ΗΧΗΡΟ ΜΥΝΗΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

 

Για μία ακόμη χρονιά η Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς, σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής και την υποστήριξη του Δήμου Πειραιά, διοργάνωσε μεγάλη Φιλανθρωπική Συναυλία στο Βεάκειο Θέατρο, όπου φέτος τραγούδησε η γνωστή ερμηνεύτρια Πέγκυ Ζήνα.

Την δημοφιλή καλλιτέχνιδα πλαισίωσε και η μαθητική χορωδία των Εκπαιδευτηρίων της Ιεράς Μητρόπολης Πειραιώς η οποία ενθουσίασε για μία ακόμη φορά όλους όσοι βρέθηκαν στο Βεάκειο θέατρο, το οποίο ήταν κατάμεστο από κόσμο που βρέθηκε εκεί για να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα αλληλεγγύης.

Η βραδιά περιείχε πολύ ενθουσιασμό, παλμό, αλλά και έντονες συγκινήσεις, γιατί όπως χαρακτηριστικά τόνισαν και οι παρουσιαστές της εκδήλωσης, η Μπάγια Αντωνοπούλου και ο Δημήτρης Αλφιέρης, «όταν προγραμματίζαμε αυτή την εκδήλωση – θεσμό, είχαμε στο μυαλό μας τη φτώχεια και την ανέχεια οι εξελίξεις όμως μας ξεπερνούν και πολλές φορές μας αιφνιδιάζουν».

Αφού παρακολουθήσαμε στην μεγάλη κεντρική οθόνη που είχε τοποθετηθεί στο κέντρο της σκηνής του Βεακείου Θεάτρου, εικόνες που μας συγκλόνισαν και μας πόνεσαν το προηγούμενο χρονικό διάστημα από τον Βόλο, την Καρδίτσα, τα Τρίκαλα, την Λάρισα και την Β.Εύβοια, συνδεθήκαμε απευθείας με την πόλη των Τρικάλων και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης κ.Χρυσόστομο, ο οποίος, με εμφανή την συγκίνησή του, αναφέρθηκε στον πόνο και την δυστυχία των ανθρώπων που επλήγησαν από τις καταστροφικές πλημμύρες.

Ευχαρίστησε με ιδιαίτερα θερμά λόγια τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ.Σεραφείμ και τους συνεργάτες του για τις πρωτοβουλίες τους αυτές, αλλά και όλους όσοι στηρίζουν αυτές τις δράσεις που απαλύνουν, με κάθε τρόπο, τους αδελφούς μας οι οποίοι αυτή την περίοδο ταλαιπωρούνται.

Νωρίτερα, ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Τρίκκης, Αρχιμανδρίτης Αλέξιος, μέσα από την τεράστια γιγαντοοθόνη παρουσίασε και αναφέρθηκε στις προσπάθειες που γίνονται από τους Ιερείς και τους εθελοντές της Μητροπόλεως προκειμένου να παρασχεθεί κάθε δυνατή βοήθεια στους πληγέντες αδελφούς μας, οι οποίοι ακόμα και σήμερα δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που επέφεραν οι πλημμύρες.

Μέσα από την απευθείας σύνδεση συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι η ελπίδα παραμένει ζωντανή αφού όπως τόνισε χαρακτηριστικά και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Τρίκκης κ.Αλέξιος, ελπίδα μας είναι ο ίδιος ο Χριστός.

Στην συνέχεια, αφού προβλήθηκε βίντεο για την σχέση του αθλητισμό με τον χριστιανισμό, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ μαζί με το Δήμαρχο Πειραιά Γιάννη Μώραλη βράβευσαν τον διεθνή μπασκετμπολίστα Γιώργο Πρίντεζη για την προσφορά του στον αθλητισμό.

Είναι σημαντικό στοιχείο του αθλητισμού «να προσφέρει στον άνθρωπο την δυνατότητα να ανεβαίνει ψηλά. Όχι με εγωπάθεια, αλλά με βαθιά, τρυφερή καρδιά που εμπνέει και οδηγεί», είπε ο Σεβασμιώτατος, προσθέτοντας:

«Θέλουμε να πούμε εδώ, από τον Πειραιά, που είναι σύμφυτος με το ‘’Ευ αγωνίζεσθε’’ με αυτόν τον ηρωικό σύλλογο κοινωνικής δράσης, αθλητισμού, ηρωισμού, αγάπης και πολιτισμού, το θρυλικό μας Ολυμπιακό, ότι τιμώντας σήμερα αυτόν τον γίγαντα, τιμούμε αυτό που λέγεται Ελλάδα που γέννησε ήρωες, μάρτυρες, αγωνιστές, ανθρώπους οι οποίοι πραγμάτωσαν τη θεία φύση του ανθρώπου, αυτή τη μετοχή στη ζωή του Θεού, που κάνουν απτη καθημερινότητα την μεταφυσική αλήθεια».

Στην συνέχεια κάλεσε τον Δήμαρχο να απευθυνθεί με τις δικές του σκέψεις για αυτή τη βράβευση «που είναι βράβευση της προσπάθειας, του αγώνα, της αγάπης και της προσφοράς».

Ο Δήμαρχος Πειραιά Γιάννης Μώραλης συνεχάρη την Μητρόπολη και για αυτή την Φιλανθρωπική Συναυλία που διοργάνωσε. «Αποδεικνύει για πολλοστή φορά την ποιότητά της και τη σκέψη της για βοήθεια στους αδυνάτους», είπε χαρακτηριστικά προσθέτοντας πως «η συνεργασία μας είναι στενή όλα αυτά τα χρόνια και θα είναι, νομίζω, ακόμα στενότερη και τα επόμενα».

Για τον διεθνή Μπασκετμπολίστα Γιώργο Πρίντεζη σημείωσε πως πρόκειται για έναν άνθρωπο με ήθος, γιατί, όπως χαρακτηριστικά υπογράμμισε, «μία προσωπικότητα στον αθλητισμό δεν αρκεί να βάζει μόνο καλάθια». «Αυτό που διαφοροποιεί ορισμένα παιδιά στην ομάδα», «αυτό που διαφοροποιεί ορισμένους αθλητές, είναι το ήθος τους, είναι η ποιότητά τους, γιατί έχουμε ξαναδεί αθλητές να σκοράρουν ή να παίζουν άμυνα σε πολλά αθλήματα, αλλά αυτό που τους διαφοροποιεί είναι το ήθος τους και ο Γιώργος ξεχωρίζει και σε αυτό».

Χαρακτήρισε «εύστοχη» την βράβευση του Γιώργου Πρίντεζη και συνεχάρη για μία ακόμη φορά τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ.Σεραφείμ για αυτή την πρωτοβουλία την οποία ο Δήμος αγκάλιασε.

Ο Σεβασμιώτατος πρόσφερε στον κ.Πρίντεζη μία εικόνα της Παναγίας και ένα ενθύμιο της τοπικής μας Εκκλησίας, προσφορά από τον οίκο «Λιάννα Βουράκη».

Επίσης, ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε ιδιαιτέρως τόσο τον Δήμαρχο Πειραιά Γιάννη Μώραλη, όσο και την Αντιπεριφερειάρχη Πειραιά Σταυρούλα Αντωνάκου κάνοντας αναφορά στην επιτυχή συνεργασία των τελευταίων ετών.

Ακολούθησε η συναυλία από την γνωστή ερμηνεύτρια Πέγκυ Ζήνα η οποία ένωσε μαζί μας και την δίκη της μοναδική φωνή κρατώντας μουσική συντροφιά στους δυο χιλιάδες παρευρισκομένους που κατέκλεισαν το Βεάκειο.

Ο Σεβασμιώτατος, πλαισιούμενος από την Αντιπεριφερειάρχη Πειραιά Σταυρούλα Αντωνάκου και την Πρόεδρο του ομίλου Alter Ego Media Φαίη Υψηλαντη, προσέφερε στην Πέγκυ Ζήνα μια εικόνα της Παναγίας και ένα ενθύμιο προσφορά από τον οίκο «Λιάννα Βουράκη».

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 01/10/23-ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ ΣΤ' 31-36

 

Διακόνου Επιφανίου Παπαντωνίου

Πρωτότυπο Κείμενο

Εἶπεν ὁ Κύριος· καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. Καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; Καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. Καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; Καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. Καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; Καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα. Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες, καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ ὑψίστου, ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.

Νεοελληνική Απόδοση

Είπε ο Κύριος: «Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να συμπεριφέρεστε κι εσείς σ’ αυτούς. Γιατί, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Αφού και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν. Κι αν κάνετε καλό σ’ αυτούς που σας κάνουν καλό, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν. Αν δανείζετε σ’ όσους ελπίζετε να σας τα επιστρέψουν, ποια εύνοια περιμένετε από το Θεό; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν στους ομοίους τους για να τα πάρουν πίσω. Αντίθετα, εσείς ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε το καλό και να δανείζετε, χωρίς να περιμένετε να πάρετε πίσω τίποτα. Έτσι, ο Θεός, που είναι καλός ακόμα και με τους αχάριστους και τους κακούς, θα σας ανταμείψει με το παραπάνω και θα σας κάνει παιδιά του. Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως σπλαχνικός είναι κι ο Θεός Πατέρας σας».

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 01/10/23-ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΣΤ' 16 Ζ'1

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, ὑμεῖς  ἐστε ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς «ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. Διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ». Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, εσείς είστε ναός του ζωντανού Θεού, όπως ο ίδιος είπε: θα κατοικήσω ανάμεσά τους και θα πορεύομαι μαζί τους, θα είμαι Θεός τους, κι αυτοί θα είναι λαός μου. Γι’ αυτό ο Κύριος λέει: φύγετε μακριά απ’ αυτούς και ξεχωρίστε. Mην αγγίζετε ακάθαρτο πράγμα, κι εγώ θα σας δεχτώ. θα είμαι για σας ο Πατέρας, κι εσείς θα είστε γιοι και θυγατέρες μου, λέει ακόμα ο παντοκράτορας Κύριος.  Αφού λοιπόν, αγαπητοί μου, έχουμε αυτές τις υποσχέσεις, ας κα­θαρίσουμε τους εαυτούς μας από καθετί που μολύνει το σώμα και την ψυχή. Ας ζήσουμε μια άγια ζωή με φόβο Θεού.

ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΔΕΝ ΧΤΥΠΑΝΕ ΠΙΑ,ΔΕΝ ΣΚΙΡΤΟΥΝ

 

Πλέον οι καρδιές δεν χτυπάνε πια, δεν σκιρτούν. . .

