Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΑΝΑΛΟΓΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ

Λένε για τον Αββά Ησαΐα, πως πήγε κάποτε σε κάποιο κτηματία, που αλώνιζε τα σπαρτά του, και κρατώντας ένα ζεμπίλι του είπε:

– Δος μου, νάχεις την ευχή μου, λίγο σιτάρι. Κι’ αυτός τον κοίταξε καλά-καλά και του απάντησε.

– Γιατί να σου δώσω Γέροντα; μήπως ήλθες κι’ εσύ να με βοηθήσεις στο θέρο;

– Όχι, του απάντησε εκείνος.

– Τότε πως ζητάς να σου δώσω σιτάρι; του λέει ο κτηματίας.

– Όποιος λοιπόν δεν θερίζει, δεν έχει δικαίωμα σε τίποτα; του απάντησε ο Γέροντας.

– Ναι, Γέροντά μου, σε τίποτε απολύτως, του είπε ο κτηματίας.

Ύστερα από αυτή τη συζήτηση έφυγε ο Αββάς. Οι αδελφοί λοιπόν που τον είδαν να πηγαίνει προς τ’ αλώνι, τρέξανε κοντά του κι’ αφού του έβαλαν μετάνοια τον ρώτησαν.

– Γιατί το έκανες αυτό, Γέροντα;

Και τους αποκρίθηκε εκείνος:
– Το έκανα, για να το έχουμε όλοι μας σαν παράδειγμα, πως οποίος δεν κοπιάσει, δεν μπορεί να περιμένει από το Θεό καμιά ανταμοιβή.

Ένας άλλος Γέροντας ησύχαζε μέσα στην έρημο κι’ ως δώδεκα μίλια μακρυά από τη νερομάνα που υδρεύονταν. Κάποτε λοιπόν που πήγαινε να γεμίσει τ’ ασκιά του παρακουράσθηκε και είπε με το νου του: Γιατί να κάνω άσκοπα τόσο κόπο και δεν έρχομαι να μείνω κάπου εδώ κοντά στο νερό;

Την ώρα λοιπόν που έκανε τον λογισμό αυτό, αισθάνθηκε πως κάποιος τον ακολουθούσε. Και γυρίζοντας, είδε πραγματικά έναν, που ερχόταν από πίσω του και που μετρούσε τα βήματα του· και τον ρώτησε ο Γέροντας·ποιός είσαι του λόγου σου και τί κάνεις εδώ;

– Άγγελος του Κυρίου είμαι, και μ’ έστειλε, για να μετρώ τα βήματά σου και να δώσω ανάλογα και την ανταμοιβή σου. Και λέγοντας αυτά χάθηκε από εμπρός του.

Ο Γέροντας λοιπόν από τη στιγμή εκείνη, αναπτερώθηκε, και πήρε κουράγιο, κι’ αποφάσισε να δείξει μεγαλύτερη προθυμία στο κόπο. Πήγε λοιπόν παραμέσα ακόμη στην έρημο, και πέντε μίλια ακόμη μακρύτερα από τη νερομάνα.

Μα και για τον Αββά Χαιρήμονα, που έμενε σε Σκήτη, λένε πως η σπηλιά, που χρησιμοποιούσε, ήταν σαράντα ολόκληρα μίλια μακρυά από την Εκκλησία, και δώδεκα μίλια από το νερό και από το έλος, που έκοβε τα βούρλα για τα πλεκτά του.

Κι’ όμως ο Γέροντας καθόλου δεν υπολόγισε, ούτε τον κόπο που έκανε, για να κουβαλά το νερό και τα βούρλα. Ούτε και φοβήθηκε την απόσταση από την Εκκλησιά, παρά πήγαινε τακτικότατα, κάθε Κυριακή, στην Ιερά Σύναξη…

Ευεργετινός

Η ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΤΥΦΛΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

 

Πίσω από κάθε καλό στέκει ο Αγαθός, ο Πανάγαθος. Αυτός δίνει τις δυνάμεις, Αυτός ωθεί τον άνθρωπο να πράττει το καλό.

Εάν κάνει ο άνθρωπος το καλό, είναι σημάδι ότι πνευματικά ενώθηκε με τον Μόνο Αγαθό, με τον Θεό, τόσο ενώθηκε, ώστε μέσα του όλες οι πνευματικές δυνάμεις γεννιούνται από τον Θεό, εκπορεύονται από τον Θεό.

Δεν υπάρχει καλό στον άνθρωπο που να μην είναι από τον Θεό. Αλλά το αυτό δεν υπάρχει κακό στον άνθρωπο που να μην είναι από τον διάβολο. Από την πράξη του κακού στην ψυχή σηκώνεται κάποια μαύρη ομίχλη, που επισκιάζει τον Θεό από την πνευματική όραση, ώστε ο άνθρωπος δεν βλέπει τον Θεό, ούτε στον εαυτό του ούτε επάνω απ’ τον εαυτό του, ούτε στον κόσμο ούτε επάνω από τον κόσμο.

«Ο κακοποιών», ποιεί το κακό επειδή είναι πάντα, συνειδητά ή ασυνείδητα, σε πνευματική επαφή με τον δημιουργό του κακού. Η πράξη του κακού τυφλώνει τον άνθρωπο, ώστε δεν βλέπει τον Θεό και συχνά ισχυρίζεται πως δεν υπάρχει Θεός. Οι κακοί άνθρωποι είναι κατά κανόνα άθεοι, δημόσια ή μυστικά. Λένε: υπάρχουν και άθεοι καλοί άνθρωποι. Ναι, οι άθεοι μπορούν να είναι προσωρινά καλοί, επιφανειακά καλοί, φαρισαϊκά καλοί. Αλλά, ο άθεος δεν μπορεί να είναι αληθινά καλός, διαρκώς καλό, βαθειά καλός, αθάνατα καλός, επειδή γι’ αυτό χρειάζεται να είσαι σε πνευματική σχέση, σε πνευματική συγγένεια με τον πραγματικά Μοναδικό Αγαθό και Αιώνια Αγαθό: με τον Θεό και Κύριο Χριστό. Είναι αληθινός δι’ όλων των αιώνων ο θείος λόγος του Σωτήρα: «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιωάν. Ιε΄, 5).

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

ΑΓΩΝΙΣΟΥ Ν' ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ

"Εγώ σας λέω”, είπε ο Κύριος
Αγαπάτε τους εχθρούς σας
Ευεργετείτε όσους σας μισούν
Προσεύχεστε για όσους σας βλάπτουν (Ματθ. 5, 44).

Γιατί έδωσε αυτές τις εντολές;
Για να σε ελευθερώσει από το μίσος, τη λύπη
Την οργή και τη μνησικακία
Και να σε αξιώσει ν’ αποκτήσεις την τέλεια αγάπη.

Αυτή εί ναι αδύνατον να την έχει
Όποιος δεν αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους
Όπως και ο Θεός τους αγαπάει όλους εξίσου.
Όποιος έχει την τέλεια αγάπη, δεν κάνει διακρίσεις στους ανθρώπους.

Ξέρει πως όλοι μας έχουμε την ίδια ανθρώπινη φύση
Και γι’ αυτό ανεξαίρετα τους αγαπάει όλους το ίδιο.

Τους ενάρε τους τους αγαπάει ως φίλους
Ενώ τους κακούς τους αγαπάει ως εχθρούς
Και τους ευεργετεί και μακροθυμεί και υπομένει, αν τον βλάψουν
Χωρίς να υπολογίζει καθόλου το κακό που του γίνεται.

Αντίθετα, αν τον καλέσει η περίσταση, πάσχει για χάρη τους, για να τους κάνει κι αυτούς φίλους, αν είναι δυνατόν.

Κι αν αυτό δεν το κατορθώσει, δεν αλλάζει τη διάθεσή του
Αλλά συνεχίζει να τους αγαπάει όλους εξίσου.

Αγωνίσου, όσο μπορείς, ν’ αγαπήσεις κάθε άνθρωπο.
Αν αυτό δεν μπορείς να το κάνεις ακόμα, τουλάχιστον μη μισήσεις κανέναν.

ΚΑΘΕΝΑΣ ΧΑΡΑΖΕΙ ΤΟΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ

Εχω βρεθεί μπροστά σε ζευγάρια με τα παιδιά τους. Και λέει ένας απ’ τους δύο συζύγους «Αχ, πάτερ, σας ζηλεύω! Σας καμαρώνω που τα αφήσατε όλα και είστε έτσι όπως είστε. Μακάρι να ‘μασταν κι εμείς σαν κι εσάς».

Ακου λογική! Γιατί να είστε σαν κι εμένα, ρε παιδιά; Τι είναι αυτό που κάνω εγώ και δεν μπορείτε να κάνετε κι εσείς; Αναφέρονται στο συγκεκριμένο θέμα της ερωτικής αποχής κυρίως. Διότι, αν το καλοσκεφτείς, όλα τ’ άλλα μπορείτε να τα κάνετε κι εσείς οι παντρεμένοι.

Δεν σε εμποδίζει κανείς να κάνεις ό,τι κάνει ο άγαμος. Μήπως ζηλεύεις την προσευχή του; Μα την προσευχή του μπορείς να την κάνεις κι εσύ. Κλείσε την τηλεόραση και κάνε! Τι είναι αυτό που ζηλεύεις; Γιατί τόση ζήλια; Για ψάξε να βρεις τι αληθινά ζηλεύεις. Λυπηρές καταστάσεις…

Δηλαδή, έτσι είναι όλα τα χριστιανικά ζευγάρια; Εννοείται πως όχι! Εχω δει και πολύ πετυχημένα ζευγάρια. Που απολαμβάνουν τόσο πολύ τη σχέση και τον γάμο τους, και δεν ζηλεύουν κανέναν άλλο δρόμο. Διότι, ακριβώς, χαίρονται τον γάμο τους! Κι όταν χαίρεσαι αυτό που κάνεις, δεν ζηλεύεις κανέναν και τίποτα. Μόνο λες «αυτός τον δρόμο του κι εγώ τον δρόμο μου». Δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος δρόμος.

Καθένας χαράζει τον προσωπικό δρόμο της ευτυχίας και σωτηρίας του. Εσύ, λογικά, είσαι έγγαμος. Παντρεμένος και παντρεμένη. Το λέω επειδή το 90% και παραπάνω κάνουν οικογένεια. Ζήσε λοιπόν ως κανονικός άνθρωπος που έχει οικογένεια. Και ζήσε τον γάμο σου στην πληρότητά του, χωρίς να κάνεις το σπίτι σου μοναστήρι, αφού ξέρεις ότι με τον τρόπο αυτό βασανίζεις και πονάς τον άνθρωπό σου.

Εύχομαι να νοιάζεσαι λίγο περισσότερο για τον άνθρωπό σου. Και μην κάνεις τον ανήξερο και τον χαζό. Ασε τους διαρκείς πονοκεφάλους και τα «Αχ, δεν μπορώ, κουράστηκα, είμαι πτώμα» και αλλάζεις διαρκώς θέμα. Δικαίωμά σου, βέβαια, να υπεκφεύγεις και να κοροϊδεύεις. Αλλά τουλάχιστον παραδέξου το. Κοροϊδεύεις. Ξεφεύγεις. Επειδή έχεις ένα πρόβλημα. Που όμως θέλει λύση!

Αναρωτήσου: Γιατί να είμαι έτσι; Γιατί βασανίζω και τον εαυτό μου και στερώ απ’ τον εαυτό μου μια τόσο σημαντική πηγή ξεκούρασης, χαράς κι ανάπαυσης, που ο ίδιος ο Θεός μού έδωσε με πολλή μεγάλη αγάπη και φιλανθρωπία; Ενα τόσο μεγάλο κι αρχοντικό δώρο του Θεού εγώ γιατί το πετώ; Και όχι απλά το πετώ, μα βασανίζω και τον άνθρωπό μου. Διότι δεν είμαι μόνος μου και μόνη μου, ώστε να αποφασίζω και να λέω «εγώ δεν θέλω». Εσύ ίσως να μη θέλεις. Αλλά ο άλλος θέλει! Κι εσένα αυτό δεν σε ενδιαφέρει.

Εύχομαι να κάνεις βήματα προόδου. Και πρόοδος, στη συγκεκριμένη περίπτωση, σημαίνει βήματα εγγύτητας, ενότητας, αγάπης και συζυγικής ολοκλήρωσης. Ολο αυτό εύχομαι να σου φέρει μεγάλη ανάπαυση και χαρά. Και ξεκούραση. Και δοξολογία στον Θεό. Ο Οποίος κρύβεται και μέσα σ’ αυτό το σμίξιμό σας.

Και να ‘σαι σίγουρος ότι το ευλογεί και το χαίρεται. Να χαίρεστε την αγάπη σας! Κι αν είσαι μοναχός ή μοναχικός, ή άνθρωπος μονάχος στη ζωή, να χαίρεσαι την αγάπη και τον έρωτα του Θεού. Του Θεού της αγάπης, που κατοικεί ερωτικά στην καρδιά σου!

