Καθισμένο τό μικρό αγοράκι στό πάτωμα, μέ τό ψαλίδι στό χέρι, έκοβε σέ μικρότερα κομμάτια ένα χάρτη παγκόσμιο.
Σέ λίγο ετελείωσεν. Έπειτα
όμως θέλησε νά ξανακολλήση τά κομμένα χαρτιά. Αλλά δέν μπορούσε. Δέν
ήξευρε Γεωγραφία. Καί έτσι τά κομμάτια δέν έπαιρναν τήν κανονική των
θέσι. Ό μικρός στενοχωρείται. Πλάϊ του.ό πατέρας, παρακολουθεί τό
παιδί του.Τό λυπάται.Παρατήρησεν ότι από τήν πίσω μεριά τού χάρτου είναι
ζωγραφισμένος ένας άνθρωπος. “ Παιδί μου τού λέγει, γύρισε
ανάποδα τά κομμάτια.Φτιάξε πρώτα τόν άνθρωπο.Καί όταν τά κομμάτια
ενωθούν έτσι, ώστε νά σχηματισθή ό άνθρωπος, θά γίνη αμέσως καί ό
παγκόσμιος χάρτης”.
Ό μικρός ήνωσε τά κομμάτια ανάλογα μέ τίς γραμμές τού άνθρωπίνου σώματος. Όταν εγύρισεν από τήν άλλη μεριά τόν χάρτην, παρατήρησε μέ χαράν ότι ή επιτυχία ήτο πλήρης.Ήταν τέλειος... Φτιάξε πρώτα τόν άνθρωπον!Τί βαθύ νόημα κρύβει αυτή ή σκέψι! Αυτός μάς χρειάζεται σήμερα.Ό άνθρωπος.Ό άξιος άνθρωπος. Αυτός
πού χωρίς νά παρασύρεται από τά ρεύματα τής κοινωνίας, θά σηκώση
ηγεμονικά τόν σταυρόν τής αληθείας καί θά προχωρήση σταθερά στό δρόμο
τού Χριστού. Τότε ό κόσμος θά κερδίση τήν χαράν του.Καί θά γίνη ή γή, μέ τούς συγχρόνους Αγίους της, ένα κομμάτι Παραδείσου... Ναί! Ένα κομμάτι Παραδείσου!...
Ο Θεός έχει συνέχεια τα χέρια Του ανοιχτά και λέει:
«Ελάτε, παιδάκια Μου!».
Αλλά εμείς δεν πλησιάζουμε, γιατί είμαστε αιχμαλωτισμένοι σε πειρασμούς και ασχολούμεθα με λογισμούς.
Όποιος θα νιώσει την προσευχή, θα έχει κερδίσει και τον Παράδεισο.
Όποιος κοπιάσει, θα απολαύσει.
Μέσα στον πόνο και στον κόπο βρίσκουμε τον Θεό.
Τρία πράγματα μάς χρειάζονται: τον νου να τον έχουμε στον ουρανό·
την καρδιά μας να την έχουμε θρόνο Θεού· και το στόμα μας εκκλησία·
επίσης, ταπείνωση και αγάπη, σύνεση και ευλάβεια και αυταπάρνηση.
Ο Χριστός δεν θέλει την καρδιά μας να είναι μοιρασμένη, αλλά να είναι ολοκληρωμένη η αγάπη μας προς τον Θεό.
Ο Χριστός μας, έχει τόση πολλή αγάπη και ευσπλαχνία, που ο δικός μας ο νους δεν μπορεί να το χωρέσει.
Οι Πατέρες, όλα μπορούσαν να τ’ αντέξουν· όταν όμως ένιωθαν την ευσπλαχνία του Θεού, έλιωναν σαν το κεράκι.
Η ευσπλαχνία του Θεού είναι σαν ένα πέλαγος μεγάλο, όπως βλέπεις την θάλασσα, που ούτε αρχή ούτε άκρη έχει ούτε τέλος…
Τη μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Μεθοδίου
του Επισκόπου Πατάρων τιμά σήμερα, 20 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος
Μεθόδιος έζησε κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Η σπάνια αρετή του και η μεγάλη
μόρφωση που τον διέκρινε τον ανέβασαν στον επισκοπικό θρόνο των Πατάρων.
Σαν επίσκοπος, επεδίωκε να επιτελεί τέλεια τα καθήκοντα του. Ο
φωτιστικός λόγος του, σε συνδυασμό με το άγιο παράδειγμα του, έτρεφε τις
ψυχές των ανθρώπων του ποιμνίου του.
Ήταν ακοίμητος φρουρός του ορθοδόξου δόγματος και αποφασισμένος σε όλη του τη ζωή «φυλάσσειν τά δόγματα τά κεκριμένα υπό τών αποστόλων» (Πράξεις των Αποστόλων, ιστ’ 4).
Να φυλάττει, δηλαδή, τις αποφάσεις, που είχαν οριστικά κριθεί σαν
μόνες ορθές από τους Αποστόλους. Γι’ αυτό και πέτυχε μετά από
συστηματικό αγώνα να περιορίσει σημαντικά στην επαρχία του τους οπαδούς
των λανθασμένων δοξασιών του Ωριγένη. Όμως, αυτοί οι λίγοι που έμειναν,
για να εκδικηθούν, κατάφεραν να βάλουν δικό τους υπηρέτη κοντά στο
Μεθόδιο.
Και κάποια μέρα που ο επίσκοπος αρρώστησε, τον σκότωσε με μαχαίρι.
Αλλά ενώ τον μαχαίρωνε, ο Μεθόδιος άκουσε το δολοφόνο να λέει: «έτσι
σκοτώνουν οι Ωριγενιστές». Τότε μειδίασε ελαφρά και έγειρε το κεφάλι του
ευχαριστημένος, παραδίδοντας το πνεύμα του στον Κύριο. Ήταν η
χαρά, διότι έπεφτε θύμα του καθήκοντος του να διαφυλάττει τα ορθά
δόγματα της Εκκλησίας.
Ο Σ. Εύστρατιάδης όμως, στο Αγιολόγιο του, έχει άλλη γνώμη περί των
βιογραφικών στοιχείων του Αγίου αυτού και την παραθέτουμε ως έχει:
«Ήκμασε περί τά τέλη τού γ’ καί τάς αρχάς τού δ’ αιώνος: κατά τόν
Ιερώνυμον (De Νirill. 83) καί τόν ιστορικόν Σωκράτην (Εκκλ. Ιστ. 6,13)
ήν ουχί Πατάρων επίσκοπος, αλλά Ολύμπου τού εν Λυκία καί είτα επίσκοπος
Τύρου (τής Φοινίκης), κατ᾿ άλλην δέ γνώμην, επίσκοπος Φιλίππων τής
Μακεδονίας.
Η τοιαύτη πλάνη, τού νά λέγεται Πατάρων επίσκοπος, προήλθεν εκ τού
ότι ο περί αναστάσεως διάλογος αυτού εκτυλίσσεται εις τά Πάταρα. Ο
Μεθόδιος ήν διαπρεπής αρχιερεύς καί πλατωνικός φιλόσοφος, αντίπαλος
σφοδρός τών Ωριγενιστών καί ποιητής δόκιμος, ως φαίνεται εκ τού
περισωθέντος έργου αυτού «Συμπόσιον τών δέκα παρθένων ή περί αγνείας».
Κατά τόν επί Διοκλητιανού διωγμόν υπέστη τόν μαρτυρικόν θάνατον εν Χαλκίδι (τής Συρίας).
Απολυτίκιο: Ήχος γ’. θείας πίστεως.
Θείαν μέθοδον της ευσεβείας εθησαύρησας τη Εκκλησία ως ιεράρχης και
μάρτυς, Μεθόδιε, συ γαρ σοφίας τον πλούτον δρεψάμενος, αθλητικώς το σον
τάλαντον ηύξησας. Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρίσασθαι ημίν
το μέγα έλεος.
Είπε ο αββάς Σισώης: «Αιδώς και αφοβία πολλές
φορές φέρνουν την αμαρτία» (από το «Γεροντικό»)
Η εποχή μας δεν θα ήταν δύσκολο να χαρακτηριστεί ως
η εποχή της απώλειας της ντροπής. Οι άνθρωποι ούτε ντρέπονται ούτε φοβούνται.
Το βλέπουμε αυτό ιδιαιτέρως στα σχολεία και στις συναναστροφές των παιδιών.
Μεγαλώνουμε μία γενιά στην οποία η «αιδώς» των αρχαίων Ελλήνων έχει πάψει να
θεωρείται προτέρημα. Όχι μόνο δεν ντρέπονται τα παιδιά, αλλά καυχώνται όταν
κάνουν πράξη το θέλημά τους. Περνούνε για έξυπνα. Θεωρούν τα συνομήλικά τους
που κρατάνε ένα σεβασμό ξεπερασμένα. Και έχουν την απαίτηση όλοι να
δικαιολογούν την αρνητική τους στάση, την αφιλοτιμία, διότι «παιδιά
είναι».
Τα παραδείγματα από τους μεγάλους πολλά. Τα Μέσα
Κοινωνικής Δικτύωσης κατακλύσθηκαν πρόσφατα από εικόνες ντροπής σε μία σειρά
αγώνων μπάσκετ, αλλά και από μία απόπειρα από όλες τις πλευρές να
δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Το χειρότερο είναι ότι οι υπεύθυνοι για τους
κανόνες διεξαγωγής των αγώνων μέτρησαν τις αποφάσεις τους με βάση το κόστος που
θα υφίσταντο οι ίδιοι από τις εμπλεκόμενες πλευρές, χωρίς επίγνωση της
παιδαγωγίας που ένα άθλημα εκ των πραγμάτων φέρει, της προτυποποίησης που
γεννά. Το ίδιο και οι ακόλουθοι. Ενώ όποιος έχει μάτια και βλέπει,
αντιλαμβάνεται τουλάχιστον τι είναι λάθος, ούτε σ’ αυτό δεν ήταν εύκολο να συμφωνήσουμε.
Γιατί λοιπόν να μας κάνει εντύπωση, ότι έρχεται μία γενιά στην οποία η ντροπή
και ο αυτοσεβασμός είναι ξεχασμένες αρχές;
Ο ασκητικός λόγος της Εκκλησίας χτυπά καμπανάκι. Η
αιδώς, η απουσία ντροπής για την κατάργηση του μέτρου, για την άρνηση να έχουμε
ένα , έστω ελάχιστα αποδεκτό, ήθος, να φοβόμαστε και κάποιες ποινές που θα μας
επιβληθούν για να επανέλθουμε στα όριά μας, είναι η βάση για να αμαρτάνουμε.
