ΟΥ ΜΟΙΧΕΥΣΕΙΣ

                «Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα» λένε πολλοί έχοντας αυτή την πεποίθηση ως δικαιολογία για την σύναψη εξωσυζυγικών σχέσεων. Ότι έχουν ανάγκη από κάποια αλλαγή στην ζωή τους. Ότι δεν πειράζει. Ότι  η κοινωνία δείχνει κατανόηση. Ότι κάνεις τον άλλο να ζηλέψει και να δείξει περισσότερη προσοχή. Ότι «οι παντρεμένοι έχουν ψυχή». Ότι δικαιούνται να περάσουν καλά, χωρίς την ρουτίνα της συζυγικής καθημερινότητας. Το δόγμα επεκτείνεται και στις σχέσεις που δεν έχουν φτάσει ακόμη στον γάμο.  Ζευγάρια τα οποία δεν είναι σίγουρα για τους εαυτούς τους γίνονται ευάλωτα σε πειρασμούς παράλληλων σχέσεων. Αρκεί μια τυχαία γνωριμία ή μία μικρή περίοδος κρίσης ή μία απερισκεψία.

Το πρόβλημα έγκειται στην αδιαφορία για τις συνέπειες της απιστίας. Δεν είναι μόνο το «ου μοιχεύσεις», το οποίο διατρανώνει η Παλαιά Διαθήκη, αλλά και επιβεβαιώνει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο. Η συνείδηση φιμώνεται μπροστά στην ευχαρίστηση της στιγμής.  Κάποτε η απιστία γίνεται και τιμωρία στην φαινομενική αδιαφορία ή στην ιδιορρυθμία του άλλου. Το σώμα δίνεται αντί για την ανοχή της αγάπης. Άλλωστε το «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε», από ένας μικρός σταυρός, σήμερα έχει γίνει επιλογή μη ελκυστική. Δικαιωματική η εποχή μας. Πώς θα μπορούσε να στηρίξει δρόμους στους οποίους, χάριν της αγάπης, παραιτούμαστε από πολλά;

Οι καιροί μας ακόμη τείνουν να διαγράψουν στην προοπτική των πολλών την ματιά και την τρυφερότητα. Οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε να κοιτάξουμε τους άλλους στα μάτια, ιδίως αυτούς με τους οποίους σχετιζόμαστε. Κοιτώ στα μάτια σημαίνει αφοσιώνομαι, θαυμάζω, εμπιστεύομαι, παλεύω να αντέξω. Η ματιά σήμερα εμφορείται συνήθως από λαγνεία, από πονηριά. Δεν βλέπω τον άλλο ως σύνολο, ως ολόκληρη ύπαρξη, ως ψυχή και σώμα, αλλά εντοπίζω το ενδιαφέρον μου στην όψη και στη σάρκα. Η ματιά γίνεται αδηφάγα, καταναλωτική. Με σαγηνεύει η ηδονή που ο άλλος μου υπόσχεται και όχι η κοινωνία μαζί του, η οποία προϋποθέτει αγάπη, μοίρασμα, υπομονή και στόχο ενότητας μέχρι τέλους. Το ίδιο συμβαίνει και με την τρυφερότητα. Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να απαιτούμε από τους άλλους την προσοχή τους, όχι όμως να τους την δίνουμε με ευγένεια και λεπτότητα. Δεν βλέπουμε τι απασχολεί τους άλλους, αλλά μόνο τα δικά μας. Δεν είμαστε έτοιμοι να ανεχτούμε, να φανερώσουμε αυτό που μας ενοχλεί στον άλλον, ακόμη και τις πληγές μας, και να παλέψουμε μέσω της αγάπης και της δικής του βοήθειας να γιατρευτούμε. Ένας λόγος αγάπης έχει μοναδική αξία. Ένα ευχαριστώ. Η απόφαση τα συμπεράσματα να μην είναι βιαστικά. Κι έτσι οι σχέσεις φθείρονται και η ευκολία του επόμενου ή του παράλληλου βήματος γίνεται ελκυστική.

Νέοι και μεγαλύτεροι σήμερα δεν αισθανόμαστε ότι ιδίως στις σχέσεις μας πειραζόμαστε από τον  πονηρό, διότι περιθωριοποιήσαμε τον Θεό, τους νόμους Του, την οδό της αγάπης και της αφοσίωσης. Είναι εύκολη η απιστία διότι μάθαμε να είμαστε στραμμένοι στο εγώ μας και λησμονούμε ότι η χαρά της συνάντησης και της συνύπαρξης δεν συγκρίνεται με την ευχαρίστηση του εφήμερου. Ότι το να θέλουμε πάντοτε να κοιτούμε στα μάτια τον άλλο, χωρίς να ντρεπόμαστε θα είναι πάντοτε απότοκο της συνείδησης που ο Θεός έβαλε μέσα μας και δεν φεύγει.  Η οδός της Εκκλησίας είναι το αντίδοτο. Και το φάρμακο της συγχώρεσης μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά. Πρωτίστως όμως η αγάπη!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΟΙ ΕΜΜΟΝΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Οι εμμονές είναι ο χειρότερος εχθρός για την πνευματική ελευθερία. Μένω σε κάτι, το σκέφτομαι, με κατατρώγει και με εμποδίζει να δω το παρόν, να δω την προσωπική μου αλήθεια. Αν δεν μπορώ να την δω, πώς θα αντικρίσω τον Χριστό;

Αν δεν την γνωρίζω, πώς θα ελευθερωθώ γνωρίζοντας την Αλήθεια του Χριστού; Έρχονται πολλοί άνθρωποι στην εξομολόγηση. Ομολογούν την αμαρτία τους κι ο Χριστός την συγχωρεί, όμως το γεγονός της πτώσης συνεχίζει να τους κατατρώγει.

Η αλήθεια είναι ότι πέσαμε και πέφτουμε -κι αυτό είναι αδιαμφισβήτητο… Κι εμείς απέναντι σ’ αυτό τι κάνουμε; Φανερώνονται δύο δρόμοι: ο πρώτος είναι της εμμονής -που γεννά μέσα μας την ενοχή- και ο άλλος είναι της ενθύμησης.

Σίγουρα εξομολογηθήκαμε, όμως ουσιαστικά αυτό είναι το σημείο που φανερώνεται ο Σταυρός του Χριστού στη δική μου ζωή. Αυτός που δεν φταίει για τίποτε, σταυρώνεται για να εξαργυρώσει τα λάθη όλων μας, που φταίμε και γνωρίζουμε.

Ο καθένας βέβαια περισσότερο ή λιγότερο, ξέρουμε καλά ότι παρ’ ότι μας αρέσει να αποποιούμαστε τις ευθύνες, όλο και κάπου φταίμε. Ο Χριστός σήκωσε στο Σταυρό ό, τι μας σκλαβώνει, ακόμα και τις χειρότερες εμμονές μας.

Το βλέπουμε στον Μεγάλο Κανόνα: πόσες πτώσεις, πόσες απομακρύνσεις απ’ το Θεό! Η απομάκρυνση είναι κατάσταση, δεν μετράται ποσοτικά. Ή απομακρύνομαι από τον Θεό, είτε όχι. Αυτό είναι η αμαρτία -μολονότι πέφτουμε συχνά στην πλάνη ενός είδους καταλογράφησής της.

Αυτό είναι το δώρο του Μεγάλου Κανόνα: η σύνταξη παραδειγμάτων απομάκρυνσης από το Θεό. Πρόσωπα από την ανθρώπινη ιστορία που έπεσαν, με την πτώση αυτή να μη σημαίνει το τέλος, αλλά την όντως αρχή για μετάνοια. Αυτό είναι μετάνοια, η μεταμόρφωση του νου.

Στην αλλαγή της ζωής μας, ας μη κουβαλάμε τις ενοχές του παρελθόντος. Σταυρώθηκε ο Χριστός για ‘μας! Ο Άγ. Σιλουανός ο Αθωνίτης λέγει: “Κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι”, που θα πει: έπεσες, μα προχώρα. Μην έχεις ενοχές, απλά να θυμάσαι τις πτώσεις και τα λάθη σου.

Θυμήσου πως σε σήκωσε ο Θεός, πως γνώρισες την Αλήθεια! Αυτό θα πει ενθύμηση: Άδης είναι τα σκοτάδια μας, θυμήσου πως ήσουν, στην εξορία που διάλεξες, πόσο έρημος και μόνος! Ολόκληρος μια κυριαρχία εμμονών.

Ας αφήσουμε τις εμμονές και τις ενοχές ως προνόμιο μιας κοινωνία που ξεχνά τον Χριστό, γιατί πάνω σ’ αυτές ανδρώνεται. Οι χριστιανοί γνωρίζουμε την Αλήθεια ολάκερη.

Στην Εκκλησία, στην οποία ο Χριστός μας κάλεσε, ενοχή δεν υπάρχει: ας έχουμε το νου μας στον Άδη… και θα λουστούμε από Φως!

ΕΑΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ "ΑΓΑΠΗΣ" ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ...

 Ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσουμε τον Θεό δεν είναι να αγαπήσουμε πολύ, διότι αυτό κρύβει την παγίδα μιας αφηρημένης έννοιας για την αγάπη. Τι σημαίνει αγαπώ; Τί αγαπώ; Πώς αγαπώ;

 Βέβαια δεν υπάρχει καλύτερος ή χειρότερος τρόπος αλλά ένας-μοναδικός τρόπος για να γνωρίσουμε τον Θεό. Και αυτός ο τρόπος είναι της Εκκλησίας. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος που θέλει να γνωρίσει τον Θεό και να κοινωνεί μαζί Του καλείται να ζει τηρώντας τις εντολές Του με υπακοή και ταπεινό φρόνημα.

 Σίγουρα ο άνθρωπος που ζει δι'αυτού του τρόπου αγωνίζεται να αγαπήσει τον κάθε άνθρωπο. Όμως πολλές φορές υπάρχει η εξής παρεξήγηση όσο αφορά την αγάπη. Θεωρούν πολλοί άνθρωποι ότι η αγάπη είναι ο Θεός. Όχι, αυτό είναι λάθος. Ο Θεός είναι αγάπη! Η διαφορά είναι τεράστια.
Το να γίνουμε λοιπόν άνθρωποι του Θεού δεν αρκεί μία ρομαντική προσέγγιση του Θείου που βασίζεται στον δικό μας τρόπο, αλλά σε μία συγκεκριμένη ασκητική προσπάθεια του ανθρώπου ο οποίος ζει μέσα στην Χάρη της Εκκλησίας καθ'ολοκληρία.
 Ο τρόπος αγιασμού λοιπόν είναι συγκεκριμένος. Ο δρόμος όμως του καθενός διαφορετικός. Ο ένας θα γίνει μοναχός, ο άλλος έγγαμος, ο άλλο μαραγκός, ο άλλος ιατρός...διαφορετικοί δρόμοι. Ο τρόπος όμως παραμένει ο ίδιος. Ο τρόπος της Εκκλησίας: μετάνοια, ασκητική ζωή, ταπείνωση, προσευχή, συμμετοχή στα Μυστήρια, συγχωρετικότητα, απλότητα, ανεξικακία, αγάπη.
Τότε και μόνο τότε ίσως καταφέρουμε να αγαπήσουμε γνήσια, χριστομίμητα, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς 
 Μόνο εάν βρούμε τον Θεό, θα βρούμε και την Αγάπη. Μη ψάχνεις όμως σε λάθος τόπους και με λάθος τρόπους (της λογικής σου). Ο τόπος είναι η Εκκλησία Του, τον τρόπο θα τον διδαχθείς από τον ίδιο τον Θεό.