π. Ανδρέας Κονάνος

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

Τη μνήμη του Αγίου Ιακώβου του Αποστόλου και αδελφού του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου τιμά σήμερα, 30 Απριλίου, η Εκκλησία μας.

 Ο Απόστολος Ιάκωβος ήταν υιός του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης και πρεσβύτερος αδελφός του Ευαγγελιστού Ιωάννου. Καταγόταν κι αυτός από την Βησθαϊδά της Γαλιλαίας. Ασχολούνταν με την αλιεία μαζί με τον Ιωάννη, έχοντας και οι δύο μαζί τους και τον πατέρα τους, καθώς και πολλούς εργάτες.

Είχαν δικό τους πλοίο και συνεργάτης τους ήταν και ο Απόστολος Πέτρος. Παρ’ όλα αυτά όταν άκουσαν το κήρυγμα του Ιησού «αφέντες τον πατέρα αυτών Ζεβεδαίον εν τω πλοίω μετά των μισθωτών απήλθον οπίσω αυτού» ( Μαρκ. 1, 20).

Ο Ιάκωβος μαζί με τον Ιωάννη επέδειξαν μεγάλο ζήλο ως Μαθητές του Κυρίου. Γι’ αυτό και εκλήθησαν υιοί βροντής και έγιναν μάρτυρες πολλών μεγάλων γεγονότων, που δεν τα εβίωσαν οι άλλοι Απόστολοι. Έγιναν αποκλειστικοί μάρτυρες της Μεταμορφώσεως του Κυρίου.

Είδαν την θαυμαστή ανάσταση της θυγατέρας του αρχισυνάγωγου Ιάρειου και είχαν την ευλογία να προσκληθούν από τον Ιησού κοντά Του κατά τις ώρες της προσευχής και της αγωνίας Του στο κήπο της Γεσθημανή.

Η οικειότητα αυτή οδήγησε προφανώς τον Ιάκωβο με τον αδελφό του Ιωάννη να ζητήσουν μέσω της μητέρας τους από τον Κύριο πρωτοκαθεδρία στην εγκόσμια βασιλεία Του, παρανοώντας την αποστολή του Μεσσία. Οι δύο Μαθητές εζητούσαν από τον Χριστό δόξα με ανθρώπινα κριτήρια, έχοντας κατά νου ότι η Βασιλεία Του είναι αισθητή.

Ο Χριστός όμως, διορθώνοντας την εσφαλμένη δοξασία τους, υποδεικνύει την πραγματική και αιώνια δόξα, η οποία διέρχεται μέσα από το «ποτήριον», που είναι τα Πάθη και ο Σταυρός. Γι’ αυτό τους λέγει: «Ουκ οίδατε τι αιτείσθε. Δύνασθε πιείν το ποτήριον ο εγώ πίνω, και το βάπτισμα ο εγώ βαπτίζομαι;».

Μετά την Πεντηκοστή ο Απόστολος Ιάκωβος εκήρυξε το Ευαγγέλιο στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης. Μεγάλο πλήθος ανθρώπων μεταστρεφόταν στη νέα πίστη και άλλαζε τρόπο ζωής χάρη στο έργο του Ιακώβου. Αυτό εθορύβησε ιδιαίτερα τους άρχοντες των Ιουδαίων, οι οποίοι, το έτος 44 μ.Χ. τον συνέλαβαν και τον αποκεφάλισαν, ως αμνό, με διαταγή του Ηρώδου του Αγρίππα.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Γόνος άγιος, βροντής υπάρχων, κατεβρόντησας, τη οικουμένη, την του Σωτήρος Ιάκωβε κένωσιν, και το ποτήριον τούτου εξέπιες, μαρτυρικώς εναθλήσας Απόστολε, όθεν πάντοτε, εξαίτει τοις σε γεραίρουσι, πταισμάτων ιλασμόν και μέγα έλεος.

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΣΩΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

                Πεμπτουσία της χριστιανικής ζωής είναι η αγάπη. Γι’  αυτό και στις συζητήσεις που πολλοί κάνουν το διάστημα της επέλασης του κορωνοϊού, κυρίως όσοι δεν μετέχουν στην ζωή της Εκκλησίας, παροτρύνουν τους χριστιανούς να δείξουν αγάπη και να μείνουν στο σπίτι τους, να μην εκκλησιάζονται, να μην κοινωνούν, ώστε να μη γίνουν άθελά τους αιτία να μολυνθούν και οι ίδιοι και οι συνάνθρωποί τους. Αν μάλιστα δούνε κάποιοι πιστούς να περνούν από τον ναό ή να ζητούν να κοινωνήσουν, σπεύδουν να τους καταγγείλουν στην αστυνομία, ώστε να μαζευτούν από τους δρόμους οι «επικίνδυνοι».

         «Αν είσαι χριστιανός, δείξε αγάπη με τον συγκεκριμένο τρόπο», μας προτρέπουν. Μας γεμίζουν ενοχές. Μας επισημαίνουν ότι είναι εγωιστική συμπεριφορά να θέλουμε να συναντηθούμε με τους άλλους, διότι αυτό ενέχει κίνδυνο θανάτου. Μιλούν για τα σπίτια μας ως κατακόμβες της πρώτης Εκκλησίας, στις οποίες κρύβονταν οι χριστιανοί από τους Ρωμαίους. Λησμονούν όμως ότι τις κατακόμβες οι χριστιανοί τις δημιούργησαν ακριβώς για να συναντιούνται με τους άλλους. Μιλούν και για διαδικτυακές ενορίες ακόμη, στις οποίες η επικοινωνία μας θα είναι εικονική και εκ του μακρόθεν. Λησμονούν όμως ότι η Εκκλησία δεν είναι λέσχη ανταλλαγής ιδεών, η οποία και εκ του μακρόθεν μπορεί να λειτουργήσει, αλλά ευχαριστιακή σύναξη, στην οποία καλούμαστε να κοινωνούμε Σώμα και Αίμα Χριστού και να γινόμαστε ένα όλοι με τον Χριστό και μεταξύ μας. Τονίζουν ότι δεν πειράζει που δεν κοινωνούμε. Άλλωστε, έτσι κι αλλιώς είμαστε αμαρτωλοί, οπότε μας αξίζει ένα επιτίμιο για να συνέλθουμε, λες και η θεία κοινωνία είναι για τους αγίους και τους αναμάρτητους. Ότι ο Χριστός θέλει από εμάς να σώσουμε τις ζωές των συνανθρώπων μας και όχι να τους βάλουμε σε κίνδυνο, λησμονώντας ότι στην κοινωνία που ζούμε συναντούμε τους συνανθρώπους μας στους τόπους της επιβίωσης, χωρίς εκεί να εγείρουμε ενστάσεις απουσίας αγάπης, αρκεί να τηρούμε με σεβασμό κάποια συγκεκριμένα μέτρα προφύλαξης.

         «Κανείς δεν σώζεται μόνος του». Η κοινωνία η οποία καλλιέργησε τον ατομοκεντρισμό ως στάση ζωής, μέσα από τον καταναλωτισμό, την αποθέωση της λαγνείας, την διάλυση της συζυγίας, τον δικαιωματισμό, διαπιστώνει υποκριτικά ότι υπάρχει ανάγκη ατομικής και κοινωνικής ευθύνης. Μιλά για την «κοινωνική απόσταση», όχι για να χτίσει μετά την κρίση κοινότητες συνάντησης προσώπων που θα εμφορούνται από υπευθυνότητα και αλληλεγγύη και αγάπη, αλλά για να συνεχίσει το ταξίδι του θριάμβου της ατομικότητας. Συνέχισε να ζεις όπως ζούσες, αρκεί να μην κάνεις κακό στον άλλο. Έτσι κι αλλιώς η κοινότητα εμπεριέχει τον κίνδυνο της διασποράς της μόλυνσης. Ο άλλος είναι ο φόβος σου κι εσύ ο φόβος του. Και η αλληλεγγύη, ακόμη και η θυσία απορρίπτεται στην πράξη από τους επικεφαλής των ισχυρών, αφού μπορεί να τους στερήσει τα κέρδη τους.

          Η εκκλησιαστική κοινότητα είναι η συνάντηση όσων έχων αποφασίσει να αγαπούν, να νικούν τα μέτρα τους, να πιστεύουν στον Χριστό, να μοιράζονται με τους άλλους την τροφή, την ελπίδα, τον εαυτό τους και να γίνονται ένα μ’ αυτούς στην θεία κοινωνία. Είναι άλλο τα μέτρα που βοηθούν ώστε να μην βλάψουμε τους άλλους και άλλο η παράνοια στην οποία η καλλιέργεια του φόβου οδηγεί. Ουδείς είναι σωματικά άτρωτος. Η κοινότητα μπορεί προσωρινά να υπάρξει διαδικτυακά και από το σπίτι. Δεν χτίζεται όμως στην απομόνωση, ούτε στην ατομική επιβίωση. Θέλει συνύπαρξη. Προευχόμαστε ώστε το προσωρινό να μη γίνει κανόνας. Ζούμε όμως την Αλήθεια.  

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ

Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η πανδημία του κορονοϊού μας ξεγύμνωσε κυριολεκτικά σε πνευματικό και εκκλησιαστικό επίπεδο.

Γίναμε χίλια κομμάτια , απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλο και όλα αυτά για να υποστηρίξουμε τον Χριστό και την πίστη!!. Χαλάσανε φιλίες, εκτροχιάστηκαν πνευματικά οι άνθρωποι.  

Η πανδημία του κορονοϊού έδειξε κάτι που θα μας ξινίσει αν το ακούσουμε αλλά είναι η αλήθεια και θέλει πνευματικά κότσια να το δεχτούμε : “Ότι έχουμε επιφανειακή ορθόδοξη πνευματικότητα”. Αντί να ενωθούμε, διαλυθήκαμε, αντί να είμαστε αγκαλιά, γυρίσαμε τις πλάτες μας ο ένας στον άλλο για το ποιος έχει δίκιο και περισσότερο “Χριστό” στο μυαλό του. Πάσχουμε απο καρδιακό βίωμα. Αντί να είμαστε, να μιλάμε και να πράττουμε “«Ἐν ἑνὶ στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ»” γίναμε χίλια στόματα και κομματιασμένες καρδιές.

Ρίξαμε πυρά σε ιερείς, δεσποτάδες, Συνόδους, Εκκλησίες και αντί όλοι μαζί να είμαστε ένα, ακόμα και στο λάθος , ακόμα και στην κατηφόρα , ακόμα ........ , διαλυθήκαμε.

Πολλοί είναι όσοι έπεσαν στο αμάρτημα της ιεροκατηγορίας . Αυτό που πρέπει να μας απασχολεί περισσότερο δεν είναι το πότε θα ανοίξουν οι Εκκλησίες για να κοινωνήσουμε αλλά να εξομολογηθούμε τον βόρβορο που εξαπολύσαμε για την Εκκλησία, τους ιερείς, τους δεσποτάδες και τους πατριάρχες.Πολλές ρουφιανιές σε ιερείς δεν έγιναν από Μουσουλμάνους αλλά από δικούς μας ανθρώπους, ίσως και απο ανθρώπους που είχαμε δίπλα μας.

Ούτε ευγένεια δεν έχουμε στη διαφωνία και τη διαφορετικότητα των απόψεων. Η υπακοή καρποφορεί εκεί που διαφωνείς, αλλά δυστυχώς δεν την μπορούμε την υπακοή διότι η χαρά της υπακοής θέλει μετανοημένη καρδιά. Το θέμα δεν είναι να έχεις δίκιο αλλά το πως το εκφράζεις, διότι αν το εκφράσεις λάθος το χάνεις.

Θέλουμε ό,τι θέλουμε εδώ και τώρα. Θέλουμε να κοινωνήσουμε όπως εμείς θέλουμε , θέλουμε τον Χριστό που έχουμε μέσα στο μυαλό μας, θέλουμε την Ορθοδοξία όπως τη φανταζόμαστε. Όλη μας η πνευματική ζωή ένα ΕΓΩ και ένα ΘΕΛΩ.

Πόσοι άνθρωποι προσευχήθηκαν για τους κληρικούς και την Ιερά Σύνοδο;

Σκέφτηκε κανείς τον ιερέα που λειτουργεί με άδεια στασίδια και δακρυσμένη και τραυματισμένη καρδιά; Για τους περισσότερους ο ιερέας είναι ο θρησκευτικός υπάλληλος...τίποτε περισσότερο πέρα από αυτό .

Σκέφτηκε κανείς αυτόν τον άνθρωπο πίσω από το ράσο που προσεύχεται για όλους και δέχεται σφαίρες από παντού ακόμα και από μέλη της οικογένειάς του; Σκέφτηκε κανείς ποτέ αυτόν τον άνθρωπο έστω και στην προσευχή του; Έστω με έναν προσευχητικό λογισμό ;

Ακούσαμε απίστευτα πράγματα ακόμα και να φύγουμε από την Εκκλησία να ανοίξουμε άλλους δρόμους, να σπάσουμε πόρτες Εκκλησιών και να βγούμε στις πλατείες με τα Άγια Ποτήρια.

