OI AΓΙΟΙ ΤΡΟΦΙΜΟΣ,ΣΑΒΒΑΤΙΟΣ ΚΑΙ ΔΟΡΥΜΕΔΩΝ

 

---

Τη μνήμη των Αγίων Τροφίμου, Σαββατίου και Δορυμέδωντος τιμά σήμερα, 19 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Και οι τρεις Άγιοι, μαρτύρησαν επί βασιλέως Πρόβου και διοικητού Αντιοχείας Ηλιοδώρου (278 μ.Χ.). Όταν λοιπόν ο Τρόφιμος με το Σαββάτιο βρέθηκαν στην Αντιόχεια και είδαν τα πολυποίκιλα αμαρτωλά όργια που γίνονταν προς τιμήν του Απόλλωνα, δε συγκρατήθηκαν και αποδοκίμασαν δημόσια την αμαρτωλή αυτή παραφροσύνη.

 Βέβαια, γρήγορα συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο δικαστήριο. Θαρραλέα δήλωσαν πως είναι χριστιανοί. Τότε ο ηγεμόνας Ηλιόδωρος διέταξε και τους μαστίγωσαν ανελέητα. Τόσο, που οι σάρκες τους κόβονταν κομμάτια.
Εκεί ο Σαββάτιος άφησε την τελευταία του πνοή. Ο δε Τρόφιμος οδηγήθηκε σε άλλο σκληρότερο ηγεμόνα, το Διονύσιο Περώννιο.

Αυτός, αφού τον έγδαρε με σιδερένια νύχια, μισοπεθαμένο τον έριξε στη φυλακή. Εκεί τον επισκέφθηκε κάποιος, βουλευτής, ο Δορυμέδων, που είδε το μαρτύριό του και στερεώθηκε στην πίστη του Χρίστου. Όταν το έμαθε αυτό ο ηγεμόνας, βασάνισε σκληρά το Δορυμέδοντα. Έπειτα, έριξε και τους δύο τροφή στα θηρία, μέσα στο αμφιθέατρο.

Αλλά η πεινασμένη αρκούδα και η αιμοβόρα λεοπάρδαλη στάθηκαν στα πόδια τους σαν ήμερα αρνιά. Το ίδιο και το αγριεμένο λιοντάρι που ελευθέρωσαν αργότερα. Όταν λοιπόν είδαν ότι δεν τους άγγιξαν τα θηρία, αμέσως οι δήμιοι τους αποκεφάλισαν.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Την ακαθαίρετον, Τριάδος δύναμιν, ανθηφορήσαντες, Μάρτυρες ένδοξοι, εναπετέματε στερρώς, την άκανθαν της απάτης, Τρόφιμε μακάριε, Εκκλησίας εντρύφημα, Σαββάτιε πάνσοφε, Αθλητών εγκαλλώπισμα, και δόξα ευσεβών Δορυμέδον όθεν υμάς ανευφημούμεν.

Πόσο αξίζει η ψυχή σας;

 

Γερόντισσα Αγαθαγγέλη

-Θέλετε να μάθετε πόσο αξίζει η ψυχή σας; Ρωτήστε το δαίμονα που αγωνίζεται κάθε μέρα να σας την κλέψει.
-Ρωτήστε τον Χριστό που κατήλθε από τον ουρανό στη γη για να τη σώσει.
Εμείς πόσο την εκτιμάμε όταν:
Ο υπερήφανος την πουλάει για μια μάταια σκέψη.
'Ο φιλάργυρος για λίγο χρήμα.
'Ο ασελγής για μια στιγμή ηδονής.
Ο μέθυσος για ένα ποτήρι κρασί.
'Ο βλάσφημος για ένα ξέσπασμα θυμού.
Ο θυμώδης για ένα ξέσπασμα εκδίκησης.

Να πλουτίσουμε την ψυχή μας με προσευχή,μελέτη Αγίας Γραφής και τακτική Θεία κοινωνία...
'Είναι ανεκτίμητη η αξία της ψυχής.
Ας το αναγνωρίσουμε και ας εργαστούμε να αποκτήσουμε μία άγια χριστιανική ψυχή.

 Γερόντισσα Αγαθαγγέλη

Η πιο μεγάλη μάχη ήταν πάντα με τον εαυτό μας…

 

Η πιο μεγάλη μάχη  πάντοτε  ήταν με τον ίδιο τον εαυτό μας. Με τις κακές συνήθειες, όλες εκείνες που  κουβαλούσαμε μαζί παντού από πολύ παλιά. Και ας είναι γλυκές, ευχάριστες και θελκτικές, έστω κι ας ήταν δύσκολο να παραδεχτούμε, πως ήταν  πηγές για πολλά κακά.

Ελεύθεροι  δεν θα γίνουμε ποτέ, αν σ’ αυτές τις συνήθειες, αν στα πάθη, που αναγνωρίζει κανείς στον εαυτό του εν γυρίσει την πλάτη επιδεικτικά.

Μια ιστορία  αναφέρεται σε μια γυναίκα, που κάποτε έμενε με άλλους τρεις, έφευγε μακριά. Ένα σπίτι που οι κακές συνήθειες και τα πάθη που είχε , το οδήγησαν στα να καεί. Και λέει η ιστορία αυτή, πως η  γυναίκα αυτή έγινε στήλη άλατος. Δεν έκανε τίποτε κακό, παρά μόνο ήθελε να ρίξει μια τελευταία ματιά…

Πάντοτε αναρωτιόμουνα, γιατί αυτή η αδικία; Γιατί ενώ ήταν σώα τόσο κοντά και ασφαλής να φύγει. Γιατί να επιτραπεί να γίνει  στάχτη… Και θύμωνα για το άδικο πολύ…

Νομίζω όμως πως τώρα το κατάλαβα..

Πως δεν είχε πολεμήσει μέσα της τα πάθη  και πως μέσα της δεν παραδέχτηκε το κακό που είχε κάνει στο σπίτι της.

 Πως όσο μακριά κι αν πήγαινε το σπίτι με τα πάθη και τις κακές συνήθειές της θα το είχε στην καρδιά της, και πως ποτέ  ελεύθερη ξανά απο τα πάθη δεν θα μπορούσε  να είναι ποτέ.

Η πιο μεγάλη μάχη ήταν πάντα με τον εαυτό μας…

Ελευθέριος Ελευθεριάδης – Ψυχολόγος

Άγιος Νεκτάριος: “Σας συνιστώ να έχετε σε όλα διάκριση και φρόνηση. Ν’ αποφεύγετε τα άκρα”

 

Σᾶς συνιστῶ νὰ ἔχετε σὲ ὅλα διάκριση καὶ φρόνηση. Ν’ ἀποφεύγετε τὰ ἄκρα.

Οἱ αὐστηρότητες συμβαδίζουν μὲ τὰ μέτρα τῆς ἀρετῆς. Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει μεγάλες ἀρετὲς καὶ συναγωνίζεται μὲ τοὺς τέλειους, θέλοντας νὰ ζεῖ μὲ αὐστηρότητα, ὅπως οἱ ἅγιοι ἀσκητές, αὐτὸς κινδυνεύει νὰ ὑπερηφανευθεῖ καὶ νὰ πέσει.

Γί’ αὐτὸ νὰ πορεύεσθε μὲ διάκριση καὶ νὰ μὴν ἐξαντλεῖτε τὸ σῶμα μὲ ὑπέρμετρους κόπους. Νὰ θυμᾶστε πὼς ἡ ἄσκηση τοῦ σώματος ἁπλῶς βοηθάει τὴν ψυχὴ νὰ φτάσει στὴν τελειότητα, ἡ τελειότητα κατορθώνεται κυρίως μὲ τὸν ἀγώνα τῆς ψυχῆς.

Μὴν τεντώνετε περισσότερο ἀπὸ τὸ μέτρο τὴ χορδή. Νὰ ξέρετε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἐκβιάζεται στὶς δωρεές Του. Δίνει, ὅταν Αὐτὸς θέλει. Ὅ,τι παίρνουμε, τὸ παίρνουμε δωρεὰν ἀπὸ τὸ θεῖο ἔλεος.

Μὴ ζητᾶτε νὰ φτάσετε ψηλὰ μὲ μεγάλες ἀσκήσεις χωρὶς νὰ ἔχετε ἀρετές, γιατί κινδυνεύετε νὰ πέσετε σὲ πλάνη γιὰ τὴν ἔπαρση καὶ τὴν τόλμη σας.

Ὅποιος ἐπιζητεῖ θεία χαρίσματα καὶ ὑψηλὲς θεωρίες, ἐνῷ εἶναι ἀκόμα φορτωμένος μὲ πάθη, αὐτός, σὰν ἀνόητος καὶ ὑπερήφανος, πλανιέται. Πρῶτα ἄπ’ ὅλα ὀφείλει ν’ ἀγωνιστεῖ γιὰ τὴν κάθαρσή του.

Ἡ θεία χάρη στέλνει τὰ χαρίσματα σὰν ἀμοιβὴ σ’ ὅσους ἔχουν καθαριστεῖ ἀπὸ τὰ πάθη.

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

Η ΑΓΙΑ ΑΡΙΑΔΝΗ

 

---

Τη μνήμη της Αγίας Αριάδνης τιμά σήμερα, 18 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Η Αγία Αριάδνη αν και δούλα, ήταν ανώτερη και λαμπρότερη από πολλές κυρίες, δούλες των κοσμικών ματαιοτήτων και των γήινων μολυσμών.

 Η Αγία Αριάδνη έζησε στα χρόνια των βασιλέων Αδριανού και Αντωνίνου (117 – 139 μ.Χ.), και έγινε χριστιανή στη πόλη των Προμισέων (ή Πρυμνησού) στο θέμα της Φρυγίας Σαλουταρίας. Όταν το πληροφορήθηκε ο αφέντης της Τέρτυλος, ένας από τους ισχυρότερους πρόκριτους της πόλης, την πίεζε να επανέλθει στην ειδωλολατρία.

Εκείνη όμως επέμενε στην χριστιανική ομολογία της, και στάθηκε αδύνατο να την πείσουν να θυσιάσει στα είδωλα, κατά την ήμερα μάλιστα που γιόρταζε τα γενέθλιά του ο γιος του κυρίου της. Τότε την έδειραν σκληρά και τη βασάνισαν για πολύ, αφού έγδαραν τις σάρκες της με σιδερένια νύχια.

