύλος: «Μή κώμοις καί μέθαις». Ο «κῶμος» είναι το γλεντοκόπημα στο τραπέζι, το άσωτον γλεντοκόπημα. «Μὴ κώμοις -δοτική πληθυντικού- καὶ μέθαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ». 

Τραπέζι που δεν ευλογείται έχει σαν αποτέλεσμα ακόμη, η τροφή την οποία πήραμε να μην είναι «θρεπτική» (την λέξη «θρεπτική» την βάζω εντός εισαγωγικών). Να μην είναι ωφέλιμη. Και ακόμη σε καιρό κάποιας πείνας, κάποιας ανεπαρκείας, ανεχείας, τότε πέφτει λίμα. Έχετε ακούσει την λέξη «λίμα»; «Λίμαξε», λέμε, «αυτός». Έτσι λίμα είναι στη νεοελληνική το ρήμα, είναι η αχορτασιά. Τρως, τρως, τρως και δεν χορταίνεις. Τρως και δεν χορταίνεις. Πέφτει αυτή η λίμα. Γιατί; Γιατί το τραπέζι δεν ευλογήθηκε. Αυτό το τελευταίο το λέγει ο Θεός κάπου στην Παλαιά Διαθήκη.

Αντίθετα, αν το τραπέζι ευλογηθεί, τότε ο Θεός, το σημαντικότερο από όλα, είναι συνδαιτημόνας μας! Ακούστε αυτό το σημείο. Είναι συνδαιτημόνας μας. 

Ξέρετε τι σημαίνει; Όπως στις παλιές θυσίες έπαιρναν πίσω ένα μέρος του ζώου που εθυσιάστηκε στον Θεό, το έπαιρνε ο νοικοκύρης, ο οικοδεσπότης και εκάθητο όλη η οικογένεια, ο προσήλυτος, λέγει, ο επισκέπτης, όλοι οι πάντες κι έτρωγαν αυτό το υπόλοιπον της θυσίας. Αυτό σήμαινε ότι εγίνετο συνδαιτημόνας, ομοτράπεζος, δηλαδή, Αυτός ο Θεός.

 Όταν, λοιπόν, κάνομε την προσευχή μας, θα σας το πω λίγο πιο κάτω στην ευχή της τραπέζης, ο Θεός είναι μαζί μας, είναι συνδαιτημόνας μας. Κάθεται κι Εκείνος μαζί μας και –εντός εισαγωγικών- «τρώει μαζί μας». Τότε μία τέτοια τράπεζα, γίνεται τράπεζα πολλών ευλογιών. Μπορείτε να φανταστείτε, αγαπητοί μου, όταν ο Κύριος εκαλείτο, και εκαλείτο πολλές φορές, και επήγαινε σε κάποια τραπέζια για να φάει, μπορείτε να φανταστείτε το τραπέζι εκείνο που έτρωγε ο Κύριος, τι πηγή ευλογίας ήτο; Τι διδασκαλία ελέγετο επάνω εις το τραπέζι; Είναι εκπληκτικό. Εκείνα, λοιπόν, τα τραπέζια που έχουν την ευλογία του Θεού, έχουν και όλα τα αγαθά. Και πνευματικά αγαθά. Όχι μόνο υλικά. 

Το δε τραπέζι που ευλογείται, λέει ο 36ος Ψαλμός, οι άνθρωποι «ἐν ἡμέραις λιμοῦ χορτασθήσονται». Όταν θα πέσει πείνα, τότε οι άνθρωποι που ζητούν την ευλογία του Θεού στο τραπέζι τους, αυτοί θα χορτάσουν. Ενώ θα υπάρχει λιμός. Αυτοί θα χορτάσουν.

Στο ευλογημένο, ακόμη, τραπέζι εκφράζεται η ενότητα της οικογένειας. Εκφράζεται η ενότητα των ανθρώπων που θα καθίσουν σε αυτό το ίδιο τραπέζι.

 Και όπως λέγει ακόμη ο Ιερός Χρυσόστομος και μην το ξεχάσετε ποτέ: «Τραπέζι που αρχίζει και τελειώνει με προσευχή, ποτέ δεν θα μείνει αδειανό».

Βέβαια, ένα τραπέζι θα ευλογηθεί, αν δεν υπάρχει σε αυτό η προκλητική ποικιλία και η σπατάλη. Και η προκλητική ποικιλία ως αλαζονεία του βίου, ως επίδειξη, ότι να, έχομε… Κι ακόμη, η σπατάλη. Να πετάξουμε. Ιδίως αυτά τα πολυτελή τραπέζια, παίρνουν μια μπουκιά οι άνθρωποι από το κάθε φαγητό, όλα τα άλλα, τι φοβερό, στα σκουπίδια… Πέταμα! Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κύριος, την υπάρχουσα ήδη τροφή των μαθητών Του, γιατί είχαν πάρει κάποια ψωμιά, πέντε βρέθηκαν και δύο ψάρια, για να φάνε, γιατί είχαν απομονωθεί, ο Κύριος και οι μαθηταί Του –προσέξτε- για να ξεκουραστούν ολίγον. «Δεῦτε ἀναπαύεσθε ὀλίγον». Αλλά δεν τα κατάφεραν να ξεκουραστούν. Ο λαός είδε πού πήγαν, έψαξαν, τους βρήκαν. Και τόσο τους απησχόλησαν. Και ο λαός έφαγε και το φαΐ τους. Όχι, δεν τους το έφαγε. Μάλιστα σήκωσαν πιο πολλά· απ’ τα περισσεύματα, δώδεκα κοφίνια. Και όπως σας είπα προηγουμένως, το ψωμί και τα ψάρια ήταν μία λιτή τροφή. Αυτή, λοιπόν, την υπάρχουσαν τροφήν, ο Κύριος τώρα την ευλογεί[...]

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Α θ α ν α σ ί ο υ Μ υ τ ι λ η ν α ί ο υ με θέμα:«Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ»ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[: Ματθ.14,14-22]
[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 29-7-1990] [Β23]  

«Τῇ Θεοτόκῳ ἐκτενῶς νῦν προσδράμωμεν…»

Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας Δαμασκηνός

Μέσα στήν περίοδο τοῦ θέρους, οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν τόπους καί τρόπους ἀναψυχῆς καί δροσιᾶς ἀπέναντι στήν ζέστη καί τόν καύσωνα. Ἀντιστοίχως, μέσα στήν ζέστη καί τόν καύσωνα τῆς ἁμαρτίας, τῶν παθῶν, τῶν πειρασμῶν ἀλλά καί τῶν προβλημάτων τῆς καθημερινότητας, ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπό ἀνάλογη πηγή πνευματική δροσιᾶς καί αὐτή ἡ πηγή δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἴδια τήν Πηγή τῆς Ζωῆς, τήν Κυρία Θεοτόκο.

Ἡ Ἐκκλησία μας, λοιπόν, ἐπιθυμῶντας νά μᾶς ἀνακουφίσει ἀπό τούς πειρασμούς καί τούς κινδύνους τοῦ πονηροῦ καί να μᾶς βοηθήσει νά βιώσουμε μέ κατάνυξη τήν μεγάλη Θεομητορική ἑορτή τῆς Κοιμήσεως καί τῆς Μεταστάσεως τῆς Θεοτόκου μᾶς ἐνισχύει μέ νηστεία, προεόρτιες καί μεθεόρτιες ἀκολουθίες, μέ τίς Ἱερές Παρακλήσεις καί μᾶς προσκαλεῖ σέ μετάνοια καί προσευχή. Τελικά, μέσα ἀπό ὁλο αὐτόν τόν πνευματικό ἀγῶνα θά βιώσουμε τήν παραμυθία καί τήν παρηγοριά στήν ψυχή μας, προερχόμενη ὄχι ἀπό ἄνθρωπο ἀλλά ἀπό τήν Μητέρα τοῦ Φωτός καί Μητέρα ὅλων τῶν πιστῶν, τήν Παναγία μας.

Πανορθοδόξως, λοιπόν, ἀποδίδουμε τις ὀφειλόμενες τιμές στό πανάγιο πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, διότι ἡ σεμνή Κόρη τῆς Ναζαρέτ γιά τήν ἀρετή της καί τήν ταπεινοφροσύνη της, ἀξιώθηκε νά κυοφορήσει τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, τόν Χριστό. Εἶναι ἡ Θεοτόκος, ἡ γυναίκα πού ἔτεκε, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ.