 Αν γίνεις άνθρωπος του Θεού θα έχεις και αγάπη.
Εάν είσαι άνθρωπος της "αγάπης" χωρίς Θεό...τότε σίγουρα και η αγάπη σου είναι νόθα και ψευδής· θα το καταλάβεις με την κακία που ξυπνά μέσα σου όταν αδικείσαι, όταν δεν αναγνωρίζεται η "αγάπη" σου, όταν υβρίζεσαι χωρίς να φταις, όταν απαξιώνεσαι· ταράσσεσαι γιατί η αγάπη σου ήταν 
Χωρίς Θεό, μόνο placebo αγάπης κερνάμε ο ένας τον άλλον...τίποτα παραπάνω.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

ΣΤΑΥΡΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ:Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

---

Ο Άγιος Ανδρέας, πολιούχος της πόλης των Πατρών, είναι άμεσα συνδεδεμένος με την πόλη, αφού στον ομώνυμο Ιερό Ναό βρίσκεται ο τάφος, τα Ιερά Λείψανα του, η Τίμια Κάρα και ο Σταυρός πάνω στον οποίο μαρτύρησε.

Η ιστορία του Σταυρού του Αγίου, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στο ευρύ κοινό. Που φυλασσόταν μέχρι να μεταφερθεί μόνιμα στην Πάτρα, από τι υλικό ήταν κατασκευασμένος και αν ο Απόστολος Ανδρέας άφησε όντως την τελευταία του πνοή πάνω στο συγκεκριμένο Σταυρό.
Θεωρείται ένα πολύ σημαντικό κειμήλιο για όλον τον Χριστιανικό κόσμο.

Από την ημέρα της σταύρωσης του Αποστόλου έως και την εποχή της Φραγκοκρατίας όπου και αρπάχθηκε , ο Σταυρός βρισκόταν στην Πάτρα. Η εποχή εκείνη χαρακτηρίζεται σκοτεινή γιατί πολλά κειμήλια της Εκκλησίας αρπάχτηκαν και μεταφέρθηκαν στη Δύση. Ένα από αυτά ήταν δυστυχώς και ο Σταυρός του Αποστόλου Ανδρέα.
Σύμφωνα με τα αρχεία του Δουκάτου της Βουργουνδίας, ο Σταυρός αρχικά τοποθετήθηκε στη Μονή Weaume στη Μασσαλία, ενώ αργότερα μεταφέρθηκε στη Μονή του Αγίου Βίκτωρος της ίδιας πόλης.
Κατά τη Γαλλική Επανάσταση επιχείρησαν να κλέψουν τον Σταυρό πράγμα που τελικά δεν επιτεύχθηκε. Τα τμήματα του, διασώθηκαν και τοποθετήθηκαν σε θήκη σχήματος κανονικού Σταυρού.

Ο Σταυρός και πάλι στην Πάτρα

Στις 9 Οκτωβρίου 1979 ο τότε Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος συναντήθηκε με τον τότε πρόεδρο της Γαλλικής Ιεραρχίας και ολόκληρης της Ρωμαιοκαθολικής Ιεραρχίας της Δυτικής Ευρώπης, Καρδινάλιο και Roger Etchegaray στη Μασσαλία, για να συζητήσουν το θέμα της επιστροφής του Σταυρού στη Πάτρα.
Αφού έγιναν διαβουλεύσεις μεταξύ Ρωμαιοκαθολικών και Ορθοδόξων, ο Καρδινάλιος είπε στον Μητροπολίτη Πατρών «εφ όσον εκ Πατρών εκομίσθη ενταυθα ο Σταυρός, ανήκει εις Πάτρας».
Σύντομα άρχισαν οι επαφές και οι συζητήσεις των δυο πλευρών για την επιστροφή του Σταυρού στην Πάτρα.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, ενημερώθηκαν για το θέμα .

Στις 18 Ιανουαρίου 1980 αεροπλάνο της πολεμικής αεροπορίας με την αντιπροσωπεία της Ιεράς Μητρόπολης Πατρών, αναχώρησε για τη Γαλλία για την παραλαβή και τη μεταφορά του Σταυρού στην Πάτρα.
Αφού μετέβησαν στη Μασσαλία, παραδόθηκε ο Σταυρός στην ελληνική αντιπροσωπεία, μέσω μιας «άτυπης» τελετής.
Την επόμενη μέρα 19 Ιανουαρίου , αφίχθη στο αεροδρόμιο του Άραξου το αεροπλάνο που μετέφερε το σταυρό, και τις δυο αντιπροσωπείες, των Ορθόδοξων και των Ρωμαιοκαθολικών, και στη συνέχεια και έγινε η επίσημη υποδοχή.

Όσον αφορά το είδος του ξύλου του Σταυρού, υπάρχουν διαφορετικές αναφορές. Ο Ιππόλυτος Ρώμης αναφέρει για ξύλο ελιάς, ο Επιφάνιος μιλάει για σταυρό χωρίς να προσδιορίσει το ξύλο, ο Αρσένιος Κέρκυρας αναφέρεται σε ένα φυτό το οποίο δεν προσδιορίζει, ενώ ο ιστορικός Στέφανος Θωμόπουλος μιλά επίσης για δέντρο ελιάς.
Σε μελέτες που έχουν γίνει πάντως έχει αποδειχθεί πως πρόκειται πράγματι για ξύλο ελιάς και χρονολογείται στον πρώτο αιώνα.

Για τον τρόπο σταύρωσης δεν υπάρχει ομοφωνία. Υπάρχουν αναφορές περί «προσηλώσεως» και όχι περί «προσδέσεως». Στο δεξί πέλμα του Αγίου Ανδρέα, υπάρχει ουλή από το καρφί το οποίο καρφώθηκε στο ξύλο πάνω στο οποίο πέθανε.

Οι υμνογράφοι της Εκκλησίας μιλούν για «προσήλωσιν επί Σταυρού» ενώ παλαιοχριστιανικά έγγραφα μιλούν περί «πρόσδέσεως του Αποστόλου επι του Σταυρού»

Το σχήμα του Σταυρού

Υπάρχουν διαφορετικές απόψεις όσον αφορά το σχήμα του Σταυρού. Αγιογραφίες και φορητές εικόνες σε Ναούς, απεικονίζουν τον Απόστολο Ανδρέα πάνω στο Σταυρό με κάθετα τα δύο ξύλα του ενώ άλλες τον απεικονίζουν πάνω στο σταυρό με το κεφάλι προς τα κάτω.

Ωστόσο η επικρατέστερη άποψη είναι εκείνη που λέει ότι ο Σταυρός ήταν σε σχήμα Χ.Η άποψη αυτή είναι τόσο διαδεδομένη έτσι ώστε συνηθίζεται πλέον τους Σταυρούς σε σχήμα Χ να τους χαρακτηρίζουν ως «Σταυρός του Αποστόλου Ανδρέου».

Κατά τη μεταφορά του στην Πάτρα, το 1980, ήταν τοποθετημένος σε θήκη σχήματος κανονικού Σταυρού αλλά αντικαταστάθηκε από μεγαλύτερη και πιο επιβλητική θήκη, αυτή τη φορά σε σχήμα Χ.

Χαρακτηριστικό της δυναμικής του Σταυρού του Αγίου Ανδρέα είναι το γεγονός πως το Χ, από το σχήμα του είναι το σύμβολο του Πολεμικού Ναυτικού της Ρωσίας το οποίο έχει τον Απόστολο Ανδρέα προστάτη του.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ

---

Ημέρα μνήμης η αυριανή, 30 Νοεμβρίου, του Αγίου και Αποστόλου Ανδρέα, του Πρωτοκλήτου. Ο Ανδρέας, ψαράς στο επάγγελμα και αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον πατέρα του τον έλεγαν Ιωνά. Επειδή κλήθηκε από τον Κύριο πρώτος στην ομάδα των μαθητών, ονομάστηκε πρωτόκλητος.

Ο Ανδρέας (μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή) υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, που βρισκόντουσαν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και… τους είπε «ίδε ο αμνός τού Θεού ο αίρων τήν αμαρτίαν τού κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού.

Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο (μάλιστα ο Απόστολος, είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου αφού εκεί εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο, τον απόστολο Στάχυ κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης), Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα.

Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Έτσι, η χριστιανική αλήθεια είχε μεγάλες κατακτήσεις στο λαό της Πάτρας. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σχήμα Χ. Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέστησε τον εαυτό του στο Θεό «δόκιμον εργάτην» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2: 15). Δηλαδή δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη του Ευαγγελίου.

Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Την ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το ‘θαψαν με μεγάλες τιμές.

Αργότερα, όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, που ήταν γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου μεταφέρθηκε από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων «ένδον της Αγίας Τραπέζης». Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως απέμεινε στην Πάτρα.

Όταν όμως οι Τούρκοι επρόκειτο να καταλάβουν την πόλη το 1460 μ.Χ., τότε ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορας Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μοριά, πήρε το πολύτιμο κειμήλιο και το μετέφερε στην Ιταλία. Εκεί, αφού το παρέλαβε ο Πάπας Πίος ο Β, το πολύτιμο κειμήλιο εναποτέθηκε στον ναό του αγίου Πέτρου της Ρώμης.

Τον Νοέμβριο του 1847 μ.Χ. ένας Ρώσος Πρίγκηπας, ο Ανδρέας Μουράβιεφ δώρησε στην πόλη της Πάτρας ένα τεμάχιο δακτύλου του χεριού του Αγίου. Ο Μουράβιεφ είχε λάβει το παραπάνω ιερό Λείψανο από τον Καλλίνικο, πρώην Επίσκοπο Μοσχονησίων, ο οποίος μόναζε τότε στο Άγιο Όρος.

Στην πόλη της Πάτρας, επανακομίσθηκαν και φυλάσσονται από την 26η Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. η τιμία Κάρα του Αγίου και από την 19ην Ιανουαρίου 1980 μ.Χ. λείψανα του Σταυρού, του μαρτυρίου του. Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου ύστερα από ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Κύπρου μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1967 μ.Χ. για μερικές μέρες κι εξετέθηκε σε ευλαβικό προσκύνημα.

Όπως αναφέρει μια Κυπριακή παράδοση, σε μια περιοδεία του, ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και στην Κύπρο. Το καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ’ ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος. Τις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό. Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς πουθενά νερό. Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών, που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που ‘ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ’ ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό.

Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Χριστό. Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε. Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ’ ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ’ εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα. Είναι το γνωστό αγίασμα. Το ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε. Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου.

Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι. Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού. Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ’ την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ’ αυτόν το φως του που ποθούσε;

Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει. Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν απ’ τη δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το παιδί άρχισε να βλέπει!

Κι ο απόστολος, που τον κοίταζαν όλοι με θαυμασμό, άρχισε να τους μιλά και να τους διδάσκει τη νέα θρησκεία. Το τέλος της ομιλίας πολύ καρποφόρο. Όσοι τον άκουσαν πίστεψαν και βαφτίστηκαν. Την αρχή έκανε ο καπετάνιος με το παιδί του, που πήρε και το όνομα Ανδρέας. Κι ύστερα όλοι οι άλλοι επιβάτες και μερικοί ψαράδες που ήσαν εκεί. Πίστεψαν όλοι στον Χριστό που τους κήρυξε ο απόστολος μας και βαφτίστηκαν. Φυσικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού παιδιού, ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα. Στο μεταξύ ο άνεμος άρχισε να φυσά και το καράβι ετοιμάστηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο απόστολος, αφού κάλεσε κοντά του όλους εκείνους που πίστεψαν στον Χριστό και βαφτίστηκαν, τους έδωκε τις τελευταίες συμβουλές του και τους αποχαιρέτησε.

Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές απ’ όλα τα μέρη της Κύπρου, ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κι αλλόθρησκοι ακόμη, συνέρεαν στο μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα του αποστόλου, να βαφτίσουν εκεί τα νεογέννητα παιδιά τους και να προσφέρουν τα δώρα τους, για να εκφράσουν τα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη τους στον θείο απόστολο. Κολυμβήθρα Σιλωάμ ήταν η εκκλησία του για τους πονεμένους. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ

---

Με αισθήματα μεγάλης χαράς και ιδιαίτερης συγκίνησης η Ι. Μητρόπολις Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων υποδέχθηκε την θεοφώτιστη Απόφαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία, συνεδριάζουσα στο Φανάρι, υπό την προεδρία Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, αποφάσισε την Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017, την αναγραφή του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια (1920-1991), στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, κατόπιν προτάσεως του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Χαλκίδος κ. Χρυσοστόμου, την οποία ενέκρινε η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος και την διαβίβασε στο Πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Οπως αναφέρει ανακοίνωση της Μητρόπολης Χαλκίδος: «Μετά την επίσημη αναγγελία του γεγονότος στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Χρυσόστομο, τόσο από το Οικουμενικό πατριαρχείο, όσο και από τον Θεοφιλέστατο Αρχιγραμματέα της Εκκλησίας της Ελλάδος, Επίσκοπο Μεθώνης κ. Κλήμεντα, το πρωί της Δευτέρας 27 Νοεμβρίου, ο Σεβασμιώτατος έδωσε σχετική οδηγία και το μεσημέρι, στις 12 ακριβώς, σήμαναν χαρμόσυνα όλες οι καμπάνες των Εκκλησιών και των Ι. Μονών σε όλο το μήκος και πλάτος της Ι. Μητροπόλεως Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων και, κυριολεκτικά με δάκρυα στα μάτια, ο Ιερός Κλήρος και ο ευσεβής Λαός της τοπικής Εκκλησίας, πληροφορήθηκε το ευχάριστο αυτό γεγονός, το οποίο ανέμενε από πολύ καιρό, αφού στην συνείδηση του πληρώματος (Κλήρου και Λαού) της Ι. Μητροπόλεως Χαλκίδος, την οποία εξέφρασε ο Επίσκοπός μας στην πρότασή του περί της Αγιοκατατάξεως, ο Γέροντας Ιάκωβος αναγνωριζόταν ως Άγιος, μέτοχος της Αγιότητος του Αγίου Θεού μας.

Την Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017 το πρωί, στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαυΐδ του Γεροντος, στην οποία επί τεσσαρακονταετία και πλέον ασκήτεψε ο νεοφανής Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εψάλη η Ακολουθία του Όρθρου, κατά την οποία για πρώτη φορά εψάλησαν τροπάρια αφιερωμένα στον νέο Άγιο, ενώ ετελέσθη και η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, στην οποία, με πολλή συγκίνηση, προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, συλλειτουργούντων και πολλών Κληρικών της Ιεράς μας Μητροπόλεως και συμπροσευχομένων Κληρικών, Ηγουμένων, Μοναχών και Μοναζουσών και πολλών ευσεβών χριστιανών.

Κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας προσήλθε και ο εκ Χαλκίδος Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος, ο οποίος συνεδέετο με πνευματικούς δεσμούς με την. Ι. Μονή και τον Όσιο Ιάκωβο.

Προ της Απολύσεως έγινε η ευλογία των Άρτων, ευλογήθηκε το κόλλυβο του Αγίου, ενώ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος κήρυξε τον θείο λόγο προς τους ευσεβείς πιστούς, οι οποίοι προσήλθαν για να δοξολογήσουν τον Θεό και να τιμήσουν τον νέο Άγιο.

Στην ομιλία του, εξέφρασε την χαρά και την συγκίνησή του για το τόσο χαρμόσυνο γεγονός της Αγιοκατατάξεως του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο γέμισε με χαρά τις ψυχές του ευαγούς Κλήρου και του φιλοχρίστου Λαού της τοπικής Εκκλησίας. Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην ζωή του Οσίου Ιακώβου, τον οποίον και ο ίδιος αξιώθηκε να γνωρίσει, μέσω του προκατόχου του Μητροπολίτου Χρυσοστόμου του Α΄, ο οποίος, μάλιστα, όπως είπε ο Σεβασμιώτατος, από πολύ νωρίς διείδε την αρετή του Οσίου και γι’ αυτό, αφ’ ενός τον διόρισε Ηγούμενο της Ι. Μονής το 1975 και αφ’ ετέρου, συνήθιζε να αναφέρει ότι η Εκκλησία θα τον κατατάξει μεταξύ των Αγίων Της.

Διαβάστε εδώ:  Ο Χαλκίδος Χρυσόστομος στο ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ: «Ο λαός κλαίει από χαρά με την αγιοκατάταξη του γερ.Ιάκωβου»

Επιπλέον, ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι δεν αρκεί απλά και μόνον να λέμε ότι γνωρίσαμε τους Αγίους και ότι προέρχονται από τον Τόπο μας, αλλά κυρίως να αγωνιζόμαστε να μιμηθούμε την ζωή τους, να ποθήσουμε την σχέση που οι ίδιοι είχαν με τον Θεό και να θελήσουμε να τους ομοιάσουμε.

Τέλος, δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει για την ευλογημένη αυτή Απόφαση, τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος συνδεόταν με τον Όσιο Γέροντα Ιάκωβο, και την περί Αυτόν Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο και την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, που ομοφώνως ενέκρινε την πρότασή του περί Αγιοκατατάξεως, η οποία, όπως τόνισε, εξέφρασε την συνείδηση του πληρώματος ολόκληρης της Τοπικής μας Εκκλησίας.

Αυτή η Απόφαση της Αγιοκατατάξεως, όπως τόνισε ο Σεβασμιώτατος, ενώ δεν άλλαξε κάτι ως προς την βεβαιότητα της Αγιότητος του Γέροντος Ιακώβου, η οποία ήταν δεδομένη και προ αυτής, οδήγησε όλους σε ανώτατα αισθήματα χαράς, αγαλλιάσεως, ασφάλειας και ευλογίας.

Κλείνοντας την ομιλία του, ο Σεβασμιώτατος προανήγγειλε σε όλους ότι θα ακολουθήσουν και επίσημες τελετές, σύμφωνα με την τάξη και την παράδοση της Εκκλησίας, για την Αγιοκατάταξη του Οσίου Ιακώβου, σε χρόνο που θα αναγγελθεί προσεχώς.

Αμέσως μετά την συγκινητική ομιλία του Σεβασμιωτάτου ακολούθησε Λιτανεία της Ιεράς Εικόνος του Οσίου Ιακώβου, την οποίαν κρατούσαν ο Πρωτοσύγκελλος Αρχιμ. Νικόδημος Ευσταθίου και ο Ηγούμενος Αρχιμ. Γαβριήλ Εμμανουηλίδης, πέριξ του Ιερού Ναού του Μοναστηριού, η οποία σταμάτησε προ του Τάφου του Οσίου Ιακώβου, όπου αναπέμφθηκε Δέησις και εψάλησαν τα Απολυτίκια, τα οποία συνέθεσαν πολλοί Υμνογράφοι, μεταξύ των οποίων ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Εδέσσης κ. Ιωήλ, ο δρ Χαράλαμπος Μπούσιας, όπως και εκείνο, το οποίο συνέθεσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνος, ειδικά γιά την περίπτωση της Αγιοκατατάξεως, σε ήχο γ΄ (Θείας Πίστεως):

«Χαίρει σήμερον Εύβοια πάσα,

τω αγγέλματι, εκ Φαναρίου,

ότι Ιάκωβος δέλτοις εγγέγραπται

και εν χοροίς των Αγίων κατέταξε,

η Εκκλησία Χριστού η πρωτόθρονος.

Διό άπαντες αυτόν ευφημήσωμεν,

μάνδρας Οσίου Δαυΐδ, νέον Όσιον».

Μετά το πέρας των Ιερών Ακολουθιών, οι οποίες μεταδόθηκαν από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδος και, σε σύνδεση με αυτόν, και από Ραδιοφωνικούς Σταθμούς άλλων Ιερών Μητροπόλεων, ανά την Ελλάδα, ο Ηγούμενος Αρχιμ. Γαβριήλ και οι Πατέρες της Μονής είχαν φροντίσει για την παρασκευή και διανομή προς όλους τους προσκυνητές κερασμάτων και φαγητού.

Στην Ιερά Μητρόπολη Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων, άπαντες, ο Επίσκοπος, ο Ιερός Κλήρος και ο ευσεβής του Κυρίου Λαός, με μεγάλη συγκίνηση και με έντονη προσευχητική διάθεση αναφωνεί: «Όσιε πάτερ ημών Ιάκωβε, πρέσβευε υπέρ ημών των αμαρτωλών»».

ΜΕΓΑΛΗ ΩΦΕΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΑ

---

Δανιήλ Κατουνακιώτης (Ιερομόναχος, 1846-1929)

Το αξιοπρόσεκτο γεγονός που ακολουθεί σε ελαφρά διασκευή της γλώσσης το αναφέρει ο διακριτικότατος ασκητής Δανιήλ Κατουνακιώτης σε επιστολή του προς τον Αλέξανδρον Μωραιτίδην. Έχει δε ως εξής:

Ένας γνωστός του και ενάρετος οικογενιάρχης από την Σμύρνη, που τον έλεγαν Δημήτριο, αφού κατάλαβε το τέλος του κάλεσε τον υιόν του Γεώργιο, ο μόνος ευσεβής, διότι τα άλλα τρία του παιδιά και η γυναίκα του ζούσαν με κοσμικότητα, και του απεκάλυψε όσα ακολουθούν, και τα οποία ο υιός του ο πιστός φανέρωσε εις τον π. Δανιήλ.

Αφού ο πατέρας μου έφθασε εις το τέλος αυτής της ζωής και εγνώρισε την ημέρα του θανάτου του, εκείνην την ημέρα εκάλεσε ένα σεβάσμιο ιερέα, που τον έλεγαν Δημήτριον, άνθρωπον πολύ απλόν και ενάρετον, εις τον οποίον με πολλή ευλάβεια είπε· «εγώ πνευματικέ μου πάτερ, σήμερα πεθαίνω, και παρακαλώ οδήγησέ με σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή τι οφείλω να πράξω;» ο δε ιερεύς γνωρίζοντας την θεάρεστον ζωήν του πατέρα μου και ότι ήταν σε όλα έτοιμος, διότι είχαν προηγηθή τα πραγματικά εφόδια, δηλαδή εξομολόγησις, ευχέλαιο, συχνές ιερές μεταλήψεις, επειδή ένεκα που διετέλεσε πολλές ημέρες άρρωστος μεταλάμβανε συνεχώς από τα άχραντα μυστήρια του Χριστού, τον υπέδειξε ένα ακόμη να κάμη· «εάν ήταν εύκολο να δώσης εντολή να σού κάμουν μετά τον Θάνατό σου ένα τακτικόν 40λείτουργον στο όνομά σου, το οποίο να εκτέλεση κάποιος ιερεύς μακράν της πόλεως» εγώ δε αν και άπορος έδωσα ύποσχεσι, ότι με πολύ προθυμία θα εκτελέσω αυτό, αρκεί μόνον να λάβω την ευχή του, την οποία και επήρα.

