ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΝΑ ΠΕΤΡΩΣΕΙ

 

π. Σπυρίδων Σκουτής

Η πνευματική ζωή είναι εύθραυστη. Μπορεί εύκολα να διαλυθεί ένα κάστρο που έχτιζες χρόνια πέτρα πέτρα.

Χρειάζεται προσοχή, οφείλουμε τον εσωτερικό μας κόσμο να τον αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα και στην πνευματική ζωή οφείλουμε να είμαστε πάντα ετοιμοπόλεμοι.

Πως φτιάχνουμε ένα σπίτι; Ξεκινώντας από τα θεμέλια. Βάζουμε μπετόν και νερό στην μπετονιέρα, αρχίζει το μείγμα να κινείται ώστε να φτάσει σε σημείο να γίνει επεξεργάσιμο.

Όσο αφήνουμε το μίγμα στην κίνηση δεν μπορεί να πετρώσει με αποτέλεσμα όταν το βγάλουμε μπορούμε εύκολα να το στρώσουμε για να δημιουργήσουμε αυτό που θέλουμε, να καλουπώσουμε, να φτιάξουμε κάτι καινούργιο και να διορθώσουμε οποιεσδήποτε κακοτεχνίες.

Αν η μπετονιέρα σταματήσει το υλικό μέσα θα πετρώσει και χρειάζεται μετά βίαιους τρόπους για να επανέλθει και μάλιστα όχι άριστα την αρχική του μορφή.

Αυτό το μείγμα του ψυχισμού μας οφείλουμε να το βάλουμε στην μπετονιέρα που λέγεται Εκκλησία και την κίνηση που ονομάζεται άσκηση μέσα από τον πρακτικό δρόμο της νήψεως.

Έτσι θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε τις αρετές και να θεραπεύσουμε τις πληγές των παθών. Η ακινησία, δηλαδή η ακηδία σε συνεργασία με την αδιαφορία θα φέρει ένα άσχημο αποτέλεσμα, η καρδιά θα πετρώσει και τότε τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα.

Τι σημαίνει κίνηση :

Να στήνω τον εαυτό μου στον τοίχο συνέχεια, να ψάχνω μέσα μου τις πληγές για να τις θεραπεύσω.

Να μην αφήνω ανοιχτούς πνευματικούς λογαριασμούς.

Να πατάω το εγώ κάθε λεπτό.

Να ζητήσω συγγνώμη, να πω σ’ αγαπώ, να υποχωρήσω, να ευχαριστήσω, να μην βαρύνω τα φτερά της καρδιάς μου άλλο με αμαρτίες,  αλλά να τη βοηθώ να πετάει συνέχεια και να της οικοδομώ αρετές.

Αυτά φυσικά δεν γίνονται αποκλειστικά με ανθρώπινες δυνάμεις και αποφάσεις. Όλα αυτά καρποφορούν με την ανθρώπινη συνέργεια και τη χάριν του Παναγίου Πνεύματος.

Κάθε μέρα να είναι όμορφη  διότι θα έχει να προσθέσει κάτι καινούριο στην προηγούμενη. Κάτι που θα το ζωγραφίσω στον καμβά της ζωής μου με τα χρώματα των αρετών , της αγάπης και της ελευθερίας. . .

Μην χάνουμε άλλο χρόνο..

ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΠΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΥΣ

 

Όσες εξωτερικές ασκήσεις κι αν κάνουμε, εάν δεν έχουμε απλότητα στο νου και ταπείνωση στην καρδιά θα μένουμε αμέτοχοι της Χάριτος.

Η πνευματική αλλαγή συντελείται από μέσα προς τα έξω και όχι το ανάποδο. Αλλάζοντας εξωτερικές συμπεριφορές ή συνήθειες χωρίς να αλλάζουμε νου και καρδιά δεν πετυχαίνουμε κάτι. 

Άλλο να ντύνομαι σεμνά και άλλο να είμαι σεμνός. 

Άλλο να νηστεύω από τροφές και άλλο να νηστεύω από τα πάθη. 

Άλλο να μιλώ ευγενικά και άλλο να έχω αγαθότητα. 

Άλλο είναι να ταπεινολογώ και άλλο να είμαι ταπεινός. 

Άλλο να κρατώ κομποσχοίνι και άλλο να προσεύχομαι.

Άλλο να μιλώ για τον Θεό και άλλο να μιλώ στον Θεό.

Άλλο να σιωπώ με την γλώσσα και άλλο να σιωπώ στον λογισμό.

Άλλο να θέλω δικαιοσύνη και άλλο να αγαπώ.

Άλλο να εκκλησιάζομαι κάθε Κυριακή και άλλο να ζω ως χριστιανός καθημερινά.

Άλλο να πηγαίνω στον πνευματικό και άλλο να μετανοιώνω πραγματικά.

Ο Θεός δεν βλέπει απλά τα εξωτερικά, αλλά κυρίως γνωρίζει τον «έσω άνθρωπο», την προαίρεσή μας, την διάθεσή μας, τους λογισμούς μας, τα κίνητρά μας.

Γι’ αυτό και ο Θεός αναπαύεται στους απλούς και ταπεινούς, δηλαδή στους απαλούς ανθρώπους που ζούνε χωρίς επιτηδευμένες συμπεριφορέςκαι όχι απλά σε αυτούς που κοπιάζουν πολύ, αλλά παραμένουν δύστροποι και σκληροί και εγωιστές…

  Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

ΚΑΝΤΕ ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΤΙΣ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΗΜΕΡΕΣ.ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΚΑΙ ΦΩΤΕΙΝΕΣ

 

Σηκώνετε βαριές θλίψεις; 

Λυπάμαι γι’ αυτό και σας συμπονάω. 

Άλλη βοήθεια δεν υπάρχει,
παρά μόνο η υπομονή και η ελπίδα στο έλεος του Θεού. 

Όλα από το Θεό προέρχονται ή παραχωρούνται. 

Και για όλα πρέπει να Τον ευγνωμονούμε,
όχι μόνο για τα ευχάριστα, αλλά και για τα δυσάρεστα. 

Γιατί κι αυτά στην ωφέλειά μας αποσκοπούν:
στην κάθαρση, στην απόκτηση και στερέωση καλών έξεων,
στη μνήμη και επίκληση του Κυρίου.

Μη βαρυγγομάτε, λοιπόν.
Κάντε υπομονή στις σκοτεινές ημέρες.
Θα έρθουν και φωτεινές.

~ Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου,

O ΑΓΙΟΣ ΕΥΔΟΚΙΜΟΣ

 

Oύτος ο μακάριος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοφίλου του εικονομάχου, εν έτει ωκθ΄ [829], εκατάγετο δε από γονείς ευγενείς και λαμπρούς κατά την ζωήν. Πατρίκιοι γαρ ήτον αυτοί και Oρθόδοξοι, Bασίλειος και Eυδοκία ονομαζόμενοι, οίτινες εκατάγοντο από την Kαππαδοκίαν, ήτοι από την Kαραμανίαν. Όθεν επειδή αυτοί καλώς ανέθρεψαν και επαίδευσαν τον υιόν τους τούτον Eυδόκιμον, διά τούτο και ο βασιλεύς Θεόφιλος ετίμησεν αυτόν με το αξίωμα του Kανδιδάτου, και εδιώρισεν αυτόν να ήναι στρατοπεδάρχης, πρώτον μεν, εις την χώραν των Kαππαδοκών, έπειτα δε, εις όλην την γην των Pωμαίων. Ήτον γαρ ο Άγιος μία ζυγαρία της δικαιοσύνης, και ένας κανών, οπού εφύλαττε κάθε ισότητα. Kαι έκαμνε μεν καθ’ εκάστην ημέραν πολλάς ελεημοσύνας εις Eκκλησίας, εβοήθει δε εις χήρας και ορφανά, και απλώς ειπείν, κάθε είδος αρετής εμεταχειρίζετο ο αοίδιμος. Kυριευθείς δε από σωματικήν ασθένειαν, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Oι δε δούλοι αυτού φυλάττοντες την παραγγελίαν οπού τοις έδωκεν, έθαψαν αυτόν μαζί με τα ρούχα και υποδήματά του. Oύτος ο αοίδιμος εδοξάσθη παρά Θεού με πολλά θαύματα, τα οποία τώρα δεν ημπορούμεν να αναφέρωμεν. H δε του λειψάνου αυτού μετακομιδή εις την Kωνσταντινούπολιν, έγινε κατά την έκτην του παρόντος Iουλίου. H δε κοίμησις αυτού έγινε κατά την παρούσαν τριακοστήν πρώτην του αυτού. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου τούτου όρα εις το Nέον Eκλόγιον. O δε ελληνικός Bίος τούτου σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων, και εν άλλαις, ου η αρχή· «Eυδοκίμου του φερωνύμως κατά Θεόν ευδοκιμήσαντος», συνεγράφη δε υπό του Mεταφραστού.) 

(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Για τα θαύματά του ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς γράφει: «Ένας φρενοβλαβής άνδρας άγγιξε τον τάφο του και έγινε αμέσως υγιής. Το ίδιο και ένα παιδί. Μετά από δεκαοκτώ μήνες, η μητέρα του άνοιξε το φέρετρό του και βρήκε το σώμα του σαν να ήταν ακόμη ζωντανό, χωρίς σημάδια σαπίλας ή φθοράς. Μια υπέροχη ευωδία αναδιδόταν από το σώμα του αγίου. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη και ενταφιάστηκαν στην νέα εκκλησία της Αγίας Θεοτόκου που έχτισαν οι γονείς του δίκαιου Ευδόκιμου.» (Πρόλογος από την Αχρίδα)

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Εκ γής η καλέσας σε, προς ουράνιους σκηνάς, τηρεί και μετά θάνατον, αδιαλώβητον, το σώμα σου Άγιε· σύ γαρ εν σωφροσύνη και σεμνή πολιτεία, μάκαρ έπολιτεύσω, μή μολύνας την σάρκα. Διό εν παρρησία Χριστώ, πρέσβευε σωθήναι ημάς.

Ο ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΑΣ

 

Ο δεισιδαίμονας
φοβάται εκεί που δεν υπάρχει φόβος
και ταράζεται εκεί
που όφειλε να βρει την ειρήνη.

Φαντάζεται πάντοτε,
ότι ο Θεός τον καταδιώκει
και ζητάει τη σωτηρία από περιδέραια,
τα οποία κρεμάει στον λαιμό του.

Πιστεύει σε πλάνους
και δέχεται σαν αλήθεια καθαρές ανοησίες.