Αμαρτία δεν σημαίνει μόνο παραβίαση μιας εντολής του Θεού. Σημαίνει και την αποτυχία μας να έχουμε υπαρξιακό
προσανατολισμό αγάπης, κοινωνικότητας, μέτρου, συνάντησης με τον άλλον στα
πλαίσια ενός σεβασμού που καθιστά τον άνθρωπο πολιτισμένο. Αμαρτία είναι η
απόφασή μας να επικρατήσουμε άνευ όρων και μέτρων. Είναι η αίσθηση ότι ο πρώτος
είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα. Είναι η αδιαφορία για την κοινωνία ως
κοινότητα. Είναι η δικαιολόγηση των παθών μας, σαν να μην τρέχει τίποτα.
Η από-ιεροποίηση της κοινωνίας μας έκανε τις
ανθρώπινες σχέσεις να μην στηρίζονται στο «εμείς», αλλά στο «μόνο εγώ». Για
ποιον λόγο λοιπόν να φοβάμαι κάτι ή να ντρέπομαι, αφού κριτήριο της αλήθειας
είναι μόνο ο εαυτός μου; Γιατί να αισθανθώ ότι υπάρχουν σκέψεις, πράξεις,
συμπεριφορές που με προσβάλλουν αφού όλα μου επιτρέπονται και δικαιούμαι να
κάνω αυτό που θέλω; Αφού απαιτώ και θα βρω να με δικαιολογήσουν όσοι έχουν
βαφτίσει το ήθος, το μέτρο, το όριο κατάλοιπα του παρελθόντος, όσοι θέλουν τον
Θεό να είναι αγάπη μόνο για να δικαιολογεί ό,τι κάνουν, ενώ η αγάπη είναι η
αλήθεια που αφυπνίζει, κι ας συγχωρεί;
Οι μεγαλύτεροι χρειάζεται να ανανήψουμε. Να
ξαναβάλουμε στη ζωή μας την αιδώ και τον φόβο, όχι με την έννοια του τρόμου,
αλλά με την έννοια του ορίου που αν το παραβιάσουμε θα ζήσουμε συνέπειες που
δεν θα μας είναι ευχάριστες, καθότι θα νιώθουμε ότι «ουκ έξεστί σοι» και η
κοινωνική αποδοκιμασία είναι η μεγαλύτερη τιμωρία. Για να μπορέσουν και οι
νεώτεροι να βρούνε προσανατολισμό. Ο τρόπος της Εκκλησίας δείχνει την οδό. Ας
μας γίνει παιδεία.
Και δεν εννοώ προσευχή, εκείνον τον βιαστικό σταυρό που έκανες ή τα δυο λειψά λόγια που είπες πριν ξαπλώσεις. Πότε προσευχήθηκες πραγματικά; Ζητώντας έλεος και φώτιση;
Πότε γονάτισες, σταματώντας να ασχολείσαι με τα υπόλοιπα και προσευχήθηκες με μετάνοια, με δοξολογία, με ταπείνωση; Μην μπερδευόμαστε…
Μπορεί να διαβάζουμε και να ξέρουμε πολλά περί θεολογικών ζητημάτων. Μπορεί να ενημερωνόμαστε για όλα τα Εκκλησιαστικά γεγονότα. Μπορεί να κάνουμε εξορμήσεις σε μοναστήρια. Μπορεί να συζητούμε με πνευματικούς ανθρώπους. Μπορεί να εκκλησιαζόμαστε τακτικά… Μπορεί να ανάβουμε είκοσι κεριά και τα δέκα καντήλια στο εικονοστάσι μας· να θυμιάζουμε εφτά φορές την ημέρα στο σπίτι μας…
Όμως εάν δεν έχουμε την προσευχή στη ζωή μας, τότε πνευματική πρόοδο μην περιμένουμε.
Άλλο είναι να διαβάζεις για κάποιον ή να ενημερώνεσαι για την ζωή κάποιου και άλλο να έχεις σχέση μαζί του.
Η προσευχή είναι αυτή που μας φέρνει σε άμεση επικοινωνία με τον Θεό. Είναι το Α και το Ω της σχέσης μας με τον Θεό.
Άνθρωπος που δεν προσεύχεται δεν έχει σχέση με τον Θεό. Μπορεί να
γνωρίζει περί του Θεού ή να λέγει ότι πιστεύει στον Θεό, αλλά σχέση με
τον Θεό δεν έχει. Κοινό χαρακτηριστικό των Αγίων μας είναι η
προσευχή. Είτε μέσα στην έρημο, είτε μέσα στον κόσμο. Είτε σε σπηλιές,
είτε σε παλάτια.
Δεν είναι η προσευχή για τις έκτακτες ανάγκες μας. Αυτό όμως δυστυχώς
γίνεται διότι η θεώρησή μας περί του Θεού είναι λανθασμένη.
Δυστυχώς θα προσευχηθούμε μόνο όταν κάτι θα στραβώσει στην ζωή μας.
Και αυτό δείχνει ότι τον Θεό μόνο τότε τον θυμόμαστε. Και ακριβώς αυτό
αποδεικνύει ότι δεν αγωνιούμε για την σωτηρία μας, αλλά για την επίγεια
ευημερία μας.
Ο Άγιος Πορφύριος είπε: Στην προσευχή μου δεν ζητώ να γίνω καλά, αλλά να γίνω καλός. Βλέπετε;
Εμείς ζητούμε να γίνουμε καλά, να νιώθουμε καλά, να αισθανόμαστε καλά, αλλά δεν ζητούμε να γίνουμε καλοί κι ας μας στοιχίσει.
Πηγαίνουμε στον πνευματικό και ζητούμε μαγικές λύσεις. Μας λέγει να βάλουμε την προσευχή στη ζωή μας και εμείς δυσανασχετούμε.
Ζητούμε από πατέρες να προσευχηθούν για εμάς, αλλά εμείς δεν προσευχόμαστε για εμάς! Το ζητούμενο τελικά ποιο είναι;
Να είμαστε καλά ή να γίνουμε καλοί; Να είμαστε ευτυχισμένοι ή να γίνουμε άγιοι; Να μας αγαπούνε ή να αγαπούμε; Να είναι η επίγεια ζωή μας παραδεισένια ή να σωθούμε αιώνια;
Ποιες είναι οι προτεραιότητες μας; Αυτές αποδεικνύονται περίτρανα από το εάν προσευχόμαστε και πως προσευχόμαστε. Όλα τα άλλα είναι απατηλές ψευδαισθήσεις μας.
Πότε προσευχήθηκες λοιπόν τελευταία φορά; Κι αν προσεύχεσαι, τι λες και τι ζητάς; Μην μου απαντήσεις. Αναλογίσου και αποφάσισε τι θέλεις.
Δεν σε κατηγορώ για το τι θέλεις, δικαίωμά σου. Σου λέγω όμως ότι ο άνθρωπος που αγωνιά για την σωτηρία του έχει στο κέντρο της ζωής του την προσευχή. Χωρίς προσευχή δεν υπάρχει πνευματική ζωή…
Η προσευχή είναι το καταφύγιο του χριστιανού. Εκεί βρίσκει τις
απαντήσεις, την ειρήνη, την ελπίδα, την παρηγοριά, το έλεος. Γιατί εκεί
βρίσκει τον Χριστό. Εκεί έρχεται η Χάρις του Παρακλήτου και φωτίζει τα
σκοτάδια μας, αλλοιώνει την καρδιά μας, δίνει άλλη προοπτική στην ζωή
μας.
Η προσευχή είναι η πνοή ζωής, η ανάπαυση της ψυχής, η μυστική και μυστηριακή αφθαρτοποίηση του φθαρτού.
Είναι η αποκάλυψη της αλήθειας, το βίωμα της αιωνιότητας, η μάνα των
δακρύων, η βάση της μετάνοιας, το στήριγμα στις θλίψεις, έργο αγγελικό,
έκφραση δοξολογίας και ευχαριστίας, αντίσταση στους πειρασμούς…
Μέσα στην σιωπή της προσευχής έγιναν τα μεγαλύτερα θαύματα, οι μεγαλύτερες αποκαλύψεις και θεοφάνειες.
Εκείνα που τα έζησαν και τα ζούνε κάποιοι προσευχόμενοι που δεν τους πιάνει το μάτι μας…
Τη μνήμη του Αγίου και Αποστόλου Ιούδα
τιμά σήμερα, 19 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Τα βιογραφικά στοιχεία του
Αγίου Ιούδα, είναι κάπως συγκεχυμένα, διότι συγχέονται μ’ αυτά του
Αποστόλου Θαδδαίου που η μνήμη του γιορτάζεται την 21η Αυγούστου.
Ο μεν Σ. Ευστρατιάδης στο Αγιολόγιό του αναφέρει ότι, ο Ιούδας αυτός
ήταν αδελφός του Χριστού και ο κατά σάρκα του Αποστόλου Ιακώβου του
αδελφοθέου (ο Ιούδας και ο Ιάκωβος ήταν παιδιά του Ιωσήφ από άλλο γάμο).
Ο Ιούδας λοιπόν, κατά την παράδοση, κήρυξε το Ευαγγέλιο στη
Μεσοποταμία, επισκέφθηκε την Έδεσσα και στην πόλη Αραράτ συνελήφθη από
τους άπιστους, οι οποίοι τον εκτέλεσαν δια τοξευμού. Επίσης, ο Σ.
Ευστρατιάδης, αναφέρει ότι στον Λαυριωτικό Κώδικα Ι 78 φ. 2156 φέρεται
κατά την ημέρα αυτή και η μνήμη άλλου Αγίου Αποστόλου Ιούδα του Ζηλωτού,
ο οποίος μετά την Ανάληψη του Χριστού περιήρχετο σ’ όλες τις πόλεις και
τα χωριά και δίδασκε το σωτήριο μήνυμα του Αναστάντος Χριστού. Και αφού έφερε πλήθος λαού σε μετάνοια απεβίωσε ειρηνικά.