Τιμοῦμε τήν Παναγία μας, γιατί κατά τρόπο θαυμαστό καί ἀσύλληπτο στόν ἀνθρώπινο νοῦ, παρέμεινε σ΄ ὅλο τό βίο της Ἁγνή Παρθένος, καί πρό τοῦ τόκου καί ἐν τῷ τόκῳ καί μετά τόν τόκο. «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοί, Παρθένε ἄχραντε». Γι΄ αὐτό καί εἶναι καί ὀνομάζεται «Ἀειπάρθενος». Στήν κατανόηση αὐτοῦ τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος, χωρᾶ μόνο ἡ πίστις γιά τήν προσέγγιση τοῦ δόγματος. «Παρθενεύει γάρ τόκος καί ζωήν προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετά τόκον παρθένος καί μετά θάνατον ζῶσα σῳζοις ἀεί, Θεοτόκε τήν κληρονομίαν σου».

Σύμφωνα με τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας τήν Θεοτόκο δέν τήν ἄγγιξε ὁ θάνατος, μέ τήν ἔννοια πού δίνουμε σε αὐτόν ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι. Ἡ Παναγία «ἐκοιμήθη», «μετέστη πρός τήν ζωήν» καί ζεῖ καί «μετά θάνατον». Εἶναι ἀπό τά θαυμαστά γεγονότα γύρω ἀπό τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου. Ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς, αὐτή πού γέννησε τή Ζωή, τόν Χριστό, δέν ἦταν δυνατό νά ἀφεθεῖ στήν φθορά καί τόν θάνατο. Ὁ Χριστός πού εἶπε «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια, ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή» (Ἰωάν. 14,6, 11, 25), Αὐτός μετέστησε πρός τήν ζωή, τήν Μητέρα τῆς Ζωῆς.

Ἐπίσης, ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, πού δίκαια τήν μακαρίζουν αἰῶνες «πᾶσαι αἱ γενεαί», εἶναι ἡ ἀκοίμητη προστάτρια καί βοηθός στις ποικίλες ἀνάγκες τῶν πιστῶν. Εἶναι αὐτή πού μετά τήν κοίμησή της δέν ἐγκατέλειψε τόν κόσμο ἀλλά συνεχῶς πρεσβεύει, μεσιτεύει καί μεσολαβεῖ στόν Υἱό της καί Θεό μας γιά τήν σωτηρία μας, τήν λύτρωσή μας ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου καί τήν ἀποκατάστασή μας «εἰς τήν ἀρχαίαν μακαριότητα». Εἶναι ἡ ἐλπίδα τῶν πιστῶν, διότι πάντοτε θά μᾶς σκεπάζει μέ τήν φοβερά προστασία της καί θά μᾶς παρέχει αἰωνίως τήν εὐεργετική χάρι της. Ἀμήν.

ΜΗ ΠΑΥΛΟΣ ΕΣΤΑΥΡΩΘΗ ΥΠΕΡ ΥΜΩΝ;

 

«Μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; Ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε;» (Α’ Κορ. 1, 13)

«Μήπως ὁ Παῦλος ἐσταυρώθηκε γιὰ σᾶς; Ἢ μήπως ἐβαπτισθήκατε εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Παύλου;» 

Η ιστορία της Εκκλησίας είναι γεμάτη από έριδες και σχίσματα. Ο απόστολος Παύλος, απευθυνόμενος προς τους Κορινθίους, τους ζητά να λειτουργήσουν ενωμένοι και να μη χωρίζονται σε ομάδες οι οποίες αναγνωρίζουν ως αυθεντίες πρόσωπα, ακόμα και τον ίδιο τον Χριστό. Ο Χριστός υπάρχει για μας μαζί με την Εκκλησία, εντός της Εκκλησίας και όχι εκτός αυτής. Και στην Εκκλησία, χωρίς να απορρίπτονται τα πρόσωπα, δεσπόζει το σώμα, το σύνολο, η σχέση με τον Χριστό και μεταξύ των χριστιανών που καλούνται να πορεύονται ενωμένοι.

Οι έριδες, που είχαν τον κίνδυνο να οδηγήσουν σε σχίσματα, σε διαχωρισμούς σε ομάδες οι οποίες έχουν ως επικεφαλής πρόσωπα, τα οποία διεκδικούν για τους εαυτούς τους την αυθεντία στη ερμηνεία του Ευαγγελίου, του Λόγου του Θεού, του τρόπου με τον οποίο η Εκκλησία θα πορεύεται. Το πρόβλημα σ’ αυτές τις καταστάσεις είναι διπλό. Από την μία η αίσθηση κάποιων προσώπων ότι αυτοί και μόνο αυτοί δικαιούνται να εκφράζουν την αλήθεια της πίστης και όσοι δεν συμφωνούν με τον τρόπο τους αποτελούν κίνδυνο για την Εκκλησία και πρέπει να περιθωριοποιηθούν, κάποτε και με έκφραση μίσους ή με υπαινιγμούς, συκοφαντίες και αναφορές που λειτουργούν υποτιμητικά ή με τον χαρακτηρισμό του «αιρετικού», ώστε να προφυλαχθούν οι εκλεκτοί.  Από την άλλη εκείνοι που πρσκολλώνται στους γνήσιους και αυθεντικούς, είτε από φόβο ότι κινδυνεύει η σωτηρία τους, είτε από μόδα, είτε για να θεραπεύσουν τις ενοχές τους, κυρίως όμως από βαθιά άγνοια. Τότε εμπιστεύονται πρόσωπα που διεκδικούν τίτλους κύρους και αισθάνονται ότι έτσι δεν κινδυνεύουν, παρά το ότι ελάχιστες φορές η ζωή τους γίνεται αληθινά πνευματική. Αν είμαι του τάδε και του δείνα, τότε είμαι εντάξει. Δεν με απασχολεί αν μου λείπει η αγάπη. Η ρήση της σοφής αυθεντίας είναι νόμος και κανόνας. Και όποιος ή όποια αντιτίθεται ή δεν ζει σύμφωνα με αυτή τη ρήση, είναι εχθρός της Εκκλησίας ή προδότης.

Ο απόστολος Παύλος επισημαίνει στους Κορινθίους και σε μας ότι η πίστη δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα, αλλά με τον Χριστό και την Εκκλησία. Όσο ξεχωριστό κι αν είναι το πρόσωπο, δεν έχει σταυρωθεί για μας ούτε αναστηθεί. Ο Χριστός σταυρώθηκε, στον Χριστό επιστρέφουμε, στον Χριστό της Εκκλησίας ελπίζουμε. Και το πολίτευμα της Εκκλησίας δεν είναι ατομοκεντρικό. Είναι συνοδικό. Έχει να κάνει με τις αποφάσεις που λαμβάνονται τόσο για θέματα πίστης όσο και για θέματα διαχείρισης της ζωής εν τη πίστει με το σύνολο του σώματος του Χριστού. Οι όποιες προσωπικές απόψεις στην πραγματικότητα τίθενται στην κρίση της Εκκλησίας. Αν οι απόψεις διαμορφώνονται με βάση την παράδοση, αλλά και με βάση τον διάλογο, τον εγχρονισμό αυτής της παράδοσης στο σήμερα, όχι για να αλλοτριωθεί το ήθος του Ευαγγελίου, αλλά για να εξηγηθεί με σύγχρονα λόγια, τότε ο δρόμος είναι ορθός.

Και πάλι όμως η Εκκλησία δεν πορεύεται, πλην των ζητημάτων της πίστης, σε μία γραμμή και μόνο. Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκες, οπτικές, παιδεία που κινείται σε διαφορετικά πλαίσια, και λόγω του χαρακτήρα μας. Η εικόνα του Θεού σε μας έχει ως χαρακτηριστικά της την αγάπη, την ελευθερία, την αλήθεια, τη λογική, τη δημιουργικότητα, το μοίρασμα με τους άλλους, δεν έχει όμως ως χαρακτηριστικό της την απολυτότητα, διότι δεν είμαστε θεοί ούτε αλάθητοι. Η αλήθεια μου πρέπει να στηρίζεται στην αλήθεια της Εκκλησίας, αλλά δεν μπορεί να την εξαντλεί. Και πάντως δεν μου επιτρέπεται να τη χαρακτηρίζω ως μία. Το ίδιο και όσοι συμφωνούν μαζί μου. Όλοι καλούμαστε να απευθυνόμαστε στον Χριστό και στην Εκκλησία και όχι να θεοποιούμε τις γνώμες μας.