Παντού διακρίνει
την επικράτηση των σκοτεινών δυνάμεων
και τους αποδίδει
μεγαλύτερη δύναμη από τον Θεό.

Ο δεισιδαίμονας
είναι ηθικά ανελεύθερος και διανοητικά ταπεινωμένος.

Πάσχει από θρησκευτική καταδίωξη
και είναι ψυχικά άρρωστος.

Ο δεισιδαίμονας είναι
άνθρωπος δυστυχισμένος
και ζει βίο άθλιο…

(Άγιος Νεκτάριος)

ΤΟ ΑΥΤΟ ΛΕΓΗΤΕ ΠΑΝΤΕΣ

“Ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ” (Α’ Κορ. 1, 10)  
“Νὰ λέγετε ὅλοι τὸ ἴδιο καὶ νὰ μὴν ὑπάρχουν διαιρέσεις μεταξύ σας, ἀλλὰ νὰ εἶσθε ἑνωμένοι μὲ τὸ ἴδιο πνεῦμα καὶ τὴν ἴδια γνώμη”.

    Μπορούμε να έχουμε όλοι στην Εκκλησία την ίδια γνώμη; Να λέμε όλοι το ίδιο και να μην υπάρχουν σχίσματα και διαρέσεις μεταξύ μας; Αν πιστέψουμε τον λόγο του αποστόλου Παύλου στους Κορινθίους, όχι μόνο είναι εφικτό, αλλά είναι και αυτό που οφείλουμε να κάνουμε στην ζωή μας ως μέλη του σώματος του Χριστού. Αυτό φαντάζει παράδοξο σε μία εποχή στην οποία το δικαίωμα της προσωπικής γνώμης του καθενός είναι αδιαπραγμάτευτο. Το μεταμοντέρνο όραμα πως αληθινό είναι ό,τι ο καθένας πιστεύει δεν θα μπορούσε να δεχτεί υποχρεωτικά την κοινή πίστη. Πώς λοιπόν να αποδεχτούμε την προτροπή του Παύλου;
    Ας σκεφτούμε τις πρόσφατες κρίσεις στην ζωή της Εκκλησίας. Άλλες απόψεις η διοικούσα Εκκλησία, άλλες κληρικοί και μοναχοί. Ας σκεφτούμε σχίσματα και διαιρέσεις για διάφορα ζητήματα, σοβαρότερα ή λιγότερο σημαντικά. Πώς να μιλήσουμε για ενότητα και κοινότητα απόψεων και πίστης; Είναι αρκετή η δογματική συμφωνία και όχι πάντοτε, για να μπορέσουμε να υπάρχουμε ενωμένοι; Μήπως η προτροπή του αποστόλου Παύλου δεν μας αφήνει να διατηρήσουμε τα δικαιώματά μας να διαφωνούμε, να έχουμε ξεχωριστή προσωπικότητα, να είμαστε ελεύθεροι;
    Ο απόστολος επισημαίνει μια μεγάλη αλήθεια. Ότι μπορούμε να είμαστε ενωμένοι, με κοινή πίστη, αν ξεκινούμε από την σχέση με τον Χριστό. Προφανώς δεν υπάρχει ένα είδος σχέσης, καθώς ο καθένας ζει τον Χριστό διαφορετικά. Όμως υπάρχουν οι αρετές, οι καρποί του Αγίου Πνεύματος που μας κάνουν να έχουμε κοινή βάση: πίστη, αγάπη, χαρά, ειρήνη, καλοσύνη, μακροθυμία, αγαθότητα, το να είμαστε άνθρωποι του καλού, άνθρωποι του μέτρου. Κυρίως όμως το να είναι η σχέση μας με τον Χριστό το κλειδί της ζωής, αυτή που μας οδηγεί στην Εκκλησία και την σχέση μαζί της. Τα όποια σχίσματα, οι διαφορετικές γνώμες ξεκινούν από την αποθέωση ή τον υπερτονισμό λεπτομερειών που επιδέχονται ερμηνείες, οι οποίες προέρχονται από “τον Απολλώ, τον Κηφά” και άλλους της κάθε εποχή και που μέσα από την προσωπολατρία γίνονται αφορμή διχόνοιας και διάσπασης. Μπορούμε να συνυπάρξουμε, αν αγαπάμε. Αν νιώθουμε ότι το όριό μας είναι ο άλλος, η προσευχή γι’ αυτόν και ουδέποτε η διαμόρφωση μιας βεβαιότητας ότι εμείς είμαστε οι σωστοί και οι άλλοι είναι για την κόλαση αν δεν ακολουθούν εμάς.

    Η από κοινού γνώμη είναι γνώμη σχέσης και όχι ιδεών. Αυτή είναι και η οδός της Εκκλησίας. Και μόνο η μετοχή μας σ’ αυτήν είναι και δίνει ζωή. Η παρουσία του Χριστού, η σχέση μας μαζί Του, η απόφασή μας να ακολουθήσουμε την Εκκλησία, ακόμη κι εκεί που δυσκολευόμαστε, μας κάνει να προχωρούμε στην πορεία της ενότητας.
Ταπείνωση, αίσθηση ότι η ζωή δεν είναι όπως εμείς την βλέπουμε, ότι η αλήθεια δεν είναι μόνο ό,τι εμείς αποεχόμαστε, αλλά ό,τι μπορούμε να το κοινωνήσουμε, να μας οδηγήσει στο να αγαπήσουμε, να συγχωρήσουμε, να ανεχτούμε.
    Τέτοιοι πιστοί καλούμαστε να είμαστε.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Η':ΚΑΙ ΕΦΑΓΟΝ ΠΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΧΟΡΤΑΣΘΗΣΑΝ

 

Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης & Αλμωπίας Ιωήλ

Μετά το θάνατο του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου ο Χριστός αναχωρεί στην έρημο. Αναχωρεί στην έρημο, για να φυλάξει τον εαυτό Του για τον κατάλληλο καιρό του Σταυρού. Δεν είχε έλθει η ώρα για το πάθος Του. Ο άλλος Ευαγγελιστής γράφει πως αναχώρησε στην έρημο για να δώσει την ευκαιρία στους μαθητές Του να ξεκουρασθούν (Μαρκ. 6,31). Ανεχώρησαν σε κάποια έρημο της πόλεως Βηθσαιδά (Λουκ. 9,10). Στο χώρο αυτό έκανε το θαύμα των πέντε άρτων.

Οι συνθήκες του θαύματος τα αρνητικά δεδομένα είναι περισσότερα απ’ τα θετικά στο θαύμα των πέντε άρτων, γράφει ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος. Ο τόπος ήταν έρημος και δεν υπήρχε κάποια εστία ανεφοδιασμού για τον κόσμο. Η ώρα ήταν περασμένη· «Η μεν ημέρα κλίνειν ήρξατο», καθώς είπε Λουκάς· «αυτοί δε παρέμειναν άσιτοι», δηλαδή η ημέρα τελείωνε, αλλά αυτοί παρέμειναν άσιτοι, σημειώνει ο Ευθύμιος Ζιγαβηνός. Ο πολύς ο κόσμος είχε αιχμαλωτευθεί απ’ τη διδασκαλία, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να ψάξουν να βρούν κάτι να φάνε (οπ. π.). Κατά την Αγία Γραφή «‹ου λιμοκτονήσει Κύριος ψυχήν δικαίαν» (Παροιμ. 10,3), δηλαδή ο Κύριος δεν θα αφήσει να πεθάνει απ’ την πείνα η ψυχή που είναι δίκαιη. Ο Χριστός είχε αποφασίσει να τους θρέψει με τον παράδοξο αυτό τρόπο, αλλά περίμενε να Του το ζητήσουν να μη φανεί πως κάνει θαύματα προς εντυπωσιασμό. Άφησε να πεινάσουν υπερβολικά, προκειμένου να λάβουν μεγαλύτερη αίσθηση του θαύματος.

Άλλες πλευρές του θαύματος

Πριν κάνει το θαύμα προσευχήθηκε στον Πατέρα Του· «αναβλέψας εις τον ουρανόν ευλόγησεν» (Ματθ. 14,19). Εδώ βλέπουμε το μυστήριο της ενσάρκου οικονομίας, δηλαδή ο Χριστός ήταν τέλειος άνθρωπος, γι’ αυτό και προσεύχεται όπως κάνουν όλοι που έχουν την ανθρώπινη φύση. Μετά προσευχήθηκε στον Πατέρα Του, λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, για να δώσει να καταλάβουν όλοι πως δεν είναι αντίθεος, αλλ’ έχει την προέλευσή Του από το Θεό «και ότι ίσος εστί», δηλαδή είναι ίσος με το Θεό Πατέρα. Ο Μωϋσής στην έρημο παρακάλεσε το Θεό κι έδωσε στους Ισραηλίτες το μάννα ανάλογα με την ανάγκη, που είχαν, όπως κι ο Ηλίας έδωσε στη χήρα γυναίκα στα Σάρεπτα της Σιδώνας το λάδι και το αλεύρι μόνον για τον καιρό του λιμού, ενώ ο Κύριος πολλαπλασίασε τους πέντε άρτους χωρίς φειδώ, με αποτέλεσμα να έχουν περισσεύματα «δώδεκα κοφίνους πλήρεις» (Ματθ. 14,20).

Στους μαθητές του δίνει άρτους, για να τους μοιράσουν στο πλήθος, για να θυμούνται μόνιμα και συνεχώς το θαύμα. Ακόμη τους δίνει τους άρτους, για να μη νομισθεί πως κατά φαντασία θαυματούργησε. Τα περισσεύματα είναι δείγματα ατράνταχτης αλήθειας. Το θαύμα των πέντε άρτων είναι σύμβολο και της θείας Ευχαριστίας. Η θεία Ευχαριστία είναι ο ουράνιος άρτος των ανθρώπων. Ακόμη μπορεί οι άρτοι να συμβολίζουν και τα πολλά χαρίσματα του αγίου Πνεύματος. Ο Κύριος τρέφει το λαό Του και την Εκκλησία Του με τον εαυτό Του. Ο Χριστός είναι ο ζωοποιός άρτος.

Το κοινωνικό πρόβλημα

Πολλοί διαβάζοντας το θαύμα των πέντε άρτων ίσως κάνουν σκέψεις πως ο Χριστός πρέπει να λύσει το κοινωνικό πρόβλημα των ανθρώπων που συνδέεται με τις βιοποριστικές τους ανάγκες κατά τρόπο μαγικό. Κάπως έτσι πίστευαν και οι άνθρωποι της εποχής Του (Ιωάν. 6,26). Νόμιζαν πως ο Χριστός θα έκανε κάθε μέρα το ίδιο θαύμα και θα τους απάλλασε από την εργασία. Ο Χριστός δεν περιφρονεί τα υλικά αγαθά, αλλά τα ιεραρχεί. Πρώτα είναι η βρώση η μένουσα (οπ. π. στιχ. 27) και μετά η πρόσκαιρη. Πρώτα βάζει την πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου και μετά τα υλικά αγαθά. Η αγχώδης μέριμνα και η επίμονη προσπάθεια για την απόκτηση των αγαθών που προέρχονται, είναι καταδικαστέες απ’το Χριστό.