Για να αποφύγει περισσότερες πιέσεις, εγκατέλειψε το σπίτι του κυρίου της. Και ενώ την καταδίωκαν, έπεσε σε γκρεμό όπου και βρήκε τον θάνατο. Άλλες Συναξαριστικές πηγές, αναφέρουν ότι η ίδια η μάρτυς, παρεκάλεσε τον Θεό να ανοίξει μία πέτρα και να την δεχθή στην ρωγμή της. Εκεί μέσα η Αριάδνη ευχαριστώντας τον Θεό παρέδωσε το πνεύμα της. Τους διώκτες της θανάτωσαν με δόρατα άγγελοι Κυρίου.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Τη του Χριστού κυβερνωμένη παλάμη, ουκ εδουλώθης την ψυχήν Αριάδνη, αλλά ελευθέρα γνώμη ηνδραγάθησας, πάσαν γαρ επίνοιαν, του εχθρού καθελούσα, στέφος χαριτόπλοκον, εκ Θεού εκομίσω, ον εκδυσώπει Μάρτυς εκτενώς, ελεηθήναι, τους σε μακαρίζοντας.

Πίστη,Ελπίδα και Αγάπη...

Ἡ Π ί σ τ η  μπορεῖ  νά  ἐπιτελέσει  τά  πάντα.
Ἡ  Ἐ λ π ί δ α  περικυκλώνει  τό  ἔλεος  τοῦ  Θεοῦ  καί
ἡ  Ἀ γ ά π η  δέν  χάνεται  ποτέ ...

Η φροντίδα του ανθρώπου

 

Γέροντας Θεοδόσιος Δαμβακεράκης

«Ο άνθρωπος πρέπει να φροντίζει να κάνει το καλό μέχρι να πεθάνει. Να κάνει το καλό, το καλό, νόμο δεν έχει. Μα θα πεθάνεις αύριο;

Κάνε ένα καλό. Κάνε μια προσευχή. Λες ότι θα πεθάνεις αύριο, φύτευσε σήμερα δυο ελιές, κάνε κάτι να μείνει, κάνε το καλό.

Και ο Κύριος εδίδασκε μέχρι που σταυρώθηκε. Και εμείς μέχρι να υπάρχουμε, πρέπει να κάνουμε το καλό.

Σήμερα μπορούσες να κάνεις ένα καλό και δεν το έκανες. Γιατί;

Μπορούσες να μη το κάνεις και το έκανες, γιατί το έκανες; Είπες ένα ψέμα, ενώ μπορούσες να μη το πεις.

Εάν λοιπόν γνωρίσεις τον εαυτό σου κατά βάθος, δεν μπορεί ποτέ ο διάβολος να εισχωρήσει ούτε από κάποιο παραθυράκι, αν και αυτός μπαίνει από την πόρτα, γιατί;

Επειδή ο Κύριος έχει ανοιχτές τις αγκάλες Του, ανοιχτές τις Πύλες του Παραδείσου και μας περιμένει, είναι εύκολο να σωθούμε.

Έχομε όμως αδυναμίες και στενοχωρούμεθα π.χ αν θα πεθάνει ο πατέρας μας, η μητέρα μας, το παιδί μας.

Αυτά θα γίνουν, γιατί πρέπει να γίνουν. Αν δεν πεθάνουμε πως θα σωθούμε;

Πως θα πάω στον Παράδεισο; Γι’ αυτό να μη στεναχωρούμεθα, αλλά να φροντίζουμε να κάνουμε το καλό.

Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένο»

Άγιος Πορφύριος:“Να κάνετε μετάνοιες”

 

Οι μετάνοιες είναι εκούσια θυσία

Συνιστούσε της γονυκλισίας κατά δύναμη, στην προσευχή.

Έλεγε: ”Να κάνετε όσες μετάνοιες μπορείτε στην προσευχή.

Έστω και αν αυτό σας κουράζει.

Όταν η προσευχή συνοδεύεται από εκούσια θυσία, γίνεται πιο ευάρεστη στο Θεό και πιο αποτελεσματική”.

Αντί μετανοιών

Είπε ο Γέροντας

Εδώ και λίγο καιρό μου έφεραν ένα ποδήλατο για να ασκούμαι μέσα στο κελί μου.

Ρώτησα και τον καρδιολόγο. Μου είπε, είναι καλό για την καρδιά μου, να ασκούμαι με ρέγουλα.

Το πρωί ξυπνώ από τις δύο, τις τρεις η ώρα. Έχει διαβεί ο νους μου και προσεύχομαι.

Ύστερα, αντί μετανοιών ασκούμαι στο ποδήλατο και λέγω συνέχεια την ευχή”.

H ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΘΥΓΑΤΕΡΕΣ ΑΥΤΗΣ ΑΓΑΠΗ,ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ

 

 

---

Τη μνήμη της Αγίας Σοφίας και των θυγατέρων αυτής, Πίστης, Ελπίδας και Αγάπης τιμά σήμερα, 17 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Η Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού (117 – 138 μ.Χ.). Οι τρεις θυγατέρες της Αγίας Σοφίας, πήραν τα ονόματα τους από το χωρίο της Καινής Διαθήκης: «νυνί δέ μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τά τρία ταύτα, μείζων δέ τούτων η αγάπη.» ( Α’ Κορινθίους. 13:13).

 Η Αγία Σοφία, τίμια και θεοσεβής γυναίκα, γρήγορα χήρεψε και με τις τρεις κόρες της ήλθε στη Ρώμη. Εκεί καταγγέλθηκαν ως φημισμένες χριστιανές. Τότε ο αυτοκράτορας πληροφορήθηκε ότι οι τέσσερις γυναίκες ήταν χριστιανές και διέταξε να τις συλλάβουν.

Αφού απομόνωσαν τη μητέρα, άρχισαν να ανακρίνουν τις κόρες. Πρώτη παρουσιάστηκε στο βασιλιά η δωδεκάχρονη Πίστη. Με δελεαστικούς λόγους ο Ανδριανός προσπάθησε να πείσει την Πίστη να αρνηθεί το Χριστό και θα της χορηγούσε τα πάντα, για να ζήσει ευτυχισμένη ζωή, αλλά αντιμετώπισε το άκαμπτο φρόνημα της νεαρής.

Τα λόγια της Αγίας Γραφής αποτέλεσαν δυναμική απάντηση της Πίστης: «εν πίστει ζώ τή τού υιού τού Θεού τού αγαπήσαντός με καί παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού» (Γαλ. 2: 20) δηλαδή «ζω εμπνεόμενη από την πίστη μου στον Χριστό, που με αγάπησε και έδωσε τον εαυτό Του για τη σωτηρία μου». Τότε, μετά από βασανιστήρια, την αποκεφάλισαν.

Επίσης με τα λόγια της Αγίας Γραφής απάντησε και η δεκάχρονη Ελπίδα, όταν τη ρώτησαν αν αξίζει να υποβληθεί σε τέτοια βασανιστήρια: «ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι, ός εστι σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών» (Α΄ Τιμοθ. 4:10). Δηλαδή, «ναι, διότι έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας στον ζωντανό Θεό, που είναι σωτήρ όλων των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των πιστών». Αμέσως τότε και αυτή αποκεφαλίστηκε.

Αλλά δεν υστέρησε σε απάντηση και η εννιάχρονη Αγάπη. Είπε ότι η ύπαρξή της είναι στραμμένη «εις τήν αγάπην τού Θεού καί εις τήν υπομονήν τού Χριστού» (Β’ Θεσσαλ. 3: 5). Βέβαια δεν άργησαν να αποκεφαλίσουν και αυτή.

Περήφανη για τα παιδιά της η Σοφία, ενταφίασε με τιμές τις κόρες της και παρέμεινε για τρεις μέρες στους τάφους τους, παρακαλώντας το Θεό να την πάρει κοντά του. Ο Θεός άκουσε την προσευχή της και η Σοφία παρέδωσε το πνεύμα της δίπλα στους τάφους των παιδιών της.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Ως ελαία κατάκαρπος ανεβλάστησας εν ταίς αυλαίς του Κυρίου, Σοφία μάρτυς σεμνή, και προσήγαγες Χριστώ καρπόν ηδύτατον τους της νηδύος σου βλαστούς, δι’ αγώνων ευαγών, Αγάπην τε και Ελπίδα συν τη θεόφρονι Πίστει, μεθ’ ων δυσώπει υπέρ πάντων ημών.

Συγχαρητήρια Μητροπολίτη Πειραιώς στον νέο Ηγούμενο του Σινά

Ἡ καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς ἀναπέμπει χαριστήριον αἶνον πρός τόν ἐν Τριάδι Πανάγιον Θεόν, τήν Ἁγίαν Ἔνδοξον Παρθενομάρτυρα καί Νύμφην τοῦ Χριστοῦ, Αἰκατερίναν τήν Πάνσοφον, τούς ἐν Σινᾷ, Φαράν καί Ραϊθῷ ἐναθλήσαντας καί ἐνασκηθέντας Ὁσιάθλους καί Ὁσίους Πατέρας, διά τήν θαυμαστήν ἔκβασιν τῆς σοβούσης πνευματικῆς καί κανονικῆς κρίσεως ἐν τῇ Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῇ Σινᾶ, Φαράν καί Ραϊθώ καί τῇ Μεγαλωνύμῳ καί περιπύστῳ Βασιλικῇ Ἱ. Μονῇ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ, μέ τήν ὁμόφωνον ἐκλογήν τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιμ. κ. Συμεών (Παπαδοπούλου), ὡς νέου Ἀρχιεπισκόπου Σινᾶ, Φαράν καί Ραϊθώ καί Καθηγουμένου τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης.