Η ανεκτικότητα στη γνώμη και στη στάση ζωής του άλλου, μαζί με την άρνηση του οπαδισμού, του φανατισμού, του μίσους, της απολυτοποίησης γεννούν ειρήνη στο σώμα του Χριστού. Είναι μεγάλη η ευθύνη εκείνων που επικαλούνται τη θέση, τη γνώση, την άσκηση, τα χαρίσματά τους για να εξουθενώσουν όλους τους άλλους και να φανατίσουν ανθρώπους αδύναμους στην πίστη, φοβικούς ή και σκεπτόμενους, που δεν νιώθουν όμως ότι κόλαση τελικά είναι να καθιστάς τον εαυτό σου κριτήριο και όχι συνοδοιπόρο. Όλοι χρειαζόμαστε παιδεία Εκκλησίας. Τα πρόσωπα είναι οι σπορείς του λόγου του Θεού, όχι οι αυθεντίες. Να μας βοηθούν στον αγώνα της ελευθερίας από τα πάθη και το κακό, να μας εντάσσουν στην Εκκλησία, διότι αλλιώς μας καθιστούν δέσμιους του εαυτού τους και κανείς δεν θα ζήσει για πάντα. Το ίδιο και όποιος διαχωρίζει τον εαυτό του από την Εκκλησία. Αυτός ήδη έχει βιώσει τον πνευματικό θάνατο του εγωκεντρισμού και της αυτοθέωσης και παρασύρει κι άλλους στην οδό της απώλειας. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΔΑΛΜΑΤΟΣ,ΦΑΥΣΤΟΣ, ΚΑΙ ΙΣΑΑΚΙΟΣ

Τη μνήμη των Αγίων Δαλματίου, Φαύστου και Ισαακίου τιμά σήμερα, 3 Αυγούστου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Δαλμάτιος ήταν στρατιώτης, γρήγορα όμως τη θεοσεβή ψυχή του κυρίευσε η επιθυμία να αφοσιωθεί στον Κύριο και Δημιουργό του.

Ξεκίνησε, λοιπόν μαζί με το γιο του Φαύστο να συναντήσει τον μοναχό Ισαάκιο, η φήμη του οποίου είχε φέρει κοντά του πολλούς άνδρες.

Ο Δαλμάτιος διακρίθηκε ανάμεσα στους υπόλοιπους μοναχούς για την αρετή του τόσο ώστε εξελέγη ηγούμενος μετά το θάνατο του ευσεβούς Ισαακίου.

Μάλιστα για τον ενάρετο βίο του ο Δαλμάτιος τιμήθηκε και από τη Γ’ Οικουμενική Σύνοδο που συνήλθε το 431 μ.Χ. στην Έφεσο, στην οποία οι Πατέρες ανέδειξαν τον όσιο αρχιμανδρίτη.

Τον δρόμο του Δαλμάτιου, ο οποίος τελείωσε τη ζωή του εν ειρήνη, ακολούθησε ο γιος του Φαύστος, αναδεικνύοντας εαυτόν άξιο διάδοχο του πατέρα του.

Όσον αφορά στον όσιο Ισαάκιο, έμεινε ξακουστός για τη στάση, την οποία υπέδειξε απέναντι στον αιρετικό αυτοκράτορα Ούλη, όταν αυτός κατά την εκστρατεία του ενάντια στους Σκύθες συνάντησε τον όσιο. Ο Ισαάκιος πέθανε σε βαθιά γεράματα.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Την τρίστιχον χορείαν των Όσιων τιμήσωμεν, Φαύστον Ισαάκιον άμα, και Δαλμάτιον τον ένδοξον ως τρίφωτος λαμπάς γαρ αρετών, σκεδάζουσι την νύκτα των παθών, και ταίς θείαις καταυγάζουσι δωρεαίς, τους πόθω ανακράζοντας, δόξα τω θαυμαστώσαντι υμάς, δόξα τω μεγαλύναντι, δόξα τω ενεργούντι δι’ υμών, πάσιν ιάματα.

AΦΙΕΡΩΜΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ:ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΤΡΟΜΑΡΧΙΑΝΗ

Τα Τρομάρχια είναι τοποθεσία στη νοτιοανατολική Άνδρο. Επιβλητικοί γκρεμνοί, πλαγιές σπαρμένες αιμασιές και βράχια που επικρέμονται στο πέλαγος, στο στενό θαλάσσιο πέρασμα μεταξύ Άνδρου και Τήνου.

Γεμάτα αφοβιά στέκουν αιώνες ενάντια στα κύματα και στους ανέμους του Αιγαίου, κρατώντας στον κόρφο τους -μονάκριβο στολίδι και πολύτιμο φυλαχτό- το μοναστήρι της Παναγίας της Τρομαρχιανής.

Η Μονή μοιάζει να αναδύεται από το βραχώδες και γυμνό τοπίο που την περιβάλλει. Έχει μορφή φρουρίου, περίτεχνο ξυλόγλυπτο τέμπλο και εξαιρετικές αγιογραφίες, ενώ τα λιθόκτιστα «κονάκια» και οι ασβεστωμένες πέτρινες αυλές που την περιστοιχίζουν διαμορφώνουν ένα ατόφιο αιγαιοπελαγίτικο περιβάλλον, λιτό, γαλανό, ολόφωτο και την ίδια στιγμή γεμάτο ιερότητα και σπάνια ομορφιά.

Η Μονή της Παναγίας Τρομαρχιανής ιδρύθηκε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας στην περιοχή που ήταν ιδιοκτησία του Βυζαντινού στρατιωτικού, του επονομαζόμενου και Τουρμάρχη, εξ ου και η ονομασία του. Οι μικρότερες διοικητικές περιφέρειες του βυζαντινού κράτους, όπως τα αιγαιοπελαγίτικα νησιά, διοικούντο κατά κανόνα από τουρμάρχες. Το μοναστήρι εορτάζει δύο φορές τον χρόνο: το Δεκαπενταύγουστο στην Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου και τη Δευτέρα του Πάσχα καθώς είναι αφιερωμένο και στον Άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο Μεγαλομάρτυρα.

Μικρές σαν ήμαστε με την αδερφή μου, μας έλεγε η γιαγιά Σοφία την ιστορία απ’ το νησί της που αγαπούσε να διηγείται κι ο πατέρας της: Σαν τέλειωνε τις εργασίες στα κτήματά του, στην περιοχή όπου είναι χτισμένο το μοναστήρι της Παναγίας της Τρομαρχιανής, άφηνε το κονάκι του και περνώντας μπροστά από την εκκλησία, ευχαριστούσε την Παναγιά κι έφευγε για το σπίτι τους.

Ένα απόβραδο αποκαμωμένος πήρε ξανά τον δρόμο του γυρισμού, μα καθώς έκανε να φύγει απ’ την αυλόπορτα, ένιωσε σαν κάτι να τον καλούσε επίμονα πίσω. Καθώς στράφηκε να δει αντίκρισε ψηλά πάνω στο δώμα της μονής μία γυναίκα, με ήρεμη και γλυκυτάτη όψη, να σκύβει προς το μέρος του κοιτώντας τον αμίλητη.

Τα ‘χασε ο παππούς Λεωνίδας… Ποια άγνωστη βρέθηκε μόνη σε εκείνη την ερημιά μέσα στα κτήματά του; Έκανε να της μιλήσει πλησιάζοντάς τη και αμέσως εκείνη χάθηκε. Τρόμος και έκπληξη κυρίευσαν τον παππού. Μπήκε στην εκκλησιά να ανάψει ένα κερί και καθώς σήκωσε το βλέμμα του στο περίτεχνο τέμπλο, είδε στην εικόνα Της το καντήλι Της σβηστό και κατάλαβε…

Από τότε δεν πήγε ποτέ στα κτήματά του ο παππούς χωρίς πρώτα να νοιαστεί ν’ ανάψει της Παναγιάς μας το καντήλι. Μα ούτε κι Εκείνη ξαναφάνηκε να του θυμίσει το άγιο χρέος, που του έγινε συνήθεια ιερή.

Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ(Κυριακή Η' Ματθαίου)

 

Ο Χριστός έδειξε με πολλούς τρόπους την ευσπλαχνία και την αγάπη του προς τους ανθρώπους. Κάποια φορά χόρτασε χιλιάδες ανθρώπους (οι άντρες μόνο ήταν πέντε χιλιάδες) με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Οι άνθρωποι είχαν μείνει κοντά του μια ολόκληρη μέρα, αδιαφορώντας για το ότι βρισκόντουσαν χωρίς τροφή και νερό στην ερημιά. Ο Χριστός συγκινήθηκε από την προθυμία τους και δεν θέλησε να τους διώξει νηστικούς (Κυριακή Η΄ Ματθαίου).