Mπορεί να ακούμε τους ήχους από το βιολογικό όργανο αλλά ο χτύπος της αγάπης δεν ηχεί. Όλα μπήκαν σε υπολογισμούς και σε μαθηματικές εξισώσεις.

Ερωτευόμαστε, παντρευόμαστε, κάνουμε φιλίες, λέμε “καλήμερα” διότι πάντα θέλουμε κάτι από τον άλλον χωρίς να δώσουμε.Θέλουμε απλά να καλύψουμε κάποιες εγωϊστικές επιθυμίες που κραυγάζουν για να τραφούν.

Οι φορές που κατέκρινα στη ζωή μου πάντα θα είναι περισσότερες από τα συγγνώμη και τα “σ’ αγαπώ”. Μας αρέσουν τα ωραία λόγια ακόμα και αν είναι ψεύτικα. Στην αγιότητα όμως φτάνουμε όταν μπορούμε τα ωραία λόγια να τα κάνουμε πράξη και ζωή και αγωνιζόμαστε να βγάλουμε την τοξικότητα που τυχόν έχουμε και δηλητηριάζουμε τον άλλον.

Πάντα φταίει ο άλλος που εγώ δεν είμαι καλά. Τη δική μου όμως θέση στα πράγματα δεν την εξετάζω διότι θέλει κότσια για να δω τις πληγές μου.

Θέλει πνευματικά κότσια να δω πόσους σταύρωσα αλλά και γιατί σκότωσα το παιδί που έχω μέσα μου.  

Μπορεί να αναπνέουμε αλλά δυστυχώς δεν ζούμε. Κάνουμε στρατιωτική υπακοή σε ό,τι μας λέει ο κόσμος. Κάνουμε πράγματα απλά για να γίνουν και η καρδιά απουσιάζει, τη φυλακίσαμε και της λέμε να μην μιλήσει διότι “δεν κάνει, δεν πρέπει.”

Με καρδιές τραυματισμένες, κουρασμένες και ανέραστες δεν μπορούμε να κάνουμε βήμα.

Όλα περνούν από Ιερά Εξέταση. Τι πρέπει, τι δεν πρέπει, τι είναι σωστό για τον κόσμο. Η καρδιά μένει στην άκρη. Κανείς δεν της δίνει σημασία και αν πάει να μιλήσει της κλείνουμε το στόμα.

Στην πνευματική ζωή η ελευθερία δεν εγκλωβίζεται, δεν αιχμαλωτίζεται αλλά παιδαγωγείται πάντοτε με σεβασμό προς το πρόσωπο του ανθρώπου.  

Σε λίγα χρόνια θα είναι θαύμα να ερωτεύονται οι άνθρωποι μεταξύ τους. Να συναντιώνται δύο βλέμματα και να νιώθει ο ένας με τον άλλον την επιθυμία να γίνουν σάρκα μία, μία ζωή , μία ενότητα, μία πορεία προς τη Βασιλεία των Ουρανών. Να χτυπούν οι δύο καρδιές σαν μία.

Η κόλαση βρίσκεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι έπαψαν να ερωτεύονται μεταξύ τους και να βαπτίζουν τη σχέση τους στον Χριστό και ερωτεύτηκαν τον εαυτό τους.

Ξεχάσαμε να αγαπάμε, αρνούμαστε να ερωτευόμαστε και αυτό μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα επιφανειακά διότι για να δεις την ουσία των πραγμάτων χρειάζεται ερωτική καρδιά και όχι νεκρή .

Zωντανή είναι μια καρδιά που ερωτεύεται έναν άνθρωπο, τον Χριστό και όλη τη δημιουργία. Ζωντανή είναι μια καρδιά που ακόμα και αν πέφτει επειδή τραυματίστηκε, πάλι σηκώνεται. Μια καρδιά που χτυπάει ψεύτικα ζώντας σε “πρέπει” και σε κοινωνιολογικές επιταγές είναι μια νεκρή καρδιά.

Ας γίνει η προσευχή μας ερωτική κραυγή προς το πρόσωπο του Κυρίου, και οι λογισμοί μας αγιασμός της υπάρξεώς μας.

Καλό αγώνα.

π. Σπυρίδων Σκουτής

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΡΜΕΝΙΑΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Γρηγορίου του Επισκόπου Μεγάλης Αρμενίας τιμά σήμερα, 30 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Γρηγόριος ήταν γιος του Ανάκ, που ήταν συγγενής του βασιλιά της Μεγάλης Αρμενίας, Κουσαρώ (290 μ.Χ.). Ο Ανάκ, λοιπόν, σε συνεργασία με το βασιλιά των Περσών Αρτασείρα, σκότωσε τον Κουσαρώ.

Αλλά οι σατράπες της Αρμενίας εκδικήθηκαν το φόνο του, σκοτώνοντας τον Ανάκ και όλη του την οικογένεια. Διασώθηκαν μόνο δύο παιδιά του, που ένας ήταν ο Γρηγόριος.

Στην Καισαρεία συνέβη να συναντηθούν ο γιος του φονιά Ανάκ, Γρηγόριος, και ο γιος του θύματος Τηριδάτης. Τότε ο Γρηγόριος σπούδαζε με ζήλο τα Ιερά γράμματα, (στην Καισαρεία της Καππαδοκίας από τον εκεί αρχιεπίσκοπο Λεόντιο), που μεταξύ άλλων λένε: «τελείων δέ εστίν η στερεά τροφή, τών διά τήν έξιν τά αισθητήρια γεγυμνασμένα εχόντων πρός διάκρισιν καλού τε καί κακού» (Εβραίους, ε’ 14.1).

Δηλαδή, η στερεά και υψηλότερη πνευματική τροφή είναι για τους τέλειους χριστιανούς, που από την άσκηση έχουν τα πνευματικά αισθητήρια γυμνασμένα στο να διακρίνουν εύκολα μεταξύ του καλού και κακού. Γυμνασμένος, λοιπόν, και ο Γρηγόριος στη διάκριση, όχι μόνο δεν αποστράφηκε τον Τηριδάτη, αλλά τον πλησίασε με αγάπη, αποδοκίμασε την πράξη του πατέρα του και τον βοήθησε σε κάποια ασθένεια του.

Όταν αργότερα ο Τηριδάτης έγινε βασιλιάς Αρμενίας, βασάνισε φρικτά τον Γρηγόριο (που τότε ήταν επίσκοπος Αρμενίας). Διέταξε μάλιστα, να τον ρίξουν σε λάκκο με φίδια και άλλα ερπετά. Ο Γρηγόριος όχι μόνο δεν έπαθε τίποτα αλλά επέζησε για 15 χρόνια τρεφόμενος με το ψωμί που του πήγαινε κρυφά μια χήρα. Ο Θεός, όμως, επέτρεψε να γίνει ο Τηριδάτης σχιζοφρενής. Αλλά δια των προσευχών του Γρηγορίου θεραπεύθηκε, μετανόησε και βαπτίσθηκε χριστιανός με όλο του το έθνος.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τη γεωργία, ενεούργησας, βροτών καρδίας, κατασπείρας την του Λόγου επίγνωσιν, και λαμπρυνθείς μαρτυρίου τοις στίγμασιν, ιεραρχία Γρηγόριε έφανας. Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 

Για να προκόψεις στην αρετή χρειάζεται να γνωρίσεις τον Θεό και να Τον αγαπήσεις. Και θα Τον γνωρίζεις καλύτερα όσο περισσότερο τον αγαπάς.

Πρέπει να σταυρώσεις τα πάθη σου και τις κακές σου επιθυμίες, για να έρθει μέσα στη ψυχή σου η χάρη Του.

Η βάση των αρετών είναι η ταπείνωση. Και για να αποκτήσουμε αρετές πρέπει πρώτα να βάλουμε το θεμέλιο των αρετών που είναι η ταπείνωση.

Πρέπει ν’ απαλλαγείς από τα σαρκικά πάθη, για να μπορέσεις να προκόψεις στην αρετή.

Η πρόοδος στην αρετή δεν είναι εύκολο πράγμα. Χρειάζεται αγώνας σκληρός για πολλά χρόνια. Πρώτα θα γνωρίσουμε την αρρώστια μας, θα πιστέψουμε ότι είμαστε άρρωστοι πνευματικά, και μετά θα προχωρήσουμε στη θεραπεία.

Οι Πατέρες διδάσκουν ότι ποτέ στη ζωή μας δεν θα δούμε τον Θεό αν δεν κόψουμε τα πάθη μας. Αυτός είναι ο σωστός και μοναδικός τρόπος για να πλησιάσουμε τον Θεό. Τα αγαθά της Ουράνιας Βασιλείας δεν δίνονται στους ράθυμους και σ’ αυτούς που δεν έχουν καρπό αρετής.

Οι θλίψεις και οι στενοχώριες, οι αρρώστιες, το βάρος της σάρκας, οι ανάγκες του σώματος, οι συμφορές και αυτός ο θάνατος αντιμετωπίζονται με τη βοήθεια του Θεού. Αυτή όμως η βοήθεια θα έλθει, όταν ο άνθρωπος αγωνίζεται ν’ αποκτήσει τις αρετές.

Η άσκηση της αρετής έχει μεγάλη σημασία στην καλλιέργεια της ψυχής, και η αρετή δεν αποκτιέται με ωραία λόγια, αλλά με κόπο, με μόχθο και ιδρώτα. Είναι μακάριος ο άνθρωπος που συνεχώς ανεβαίνει.

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ;

 

π. Σπυρίδων Σκουτής

Πολλά ζευγάρια που έχουν σχέση αφήνουν τους μήνες ή τα χρόνια να περνούν.

Αποφασίζουν να παντρευτούν και ανακαλύπτουν ξαφνιασμένοι ότι έχουν περάσει π.χ. 10  χρόνια και πλέον έχουν κουραστεί. Λέμε σε πολλά ζευγάρια να μην αφήνουν το χρόνο να περνάει.

Έχεις μια σχέση; Αποφάσισε πού θα την πας. Αυτό το απλά να περνάμε καλά χωρίς προσανατολισμό, χωρίς νόημα, χωρίς μοίρασμα, χωρίς ένωση και ενότητα φτάνει στη φθορά και ίσως στο τέλος.

Να φερθείς ώριμα, να βάλεις κάποια χρονικά περιθώρια και να πάρεις αποφάσεις χωρίς να είσαι εσύ και η σχέση σου σε ένα χάος χωρίς νόημα και ελπίδα.