Ο δε Μιχαήλ Γαλανός στους «Βίους των Αγίων», αναφέρει για τον
Απόστολο Ιούδα ότι ήταν ένας από τους δώδεκα Αποστόλους, γιος του
Αλφαίου και αδελφός του Ιακώβου του μικρού, που ήταν και αυτός
Απόστολος. Βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη. Ο
Απόστολος Ιούδας έφερε και την προσωνυμία Θαδδαίος ή Λεββαίος. Η ζωή του
κοντά στο Χριστό ήταν παρόμοια με των άλλων Αποστόλων. Μετά την
Πεντηκοστή, αφού εργάστηκε για λίγο στην Εκκλησία των Ιεροσολύμων, κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μεσοποταμία ανάμεσα σε πολλούς κινδύνους.
Αλλά ο Ιούδας, άξιος Απόστολος του Χριστού, γεμάτος αυταπάρνηση,
μαρτύρησε τελικά στην Έδεσσα. Στην Καινή Διαθήκη, έχουμε και μια
Καθολική Επιστολή του Ιούδα, που είναι σύντομη, αλλά γεμάτη μηνύματα
αληθινής ζωής. Να τι συμβουλεύει στους χριστιανούς, που ζουν μέσα στο
διεφθαρμένο από την αμαρτία κόσμο:
«Υμείς δε, αγαπητοί, τη άγιωτάτη υμών πίστει έποικοδομούντες εαυτούς,
εν Πνεύματι Αγίω, προσευχόμενοι, εαυτούς εν αγάπη Θεού τηρήσατε,
προσδεχόμενοι το έλεος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εις ζωήν αίώνιον»
(Επιστολή. Ιούδα 20-21).
Δηλαδή, σεις όμως. αγαπητοί, αντίθετα με το διεφθαρμένο κόσμο, να
οικοδομείτε τους εαυτούς σας πάνω στο θεμέλιο της αγιωτάτης πίστης σας
με την προσευχή, που θα κάνετε με την έμπνευση του αγίου Πνεύματος,
φυλάξτε και διατηρείστε τους εαυτούς σας στην αγάπη του Θεού,
περιμένοντας με εμπιστοσύνη το έλεος του Χριστού, για να πετύχουμε την
αιώνια ζωή.
Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.
Χριστού σε συγγενή, ω Ιούδα ειδότες, και μάρτυρα στερρόν, ιερώς
ευφημούμεν, την πλάνην πατήσαντα, και την πίστιν τηρήσαντα, όθεν
σήμερον, την παναγίαν σου μνήμην, εορτάζοντες, αμαρτημάτων την λύσιν,
ευχαίς σου λαμβάνομεν.
Τον παρακάλεσα μία ημέρα να μου υποδείξει έναν τρόπο
προσευχής κι αν ήταν δυνατόν, να μου εμπιστευθεί το δικό του τρόπο
προσευχής. Και η απάντηση ήταν άμεση και… πληρωμένη.
-Και τί την πέρασες την προσευχή, για φαγητό που προσφέρεται κατά
παραγγελία ; Ή φάρμακο που χορηγείται με συνταγή ; Εγώ σου έχω πει να
ζητάς μόνο τη σωτηρία της ψυχής. Να ζητάς, δηλαδή, να καταστείς
κληρονόμος της αιωνίου Βασιλείας των Ουρανών. Και όλα τ’ άλλα να τ’
αφήνεις στην κρίση του Θεού. Σου υπενθυμίζω, για ακόμη μιά φορά, το »
Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν των Ουρανών και πάντα ταύτα προστεθήσονται
«. Αυτό δεν σου αρκεί ; Εάν δεν σου αρκεί αυτό, ή δεν σε ικανοποιεί
απόλυτα, περιορίσου στη νοερά προσευχή. Για μένα, το «Κύριε ημών Ιησού
Χριστέ, Ελέησόν με» τα λέει όλα. Και οπωσδήποτε περισσότερα από αυτά που
λες εσύ. Αρκεί να το λες με πίστη και αφοσίωση. Και μάλιστα, την ώρα
εκείνη να φαντάζεσαι ότι έχεις μπροστά σου τον εσταυρωμένο Ιησού. Και
άκου. Την ώρα που θα το λες, θα στρέψεις το νου σου κατ’ εδώ, προς
εμένα. Και εγώ θα συλλαμβάνω τη σκέψη σου, και θα προσεύχομαι μαζί σου,
για σένα. Αυτό είναι το καλύτερο. Και αυτό σου συνιστώ να κάνεις.
-Ναί, Παππούλη μου, αλλά δεν το λέτε σωστά.
-Εγώ σωστά το λέω. Εσύ το εννοείς λανθασμένα. Και ξέρεις γιατί ;
Γιατί ξεχωρίζεις τον εαυτό σου από τον υπόλοιπο κόσμο. Και αυτό δεν
είναι καθόλου σωστό. Όπως αγαπάμε τον εαυτό μας, έτσι πρέπει να αγαπάμε
και τον πλησίον μας. Εγώ αγαπώ όλο τον κόσμο σαν τον εαυτό μου. Γι’ αυτό
δε βλέπω το λόγο γιατί να λέω: Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησον μας και
όχι ελέησον με. Αφού εγώ και ο κόσμος είμαστε ένα και το αυτό ! Έτσι θα
το λες και εσύ : Ελέησόν με.
– Πώς μερικά μέρη, Γέροντα, έχουν καλούς ανθρώπους;
– Υπάρχουν καλοί άνθρωποι, άφησαν μια καλή σειρά και τώρα συνεχίζεται
μια καλή παράδοση. Δεν είναι ότι το χώμα βγάζει καλούς ανθρώπους!
Όταν ένας τόπος έχη καλή παράδοση ή κακή παράδοση, αυτό συνεχίζεται.
Εκεί στην Ήπειρο ήταν κάποιο χωριό, κοντά στα αλβανικά σύνορα, που οι
κάτοικοί του πήγαιναν στον Εσπερινό, στην Θεία Λειτουργία, όποτε είχε,
ακόμη και στο Απόδειπνο. Και –πώς να πη κανείς;- ζούσαν τον Παράδεισο
και από αυτήν την ζωή, θα πάνε και στον Παράδεισο στην άλλη ζωή. Αυτοί
βοήθησαν τον εαυτό τους, βοήθησαν και την άλλη γενιά, και δημιούργησαν
μια καλή συνέχεια.
Και όταν οι απόγονοί βρεθούν σε μια παράδοση καλή, συνεχίζεται μια
παράδοση καλή. Στο διπλανό ακριβώς χωριό όλοι έκλεβαν. Έναν παπά έβγαλε
το χωριό αυτό, και αυτός έκλεβε εικόνες από την Εκκλησία! Όχι ότι σ’
αυτό το χωριό ήταν το χώμα τέτοιο, αλλά οι άνθρωποι εκεί είχαν αυτήν την
κακή συνήθεια. Άφησαν έτσι μια κακή σειρά, και αυτή η παράδοση η κακή
συνεχίζεται. Θέλει πολλή δουλειά, για να έρθη εκεί μια καλή παράδοση.
Και βλέπεις, όταν κάποιος είναι κακός, προσπαθούν να αποδείξουν όλοι
πως δεν είναι από τον τόπο τους· ψάχνουν για την καταγωγή του. Όταν
είναι κάποιος άγιος, κοιτάνε ποιος θα προλάβη να τον κάνη δικό του!Σαν
τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό· ενώ είναι Στερεοελλαδίτης, τον έβαλαν στους
Ηπειρώτες Αγίους, επειδή ο πατέρας του ήταν από τα Γραμμενοχώρια της
Ηπείρου· ήθελε-δεν ήθελε ο Άγιος!
Γνώρισα έναν οικογενειάρχη που, όταν μιλούσε, κουνούσε το δάκτυλό του
συνέχεια και νευρικά. Μετά και τα παιδιά του, όταν μιλούσαν, κουνούσαν
και εκείνα το δάκτυλό τους! Γιατί τα παιδιά παίρνουν όλες τις συνήθειες
του πατέρα. Τις αντιγράφουν ακριβώς. Ο σκοπός όμως είναι να παίρνη
κανείς μόνον το καλό, γιατί διαφορετικά θα διαιωνίζεται το κακό. Θυμάμαι
έναν που πήγε σε ένα ιδιόρρυθμο Μοναστήρι, αλλά δεν αναπαυόταν.
Του λέει ο Γέροντάς του: «Κάθησε, τέκνον μου, θα αλλάξουν τα
πράγματα». Και το «τέκνον» του του λέει: «Γέροντα, πώς θ’ αλλάξουν τα
πράγματα; Ο υποτακτικός του Γερο-τάδε είναι ακριβώς όπως ο Γερο-τάδε. Ο
υποτακτικός του τάδε είναι ακριβώς όπως εκείνος. Οπότε πώς θ’ αλλάξουν
τα πράγματα;»
Όταν υπάρχη ένα παλιό κακό σε ένα Μοναστήρι ή σε μια συνοδία και οι
υποτακτικοί δεν έχουν την καλή ανησυχία και αντιγράφουν ό,τι βρουν, τότε
διαιωνίζεται μια κατάσταση κακή. Ενώ, όταν υπάρχη η καλή ανησυχία στους
υποτακτικούς, τότε μπορεί να αλλάξη μια κακή κατάσταση και να γίνη
καλή. Έτσι μπορεί να διαιωνισθή και το καλό και το κακό.
Αυτό που έχω καταλάβει, είναι ότι όλα αυτά που έχουμε τώρα, είτε
Πατερικά είτε Τυπικά, είναι κουκολόι· δηλαδή σαν μερικά απομεινάρια που
μένουν μετά τον τρύγο. Γι’ αυτό πρέπει να προσέξουμε να κρατηθή λίγη
μαγιά. Έχουμε χρέος σαν Χριστιανοί και δεν έχουμε δικαίωμα να αφήσουμε
μια κακή παράδοση.
Πριν από λίγα χρόνια (6) μαζεύτηκαν στην Γενεύη θεολόγοι, καθηγητές
Πανεπιστημίου κ.λπ. και έκαναν Προσύνοδο. Είπαν να καταργήσουν την
νηστεία των Χριστουγέννων και των Αγίων Αποστόλων και από την νηστεία
της Μεγάλης Σαρακοστής να κόψουν κανα-δυό εβδομάδες, αφού ο κόσμος δεν
τις κρατάει. Πήγαν και καθηγητές από ’δω.