Η Εκκλησία ενδιαφέρεται το ίδιο για τις υλικές ανάγκες του ανθρώπου, αλλά βάζει μία σειρά στις απαιτήσεις μας. Δεν πρέπει ποτέ να προηγούνται των πνευματικών ενδιαφερόντων μας τα υλικά. Πρώτα δίδαξε ο Χριστός τον όχλο και μετά τους έδωσε ψωμί να φάνε. Τον άνθρωπο οφείλει να τον διακατέχει η αγωνία μήπως χάσει τον σύνδεσμό του με το Χριστό, που είναι ο ζωοποιός άρτος κι όχι η επιθυμία να αποκτήσει πολλά εφήμερα αγαθά.

Αδελφοί μου, να θεωρούμε τον εαυτό μας πλούσιο, όταν αρκούμεθα στα αναγκαία κι έχουμε τον Χριστό επιούσιο άρτο στη ζωή μας. Τότε όντως είμαστε πλούσιοι.

OI ΑΓΙΟΙ ΣΙΛΑΣ,ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ,ΕΠΑΙΝΕΤΟΣ,ΚΡΗΣΚΗΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

 

 

Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος, ήταν πέντε από τούς εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου. Όλοι υπηρέτησαν το Ευαγγέλιο του Χριστού «ἐν κόπῳ καὶ μόχθω, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι» (Β’ προς Κορινθίους, ια – 27). Δηλαδή, υπηρέτησαν τον Κύριο με κόπο και μόχθο, με αγρυπνίες πολλές φορές, με πείνα και δίψα στις μακρινές οδοιπορίες, με νηστείες, με ψύχος και γυμνότητα.

Ο Σίλας φυλακίστηκε μαζί με τον Παύλο στους Φιλίππους της Μακεδονίας (Πραξ. ιστ 25-39). Μετά από πολλούς μόχθους και αφού ακολούθησε τον Παύλο σε πολλές περιοδείες του, έγινε επίσκοπος Κορίνθου.

Ο Σιλουανός, από το αξίωμα του επισκόπου Θεσσαλονίκης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο.

Ο Επαινετός, από το αξίωμα του επισκόπου Καρθαγένης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο.

Ο Ανδρόνικος αγωνίστηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στο Ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Ο Κρήσκης, τέλος, έγινε επίσκοπος Καρχιδονίας και από την θέση αυτή μόχθησε και υπηρέτησε το Θείο Ευαγγέλιο.

Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Άγιος Ανδρόνικος, εορτάζεται μαζί με την Αγία Ιουνία και στις 17 Mαΐου, ενώ η εύρεση των τιμίων λειψάνων του εορτάζεται στις 22 Φεβρουαρίου.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ὡς οὐρανοὶ λογικοί, τὴν δόξαν ἀστράψαντες, τοῦ κενωθέντος ἐν γῇ, συμφώνως ὑμνείσθωσαν, Κρήσκης Σιλουναὸς τέ, καὶ ὁ ἔνθεος Σίλας, ἅμα σὺν Ἀνδρονίκω, Ἐπαινετὸς ὁ θεόφρων Χριστὸν γὰρ ἰκετεύουσι, σώζεσθαι ἅπαντας.

ΙΝΑ ΤΟ ΑΥΤΟ ΛΕΓΗΤΕ ΠΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΜΗ ΕΝ ΥΜΙΝ ΣΧΙΣΜΑΤΑ

 

  Αγαπητοί μου αδελφοί, το ουσιαστικότερο χαρακτηριστικό της Εκκλησίας αλλά και αγιότερο είναι η ενότητά της. Αυτή η ενότητα είναι εκείνη που αποδεικνύει την αγάπη και το γεγονός ότι η Εκκλησία είναι σώμα Χριστού και το πρότυπό της είναι η κοινωνία των προσώπων της Αγίας Τριάδος. Ο Χριστός μας αναφέρει για τους μαθητές Του στην Αρχιερατική προσευχή Του, λίγο πριν του Πάθους Του: «ἵνα πάντες ἕν ὧσιν καθώς καὶ σὺ πάτερ, ἐν ἐμοὶ καγὼ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἕν ὧσιν».

  Μπορούμε αδελφοί να φαντασθούμε το σώμα μας διασπασμένο στα μέλη του; Ούτε το σώμα θα επιβιώσει ούτε και τα μέλη του. Μπορούμε επίσης να σκεφτούμε τα μέλη του να αυτονομούνται και να ενεργούν κατά το δοκούν; Μπορούμε να φαντασθούμε τα πόδια ή τα χέρια να ενεργεί το καθένα όπως νομίζει, χωρίς την εντολή του εγκεφάλου, δηλ. της κεφαλής;

 Ακριβώς έτσι και η Αγία μας Εκκλησία πρέπει να ζει και να κινείται. Διαφορετικά, διάσπαση, έριδες και αιρέσεις θα κυριαρχήσουν, όπου ο διάβολος θα καταστρέψει το Σώμα του Κυρίου, την Εκκλησία Του. Αυτό το φαινόμενο έρχεται σήμερα να μας τονίσει ο Απ. Παύλος απευθυνόμενος προς τους Κορινθίους, διότι και εκεί άρχισαν να παρουσιάζονται έριδες διασπαστικές στο νεοσύστατο Σώμα της Εκκλησίας των Κορινθίων: «Ἐδηλώθη γάρ μοι περί ἡμῶν ἀδελφοί μου… ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσὶ».

 Ο Χριστός μας στον κόσμο ήλθε να ενοποιήσει τα πάντα. Να φέρει την ειρήνη στους ανθρώπους, και να ενωθεί ο Θεός με τους ανθρώπους, και να ενωθεί Θεός και άνθρωποι. Να γίνουν μεταξύ τους αδελφοί.

  Στον Σταυρό πέθανε και αναστήθηκε «ἵνα τὰ τέκνα τοῦ Θεοῦ τὰ διεσκορπισμένα συναγάγῃ εἰς ἕν». Προσέξτε αδελφοί, πόσο κακό μπορεί να γίνει όταν υπάρχουν μεταξύ μας διαιρέσεις και σχίσματα μεταξύ των Χριστιανών. Πολλές φορές τα σχίσματα ξεκινούν από ένα θαυμασμό σε κάποιο πρόσωπο, κάποιον λειτουργό, κάποιον που χειρίζεται τον λόγο καλά και με τέχνη ή κάποιον χαρισματικό πνευματικό και τότε μπορούν να παρουσιασθούν φατριασμοί και ομάδες στο ενωμένο Σώμα της Εκκλησίας.

  Τότε υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να παρασυρθεί ο Χριστιανός και να θαυμάζει ή να υποταγεί στο πρόσωπο, παρά να αφεθεί στα χέρια του Χριστού, η λατρεία του στον Χριστό να έρχεται σε δεύτερη μοίρα. «Λέγω δε τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγώ μεν εἰμὶ Παύλου, ἐγώ δε Ἀπολλώ, ἐγώ δε Κηφᾶ, ἐγώ δε Χριστοῦ· μεμέρισται ο Χριστός;».

  Βλέπετε αδελφοί με πόσο πόνο μιλά ο Απ. Παύλος, τι κακό μπορούν να δημιουργήσουν οι διαιρέσεις και τα σχίσματα. Να γνωρίζουμε πάντες ότι όλοι μεταξύ μας είμαστε μέλη Χριστού και αδελφοί ισότιμοι και ισόκυροι έναντι του Χριστού και μεταξύ μας. Ποιμένας και ποιμενόμενος, κάθε εργάτης στον Αμπελώνα του Κυρίου και κάθε μέλος είμαστε ίσοι.

  Αυτός που ξεχωρίζει, λατρεύεται και τιμάται, είναι μόνον ο Κύριος και αυτόν πρέπει να προβάλουμε. Άλλο ο σεβασμός μας προς τους λειτουργούς και εργάτες της Εκκλησίας και άλλο η λατρεία μας και απόλυτη αφοσίωση μας στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού μας. Αυτός και μόνον Αυτός είναι ο Σωτήρας μας.Αμήν!

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30/07/23-ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΙΔ' 14-22

 

Πρωτ. Σταύρου Σταύρου 

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἶδεν ὁ ᾿Ιησοῦς πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτούς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν. Ὀψίας δὲ γενομένης, προσῆλθον αὐτῷ οἱ Μαθηταὶ αὐτοῦ, λέγοντες· Ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος, καὶ ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν· ἀπόλυσον τοὺς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας, ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα. Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν. Οἱ δὲ λέγουσιν αὐτῷ· Οὐκ ἔχομεν ὧδε εἰ μὴ πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας. Ὁ δὲ εἶπε· Φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε. Καὶ κελεύσας τοὺς ὄχλους ἀνακλιθῆναι ἐπὶ τοὺς χόρτους, καὶ λαβὼν τοὺς πέντε ἄρτους καὶ τοὺς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανὸν, εὐλόγησε· καὶ κλάσας, ἔδωκε τοῖς Μαθηταῖς τοὺς ἄρτους, οἱ δὲ Μαθηταὶ τοῖς ὅχλοις. Καὶ ἔφαγον πάντες, καὶ ἐχορτάσθησαν, καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις. Οἱ δὲ ἐσθίοντες ἦσαν ἄνδρες ὡσεὶ πεντακισχίλιοι χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων. Καὶ εὐθέως ἠνάγκασεν ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς Μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον, καὶ προάγειν αὐτὸν εἰς τὸ πέραν, ἕως οὗ ἀπολύσῃ τοὺς ὄχλους.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνο τον καιρό, είδε ο Ιησούς πολύν κόσμο και τους σπλαχνίστηκε, και γιάτρεψε τους αρρώστους των. Όταν έπεσε το δειλινό, τον πλησίασαν οι μαθητές του και του είπαν: «Ο τόπος είναι ερημικός, και η ώρα είναι περασμένη. Διώξε τον κόσμο να πάνε στα χωριά για ν’ αγοράσουν φαγητά να φάνε». Ο Ιησούς τους είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν, δώστε τους εσείς να φάνε». Κι αυτοί του λένε: «Δεν έχουμε εδώ παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια». Κι αυτός είπε: «Φέρτε μού τα εδώ». Κι αφού πρόσταξε τον κόσμο να καθίσει για φαγητό πάνω στο χορτάρι, πήρε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, έστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό, τα ευλόγησε, έκοψε τα ψωμιά σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές κι οι μαθητές στο πλήθος. Έφαγαν όλοι και χόρτασαν. Και μάζεψαν τα περισσεύματα από τα κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Αυτοί αφού έφαγαν ήταν περίπου πέντε χιλιάδες άντρες, χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά. Αμέσως ύστερα ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές να μπουν στο καΐκι και να πάνε να τον περιμένουν στην απέναντι όχθη, ωσότου αυτός διαλύσει τα πλήθη.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30/07/23-ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' 10-17