Ὁ Θεοφιλέστατος ἐψηφισμένος Ἀρχιεπίσκοπος καί Καθηγούμενος, κ. κ. Συμεών, τυγχάνει πνευματικόν ἔκγονον τοῦ ἐν οὐρανοῖς αὐλιζομένου, ἁγίου καί ἀοιδίμου Μητροπολίτου Καστορίας, κυροῦ Γρηγορίου (Παπουτσοπούλου), τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Σάμου καί Ἰκαρίας κυροῦ Παντελεήμονος (Μπαρδάκου) καί τῆς καθ’ ἡμᾶς Θεοσώστου Μητροπόλεως Πειραιῶς, μετέχει τῆς θύραθεν ἐπιστήμης τῆς Φιλολογίας, ὡς κράτιστος Φιλόλογος, καί τῆς ἱερᾶς ἐπιστήμης τῆς Θεολογίας καί κοσμεῖται μέ ἀδαμάντινον χαρακτῆρα, ἀκραιφνέστατον Ὀρθόδοξον ἦθος καί ἀδιάπτωτον εὐαγγελικόν βίωμα, διακονῶν τό Εὐαγγέλιον καί τήν Ἁγιωτάτην ἡμῶν Ἐκκλησίαν μετά πολλῆς ἐπιγνώσεως, ὑπηρετήσας καί ὡς Δικαῖος εἰς τήν Ἱ. Βασιλικήν Μονήν τῆς Ἁγ. Αἰκατερίνης τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ. Διακρίνεται καί διά τήν φιλανθρωπικήν του διακονίαν διά τοῦ Ἱεραποστολικοῦ καί Φιλανθρωπικοῦ Ἱδρύματος «Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ» καί διά τῆς ὁμοφώνου ἐκλογῆς του καί τῆς ἐξαιρέτου προσωπικότητός του, ἐγγυᾶται τήν ὑπέρβασι τῶν ἀναφυέντων σοβαρῶν κανονικῶν καί νομικῶν προβλημάτων διά τά ὁποῖα ἀπαιτεῖται ἰσχυρά πολιτική καί νομική παρέμβασις.

Ὁ εὐαγής Κλῆρος καί ὁ φιλόχριστος Λαός τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητροπόλεως εὔχεται εἰς τόν Θεοφιλέστατον Ἐψηφισμένον Ἀρχιεπίσκοπον Σινᾶ, Φαράν καί Ραϊθώ καί Καθηγούμενον τῆς Ἱ. Βασιλικῆς Μονῆς Ἁγ. Ἀικατερίνης Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ, κ.κ. ΣΥΜΕΩΝ, πᾶσαν παρά τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου ἐνδυνάμωσι καί κραταίωσι ἐν πᾶσιν.

Οι τρείς εκπλήξεις!!!

 

Ο μακαριστός γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος έλεγε ότι στη βασιλεία των ουρανών θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τρεις εκπλήξεις.

1η έκπληξη: Θα δούμε ανθρώπους στον παράδεισο, που δεν περιμέναμε να βρίσκονται εκεί.

2η έκπληξη: Δεν θα δούμε πολλούς, που ήμασταν βέβαιοι ότι άξιζαν τον παράδεισο.

3η έκπληξη: Αν εμείς είμαστε στον παράδεισο θα διερωτόμαστε: «Τί έκανα και κέρδισα τον παράδεισο;».

Ξέρεις… Όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ, πως χωρίς Σταυρό, τίποτα δεν γίνεται….

 

Ξέρεις…

Όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ, πως χωρίς Σταυρό, τίποτα δεν γίνεται….

Χωρίς Σταυρό, όλα μένουν πίσω…

Άνθρωπος που δεν κουβάλησε στην πλάτη του Σταυρό, δεν έμαθε να νιώθει τον πόνο του διπλανού.

Άνθρωπος που δεν κουβάλησε στην πλάτη του Σταυρό, δεν δοκίμασε ποτέ στην πράξη τα «όριά» του.

Άνθρωπος που δεν κουβάλησε στην πλάτη του Σταυρό, δεν έμαθε να αγαπά… Εύκολα αγαπά κανείς όταν δεν έχει κόστος…

Άνθρωπος που δεν κουβάλησε στην πλάτη του Σταυρό, δεν έμαθε κόντρα να πηγαίνει στης εποχής το ρεύμα…

Όπως το σώμα, χρειάζεται γυμναστική για να είναι υγιές, έτσι και η Ψυχή, χρειάζεται την σταυρική πορεία…

Βαριά πολλές φορές… Ασήκωτη.

Μη με ρωτάς «γιατί;».

Αυτά ο Θεός τα ξέρει…

Αυτό που ξέρω εγώ, είναι πως χωρίς Σταυρό, τίποτα δεν γίνεται. Χάνεται ο Άνθρωπος.

Αυτό που ξέρω εγώ, είναι πως χωρίς Σταυρό, Ανάσταση δεν γεύτηκε κανένας…

Χρόνια πολλά αδελφοί.

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

Η ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ

  

---

Τη μνήμη της Αγίας Ευφημίας τιμά σήμερα, 16 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Η Αγία Ευφημία έζησε και μαρτύρησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Γεννήθηκε στη Χαλκηδόνα από οικογένεια θεοσεβή και ευγενική. Οι γονείς της Ψιλόφρων και Θεοδωριανή φρόντισαν ώστε η Θυγατέρα τους να αναπτύξει κάθε χριστιανική αρετή.

 Η Ευφημία εξελίχθηκε σε άνθρωπο με σπάνια χαρίσματα και δυνατό χριστιανικό φρόνημα, το οποίο επέδειξε όταν ο ειδωλολάτρης ανθύπατος της Μικράς Ασίας Πρίσκος διέταξε να παρευρεθούν όλοι οι κάτοικοι της Χαλκηδόνας σε γιορτή, την οποία οργάνωνε προς τιμή του θεού των ειδωλολατρών Άρη.

Τότε η Ευφημία αποφάσισε μαζί με άλλους χριστιανούς να απέχει από τη γιορτή των ειδωλολατρών και για το λόγο αυτό συνελήφθη και φυλακίσθηκε.

Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της οι εχθροί του Χριστού προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να πείσουν την Αγία να αρνηθεί την πίστη της και να ασπασθεί τα είδωλα.

Όταν συνειδητοποίησαν πως η Ευφημία δεν επρόκειτο να αλλάξει την πίστη της με τους λόγους, τη βασάνισαν φριχτά. Όμως με τη Θεία Χάρη, η Αγία δεν έπαθε τίποτα από τα βασανιστήρια. Τελικά οι δήμιοι, την έριξαν σε άγρια θηρία και η Ευφημία βρήκε το θάνατο από μία αρκούδα.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Τω θείω έρωτι, Λαμπρώς αθλήσασα, εις oσμην έδραμες, Χριστού πανεύφημε, οία νεάνις παγκαλής, και Μάρτυς πεποικιλμένη, όθεν εισελήλυθας, εiς παστάδα ουράνιον, κόσμω διανέμουσα, ιαμάτων χαρίσματα, και σώζουσα τους σοι εκβοώντας, χαίροις θεόφρον Ευφημία.

Νοσταλγία: Πως ήταν τα παλιά σχολεία

 

Έγχρωμες κιμωλίες δεν υπήρχαν ακόμα. Πάνω στην έδρα εκτός από το τετράδιο με τις σημειώσεις του δασκάλου και τα σχετικά βιβλία, ήταν ακουμπισμένη και η τσάντα του δασκάλου, όσοι διέθεταν ήταν αρχικά πάνινη σαν βούργια, και αργότερα δερμάτινη παρόμοια με εκείνη του ταχυδρόμου.

Στην αίθουσα της τάξης, και όχι πάντα σε όλες, υπήρχε τότε το γνωστό «βάθρο», το οποίο ήταν στη πραγματικότητα ένα ξύλινο κασόνι  2 x 2, κατασκευασμένο  με πλατιές σανίδες και μισό μέτρο ύψος. Φυσικά αν υπήρχε η δυνατότητα να υπάρχει και αυτό! Η κατασκευή του  βάθρου  ήταν γερή, γιατί έπρεπε αφενός να στηρίξει την έδρα με το δάσκαλο, αλλά παράλληλα να έχει και αρκετό ύψος, για να βλέπουν άνετα το δάσκαλο από κάτω όλοι οι μαθητές, ακόμα και  εκείνοι στα τελευταία θρανία. Εκείνος φυσικά ήταν καθισμένος  σε μία απλή ξύλινη καρέκλα πίσω από την «έδρα», και από εκεί παρέδιδε το μάθημά του.

Η δε έδρα κι αυτή ήταν ένα πολύ απλό ξύλινο τραπεζάκι με τέσσερα πόδια, και ήταν  ένα μέτρο επί 60 εκατοστά.  Το τραπέζι – έδρα αυτό σε πολλές περιπτώσεις είχε και ένα συρτάρι προς τη μεριά που καθόταν ο δάσκαλος,  με τα απαραίτητα αντικείμενα χρήσιμα του δασκάλου, τεφτέρια, μολύβια, το απουσιολόγιο, η γόμα ( κόλλα) λαστιχίδες (σβήστρες), εφεδρικές κιμωλίες  κλπ

Ο κοντυλοφόρος η πένα και το μελανοδοχείο

Υπήρχε επίσης  επάνω στην έδρα  το «μελανοδοχείο» με τον «κοντυλοφόρο» που στην άκρη του  είχε τη μεταλλική «πέννα» σαν ανταλλακτικό, το οποίο άλλαζε, όταν η πέννα στράβωνε. Αυτήν είχαν και οι μαθητές των μεγαλυτέρων τάξεων.  Ο κοντυλοφόρος αρχικά ήταν ξύλινος, και αργότερα πλαστικός  ή μεταλλικός. Παλιά μέχρι το ’62 περίπου, στα περισσότερα σχολεία της επαρχίας δεν υπήρχαν τα στυλό με την μπίλια στη μύτη. Στις μεγάλες πόλεις ίσως υπήρχαν από το ’60 και μετά.   Το μελανοδοχείο  περιείχε το μαύρο μελάνι , ήταν γυάλινο και τετράγωνο ή μακρόστενο, και το καπάκι του επίσης ήταν γυάλινο.

Τα παιδιά που είχαν μελανοδοχείο με την πέννα, σε κάθε γράμμα τη βουτούσαν  στο μελάνι, την τίναζαν λίγο στο πλάι  και έγραφαν. Ήταν επίπονη εργασία, ειδικά στα μικρότερα παιδιά μέχρι να συνηθίσουν.  Συνήθως  τα παιδιά το μελανοδοχείο το έβαζαν σε ειδικό τσαντάκι και το κρέμαγαν στη πλάτη. Πέννες τότε υπήρχαν διαφόρων ειδών. Εκείνες που έγραφαν χονδρά γράμματα, που λεγόταν και «χήνες», επειδή η μύτη τους κι αυτή ήταν πλατειά σαν τη μύτη της  χήνας. Υπήρχαν και οι  λεπτές πέννες που έγραφαν ψιλά γράμματα, και  μια τέτοια πέννα λεγόταν  «λεπτομυτάς».  Υπήρχε  επίσης η «πέννα του Χί», που είχε ένα Χ στη ράχη της, και «πέννα του πετεινού» που η μύτη της έμοιαζε με τη μύτη του πετεινού». Και αυτές είχαν να κάμουν με χονδρά ή ψιλά γράμματα.

Χρηστοί και άχρηστοι

 

Του π. Δημητρίου Μπόκου

Πρότυπο του ανθρώπου, αιώνιο και αμετάβλητο, αποτελεί ο Θεός. Όταν ο Χριστός μας παρακινεί σε κάτι, το κάνει για να μας φέρει πιο κοντά στο «καθ’ ομοίωσιν».

Κυρίως και κατά εξαίρετο τρόπο ο Θεός προβάλλεται ως η τέλεια εικόνα της αγάπης, προς την οποία καλείται να συμμορφώσει εαυτόν και ο άνθρωπος. «Έσεσθε υιοί του Υψίστου, (δι)ότι αυτός χρηστός εστιν επί τους αχαρίστους και πονηρούς» (Κυριακή Β΄ Λουκά).

Ο Χριστός μιλάει για μια αγάπη που δεν είναι επιλεκτική, όπως συνήθως συμβαίνει σε μας. Εμείς αγαπάμε τους φίλους και μισούμε τους εχθρούς μας.

Στην καλύτερη περίπτωση, λέμε συνήθως ότι δεν μισούμε, αλλά αγνοούμε όσους δεν μας αρέσουν.

Και μάλιστα αυτό το τελευταίο, η υπεροπτική μας αδιαφορία γι’ αυτούς, θεωρείται και πνευματική κατάσταση, αφού έχουμε την «ανωτερότητα» να μην προβαίνουμε απέναντί τους σε εχθρικές ενέργειες, αντίστοιχες προς τις τυχόν δικές τους προς εμάς.

Το να μην ανταποδίδουμε όμως το κακό είναι μια λειψή, μια παθητική αρετή. Το μισό από αυτό που μας ζητάει ο Χριστός. Το άλλο μισό είναι να αγαπήσουμε τον εχθρό μας και μάλιστα να δείξουμε έμπρακτα την αγάπη μας, να του κάνουμε καλό.

Η αγάπη είναι μια ενεργητική κατάσταση, η ουσιαστική ολοκλήρωση της εντολής του Θεού.

Πρότυπο για μας ο Θεός είναι κυρίως στο σημείο αυτό, γιατί είναι χρηστός απέναντι στους εχθρούς του. Μπορεί να εχθρεύονται πολλοί τον Θεό, αλλά ο Θεός δεν βλέπει πουθενά εχθρούς. Ευεργετεί και ωφελεί πονηρούς και αγαθούς.

Η φιλανθρωπία του αγκαλιάζει αδιακρίτως τους πάντες. Με την απλόχερη προσφορά του «τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος». Είναι γεμάτος χρηστότητα, δηλαδή καλοσύνη, αγάπη, αγαθότητα για όλους.

Καμμιά κακία για κανένα πλάσμα του δεν βρίσκει έδαφος μέσα του. Η αγάπη του εκχέεται σε όλα τα έργα του. «Χρηστός Κύριος τοις σύμπασι και οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα έργα αυτού» (Ψαλμ. 103, 28. 144, 9).

Μας θέλει όλους κοντά του. Το αν θα απωλεσθούν διαπαντός κάποια από τα πλάσματά του, θα οφείλεται σε δική τους ελεύθερη και αμετάκλητη επιλογή. Όχι σε κάποια κακία ή τιμωρία του Θεού.

Κατά το πρότυπο λοιπόν αυτό του ουράνιου Πατέρα μας οφείλουμε να γινόμαστε κι εμείς χρηστοί. Γεμάτοι αγαθότητα και αγάπη, χρήσιμοι για όλους, ιδιαίτερα για τους εχθρούς μας. Να μεταφέρουμε στους ανθρώπους τον τρόπο του Θεού.

Την εικόνα της παράξενης και ανεξήγητης αυτής αγάπης, που εκτείνεται χωρίς διάκριση σε φίλους και εχθρούς, χωρίς να ζητάει ανταπόδοση.

Να γίνουμε ονήσιμοι, ευεργετικοί δηλαδή και ωφέλιμοι. Σκεύη εκλογής, όπως ο Παύλος, γεμάτοι με τη χάρη της αγάπης του Θεού, εύχρηστοι στο έργο της σωτηρίας όλων. Χωρίς την αγάπη αυτή καταντούμε άχρηστοι για τον Χριστό, όσες άλλες αρετές και αν έχουμε.

Ο Φιλήμων, μαθητής του Παύλου, είχε δούλο τον Ονήσιμο. Αυτός, παρά το όνομά του, κατάντησε ένας άχρηστος δούλος. Έκλεψε από τον κύριό του χρήματα και εξαφανίστηκε.

Όμως η ανεξιχνίαστη βουλή του Θεού τον έφερε στη Ρώμη, στα πόδια του φυλακισμένου Παύλου. Κοντά του ο Ονήσιμος ανέκτησε την αξία του ονόματός του. Έγινε Χριστιανός. Κατανόησε τη σημασία της αγάπης του Θεού. Μετανόησε και επέστρεψε στο αφεντικό του.

Ο Παύλος έγραψε στον Φιλήμονα: «Δέξου αυτόν που κάποτε σου ήταν άχρηστος, αλλά τώρα έγινε εύχρηστος και σε σένα και σε μένα… Που από δούλος έγινε αδελφός αγαπητός» (Φιλήμ. 11. 16).

Μας γοητεύει καθόλου εμάς αυτή η αλλαγή; Από άχρηστοι να γινόμαστε χρηστοί;

O AΓΙΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Νικήτα του Γότθου τιμά σήμερα, 15 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Νικήτας κατάγοταν από το έθνος των Γότθων, που είχαν εγκατασταθεί πέραν του Ίστρου ποταμού (Ίστρος, κατά τον Γεωγράφο Mελέτιο, καλείται ο ποταμός Δούναβις από το σημείο που ενώνετε με τον ποταμό Σαύο μέχρι την Μαύρη Θάλασσα ή κατ’ άλλους από την Aξιούπολη και κάτω, μέχρι τις εκβολές του.), στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

 Από παιδί ο Νικήτας διδάχθηκε την αγία πίστη από το Γότθο επίσκοπο Θεόφιλο, ο όποιος συχνά υπενθύμιζε στο Νικήτα τα λόγια του Απ. Παύλου: «ένε εν οις έμαθες… από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας, τα δυνάμενα σε σοφίσαι εις σωτηρίαν διά πίστεως της εν Χριστώ Ιησού» (Β’ πρός Τιμόθεον, γ’ 14-15).

Δηλαδή, μένε ακλόνητος σ’ εκείνα που έμαθες. Από μικρό παιδί γνωρίζεις τις Άγιες Γραφές, που μπορούν να σου μεταδώσουν την αληθινή σοφία, που οδηγεί στη σωτηρία δια μέσου της πίστεως στον Ιησού Χριστό. Και έτσι έγινε.

Όταν ο ηγεμόνας Αθανάριχος συνέλαβε το Νικήτα και τον απείλησε για να αρνηθεί το Χριστό, αυτός έμεινε αμετακίνητος σ’ αυτά που έμαθε από παιδί. Ομολόγησε με θάρρος το Χριστό μπροστά στον ηγεμόνα, ο όποιος όταν τον άκουσε εξαγριώθηκε πολύ.

Διέταξε αμέσως και του έσπασαν τα κόκαλα με τον πιο φρικτό τρόπο. Άλλα το μίσος των Βαρβάρων ήταν τόσο, ώστε μετά τον έριξαν στη φωτιά, όπου βρήκε το θάνατο. Η φωτιά, όμως, με τη θεία θέληση σεβάστηκε το λείψανο του. Το πήρε κάποιος ευσεβής χριστιανός και το διαφύλαξε σε θήκη.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Νίκην έστησας, κατά της πλάνης, νίκης είληφας, άφθαρτον γέρας, επαξίως Νικήτα φερώνυμε, συ γαρ νικήσας εχθρών την παράταξιν, διά πυρός τον αγώνα ετέλεσας. Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Νέος Ηγούμενος στην Ι.Μ. Σινά ο Αρχιμανδρίτης Συμεών Παπαδόπουλος

 Romfea.gr

---

Στην εκλογή νέου Ηγουμένου προχώρησε σήμερα, Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2025 η Σιναϊτική Αδελφότητα μετά την παραίτηση του Αρχιεπισκόπου Δαμιανού.

Σύμφωνα με πληροφορίες η Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης Σινά, εξέλεξε τον Αρχιμανδρίτη Συμεών Παπαδόπουλο.

Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι η εκλογή ήταν σχεδόν ομόφωνη, αφού ο νέος Ηγούμενος έλαβε 19 ψήφους.

Δεν είναι το ”τι” και το ”πώς”αλλά το Ποιος και το γιατί στέκουν πάνω στον Σταυρό..

 

Η παγκόσμιος ύψωσις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού…..

Γιατί τον τρέμει και τον φθονεί τόσο ο διάβολος(και οι υπηρέτες του……. ένσαρκοι και άσαρκοι);

Δεν είναι το υλικό της φύσης, το ξύλο, ούτε το σχήμα, που ένα κάθετο και οριζόντιο τμήμα τέμνονται στο κέντρο …..

Δεν είναι το ”τι” και το ”πώς”αλλά το Ποιος και το γιατί στέκουν εκεί πάνω…..
……ο Θεάνθρωπος κι από αγάπη!

Να Τον φοράμε λοιπόν,να Τον κάνουμε μα το κυριότερο να Τον ανεβαίνουμε εμείς
και όχι να καρφώνουμε εκεί τους άλλους με τα ασταύρωτα πάθη μας……

Ο Σταυρός είναι η καθημερινή απάντηση του Θεού στην τραγωδία κι απόγνωση του ανθρώπου που αμαρτάνει.

Είναι το θαύμα της αγάπης ενός Θεού που περιμένει σταυρωμένος καρτερικά να μας σώσει…..

π. Ιωάννης Παπαδημητρίου

ΤΑ ΤΡΙΑ ΞΥΛΑ

 «Μή τήν πικρίαν την τοῦ ξύλου ἐάσας ἀναιρέσιμον Κύριε, διά Σταυροῦ τελείως ἐξἠλειψας. Ὅθεν και ξύλον ἔλυσε ποτέ, πικρίαν ὑδάτων Μεῤῥᾶς, προτυποῦν τοῦ Σταυροῦ την ἐνέργειαν. Ἥν πᾶσαι αἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν μεγαλύνουσιν» (Τροπάριο από την Θ’ Ωδή του Κανόνος του Όρθρου της εορτής της  Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού)

«Την πικρή γεύση του απαγορευμένου καρπού δεν επέτρεψες, Κύριε, να γίνει θανατηφόρα για τον άνθρωπο, αλλά με τον Σταυρό Σου τελείως την εξάλειψες. Γι’αυτό και κάποτε ένα ξύλο διέλυσε την πίκρα του νερού της Μερράς, προτυπώνοντας τη δύναμη του ξύλου του Σταυρού. Αυτή τη δύναμη όλες οι ουράνιες Δυνάμεις δοξολογούν» (μετάφραση Ανθούσης Μοναχής) 

            Τρία ξύλα θυμόμαστε στην εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Το πρώτο ξύλο είναι το ξύλο του δέντρου του Παραδείσου, αυτού της γνώσης του καλού και του πονηρού, από το οποίο ο άνθρωπος τρώγοντας αρνήθηκε τη σχέση του με τον Θεό, ώστε να πορεύεται προς την ομοίωση, τη θέωση, μαζί  με τον Θεό, και διάλεξε την αυτοθέωση, τον πνευματικό θάνατο του «εγώ είμαι θεός», με ό,τι αυτό συνεπάγεται: μία πρόοδο που νικιέται από τον θάνατο, μία πρόοδο που είναι δεμένη με τον θάνατο. Το δεύτερο ξύλο είναι αυτό που έριξε ο Μωυσής στον τόπο της Μερράς, εκεί όπου το νερό ήταν πικρό και ο λαός διψασμένος. Ένα κομμάτι ξύλο ήταν αρκετό για να μεταβάλει το πικρό σε γλυκύ, καθότι ο Μωυσής πίστεψε στον λόγο του Θεού. Το τρίτο ξύλο είναι αυτό του Σταυρού, εκεί όπου ο Χριστός έδειξε υπακοή στον Θεό μέχρι θανάτου, εκεί όπου ο πονηρός νικήθηκε οριστικά, διότι δεν μπορεί να συκοφαντήσει τον Θεό ότι εγκατέλειψε τον άνθρωπο μόνο του στον θάνατο, εκεί όπου οι αμαρτίες μας νικήθηκαν και νικιούνται διά της αγάπης και της ανάστασης.

            Τα τρία ξύλα ας τα θυμόμαστε στη ζωή μας. Το πρώτο, διότι ζούμε συνέχεια τον πειρασμό της αυτοθέωσης, όχι μόνο μέσα από τα επιτεύγματά μας, αλλά μέσα από την επιθυμία μας εμείς να είμαστε το κριτήριο και το κέντρο για κάθε απόφαση, για κάθε σχέση, για κάθε περίσταση. Το δεύτερο, διότι λίγη πίστη αρκεί για να μεταβάλει την πικρίλα της ζωής, της αμαρτίας, της δοκιμασίας σε ξεδίψασμα από τη βεβαιότητα ότι ο Θεός αγαπά και δεν ξεχνά. Το τρίτο, επειδή στους δικούς μας σταυρούς δεν είμαστε μόνοι. Στα δικά μας πάθη και λάθη υπάρχει η άφεση. Επειδή τελικά η μοναξιά του όποιου θανάτου δεν είναι πραγματικότητα, καθώς όποιος ακούει τον Θεό και τον ζει στη σχέση με τον Χριστό της Εκκλησίας κι αν πεθάνει, θα ζήσει!

            Χρόνια πολλά κι ευλογημένα! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Η ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταύρου: Η εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης καθιερώθηκε ίσως από τον ίδιο τον Μέγα Κωνσταντίνο, κατά προτροπή προφανώς της μητέρας του Αγίας Ελένης, αμέσως μετά την εύρεση του Τιμίου Ξύλου στα Ιεροσόλυμα, γύρω στο 330.

Η τιμή προς τον Τίμιο Σταυρό ανάγεται στους αποστολικούς χρόνους.
Στις 14 Σεπτεμβρίου σύμπασα η Ορθοδοξία τιμά τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως το «καύχημά» Της και η «δόξα» Της. Η εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης καθιερώθηκε ίσως από τον ίδιο τον Μέγα Κωνσταντίνο, κατά προτροπή προφανώς της μητέρας του αγίας Ελένης, αμέσως μετά την εύρεση του Τιμίου Ξύλου στα Ιεροσόλυμα, γύρω στο 330.

Η τιμή προς τον Τίμιο Σταυρό ανάγεται στους αποστολικούς χρόνους. Οι επιστολές του αποστόλου Παύλου είναι γεμάτες από χωρία στα οποία εξαίρεται ο ρόλος του Σταυρού για τη σωτηρία του κόσμου.

Το γεγονός ότι οι κατακόμβες είναι γεμάτες από χαραγμένους σταυρούς αποδεικνύει ότι οι διωκόμενοι χριστιανοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους τύπους του αδίκως παθόντος Κυρίου Ιησού Χριστού. Το ιερό αυτό σύμβολο τους εμψύχωνε και τους έδινε τη δύναμη του μαρτυρίου.

Η θαυματοποιός δύναμη του Σταυρού

Η δύναμη του Τιμίου Σταυρού φάνηκε στο θαυμαστό όραμα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, στα 312, ενώ βάδιζε εναντίον του Μαξεντίου κοντά στη Ρώμη. Οι ιστορικοί της εποχής αναφέρουν ότι ο αυτοκράτορας είδε στον ουρανό, ημέρα μεσημέρι, το σημείο του σταυρού, σχηματισμένο με αστέρια, και την επιγραφή «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ», επίσης σχηματισμένη με αστέρια.

Ήταν η 28η Οκτωβρίου 312. Από εκείνη την ώρα έδωσε διαταγή το σημείο αυτό να γίνει το σύμβολο του στρατού του. Ο εχθρός κατατροπώθηκε και ο Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτωρ του απέραντου κράτους. Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι η δύναμη του Σταυρού του είχε χαρίσει αυτή την περήφανη νίκη, γι’ αυτό προσέγγισε τον χριστιανισμό.

Η εύρεση του Τιμίου Σταυρού

Το 326 αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους η ευσεβής χριστιανή μητέρα του αγία Ελένη, όπου άρχισε το κτίσιμο λαμπρών ναών. Επίκεντρο ήταν ο Πανάγιος Τάφος του Κυρίου.

Στο σημείο εκείνο ο αυτοκράτορας Αδριανός είχε κτίσει το 135, κατά τη δεύτερη καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ναό της Αφροδίτης. Η αγία Ελένη επιδόθηκε σε προσπάθειες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού. Ύστερα από επίπονες ανασκαφές τελικά βρέθηκαν τρεις σταυροί, του Κυρίου και των δύο ληστών.

Η πιστή βασιλομήτωρ, με δάκρυα στα μάτια παρέδωσε τον Τίμιο Σταυρό στον Πατριάρχη Μακάριο, ο οποίος στις 14 Σεπτεμβρίου του έτους 335 τον ύψωσε στον Γολγοθά και τον τοποθέτησε στον ναό της Αναστάσεως, τον οποίο είχε ανεγείρει η αγία πάνω από τον Πανάγιο Τάφο και ο οποίος σώζεται ως σήμερα.

Η επανάκτηση του Τιμίου Σταυρού

Την αγία αυτή ημέρα εορτάζουμε και την δεύτερη ύψωση. Στα 613 οι Πέρσες κυρίεψαν την Παλαιστίνη, λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα ιερά προσκυνήματα και πήραν ως λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφεραν στη χώρα τους.

Λόγω των θαυμάτων που επιτελούνταν χάρη στον Τίμιο Σταυρό οι Πέρσες τον θεώρησαν μαγικό και γι’ αυτό τον φύλασσαν και τον προσκυνούσαν, χωρίς να γνωρίζουν την πραγματική του φύση και ιδιότητα!

Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος μετά την νίκη του εναντίον των Περσών παρέλαβε τον Τίμιο Σταυρό και τον μετέφερε στην Ιερουσαλήμ. Ο Πατριάρχης Ζαχαρίας τον ύψωσε εκ νέου στο ναό της Αναστάσεως. Ήταν 14 Σεπτεμβρίου του 626.

Η εκκλησία των Ιεροσολύμων θεώρησε ότι ο Σταυρός του Χριστού ανήκει σε όλη την χριστιανοσύνη και γι’ αυτό αποφάσισε να τεμαχίσει το Τίμιο Ξύλο και να το διανείμει σε όλη την Εκκλησία.

Έτσι διασώθηκαν μέχρι σήμερα πολλά τεμάχια, τα οποία φυλάσσονται ως τα πολυτιμότερα κειμήλια.

 Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α’.
Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς Βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Λιτανεία και τιμή

 

Του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Στην λειτουργική  πράξη της  Εκκλησίας μας  είναι και η λιτανεία  του Τιμίου Σταυρού.  Την  Μεγάλη Πέμπτη τον περιφέρει  ως  γεγονός  που συμβαίνει  εκείνη την ώρα και στον συγκεκριμένο  τόπο, γι’ αυτό και ακούμε  «Σήμερον  κρεμάται επί ξύλου». Σε  άλλες  δε ημέρες  λιτανεύει  η Εκκλησία μας  τον Τίμιο Σταυρό με αφορμή συγκεκριμένα γεγονότα  ιστορικά. Δεν είναι ενέργειες που αποσκοπούν   να προκαλέσουν  συγκινήσεις,  αλλά στιγμές  που θέλουν να ξυπνήσουν ναρκωμένες  συνειδήσεις, με τελικό σκοπό να  απαγκιστρωθούν από την πεζότητα  της καθημερινότητας  και εκείνη πλέον  να ντύσει  τα προβλήματά της  με προσδοκία  για την λύση τους. Η αναμονή, όπως το τραύμα γίνει θαύμα, έχει το πρότυπό της στο πρόσωπο   του Ιησού  και στον ανήφορό Του  προς τον Γολγοθά. Το μνημείο στην συνέχεια θα  είναι ο ενδιάμεσος  σταθμός, προς την  Ανάστασή Του.

Στην αρχή, σχεδόν, της  εκκλησιαστικής  χρονιάς  μας θυμίζει η Εκκλησία την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού στον άμβωνα,  από τον Πατριάρχη  Ιεροσολύμων Μακάριο. Τον είχε βρει  θαυματουργικά  η Αγία  Ελένη  και ήθελαν να Τον ασπασθούν,  ή τουλάχιστον  να Τον  δουν αμέτρητο  πλήθος  χριστιανών. Θα τον δούμε και στην αυριανή κυριακάτικη ευχαριστική Σύναξη.

  Δεν προτάσσει  η Εκκλησία  τον Τίμιο  Σταυρό ως απόδειξη  ηρωισμού  που έρχεται  από το παρελθόν  ναρκισσευόμενη  και προκειμένου  να αποδείξει  τις ισχυρές  ρίζες  Της.  Τον  περιφέρει  μέσα στον Ναό ως σύμβολο  θυσίας  μοναδικής και αφορμή  για σοβαρό προβληματισμό πώς θα  αντιμετωπίσουμε  τους δικούς μας  ποικίλους  γολγοθάδες.  Αν δούμε  την εκούσια πορεία  του Κυρίου προς το Πάθος και την παραλληλίσουμε – ή ακόμα και να την ταυτίσουμε – με την όποια δική μας πορεία, τότε θα έχουμε και ανάλογα  αποτελέσματα. 

Την θυσιαστική πράξη του Θεανθρώπου  Χριστού, δεν  μπορούμε  να  την δούμε ως  απλή  διήγηση, γιατί τότε δεν έχει νόημα.  Αμέτρητες  φορές  τα κράσπεδα  του Γολγοθά  φιλοξένησαν  χριστιανούς  με επιπόλαιο  συναισθηματισμό.  Άνθρωποι που  στην υπόλοιπη ζωή τους κρύβουν Πιλάτους και Ιούδες, που οι συγκυρίες και ο εξωτερικός  καθωσπρεπισμός  τους κάνουν να φέρονται ως συμπάσχοντες  των όσων συμβαίνουν  εκεί, δεν θα έπαιρναν  ποτέ την θέση Του.  Είναι και παραμένουν  θεατές ενός  σκηνικού ξένου  με την ουσιαστική ιδεολογία τους και πρακτική της  ζωής τους. 

Ο Γολγοθάς  δεν υπάρχει  για να βοηθά  τους ρομαντικούς  να δακρύσουν  ή τους ρωμαλέους  της ζωής να βρουν  τον καθρέπτη τους. Στέκει  στην Αγία Γη  και κάνει ιερό  τον τόπο, όπου στήνεται ο Σταυρός, ως αφορμή για να αφουγκρασθούμε τα μηνύματα  που εκπέμπει και να τα αξιοποιήσουμε ζώντας  ο καθένας  τον δικό του Γολγοθά.  Λιτανεύοντας τον Τίμιο Σταυρό  η Εκκλησία θέλει να καταλάβουμε ότι δεν είναι  όπλο τιμωρίας  κακούργων,  αλλά ορόσημο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας,  θανάτου και ζωής,  απαξίωσης  και δικαίωσης. 

  Ο  τρόπος και  ο τόπος  τιμωρίας του Χριστού με τους άλλους  δύο συγκατάδικους του είναι ίδιοι. Ο πόνος όμως για τον Χριστό είναι μεγαλύτερος. Οι ληστές δίκαια  τιμωρούνται για όσα  έπραξαν στην ζωή τους,  Εκείνος  ήταν αναμάρτητος και ο πόνος γίνεται αφόρητος. Επιπλέον  περισσότερο  τον πονά   πιο πολύ και από το ακάνθινο  στεφάνι,  η προδοσία  και η εγκατάλειψη. 

Από το «Γλυκύτατος Ναζωραίος» ας πάμε επιτέλους στο Σταυρωμένος  και Αναστημένος  Θεός. Εκείνος  που  θυσιάζεται  για τους άλλους, που είναι «ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτία του κόσμου» και που ποτέ δεν μειώνεται, παραμένει ο ποιητής,  ο εμπνευστής και συντηρητής  της ιστορίας,  προσωπικής ή πανανθρώπινης, της Εκκλησίας  ολόκληρης.   

  Με μόνο το συναίσθημα  και την  συμπόνια  δεν διορθωνόμαστε, δεν  αλλάζουμε.  Δεν ακούμε  τους κτύπους της καρδιάς  Του  ως  αφυπνιστικούς  της  νάρκωσής  μας  και  της ραστώνης μας. Κανένας Σταυρός,  όπου  και να υπάρχει, δεν μπορεί να μην αναμένει  την Ανάσταση.  Όταν αυτή η προσδοκία  περνά από την Εκκλησία, την διδασκαλία  Της και την Θεία Λατρεία  Της, τότε  γίνεται βεβαιότητα  και βίωμα. 

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14/09/25-ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ ΙΘ' 6-11

 

Τῷ καιρῷ εκείνῳ, συμβούλιον ἔλαβον οἱ Ἀρχιερείς καί οἱ Πρεσβύτεροι κατά τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως αὐτόν ἀπολέσωσι. Και παρεγένοντο προς τον Πιλάτον λέγοντες· Σταύρωσον σταύρωσον αὐτόν. Λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· λάβετε αὐτὸν ὑμεῖς καὶ σταυρώσατε· ἐγὼ γὰρ οὐχ εὑρίσκω ἐν αὐτῷ αἰτίαν. Ἀπεκρίθησαν αὐτῷ οἱ Ἰουδαῖοι· ἡμεῖς νόμον ἔχομεν, καὶ κατὰ τὸν νόμον ἡμῶν ὀφείλει ἀποθανεῖν, ὅτι ἑαυτὸν Θεοῦ υἱὸν ἐποίησεν.
Ὅτε οὖν ἤκουσεν ὁ Πιλᾶτος τοῦτον τὸν λόγον, μᾶλλον ἐφοβήθη, καὶ εἰσῆλθεν εἰς τὸ πραιτώριον πάλιν καὶ λέγει τῷ Ἰησοῦ· πόθεν εἶ σύ; Ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπόκρισιν οὐκ ἔδωκεν αὐτῷ. Λέγει οὖν αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· ἐμοὶ οὐ λαλεῖς; Οὐκ οἶδας ὅτι ἐξουσίαν ἔχω σταυρῶσαί σε καὶ ἐξουσίαν ἔχω ἀπολῦσαί σε; Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ’ ἐμοῦ, εἰ μὴ ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν.
Ὁ οὖν Πιλᾶτος ἀκούσας τοῦτον τὸν λόγον ἤγαγεν ἔξω τὸν Ἰησοῦν, καὶ ἐκάθισεν ἐπὶ τοῦ βήματος εἰς τόπον λεγόμενον Λιθόστρωτον, ἑβραϊστὶ δὲ Γαββαθᾶ· ἦν δὲ παρασκευὴ τοῦ πάσχα, ὥρα δὲ ὡσεὶ ἕκτη· καὶ λέγει τοῖς Ἰουδαίοις· ἴδε ὁ βασιλεὺς ὑμῶν. Οἱ δὲ ἐκραύγασαν· ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν. λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τὸν βασιλέα ὑμῶν σταυρώσω; ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖς· οὐκ ἔχομεν βασιλέα εἰ μὴ Καίσαρα. Τότε οὖν παρέδωκεν αὐτὸν αὐτοῖς ἵνα σταυρωθῇ.
Παρέλαβον δὲ τὸν Ἰησοῦν καὶ ἤγαγον· καὶ βαστάζων τὸν σταυρὸν αὐτοῦ ἐξῆλθεν εἰς τὸν λεγόμενον κρανίου τόπον, ὃς λέγεται ἑβραϊστὶ Γολγοθᾶ, ὅπου αὐτὸν ἐσταύρωσαν, καὶ μετ’ αὐτοῦ ἄλλους δύο ἐντεῦθεν καὶ ἐντεῦθεν, μέσον δὲ τὸν Ἰησοῦν.
Ἔγραψε δὲ καὶ τίτλον ὁ Πιλᾶτος καὶ ἔθηκεν ἐπὶ τοῦ σταυροῦ· ἦν δὲ γεγραμμένον· Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων. Τοῦτον οὖν τὸν τίτλον πολλοὶ ἀνέγνωσαν τῶν Ἰουδαίων, ὅτι ἐγγὺς ἦν τῆς πόλεως ὁ τόπος ὅπου ἐσταυρώθη ὁ Ἰησοῦς· καὶ ἦν γεγραμμένον Ἑβραϊστί, Ἑλληνιστί, Ρωμαϊστί.
Οἱ μὲν οὖν στρατιῶται ταῦτα ἐποίησαν. Εἱστήκεισαν δὲ παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. Ἰησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν μητέρα καὶ τὸν μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ μητρὶ αὐτοῦ· γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου. Εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ· ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου. Καὶ ἀπ’ ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ μαθητὴς αὐτὴν εἰς τὰ ἴδια.
Μετὰ τοῦτο εἰδὼς ὁ Ἰησοῦς ὅτι πάντα ἤδη τετέλεσται, ἵνα τελειωθῇ ἡ γραφή, λέγει· διψῶ. Σκεῦος οὖν ἔκειτο ὄξους μεστόν· οἱ δὲ πλήσαντες σπόγγον ὄξους καὶ ὑσσώπῳ περιθέντες προσήνεγκαν αὐτοῦ τῷ στόματι. Ὅτε οὖν ἔλαβε τὸ ὄξος ὁ Ἰησοῦς εἶπε, τετέλεσται, καὶ κλίνας τὴν κεφαλὴν παρέδωκε τὸ πνεῦμα.
Οἱ οὖν Ἰουδαῖοι, ἵνα μὴ μείνῃ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ τὰ σώματα ἐν τῷ σαββάτῳ, ἐπεὶ παρασκευὴ ἦν· ἦν γὰρ μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνη τοῦ σαββάτου· ἠρώτησαν τὸν Πιλᾶτον ἵνα κατεαγῶσιν αὐτῶν τὰ σκέλη, καὶ ἀρθῶσιν. Ἦλθον οὖν οἱ στρατιῶται, καὶ τοῦ μὲν πρώτου κατέαξαν τὰ σκέλη καὶ τοῦ ἄλλου τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ· ἐπὶ δὲ τὸν Ἰησοῦν ἐλθόντες ὡς εἶδον αὐτὸν ἤδη τεθνηκότα, οὐ κατέαξαν αὐτοῦ τὰ σκέλη, ἀλλ’ εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξε, καὶ εὐθέως ἐξῆλθεν αἷμα καὶ ὕδωρ.
Καὶ ὁ ἑωρακὼς μεμαρτύρηκε, καὶ ἀληθινὴ αὐτοῦ ἐστιν ἡ μαρτυρία, κἀκεῖνος οἶδεν ὅτι ἀληθῆ λέγει, ἵνα καὶ ὑμεῖς πιστεύσητε.

Ἀπόδοση στη νεοελληνική:
Τον καιρό εκείνον, πραγματοποίησαν συμβούλιον οἱ Ἀρχιερείς καί οἱ Πρεσβύτεροι κατά τοῦ Ἰησοῦ, για να τον θανατώσουν. Και ἀπευθύνθηκαν στον Πιλᾶτον λέγοντας: «Σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον». Ὁ Πιλᾶτος τοὺς λέγει, «Πάρτε τον σεῖς καὶ σταυρῶστέ τον διότι ἐγὼ δὲν τοῦ βρίσκω καμμίαν βάσιν διὰ κατηγορίαν». Οἱ Ἰουδαῖοι τοῦ ἀπεκρίθησαν, «Ἐμεῖς ἔχομεν νόμον καὶ κατὰ τὸν νόμον μας ὀφείλει νὰ πεθάνῃ, διότι ἔκανε τὸν ἑαυτόν του Υἱὸν τοῦ Θεοῦ».
Ὅταν ὁ Πιλᾶτος ἄκουσε τὸν λόγον αὐτόν, ἐφοβήθηκε περισσότερον καὶ ἐμπῆκε πάλις εἰς τὸ κυβερνεῖον καὶ λέγει εἰς τὸν Ἰησοῦν, «Ἀπὸ ποῦ εἶσαι ἐσύ;». Ἀλλ’ ὁ Ἰησοῦς δὲν τοῦ ἔδωκε ἀπάντησιν. Ὁ Πιλᾶτος τοῦ λέγει, «Σ’ ἐμὲ δὲν μιλεῖς; Δὲν ξέρεις ὅτι ἔχω ἐξουσίαν νὰ σὲ ἀφήσω ἐλεύθερον;». Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς, «Δὲν θὰ ἔχεις καμμίαν ἐξουσίαν ἐναντίον μου, ἐὰν δὲν σοῦ εἶχε δοθῆ ἄνωθεν.».
Ὅταν ἄκουσε ὁ Πιλᾶτος, ἔφερε ἔξω τὸν Ἰησοῦν, αὐτὸς δὲ ἐκάθησε εἰς τὴν δικαστικὴν ἕδραν, εἰς τόπον ποὺ λέγεται Λιθόστρωτον, Ἑβραϊστὶ δὲ Γαββαθᾶ. Ἦτο ἡ ἡμέρα τῆς Παρασκευῆς τοῦ Πάσχα, ὥρα δὲ περίπου ἕκτη, καὶ λέγει εἰς τοὺς Ἰουδαίους, «Νά, ὁ βασιλεύς σας». Ἐκεῖνοι ἐκραύγασαν, «Ἆρον, ἆρον, σταύρωσέ τον». Ὁ Πιλᾶτος τοὺς λέγει, «Τὸν βασιλέα σας νὰ σταυρώσω;». Ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖς, «Δὲν ἔχομεν βασιλέα παρὰ τὸν Καίσαρα». Τότε τοὺς τὸν παρέδωκε διὰ νὰ σταυρωθῇ.
Ἐκεῖνοι ἐπῆραν τὸν Ἰησοῦν καὶ ἔφυγαν, αὐτὸς δὲ βαστάζων τὸν σταυρόν του ἐξῆλθεν εἰς τὸν λεγόμενον Κρανίου τόπον, ὁ ὁποῖος Ἑβραϊστὶ λέγεται Γολγοθᾶ, ὅπου τὸν ἐσταύρωσαν καὶ μαζί του ἄλλους δύο, ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο, καὶ τὸν Ἰησοῦν εἰς τὸ μέσον.
Ἔγραψε δὲ ὁ Πιλᾶτος ἐπιγραφὴν καὶ τὴν ἔβαλε ἐπάνω εἰς τὸν σταυρόν· ἡ ἐπιγραφὴ ἦτο: Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων. Τὴν ἐπιγραφὴν αὐτὴν ἀνέγνωσαν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους, διότι ἦτο πλησίον τῆς πόλεως ὅπου ἐσταυρώθηκε ὁ Ἰησοῦς, ἦτο δὲ γραμμένη εἰςἙβραϊκήν, εἰς Ἑλληνικὴν καὶ εἰς Λατινικὴν γλῶσσαν.
Κοντὰ εἰς τὸν σταυρὸν τοῦ Ἰησοῦ ἐστέκοντο ἡ μητέρα του καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητέρας του, ἡ Μαρία ἡ σύζυγος τοῦ Κλωπᾶ καὶ ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. Ὅταν εἶδε ὁ Ἰησοῦς τὴν μητέρα του καὶ τὸν μαθητὴν ποὺ ἀγαποῦσε, νὰ στέκεται κοντά της, εἶπε εἰς τὴν μητέρα του «Γυναῖκα, νά ὁ υἱός σου». Ἔπειτα εἶπε εἰς τὸν μαθητήν, «Νά ἡ μητέρα σου». Καὶ ἀπ’ ἐκείνην τὴν ὥραν τὴν ἐπῆρε ὁ μαθητὴς στὸ σπίτι του.
Ὕστερα, ἐπειδὴ ἐγνώριζε ὁ Ἰησοῦς ὅτι ὅλα ἔχουν ἤδη ἐκτελεσθῆ, διὰ νὰ ἐκπληρωθῇ σὲ ὅλα ἡ γραφή, λέγει, «Διψῶ». Ἐκεῖ εὑρίσκετο δοχεῖον γεμάτο ξύδι. Οἱ στρατιῶται ἐγέμισαν ἕνα σφουγγάρι μὲ ξύδι, τὸ ἔβαλαν εἰς ἕνα κοντάρι καὶ τὸ ἔφεραν εἰς τὸ στόμα του. Ὄταν ὁ Ἰησοῦς ἐπῆρε τὸ ξύδι, εἶπε, «Τετέλεσται», καὶ ἀφοῦ ἔγυρε τὸ κεφάλι, παρέδωκε τὸ πνεῦμα.
Ἐπειδὴ ἦτο ἡμέρα τῆς Παρασκευῆς καὶ διὰ νὰ μὴ μείνουν τὰ σώματα εἰς τὸν σταυρὸν κατὰ τὸ Σάββατον – διότι ἦτο μεγάλη ἡ ἡμέρα ἐκείνη τοῦ Σαββάτου – οἱ Ἰουδαῖοι παρεκάλεσαν τὸν Πιλᾶτον νὰ συντριβοῦν τὰ σκέλη των καὶ νὰ κατεβάσουν τὰ σώματα. Ἦλθαν λοιπὸν οἱ στρατιῶται καὶ τοῦ μὲν πρώτου συνέτριψαν τὰ σκέλη ὡς καὶ τοῦ ἄλλου ποὺ εἶχε σταυρωθῆ μαζί του. Ἀλλ’ ὅταν ἦλθαν εἰς τὸν Ἰησοῦν, εἶδαν ὅτι εἶχε ἤδη πεθάνει καὶ δὲν συνέτριψαν τὰ σκέλη του, ἀλλ’ ἕνας ἀπὸ τοὺς στρατιώτας ἐκέντησε μὲ τὴν λόγχην τὴν πλευράν του καὶ ἀμέσως ἐβγῆκε αἷμα καὶ νερό.
Ἐκεῖνος ποὺ τὸ εἶδε ἔχει δώσει μαρτυρίαν γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἀληθινὴ ἡ μαρτυρία του, καὶ ξέρει ὅτι λέγει τὴν ἀλήθεια διὰ νὰ πιστέψετε καὶ σεῖς.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14/09/25-ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α' 18-24

 

Ἀδελφοί,
Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι. Γέγραπται γάρ· ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω. Ποῦ σοφός; Ποῦ γραμματεύς; Ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; Οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου; Ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας.
Ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν, ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν.

Απόδοση στη νεοελληνική:
Ἀδελφοί,
Τὸ κήρυγμα περὶ τοῦ σταυροῦ σ’ ἐκείνους ποὺ χάνονται εἶναι μωρία, ἀλλὰ σ’ ἐμᾶς ποὺ σωζόμεθα εἶναι δύναμις Θεοῦ. Διότι εἶναι γραμμένον: Θὰ ἐξαφανίσω τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν θὰ ἐκμηδενίσω. Ποῦ εἶναι ὁ σοφός; Ποῦ ὁ γραμματεύς; Ποῦ ὁ συζητητὴς τοῦ κόσμου τούτου; Δὲν ἐμώρανε ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου; Διότι ἀφοῦ, κατὰ τὴν σοφίαν τοῦ Θεοῦ, ὁ κόσμος δὲν ἐγνώρισε μὲ τὴν σοφίαν του τὸν Θεόν, εὐδοκήμησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος νὰ σώσῃ ἐκείνους ποὺ πιστεύουν.
Οἱ Ἰουδαῖοι θέλουν θαύματα, οἱ δὲ Ἕλληνες ζητοῦν σοφίαν, ἐμεῖς ὅμως κηρύττομεν Χριστὸν σταυρωμένον, ὁ ὁποῖος εἰς μὲν τοὺς Ἰουδαίους εἶναι σκάνδαλον, εἰς δὲ τοὺς Ἕλληνας μωρία, ἀλλὰ σ’ ἐκείνους ποὺ εἶναι καλεσμένοι, Ἰουδαίους καὶ Ἕλληνας, ὁ Χριστὸς εἶναι Θεοῦ δύναμις καὶ Θεοῦ σοφία.

Τι είναι το χαμόγελο; Ένα τίποτα. Μα τόσο πολύτιμο…

 

Τί είναι τό χαμόγελο; Ένα τίποτα. 

Μά τόσο πολύτιμο!  

Ένα όμορφο μέσο νά κάνει κανένας φίλους. 

Όχι χαμόγελο ειρωνικό ή σκωπτικό. 

Αλλά χαμόγελο πλατύ, 

καθαρό, 

ζεστό, 

αυθόρμητο, 

γνήσιο, 

πηγαίο, 

ακτινοβόλο χαμόγελο 

πού είναι τό άνθος τού προσώπου.

Νά ξέρω νά χαμογελώ: τί δύναμη! 

Δύναμη ειρήνευσης, 

δύναμη γλυκύτητας, 

δύναμη ηρεμίας, 

δύναμη ακτινοβολίας 

σέ ένα μουντό περιβάλλον κατσουφιάς 

καί βλοσυρότητας. 

Τό χαμόγελο είναι αγάπη, 

πιό σωστά τό απαύγασμα, 

η λάμψη τής αγάπης. 

Χαμογέλα στόν φτωχό, 

πού τού δίνεις δυό δεκάρες. 

Δέν τόν κάνεις νά νιώθει μειωμένος. 

Χαμογέλα σ αυτόν, 

πού σού ζητάει συγγνώμη τεπεινωμένος. 

Τόν ανορθώνεις. 

Χαμογέλα σ΄αυτόν, 

πού σού φάνηκε ενοχλητικός. 

Τόν διορθώνεις. 

Άχ, γιατί νά μή χρησιμοποιούμε 

τό απλό αυτό μέσον, 

πού είναι καί τόσο βαθύ;  

Τό χαμόγελο είναι καθρέφτισμα χαράς.

♰ π.Εὐσέβιος Βίττης

O AΓΙΟΣ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ Ο ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Κορνηλίου του Εκατοντάρχου τιμά σήμερα, 13 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Για τον Άγιο Κορνήλιο αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων (Ι, 1-13). Ήταν θεοσεβούμενος Ρωμαίος Εκατόνταρχος. Άγγελος Κυρίου του υπέδειξε να συναντήσει τον Απόστολο Πέτρο. Ο Κορνήλιος μεταστράφηκε στο Χριστιανισμό και δίδαξε την διδασκαλία του Χριστού στην Φοινίκη, την Κύπρο, την Αντιόχεια και την Έφεσο.

 Εξελέγη Επίσκοπος Σκήψης της Μυσίας. Ο ιεραποστολικός του ζήλος απέφερε πλούσιους καρπούς και πολλοί ήσαν οι ειδωλολάτρες που πίστεψαν στο Ευαγγέλιο. Κάποιοι κατήγγειλαν τον Κορνήλιο στον Έπαρχο Δημήτριο, ο οποίος τον συνέλαβε και τον οδήγησε σε ειδωλολατρικό ναό ενώπιον πλήθους, προκειμένου να θυσιάσει στα είδωλα.

Ο Κορνήλιος όχι μόνο έμεινε αμετακίνητος στην πίστη του αλλά κατάφερε με την ομολογία του να κάνει να πιστέψουν στη διδασκαλία του Ευαγγελίου η σύζυγος και ο υιός του Επάρχου.

Είπε μάλιστα στο Δημήτριο ότι η οικογένειά του δεν θα πάθει κανένα κακό. Ο Έπαρχος κατάλαβε λίγο αργότερα το νόημα των λόγων αυτών, όταν έγινε μεγάλος σεισμός που ισοπέδωσε το ναό και η σύζυγος με τον υιό του βγήκαν ανέπαφοι από τα ερείπια.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Δικαιοσύνης διαπρέπων τοις έργοις, τον φωτισμόν της ευσεβείας εδέξω και αποστόλων σύμπονος εδείχθης αληθώς, τούτοις κοινωνήσας γαρ, δι’ ενθέων καμάτων του Χριστού την σάρκωσιν ανέκραξας πάσι, μεθ’ ων δυσώπει σώζεσθαι ημάς τους σε τιμώντας, παμμάκαρ Κορνήλιε.

Η εξίσωση του Αγίου Πορφυρίου

 

 

«Αγαπήστε τον Χριστό και μην σας νοιάζει τίποτα»

 

(+)Μητροπολίτης πρώην Σισανίου και Σιατίστης Παύλος

Δεν υπάρχει ούτε ένας Άγιος, που να έγινε Άγιος γιατί φοβήθηκε να μην πάει στην κόλαση.

Όσοι έγιναν Άγιοι, είναι γιατί αγάπησαν τον Χριστό. Και ο τελευταίος Άγιός μας, ο Άγιος Πορφύριος, τι φώναζε σε όλους;

«Αγαπήστε τον Χριστό και μην σας νοιάζει τίποτα».

Έτσι λοιπόν, στον Θεό δεν πάμε με το ζόρι. 

Δεν πάμε από φόβο. 

Ο φόβος φτιάχνει θρησκόληπτους ανθρώπους και όχι Χριστιανούς.

Φτιάχνει ανθρώπους που δεν είναι ελεύθεροι απέναντι στον Θεό. 

Δεν τον αγαπάνε ελεύθερα αλλά από φόβο.

Στον Θεό λοιπόν πηγαίνω ελεύθερα, γιατί εμπιστεύομαι το πρόσωπο και την αγάπη Του.

Δεν φοβάμαι το Θεό. 

Όποιος φοβάται τον Θεό είναι άρρωστος. 

Γιατί; 

Διότι ο Θεός είναι Αγάπη! 

Φοβάμαι την Αγάπη; 

Ε, άρρωστος είμαι…

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Αυτονόμου τιμά σήμερα, 12 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Αυτόνομος, ήταν επίσκοπος στην Ιταλία όπου αναγκάστηκε να φύγει, διότι τον κατηγόρησαν ότι προσείλκυε πολλούς ειδωλολάτρες στον χριστιανισμό.

Έφτασε λοιπόν στους Σωρεούς της Βιθυνίας, φιλοξενούμενος από έναν ευσεβή χριστιανό, τον Κορνήλιο, τον όποιο αφού του δίδαξε τις χριστιανικές του γνώσεις, τον χειροτόνησε σε διάκονο. Συγχρόνως έχτισε ναό προς τιμήν του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

Έπειτα, πήγε στη Λυκαονία και Ίσαυρία, όπου κήρυξε τον Θείο Λόγο, και όταν επέστρεψε στους Σωρεούς, χειροτόνησε τον Κορνήλιο Ιερέα.

Όταν ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός άρχισε να ασκεί πιέσεις στους χριστιανούς της Βιθυνίας, ο Άγιος Αυτόνομος έφυγε και πήγε να κηρύξει το Θείο Λόγο στις πόλεις του Ευξείνου Πόντου.

Κατόπιν, αφού περιόδευσε σε πολλές πόλεις της Μ. Ασίας κηρύττοντας την Αλήθεια του Ευαγγελίου, πήγε σε μια πόλη δίπλα στους Σωρεούς, τις Λίμνες. Εκεί οι ειδωλολάτρες πίεζαν τους χριστιανούς να θυσιάσουν στα είδωλα. Αυτοί, όμως, αντίθετα, τα συνέτριψαν. Οι ειδωλολάτρες, τότε, για να εκδικηθούν, την ώρα της Θείας Λειτουργίας εισέβαλαν στο ναό και σκότωσαν τον Άγιο Αυτόνομο, διότι τον θεωρούσαν υπεύθυνο.

Έτσι, μαρτυρικά ο Άγιος Αυτόνομος παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Εκ Δυσμών ανατείλας ως αστήρ ουρανόφωτος, και προς την Εώαν εκλάμψας, ταίς ακτίσι των τρόπων σου, τον Ήλιον της δόξης Ιησούν, εδόξασας αθλήσει σου στερρή, διά τούτο εδοξάσθης θεουργικώς, Αυτόνομε Πατήρ ημών. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου, πάσιν Ιάματα.

Μόνο για σήμερα

 

Ένας χριστιανός βασανιζόταν συχνά από διάφορες μελλοντικές υποθέσεις. Ανησυχία του, το τι θα γίνει αύριο, τι θα γίνει μεθαύριο, τι μας περιμένει την επομένη εβδομάδα.

Όλη αυτή η φροντίδα έπνιγε την ψυχή του, πράγμα που τον έκανε πολύ δυστυχή.

Μια νύχτα, ο άνθρωπος αυτός είδε ένα όνειρο. Περπατούσε σ’ ένα μακρινό δρόμο φορτωμένος με ένα σακί στην πλάτη.

Το φορτίο του ήταν βαρύ και κάπου στάθηκε να ξαποστάσει.

Μα όταν θέλησε να σηκωθεί για να συνεχίσει το ταξίδι του, αντιλήφθηκε πως ήταν αδύνατο να σηκώσει το σακίδιό του.

Άνοιξε τότε να δει τι έχει μέσα. Και τι βλέπει. Μικρά-μικρά δέματα!

Το ένα έγραφε απ’ έξω: «αυτό για αύριο».

Ένα άλλο έγραφε: «αυτό για μεθαύριο».

Το τρίτο έγραφε: «αυτό για σήμερα». Αυτό ήταν ανάλαφρο. Το σήκωσε με χαρά και συνεχίζοντας το ταξίδι του ξύπνησε.

Το όνειρο αυτό εκφράζει μια τραγική πραγματικότητα.

Η μέριμνα για το αύριο, για το μεθαύριο, για το μετά από μια εβδομάδα, για το μετά από ένα μήνα και ένα χρόνο, γεμίζει τις ψυχές μας με άγχος και ανησυχίες, που μας αφαιρούν την γαλήνη και μας κάνουν το βάρος της ζωής δυσβάστακτο.

Για να μας απαλλάξει ο Κύριός μας απ’ αυτές τις εναγώνιες στιγμές είπε εκείνα τα αθάνατα λόγια:

«Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον, ἡ γὰρ αὔριον μεριμνήσει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία αὐτῆς» (Ματ. 6, 34).

Μην κυριευθείτε από ανήσυχη φροντίδα για όσα ενδέχεται να παρουσιαστούν αύριο.

Γιατί η αυριανή ημέρα θα φροντίσει για όλα όσα θα σας συμβούν τότε. Αρκεί για την κάθε ημέρα η δική της σκοτούρα και ταλαιπωρία.