Τελικά στην Ελλάδα έχουμε πολλές “ατομικές Ορθοδοξίες”. Οι περισσότεροι ψάχνουν “μαγικά” θαύματα για να στηρίξουν κάποια εσωτερική πίστη. Ο ένας πιστεύει στη φλεγόμενη Αγία Τράπεζα που τελικά δεν ήταν από τον τάφο του Γέροντος Εφραίμ, ούτε η φωτιά ήταν το άκτιστο Φως, ο άλλος λέει ότι ήρθε το τέλος του κόσμου και ο αντίχριστος, ο άλλος θέλει Άγιο Φως στο σπίτι του αλλά δεν θέλει να μετανοήσει και να εξομολογηθεί. Άλλος νομίζει ότι κάνοντας ένα σταυρό με λάδι στο παράθυρο του σπιτιού του θα φύγει το κακό από την οικογένειά του αλλά την αγάπη μέσα στο σπίτι του μπορεί να μην θέλει να τη βάλει.

Ουρλιάζουμε για να κοινωνήσουμε τον Χριστό αλλά με το στόμα μας έχουμε θάψει τους μισούς παπάδες της υφηλίου. Θέλουμε όμως να κοινωνήσουμε ....  

Φωνάζουμε έστω και δικαίως γιατί δεν χτυπάνε οι καμπάνες αλλά έπρεπε σαν ήχος καμπάνας να ακούγονται τα γόνατά μας από τις μετάνοιες αλλά που ....

Τα πληκτρολόγια πήραν φωτιά ενώ έπρεπε να είχαμε λιώσει τα κομποσχοίνια...

Νομίζουμε ότι έχουμε τη σωτηρία στο τσεπάκι μας. Έχουμε μια Ορθοδοξία που αν δούμε κάποιον αλλόθρησκο στον παράδεισο θα πούμε στον Χριστό “Είπαμε! ΟΧΙ και έτσι !!! Το παράκανες!!!!”.

Ακούμε πολλές φορές από “Ορθόδοξους Χριστιανούς” και ανθρώπους της Εκκλησίας απίστευτα πράγματα : Να πεθάνουν οι μετανάστες, να κρεμάσουμε τους Ομοφυλόφιλους, να ξυρίσουμε τους παπάδες και τους δεσποτάδες αλλά κατά τα άλλα θέλουμε να κοινωνήσουμε τον Χριστό...

Δεν θέλει κανείς να του δείξω το inbox από το email μου , το viber, το messenger διότι τα λόγια από ανθρώπους που ήθελαν να κοινωνήσουν ντρέπομαι μόνο που τα διαβάζω...

Υβρεις από αγνώστους απλά επειδή φοράμε ράσο και δεν βγήκαμε με τα καλάσνικοφ για να ανοίξουμε τις πόρτες των Εκκλησιών και να κηρύξουμε πόλεμο κατά των αντίχριστων.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά είδα σε πολλές περιπτώσεις περισσότερο Χριστό σε ανθρώπους που χαρακτήριζαν τον εαυτό τους “άθεο” και περισσότερο σκοτάδι σε ανθρώπους που έκαναν μεγάλους σταυρούς και καμάρωναν ότι ήταν και άνθρωποι της Εκκλησίας. Τελικά όμως αυτοί οι άθεοι δεν ήταν άθεοι απλά απέρριπταν τον Θεό των Φαρισαίων.

Υπάρχουν όμως ακόμα ψυχούλες που το λέει η καρδιά τους αλλά δεν τον λένε σε κανέναν παρά μόνο ψιθυριστά στην εικόνα του Κυρίου. Χαίρομαι όταν συναντώ πιστούς που έχουν υγιή πίστη με γνώση αλλά και με μετάνοια. Αυτές οι ψυχές διασώζουν το γνήσιο Ορθόδοξο φρόνημα.

Σε έναν κόσμο βαβούρας, χάους, τελικά ο καλύτερος δρόμος είναι αυτός της σιωπής , της υπακοής και της προσευχής.... αλλιώς χάνεσαι τελείως και σε τρώει το τέρας της υπερηφάνειας και της αυτοδικαιώσεως που νομίζει ότι πιστεύει στον Χριστό αλλά το παίζει Χριστός ο ίδιος , δηλαδή είναι στην ουσία αντίχριστος.

Εύχομαι το αναστάσιμο Φως να φανερώσει τα χάλια μας και να τα θεραπεύσουμε... Χριστός Ανέστη!

ΤΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΓΝΩΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ

Αν θέλεις η ημέρα σου να περάσει καλά, να ξυπνάς νωρίς και να σκουπίζεις το δωμάτιό σου, παραγγέλλει ο άγιος Σεραφείμ. Κι αν θέλεις η ζωή σου να είναι όμορφη, κάθε πρωί να σκουπίζεις την ψυχή σου από το μίσος και τη μνησικακία.

Εκρίζωσε με κάθε επιμέλεια το μίσος και τη μνησικακία. Μην αφήσεις το ελάχιστο ίχνος της. Η μνησικακία διώχνει τη χαρά και φέρνει θλίψη. Ο μνησίκακος ποτέ δεν γελάει. Είναι πάντα θλιμμένος. Ενώ όποιος έχει αγάπη είναι πάντα χαρούμενος. Διότι η αγάπη είναι ο ίδιος ο Θεός. «Ο Θεός αγάπη εστί», λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Και ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής «ει τις την αγάπην εκτήσατο, τον Θεόν εκτήσατο».

Βέβαια δεν είναι εύκολη η αγάπη. Δεν είναι συναισθηματική γλυκολογία ή ερεθισμός φαντασίας. Πρέπει πολύ να πονέσεις, να υποφέρεις, να θυσιάσεις το εγώ σου, το σαρκικό σου φρόνημα, την φιλαυτία σου και την φιλαρέσκειά σου για ν’ αποκτήσεις την αγάπη του Θεού. Όταν όμως αποκτήσεις την αγάπη, απέκτησες μια μόνιμη πηγή ευτυχίας μέσα σου.

Όπως οι πηγές στα ψηλά βουνά της πατρίδος μας συνεχώς αναβλύζουν δροσιστικό νερό, έτσι και η αγάπη συνεχώς αναβλύζει χαρά, καλωσύνη, ειρήνη, ευτυχία.

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του χριστιανού είναι η αγάπη. Εκείνος που δεν πιστεύει στον Ιησού Χριστό δεν έχει αγάπη. Η αγάπη είναι η δωρεά, το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος. «Καρπός δε του Πνεύματός εστιν αγάπη, χαρά, ειρήνη», γράφει ο απόστολος Παύλος. Και κατά τον ίδιο Απόστολο, «εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον… Και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι» (Α’ Κορ. 13:1-3).

Άρα η αγάπη είναι ανώτερη από την φιλανθρωπία (εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, που σημαίνει εάν πουλήσω όλη μου την περιουσία και αγοράσω ψωμί και το μοιράσω στους ανθρώπους). Ανώτερη και από το μαρτύριο. Εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Και από την πίστη είναι ανώτερη η αγάπη. Και εάν έχω πίστιν ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι.

Και εν συνεχεία ο Παύλος, αφού ομιλεί για το μεγαλείο της αγάπης, ομιλεί για τις ενέργειες της αγάπης. «Η αγάπη πάντα στέγει (όλα τα σκεπάζει), πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει». Χωρίς αγάπη δεν μπορούμε να ζήσουμε. Χωρίς αγάπη η ζωή είναι άχαρη, ανούσια, πικρή. Οι διανθρώπινες σχέσεις προβληματικές. Η οικογένεια χωρίς αγάπη γίνεται τόπος μαρτυρίου και θλίψεως. Πόσο όμορφα, επίκαιρα τα λόγια του μεγάλου ανθρωπιστή Ραούλ Φολερώ: Πάρετέ το είδηση. Ή θα έχουμε αγάπη και θα ζήσουμε όλοι ή θα έχουμε μίσος και θα σβύσουμε όλοι και όλοι μαζί. Την αγάπη μάς την εδίδαξε ο Κύριος στην επί του όρους ομιλία.

«Ηκούσατε ότι ερρέθη, αγαπήσεις τον πλησίον σου και μισήσεις τον εχθρόν σου. Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς, όπως γένησθε υιοί του πατρός υμών του εν ουρανοίς, ότι τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθ. 5:43-45).

Δια δε του παραδείγματός του μας εδίδαξε την αγάπη επί του ξύλου του Σταυρού, όπου υπομένοντας πόνους και ωδίνες, τις οποίες ουδείς κατάδικος υπέμεινε ποτέ, από του ύψους του Σταυρού περιέβαλε με αγάπη όλη του τη δημιουργία και παρακαλούσε τον ουράνιο Πατέρα να συγχωρήσει τους σταυρωτές του: «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».

Τον Κύριο μιμούμενος ο πρώτος μάρτυς της πίστεως Στέφανος λιθοβολιζόμενος έλεγε: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην· και τούτο ειπών εκοιμήθη» (Πράξ. 7:60).

Αγάπα λοιπόν, ω άνθρωπε του Θεού, και μη αποκάμεις, μη κουρασθείς να αγαπάς.

Στα τελευταία χρόνια του χρονικού της ανθρωπότητος, τότε που θα βασιλεύει η ανομία, η οποία και θα ανεβάσει στην παγκόσμια εξουσία τον Αντίχριστο, η αγάπη θα σβύσει. «Δια το πληθυνθήναι την ανομίαν, ψυγήσεται η αγάπη των πολλών». Συ όμως μη κουρασθείς να αγαπάς. Και αυτή σου η αγάπη θα σου αποσβύσει τις αμαρτίες σου, θα σου λευκάνει την ψυχή σου, θα σου καύσει κάθε πάθος και κάθε αδυναμία και πνευματική ατέλεια και θα σου εξασφαλίσει μια λαμπρή θέση στην βασιλεία των ουρανών.

Αρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλου

"ΑΓΓΕΛΟΣ ΘΕΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΕΡΕΥΣ"

(Ἐπιστολὴ γέροντος Φιλόθεου Ζερβάκου, 5-2-1958)

…Ἔχεις δίκαιον νὰ φοβῆσαι νὰ εἰσέλθῃς εἰς τὴν Ἱερωσύνην.

Τὸν φόβον αὐτὸν τὸν εἶχον ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, δι᾿ αὐτὸ καὶ πολλοὶ ἔφευγον τὴν ἱερωσύνην ταπεινούμενοι, στοχαζόμενοι ἀφ᾿ ἑνὸς τὸ ὕψος τῆς ἱερωσύνης, τὴν καθαρότητα καὶ τὴν ἁγιότητα τὴν ὁποίαν ὀφείλει νὰ ἔχῃ ὁ ἱερεύς, ἀφ᾿ ἑτέρου τὰς εὐθύνας τὰς ὁποίας ἀναλαμβάνει ἀπὸ τὴν στιγμὴν κατὰ τὴν ὁποίαν λαμβάνει τὸ χάρισμα τῆς Ἱερωσύνης.

Πολλοὶ δὲ ἐκ τῶν Ἁγίων καὶ ἐκρύπτοντο διὰ νὰ ἀποφύγουν τὴν ἱερωσύνην καὶ τότε ἐδέχοντο, ὅταν ὁ Κύριος τοὺς ἀπεκάλυπτε, ἢ ὅλος ὁ δῆμος τοὺς πρότεινε ὡς ἀξίους, δι᾿ αὐτὸ καὶ ἐπεκράτησε κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους τό, ἢ θεόκλητος ἢ δημόκλητος.

Ἀλλὰ κατὰ τοὺς σημερινοὺς χρόνους, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, ἐπικρατεῖ ἡ δαιμονόκλητος (δαιμονοπρόβλητος) ἢ ὑπερηφανοεαυτοπρόβλητος, ὃ ἐστὶ πολλούς, αἰσχρούς, φαύλους, ἀσεβεῖς, ἁμαρτωλούς, ἀναξίους, τοὺς προτείνει, τοὺς προβάλλει ὁ διάβολος εἰς ἱερωσύνην καὶ ἀρχιερωσύνην, πολλοὶ δὲ μόνοι τους προτείνουν ἑαυτοὺς ἐξ ἑωσφορικῆς ὑπερηφανείας καὶ οἰήσεως κατεχόμενοι, μὴ στοχαζόμενοι οἱ ἄφρονες, ὅτι ὁ ἱερεύς, ὁ λειτουργὸς τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ ὀφείλει νὰ εἶναι σώματι καὶ ψυχῇ καθαρότερος καὶ λαμπρότερος τῶν ἡλιακῶν ἀκτινῶν, καὶ ἀνώτερος καὶ ὑψηλώτερος καὶ ἁγιώτερος πάντων τῶν ἀνθρώπων. Ἄγγελος Θεοῦ Παντοκράτορος εἶναι ὁ Ἱερεύς, ἀλλὰ στοχαζόμενοι οἱ ματαιόφρονες, οἱ γηϊνόφρονες, οἱ κουφοὶ καὶ ἐπηρμένοι, ὅτι θὰ αὐξήσῃ ἡ τιμή των, ἡ δόξα των, καὶ οἱ ἄνθρωποι θὰ τοὺς φιλοῦν τὸ χέρι παντοῦ, θὰ τοὺς θαυμάζουν, ὅταν θὰ λειτουργοῦν ἐνδεδυμένοι χρυσοΰφαντα ἱερά, θὰ αὐξήσουν τὰ ὑλικὰ συμφέροντά των, … καὶ ἀφοῦ θησαυρίσουν ἐπὶ τῆς γῆς, τότε θὰ εἰποῦν εἰς τὴν ψυχήν των, ὡς ὁ ἄφρων του Εὐαγγελίου· «ψυχὴ ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά, φάγε, πίε, εὐφραίνου, ἀναπαύου».