 

Πρωτ. Πολυβίου Λαμπρινίδη

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, παρακαλῶ ὑμᾶς, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ. Ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης, ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι. Λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· Ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ ᾿Απολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. Μεμέρισται ὁ Χριστός; Μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; Ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε; Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ ὅτι οὐδένα ὑμῶν ἐβάπτισα εἰ μὴ Κρίσπον καὶ Γάῑον, ἵνα μή τις εἴπῃ ὅτι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα ἐβάπτισα. Ἐβάπτισα δὲ καὶ τὸν Στεφανᾶ οἶκον· λοιπὸν οὐκ οἶδα εἴ τινα ἄλλον ἐβάπτισα. Οὐ γὰρ ἀπέστειλέ με Χριστὸς βαπτίζειν, ἀλλ᾿ εὐαγγελίζεσθαι, οὐκ ἐν σοφίᾳ λόγου, ἵνα μὴ κενωθῇ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, σας ζητώ, στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να είστε όλοι σύμφωνοι μεταξύ σας και να μην υπάρχουν ανάμεσα σας διαιρέσεις, αλλά να είστε ενωμένοι, με μια σκέψη και με ενα φρόνημα. Αυτό το γράφω, αδελφοί μου, γιατί με πληροφόρησαν για σας άνθρωποι της Χλόης οτι έρχεστε σε προστριβές μεταξύ σας. Θέλω να πω οτι ο καθένας σας λέει κατί διαφορετικό. Ο ένας λέει: «Εγώ είμαι του Παύλου», ο άλλος: «Εγώ είμαι του Απολλώ», ένας άλλος: «Εγώ είμαι του Κηφά» και κάποιος άλλος: «Εγώ είμαι του Χριστού». Διαμοιράστηκε, λοιπόν, ο Χριστός; Μήπως είναι ο Παύλος που πέθανε πάνω στον σταυρό για να σας σώσει; Η μήπως στο όνομα του Παύλου έχετε βαφτιστεί; Ευχαριστώ τον Θεό που δεν βάφτισα κανένα σας εκτός απο τον Κρίσπο και τον Γαϊο. Έτσι δεν μπορεί να πει κανείς πως τον βάφτισα στο δικό μου όνομα. Ναι, βέβαια, βάφτισα και την οικογένεια του Στεφανά. Εκτός απ’ αυτούς, όμως, δεν θυμάμαι να βάφτισα κανέναν άλλο. Η αποστολή που μου όρισε ο Χριστός δεν ήταν να βαφτίζω, αλλά να κηρύττω το ευαγγέλιο, χωρίς σοφά και περίτεχνα λόγια, ώστε ο θάνατος του Ιησού Χριστού στον σταυρό να μη χάσει το περιεχόμενο του.

Η ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΤΟΝ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟ,ΓΙΑΤΙ

 

Ἅγιος Νεκτάριος ἐπίσκοπος Πενταπόλεως

Ἡ Χάρη του Θεοῦ ἐγκαταλείπει τον ἀμετανόητο ἄνθρωπο, γιατί αὐτός περιφρόνησε τον πλοῦτο της χρηστότητας, της ἀνοχῆς καί της μακροθυμίας τοῦ Θεοῦ».

Ἡ μὲν Χάρη τοῦ Θεοῦ προσκαλεῖ τὸν καθένα μᾶς, διαφωτίζει τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἡ δὲ θέληση μᾶς δέχεται τὴν εἴσοδο καὶ ἀνάπαυση τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ μέσα μᾶς, καὶ συνεργεῖ στὴν διάνοιξη τῶν ὀφθαλμῶν καὶ τὴν κάθαρση τῆς καρδιᾶς μᾶς. Ἡ σωτηρία λοιπὸν ξεκινάει ἀπὸ τὴ Χάρη, μορφοποιεῖται ἀπὸ τὴ θέληση μᾶς καὶ τελειοποιεῖται ἀπὸ τὴ Χάρη ἡ ὁποία τὴ στεφανώνει.

Ἡ παραβολὴ τοῦ Σπορέα εἶναι πρόσφορο παράδειγμα. Ὁ σπορέας (Ἅγιος Τριαδικὸς Θεὸς) ἔσπειρε, ἡ ἀγαθὴ γῆ (τὸ εἶναι μᾶς, ἡ καρδιὰ μᾶς) δέχθηκε, ὁ δὲ Θεὸς αὔξησε καὶ εὐλόγησε. Ὥστε εἶναι ἀνάγκη νὰ θέλουμε νὰ σωθοῦμε, γιὰ νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Εὔχεσθε στὸ Θεὸ νὰ σᾶς δυναμώνει. Μὴν ἀπελπίζεστε ἂν πέφτετε συνέχεια σὲ παλιὲς ἁμαρτίες. Πολλὲς ἀπ’ αὐτὲς εἶναι καὶ ἀπὸ τὴ φύση τοὺς ἰσχυρὲς καὶ ἀπὸ τὴ συνήθεια. Με τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ὅμως καὶ μὲ τὴν ἐπιμέλεια νικούνται. Τίποτε νὰ μὴ σᾶς ἀπελπίζει.

O ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

 

Ο Άγιος Καλλίνικος κατάγονταν από την Κιλικία. Ήταν ευσεβής και ενάρετος και είχε σαν έργο ζωής την κατήχηση των εθνικών με σκοπό τη σωτηρία τους. Όταν έφθασε στην Αίγυπτο, φανατικοί ειδωλολάτρες εξεγέρθηκαν εναντίον του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα Σακέρδωνα. Αυτός, υποκρινόμενος, έδειξε ότι λυπάται, και για να κάμψει το φρόνημα του Καλλινίκου, ανέφερε δήθεν περιστατικά πρώην γενναίων χριστιανών, που όταν αντίκρισαν τα σκληρά βάσανα, αρνήθηκαν την πίστη τους. Ο Καλλίνικος, αντιλαμβανόμενος την υποκρισία του ηγεμόνα, μειδίασε και του είπε: «Μην αναβάλλεις, έπαρχε, να λάβεις πείρα της δύναμης με την οποία ο Χριστός οπλίζει τους γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ετοίμασε όλα σου τα κολαστήρια όργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια και ό,τι άλλο σκληρό μαρτύριο έχεις. Όλα αυτά και άλλα περισσότερα και σκληρότερα βασανιστήρια ποθώ για την αγάπη του Χριστού». Πράγματι, ο έπαρχος τον μαστίγωσε σκληρά. Του φόρεσε παπούτσια, τα οποία είχαν καρφιά και τον ανάγκασε να τρέχει μέχρι την πόλη της Γάγγρας σε απόσταση ογδόντα στάδια. Έσκισε τις σάρκες του με σιδερένια νύχια και όπως ήταν μισοπεθαμένος, τον έδεσε πίσω από ένα άγριο άλογο, που τον έσυρε για πολλά χιλιόμετρα. Τόση ήταν η λύσσα του έπαρχου, που πρίν ο Καλλίνικος αφήσει την τελευταία του πνοή, τον έριξε μέσα στη φωτιά. Έτσι ένδοξα πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου. Η δε σύναξη του γινόταν κοντά στην γέφυρα του Iουστινιανού, και κοντά σε κάποιο μέρος που λεγόταν Πετρίον.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Κλῆσιν σύνδρομον, ἔχων τῷ βίῳ, νίκος καλλίστον, ἤρας ἐν ἄθλοις, καταλλήλως γεγονῶς ὁ προκέκλησαι, σὺ γὰρ καλῶς τὸν ἀγῶνα τελέσας σου, ὡς νικητὴς ἐδοξάσθης Καλλίνικε. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Ο ΠΟΝΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΛΟΓΕΡΟΣ

 

π.Στέφανος Αναγνωστόπουλος, από το Γεροντικό

Κάποτε χριστιανοί μου κάποιος μοναχός, έφυγε από το κοινόβιο και την ευλογημένη υπακοή και πήγε στην έρημο να γίνει ησυχαστής.

Ο λογισμός του απαιτούσε να αφοσιωθεί μέρα νύχτα στη μελέτη και θεωρία του ονόματος του Ιησού Χριστού και μάλιστα στο μυστήριο της Τριαδικότητος του Αγίου Θεού.

Έτσι πίστευε ότι θα μπορούσε μέσα στην ερημιά και στη γαλήνη της ησυχίας να ενωθεί με τον Θεόν χωρίς μέριμνες και χωρίς σκοτούρες.

Ύστερα όμως από δύο τρεις ημέρες, δεν μπορεί κανένας να αντέξει και παραπάνω εδώ που τα λέμε, σε κάποια στιγμή των ιερών του στοχασμών, αισθάνθηκε κοντά του την παρουσία κάποιου;

Τι ήταν; Ένα μικρό ποντίκι.

Είχε ανεβεί στην μπαλωμένη και τρύπια παντούφλα του, και μύριζε το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού του. Έτσι αποσπάσθηκε η προσοχή του και ήταν αδύνατον να κρατήσει αμετακίνητο το νου του, στην ενθύμηση του Θεού και στην προσευχή του.

Το είδε και είπε μέσα του, τι είπε μέσα του τώρα, «Εγώ άφησα τα πάντα για να επικοινωνώ αμέριμνα και σωστά με τον Θεόν και να έρχεται τώρα να μου την χάλασε ένας ποντικός.

Ε, αυτό δα, παρατραβάει το κορδόνι, και λέγει νευριασμένος στο ποντίκι, δυνατά τώρα:

-«Γιατί βρε σιχαμένο μου διακόπτεις την προσευχή μου;»

-«Γιατί πεινάω, απάντησε το ποντίκι».