Άσε τους συγκρητισμούς με  παλαιότερες σχέσεις ή με σχέσεις που δεν έχουν έρθει ακόμα («Μήπως να αφήσω αυτόν τον άνθρωπο για να μου έρθει κάποιος καλύτερος;»).

Κάνε κάποια απλά ερωτήματα στον εαυτό σου και προχώρα. Θέλω να ζήσω με αυτόν τον άνθρωπο για πάντα. Τι είναι για μένα αυτός ο άνθρωπος;

Είμαι έτοιμος να παλέψω και να θυσιαστώ; Βλέπω την αιωνιότητα μαζί με αυτόν τον άνθρωπο, ακόμα και μέσα από πόνους και δυσκολίες;

Μην παντρευτείς απλά για να κάνεις παιδιά ή να αποκατασταθείς. Αυτό είναι μια λάθος θέση, κάτι που ίσως το πληρώσεις κάποια στιγμή. Η αποκατάσταση και ίσως τα παιδιά είναι αποτέλεσμα.

Πάρε απόφαση αν θέλεις να περάσεις τη ζούγκλα της ζωής και την πύλη του Παραδείσου με αυτόν τον άνθρωπο. Αν η απάντηση είναι Ναι, τότε προχώρα, αν είναι Όχι, τότε φύγε για να μην κοροϊδεύεις άλλο αυτόν τον άνθρωπο.

Η ζωή θέλει τόλμη και αποφάσεις. Με συνείδηση, προσευχή και ρίσκο πολλές φορές. Είσαι έτοιμος;

Ο ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 

Ἀρχιμ. Παύλου Παπαδόπουλου

Ἡ μεγαλύτερη ἐπιτυχία εἶναι νά ἔχεις ἰσορροπία στή ζωή σου. Νά ὑπάρχει, δηλαδή, ἡ σωστή ἐκτίμηση κάθε προσώπου πού ἔρχεσαι σέ συναναστροφή μαζί του, κάθε γεγονότος, κάθε ἀγαθοῦ πού ἔχεις. Ἔτσι θά ἔρχεται ἡ εἰρήνη στό νοῦ καί στήν καρδιά. Χωρίς ἰσορροπία ὅλα μπερδεύονται. Δίνεται ὑπεραξία στά εὐτελῆ καί ἀπαξιώνονται τά σημαντικά.

Ὁ ἰσορροπημένος ἄνθρωπος τά ἔχει βρεῖ μέ τόν ἑαυτό του, ξέρει ποιός εἶναι καί τί μπορεῖ νά κάνει. Γι’ αὐτό καί ἀφήνει τούς ἄλλους στήν ἡσυχία τους. Δέν προσπαθεῖ νά ἐπιβληθεῖ, δέν κουτσομπολεύει μικροαστικά τίς ζωές τῶν ἄλλων, δέν ἔχει κόμπλεξ κατωτερότητας ἤ σύνδρομο καταδίωξης, δέν ἀπαιτεῖ μέσα στίς σχέσεις του (μέ γκρίνιες καί ζήλιες) «σεβασμό».

Εἶναι μεγάλο κατόρθωμα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου νά ἀντισταθεῖ στίς ἀκρότητες, εἴτε εἶναι ἰδεολογίες καί ἀπόψεις εἴτε συμπεριφορές καί ἐνέργειες.

Σήμερα, δυστυχῶς, γιά νά ξεχωρίσουν οἱ ἄνθρωποι ἐπιλέγουν τά ἄκρα· γι’ αὐτό καί ἡ βία (σέ ὅλες τίς μορφές της) ἀνθεῖ μέσα στήν κατ’ ἄλλα πολιτισμένη κοινωνία μας.

Ἰσορροπία χρειαζόμαστε. Μά τό κυριότερο, γιά νά ἔρθει αὐτή ἡ ἰσορροπία, εἶναι νά ἔχουμε κοινό νοῦ, λογική, ὀρθή κρίση. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος κινεῖται καί ζεῖ ἐμπαθῶς, φίλαυτα, ἐγωιστικά, ἡ ὀρθή κρίση νοθεύεται, ἡ λογική διαστρέφεται καί ὁ κοινός νοῦς χάνεται.

Ἡ ἰσορροπία, λοιπόν, πηγάζει βαθύτερα ἀπό τίς ἀρετές τῆς ταπείνωσης καί τῆς μετάνοιας. Ὁ ταπεινός καί ἐν μετανοίᾳ ἄνθρωπος κινεῖται ἁπλά καί ἁπαλά μέσα στή ζωή του. Δέν ἔχει τήν ἐμμονή νά ξεχωρίσει μέ ἔκτακτες ἀκτιβιστικές πράξεις αὐτοεπιβεβαίωσης. Ξέρει ποιός εἶναι, ἑστιάζει στόν ἑαυτό του, ὄχι φίλαυτα ἀλλά μέσα ἀπό τό πρίσμα τῆς προσωπικῆς του ὑπαρξιακῆς ἐξέλιξης. Καί αὐτό τόν κάνει νά βλέπει καθαρότερα τήν ζωή, χωρίς τίς παρωπίδες τοῦ ἐγωισμοῦ πού τρέφουν τήν ἰσχυρογνωμοσύνη καί τήν ἀπολυτότητα στόν λόγο του.

Ἐάν ὑπάρχουν καί σήμερα φαινόμενα φανατισμοῦ καί ἀλλοφροσύνης εἶναι διότι οἱ ἄνθρωποι θεοποιοῦν τήν γνώμη τους καί διαστρέφουν ἀκόμα καί τήν πραγματικότητα γιά νά τήν σώσουν. Δέν σκέφτονται λογικά ὡς ἄμυνα γιά νά προστατεύσουν τό ἐγώ τους, γιά νά κρύψουν τίς φοβίες καί τά κόμπλεξ τους, φανερώνοντας ὅμως τήν ἀνισορροπία τους πού φλερτάρει μέ τήν τρέλα.

Προσπάθησε νά συναναστρέφεσαι ἀνθρώπους, ὄχι «διαβασμένους», ἀλλά μέ κοινό νοῦ καί σύνεση.

O ΟΣΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ Ο ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Οσίου Κυριακού του Αναχωρητού τιμά σήμερα, 29 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Κυριακός ήταν άνθρωπος που καλλιεργούσε «υπομονήν, πραότητα» (Α’ προς Τιμόθεον, στ’ 11).

 Γι’ αυτό και πέτυχε στην ασκητική του ζωή. Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 5ο αιώνα μ.Χ., από Ιερέα πατέρα, τον Ιωάννη. Τη μητέρα του την έλεγαν Ευδοξία και είχε αδελφό τον Αρχιεπίσκοπο Κορίνθου Πέτρο. Από ιερατικό, λοιπόν, γένος ο Κυριάκος, σε νεαρή ηλικία πήγε στα Ιεροσόλυμα και από εκεί στη Λαύρα του Μεγάλου Ευθυμίου. Εκεί, ο Μέγας Ευθύμιος, τον έκανε μοναχό και τον έστειλε στον ασκητή Γεράσιμο.

Όταν πέθανε ο Γεράσιμος, ο Κυριακός επέστρεψε στη Λαύρα του Ευθυμίου, όπου με ζήλο καλλιεργούσε τις αρετές του, ώσπου κάποια στάση που έγινε στη Λαύρα του Ευθυμίου τον ανάγκασε να πάει στη Λαύρα του Σουκά. Εκεί 40 χρονών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε την επιστασία του Σκευοφυλακίου.

Εκείνο που τον διέκρινε απέναντι στους συμμοναστές του, ήταν ο γαλήνιος τρόπος με τον όποιο τους αντιμετώπιζε, γι’ αυτό και ήταν παράδειγμα προς μίμηση από όλους. Εβδομήντα χρονών ο Κυριακός, έφυγε κι από εκεί και με υπομονή γύρισε πολλά μοναστήρια και σκήτες, όπου έζησε με αυστηρότατη άσκηση.

Τελικά, πέθανε 107 χρονών, και σε όλους έμεινε η ενθύμηση του ασκητή, που έδειχνε «πραότητα πρός πάντας ανθρώπους» (Προς Τίτον, γ’ 2). Πραότητα, δηλαδή, σ’ όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χριστώ ηκολούθησας, καταλιπών τά τής γής, καί βίον ισάγγελον, επολιτεύσω σαφώς, ως άσαρκος Όσιε, σύ γάρ εν ταίς ερήμοις, προσχωρών θείω πόθω, σκίλλη πίκρα τήν πάλαι, πικράν γεύσιν απώσω. Διό Κυριακέ θεοφόρε, αξίως δεδόξασαι.

ΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ ΜΑΣ;

 

Μητροπολίτη Σουρόζ Αντώνιου Bloom

Στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Τὴν ἡμέρα ποὺ θυμόμαστε τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, πρέπει νὰ δίνουμε ἰδιαίτερη προσοχὴ σ’ ὅ,τι εἶναι ἡ Θεϊκὴ ἀγάπη.

Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο ποὺ θυσίασε τὸν Μονογενῆ του Υἱό, ὥστε κανεὶς ἄνθρωπος δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονηθεῖ καὶ ν’ ἀγνοηθεῖ.

Ἂν εἶναι ἀλήθεια αὐτό, πῶς θὰ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον;

Ἂν ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς σημαίνει τόσα πολλὰ γιὰ τὸν Θεό, ἐὰν Ἐκεῖνος ἀγαπάει τὸν ἄνθρωπο σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ θυσιάσει τὴν ζωή Του, ὁ θάνατός Του εἶναι εὐπρόσδεκτος- πῶς θὰ πρέπει λοιπὸν νὰ φερόμαστε στὸν πλησίον μας;

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἀγαπᾶμε ἐκ φύσεως, ποὺ μὲ τόσους πολλοὺς τρόπους μοιάζουν μὲ μᾶς στὸ μυαλό, τὸ συναίσθημα – ἀλλὰ εἶναι αὐτὸ ἀγάπη;

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀγαπᾶμε αὐτὸ τὸ πρόσωπο σὰν τὸ πιὸ πολύτιμο πρόσωπο στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ δικά μου, ἐπειδὴ λαχταρῶ νὰ εἶμαι μὲ τὸν Θεό, νὰ μοιράζομαι τὶς σκέψεις Του, τὴ στάση Του ἀπέναντι στὴ ζωή.