 Τί ωραία! θα πουν μερικοί. Γιατί όμως ο Χριστός δεν κάνει το ίδιο και σήμερα; Γιατί δεν δείχνει την ίδια ευσπλαχνία στα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας; Γιατί δεν επεμβαίνει με τον ίδιο θαυματουργικό τρόπο και τώρα, για να λύσει μια και καλή το επισιτιστικό και οικονομικό τους πρόβλημα; Τί θα του στοίχιζε;

 Η απάντηση βρίσκεται στα λόγια που είπε ο Χριστός στους μαθητές του, όταν του είπαν ότι οι άνθρωποι πείνασαν ήδη και δεν υπάρχει τίποτε στην έρημο εκεί να φάνε. Με τέσσερες λέξεις ο Χριστός ξεκαθάρισε το θέμα: «Δότε αυτοίς υμείς φαγείν». Δικό σας θέμα, λέει, δική σας ευθύνη. Δώστε τους εσείς να φάνε. 

Μα δεν έχουμε παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια, διαμαρτυρήθηκαν οι μαθητές. Πώς θα χορτάσουμε τόσο πλήθος; 

Αλλά και ο Χριστός επιμένει. Δώστε ό,τι έχετε. Φέρτε τα εδώ, αυτά ακριβώς τα λίγα που έχετε.

 Ήθελε να προσφέρουν οι μαθητές του ό,τι είχαν, τα λιγοστά τους τρόφιμα, χωρίς να σκεφτούν, μα εμείς πώς θα ζήσουμε; Τί θα φάμε εμείς, αν τα δώσουμε αυτά τα λίγα έστω που έχουμε; Από τη στιγμή που οι μαθητές υπακούουν και προσφέρουν ό,τι είχαν, αδιαφορώντας για τον εαυτό τους, ο Χριστός κάνει μια απλή κίνηση. Ευλογεί τη μικρή εκείνη προσφορά και την πολλαπλασιάζει απεριόριστα. Έφαγαν όλοι και χόρτασαν. Και τα περισσεύματα ήταν πιο πολλά από τα αρχικώς προσφερθέντα.

Το ίδιο λέει και σε μας σήμερα ο Χριστός. Πεινούν οι άνθρωποι στον κόσμο; Δώστε τους εσείς να φάνε. Έχετε λίγα και δεν φτάνουν για όλους; Κανένα πρόβλημα. Δώστε εσείς από αυτά τα λίγα που έχετε και μη σας νοιάζει. Για τα παραπέρα θα φροντίσω εγώ. Έστω και ένα δίλεπτο αν έχετε μόνο, δώστε το. Θα ευλογώ εγώ ό,τι δίνετε και θα φτάνει για όλους. Εσείς δείξτε το ενδιαφέρον, την αγάπη σας. Μη νοιάζεστε τί θα απογίνετε εσείς αν δώσετε τα λίγα που έχετε.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι δικό μας. Και πρέπει να το λύσουμε εμείς και όχι ο Θεός. Και το κακό δεν είναι ότι δεν έχουμε να δώσουμε, αλλά ότι έχουμε πάρα πολλά, το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου της γης, αλλά η αδιαφορία μας, ο ατομισμός μας, η υποδούλωσή μας στη φιλήδονη υπερκατανάλωση, δεν αφήνουν περιθώρια για να σκεφτούμε και αυτούς που πεινάνε.

Αυτή είναι η μεγάλη αμαρτία μας, η αμαρτία της Δύσης, του πολιτισμένου κόσμου.
Γιατί λοιπόν να λύσει θαυματουργικά το πρόβλημα της φτώχειας ο Χριστός;

π. Δημητρίου Μπόκου

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 03/08/25-ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙΔ' 14-22

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἶδεν ὁ ᾿Ιησοῦς πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτούς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν. Ὀψίας δὲ γενομένης, προσῆλθον αὐτῷ οἱ Μαθηταὶ αὐτοῦ, λέγοντες· Ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος, καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας, ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα. Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν. Οἱ δὲ λέγουσιν αὐτῷ· Οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας. Ὁ δὲ εἶπε· Φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε. Καὶ κελεύσας τοὺς ὄχλους ἀνακλιθῆναι ἐπὶ τοὺς χόρτους, καὶ λαβὼν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν, εὐλόγησε· καὶ κλάσας, ἔδωκε τοῖς Μαθηταῖς τοὺς ἄρτους, οἱ δὲ Μαθηταὶ τοῖς ὅχλοις. Καὶ ἔφαγον πάντες, καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις. Οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων. Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς Μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον, καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνο τον καιρό, είδε ο Ιησούς πολύν κόσμο και τους σπλαχνίστηκε, και γιάτρεψε τους αρρώστους των. Όταν έπεσε το δειλινό, τον πλησίασαν οι μαθητές του και του είπαν: «Ο τόπος είναι ερημικός, και η ώρα είναι περασμένη. Διώξε τον κόσμο να πάνε στα χωριά για ν’ αγοράσουν φαγητά να φάνε». Ο Ιησούς τους είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν, δώστε τους εσείς να φάνε». Κι αυτοί του λένε: «Δεν έχουμε εδώ παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια». Κι αυτός είπε: «Φέρτε μού τα εδώ». Κι αφού πρόσταξε τον κόσμο να καθίσει για φαγητό πάνω στο χορτάρι, πήρε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, έστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό, τα ευλόγησε, έκοψε τα ψωμιά σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές κι οι μαθητές στο πλήθος. Έφαγαν όλοι και χόρτασαν. Και μάζεψαν τα περισσεύματα από τα κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Αυτοί αφού έφαγαν ήταν περίπου πέντε χιλιάδες άντρες, χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά. Αμέσως ύστερα ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές να μπουν στο καΐκι και να πάνε να τον περιμένουν στην απέναντι όχθη, ωσότου αυτός διαλύσει τα πλήθη.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 03/08/25-ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' 10-17

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, παρακαλῶ ὑμᾶς, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ. Ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης, ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι. Λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· Ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ ᾿Απολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. Μεμέρισται ὁ Χριστός; Μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; Ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε; Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ ὅτι οὐδένα ὑμῶν ἐβάπτισα εἰ μὴ Κρίσπον καὶ Γάῑον, ἵνα μή τις εἴπῃ ὅτι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα ἐβάπτισα. Ἐβάπτισα δὲ καὶ τὸν Στεφανᾶ οἶκον· λοιπὸν οὐκ οἶδα εἴ τινα ἄλλον ἐβάπτισα. Οὐ γὰρ ἀπέστειλέ με Χριστὸς βαπτίζειν, ἀλλ᾿ εὐαγγελίζεσθαι, οὐκ ἐν σοφίᾳ λόγου, ἵνα μὴ κενωθῇ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, σας ζητώ, στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να είστε όλοι σύμφωνοι μεταξύ σας και να μην υπάρχουν ανάμεσα σας διαιρέσεις, αλλά να είστε ενωμένοι, με μια σκέψη και με ενα φρόνημα. Αυτό το γράφω, αδελφοί μου, γιατί με πληροφόρησαν για σας άνθρωποι της Χλόης οτι έρχεστε σε προστριβές μεταξύ σας. Θέλω να πω οτι ο καθένας σας λέει κατί διαφορετικό. Ο ένας λέει: «Εγώ είμαι του Παύλου», ο άλλος: «Εγώ είμαι του Απολλώ», ένας άλλος: «Εγώ είμαι του Κηφά» και κάποιος άλλος: «Εγώ είμαι του Χριστού». Διαμοιράστηκε, λοιπόν, ο Χριστός; Μήπως είναι ο Παύλος που πέθανε πάνω στον σταυρό για να σας σώσει; Η μήπως στο όνομα του Παύλου έχετε βαφτιστεί; Ευχαριστώ τον Θεό που δεν βάφτισα κανένα σας εκτός απο τον Κρίσπο και τον Γαϊο. Έτσι δεν μπορεί να πει κανείς πως τον βάφτισα στο δικό μου όνομα. Ναι, βέβαια, βάφτισα και την οικογένεια του Στεφανά. Εκτός απ’ αυτούς, όμως, δεν θυμάμαι να βάφτισα κανέναν άλλο. Η αποστολή που μου όρισε ο Χριστός δεν ήταν να βαφτίζω, αλλά να κηρύττω το ευαγγέλιο, χωρίς σοφά και περίτεχνα λόγια, ώστε ο θάνατος του Ιησού Χριστού στον σταυρό να μη χάσει το περιεχόμενο του.

Άγιος Πορφύριος: “Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ’ τους ανθρώπους”

 

Διδαχές Αγίου Πορφυρίου

Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά.
Θα νιώθουμε τότε ότι όλοι μας αγαπούν.

Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ’ τους ανθρώπους…

Ν’ αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση.
Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας.