Αὐτὰ στοχαζόμενοι καὶ διανοούμενοι ἐν ἑαυτοῖς, οἱ δαιμονόκλητοι καὶ ὑπερηφανοαυτόκλητοι, κινοῦν πάντα λίθον, τρέχουν ἄνω κάτω, βάζουν μεσίτας, πρωθυπουργούς, ὑπουργούς, βουλευτάς, πολιτικούς, μητροπολίτας κ.λπ., διὰ νὰ λάβουν τὴν Ἱερωσύνην καὶ Ἀρχιερωσύνην.

Καὶ ὅταν τὴν λάβουν, ἐπειδὴ ἀναξίως τὴν ἔλαβον, τοὺς ἐγκαταλείπει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ γίνονται σκότος ἀντὶ φωτὸς καὶ μεταδίδουν εἰς τοὺς ἀνθρώπους, ἀντὶ φωτὸς σκότος καὶ γίνονται αἰτία νὰ βλασφημῆται τὸ ὄνομα τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ.

Ἡ σημερινὴ ἀθλιωτάτη καὶ οἰκτροτάτη κατάστασις τῆς κοινωνίας ὀφείλεται ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον εἰς τοὺς ἀναξίους ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, διότι ὅταν τὸ φῶς γίνῃ σκότος, τὸ σκότος πόσον;

Διὰ τοὺς τοιούτους ἐσκοτισμένους καὶ τετυφλωμένους ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς λέγει ὁ σοφὸς Νεῖλος· «Ῥαδίως ἡ τῶν ποιμένων καὶ προεστώτων ἀσέβεια καὶ ἀμέλεια ἀπόλυσι τοὺς ποιμαινομένους», καὶ ὁ θεῖος Χρυσόστομος λέγει· «Οὐ πάντας χειροτονεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, (ἐννοῶν τοὺς ἀναξίους) ἀλλὰ διὰ πάντων ἐνεργεῖ», ἐννοῶν ὅτι τὰ Μυστήρια τελοῦνται καὶ ὑπὸ ἀναξίων, ὄχι διὰ τὴν ἀναξιότητά των, ἀλλὰ διὰ τὸν ἁγιασμὸν καὶ τὴν σωτηρίαν τῶν πιστῶν.

Τελειοῦν δὲ αὐτὰ ὄχι οἱ ἀνάξιοι, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον…

Ὁ νῦν Μακαριώτατος Θεόκλητος εἰς τὰς χειροτονίας ποὺ κάμνει εἶναι προσεκτικὸς καὶ διακριτικός.

Ἐφ᾿ ὅσον σὲ προτείνει ὁ Μακαριώτατος δὲν εἶσαι αὐτόκλητος, ἔχεις δὲ καὶ συναίσθησιν καὶ φόβον διὰ τὸ ὕψιστον ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης καὶ τὰς εὐθύνας, καὶ ἐπειδὴ ζητᾷς τὴν γνώμην μου, ἡ γνώμη μου καὶ συμβουλή μου εἶναι:

Ἐάν, ὡς ἄνθρωπος, δὲν ἐμόλυνες τὸν ἑαυτόν σου μὲ θανάσιμον τινὰ ἁμαρτίαν σαρκικὴν καὶ λοιπάς, νὰ κάμῃς ὑπακοὴν καὶ νὰ δεχθῇς τὴν Ἱερωσύνην· καὶ ἐάν, ὡς ἄνθρωπος, ἔχῃς τινὰς ἀτελείας καὶ ἀδυναμίας, ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου, ἡ τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα, θὰ τὰ ἀναπληρώσῃ· ὅταν δὲ τὴν διακονίαν σου ἐκπληρώσῃς μὲ ἐπιμέλειαν, μὲ προθυμίαν, μὲ ζῆλον καὶ μὲ πίστιν, τότε θὰ λάβῃς τὸν ἐν οὐρανοῖς ἁμαράντινον στέφανον, τὸν ὁποῖον θὰ σοὶ ἀποδώσῃ ὁ δίκαιος Κριτὴς εἰς τὴν ἡμέραν τῆς ἀνταποδόσεως…

ΝΑ ΒΟΥΤΗΞΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΥ

«Πρέπει να βουτήξουμε το νου μας στο Πνεύμα το Άγιο, στο Νου του Θεού και τότε θα βλέπουμε τα μεγαλεία Του».

Γερ. Μακρίνα Βασσοπούλου, Καθηγ. Ι.Μ. Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριάς Βόλου

ΟΙ "ΣΤΑΓΟΝΙΤΣΕΣ" ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

 Ὅταν ρωτήθηκε ἕνας γνωστός σεναριογράφος, ποιό θεωρεῖ τό μεγαλύτερο πρόβλημα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἀπάντησε:
-Μεγαλύτερο πρόβλημα θεωρῶ τήν γενικευμένη διαφθορά, πού σταλάζει σιγά-σιγά ἀπό πάνω καί καθοδηγεῖ τόν λαό...
Δέν θά δοῦμε τό θέμα τόσο ...κοινωνιολογικά, ὅσο στό ἐπίπεδο τῆς προσωπικῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Εἶναι φανερό ὅτι κάθε πνευματική καθίζηση ξεκινάει ἀπό κάποιες δῆθεν «ἀσήμαντες» ἀμέλειες καί ἀπό μερικά δῆθεν «ἀθῶα» «δέν πειράζει». Ἔτσι ἀρχίζουν οἱ συμβιβασμοί μέ τήν ἁμαρτία. Καί ἀπό τίς μικρές ὑποχωρήσεις φτάνουμε στό μεγάλο κατρακύλισμα. Οἱ μεγάλες πτώσεις ποτέ δέν συμβαίνουν ἀπότομα.

Ὁ ἅγιος Κασσιανός μᾶς διέσωσε τήν θαυμάσια διδασκαλία τοῦ ἀββᾶ Θεοδώρου ἀπό τήν Αἴγυπτο, ὁ ὁποῖος λέγει σχετικά:
«Ἕνα σπίτι, ὅσο παλιό κι ἄν εἶναι, ποτέ δέν καταρρέει ξαφνικά. Αὐτό μπορεῖ νά συμβῆ εἴτε ἀπό μιά βασική κατασκευαστική ἀτέλεια εἴτε ἀπό μακροχρόνια ἀμέλεια τῶν ἐνοίκων του.
 Ἐνδέχεται, τό νερό, πού ἔμπαινε στήν ἀρχή σταγόνα-σταγόνα ἀπό κάποια σχισμή, νά προκάλεσε μέ τόν καιρό τό σάπισμα στόν σκελετό τῆς στέγης. Μπορεῖ τά ἀνοίγματα νά αὐξάνονταν λίγο-λίγο καί ἔτσι νά ἄρχισαν οἱ μεγαλύτερες καθιζήσεις. Τελικά, σέ μιά καταιγίδα, μπῆκε ἡ βροχή ὁρμητικά σάν χείμαρρος καί κατέρρευσε τό σπίτι. 

Λέει ἡ ἁγία Γραφή: «Ἀπό ὀκνηρία πέφτουν τά δοκάρια τῆς στέγης καί ἀπό τήν ἀμέλεια τοῦ νοικοκύρη θά στάξει τό σπίτι» (Ἐκκλ. 10, 18).
Αὐτή ἡ εἰκόνα δείχνει καθαρά τό τί μπορεῖ νά συμβῆ στήν ψυχή. Ὁ σοφός
Σολομώντας λέει κάτι σχετικό μέ διαφορετικούς ὅρους: «Οἱ σταγόνες», λέει, «πού στάζουν ἀπό τήν στέγη, θά βγάλουν τόν ἄνθρωπο τόν καιρό τοῦ χειμώνα ἔξω ἀπό τό σπίτι του» (Παροιμ. 27, 15).
Συγκρίνει πολύ ἐπιτυχημένα τήν ἀμελῆ ψυχή μέ τό σπίτι καί μέ τήν στέγη, τήν ὁποία ἀμελεῖ ὁ νοικοκύρης νά συντηρήσει. Ἐξαιτίας αὐτῆς τῆς ἀμέλειας, φθάνουν μέχρι τήν ψυχή ἀνεπαίσθητες – στήν ἀρχή – προσβολές τῶν παθῶν, σάν πολύ μικρές σταγονίτσες βροχῆς. Ἄν, ὅμως, τίς παραμελήσουμε αὐτές τίς σταγονίτσες - ἐπειδή τίς θεωροῦμε ἀσήμαντες – σίγουρα θά ὑποστοῦμε τίς ἀκόλουθες ἐπιπτώσεις:
Οἱ «σταγονίτσες» τῶν παθῶν θά διαφθείρουν μέ τόν καιρό τίς ἀρετές, πού ἀποτελοῦν τήν στέγη τοῦ σπιτιοῦ· ἔπειτα, τά πάθη θά φουντώσουν σάν πλημμύρα, πού θά κατακλύσει τήν ψυχή· καί στήν συνέχεια θά ἔλθουν οἱ «χειμωνιάτικες μέρες», δηλαδή ὁ καιρός τῶν δαιμονικῶν πειρασμῶν. Ἡ ἔφοδος τῶν δαιμόνων θά πέσει σάν καταιγίδα πάνω στήν ψυχή, καί θά τήν «ξεσπιτώσουν»· θά τήν διώξουν ἀπό τήν κατοικία τῶν ἀρετῶν.
Ἔτσι ἡ ψυχή θά ἀναγκαστεῖ νά ἐγκαταλείψει τήν ἀνάπαυση καί τήν εἰρήνη τῶν ἀρετῶν, δηλαδή ἕνα «τόπο», πού μέ τόσους κόπους καί τόσο πολυχρόνιες προσπάθειες εἶχε καταφέρει νά κατακτήσει!...» Τί κρῖμα!...

Πόσο ἐπιτακτικό εἶναι, ἑπομένως, τό νά ἐπισκευάζουμε ἀμέσως - μέ τήν σωστή μετάνοια - κάθε «χαραμάδα», πού πάει νά ἀνοίξει στήν στέγη τῆς ψυχῆς. ξυπνώντας ἀκόμη καί ἀπό τήν πιό μικρή σταγόνα πάθους πού νιώσαμε νά στάζει!

Βαρνάβας Λαμπρόπουλος (Ἀρχιμανδρίτης)

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΙΑΣΟΝΑΣ ΚΑΙ ΣΩΣΙΠΑΤΡΟΣ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Τη μνήμη των Αγίων Ιάσωνος και Σωσιπάτρου των Αποστόλων τιμά σήμερα, 29 Απριλίου, η Εκκλησία μας.

Οι Άγιοι Απόστολοι Ιάσων και Σωσίπατρος ανήκουν στη χορεία των Αποστόλων του Κυρίου και κατάγονταν ο μεν Ιάσων από την Ταρσό ή τη Θεσσαλονίκη, κατά το παλαιό χειρόγραφο, όπως σημειώνει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο δε Σωσίπατρος από την Αχαΐα.

Το όνομα του Ιάσων απαντά σε δύο από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Στις Πράξεις των Αποστόλων και στην προς Ρωμαίους Επιστολή του Παύλου.

Ο Απόστολος Παύλος, μετά τους Φιλίππους, ήλθε στην Θεσσαλονίκη, όπου δίδαξε επί τρεις εβδομάδες. Η διδασκαλία του επέσυρε το μίσος των Ιουδαίων, οι οποίοι στράφηκαν εναντίον του, παρακινώντας και τους αγοραίους της πόλεως. Επειδή φιλοξενούνταν στο σπίτι του Ιάσονος, οι Ιουδαίοι τον αναζήτησαν εκεί. Δεν τον βρήκαν όμως, γι’ αυτό έσυραν τον Ιάσονα και τους άλλους αδελφούς στους πολιτάρχες, δηλαδή στους δημοτικούς άρχοντες. Στην αφήγηση αυτή των Πράξεων των Αποστόλων αναφέρεται για πρώτη φορά το όνομα του Ιάσονα. Στην προς Ρωμαίους Επιστολή ο Παύλος αναφέρει τον Ιάσονα με εκείνους που απηύθυναν χαιρετισμούς στους παραλήπτες της Επιστολής.