Αυτά αφού άκουσε και ευχαριστηθείς ο πατέρας μου με προσκάλεσε με πολλή συγκίνησι και δάκρυα, και με παρεκάλεσε να τον κάμω μετά τον θάνατό του ένα 40λείτουργον.

Μετά από διάστημα δυό ωρών απέθανε ο αείμνηστος πατέρας μου και αμέσως προσκάλεσα τον ιερέα Δημήτριον, χωρίς να γνωρίζω ότι ο ίδιος είχε υποβάλλει το ζήτημα του 40λείτουργου εις τον πατέρα μου, και λέγω εις αυτόν. Επειδή ο πατέρας μου μου έδωσε εντολή να τον κάμω ένα τακτικό 40λείτουργο έξω της πόλεως και επειδή η αιδεσιμότης σου ησυχάζεις εις τον έξω της πόλεως ναίσκο των Άγιων Αποστόλων, δι᾿ αυτό σε παρακαλώ να λάβης τον κόπον και να φροντίσης την εκτέλεσι αυτού και εγώ θα πληρώσω τον κόπον σου και τα σχετικά με τα έξοδα του ιερού Ναού. Ο ιερεύς όταν άκουσε αυτά μου απάντησε με δάκρυα στα μάτια. Εγώ, αγαπητέ μου Γεώργιε, έχω δώσει σήμερα στον πατέρα σου την γνώμη αυτή, και οφείλω όσο ζω να τον μνημονεύω πάντοτε.

Εγώ δε γνωρίσας την πολλή ευλάβεια του ιερέως και την εκτίμησι την οποίαν είχε προς τον πατέρα μου επέμενα παρακαλώντας και έτσι τον έπεισα να δεχθή την πρότασί μου, και επήγε στο σπίτι του, προς την πρεσβυτέρα και τις κόρες του και λέγει προς αυτές «εγώ επειδή θα κάνω τακτικόν 40λείτουργον στο όνομα του καλού εκείνου ευεργέτου μου Δημητρίου, δι᾿ αυτό επί 40 ημέρες να μη με περιμένετε εδώ, διότι θα ησυχάζω συνέχεια εις τον ιερόν Ναόν των Αγίων Αποστόλων, για να εξακολουθώ τακτικώτατα το 40λείτουργο», και έτσι επήγε και άρχισε με ευλάβεια και προθυμία το 40λείτουργον. Έγιναν 39 Θείες Λειτουργίες καλώς, την παραμονή δε της τελευταίας, Σάββατο βράδυ, ξαφνικά παρουσιάστηκε σφοδρός πονόδοντος στον ιερέα και αναγκάστηκε την νύκτα να έλθη με πόνους στο σπίτι του, και προσκάλεσε η πρεσβυτέρα τον κουρέα και του έβγαλε το σάπιο δόντι και έτσι έγλυτωσε από τους πόνους. Λόγω όμως που έτρεχε αίμα απεφάσισε να συμπλήρωση την τελευταία Θεία Λειτουργία την επομένη.

Ο Γεώργιος όμως μη γνωρίζοντας την πάθησι του ιερέως την παραμονήν εκείνη ετοίμασε, με δάνειο, το οφειλόμενον ποσόν, για τον κόπον του ιερέως με σκοπό να το επιδώση την επομένη. Κατά τα μεσάνυκτα όμως εκείνου του Σαββάτου, εσηκώθηκα να προσευχηθώ. Προσευχόμενος δε με πολλή κατάνυξι και αφού κουράστηκα εκάθησα στο κρεββάτι και άρχισα να ενθυμούμαι τις αρετές του πατέρα μου και τις παρεκτροπές και παιδικές μου παρακοές που είχα κάνει κατά καιρούς, και συνάμα έλεγα στον εαυτό μου, άραγε ωφελεί το 40λείτουργον την ψυχήν του κεκοιμημένου η χάριν μικρής ανακουφίσεως η Εκκλησία του Χριστού αυτό έχει συστήσει;

Αυτά σκεπτόμενος με πόνο ψυχής και δάκρυα, και εκζητώντας το έλεος του Θεού, μου φάνηκε ότι κοιμήθηκα λίγο, και αμέσως βρέθηκα σε μια πεδιάδα ωραιότατη, της οποίας η ομορφιά ήταν απερίγραπτος, μη έχουσα σύγκρισι με τα ευχάριστα του κόσμου. Ενώ ευρισκόμουν εκεί μου επήλθε φόβος πολύς, που υπαγορευόταν από την συνείδησί μου, επειδή εγνώρισα τον εαυτό μου ακατάλληλον διά την εκεί απόλαυσι. Καί ενώ διατελούσα κάτω από αυτήν την αμηχανία, με ήλθε θάρρος και είπα εις τον εαυτόν μου, μια και ο Πανάγαθος Θεός ηθέλησε να με φέρη εδώ ίσως η αγαθότητά Του με ελεήση και στην συνέχεια μετανοήσω, διότι όπως βλέπω ευρίσκομαι μαζί με το σώμα μου.

Αυτά συζητώντας με τον εαυτό μου και παρηγορηθείς, είδα μικρό φως διαυγέστατο, και αφού επήγα προς το μέρος εκείνο, είδα με ανέκφραστη έκπληξι την απερίγραπτη εκείνη ωραιότητα του απέραντου δάσους, που απόπνεε άρρητη ευωδία. Ω ποία μακαριότης αναμένει εκείνους που ζούν ενάρετα εις τον κόσμον;

Αναθεωρώντας δε με μεγάλη έκπληξι και χαρά την υπερκόσμια εκείνη ωραιότητα είδα ένα ωραιότατο παλάτι… όταν δε πλησίασα κοντά βλέπω με πολλή αγαλλίαση τον πατέρα μου Δημήτριον, λαμπροφόρο και γεμάτον όλο φως, ο οποίος εστέκετο μπροστά σε εκείνη την πόρτα του παλατιού, και αφού με ατένισε με πατρική στοργή και την γνωστή του επιείκεια και πραότητα, μου είπε: «πως ήλθες εδώ παιδί μου;» εγώ δε τον απήντησα, «και εγώ, πατέρα μου, απορώ, διότι όπως βλέπω δεν είμαι άξιος διά τον τόπο. Αλλά πες μου, πατέρα μου, πως ευρίσκεσαι εδώ και σε ποιόν ανήκει το παλάτι αυτό;». Εκείνος δε με πολλή φαιδρότητα μου είπε: «Η άκρα του Σωτήρος ημών αγαθότης διά πρεσβειών της Κυρίας ημών Θεοτόκου, εις την οποίαν είχα, όπως είναι γνωστόν, μεγίστην ευλάβειαν, με ηξίωσε να καταταχθώ εις το μέρος αυτό. Εις αυτό δε το παλάτι ήθελον είσελθη σήμερον, αλλ᾿ επειδή ο οικοδόμος αυτού έβγαλε σήμερον το δόντι του και δεν ετελείωσαν αι 40ντα ημέραι της οικοδομής αυτού, δι᾿ αυτό αύριο θα εισέλθω».

Όταν είδα και άκουσα αυτά εγώ ο ελάχιστος εξύπνησα με έκπληξι και γεμάτος δάκρυα εθαύμαζα δι᾿ όλα όσα είδα. Όλη εκείνη την νύκτα έμεινα άυπνος ευχαριστών και δοξολογών τον Πανάγαθον Θεόν… Την επόμενη ημέρα επήγα εις τον ιερέα Δημήτριον και τον ευρήκα να κάθεται, ο οποίος αφού με εδέχθηκε με χαρά μου είπε· «να και εγώ προ ολίγου εβγήκα από την λειτουργία, τελειώσας ευτυχώς το 40λείτουργον». Αυτό δε είπε διά να μη με λυπήση, διότι εμποδίστηκε μία ημέρα η λειτουργία, την οποίαν βέβαια ήθελε πρόσθεση την επομένη. Τότε εγώ άρχισα να διηγούμαι εις τον ιερέα τα όσα είδα με λεπτομέρεια και πολλή συγκίνησι, και όταν έφθασα εις την εξαγωγή του δοντιού και ότι την επομένη θα τελειωθή η οικοδομή και θα εισέλθη ο πατέρας μου εις το παλάτι, τότε ο ιερεύς κατεληφθείς από θαυμασμό εβόησε· «εγώ, αγαπητέ μου Γεώργιε, είμαι ο οικοδόμος εκείνος»…

Αυτά ο πατήρ Δανιήλ τα εβεβαίωσε και από τον πατέρα Δημήτριον τον οποίον επεσκέφθη, ο οποίος π. Δημήτριος με παρεκάλεσε όπως γράψω ακριβώς την ωφελιμωτάτην αυτήν διήγησιν. Το γεγονός αυτό έλαβε χώραν αρχάς του 20ου αιώνος.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΡΑΜΟΝΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΩΝ

---

Τη μνήμη του Αγίου Παραμόνου και των συν αυτώ Μαρτυρησάντων τιμά σήμερα, 29 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Παράμονος μαρτύρησε μαζί με άλλους 370 χριστιανούς στα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος, που είχε κάνει πολλούς φόνους χριστιανών. Τότε λοιπόν, κοντά στον ποταμό Τίγρη υπήρχαν ιαματικά λουτρά. Στα λουτρά αυτά είχε πάει και ένας φανατικός λάτρης των ειδώλων, ο άρχων Ακυλίνος.

Όταν έκανε θυσίες στο ναό της Ίσιδος, έδωσε διαταγή να συμμετέχουν σ’ αυτές ο Παράμονος και άλλοι 370 χριστιανοί, που είχαν συλληφθεί και τους κρατούσαν φυλακισμένους.

Όλοι όμως αρνήθηκαν. Και ενώ γίνονταν οι ειδωλολατρικές θυσίες, οι πιστοί του Χριστού έψαλλαν «ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς» (Προς Εφεσίους, ε’ 19) στο Σωτήρα τους.

Ο Ακυλίνος, εξαγριωμένος από τη στάση τους, διέταξε να τους σκοτώσουν. Όρμησαν εναντίον τους οι στρατιώτες, και κτυπώντας τους με τις λόγχες, καταξέσχισαν τα σώματα τους. Έτσι, μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσαν όλοι τη γενναία ψυχή τους στο στεφανοδότη Χριστό.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Παράμονον μέλψωμεν συν Φιλουμένω πιστοί, ως θείους θεράποντας και αθλητάς ευκλεείς Χριστού του Θεού ημών, τούτον γαρ φερωνύμως ως φιλήσαντας άγαν, ήσχυναν δι’ αγώνων παρανόμων το κράτος αιτούντες πταισμάτων λύσιν πάσι και έλεος.

ΜΗΝ ΚΡΙΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΣΕ ΤΙ ΜΑΧΕΣ ΠΟΛΕΜΑΝΕ

Πριν κρίνεις κάποιον άνθρωπέ μου, κάνε μία στάση στα άδυτα της ψυχής του. Πέρασε από τα σοκάκια της καρδιάς του. Βάδισε στο παρελθόν του. Φτάσε μέχρι το παρόν του. Και ακολούθησε βήμα με βήμα την διαδρομή του.