Να γίνας προετοιμάζει ν’ αγαπήσομε περισσότερο τον Χριστό.
Ας σκορπίζομε σε όλους την αγάπη μας ανιδιοτελώς, αδιαφορώντας για τη στάση τους.

Όταν έλθει μέσα μας η χάρις του Θεού, δεν θα ενδιαφερόμαστε αν μας αγαπάνε ή όχι, αν μας μιλάνε με καλοσύνη.
Θα νιώθουμε την ανάγκη εμείς να τους αγαπάμε όλους.

Είναι εγωισμός να θέλομε οι άλλοι να μας μιλάνε με καλοσύνη.

Όταν αγαπάμε χωρίς να επιδιώκομε να μας αγαπάνε, θα μαζεύονται όλοι κοντά μας σαν τις μέλισσες.
Αυτό ισχύει για όλους μας.
Αν ο αδελφός σου σ’ ενοχλεί, σε κουράζει, να σκέπτεσαι:

«Τώρα με πονάει το μάτι μου, το χέρι μου, το πόδι μου” πρέπει να το περιθάλψω μ’ όλη μου την αγάπη».
Να μη σκεπτόμαστε, όμως, ούτε ότι θα αμειφθούμε για τα δήθεν καλά ούτε ότι θα τιμωρηθούμε για τα κακά που διαπράξαμε.

Έρχεσαι εις επίγνωσιν αληθείας, όταν αγαπάεις με την αγάπη του Χριστού.
Τότε δεν ζητάεις να σ’ αγαπάνε” αυτό είναι κακό.

Εσύ αγαπάεις, εσύ δίνεις την αγάπη σου” αυτό είναι το σωστό.
Από μας εξαρτάται να σωθούμε.
Ο Θεός το θέλει.
Όπως λέει η Αγία Γραφή: «πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».

Όταν κάποιος μας αδικήσει μ’ οποιονδήποτε τρόπο, με συκοφαντίες, με προσβολές, να σκεπτόμαστε ότι είναι αδελφός μας που τον κατέλαβε ο αντίθετος.
Έπεσε θύμα του αντιθέτου.

Γι’ αυτό πρέπει να τον συμπονέσομε και να παρακαλέσουμε τον Θεό να ελεήσει κι εμάς κι αυτόν” κι ο Θεός θα βοηθήσει και τους δύο.

Αν, όμως οργισθούμε εναντίον του τότε ο αντίθετος από κείνον θα πηδήσει σ’ εμάς και θα μας παίζει και τους δύο.
Όποιος κατακρίνει τους άλλους, δεν αγαπάει τον Χριστό.
Ο εγωισμός φταίει.
Από κει ξεκινάει η κατάκριση.

Ας υποθέσομε ότι ένας άνθρωπος βρίσκεται μόνος του στην έρημο.
Δεν υπάρχει κανείς.

Ξαφνικά ακούει κάποιον από μακριά να κλαίει και να φωνάζει.
Πλησιάζει κι αντικρίζει ένα φοβερό θέαμα: μία τίγρις έχει αρπάξει έναν άνθρωπο και τον καταξεσχίζει με μανία.
Εκείνος απελπισμένος ζητάει βοήθεια. …;

Τι να κάνει, για να τον βοηθήσει; …;

Μήπως θα πάρει καμιά πέτρα να τήνε ρίξει στον άνθρωπο και να τον αποτελειώσει;
«Όχι, βέβαια!», θα πούμε.
Κι όμως αυτό είναι δυνατόν να γίνει όταν δεν καταλαβαίνομε ότι ο άλλος που μας φέρεται άσχημα κατέχεται από τον διάβολο, την τίγρη.

Μας διαφεύγει ότι, όταν κι εμείς τον αντιμετωπίζομε χωρίς αγάπη, είναι σαν να του ρίχνομε πέτρες πάνω στις πληγές του, οπότε του κάνομε πολύ κακό και η «τίγρις» μεταπηδάει σ’ εμάς και κάνομε κι εμείς ό,τι εκείνος και χειρότερα.

Τότε, λοιπόν ποια είναι η αγάπη που έχομε για τον πλησίον μας και πολύ περισσότερο για τον Θεό;

Να αισθανόμαστε την κακία του άλλου σαν αρρώστια που τον βασανίζει και υποφέρει και δεν μπορεί να απαλλαγεί.

Γι’ αυτό να βλέπομε τους αδελφούς μας με συμπάθεια και να τους φερόμαστε με ευγένεια λέγοντας μέσα μας με απλότητα το «Κύριε Ιησού Χριστέ», για να δυναμώσει με τη θεία χάρι η ψυχή μας και να μην κατακρίνομε κανένα.
Όλους για αγίους να τους βλέπομε.

Όλοι μας μέσα φέρομε τον ίδιο παλαιό άνθρωπο.

Ο πλησίον όποιος κι αν είναι, είναι «σάρξ εκ της σαρκός μας», είναι αδελφός μας και «μηδενί, μηδέν οφείλομεν, ει μη το αγαπάν αλλήλους», σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο.

Δεν μπορούμε ποτέ να κατηγορήσομε τους άλλους, γιατί «ουδείς την εαυτού σάρκα εμίσησεν».

Όταν κάποιος έχει ένα πάθος να προσπαθούμε να του ρίχνομε ακτίνες αγάπης κι ευσπλαχνίας για να θεραπεύεται και να ελευθερώνεται.
Μόνο με την χάρι του Θεού γίνονται αυτά.

Να σκέπτεσθε ότι αυτός υποφέρει κι ρισσότερο από εσάς. …;
Να στεκόμαστε με προσοχή σεβασμό και προσευχή.

Εμείς να προσπαθούμε να μην το κάνομε το κακό.
Όταν υπομένομε την αντιλογία του αδελφού λογίζεται μαρτύριο.
Να το κάνομε με χαρά.

Ο χριστιανός είναι ευγενής.
Να προτιμάμε ν’ αδικούμαστε.
Άμα έλθει μέσα μας το καλό, η αγάπη, ξεχνάμε το κακό που μας κάνανε.
Εδώ κρύβεται το μυστικό.

Όταν το κακό έρχεται από μακριά, δεν μπορείτε να το αποφύγετε.
Η μεγάλη τέχνη είναι, όμως να το περιφρονήσετε.
Με την χάρι του Θεού ενώ θα το βλέπετε, δεν θα σας επηρεάζει, διότι θα είστε πλήρεις χάριτος.

ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΙΕΡΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

Την ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου τιμά σήμερα, 2 Αυγούστου, η Εκκλησία μας. Το γεγονός αυτό συνέβη στα χρόνια που οι μεγάλοι διωγμοί των πρώτων χριστιανών είχαν κοπάσει και αυτοκράτωρ ήταν ο Μέγας Κωνσταντίνος.

Τότε, ο Άγιος Στέφανος φανερώθηκε τρεις φορές σε κάποιον ευσεβή γέροντα ιερέα, το Λουκιανό, και του αποκάλυψε τον τόπο, όπου ήταν κρυμμένο το λείψανο του. Αυτός αμέσως το ανέφερε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ιωάννη, που με τη σειρά του πήγε στον υποδεικνυόμενο τόπο και πράγματι βρήκε το Ιερό λείψανο του Αγίου Στεφάνου.

Κατά την εύρεση έγινε μεγάλος σεισμός, και το λείψανο του Αγίου πλημμύρισε ευωδιά τους παρευρισκόμενους στον τόπο εκείνο. Λέγεται ότι από τον ουρανό ακούστηκαν αγγελικές φωνές, που έλεγαν «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

Δηλαδή, δόξα ας είναι στο Θεό, στα ύψιστα μέρη του ουρανού και στην ταραγμένη από την αμαρτία γη ας βασιλεύσει η θεία ειρήνη, διότι ο Θεός φανέρωσε την ευαρέσκεια Του στους ανθρώπους, με την ενανθρώπιση του Υιού Του. Φανέρωναν, έτσι, οι άγγελοι περίτρανα ότι ο πρωτομάρτυρας Στέφανος μαρτύρησε για την αγάπη και τη δόξα του Θεού.

Αργότερα, τα λείψανα του Αγίου μεταφέρθηκαν από την Ιερουσαλήμ στην Κωνσταντινούπολη και εναποτέθησαν στον – επ’ ονόματι αυτού – ανεγερθέντα Ναό υπό του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Βασίλειον διάδημα, εστέφθη ση κορυφή, εξ άθλων ων υπέμεινας, υπέρ Χριστού του Θεού, μαρτύρων Πρωτόαθλε, συ γαρ την Ιουδαίων απελέγξας μανίαν, είδές σου τον Σωτήρα, του Πατρός δεξιόθεν. Αυτόν ούν εκδυσώπει αεί, υπέρ των ψυχών ημών.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ:ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΑΓΗΤΡΙΑ:ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ

 

Φωτογραφία Μάλαμας Λάμπρος.