Και ο ησυχαστής ανταπάντησε με αγανάκτηση, χωρίς να αναρωτηθεί, πως το ποντίκι μίλησε με ανθρώπινη φωνή,

-«Φύγε από δω βρε μαγαρισμένο, εγώ προσπαθώ με χίλιους κόπους να δω πως θα ενωθώ με τον Θεό, και συ ήρθες να μου ζητήσεις να ασχοληθώ με την κοιλιά σου;» και φραπ, τίναξε το πόδι του και πέταξε τον ποντικό στην απέναντι γωνία της σπηλιάς του.

Και τότε το ποντίκι γυρίζει και με πολύ ηρεμία, αφού τον κοίταξε στα μάτια, του απάντησε, με ανθρώπινη γλώσσα:

– «Μάθε το μία για πάντα, πάτερ, αν δεν μπορέσεις με τους γύρω συνασκητάς σου και με τον γέρο Αββακούμ, που ψήνεται στον πυρετό, και πεθαίνει από την πείνα μέσα σε μία διπλανή σου σπηλιά, αλλά και με τον κάθε Αββακούμ, δηλαδή τον πλησίον σου, που πονάει και υποφέρει, που πεινάει και διψάει και κείται γυμνός και πληγιασμένος, και δεν τον συμπονέσεις, και δεν του σταθείς, στα προβλήματά του, τότε, ποτέ, μα ποτέ δεν θα μπορέσεις να ενωθείς με τον Θεόν της αγάπης και του ελέους. »

Και χάθηκε ο ποντικός.

ΜΗΝ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ,ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΧΑΣΕΙΣ ΟΛΑ

 

«Όπως τα λιοντάρια, όπως οι λεοπαρδάλεις, όπως οι αρκούδες, όταν περιορισθούν και φυλακισθούν στο σκοτάδι, ανάβουν το θυμό τους και μεγαλώνουν την οργή τους, έτσι ακριβώς και ο πλούτος, όταν κλεισθεί και παραχωθεί, βρυχάται πιο δυνατά από το λιοντάρι και ταράσσει (το εσωτερικό σου) πάντοτε.

Αν όμως βγάζεις τον πλούτο από το σκοτάδι (από τα αθέατα μέρη όπου τον φυλάσσεις» και τον διασκορπίζεις στα στομάχια των φτωχών, το θηρίο γίνεται πρόβατο, ο εχθρός γίνεται προστάτης, ο σκόπελος λιμάνι, το ναυάγιο γαλήνη.

Κάτι ανάλογο θα δεις και στα πλοία. Όταν το φορτίο είναι πολύ βαρύ, βυθίζεται το σκάφος στη θάλασσα και ταλαιπωρείται. Όταν όμως είναι κανονικό φορτίο, το πλοίο γίνεται καλοτάξιδο. Επίσης κάτι ανάλογο συμβαίνει και στα σπίτια μας. Όταν συγκεντρώσεις χρήματα περισσότερα από την ανάγκη σου, ένα μικρό φύσημα του ανέμου και η τυχαία περίσταση από απροσδόκητα πράγματα βυθίζει αύτανδρο το σκάφος. Αν όμως αποθηκεύσεις τόσα όσα ακριβώς απαιτεί η ανάγκη, ακόμη και καταιγίδα να ξεσπάσει, εύκολα διασχίζεις τα κύματα.

Μην επιθυμείς λοιπόν περισσότερα, για να μην τα χάσεις όλα. Ούτε να συγκεντρώνεις περισσότερα από όσα χρειάζεσαι, για να μη χάσεις κι αυτά που σου είναι τελείως απαραίτητα. Ούτε να ξεπερνάς τα καθορισμένα όρια, για να μη στερηθείς όλα μαζί τα υπάρχοντα σου. Αλλά να περικόπτεις το περιττό, για να πλουτίζεις με τα αναγκαία».

(Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

ΟΙ ΒΡΟΧΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

 

Έχεις βρεθεί στην εξοχή πριν αρχίσει να βρέχει;

Έχεις μυρίσει το χώμα όταν τα σύννεφα έχουν μαζευτεί και ετοιμάζονται να ανοίξουν;

Έχεις γευτεί ποτέ βρόχινο νερό;

Η βροχή αρέσει στους λιγοστούς ρομαντικούς και στους μελαγχολικούς.

Σε αυτούς που κανένας δεν ξέρει για την μελαγχολία τους, και κανένας δεν θα μάθει το μέσα τους.

Είναι οι άνθρωποι που βρέχονται και ζωντανεύουν, είναι οι άνθρωποι που όταν βρέχει θέλουν να βγουν στο δρόμο, να βραχούν, να τη νιώσουν, να αισθανθούν στα χείλη τους τις σταγόνες, να ξεδιψάσουν.

Οι βροχεροί άνθρωποι δεν φοβούνται τη ζωή, δεν φοβούνται τις αποτυχίες. Τις ευθύνες ξεπλένουν με τη βροχή τους και καθετί που βαραίνει την καρδιά τους!

Οι βροχεροί άνθρωποι αγαπάνε δυνατά, με πάθος και ένταση, όταν βρέχει όμως θα χαλαρώσουν και θα σε απογειώσουν στο ρομαντικό τους ταξίδι.

Τους βγαίνει ο απίστευτος ρομαντισμός τους, που θα σε κάνουν να νιώσεις έστω και ένα βροχερό βράδυ βασιλιάς η βασίλισσα.

Λατρεύουν τον ήχο της βροχής, αυτόν που πέφτει ρυθμικά στον τσίγκο και τικ τακ, περνάει κάθε φάση της ζωής τους, παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Για αυτό ψυχή μου, μη φοβάσαι τη βροχή. Δε σε λιώνει, σε ανθίζει. Να φοβάσαι τους λαμπερούς, ζεστούς ήλιους, αυτοί είναι που σε καίνε…

Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Η ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

 

 

Τη μνήμη της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, τιμά σήμερα, 28 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου – Η Οσία Ειρήνη έζησε στα χρόνια της βασίλισσας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις άγιες εικόνες.

Η Ειρήνη καταγόταν από την Καππαδοκία και διακρινόταν όχι μόνο για την ευσέβειά της, αλλά και για την σωματική ωραιότητά της και για την ευγενή ανατροφή της. Είχε ζητηθεί λοιπόν σε γάμο, από διακεκριμένο άνδρα του παλατιού και ξεκίνησε για το Βυζάντιο. Στη διαδρομή όμως, πέρασε από τη Μονή του Χρυσοβαλάντου και τόσο ελκύστηκε από τη συναναστροφή των καλογριών, ώστε πήρε τη μεγάλη απόφαση να παραμείνει μαζί τους. Έτσι απέρριψε τις κοσμικές δόξες, γύρισε στην πατρίδα της, πούλησε τα υπάρχοντά της, βοηθώντας πολλούς φτωχούς και τα υπόλοιπα χρήματα τα εναπόθεσε στη Μονή. Έγινε μοναχή και η ζωή της μέσα στο μοναστήρι υπήρξε πολύ ασκητική και αγία.

Όταν πέθανε η ηγουμένη, η Ειρήνη, παρά την άρνηση της, ορίστηκε διάδοχος της. Από τη νέα της θέση, επετέλεσε τα καθήκοντα της άριστα. Ο Θεός μάλιστα, την προίκισε με το προφητικό και θαυματουργικό χάρισμα. Έτσι διά της προσευχής της, απάλλαξε πολλούς από τα δαιμόνια. Προαισθάνθηκε τον θάνατο της και απεβίωσε ειρηνικά, γεμάτη χαρά για το ευχάριστο ουράνιο ταξίδι της.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Βασιλείας γήινους πάλαι οὐκ ἔτυχες, ἀλλ’ ἄφθάρτων στεφάνων νῦν σὲ ἠξίωσεν, ὁ Νυμφίος σου Χριστὸς ὁ ὡραιότατος, ᾧ καθιέρωσας σαυτήν, ὅλῃ καρδίᾳ καὶ ψυχῇ, Εἰρήνη Ὁσία Μῆτερ, Χρυσοβαλάντου ἡ δόξα, ἡμῶν δὲ προσφυγὴ καὶ βοήθεια.

ΑΝ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ,ΥΣΤΕΡΑ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΑ!

 

 Είπε Γέρων: «Ο ασκητής είναι ο πιο κοινωνικός άνθρωπος μέσω της κοινωνίας του με τον Θεό και της προσευχής για τον κόσμο».

Είπε Γέρων: «Η ασθένεια αναπληρώνει την άσκηση και μ’ αυτήν θα σωθούμε. Να μην αμελούμε και να μη στενοχωρούμεθα, αν δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά. Ο Θεός δεν θέλει την άσκησή μας αλλά την καρδιά μας».

Είπε Γέρων: «Οι πειρασμοί μας αναγκάζουν να τρέχουμε προς τον Χριστό και την Παναγία, σαν το παιδάκι που βρίσκει στον δρόμο του ένα σκύλο και καταφεύγει στην αγκαλιά της μάνας του. Αλλιώς θα έτρεχε εδώ και κει».

Είπε Γέρων: «Σκοπός είναι να φθάσουμε να αγαπήσουμε τον Χριστό. Αν αγαπήσουμε τον Χριστό, ύστερα όλα είναι εύκολα. Δεν μας κάνει καρδιά για τίποτε πια».

Είπε Γέρων: «Η κυριώτερη αρετή είναι η ταπείνωση. Όλα τα άλλα μόνα τους δεν κάνουν τίποτε, ούτε οι νηστείες ούτε οι αγρυπνίες. Πρέπει να γίνωνται, αλλά με ταπείνωση».

Γέρων έλεγε στο καλογέρι του: «Να κάνης 300 μετάνοιες, ούτε μία παραπάνω. Αν κάνης 301, προσκύνησες τον διάβολο». (Δηλαδή και αυτή η μία χωρίς την ευλογία του Γέροντα, γίνεται με θέλημα και εγωισμό, που πίσω κρύβεται ο διάβολος).

Είπε Γέρων: «Όσα γίνονται χωρίς μέτρο και διάκριση είναι υπερβολές. Όλες οι υπερβολές; είναι σατανικές».