Καὶ πόσοι ἄνθρωποι ὑπάρχουν ποὺ τοὺς φερόμαστε μὲ ἀδιαφορία, δὲν εὐχόμαστε κάτι κακὸ γι’ αὐτοὺς – δὲν ὑπάρχουν γιὰ μᾶς! Ἂς ρίξουμε μιὰ ματιὰ γύρω μας σὲ τούτη τὴ συνάθροιση καὶ γιὰ μῆνες ἂς ἀναρωτηθοῦμε: «τί σημαίνει αὐτὸ τὸ πρόσωπο γιὰ μένα;»

– Τίποτα· ἁπλὰ κάποιος ποὺ παρευρίσκεται στὴν ἴδια ἐκκλησία, ποὺ πιστεύει στὸν ἴδιο Θεό, ποὺ λαμβάνει τὴν ἴδια κοινωνία- καὶ λησμονοῦμε ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ λαμβάνουν τὴν ἴδια κοινωνία, ἔχουν γίνει μέρος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ζεῖ μέσα τους, ὅτι θὰ πρέπει νὰ στραφοῦμε σ’ αὐτούς, νὰ τοὺς κοιτάξουμε, καὶ νὰ δοῦμε ὅτι ἀποτελοῦν ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μιὰ συνέχεια τῆς Ἐνσάρκωσης.

Ἂς θέσουμε στὸν ἑαυτὸ μας σοβαρὰ καὶ κρίσιμα ἐρωτήματα γιὰ τὸ πῶς φερόμαστε καὶ πῶς βλέπουμε τὸν διπλανό μας.

Ἂς ἀφιερώσουμε ὅλη τὴν ἑβδομάδα γιὰ νὰ σκεφτοῦμε τὸ ἕνα πρόσωπο μετὰ τὸ ἄλλο καὶ ἂς ἀναρωτηθοῦμε: «ὑπάρχει ἀγάπη στὴν καρδιά μου; » Ὄχι μιὰ συναισθηματικὴ ἀγάπη, ἀλλὰ μιὰ ἀγάπη ποὺ μέσα στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ κάνει ἕναν ἄνθρωπο πολύτιμο, – πολύτιμο στὸ βαθμὸ ποὺ θὰ πρέπει νὰ εἶμαι προετοιμασμένος νὰ δώσω τὴν ζωή μου γι’αὐτὸ τὸ πρόσωπο.

Καὶ ὅταν τὴν ἑπόμενη ἑβδομάδα προσέλθουμε στὸ μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, ἂς φέρουμε, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ τὸ ἐρώτημα: «Ὑπάρχει γιὰ μένα ὁ πλησίον;

Τί σημαίνει γιὰ μένα; » Γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι τὰ πάντα· ἐὰν γιὰ μένα δὲν εἶναι τίποτα, ποιὰ εἶναι ἡ θέση μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ; Ἀμήν.

 

ΟΣΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ:Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

Αφού δηλαδή είδε το Θεό που έπλασε την Εύα για βοήθεια του Αδάμ(ΓΕν. 2,18), ο διάβολος την έκανε συνεργό της παρακοής και της παραβάσεως(Γεν. 3,6).

Ο διάβολος, επειδή έχασε τη γνώση του Θεού από αγνωμοσύνη και υπερηφάνεια, έμεινε αναγκαστικά χωρίς γνώση. Γι’ αυτό δε γνωρίζει από μόνος του τι να κάνει, αλλά βλέπει τι κάνει ο Θεός για να μας σώσει και πονηρεύεται και κάνει τα αντίθετα για να χαθούμε.

Γιατί μισεί το Θεό και μη μπορώντας να τον πολεμήσει, πολεμά εμάς που είμαστε «κατ’ εικόνα Θεού»(Γεν. 1,26), νομίζοντας ότι με αυτό θα εκδικηθεί το Θεό, και μας βρίσκει υπάκουους στο θέλημά του, όπως λέει ο Χρυσόστομος.

Αφού δηλαδή είδε το Θεό που έπλασε την Εύα για βοήθεια του Αδάμ(ΓΕν. 2,18), ο διάβολος την έκανε συνεργό της παρακοής και της παραβάσεως(Γεν. 3,6).

Έδωσε ο Θεός εντολή(Γεν. 2,16-17) στον Αδάμ, ώστε με την τήρησή της να θυμάται τις τόσες δωρεές και να ευγνωμονεί τον Ευεργέτη, κι ο διάβολος έκανε την εντολή να γίνει αφορμή παρακοής και θανάτου. Αντί προφήτες, ο διάβολος κάνει ψευδοπροφήτες. Αντί Αποστόλους, ψευδαποστόλους.

Αντί νόμο, παρανομία. Αντί αρετές, κακίες. Αντί εντολές, παραβάσεις. Αντί δικαιοσύνη, σιχαμερές αιρέσεις.

Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός

ΑΘΕΑΤΟΙ ΗΣΥΧΑΣΤΕΣ

 Υπάρχουν διαμερίσματα - κελιά κι ησυχαστήρια - σε πολυκατοικίες, που γνέθουν μυστικά τις νύχτες το νήμα της Ζωής...
Αθέατοι ησυχαστές, άνδρες και γυναίκες, που αναπαύουν τον Θεό, όντας «πτωχοί τω Πνεύματι» και υπήκοοι της Βασιλείας των Ουρανών...
Υπάρχουν και σήμερα μυστικοί διάδοχοι του αγίου Πνεύματος...

Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης

O ΟΣΙΟΣ ΧΑΡΙΤΩΝ

 

---

Τη μνήμη του Οσίου Χαρίτωνος του Ομολογητού τιμά σήμερα, 28 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής καταγόταν από το Ικόνιο και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αυρηλιανού (270 – 275 μ.Χ.).

 Ήταν γνωστός για το χριστιανικό του ήθος, γι αυτό και όταν εξεδώθηκε διάταγμα κατά των Χριστιανών, ήταν από τους πρώτους που συνέλαβε ο Έπαρχος της πόλης. Υπεβλήθη σε φρικτά βασανιστήρια, αλλά ενώ ακόμη βρισκόταν στη φυλακή ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός δολοφονήθηκε.

Ο Πρόβος που τον διαδέχθηκε στο θρόνο ακύρωσε το διάταγμα κι έτσι ο Χαρίτων αφέθηκε ελεύθερος.
Αποφάσισε να καταφύγει στα Ιεροσόλυμα και να ζήσει ως αναχωρητής σε σπηλιές της περιοχής.

Η φήμη του διαδόθηκε πολύ γρήγορα και ήρθαν στο πλευρό του πολλοί μαθητευόμενοι. Έτσι έκτισε στη Φαρά μεγάλη Λαύρα. Ποθώντας όμως την ερημία, αναχώρησε και πάλι για τα ενδότερα της ερήμου, όπου στην περιοχή Σουκά, έκτισε νέα Λαύρα.

Εκεί παρέδωσε την ψυχή του εν Κυρίω.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χαρίτων του Πνεύματος, καταυγασθείς ταίς αυγαίς, φωστήρ εχρημάτισας, της εναρέτου ζωής, Χαρίτων μακάριε, συ γαρ ομολογία, αληθείας εμπρέψας, έλαμψας εν ερήμω, εγκράτειας τοις πόνοις. Διό των ευφημούντων σε, Πάτερ μνημόνευε.

ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ

                

27 Σεπτεμβρίου 1831, ώρα 6 το πρωί, στην είσοδο του ναού του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο. Ο κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας, παρότι έχει προειδοποιηθεί για τον κίνδυνο της ζωής του, δεν αλλάζει τον τρόπο του. Η Κυριακή είναι συνδεδεμένη με την εκκλησία και, μάλιστα, με όλη την ακολουθία. Και τον Όρθρο και την Θεία Λειτουργία. Ο Καποδίστριας θα δολοφονηθεί από χέρια ελληνικά. 192 χρόνια μετά οι φάκελοι του Αγγλικού Υπουργείου Εξωτερικών για την υπόθεση παραμένουν απρόσιτοι και κλειστοί. Η Ευρώπη ήταν ολοφάνερο ότι δεν ήθελε μια τέτοια προσωπικότητα στο τιμόνι της Ελλάδας. Και μαζί της ούτε και  Έλληνες, οι οποίοι έβλεπαν τον κόσμο μέσα από τις γεωπολιτικές εξαρτήσεις και τα πρόσκαιρα συμφέροντά τους.

                Η μνήμη του Καποδίστρια όμως παραμένει ζώσα στην καρδιά των πολλών. Υπήρξε Έλληνας οικουμενικός, κοσμοπολίτης, αρχοντικός, όχι όμως με την έννοια του μιμητικού της Ευρώπης, αλλά με την πεποίθηση ότι η Ελλάδα είχε και θα είχε ρίζες να στηριχτεί, την πίστη στην Ορθοδοξία και την παράδοση. Την ικανότητα το ελληνικό όνομα, αυτό που σήμερα αποκαλείται brand name, να είναι το εισιτήριο όχι της υποταγής, αλλά της ελευθερίας. Την πεποίθηση ότι χωρίς παιδεία κανένας τομέας της κοινωνίας δεν θα μπορέσει να προκόψει αληθινά, ούτε Εκκλησία, ούτε στρατός, ούτε γεωργία, ούτε τεχνικές, ούτε διοίκηση. Την ευφυΐα να μην υποτάσσεται, αλλά να ελίσσεται, να προχωρά βήμα-βήμα, χωρίς να γκρεμίζει τις γέφυρες με την Ευρώπη, αλλά και χωρίς να παραιτείται από το δικό του όραμα. Ρεαλιστής, αλλά και διορατικός. Όπου έβρισκε αυθεντικότητα, δεν δίσταζε να την αξιοποιήσει. Άνθρωπος που δεν έκανε παιδιά ο ίδιος, αλλά που νοιάστηκε για όλα τα παιδιά της Ελλάδας, κυρίως για τα ορφανά. Μπορεί όλοι οι συνεργάτες του να μην ήταν αντάξιοι της εμπιστοσύνης του. Τα προβλήματα όμως που είχε να αντιμετωπίσει ήταν η προτεραιότητά του. Η θυσία και η αυταπάρνησή του έμειναν ό,τι τον συνόδεψε μέχρι τέλος.