Η Παναγιά η Αγήτρια: Το άγνωστο εκκλησάκι της Μάνης, Μεζαλίμονα (ο πρώτος κόλπος δυτικά από το Τηγάνι) που «κρύβεται» μεταξύ γκρεμού και θάλασσας.

Μια τέτοια άγνωστη γωνιά είναι και η Αγήτρια, όπως θα ακούσετε τους Μανιάτες να την αποκαλούν. 

Πρόκειται για ένα παμπάλαιο ξωκλήσι, χτίστηκε τον 12ο αιώνα, αφιερωμένο στην Παναγία την Οδηγήτρια, το οποίο έχει χτιστεί στο μεταίχμιο γκρεμού και θάλασσας, σε ένα πραγματικά εντυπωσιακό τοπίο, στη λακωνική Μάνη.

Είναι ναός βυζαντινός σταυροειδής με τρούλο,με υπέροχα μαρμάρινα ανάγλυφα,κίονες και σκαλιστά μοτίβα πουλιών στο πάτωμα.

Οι αγιογραφίες είναι ξεθωριασμένες, αλλά υψηλής τέχνης.Οι παλαιότερες βρίσκονται στο νάρθηκα (Δευτέρα Παρουσία, Δέηση κ.λπ.)και λίγες στο ιερό (Βλαχερνίτισσα κ.ά.),αλλά υπάρχουν και νεότερες αγιογραφίες του 1808.Γιορτάζει 23 Αυγούστου.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΠΡΟΜΗΝΥΜΑΤΑ

 

 

    Ο Αύγουστος, για όσους κρατιόμαστε από τον βράχο της παράδοσής μας, είναι συνδεδεμένος με την Παναγία. Νιώθουμε την ανάγκη από την πρώτη κιόλας μέρα του, να περάσουμε από κάποιον ναό, την ώρα του δειλινού, και να ακούσουμε και να συμψάλουμε το “πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς προς σε καταφεύγω, σωτηρίαν επιζητών, ω μήτερ του Λόγου και παρθένε, των δυσχερών και δεινών με διάσωσον” ή “των λυπηρών επαγωγαί χειμάζουσι την ταπεινήν μου ψυχήν και συμφορών νέφη την εμήν καλύπτουσι, καρδίαν, Θεονύμφευτε, αλλ’ η φως τετοκυία, το θείον και προαιώνιον, λάμψον μοι το φως το χαρμόσυνον”. Είναι τα δύο πανέμορφα ποιήματα των παρακλητικών κανόνων, του Μικρού και του Μεγάλου, που μας υπενθυμίζουν την πορεία της ζωής, τους πειρασμούς μας, την ανάγκη για φως, για σωτηρία, για βοήθεια, για χαρά που ξεπερνά τα μέτρα και τα όρια του παρόντος. Είναι η Παναγία η μορφή αυτή που μπορεί να μας δώσει ό,τι ζητάμε και σ’ αυτήν απευθυνόμαστε, όσοι ακόμη αντέχουμε να βλέπουμε τον Αύγουστο όχι μόνο ως μήνα διακοπών από τους ρυθμούς της καθημερινότητας, αλλά και ως καιρό, ευκαιρία για αναζήτηση της αλήθειας του μέσα κόσμου μας.
    Οι Έλληνες, στην πλειονοψηφία μας, έχουμε χάσει αυτόν τον καθημερινό αυγουστιάτικο σύνδεσμο. Ιδίως οι νεώτεροι είναι πιο μακριά, διότι δεν μπορούν να συμμεριστούν το περιεχόμενο των παρακλητικών κανόνων, όχι μόνο λόγω της γλώσσας, αλλά κυρίως διότι περιγράφουν έναν άνθρωπο που νιώθει την ήττα του από την ισχύ του κοσμικού πνεύματος, της βιοτικής παραζάλης, η οποία τον κυκλώνει όπως οι μέλισσες το κερί, της θλίψης που γίνεται βέλος που τρώει την καρδιά, και οι νεώτεροι το καλοκαίρι δεν θέλουν έγνοιες, θέλουν τη ζωή τους να χαρακτηρίζεται από τη ραστώνη της ανίας, της διασκέδασης, της θάλασσας και των διακοπών, να πηγαίνουν σε συναυλίες, σε εκδρομές, να μην αισθάνονται ότι τους κυνηγούνε βάσανα. Και μοιάζει εύλογη αυτή η προτίμηση.
    Όμως ο χρόνος δεν αφήνει τον άνθρωπο να λησμονήσει αυτό που του λείπει. Μπορεί να θέλουμε να αφήσουμε στην άκρη τις ταραχές και το κενό μας, να μπούμε στη θάλασσα για να ελευθερωθούμε από τις εντάσεις μας, να βρούμε φως, να ξεσκάσουμε, να φλερτάρουμε, να απολαύσουμε, να συναντηθούμε με τα παιδιά μας που δεν προλαβαίνουμε να τα δούμε στον ρυθμό του υπόλοιπου χρόνου, όμως το “έτι έν σοι λείπει” και η εύρεση του “ενός ού έστι χρεία” αγγίζει την ψυχή μας και τον Αύγουστο. Κι εδώ η Παναγία είναι και παραμένει η απάντηση.
    Στην εικόνα της μπροστά, την ώρα που ανάβουμε κερί και προσκυνούμε, νιώθουμε ότι εκείνη παραμένει η μάνα όλων των ανθρώπων και η δική μας. Και κάνοντας μια προσευχή σ’ αυτήν, δεν μένουμε μόνο στον δικό μας τρόπο. Αφηνόμαστε στη δική της αγκαλιά, για να μας δείξει με τη σιωπή της, το αδιόρατο χαμόγελο που απευθύνεται προς τον καθέναν μας, ότι ο Υιός που κρατά είναι ο Θεός μας. Και όπως Εκείνος μας κοιτάζει, έχοντας την αγάπη της δικής της αγκαλιάς, είναι έτοιμος να μας δώσει, στην παντοδυναμία Του, την απάντηση, που είναι ο Ίδιος. Ο Θεός που μας ενισχύει και μας σώζει. Που μας αγαπά, περιμένοντας από εμάς να μη νιώσουμε οι μεγάλοι που πρέπει να απαντήσουμε στα πάντα με τον τρόπο μας, αλλά τα παιδιά, οι φίλοι Του, που θέλουμε να κουρνιάσουμε κι εμείς στην αγκαλιά της Παναγίας, της μάνας μας που μας δείχνει το φως το χαρμόσυνο.
    Ας πάρουμε μέρος στις παρακλήσεις του Αυγούστου. Δεν είναι μόνο θέμα παράδοσης. Είναι και η ανάγκη να βρούμε την δική μας απάντηση στην αγάπη της Παναγίας.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Τι ωραία που τα λέτε!

παπα Γιώργης Δορμπαράκης

Θυμίζει η φράση αυτό που συχνά έχουν δεχτεί ως «έπαινο» αρκετοί κήρυκες του λόγου του Θεού.

Μετά τη Θεία Λειτουργία να σπεύδουν κάποιοι χριστιανοί να επικροτούν το κήρυγμα με την παραπάνω φράση: «Τι ωραία που τα λέτε!»ˑ ή ακόμη πιο «επαινετικά»: «τι καλά που τους τα είπατε!!!»

Κι είναι βεβαίως το στοιχείο που κάνει τον κήρυκα του λόγου του Θεού να κατανοεί αυτό που ο Κύριος και οι απόστολοι έχουν πει: εσύ να σπέρνεις τον λόγο του Θεού αλλά να μη προσβλέπεις στα αποτελέσματα.

Το αποτέλεσμα είναι θέμα της χάρης του Θεού – Εκείνος που βλέπει τις καρδιές των ανθρώπων γνωρίζει πώς και πότε θα ενεργοποιηθεί ο σπόρος του Ευαγγελίου.

Διότι τέτοιες αντιδράσεις, όπως οι παραπάνω, των αποδεκτών του κηρύγματος φανερώνουν ότι πολλοί «χαμπάρι» δεν παίρνουν με ό,τι άκουσαν παραμένοντας «αδιάβροχοι» από τη δωρεά της χάρης του λόγου.

Όμως με την παραπάνω φράση έχουμε υπ’ όψιν κάτι διαφορετικό ή κάτι τέλος πάντων παρεμφερές, όπως μας το εκμυστηρεύτηκε προ καιρού αδελφός κληρικός εν Χριστώ.

