Σε τόπο προσκυνήματος έχει μετατραπεί θάλαμος του δευτέρου ορόφου στο Αρεταίειο νoσοκομείο, το πρώτο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της χώρας, επί της Βασ. Σοφίας στην Αθήνα, καθώς εκεί βρίσκεται το δωμάτιο στο οποίο νοσηλεύτηκε για περίπου δύο μήνες και τελικά εκοιμήθη μια μεγάλη μορφή της Ορθοδοξίας, ο Άγιος Νεκτάριος, στις 8 Νοεμβρίου του 1920.
Αν και αρχικά το κρεβάτι όπου εκοιμήθη ο Άγιος Νεκτάριος (κατά κόσμον
Αναστάσιος Κεφαλάς) βρισκόταν εγκαταλελειμμένο σε μια αποθήκη του
νοσοκομείου και υπήρχε ένα σύγχρονο στη θέση του, μόλις πριν από έξι
χρόνια, το 2008, εντοπίστηκε και μεταφέρθηκε στην αρχική του θέση.
Στην είσοδο του δωματίου, στον θάλαμο νούμερο 2 (ήταν θάλαμος γ’
θέσης: απορίας), υπάρχει το προσκυνητάρι με τα τάματα των πιστών, ενώ
όταν εισέρχεσαι στο εσωτερικό του αισθάνεσαι δέος και συγκίνηση από την
ιερότητα που αναβλύζει στον χώρο. Εκεί βρίσκονται εικόνες αγίων,
λουλούδια και, φυσικά, η κλίνη στην οποία εκοιμήθη ο θαυματουργός Άγιος,
τάματα γύρω και πλάι από αυτήν και ένα καντήλι στην πάνσετη εικόνα του,
που καίει διαρκώς.
Πλήθος πιστών, ασθενών, των συγγενών τους αλλά και το προσωπικό του
νοσοκομείου καθημερινά σπεύδει, ελπίζει και προσεύχεται -κυρίως για
θεραπεία- στο κρεβάτι του θαυματουργού Αγίου Νεκταρίου. «Προτού
χειρουργήσω ασθενή, ανάβω ένα κεράκι και ζητάω πάντα τη βοήθεια του
Αγίου», δηλώνει στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» χειρουργός του νοσοκομείου.
«Το δωμάτιο του Αγίου διαφυλάχθηκε σαν τόπος ιερός… Εδώ έρχομαι να
προσευχηθώ με το που θα φτάσω στο νοσοκομείο και ο Άγιος είναι πάντα
δίπλα μου, όπως και στους ασθενείς… Δεν μ’ έχει εγκαταλείψει ποτέ!»,
λέει στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» φανερά συγκινημένη η Μ.Κ., νοσηλεύτρια
του Αρεταίειου.
Στην πτέρυγα αυτή, γνωστή ως Τζιβανοπούλειο, νοσηλεύονται κυρίως
χειρουργημένοι ασθενείς, πάσχοντες από καρκίνο. «Στον θαυματουργό Άγιο
Νεκτάριο, που στον θάλαμο τούτο μου ξανάδωσε τη ζωή (χειρουργικά) το
1963. Με ανείπωτη ευλάβεια και αιώνια ευγνωμοσύνη», έγραφε ο λογοτέχνης
Ιωάννης Σηφάκης, σε μια εικόνα που βρίσκεται πάνω από την κλίνη του
Αγίου.
Μάλιστα, και ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος, κατά τη
δίμηνη νοσηλεία του στο Αρεταίειο, το 2007, σχεδόν καθημερινά έμπαινε
μόνος του στο δωμάτιο του Αγίου Νεκταρίου για να προσευχηθεί.
Το πρώτο θαύμα
Τα θαύματα του Αγίου Νεκταρίου είναι πολλά. Τόμοι ολόκληροι έχουν
γραφτεί για αυτά. Ωστόσο, σύμφωνα με τον βίο του Αγίου Νεκταρίου, το
πρώτο θαύμα έγινε μέσα στο Αρεταίειο νοσοκομείο. Ο Άγιος Νεκτάριος, ο
οποίος ήταν λαοφιλής ποιμενάρχης, ταξίδεψε το 1920 από την Αίγινα, μαζί
με δύο μοναχές και έναν ακόμα, τον Κωστή Σακκόπουλο, και εισήχθη στο
Αρεταίειο νοσοκομείο, όπου διαγνώστηκε με καρκίνο του προστάτη. Δύο
μήνες μετά, ο Άγιος Νεκτάριος εκοιμήθη, σε ηλικία 74 ετών.
