«Κατευθυνθήτω η προσευχή μου, ως θυμίαμα ενώπιον σου»
Να προσευχόμεθα, «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου, ως θυμίαμα ενώπιόν σου. Έπαρσις των χειρών μου, θυσία εσπερινή».
Σηκώνουμε τα χέρια στον Εσπερινό και προσευχόμεθα.
Προσευχόμεθα!
Γιατί, καθώς έρχεται το βράδυ, μελαγχολεί ο άνθρωπος, δυσκολεύεται, φοβάται στο σκοτάδι.
Γι’ αυτό κι οι παλαιοί τι λέγανε; Λέγανε, πως το σκοτάδι είναι ο ίσκιος του Θεού.
Κοιμάται ο Θεούλης κι είν’ ο ίσκιος Του.
Κι όταν είσαι κάτω απ’ τον ίσκιο κάποιου αγαπημένου και δυνατού, τι νοιώθεις τότε;
Ασφάλεια.
Σήμερα έχουμε τόσες ασφάλειες κι έχουμε τόσες ανασφάλειες.
Ασφάλεια!
Σήμερα οι άνθρωποι έχουμε ασφάλειες ανθρώπινες. Αυτές καλές είναι. Αλλά αν δεν φυλάξει ο Κύριος την πόλη, «εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων», θα διαβάσουμε τώρα στις Προηγιασμένες.
Μας φυλάει και μας ασφαλίζει ο Κύριος. Γι’ αυτό, ας Του έχουμε εμπιστοσύνη.
Ας Του έχομε αγάπη.
Ας συγχωράμε τους εχθρούς μας.
Ας συγχωράμε όλους τους ανθρώπους.
Ας προσευχόμεθα για τους ανθρώπους.
Και περισσότερο για τους δυσκολεμένους.
Κι εμείς δυσκολεμένοι είμαστε.
Ας τους καταλαβαίνομε τους ανθρώπους.
Ας εξυπηρετούμε τους ανθρώπους. Γιατί, αγαπώντας τους ανθρώπους, αγαπάμε τον Θεό.
Γιατί λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, εάν δεν αγαπάμε τον άνθρωπο που βλέπομε, τον Θεό, που δεν βλέπομε, πώς μπορούμε να Τον αγαπάμε;
Και τι είναι ο άνθρωπος;
Απόδειξις της υπάρξεως του Θεού.
Απόδειξις της υπάρξεως του Θεού!
Γέροντα Ανανία Κουστένη