Δέχτηκε την εξομολόγηση μίας κυρίας από άλλην ενορία, παντρεμένης και με παιδιά καθώς πληροφορήθηκε, η οποία κατά καιρούς εκκλησιαζόταν και στη δική του ενορία.

Έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον και προσήλωση ιδίως στο κήρυγμά του, ώσπου κάποια φορά ήρθε η ώρα να ζητήσει και την εξομολόγηση, κάτι που όπως είπαμε δέχτηκε ο ιερέας. Η κυρία φαινόταν πολύ συνεσταλμένη, κόμπιαζε υπερβολικά, αργούσε να μιλήσει.

Ο ιερέας με σεμνό και συνετό τρόπο της μίλησε για το μυστήριο, για την αγάπη του Χριστού, ο Οποίος ήρε την αμαρτία σύμπαντος του κόσμου, ότι δεν υπάρχει γι’ αυτό αμαρτία ασυγχώρητη, ότι το μεγαλείο του ανθρώπου είναι ότι παίρνει την απόφαση να φανερώσει τα τραύματα της ψυχής του όχι σ’ εκείνον, έναν άνθρωπο, αλλά στον ίδιο τον Χριστό που παρευρίσκεται αοράτως και προσδοκά ακριβώς τη μετάνοια του ανθρώπου.

Η κυρία έδειχνε να τον ακούει με συναίσθηση, ώσπου βρήκε το θάρρος και ψέλλισε αυτό που την «μπλόκαρε» όλη την ώρα. «Πάτερ, είμαι ερωτευμένη με σας».

Δεν φάνηκε να ξαφνιάζεται ο ιερέας – δεν θέλησε να φανεί ότι προσβάλλει την κυρία με κάποια αποτομία. Κούνησε λίγο το κεφάλι συγκαταβατικά και μετά από λίγο με πολύ ήρεμο τρόπο σχολίασε.

«Καταλαβαίνω, κ. Ηλέκτρα» – είχε μάθει το όνομά της.

«Και δεν πρέπει να σας ανησυχεί ιδιαιτέρως αυτό, γιατί συμβαίνει κάποιες φορές με εμάς τους κληρικούς.

Είναι η θέση μας, που μας θέτουν πολλοί πιστοί, κυρίως γυναίκες, σαν σε κάδρο στη συνείδησή τους, είναι η πνευματική ίσως εξουσία που μας έχει δώσει ο Χριστός και η Εκκλησία και που τις κάνουν να μπερδεύουν τα συναισθήματά τους και να νομίζουν πως είναι ακόμη και «ερωτευμένες» με τον παπά. Δεν ισχύει αυτό, κ. Ηλέκτρα.

Απλώς χρειάζεστε μία μικρή βοήθεια για να το ξεδιαλύνετε».

Η κυρία άκουγε με κατεβασμένο το κεφάλι και φαινόταν να στοχάζεται τα λόγια του ιερέα. «Όμως σας σκέφτομαι συνέχεια» συνέχισε μετά από λίγο. «Σας αγαπώ».

«Ακούστε, κ. Ηλέκτρα» – κι ο ιερέας προσανατόλισε με πόνο το βλέμμα του στην εικόνα του Χριστού που είχε ενώπιόν Του.

«Όλα είναι θέμα λογισμών. Το μυστικό της πνευματικής ζωής είναι να μπορούμε με τη χάρη του Θεού να ελέγχουμε τους λογισμούς μας, τις σκέψεις μας και τα ενεργήματα της καρδιάς μας. Μην αφεθείτε σε ό,τι απλώς έρχεται στον νου σας.

Στραφείτε σ’ αυτό που είναι το θέλημα του Θεού, που θα πει για την περίπτωσή σας, περίπτωση δηλαδή κάθε γυναίκας ιδίως παντρεμένης, στραφείτε προς τον άνδρα σας και τα παιδιά σας. Ο άνδρας σας είναι κατά τον λόγο του Κυρίου ένα μαζί σας.

“Δεν είναι δύο αλλά ένας άνθρωπος”, σημείωσε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός για το παντρεμένο ζευγάρι, οπότε για σας τα πράγματα είναι μονόδρομος: τον άνδρα σας να έχετε πάντοτε κατενώπιόν σας, κ. Ηλέκτρα, κι αυτό είναι εκείνο που ευλογεί ο Θεός. Αν δεν κάνετε διαρκώς και καθημερινώς τούτο φεύγετε από τη χάρη του Θεού».

Ο ιερέας προσευχόταν να φωτίσει ο Κύριος την Ηλέκτρα, να μη γίνει η δική του «εικόνα» – «εικόνα» πλασματική – πρόσκομμα και εμπόδιο για τη σχέση της με τον Θεό και την Εκκλησία. Η γυναίκα φαινόταν ωστόσο πολύ κουμπωμένη και πιεσμένη.

Ο Πονηρός μάλλον είχε βρει πατήματα στην καρδιά της και της έπαιζε φοβερό και τρομερό παιχνίδι – την αποπροσανατόλιζε με κίνδυνο όχι μόνο η ίδια να μην αισθάνεται καλά αλλά και να δημιουργεί ταραχή σε όλη την οικογένειά της.

«Κυρία Ηλέκτρα», θέλησε να συνεχίσει ο ιερέας βλέποντας τη δύσκολη κατάσταση, «θα πρέπει να μην ξανάρθετε σε μένα. Το καλύτερο θα ήταν να βρείτε έναν άλλον ιερέα, από την ενορία σας ή οπουδήποτε αλλού, όχι πάντως εδώ, γιατί φαίνεται ότι αυτό δεν σας βοηθάει.

Κι ίσως αν δεν βρείτε άκρη, να απευθυνθείτε και σε κάποιον ψυχολόγο ή σύμβουλο γάμου, γιατί έτσι θα γίνει αφορμή αυτό το μπλεγμένο συναίσθημά σας να σας οδηγήσει στη φανέρωση αθέατων πλευρών της ψυχής σας. Πάντως καταλαβαίνετε ότι τα πράγματα δεν λειτουργούν με τον ορθό τρόπο, δηλαδή με τον τρόπο του Θεού.

Και το ζητούμενο πάντοτε είναι πώς καθημερινά και αδιάλειπτα να βρισκόμαστε εκεί που είμαστε συντονισμένοι με τον Κύριο, εκεί δηλαδή που αρχίζουμε και νιώθουμε αυτό που μας έδωσε ο Κύριος ως τη μεγαλύτερη δωρεά: να είμαστε μέλη Του, κομμάτι δικό Του, μία δική Του φανέρωση μέσα στον κόσμο».

Ακολούθησε σιωπή κάποιων στιγμών ή λεπτών. Ο παπάς προσευχόταν, η κυρία δεν μιλούσε κοιτώντας πάντοτε προς τα κάτω, το έδαφος. Ξαφνικά, σήκωσε και πάλι το κεφάλι της και στρεφόμενη προς τον παπά είπε: «Εγώ πάντως είμαι ερωτευμένη μαζί σας!»

Ο παπάς σκέφτηκε πως ίσως πρέπει να γίνει ακόμη πιο «καθαρός» απέναντι στην ταλαίπωρη γυναίκα. Με τρόπο κοφτό, χωρίς περιστροφές, απάντησε:

«κ. Ηλέκτρα! Αυτό που σας συμβαίνει είναι εκ του Πονηρού! Καταλαβαίνετε; Είναι δαιμονικό αυτό που λέτε και επαναλαμβάνετε! Δεν το θέλει ο Θεός! Μη γίνεστε παιχνίδι στα χέρια του Διαβόλου! Ζητείστε από τον Θεό τη βοήθειά Του. Μη χάσετε την ψυχή σας!»

Η απάντηση της κυρίας μετά από λίγο ήταν απρόσμενη για τον ιερέα και σήμανε τη λήξη της εξομολόγησης. Χωρίς από ό,τι φάνηκε επίγνωση, με χαριτωμένο τρόπο αυτήν τη φορά και στρεφόμενη πάλι προς αυτόν είπε: «Τι ωραία που τα λέτε!»

Ο ιερέας σηκώθηκε, έβγαλε το πετραχήλι του, χαιρέτισε την κυρία. «Στο καλό να πάτε, κ. Ηλέκτρα. Νομίζω δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε. Κάντε παρακαλώ αυτό που σας πρότεινα κι εύχομαι ο Κύριος να σας ευλογεί. Και σας και την οικογένειά σας!»