Πριν σκορπίσεις το δηλητήριό σου σκέψου με πόσα θεριά παλεύει και πόσες μάχες έχει αντέξει. Πόσους ανήμερους φόβους προσπαθεί να ημερέψει. Πόσες ανασφάλειες  αγωνίζεται να γαληνέψει. Πόσα και ποια άγρια τέρατα του καρατρώνε τα σωθικά. Αναλογίσου πόσα όρνεα απομυζούν τη δική του σάρκα και οστά. Πως καταφέρνει να στέκεται παλικαρίσια μετά από κάθε λάβωμα. Μάθε πως αντιστέκεται στην δειλία και την αχαριστία. Πως αντιμετωπίζει την κακία και τη μικροψυχία. Πόσες φορές έχει γίνει λιώμα μπροστά στο ψέμα και την υποκρισία. Και πως κρέμεται από μία κλωστή μα μένει σταθερός σε κάθε αρχή και αξία.

Μην κατακρίνεις κανένα από την εικόνα αν δεν έχεις επίγνωση της δικής του ουσίας. Αν δεν γνωρίζεις ποιες εμπειρίες του έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα. Ποια βιώματα και ποιες αναμνήσεις έχουν χαράξει τη δική του πορεία. Και ποια δύσκολη καθημερινότητα του στιγματίζει την προσωπικότητα.

Πριν κατηγορήσεις κάποιον μπες στην δική του αρένα και διάνυσε την δική του πορεία.Μπες στην ύπαρξή του και άδειασέ την. Βίωσε τις δικές του άσχημες εμπειρίες. Αφέσου στα σκοτεινά μονοπάτια των σκέψεών του. Άσε τα σκοτάδια που παλεύει να σε κυριεύσουν. Τους τρόμους που τον καθηλώνουν να σε αναστατώσουν. Τα βάσανά του να σε σημαδέψουν. Κοίτα πως μαζεύει κάθε φορά τα θρύψαλα της ψυχής του. Πως ενώνει ένα-ένα τα κομμάτια της ύπαρξής του. Πως βρίσκει τη δύναμη να φτάνει στο τέρμα και να ξεκινά από την αφετηρία. Πως κρύβει τη μοναξιά του κάτω από την πολυκοσμία και με ποιο τρόπο αντιμετωπίζει στην εγκατάλειψη και τη προδοσία. Άπλωσε το χέρι σου και ψηλάφισε τις πληγές του. Νιώσε το αίμα τους ζεστό στα δάχτυλά σου. Άφησε τα καυτά του δάκρυα να κυλήσουν στο δικό σου πρόσωπο. Σκούπισέ τα με την συγχώρεσή σου.  Νιώσε τον πόνο του να  ξεσκίζει τα σωθικά σου. Τα συναισθήματά του να σε συνταράσσουν. Τα αισθήματά του να σε συγκλονίζουν. Και μην προτρέχεις σε αβάσιμα συμπεράσματα από το ομοίωμα αν δεν έχεις κοιτάξει κατάματα τη δική του αλήθεια.

Γιατί  άνθρωπέ μου μαγκιά δεν είναι να κατηγορείς, να κρίνεις και να κατακρίνεις. Αλλά να έχεις την δύναμη και το θάρρος να να το κάνεις κοιτώντας τον άλλο στα μάτια. Να μη χαμηλώσεις το βλέμμα σε κάθε κατηγορία που θα του καταλογίσεις. Να μην ντραπείς σε κάθε χαρακτηρισμό που θα προφέρεις. Να μην αποστρέφεις την ματιά σου σε κάθε καταλογισμό ευθύνης που θα του αποδώσεις. Και πάνω από όλα να είσαι σίγουρος ότι είσαι πιο άξιος, πιο ικανός και καλύτερος από αυτόν.

ΠΩΣ ΜΑΣ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ Η ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ...

---

Στον έμπορο των ζώων για την καθυστέρηση-Μιλάς για ένα παράξενο γεγονός στη ζωή σου, που σε συγκράτησε να μην πνιγείς στο ποτάμι. Ταξίδευες με άμαξα με δύο συγγενείς σου, πηγαίνοντας σε ένα πανηγύρι των ζώων. Βιαζόσασταν να μην χάσετε την σχεδία που θα σας περνούσε απέναντι κάποια συγκεκριμένη ώρα.

Όμως ξαφνικά συναντήσατε ένα αυτοκίνητο, που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα. Γρήγορα τραβήξατε το χαλινάρι και τα άλογα προς τα δεξιά, αλλά το αυτοκίνητο χτύπησε σε έναν τροχό της άμαξας σας και τον έσπασε. Θυμωμένα φωνάζατε στον οδηγό με ύβρεις και κατάρες. Απελπισμένοι επειδή θα χάνατε την σχεδία τη συγκεκριμένη ώρα ξεκινήσατε να φτιάξετε τον τροχό.

Ταλαιπωρηθήκατε πολλή ώρα μέχρι να δέσετε τον σπασμένο τροχό κάπως και να τον κάνετε να γυρίζει. Όμως όταν φτάσατε στο ποτάμι τι να δείτε; Δυστυχία! Η σχεδία, παραγεμισμένη με ανθρώπους και ζώα, είχε βυθιστεί. Μόνο λίγα ζώα και μερικοί άνθρωποι κολύμπησαν στην ακτή. Όλα τα’ άλλα χάθηκαν κάτω από το νερό. Τότε εσείς ευχαριστήσατε τον Θεό και αρχίσατε από την καρδιά σας να ευλογείτε εκείνο τον οδηγό που έσπασε τον τροχό και μ’ αυτό έγινε αιτία να αργήσετε.

Έτσι συμβαίνει καθημερινά με τους ανθρώπους. Θυμώνουν για τα συμβάντα που τους καθυστερούν από τα σχέδια τους, αλλά λίγο αργότερα κατανοούν, ότι αυτή η καθυστέρηση ήταν μέρος της μυστηριώδους πρόνοιας του Θεού για δικό τους όφελος. Διάβασε τι έχει γραφεί περί του αποστόλου Παύλου και του Τιμόθεου: «ἐλθόντες  δε κατα την Μυσίαν επείραζον εις την Βιθυνίαν πορευθήναι, και ουκ εἴασεν αυτούς το πνεύμα» (Πραξ. 16,7). Και αυτό ήταν καλό.

Η περίπτωση που σου συνέβη σ’ έμαθε να μη θυμώνεις ποτέ πια για την καθυστέρηση, όταν αυτό δεν είναι υπό την εξουσία σου. Και περισσότερες φορές αργότερα είχες την εμπειρία ότι τέτοιες καθυστερήσεις ήταν πάντα για το καλό σου. Ας διδαχτούν από σένα αυτόβουλοι, που θα ήθελαν να γίνονται όλα σ’ αυτόν τον κόσμο κατά την δική τους θέληση.

Σε σένα ειρήνη και υγεία από τον Κύριο.

Στον έφεδρο αξιωματικό σχετικά πως ο Θεός δεν επιτρέπει.

Περιγράφετε την αληθινή ιστορία των παθών σας στην αιχμαλωσία, η οποία είναι πράγματι διδακτική. Τρεις φορές οι εχθροί σας οδήγησαν στ’ απόσπασμα και τις τρεις φορές σας γύρισαν χωρίς κάποιον ορατό λόγο. Είναι αόρατος ο λόγος από εσάς αλλά όχι από εκείνον που σας δημιούργησε. Μόνος λέτε πως εκείνες τις φοβερές ώρες ασταμάτητα προσευχόσαστε με όλη σας την καρδιά στον Θεό. «επί τω Θεω ηλπισα ου φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι ανθρωπος» , λέει ο ψαλμωδός (Ψαλμ. 55,2).

Ο Αρειανός βασιλιάς Βαλέντιος τρεις φορές πήρα καλαμάρι να υπογράψει την απόφαση δίωξης κατά του Μεγάλου Βασιλείου και τις τρεις φορές του έσπασε. Έκπληκτος ο βασιλιάς σκίζει την απόφαση του και αφήνει τον άγιο στην ησυχία του.

Διαβάστε το Ευαγγέλιο, διαβάστε αυτό το μοναδικό και άγιο βιβλίο της ζωής, και μάθετε την αλήθεια και θα γνωρίσετε πολλά μυστικά. Εκεί ερμηνεύεται και η δική σας περίπτωση. Κάποτε κακεντρεχείς Εβραίοι ήθελαν να συλλάβουν και σκοτώσουν τον Κύριο Χριστό. Αλλά δεν τους επετράπη. Γιατί;… «αι ουδείς επίασεν αυτον, ότι ουπω ἐληλύθει η ώρα αυτού» (Ιωαν. 8,20). Τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος σε άνθρωπο αν ο τα πάντα ορών Κύριος δεν επιτρέψει ή δεν αφήσει;

Τίποτα. Γι αυτό οι δεσμοφύλακες σας και δήμιοι σας, τρείς φορές προσπάθησαν και τις τρείς απέτυχαν, αν και τίποτα στον κόσμο δεν φάνηκε να εναντιώνεται στην εξουσία που είχαν πάνω σας. Αλλά εναντιώθηκε Εκείνος που είχε την εξουσία πάνω στον κόσμο και τους ανθρώπους. Δεν πρέπει λοιπόν να ξεχάσετε τι έκανε ο Ύψιστος για σας. Αλλά μιλήστε στον περίγυρο σας γι αυτό, ώστε και οι άλλοι να εναποθέτουν τις ελπίδες τους σ’ Αυτόν.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,

ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΜΑΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!

 Αὐτή τή στιγμή μοῦ ἔρχεται στή μνήμη μου τό παράδειγμα μιᾶς πολύ ἁπλῆς γυναίκας τοῦ λαοῦ, πού εἶχα συναντήσει στό ἐξομολογητάριο, πρίν ἀπό πολλά χρόνια. Δέν τήν γνώριζα, οὔτε τήν γνωρίζω· οὔτε ἄν τή δῶ στό δρόμο θά τή θυμηθῶ. Θά πλησίαζε τά 70. Ἲσως νά τήν ἔχει καλέσει ὁ Θεός τώρα.
Ἀφοῦ ἐξομολογήθηκε, δέν θυμᾶμαι πῶς, ἦλθε τό θέμα γιατί αὐτό δέν εἶχε σχέση μέ ἁμαρτίες, τή ρώτησα ἄν ἐργάζεται.
- Ὄχι, πάτερ μου, σταμάτησα· δέν μπορῶ πιά ἄλλο νά ἐργάζομαι.
- Καί πῶς ζῆς; Ἔχεις σύνταξη;
- Ὄχι, οὔτε σύνταξη ἔχω.
Μέ κοίταξε λίγο ἔτσι καχύποπτα, ἀγράμματη ἡ καημένη καί μοῦ λέει:
- Πνευματικός εἶσαι, θά στό πῶ. Ἀλλά δέν θά τό πεῖς πουθενά! Ἡ ἐνορία μας ἔκτισε ἕνα νέο ναό, μεγάλο καί ὡραῖο. Ἔγιναν πάρα πολλά ἔργα μέσα στό ναό· εἶχε μείνει τό τέμπλο. Οἱ ἱερεῖς εἶπαν, καί μία καί δυό καί τρεῖς φορές, ὅτι τώρα θά ἀρχίσουμε τόν ἔρανο γιά νά φτιάξουμε τό τέμπλο ξυλόγλυπτο.

