Ἠλιόπουλος Ἄνθιμος (Ἀρχιμανδρίτης)Στὴν πορεία πρὸς τὸν Γολγοθᾶ βλέπουμε τὴν πορεία πρὸς τὴν ὁριστικὴ καὶ ἀπόλυτη σύγκρουση τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ πρὸς τὶς δυνάμεις τοῦ καλοῦ. Μιὰ σύγκρουση ποὺ γίνεται στὸν ἀπόλυτο βαθμό. Ὁ Κύριος πάνω στὸν σταυρὸ δέχεται τὴν τελικὴ ἐπίθεση. Ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ πέφτουν πάνω του νὰ τὸν ξεκάνουν. Νὰ τὸν ἀκυρώσουν.
Ὁ θάνατὸς του εἶναι φαινομενικὰ ἡ ἀποτύπωση τῆς τελικῆς ἐπικράτησης τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους. Τώρα, γιὰ μιὰ ἀκόμα φορά, φαίνεται νὰ ἔχει ἐπικρατήσει τὸ κακό. Αὐτὸς ὁ Κύριος κεῖται ἄπνους, ἄφωνος. Ὁ μέγας ἡττημένος. Αὐτὸς ποὺ στάθηκε ἀπέναντι στὶς δαιμονικὲς δυνάμεις, τὸν θάνατο καὶ τὴν ἁμαρτία ἐλέγχοντάς τες καὶ ἀναγνωριζόμενος ὡς ὁ Κύριος, ὁ Δυνατὸς καὶ ὁ Κραταιός, τώρα ἐξουθενωμένος φαίνεται νὰ ἀποτυπώνει μὲ τὴν πραγματικότητά του τὴν κοσμικὴ βεβαιότητα πὼς τὸ κακό, ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ θάνατος εἶναι τὰ ἰσχυρότερα στοιχεῖα στὸν κόσμο αὐτό.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι φυσικὴ ἡ ἀμηχανία στὴν ὁποία ἔχουν περιέλθει οἱ μαθητές του. Αὐτοὶ ποὺ τὸν ἔβλεπαν νὰ ἐξουσιάζει τὶς ἀντίθετες δυνάμεις ποὺ ἦταν φωλιασμένες μέσα στὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο, τώρα βλέπουν τὸν Κύριό τους νὰ φαίνεται ἀκυρωμένος ἀπὸ τὶς ἴδιες αὐτὲς δυνάμεις. Πῶς νὰ ἑρμηνεύσουν τὸ γεγονός; Ὁ ἴδιος τοὺς βοηθοῦσε συνεχῶς, τοὺς μιλοῦσε γιὰ τὴν ὥρα αὐτὴ. Ἀλλὰ, ὅταν τὰ πράγματα ἔφτασαν ἐδῶ, φάνηκε ἡ ἀνολοκλήρωτη προσωπικότητά τους, ἡ λίγη καὶ ἀτροφικὴ πίστη τους, ἡ πνευματική τους ἀνεπάρκεια. Σκοτάδι ἔπεσε στὶς ψυχές τους.
Αὐτὴ ὅμως ἡ τριήμερη ἀμηχανία ἔδωσε τὴν θέση της στὴν ἔκλπηξη καὶ στὴν χαρά, ὅταν τὰ μηνύματα ἄρχισαν νὰ φτάνουν ἁπὸ πολλὲς μεριές ὅτι μιὰ νέα πραγματικότητα ξαναμπῆκε στὰ ἀνθρώπινα, ἡ Ἀνάσταση ἐκ τῶν νεκρῶν. Τὴν εἶχαν δεῖ τρεῖς φορές μπροστά τους νὰ συμβαίνει, καὶ στὴν Ναΐν καὶ στὴν περίπτωση τῆς κόρης τοῦ Ἰάειρου ἀλλὰ κυρίως στὸν Λάζαρο. Τώρα ὅμως ἐφαρμοζόταν στὸν ἴδιο Αὐτὸν ποὺ πρὶν θαυματουργοῦσε καὶ πρόσφερε τὴν ζωή.