Σύμφωνα με τον βίο του, αφού εξέπνευσε, οι μοναχές έβγαλαν τα ρούχα
του και τα ακούμπησαν στο διπλανό κρεβάτι, όπου νοσηλευόταν ένας
40χρονος που είχε μείνει παράλυτος έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Όταν ακούμπησαν τα ρούχα του Αγίου Νεκταρίου στο σώμα του, έγινε το θαύμα. Εκείνος σηκώθηκε και περπάτησε!
«Σηκώθηκα, περπατάω!», ανέκραξε δυνατά, «Θεέ μου, έγινα καλά! Τι έχει
αυτή η φανέλα;». Το νεκρό σώμα μοσχομύριζε. Η γερόντισσα πήρε τη
φανέλα, την έβαλε ένα κουβάρι στο ράσο της. Τα χέρια της έτρεμαν.
Απόρησαν oι γιατροί, απόρησε και το προσωπικό του νοσοκομείου όταν
έμαθαν πως ο φτωχός ρασοφόρος από την Aίγινα ήταν άλλοτε γενικός
διευθυντής στη Ριζάρειο και δεσπότης», αναφέρεται στον βίο του.
Αυτό ήταν και το πρώτο θαύμα του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης που καταγράφηκε αμέσως μετά τον θάνατό του.
Να σημειωθεί ότι το σκήνωμα του Αγίου Νεκταρίου μεταφέρθηκε στον Ιερό
Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιά και εν συνεχεία στον Ιερό Ναό Αγ. Τριάδος –
Αγ. Νεκταρίου στην Αίγινα.
Η επίσημη αναγνώριση
Μια υπόθεση στην οποία αφιέρωσε κόπο και χρόνο ήταν αυτή της επίσημης
αναγνώρισης της Μονής στην Αίγινα από την Εκκλησία της Ελλάδος.
Αναγνώριση που τελικά επιτεύχθηκε τέσσερα χρόνια μετά την κοίμησή του
και ανακοινώθηκε στις μοναχές με επιστολή του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου,
στις 15 Μαΐου του 1924.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Άγιος Νεκτάριος έπασχε από χρόνια
προστατίτιδα, η οποία του δημιουργούσε αφόρητους πόνους, και έτσι ήρθε
στην Αθήνα, στο Αρεταίειο νοσοκομείο. Εκεί νοσηλεύτηκε για σχεδόν δύο
μήνες. Στο πλευρό του, καθ’ όλη την διάρκεια της νοσηλείας του, ήταν
συνεχώς οι μοναχές Ευφημία και Αγαπία. Τελικά, γύρω στα μεσάνυχτα της
8ης προς 9η Νοεμβρίου του 1920 ανεχώρησε για τους Ουρανούς, σε ηλικία 74
ετών.
Το σκήνωμα του Αγίου μεταφέρθηκε στην Αίγινα και από το λιμάνι μέχρι
τη Μονή το μετέφεραν στα χέρια τους οι πιστοί. Το ιερό του σκήνωμα ήδη
είχε αρχίσει να αναδίδει ευωδία. Η ταφή του έγινε στο προαύλιο της
Μονής, δίπλα στο αγαπημένο του πεύκο.
Όταν, έπειτα από έξι μήνες, άνοιξαν το μνήμα για να τοποθετηθεί μια
επιτύμβια πλάκα -δωρεά της Ριζαρείου-, το σκήνωμά του εξακολουθούσε να
ευωδιάζει, χωρίς να παρουσιάζει το παραμικρό σημάδι αλλοίωσης. Ενάμιση
χρόνο αργότερα, το μνήμα ξανανοίχτηκε και το ιερό σκήνωμά του
εξακολουθούσε να παραμένει άφθαρτο και ευωδιάζον. Το ίδιο συνέβη και
τρία χρόνια μετά την κοίμησή του. Συνολικά, το σκήνωμα του παρέμεινε σε
αυτή την κατάσταση για είκοσι ολόκληρα χρόνια!
Τριάντα δύο χρόνια, δε, μετά την κοίμησή του έγινε η ανακομιδή των
λειψάνων του, στις 2 Σεπτεμβρίου του 1953, από τον Μητροπολίτη Προκόπιο.
Η επίσημη αναγνώρισή του ως αγίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας έγινε
το 1961 με Πατριαρχική Συνοδική Πράξη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Τότε καθορίστηκε και η 9η Νοεμβρίου ως ημέρα εορτής του Αγίου Νεκταρίου.