Ἐγώ ἀπό μικρή κοπέλα, ὅλη μου τή ζωή, ἐργαζόμουνα «ὑπηρέτρια» καί μέ τά χρήματα πού ἔπαιρνα ἐφτίαξα ἕνα σπίτι. Ἔμενα σ΄ ἕνα δωματιάκι καί τά ὑπόλοιπα τά νοίκιαζα καί ἔτσι ζοῦσα. Πάω, βρίσκω τόν προϊστάμενο τοῦ ναοῦ καί τοῦ λέω: «Πάτερ μου, πόσο θέλει νά γίνει τό τέμπλο;». Μοῦ εἶπε, ἑνάμισι ἑκατομμύριο - τῆς ἐποχῆς ἐκείνης βέβαια, (σημερινά χρήματα εἴκοσι - εἴκοσιπεντε ἑκατομμύρια).
- «Πάτερ μου, ἄκουσε, τοῦ λέω. Ἔχω ἕνα σπίτι· τά πιάνει αὐτά τά χρήματα, ἀλλά ἀναλαμβάνει τό ἐκκλησιαστικό συμβούλιο νά μοῦ δίνει ἑνάμισι χιλιάρικο τό μήνα πού παίρνω ἀπό τά ἐνοίκια γιά νά ζῶ; Ὅσο ζῶ. Μετά δέν θά δώσει τίποτα στούς κληρονόμους μου».
- «Τό ἀναλαμβάνει καί μέ τό παραπάνω καί περισσότερα».
- «Ἀλλά, ἄκουσε - τοῦ λέω -, δέν θά τό ξέρει κανείς. Ἐγώ καί σύ».
- «Δέν μπορεῖ νά γίνει κάτι τέτοιο, διότι γιά νά τό ἀποφασίσει τό ἐκκλησιαστικό συμβούλιο, πρέπει νά τό μάθει. Πῶς θά πάρει τέτοια ἀπόφαση; Ἑπομένως δέν μπορῶ νά τό κρατήσω τελείως μυστικό».
- «Καλά, θά πάρεις, ὅμως, τούς ἐκκλησιαστικούς συμβούλους ἕναν - ἕναν μπροστά στήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ νά σοῦ ὑποσχεθοῦν ὅτι δέν θά τό ποῦν σέ κανένα. Νά μή τό μάθει κανείς στήν ἐνορία!».
- «Ἐν τάξει, αὐτό στό ὑπόσχομαι».

Πράγματι, πουλήθηκε τό σπιτάκι, καί ἔγινε τό τέμπλο. Κι ἐγώ πνευματικέ μου, ζῶ μ΄ αὐτά πού μοῦ δίνει τό συμβούλιο. Ἂ, μοῦ εἶπαν μερικοί τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ συμβουλίου, πού τό ἤξεραν: «Αἲ, καημένη τώρα, τό ἐφτίαξες πού τό ἐφτίαξες, δέν ἀφήνεις νά βάλουμε καί τ΄ ὄνομά σου». «Ὄχι, ὄχι - τούς λέω - γιατί θά χάσω τό μισθό (!) μου, ἅμα θά κάνετε αὐτό τό πρᾶγμα».

Τώρα πάω στήν Ἐκκλησία καί τό βλέπω καί τό τέμπλο καί κλαίω ἀπό τή χαρά μου καί λέω: Σ΄ εὐχαριστῶ, Χριστέ μου, διότι ἀξίωσες ἐμένα, μιά φτωχή γυναίκα, μία ὑπηρέτρια, πού δέν ἀξίζω τίποτε, ἕνα σκουπίδι, νά κάνω ἕνα τέτοιο ὡραῖο πράγμα στό Ναό Σου. Καί τό βλέπω καί ἀγαλλιάζεται ἡ ψυχή μου. Ἄι, καί πιστεύω νά πάω στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ νά παρουσιάσω αὐτό, δέν ἔχω τίποτε ἄλλο στή ζωή μου· «Κύριέ μου, ἐγώ τούς κόπους μου τούς ἔδωσα νά φτιάξω ἕνα ἔργο στό Ναό Σου· δέν ἔχω τίποτε ἄλλο».

 Τόσο πολύ μέ συγκλόνισε τό παράδειγμα αὐτῆς τῆς γυναίκας, πού εἶπα: Ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως πόσους θά κρίνει ἡ γριούλα αὐτή ἀπό ἐμᾶς τούς κληρικούς, πού πολλές φορές βάζουμε φαρδύ - πλατύ τό ὄνομά μας καί γράφουμε «τό τέμπλο ἤ ὁ Ναός ἐγένετο ἐπί τάδε, ἐπί τάδε, ἐπί τάδε» καί ἀπό κάτω ἀρχίζουν οἱ λίστες τῶν δωρητῶν. 

Αὐτή ἡ ἁπλή γυναίκα, χωρίς νά ἔχει προχωρήσει πολύ πνευματικά, ἔκανε μία τέτοια σκέψη, τήν ὁποία οὔτε ἐμεῖς οἱ τάχα προηγμένοι πνευματικῶς δέν κάνουμε. Κολακευόμεθα νά γίνεται γνωστό, ὅτι δώσαμε αὐτό ἤ ἐκεῖνο ἤ τό ἄλλο. Ἐπαναλαμβάνω, μερικές τέτοιες ψυχοῦλες, καθαρές ψυχές, «ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος», τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως θά μᾶς κρίνουν!

π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ

---

Τη μνήμη του Οσίου Στεφάνου του Νέου και Ομολογητού τιμά σήμερα, 28 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Στέφανος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και οι ευσεβείς γονείς του Ιωάννης και Άννα τον ανέθρεψαν κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Όταν μεγάλωσε, μορφώθηκε αρκετά και αργότερα αναδείχθηκε ηγούμενος στο περίφημο όρος του Αγίου Αυξεντίου.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος εναντίον των αγίων εικόνων, όχι μόνο δε συμμορφώθηκε με τις αυτοκρατορικές διαταγές, αλλά και χαρακτήρισε αιρετικούς τους εικονομάχους βασιλείς. Καταγγέλθηκε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο…
ο όποιος ήλπιζε με την προσωπική του επιβολή, όταν τον έφερνε μπροστά του, να δαμάσει το φρόνημα του Στεφάνου. Συνέβη όμως το αντίθετο.

Ο Στέφανος, από τους ανθρώπους με «πολλήν παρρησία εν πίστει τήν εν Χριστώ Ιησού» (Α’ προς Τιμόθεον, γ’ 13), δηλαδή με πολλή παρρησία και θάρρος στο να διακηρύττει την πίστη που ομολογούν όσοι είναι σε κοινωνία με τον Ιησού Χριστό, ήλεγξε αυστηρά κατά πρόσωπο τον Κοπρώνυμο. Αυτός τότε τον έκλεισε στη φυλακή και μετά από μέρες διέταξε να τον θανατώσουν.

Αφού, λοιπόν, τον έβγαλαν από την φυλακή, άρχισαν να τον λιθοβολούν και να τον κτυπούν με βαρεία ρόπαλα. Ένα ισχυρό κτύπημα στο κεφάλι έδωσε τέλος στη ζωή του Στεφάνου (το 767 μ.Χ.). Κατόπιν το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα, αλλά ευλαβείς χριστιανοί που το βρήκαν όταν τα κύματα το έφεραν στην παραλία, το έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Ασκητικώς προγυμνασθείς εν τω όρει, τας νοητάς των δυσμενών παρατάξεις, τη πανοπλία ώλεσας παμμάκαρ του Σταυρού. Αύθις δε προς άθλησιν, ανδρικώς απεδύσω, κτείνας τον Κοπρώνυμον, τω της Πίστεως ξίφει· και δι᾽ αμφοίν εστέφθης εκ Θεού, Οσιομάρτυς αοίδιμε Στέφανε.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ

Γέροντα, ποιά σημασία έχει το κομποσχοίνι;

– Το κομποσχοίνι είναι μια κληρονομιά, μια ευλογία, που μας έχουν αφήσει οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας μας.

Και μόνο γι’ αυτό έχει μεγάλη αξία. Βλέπεις, σε κάποιον αφήνει ο παππούς του μια κληρονομιά ένα ασήμαντο πράγμα και το έχει μετά σαν φυλαχτό, πόσο μάλλον το κομποσχοίνι που μας το άφησαν κληρονομιά οι Άγιοι Πατέρες!

Παλιά, που δεν υπήρχαν ρολόγια, οι μοναχοί μετρούσαν την ώρα της προσευχής με το κομποσχοίνι, αλλά οι κόμποι του κομποσχοινιού ήταν απλοί. Κάποτε ένας ασκητής του Αγίου Όρους έκανε πολύ αγώνα, πολλές μετάνοιες κ.λπ., και ο διάβολος πήγαινε και έλυνε τους κόμπους του κομποσχοινιού του. Έκανε – έκανε μετάνοιες ο καημένος και απέκαμε, γιατί δεν μπορούσε να τις μετρά, αφού ο διάβολος του έλυνε συνέχεια τους κόμπους. Τότε παρουσιάσθηκε Άγγελος Κυρίου και του δίδαξε πώς να πλέκει τους κόμπους, ώστε σε κάθε κόμπο να σχηματίζονται εννέα σταυροί. Ο διάβολος μετά, ο οποίος τρέμει τον σταυρό, δεν μπορούσε να τους λύσει. Έτσι κάθε κόμπος του κομποσχοινιού έχει εννέα σταυρούς, που συμβολίζουν τα εννέα τάγματα των Αγγέλων.

– Γέροντα, τι σημαίνουν οι τριάντα τρεις, οι πενήντα, οι εκατό και οι τριακόσιοι κόμποι που έχουν τα κομποσχοίνια;

– Μόνον ο αριθμός τριάντα τρία είναι συμβολικός συμβολίζει τα τριάντα τρία χρόνια που έζησε ο Χριστός επάνω στην γη. Οι άλλοι αριθμοί απλώς μας βοηθούν να μετράμε τις μετάνοιες που κάνουμε ή πόσες φορές θα πούμε την ευχή. Μερικές μηχανές έχουν ένα σχοινί με μια χειρολαβή στην άκρη και, όταν θέλεις να τις βάλεις μπρος, τραβάς μερικές φορές το σχοινί με δύναμη, μέχρι να ξεπαγώσουν τα πνευματικά λάδια. Έτσι και το κομποσχοίνι είναι το σχοινί το οποίο τραβάμε μία – δύο – πέντε – δέκα φορές και ξεπαγώνουν τα πνευματικά λάδια και παίρνει μπρος η πνευματική μηχανή της αδιάλειπτου προσευχής, οπότε δουλεύει μετά μόνη της η καρδιά στην ευχή. Αλλά, και όταν η καρδιά πάρει μπρος στην ευχή, και πάλι δεν πρέπει να καταργήσουμε το κομποσχοίνι, για να μην παρακινηθούν και άλλοι να το καταργήσουν, ενώ δεν πήρε ακόμη μπρος η καρδιά τους στην ευχή.

– Όταν, Γέροντα, κρατώ το κομποσχοίνι μου και λέω την ευχή μηχανικά, μήπως υπάρχει κίνδυνος ανθρωπαρέσκειας;

– Αν κάνεις κομποσχοίνι εξωτερικά από ανθρωπαρέσκεια, ακόμη και τα χέρια σου να ξεφλουδίσεις, σε τίποτε δεν θα σε ωφελήσει. Μόνον κούραση θα σου φέρει και την ψευδαίσθηση ότι δήθεν ασχολείσαι με την νοερά προσευχή.