 

ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ Γ'

 

      

Η ενίσχυση του θεσμού της οικογένειας σήμερα συναντά δύο ακόμη παραμέτρους. Η μία είναι το οικονομικό ζήτημα, το οποίο και προφανώς είναι μείζον. Δεν ισχύει όμως αυτό και για τις οικογένειες των μουσουλμάνων; Των Ρομά; Δεν υπήρχε οικονομικό ζήτημα στην Ελλάδα όταν αυτή αναπτυσσόταν; Πολλές ήταν οι πολύτεκνες οικογένειες τότε. Είναι η πολυτεκνία παράγοντας οπισθοδρόμησης λοιπόν ή συντηρητισμού; Εύκολα βγάζει κάποιος ένα τέτοιο συμπέρασμα, με αυτές τις διαπιστώσεις. Το πρόβλημα λοιπόν θα λυθεί με επιστροφή στη θρησκευτικότητα ή σε μια ανέμελη ζωή, κάτι που φαντάζει ουτοπία;        

    Θεωρούμε την επίκληση της θρησκευτικότητας μη επαρκή λόγο για την πολυτεκνία. Οι άνθρωποι που κάνουν αρκετά παιδιά δεν παίρνουν μια τέτοια απόφαση για να πάνε στον Παράδεισο, ούτε γιατί δεν τους νοιάζει πώς θα μεγαλώσουν τα παιδιά. Αντίθετα, εργάζονται κοπιαστικά γι'   αυτά, στις μέρες μας και οι γυναίκες. Το ότι το κράτος τους αντιμετωπίζει με αδιαφορία είναι εμφανές. Μια ματιά να ρίξει κάποιος στη φορολογία, είναι αρκετό. Εντούτοις, υπάρχουν και κάποια επιδόματα, κάποια ελάχιστα προνόμια που έρχονται από το παρελθόν, τα οποία διασώζονται και σίγουρα πρέπει να ενισχυθούν. Όμως η πολύτεκνη οικογένεια έρχεται ως συνέπεια μιας αίσθησης ότι τα παιδιά είναι ευλογία, είναι καρπός αγάπης, ότι αξίζει η θυσία των γονέων, έχει νόημα και ομορφιά και οι γονείς δεν τη φοβούνται. Δεν αρνούνται το μέτρο, την λιτότητα, την στέρηση, διότι επιλέγουν τη χαρά του μοιράσματος. Εδώ συναντιέται ο τρόπος αυτός με το περιεχόμενο της πίστης. Μπορεί στο Ισλάμ η πολυτεκνία να έχει να κάνει με την υπόσχεση του Παραδείσου για τις γυναίκες με την νοοτροπία της αναπλήρωσης των πολεμιστών που σκοτώνονταν στους πολέμους, με την νοοτροπία της κυριαρχίας της θρησκείας τους στον κόσμο, που μπορεί να έρθει και αριθμητικά. Από την άλλη, η ελεύθερη και συχνά επικίνδυνη ζωή των Ρομά συντηρεί την ανάγκη για πολλά παιδιά, αφού μάλιστα παντρεύονται και νωρίς. Ωστόσο, το μείζον είναι κατά πόσον στην δική μας δυτική, ευρωπαϊκή, μεταμοντέρνα πραγματικότητα θα ξαναδούμε την οικογένεια ως χαρά και δημιουργία και όχι ως βάσανο, ανεξαρτήτως του αριθμού των παιδιών, που έχει να κάνει και με τις αντοχές του ζευγαριού.

                Η δεύτερη παράμετρος έχει να κάνει με την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Όποιος έρχεται σε επαφή με την γενιά που σήμερα βρίσκεται στο Γυμνάσιο και το Λύκειο θα διαπιστώσει ότι για τα περισσότερα παιδιά μία τέτοια κοινωνική αλλαγή είναι ανεκτή και, πιθανότατα, επιθυμητή. Η συστηματική προπαγάνδα από την έναρξη της ιδιωτικής τηλεόρασης στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του 1990 αρχικά έβαλε τον ομοφυλόφιλο ως τύπο αποδεκτό και συμπαθή στα σπίτια μας (σειρά "Οι Απαράδεκτοι") και σταδιακά οδήγησε στην διατύπωση της ανάγκης της πλήρους εξομοίωσης των ομόφυλων ζευγαριών με τα ετερόφυλα. Η βία εις βάρος των παιδιών, οι δομές οι οποίες φιλοξενούν παιδιά που οι οικογένειές τους είναι ακατάλληλες να τα μεγαλώσουν, οι σειρές στην τηλεόραση και στο Διαδίκτυο, τα ακτιβιστικά κινήματα που έχουν πολιτική δύναμη σε όλες σχεδόν τις ισχυρές κομματικές παρατάξεις, η κατασυκοφάντηση όποιων αρνούνται την εξομοίωση σε επίπεδο οικογένειας (μολονότι τα επιχειρήματα δυστυχώς είναι συχνά γραφικά και ατεκμηρίωτα, όταν μένουν στο επίπεδο της παράδοσης και μόνο- ουδέποτε άλλωστε η Εκκλησία συγκρότησε μία σοβαρή επιστημονική ομάδα, η οποία να μελετήσει τεκμηριωμένα το θέμα) έχουν οδηγήσει τα πράγματα στα πρόθυρα της επισημοποίησης. Ας προβληματιστούμε συνολικά. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ

 

Βιογραφία
Ο Άγιος Παντελεήμων (Παντελέων το πρότερον όνομα) καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 – 305 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος, ο οποίος ήταν εθνικός και μετά τις νουθεσίες του γιου του έγινε χριστιανός. Μητέρα του ήταν η Ευβούλη, η οποία προερχόταν από χριστιανική οικογένεια ( 30 Μαρτίου). Εκπαιδεύτηκε στην ιατρική από τον Ευφρόσυνο και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο (26 Ιουλίου) που ήταν ιερέας της Εκκλησίας της Νικομήδειας.

Κάποια στιγμή όταν οχιά δάγκωσε έναν νεαρό και ουσιαστικά τον θανάτωσε ο Άγιος Παντελεήμονας επικαλούμενος τον Χριστό τον ανάστησε.

Αφορμή του μαρτυρίου του στάθηκε ένα ακόμα θαύμα του Αγίου. Κάποτε είχε θεραπεύσει έναν τυφλό, ο οποίος και ανέφερε το γεγονός της θεραπείας του στον βασιλιά, λέγοντάς του ότι τον θεράπευσε ο Παντελέων στο όνομα του Χριστού, στον οποίο και ο ίδιος πλέον πίστευε. Ο βασιλιάς αφού τον άκουσε, αμέσως διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ο ίδιος ο Παντελέων προσήχθη στον βασιλιά, ο οποίος διέταξε τον βασανισμό του με σκοπό την άρνηση της πίστεώς του.

Ο Άγιος βασανίσθηκε σκληρά με διάφορους τρόπους, όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις αφού ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά του με τη μορφή του πνευματικού του Ερμόλαου και του έδωσε θάρρος. Τέλος διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που τον καλούσε όχι ως Παντελέοντα αλλά ως Παντελεήμονα. Μόλις όμως ο δήμιος άπλωσε το χέρι του για να κόψει με το σπαθί του το κεφάλι του Αγίου, το σπαθί λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί. Μπροστά σε τέτοιο θαύμα και οι παραβρισκόμενοι στρατιώτες έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος εκουσίως παραδόθηκε στο μαρτύριο. Λέγεται ότι από τη πληγή του δεν έτρεξε αίμα αλλά γάλα και το δέντρο της ελιάς, στο οποίο τον είχαν δέσει καρποφόρησε ξαφνικά.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀθλοφόρε Ἅγιε, καὶ ἰαματικὲ Παντελεῆμον, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

ΤΟ ΦΥΣΙΚΟ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

 

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Η ανθρώπινη συμπεριφορά φαίνεται πως δεν είναι μόνο παράξενη αλλά και απρόβλεπτη. Δεν υπολογίζεται εύκολα και, μάλλον, κάποιες φορές, μπορεί και να εκπλήσσει θεωρώντάς την αλλόκοτη, παράξενη, αφύσικη.

Δεν είναι φυσική έκφραση ο ευεργετούμενος να νιώθει ευγνώμων για να θέλει, όσο του είναι δυνατό και στο μέτρο των δυνατοτήτων του, ν’ ανταποδώσει την ευεργεσία; Κι όμως μπορεί να συμβαίνει εντελώς το αντίθετο!

Στο βιβλίο «Θαυμαστά γεγονότα και συμβουλές του Γέροντος Πορφυρίου» καταγράφεται η απάντηση του αγίου σε κάποιον που τον ρώτησε «πως είναι δυνατόν να ευεργετείς κάποιον κι εκείνος να φέρεται όχι απλώς με αχαριστία, αλλά να κοιτάει να σου κάνει κακό από πάνω;». Ο άγιος Γέροντας, γνώστης της ανθρώπινης παθολογίας αλλά και του βάθους της ψυχής, απαντά ότι αυτό είναι φυσικό! Στην έκπληξη του ερωτώντος, λέει:

– Ναι, καλέ. Αυτό είναι φυσικό, γιατί όσο ζεις εσύ, εκείνος θυμάται το χρέος του κι επομένως πρέπει να σε αφανίσει για να σταματήσει να υπάρχει το χρέος. Το ίδιο συνέβηκε και σε μένα, όταν κάποιος μου χρωστούσε χρήματα κι εκείνος προσπάθησε να με βλάψει, να φύγω από τη μέση. Αυτή είναι φυσική συμπεριφορά. Γι’ αυτό τις περισσότερες φορές, όταν κανείς κάνει ευεργεσία, πρέπει να την κάνει αφανώς, να μην αισθάνεται ο άλλος υποχρέωση, να μην ξέρει κι από πού προέρχεται η ευεργεσία, γιατί μπορεί να μεταβληθεί η ευγνωμοσύνη σε εκδίκηση, σε κακό, ας πούμε».

Η «φυσική» κατάσταση της αχαριστίας κι εκδικητικότητα δεν είναι, βέβαια, φυσική παρά στον κόσμο της πτώσης. Αλλά ο κόσμος δεν «κείται εν τω πονηρώ;».

Τελικά, άμα γνωρίζουμε το ευάλωτο και άστατο της ανθρώπινης φύσης, θα είμαστε προσεκτικοί και θα προφυλασσόμαστε από τις απογοητεύσεις και τις «εκπλήξεις» που δεν περιμέναμε και δεν υποψιαζόμαστε. Όπως και θα κρατούμε τις ανάλογες «αποστάσεις ασφαλείας» για να μην καταρρεύσουμε όταν θα εφαρμοστεί και σε μας το «φοβού τους υπό σου ευεργετηθέντας».

Ποιος γονιός, όμως, ή ποιος πνευματικός πατέρας δεν θα δοθεί στα «κατά σάρκα ή κατά πνεύμα» παιδιά του, σκεφτόμενος το ενδεχόμενο της αχαριστίας; Πορευόμαστε με βάση το τώρα, τις «ενεστώσες ανάγκες», αλλά και με βάση την αγάπη που πρέπει να δίνεται χωρίς να ζητά το «εμαυτό».

