Το άρθρο αυτό αφιερώνεται σε όλες τις μητέρες του κόσμου. Ειδικότερα σ’ αυτές που αγωνίζονται μέσα από αντίξοες συνθήκες να δώσουν στα παιδιά τους όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια.
Όταν η Εύα έφευγε από τον παράδεισο μετά το προπατορικό αμάρτημα, δεν φανταζόταν ότι μπορούσε κάποια απόγονός της να δεχθεί όχι απλά τη συγχώρεση του Θεού, αλλά την ευλογία Του. Μια ευλογία πολύ μεγαλύτερης αξίας από εκείνη που της είχε δώσει όταν την δημιούργησε από την πλευρά του Αδάμ.
“Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε” τους είχε πει. Και από τότε ο άνθρωπος γεννούσε άνθρωπο. Αυτό γινότανε μέχρι την ημέρα εκείνη που ο Θεός αποφάσισε να στείλει τον μονογενή Του στη γη.
Πολλούς τρόπους είχε για να κατέβει στη γη ο Χριστός. Μπορούσε να παρουσιασθεί με ανθρώπινη μορφή, σαν ταξιδιώτης από ξένη χώρα. Με θεϊκή παρουσία, επιβάλλοντας μέσα από τον φόβο, το θέλημά Του. Προτίμησε όμως να παρουσιασθεί όπως γεννιέται η χαρά, η ελπίδα. Μέσα από τον ίδιο, τον αμαρτωλό άνθρωπο, τον εκπεσόντα. Έτσι η Μαρία, του Ιωακείμ και την Άννας, κρίθηκε η πλέον αμόλυντη για να δεχθεί το σπέρμα της Σωτηρίας, το φως της Αλήθειας στην μήτρα Της. Και η γέννηση αυτή απετέλεσε μέγιστη τιμή για τον άνθρωπο και ειδικότερα ύψιστη ευλογία για την γυναίκα, τη μάνα. Από τότε η θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία αναβαθμίστηκε. Όμως κανένας τίτλος, κανένα μετάλλιο, καμία υλική αμοιβή, δεν μπορεί ν’ αντισταθμίσει την πολύτιμη συμβολή της στην ανθρωπότητα.
Από τα πρώτα στάδια της κύησης η μάνα αρχίζει την επιμόρφωση του βρέφους. Του μιλά, του τραγουδά, το χαϊδεύει, ύπαρξη πλέον και αυτό στα σπλάχνα της. Τα συναισθήματά της αντανακλώνται πάνω του. Οι οδύνες του τοκετού απαλύνονται στη σκέψη της γέννησης του παιδιού της, της σάρκας της.
Η τροφός μάνα μεγαλώνει το παιδί της με το γάλα της, με το αίμα της. Είναι η ίδια τροφή για το βρέφος της, αυτό το θείο πλάσμα. Ποιος δεν θυμάται τη μάνα εκείνη που ταΐζε το παιδί της με το αίμα της, πλακωμένη κάτω από τα ερείπια μιας πολυκατοικίας μετά από έναν καταστρεπτικό σεισμό; Ο θηλασμός – έχει αποδειχθεί πλέον – ωφελεί στην ψυχοσυναισθηματική ισορροπία του παιδιού. Προσέχετε τα μάτια του όταν θηλάζει. Είναι στραμμένα στη ματιά της μάνας. Και αυτή η διασταύρωση των ματιών μαζί με τη ζεστή σάρκα της μάνας, δίνει στο παιδί την σιγουριά, την ασφάλεια, την αγάπη. Έτσι η ανάπτυξή του, ψυχική και σωματική, γίνεται ομαλά.
Η ακάματη μάνα, ξαγρυπνά στο προσκεφάλι του άρρωστου παιδιού της, δίνοντάς του την γιατρειά μέσα από τη φροντίδα της, τ’ απαλό της χάδι, την στοργή της. Ναι, και τα φάρμακα συμβάλλουν. Μα πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για περιπτώσεις ασθενών που παρότι έχουν την καλύτερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αρνούνται να γίνουν καλά επειδή τους λείπει η αγάπη. Θαυματουργή η αγάπη της μάνας. Βότανο στις πληγές, βάλσαμο στους πόνους.
Η παιδαγωγός μάνα επιμορφώνει το παιδί της. Του διδάσκει την αρετή, την εγκράτεια, την τιμιότητα. Το οδηγεί στα πρώτα του βήματα μέσα στη ζωή και κατόπιν το παρακολουθεί από κοντά όταν δοκιμάζεται μέσα στην κοινωνία. Δεν το κρατά στην αγκαλιά της. Το προστατεύει από τους κινδύνους που αυτή γνωρίζει. Ακόμα και στο βασίλειο των ζώων γίνεται αυτό. Η αντίληψη που υπάρχει σήμερα να έχουν τα παιδιά απόλυτη ελευθερία, την χαρακτηρίζω εγκληματική. ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε ΔΙΠΛΑ στο παιδί. Δόρυ στους στόχους του και ασπίδα στους κινδύνους που το παραμονεύουν. Και η πραγματική μάνα είναι και τα δύο.
