“Βασιλεύει,
αλλ’ ουκ αιωνίζει Άδης του γένους των βροτών”. Αυτός ο μοναδικός λόγος
του ποιητή της Μεγάλης Παρασκευής αποτελεί αφόρμηση για να παρηγορηθούμε
στις μέρες που διερχόμαστε. Νιώθουμε τον Άδη της στέρησης του Χριστού,
τον Άδη των ύβρεων, των εμπαιγμών, της απόρριψης για Εκείνον που
πιστεύουμε, τον Άδη του να μην μπορούμε να ζήσουμε την
μεγαλοβδομαδιάτικη ανηφόρα προς Ιερουσαλήμ έχοντας ως παρηγοριά την
κοινωνία των προσώπων στην εκκλησία. Νιώθουμε τον κόσμο να έχει
καταβληθεί από τον φόβο του θανάτου και να κοιτάζει μόνο για την
επιβίωσή του, μέσα σε ένα κλίμα κάποτε υστερίας. Δεν θέλουμε αλήθεια.
Θέλουμε μόνο να ζήσουμε. Μόνο που “η αλήθεια έναντι θανάτου δίδεται”
(Οδ. Ελύτης). Θανάτου ακριβώς της προτεραιότητας για επιβίωση και
εναπόθεση της ζωής μας στα σταυρωμένα χέρια Εκείνου που μας αγάπησε και
μας αγαπά, όσα κι αν πράξαμε και πράττουμε εις βάρος Του.
“Βασιλεύει,
αλλ’ ουκ αιωνίζει”. Κάθε βραδάκι Μεγάλης Παρασκευής, συνοδεύοντας τον
νεκρό Ιησού μας στο ξόδι του Επιταφίου νιώθουμε δέος. Και ο Θεάνθρωπος,
αυτός που έγινε ένας από μας, διάλεξε με την θέλησή Του να πεθάνει και
μας άφησε να Τον συνοδεύουμε με αρώματα και μύρα, με το μοιρολόι της
άνοιξης, συνοδοιπόροι της Παναγίας, του Ιωσήφ και του Νικοδήμου, των
επτά μυροφόρων γυναικών, κρατώντας το λιανοκέρι του Επιταφίου και λίγα
λουλούδια, μα με την προσδοκία ότι ο θάνατος θα νικηθεί. Κι αυτή είναι η ελπίδα μας.
“Βασιλεύει,
αλλ’ ουκ αιωνίζει”. Ο χρόνος αποτελεί για μας τους ανθρώπους τον φόβο,
τον αγώνα και το τέρμα. Φόβο ότι δεν θα μας φτάσει για να ζήσουμε όσα
και ό,τι θέλουμε, όσα και ό,τι μπορούμε. Αγώνα γιατί θέλουμε να βρούμε
την χαρά και κάθε κόπος μας, κάθε σχέση μας, κάθε ιδέα, κάθε συνάντηση
είτε με τον συνάνθρωπο είτε με τον εαυτό μας είτε και με τον Θεό εκεί
αποσκοπεί, στο βίωμα της χαράς που θέλουμε να διαρκέσει. Τέρμα, διότι
γνωρίζουμε ότι είναι το όριό μας και δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, αλλά
είναι το αναπόφευκτο. Θέλουμε να μην αιωνίσει στην ύπαρξή μας. Δεν
μπορούμε όμως να βρούμε άλλη απάντηση εκτός της πίστης.
“Βασιλεύει,
αλλ’ ουκ αιωνίζει”. Ο λόγος αυτός συναντά τον λόγο του αγίου Σιλουανού
του Αθωνίτου: “κράτα τον νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι”. Κράτα
τον νου σου στο ότι δεν αιωνίζει. Κράτα τον νου σου ότι ακολουθώντας τον
Χριστό δεν σε νικά ο θάνατος, γιατί η αγάπη του Θεού είναι πιο πάνω.
Κράτα τον νου σου στο ότι ο Χριστός είναι η αλήθεια. Κράτα τον νου σου
ότι όλα στη ζωή είναι πέρασμα που μας φέρνει στην έξοδο από κάθε τάφο.
Κράτα τον νου στην εμπιστοσύνη στον πρωτότοκο των νεκρών, σ’ Αυτόν που
κήρυξε την αψευδή λύτρωση, που έκανε τον θάνατο ύπνο και τον ύπνο ζωή.
Κράτα τον νου σου στην προσευχή. Κάνε την καρδιά σου να χτυπά σε ένα
συνεχές “μνήσθητί μου” και πάρε δύναμη. Δεν πλαστήκαμε για να μας
καταπιεί ο Άδης, αλλά για να ανοιχτούμε στην Ανάσταση.
“Βασιλεύει,
αλλ’ ουκ αιωνίζει”. Στην λύπη της δοκιμασίας τα χείλη μας ας ενωθούν με
τις καρδιές μας και ας αναφωνήσουμε: “Αναστήσεται τριήμερος”. Κι εμείς μαζί Του!