Όσο και να προσέξει κανείς δεν θα αποφύγει τον πόνο, κυρίως απ’ αυτούς που δόθηκε, που αγάπησε και θυσιάστηκε. Ο Χριστός πέρασε αυτόν τον πόνο από τους «οικείους του» κι όμως όχι μόνο δεν τους απέρριψε αλλά τους έδωσε τη μεγάλη εξουσία να συνεχίσουν το έργο του.

Στην πορεία της ζωής φαίνεται πως η αξία βρίσκεται στο τέρμα κι όχι στα σκαμπανεβάσματά της. Στο τέλος της ιστορίας, όπου ο Κύριός της θα έχει τον τελευταίο λόγο, θα γνωρίσουμε το σκοπό του όποιου πόνου, της απογοήτευσης και αχαριστίας, που θα προέλθει απ’ κει που δεν περιμέναμε και θ’ αναφωνήσουμε από τα βάθη της καρδιάς μας: Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου!

ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΑΓΑΘΟΣΥΝΗΣ

 

πατήρ Ποιμήν Βλάντ

Θα σας πω μόνο μια μικρή ιστορία. Δεν ξέρω αν υπάρχει στο διαδίκτυο ή αν σας την έχω πει.  Μια γιαγιά πήγε στο γιατρό και της είπε ότι έχει καρκίνο και σε δυο μήνες θα πεθάνει.

Πήγε στεναχωρημένη στο σπίτι και συναντά μία γειτόνισσα. Της λέει ότι πήγε στο γιατρό και της είπε ότι έχει καρκίνο.

Η γειτόνισσα την συμβουλεύει να πάει σε έναν ερημίτη που ζούσε στο δάσος, πιθανόν αυτός να μπορεί να τη βοηθήσει.

Ότι λέει ο Γέροντας επαληθεύεται και μπορεί να ξέρει αν θα γίνεις καλά ή όχι.

Πηγαίνει στον ερημίτη και του διηγείται τα πάντα και τον ρωτά αν υπάρχει θεραπεία.

– Τι πρέπει να κάνω;

– Τρεις μέρες αγαθοσύνης.

– Δηλαδή πως γίνεται αυτό;

– Τρεις μέρες να έχεις μόνο καλούς λογισμούς. Να κάνεις μόνο το καλό. Ούτε καν να σκεφτείς κάτι κακό. Πρέπει όμως να είναι τρεις συνεχόμενες μέρες. Αν τυχόν κάνεις κάτι κακό ενδιάμεσα θα πρέπει να το πάρεις από την αρχή. Με τρεις μέρες αγαθοσύνης θεραπεύεται κάθε αρρώστια.

Πήγε στο σπίτι η γιαγιά σκεπτόμενη ότι είναι κάτι πολύ εύκολο. Αλλά μετά από δύο ώρες σκέφτηκε κάτι κακό για την γειτόνισσά της. Πάλι από την αρχή.

Η γειτόνισσα που γνώριζε την ιστορία της γιαγιάς πήγε στην κόρη της στο εξωτερικό και επέστρεψε μετά από έναν χρόνο. Βλέπει τη γιαγιά μια χαρά, περπατώντας  στην αυλή με τις κοτούλες.

– Τι έγινε γιαγιά κατάφερες τρεις μέρες αγαθοσύνης;

– Όχι μόνο δύο μέρες κατάφερα. Ακόμα το παλεύω.

– Αλλά με την υγεία σου πως είσαι;

– Δεν ξέρω αν θεραπεύτηκα, αλλά η ζωή μου άλλαξε.

Αγωνιζόμενη να κάνει το καλό ξέχασε για την αρρώστια της.

Για να δούμε, πάλι έπεσα. Πρέπει να το πάρω από την αρχή, να συμπληρώσω τις τρεις μέρες.

Και τόσο πολύ στράφηκε προς αυτό, ώστε έφτασε να κάνει μόνο το καλό, να ζει το καλό. Πάντα προσευχόταν, έλαμπε το πρόσωπό της και η ζωή της άλλαξε εντελώς. Δεν την ενδιέφερε καθόλου η αρρώστια της.

Όποιος θέλει, με τρεις μέρες αγαθοσύνης θα λυθούν όλα τα προβλήματα.

ΝΑ ΤΗΣ ΛΕΣ ΟΤΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΑΣ

 

Νὰ τῆς λὲς ὅτι τὴν ἀγαπᾶς, χωρὶς νὰ φοβᾶσαι μήπως κάποτε τὸ πάρει πάνω της καὶ τὸ ἐκμεταλλευθεί.

Δείξε μάλιστα ὅτι σοῦ ἀρέσει πολὺ νὰ μένεις μαζί της, ὅτι προτιμᾶς νὰ μένεις στὸ σπίτι για χάρη της, παρὰ νὰ βρίσκεσαι μὲ τοὺς φίλους σου.

Νὰ τὴν τιμᾶς περισσότερο ἀπὸ τοὺς φίλους σου, περισσότερο ἀκόμα κι ἀπὸ τα παιδιά σας.

Καὶ αὐτὰ γιὰ χάρη της νὰ τ᾿ ἀγαπᾶς.

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Τη μνήμη της Αγίας Παρασκευής τιμά σήμερα, 26 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Η Αγία Παρασκευή γεννήθηκε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Αντωνίνου (138 – 160 μ.Χ.).

Ήταν κόρη των ευσεβών Χριστιανών, Αγάθωνα και Πολιτείας, οι οποίοι φρόντισαν για την χριστιανική αγωγή της, όπως είχαν υποσχεθεί στο Θεό στην περίπτωση που θα τους έδινε ένα παιδί. Επειδή το παιδί γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή έλαβε αυτό το όνομα.

Μετά το θάνατο των γονέων της, η Παρασκευή μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς και ανέπτυξε ιεραποστολική δραστηριότητα στην Ρώμη και στα περίχωρα της πόλης, κηρύσσοντας το λόγο του Χριστού.

Η δράση της προκάλεσε τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Αντωνίνο, ο οποίος την συνέλαβε και της υποσχέθηκε υλικά αγαθά στην περίπτωση που θα θυσίαζε στα είδωλα. Βλέποντας όμως πως η Αγία παρέμενε σταθερή στην πίστη της, την υπέβαλε στο βασανιστήριο της πυρακτωμένης περικεφαλαίας, το οποίο υπέμεινε με καρτερικότητα.

Τότε ο Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα. Επειδή όμως είδε την Αγία άθικτη, πλησίασε το πρόσωπο του στον λέβητα – καθώς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς η αγία είχε μείνει ανέπαφη – για να δοκιμάσει αν πράγματι είναι καυτό, και αμέσως τυφλώθηκε.

Η Αγία με προσευχή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ή κατ’ άλλους να σταματήσει τους διωγμούς εναντίον τους. Ελευθέρωσε πάντως την Αγία Παρασκευή, η οποία συνέχισε να κηρύττει το Ευαγγέλιο σε άλλα μέρη, μέχρι που έφτασε στην Ελλάδα.

Στα Τέμπη ένας ειδωλολάτρης άρχοντας την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία υπέμεινε καρτερικά, για να τελειωθεί με δια αποκεφαλισμού θάνατο.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’.
Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον, εργασαμένη φερώνυμε, την ομώνυμόν σου πίστιν εις κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευή αθλοφόρε· όθεν προχέεις ιάματα, και πρεσβεύεις υπέρ των ψυχών ημών.

ΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ

 

Κάποτε είχε πάει ένας ψαράς στον ευλαβέστατο Παπα – Μηνά της Σκήτης της Αγίας Άννης φρέκσα ψάρια για την Πανήγυρη του.

Ο Γέροντας παραξενεύτηκε πότε τα έπιασε γιατί ήταν Κυριακή. Ρωτάει λοιπόν τον ψαρά:

-Πότε τα έπιασες;

Εκείνος απάντησε:

-Σήμερα το πρωί. Είνια φρέσκα – φρέσκα!

Τότε ο Παπα – Μηνάς του λέει:

-Παιδί μου δεν μπορώ να τα αγοράσω είναι αφορισμένα, γιατί τα έπιασες την Κυριακή.

Ο ψαράς δεν μπορούσε να το καταλάβει αυτό. Τότε του λέει ο Γέροντας:

-Θέλεις να βεβαιωθείς γι αυτό; Δώσε ένα ψάρι στο γάτο και θα δεις οτι δεν θα το φάει.

Πράγματι δεν το έφαγε το ψάρι ο γάτος έδειξε αποστροφή. Αυτό, φυσικά, συγκλόνισε τον ψαρά και στο εξής σεβόταν τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές.

Ο Παπα Μηνάς ήταν πολύ καλογερικός και διακρινόταν στην ευλάβεια και στην άσκηση. Έτρωγε μια φορά την ημέρα, μετά την ενάτη και εκείνο άλαδο.

Επόμενο ήταν να κατοικεί μέσα του η Θεία Χάρις, αφού ήταν και πολύ ταπεινός

Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΝΑ ΠΡΟΚΟΒΟΥΝ

 

«Η νηστεία γεννᾶ τούς προφῆτες, δυναμώνει τούς δυνατούς. Ἡ νηστεία κάνει σοφούς τούς νομοθέτες· εἶναι τό καλό φυλαχτό τῆς ψυχῆς, ὁ πιστός σύντροφος τοῦ σώματος, τό ὅπλο γι᾿ αὐτούς πού ἀριστεύουν, τό γυμναστήριο γιά τούς ἀθλητές. 

Αὐτή ἀποκρούει πειρασμούς, αὐτή προετοιμάζει γιά τήν ἀπόκτηση εὐσέβειας· εἶναι σύντροφος τῆς νήψεως καί δημιουργός τῆς σωφροσύνης. Στούς πολέμους φέρεται μέ γεναιότητα, ἐν καιρῷ εἰρήνης διδάσκει τήν ἡσυχία. Ἁγιάζει τόν Ναζιραῖο καί τελειοποιεῖ τόν ἱερέα».

«Ἡ νηστεία ἔσβυσε τή δύναμη τῆς φωτιᾶς κι ἔφραξε τά στόματα τῶν λιονταριῶν. Ἡ νηστεία ἀνεβάζει τήν προσευχή στόν οὐρανό, μέ τό νά γίνεται τρόπον τινά ἡ φτερούγα στήν πορεία πρός τά ἄνω. 

Ἡ νηστεία κάνει τά σπίτια νά προκόβουν, εἶναι ἡ μητέρα τῆς ὑγείας, ἡ παιδαγωγός τῆς νεότητας, τό στολίδι τῶν γερόντων, ἡ καλή σύντροφος τῶν ὁδοιπόρων, ὁ πιστός συγκάτοικος αὐτῶν πού συνοικοῦν». 