Από την Αγία Γραφή, από την οποία έχουμε τις πρώτες πληροφορίες και συγκεκριμένα στην προς Ρωμαίους Επιστολή, ο Ιάσων και ο Σωσίπατρος χαρακτηρίζονται «συγγενείς» του Αποστόλου Παύλου. Ο χαρακτηρισμός αυτός δημιούργησε ορισμένα ερωτήματα. Κατά πάσα πιθανότητα σημαίνει ότι ο Παύλος και ο Ιάσων ήταν ομότεχνοι, πάντως όχι συγγενείς εξ αίματος. Εν τούτοις, όπως δέχονται οι ερευνητές, ο αναφερόμενος στις Πράξεις των Αποστόλων και στην Επιστολή είναι ένα και το αυτό πρόσωπο.

«Τούτου τού Ιάσονος», λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, «καί Λουκάς μέμνηται. Ου γάρ απλώς συγγενήν μέμνηται, ει μή καί τήν ευσέβειαν είεν εοικότως αυτώ». Με το ίδιο πνεύμα ομιλεί και ο Θεοφύλακτος: «Ει μή γάρ τοιούτοι ήσαν, ουκ άν αυτών εμνήσθη». Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουν ο Θεοδώρητος Κύρου, ο Οικουμένιος και όλοι οι νεότεροι ερμηνευτές. Δέχονται δηλαδή ταυτισμό του Ιάσονος των Πράξεων και της Επιστολής.

Ο Ιάσων φαίνεται ότι διατηρούσε μικρό εργαστήριο υφαντουργίας, στο οποίο ο Παύλος βρήκε εργασία. Αυτό σημαίνει ότι ο συνεργάτης του Αποστόλου ήταν εγκατεστημένος στη Θεσσαλονίκη και ίσως μονίμως. Το Μηναίον της Εκκλησίας φέρει τον Ιάσονα Ταρσέα ως προς την καταγωγή. «Τούτων ο μέν Ιάσων Ταρσεύς ήν, ός καί πρώτος εκείθεν ζωγρείται πρός τήν ευσέβειαν».

Ίσως η άποψη αυτή σχηματίσθηκε από την φράση του Παύλου «οι συγγενείς μου» και κυρίως από παρερμηνεία σχετικής φράσεως των λεγομένων «Πράξεων τών Αγίων», έργο κατά πάσα πιθανότητα του 9ου αιώνα μ.Χ. Οι «Πράξεις τών Αγίων» αναφέρουν ότι ο Ιάσων καταστάθηκε από τον Παύλο, Επίσκοπος Ταρσού. «Εξ αρχής», λέγει το κείμενο των «Πράξεων τών Αγίων», «ομού Ιάσων τής Ταρσού μητρόπολιν κυβερνών εμπεπίστευτο παρά Παύλου ως οικείαν πατρίδα». Αλλά το «οικείαν πατρίδα» δεν αναφέρεται στον Ιάσονα, αλλά στον Ταρσέα Παύλο, που εμπιστεύθηκε την πατρίδα του στον Ιάσονα. Αλλά και αν ακόμη ο Ιάσων καταγόταν από την Ταρσό, δεν θα ήταν Χριστιανός πριν από την εγκατάστασή του στη Θεσσαλονίκη.

Τούτο είναι εύκολο να το ισχυρισθούμε, διότι εάν είχε γνωρίσει την χριστιανική πίστη στην Ταρσό, βρισκόμενος στην Θεσσαλονίκη έπρεπε τουλάχιστον να είχε προλειάνει το έδαφος. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Ιάσων ζούσε στην Θεσσαλονίκη και ότι έγινε μαθητής του Αποστόλου Παύλου.

Η γνώμη του Holzner ότι ο Απόστολος Παύλος ήλθε από τους Φιλίππους στη Θεσσαλονίκη κομίζοντας Επιστολές προς τον Ιάσονα, συνηγορεί υπέρ της απόψεως εκείνης ότι ο Παύλος δεν γνώριζε τον Ιάσονα και ότι ο Ιάσων γνώρισε τον Χριστιανισμό από τον Παύλο. Ο Απόστολος Παύλος στα πρώτα χρόνια της ιεραποστολικής δράσεώς του, επισκεπτόταν καταρχήν τους Ιουδαίους και έπειτα απευθυνόταν στους Εθνικούς.

Έτσι και στη Θεσσαλονίκη, όπως είναι γνωστό, πρώτα επισκέφθηκε τη συναγωγή, όπου και μίλησε. Πολλοί από τους ερμηνευτές ισχυρίζονται ότι ο Ιάσων ήταν Ιουδαίος. Το όνομα Ιάσων ήταν συνηθισμένο στους Έλληνες, το έπαιρναν όμως και πολλοί Ελληνιστές Ιουδαίοι. Η πληροφορία του Δωροθέου Τύρου, ότι ο Ιάσων ήταν ένας από τους Εβδομήκοντα Μαθητές του Κυρίου έχει αποκρουσθεί.

Η δράση του Ιάσονος, αρχίζει αμέσως μετά την μεταστροφή του στον Χριστό. Φιλοξενεί τον Παύλο στο σπίτι του, προσφέρει στον δάσκαλο και στους πρώτους Χριστιανούς τη βοήθειά του, διαθέτει το ίδιο του το σπίτι για τις συνάξεις και υφίσταται διώξεις χάρη του Ευαγγελίου. Η αναζήτηση του Παύλου από τους Ιουδαίους και η σύλληψη του Ιάσονος στη Θεσσαλονίκη ήταν πράξη ανεύθυνη.

Αν πράγματι οι κατηγορίες ότι ενεργούσε κατά του Καίσαρος ήταν επιβεβαιωμένες, τότε έπρεπε να γίνει έρευνα όχι από τον όχλο, αλλά από τις αρχές. Οι πολιτάρχες, ύστερα από εξέταση στην οποία υπέβαλαν τον Ιάσονα και τους αδελφούς, τους άφησαν ελεύθερους και τους διαβεβαίωσαν ότι δεν επρόκειτο να ενοχληθούν. Παρόλα αυτά, η θέση του Ιάσονος δεν έπαυσε να είναι επισφαλής.

Όλα αυτά αποτελούν προοίμιο άλλων διώξεων που επρόκειτο να υποστεί ο Ιάσων. Ο ιερός Χρυσόστομος, επαινώντας τον Απόστολο Ιάσονα, τον χαρακτηρίζει θαυμαστό: «Θαυμαστός ο ανήρ εις κινδύνους εαυτόν εκδούς καί εκπέμψας αυτούς».

Μετά τα συμβάντα στη Θεσσαλονίκη, ο Παύλος αναχωρεί γρήγορα για την Βέροια. «Οι δέ αδελφοί διά νυκτός εξέπεμψαν τόν τε Παύλον καί Σίλαν εις Βέροιαν». Πρωτοστάτης για τη φυγάδευση του διδασκάλου τους ήταν ο Ιάσων, ο οποίος έμεινε στη Θεσσαλονίκη διοργανώνοντας την πρώτη Εκκλησία.

Όταν οι Απόστολοι Τιμόθεος και Σίλας πήγαν στην Κόρινθο, ο Ιάσων τους έδωσε χρήματα για τον Παύλο. Και όταν ο Απόστολος Παύλος έγραφε την προς Ρωμαίους Επιστολή, ο Ιάσων ήταν στην Κόρινθο και απηύθυνε χαιρετισμούς στους Χριστιανούς της κοινότητος της Ρώμης.

Μια παράδοση φέρει τον Απόστολο Ιάσονα Επίσκοπο της γενέτειρας του διδασκάλου του, τον δε Απόστολο Σωσίπατρο Επίσκοπο Ικονίου. Άλλη πάλι παράδοση, την οποία όμως αποκρούουν οι ερμηνευτές, θέλει τον Ιάσονα Επίσκοπο Ικονίου. Τόσο ο Ιάσων όσο και ο Σωσίπατρος ήλθαν στην Κέρκυρα, όπου ανέπτυξαν πλούσια δράση.

Και οι δύο συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου, εξαιτίας της ιεραποστολικής τους δραστηριότητας, συκοφαντήθηκαν, συνελήφθησαν και ρίχθηκαν στη φυλακή από τον ηγεμόνα Κερκυλλίνο. Στην φυλακή μετέστρεψαν επτά ληστές στον Χριστό, οι οποίοι αργότερα μαρτύρησαν για την πίστη τους και το δεσμοφύλακα Αντώνιο. Οι δύο Απόστολοι παραδόθηκαν από τον ηγεμόνα στον έπαρχο Καπριανό, ο οποίος μην μπορώντας να τους μεταπείσει, τους έριξε στην φυλακή.

Τα βασανιστήρια που υπέστησαν από τον έπαρχο οι δύο Απόστολοι, συγκίνησαν την θυγατέρα του ηγεμόνος, Κέρκυρα, η οποία ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό. Οι δύο Απόστολοι ρίχθηκαν σε ένα σιδερένιο καζάνι, όπου υπήρχε πίσσα και ρητίνη. Ο Ιάσων εξήλθε αβλαβής, ενώ ο Σωσίπατρος πέθανε. Από τη δοκιμασία αυτή των δύο Αποστόλων, ο ηγεμόνας μετανόησε, κατηχήθηκε, βαπτίσθηκε και μετονομάσθηκε Σεβαστιανός.

Ο Απόστολος Ιάσων, όπως αναφέρουν οι «Πράξεις τών Αγίων», έζησε μέχρι τα βαθειά γεράματα, διακονώντας την Εκκλησία της Κέρκυρας και χτίζοντας ναούς. Οι Κερκυραίοι για την προσφορά των δύο Αποστόλων, τους ευλαβούνται και προς τιμήν τους υπάρχει περικαλλής ναός, που θεωρείται ο αρχαιότερος στην πόλη.

Οι τίμιες κάρες των Αγίων Αποστόλων Ιάσονος και Σωσιπάτρου φυλάσσονται με ευλάβεια στην ιερά μονή Οσίου Λουκά Βοιωτίας.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Δυάς η ομότροπος, των Αποστόλων Χριστού, Ιάσων ο ένδοξος, Σωσίπατρος ο κλεινός, συμφώνως τιμάσθωσαν ούτοι γαρ δεδειγμένοι, τον της χάριτος λόγον, ηύγασαν εν Κερκύρα, ευσεβείας το φέγγος, πρεσβεύοντες τω Κυρίω, υπέρ των ψυχών ημών.

ΟΤΑΝ ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ ΤΟ ΦΩΣ

Δεν είναι φίλος μου με την βαθιά έννοια της λέξεως. Είναι γνωστός μου. Δεν έχουμε κοινές εμπειρίες ζωής. Δεν έχει κανένα όφελος από μένα. Κι όμως συχνά πυκνά βρίσκω στο inbox μου, μηνύματα του, «Μην σταματάς να γράφεις, συνέχισε……». 

Ξέρετε τι με συγκινεί στην περίπτωση του; Η ποιότητα της ψυχής του. Το παράδειγμα ζωής που μου δίνει. Δεν λυπάται και δεν τσιγκουνεύεται τον έπαινο, τον καλό και όμορφο λόγο, να στηρίξει και να ενδυναμώσει τον συνάνθρωπο του. Βάζει πάντα τον καλό λογισμό. Το όμορφο λόγο. 

Μου θύμισε τώρα αυτή την ιστορία με την υπέργηρη ετοιμοθάνατη γιαγιά. Βρισκόταν στο κρεβάτι της, στα τελευταία της. Παιδιά και εγγόνια, πήγαν να την δουν. Κάτι σαν τελευταίος ασπασμός εν ζωή. 

Όταν πλησιάσει μια από τις εγγονές της, σκύβοντας να την φιλήσει, η γιαγιά της είπε, «τι ωραίο χρώμα που έχει το φουλάρι σου, είσαι πανέμορφη…». 

Αυτή η γιαγιά ήταν ετοιμοθάνατη κι όμως επέμενε να επιλέγει το φως, την χαρά, το χρώμα, την ομορφιά της ζωής. Θα μπορούσε να μείνει στους πόνους και φόβους της, πέθαινε και το γνώριζε καλά. Κι όμως ενώ πέθαινε εκείνη συνέχιζε να σκορπάει γύρω της καλοσύνη, φως και χαρά. 

Σίγουρα υπάρχει γύρω μας και μέσα μας, πολλή γκρίνια, μουρμούρα, μαυρίλα και απελπισία, μα υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που στέκονται πάνω από τις πληγές τους, και επιλέγουν να σκορπάνε φως. Κι εμένα μου αρέσει σαν μαυρίζει το τοπίο μου να κοιτώ τα δικά τους παραδεισένια μάτια…

 π. ΛίΒυος

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΝΟΗΘΟΥΜΕ

 

Να θυμάστε και να πιστεύετε ότι όλα όσα σας συμβαίνουν είναι από τον Κύριο και ότι ούτε μια τρίχα από το κεφάλι σας δεν χάνεται χωρίς το άγιό Του θέλημα. Αυτός είναι ο ακανθώδης δρόμος των θλίψεων και είναι πάντοτε ακανθώδης ο δρόμος των εκλεκτών του Θεού. Και οι άγιοι του Θεού, υπέμειναν τέτοιες θλίψεις, τις οποίες εμείς οι αμαρτωλοί δεν μπορούμε ούτε να τις διανοηθούμε.