Τόσο πολύ αγανάκτησα, όταν ήρθαν και μου το είπαν, που έβαλα τις
φωνές: «Δεν καταλαβαίνετε τι κάνετε; Αν ένας είναι άρρωστος, δικαιούται
να φάη· δεν έχει κανόνα. Αν ένας δεν είναι άρρωστος, αλλά από αδυναμία
έφαγε, να πη: «Θεέ μου, να με συγχωρέσης», να ταπεινωθή, να πη ένα
«ήμαρτον». Δεν θα τον κρεμάση ο Χριστός. Αν όμως δεν είναι άρρωστος,
τότε να κρατήση την νηστεία. Ο αδιάφορος πάλι τρώει και δεν τον νοιάζει.
Οπότε το πράγμα πάει κανονικά.
Αν οι περισσότεροι δεν κρατούν τις νηστείες, και μάλιστα
χωρίς σοβαρό λόγο, και πάμε να αναπαύσουμε τους περισσότερους και να τις
καταργήσουμε, πού να ξέρουμε πώς θα είναι η άλλη γενιά; Μπορεί να είναι
πιο καλή και να μπορή να κρατήση τέτοια ακρίβεια! Με ποιο δικαίωμα να
τα καταργήσουμε όλα αυτά, αφού το πράγμα είναι απλό;» Οι Δυτικοί έχουν
μια ώρα νηστεία πριν από την Θεία Κοινωνία. Θα πάμε κι εμείς με αυτό το
πνεύμα; Να ευλογούμε τις αδυναμίες μας, τις πτώσεις μας;
Δεν έχουμε δικαίωμα για τις αδυναμίες μας να κάνουμε έναν
Χριστιανισμό στα μέτρα μας. Και λίγοι να είναι που μπορούν, πρέπει γι’
αυτούς να κρατηθή η τάξη. Ο άρρωστος, αν βρίσκεται σε ξένο περιβάλλον,
να φάη χωρίς να τον δουν οι άλλοι, και σκανδαλισθούν. Ας πάρη λ.χ. το
γιαούρτι να το φάη στο σπίτι του. Μου είπε ένας: «Αυτό είναι υποκρισία».
«Γιατί δεν πας, του λέω, να αμαρτήσης στην πλατεία, για να είσαι πιο
ειλικρινής;» Πώς τους τα παρουσιάζει ο διάβολος!
Κάνουμε μια Ορθοδοξία δική μας και ερμηνεύουμε έτσι και τα Πατερικά
και το Ευαγγέλιο! Στην εποχή μας που υπάρχουν τόσοι μορφωμένοι έπρεπε να
λάμπη η Ορθοδοξία. Εδώ ένας Άγιος Νικόδημος Αγιορείτης τι έκανε! πόσους
λόγους έγραψε, πόσα βιβλία, όλα τα Συναξάρια· όλες τις βιβλιοθήκες απ’
έξω τις ήξερε! Ούτε φωτοτυπικό είχε ούτε κομπιούτερ!
Όσο μπορεί κανείς να γίνη σωστός Χριστιανός.
Τότε θα έχη πνευματικό αισθητήριο. Λίγο-πολύ θα πονάη και την
Ορθοδοξία και την Πατρίδα του και θα αισθάνεται και την υποχρέωση που
έχει ως Έλληνας. Οπότε από εκεί και πέρα, αν μάθη κάτι, ενδιαφέρεται,
ανησυχεί, προσεύχεται. Αλλά αν πρέπη να του λένε: «Τώρα να ενδιαφερθής
γι’ αυτό, ύστερα να ενδιαφερθής για εκείνο», θα είναι σαν μια τετράγωνη
ρόδα που θέλει συνέχεια σπρώξιμο, για να προχωρήση. Σκοπός είναι να
σπρώχνεται από μέσα ο άνθρωπος.
Τότε θα κυλάη όμορφα σαν στρόγγυλη ρόδα. Και αν γίνη σωστός
Χριστιανός κανείς, σπρώχνεται από μέσα και μετά τον πληροφορεί ο Θεός
πιο πολύ και από αυτόν που διαβάζει, και για περισσότερα πράγματα.
Γνωρίζει όχι μόνον αυτά που γράφουν, αλλά και αυτά που σκέφτονται να
γράψουν. Καταλάβατε; Έρχεται ο θείος φωτισμός και όλες οι ενέργειές του
είναι φωτισμένες.
Τέτοια κληρονομικά που μας έχει αφήσει ο Χριστός δεν έχουμε
δικαίωμα να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Θα δώσουμε λόγο στον Θεό.
Εμείς, το μικρό αυτό έθνος, πιστέψαμε στον Μεσσία, μας δόθηκε η ευλογία
να διαφωτίσουμε όλον τον κόσμο. Η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε στην
ελληνική γλώσσα εκατό χρόνια πριν από την έλευση του Χριστού. Οι πρώτοι
Χριστιανοί τι τράβηξαν! κινδύνευε συνέχεια η ζωή τους. Τώρα τι αδιαφορία
υπάρχει!…
Ενώ ανώδυνα σήμερα, χωρίς να κινδυνεύη η ζωή μας, μπορούμε να
διαφωτίσουμε τα έθνη, να γινώμαστε πιο αδιάφοροι; Αν σήμερα έχουμε
λιγάκι ειρήνη, ξέρεις τι έχουν τραβήξει οι παλιοί; Ξέρεις πόσοι
θυσιάσθηκαν; Τώρα τίποτε δεν θα είχαμε, αν δεν θυσιάζονταν εκείνοι. Και
κάνω μια σύγκριση· πώς τότε, ενώ κινδύνευε η ζωή τους, κρατούσαν την
πίστη τους, και πώς τώρα, χωρίς καμμιά πίεση, όλα τα ισοπεδώνουν! Όσοι
δεν έχουν χάσει την εθνική τους ελευθερία, δεν καταλαβαίνουν.
Τους λέω: «Ο Θεός να φυλάξη να μην έρθουν οι βάρβαροι και μας
ατιμάσουν!» και μου λένε: «Και τι θα πάθουμε;» Ακούς κουβέντα; Άντε να
λείψετε, χαμένοι άνθρωποι! Τέτοιοι είναι οι άνθρωποι σήμερα. Δωσ’ τους
χρήματα, αυτοκίνητα, και δεν νοιάζονται ούτε για την πίστη ούτε για την
τιμή ούτε για την ελευθερία.
Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους
αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας· και την ελευθερία μας την
οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για
μας.
Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να
την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας. Είναι κρίμα
να χαθή ένα τέτοιο έθνος! Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας
πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές
προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα
Του.
Δεν θα αφήση ο Θεός, αλλά πρέπει και εμείς να κάνουμε ό,τι
μπορούμε ανθρωπίνως και για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να
κάνουμε προσευχή να βοηθήση ο Θεός.
Τη μνήμη του Αγίου Λεοντίου και των συν αυτώ Μαρτυρησάντων τιμά σήμερα, 18 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Λεόντιος, Υπάτιος και Θεόδουλος, μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Ουεσπασιανού.
Ο Λεόντιος καταγόταν από την Ελλάδα (Αίγινα) και διακρινόταν για το
μεγαλοπρεπές και αγέρωχο παράστημά του και τη ρωμαλεότητά του. Σε νεαρή
ηλικία κατετάγη στο στρατό και σε όλες τις μάχες επεδείκνυε μεγάλη
γενναιότητα και ανδρεία. Γι’ αυτές του τις αρετές προβιβάσθηκε γρήγορα
σε υψηλά στρατιωτικά αξιώματα. Παρά τη γρήγορη εξέλιξή του και την υψηλή
του θέση, συμπεριφερόταν με πολλή μετριοφροσύνη και τιμιότητα.
Όταν βρισκόταν στην Αφρική διδάχθηκε την χριστιανική πίστη, στην
οποία η ευγενής και τίμια ψυχή του ανταποκρίθηκε με θέρμη. Άρχισε να
κηρύττει το λόγο του Θεού στους υφισταμένους του και τούς στρατιώτες, όσα δε χρήματα κέρδιζε τα διέθετε για την ανακούφιση των πτωχών, των χηρών και των ορφανών.
Η χριστομίμητη αυτή δραστηριότητά του γρήγορα απόδωσε εύχυμους
καρπούς. Δύο συνάδελφοί του ο Υπάτιος (ή Υπάτος) και ο Θεόδουλος,
πίστευσαν στο Χριστό και άρχισαν να ζουν με χριστιανική αγνότητα και
άσκηση.
Όταν πληροφορήθηκε το γεγονός ο αφρικανός ηγεμόνας Αδριανός,
προσπάθησε με διάφορες υποσχέσεις να τούς κάμει να αρνηθούν την πίστη
τους. Γρήγορα κατάλαβε ότι οι Άγιοι παρέμεναν ακλόνητοι, ως γενναίοι
στρατιώτες Ιησού Χριστού. Διέταξε λοιπόν τον δι’ αποκεφαλισμού θάνατο του Υπάτιου και Θεόδουλου, τον δε Λεόντιο μαστίγωσε μέχρι θανάτου.
Έτσι με το τίμιο αίμα τους, επισφράγισαν την πίστη και την αγάπη τους
στο Σωτήρα και Λυτρωτή τους και κέρδισαν τους αμαράντινους του
μαρτυρίου στεφάνους.
Απολυτίκιο: Ήχος γ’. θείας πίστεως.
Ρώμην ένθεον διεζωσμένος, εθριάμβευσας εν τοις αγώσιν, αθλοφόρε του
Σωτήρος Λεόντιε, συ γαρ ως λέων προς άθλησιν ώρμησας και πολεμίων το
κράτος κατέβαλες. Μάρτυς ένδοξε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρίσασθαι
ημίν το μέγα έλεος.
Συνεχώς αλληλοκατηγορούνται και πολλές φορές για ανούσια πράγματα.
Λίγες οικογένειες θα βρείτε αγαπημένες με τους συγγενείς τους. Στην
καλύτερη περίπτωση δεν θα μιλιούνται και στη χειρότερη θα βρίσκονται στα
δικαστήρια. Αρκετοί από αυτούς μάλιστα πάνε και στην Εκκλησία, στον
εξομολόγο και στο Άγιο Ποτήριο χωρίς να τρέχει τίποτα. Λένε μέσα τους
ένα: «Έχω δίκιο, εγώ τα ξέρω όλα. Οι άλλοι φταίνε.» και τα πάντα
τελειώνουν εκεί. Μάλιστα μπορεί να σου μιλήσουν για πνευματικά θέματα με
ύφος χιλίων καρδιναλίων, αλλά στην ουσία υπηρετούν τον διάβολο.