Η αυτοθυσία της μάνας για το παιδί έχει γίνει θέμα σε πολλά διηγήματα, σε πολλά ποιήματα. Όμως καμία πένα, ακόμα και του πιο πολυτάλαντου συγγραφέα, δεν μπορεί ν’ αποδώσει όχι την πράξη, όχι το γεγονός κάτι που είναι τόσο απλό, όσο τον ψυχικό κόσμο της μάνας τη στιγμή που κινδυνεύει το παιδί της. Η αδύναμη γυναίκα μεταβάλλεται σε υπερφυσικό πλάσμα που μπορεί να σπάσει, να συντρίψει, να προσπεράσει κάθε τι που στέκεται εμπόδιο στο δρόμο που οδηγεί στο παιδί της. Βάζει τα στήθια της, το κορμί της, μπροστά στα βέλη του κινδύνου που το απειλούν. Καταθέτει τη ζωή της στα πόδια του κάθε δικαστή που το δικάζει. Τα δάκρυα των μανάδων όλου του κόσμου που έχουν χυθεί για τα παιδιά τους είναι αγίασμα. Αιώνιο παράδειγμα οι παρακλήσεις της αγιασμένης μάνας του Ιερού Αυγουστίνου.
Οι προσευχές και οι παρακλήσεις της είναι οι αιτίες που ο Θεός σκύβει ακόμα πάνω στον άνθρωπο. Για χάρη ευλογημένης μάνας.
Η μεγαλόκαρδη μάνα συγχωράει όλα τα λάθη, όλες τις πικρές κουβέντες, όλα τα σφάλματα του παιδιού της. Και αυτή η συγνώμη, η γλυκεία της ματιά, είναι που λυγίζει μπροστά της και τον πιο σκληρόκαρδο, τον πιο άπονο. Στην αγκαλιά της μάνας λυγίζουν και οι ατσάλινοι άνδρες! Όσα βάσανα, όσες στενοχώριες και αν τη χτυπούν, στα χείλη της θα έχει πάντα ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο, δώρο στο στολίδι της, το παιδί της.
Μάνα, η πιο γλυκιά λέξη, όπως λέγει και ο ποιητής. Δύσκολος ρόλος, δυσβάσταχτο φορτίο. Η ελληνική κοινωνία, με τους παραδοσιακούς οικογενειακούς δεσμούς, δεν πρέπει παρασυρόμενη από μοντέρνες αντιλήψεις να υποβαθμίζει ή να μειώνει τον ρόλο της μάνας. Αντίθετα πρέπει η κάθε κοπέλα, η νέα υποψήφια σύζυγος, να γνωρίζει πως ο γάμος δεν είναι διέξοδος που θα της επιτρέψει να κάνει τη δική της, ελεύθερη ζωή, έξω από το πατρικό σπίτι, αλλά ο δύσβατος δρόμος της συνδημιουργίας με τον άνδρα της, της ολοκλήρωσής της ως προσωπικότητα, σαν μονάδα δημιουργίας. Της προσπάθειας συνδημιουργίας με τον άνδρα του λαμπρού οικοδομήματος που λέγεται οικογένεια. Η αγάπη τους θα γίνει έκφραση, μέσα από το πρώτο χαμόγελο του παιδιού τους. Και ο επίγειος παράδεισος, μα και ο Γολγοθάς που θ’ ανέβουν πιασμένοι χέρι – χέρι, όλοι μαζί, όπως αρμόζει σε μια χριστιανική οικογένεια, θα τους οδηγήσει στην απόλυτη ευτυχία.
Το κορίτσι – μέλλουσα μητέρα – πρέπει να ξέρει ότι μόνο αν προφυλάξει τον εαυτό της, αν αποφύγει τις καταχρήσεις, αν καλλιεργήσει τον εσωτερικό και πνευματικό της κόσμο θα μπορέσει να εκπληρώσει τον προορισμό της. Η προσέγγιση στην ορθοδοξία βοηθά τον άνθρωπο, του γίνεται οδηγός και στήριγμα στις δύσκολες στιγμές όπως αυτές της γέννας. Με αμόλυντο σώμα, με την σκέψη στραμμένη σ’ Αυτόν φέρνει στον κόσμο έναν καινούργιο άνθρωπο, έναν μικρούλη Χριστό, η ευλογημένη Μάνα. Αυτή η Μάνα που τόσα της χρωστάμε όλοι εμείς.