– Γέροντα, εγώ δεν έχω συνηθίσει να κρατώ κομποσχοίνι.

– Το κομποσχοίνι να το κρατάς, για να μην ξεχνάς την ευχή, την οποία πρέπει να εργάζεσαι εσωτερικά, στην καρδιά. Όταν μάλιστα βγαίνεις από το κελλί σου, να θυμάσαι ότι ο εχθρός είναι έτοιμος για επίθεση. Γι’ αυτό, να μιμείσαι τον καλό στρατιώτη που βγαίνοντας από το πολυβολείο έχει πάντοτε «ανά χείρας» το αυτόματο όπλο. Το κομποσχοίνι έχει μεγάλη δύναμη είναι το όπλο του μοναχού και οι κόμποι είναι σφαίρες, που θερίζουν!

ΑΠΟΦΑΣΙΣΘΗΚΕ Η ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ

---

Αγιοκατατάχθηκε σήμερα, Δευτέρα 27 Νοεμβρίου σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της Romfea.gr ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης.

Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σε συνεδρίασή της, υπό την προεδρία του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου.

Να σημειωθεί ότι η μνήμη του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη θα εορτάζεται στις 22 Νοεμβρίου.

Λίγα λόγια για τον βίο του π. Ιακώβου Τσαλίκη

Ο γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1920 από ευσεβείς γονείς.

Ο μικρός Ιάκωβος ήταν επτά χρονών και είχε μάθει απέξω την θεία Λειτουργία χωρίς να γνωρίζει γράμματα. Το 1927 πήγε σχολείο και διακρίθηκε για τις επιδόσεις του. Η αγάπη του για την εκκλησία ήταν έκδηλη.

Την ίδια χρονιά εμφανίσθηκε μπροστά του η Αγία Παρασκευή και του φανέρωσε το λαμπρό εκκλησιαστικό του μέλλον ενώ συχνά διάβαζε ευχές, προσευχόταν και θεράπευε συγχωριανούς του.

Από το 1938 και μετά η ζωή του ήταν καθαρά ασκητική. Έτρωγε λίγο, κοιμόταν ελάχιστα, προσευχόταν συνεχώς και δούλευε σκληρά. Τα βάσανα και οι κακουχίες της κατοχής ταλαιπώρησαν τους άτυχους πρόσφυγες. Τον Ιούλιο του 1942 πέθανε η μητέρα του προλέγοντας του ότι θα γίνει ιερέας.

Ο διοικητής του τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και ήταν από τους λίγους που κατάλαβε το λαμπρό μέλλον που θα είχε το νεαρό προσφυγόπουλο. Μετά την απόλυση του από το στρατό (1949) ο Ιάκωβος σε ηλικία 29 χρονών χάνει και τον πατέρα του.

Ο αγώνας του τώρα για να αποκαταστήσει την αδελφή γίνεται εντονότερος, χωρίς όμως να παραμελεί αυτό το οποίο ποθεί από τα παιδικά του χρόνια. Να γίνει μοναχός.

Σε ηλικία 32 ετών πλέον ο Ιάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στην Χαλκίδα ο Μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε ιερέα.

Στις 25 Ιουνίου 1975 ο γέροντας Ιάκωβος ανέλαβε το πηδάλιο της μονής της μετανοίας του.

Από το 1990 και μετά ο γέροντας δεν είχε πλέον δυνάμεις και οι κρίσεις στην υγεία του αυξήθηκαν. Τον Σεπτέμβριο του 1991 μετά από μικρο-εμφράγματα νοσηλεύθηκε στο Γενικό Κρατικό.

Το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991 πήγε στην ακολουθία, έψαλε και κοινώνησε.

Μόλις ήλθαν οι πατέρες ο γέροντας προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ζαλίστηκε. Η αναπνοή του βάρυνε, ο σφυγμός του εξασθένησε και από τα χείλη του βγήκε ένα μικρό φύσημα Ο γέροντας είχε πάρει πλέον τον δρόμο για την μακαρία ζωή.

Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στο ύπαιθρο και μετά από τους επικήδειους λόγους, ο πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος είπε να υψώσουν το φέρετρο ψηλά να δουν οι πιστοί τον Όσιο γέροντα. Μόλις εφάνη το ιερό λείψανο με μία φωνή οι χιλιάδες των πιστών κραύγασαν « Άγιος, Άγιος».

ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΘΑΥΜΑ ΕΙΔΑ

"Ένα μόνο θαύμα είδα, ότι είμαι αμαρτωλός και ο Χριστός σταυρώθηκε για μένα, για να με σώσει. Δεν χρειάζομαι άλλο θαύμα. Το μεγαλύτερο θαύμα είναι να βλέπουμε τις αμαρτίες μας και να μετανοούμε."

Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΠΕΡΣΗ

---

Τη μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Ιακώβου του Πέρση, τιμά σήμερα, 27 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Ιάκωβος, έζησε τον 4ο μ.Χ. αι. επί βασιλέως Αρκαδίου (περί το 395 μ.Χ.). Ζούσε στη Βηθλαδά της Περσίας και καταγόταν από επίσημο γένος. Ήταν φίλος με το βασιλιά των Περσών, Ισδιγέρδη. Παρασυρμένος από αυτή τη φιλία του, ο Ιάκωβος απαρνήθηκε την πίστη του στο Χριστό.

Για να ευχαριστήσει τον Ισδιγέρδη, άφησε τον εαυτό του να χαθεί μέσα στην ψευδαίσθηση του πλούτου των ανακτόρων.

Όταν το έμαθαν αυτό η μητέρα και η γυναίκα του, οι οποίες ήταν ευσεβείς και πιστές χριστιανές λυπήθηκαν και εξοργίστηκαν. Και οι δύο λοιπόν τον επιπλήξανε για τη στάση του και του δήλωσαν ότι δεν ήθελαν καμία σχέση, μαζί του. Αυτό το μικρό πλήγμα, επανέφερε τον Ιάκωβο στον ίσιο δρόμο. Τον έκανε να διαπιστώσει το χάσμα το οποίο δημιούργησε. Έτσι ο Ιάκωβος αποφάσισε να εξαγνίσει το ατόπημά του και να επανέλθει στον δρόμο του Θεού.

Μετά από την απόφαση αυτή, πήγε στον βασιλιά και ομολόγησε μπροστά του την μία και αληθινή πίστη στον Χριστό. Ο Ισδιγέρδης εξεπλάγη γι’ αυτή την αλλαγή του Ιακώβου και προσπάθησε να τον μεταπείσει. Ο Ιάκωβος παρέμεινε ακλόνητος στην πίστη του και γι’ αυτό διατάχθηκε να τον βασανίσουν. Μαρτύρησε με ακρωτηριασμό των άκρων του και κατόπιν με τον αποκεφαλισμό του. Με αυτό τον μαρτυρικό τρόπο παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ο Μάρτυς Ιάκωβος, ο της Περσίδας βλαστός, τον δόλιον δράκοντα, τοις των αιμάτων κρουνοίς, αθλήσας απέπνιξε, πίστει γαρ αληθείας, μεληδόν τετμημένος, ώφθη τροπαιοφόρος, του Σωτήρος οπλίτης, πρεσβεύων αδιαλείπτως, υπέρ των ψυχών ημών.

ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Πριν πράξουμε το σωστό κάναμε δεκάδες λάθη. Πριν πούμε ευχαριστώ ξεχάσαμε πολλές φορές τους ευεργέτες μας. Πριν φωνάξουμε «δόξα σοι ο Θεός», χαθήκαμε σε δεκάδες οδυνηρά «γιατί», και πριν δοξολογήσουμε, βραχνιάσαμε στην γκρίνια. Γι αυτό, μην πετροβολάμε ως άχρηστο τον εαυτό μας. Είναι αυτός που μας χαρίζει τις όμορφες και άσχημες στιγμές. Μην θες πάντα να είναι στα καλύτερα του. Επέτρεψε του και το λάθος. Ξέρεις τι γλύκα έχει η συγχώρεση του εαυτού μας; Ρωτάς, θα με συγχωρέσει ο Θεός; Σε ρωτώ, εσύ συγχωρείς τον εαυτό σου; Μην κλέβεις το οξυγόνο της Χάρις του Θεού. Ασε να πάρεις και καμιά ανάσα. Παύσε να ζητάς πάντα το τέλειο σε όλα, το αψεγάδιαστο και ατσαλάκωτο. Η ειρήνη θα έρθει μέσα σου, όταν αποδεχθείς αυτό που είσαι και εκείνο που μπορείς να γίνεις. Και ξέρεις κάτι; ο Θεός κάνει όνειρα για μας, που εμείς τα μετατρέπουμε σε εφιάλτες. Εσύ μπορεί να μην πιστεύεις στο Θεό, αλλα Εκείνος πιστεύει πολύ σε εσένα. Επέτρεψε στον Θεό να μπορεί να ονειρεύεται μαζί σου….

 π. ΛίΒυος

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΤΟΥ ΠΑΦΛΑΓΟΝΟΣ

Γιορτάζουμε στις 26 Νοεμβρίου, τον Άγιο Στυλιανό τον Παφλαγόνα, ας πούμε λίγα λόγια για αυτόν το πολύ μεγάλο Άγιο ασκητή της Εκκλησίας μας.

Ο Άγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία όταν βασιλιάς ήταν ο Θεοδόσιος ο Μεγάλος. Οι γονείς του ήταν χριστιανοί και πλούσιοι, από αυτούς διδάχτηκε να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων. Αφού ανατράφηκε όπως έπρεπε θεώρησε ότι ήταν εγκληματικό αυτός να είναι πλούσιος κι άλλοι να μην έχουν να φάνε και μοίρασε τον πλούτο που είχε στους φτωχούς όταν πέθαναν οι γονείς του. Άφησε τα εγκόσμια και έγινε μοναχός. Με την επίπονη άσκηση και την σκληραγώγηση του εαυτού του, σύντομα ο Άγιος Στυλιανός ξεπέρασε τους υπόλοιπους μοναχούς. Αργότερα ασκήτευσε στην έρημο σε ένα σπήλαιο, όπου προσευχόταν, μελετούσε τις γραφές και όπως λέγεται του έφερνε τροφή ένας Άγγελος.

Η φήμη του Αγίου Στυλιανού είχε εξαπλωθεί και πολλοί πιστοί έρχονταν στο σπήλαιο της ερήμου να τον βρουν και να αποκομίσουν ψυχικά και σωματικά οφέλη. Εκείνη την εποχή υπήρχε μια θανατηφόρος ασθένεια που έφερνε τον θάνατο σε όλα τα νήπια. Οι πιστοί γονείς επικαλούνταν με πίστη το όνομα του Αγίου Στυλιανού, ζωγράφιζαν την εικόνα του, και κατάφερναν να γεννούν υγιή παιδιά ή να θεραπεύονται, με τη Χάρη του Θεού, τα παιδιά που είχαν ήδη αρρωστήσει.

Ακόμη και στις μέρες μας ο Άγιος Στυλιανός θεωρείται προστάτης των παιδιών και μεσιτεύει στο Θεό ώστε να θεραπευτούν παιδιά από ασθένειες καθώς και η στειρότητα των γυναικών.

Και αφού έζησε σαν επίγειος Άγγελος, κοιμήθηκε πλήρης ημερών αλλά και αρετών.

Απολυτίκιον

Στήλη έμψυχος της εγκρατείας, στύλος άσειστος της Εκκλησίας, Στυλιανέ ανεδείχθης μακάριε. ανατεθείς γαρ Θεώ εκ νεότητος, κατοικητήριον ώφθης του Πνεύματος. Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΝΕΑΝΙΣΚΟΥ

«Ἔτι ἕν σοι λείπει».

            Αὐτόν τό λόγο ἀπηύθυνε ὁ Κύριος στόν πλούσιο νεανίσκο τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου. Ἦταν ξεχωριστός ὁ πλούσιος αὐτός νέος. Ὑπάκουος στούς γονεῖς του. Δέν παρουσίαζε σοβαρά ἀτοπήματα, δέν εἶχε ἀξιόλογες ἠθικές πτώσεις. Δέν συμβιβαζόταν μέ τήν ἁμαρτία. Εἶχε μάλιστα καί ὑψηλές ἀναζητήσεις. Τόν ἐνδιέφερε ἡ αἰώνια ζωή, ἤθελε νά τήν κληρονομήσει. Στό διάλογο ὅμως μέ τόν Κύριό μας σήμερα, ἀποκαλύπτεται τό ἀδύνατο σημεῖο του, ἡ ἀχίλλειος πτέρνα του. «Ἔτι ἕν σοι λείπει», τοῦ λέει ὁ Κύριος. Σοῦ λείπει ἕνα βασικό στοιχεῖο ἀκόμη, ἡ ἀπεξάρτησή σου ἀπό τόν πλοῦτο. Καί τό ἀδύνατο αὐτό σημεῖο του τόν κάνει νά ἀρνηθεῖ τήν κλήση τοῦ Θεοῦ, ἐπειδή ἔχει προσκόλληση στή ματαιότητα τῆς ὕλης. Αὐτή ἡ συμπεριφορά τοῦ νεανίσκου μᾶς δίνει τήν ἀφορμή νά δοῦμε πῶς τό ἀδύνατο σημεῖο τοῦ κάθε ἀνθρώπου μπορεῖ νά γίνει ἡ καταστροφή του καί πῶς πρέπει νά καταπολεμηθεῖ.

Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τό δικό του ἀδύνατο σημεῖο. Ὁ πλούσιος νέος εἶχε τήν φιλοχρηματία, ἄλλος ἔχει τή φιλοδοξία, ἄλλος τή φιληδονία, ἄλλος κάτι ἄλλο. Ὁ καθένας ξέρει τό τρωτό του σημεῖο. Ἐάν βρισκόμασταν ἐμεῖς στήν θέση τοῦ νεανίσκου, ἀσφαλῶς θά ἔλεγε καί γιά μᾶς ὁ Κύριός μας «ἔτι ἕν σοι λείπει». Σοῦ λείπει καί κάτι ἀκόμη. Καί θά ἀποκάλυπτε τήν ἀδυναμία μας σέ κάποιο πάθος. Θά μᾶς ἔλεγε, πρόσεξε τό δικό σου πάθος, τόν θυμό, τήν ζήλια, τό ψέμα, τήν περιέργεια…

            Γιατί ὅμως ὁ Κύριος φαίνεται ἀπαιτητικός; Ὁ νέος τοῦ Εὐαγγελίου ἦταν ἕνας ἄνθρωπος μέ τόσες ἀρετές. Ὁ καρδιογνώστης Κύριος, πού γνώριζε τήν ψυχή τοῦ πλούσιου νέου, διέβλεπε ὅτι τό πάθος τῆς προσκολλήσεώς του στόν πλοῦτο ἦταν καθοριστικό γιά τήν πορεία τῆς ζωῆς του, γιά τήν αἰώνια σωτηρία του. Λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Πρόσεξε πόσο μεγάλη δύναμη ἐπέδειξε τό πάθος τοῦ νεανίσκου. Αὐτός πού μέ πολλή χαρά καί προθυμία προσῆλθε στό Χριστό, μόλις ὁ Κύριος τοῦ ζήτησε νά ἀπαρνηθεῖ τά χρήματα, ἔλιωσε ἀπό τήν λύπη του, σιώπησε καί ἀποχώρησε κατηφής». Ἔχασε τόν οὐράνιο θησαυρό, ἔχασε καί τήν κλήση του, νά γίνει μαθητής καί ἀκόλουθος τοῦ Κυρίου.

            Ἔτσι ἀκριβῶς καί σέ κάθε ἄνθρωπο, τό ἀδύνατο σημεῖο πού ἔχει, ὅταν γίνει κυρίαρχο, μπορεῖ νά ἀποβεῖ καθοριστικό γιά τήν πνευματική του πορεία, μπορεῖ νά τόν καταστρέψει. Αὐτό τό ἀδύνατο σημεῖο μας ἐκμεταλλεύεται καί ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας διάβολος. Μᾶς πειράζει περισσότερο ἐκεῖ πού βρίσκεται ἡ ἀδυναμία μας. Θέλει νά μᾶς μολύνει ἀκριβῶς ἐπάνω στήν πληγή μας. Λέει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος: «Ἔχουμε ἄσαρκους ἐχθρούς, οἱ ὁποῖοι ψάχνουν διαρκῶς νά βροῦν κάποιο μέλος τοῦ σώματός μας ἀπροστάτευτο, γιά νά μπήξουν ἐκεῖ τά βέλη τους καί νά μᾶς θανατώσουν. Ὁ πλούσιος νεανίσκος, πού ἴσως θά ἦταν ὁ δέκατος τρίτος ἀπόστολος, νικήθηκε ἀπό τήν προσκόλλησή του στά ὑλικά ἀγαθά, ὁ Ἰούδας ἀπό τή φιλοχρηματία του, ὁ Δημᾶς ἀπό τήν ἕλξη τοῦ κόσμου, ἡ γυναίκα τοῦ Λώτ ἀπό τήν περιέργεια, ὁ Κάϊν ἀπό τήν ζήλια, ὁ καθένας ἀπό ὅποια ἀδυναμία ἔχει». Πῶς λοιπόν θά πρέπει νά ἀντιμετωπίσει ὁ καθένας μας τό δικό του ἀδύνατο σημεῖο;

            Τό πρῶτο πού ἀσφαλῶς θά πρέπει νά κάνουμε ὅλοι μας εἶναι νά ἐρευνήσουμε καλά τήν ψυχή μας καί νά ἀναζητήσουμε τό σημεῖο στό ὁποῖο χωλαίνουμε. Αὐτό τό ὁποῖο μᾶς δυσκολεύει καί μᾶς ἀναστατώνει. Καί νά ὁμολογήσουμε καί στόν ἑαυτό μας καί στόν Πνευματικό μας τήν ἀδυναμία μας στό συγκεκριμένο ζήτημα. Χωρίς δικαιολογίες καί προφάσεις. Μέ εἰλικρίνεια καί ταπείνωση, μέ συναίσθηση τῆς ἀδυναμίας μας καί τῆς πτωχείας μας. Καί μέ ἀπόφαση νά ἀγωνιστοῦμε μέ ζῆλο καί θέρμη νά τό καταπολεμήσουμε. Ὁ ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος ρωτᾶ μέ παράπονο: «Γιατί δέν διώχνουμε τό ἐμπόδιο αὐτό ἀπό τόν ἑαυτό μας καί δέν σηκώνουμε τόν σταυρό μας, γιά νά ἀκολουθήσουμε τό Σωτήρα Χριστό;»

Ἔχουμε λοιπόν ἀνάγκη ἀπό μετάνοια καί ἄσκηση. Βέβαια στόν ἀγώνα μας αὐτό ἴσως δέν θά φανοῦν ἀμέσως τά ἀποτελέσματα. Ὅμως ἀναμφισβήτητα θά συναισθανθοῦμε ἄμεσα τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ νά μᾶς ἐνδυναμώνε καί νά μᾶς καθοδηγει. Ἀκόμη κι ἄν δέν δοῦμε ὁρατά σημεῖα βελτιώσεως, νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ ἀγώνας πού θά κάνουμε κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας θά μᾶς βοηθήσει καθοριστικά σέ πολλά ἄλλα ζητήματα. Θά καλλιεργήσει τήν ταπείνωσή μας καί τήν ἐξάρτησή μας ἀπό τόν Θεό, θά βαθύνει τήν προσευχή μας, θά ἐνισχύσει τή θέλησή μας. Θά μᾶς βοηθήσει νά μή συμβιβαζόμαστε μέ τά πάθη μας, ἀλλά νά τά πολεμοῦμε. Καί νά ἀγωνιζόμαστε ἀνυποχώρητα, μέ γενναῖο φρόνημα, μέ ἐγρήγορση, καί ἄμεση ἀντίδραση.

            Ἀδελφοί, ἄς προσευχόμαστε μέ θέρμη στό χαριτοδότη Κύριο, μέ συναίσθηση τῆς δικῆς μας ἀδυναμίας καί τῆς δικῆς Του παντοδυναμίας. Καί νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θά νικήσουμ

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 26/11/2017-ΙΓ' ΛΟΥΚΑ

 Τῷ καιρῷ εκείνω, ἄρχων τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. Τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. Ὁ δὲ εἶπε· ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου.

Ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. Ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν.

Εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι; Ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.

Ἀπόδοση στη νεοελληνική:
Τον καιρό εκείνο, κάποιος ἄρχων προσῆλθε στον Ἰησοῦ και τὸν ἐρώτησε, «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί νὰ κάνω διὰ νὰ κληρονομήσω ζωήν αἰώνιον;» Ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε, «Γιατὶ μὲ ὀνομάζεις ἀγαθόν; Κανεὶς δὲν εἶναι ἀγαθὸς παρὰ μόνος ὁ Θεός. Τὰς ξέρεις τὰς ἐντολάς, Νὰ μὴ μοιχεύσῃς, νὰ μὴ φονεύσῃς, νὰ μὴ κλέψῃς, νὰ μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, νὰ τιμᾷς τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου». Ἐκεῖνος δὲ εἶπε, «ὅλα αὐτὰ τὰ ἐφύλαξα ἀπὸ τὴν νεανικήν μου ἡλικίαν».
Ὅταν ἄκουσε αὐτὸ ὁ Ἰησοῦς εἶπε, «Ἕνα ἀκόμη σοῦ λείπει· πώλησε ὅλα ὅσα ἔχεις καὶ μοίρασέ τα εἰς τοὺς πτωχοὺ;καὶ θὰ ἔχῃς θησαυρὸν εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ ἔλα, ἀκολούθησέ με». Ἀλλ’ αὐτὸς ὅταν τὸ ἄκουσε, ἐλυπήθηκε πολύ, διότι ἤτανε πολὺ πλούσιος. Ὅταν ὁ Ἰησοῦς τὸν εἶδε τόσον λυπημένον, εἶπε, «Πόσον δύσκολον εἶναι δι’ ἐκείνους ποὺ ἔχουν τὰ χρήματα νὰ μποῦν εἰς τῆν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Εἶναι εὐκολώτερον νὰ περάσῃ μιὰ καμήλα ἀπὸ τὴν τρύπα μιᾶς βελόνας παρὰ νὰ μπῇ ἕνας πλούσιος εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ».
Ἐκεῖνοι ποὺ τὸ ἄκουσαν εἶπαν, Τότε ποιός μπορεῖ νὰ σωθῇ;». Αὐτὸς δὲ εἶπε, «Εκεῖνα ποὺ εἶναι ἀδύνατα εἰς τοὺς ἀνθρώπους εἶναι δυνατὰ εἰς τὸν Θεόν».