Δεν έχουμε καταλάβει ότι η ζωή είναι όμορφη και μικρή. Δεν
χωράνε μικρότητες και κακίες. Στην τελική αν δεν ταιριάζεις με κάποιον,
κράτα κάποια απόσταση, αλλά η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Δυστυχώς όμως
κυριαρχεί η ζήλεια, τα παράπονα, ο φανατισμός κάθε είδους, και ο καθένας
βράζει στο ζουμί του με τα δίκια που ο ίδιος θεωρεί ότι έχει. Ζούμε
δηλαδή την απόλυτη τραγωδία.
Ακόμα και μέσα στην Εκκλησία βλέπουμε διασπάσεις. Ο διάβολος δεν
κάνει διάλειμμα, μας παίζει κομπολόι κι εμείς χορεύουμε κανονικά. Ο
Χριστός όμως ήρθε να ενώσει τα διεστώτα. Δεν ήρθε ούτε για να διχάσει,
ούτε να μισήσει, ούτε να καταστρέψει.
Φαίνεται δυστυχώς ότι πάμε στην Εκκλησία ευχόμενοι να μας δώσει υγεία
και να παραμείνουμε οι ίδιοι. Όχι για να αλλάξουμε, όχι για να
μεταμορφωθούμε, όχι για να αναθεωρήσουμε τις σχέσεις μας με τον διπλανό
μας και τη συμπεριφορά μας. Απλά για να μας δώσει περισσότερα χρόνια
ζωής για να μπορούμε να κουτσομπολεύουμε, να λέμε τις κακίες μας, και να
πετάμε δηλητήριο και τοξικότητα.
Χρειάζεται να κάνουμε τις σωστές επιλογές. Μακριά από ανθρώπους που
κατηγορούν, που κάνουν συνεχώς παράπονα, που δεν είναι ευχαριστημένοι με
τίποτα, και ιδιαίτερα από εκείνους που φθονούν.
Να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους της χαράς, της ευχαριστίας και
της δοξολογίας. Με λίγους, όμως τελικά θα αναπαυόμαστε στη ζωή. Με
λίγους εκλεκτούς, ευγενικούς, πρόσχαρους. Ανθρώπους που βιώνουν ποιος
είναι ο Χριστός, είτε τον ξέρουν είτε όχι. Το λέω αυτό διότι γνωρίζω
ανθρώπους που δεν είναι τόσο μέσα στην πίστη αλλά η ζωή τους και η
συμπεριφορά τους μαρτυρεί τα σημάδια του Χριστού και από την άλλη
άνθρωποι «της Εκκλησίας» να υπηρετούν με τη συμπεριφορά τους τον διάβολο
ασχέτως αν λένε ότι πιστεύουν στον Χριστό.
Υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι της διπλανής πόρτας που σε θέλουν
γι’ αυτό που είσαι και δεν θέλουν κάτι από εσένα. Αυτές οι όμορφες ψυχές
που χαίρεσαι να τις γνωρίζεις και να χορεύεις τον χορό της χαράς της
ζωής μαζί τους.
Θα δείτε ότι όλα θα έρθουν έτσι όπως τα θέλει ο Θεός. Μη φοβάστε τίποτα. Να έχετε μετάνοια, προσευχή και εμπιστοσύνη στο Θεό. Όσο κι αν σκοτεινιάσει ο κόσμος, στο τέλος το Φως θα νικήσει.
Τη μνήμη των Αγίων Μανουήλ, Σαβέλ και Ισμαήλ τιμά σήμερα, 17
Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Και οι τρεις ήταν αδέλφια από την Περσία (ο
πατέρας τους ήταν πυρολάτρης, ενώ η μητέρα τους χριστιανή και τους
μετέδωσε τη χριστιανική αγωγή, ενώ τη χριστιανική μόρφωση κάποιος
ευλαβής Ιερέας ονόματι Εύνικος) και είχαν έλθει στην Κωνσταντινούπολη
για κάποια αποστολή.
Κατά το διάστημα της εκεί παραμονής τους, συνέβη να δουν στη
Χαλκηδόνα τον αυτοκράτορα Ιουλιανό, που θυσίαζε στα είδωλα εν μέσω
πομπής.
Το θέαμα αυτό τους λύπησε πολύ και εξέφρασαν τη δυσαρέσκεια τους για το κράτος, που ο ηγέτης του γινόταν ένοχος τέτοιας ασέβειας.
Κάποιοι καταδότες όμως, που τους άκουσαν, τους κατάγγειλαν στον
Ιουλιανό. Αυτός διέταξε αμέσως οι τρεις Πέρσες ν’ αρνηθούν το Χριστό.
Αλλά και αυτοί με τη σειρά τους αποκρίθηκαν, ότι τους εαυτούς τους
προ πολλού είχαν αρνηθεί, και στον Ιησού που είχαν παραδομένη την ψυχή
τους, είναι έτοιμοι να χύσουν γι’ Αυτόν το αίμα τους. Τότε άρχισε ο
βασανισμός τους.
Διαπέρασαν τους αστραγάλους τους με μυτερό αντικείμενο, και έκαψαν τις μασχάλες τους με αναμμένες λαμπάδες. Κατόπιν τους αποκεφάλισαν.
Αλλά η θεία δίκη δεν άργησε να έλθει. Όταν μετά από λίγο ο Ιουλιανός
εξεστράτευσε κατά των Περσών, σε κάποια μάχη, πληρώνοντας για τις
αμαρτίες του, έπεσε νεκρός στο άνθος της ηλικίας του.
Απολυτίκιο: Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Ως εννεάριθμον, του Λόγου σύνταγμα, εχθρών τας φάλαγγας, κατετροπώσαντο,
Ίσαυρος Φήλιξ συν αυτοίς, Ερμείας και Περεγρίνος, άμα Ιννοκέντιος,
Μανουήλ και Βασίλειος, Ισμαήλ ο ένδοξος, και Σαβέλ ο μακάριος’ διό και
τα βραβεία της νίκης, εύρον ως Μάρτυρες Κυρίου.
Ο χριστιανός πιστεύει ότι η ζωή του δεν τελειώνει με το
θάνατο, αλλά θα συνεχιστεί και μετά από αυτόν, στον παράδεισο ή στην
κόλαση, ανάλογα με το πως θα ζήσει πάνω στη γη. Γι’ αυτό και το
ενδιαφέρον του πρέπει να στρέφεται στον τρόπο τήρησης των εντολών του
Θεού.
Τη σωτηρία του ο χριστιανός δεν την πετυχαίνει μόνος του. Δεν είναι
δυνατό αυτό. Χρειάζεται τη βοήθεια του Θεού. Ο ίδιος αποφασίζει ότι θα
αγωνιστεί για τη σωτηρία του, αλλά η υλοποίηση της απόφασής του είναι
έργο της θείας χάρης, της μυστικής δηλαδή βοήθειας του Θεού προς τον
άνθρωπο. Ίσως η έννοια της θείας χάρης να μην είναι τόσο γνωστή στους
πολλούς, όμως αυτή εξασφαλίζει τη σωτηρία στο χριστιανό.
Ας σημειώσω κάτι περισσότερο για το τι εννοούμε ακριβώς, όταν λέμε
θεία χάρη. Όλα ξεκινούν από την ενανθρώπηση του Σωτήρος Χριστού και τη
σταυρική του θυσία. Δηλαδή ο Χριστός έρχεται στη γη, γεννιέται στη
Βηθλεέμ, γίνεται άνθρωπος, διδάσκει, θαυματουργεί, σταυρώνεται,
θυσιάζεται και ανασταίνεται. Και λαβαίνουν χώρα αυτά για τη σωτηρία των
ανθρώπων. Αν αυτό το ιστορικό γεγονός το πιστεύει ο άνθρωπος και το
στοχάζεται, αν το πιστεύει θερμά και το στοχάζεται με ευγνώμονα διάθεση,
προσελκύει τη βοήθεια του Θεού. Με άλλα λόγια αν ο Εσταυρωμένος Κύριος
είναι το καθημερινό του μέλετημα, θα έχει άγια συναισθήματα και θα είναι
αφοσιωμένος στο Σωτήρα του, κάτι που αποτελεί την αναγκαία προϋπόθεση
για να δεχτεί το απολυτρωτικό έργο του Κυρίου. Μόνος του ο άνθρωπος δεν
μπορεί να σωθεί. Βοηθούμενος όμως από το Θεό μπορεί να πετύχει τη
σωτηρία του. Ο ίδιος βέβαια αποφασίζει και επιθυμεί τη σωτηρία του, ο
Κύριος όμως τον βοηθάει. Αυτή ακριβώς η βοήθεια, η αγάπη και η εύνοια
που εκδηλώνει ο Θεός στον άνθρωπο προκειμένου να πετύχει τη σωτηρία του,
λέγεται θεία χάρη και «πηγάζει από τη σταυρική θυσία του Υιού».
