Ο Λωτ πήγαινε καθημερινά και έφερνε νερό από τον Ιορδάνη ποταμό και πότιζε το καμένο ξύλο. Έκανε την προσευχή του και προς μεγάλη του έκπληξη και χαρά, είδε να φυτρώνει ένα δέντρο, το οποίο όμως ήταν ταυτόχρονα κέδρος, κυπαρίσσι και πεύκο. Ο Λωτ ανακουφίστηκε πάντως, διότι ένιωσε πως ο Θεός τον συγχώρεσε.
Αυτό το παράξενο δέντρο υψωνόταν χρόνια στην έρημο. Όταν ο βασιλιάς Σολομώντας θέλησε να οικοδομήσει τον περίφημο ναό του, συνέλεξε ξυλεία από διάφορους τόπους. Οι απεσταλμένοι του έφτασαν και στην έρημο όπου βρισκόταν το δέντρο του Λωτ. Το έκοψαν και το πήγαν στους εργάτες που ετοίμαζαν τη ξυλεία για τον ναό. Τότε συνέβη κάτι θαυμαστό. Ήταν αδύνατον το ξύλο αυτού του δέντρου να χρησιμοποιηθεί, γιατί όπου το τοποθετούσαν, άλλοτε μίκραινε και άλλοτε μεγάλωνε και πουθενά δεν προσαρμοζόταν.
Έτσι, το έριξαν σε μια γωνιά ως άχρηστο. Έμενε εκεί ριγμένο για αιώνες. Η παράδοση λέει, ότι όταν επρόκειτο να σταυρωθεί ο Χριστός αυτό το περιφρονημένο ξύλο χρησιμοποίησαν για τη σταύρωσή Του και τότε το ξύλο αυτό σα να ήταν ζωντανό, δέχτηκε να γίνει ο σταυρός του Χριστού.
Αυτή η όμορφη παράδοση μας δείχνει αλήθειες για το νόημα της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Η ανθρωπότητα, μεθυσμένη από την έπαρση ότι μπορεί να καταφέρει να υπάρξει χωρίς Θεό, καταλήγει στην απουσία κάθε σεβασμού, ακόμη και στις πιο ιερές αξίες, όπως είναι η αγάπη, και προχωρά στην χρήση των πάντων για την ευχαρίστησή της, όπως ο Λωτ. Συνειδητοποιεί την πτώση, αλλά, για να επιστρέψει στον Θεό, χρειάζεται κόπος πολύς, υπομονή, αγώνας για το ανέφικτο. Όμως όποιος αγαπά και νιώθει τι έχει χάσει, παλεύει για το ανέφικτο. Και τότε το αδύνατο γίνεται δυνατό, όχι όμως με τους όρους της φύσης, ούτε με τους όρους που θέλει ο άνθρωπος. Θέλει χρόνο η συγχώρηση. Θέλει χρόνο η αλλαγή. Και σ' αυτή μετέχει και η φύση. Μόνο που ό,τι οι άνθρωποι περιφρονούν, διότι δεν μπορούν να το υποτάξουν, ούτε και να το χρησιμοποιήσουν για τους σκοπούς τους, ακόμη κι αν αυτοί φαίνονται ιεροί, έρχεται ο Θεός να φανερώσει το νόημά του. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την ταπείνωση.
Το δέντρο του Λωτ γίνεται ο σταυρός του Χριστού. Γίνεται το ξύλο της ταπείνωσης. Το ξύλο που από τον θάνατο βγάζει ζωή. Γιατί ο άνθρωπος δίχως τον Θεό μόνο θάνατο τελικά ζει και σκορπίζει. Ο άνθρωπος όμως, τον οποίο ο Θεός έκανε ένα με τη φύση Του στο πρόσωπο του Χριστού, όταν ζει την ταπείνωση, την αγάπη, την υπομονή, την πάλη για το ανέφικτο, την εμπιστοσύνη στο θεϊκό θέλημα, τότε βρίσκει ζωή.
Ο Σταυρός είναι η βάση για το πέρασμα από το πρόσκαιρο στο αιώνιο. Στον Σταυρό νικιέται το κακό. Γι' αυτό και φρίττουσι δαίμονες, ακριβώς διότι δεν αντέχουν αυτό που οι ίδιοι νομίζουν ως το ξύλο της κατάρας , της ήττας και της συντριβής, να γίνεται ξύλο ζωής, δύναμης και στερέωσης στην Αλήθεια. Ας μην το ξεχνούμε αυτό κάθε φορά που κάνουμε τον σταυρό μας, φορώντας τον σταυρό, ζώντας την ελπίδα ότι δεν είμαστε μόνοι μας σε κάθε δοκιμασία της ζωής, κάνοντας αυτό το ευλογημένο σταυροκόπημα, της αγάπης και της ανάστασης, του Χριστού.
Σταυρέ του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει σου!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