                Ο Καποδίστριας είναι μια μορφή που οδηγεί συνειδήσεις. Σε μια εποχή, στην οποία οι νέοι μας οδηγούνται σε μία πλήρη αφομοίωση από τον τρόπο της μίμησης, όσοι βλέπουν τη ζωή και το έργο του Καποδίστρια νιώθουν ότι μπορούμε να υπάρξουμε ως Έλληνες στην ψυχή και στο φρόνημα. Όχι ως κάπηλοι του έθνους και ψευτόμαγκες, καλοπερασάκηδες και έτοιμοι να κριτικάρουμε από τα πληκτρολόγια  τους πάντες και τα πάντα, αλλά ως πρόσωπα που θα βάλουμε το σύνολο πιο πάνω από το "εγώ". Κι αυτό ξεκινά από το να αποφασίσουμε ότι έχουμε ψυχή. Ότι πιστεύουμε σε Θεό. Ότι τα
γράμματα μάς μαθαίνουν να είμαστε και να παραμένουμε ελεύθεροι. Ότι δεν μας ταιριάζει η υποταγή, για να είμαστε καλά, αλλά να μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας χάρις σ' αυτό που είναι η ταυτότητά μας: η ιστορία, η γλώσσα, οι αρχές μας, η καλλιέργειά μας, η καρδιά μας.

                Κι αυτά όλα περνάνε από τις στιγμές της Κυριακάτικης λειτουργίας. Σ' αυτήν που πήγαινε ο κυβερνήτης μέχρι το τέλος. Διότι εκεί ένιωθε την δύναμη της αγάπης να του δίνει κουράγιο. Στην προσευχή του στον Θεό που δίνει χαρίσματα, για να τα αντιπροσφέρει ο άνθρωπος στον πλησίον και στο σύνολό του. Εκεί όπου ο δικαιωματισμός μένει πίσω και ανοίγεται ο ορίζοντας του "υπάρχω για όλους".    

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ:Ο ΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Όλοι οι άνθρωποι θεωρητικά θέλουν την ευτυχία, αλλά λίγοι είναι εκείνοι που βάζουν τον λαιμό τους, με τη θέλησή τους, σε κάποιο σκληρό και ανυπόφορο ζυγό.

Βλέπε, όμως, ο Σωτήρας του κόσμου μιλάει για τον δικό του ζυγό και το φορτίο και λέει: «Ελάτε σε εμένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι και εγώ θα σας ξεκουράσω. Σηκώστε πάνω σας τον ζυγό μου και διδαχτείτε από το δικό μου παράδειγμα, γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και οι ψυχές σας θα βρουν ξεκούραση. Γιατί ο ζυγός μου είναι απαλός και το φορτίο μου ελαφρό (Ματ. 12, 28-30).

Ο Κύριος από συμπόνια και αγάπη, καλεί τους ανθρώπους στον ζυγό Του για να Τον γνωρίσουν και να ξεκουραστούν. Αναλογιστήκατε ποτέ τα παραπάνω λόγια του Χριστού; Σκεφτήκατε τη διαφορά ανάμεσα στον ζυγό και το φορτίο που οι άνθρωποι μόνοι τους φορτώνονται και τον ζυγό του Χριστού; Η διαφορά πραγματικά είναι πολύ μεγάλη.

Ο ζυγός των κοσμικών ανθρώπων είναι βαρύς επειδή θέλουν να στηρίζονται στη δική τους δύναμη, χωρίς τη βοήθεια του Θεού. Ενώ ο ζυγός του Χριστού είναι η συνεχής εμπιστοσύνη στον παντοδύναμο, ουράνιο Πατέρα. Γι’ αυτό τον λόγο ο ζυγός εκείνος είναι σκληρός, ενώ ο ζυγός του Χριστού είναι απαλός.

Ο ζυγός του Χριστού είναι η αλήθεια, ενώ ο ζυγός του διαβόλου είναι το ψέμα.

Ο ζυγός του Χριστού είναι η αδερφική αγάπη, ενώ ο αμαρτωλός ζυγός είναι η εγωπάθεια.

Το φορτίο του Χριστού είναι η γενναιοδωρία και η βοήθεια, ενώ το αμαρτωλό φορτίο είναι η κλοπή και η αρπαγή.

Το φορτίο του Χριστού είναι ο κόπος για τη βασιλεία των Ουρανών, ενώ το αμαρτωλό φορτίο είναι η φθοροποιός προσπάθεια για την απόκτηση γήινων, εφήμερων αγαθών.

 Ο δρόμος του Χριστού είναι στενός και οδηγεί στη βασιλεία του Θεού, ενώ ο δρόμος της αμαρτίας είναι φαρδύς και οδηγεί στο χάος.

Ο δρόμος του Χριστού είναι ιερός και γεμάτος ελεημοσύνη, ενώ ο αμαρτωλός δρόμος είναι γεμάτος χυδαιότητα.

Το φορτίο του Χριστού κρύβει θεϊκή σοφία και εντιμότητα, ενώ το φορτίο της αμαρτίας είναι η ατιμία και ακολασία.

Ο ζυγός του Χριστού σηκώνεται με υπομονή και με την προοπτική της αιώνιας ζωής, ενώ το αμαρτωλό φορτίο σηκώνεται με ανυπομονησία και μέσα στην προοπτική του θανάτου και του τάφου που οδηγεί στην απελπισία.

Σηκώνει κανείς τον ζυγό του Χριστού με βλέμμα καρφωμένο στην αιώνια ζωή, στο βασίλειο του Θεού, ενώ ο αμαρτωλός σηκώνει τον ζυγό της αμαρτίας με το βλέμμα στον τάφο.

Ποιο φορτίο είναι πιο ελαφρύ και πιο εύκολο; Αναμφισβήτητα το φορτίο του Χριστού.

ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ!

 

π. Ανανίας Κουστένης

Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε ότι στο Άγιο Όρος είναι κάτι πουλιά, μέσα στα βαθειά δάση. Τώρα τα έχουν κάψει κι αυτά, τα περισσότερα. Και τί κάνουνε; Κελαϊδούν ασταμάτητα.

Όχι για να τ’ ακούει κανείς. Όχι! Ξέρετε γιατί κελαϊδούν; Για να ευχαριστούν τον Θεό που τά ’φτιαξε. «Αφού, Θεούλη μας, μας έδωσες τέτοια λαλιά», – «πουλιού λαλιά» που λέει κι ο ποιητής, ο εθνικός – «εμείς σ’ την επιστρέφουμε». «Τα σά εκ των σών». Τί ωραία είναι! Έτσι. «Να χαίρεσαι που μας έφτιαξες. Και ξαναλέμε: Να χαίρεσαι και να χαίρεσαι και να χαίρεσαι!»

Τί είναι αυτό; Ακοίμητη Δοξολογία! Αδιάλειπτη ευχή! Η προσευχή δεν είναι μόνο να λες την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ». Είναι αυτά που σας έφερα την άλλη φορά και διαβάσαμε εδώ πέρα στο ποίημα του Παράσχου. «Όλα προσεύχονται», λέει. «Όλα προσεύχονται!» Κι όταν μνημονεύεις τον πεθαμένο είναι προσευχή, κι όταν το παιδάκι ανοίγει το κλουβί και φεύγει το πουλάκι που είναι κλεισμένο εκεί πέρα, προσεύχεται κι εκείνο. Γιατί; Γιατί αφήνει το πουλάκι να φύγει. Ποιός το ρώτησε το πουλάκι εκεί πέρα που είναι, αν είναι ευχαριστημένο; Εμείς το βάλαμε εκεί, γιατί αρέσει σε εμάς. Το ρώτησε κανείς;

Μου έλεγε κάποιος είχε πάει στο Άγιο Όρος και του άρεσαν τ’ αηδόνια. Και τί πιάνει; Ανοίγει το μαγνητόφωνο να τα γράψει. Δεν έγραφε! Δεν έγραφε! Τίποτα! Μουλάρωσε! Ντάνγκ, κάτω. Τίποτα. Ενώ πριν ήτανε καλά. Όταν βγήκε απ’ τ’ Άγιο Όρος και τό ’βαλε, έγραφε! Ήρθε στον Γέροντα Πορφύριο.

– «Μωρέ, τί έγινε μ’ εκείνα τ’ αηδόνια στ’ Άγιο Όρος; Τί έγινε μ’ εκείνα τ’ αηδόνια;» λέει.

– «Τί έγινε;» λέει.

– «Μόνο που δεν έγραφε».

– «Πού το ξέρετε, Γέροντα;»

– «Έ, αφού σε είδα», λέει.

– «Γιατί;»

– «Δεν θέλουν αυτά να βγει η φωνή τους απ’ τ’ Άγιο Όρος! Θέλουν να υμνούν τον Χριστό, τον Θεό τον Τριαδικό, την Παναγίτσα, τους Αγίους, τους Οσίους, δηλαδή, δεν θέλουνε να βγει έξω η λαλιά τους! Θέλουν νά ’ναι εκεί. Είναι δώρο! Το κάνουνε δώρο στην Παναγία. Είναι τάμα!»

Άκου τι του ’πε! Ναι! Μετά δούλεψε το μαγνητόφωνο…

ΚΑΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

 

Το λέω κι εγώ, και να θυμάσαι και να λες και στους άλλους ότι κάτι μας περιμένει. 

Κάτι μας περιμένει, ένας κατακλυσμός, κάτι μας περιμένει… Γι’ αυτό και ο κόσμος ταράζεται, και το ένα και το άλλο.

 Και τι πρέπει να κάνουμε;  Πρέπει να προσευχηθούμε!  Ας προσευχηθούμε!  Κάνετε προσευχές και ακάθιστους  στη Μητέρα του Θεού!  Κάντε όταν μπορείτε με τα παιδιά ότι έχετε χρόνο και τα παιδιά μεγαλώνουν με φόβο Θεού.

 – Πόσο συχνά πρέπει να εξομολογούμαστε;

 Έλα, δες τι είναι τώρα: έλεγε ο πατέρας Κλεόπα μια φορά στις 40 μέρες ή ακόμα πιο σπάνια ή πιο συχνά ως…

 Αλλά το πιο πολύ είναι να αποφύγεις αυτό το πράγμα, να συγχωρεθείς με όλους και να πεις στους άλλους ότι οι Ρώσοι έχουν κάποιους προφήτες έτοιμους, έτοιμους να ξεκινήσουν: η γη θα καεί, διαβάζω, η γη θα καεί, θα καεί… .

 Και πρέπει να σκεφτούμε κι εμείς.  Αυτό σου λέω: Προσευχήσου!  Ο Θεός βοηθός!

Πατήρ Ιουλιανός ο Προδρομίτης

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΖΙ Μ΄ΑΥΤΟΝ ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΝΝΕΑ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Καλλιστράτου και των μαζί μ’ αυτόν Σαράντα Εννέα Μαρτύρων τιμά σήμερα, 27 Σεπτεμβρίου, τιμά σήμερα η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Καλλίστρατος μαρτύρησε στη Ρώμη επί Διοκλητιανού (284 – 304 μ.Χ.). Καταγόταν από την Καρχηδόνα και οι γονείς του, καθώς και οι πρόγονοί του, ήταν ευσεβέστατοι χριστιανοί.