Η θεία χάρη μεταδίδεται στον άνθρωπο με το λόγο του Θεού, με
την προσευχή, αλλά κυρίως με τα ιερά μυστήρια, τις ιερές δηλαδή
ακολουθίες που όλοι γνωρίζουμε. […]
Θαυμάζω, θαυμάζω πολύ, τη φιλανθρωπία του Θεού. Μεγάλη και
απερίγραπτη είναι η αγάπη Του. Μας προσφέρει τη σωτηρία, ζητώντας από
μας ένα μικρότατο αγώνα. Θαυμάζω ακόμη το γεγονός ότι ο Θεός δεν με
εκβιάζει. Σέβεται, θα έλεγα, την ελευθερία μου, το αυτεξούσιό μου. Με
καλεί στη σωτηρία, μου προσφέρει τη σωτηρία, αλλά δική μου επιλογή και
απόφαση η αποδοχή της. Και αυτό έχει πολύ μεγάλη πνευματική αξία. Δεν
πρέπει να ξεχνούμε ότι το δρόμο της σωτηρίας βαδίζουν οι ελεύθεροι
άνθρωποι και αυτοί φτάνουν στο τέρμα. Και είναι βέβαιο ότι θα φτάσουν
στο τέρμα, γιατί όλες τους οι δυνάμεις, σωματικές και πνευματικές,
συμβάλλουν στην επίτευξη του ιερού σκοπού. Αντίθετα οι άνθρωποι που
ωθούνται και σέρνονται στο δρόμο της σωτηρίας από άλλους συνανθρώπους
τους, δήθεν θρησκευτικούς, οι οποίοι εκβιάζουν τη θέλησή τους, δεν
προοδεύουν και δεν εξασφαλίζουν τη σωτηρία τους, παρ’ όλες τις
διαβεβαιώσεις των εκβιαστών τους. […]
Μακαρίζω τους χριστιανούς, οι οποίοι ανά πάσα στιγμή μπορούν να
καταφεύγουν στον ιερέα και να αποθέτουν όλες τις αμαρτίες τους. Τους
μακαρίζω, γιατί μπορούν να ελευθερώνουν το νου και την καρδιά τους από
το μαρτύριο των τύψεων, από τη θλίψη και τη στεναχώρια, από το οδυνηρά
αποτελέσματα των αμαρτιών τους. Δεν είναι μικρή υπόθεση αυτό. Φαντάζομαι
πόσο υποφέρουν οι παραβάτες του ποινικού κώδικα και πόση αγωνία έχουν,
όταν οδηγούνται στους δικαστές για να τιμωρηθούν. Είναι ψυχικά ράκη. Και
η κατάσταση χειροτερεύει, όταν η μεταμέλειά τους δεν αλλάζει την
απόφαση των δικαστών. Στην εξομολόγηση συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Χωρίς δικογραφίες, χωρίς μάρτυρες και συνηγόρους, χωρίς προσπάθειες για
συγκάλυψη της αλήθειας και των πραγματικών γεγονότων, οι χριστιανοί
καταφεύγουν στον πνευματικό και ομολογούν τις αμαρτίες τους. Και αυτή η
ομολογία και μεταμέλειά φτάνει για να συγχωρεθούν.
Όταν οι χριστιανοί συνειδητοποιήσουν την αξία της
εξομολόγησης, δεν πρόκειται ποτέ να πέσουν στην απογοήτευση ή να
εγκαταλείψουν τον πνευματικό τους αγώνα.
Το πάθος της έπαρσης φυτρώνει κατά κάποιο τρόπο μέσα σχεδόν σε κάθε άνθρωπο.
Γι’ αυτό ο Κύριος από το σημείο αυτό αρχίζει τους μακαρισμούς.
Ξεριζώνει από το χαρακτήρα μας την υπερηφάνεια ως άλλο πρωταρχικό κακό,
με το να μας συμβουλεύει να μιμούμαστε Εκείνον, που θεληματικά πτώχευσε
και ο Οποίος είναι ο αληθινά μακάριος. Έτσι θα τραβήξουμε πάνω μας την
κοινωνία της μακαριότητας, αφού θα έχουμε εξομοιωθεί με το να
πτωχεύσουμε θεληματικά, όσο μπορούμε κι όποιοι κι αν είμαστε.
Να έχετε μέσα σας το φρόνημα εκείνο, γράφει ο Απόστολος (Φιλιπ.
2, 5 κ.ε. ) που είχε κι ο Χριστός, ο Οποίος μολονότι ήταν Θεός, δεν
θεώρησε κλεμμένο αγαθό το να είναι ίσος με το Θεό αλλά άδειασε τον εαυτό
του από τη θεότητα και πήρε τη μορφή του δούλου.
Η σιωπή είναι χρυσός! Τελικά είναι μεγάλη αλήθεια! Πολλές φορές πρέπει να σιωπήσεις, όχι από δειλία αλλά από αγάπη και προστασία.
Κάποιες φορές το να σιωπήσεις είναι σωτήριο και για σένα και για τον άλλον. Το
πότε πρέπει να μιλήσεις και πότε να σιωπήσεις, δεν είναι εύκολο να το
αποφασίσεις. Είναι αποτέλεσμα της διακρίσεως και θέλει δουλειά πολύ.
Μπορεί
σε κάποια περίπτωση να έπρεπε να σιωπήσεις αλλά εσύ μίλησες και έγινε
πόλεμος. Συμβαίνει βέβαια και το αντίστροφο. Δεν είναι εύκολο να
αποφασίσεις αλλά όχι και ακατόρθωτο.
Υπάρχουν
περιπτώσεις που πρέπει εκείνη τη στιγμή να σιωπήσεις και μετά από
κάποιο χρονικό διάστημα να μιλήσεις και το αντίστροφο.
Ιδιαίτερα σε στιγμές έντασης και θυμού που ο άλλος δεν βλέπει και δεν ακούει, δεν βοηθάει ο λόγος. Η «προσευχητική σιωπή» είναι το καλύτερο φάρμακο.
Οι Άγιοι είχαν την «προσευχητική σιωπή». Σιωπούσαν εξωτερικά αλλά μέσα τους ήταν ενωμένοι με τον Χριστό γι’ αυτό και αυτή η σιωπή τους «μίλαγε» και θεράπευε τις καρδιές των ανθρώπων.
Ήταν μια σιωπή όχι σε στάση και σε αποφυγή, αλλά σε κίνηση αγάπης και θεραπείας.
Ζούμε
σε εποχές που οι σχέσεις είναι δύσκολες και η σιωπή πολλές φορές είναι
το φάρμακο για να θεραπεύσουμε μια κατάσταση. Ιδιαίτερα αν συμβαίνει να
έχουμε κάποιο τοξικό άνθρωπο δίπλα μας, η «προσευχητική σιωπή» είναι το κλειδί για να έχουμε ηρεμία και γαλήνη.
Πολλές
φορές η σιωπή από μόνη της είναι και διάλογος. Το να αφήσουμε να πέσει
και κάτι κάτω, που λέει ο λαός, είναι σωτήριο για κάποιες περιπτώσεις.
Πόσες φορές σιωπήσαμε και ήταν σαν να είχαμε πει τα πάντα ;
Πόσες φορές σιωπήσαμε με τα χείλη αλλά «μιλήσαμε με τα μάτια»; Πάμε στο Άγιον Όρον και πολλές φορές ωφεληθήκαμε περισσότερο από τη σιωπή των Αγίων, παρά από τα πολλά λόγια.
Αυτή η «προσευχητική σιωπή» σου έκανε ένα εσωτερικό χειρουργείο στην καρδιά, που μετά ένιωθες ότι κάτι συνέβη μέσα σου ενώ ο άλλος δεν έβγαλε λέξη!!!
Μίλησε όμως στην καρδιά σου με την «προσευχητική σιωπή » που είναι ένα απόσταγμα που πηγάζει από την άσκηση και την αγάπη του Χριστού.
Όλα
αυτά όταν γίνονται με διάκριση και ως απόσταγμα προσευχής και αγάπης,
μπορεί να σώσουν μια κατάσταση. Χωρίς διάκριση μπορεί να σκοτώσεις ακόμα
και ένα «σ’αγαπώ».
Είναι πολύ σημαντικό να τελειώνει η μέρα και να κοιμηθείς χωρίς να έχεις πικράνει άνθρωπο.
Να ξέρεις ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει χάσει τον ύπνο του
επειδή τον πλήγωσες αλλά ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα σε σκεφτούν και θα
χαμογελάσει η καρδιά τους γιατί τους βοήθησες με κάποιον τρόπο.
Πόσο ευλογημένο είναι αυτό !
Τα
λόγια που βγαίνουν από το στόμα μας μπορεί να αγκαλιάσουν ή να
σκοτώσουν ένα άνθρωπο, γι’ αυτό χρειάζεται διάκριση. Μπορεί να
δημιουργήσουν αθεράπευτη πληγή ή σφραγίδα αγάπης για πάντα. Θέλει τέχνη ο
λόγος!
Όταν όμως έχεις ΓΙΝΕΙ αγάπη , τότε ό,τι και να πεις, ό,τι και να κάνεις, όλα μιλούν και γίνονται Χριστός! «ζω δε ούκέτι εγώ, ζή δε εν έμοί Χριστός» (Γαλ. β’ 20) μας λέει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος.
Το βλέμμα σου , η ζωή σου, το περπάτημά σου , ο λόγος σου , όχι μόνο ακτινοβολούν Χριστό, αλλά μεταμορφώνουν και τους άλλους.
Οφείλουμε
να είμαστε προσεκτικοί. Ας προσευχηθούμε και ας ζήσουμε τον Χριστό και
μετά να πούμε ένα-δυο λογάκια, με προσοχή και αγάπη.
Τη μνήμη του Αγίου Τύχωνος του Επισκόπου και Θαυματουργού τιμά σήμερα, 16 Ιουνίου,
η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Τύχων, έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων
Αρκαδίου και Ονηρίου. Καταγόταν από ευσεβή οικογένεια, οι δε ενάρετοι
γονείς του τον ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», γι’ αυτό πολύ
γρήγορα ο Τύχων διακρίθηκε για το ήθος του χαρακτήρα του, τη σύνεση, τη
διάκριση και τη μελέτη των θείων Γραφών.
Σε νεαρή ηλικία και εκτιμώντας τις σπάνιες αρετές του, ο επίσκοπος Μνημόνιος τον χειροτόνησε διάκονο. Γρήγορα όμως η αρετή του και η σπουδαία κατηχητική του δράση τον ανέδειξαν διάδοχο του Μνημονίου.
Ως Επίσκοπος διακρίθηκε για τα διοικητικά του χαρίσματα, τη
φιλανθρωπική του δραστηριότητα και τη διάδοση του λόγου του Θεού, η
οποία έφερε πλούσιους καρπούς, μεταστρέφοντας πολλούς ειδωλολάτρες.
Ο Άγιος Τύχων κατέστρεψε πολλούς ειδωλολατρικούς ναούς και στη θέση τους ύψωσε χριστιανικούς.
Τιμήθηκε μάλιστα από τον Πανάγαθο Θεό και με το χάρισμα της
θαυματουργίας, επιτελώντας πολλά θαύματα και πολλές ιάσεις και
ευεργεσίες.
Με την θερμή προσευχή του αναζωογόνησε ακόμη και την ξερή και χέρσα
γη της περιοής για να βοηθήσει τους πτωχούς και αδύναμους αγρότες, οι
οποίοι είχαν περιέλθει σε αδιέξοδο. Έζησε με προσευχή, άσκηση,
νηστείες και προπάντων ταπείνωση και αγωνίστηκε μέχρι και την τελευταία
του πνοή για την Ορθοδοξία και την αλήθεια.
Εκοιμήθη ειρηνικά και κηδεύτηκε μέσα σε γενική συγκίνηση.