Άγιος Σεραφείμ Ρομάντσιωφ της Μονής Γκλινσκ

ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΚΥΡΙΕ

Του Αρχιμ. Θεολόγου Αλεξανδράκη |

---

Από Σένα Κύριε λαμβάνουμε το μήνυμα της νίκης του θανάτου, μέσα από τη δική Σου Θυσία με όλη τη θεϊκή Σου δόξα!

Από Σένα Κύριε βλέπουμε το μεγαλείο Σου και «των θυρών κεκλεισμένων», όταν ακούμπησε ο μαθητής Σου τις πληγές στο πανάχραντο Σώμα Σου και η παρουσία Σου σκόρπισε ειρήνη αναμεσά στους Αποστόλους Σου!

Από Σένα Κύριε αισθανόμαστε την χαρά της Αναστάσεώς Σου και το πανηγύρι που γίνεται μεταξύ ουρανού και γης, μεταξύ ζώντων και κεκοιμημένων ζώντας με την προσδοκία της Αναστάσεως νεκρών και της ζωής του μέλλοντος αιώνος!

Από Σένα Κύριε λαμβάνουμε δύναμη ώστε να «Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει»!

Από Σένα Κύριε βιώνουμε τον χαρμόσυνο και αγγελικό ύμνο του «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών» και μυσταγωγούμαστε από τη δύναμη της αγάπης Σου, όταν συγχώρησες τα πλάσματά Σου, προσευχόμενος για όλους και εκλιπαρώντας με πόνο: «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι»!

Γιατί Εσύ Κύριε με την κατάργηση της τυραννίας του θανάτου από αρχής έως εσχάτων μας χαρίζεις την δωρεά που πηγάζει από την κάθοδό Σου «εν τοις κατωτάτοις της γης» και δια των Αποστόλων Σου μας παρέδωσες την Εκκλησία Σου, που «σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις Σου» και επισφραγίζει την παρουσία Σου!

Δώσε μας Κύριε, μέσα από την θυσία της θεϊκής Σου αγάπης, σε όλους μας την ελπίδα και την βεβαιότητα της νίκης της αιώνιας ζωής, ως στοιχείο της ζωής της Εκκλησίας Σου και ως εφαλτήριο της πορείας μας κοντά Σου, πάσας τας ημέρας της ζωής μας!

Με την άμετρη αγάπη και δωρεά Σου χάριζέ μας τον Παράκλητο, ώστε να μας ζωογονεί και να μας οδηγεί εις οδούς σωτηρίας, γιατί «Ό Θεός αγάπη εστί και ό μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ό Θεός εν αύτώ»!

Καθοδήγησέ μας Κύριε να μην σε ξεχάσουμε ως «Ξένον» στην μετά κορωνοϊό εποχή, αλλά να συναισθανθούμε όλοι το βάρος της ατομικής και συλλογικής μας ευθύνης, ως μέλη της Εκκλησίας Σου της Εσταυρωμένης, αλλά και Αναστάσιμης και να διαλαλούμε με ακράδαντη πίστη: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου»!

Φώτισέ μας Κύριε να Σε δοξολογούμε και να σε προσκυνούμε «εν πνεύματι και αληθεία» μεταλαμπαδεύοντας σε όλους αυτές τις δύσκολες στιγμές το Λαμπροφόρο μήνυμα :

«Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες».
«Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι».
«Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται».
«Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος».

Γιατί αυτή είναι η πολιτεία και η ενότητα της Εκκλησίας του Χριστού!

Σταυρός και Ανάσταση δια της εν Χριστώ αγάπης!

«Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων»!

Αμήν.

ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΑΤΙ ΤΟ "ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟ"

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ (Σαχάρωφ)

[…].Νομίζω ότι αυτό σου δόθηκε όχι με μικρό τίμημα. Χάρις όμως σε αυτό διασαφηνίστηκαν σ’ εμένα πολλά, όχι μόνο για τη δική μας προσωπική περίπτωση, αλλά και γενικά διανοίχτηκε σε μένα το παράλογο των ανθρώπινων διαπροσωπικών σχέσεων.

Εξαιτίας της ελευθερίας του ανθρώπου, η αντίδραση κάθε προσώπου στο ένα ή στο άλλο φαινόμενο είναι απρόβλεπτη.

Στη ζωή υπάρχει πάντοτε κάτι το «απροσδόκητο», το μη προβλεπόμενο, που δεν υπόκειται σε κανέναν υπολογισμό.

Ακόμη και οι καλύτερες από κάθε πλευρά διαθέσεις μπορούν, όπως έδειξε η πείρα, να οδηγήσουν κάποτε σε παρεξηγήσεις, και μάλιστα σοβαρές.

Τώρα που γεράσαμε και είναι τελείως θεμιτό να απαιτούν από μας κάποια «σύνεση», ας αντιπαρέλθουμε μερικά πράγματα, μερικά γεγονότα, ας ανεβούμε υψηλοτέρα, για να πρυτανεύσει η αγάπη όχι μόνο στην αιωνιότητα, αλλά και μέσα στον χρόνο.

Στοχαζόμενος συχνά για πολλά παρόμοια γεγονότα στη ζωή των ανθρώπων, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι όλοι μας οφείλουμε να συλλογιζόμαστε ότι το πρόσωπο εκείνο που συναντούμε πέρασε προηγουμένως από δοκιμασίες, καλές ή κακές, αλλά πάντως όχι όμοιες με τις δίκες μας.

Από αυτό λοιπόν προκύπτει η δυνατότητα, ακόμη ενδεχομένως και το αναπόφευκτο, της διαφοροποίησης του «τόνου της φωνής», της διαφοράς στη «γλώσσα», της διαφοράς στις αντιλήψεις κλπ.

Συμβαίνει όμως και το αντίθετο. Παρ’ όλη τη διαφορά στο παρελθόν, η συνάντηση μπορεί εξαρχής να είναι αρμονική και βαθειά. Και το τελευταίο αυτό γίνεται δεκτό ως δώρο «Ανωθεν».

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ;;;ΕΙΜΑΣΤΕ;

(Χρειαζόμασταν επειγόντως.... Πρωτοψάλτη ...)
Ο πεθαμένος δεδικαίωται!Το έχουμε ακούσει όλοι μας στα σίγουρα αυτό …
Σε κάποια νεκρώσιμο, σε ένα μνημόσυνο από κάποιον που ο …πεθαμένος κάποτε πίκρανε πολύ …μα τώρα τον συγχώρεσε εκείνος , ή στην εμμονή και στο μνησίκακό του, ένας άλλος του αντέτεινε τούτο το επιχείρημα:
Ο πεθαμένος δεδικαίωται!
Παύλειο το ρηθέν , μα έχει και συνέχεια , έχει και ένα συμπλήρωμα τούτη η φράση : «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας»( Ρωμ 6,7) .Αυτό το συμπλήρωμα αν δεν υπήρχε ,πόσο θα μας βόλευε !

Η …ωριγενίστικη απουσία του , θα ακύρωνε την δικαιοσύνη του Θεού και το πύρινο σκοτάδι της κολάσεως, της ετοιμασμένης τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού!
Δεν μπορεί λοιπόν να αμαρτάνει ο αποθανών.Λογικό δεν είναι;Βαθιά τα Παύλεια ρήματα και τα νοήματα.Δια του βαπτίσματός μας συσταυρωθήκαμε και συνετάφημεν τω Χριστώ.Νεκρώθηκε η αμαρτία.Βαπτιστήκαμε και ξαναγεννηθήκαμε .Ζωντανέψαμε !Θάψαμε στην Ιερή κολυμβήθρα την αμαρτία !
Είμαστε πλέον ζωντανοί !
Ο παλαιός άνθρωπος έμεινε εκεί , συνεσταυρώθη και συνετάφη !Πεθαμένος για την αμαρτία !
Αυτός είναι ο αποθανών, ο οποίος δεδικαίωται , μένει ανέγγιχτος και ανεπηρέαστος από την αμαρτία. Ο νεκρός φυσικά και δεν αμαρτάνει.

 
Επομένως και ο νέος άνθρωπος ,ο μόνος αληθινά ζωντανός,ο Χριστιανός Ορθόδοξος δεν μπορεί ,δεν είναι δυνατόν και κατά φύσιν να αμαρτάνει.
Τούτο λέγει ο Απόστολος των Εθνών στο σπουδαίο τούτο χωρίο της προς Ρωμαίους
Ότι ο Χριστιανός Ορθόδοξος που έχει γίνει νεκρός για την αμαρτία δεν μπορεί πλέον να αμαρτάνει.Ο αποθανών, δηλαδή ο ζωντανός.
Εκείνος που ζει μυστηριακά,εν μετανοία,εν εξομολογήσει ,και κοινωνία μετά του Αδιαιρέτου Τριαδικού Θεού,είναι μακριά από την αμαρτία.
Πόσα στ αλήθεια δεν παρερμηνεύουμε,πόσα δεν αγνοούμε !
Πόσα δεν διαστρεβλώνουμε και πόσα δεν πετάμε,επειδή δεν ταιριάζουν στον ολοδικό μας Θεό!
Άχρηστα και αταίριαστα στους νεκροζώντανους αγαπολόγους καιρούς μας !

Ας πάμε τώρα στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο:
Ἕτερος δὲ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, ἐπίτρεψόν μοι πρῶτον ἀπελθεῖν καὶ θάψαι τὸν πατέρα μου. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἀκολούθει μοι, καὶ ἄφες τοὺς νεκροὺς θάψαι τοὺς ἑαυτῶν νεκρούς. ( Ματθ. 8,21-22 )

Ο Χριστός μας λέει σε έναν από τους μαθητές που τον ακολουθούν , ο οποίος ζητά την άδειά Του για λίγο να απομακρυνθεί ,ώστε να φροντίσει για την ταφή του πατέρα του :
Άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους.

Ασυνήθιστα σκληρός ο λόγος του Χριστού μας σε αυτό το χωρίο!Μα δεν μίλησε ποτέ ο Χριστός μας εξωραῒζοντας , στρογγυλεύοντας και αγαπολογώντας !
Δεν είναι ψυχοερευνητής ο Χριστός μας.Είναι ψυχογνώστης.
Είναι ο Κύριος της Ζωής και του θανάτου.
Εκείνος μόνο γνωρίζει ποιος είναι ζωντανός και ποιος νεκρός.
Αυτός θα κρίνει ποιοι διήγαγαν τούτο το πρόσκαιρο ως ζωντανοί και ποιοι ως πεθαμένοι !
Ζωντανοί όσοι προσπαθούν συνεχώς να γίνονται νέοι άνθρωποι ,να διατηρήσουν την αναγέννηση που έλαβαν την ημέρα της βαπτίσεώς τους, μα και κάθε αναγέννηση στο δεύτερο και απειραρίθμως επαναλαμβανόμενο λουτρό της Ιεράς Εξομολογήσεως.
Ζώντας εν Χριστώ και για τον Χριστό , όσοι πορεύονται την οδόν της μετανοίας αδιαλείπτως, ως την τελευταία τους επίγεια ανάσα, ακολουθώντας τον Αρχηγό και Τελειωτή της πίστης μας.Αιώνια ζωντανοί.Κάποτε θα μεταβούν εκ του θανάτου εις την Ζωήν.

Στον αντίποδα νεκροί που ναι περπατούν,ναι ανασαίνουν , όμως απλά υπάρχουν!
Μακριά απ ο,τι μπορεί να ξεδιψάσει ,να χορτάσει ,να φωτίσει!
Επίπλαστες χαρές , ψεύτικες ελπίδες και ένας θάνατος που παραμονεύει μαζί με το σκοτάδι που αιώνια τον αγκαλιάζει! Νεκροζώντανοι όσοι δεν ακολουθούν τώρα τον Χριστό μας !
Ο ίδιος το είπε.Εκείνος που νίκησε τον θάνατο!Που μας έδωσε το νίκος και την αιώνια Ζωή!

«Με κρατάς , σε κρατώ και μετά γκρεμός και μετά το τέρμα …»
λέει ο γνωστός στίχος του περιάκουστου τραγουδιού …
Δεν έχει όμως τέρμα το αιώνιο για τους Ζωντανούς !
Μα για να αναρωτηθούμε όλοι μας σήμερα και πρώτος ο γράφων, με τον τίτλο αυτού του τραγουδιού , βάζοντας στο τέλος του όμως όχι θαυμαστικό μα ένα ανήσυχο και αγωνιώδες ερωτηματικό :
Είμαστε ακόμα ζωντανοί ;
Είμαστε ;

Είμαστε ακόμα ζωντανοί ;;;

Υ.Γ.: Πρέπει αυτό το άσμα να τραγουδήθηκε από την συμπαθή Άλκηστη στην....
καρότσα της αγάπης δεκάδες φορές χθες ...
Βγήκαν πολλοί στα μπαλκόνια και στις...πολύκοσμες αυλές τους και έβαλαν θαυμαστικό ...
Οι υπόλοιποι, που ακόμα ψάχνονται ψυχωφελώς για το σημείο στίξης , οι περισσότεροι σε ανήλιαγα κλουβιά χωρίς ουρανό και ω(ο)δική πρόσβαση , ζητιάνευαν το ακεσώδυνο φάρμακο του Ζωντανού Θεού, να θεραπεύσουν της ψυχής τους τα τραύματα σιγοτραγουδώντας το επίσης γνωστό της Άλκηστης:
"Η Σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα"
( ως εκεί ...μιας και η αναψυχή δεν χωρά σε στενά και τεθλιμμένα δρομάκια όπως και η καρότσα της αγάπης)
Χριστός Ανέστη ...αδελφοί και πατέρες.
Πονά η ψυχή που πασχίζει να φορέσει τα λαμπριάτικά της...Έχουν κολλήσει πάνω της με σμύρνα και αλόη τα πένθιμα τα σάβανα και για πρώτη φορά δεν την αποχωρίζονται ...μα ελπίζει εκείνη στην Ανάσταση...Ακόμα Μεγάλη Παρασκευή.....

 Νώντας Σκοπετέας

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΕΝΝΕΑ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΕΝ ΚΥΖΙΚΩ

Τη μνήμη των Αγίων Εννέα Μαρτύρων εν Κυζίκω τιμά σήμερα, 28 Απριλίου, η Εκκλησία μας.

Οι Άγιοι εννέα μάρτυρες της Κυζίκου δηλ. ο Θεόγνις, ο Ρούφος, ο Αντίπατρος, ο Θεόστιχος, ο Αρτεμάς, ο Μάγνος, ο Θεόδουλος, ο Θαυμάσιος και ο Φιλήμονας καταγόταν από διάφορους τόπους.

Συνελήφθησαν όμως όλοι μαζί στη Κύζικο την περίοδο των διωγμών. Όταν οδηγήθηκαν μπροστά στον τοπικό άρχοντα επέδειξαν θαυμαστή γενναιότητα και υπερασπίσθηκαν με παρρησία και θάρρος την πίστη τους.

Για το λόγο αυτό και για να καμφθεί το σθένος τους ρίχθηκαν στη φυλακή.

Εκεί χωρίς νερό και ψωμί προσευχόταν και δοξολογούσαν τον Κύριό τους ο οποίος τούς αξίωσε να υποφέρουν για Εκείνον και ο ένας έδινε θάρρος στον άλλον.

Όταν ο άρχοντας από τη φυλακή  τούς ρώτησε για τελευταία φορά αν επιμένουν να πιστεύουν στο Χριστό όλοι «εν ενί στόματι και μία καρδία» του απάντησαν ότι προτιμούν το μαρτύριο από το να αρνηθούν τον Πλάστη και Δημιουργό και Σωτήρα του κόσμου.

Έξαλλος από οργή ο άρχοντας διέταξε αμέσως τον αποκεφαλισμό τους χαρίζοντάς τους την ουράνια δόξα.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τη συμφωνία, εννεάριθμος, Μαρτύρων δήμος, εν Κυζίκω ιερώς ηνδραγάθησε, τον γαρ Υπέρθεον Λόγον κηρύξαντες, υπέρ αυτού ως αμνοί σφαγιάζονται, όθεν άφεσιν, αιτούνται ημίν και έλεος, τοις μέλπουσιν αυτών την θείαν άθλησιν.

ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ:ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΕ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ,ΑΠΛΑ,ΑΠΑΛΑ,ΧΩΡΙΣ ΒΙΑ

Τέλεια βαθειά φιλοσοφημένη είναι η θρησκεία μας. Το απλό είναι και το πιο πολύτιμο. Έτσι να αγωνίζεσθε στην πνευματική ζωή, απλά, απαλά, χωρίς βία.

Η ψυχή αγιάζεται και καθαίρεται με τη μελέτη των λόγων των πατέρων, με την αποστήθιση ψαλμών, αγιογραφικών χωρίων, με την ψαλτική, με την ευχή.

Δοθείτε λοιπόν σε αυτά τα πνευματικά και αφήστε όλα τα άλλα. Στη λατρεία του Θεού μπορούμε να φθάσουμε εύκολα αναίμακτα.

Είναι δύο δρόμοι που μας οδηγούν στο Θεό, ο σκληρός και ο κουραστικός με τις άγριες επιθέσεις κατά του κακού και ο εύκολος με την αγάπη.

Υπάρχουν πολλοί που διάλεξαν το σκληρό δρόμο ώσπου έφθασαν σε μεγάλη αρετή. Εγώ βρίσκω ότι ο πιο σύντομος δρόμος είναι αυτός με την αγάπη. Αυτόν να ακολουθείτε και εσείς.

Μπορείτε, δηλαδή, να κάνετε άλλη προσπάθεια. Να μελετάτε να προσεύχεσθε και να έχετε ως στόχο να προχωρήσετε στην αγάπη του Θεού και της Εκκλησίας. Μήν πολεμάτε να διώξετε το σκοτάδι από το δωμάτιο της ψυχής σας.

Ανοίξτε μια τρυπίτσα για να έλθει το φως και το σκοτάδι θα φύγει. Το ίδιο ισχύει και για τα πάθη και τις αδυναμίες. Να μην τα πολεμάτε, αλλά να τα μεταμορφώνετε σε δυνάμεις περιφρονώντας το κακό. Να καταγίνεσθε με τα τροπάρια, τους κανόνες, τη λατρεία του Θεού, το θείο έρωτα.

Όλα τα άγια βιβλία της Εκκλησίας μας, η Παρακλητική, το Ωρολόγιο, το Ψαλτήρι, τα Μηναία, περιέχουν λόγια άγια, ερωτικά προς τον Χριστό μας. Όταν δοθείτε σε αυτήν την προσπάθεια με λαχτάρα η ψυχή σας θα αγιάζεται με τρόπο απαλό, μυστικό, χωρίς να το καταλαβαίνετε. Οι βίοι των αγίων και πιο πολύ ο βιος του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου, μου έκαναν εντύπωση.

Οι άγιοι είναι φίλοι του Θεού. Όλη την ημέρα μπορείτε να εντρυφάτε και να απολαμβάνετε τα κατορθώματά τους και να μιμείστε τον βίο τους.

Οι άγιοι είχαν δοθεί εξ ολοκλήρου στον Χριστό. Με αυτήν την μελέτη σιγά-σιγά θα αποκτήσετε την πραότητα, την ταπείνωση, την αγάπη και η ψυχή σας θα αγαθύνεται.

Να μην διαλέγετε αρνητικούς τρόπους για την διόρθωσή σας. Δεν χρειάζεται ούτε τον διάβολο να φοβάσθε, ούτε την κόλαση, ούτε τίποτα. Δημιουργούν αντίδραση. Έχω και εγώ μια μικρή πείρα σε αυτά. Ο σκοπός δεν είναι να κάθεσθε, να πλήττετε, και να σφίγγεσθε, για να βελτιωθείτε.

Ο σκοπός είναι να ζείτε, να μελετάτε, να προσεύχεσθε, να προχωράτε στην αγάπη, στην αγάπη του Χριστού, στην αγάπη της Εκκλησίας. Αυτό είναι το άγιο και το ωραίο που ευφραίνει και απαλλάσσει την ψυχή από κάθε τι κακό, η προσπάθεια να ενωθεί κανείς με τον Χριστό.

Να αγαπήσει τον Χριστό, να λαχταρήσει τον Χριστό, να ζεί εν τω Χριστώ, σαν τον Απόστολο Παύλο. Αυτό να είναι ο στόχος σας. Οι άλλες προσπάθειες να είναι μυστικές, κρυμμένες. Εκείνο που θα πρέπει να κυριαρχεί είναι η αγάπη στον Χριστό. Αυτό να υπάρχει μές το μυαλό, στη σκέψη, στη φαντασία, στην καρδιά, στη βούληση.

Αυτή η προσπάθεια να είναι και πιο έντονη, πώς θα συναντήσετε τον Χριστό, πώς θα ενωθείτε μαζι Του, πώς θα Τον ενστερνισθείτε μέσα σας. Τις αδυναμίες αφήστε τις όλες, για να μην παίρνει είδηση το αντίθετο πνεύμα και σας βουτάει και σας καθηλώνει και σας βάζει στη στεναχώρια. Να μην κάνετε καμια προσπάθεια να απαλλαγείτε από αυτές. Να αγωνίζεσθε με απαλότητα και απλότητα χωρίς σφίξιμο και άγχος.

Μή λέτε: Δεν είναι καλό να σφίγγεσαι να πλήττεις για να γίνεις καλός. Έτσι θα αντιδράσετε χειρότερα. Όλα να γίνονται με απαλό τρόπο αβίαστα και ελεύθερα. Ούτε να λέτε τον θυμό, την λύπη. Δεν είναι καλό να προσευχόμαστε ή να σκεπτόμαστε το συγκεκριμένο πάθος, κάτι γίνεται στην ψυχή μας και μπλεκόμαστε ακόμα περισσότερο. Ρίξου με ορμή για να νικήσεις το πάθος και θα δείς τότε πως θα σε αγκαλιάσει, θα σε σφίξει και δεν θα μπορέσεις τίποτα να κάνεις.

Μην πολεμάτε απευθείας τον πειρασμό να φύγει, μη λέτε «πάρτον, Θεέ μου!». Τότε του δίνετε σημασία και ο πειρασμός σφίγγει. Γιατί παρόλο που λέτε «πάρτον, Θεέ μου» βασικά τον θυμάστε και υποθάλπετε περισσότερο.

Η διάθεση για απαλλαγή βέβαια θα υπάρχει αλλά θα είναι παρά πολύ μυστική και λεπτή χωρίς να φαίνεται. Θα γίνεται μυστικά. Θυμηθείτε εκείνο που λέγει η Αγία Γραφή. Όλη η δύναμή σας να στρέφεται στην αγάπη του Θεού, στη λατρεία Του, στην προσκόλληση σε Αυτόν.

Έτσι η απαλλαγή από το κακό και τις αδυναμίες θα γίνεται μυστικά χωρίς να παίρνετε είδηση χωρίς κόπο. Αυτήν την προσπάθεια κάνω και εγώ.

Βρήκα ότι είναι ο καλύτερος τρόπος αγιασμού, αναίμακτος. Καλύτερα δηλαδή να ρίχνομαι στην αγάπη, μελετώντας τους κανόνες, τα τροπάρια, τους ψαλμούς. Αυτή η μελέτη και εντρύφηση χωρίς να καταλάβω πηγαίνει το νου μου προς τον Χριστό και γλυκαίνει την καρδιά μου.

Συγχρόνως εύχομαι ανοίγοντας τα χέρια με λαχτάρα, με αγάπη, με χαρά και ο Κύριος με ανεβάζει στην αγάπη Του. Αυτός είναι ο σκοπός μας να φθάσουμε εκεί. Τί λέτε, αυτός ο δρόμος δεν είναι αναίμακτος; Υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι οπως για παράδειγμα να θυμάστε την κόλαση, τον διάβολο και τον θάνατο.

Έτσι από φόβο και υπολογισμό αποφεύγεις το κακό. Εγώ ελάχιστος δεν εφάρμοσα στη ζωή μου αυτούς τους τρόπους που κουράζουν, γενούν αντίδραση και πολλές φορές αντίθετο αποτέλεσμα. Η ψυχή και οταν μάλιστα είναι ευαίσθητη, ευφραίνεται στην αγάπη και ενθουσιάζεται, ενδυναμώνεται και μετασχηματίζει και μεταποιεί και μεταστοιχειώνει όλα τα αρνητικά και τα άσχημα.

Γι’ αυτό εγώ προτιμώ τον εύκολο δρόμο δηλαδή αυτό τον τρόπο που τον πετυχαίνουμε με τη μελέτη των κανόνων των Αγίων. Στους κανόνες θα βρούμε τρόπους που μεταχειρίσθηκαν οι Άγιοι, οι όσιοι, οι ασκητές και οι μάρτυρες.

Καλό είναι να κάνουμε αυτήν την «κλοπή». Να κάνουμε και εμείς ό,τι έκαναν εκείνοι. Αυτοί ρίχθηκαν στην αγάπη του Χριστού. Έδωσαν όλη την καρδιά τους. Να κλέψουμε τον τρόπο τους.

ΝΑ ΓΙΝΕΣΑΙ ΜΙΚΡΟΥΛΗΣ

Να γίνεσαι μικρούλης όπως έλεγε ο πατήρ Πορφύριος. Και από κεί να βλέπεις το Θεό και τον άνθρωπο.

Μικρούλης, για να μπορείς να δείς το αγριολούλουδο από κοντά. Αν είσαι γίγαντας σου ξεφεύγει.

Μικρούλης για να χάσεις τις ψεύτικες αβεβαιότητες….

Μικρούλης, μήπως αξιωθείς την πνευματική ακτημοσύνη, την αθωότητα και τα έκθαμβα μάτια.

Μήπως ανταλλάξεις τη μεγάλη ιδέα με την απλή αλήθεια.