Πρόοδος του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού

Την Πρόοδο του Τιμίου Σταυρού εορτάζουμε σήμερα, 1^η Αυγούστου. Πρόκειται για την περιφορά του από το Παλάτι στις συνοικίες της Κωνσταντινουπόλεως προς ευλογία των πιστών και τη βεβαιότητα ότι μάς απαλλάσσει από επιδημίες και ασθένειες.

«Σήμερον Σταυρός υψούται και κόσμος εκ πλάνης ελευθερούται. Σήμερον του Χριστού η Ανάστασις εγκαινιάζεται, και τα πέρατα της γης αγάλλονται».

Ο Σταυρός αναδεικνύεται δια του Εσταυρωμένου μέτρο αγάπης και συγχώρεσης.

«Σταυρὸς ἁπάντων τῶν καλῶν, παρεκτικὸς καθορᾶται, προσκυνούμενος· καὶ πᾶσα ἡ κτίσις, ἑορτάζει ἐν χαρᾷ, φωτιζομένη χάριτι, τοῦ ἐν αὐτῷ βουλήσει, ἀνυψωθέντος Θεοῦ ἡμῶν». (Κανών α’, ᾨδὴ γ’, τοῦ τιμίου Σταυροῦ Ἦχος πλ. δ’. Ὁ στερεώσας)

Λιτανεύεται από τους πιστούς ο Τίμιος Σταυρός και στην πατρίδα μας σήμερα, όπως στο Όμοδος, την Ανώγυρα και τον Πεδουλά.

Επίσης, τιμούμε τη μνήμη των Επτά Μαρτύρων Παίδων, των Μακκαβαίων (Αβείμ, Αντωνίου, Αχείμ, Γουρίου, Ελεαζάρου, Ευσεβωνά και Μαρκέλλου), της μητρός αυτών Σολομονής και Ελεαζάρου (†166 π.Χ.) του διδασκάλου αυτών, καθώς και των εν Πέργη Εννέα Μαρτύρων (Αλεξάνδρου, Άττου, Ευκλέους, Κατούνου, Κινδέου, Κυριακού, Λεοντίου, Μηναίου και Μνησιθέου), οι οποίοι έζησαν επί Διοκλητιανού. Ο Χριστιανισμός είχε στερεωθεί στις καρδιές τους από μικρή ηλικία θρεφόμενοι με τη μελέτη των ιερών κειμένων.

Η μετάβαση της ανθρωπότητας από την εποχή του μύθου στην εποχή της χάριτος και της αληθινής πίστης δεν ήταν εύκολη πορεία. Ακόμη και σήμερα πολλοί άνθρωποι, συνειδητά ή ασυνείδητα, καθησυχάζουν τη συνείδησή τους με εύκολες θρησκευτικές τυπολατρικές διατάξεις, ενώ, η αλήθεια θέλει κόπο και θυσίες, καθώς και βαθιά αγάπη για την αλήθεια, για τα οποία θυσιάστηκε ο Εσταυρωμένος Ιησούς Χριστός.

Να αναφέρουμε ότι από σήμερα έως τις 14 Αυγούστου, προτρέπονται οι πιστοί να νηστέψουν χάριν ασκήσεως και προετοιμασίας για τη μεγάλη εορτή της κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Το απόγευμα των ημερών αυτών τελείται, εναλλάξ ο Μικρός και ο Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας στη Θεοτόκο.

«… τῶν θλιβομένων ἡ χαρά, χριστιανῶν ἡ προστάτις …».

Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου

Η αγάπη αντέχει στο χρόνο

 

Πόσες φορές μιλάμε όλοι για την αγάπη! Την θεωρούμε ως έννοια καθημερινή και εύκολα εφαρμόσιμη, όμως τα πράγματα δεν είναι πάντα έτσι. Η δυσκολία όλων μας έγκειται στην εφαρμογή της. Ορισμένες φορές η καρδιά μας άλλα σκέφτεται, ενώ το στόμα μας άλλα λέει.

Μέσα από την παρακάτω διδακτική ιστορία θα φανερωθεί και πάλι η υπεροχή της αγάπης, η οποία αντέχει στο χρόνο όσες δύσκολες στιγμές κι αν περάσουν, επαληθεύοντας αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος στον περίφημο ύμνο της αγάπης, που είναι τεθησαυρισμένος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή, στο 13^ο κεφάλαιο και στους στίχους 6 και 7: «Η αγάπη πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».

Κάποτε, λοιπόν, σε ένα νησί ζούσαν άνθρωποι που τα ονόματα τους είχαν τις λέξεις των συναισθημάτων. Έτσι, στο νησί είχαν μαζευτεί η ευτυχία, η γνώση, η λύπη, ο πλούτος, η ευγνωμοσύνη, η αγάπη και άλλες πολλές. Μία μέρα μαθεύτηκε η είδηση ότι το νησί θα βούλιαζε. Επισκεύασαν τις βάρκες λοιπόν και άρχισαν να φεύγουν. Η μόνη που έμεινε πίσω ήταν η αγάπη. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή και να δοκιμάσει τις δυνάμεις της. Όταν όμως το νησί άρχισε να βυθίζεται, ζήτησε βοήθεια. Βλέποντας τον πλούτο να περνάει από δίπλα της με μία λαμπερή θαλαμηγό τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου»; «Όχι, δεν μπορώ», της απαντάει. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν έχω χώρο να σε βάλω». Η αγάπη λυπήθηκε προς στιγμήν, αλλά δεν έχασε το θάρρος της.

Θέλησε να ζητήσει βοήθεια από αλλού. Από δίπλα της πέρασε η αλαζονεία. Ήταν και αυτή μέσα σε ένα πανέμορφο σκάφος. Την παρακάλεσε να βοηθήσει να μπει μέσα για να σωθεί, αλλά και πάλι η απάντηση ήταν αρνητική: «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω», της είπε η αλαζονεία. «Είσαι βρεγμένη και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου». Και πάλι λυπήθηκε η αγάπη αλλά ούτε τώρα έχασε το θάρρος της.

Θέλοντας να κάνει και τρίτη προσπάθεια, απευθύνθηκε στη λύπη. «Σε παρακαλώ» της είπε, «άφησε με να έλθω μαζί σου». Η λύπη όμως που ήθελε την μοναξιά της, είπε με παράπονο: «Ω, αγάπη είμαι τόσο λυπημένη! Θέλω να μείνω μόνη μου»! Σε λίγο πέρασε από δίπλα της και η ευτυχία αλλά ούτε καν έδωσε σημασία στην παράκληση της αγάπης. Ήταν τόσο χαρούμενη και ευτυχισμένη, που ούτε καν γύρισε να δει τι συμβαίνει γύρω της.

Εκεί που ήταν στην αναμονή και περίμενε τι θα γίνει, τελικά άκουσε μία δυνατή φωνή από έναν ηλικιωμένο άνθρωπο να της λέει: «Αγάπη, έλα σε εμένα. Εγώ θα σε πάρω μαζί μου»! Ήταν τόση η συγκίνησή της που από την χαρά της ξέχασε να ρωτήσει το όνομα αυτού του ανθρώπου που ήθελε να την σώσει. Όταν έφτασαν στη στεριά, ο μεγάλος αυτός κύριος, ευχαριστημένος γιατί εκπλήρωσε τον σκοπό του, έφυγε και πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Η αγάπη νιώθοντας την ευγνωμοσύνη γι’ αυτό που της έκανε ο κύριος αυτός, όταν όλοι είχαν αρνηθεί να την βοηθήσουν, ρώτησε την γνώση να της πει, ποιο ήταν το όνομά του. «Ο χρόνος», της είπε η γνώση. «Και γιατί με βοήθησε ο χρόνος»; ρώτησε με έκπληξη η αγάπη. Η απάντηση ήταν και η επισφράγιση όλης της ταλαιπωρίας, αλλά και της ευγνωμοσύνης που αισθάνθηκε γιατί σώθηκε: «Γιατί μόνο ο χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η αγάπη»!

Ας το κρατήσουμε αυτό. Τελικά μόνο ο χρόνος μπορεί να μας δώσει να καταλάβουμε ότι, και αν όλα τα χάσουμε, η αγάπη θα μας συνοδεύει πάντα. Ας μην είναι λοιπόν η αγάπη μας κάλπικη και επιδερμική, αλλά γνήσια και χριστοκεντρική.

Ας εμπιστευτούμε τον Θεό που μας αγαπάει όλους ειλικρινά και ας αγαπήσουμε χωρίς κρατούμενα, χωρίς όρους και χωρίς όρια τον καθένα, γιατί τελικά στη ζωή μας το άλφα και το ωμέγα πρέπει να είναι το ρήμα «αγαπώ»!

Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου της Ι.Μονής Θάρρι Ρόδου