Η νηστεία προστατεύει τά νήπια, σωφρονίζει τό νέο, κάνει σεβαστό τό γέροντα. Διότι τά γεράματα, στολισμένα μέ τή νηστεία, γίνονται πιό σεβαστά. Γιά τίς γυναῖκες εἶναι ὁ πιό κατάλληλος στολισμός, γι’ αὐτούς πού βρίσκονται στήν ἀκμή τῆς ἡλικίας, τό χαλινάρι· εἶναι τό φυλακτό τῶν συζύγων καί ἡ τροφός αὐτῶν πού παρθενεύουν. 

Μέ αὐτούς τούς τρόπους ἡ νηστεία βοηθᾶ σέ κάθε σπίτι. Ποιά, ὅμως, εἶναι ἡ σημασία της γιά τή δημόσια ζωή μας; Ὁλόκληρη τήν πόλη καί ὅλο τόν λαό τούς ἐπαναφέρει ἀμέσως στήν τάξη, καταστέλλει τίς κραυγές, ἀπομακρύνει τίς κακολογίες… 

Ἄν ὅλοι τήν παρελάμβαναν ὡς σύμβουλο σ᾿ αὐτά πού ὀφείλουν νά πράξουν, τίποτε δέν θά ἐμπόδιζε νά εἴχαμε βαθιά εἰρήνη σ᾿ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη…

Μέγας Βασίλειος

ΜΗΝ ΑΜΕΛΕΙΣ ΤΗΝ "ΕΥΧΗ" ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

 

Προσπάθησε πάντα, με την ευχή του Ιησού Χριστού να επενδύης όλα τα έργα σου· κάθε πνοή και κάθε νόημα.

Ω, τότε πόσο θα ευφραίνεται η καρδία σου! Πόσο θα χαίρεσαι, διότι θα ανεβαίνη ο νους εις τα ουράνια.

Διά τούτο μην αμελής να λέγης:

Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον με.

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ

 

 

Η  Εκκλησία μας τιμά τη Κοίμηση της Αγίας Άννας, της Μητέρας της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η Αγία Άννα, η μητέρα της Υπεραγίας Θεοτόκου, καταγόταν από τη φυλή του Λευί. Ο πατέρας της, που ήταν ιερέας, ονομαζόταν Ματθάν και ιεράτευε την εποχή της βασιλείας της Κλεοπάτρας. Τη δε μητέρα της, την έλεγαν Μαρία.

Η Άννα είχε και δύο αδελφές, την ομώνυμη με τη μητέρα της Μαρία και τη Σοβήν. Και η μεν Μαρία, που παντρεύτηκε στην Bηθλεέμ, είχε κόρη τη Σαλώμη την μαία, η δε Σοβή, που παντρεύτηκε και αυτή στην Bηθλεέμ, την Ελισάβετ.

Τέλος, η Αγία Άννα που παντρεύτηκε στην Γαλιλαία τον Ιωακείμ, γέννησε την Παρθένο Μαρία.

Η Αγία Άννα αξιώθηκε να έχει τη μεγάλη τιμή και ευτυχία να αποκτήσει μοναδική κόρη, τη μητέρα του Σωτήρα του κόσμου. Αφού η Αγία Άννα απογαλάκτισε τη Θεοτόκο και την αφιέρωσε στο Θεό, αυτή πέρασε την υπόλοιπη ζωή της με νηστείες, προσευχές και ελεημοσύνες προς τους φτωχούς.

Τέλος, ειρηνικά παρέδωσε στο Θεό τη δίκαια ψυχή της, κληρονομώντας τα αιώνια αγαθά. Διότι ο ίδιος ο Κύριος διαβεβαίωσε ότι «οι δίκαιοι εις ζωήν αιώνιο απελεύσονται» (Ματθαίου, κε’ 46). Οι δίκαιοι, δηλαδή, θα μεταβούν για να απολαύσουν ζωή αιώνια.

Περικαλλή ναό προς τιμήν της αγίας Άννας έκτισε στην Κωνσταντινούπολη περί το 550 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός. Λείψανο της Αγίας υπάρχει στην αγιορείτικη σκήτη της Αγίας Άννας.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ζωήν την κυήσασαν, εκυοφόρησας, αγνήν Θεομήτορα, θεόφρον Άννα, διό προς λήξιν ουράνιον, ένθα ευφραινομένων, κατοικία εν δόξη, χαίρουσα νυν μετέστης, τοις τιμώσί σε πόθω, πταισμάτων αιτουμένη, ιλασμόν αειμακάριστε.

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΜΑΣ ΕΚΕΙΝΗ ΑΠΑΝΤΑΕΙ

 

Να μην αφήνουμε να περνά μία ημέρα χωρίς να προσευχηθούμε στην Υπεραγία Θεοτόκο. «Θεοτόκε, Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σου. Ευλογημένη, συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών».

- Όταν μια μέρα προσευχόμουν με το κομποσκοίνι, ήρθε ο δαίμονας να με δελεάσει και μου άρπαξε το κομποσκοίνι.
Μπήκε στο κελί, όπου προσευχόμουν με το κομποσκοίνι και μου το άρπαξε από τα χέρια. Και εξαφανίστηκε. Δεν μπορούσα να το ανεχθώ, ότι ήρθε ο δαίμονας και μου πήρε το κομποσχοίνι.
Απευθύνθηκα στην Υπεραγία Θεοτόκο και λέω;

 «Υπεραγία Θεοτόκε , δεν μπορώ να ησυχάσω, όταν σκέφτομαι ότι ήρθε ο δαίμονας και μου πήρε το κομποσχοίνι από τα χέρια μου». Λέω: «Παναγία, ανάγκασέ τον να μου το επιστρέψει ».

Μια μέρα πέρασε, τίποτε… Δύο μέρες και πάλι τίποτε… Εγώ προσευχόμουν με πείσμα. Την τρίτη μέρα αποκοιμήθηκα στον καναπέ, έρχεται ο δαίμονας από το παράθυρο κρατώντας το κομποσχοίνι μου στα χέρια.
Και μου το πετάει στο πρόσωπο. Έπεσε όμως το κομποσχοίνι, δεν με άγγιξε. Ακούσα ένα «Μποοοουμ!»
Ξυπνάω, παίρνω το κομποσχοίνι. Το γνώρισα. Ήταν το δικό μου. Λέω: «Σε ευχαριστώ, Παναγία μου, που τον ανάγκασες να μου το επιστρέψει». Πολλά και διάφορα είναι τα θαύματα. Κάθε μέρα σε κάθε παράκλησή μας Εκείνη απαντάει.

π..Παρθένιος Ηγούμενος Ι.Μ Αγίου Παύλου

ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΝΙΚΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΜΕΝΕΙ ΑΗΤΤΗΤΟΣ

 

Όλοι μας πρέπει να περάσουμε μέσα από δοκιμασίες κάθε είδους, μέχρις ότου γεμίσει η ψυχή μας με τη γνώση των παθημάτων εκείνων που υπομένουν οι γενιές η μία μετά την άλλη.

Η γνώση αυτή είναι πολύτιμη για μας, αν την δεχόμαστε όπως πρέπει, χωρίς μεμψιμοιρία, χωρίς απόγνωση για τον εαυτό μας, αλλά με ευγνωμοσύνη για τη δωρεά του Θεού που μας αποκαλύπτει την άβυσσο του Άδη και έτσι μας δίνει τη δύναμη για την προσευχή υπέρ όλου του κόσμου.

Η αυθεντική Σωτηρία δεν συνίσταται στο να βρεθούμε σε κάποιο χώρο προστατευμένο από κάθε είδους δυσάρεστα πράγματα, αλλά στο να νικήσουμε τον Άδη με τη δύναμη της αγάπης μας προς τον Χριστό και να μην τον ατενίζουμε με το φόβο των δούλων, αλλά με την ηρεμία εκείνων που κυριαρχούν επάνω του. Ένα από τα ονόματα του Θεού μας είναι Κύριος. Εφόσον δημιουργηθήκαμε κατ’ εικόνα του Θεού μας, πρέπει και εμείς να αποκτήσουμε κυριότητα, να γίνουμε κύριοι εν το μόνο Κυρίω. Η οδός προς την απελευθέρωσή μας περνά μέσα από την αποταγή των πολλών επιθυμιών μας, που γεννούν η αμαρτία και τα πάθη. Αν δηλαδή υστερούμε κάτι, αν κάποιος με εγκαταλείπει, αν δεν με αγαπούν, αν δεν θέλουν να με βλέπουν και τα παρόμοια, τίποτα από όλα αυτά δεν πρέπει να με «σκοτώνει». Αυτό βέβαια κατορθώνεται με την πράξη της αποταγής. Όχι μόνο οι μοναχοί, αλλά και όλοι όσοι αγαπούν τον Χριστό και θέλουν να Τον ακολουθήσουν, μετέρχονται στην άσκηση αυτή.

Μπορούμε τότε πράγματι να πούμε ότι, όποιος νικά τον εαυτό του γίνεται αήττητος. Όλοι μας συχνά «εις θάνατον παραδιδόμεθα». Ο σωματικός όμως θάνατος, η αποχώρηση δηλαδή από αυτόν τον κόσμο, συνήθως δεν έρχεται αμέσως. Πεθαίνουμε χίλιους θανάτους κάθε ημέρα σε κάθε μία από τις μικρές αποταγές μας και, κατά το μέτρο που αυξάνει σε εμάς η ελευθερία από τα πάθη και τη δουλεία σε οποιοδήποτε, το πνεύμα μας ελευθερώνεται για τον άλλο κόσμο, για άλλο επίπεδο του Είναι. Όλα αυτά είναι τόσο πολύ απλά και πολύ προσωπικά και πολύ προσιτά ακόμη και στα παιδιά. Όταν όμως ο Θεός μας δώσει να γευτούμε λίγη από τη χαρά αυτής της ανώτερης ελευθερίας, τότε άνθρωποι που διψούν για τον Θεό θα έρθουν σε μας, «αναγνωρίζοντας» μας μία εσωτερική διαίσθηση. Και κατ’ αυτόν τον τρόπο έρχεται τότε και σε μας η χαρά της αγάπης, η χαρά της δυνατότητας να βοηθούμε τους ανθρώπους, όπως κάποιος νωρίτερα βοήθησε και εμάς το ίδιο έργο, δηλαδή στην πορεία της αναζήτησης του Θεού.

 ΑΓΙΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΤΟΥ ΑΘΩΝΙΤΟΥ