Μήπως και γλυτώσεις τη χριστιανική καριέρα”…

Του Πρωτ. Σταμάτιου Σκλήρη

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ,ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Ἠλιόπουλος Ἄνθιμος (Ἀρχιμανδρίτης)

Στὴν πορεία πρὸς τὸν Γολγοθᾶ βλέπουμε τὴν πορεία πρὸς τὴν ὁριστικὴ καὶ ἀπόλυτη σύγκρουση τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ πρὸς τὶς δυνάμεις τοῦ καλοῦ. Μιὰ σύγκρουση ποὺ γίνεται στὸν ἀπόλυτο βαθμό. Ὁ Κύριος πάνω στὸν σταυρὸ δέχεται τὴν τελικὴ ἐπίθεση. Ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ πέφτουν πάνω του νὰ τὸν ξεκάνουν. Νὰ τὸν ἀκυρώσουν.


Ὁ θάνατὸς του εἶναι φαινομενικὰ ἡ ἀποτύπωση τῆς τελικῆς ἐπικράτησης τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους. Τώρα, γιὰ μιὰ ἀκόμα φορά, φαίνεται νὰ ἔχει ἐπικρατήσει τὸ κακό. Αὐτὸς ὁ Κύριος κεῖται ἄπνους, ἄφωνος. Ὁ μέγας ἡττημένος. Αὐτὸς ποὺ στάθηκε ἀπέναντι στὶς δαιμονικὲς δυνάμεις, τὸν θάνατο καὶ τὴν ἁμαρτία ἐλέγχοντάς τες καὶ ἀναγνωριζόμενος ὡς ὁ Κύριος, ὁ Δυνατὸς καὶ ὁ Κραταιός, τώρα ἐξουθενωμένος φαίνεται νὰ ἀποτυπώνει μὲ τὴν πραγματικότητά του τὴν κοσμικὴ βεβαιότητα πὼς τὸ κακό, ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος εἶναι τὰ ἰσχυρότερα στοιχεῖα στὸν κόσμο αὐτό.



Στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι φυσικὴ ἡ ἀμηχανία στὴν ὁποία ἔχουν περιέλθει οἱ μαθητές του. Αὐτοὶ ποὺ τὸν ἔβλεπαν νὰ ἐξουσιάζει τὶς ἀντίθετες δυνάμεις ποὺ ἦταν φωλιασμένες μέσα στὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο, τώρα βλέπουν τὸν Κύριό τους νὰ φαίνεται ἀκυρωμένος ἀπὸ τὶς ἴδιες αὐτὲς δυνάμεις. Πῶς νὰ ἑρμηνεύσουν τὸ γεγονός; Ὁ ἴδιος τοὺς βοηθοῦσε συνεχῶς, τοὺς μιλοῦσε γιὰ τὴν ὥρα αὐτὴ. Ἀλλὰ, ὅταν τὰ πράγματα ἔφτασαν ἐδῶ, φάνηκε ἡ ἀνολοκλήρωτη προσωπικότητά τους, ἡ λίγη καὶ ἀτροφικὴ πίστη τους, ἡ πνευματική τους ἀνεπάρκεια. Σκοτάδι ἔπεσε στὶς ψυχές τους.

Αὐτὴ ὅμως ἡ τριήμερη ἀμηχανία ἔδωσε τὴν θέση της στὴν ἔκλπηξη καὶ στὴν χαρά, ὅταν τὰ μηνύματα ἄρχισαν νὰ φτάνουν ἁπὸ πολλὲς μεριές ὅτι μιὰ νέα πραγματικότητα ξαναμπῆκε στὰ ἀνθρώπινα, ἡ Ἀνάσταση ἐκ τῶν νεκρῶν. Τὴν εἶχαν δεῖ τρεῖς φορές μπροστά τους νὰ συμβαίνει, καὶ στὴν Ναΐν καὶ στὴν περίπτωση τῆς κόρης τοῦ Ἰάειρου ἀλλὰ κυρίως στὸν Λάζαρο. Τώρα ὅμως ἐφαρμοζόταν στὸν ἴδιο Αὐτὸν ποὺ πρὶν θαυματουργοῦσε καὶ πρόσφερε τὴν ζωή.

Τώρα δὲν εἶναι ἁπλῶς παράταση τῆς ἐδῶ ζωῆς· τώρα πρόκειται γιὰ τὴν ὑπέρβαση τοῦ θανάτου. Καὶ ὁ Κύριος ὡς Πατέρας θὰ μείνει μαζί τους γιὰ σαράντα ἡμέρες μὲ συνεχεῖς ἐμφανίσεις πιστοποιώντας τὴν νέα αὐτὴ πραγματικότητα, βοηθώντας τους νὰ ἐξοικειωθοῦν μὲ τὴν λειτουργία αὐτῆς τῆς νέας λογικῆς. Ὁ Θάνατος δὲν εἶναι πιὰ ὁ κυρίαρχος τῆς ζωῆς. Ἡ Ζωὴ, ἡ πραγματικότητα τοῦ οὐρανοῦ εἶναι ὁ κυρίαρχος ἐπὶ τοῦ θανάτου. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι τὸ ἀδυσώπητο τέλος ποὺ μπροστά του τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα φρίττει ἀδιέξοδα. Δὲν μένει ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀποκλεισμένη καὶ μόνη νὰ μετρᾶ τὶς μέρες της μέχρι τὸ τέλος, ἀλλ’ ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ βρίσκει τὸ ἄνοιγμα καὶ τὴν διέξοδο πρὸς τὴν ἀλήθεια τῆς Ζωῆς, πρὸς τὴν σύνδεσή της καὶ τὴν τροφοδοσία της μὲ ὀξυγόνο οὐράνιο.



Οἰ μαθητές μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ καὶ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μπαίνουν πιὰ στὴν νέα λογική, στὴν ὁποία κυρίαρχο γεγονὸς εἶναι τὸ εὖρος τῆς ζωῆς. Αὐτὴ ποὺ ζοῦν τώρα μεταβάλλεται σ’ ἕνα πέρασμα. Ὅλη ἡ ψυχοσύνθεσή τους ἀλλοιώνεται ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι μπορεῖ νὰ δεῖ κανεὶς τὰ μαρτύριά τους, ἔτσι μπορεῖ νὰ ἀξιολογήσει τοὺς κόπους τους καὶ τὴν πνευματικὴ ἐργασία ποὺ κατέβαλαν, καρποί τῆς ὁποίας εἴμαστε κι ἐμεῖς τόσα χρόνια μετά.

Ὅλη αὐτὴ ἡ διαδρομὴ ἀπὸ τὸ ζοφερὸ σκοτάδι τῆς φαινομενικῆς ἥττας πάνω στὸν Σταυρὸ τοῦ μαρτυρίου μέχρι σήμερα ποὺ ἕνας νέος ἄνθρωπος βαπτίζεται στὸν θάνατο αὐτὸν καὶ μέσα στὴν κολυμβήθρα ἀνανεώνει τὴν ἴδια αὐτὴ ἀποστολικὴ πίστη στὸ τέλος τοῦ θανάτου καὶ στὴν πραγματικότητα τῆς Ὄντως Ζωῆς, εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς δικῆς μας ζωῆς. Ὅλα μέσα στὴν ζωὴ αὐτὴ κρίνονται καὶ ἐλέγχονται ἀπὸ τὴν πιστότητα ποὺ δείχνουμε στὴν λογικὴ τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀνάστασης. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι καὶ θὰ παραμένουν στὴν οὐσία τους πάντοτε οὐδέτερα. Ὅλη ἡ ζωή μας ἀποκτᾶ τὸ χρῶμα ἤ τῆς ταύτισης μὲ τὴν λογικὴ τῆς Θείας Οἰκονομίας ἤ τῆς ἄρνησης αὐτῆς τῆς λογικῆς.

Πιστὸς δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ἁπλῶς ἀναγνωρίζει τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ διάβολος τὴν ἀναγνωρίζει. Πιστὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ συντονίζει τὴν ζωή του μὲ τὴν λογικὴ τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀνάστασης. Εἶναι αὐτὸς ποὺ πονάει τὴν ψυχή του καὶ παίρνει τὴν ζωή του στὰ σοβαρὰ γιὰ νὰ τὴν σώσει ἀπὸ τὸν ὄλεθρο μιᾶς καθημερινότητας ποὺ χωρὶς προοπτικὴ καὶ νόημα πορεύεται στὸ παράλογο καὶ τὴν «ἀνηθικότητα» τοῦ θανάτου.

Ἡ πίστη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ κλειδὶ τῶν πράξεων καὶ τῶν ἐπιλογῶν μας. Κι ὅμως πόσες φορὲς δὲν ἀρνούμεθα αὐτὴ τὴν λογικὴ στὴν ὁποία φαίνεται νὰ ἀκουμπᾶ ἡ ζωή μας. Πόσες φορές δὲν ἀρνούμεθα τὴν λογικὴ τοῦ σταυροῦ, τὸ χρέος μας, τὸ καθῆκον μας, τὶς ὑποχρεώσεις μας, τὰ τόσα «πρέπει» ποὺ τὰ ἔχει διατάξει ὄχι μιὰ πικρὴ ἐξουσία ἀλλὰ ἡ ἀκρίβεια τῆς θεϊκῆς ἀγάπης καὶ στοργῆς; Καὶ πόσες φορὲς δὲν σηκώνουμε στὴν συνέχεια τὶς συνέπειες αὐτῆς τῆς ἄρνησης καὶ ἀδυναμίας.

Ὅμως πόσες φορές μὲ τὴν δύναμη καὶ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ στηλώσαμε τὰ μάτια μας στὸν μαρτυρικὸ σκοπό μας καὶ πορευθήκαμε τὴν πικρή πορεία πρὸς τὸν δικό μας Γολγοθᾶ, ἀφοῦ πολλὲς φορὲς περάσαμε ὀδυνηρὲς νύχτες στὸν δικό μας κῆπο τῆς Γεσθημανῆς, πόσες φορὲς δὲν εἴδαμε νὰ μᾶς παίρνουν στὰ χέρια τους μυστικὲς δυνάμεις καὶ νὰ μᾶς κινοῦν σχεδὸν ὀνειρικὰ πρὸς τὴν λύση καὶ τὴν ἔκβαση τῶν σταυρικῶν μας καταστάσεων; Πόσες φορές δὲν αἰσθανθήκαμε τὴν μυστικὴ παρουσία τους τὴν ὥρα τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀγωνίας νὰ ἔρχονται καὶ νὰ δίνουν λύσεις ποὺ ἀφόπλισαν, ποὺ συγκλόνισαν, ποὺ προκάλεσαν δέος καὶ ἀντίληψη μυστικὴ πὼς ἕνας ἄλλος κόσμος μᾶς πλησίασε, μᾶς θώπευσε, μᾶς λύτρωσε;

Κι ὅμως, ἐνῶ ὅλοι μας ἔχουμε τέτοιες μυστικὲς ἐμπειρίες, σὲ πολλὲς περιπτώσεις δὲν κρατᾶνε, δὲν καρπίζουν. Μόλις ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὸν φοβερὸ Γολγοθᾶ μας καὶ ἀφοῦ ἔχουμε ζήσει μιὰ ἀκατανόητη ἀνάσταση, πολλὲς φορὲς ἔρχεται μιὰ σκληρὴ λήθη, ἕνα πνευματικὸ νάρκωμα καὶ ἡ ψυχὴ πέφτει πάλι πίσω στὶς προηγούμενες αἰσθήσεις της καὶ λογικές της. Δὲν ἀντέχει πολὺ ὁ ἄνθρωπος τὸν καθαρὸ ἀέρα τοῦ οὐρανοῦ. Δὲν εἶναι συμβατὸ μὲ τὴν ἐδῶ λογικὴ τὸ νέο σχῆμα ποὺ ἀχνοφέγγει στὶς συνειδήσεις μας. Χρειάζεται ἐπίμονος ἀγώνας νὰ κρατηθοῦμε ἀπὸ τὸ ροῦχο τοῦ Θεοῦ. Χρειάζεται μόνιμος ἀγώνας νὰ καρποφορήσει ἡ ἀνάσταση μέσα μας, νὰ κάνει ρίζες, νὰ μεγαλώσει, νὰ γίνει τρόπος μας, ἦθος μας, βεβαιότητα, πίστη, χαρά, λύτρωση, αἰωνιότητα.

Μέσα μας, ἀδελφοί μου, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ στὴν μυστικὴ ὕπαρξή μας μεγαλώνουμε ἕνα παιδί· τὴν Ἀνάσταση. Ἄς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο μὲ ὅλη τὴν ὕπαρξή μας νὰ τὸ κάνει νὰ ζήσει. Νὰ περάσει ὅλα τὰ δύσκολα στάδια ἀνάπτυξής του, νὰ μεγαλώσει, νὰ καρπίσει καὶ στὴν παγωνιὰ αὐτῆς τῆς ζωῆς νὰ γίνει μέσα μας Θέρμη καὶ Νόημα καὶ Ζωή. Ὁ Ἀναστάς Κύριος νὰ τὸ δώσει σὲ ὅλους μας νὰ γίνουμε ἄξιοι γονεῖς ἑνός τέτοιου παιδιοῦ. Γένοιτο.