Απολυτίκιο: Ήχος γ’, θείας Πίστεως. Θείας έτυχες, ιερατείας, νεύσει κρείττονι εκλελεγμένος, ως
θεράπων της Τριάδος επάξιος, συ γαρ των έργων εκλάμπων ταις χάρισι, την
Εκκλησίαν εστήριξας θαύμασι. Τύχων Όσιε, Χριστών τον θεόν ικέτευε,
δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
«Όπου
και να πάει ο άνθρωπος, πάντα ξαναγυρίζει στο σπίτι του. Το ίδιο
συμβαίνει και με το Χριστιανό, όποιος κι αν είναι, είτε είναι πρόσωπο
επιφανείας είτε άσημος, πλούσιος ή φτωχός, σοφός ή αμαθής.
Όπου
κι αν πάει, οποιαδήποτε θέση κι αν καταλάβει στην κοινωνία, ό,τι κι αν
κάνει, πρέπει να θυμάται πώς δε βρίσκεται στο σπίτι του. Βρίσκεται σε
ταξίδι, καθ' οδόν. Οπωσδήποτε θα γυρίσει στο σπίτι του, στον πατέρα του,
στη μητέρα του, στ' αδέρφια του.
Το σπίτι του είναι ο Ουρανός· Πατέρας του είναι ο Θεός·
Μητέρα του, η Παναγία Μητέρα του Κυρίου·
πρεσβύτεροι αδελφοί του είναι οι Άγγελοι κι οι Άγιοι του Θεού.
Πρέπει
να 'χει κατά νου πώς όλα τα επίγεια έργα και τα επιτεύγματά του είναι
πρόσκαιρα, ρηχά. Μόνο αληθινό έργο του πρέπει να 'ναι η σωτηρία της
ψυχής του, η τήρηση των Εντολών του Θεού, η κάθαρση της καρδιάς του».
Καρποί
της Πεντηκοστής οι Άγιοι Πάντες. Γι’ αυτό τους εορτάζουμε την πρώτη Κυριακή
μετά την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, για να λάβουμε από την Εκκλησία μας το
μήνυμα ότι αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας, η αγιότητα. Σημείο της παρουσίας
του Αγίου Πνεύματος είναι η Εκκλησία και τα μυστήριά της. Σημείο όμως ακόμη
είναι και οι Άγιοι. Σ’ αυτούς καταλαβαίνουμε ότι το Άγιο Πνεύμα δεν αλλάζει τον
κόσμο, αλλά και τους ανθρώπους. Δεν είναι μόνο η διαδικασία, το μυστήριο, το
περιεχόμενό του, το σημαίνον, το σημαινόμενό του, αλλά είναι και οι άνθρωποι
που προσλαμβάνουν τη χάρη του Πνεύματος και αγιάζονται. Άλλοι εν μετανοία.
Άλλοι εν αρετή. Άλλοι ανοίγοντας τις καρδιές τους στον πλησίον. Άλλοι στην
προσευχή. Άλλοι στη νηστεία. Άλλοι στην μακροθυμία και στη συγχώρεση. Άλλοι
καλούνται μέσα από μια καθημερινότητα συνηθισμένη να ομολογήσουν το όνομα του
Θεού σε έναν κόσμο που διώκει την πίστη εμφανώς. Όποιος είναι με τον Χριστό δεν
δικαιούται ούτε καν να ζει. Δεν περιφρονείται απλώς. Δεν πρέπει να υπάρχει. Και
οι Άγιοι συνεχίζουν μία παράδοση που έχει ξεκινήσει από την Παλαιά Διαθήκη. Πριν
εμφανιστεί ο σεσαρκωμένος Λόγος του Θεού ανάμεσά μας, η πίστη έκανε τους ανθρώπους
να αγιάζουν. Απλά δεν ήταν έτοιμοι να ζήσουν την αγιότητα στην πληρότητά της, όπως
έγινε με την ανάσταση του Χριστού και την Πεντηκοστή. Όπως μπορούμε δηλαδή
εμείς.
Σημάδι
της αγιότητας είναι η πίστη. Αυτός που πιστεύει κατατροπώνει κάθε εξουσία
αντίθεη, η οποία ζητά από τους ανθρώπους να τη λατρέψουν, όπως και τους ψεύτικους
θεούς της. Αυτός που πιστεύει επιβάλλει το δίκαιο, δείχνει δηλαδή ποιο είναι το
θέλημα του Θεού στον κόσμο λόγοις και έργοις. Δίνει τη σωστή συμβουλή και
προτροπή και εμπνέει τους ανθρώπους να κατανοήσουν ότι νόημα ζωής έχει αυτός που
ελπίζει σε Θεό ζώντα, αγαπώντα και αναστάντα. Αυτός που πιστεύει ζει στην πράξη
την υπόσχεση του Θεού ότι δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ, ούτε στους σταυρούς,
ούτε στις ήττες, ούτε στις δοκιμασίες και στον θάνατο, αλλά θα μας δίνει δύναμη
και κουράγιο, κυρίως όμως θα μας οδηγεί προς μία συνεχή ανάσταση εκ του ψεύδους
του αιώνος τούτου. Κι έτσι, όσο κι αν η εξουσία του κόσμου τούτου και ο
κοσμοκράτοράς της διάβολος ωρύεται σαν λιοντάρι που βρυχάται, το στόμα θα
φράζει η δύναμη της πίστης. Το ίδιο και το μαχαίρι και η φωτιά και ο πόλεμος
και κάθε τι που μοιάζει πανίσχυρο, δεν θα μπορεί να αντισταθεί στην δύναμη της αγάπης
του Χριστού. Σαν τον Μέγα Ιεροεξεταστή του Ντοστογιέφσκι στους «αδελφούς
Καραμαζώφ», που απειλεί τον Χριστό με θάνατο στη φωτιά και ο Χριστός στον
βρυχηθμό του αντιτάσσει ένα φιλί, που κάνει τον λέοντα να παγώνει, να σιωπά, να
μηνμπορεί να πει τίποτα και να αφήνει
τον Χριστό ελεύθερο. Αυτή είναι η πίστη που οδηγεί στην αγιότητα.
Οι
Άγιοι Πάντες μάς υπενθυμίζουν ότι ο Χριστός είναι παρών στη ζωή μας. Οι Άγιοι
δεν ανήκουν στο χτες, αλλά είναι ανάμεσά μας, δίπλα μας. Δεν θέλει πολλά για να
είσαι Άγιος. Λίγη αγάπη, πολλή πίστη και μετοχή στη ζωή της Εκκλησίας. Και
φρόνημα ισχυρό, ότι δεν θα φοβηθείς κανέναν βρυχηθμό που σου ζητά να αρνηθείς
την πίστη σου. Κι ας είναι της ασθένειας, της φθοράς, της απόρριψης, του
θανάτου. Τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει πιο πολύ από τη σχέση με τον Χριστό,
τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει από τη δική του αγάπη. Και η χάρις του
Πνεύματος ανοίγει δρόμους και θα ανοίγει δρόμους στην Εκκλησία και στον
πλησίον.
Σήμερα εορτάζουμε όσους αγίασε το Άγιο Πνεύμα, τους Προπάτορες και
Πατριάρχες, τους Προφήτες και ιερούς Αποστόλους, τους Μάρτυρες και τους
Ιεράρχες, τους Ιερομάρτυρες και Οσιομάρτυρες, τους Όσιους και Δίκαιους
και όλες γενικά τις άγιες Γυναίκες και τους υπόλοιπους ανώνυμους Αγίους.
Η Κυριακή των Αγίων Πάντων αποτελεί
προέκταση της Μεγάλης Εορτής της Πεντηκοστής, της καθόδου του Αγίου
Πνεύματος στην Εκκλησία. Αυτή η κάθοδος συγκροτεί τον θεσμό της
Εκκλησίας, ως Σώμα Χριστού και καθιστά κάθε πιστό μέλος της κοινωνό της
πνευματικής οικογένειας με προσανατολισμό την Βασιλεία των ουρανών.
Η πληθώρα των προσώπων της εορτής των
Αγίων Πάντων, ενέργεια της θείας Χάριτος, κινείται μέσα σε διάφορους
τόπους, χρόνους, αξιώματα, θέσεις και επαγγέλματα, που όλα μαζί μας
φανερώνουν την βίωση της εν Χριστώ ζωής. Οι Άγιοι Πάντες, γνωστοί και
άγνωστοι, δεν μας προσφέρουν μια σελίδα από την επί της γης παρουσία
τους ή μια καλή συμπεριφορά και μόνον, αλλά όλη την εν γένει ζωή τους.
Οι Άγιοι μας καλούν στην μετοχή της
αγιότητας του Χριστού, που ως παραδείγματα, μέσα από τα μαρτύρια και τα
βασανιστήρια, τις στερήσεις και τις κακουχίες, την άσκηση και τα
ασκητικά παλαίσματα, μας λένε ότι δεν έχει σημασία το κόστος. Το κόστος
αυτό, είναι μικρό, είναι περιορισμένο, είναι πρόσκαιρο. Γι’ αυτό
βλέπουμε με χαρά να προσέρχονται στο μαρτύριο, χιλιάδες πιστοί, μοναχοί,
ιερείς, και άλλοι πολλοί μη υπολογίζοντας στο πρόσκαιρο, αλλά στο
αιώνιο.
Κοινά γνωρίσματα των Αγίων Πάντων είναι,
η ομολογία του Χριστού, η πτωχεία του πνεύματος, η ταπείνωση, ο
πλούσιος βίος με αρετές και η ταπεινοφροσύνη. Οι Άγιοι Πάντες ομολόγησαν
τον Χριστό, όχι με τα χείλη, αλλά και με τις πράξεις τους, όχι με την
ηθική άλλα με τον τρόπο που ζούσαν την εν Χριστώ καινή Κτίση και την
παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Επιπροσθέτως ομολόγησαν τον
Χριστό, όχι νομικίστικα, με κραυγαλέες ανούσιες φωνές, αλλά με νέο ήθος,
αυτό της αγιότητας. Πολλές φορές αποκτούμε ανοσία μεταξύ της ομολογίας
και των έργων μας, διχοτομούμε την πίστη από την πράξη, πράγμα που σε
κανέναν Άγιο της Εκκλησίας μας δεν συναντάμε. Πίστη άλλωστε χωρίς έργα
είναι νεκρή. Τα κατορθώματα των Αγίων Πάντων, που μνημονεύει ο Απόστολος
Παύλος σε μια από τις επιστολές του, έγιναν γιατί οι Άγιοι είχαν πίστη
ακράδαντη, ελπίδα βέβαια στον Χριστό, αποτυπωμένη στην ζωή τους.