Τώρα δὲν εἶναι ἁπλῶς παράταση τῆς ἐδῶ ζωῆς· τώρα πρόκειται γιὰ τὴν ὑπέρβαση τοῦ θανάτου. Καὶ ὁ Κύριος ὡς Πατέρας θὰ μείνει μαζί τους γιὰ σαράντα ἡμέρες μὲ συνεχεῖς ἐμφανίσεις πιστοποιώντας τὴν νέα αὐτὴ πραγματικότητα, βοηθώντας τους νὰ ἐξοικειωθοῦν μὲ τὴν λειτουργία αὐτῆς τῆς νέας λογικῆς. Ὁ Θάνατος δὲν εἶναι πιὰ ὁ κυρίαρχος τῆς ζωῆς. Ἡ Ζωὴ, ἡ πραγματικότητα τοῦ οὐρανοῦ εἶναι ὁ κυρίαρχος ἐπὶ τοῦ θανάτου. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι τὸ ἀδυσώπητο τέλος ποὺ μπροστά του τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα φρίττει ἀδιέξοδα. Δὲν μένει ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀποκλεισμένη καὶ μόνη νὰ μετρᾶ τὶς μέρες της μέχρι τὸ τέλος, ἀλλ’ ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ βρίσκει τὸ ἄνοιγμα καὶ τὴν διέξοδο πρὸς τὴν ἀλήθεια τῆς Ζωῆς, πρὸς τὴν σύνδεσή της καὶ τὴν τροφοδοσία της μὲ ὀξυγόνο οὐράνιο.
Οἰ μαθητές μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ καὶ τὴν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μπαίνουν πιὰ στὴν νέα λογική, στὴν ὁποία κυρίαρχο γεγονὸς εἶναι τὸ εὖρος τῆς ζωῆς. Αὐτὴ ποὺ ζοῦν τώρα μεταβάλλεται σ’ ἕνα πέρασμα. Ὅλη ἡ ψυχοσύνθεσή τους ἀλλοιώνεται ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι μπορεῖ νὰ δεῖ κανεὶς τὰ μαρτύριά τους, ἔτσι μπορεῖ νὰ ἀξιολογήσει τοὺς κόπους τους καὶ τὴν πνευματικὴ ἐργασία ποὺ κατέβαλαν, καρποί τῆς ὁποίας εἴμαστε κι ἐμεῖς τόσα χρόνια μετά.
Ὅλη αὐτὴ ἡ διαδρομὴ ἀπὸ τὸ ζοφερὸ σκοτάδι τῆς φαινομενικῆς ἥττας πάνω στὸν Σταυρὸ τοῦ μαρτυρίου μέχρι σήμερα ποὺ ἕνας νέος ἄνθρωπος βαπτίζεται στὸν θάνατο αὐτὸν καὶ μέσα στὴν κολυμβήθρα ἀνανεώνει τὴν ἴδια αὐτὴ ἀποστολικὴ πίστη στὸ τέλος τοῦ θανάτου καὶ στὴν πραγματικότητα τῆς Ὄντως Ζωῆς, εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς δικῆς μας ζωῆς. Ὅλα μέσα στὴν ζωὴ αὐτὴ κρίνονται καὶ ἐλέγχονται ἀπὸ τὴν πιστότητα ποὺ δείχνουμε στὴν λογικὴ τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀνάστασης. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι καὶ θὰ παραμένουν στὴν οὐσία τους πάντοτε οὐδέτερα. Ὅλη ἡ ζωή μας ἀποκτᾶ τὸ χρῶμα ἤ τῆς ταύτισης μὲ τὴν λογικὴ τῆς Θείας Οἰκονομίας ἤ τῆς ἄρνησης αὐτῆς τῆς λογικῆς.
Πιστὸς δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ἁπλῶς ἀναγνωρίζει τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ διάβολος τὴν ἀναγνωρίζει. Πιστὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ συντονίζει τὴν ζωή του μὲ τὴν λογικὴ τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀνάστασης. Εἶναι αὐτὸς ποὺ πονάει τὴν ψυχή του καὶ παίρνει τὴν ζωή του στὰ σοβαρὰ γιὰ νὰ τὴν σώσει ἀπὸ τὸν ὄλεθρο μιᾶς καθημερινότητας ποὺ χωρὶς προοπτικὴ καὶ νόημα πορεύεται στὸ παράλογο καὶ τὴν «ἀνηθικότητα» τοῦ θανάτου.
Ἡ πίστη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι τὸ κλειδὶ τῶν πράξεων καὶ τῶν ἐπιλογῶν μας. Κι ὅμως πόσες φορὲς δὲν ἀρνούμεθα αὐτὴ τὴν λογικὴ στὴν ὁποία φαίνεται νὰ ἀκουμπᾶ ἡ ζωή μας. Πόσες φορές δὲν ἀρνούμεθα τὴν λογικὴ τοῦ σταυροῦ, τὸ χρέος μας, τὸ καθῆκον μας, τὶς ὑποχρεώσεις μας, τὰ τόσα «πρέπει» ποὺ τὰ ἔχει διατάξει ὄχι μιὰ πικρὴ ἐξουσία ἀλλὰ ἡ ἀκρίβεια τῆς θεϊκῆς ἀγάπης καὶ στοργῆς; Καὶ πόσες φορὲς δὲν σηκώνουμε στὴν συνέχεια τὶς συνέπειες αὐτῆς τῆς ἄρνησης καὶ ἀδυναμίας.
Ὅμως πόσες φορές μὲ τὴν δύναμη καὶ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ στηλώσαμε τὰ μάτια μας στὸν μαρτυρικὸ σκοπό μας καὶ πορευθήκαμε τὴν πικρή πορεία πρὸς τὸν δικό μας Γολγοθᾶ, ἀφοῦ πολλὲς φορὲς περάσαμε ὀδυνηρὲς νύχτες στὸν δικό μας κῆπο τῆς Γεσθημανῆς, πόσες φορὲς δὲν εἴδαμε νὰ μᾶς παίρνουν στὰ χέρια τους μυστικὲς δυνάμεις καὶ νὰ μᾶς κινοῦν σχεδὸν ὀνειρικὰ πρὸς τὴν λύση καὶ τὴν ἔκβαση τῶν σταυρικῶν μας καταστάσεων; Πόσες φορές δὲν αἰσθανθήκαμε τὴν μυστικὴ παρουσία τους τὴν ὥρα τοῦ πόνου καὶ τῆς ἀγωνίας νὰ ἔρχονται καὶ νὰ δίνουν λύσεις ποὺ ἀφόπλισαν, ποὺ συγκλόνισαν, ποὺ προκάλεσαν δέος καὶ ἀντίληψη μυστικὴ πὼς ἕνας ἄλλος κόσμος μᾶς πλησίασε, μᾶς θώπευσε, μᾶς λύτρωσε;
Κι ὅμως, ἐνῶ ὅλοι μας ἔχουμε τέτοιες μυστικὲς ἐμπειρίες, σὲ πολλὲς περιπτώσεις δὲν κρατᾶνε, δὲν καρπίζουν. Μόλις ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὸν φοβερὸ Γολγοθᾶ μας καὶ ἀφοῦ ἔχουμε ζήσει μιὰ ἀκατανόητη ἀνάσταση, πολλὲς φορὲς ἔρχεται μιὰ σκληρὴ λήθη, ἕνα πνευματικὸ νάρκωμα καὶ ἡ ψυχὴ πέφτει πάλι πίσω στὶς προηγούμενες αἰσθήσεις της καὶ λογικές της. Δὲν ἀντέχει πολὺ ὁ ἄνθρωπος τὸν καθαρὸ ἀέρα τοῦ οὐρανοῦ. Δὲν εἶναι συμβατὸ μὲ τὴν ἐδῶ λογικὴ τὸ νέο σχῆμα ποὺ ἀχνοφέγγει στὶς συνειδήσεις μας. Χρειάζεται ἐπίμονος ἀγώνας νὰ κρατηθοῦμε ἀπὸ τὸ ροῦχο τοῦ Θεοῦ. Χρειάζεται μόνιμος ἀγώνας νὰ καρποφορήσει ἡ ἀνάσταση μέσα μας, νὰ κάνει ρίζες, νὰ μεγαλώσει, νὰ γίνει τρόπος μας, ἦθος μας, βεβαιότητα, πίστη, χαρά, λύτρωση, αἰωνιότητα.
Μέσα μας, ἀδελφοί μου, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ στὴν μυστικὴ ὕπαρξή μας μεγαλώνουμε ἕνα παιδί· τὴν Ἀνάσταση. Ἄς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο μὲ ὅλη τὴν ὕπαρξή μας νὰ τὸ κάνει νὰ ζήσει. Νὰ περάσει ὅλα τὰ δύσκολα στάδια ἀνάπτυξής του, νὰ μεγαλώσει, νὰ καρπίσει καὶ στὴν παγωνιὰ αὐτῆς τῆς ζωῆς νὰ γίνει μέσα μας Θέρμη καὶ Νόημα καὶ Ζωή. Ὁ Ἀναστάς Κύριος νὰ τὸ δώσει σὲ ὅλους μας νὰ γίνουμε ἄξιοι γονεῖς ἑνός τέτοιου παιδιοῦ. Γένοιτο.
