ΟΛΑ ΑΝΑΓΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

 

Η ορθόδοξη θεολογία έχει κυκλικό χαρακτήρα. Είναι σάν ένας κύκλος. Όπου κι άν ακουμπήσης πάνω στόν κύκλο, ξέρεις όλο τόν κύκλο, γιατί όλος ο κύκλος ο ίδιος είναι...
Όλα ανάγονται στήν Πεντηκοστή. Τά μυστήρια τής Εκκλησίας, όπως η ιερωσύνη, ο γάμος, τό βάπτισμα, Η εξομολόγηση κ.λ.π., οι αποφάσεις τών Συνόδων κλπ.
Εκείνο είναι τό κλειδί τής ορθοδόξου θεολογίας, η Πεντηκοστή. Γι’ αυτό καί εκείνος πού φθάνει στήν θέωση μετά τήν Πεντηκοστή, οδηγείται εις πάσαν τήν αλήθειαν...

π. Ιωάννης Ρωμανίδης

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

 Κάποτε ένας νέος, πλουσιωτάτης οικογένειας γιός, με πτυχία, με γλώσσες, μου έλεγε ότι στην επιχείρηση του πατερά του, στην οποία εργαζόταν και αυτός, είχαν ένα υπάλληλο.

Του ανέφερε, λοιπόν, κάποτε αυτός ο υπάλληλος ότι θα πάει ένα ταξίδι στην Πάτμο. Και ο νέος είπε: «Θα έρθω και εγώ, γιατί δεν έτυχε να έχω πάει εκεί».

Πήγαν στη Πάτμο. Ο υπάλληλος ήταν πιστός και είχε μια γνωριμία με τον πατέρα Αμφιλόχιο Μακρή. Πολλοί από σας θα τον έχετε ακούσει. Του είπε, λοιπόν, ότι θα περνούσε να δει τον πατέρα Αμφιλόχιο για να εξομολογηθεί. Τότε, ο άλλος νεαρός, το αφεντικό του θα λέγαμε, του είπε πως θέλει και εκείνος να πάει μαζί του.

Όταν πήγε ο νέος να εξομολογηθεί, αποφάσισε και αυτός να μπει. Όχι γιατί είχε πραγματικά μετανοήσει. Δεν ξέρω πώς του ήρθε. Φυσικά κάτι λάλησε μέσα του. Όπως ο ίδιος μου έλεγε: «Σαν μια ατραξιόν του ταξιδιού. Ε, μέσα στα τόσα τα οποία είδαμε στο ταξίδι, ας πω ότι γνώρισα αυτόν τον γέροντα, τον ιερομόναχο τον φημισμένο, τον Αμφιλόχιο της Πάτμου».

Μπήκε μέσα να εξομολογηθεί και ο γέροντας, όταν ο νέος του είπε μερικά από τα αμαρτήματά του, εντόπισε το ενδιαφέρον του στην κατεξοχήν αμαρτία, την οποία έκανε. Νέος 25 – 26 ετών με χρήματα, ωραίος, λεβεντόκορμος, καταλαβαίνετε τι ακριβώς συνέβαινε.

Του λέει, λοιπόν, ο γέροντας: «Παιδί μου, δώσε μια υπόσχεση στον Χριστό ότι θα απομακρυνθείς από την αμαρτία. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Με τη Χάρη του Θεού θα το πετύχεις».

Δεν ξέρω πώς ήρθε στα χείλη μου και του είπα ένα «ναι». Αλλά την ώρα κατά την οποία έλεγα αυτό το «ναι», μέσα μου κάτι έλεγε: «Για δυο μέρες, πέντε μπορεί. Για δέκα, ίσως. Αλλά μη φανταστείς ότι είναι δυνατό να ζήσεις, για δεκαπέντε μέρες σε εγκράτεια. Μη φαντασθείς ποτέ ότι γίνεται αυτό».

Τότε που μου το ανέφερε ο νέος είχαν περάσει δέκα χρόνια, και μου έλεγε: «Τι μαγικό ραβδί ακούμπησε πάνω μου και με μετέβαλε εμένα, το θηλυμανή ίππο, σε άνθρωπο εγκρατείας; Από την ημέρα εκείνη άλλαξε άρδην η ζωή μου». Είχε γίνει ένας ασκητής μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Ένα σπίτι πλούσιο και αριστοκρατικό.

Λοιπόν, τότε που το έλεγε, φυσικά του φαινόταν βουνό. Από την ώρα εκείνη κατά την οποία μπήκε ο Χριστός στην κάρδια του άλλαξαν άρδην τα πράγματα. Και είδε ότι με τη δύναμη του Θεού όλα γίνονται κατορθωτά. Τα αδύνατα, γίνονται δυνατά. Τα ανεπίτευκτα, γίνονται επιτευκτά. Τα φανταστικά, γίνονται πραγματικά.

Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ

OI AΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ,ΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Άγιος Νικόλαος Αχρίδος

Ποιος είναι εκείνος που σπέρνει σπόρο αγαθό σε χωράφι ακαλλιέργητο; Άνθρωπος λογικός δεν κάνει τέτοιο πράγμα.

Ο λογικός άνθρωπος ενεργεί σύμφωνα με τον λόγο του Θεού: πρώτα θα καθαρίσει το χωράφι από την ήρα και ύστερα θα σπείρει τον σπόρο τον αγαθό. Χωράφι, η ψυχή του ανθρώπου• ήρα, η πολυθεΐα, και σπόρος αγαθός, η πίστη στον ένα Θεό.

Σήμερα μας φαίνεται εντελώς φυσικό και κατανοητό το να πιστεύουμε στον ένα και μοναδικό Θεό, καθώς μοιάζει γελοίο και ανόητο το να πιστεύει κανείς στην πολυθεΐα. Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. Υπήρχαν καιροί, όπου σε ολόκληρο τον κόσμο μονάχα μερικοί άνθρωποι πίστευαν στον ένα Θεό και ύστερα ακολούθησε μια εποχή, όπου ένας ολόκληρος λαός πίστευε στον ένα Θεό. Όλοι οι υπόλοιποι πολυθεϊστές θεωρούσαν τους μονοθεϊστές, που είχαν μονάχα έναν Θεό, ότι υστερούσαν κατά πολύ.

Την πίστη στον ένα Θεό έπρεπε πρώτα να την παραλάβει κανείς από αξιόπιστο μάρτυρα και ύστερα να την σπείρει στις ψυχές των ανθρώπων σαν σε χωράφι. Ο πιο αξιόπιστος μάρτυρας, ο οποίος μαρτυρεί περί του ενός Θεού και εναντίον του πλήθους της πολυθεΐας είναι ο ίδιος ο Θεός, ο Ζων και Αληθινός.

Εκείνος μαρτύρησε Εαυτόν μέσω των αξίων δούλων Του λέγοντας: «Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, όστις εξήγαγόν σε εκ γης Αιγύπτου εξ οίκου δουλείας. Ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού» (Εξ. 20:2-3).

Ο Μόνος, Ζων και Αληθινός φανέρωσε Εαυτόν βαθμηδόν. Ανάμεσα στα χέρσα της πολυθεΐας έβρισκε κάποια χωραφάκια καθαρά και ξεχορταριασμένα και σ’ αυτά έσπερνε τον αγαθό σπόρο της πίστης. Ήταν αυτές οι ψυχές των μεμονωμένων δικαίων, οι οποίες χρησίμευσαν και ως έτοιμες λαμπάδες, τις οποίες άναψε Εκείνος για να φωτίζουν στο σκότος του πολυθεϊσμού: «και το φως εν τη σκοτία φαίνει και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν» (Ιω. 1:5). Ο Άβελ, ο Ενώχ, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Ιώβ, ο Ιωσήφ, ο Μωυσής, ο Ησαΐας, ο Δανιήλ: λαμπάδες του Θεού, που φώτιζαν μεμονωμένα.

Όμως, ο λαός του Θεού άρχισε να κλονίζεται στην πίστη και αυτή η ταλάντευση κράτησε για αιώνες, έτσι που υπήρχε ο κίνδυνος να σβήσει το φως μέσα στο σκοτάδι και να καεί η φλόγα σε στάχτη. Τότε, ο μόνος Ζων και Αληθινός, Εύσπλαχνος και Ελεήμων, βλέποντας αυτό τον κίνδυνο, έστειλε ανάμεσα στους ανθρώπους τον Υιό Του, τον Κύριο Ιησού Χριστό, για να διαλύσει το σκότος της πολυθεΐας, να ενισχύσει την ανθρώπινη καρδιά για την προς τα άνω πορεία, να σπείρει τον αγαθό σπόρο της πίστης στον ένα Θεό, τον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό. Οι εργατικές μέλισσες του Χριστού, οι άγιοι Απόστολοι, σκόρπισαν αυτή την πίστη, αυτόν τον σπόρο του Θεού, σε όλο τον κόσμο.

Στ’ αλήθεια, σαν μελίσσια του Θεού που κουβαλούν το μέλι, χωρίστηκαν οι Απόστολοι από τα Ιεροσόλυμα στα τέσσερα σημεία του κόσμου, σε λαούς και φυλές, και σαν με μέλι γλυκαίνουν τις ψυχές των ανθρώπων με το ευαγγέλιο περί του Μόνου, Ζώντος και Αληθινού.

Οι άγιοι Απόστολοι καθάρισαν τη γη από την ήρα των ειδώλων και το πλήθος της πολυθεΐας. Έτσι, στα καθαρισμένα χωράφια έσπειραν την ιερή πίστη στον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό. Ω, πόσο κοπιαστική και επικίνδυνη εργασία ήταν εκείνη! Ήταν η μεγαλύτερη σύγκρουση που μπορούμε να θυμηθούμε, η οποία στους ιεραποστόλους του μονοθεϊσμού κόστισε ιδρώτα και δάκρυα και πληγές και αίμα.

Οι άνθρωποι σχετικά δύσκολα μπορούσαν να αποχωριστούν τις νομιζόμενες θεότητές τους και δύσκολα αποδέχονταν την πίστη στον ένα Θεό. Συγχυσμένοι από το πλήθος των πραγμάτων και τις αντιτιθέμενες μεταξύ τους ενέργειες μέσα στο σύμπαν, θεωρούσαν πιθανότερη την ύπαρξη μιας πληθώρας θεοτήτων και όχι ενός και μόνου Θεού. Αιχμαλωτισμένοι στην απάτη νόμιζαν, όπως τα άπειρα παιδιά, ότι η δύναμη βρίσκεται στην πλειονότητα και θεωρούσαν ως πιθανότερο το ότι η πληθώρα των θεοτήτων έχει μεγαλύτερη δύναμη απ’ ότι ο ένας Θεός. Νόμιζαν ότι οι περισσότεροι θεοί μπορούσαν να τους προσφέρουν και περισσότερη βοήθεια απ’ ότι ο ένας Θεός.

Ο πολιτισμός εδώ δεν μπορούσε να βοηθήσει σε τίποτα. Οι πιο προηγμένοι λαοί έφτιαχναν τα είδωλά τους από πολυτιμότερα μέταλλα και με σχήματα περισσότερο κανονικά απ’ ότι οι άγριες φυλές, αλλά τα είδωλα παρέμεναν είδωλα και η δουλεία της ανθρώπινης ψυχής ήταν η ίδια. Όταν ο απόστολος Παύλος έφτασε στην πολιτισμένη Αθήνα «παρωξύνετο το πνεύμα αυτού εν αυτώ θεωρούντι κατείδωλον ούσαν την πόλιν» (Πραξ. 17:16). Το ίδιο και ο Ανδρέας στη Σαμάρεια, ο Ματθαίος στην Αίγυπτο, ο Βαρθολομαίος στην Ινδία. Είδωλα στις πλατείες, είδωλα στα δικαστήρια και τα στρατόπεδα, είδωλα στις εισόδους και μέσα στα σπίτια, είδωλα στα δωμάτια, είδωλα παντού. Κανένα κατάστιχο δεν μπορούσε να απαριθμήσει όλες τις θεότητες, τις οποίες προσκυνούσαν οι άνθρωποι και οι λαοί.

Όλα αυτά τα ειδωλολατρικά αγκάθια πλήγωναν και μάτωναν τους αγίους Αποστόλους. Εκείνοι όμως με αποφασιστικότητα τα θέριζαν, τα ξερίζωναν και τα καθάριζαν και στη θέση τους έσπερναν τον αγαθό σπόρο της πίστης στον ένα Θεό, τον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό. Αυτήν την τιτάνια προσπάθεια εκτελούσαν οι Απόστολοι με τον λόγο, τα θαύματα, την αγάπη και τη θυσία. Όπου αστοχούσαν με το ένα, επετύγχαναν με το άλλο. Όπου με τίποτε άλλο δεν μπορούσαν να κατορθώσουν κάτι, τότε το κατόρθωναν με το αίμα τους και τον θάνατο. Το μαρτυρικό τους αίμα κατέκαιε σαν άλλο ζωντανό πυρ τα είδωλα.

Ο Μόνος, Ζων και Αληθινός ευλογούσε το κήρυγμα των Αποστόλων Του και τον μόχθο τους, τα δάκρυα, τους στεναγμούς και τις θυσίες τους. Έτσι, ο σπόρος τους έφερε καρπούς αγαθούς και οι καρποί αυτοί συνίστανται σε τούτο, στο ότι σήμερα μοιάζει για τους ανθρώπους καθ’ όλα φυσικό και απλό το να πιστεύουν στον ένα Θεό, ενώ είναι γελοίο και ανόητο το να πιστεύει κανείς στην πολυθεΐα.

«Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού». Αυτή είναι η πρώτη μαρτυρία του Θεού περί του Εαυτού Του, η πρώτη αποκάλυψη περί Θεού προς τους επί της γης ανθρώπους από τον ίδιο τον Θεό και η πρώτη εντολή του Θεού: «Ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού», εντέλλεται ο Θεός, γιατί εάν αποκτήσεις και άλλους θεούς, θα επισύρεις πάνω σου διπλή την απώλεια. Πρώτα, θα πιστέψεις και σε θεούς ψεύτικους, ανύπαρκτους, επινοημένους, φανταστικούς. Ύστερα, θα μοιράσεις την ευλάβεια και την αγάπη –οι οποίες εξ ολοκλήρου ανήκουν σε Μένα τον Μόνον, Ζώντα και Αληθινό– και σε εκείνους τους ψεύτικους θεούς. Έτσι, θα αμαυρώσεις την πίστη και θα εξασθενήσεις τον φόβο και την αγάπη σου προς Εμένα. Τότε και εγώ, ως προσβεβλημένος και ταπεινωμένος, θα απομακρυνθώ από κοντά σου. Θα καταντήσεις έτσι άθεος, μολονότι θα νομίζεις πως έχεις πλούσια θεοσέβεια επειδή πιστεύεις σε πολλούς θεούς. Επειδή, πολυθεϊστής και αθεϊστής είναι στο τέλος το ίδιο πράγμα, αφού αμφότεροι είναι δίχως τον ένα Θεό, τον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό.

Η πίστη στον ένα Θεό, τον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό είναι η πίστη των ταπεινών και συνετών. Δεν είναι η πίστη των υπερηφάνων, τους οποίους η έπαρση καθιστά ασύνετους, ώστε να λατρεύουν τον εαυτό τους ή κάποιο κτίσμα παρά τον Κτίσαντα.

Όσο ταπεινός είναι ο άνθρωπος, άλλο τόσο είναι και συνετός• όσο υπερήφανος, άλλο τόσο ασύνετος. Στους ταπεινούς δίνει ο Θεός την φρόνηση για να γνωρίζουν και να κατανοούν, ενώ αντιτάσσεται στους υπερήφανους. Όσο οι ταπεινοί ταπεινώνονται ενώπιον του Κυρίου, τόσο περισσότερο Εκείνος τους πλουτίζει με φρόνηση. Η φρόνηση είναι φως, το οποίο οδηγεί στον Θεό, στον Μόνο, Ζώντα και Αληθινό. Μακάριοι εκείνοι, οι οποίοι έχουν σύνεση και μπορούν να δουν την παροδικότητα του κόσμου τούτου και τη μηδαμινότητα του ανθρώπου. Μακάριοι εκείνοι, οι οποίοι νιώθουν ελάχιστοι και τιποτένιοι, γιατί ο Θεός θα τους ανυψώσει μέχρι την ύψιστη γνώση, τη γνώση της ύπαρξης και του μεγαλείου του Υψίστου Θεού.

ΟΤΑΝ ΕΛΕΓΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΜΑΡΤΩΛΟΙ,ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΑΝ

 Οί Ἅγιοι πάντα μιλοῦσαν γιά τήν ἁμαρτωλότητά τους. Ἐνοχλοῦνταν ἀπό τή φήμη, πού εἶχαν ἀποκτήσει και ἀμφισβητοῦσαν τά ἐγκώμια, πού διατύπωναν γιά τό πρόσωπό τους οἱ κοσμικοί.

  Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε: «Ὅταν ἔλεγαν οἱ Ἅγιοι ὅτι εἶναι ἁμαρτωλοί, τό πίστευαν. Τά πνευματικά τους μάτια εἶχαν γίνει μικροσκόπια καί ἔβλεπαν καί τά παραμικρά σφάλματά τους σάν μεγάλα».
 Αὐτό πού ἐπιλέγουν καί διεκδικοῦν οἱ κοσμικοί, τό ἀρνοῦνται οἱ Ἅγιοι.

 Εἶναι ἡ ἄκρα ἀντίθεση. 

Δύο διαφορετικοί δρόμοι, πού ξεκινοῦν ἀπό διαφορετικά σημεῖα καί καταλήγουν ἐπίσης σέ διαφορετικά σημεῖα. 

 Οἱ Ἅγιοι προχωροῦσαν ταπεινά συναισθανόμενοι τήν ἁμαρτωλότητά τους, ἐνῶ οἱ κοσμικοί κρύβουν τήν ἁμαρτωλότητά τους καί προβάλλουν ὑποκριτικά τίς ἀνύπαρκτες ἀρετές τους.

π. Διονύσιος Ταμπακης

Η ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

 

Τη Σύναξη των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων τιμά αύριο, 30 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Οι Απόστολοι του Χριστού θα ξεχωρίζουν μέσα στην Ιστορία της Εκκλησίας, σαν οι υπέρλαμπροι αστέρες πρώτου μεγέθους της πνευματικής ζωής.

Την 30η Ιουνίου, η Εκκλησία γιορτάζει τους δώδεκα Αποστόλους που αρχικά εξέλεξε ο Κύριος, πλην του Ιούδα Ισκαριώτη.

Αυτοί είναι: Σίμωνας (Πέτρος), Ανδρέας, Ιάκωβος, Ιωάννης, Φίλιππος, Θωμάς, Βαρθολομαίος (Ναθαναήλ), Ματθαίος, Ιάκωβος του Αλφαίου, Σίμωνας ο Ζηλωτής, Ιούδας ο αδελφός του Ιακώβου του μικρού και ο Ματθίας, που εξελέγη μέσα στο υπερώο τις παραμονές της Πεντηκοστής, σε αντικατάσταση του Ιούδα του Ισκαριώτη.

Τη ζωή του καθενός των Αποστόλων αυτών, σκιαγραφούμε στις ιδιαίτερες γιορτές τους. Εδώ γίνεται υπενθύμιση της ενότητας που είχαν μεταξύ τους, αλλά και της ηθικής τους, που τόσο συνέβαλε στην πνευματική εν Χριστώ αναγέννηση του κόσμου.

Έχουμε, λοιπόν, χρέος και εμείς οι αγωνιζόμενοι χριστιανοί, να κινούμαστε στα ίχνη τους και με θερμό ζήλο για τη διάδοση του σωτηριώδους μηνύματος του Ευαγγελίου, που διέπνεε κι αυτούς, να γίνουμε μιμητές του έργου τους.

Το ιερό καί τιμητικότατο αυτό όνομα, Απόστολοι, δόθηκε από τον ίδιο τον Κύριο στους Μαθητές Του, όταν διανυκτέρευσε στο ορός προσευχόμενος’ τότε, «προσεφώνησε τους μαθητάς αυτού, καί έκλεξάμενος άπ’ αυτών δώδεκα, ους καί Αποστόλους ώνόμασεν…» (Λουκ. στ’, 12-13).

Κατά την εκλογή των Μαθητών Του, ό Κύριος έσταμάτησε στον αριθμό δώδεκα, γιατί όπως οι δώδεκα υιοί του Ιακώβ, οί δώδεκα Πατριάρχες, θεωρούνται σι αρχηγοί των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, δηλαδή όλου του Ιουδαϊσμού, έτσι καί οί Δώδεκα αυτοί πρώτοι Μαθητές του Κυρίου, έγιναν οι πνευματικοί αρχηγοί του νέου Ισραήλ, δηλαδή του Χριστιανισμού.

Άλλα καί διότι τα δωδέκα κουδουνάκια στο κάτω μέρος του χιτώνα του Άρχιερέως Ααρών πού κουδούνιζαν, όταν βημάτιζε στη Σκηνή, τους δώδεκα Αποστόλους εδήλωναν, πού ήχησαν (κουδούνισαν) καί έκήρυξαν σε ολόκληρη την οικουμένη το Ευαγγέλιο της άπολυτρώσεως. Γι’ αυτό καί ό Ώσηέ προφήτευσε ότι δώδεκα δρύες θα ακολουθήσουν τον Θεό πού θα φανεί στη γη.

Πρώτος Απόστολος είναι ό Πέτρος, ό κορυφαίος των Αποστόλων, ό όποιος προηγουμένως ονομαζόταν Σίμων. Ήταν έγγαμος ψαράς, αγράμματος, αδελφός του Ανδρέα του Πρωτοκλήτου, από τη Βηθσαϊδα της Γαλιλαΐας, υιός του Ίωνα. Αυτόν τον Απόστολο μακάρισε ό Κύριος καί τον ονόμασε Πέτρο, ενώ την πίστη του απεκάλεσε πέτρα πάνω στην όποια απεφάσισε να οικοδομήσει την Εκκλησία Του. «Μακάριος ει, Σΐμων Βαριωνα… συ ει Πέτρος, καί έπι ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, καί πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματ. ιστ’, 17, 18). Έκήρυξε το Ευαγγέλιο πρώτα στην Ιουδαία καί Αντιόχεια ακολούθως στη Μικρά Ασία καί κατέληξε στη Ρώμη.

Δεύτερος είναι ό Ανδρέας, ό Πρωτόκλητος, ο αδελφός του Πέτρου. Υπήρξε ενωρίτερα μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, αλλά τον εγκατέλειψε για να ακολουθήσει τον Χριστό. Προσέλκυσε καί τον αδελφό του λέγοντας: «Εύρήκαμεν τον Μεσσίαν». Θεωρείται ιδρυτής της Εκκλησίας της Κων/πόλεως. Έκήρυξε το Ευαγγέλιο σε όλα τα παραθαλάσσια μέρη της Μαύρης θάλασσας, Βιθυνίας καί Βυζαντίου. Αργότερα μέσω Θράκης καί Μακεδονίας κατήλθε μέχρι την Αχαΐα.

Τρίτος Απόστολος είναι ό Ιάκωβος, ό του Ζεβεδαίου, αδελφός του Ιωάννου του Θεολόγου καί Ευαγγελιστού. Είναι ό τρίτος της τριάδος Απόστολος, τον όποιον ό Κύριος ελάμβανε μαζί με τον Πέτρο καί Ιωάννη ιδιαιτέρως στίς προσευχές, αλλά καί στη Μεταμόρφωση Του. Έκήρυξε το Ευαγγέλιο σ’ ολόκληρη την Ιουδαία.

Τέταρτος είναι ό Ιωάννης ό Ευαγγελιστής καί Θεολόγος, αδελφός του Ιακώβου. Είναι ό Απόστολος πού αγαπήθηκε από τον Χριστό «σφόδρα» καί ό έπιπεσών έπι το στήθος Αυτού. Ό Ιωάννης έχει λάβει τα περισσότερα επίθετα: Απόστολος, Ευαγγελιστής, Θεολόγος, Μαθητής της αγάπης, Ήγαπημένος μαθητής, Επιστήθιος, Παρθένος, Βοανεργές – υιός της Βροντής. Έκήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία. Εξορίστηκε στην Πάτμο, όπου πλήθη απίστων προσήλθαν στο Χριστιανισμό.

Πέμπτος Απόστολος του Χριστού είναι ο Φίλιππος ό από Βηθσαϊδα της Γαλιλαίος, συμπατριώτης του Ανδρέου καί Πέτρου. Είναι αυτός πού είπε στο Ναθαναήλ «όν έγραψε Μωσής καί Προφήται εύρήκαμεν,Ίησούν τον υίόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ» (Ίω. α’, 46). Έκήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μικρά Ασία (Λυδία καί Μυσία) καί στην Ίεράπολη μαζί με τον Βαρθολομαίο (Ναθαναήλ) καί την αδελφή του Μαριάμνη.

Εκτος Είναι ό Βαρθολομαίος ή Ναθαναήλ. Όταν ό φίλος του Φίλιππος του είπε για τον Χριστό τ’ άνωτέρω καί πλησίασε, ό Χριστός τον προϋπάντησε λέγοντας: «Ιδε αληθώς Ισραηλίτης, εν ώ δόλος ουκ εστί» (Ίω. α’, 48). Έκήρυξε το Ευαγγέλιο στους Ινδούς, οι όποιοι ονομάζονταν Ευδαίμονες καί τους παρέδωσε το κατά Ματθαίον Εύαγγέλιον.

Εβδομος Απόστολος είναι ό Θωμάς πού λεγόταν καί Δίδυμος. Είναι ό Μαθητής πού για την απιστία του είπε ό Κύριος: «Μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός» (Ίω. κ’, 27) καί αυτός ψηλαφώντας Τον είπε: «Ό Κύριος μου καί ό Θεός μου» (κ’, 28). Έκήρυξε το Ευαγγέλιο του Χρίστου στους Πάρθους, Μήδους, Πέρσες καί Ινδούς.

Ογδοος είναι ό Ματθαίος, ό Τελώνης, αδελφός του Ιακώβου του Άλφαίου. Είναι αυτός που ακολούθησε τον Χριστό αφού εγκατέλειψε «την ύπηρεσίαν του». Μετά το μεγάλο δείπνο πού προσέφερε στον Χριστό έγινε Απόστολος καί Ευαγγελιστής. Το Ευαγγέλιο του το έγραψε στην Αραμαική γλώσσα οκτώ χρόνια μετά την Πεντηκοστή, αργότερα όμως μεταφράστηκε στα Ελληνικά. Έκήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πάρθους καί Μήδους στους οποίους ίδρυσε Εκκλησία, μετά από πολλά θαύματα πού έκανε σ’ αυτούς.

Ενατος είναι ό Ιάκωβος ό υιός του Άλφαίου, αδελφός του Λευί δηλ. του Ματθαίου. Λέγεται καί Ιάκωβος ό μικρός, προς διάκριση από τον Ιάκωβο το μεγάλο, τον αδελφό του Ιωάννου, αλλά καί προς διάκριση από τον Ιάκωβο τον Άδελφόθεο. Ό τόπος στον όποιο έκήρυξε ό Απόστολος Ιάκωβος δεν είναι εξακριβωμένος. Αναγράφεται ότι έκήρυξε στα έθνη καί ονομάστηκε σπέρμα θειο.

Δέκατος Απόστολος είναι ό Σίμων ό Κανανίτης δηλ. ό Ζηλωτής, από την Κανά της Γαλιλαίας. Ό Σίμων ανήκε στο κόμμα των Ζηλωτών (πού στα Αραμαικά ό ζηλωτής λέγεται Κanana καί με Ελληνική κατάληξη Κανανίτης = Ζηλωτής) καί διατήρησε την ονομασία του αυτή καί ως Απόστολος, (όπως καί ό Ματθαίος ό Τελώνης). Έκήρυξε το Ευαγγέλιο του Χριστού στη Μαυριτανία καί γενικά στην Αφρική.

Ενδέκατος είναι ό Ιούδας Ιακώβου, τον οποίο ό Ματθαίος ονομάζει Λεββαϊο ή Θαδδαΐο.
Ό Ιούδας, δηλαδή αυτός διακρινόμενος από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, τον προδότη, είναι αδελφός του Ιακώβου του Αδελφό-θεού καί επομένως υιός του Ιωσήφ του μνήστορος. Αρα είναι «αδελφός» του Κυρίου. Λεββαΐος σημαίνει θαρραλέος καί Θαδ-δαϊος (στα Αραμαικά) σημαίνει μεγάθυμος, μεγαλόψυχος. Είναι συγγραφεύς της Καθολικής επιστολής Ιούδα. Έκήρυξε το Ευαγγέλιο στη Μεσοποταμία καί έφώτισε τα ευρισκόμενα στη χώρα αυτή έθνη.

Δωδέκατος Απόστολος τον Χριστού είναι ό Ματθίας, στη θέση του προδότη Ιούδα.
Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, οί Απόστολοι, αφού έπιλέξανε δύο, τους καταλληλότερους από τους έβδομήκοντα Αποστόλους, έβαλαν κλήρο «καί προσευξάμενοι… επεσεν ό κλήρος έπι Ματθίαν καί συγκατεψηφίσθη μετά των ένδεκα Αποστόλων» (Πράξ. α’, 24.26).

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Ως δωδεκάπυρσος, λυχνία έλαμψαν, οι Δωδεκάριθμοι, Χριστού Απόστολοι, Πέτρος και Παύλος συν Λουκά, Ανδρέας και Ιωάννης, Βαρθολομαίος Φίλιππος, συν Ματθαίω και Σίμωνι, Μάρκος και Ιάκωβος, και Θωμάς ο μακάριος, και ηύγασαν τους πίστει βοώντας χαίρετε Λόγου οι αυτόπται.

ΑΛΗΘΕΙΑ...ΠΟΤΕ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΗΚΕΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ;

 

0000.

Δεν σε κατηγορώ για το τι θέλεις, δικαίωμά σου.
Σου λέγω όμως ότι ο άνθρωπος που αγωνιά για την σωτηρία του έχει στο κέντρο της ζωής του την προσευχή.
Χωρίς προσευχή δεν υπάρχει πνευματική ζωή…

Η προσευχή είναι το καταφύγιο του χριστιανού. Εκεί βρίσκει τις απαντήσεις, την ειρήνη, την ελπίδα, την παρηγοριά, το έλεος. Γιατί εκεί βρίσκει τον Χριστό. Εκεί έρχεται η Χάρις του Παρακλήτου και φωτίζει τα σκοτάδια μας, αλλοιώνει την καρδιά μας, δίνει άλλη προοπτική στην ζωή μας.

Η προσευχή είναι η πνοή ζωής, η ανάπαυση της ψυχής, η μυστική και μυστηριακή αφθαρτοποίηση του φθαρτού.

Είναι η αποκάλυψη της αλήθειας, το βίωμα της αιωνιότητας, η μάνα των δακρύων, η βάση της μετάνοιας, το στήριγμα στις θλίψεις, έργο αγγελικό, έκφραση δοξολογίας και ευχαριστίας, αντίσταση στους πειρασμούς…

Μέσα στην σιωπή της προσευχής έγιναν τα μεγαλύτερα θαύματα, οι μεγαλύτερες αποκαλύψεις και θεοφάνειες.

Εκείνα που τα έζησαν και τα ζούνε κάποιοι προσευχόμενοι που δεν τους πιάνει το μάτι μας…

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

ΔΙΩΞΑΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

 

 

Με την πίστη μας στο Χριστό και με τη βάπτισή μας ντυνόμαστε τον ίδιο το Χριστό και γινόμαστε παιδιά του Θεού, οικητήρια του Παναγίου Πνεύ¬ματος, ναοί του Θεού, άγιοι και τέλειοι, Θεοί κατά χάριν. Ώστε λοιπόν ρίξαμε από πάνω μας τη φθορά και ντυθήκαμε την αφθαρσία. Ξεντυθήκαμε τον άνθρωπο της αμαρτίας και ντυθήκαμε τον άνθρωπο της δικαιοσύνης και της χάριτος. Διώξαμε το θάνατο και ντυθήκαμε την αθανασία

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

                

 Ένα από τα συγκλονιστικότερα κείμενα της παγκόσμιας γραμματείας είναι ο λόγος του Αποστόλου Παύλου στην Αθήνα, στην Πνύκα. Αφού περιδιάβηκε την πόλη, είδε τους βωμούς και τους ιερούς τόπους των Αθηναίων, ο Απόστολος των εθνών διαπίστωσε την ύπαρξη του βωμού με την επιγραφή: "στον άγνωστο Θεό". Πάνω σ' αυτή την παρατήρηση δόμησε την ομιλία του. Αν την διαβάσει κάποιος στις "Πράξεις των Αποστόλων" της Καινής Διαθήκης (κεφάλαιο 17), θα διαπιστώσει πόσο άγνωστος παραμένει για πολλούς, ακόμη και σήμερα, ο Θεός του Αποστόλου Παύλου, ο Θεός της πίστης μας.

                Άγνωστος είναι ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο και όλα όσα υπάρχουν σ'  αυτόν σε εκείνους που πιστεύουν στην τύχη και όχι στην πρόνοια. Σε όσους πιστεύουν σε μια ανώτερη δύναμη και όχι σε έναν Θεό που νοιάζεται προσωπικά για τον καθέναν.

                Άγνωστος είναι ο Θεός που δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς, ούτε υπηρετείται από ανθρώπινα χέρια σαν να' χε ανάγκη, για όσους αναλαμβάνουν να γίνουν οι σωτήρες του Θεού, για όσους νομίζουν ότι θα πρέπει να επιβάλουν τα του Θεού με την βία στους ανθρώπους στο όνομα του Θεού.

                Άγνωστος είναι ο Θεός που δημιούργησε από έναν άνθρωπο όλα τα έθνη των ανθρώπων, τους εγκατέστησε πάνω σ' όλη τη γη και όρισε πόσον καιρό θα υπάρχουν και μέσα σε ποια σύνορα θα κατοικούν, για όσους πιστεύουν ότι είμαστε υπάρξεις που κυβερνιόμαστε μόνο από τα ένστικτα και τις επιθυμίες μας, ότι εμείς διαφεντεύουμε τη ζωή μας και σκοπός μας είναι να επιβληθούμε σε όλους τους άλλους, ότι οι συνάνθρωποί μας δεν είναι πλησίον κι αδέρφια μας, διότι τάχα εμείς είμαστε ανώτεροι από εκείνους.

                Άγνωστος είναι ο Θεός που θέλησε να Τον αναζητούν και να προσπαθούν να Τον βρουν ψηλαφώντας στα σκοτάδια, αν και δεν βρίσκεται μακριά μας, για εκείνους που διαγράφουν την θρησκευτική πίστη από την δημόσια ζωή, που νομίζουν ότι μπορούν να ζούνε χωρίς νόημα Θεού, ότι θεός είναι μόνο ο εαυτός τους.

                Άγνωστος είναι ο Θεός για εκείνους που έκαναν θεό τους το χρήμα, τα είδωλα, τις πέτρινες καρδιές, την φαντασία τους.

                Άγνωστος είναι ο Θεός που ζητά μετάνοια από εμάς, αλλαγή ζωής δηλαδή, αγάπη, ταπείνωση συγχώρηση, για εκείνους που βλέπουν τον κόσμο με κριτήριο το δίκιο και το δικαίωμά τους, το εγώ δηλαδή που δεν κάνει στην άκρη, που δεν νιώθει ότι σφάλλει, που δεν χωρά μέσα στην Εκκλησία ως σώμα Χριστού, αλλά μετρά τη ζωή φαρισαϊκά.

                Άγνωστος είναι ο Θεός που θα κρίνει την οικουμένη με δικαιοσύνη, για εκείνους που έχουν μάθει να κατακρίνουν τον άλλον διότι δεν είναι όπως τον θέλουν, που έχουν κόψει και ράψει τον Θεό στα μέτρα τους και δεν θέλουν να κάνουν ούτε ένα βηματάκι προς Αυτόν.

                Άγνωστος είναι ο Θεός που αναστήθηκε από τους νεκρούς, για εκείνους που θέλουν τον άνθρωπο υποταγμένο στον χρόνο, που είναι βέβαιοι για  το μεταθανάτιο μηδέν και τίποτα, που θεοποιούν μόνο την λογική τους, κι αυτή εκεί που τους συμφέρει.

                Άγνωστος είναι ο Θεός που μας έχει αφήσει τη φωνή του μέσα από τους αγίους Του, μέσα από το κοίταγμά μας στα μάτια του διπλανού μας, που περιμένει με αγκαλιά ανοιχτή, όπως ο πατέρας το παιδί που δεν νιώθει την αγάπη.

                Αυτού του άγνωστου Θεού πάντως "δική Του είμαστε και θα είμαστε γενιά". 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΤΟ "ΚΑΝΟΝΙ" ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

 

Το Σάββατο και την Κυριακή ο Πατήρ Παΐσιος πήγαινε να λειτουργηθή άλλοτε στο Κελλί των Δανιηλαίων και άλλοτε στη Μικρά Αγία Άννα ή πιο μακριά στην Κερασιά. Συνήθως έφευγε αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία, χωρίς να κερασθή, και σε όλους τους Πατέρες έκανε εντύπωση η ασκητική μορφή του, καθώς και τα μετρημένα λόγια του.

Όταν βοηθούσε στις πανηγύρεις των Κελλιών αυτών, είχαν την ευκαιρία να τον συναναστραφούν λίγο περισσότερο και έβλεπαν και τον αθόρυβο τρόπο, με τον οποίο διακονούσε:

«Βλέποντας τον πατέρα Παΐσιο να διακονή, έλεγε αργότερα ο π. Δανιήλ, καταλάβαινες ότι ο πνευματικός άνθρωπος ότι και να κάνει το κάνει με προθυμία. Ήταν άνθρωπος γεννημένος να ζή για τον πλησίον».

Επίσης αν και ταλαιπωρημένος από την εγχείρηση, πήγαινε συχνά στην Καψάλα, απόσταση αρκετών ωρών, για να επισκεφθή τον παπα-Τύχωνα και να εξομολογηθή.

Για πνευματική ωφέλεια επισκεπτόταν και τον γερο-Γαβριήλ τον Καρουλιώτη, ο οποίος έμενε τότε κατάκοιτος στην σπηλιά ενός απόκρημνου βράχου.

Επικοινωνία είχε και με έναν άλλον αγωνιστή ασκητή, τον Ρουμάνο τον γερο-Δανιήλ, ο οποίος έμενε χαμηλά στην Κερασιά. 

Μια μέρα ο γερο-Δανιήλ τον ρώτησε:

-Εσύ Πάτερ Παΐσιε, τι τυπικό έχεις;

-Για πες εσύ το τυπικό το δικό σου και μετά να θυμηθώ κι εγώ το δικό μου, είπε ο Πάτερ Παΐσιος.

-Εγώ, απάντησε εκείνος, μόλις σηκωθώ τη νύχτα, αρχίζω πρώτα το κανόνι. Και εννοούσε τον κανόνα.

-Πολύ καλά το λες, Γέροντα, είπε ο Όσιος. Κανόνι είναι !!!

Από το βιβλίο «Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης»

ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ:ΟΙ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Ο Πέτρος καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ήταν γιος του Ιωνά, αδελφός του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν ψαράδες στη λίμνη Γεννησαρέτ. Είχε νυμφευθεί στην Καπερναούμ, όπου έμενε οικογενειακά μαζί με την πεθερά του. Όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, όταν ο Ιησούς έφθασε στη λίμνη της Γεννησαρέτ συνάντησε τους δυο αδελφούς Πέτρο και Ανδρέα οι οποίοι έριχναν τα δίχτυα τους. Αμέσως μετά την κλήση τους, άφησαν τα δίχτυα και τις οικογένειές τους και τον ακολούθησαν. Ψαράς στο επάγγελμα, ήταν τύπος αυθόρμητος, ορμητικός, και τη ζωή του κοντά στο Χριστό τη μαθαίνουμε από τα τέσσερα Ευαγγέλια, ενώ την αποστολική του δράση, από τις πράξεις των Αποστόλων. Έγραψε και δύο Καθολικές Επιστολές, μέσα στις οποίες να τι προτρέπει τους χριστιανούς: «Νήψατε, γρηγορήσατε, ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α΄ Πέτρου, ε΄ 8). Δηλαδή εγκρατευθείτε, γίνετε άγρυπνοι και προσεκτικοί. Διότι ο αντίπαλος και κατήγορός σας ο διάβολος, σαν λιοντάρι που βρυχάται, περιπατεί με μανία και ζητάει ποιον να τραβήξει μακριά από την πίστη και να τον καταπιεί. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Πέτρος, δίδαξε το Ευαγγέλιο στην Ιουδαία, στην Αντιόχεια, στον Πόντο, στην Γαλατία, στην Καππαδοκία, στην Ασία και τη Βιθυνία. Κατά την παράδοση (που σημαίνει ότι δεν είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) έφτασε μέχρι την Ρώμη, όπου επί Νέρωνος (54-68μ.Χ.) υπέστη μαρτυρικό θάνατο, αφού τον σταύρωσαν χιαστί, με το κεφάλι προς τα κάτω περί το έτος 64 μ.Χ.

Ο δε Παύλος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας σε ένα χωρίο που ονομάζεται Γίσχαλα και στην αρχή ήταν σκληρός διώκτης του Χριστιανισμού. Το 36 μ.Χ. περίπου, όταν κάποτε μετέβαινε στη Δαμασκό για να διώξει και εκεί χριστιανούς, έγινε θαύμα στο οποίο φανερώθηκε ο Χριστός, ο οποίος τον πρόσταξε να πάει στον Ανανία ο οποίος τον κατήχησε και τον βάπτισε. Έτσι, έγινε ο μεγαλύτερος κήρυκας του Ευαγγελίου, θυσιάζοντας μάλιστα και την ζωή του γι’ αυτό. Ονομάστηκε ο πρώτος μετά τον Ένα και Απόστολος των Εθνών, λόγω των τεσσάρων μεγάλων αποστολικών περιοδειών του. Είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Συνέγραψε 14 επιστολές προς τις Εκκλησίες τις οποίες εκείνος ίδρυσε. Τη ζωή του με τις περιπέτειές του θα τα δει κανείς, αν μελετήσει τις Πράξεις των Αποστόλων, αλλά και τις 14 Επιστολές του στην Καινή Διαθήκη. Ο Απόστολος Παύλος θέλει κάθε χριστιανός, όπως και ο ίδιος, να αισθάνεται και να λέει: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Προς Γαλάτας β΄ 20). Δηλαδή, δε ζω πλέον εγώ, ο παλαιός άνθρωπος, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός. Και ακόμα, «τα πάντα και εν πάσι Χριστός» (Προς Κολασσαείς γ΄ 11). Να διευθύνει, δηλαδή, όλες τις εκδηλώσεις τις ανθρώπινης ζωής μας ο Χριστός. Ο Απόστολος Παύλος υπέστη μαρτυρικό θάνατο (χωρίς να είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) δι’ αποκεφαλισμού στη Ρώμη μεταξύ των ετών 64 - 67 μ.Χ.

Απολυτίκιον 
Ἦχος δ’.
Οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι, καὶ τῆς Οἰκουμένης διδάσκαλοι, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων πρεσβεύσατε, εἰρήνην τῆ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

ΕΛΕΗΣΕ ΕΣΥ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΣΟΥ ΝΑ ΕΛΕΗΣΕΙ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΣΕΝΑ

 

Μας είπε ο Χριστός: «ἐν ὧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσεται ὑμῖν». Με το μέτρο που μετράς τον άλλο άνθρωπο, θα μετρήσει ο Θεός και εσένα.
Εάν εσύ είσαι επιεικής προς τον άλλο,ο Θεός θα είναι επιεικής σε σένα.

Αν εσύ είσαι ελεήμων με τον άλλον,ο Θεός θα είναι ελεήμων με σένα.

Αν είσαι άτεγκτος με τον άλλο,θα είναι και ο Θεός άτεγκτος με σένα.
Οπότε διάλεξε.

Γι' αυτό είπαν οι Πατέρες ότι η σωτηρία μας εξαρτάται από τον αδελφό μας, δεν εξαρτάται από κανέναν άλλο.
Είδες τον αδελφό σου, είδες Κύριον τον Θεό σου.

Είδες τον αδελφό σου, είδες τον ίδιο τον Θεό σου! 

Γι' αυτό πρέπει να ανακαλύψουμε ότι όταν ελεούμε τον άλλον άνθρωπο δεν είναι τον άλλο που ελεούμε, είναι τον εαυτό μας που ελεούμε και δεν το καταλαβαίνουμε.
Τον εαυτό μας ελεούμε. Ο άλλος, δεν έχει σημασία τι είναι ο άλλος...
Σημασία είναι ότι στέκει ενώπιόν μου.
Ελέησε εσύ τον αδερφό σου να ελεήσει και ο Θεός εσένα.

π.Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΞΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

 

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Συμβαίνει η συνάντηση με άνθρωπο που εκπέμπει άρνηση, να μας προκαλέσει αναστάτωση.

Ο λόγος του δε, γίνεται αιτία σύγχυσης και τέτοιας εσωτερικής φουρτούνας που χρειάζεται χρόνος, θετικές σκέψεις και επίκληση της άνωθεν βοήθειας, για να ηρεμήσουμε.

Γιατί άραγε; Τι φταίει ώστε ένας άνθρωπος να μπορεί να ταράζει την ειρήνη και τη γαλήνη της καρδιάς μας; Είναι εύκολο να αποδώσουμε ευθύνη στους άλλους για τα δικά μας «κακώς έχοντα». Όμως αυτό δεν μας βοηθά ουσιαστικά, μάλλον μας αφήνει αθεράπευτους, μας σκληραίνει απέναντί τους και μας αυτοδικαιώνει – πράγμα που απωθεί την αλλαγή μας.

Η ταραχή που μπορεί να προκαλέσει η παρουσία ή ο λόγος κάποιου, δείχνει το ευάλωτο του εαυτού μας που υποκρύπτει τον εγωισμό και άλλα πάθη.

Η ισορροπημένη εσωτερική κατάσταση είναι καρπός χάριτος του Θεού ως αποτέλεσμα αγώνα πνευματικού. Ο άνθρωπος, δηλαδή, που ασκείται κατά τον τρόπο που προτείνει η Εκκλησία, που προσεύχεται καρδιακά, που συμμετέχει αγαπητικά στη θεία κοινωνία, που διακονεί ανιδιοτελώς τον πλησίον του, βιώνει τη φυσιολογική κατάσταση. Όχι πως δεν ταράσσεται ούτε πως δεν θυμώνει, αλλά γίνονται α-παθώς, χωρίς εμπάθεια. Δεν κατευθύνεται από επιθυμίες παράλογες, δεν ζει χωρίς έλεγχο, δεν «αναπνέει» χωρίς αγάπη.

Η διάφοροι ιοί και τα διάφορα μικρόβια που υπάρχουν γύρω μας επηρεάζουν και αρρωσταίνουν τους ευάλωτους οργανισμούς. Και αυτό φαίνεται με τα συμπτώματα· πυρετός, ρίγος κλπ. Οι δυνατοί οργανισμοί δέχονται τους ιούς και τα μικρόβια, αλλά δεν τους καταβάλλουν.

Είναι φανερό, με το πιο πάνω παράδειγμα, πως η ταραχή που μας προκαλούν με τη συμπεριφορά, το λόγο ή την παρουσία τους κάποιοι άνθρωποι, δείχνει το ευάλωτο της πνευματικής μας κατάστασης.

Όποιος έχει ταπείνωση, θεωρώντας τον εαυτό του πιο κάτω από τους άλλους και τους άλλους καλύτερους απ’ αυτόν, αποδεχόμενος την αδιαφορία ή την απόρριψή τους ως μέσα για την προσωπική του διόρθωση, δεν αναστατώνεται. Εμπιστεύεται την πρόνοια του Κυρίου του, που αθόρυβα και μυστικά επεξεργάζεται την ωριμότητά του μέσω των γεγονότων που επιτρέπει να συμβούν.

Έτσι, χωρίς να υποτιμήσει το πρόσωπο που, πράγματι, μπορεί να συμπεριφέρεται διαφορετικά απ’ ό,τι περιμένουμε, βλέπει τον «τοξικό άνθρωπο» ως μέσον που του αποκαλύπτεται ο εαυτός του που δεν έχει αγάπη, που δεν ταπεινώθηκε με την κατά Χριστόν ταπείνωση, που δεν ανέχεται τη δυσκολία του αδελφού του.

Η συνάντηση μας -τακτικά ή έκτακτα- με «τοξικούς ανθρώπους» μπορεί να εκδηλωθεί ως εξής:

1. Να αντιπαλέψουμε μαζί τους συμπεριφερόμενοι όπως εκείνοι – «οφθαλμόν αντί οφθαλμού».
2. Περιφρονώντας τους, ενεργοποιώντας τη σκληρότητα της καρδιάς μας.
3. Με αγαπητική διάθεση, βλέποντας την ασθένεια που έχουν και άρα τον κρυφό πόνο που περνούν με τη μοναξιά που βιώνουν.

Τα δύο πρώτα μας αποστασιοποιούν. Το τρίτο, η αγάπη, μας ενώνει μεταξύ μας, και άρα μας χαρίζει τη χαρά και την ελευθερία των τέκνων του Θεού.

ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ:ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ

 

π. Γεωργίου Δορμπαράκη

Ο Γέροντας ήταν σαφής: «Στην πνευματική ζωή οι κύριες εποχές είναι δύο: το καλοκαίρι και ο χειμώνας. Στο καλοκαίρι βέβαια βρίσκεις και την πιο όμορφη άνοιξη, ενώ στον χειμώνα περιέχεται και το φθινόπωρο…».

«Τι εννοείται, Γέροντα;» δεν άντεξα και τον διέκοψα. «Πώς είναι δύο οι εποχές; Και πώς συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτές και οι άλλες;»

Χαμογέλασε ο Γέροντας.

«Έχεις δίκιο που απορείς», μου είπε. «Μα, σκέψου: ο Κύριός μας δεν είπε πως όταν αυξηθούν στον άνθρωπο οι αμαρτίες του τότε γίνεται… ψυγείο και η αγάπη του;» “Διά το πληθυνθήναι την ανομίαν, ψυγήσεται η αγάπη”. Λοιπόν, όταν παλεύεις ν’ αγαπάς, θερμαίνεις την καρδιά σου, κι αυτό είναι καλοκαίρι κι είναι και άνοιξη μαζί. Τότε χαίρεται η καρδιά κι η χαρά αυτή περνάει μέσα σε όλο το σώμα. Είναι η χάρη του Θεού που έρχεται και σκηνώνει στην ύπαρξη του ανθρώπου, όπως άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος μας το βεβαίωσε. “Τηρήστε τις εντολές Μου – και η κύρια εντολή Του είναι η αγάπη – και ο Πατέρας μου θα σας αγαπήσει και θα έρθουμε να κάνουμε μοναστήρι μέσα του”. Οπότε, χειμώνας, ψύχος, παγωνιά, είναι το αντίθετο. Όταν λείπει η αγάπη, που σημαίνει ότι κυριαρχεί ο εγωισμός και τα πάθη στον άνθρωπο: πώς να αρπάξει για να ‘χει, πώς να ικανοποιήσει τη σάρκα του, πώς να φανεί το όνομά του, τότε πετρώνει η καρδιά, γίνεται παγόβουνο, πλησιάζεις έναν τέτοιο άνθρωπο κι αισθάνεσαι ότι θέλεις να βάλεις… κάτι επάνω σου. Τίποτε δυστυχώς δεν σε ελκύει σ’ αυτόν. Πρέπει να κάνεις μεγάλη προσπάθεια για να τον δεις με συμπάθεια, να δεις δηλαδή την κρυμμένη χάρη και το κρυμμένο φως που κάθε άνθρωπος έχει».

Είπε ο Γέροντας και δυο δάκρυα κύλισαν από τα μάτια του. Έσκυψα το κεφάλι μου κι αναρωτήθηκα: «Μήπως τον… πάγωσα τον Γέροντα; Σίγουρα, σ’ έναν βαθμό τον έχω βάλει σε αγώνα να βλέπει το κρυμμένο δικό μου φως». Κύλισαν κι απ’ τα δικά μου μάτια δυο δάκρυα. «Κύριε, ελέησον», ψιθύρισα. Κι ένιωσα λίγο την ανατολή να πάει να θερμάνει και τη δική μου καρδιά…

EYΡΕΣΗ ΤΩΝ ΤΙΜΙΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ ΚΥΡΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ

Την εύρεση των Ιερών Λειψάνων των Αγίων Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου τιμά σήμερα, 28 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Αγωνίσθηκαν και οι δύο στα χρόνια του Διοκλητιανού (292 μ.Χ.). Ο Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια και ο Ιωάννης από την Έδεσσα. Άριστα καταρτισμένοι στην ιατρική επιστήμη, προσέφεραν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς στους φτωχότερους συνανθρώπους τους.

Και όχι μόνο δεν έπαιρναν χρήματα από κανένα, αλλά και οι ίδιοι έδιναν τα δικά τους, μέχρι που έμειναν φτωχοί. Γι’ αυτό και επονομάστηκαν Ανάργυροι. Μαζί με την ιατρική βοήθεια που προσέφεραν στους πάσχοντες, μετέδιδαν σ’ αυτούς και τη σωτήρια αλήθεια του Ευαγγελίου.

Τα λόγια τους έδωσαν φως του Χριστού σε πολλούς ειδωλολάτρες.

Άλλα η δράση τους καταγγέλθηκε στις αρχές, με αποτέλεσμα να τους αποκεφαλίσουν και άξια να πάρουν το στεφάνι του μαρτυρίου.

Τότε οι χριστιανοί τους έθαψαν κρυφά, και όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αρκάδιος και Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας ο Θεόφιλος (400 μ.Χ.), τα άγια λείψανα τους βρέθηκαν και με πανηγυρικό τρόπο έγινε η ανακομιδή τους. Πολλοί, μάλιστα, ασθενείς που άγγιξαν αυτά, θεραπεύθηκαν.

Έτσι, επιβεβαιώνεται ότι οι «δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι, και εν Κυρίω ο μισθός αυτών» (Σοφία Σολομώντος, ε’ 15). Οι δίκαιοι δηλαδή, ζουν αιώνια, και η ανταμοιβή που αρμόζει σ’ αυτούς βρίσκεται στα χέρια του Κυρίου.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας χάριτος, τη ενεργεία, αναβλύζοντα, θαυμάτων ρείθρα, αναργύρως τα σεπτά υμών λείψανα, εκ των λαγόνων της γης κόσμω έλαμψαν, Κύρε θεόφρον, Ιωάννη τε ένδοξε, όθεν άπαντες, την τούτων τιμώντες εύρεσιν, αιτούμεν δι’ υμών το μέγα έλεος.

36Η ΓΙΟΡΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

 

Ξεχωριστά μηνύματα αισιοδοξίας και ελπίδας έστειλαν χθες, Δευτέρα 26 Ιουνίου 2023, οι εκατοντάδες νέες και νέοι των Ενοριών της τοπικής μας Εκκλησίας, οι οποίοι συμμετείχαν στην 36η Γιορτή Νεολαίας της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς που πραγματοποιήθηκε στο Βεάκειο θέατρο, παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ.Σεραφείμ.

Πλήθος κόσμου βρέθηκε στον πανέμορφο λόφο της Καστέλλας προκειμένου να εμψυχώσει τους συμμετέχοντες και τους συντελεστές της εκδήλωσης, η οποία περιελάμβανε παιδικές και νεανικές χορωδίες, παραδοσιακά χορευτικά συγκροτήματα, καθώς και θεατρικό δρώμενο, αφιερωμένο στα παιδικά χρόνια του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίττου.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.Σεραφείμ, κατά τον σύντομο χαιρετισμό του, εμφανώς συγκινημένος τόσο από την παρουσία των παιδιών, όσο και από την απόδοση του θεατρικού δρωμένου για τον Άγιο Πορφύριο, απευθυνόμενος προς τους παρευρισκόμενους, ευχαρίστησε όλους για το έργο, το οποίο επιτελείται στις ενορίες μας «απλά, ταπεινά, φιλάνθρωπα, αλλά τόσο δυναμικά», όπως χαρακτηριστικά είπε.

Εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τους Ιερείς Νεότητος για την μεταλαμπάδευση της πίστεως στα παιδιά, αλλά και γιατί «πραγματώνουν το έργο της Εκκλησίας που είναι η μεταμόρφωση του κόσμου μας, η μεταμόρφωση των καρδιών μας».

Επισημαίνοντας πως «εμείς έχουμε την αλήθεια που είναι ζωντανή και μετασκευάζει τους ταπεινούς ανθρώπους σε Αγίους, αφού η Χάρις του Τρισιπόστατου Θεού είναι εκείνη που αλλάζει τον κόσμο», υπογράμμισε πως αυτή τη Χάρις «δεν βιάζει, δεν επιβάλλεται, αλλά ήρεμα, ταπεινά, φιλάνθρωπα, δυναμικά, ανοίγει τον άνθρωπο στην νέα κοινωνία της αιωνίου πραγματικότητας». «Αυτή η Χάρις είναι που κατασκεύασε τον ταπεινό Ευάγγελο – Άγγελο σε Άγιο Πορφύριο», προσέθεσε αναφερόμενος στο θεατρικό δρώμενο που παρουσίασε η Ενορία του Ιερού Ναού Αγίας Μαρίνης Καραβά.

«Αυτή η βραδιά νοηματοδοτήθηκε από αυτή την διακονία του ζωντανού κηρύγματος στη ζωή του Αγίου Πορφυρίου», τόνισε ο Σεβασμιώτατος και αναφέρθηκε στην ιδιαίτερη ευλογία και εμπειρία που ο ίδιος είχε στην ζωή του να λειτουργήσει τρεις φορές ως νεαρός Διάκονος με τον γέροντα Πορφύριο στον Ιερό Ναό των Τριών Ιεραρχών, στο ίδρυμα του Βαρυμποπιώτη.

Ευχήθηκε σε όλους να έχουν αυτή τη Χάρη στη ζωή τους, σημειώνοντας πως «με τη Χάρη, όλα γίνονται ευλογημένα, ειδυλλιακά, χαρούμενα, πνευματικά, δυνατά, αιώνια».

«Αυτό είναι το μήνυμα της αποψινής γιορτής: έχουμε κληθεί να γίνουμε Άγιοι, να γίνουμε κοινωνοί των ουρανίων Θείων πραγματικοτήτων που είναι για εμάς κτισμένα και πλασμένα», είπε στην συνέχεια, συγχαίροντας όλους για την αγάπη και την εμπιστοσύνη τους στην Εκκλησία. «Προσφέρετε στα παιδιά σας τη μεγαλύτερη Ευλογία και τους χαρίζετε το μεγαλύτερο δώρο, τον Χριστό που είναι ό,τι πιο πολύτιμο που υπάρχει στη ζωή», επεσήμανε, σημειώνοντας πως «έχουμε την πληρότητα του Αγίου Πνεύματος, έχουμε την ζωντανή φωτιά του ουρανού στη ζωή μας: τους Αγίους μας».

Ευχαρίστησε όλους για την διακονία τους και ιδιαιτέρως τον Διευθυντή του Γραφείου Νεότητος της τοπικής μας Εκκλησίας Αρχιμανδρίτη Νήφωνα Καπογιάννη, Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, τον παριστάμενο Γραμματέα της Συνοδικής Επιτροπής Νεότητος Αρχιμανδρίτη Πολύκαρπο Μπόγρη, τον Πρωτοπρεσβύτερο Ιωάννη Παναγιώτου, Διευθυντή Εκδηλώσεων του Γραφείου Νεότητος, την κα Ασπασία Αθανασάκη – Θεοδώρου, Γραμματέα του Γραφείου Νεότητος, και φυσικά τους παρουσιαστές της Εκδήλωσης: τον Δημήτρη Αλφιέρη, Διευθυντή του Ιδιαιτέρου Γραφείου του Σεβασμιωτάτου, του Γραφείου Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων και την κα Ευαγγελία Κονταξή, Γενική Διευθύντρια του Γηροκομείου Πειραιώς.

Τέλος ο Σεβασμιώτατος, θέλοντας να καταδείξει την Χάρη που ζούσαν και βίωναν σύγχρονες μορφές της εποχής μας, ανέφερε την προσωπική του εμπειρία ως λαϊκού προσκυνητή φοιτητή τότε της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, από μία συνάντηση που είχε στο Άγιον Όρος με τον Άγιο Παΐσιο, ο οποίος, χωρίς να τον γνωρίζει και να τον έχει ποτέ δει, του είπε να μην ετοιμάζεται να γίνει δικηγόρος, γιατί θα γίνει καλόγερος. Ο Σεβασμιώτατος αποχώρησε από την σκηνή του Βεακείου Θεάτρου εμφανέστατα συγκινημένος και καταχειροκροτούμενος.

Στην εκδήλωση παρέστησαν ο νέος Yφυπουργός Προστασίας του Πολίτη κ.Κωνσταντίνος Κατσαφάδος, ο Βουλευτής κ.Νικόλαος Βρεττός, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι Γρηγόρης Καψοκόλης και Αντώνης Μοραντζής και ο Διαμερισματικός Σύμβουλος Παναγιώτης Αθανασιάδης.

Όλοι οι συμμετέχοντες, μαζί με την ευλογία και τις ευχές του Σεβασμιωτάτου για «καλό καλοκαίρι», λάμβαναν και αναμνηστικό δώρο από την 36η Γιορτή Νεολαίας.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ

 

π. Μιλτιάδης Ζέρβας

Ὅταν ὁ ὅσιος Συμεὼν ἀποφάσισε νὰ ἀνέβει σὲ ἕνα στῦλο γιὰ νὰ ἀσκητεύσει, οἱ μοναχοὶ ποὺ ζοῦσαν τριγύρω θορυβήθηκαν ἀπὸ τοῦτη τὴν ἀκραῖα καινοτομία.

Ἔκαναν σύναξη καὶ πῆραν ἀποφάσεις. Ἔπειτα ἔστειλαν ἀπεσταλμένους πρὸς τὸν ἀσκητή, οἱ ὁποῖοι τοῦ εἶπαν ἐπιτακτικά:

«Συμεών, οἱ Πατέρες σὲ προστάζουν νὰ κατέβεις ἀμέσως ἀπὸ τὸ στῦλο, γιατὶ δὲν ἔχουμε παραλάβει ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς ἕνα τέτοιο τρόπο ἀσκήσεως».

Ἀκούγοντας τὰ λόγια τῶν ἀπεσταλμένων ὁ Συμεὼν ἄρχισε γοργὰ νὰ κατέρχεται ἀπὸ τὸ στῦλο.

Καὶ τότε ἄκουσε ξανὰ τὴ φωνή ἐκείνων ποὺ τόν εἶχαν διατάξει νὰ κατέβει,

«Συμεών, σταμάτα καὶ ἐπέστρεψε στὴ θέση σου, γιατὶ οἱ Πατέρες ὅρισαν ἂν σὲ δοῦμε νὰ βάζεις ὑπακοὴ στὸ πρόσταγμά τους νὰ σοῦ ποῦμε, πὼς ἔχεις εὐλογία νὰ συνεχίσεις σʹ αὐτό τὸν τρόπο ἄσκησης ποὺ διάλεξες».

Ἡ Εκκλησιὰ ξέρει νὰ ἀναγνωρίζει πάντα τὴν ἀλήθεια στὸ νέο καὶ στὸ καινό, ἀκόμα κι ὅταν ἑκεῖνη ἀποκαλύπτεται μὲ τρόπους ποὺ μέχρι πρότινος δὲν γνωρίζαμε.

Ὅπως ξέρει νὰ διακρίνει καὶ κάθε τί παλιὸ καὶ γερασμένο ποὺ ἐνδεδυμένο μὲ τὴν τελευταῖα λέξη τῆς μόδας καμώνεται πὼς εἶναι νέο καὶ ὄμορφο.

Ἂς μὴ φοβόμαστε λοιπόν· ὅ,τι εἶναι ἀληθινό -παλαιὸ ἢ νέο- θὰ τὸ ἐντάξει στὴ ζωή της ἡ Ἐκκλησία· κι ὅ,τι εἶναι ψεύτικο -παραδεδομένο ἢ ριζοσπαστικό- θὰ τὸ ἀποβάλλει ἡ ἴδια ἡ ζωή.

Ὅσο γιὰ ἐμᾶς τοὺς «δεινοὺς συζητητές», τοὺς τόσο σίγουρους γιὰ τὶς ἀπόψεις μας, -προοδευτικούς καὶ συντηρητικοὺς- καλὸ θὰ ἦταν νὰ ξεκαβαλήσουμε ἀπὸ τὸ στῦλο ποὺ ἔχουμε τοποθετήσει τὸν ταλαίπωρο ἑαυτό μας, ἂν πραγματικὰ θέλουμε νὰ διαλεχθοῦμε μὲ τὸν κόσμο, τόσο ἐκεῖνον ποὺ στέκεται μακριά, ὅσο καὶ ἐκεῖνο ποὺ θέλει νὰ βρίσκεται κοντὰ στὴν Ἐκκλησὶα.

ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ.ΓΙ' ΑΥΤΟ ΒΑΔΙΖΕΙ ΑΡΓΑ

 

  «Είναι μακρύς ο δρόμος του Χριστού, επεκτείνεται έως το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας. Εάν βιαζόταν, θα κουραζόταν, θα έπεφτε στη μέση του δρόμου, και θα έμενε εκεί. Ενώ όταν βαδίζει αργά, βαδίζει αξιόπιστα. Είναι μακρύς ο δρόμος Του, γι' αυτό τα βήματά Του είναι αργά.

 Και δύσκολος είναι ο δρόμος Του. Γι' αυτό βαδίζει αργά. 

 Μέσα από τις λακκούβες αίματος, μέσα από το σκοτάδι των αμαρτιών, και μέσα από τα αγκάθια των ληστών Εκείνος πορεύεται. 

Είναι στενός ο δρόμος Του και πολλοί πεσμένοι αμαρτωλοί βρίσκονται στον γκρεμό και στις δυο πλευρές του δρόμου Του. Εκείνος πρέπει να σκύβει και στις δυο πλευρές, να τους σηκώνει και να τους τραβά πίσω Του και να περπατά προς τα μπρος. Γι' αυτό βαδίζει αργά.

  Βαδίζει αργά, γιατί το πλήρωμά Του είναι μακριά. Το πλήρωμά Του εκτείνεται στα πέρατα της ιστορίας και η θέση Του είναι στα έσχατα. Ο Χριστός δεν κηρύττει ένα πλήρωμα που επιτυγχάνεται σε εικοσιτέσσερις ώρες. Όχι· το πλήρωμά Του απαιτεί ολόκληρο αιώνα ενός ανθρώπου και ολόκληρο αιώνα της ανθρωπότητας. Ένας άνθρωπος μπορεί να φθάσει το πλήρωμα του Χριστού όσο ζει, όμως η ανθρωπότητα είναι ακόμα μακριά από το τέλος της. Γι' αυτό είναι ακόμα μακριά από το πλήρωμα τού Χριστού. (Εφ. 4, 13).

  "Εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού" φθάσανε οι Απόστολοι και οι μάρτυρες και όλοι εκείνοι οι ήρωες που έθεσαν το πνεύμα τους και την καρδιά τους στην υπηρεσία του Θεού για την ευτυχία των ανθρώπων.

 Όμως, πόσοι είναι αυτοί; εκατοντάδες, χιλιάδες - όχι παραπάνω. Και αυτό σημαίνει ότι εκείνοι είναι ακόμα μειοψηφία στον κόσμο. Γι' αυτό ακόμα πλεονεκτεί το μίσος πάνω στην αγάπη και η αφροσύνη πάνω στη λογική. Γι' αυτό και το βάδισμα του Χριστού δεν είναι ορατό. Όταν όμως η μειοψηφία του Χριστού γίνει πλειοψηφία, τότε στη ζυγαριά της ζωής θα πλεονεκτεί η αγάπη, και η επαγγελία Του θα έχει πραγματοποιηθεί»

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

ΣΕ ΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ,ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΥΝΕΡΓΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥΣ

Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή τού πιστού που φαίνεται να θλίβεται υπερβολικά, να στενοχωρείται και να δοκιμάζεται η πίστις του.

Οι αιτίες τής καταστάσεως αυτής είναι τόσο εσωτερικές, όσο και εξωτερικές. Ο δε εχθρός τού Θεού και του ανθρώπου ο “αντίδικος ημών διάβολος” προσπαθεί να εκμεταλλευθεί αυτές τις περιστάσεις ώστε να χτυπήσει και να κλονίσει την πίστη τού Χριστού στις καρδιές των πιστών.

Γι’ αυτές ακριβώς τις περιστάσεις, ο Απόστολος των εθνών θα γράψει ότι δεν πρέπει να τα χάνουμε και να υποχωρούμε στον αγώνα μας, αφού το Άγιον Πνεύμα είναι βοηθός στις αδυναμίες των τέκνων τού Θεού. Άλλωστε, δια της αποδοχής τής Ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως, γίναμε κλητοί. Και θα μας τονίσει : “οίδαμε δε ότι τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν, τοις κατά πρόθεσιν κλητοίς ούσιν” (Ρωμ. Η’ 28).

Δηλ. σε κείνους που αγαπούν τον Θεό, τα πάντα συνεργούν για το καλό τους. Αλλά για να συμβαίνει αυτό, προαπαιτείται η αγνή προαίρεσις και το ναι τού ανθρώπου στην κλήση τού Θεού.

Ο Θεός προγνωρίζει την αποδοχή ή την απόρριψη της κλήσεως εκ μέρους τού ανθρώπου και αφού προηγηθεί η αποδοχή στην συνέχεια η χάρις καταρτίζει τον πιστό ώστε να γίνει “σύμμορφος της εικόνος τού Υιού Αυτού”. Επομένως δεν είναι ο Θεός ο αίτιος του αρνητικού, αλλά ο άνθρωπος δια της ελευθέρας του επιλογής, εάν τελικώς επιλέξει το αντίθετο του θείου θελήματος.

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΜΨΩΝ Ο ΞΕΝΟΔΟΧΟΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Σαμψών του ξενοδόχου τιμά σήμερα, 27 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Σαμψών, γεννήθηκε στη Ρώμη από πλουσίους αλλά ευσεβείς και ενάρετους γονείς. Ευφυής ως ήτο, σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία και ιατρική.

Επιθυμώντας από τη μικρή του ηλικία να ζήσει κατά το χριστιανικό πρότυπο ζωής, μεταχειρίσθηκε την ιατρική όχι ως επικερδές επάγγελμα αλλά για καθαρά φιλανθρωπικούς και ευεργετικούς σκοπούς.

Προσέτρεχε χωρίς διακρίσεις σε οποιονδήποτε είχε την ανάγκη του βοηθώντας τον, παρηγορώντας τον και στηρίζοντάς τον στην πίστη.

Όταν εκοιμήθησαν οι γονείς του, μοίρασε την μεγάλη περιουσία την οποία κληρονόμησε και πήγε στην Κωνσταντινούπολη.

Εκεί επισκέφθηκε όλα τα μοναστήρια. Εκεί έβρισκε ουσιαστικά καταφύγιο για να ηρεμεί και να μελετά τις Θείες Γραφές. Η φήμη του, η οποία γρήγορα εξαπλώθηκε προσέλκυσε την εύνοια και αυτού του μεγάλου αυτοκράτορα Ιουστινιανού.

Συγχρόνως η μεγάλη θεολογική του κατάρτιση και οι άλλες του αρετές, κίνησαν το ενδιαφέρον του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μηνά, ο οποίος τον χειροτόνησε πρεσβύτερο.

Κάποτε ο Ιουστινιανός προσβλήθηκε από βαρεία ασθένεια και ζήτησε τη βοήθεια του Αγίου. Ο Όσιος προσευχήθηκε θερμά και κατόρθωσε να σώσει τη ζωή του αυτοκράτορα.

Εκείνος θέλοντας να τον ευχαριστήσει και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στον Άγιο, έκτισε ένα νοσοκομείο το οποίο γρήγορα αναδείχθηκε σε μεγάλο φιλανθρωπικό ίδρυμα όπου κατέφευγαν οι άποροι και οι αδύναμοι για να θεραπευθούν και να εύρουν παρηγοριά και στήριγμα.

Έχοντας επιτελέσει ένα τεράστιο και θεάρεστο έργο, κοιμήθηκε ειρηνικά σε βαθιά γεράματα.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ο φέρων την μίμησιν, των του Θεού οικτιρμών, ενθέου χρηστότητας, αναβλυστάνεις κρουνούς, Σαμψών Ιερώτατε, συ γαρ θεομιμήτω, ελλαμφθείς συμπάθεια, ώφθης των τεθλιμμένων, και πασχόντων ακέστωρ, παρέχων ενί εκάστω, ρώσιν και έλεος.

ΠΟΥ ΕΜΑΘΑ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ!

«Κύριε, σώσον ημάς! Είδατε μυστικά (της πνευματικής ζωής)! Δεν τα ξέρουνε αυτά οι άνθρωποι. Αυτά είναι μυστικά που εγώ τα έχω μάθει μέσα στην Παρακλητική, μέσα στα Μηναία. Πω! Πω! Όλα, και ο άγιος Εφραίμ και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος και όλοι οι καλοί. Μέσα όμως η υμνολογία έχει τρόπους και μεγαλεία και λεπτότητες και ευαισθησίες και μεταρσιώματα και οράματα και μεταρσιώσεις… Ήρθε μία που δεν ήτανε τόσο καλά γιατί την εβλάψανε οι ακολουθίες, κουράστηκε και δεν ήθελε να πάει στην Εκκλησία. Λοιπόν, λέει: «Ως αγαπητά τα σκηνώματά Σου, και κάθε βράδυ. Κουράστηκα, δεν μπορώ να ακούω αυτά τα πράγματα». Ενώ το να λες «Ως αγαπητά τα σκηνώματά Σου, Κύριε των Δυνάμεων, επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου», πώς το λέει εκεί, «Εις τας αυλάς του Κυρίου, επιποθεί και εκλείπει η ψυχή». Λοιπόν, αυτά και όλη την ημέρα να λες «Ως αγαπητά τα σκηνώματά Σου» και όλα και όλη την ημέρα να λες ψαλμούς, ποτέ δεν έχω κούραση. Εδώ πέρα βλέπεις που αγαπιούνται και λένε «Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ» και όλα τα τραγούδια που ακούς στα ραδιόφωνα «Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ» όλα, όλο αυτή τη λέξη ακούεις. Καταλάβατε; Αυτή, ας πούμε, του έρωτος του επιγείου. Αλλά στον Θεό είναι άλλος έρως, άλλο πράμα, άλλη, άλλη χαρά» (Ευαγγ. Καραδήμου, Βίος και Πολιτεία του οσίου Γέροντος Πορφυρίου, εκδ. Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Μήλεσι, 2011).

Δεν είναι λίγες οι φορές που ο όσιος Πορφύριος τόνιζε όχι απλώς τη σημασία της εκκλησιαστικής υμνογραφίας για την πνευματική ζωή ενός πιστού χριστιανού, αλλά τη μέγιστη αξία που έχει. «Τα μυστικά της πνευματικής ζωής από τους ύμνους της Εκκλησίας τους έμαθα» σημείωνε. «Και μπορεί να μην έχω φτάσει το ύψος στο οποίο μας οδηγούν, όμως έμαθα τον τρόπο». Φτάνει μάλιστα σε σημείο ίσως υπερβολής, όταν ομολογεί ότι ακόμη και από τους μεγάλους οσίους, τους «καλούς», άγιο Εφραίμ, άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, οι ύμνοι της Παρακλητικής και των Μηναίων – ό,τι εξαγγέλλει μέσα από αυτούς η Εκκλησία για την Αγία Τριάδα, για τους αγίους, για την πνευματική ζωή – πρόσφεραν στον ίδιο μεγαλύτερη ωφέλεια. Κι αυτό γιατί, κατά τα λεγόμενά του, εκεί βρίσκεις «τρόπους και μεγαλεία και λεπτότητες και ευαισθησίες και μεταρσιώματα και οράματα και μεταρσιώσεις». Κι ήταν βαθιά πεποίθησή του ότι τούτο ισχύει όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για όλους τους χριστιανούς. Όταν προέτρεπε τους αδελφούς που τον επισκέπτονταν να ακολουθήσουν τη μέθοδο αυτή αγιασμού τους, εκείνοι, κι αν ακόμη εξέφραζαν στην αρχή κάποια επιφύλαξη, αργότερα όμως υπακούοντας, από την εμπειρία τους βεβαίωναν την ίδια αλήθεια. «Είχα μία – έλεγε – η οποία δεν διάβαζε κανόνες, δεν έδινε σημασία στους αγίους και στην υμνολογία και αυτά που λέω σχεδόν τέτοια. Μια μέρα την κατατόπισα και τώρα… Τόσο πολύ της άρεσαν∙ διαβάζει, και κανένα που χτυπάει πολύ, με παίρνει στο τηλέφωνο και μου λέει: «Σ’ ευχαριστώ, Γέροντα, που μ’ έβαλες σ’ αυτούς τους θησαυρούς που περιφρονούσα, επειδή σχεδόν έτσι είχα διδαχτεί».

Κατά τον μεγάλο όσιο λοιπόν, στην υμνολογία της Εκκλησίας βρίσκεις όλους τους τρόπους για να αγιάσεις, βρίσκεις εκφρασμένη με γλυκό τρόπο την Αγία Γραφή αλλά και την Πατερική Παράδοση – η υμνολογία συνιστά μία σύνοψη όλων των θησαυρών του Αγίου Πνεύματος. Κι ένας βασικός λόγος της πραγματικότητας αυτής για τον όσιο ήταν ότι οι εκκλησιαστικοί μεγάλοι ποιητές, Ιωάννης μοναχός, Ιωσήφ, Θεοφάνης κ.ά., ήταν κι αυτοί μεγάλοι άγιοι που μπορούσαν να διακρίνουν τα σημάδια της αγιότητας και να επισημάνουν και όλες τις παραμέτρους τους. Ο λόγος του είναι σαφής: «Δεν γνωρίζουν αυτοί που ασχολούνται, ίσως και οι μοναχοί πολλές φορές, το μεγαλείο των αγίων ποιητών που έχουν ασχοληθεί με την υμνολογία της Εκκλησίας μας. Πω! Πω! Τι είναι αυτό!...Σας λέω ότι είναι σαν τον άγιο Σάββα, σαν τον άγιο Εφραίμ, σαν τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος. Τέτοιοι είναι και αυτοί. Μέσα στους ύμνους τους, μέσα στους κανόνες τους, μέσα στους όρθρους που έχουνε φτιάξει. Τι μεγαλεία! Εκεί μαθαίνει κανείς όλους τους τρόπους πώς να γίνει άγιος. Επαινώντας τον άγιο, κατείχαν όλα οι ίδιοι από πείρα και επαινούσαν τον άγιο και έγραφαν όλους τους τρόπους που μεταχειριζόταν ο άγιος!»

Πώς όμως παρουσιάζει την περίπτωση ο μέγας Γέρων εκείνης της εν Χριστώ αδελφής που είχε κουραστεί από τη διαρκή επανάληψη των ψαλμικών λόγων και των ίδιων κάθε φορά ακολουθιών, τόσο που δεν ήθελε πια να πηγαίνει και στην Εκκλησία; Η απάντησή του δίνει την απάντηση και για ένα μεγάλο μέρος χριστιανών μας, οι οποίοι και αυτοί «βαριούνται» και «πλήττουν» στις ακολουθίες, βρίσκοντας τρόπο «διαφυγής» είτε με την απουσία τους από τον Ναό είτε, συχνότερα, από τη «σμίκρυνση» της παρουσίας τους – όσο αργότερα και προς το τέλος, τόσο και καλύτερα! Τι λέει; Δεν υπάρχει αγάπη προς τα λόγια του Θεού και των αγίων. Μετέχουμε δηλαδή στις εκκλησιαστικές προσευχές, αλλά τυπικά και όχι καρδιακά. Τα λόγια είτε των ψαλμών είτε των ύμνων δεν μας κινητοποιούν, δεν μας αλλοιώνουν τον εσωτερικό κόσμο, δεν γίνονται το όχημα αναβάσεως της καρδιάς μας σε ό,τι μας αποκαλύπτουν. Οπότε, χωρίς αγάπη δεν υπάρχει το ανάλογο ενδιαφέρον. Δεν είναι τυχαίο ότι φέρνει ο άγιος το παράδειγμα των διαφόρων ερωτικών κοσμικών τραγουδιών. Εκεί αδιάκοπα προβάλλεται η αγάπη του άνδρα προς τη γυναίκα, της γυναίκας προς τον άνδρα: «σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ», γιατί έχει πληγεί η καρδιά από τον ανθρώπινο έρωτα. Κι αν αυτό συμβαίνει σ’ αυτόν τον έρωτα, λέει ο άγιος, πόσο περισσότερο πρέπει να συμβαίνει στον θεϊκό έρωτα που είναι απείρως βαθύτερος και μεγαλύτερος από τον κοσμικό!

Η έλλειψη βεβαίως της αγάπης προς τα λόγια του Θεού αποκαλύπτει την έλλειψη αγάπης προς τον ίδιο τον Θεό. Θεός και λόγια του Θεού ευρίσκονται στην ίδια συστοιχία – ο Θεός «κρύβεται» μέσα στα λόγια Του, μας διδάσκουν οι άγιοι. Ο ίδιος άλλωστε ο Κύριος είπε ότι θα φανερώσει τον εαυτό Του σ’ εκείνον που θα Τον αγαπήσει, τουτέστιν θα τηρήσει τις άγιες εντολές Του. Όταν μιλάμε για αγάπη προς τον Θεό μιλάμε πάντοτε για αγάπη προς τα λόγια, τις εντολές, τα κρίματα, τα δικαιώματά Του! Αναζητώ τον Θεό λοιπόν σημαίνει ότι «κυνηγάω» τις εντολές Του, προκειμένου να τις κάνω ένδυμα και σπίτι μου, να ενοικήσω σε αυτές, διαπιστώνοντας και τη δύναμη που περικλείουν, τη χάρη Εκείνου. Ο Κύριος για παράδειγμα που μας έμαθε να προσευχόμαστε με το «Πάτερ ημών», μας έμαθε στην πραγματικότητα να μπορούμε να Τον «αγκαλιάζουμε» μ’ έναν πολύ αισθητό και άμεσο τρόπο – το Πνεύμα Του προσεγγίζουμε κάτω από τις λέξεις και τους φθόγγους. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και με όλη την Αγία Γραφή και με όλη την εκκλησιαστική υμνογραφία. Να ακούσουμε και πάλι τον άγιο πάλι στον συγκεκριμένο παραπάνω στίχο του «Ως αγαπητά τα σκηνώματά Σου, Κύριε». «Μα θα πεις, “Ως αγαπητά”. Τι αγαπητά, μωρέ, εδώ είναι λαχτάρα. “Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου”. Σε ποθώ, Θεέ μου, και λιώνει η ψυχή μου κοντά Σου. Στην αγάπη Σου λιώνει. Ίσως αυτό θα έχει να πει “εκλείπει η ψυχή μου”. Ίσως θα έχει να πει: Λιώνει η ψυχή μου».

ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΝΑΠΑΥΣΗ

«Όσοι άνθρωποι απομακρύνονται από τον Θεό, επόμενο είναι να μη βρίσκουν πουθενά ανάπαυση. Γι’ αυτό γυρίζουν ανήσυχοι γύρω και από το φεγγάρι ακόμη, γιατί ολόκληρος ο πλανήτης μας δεν χωράει την πολλή τους ανησυχία, και γυρίζουν σαν το λουρί της μηχανής γύρω από την τρελή ρόδα και καταξοδεύουν πολλά (λεφτά στον αέρα)» (Οσίου Παϊσίου Αγιορείτου, Επιστολές, έκδ. Ι. Ησυχ. «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης).

Ο όσιος Παΐσιος διαπιστώνει αυτό που διαλαλεί η Αγία Γραφή και όλη η Πατερική Παράδοση: ο άνθρωπος μακριά από τον Θεό δεν μπορεί να βρει καθόλου ανάπαυση, να γαληνέψει δηλαδή η ψυχή του, να μπορεί να χαρεί γιατί βρήκε την πνευματική ισορροπία του. Ο εκτός Θεού άνθρωπος, ας είναι και χριστιανός – ο όσιος μιλούσε πάντοτε για τους «χριστιανούς κατ’ όνομα» - πάντοτε πελαγοδρομεί μέσα στη δίνη των παθών του, τα οποία τον κάνουν να λειτουργεί κυριολεκτικά ως «φτερό στον άνεμο». Ο ίδιος δεν ήταν που έλεγε ότι αν δεν τον κρατούσε η χάρη του Θεού θα ζούσε και ο ίδιος, έστω και καλόγερος, ως κοσμικός άνθρωπος, που αναλώνεται μέσα στα καταγώγια και τους τόπους της αμαρτίας; Πόσο άμεσα εκφράζει την αλήθεια αυτή η υμνολογία της Εκκλησίας μας, όπως για παράδειγμα στο γνωστό τροπάριο από την Παρακλητική, που ο πιστός απευθύνεται στην Παναγία να γίνει ο κυβερνήτης της ψυχής του, γιατί κινδυνεύει να χαθεί μέσα στον βυθό της απώλειας λόγω της αμαρτίας; «Κυβέρνησε, Αγνή, την άθλια ψυχή μου και ελέησέ την που γλιστράει στον βυθό της απώλειας από το πλήθος των αμαρτιών της».

Αιτία για την τραγική αυτή κατάσταση είναι ότι ο άνθρωπος, και ο χριστιανός, που αμαρτάνει αμετανόητα χάνει το κέντρο της ζωής του, την ίδια τη ρίζα και το σπίτι του, χάνει την ίδια την ταυτότητά του. Ποιο το κέντρο και η αναφορά του ανθρώπου; Ο ίδιος ο Θεός, ο Δημιουργός Χριστός εν Πατρί και Πνεύματι, ο Οποίος έπλασε τον κόσμο με αποκορύφωμα τον άνθρωπο. «Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Εκείνου δημιουργήθηκε, ως σύνοψη όλης της Δημιουργίας, υλικής και πνευματικής, «ένας δεύτερος κόσμος» για να θυμηθούμε τους Καππαδόκες Πατέρες. Ο Χριστός ως «εξ Ου και δι’ Ού και εις Ον τα πάντα έκτισται» είναι η πηγή της Ζωής, χωρίς Αυτόν δεν έχει τίποτε νόημα στη ζωή – πώς να νιώσεις καλά αφού έχει κοπεί η ρίζα που σε κρατάει ζωντανό; Χωρίς Θεό όλα αναπνέουν θάνατο! Γι’ αυτό και προ Χριστού ο άνθρωπος διαρκώς αναζητούσε και νοσταλγούσε Αυτόν που έχασε, χωρίς όμως επιτυχία, με κύριο γνώρισμα της ζωής του ακριβώς την ταραχή. Μια βαθιά μελαγχολία ήταν ό,τι τον χαρακτήριζε, γιατί του έλειπε το Ένα που είχε ανάγκη.

Αλλά το ίδιο συμβαίνει και μετά τον ερχομό του ενανθρωπήσαντος Θεού, του Ιησού Χριστού, όταν ο άνθρωπος έστω και βαπτισμένος Τον διαγράφει από τη ζωή του. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτε που να γεμίσει την ταραγμένη καρδιά του. Σχέσεις, υλικά αγαθά, ταξίδια, κατανάλωση όλων των «αγαθών» του κόσμου δεν μπορούν να επαρκέσουν στο πλήρωμα της καρδιάς που κατά κυριολεξίαν τα «θέλει» όλα! Και τα θέλει όλα γιατί η καρδιά θέλει τον Θεό της. Φτιαγμένοι όπως είπαμε από τον Θεό για να ζούμε μαζί Του και να καταλήξουμε σ’ Εκείνον μόνον με την απειρία Του μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι! «Ολόκληρος ο πλανήτης δεν χωράει την πολλή ανησυχία τους», κατά τον λόγο του οσίου. Γι’ αυτό τριγυρνάει ο άνθρωπος «σαν τον λουρί της μηχανής γύρω από την τρελή ρόδα» χωρίς αποτέλεσμα! Και ξοδεύει χρήματα, ξοδεύει, ξοδεύει, χωρίς να καταλαβαίνει ότι τα ρίχνει σ’ ένα βαρέλι που δεν έχει πάτο.

Ο Κύριος το είπε με απόλυτα σαφή τρόπο: «Μάθετε από Εμένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά. Και θα βρείτε έτσι την ανάπαυση στις ψυχές σας». Η ανάπαυση και η γαλήνη της ψυχής υπάρχει μόνο στον Κύριο. Όταν όμως ο άνθρωπος δημιουργήσει προσωπική και άμεση σχέση μαζί Του, γνώρισμα της οποίας είναι η πραότητα και η ταπείνωση. Όπου ο πιστός έχει τους οφθαλμούς του σ’ Εκείνον και αγωνίζεται να ζει με την ταπείνωση και την αγάπη Του, που θα πει να ζει ορθά μέσα στην εκκλησιαστική κοινότητα, τόσο η εμπειρία του θα αποτελεί εξαγγελία της «πάντα νουν υπερεχούσης ειρήνης του Χριστού». Κι η ειρήνη αυτή που θα έχει βρει και θα ζει θα τον κάνει και τον μεγαλύτερο ιεραπόστολο για τους άλλους συνανθρώπους του. «Απόκτησε την ειρήνη του Χριστού μέσα σου και χιλιάδες άνθρωποι θα την αποκτήσουν μαζί σου» (άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ). 

παπα Γιώργης Δορμπαράκης

ΓΕΜΙΣΑΜΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΔΕΙΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ

 

Ας γίνει λοιπόν η ζωή μας ένα μεγάλο like…

Από το μακρινό παρελθόν μέχρι σήμερα οι παλαιότεροι, κατά κανόνα, κοπιάζουν με αγωνία να παιδαγωγήσουν τους νεότερους.

Ωστόσο, ακόμη και οι χριστιανοί γονείς και παιδαγωγοί στις μέρες μας παρασύρονται από τις κοινωνικές συνήθειες και ενώ γνωρίζουν μεγάλες αλήθειες, μοιάζει να τις ξεχνούν και απομακρύνονται κουρασμένα από την αγωγή μέσω των εντολών. Έτσι λησμονούν να δείξουν την αγάπη που έχει για την ανθρωπότητα ο Χριστός και κάπως έτσι χάνουμε την γοητεία της πνευματικής ζωής.

Για το πόσο ελκυστική μπορούμε να προβάλλουμε στους νέους την πνευματική ζωή χωρίς να πέσουμε στην παγίδα της κηρυγματικής διδασκαλίας που δεν πείθει πια κανέναν, συνομιλήσαμε με τον πατέρα Διονύσιο Ταμπάκη.

Ο π. Διονύσιος, ιερέας στον ιερό ναό Γενεσίου της Θεοτόκου στο παλαιό Ναύπλιο, και συγγραφέας, χαμογελαστός και απλός φανερώνει την έγνοια του ποιμένα:

«Θα σας μιλήσω με μια ιστορία πραγματική. Πριν λίγο καιρό με μια παρέα νέων κινήσαμε για ένα προσκύνημα στον Άθωνα. Βηματίζαμε σ’ ένα μονοπάτι, όπου συναντήσαμε ένα νέο παιδί. Έβγαζε με το κίνητό του φωτογραφίες με ζήλο αδιάκοπο. Καταγόταν από την Αυστραλία και είχε κάνει αυτό το υπερπόντιο ταξίδι για να προσκυνήσει τον θρόνο της Παναγίας.

Σιγά-σιγά πιάσαμε κουβέντα. Με ρωτά με πνευματική αγωνία:

“-Father, να μαθαίνουμε τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας;

-Εξαρτάται. Υπάρχουν πράγματα που τα μαθαίνεις και σε οικοδομούν και άλλα που τα μαθαίνεις και σε βλάπτουν. Τα παλιά χρόνια άκουγες κάτι και έπαιρνες κάτι. Τώρα ακούς κάτι και χάνεις κάτι. Πιστεύω πως δεν υπήρχε ποτέ εποχή στην ιστορία του ανθρώπου, που οι γνώσεις και οι πληροφορίες να ήταν τόσες πολλές ενώ παράλληλα να υπάρχει τόση πνευματική ανεπάρκεια. Γεμίσαμε το μυαλό μας και αδειάσαμε την ψυχή μας.

O ανθρώπινος νους λειτουργεί σαν την μνήμη του υπολογιστή. Όταν βαρυφορτώνεται με σκέψεις, πληροφορίες, μνήμες, μέριμνες, εικόνες, άγχη, λογισμούς, ερεθίσματα, τότε γεμίζει ο “σκληρός δίσκος”, κουράζεται και καταρρέει η ψυχή. Είμαστε σήμερα αρκετά μορφωμένοι και νοούντες, αλλά όχι μετα-νοούντες.

Τα πολλά νέα μάς παλιώνουν και μας φθείρουν, οι πολλές μνήμες μάς σκάβουν το μνήμα, οι πολλές πληροφορίες μάς αποτελειώνουν, όπως κατέστησαν στήλη άλατος την γυναίκα του Λωτ, η οποία ζητούσε και άλλες πληροφορίες και γνώσεις από τα news channel των Σοδόμων. Έχουμε εθιστεί στην αδιάκοπη ροή των εντυπωσιακών πληροφοριών καθισμένοι μπροστά σε μία οθόνη νοιώθοντας έτσι πως παρακολουθούμε την ζωή ενώ πραγματικά φεύγει ολοένα η ζωή από μέσα μας γενόμενοι ξέψυχοι σαν την σύζυγο του Λωτ.»

Να είμαστε γνήσιοι

Αναρωτήθηκαμε αν η μικρή προσκυνηματική συντροφιά των νέων με τον π. Διονύσιο συμφώνησε με τα λεγόμενά του και του θέσαμε το ερώτημα αν είναι δυνατόν να υποψιάσουμε τους νεαρούς χρήστες πως η ιστορία με τα “likes” καταρρακώνει την πνευματική υγεία και γεμίζει μελαγχολία τους ανθρώπους:

«Έχεις δίκιο, έβγαζαν φωτογραφίες το Όρος και αγωνιούσαν αν θα έχουν “likes”.

Τους είπα “Βρε άστε τα λάϊκ και τα βλάϊκ και κοιτάξτε ευλογημένα να ’χετε την ειρήνη μέσα σας”.

Όλη μας την ημέρα την περνούμε με ετούτη την αγωνία. Μας κάνουν likes και χαιρόμαστε, δεν μας κάμουν και στεναχωριόμαστε. Τόσο φτηνή είναι η χαρά που μας χάρισε ο Χριστός;»

Η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουμε ανάγκη την επιβεβαίωση και την αποδοχή. Ωστόσο, πώς αυτά ισορροπούν με την γνησιότητά μας ως χριστιανοί; Ο πατήρ Διονύσιος είναι ξεκάθαρος:

«Ας είμαστε εμείς  και τότε περιττεύουν οι γνώμες των άλλων. Τώρα έδωσες υλικό για σοβαρή συζήτηση.

Ναι πράγματι, τι να πεις έτσι όπως έχουμε καταντήσει να απορρίπτει σήμερα ο ένας τον άλλο; Σήμερα δεν λαμβάνει ο άνθρωπος πλέον αποδοχή και εκτίμηση από κανέναν. Γι’ αυτό το ρίχνουμε στα υποκατάστατα, τουτέστιν στα likes και αισθανόμαστε έτσι μία μικρή αγάπη από τους ανθρώπους.

Όμως αγαπώ αληθινά σημαίνει αποδέχομαι.

Σε δέχομαι και σε κατα-δέχομαι ανεπιφύλακτα στην καρδιά μου με και με όλα τα λάθη σου, όπως ο Πατέρας όταν αγκάλιασε τον άσωτο υιό.

Χαρά με… τόκο

Ας γίνει λοιπόν η ζωή μας ένα μεγάλο like που θα αγκαλιάζει με αποδοχή και εκτίμηση τους αδελφούς μας. Να κάνεις τον κάθε ένα που συναναστρέφεσαι να νοιώθει ξεχωριστός και πολύτιμος μέσα στην ευγενική σου και άδολη αγάπη και τότε ακριβώς λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι και εφόσον προσφέρεις χαρά θα σου επιστραφεί αυτή πίσω με τόκο.»

Οι μάσκες, τα προσωπεία, ο χρόνος που σπαταλάμε και η έννοια της συντέλειας

Ο τρόπος που λειτουργεί η επικοινωνία στο διαδίκτυο ωθεί τον άνθρωπο σε κατώτερα ένστικτα. Οι νέοι μας με την απειρία τους, αλλά και οι μεγαλύτεροι με την παγίωση των ετών στην κακή συνήθεια γινόμαστε άνθρωποι του προσωπείου.

Ο πατήρ Διονύσιος θα συμφωνήσει:

«Όμως ας προσέξουμε, διότι όταν φοράς για πολύ μία μάσκα μετά ξεχνάς ποιος είσαι. Θα σας μιλήσω για τον πνευματικό άνθρωπο. Αυτός κατέχει μέσα του τη ζωντάνια του Αγίου Πνεύματος και όπου σταθεί σκορπά γύρω του χαρά, κάμνοντας τους διπλανούς του να αναπνέουν καλύτερα, ενώ ο υλικός είναι πνιγηρὸς καὶ κουραστικὸς, η καρδιὰ του πόρρω απέχει απὸ τὸν Χριστό (βλ. Μάρκ. ζ΄, 6).»

Δεν θα γινόταν παρά να σκεφτούμε τον χαμένο χρόνο που δεν επιστρέφει, αυτόν που σπαταλιέται ανεπανόρθωτα μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή, πίσω από την προσωπική ιστορία του καθενός μας και την αλλοιώνει. Ρωτάμε τον π.Διονύσιο και μας δηλώνει με σαφήνεια:

«Ο χρ-όνος είναι όνος που πρέπει να τον χρησιμοποιούμε και όχι να μας χρησιμοποιεί.

Όπως λέγει ο Χριστός μας στο Ευαγγέλιο: “Το Σάββατο για τον άνθρωπο εγένετο ουκ ο άνθρωπος για το Σάββατο.” Και ο χρόνος λοιπόν για τον άνθρωπο έγινε και όχι ο άνθρωπος για τον χρόνο.

Σήμερα όμως ενώ οι άνθρωποι νομίζουν πως τον διαχειρίζονται δημιουργικά, στην πραγματικότητα τον αχρηστεύουν, αφού οι πράξεις τους δεν παράγουν αιωνιότητα αλλά καρπούς πρόσκαιρους. Έτσι παίρνει αξία ο χρόνος όταν υπηρετεί την αιωνιότητα. Να επιθυμούμε να ζούμε πολλά χρόνια, όχι για καλοπέραση και ευημερία μόνο, αλλά για να μας δώκει ο Κύριός μας χρόνο για να μετανοήσουμε περισσότερο με βαθιά μετάνοια. Τότε έχει αξία ο χρόνος όταν με την μετάνοια, μας προετοιμάζει για την αιωνιότητα και αθανασία. Διότι και εκατό ετών να φτάσεις, όταν είσαι μέσα στην αμαρτία τότε κατάφερες μόνο μία τρύπα στο νερό. Γι’ αυτό και όταν ρωτάς τον ευλογημένο παπα-Κύριλλο: “πόσα χρόνια έχεις πάτερ καλόγερος;” σου απαντά: “Σαράντα, μα αρετή καμία”.»

Τελειότητα

Η έγνοια για τον χρόνο που απομένει στον καθένα μας δεν περιορίζεται στον εαυτό μας, συχνά σκεφτόμαστε και το τέλος του χρόνου του κόσμου όπως έχει ειπωθεί στις γραφές. Όμως ευτελίζεται ο χριστιανός με την τρομολαγνεία μιας συντέλειας χολυγουντιανού τύπου. Ζητάμε την γνώμη του πατρός Διονυσίου και μας την λέει:

«Όταν λέμε συντέλεια δεν την εννοούμε μόνον με την έννοια την χρονική, το τέλος του χρόνου, αλλά με την έννοια την ποιοτική δηλαδή την τελειότητα και την πληρότητα της αγιοσύνης. Όταν το καλό γίνει πιο καλό και τελειοποιηθεί και έρθει το τέλειον όπως τότε που είπε ο Ιησούς Χριστός μας πάνω στον Σταυρό το “τετέλεσται”, δηλαδή πως εκπληρώθηκε πλέον η θεία οικονομία στο τέλειο, τότε θα γίνει και η συν-τέλεια που θα δώσει τελεία και παύλα στο κακό και θα τελειοποιηθεί το καλό.

Έτσι και εκείνες τις εποχές και ημέρες ενώ το κακό θα αυξάνεται, παράλληλα όμως θα συν-αυξάνεται και το καλό και η αρετή όλο και θα τελειοποιείται. Και όταν η Εκκλησία λαμπρυνθεί και στολιστεί ακόμη περισσότερο και με άλλους Αγίους και φθάσει ακόμη περισσότερο στην ατέλεστη τελειότητα τότε θα γίνει η συν-τέλεια. Γι’ αυτό και ονομάζεται ένδοξη παρουσία διότι θα έχει δόξα πολλή. Και πότε ένας έχει δόξα; Όταν είναι νικητής. Και πότε αποδείχνεται κάποιος νικητής; Όταν έχει και με κάτι να καυχηθεί.

Μα σε τι να καυχηθεί σήμερα ο Χριστός μας; Ας μετανοήσουμε και τότε όλα τα σύμπαντα θ’ αλλάξουν μεμιάς και θα έρθει η ομορφιά, η ζωή και πάει το κακό, η λύπη και ο θάνατος, θα φύγει η φθορά, θα αναστηθούν ένδοξοι οι αποθαμένοι και θα ζούμε πλέον σαν πριγκηπόπουλα αιώνια στο παραδεισένιο παλάτι του Θεού…

Μετανοούμε όμως; Γι’ αυτό σας λέω πως δεν είναι πρέπον να ορίζουμε την συντέλεια αλλά μπορούμε με την μεταμέλειά μας να την καθ-ορίσουμε. Στο χέρι μας είναι!».

Ευχαριστήσαμε τον π. Διονύσιο για όσα μας είπε για τους αναγνώστες της “Ορθόδοξης Αλήθειας”. Ελπίζουμε στη Δευτέρα Παρουσία Του, τον Χριστό να τον αναγνωρίσουμε όλοι, όπως πραγματικά είναι: Θεός Αγάπης. Όπως Τον αναγνώρισε όταν ήταν άγνωστος στη γη, ο άγιος Συμεών και πλήθος αγίων όταν τον συνάντησαν και τον συναντούν πάντα.

Σοφία Χατζή