Όταν μεγάλωσε ο Καλλίστρατος, κατατάχθηκε στο Ρωμαϊκό στρατό σαν νεοσύλλεκτος αλλά δεν εγκατέλειψε τις ευσεβείς συνήθειές του. Μια από αυτές ήταν η βραδυνή προσευχή. Κάποιοι ειδωλολάτρες στρατιώτες κατήγγειλαν το γεγονός στον ειδωλολάτρη στρατηγό Περσεντίνο.

Εκείνος, αφού διέταξε πρώτα τον βασανισμό του, ακολούθως διέταξε να τον τοποθετήσουν μέσα σε ένα δεμένο σάκκο και να τον ρίξουν στη θάλασσα. Με θαυματουργό τρόπο ο σάκκος σχίστηκε και δύο δελφίνια έσωσαν τον Καλλίστρατο. Σαράντα εννέα στρατιώτες που είδαν το θαύμα πίστεψαν στον Χριστό. Ο Περσεντίνος τότε εξοργισθείς διέταξε τον αποκεφαλισμό όλων.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Τω θείω Πνεύματι, περιφραξάμενος, Μάρτυς Καλλίστρατε, λαμπρώς ηρίστευσας, καταβολών τον δυσμενή, σοφία των σων αγώνων όθεν και προσήγαγες, τω Χριστώ ως θυμίαμα, δήμον παναοίδιμον, Αθλητών πιστευσάντων σοι, μεθ’ ων υπέρ ημών εκδυσώπει, των ευφημούντων σε εν ύμνοις.

ΣΥΓΧΩΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ

 

Μια πινακίδα που γραφει:

«Συγχώρα και Προχώρα»

…..κι η πινακιδα πανω στην πέτρα…

Καποιος το διάβασε κι ειπε… «δυσκολο, ειδικα το δεύτερο..»

Ναι..

Γιαυτό και πέτρα από πίσω…

Αν είχε λουλούδια δεν θα έπειθε..

Πέτρα…λίθος…

Σαν αυτόν που σφραγιζε το μνήμα του Αρχηγού Της Ζωής…

Τρεις μέρες ο λίθος, η πέτρα,  θύμιζε σε όλους το «δύσκολο » το «τέλος » το «αδύνατο » …

Και μετά.. 

…..»Ανέστη» Αυτος που ηταν μεσα..αυτος που συγχώρεσε τους παντας επανω στο Σταυρό,  καρφωμενος,  κατακρεουργημενος μαστιγωμενος, γυμνος, Ξενος,  προδομένος,  εγκατελειμενος,  παρεξηγημενος, συκοφαντημενος, περιπεγμενος, αγκαθοστεφανομενος, πορφυροεξευτελισμενος, εμπτυσμένος, σιωπηλός, ξυδοποτισμενος, ταμπελομένος, λογχισμενος, αδικημενος, αμφισβητιμενος, Βαραβανταλλαγμένος, οχλοκαταδικασμενος, καρδιοεξορισμένος……..και…..

….Λυτρωτής των ολων…

..κι ο λίθος κύλισε..έσπασε..

…και το «προχώρα»…βγαίνει  μέσα από αυτό…

Το άδειο μνήμα…

…το Χριστός ανέστη…..

Ο ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΠΕΙΡΟΣ ΘΕΟΣ

 

πατέρας Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Ό παπα-Γιώργης, ιερεύς σε κάποιο χωριό της πατρίδος μου, έλεγε κάποτε ότι τον κατέτρωγε ή απορία πώς είναι άπειρος ο Θεός και πώς είναι άπειρος στα ιδιώματα Του, όπως: άπειρος στην σοφία Του, στην παντοδυναμία Του, στην πανταχού παρουσία Του, στην παγγνωσία Του, στην αγαθότητα Του, στην αγάπη Του… άπειρος!!! άπειρος!!! αυτή ή στοχαστική και επίμονη απορία τον κατέτρωγε μέρα-νύχτα.

Σε μια γιορτή του αγίου Δημητρίου, τον κάλεσε ο ιερεύς του διπλανού χωρίου να συλλειτουργήσει μαζί του, για να λαμπρυνθεί «έτι περισσότερο» το πανηγύρι του Ναού.

Πράγματι πήγε και προΐστατο της Θείας Λειτουργίας ως φιλοξενούμενος, αλλά και ως έχων τα πρεσβεία της χειροτονίας.

Άρχισε ή Θεία Λειτουργία και ήλθε ή ώρα της αγίας Αναφοράς με τις εκφωνήσεις: «Στώμεν καλώς…» του ιερέως και «Έλαιον ειρήνης…» των ιεροψαλτών. και ακολούθησε ή τριαδική αναφορά:

«Ή Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού…» και ή απάντησης του λαού δια των ιεροψαλτών: «και μετά του πνεύματος σου…» και ευθύς αμέσως υψώνοντας τα χέρια του ο λειτουργός παπα-Γιώργης προς τον Παντοκράτορα του τρούλου του Ναού εκφώνησε το «Άνω σχώμεν τάς καρδίας…» και τότε, σ’ αυτή την στάση κοκάλωσε!

Μετά το «Έχομεν προς τον Κύριον ..» και βλέποντας ο συλλειτουργός του την «μαρμάρωσι» του, κατάλαβε ότι κάτι θα του συνέβη, όχι όμως κακό.

Τον έπιασε απαλά και τον έβαλε μέσα στο Άγιο Βήμα κατεβάζοντας συγχρόνως και τα χέρια του κάτω αφήνοντας τον, όπως μέσα του πληροφορήθηκε, στην έκσταση του και συνέχισε την Θεία Λειτουργία μόνος.

Στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων συνήλθε ο παπα-Γιώργης, επανήλθε στη θέση του και συνέχισε κανονικά μέχρι το τέλος την Θεία Λειτουργία.

Στις επίμονες ερωτήσεις του συλλείτουργου του πατρός’ Ιωάννη, απαντούσε ότι «δεν θυμάται τίποτα».

Με αφορμή το βιβλίο «Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία», μου εξομολογήθηκε ο παπα-Γιώργης την δική του εμπειρία για πρώτη φορά, με την παράκληση να σεβασθώ την ανωνυμία του.

«Με το «Άνω σχώμεν τάς καρδίας…» ένοιωσα και είδα με τα μάτια της ψυχής μου να αρπάζονται όλες οι καρδιές των εκκλησιαζόμενων χριστιανών μαζί με την δική μου και ως αστραπή να εισέρχονται σε μια απέραντη ανοιχτή ουράνια αγκαλιά του Θεού.

Μα ήταν τόσο ανοιχτή αυτή ή αγκαλιά του Θεού Πατρός, όσο όλοι οι ουρανοί των ουρανών μαζί και πιο πλατειά… και όσο ανήρχοντο κατά εκατομμύρια οι καρδιές των ορθοδόξων χριστιανών τόσο και πιο πολύ πλάταινε και άνοιγε αυτή ή άπειρη σε άνοιγμα αγκαλιά του Θεού… και τότε ένοιωσα; βίωσα; κατάλαβα; δεν ξέρω.

Ήρθε όμως στη ψυχή μου κάτι, πού είχα ξεχάσει «και τούτο μόνον καταληπτόν ή ακαταληψία αυτού…» και δεν χόρταινα να το απολαμβάνω μέχρις ότου συνήλθα στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων.

Αλήθεια! Ποιος ήμουν εγώ ο χωριάτης παπάς, πού ο Θεός καταδέχτηκε να μου λύση την απορία της ψυχής μου;

Από τότε φροντίζω, όσο μπορώ, γιατί είμαι αμαρτωλός, να μη βγω απ’ αυτή την ασύνορη αγκαλιά του Θεού Πατρός και να πεθάνω μέσα σε αυτήν!!!! Ό Θεός ας με συγχώρεση»!!!

Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

 

 

Το άρθρο αυτό αφιερώνεται σε όλες τις μητέρες του κόσμου. Ειδικότερα σ’ αυτές που αγωνίζονται μέσα από αντίξοες συνθήκες να δώσουν στα παιδιά τους όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια.

Όταν η Εύα έφευγε από τον παράδεισο μετά το προπατορικό αμάρτημα, δεν φανταζόταν ότι μπορούσε κάποια απόγονός της να δεχθεί όχι απλά τη συγχώρεση του Θεού, αλλά την ευλογία Του. Μια ευλογία πολύ μεγαλύτερης αξίας από εκείνη που της είχε δώσει όταν την δημιούργησε από την πλευρά του Αδάμ.

“Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε” τους είχε πει. Και από τότε ο άνθρωπος γεννούσε άνθρωπο. Αυτό γινότανε μέχρι την ημέρα εκείνη που ο Θεός αποφάσισε να στείλει τον μονογενή Του στη γη.

Πολλούς τρόπους είχε για να κατέβει στη γη ο Χριστός. Μπορούσε να παρουσιασθεί με ανθρώπινη μορφή, σαν ταξιδιώτης από ξένη χώρα. Με θεϊκή παρουσία, επιβάλλοντας μέσα από τον φόβο, το θέλημά Του. Προτίμησε όμως να παρουσιασθεί όπως γεννιέται η χαρά, η ελπίδα. Μέσα από τον ίδιο, τον αμαρτωλό άνθρωπο, τον εκπεσόντα. Έτσι η Μαρία, του Ιωακείμ και την Άννας, κρίθηκε η πλέον αμόλυντη για να δεχθεί το σπέρμα της Σωτηρίας, το φως της Αλήθειας στην μήτρα Της. Και η γέννηση αυτή απετέλεσε μέγιστη τιμή για τον άνθρωπο και ειδικότερα ύψιστη ευλογία για την γυναίκα, τη μάνα. Από τότε η θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία αναβαθμίστηκε. Όμως κανένας τίτλος, κανένα μετάλλιο, καμία υλική αμοιβή, δεν μπορεί ν’ αντισταθμίσει την πολύτιμη συμβολή της στην ανθρωπότητα.

Από τα πρώτα στάδια της κύησης η μάνα αρχίζει την επιμόρφωση του βρέφους. Του μιλά, του τραγουδά, το χαϊδεύει, ύπαρξη πλέον και αυτό στα σπλάχνα της. Τα συναισθήματά της αντανακλώνται πάνω του. Οι οδύνες του τοκετού απαλύνονται στη σκέψη της γέννησης του παιδιού της, της σάρκας της.

Η τροφός μάνα μεγαλώνει το παιδί της με το γάλα της, με το αίμα της. Είναι η ίδια τροφή για το βρέφος της, αυτό το θείο πλάσμα. Ποιος δεν θυμάται τη μάνα εκείνη που ταΐζε το παιδί της με το αίμα της, πλακωμένη κάτω από τα ερείπια μιας πολυκατοικίας μετά από έναν καταστρεπτικό σεισμό; Ο θηλασμός – έχει αποδειχθεί πλέον – ωφελεί στην ψυχοσυναισθηματική ισορροπία του παιδιού. Προσέχετε τα μάτια του όταν θηλάζει. Είναι στραμμένα στη ματιά της μάνας. Και αυτή η διασταύρωση των ματιών μαζί με τη ζεστή σάρκα της μάνας, δίνει στο παιδί την σιγουριά, την ασφάλεια, την αγάπη. Έτσι η ανάπτυξή του, ψυχική και σωματική, γίνεται ομαλά.

Η ακάματη μάνα, ξαγρυπνά στο προσκεφάλι του άρρωστου παιδιού της, δίνοντάς του την γιατρειά μέσα από τη φροντίδα της, τ’ απαλό της χάδι, την στοργή της. Ναι, και τα φάρμακα συμβάλλουν. Μα πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για περιπτώσεις ασθενών που παρότι έχουν την καλύτερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αρνούνται να γίνουν καλά επειδή τους λείπει η αγάπη. Θαυματουργή η αγάπη της μάνας. Βότανο στις πληγές, βάλσαμο στους πόνους.

Η παιδαγωγός μάνα επιμορφώνει το παιδί της. Του διδάσκει την αρετή, την εγκράτεια, την τιμιότητα. Το οδηγεί στα πρώτα του βήματα μέσα στη ζωή και κατόπιν το παρακολουθεί από κοντά όταν δοκιμάζεται μέσα στην κοινωνία. Δεν το κρατά στην αγκαλιά της. Το προστατεύει από τους κινδύνους που αυτή γνωρίζει. Ακόμα και στο βασίλειο των ζώων γίνεται αυτό. Η αντίληψη που υπάρχει σήμερα να έχουν τα παιδιά απόλυτη ελευθερία, την χαρακτηρίζω εγκληματική. ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε ΔΙΠΛΑ στο παιδί. Δόρυ στους στόχους του και ασπίδα στους κινδύνους που το παραμονεύουν. Και η πραγματική μάνα είναι και τα δύο.

Η αυτοθυσία της μάνας για το παιδί έχει γίνει θέμα σε πολλά διηγήματα, σε πολλά ποιήματα. Όμως καμία πένα, ακόμα και του πιο πολυτάλαντου συγγραφέα, δεν μπορεί ν’ αποδώσει όχι την πράξη, όχι το γεγονός κάτι που είναι τόσο απλό, όσο τον ψυχικό κόσμο της μάνας τη στιγμή που κινδυνεύει το παιδί της. Η αδύναμη γυναίκα μεταβάλλεται σε υπερφυσικό πλάσμα που μπορεί να σπάσει, να συντρίψει, να προσπεράσει κάθε τι που στέκεται εμπόδιο στο δρόμο που οδηγεί στο παιδί της. Βάζει τα στήθια της, το κορμί της, μπροστά στα βέλη του κινδύνου που το απειλούν. Καταθέτει τη ζωή της στα πόδια του κάθε δικαστή που το δικάζει. Τα δάκρυα των μανάδων όλου του κόσμου που έχουν χυθεί για τα παιδιά τους είναι αγίασμα. Αιώνιο παράδειγμα οι παρακλήσεις της αγιασμένης μάνας του Ιερού Αυγουστίνου.

Οι προσευχές και οι παρακλήσεις της είναι οι αιτίες που ο Θεός σκύβει ακόμα πάνω στον άνθρωπο. Για χάρη ευλογημένης μάνας.

Η μεγαλόκαρδη μάνα συγχωράει όλα τα λάθη, όλες τις πικρές κουβέντες, όλα τα σφάλματα του παιδιού της. Και αυτή η συγνώμη, η γλυκεία της ματιά, είναι που λυγίζει μπροστά της και τον πιο σκληρόκαρδο, τον πιο άπονο. Στην αγκαλιά της μάνας λυγίζουν και οι ατσάλινοι άνδρες! Όσα βάσανα, όσες στενοχώριες και αν τη χτυπούν, στα χείλη της θα έχει πάντα ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο, δώρο στο στολίδι της, το παιδί της.

Μάνα, η πιο γλυκιά λέξη, όπως λέγει και ο ποιητής. Δύσκολος ρόλος, δυσβάσταχτο φορτίο. Η ελληνική κοινωνία, με τους παραδοσιακούς οικογενειακούς δεσμούς, δεν πρέπει παρασυρόμενη από μοντέρνες αντιλήψεις να υποβαθμίζει ή να μειώνει τον ρόλο της μάνας. Αντίθετα πρέπει η κάθε κοπέλα, η νέα υποψήφια σύζυγος, να γνωρίζει πως ο γάμος δεν είναι διέξοδος που θα της επιτρέψει να κάνει τη δική της, ελεύθερη ζωή, έξω από το πατρικό σπίτι, αλλά ο δύσβατος δρόμος της συνδημιουργίας με τον άνδρα της, της ολοκλήρωσής της ως προσωπικότητα, σαν μονάδα δημιουργίας. Της προσπάθειας συνδημιουργίας με τον άνδρα του λαμπρού οικοδομήματος που λέγεται οικογένεια. Η αγάπη τους θα γίνει έκφραση, μέσα από το πρώτο χαμόγελο του παιδιού τους. Και ο επίγειος παράδεισος, μα και ο Γολγοθάς που θ’ ανέβουν πιασμένοι χέρι – χέρι, όλοι μαζί, όπως αρμόζει σε μια χριστιανική οικογένεια, θα τους οδηγήσει στην απόλυτη ευτυχία.

Το κορίτσι – μέλλουσα μητέρα – πρέπει να ξέρει ότι μόνο αν προφυλάξει τον εαυτό της, αν αποφύγει τις καταχρήσεις, αν καλλιεργήσει τον εσωτερικό και πνευματικό της κόσμο θα μπορέσει να εκπληρώσει τον προορισμό της. Η προσέγγιση στην ορθοδοξία βοηθά τον άνθρωπο, του γίνεται οδηγός και στήριγμα στις δύσκολες στιγμές όπως αυτές της γέννας. Με αμόλυντο σώμα, με την σκέψη στραμμένη σ’ Αυτόν φέρνει στον κόσμο έναν καινούργιο άνθρωπο, έναν μικρούλη Χριστό, η ευλογημένη Μάνα. Αυτή η Μάνα που τόσα της χρωστάμε όλοι εμείς.

Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

 

---

 Τη Μετάσταση του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου τιμά σήμερα, 26 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Αρκετοί είχαν την άποψη ότι ο Ιωάννης δεν πέθανε, αλλά μετατέθηκε στην άλλη ζωή, όπως ο Ενώχ και ο Ηλίας. Αφορμή γι’ αυτή την άποψη έδωσε το γνωστό ευαγγελικό χωρίο, Ιωάννου κα’ 22. Όμως, ο αμέσως επόμενος στίχος κα’ 23 διευκρινίζει τα πράγματα.

 Η παράδοση που ασπάσθηκε η Εκκλησία μας είναι η έξης: Ο Ιωάννης σε βαθειά γεράματα πέθανε στην Έφεσο και τάφηκε έξω απ’ αυτή. Αλλά μετά από μερικές ήμερες, όταν οι μαθητές του επισκέφθηκαν τον τάφο, βρήκαν αυτόν κενό. Η Εκκλησία μας, λοιπόν, δέχεται ότι στον αγαπημένο μαθητή του Κυρίου συνέβη ότι και με την Παναγία μητέρα Του.

Δηλαδή, ο Ιωάννης ναι μεν πέθανε και ετάφη, αλλά μετά τρεις ημέρες αναστήθηκε και μετέστη στην αιώνια ζωή, για την οποία ο ίδιος, να τί λέει σχετικά: «Ο έχων τόν υιόν έχει τήν ζωήν, ο μή έχων τόν υιόν τού Θεού τήν ζωήν ουκ έχει» (Α’ επιστολή Ιωάννου, ε’ 12). Εκείνος, δηλαδή, που είναι ενωμένος μέσω της πίστης με το Χριστό και τον έχει δικό του, έχει την αληθινή και αιώνια ζωή.

Εκείνος, όμως, που δεν έχει τον Υιό του Θεού, να έχει υπ’ όψιν του πως δεν έχει και την αληθινή και αιώνια ζωή.

Απολυτίκιο:
Ήχος β’.
Απόστολε Χριστώ τω Θεώ ηγαπηπημένε, επιτάχυνον, ρύσαι λαόν αναπολόγητον, δέχεταί σε προσπίπτοντα, ο επιπεσόντα τω στήθει καταδεξάμενος· ον ικέτευε, Θεολόγε, και επίμονον νέφος εθνών διασκεδάσαι, αιτούμενος ημίν ειρήνην, και το μέγα έλεος.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΔΙΨΑΣΜΕΝΑ "ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ"

 

π. Σπυρίδων Σκουτής

Διψασμένες καρδιές και θερμές προσευχές από παιδιά που θεωρούμε “άγρια ή κακά” αλλά στην ουσία είναι απότιστα λουλούδια.

Τα θεωρούμε τελειωμένα πολλές φορές κοινωνιολογικά αλλά είναι δοξασμένα στα μάτια του Θεού και πάντα καλεσμένα στη Βασιλεία Του, διότι εκείνη την ώρα της προσευχής κραυγάζει το διαμάντι της Θείας Χάριτος που βρίσκεται στον πυρήνα της καρδιάς του ανθρώπου.

Βλέπεις καρδιές ερημικές που όμως μέσα τους ανθίζουν τριαντάφυλλα. Παιδιά νέα, αγόρια και κορίτσια να ψάχνουν τον ιερέα να του μιλήσουν, να βρουν την αλήθεια που αναζητάει η ψυχή τους. Υπάρχουν και αυτοί οι νέοι..Αυτά είναι θαύματα.

Να σε σταματάει ένα νέο παιδί και να σου λέει «Θέλω να μιλήσουμε πάτερ, κάτι βαραίνει τη συνείδησή μου και θέλω να σου το πω». Ναι αυτό το παιδί της καφετέριας, με το σκουλαρίκι στο αυτί ή το φρύδι. Με το ταττού μιας ξεχασμένης αγάπης και τα ακουστικά με rock και trap στο τέρμα.

Παιδιά που περνάνε έξω από τον Ναό και λένε “Εγώ είμαι χάλια δεν είμαι για να μπω εκεί μέσα”, αλλά μέσα τους ο Χριστός τα έχει αγκαλιά και τα περιμένει.

Βλέπουμε το περιτύλιγμα και χαρακτηρίζουμε τους ανθρώπους, ενώ το μέσα το υφαίνει ο Θεός με την χρυσοκέντητη χάρη της μετανοίας.

Μιλάς με μια παρέα με νέους σε καφετέρια και νιώθεις το τραπέζι με τους φραπέδες να γίνεται ένα μικρό εκκλησάκι με την παρουσία του Χριστού , διότι μην ξεχνάμε «ὅπου εἰσί δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» ( Ματθ 18, 20. Ματθ . 18, 19-20).

Και να μπαίνεις μέσα στην Εκκλησία και να μην προλαβαίνεις να βγάλεις τις μαχαιριές ιδιαίτερα από ανθρώπους που είναι «κοντά στον Παπά».

Ένα από τα λάθη που κάνουμε είναι ότι πάμε στην Εκκλησία ίσως να καλύψουμε κάτι και να βάλουμε το περίβλημα του θρησκευτικού ανθρώπου αλλά ξεχνάμε ότι στα σκουπίδια αν ρίξεις κολώνια δεν θα αλλάξει η μυρωδιά αλλά ίσως γίνει χειρότερη.

Πάμε στην Εκκλησία να ξεγυμνωθούμε, να αποκαλύψουμε τα χάλια μας και όχι να τα καλύψουμε για να τα κάνουμε χειρότερα.

Να κάνεις συζήτηση θεολογική με τον ροκά νέο που δεν το φανταζόσουνα ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα. Και όμως μέσα σε αυτό τον βούρκο μιλάει εσωτερικά το βάπτισμα.

Μια προσευχή ίσως μιας γιαγιάς, μιας μάνας γονατισμένης στα εικονίσματα να παρακαλάει όχι για νύφες, γαμπρούς , δουλειές και φράγκα, αλλά για μετάνοια και Βασιλεία των ουρανών.

Υποψήφιος Άγιος σε αναζήτηση πνευματικής στέγης! Αυτά είναι θαύματα …

Βάζουμε ταμπέλες και πολλές φορές δεν δεχόμαστε τη μετάνοια του άλλου. “Μπα πως και ο γιος της τάδε αυτό το παλιόπαιδο έρχεται στην Εκκλησία; Τι θέλει εδώ μέσα”; Πόσες φορές αντιμετωπίζουμε έστω και με λογισμούς τέτοιες ψυχούλες;

Αυτό το καντήλι μέσα στην καρδιά που δεν έχει σβήσει ακόμα και το ανανεώνει κάποια προσευχή. Και τότε αρχίζει να φωτίσει την καρδιά του ανθρώπου , έτσι για να μυρίζει αλήθεια ο κόσμος.

Και αρχίζει αυτό το «κακό παιδί» για τον κόσμο να βλέπει τον ξεχασμένο θησαυρό μέσα του και να πηγαίνει στον εξομολόγο να τον γυαλίσει και να λάμψει και πάλι. Αυτές είναι μετάνοιες!

Από τους τελειωμένους για τον κόσμο, αλλά από τους ανδρειωμένους για τον Θεό… Σε κάνει να βλέπεις την παρουσία του Θεού ως «φωνή αύρας λεπτής» σε ψυχές διψασμένες.

Θυμάμαι ένα παιδί που πήγε στην Εξομολόγηση και μου είπε ότι δεν είπε τίποτα παρά μόνο έκλαιγε και του απάντησα ότι τα είπανε όλα τα δάκρυα σου. Μίλησαν αυτές οι σταγόνες από την πονεμένη καρδιά που θέλει Εκείνον αλλά δεν ξέρει το πως.

Και από την άλλη να βλέπεις ανθρώπους που έρχονται στην Εκκλησία να ασχολούνται συνέχεια με συνωμοσιολογίες, τι κάνει στη ζωή του ο κάθε ιερέας  και ιεράρχης αλλά στην καρδιά τους οι άνθρωποι αυτοί δεν βυθίστηκαν ποτέ να δούνε τι βρίσκεται εκεί.

Η άγρια ομορφιά των αντιθέσεων, άνθρωποι 30 χρόνια μέσα στον Ναό να μην έχουν καταλάβει τίποτα και να έρχεται μια κοπέλα βαμμένη με κοντή φούστα ή σκισμένο τζιν που κάποιοι θα την αφόριζαν να προσκυνάει τον Χριστό και να αναγνωρίζει μέσα της ότι Αυτός είναι το Α και το Ω, η αρχή και το τέλος, ο εραστής του σύμπαντος κόσμου.

Για τον κόσμο θα είναι το κακό κορίτσι, για τον ουρανό όμως θα είναι προσκεκλημένη σαν ένα φωτοστέφανο σε αναμονή για την στέψη της αγιότητας.

Πόσες φορές μπορεί να διώξαμε τέτοιες ψυχούλες ακόμα και από το να βάλουν ένα λουλούδι στον επιτάφιο;

Μέσα στην Εκκλησία βιώνουμε την σκληρότητα του κόσμου αλλά και την ομορφιά του ουρανού ταυτόχρονα.

Πριν αναρωτηθούμε γιατί δεν έρχονται οι νέοι στην Εκκλησία να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας αν ανοίξαμε την αγκαλιά μας σε αυτά τα παιδιά που είναι δικά μας παιδιά, αδέρφια μας και τέκνα του Θεού.

Νομίζουμε ότι όσοι είμαστε “μέσα” στην Εκκλησία είμαστε και οι εκλεκτοί του Θεού. Άρρωστοι είμαστε και κόκκοι της άμμου. Αυτό…

Ο Θεός υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται. Κρύβεται και λάμπει μέσα στην μουγκαμάρα της σιωπής. Κάτι σαν τον ήλιο. Ο ήλιος όταν ανατέλλει δεν κάνει φασαρία, δεν μιλάει όπως το κύμα ή ο αέρας. Απλά παρουσιάζεται με τη λάμψη και την θερμότητά του, αυτή η παντοδύναμη παρουσία Του αρκεί.

Έτσι ενεργεί ο Χριστός….έρχεται όταν τον καλούν οι τελειωμένοι και διψασμένοι. Ενώ όταν τον προκαλούν οι εγωϊστές και οι φαρισαίοι απομακρύνεται διότι ο χώρος είναι κλειστός για ΕΚΕΙΝΟΝ.

Πόσο όμορφη είναι η διαφορετικότητα των ανθρώπινων προσωπικοτήτων σαν τις πέτρες σε μια ακρογαλιά. Όλες διαφορετικές , ξεχωριστές και όμορφες και μαζί ενωμένες στολίζουν το τοπίο…

Ένα παιδί κάποτε μου έλεγε για το άγχος που είχε σχετικά με τη συναυλία που θα έδινε με το μουσικό του όργανο. Προετοιμαζόταν πυρετωδώς…

Του είπα να προετοιμάζεται και για μία άλλη συναυλία, τη συναυλία του ουρανού που δεν θα σταματήσει ποτέ η παραδεισένια μελωδία της και όταν πας εκεί τα φώτα και η λάμψη δεν θα σταματήσουν ποτέ αλλά θα βασιλεύουν αιώνια. Μια χαρά χωρίς τέλος.

“Βρε πάτερ μου φαντάζομαι τον Ουρανό σαν ένα μεγάλο πάρτι που θα έχει μέσα χαμογελαστούς πρώην πόρνες, ληστές,τελειωμένους και ο Χριστός με ένα χαμόγελο θα τους σερβίρει το καλύτερο νέκταρ του παραδείσου και όλοι θα είναι μέσα στη χαρά”.

Μην σας σκανδαλίζει ο χαρακτηρισμός του “περίεργου νέου” αλλά ομολογώ ότι είναι η πιο όμορφη περιγραφή που έχω ακούσει για τον παράδεισο από την καρδιά ενός νέου βασανισμένου παιδιού.

Ας θυμηθούμε το κάλεσμα στην παραβολή του Μεγάλου Δείπνου “Λουκά ΙΔ’ 16-24

“τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου. λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δεί­πνου. πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.”

Ας ξεκινήσουμε από μια καλή διάθεση αλλαγής, από μια μικρή κίνηση, ένα μικρό βήμα.

Μην ξεχνάμε αγαπητοί μου ότι τον Παράδεισο τον άνοιξε ένας ληστής με ένα μνήσθητι. Ένας τελειωμένος και μια διψασμένη κραυγή άνοιξαν τις ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ. Μην κρίνουμε κανέναν αγαπητοί μου διότι δεν γνωρίζουμε την τελευταία κραυγή του αδερφού μας αλλά και την τελευταία λέξη του Θεού.

Καλό αγώνα.

ΣΕ ΜΑΣ ΜΕΝΕΙ ΜΟΝΟ ΕΝΑ "ΝΑΙ.ΤΟ ΝΑΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

 

Η εμπειρία της Εκκλησίας μας δίνει αυτό το "χειροπιαστό" ότι:
«μή φοβοῦ, ἰδού ἐγώ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας της ζωής σας»,
λέει ο Χριστός.«ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος».Μέχρι της συντελείας του αιώνος!
Άρα αφού Εγώ είμαι μαζί σας μέχρι το τέλος του αιώνος,δεν υπάρχει τίποτα το οποίομπορεί να μας φοβίσει!

Ο χρόνος και τα εργαλεία του χρόνου,ο θάνατος και τα εργαλεία του θανάτου καταργούνται και εκμηδενίζονται.
Σε μας μένει μόνο ένα "ναι".Το ΝΑΙ της πίστεως.
Και η πίστις είναι η νίκη,η νικήσασα τον κόσμο.

Γι'αυτό λοιπόν με πολλή χαρά να εορτάζουμε το πέρασμα των χρόνων,όχι λέγοντας συνθήματα κοσμικά αλλά ελπίζοντας εις τον Χριστό.
Και βλέποντας σαν τέλος του χρόνου τον ίδιο τον Χριστό, το πρόσωπο του Χριστού. Και σαν αρχή του αιωνίου χρόνου, της αιωνίου Βασιλείας, ακριβώς αυτόν το ίδιον τον γλυκύτατον Ιησού Χριστό.
Διότι είπε:«Εγώ είμαι η αρχή και το τέλος».

Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

π.Αθανάσιος Λεμεσού