Να μερικές πράξεις ομολογίας του σήμερα!
Ζούμε σε μια κοινωνία με συνεχείς θέσεις
και αντιθέσεις, με προβλήματα και κοινωνικές καταστάσεις, στην
καθημερινή μας βόλτα στην αγορά, με διχογνωμίες συζητήσεων μεταξύ μας
και μελλοντικά σε φυλετικό διχασμό. Φοβόμαστε να κάνουμε τον Σταυρό μας,
άλλοι ίσως ντρέπονται να το κάνουν, όταν χρειάζεται και πρέπει. Στο
χώρο εργασίας μας μπορεί να μας χλευάσουν και περιγελάσουν, ακόμη και
αυτοί οι εν χριστώ αδελφοί μας. Η ομολογία μας όμως δεν πρέπει να είναι
χλιαρή και ανούσια, ούτε να είναι περισσότερο αντίδραση αρνητική για
τους άλλους, αλλά μια έκφραση αγάπης. Αυτές οι περιπτώσεις είναι που μας
οδηγούν στην προσευχετική διάθεση παρακλήσεως στους Αγίους Πάντες για
να μας ενισχύσουν. Οι Άγιοι πλημμυρισμένοι από την χάρη του Αγίου
Πνεύματος ήταν ήρεμοι και γαλήνιοι, δεν προσπαθούσαν να πείσουν κανέναν
και για τίποτα, ήθελαν να μεταδώσουν αυτό που ζούσαν. Αυτό το νέφος των
μαρτύρων, υπέμειναν καρτερικά τους βασανισμούς και τα μαρτύρια,
φανερώνοντας τους πραγματικούς τους αγώνες, καθότι οι δοκιμασίες ήταν
δύσκολες και σκληρές.
Ο Θεός σήμερα μας προσφέρει μια
υπενθύμιση, μια μνήμη, όχι ιστορική αλλά διαχρονική. Το νέφος των
μαρτύρων, αναμένει και εμάς, προσμένοντας και την δική μας είσοδο στην
Βασιλεία του Θεού. Το νέφος των μαρτύρων μας, υπέμεινε μέχρι τέλους. Να
ένα ενθαρρυντικό σημείο. Ήταν και αυτοί άνθρωποι, όπως είμαστε και
εμείς. Υπέστησαν και αυτοί πολλά. Είχαν πειρασμούς και δοκιμασίες,
δυσκολίες και πάλη ανάμεσα στην αγιότητα και την αμαρτία. Όπως οι Άγιοι
πέτυχαν, έτσι μπορούμε και εμείς να πετύχουμε αν το επιζητήσουμε.
Τους Άγιους Πάντες, τους γνωστούς και
τους αγνώστους πρέπει να τους έχουμε συνοδοιπόρους, φίλους και οικείους,
ως φίλους του Θεού. Έχουμε και φίλους που δεν τους γνωρίζουμε και αυτοί
όμως είναι δίπλα μας. Τέτοια φιλία, ίσως με τα κοσμικά δεδομένα
ανύπαρκτη, απίστευτης οικειότητας και αλληλοβοηθείας, έχουμε μόνο μέσα
στην Εκκλησία. Ας μην τους λησμονούμε. Δεν θα χάσουμε.
Συνήλθε χθες και σήμερα, Πέμπτη 12 και
Παρασκευή 13 Ιουνίου 2025, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της
Ελλάδος της 168ης Συνοδικής Περιόδου, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου
Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ενημερώθηκε από
την Νομική Υπηρεσία της και συζήτησε για το Προεδρικό Διάταγμα 40/2025
(ΦΕΚ Α΄ 67/2025) που θεσπίζει τον «προσωπικό αριθμό» με στόχο τη
σταδιακή αντικατάσταση του Αριθμού Δελτίου Ταυτότητας, του ΑΦΜ και του
ΑΜΚΑ και τη διασύνδεση των μητρώων του Δημοσίου Τομέα.
Κατόπιν τούτου ενημερώνει ότι:
α) κατά τις συναλλαγές των ανθρώπων με
τον Δημόσιο Τομέα δεν θα γίνεται ταυτοποίηση αποκλειστικά βάσει του
«προσωπικού αριθμού», αλλά θα εξακολουθήσουν να ζητούνται και τα
προσωπικά στοιχεία ληξιαρχικής φύσεως (όνομα, επώνυμο, στοιχεία
γεννήσεως κλπ),
β) ο προσωπικός αριθμός υποκαθιστά
υφισταμένους αριθμούς (ΑΔΤ, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ) που ήδη κατέχουν τα φυσικά
πρόσωπα. Επομένως ως προς τον «προσωπικό αριθμό» δεν μπορεί να εγερθεί
ούτε επιφύλαξη θεολογικής φύσεως ούτε ισχυρισμός περί αντισυνταγματικού
περιορισμού των ατομικών ελευθεριών (π.χ. προσωπικών δεδομένων) λόγω της
αντικαταστάσεως τριών υφισταμένων αριθμών μητρώου από ένα ενιαίο
αριθμό.
Η ΔΙΣ αφού επικύρωσε τα Πρακτικά της Εξουσιοδοτήσεως:
- Κατήρτισε την Ημερησία Διάταξη της
Τακτικής Συνελεύσεως της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της
Ελλάδος, συγκληθησομένης, συν Θεώ, από της 7ης έως της 9ης μηνός
Οκτωβρίου 2025.
- Ενέκρινε την πρόταση της Συνοδικής
Επιτροπής επί των Διορθοδόξων και Διαχριστιανικών Σχέσεων περί
ανανεώσεως των υφισταμένων υποτροφιών και περί χορηγήσεως νέων για το
ακαδημαϊκό έτος 2025-2026.
Η τελετή παραδόσεως των υποτροφιών σε
98 Έλληνες φοιτητές, για μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές σε
Πανεπιστήμια του εξωτερικού, και σε 52 φοιτητές αδελφών Εκκλησιών από 20
χώρες, για προπτυχιακές, μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές στην
Ελλάδα, θα πραγματοποιηθεί, όπως κάθε χρόνο, κατά την πρώτη Συνεδρία της
νέας Συνοδικής περιόδου της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου κατά μήνα
Σεπτέμβριο.
Το συνολικό ποσό των υποτροφιών, το
οποίο θα διαθέσει η Εκκλησία της Ελλάδος κατά το επόμενο ακαδημαϊκό
έτος, ανέρχεται σε 680.000 ευρώ.
- Ενέκρινε την πρόταση της Συνοδικής
Επιτροπής επί της Χριστιανικής Αγωγής και της Νεότητος για τη διεξαγωγή
του 9ου Πανελληνίου Συνεδρίου Υπευθύνων Ιερέων Νεότητος και Στελεχών
Νεότητος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και των Ιερών Μητροπόλεων της
Εκκλησίας της Ελλάδος, με θέμα: «Η Ορθόδοξη ανθρωπολογία στον καιρό της
Τεχνητής Νοημοσύνης».
- Ενημερώθηκε από τη Συνοδική Επιτροπή
επί του Μοναχικού Βίου, περί της πραγματοποιήσεως δύο Μοναστικών
Ημερίδων στο Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος (Ιερά Μονή
Πεντέλης) την 3η Ιουνίου 2025 και στο Εκπαιδευτικό και Πολιτιστικό
Ίδρυμα «Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς» της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης
την 5η Ιουνίου 2025, με θέμα: «Η ανθρωπολογία του Ορθοδόξου Μοναχισμού».
- Ενημερώθηκε από τη Συνοδική Επιτροπή
επί του Τύπου, των Δημοσίων Σχέσεων και της Διαφωτίσεως περί της
διεξαχθείσης 9ης Ημερίδας για την ενημέρωση των υπευθύνων Γραφείων Τύπου
καθώς και άλλων προσώπων, τα οποία ασχολούνται με την επικοινωνία των
Ιερών Μητροπόλεων των Περιφερειών Δυτικής Ελλάδος και Ιονίων Νήσων, η
οποία φιλοξενήθηκε από την Ιερά Μητρόπολη Πατρών και πραγματοποιήθηκε
στην Πάτρα την Τρίτη 13 Μαΐου 2025.
- Ενημερώθηκε από τον Σεβασμιώτατο
Μητροπολίτη Χίου, Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκο περί του
πραγματοποιηθέντος στη Χίο, από 14ης έως 18ης Μαῒου 2025, Διεθνούς
Επιστημονικού Συνεδρίου, με θέμα: «Ευαγγελιστής Μάρκος: Ιερά και Θύραθεν
Επιστήμη».
- Ενέκρινε την ανανέωση του διορισμού
του Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτου π. Χερουβείμ Μουστάκα, Γραμματέως της
Συνοδικής Επιτροπής επί της Κοινωνικής Προνοίας και Ευποιίας, στη θέση
του Διευθυντού της Εστίας Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης.
- Ενέκρινε τον διορισμό του Πανοσιολ.
Αρχιμανδρίτου π. Δωροθέου Ζέρβα, ως Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως
Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου.
Κατά το διάλειμμα της χθεσινής
Συνεδρίας ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.
Ιερώνυμος συναντήθηκε με τον Υφυπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης κ. Χρήστο
Μπουκώρο και τον Δικηγόρο Αθηνών κ. Ζώη Σταυρόπουλο και επέδωσε στον
Υφυπουργό επιστολή της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου περί των εκκρεμών θεμάτων
καταχωρήσεως εκκλησιαστικής περιουσίας στο Ελληνικό Κτηματολόγιο.
Κατά το διάλειμμα της σημερινής
Συνεδρίας ο Μακαριώτατος συναντήθηκε με τον Υφυπουργό παρά τω
Πρωθυπουργώ κ. Γεώργιο Μυλωνάκη και συζήτησαν θέματα κοινού
ενδιαφέροντος.
Τέλος, η Δ.Ι.Σ. ενέκρινε αποσπάσεις
κληρικών και ασχολήθηκε με θέματα Ιερών Μητροπόλεων, Συνοδικών Επιτροπών
και με τρέχοντα υπηρεσιακά ζητήματα.
Εκ της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος
