Άγιος Παΐσιος: Ο Θεός την σωτηρία των ανθρώπων, την κρέμασε στην υπομονή. ”Ο υπομείνας εις τέλος, σωθήσεται”

 

Ο Θεός την σωτηρία των ανθρώπων, την κρέμασε στην υπομονή. ”Ο υπομείνας εις τέλος, σωθήσεται”.

Γι΄αυτό δίνει δυσκολίες, διάφορες δοκιμασίες, για να ασκηθούν οι άνθρωποι στην υπομονή. Βλέπετε ο Θεός δεν ευχαριστήθηκε τόσο από τις ελεημοσύνες του Ιώβ, όταν είχε όλα τα αγαθά, όσο από την υπομονή του, τον καιρό της δοκιμασίας.

Να προσέχουμε να μην χάνουμε την υπομονή μας, για να μην χάσουμε τελικά την ψυχή μας.

Την υπομονή πάντα να την κρατάς, γιατί είναι το μεγαλύτερο φάρμακο, που θεραπεύει τις μακροχρόνιες δοκιμασίες, διότι πολλές δοκιμασίες, μόνο με την υπομονή περνούν, όπως και τα χιόνια και οι παγωνιές, περνούν μόνο με την υπομονή, να έρθει η άνοιξη, για να λειώσουν με τις λιακάδες.

Με την στενοχώρια, οι πάγοι και τα χιόνια δεν λειώνουν, αλλά με την υπομονή. Η μεγάλη όμως υπομονή, ξεδιαλύνει πολλά και φέρνει Θεϊκά αποτελέσματα∙ εκεί που δεν περιμένεις την λύση, δίνει ο Θεός την καλύτερη λύση.

Παλιά η ζωή ήταν πιο ήρεμη και οι άνθρωποι έκαναν υπομονή. Σήμερα όλη αυτή η βιασύνη που μπήκε στον κόσμο, έκανε τους ανθρώπους ανυπόμονους. Σήμερα όλοι είναι τσακμάκια. Έναν λόγο δεν σηκώνουν.

Η υπομονή ξεκινάει από την αγάπη. Για να υπομείνεις τον άλλον, πρέπει να τον πονέσεις. Αν δεν τον πονέσεις, τον βαριέσαι.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Παύλου Α’ του Ομολογητού και Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τιμά σήμερα, 6 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Παύλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. και υπήρξε γραμματέας του αγιοτάτου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αλεξάνδρου (βλέπε 30 Αυγούστου).

Όταν απεβίωσε ο Αλέξανδρος, το 377 μ.Χ., ο Παύλος εξελέγχθηκε Πατριάρχης. Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος, όταν το πληροφορήθηκε δυσανασχέτησε, μία και ήταν οπαδός της αίρεσης των Αρειανών. Όταν ο Κωνστάντιος επέστρεψε από την Αντιόχεια στην Κωνσταντινούπολη, απομάκρυνε από τον πατριαρχικό θρόνο τον Παύλο και ανακήρυξε αυθαίρετα Πατριάρχη, τον αρειανόφρονα Νικομήδειας Ευσέβιο.

Τότε ο Άγιος Παύλος πήγε στη Ρώμη. Εκεί βρήκε τον Μέγα Αθανάσιο, τον οποίο είχε απομακρύνει από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ο Κωνστάντιος.

Πληροφορηθείς τα γεγονότα, ο αυτοκράτορας Κώνστας, έστειλε γράμμα στον αδελφό του τον Κωνστάντιο, διαμαρτυρόμενος για τη στάση του. Έτσι ο Παύλος και ο Αθανάσιος επανήλθαν στο αξίωμά τους.

Δυστυχώς μετά από λίγο καιρό ο Κώνστας πέθανε. Έτσι ο Κωνστάντιος διέταξε, από την Αντιόχεια που ήταν, να απομακρύνουν τον Παύλο από τον Πατριαρχικό θρόνο. Μάλιστα τον εξόρισε στην Κουκουσό της Αρμενίας.

Μία μέρα που τελούσε την Θεία Λειτουργία όρμησαν καταπάνω του Αρειανοί και τον έπνιξαν με το ίδιο του το ωμοφόριο. Έτσι ο Άγιος ετελείωσε και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Αυτόμελον.
Θείας πίστεως ομολογία, άλλον Παύλόν σε τη Εκκλησία, ζηλωτήν εν ιερεύσιν ανέδειξε, συνεκβοά σοι και Άβελ προς Κύριον, και Ζαχαρίου το αίμα το δίκαιον. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Οι άνθρωποι συνήθως σκέπτονται αφελώς!

 

Αρχιμανδρίτης Σωφρόνιος

Η παρουσίαση εκ μέρους μου του θέματος της μετανοίας έχει ως εξής: Όλη η ζωή μας, όταν την εκλάβουμε στην έσχατη πραγμάτωσή της, θα φανεί ως κάποια μοναδική πράξη χωρίς έκταση.

Με άλλα λόγια θα θεωρηθεί αμέσως ολόκληρη από εκείνους που έχουν την αντίστοιχη όραση. Με την έννοια αυτή, κάθε στιγμιαία εσωτερική κίνηση αφήνει στο γενικό σύνολο της ζωής μας το ένα ή το άλλο ίχνος.

Ας υποθέσουμε ότι στη ροή όλης μου της ζωής μόνο μία φορά εμφανίστηκε κακός λογισμός.

Το “κακό” αυτό, αν δεν το απορρίψω από την ψυχή μου με την πράξη της αυτομεμψίας, θα παραμείνει ασφαλώς παρόν, προσδίδοντας στη ζωή μου άλλον χαρακτήρα, εισάγοντας στη σφαίρα της ζωής μου κάποιο σκοτεινό στίγμα.

Η παρουσία του “σκότους” αυτού θα είναι αδύνατο να μην αποκαλυφθεί τόσο σ’ εμάς, όσο και στους άλλους.

Και όπως λέγεται στο Ευαγγέλιο, «ου γαρ έστι κρυπτόν, ο εάν μη φανερωθή, ουδέ εγένετο απόκρυφον, αλλ’ ίνα έλθη εις φανερόν».

Οι άνθρωποι συνήθως σκέπτονται αφελώς ότι, αν κανένας άνθρωπος δεν τους είδε και δεν γνωρίζει εκείνο που σκέφτονται ή κάνουν, αυτό σημαίνει ότι όλα είναι εν τάξει.

Αν όμως βλέπουμε διαφορετικά τη ζωή μας, αν πραγματικά αγωνιζόμαστε για να μην υπάρχει μέσα μας ούτε ίχνος σκότους, τότε το πράγμα θα παρουσιαστεί εντελώς διαφορετικά.

Να λοιπόν, τι συνάγεται από τη μακρά πείρα:

Όλα εκείνα για τα οποία μετανόησε ο άνθρωπος κατακρίνοντας τον εαυτό του και τα έργα του ενώπιον του Θεού και των ανθρώπων (ενώπιον της Εκκλησίας), όλα αυτά είναι σαν να εξαφανίζονται από την ύπαρξη, σαν να μην υπήρξαν ποτέ, και το εσωτερικό φως καθαρίζεται από κάθε σκοτάδι.

Όταν εξομολογούμαι, κατηγορώ τον εαυτό μου για όλες τις “πονηρές σκέψεις”, γιατί ειλικρινά δεν βρίσκω σε όλο τον κόσμο κάποια αμαρτία που να μην την έχω διαπράξει, έστω και με στιγμιαία επαφή της σκέψης.

Η ίδια η δυνατότητα της σκέψης αυτής είναι ήδη σαφές δείγμα της καταστάσεως μου. Και ποιος από εμάς μπορεί να είναι απόλυτα βέβαιος για τον εαυτό του, ότι μένει έξω από την εξουσία των εμπαθών σκέψεων που τον επισκέπτονται;

Αν έστω και για μία στιγμή ήμουν στην εξουσία κάποιας κακής σκέψεως, τότε πού είναι η εγγύηση ότι η στιγμή αυτή δεν θα μετατραπεί σε αιωνιότητα;

Έτσι, κατά το μέτρο της επιγνώσεως μας, πρέπει να εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας, για να μην τις μεταφέρουμε μαζί μας μετά τον θάνατο. Ενόσω ζει ο άνθρωπος, υπάρχει ελπίδα για τη διόρθωσή του.

Τί όμως θα γίνει μετά τον θάνατο, εμείς ακόμη δεν το γνωρίζουμε.

Η έξοδος από τον κόσμο αυτό μπορεί να συγκριθεί με ό,τι τώρα έγινε σε όλους προσιτό στο υλικό [στο επιστημονικό] επίπεδο: Μια μάζα που έλαβε αρκετά δυνατή ώθηση, αφού αποσπασθεί από τη σφαίρα της έλξεως της γης, μπορεί θεωρητικά να πετά με απίστευτη ταχύτητα στο αχανές διάστημα του κόσμου.

Έτσι, σκέφτομαι, και η ψυχή του ανθρώπου μετά την έξοδό της θα ελκύεται είτε προς την άπειρη χαρά της αιώνιας αγάπης, είτε προς τα ατελεύτητα βάσανα της ενάντιας προς την αγάπη καταστάσεως.

Πράγματι η αμαρτία κατά την ουσία της δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η έκπτωση από τον νόμο της θείας αγάπης. Και αν εκλάβουμε την αγάπη αυτή στο πλήρωμά της, δεν θα φανούμε καθαροί ενώπιον της.

Συνεπώς, αν πραγματικά επιθυμεί ο άνθρωπος να αποκτήσει την αμετάπτωτη διαμονή με τον Θεό, οφείλει να εξαγνίζει τον εαυτό του, γιατί ο Κύριος «αγνός εστίν».

Ο Θεός ακούει τις προσευχές όλων μας

 

Κάθε προσευχή χριστιανοί μου πιάνει τόπο, και να μη λέμε ότι ο Θεός εμάς δε μας ακούει, επειδή είμεθα αμαρτωλοί.

Εκατοντάδες χριστιανοί επικοινωνούν με τους πνευματικούς, είτε έρχονται στο εξομολογητήριο, είτε με επιστολές, είτε με φαξ, είτε πολύ περισσότερο με το τηλέφωνο και ζητούν από τους πνευματικούς να κάνουν προσευχή, για το άλφα ή βήτα ζήτημα και για πολλά και ποικίλα προβλήματα, όχι μόνο πνευματικά, αλλά και για οικογενειακά, ψυχολογικά, ασθενειών, συζυγικά, αποκαταστάσεως και να μην…. με τόσες άλλες διαφορές που έχουν τα αιτήματα.

Κι ο ισχυρισμός πάντοτε είναι ο ίδιος. Εμάς δε μας ακούει ο Θεός, επειδή είμεθα αμαρτωλοί.

Ο Θεός όταν έλεγε: «Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν- ζητείτε, και ευρήσετε- κρούετε, και άνοιγήσεται υμίν», το έλεγε για όλους. Το έλεγε και για τους αμαρτωλούς, δεν τους εξαίρεσε από την προτροπή αυτή, ζητώντας οι άνθρωποι να προσεύχονται. «Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, να μην εισέλθετε εις πειρασμόν». Πολύ περισσότερο βέβαια θα πρέπει να αγρυπνούμε και να προσευχόμεθα, εν παντί τόπο και με κάθε τρόπο όταν μας κτυπούν οι πειρασμοί πάσης φύσεως.

Άλλωστε οι παραβολές του Τελώνου και Φαρισαίου, με τον Τελώνη να φωνάζει «Ο Θεός, ίλάσθητί μοι τω άμαρτωλώ» και να κτυπάει το στήθος του, όπως και η παραβολή του Ασώτου υιού, όπου ο επιστρέψας υιός φωνάζει το «Ήμαρτον εις τον ονρανόν, και ενώπιον σον», μας αποδεικνύει ότι οι προσευχές των αμαρτωλών εισακούονται. Λ

Το πλέον ζωντανό παράδειγμα προσευχής, ζωντανής προσευχής, αποτελεσματικής προσευχής, την έκανε ένας αμαρτωλός, την έκανε ένας ληστής, ένας φονιάς, ένας κακούργος, πάνω στο Σταυρό. «Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη βασιλεία σον». Πόσες λέξεις είναι, οκτώ, εννιά, δέκα, πόσες είναι; Κι όμως έγινε πρώτος πολίτης της βασιλείας του Θεού!

Όταν λοιπόν χριστιανοί μου, μας ζητάτε εσείς, είτε οι άλλοι που είναι απ’ έξω, τις προσευχές μας, η προτροπή είναι μία: «Να κάμετε και σεις προσευχή». Έτσι συστήνουμε πολλών ειδών προσευχές στους χριστιανούς μας.

Πριν από τρία τέσσερα χρόνια, ήρθε ένα οξύ πρόβλημα καρκίνου σε μια οικογένεια, επιθετικού καρκίνου και τηλεφώνησαν στην Αριζόνα. Και κείνος τους είπε: «να ταξιδέψετε αν είναι δυνατόν και σήμερα, αύριο και να πάτε στον Πανορμίτη που είναι απέναντι απ’ τη Ρόδο και κει στον Αρχάγγελο να κάνετε προσευχή και παράκληση». Δεν είπε «μείνετε ήσυχοι, το πρόβλημα σας το έλυσα, την ασθένεια σας την αποκατέστησα με τις προσευχές μου», όχι, είπε: «οι προσευχές μου είναι φτωχές και αδύνατες, θα τις στείλω βέβαια στον Κύριο, αλλά να κάμετε και σεις προσευχή και θα πάτε εκεί».

Και χειμώνα καιρό, με την κακοκαιρία που βασίλευε, ταξίδεψαν και με χίλιες δυο δυσκολίες, έστω και για μια ώρα βρέθηκαν ύστερα από δυο μέρες στον Πανορμίτη, έκαναν την προσευχή τους και επέστρεψαν, κάτω από τις ίδιες συνθήκες. Και ύστερα πήγαν στο νοσοκομείο και έκαμαν την εγχείρηση που είχε επιτυχία.

Να σας πω ένα δεύτερο παράδειγμα και θα τελειώσω, γιατί δεν είμαι τόσο καλά.

Μια μάνα είχε τρία παιδάκια. Το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο. Τριών χρονών, τεσσάρων χρονών, πέντε χρονών. Τα δύο πεθαίνουν από λευχαιμία. Αρρωσταίνει και το τρίτο με λευχαιμία και το πάνε στο νοσοκομείο, το πάει η μάνα, χήρα ήταν, είχε χάσει και τον άντρα της. Δραματική η κατάστασις.

Ένα βράδυ απ’ αυτά, όπου το παιδάκι χαροπάλευε, πέρασε ένας γιατρός όλως εκτάκτως, ο Διευθυντής του τμήματος, γιατί κάποια οικογένεια τον είχε παρακαλέσει, τον είχε πληρώσει, δεν ξέρω τι είχε κάμει, και έτσι ήρθε να δει κάποιο παιδάκι. Εκείνος κάτω από μια ώθηση – του Θεού ασφαλώς, πέρασε και απ’ τ’ άλλα παιδιά και είδε και το παιδάκι αυτής της χήρας γυναικός.

Της λέει: «Πονεμένη μάνα, πάρε το παιδάκι σου και φύγε τώρα, τουλάχιστον να πεθάνει στην αγκαλιά σου και στο σπίτι σου, δεν πρόκειται να ζήσει παραπάνω από μία ώρα. Είναι – είναι μία ώρα η ζωή του, ή δεν είναι. Αυτοί όπως κατάλαβες θα σας δώσουν εξιτήριο τώρα, να μη σε σταματήσει έξω ο φύλακας του νοσοκομείου». Πράγματι λοιπόν, το έδωσαν.

Αυτή τα’ χε χάσει εν τω μεταξύ, ήδη τα’ χε χαμένα, αρπάζει το παιδί της στην αγκαλιά και βγαίνει έξω στους δρόμους. Ήταν τρείς η ώρα τη νύχτα, τρείς – τρεισήμισι. Κανείς στους δρόμους, ερημιά, παντελής. Και τσίριζε και φώναζε. Και σε μια στροφή του δρόμου βλέπει ξαφνικά μπροστά της μια γυναίκα, μια νεαρή σχετικά γυναίκα, τριάντα ετών, πόσο ήταν. Μόλις είχε τελειώσει τη δουλειά της. Ποια δουλειά; Ήταν πόρνη! Και είχε τελειώσει την νυχτερινή της βάρδια της αμαρτίας. Μόλις έφτασε μπροστά της τρέχοντας με το μωρό στην αγκαλιά, το πέταξε στην αγκαλιά αυτής της γυναίκας.

Έπεσε στα πόδια της και φώναξε : «Σώσε το παιδί μου! σώσε το παιδί μου! σώσε το παιδί μου!». Τα’ χάσε αυτή. Πόρνη ήταν, αμαρτωλή ήταν, γεμάτη βρωμιά και δυσωδία, μόλις είχε τελειώσει και κλείσει την πόρτα της αμαρτίας. Τι να κάνει; Στα πόδια της μια μάνα, στα χέρια της ένα παιδί που έσβηνε. Το είδε ο Θεός. Σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό και φώναξε, είπε: «Θεέ μου, εγώ είμαι αμαρτωλή, είμαι πόρνη, τώρα μόλις τελείωσα. Αν δεν μ’ ακούς εμένα και δεν θα μ’ ακούσεις βέβαια γιατί είμαι αμαρτωλή, άκουσε τουλάχιστον αυτή την πονεμένη μάνα». Αυτά είπε. Και κείνη τη στιγμή έγινε το θαύμα!

Το παιδί άνοιξε τα μάτια του και είπε «μανούλα» και αγκάλιασε με τα χεράκια της την πόρνη. Της το’ δώσε και το θαύμα έγινε. Ο Θεός άκουσε την προσευχή μιας αμαρτωλής. Όχι της μάνας, μιας αμαρτωλής, μιας πόρνης. Όπως την άκουσε και με τόσα παραδείγματα που έχει το Άγιον και Ιερόν Ευαγγέλιο, αφού αφιερώνει μια ολόκληρη ημέρα, απ’ τη Μεγάλη Εβδομάδα, στη μετάνοια και στην αγάπη και στην πίστη μιας αμαρτωλής και πόρνης μάλιστα αμαρτωλής.

Το δεύτερο λοιπόν αυτό συγκλονιστικό παράδειγμα όπως και το πρώτο, μας διδάσκουν ότι οι προσευχές μας, εισακούγονται όλες, έστω και αν είμαστε αμαρτωλοί, όταν πρόκειται να κάνομε προσευχές για τον πλησίον μας. Και πολύ περισσότερο βέβαια προσευχές για το παιδί μας, για τον αδελφό μας και κυρίως όταν κάνομε προσευχές για τον εχθρό μας.

Γι’ αυτό λοιπόν όταν λέμε την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», την οποίαν εδώ και εικοσιπέντε χρόνια σας συνιστώ να την κάμετε οπωσδήποτε ημέρα και νύχτα, σε όποιο τόπο και χρόνο, τη λέμε, ζητάμε έλεος γιατί είμεθα αμαρτωλοί. Έλεος! Και το έλεος το χαρίζει ο Θεός μόνον στους αμαρτωλούς. Οι δίκαιοι δεν έχουν ανάγκη να ζητήσουν έλεος, διότι λέει «ό τους δικαίους αγαπών και τους αμαρτωλούς ελεών». Άρα λοιπόν όλοι εμείς που είμεθα αμαρτωλοί, να κάνομε πρώτα τη δική μας προσευχή, να γονατίσομε, να συντριβούμε, να κάνομε ότι μας ζητάει η Αγία μας Εκκλησία, ο Κύριος μας ο θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός και ύστερα, να πάρομε το τηλέφωνο, ή να πάμε στον πνευματικό και να του ζητήσουμε βοήθεια και συνδρομή και την συμπαράσταση του με προσευχή.

Η αγάπη του Θεού να’ ναι πάντοτε μαζί σας, γιατί σ’ Αυτόν ανήκει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, τώρα και πάντοτε και εις τους απέραντους αιώνας, Αμήν.

του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου

O ΑΓΙΟΣ ΓΑΛΑΚΤΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

 

 

---

Τη μνήμη των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης τιμά σήμερα, 5 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Γαλακτίων και Επιστήμη έζησαν τον 3ο αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος. Οι Έλληνες γονείς του Γαλακτίωνα, Κλειτοφών και Λευκίππη, ήταν πρώτα ειδωλολάτρες. Κάποιος, όμως, ιερομόναχος, που ονομαζόταν Ουνούφριος, τους προσείλκυσε στη χριστιανική πίστη.

Από τότε διέθεταν τα πλούτη τους σε κάθε αγαθοεργία. Το δε γιο τους Γαλακτίωνα ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».

Δηλαδή, με παιδαγωγία και νουθεσία, σύμφωνη με το θέλημα του Κυρίου. Και η παιδαγωγία αυτή δεν άργησε να φέρει τους θαυμαστούς καρπούς της.

Ο Γαλακτίων όταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκε μία ωραία κόρη, την Επιστήμη, την οποία ο ίδιος είλκυσε στο Χριστό.

Η ζωή τους κυλούσε αφιερωμένη στην υπηρεσία του λόγου του Θεού και στη διακονία του πλησίον, ώσπου ξέσπασε ο διωγμός του Δεκίου. Τότε, ο μεν Γαλακτίων πήγε σε μοναστήρι του όρους Σινά, η δε Επιστήμη σε γυναικείο κοινόβιο.

Αλλά η λαίλαπα του διωγμού έφθασε και στα μέρη εκείνα, με αποτέλεσμα να συλληφθεί ο Γαλακτίων από τον άρχοντα Ούρσο. Όταν το πληροφορήθηκε αυτό η Επιστήμη, έτρεξε και παρακάλεσε τους διώκτες να συλλάβουν και αυτή προς ενίσχυση του συζύγου της. Ο άρχοντας Ούρσος, μη μπορώντας να τους πείσει να αλλαξοπιστήσουν, αφού τους βασάνισε σκληρά στο τέλος τους αποκεφάλισε (περί το 250 μ.Χ.).

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Tην λαμπράν ξυνωρίδα των μαρτύρων τιμήσωμεν ώσπερ συζυγίαν αρίστην και κλειτήν και θεόφρονα, τον θείον Γαλακτίωνα πιστοί, ομού συν Επιστήμη τη σεμνή. Δι’ ασκήσεως γαρ πόνων αθλητικήν εξήνθησαν φαιδρότητα. Δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι’ υμών πάσιν ιάμα

Ο ναός μοιάζει με τον ουρανό…

 

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Ο οίκος του Θεού μοιάζει με ουρανό και όπως ακριβώς δεν είναι θεμιτό σε καμιά από τις αντίθετες δυνάμεις να μπει σ’ αυτόν, έτσι μήτε στον οίκο του Θεού.

Σκέψου, άνθρωπε, πόσο μεγάλη αξία απολαμβάνεις, που και ο ίδιος βέβαια έγινες ναός και πόση θα ήταν σωστό να προσφέρεις καθαρότητα.

Πώς όμως θα μπορούσες να προσφέρεις την καθαρότητα;

Αν διώξεις κάθε πονηρό λογισμό, αν κάμεις το χώρο της διάνοιας απροσπέλαστο στις διαβολικές ενέργειες, όπως ακριβώς αν μένεις στα άδυτα των Αγίων καλλωπίζοντας τη διάνοια σου.

Διότι, αν στον ιουδαϊκό ναό δεν ήταν κάθε τόπος, βατός σε όλους, αλλά υπήρχαν διάφορες διακρίσεις και ο ένας ήταν για τους προσήλυτους, ο άλλος για τους εκ γενετής Ιουδαίους, ο άλλος για τους ιερείς, ο άλλος μονάχα για τον αρχιερέα και μήτε πάντοτε γι’ αυτόν, αλλά μια φορά το χρόνο, κατάλαβε πόση αγιοσύνη σου χρειάζεται που δέχτηκες, πολύ μεγαλύτερα σύμβολα από κείνα που δέχτηκαν τότε τα αγία των αγίων.

Γιατί δεν έχεις τα Χερουβίμ, αλλ’ έχεις ένοικο τον ίδιο το δεσπότη των Χερουβίμ, μήτε στάμνα και μάννα και λίθινες πλάκες και τη ράβδο του Ααρών, αλλά δεσποτικό σώμα και αίμα και πνεύμα αντί για το γράμμα και χάρη που είναι ακατάληπτη στον ανθρώπινο λογισμό και απερίγραπτη δωρεά.

Όσο μεγαλύτερα σύμβολα και φρικτά μυστήρια αξιώθηκες, τόσο μεγαλύτερη υπευθυνότητα έχεις για την αγιοσύνη και σου αξίζει περισσότερο να κολαστείς, αν παραβείς τα παραγγέλματα.

Αγιασμός έναρξης Κέντρων Στηρίξεως Γάμου και Οικογενείας της Ι.Μ. Πειραιώς

 

Τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2025, στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Πειραιώς τελέστηκε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς και Φαλήρου κ. Σεραφείμ, ο Αγιασμός έναρξης των συναντήσεων των Κέντρων Στηρίξεως Γάμου και Οικογενείας – Σχολών Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, με την παρουσία του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αχελώου κ. Νήφωνος, βοηθού Επισκόπου και Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως και του Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου της Ιεράς Μητροπόλεως, Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Παναγιώτου.

Μετά τον Αγιασμό, ακολούθησε ομιλία από τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Ιάκωβο Κανάκη, προϊστάμενο του Ιερού Ναού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Μοσχάτου, με θέμα: «Ο Γάμος μέσα στην Αγία Γραφή και τους Πατέρες της Εκκλησίας».

Ακολούθως, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, αφού ευχαρίστησε τον π. Ιάκωβο για την ομιλία του, στην καταληκτική προσλαλιά του αναφερόμενος στο Μυστήριο του γάμου τόνισε τα εξής: Ο γάμος σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο είναι Μυστήριο μέγα. Ο άνθρωπος μέσα από αυτόν τον θεσμό γίνεται συνδημιουργός με τον Θεό, γιατί αυτή η ένωσις συνδημιουργεί με τον Θεό έναν άνθρωπο ο οποίος είναι αιώνιος. Γεννιέται στο χώρο και το χρόνο, αλλά δεν τελειώνει ποτέ. Και αυτό το μεγαλείο, ο Θεός μας το χάρισε.

Ο γάμος είναι πραγματικά μία απέραντη ευλογία για τον άνθρωπο και όπως είπε ο π. Ιάκωβος, στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχει αυτή η σοφία για την δημιουργία του ανθρωπίνου προσώπου. Αλλά στην Καινή Διαθήκη, υπάρχει ακριβώς αυτός ο παραλληλισμός που μας λέγει ο θείος Παύλος, ότι πρέπει να αγαπάει ο άνδρας την γυναίκα και η γυναίκα τον άνδρα, όπως ο Χριστός την Εκκλησία, και στο ερώτημα πόσο αγαπάει ο Χριστός την Εκκλησία, προβάλλει ο Σταυρός, χωρίς όριο, με μια αγάπη χωρίς όρια.

Καταλήγοντας ο Σεβασμιώτατος επεσήμανε: Τι σημαίνει γάμος στην ορθόδοξη πραγματικότητα; Ανάληψις του άλλου. Ο Χριστός αναλαμβάνει το Σταυρό Του και έρχεται στον κρανίου τόπον. Έτσι είναι και ο γάμος. Αλλά το στεφάνι τελικά που δίδεται την ώρα του χορού, θα δοθεί στον αιώνιο γάμο των συζύγων με τον αιώνιο Νυμφίο Χριστό, στον αιώνιο αντίγαμο, επάνω στην Βασιλεία των Ουρανών.

Τέλος, ο Σεβασμιώτατος ευχαρίστησε τον Πρόεδρο των Κέντρων Στηρίξεως Γάμου και Οικογενείας – Σχολών Γονέων Πρωτοπρεσβύτερο Βασίλειο Τσιμούρη, τον Διευθυντή λειτουργίας αυτών, Πρωτοπρεσβύτερο Βασίλειο Σιγάλα, τον προϊστάμενο του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Πειραιώς Πρωτοπρεσβύτερο Δημήτριο Αρώνη, καθώς και όλους τους Υπεύθυνους Ιερείς Νεότητος.

Αξίζει να σημειωθεί ότι από την φετινή Ιεραποστολική χρονιά στο πλαίσιο του Τομέα Νεότητος της Ιεράς Μητροπόλεως, θα λειτουργούν σε όλες της ενορίες της Μητροπολιτικής μας Περιφέρειας Κέντρα Στηρίξεως Γάμου και Οικογενείας – Σχολές Γονέων.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ

 

Μεταξὺ τῶν χριστιανῶν συχνὰ γίνονται συζητήσεις γιὰ τὴν πίστη καὶ τὰ θαύματα. Ἔχουν καλὴ προαίρεση, χωρὶς ὡστόσο οἱ περισσότεροι νὰ διαθέτουν καὶ τὴν ἀναγκαία πνευματικὴ ἐμπειρία, ἡ ὁποία προφυλάσσει ἀπὸ τὶς ὑπερβολὲς καὶ τὶς πλάνες. Γι’ αὐτὸ πολλὲς φορὲς δημιουργοῦνται ἐσφαλμένες ἐντυπώσεις γιὰ πρόσωπα καὶ πράγματα.

Κυκλοφοροῦν φῆμες γιὰ ἐνάρετους κληρικοὺς καὶ μοναχούς, ἀλλὰ καὶ γιὰ λαϊκούς, ποὺ ἔχουν ἐξωτερικὰ χαρακτηριστικὰ εὐσέβειας. Χρειάζεται προσοχὴ ἀπέναντι στοὺς συνανθρώπους μας, γιατί δὲν τοὺς γνωρίζουμε εὔκολα κι ἂς τοὺς συναντοῦμε καθημερινά, καὶ φυσικὰ νὰ μὴ δεχόμαστε ὡς ὀρθὲς τὶς πρῶτες ἐντυπώσεις μας ἀπὸ τὶς δραστηριότητές τους. Χρειάζεται χρόνος, στενὴ ἐπικοινωνία καὶ ἀξιόπιστες μαρτυρίες ἄλλων, γιὰ νὰ τοὺς γνωρίσουμε. Καὶ νὰ μὴ λησμονοῦμε ὅτι ἡ πνευματικότητα στοὺς σημερινοὺς ἀνθρώπους εἶναι δυσεύρετη, γιατί καὶ στοὺς καλοπροαίρετους ἀκόμα ὑπάρχει τὸ κοσμικὸ φρόνημα ποὺ ἐμποδίζει τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν. Ἐμπόδιο ἐπίσης εἶναι καὶ ἡ ὑποκρισία ποὺ ἐμφανίζει τὸν ἁμαρτωλὸ ὡς ἐνάρετο!

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας τηροῦσε μία στάση προσ­εκτικὴ σ’ ἐκείνους ποὺ πίστευαν στὴ διδασκαλία του, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχαν δεῖ κάποιο θαῦμα του ἢ εἶχαν ἀκούσει κάτι σχετικό. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης σημειώνει ὅτι κάποτε ὁ Χριστὸς βρισκόταν στὸ Ἱεροσόλυμα γιὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα καὶ «πολλοὶ πίστεψαν σ’ αὐτόν, βλέποντας τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε. Ὁ Χριστὸς ὅμως δὲν τοὺς ἐμπιστευόταν, γιατί τοὺς ἤξερε ὅλους καλά. Καὶ δὲν χρειαζόταν νὰ τὸν ἐνημερώσει κανεὶς γιὰ ἕνα ἄνθρωπο, γιατί αὐτὸς ἤξερε καλά τί εἶχε καθένας μέσα του»[1].

Ὁ Π.Ν. Τρεμπέλας στὸ σχετικὸ ὑπόμνημά του ἀναφέρει τὴ δυνατότητα τοῦ Χριστοῦ νὰ γνωρίζει ὅλους τούς ἀνθρώπους: «Ἐγνώριζε πάντας, ὄχι μόνον τὰ ὀνόματά των καὶ τὰς ἀπόψεις των, τουθ’ ὅπερ εἶναι δυνατὸν καὶ εἰς ἡμᾶς διὰ πολλούς, μετὰ τῶν ὁποίων ἔρχομεθα εἰς σχέσιν, ἀλλὰ καὶ τὴν φύσιν των, τὰς διαθέσεις των τὰ συναισθήματά των καὶ τὰς προθέσεις καὶ σκοποὺς των, κατὰ τρόπον δηλαδὴ ποὺ ἡμεῖς δὲν γνωρίζομεν κανένα, σπανιώτατα δὲ καὶ αὐτὸν τὸν ἑαυτόν μας. 

 Γνωρίζει τοὺς πάντας, διότι ὁ ἰσχυρὸς βραχίων του ἐδημιούργησεν αὐτοὺς καὶ διότι τὸ παντέφορον ὄμμα του βλέπει πάντας καὶ εἰσχωρεῖ ἀνεμποδίστως εἰς τὰ βάθη τοῦ ἐσωτερικοῦ των. Γνωρίζει τοὺς πανούργους καὶ ὑποκρυπτομένους ἐχθρούς του καὶ ὅλα τὰ μυστικὰ σχέδιά των. Γνωρίζει τοὺς ψευδεῖς φίλους του καὶ τοὺς πραγματικοὺς χαρακτῆρας των, ὅπως γνωρίζει καὶ τίνες εἶναι ἀληθῶς ἰδικοί του καὶ ποῖαι εἶναι αἱ ἀδυναμίαι των καὶ τίνες αἱ ἀρεταὶ των»[2].

Τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ προδιέθεταν τοὺς ἀνθρώπους νὰ δεχθοῦν τὴ διδασκαλία του. Ὡστόσο, ἡ πίστη ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἔκπληξη τοῦ θαύματος, ὅταν περνάει, ἐξασθενεῖ ἡ πίστη. Χρειάζεται πρωτίστως ἡ ἀποδοχὴ τῆς διδασκαλίας, ποὺ τὴ σταθεροποιεῖ. Γι’ αὐτὸ ὁ Χριστὸς εἶπε στὸν Ἀπόστολο Θωμᾶ ποὺ ἀμφισβητοῦσε τὴν ἀνάστασή του, λέγοντας στοὺς ἄλλους ἀποστόλους: «ἐγὼ ἂν δὲν δῶ στὰ χέρια του τὰ σημάδια ἀπὸ τὰ καρφιά, καὶ δὲν βάλω τὸ δάκτυλό μου στὰ σημάδια ἀπὸ τὰ καρφιὰ καὶ δὲν βάλω τὸ χέρι μου στὴ λογχισμένη πλευρά του, δὲν θὰ πιστέψω» – «πείστηκες, ἐπειδὴ μὲ εἶδες μὲ τὰ μάτια σου· μακάριοι ἐκεῖνοι ποὺ χωρὶς νὰ μὲ ἔχουν δεῖ πιστεύουν»[3].

Τὸ θαῦμα ἐπηρεάζει ἀρχικά, ἀλλὰ ὁ ἐνθουσιασμὸς εἶναι ἄστατος. Τὸ ἰδανικὸ εἶναι νὰ πιστεύει κανεὶς ἀποδεχόμενος τὴ διδασκαλία, χωρὶς τὴν ἐπιβεβαίωση μὲ θαύματα.

 Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Δὲν εἶναι ὁ τόπος πού σώζει, ἀλλά ὁ σωστός τρόπος ζωῆς καί ἡ προαίρεση!

 

"Καὶ πῶς, λέγει, μπορῶ νὰ ζῶ μέσα στὸν κόσμο καὶ ἀνάμεσα στὰ κοσμικὰ πράγματα καὶ νὰ σωθῶ;
Τί λές, ἄνθρωπε; Θέλεις μὲ συντομία νὰ σοῦ δείξω ὅτι δὲν εἶναι ὁ τόπος ποὺ σώζει, ἀλλὰ ὁ σωστὸς τρόπος ζωῆς καὶ ἡ προαίρεση;

  Ὁ ᾿Αδὰμ ἔπαθε τὸ ναυάγιο σὰν σὲ λιμάνι μέσα στὸν παράδεισο· (Γεν.3,3). ὁ Λὼτ πάλι διασώθηκε σὰν σὲ πέλαγος μέσα στὰ Σόδομα· (Γεν.19,4).

   Ό Ἰὼβ πέτυχε τὴ δικαίωση ἐπάνω στὴν κοπριά· (Ιώβ 2,5). ἐνῶ ὁ Σαούλ, ἂν καὶ ζοῦσε μέσα στοὺς θησαυρούς, ἔχασε καὶ τὴν ἐδῶ βασιλεία καὶ τὴν ἐκεῖ. (Α' Βασ 18).

 Δὲν εἶναι αὐτὸ δικαιολογία, τὸ νὰ λές, ‘δὲν μπορῶ νὰ ζῶ μέσα στὸν κόσμο καὶ ἀνάμεσα στὰ κοσμικὰ πράγματα καὶ νὰ σωθῶ."

  Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

Ο ΟΣΙΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ ΤΟΥ ΕΝ ΟΛΥΜΠΩ

---

Τη μνήμη του Οσίου και Μέγα Ιωαννικίου του εν Ολύμπω τιμά σήμερα, 4 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Ιωαννίκιος γεννήθηκε στη Βιθυνία το 740 μ.Χ. Τον πατέρα του έλεγαν Μυριτρίκη και τη μητέρα του Αναστασώ. Και οι δύο ήταν ευσεβείς γονείς και παιδαγώγησαν το γιο τους σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. Όταν ο Ιωαννίκιος στρατεύτηκε, αυτοκράτορας ήταν ο τραχύς εικονομάχος Κωνσταντίνος ο Ε’.

Ο Κωνσταντίνος ο Ε’, διέπρεψε στους αγώνες του κατά των Βουλγάρων και είχε μεγάλη εκτίμηση από τους στρατιώτες του.
Η ψυχολογία που καλλιεργήθηκε στα πεδία των μαχών, παρέσυρε τον Ιωαννίκιο και στο θρησκευτικό έδαφος, με αποτέλεσμα να γίνει εικονομάχος, σαν τον αυτοκράτορα.

Όταν, όμως, απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού, δεν άργησε να καταλάβει την πλάνη του και σε τι μεγάλα σφάλματα τον είχε οδηγήσει αυτή. Μετανόησε ειλικρινά και εξομολογήθηκε το ολίσθημα του. Αφού καταρτίσθηκε ανάλογα, έγινε μοναχός στον Όλυμπο και πέθανε 94 χρονών στη Μονή Αντιδίου, διδάσκοντας στον κόσμο την Ορθοδοξία.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Tην επίγειον δόξαν, πάτερ, κατέλειπες καταυγασθείς τη ελλάμψει της επινοίας Θεού, όθεν έφανας εν γη ως άστρον άδυτον, θείας φωνής γαρ ως Μωσής μυστικώς αξιωθείς, ισάγγελος ανεδείχθης και δωρημάτων ταμείον, Ιωαννίκιε μακάριε.

Τα ερωτήματα

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Υπάρχουν ερωτήματα απλά, καθημερινά, όπως: τι θα φάω, τι θα πιω, πώς θα ντυθώ, τι πρόγραμμα θα έχω.

Υπάρχουν και ερωτήματα υπαρξιακά, που συγκλονίζουν το νου και την καρδιά, όπως: από πού ήρθα, πού πηγαίνω μετά θάνατο, τί είναι ο θάνατος, τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι ο Θεός, υπάρχει άλλη ζωή;

Υπάρχουν, όμως, και ερωτήματα ουσιαστικά για την πορεία της ζωής μας της νυν και της μέλλουσας, όπως: ποιο είναι το θέλημα του Θεού για μένα, τι να κάνω για να σωθώ, πώς μπορώ να ζήσω με τον εαυτό μου, το συνάνθρωπό μου, τη φύση, ώστε να ζω αληθινά και να ενωθώ με τον Θεό;

Η ποιότητα των ερωτημάτων μας εξαρτάται από την ποιότητα που θέλουμε να έχει η ζωή μας. Δεν έχουμε όλοι τους ίδιους προβληματισμούς και ούτε πάντα τους ίδιους. Η εναλλαγή των ερωτημάτων και όχι η μόνιμη παρουσία τους στο μυαλό μας, είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης. Κανένας δεν αντέχει να είναι συνεχώς σε ένταση, αν και υπάρχουν περίοδοι που παρατηρείται.

Στο Γεροντικό διαβάζουμε για κάποιο σπουδαίο άνθρωπο, ο οποίος θέλησε να επισκεφθεί τον αββά Ποιμένα, για τον οποίο άκουσε πολύ επαινετικά λόγια. «Κάνοντας μερικές μέρες πεζοπορίας στην έρημο έφτασε χαρούμενος στο κελλί του. Τον δέχτηκε με χαρά και αφού αλληλοασπάστηκαν, κάθισαν. Άρχισε τότε ο ξένος να τον ρωτά από τη Γραφή για πράγματα πνευματικά και ουράνια. Ο αββάς Ποιμήν, όμως, έστρεψε αλλού το πρόσωπό του και δεν του αποκρίθηκε. Αυτός, βλέποντας ότι δεν τον λάμβανεν υπόψη, λυπήθηκε. Βγήκε έξω και είπε στον υποταχτικό του:

• Άδικα έκανα όλο αυτό το ταξίδι. Ήρθα στο Γέροντα και αυτός δεν θέλει ούτε να μιλήσει μαζί μου.

Ο αδελφός πήγε μέσα στο αββά Ποιμένα και του είπε:

• Αββά, για εσένα ήρθε ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος, που έχει τόση δόξα στον τόπο του. Γιατί δεν μίλησες μαζί του;

Ο Γέροντας του αποκρίθηκε:

• Αυτός είναι από τον ουρανό και λέει πράγματα επουράνια ενώ εγώ είμαι από τη γη και λέω επίγεια. Αν μου μιλούσε για τα πάθη της ψυχής, εγώ θα του απαντούσα⸱ αν όμως μιλά για πνευματικά πράγματα, εγώ αυτά δεν τα γνωρίζω.

Ο αδελφός βγήκε τότε και είπε στον επισκέπτη:

• Ο Γέροντας σπάνια μιλά από τη Γραφή, αλλά αν κανείς τον ρωτήσει για τα πάθη της ψυχής, του απαντά.

Εκείνος ένιωσε κατάνυξη και πήγε στον Γέροντα και του είπε:

• Τι να κάνω ακόμα, αββά, που με κυριεύουν τα πάθη της ψυχής;

Ο Γέροντας τον κοίταξε με χαρά και απάντησε:

• Τώρα καλώς ήρθες. Θα σου απαντήσω σε όποια θέματα θέλεις.

Ο αναχωρητής ωφελήθηκε πολύ και είπε: πράγματι, αυτός είναι ο αληθινός δρόμος. Και επέστρεψε στον τόπο του ευχαριστώντας τον Θεό που αξιώθηκε να συναντήσει τέτοιο άγιο».

Το πιο πάνω περιστατικό μας δείχνει την κρισιμότητα των ερωτημάτων που κάνουμε σε πνευματικούς πατέρες. Αν είναι θεωρητικά, ακόμα κι αν έχουν θεολογικό κάλυμμα, δεν μπορούν να ωφελήσουν την ψυχή που πασχίζει να ζήσει. Χρειάζεται να αγγίζουν την πραγματικότητα του εαυτού μας που βρίσκεται στην ουσιαστική άγνοια της όντως ζωής και στα πάθη που ζει όλος ο κόσμος. Η ειλικρίνεια και ο πόθος του «ακούσαι λόγον Κυρίου», καθώς θέτουμε κρίσιμα ερωτήματα ζωής σε πνευματικούς πατέρες και διδασκάλους, γίνεται η βάση ώστε, πέρα από τις δικές τους γνώσεις, να δώσουν απαντήσεις προερχόμενες από το άγιο Πνεύμα, γι’ αυτό και αναπαύουν, αποκαλύπτουν, σώζουν.

Η μεγαλύτερη χαρά που στη ζωή γνωρίζουμε, είναι η χαρά που νιώθουμε, όταν χαρά χαρίζουμε!

 

*Έχασα τα πάντα εκτός από εκείνα που έδωσα.

*Τίποτα δεν είναι δικό μου, όταν είναι μόνο για τον εαυτό μου.

* Τα χέρια του κουλού είναι καλύτερα από τα χέρια του τσιγκούνη.

* Θέλεις να γίνεις φτωχός και εσύ και εγώ; Θησαύριζε!

*Θέλεις να γίνεις φτωχός; Να κλέβεις και να δουλεύεις Κυριακές.

* Θέλεις να έχεις αφθονία; Σκόρπιζε!

*Θέλεις να γίνεις ζητιάνος; Αποθήκευε!

*Θέλεις να πεθάνεις από την πείνα; Κλείσε τα μάτια σου και τα αυτιά σου στον ανθρώπινο πόνο και στην ανθρώπινη δυστυχία!

*Χαρά στα μάτια που δακρύζουν για κάποιον άλλο που πονά, γιατί τα μάτια αυτά θα ειδούνε του παραδείσου τα καλά!

*Χαρά στα χέρια όπου ντύνουν μικρά παιδιά και ορφανά, γιατί τα χέρια αυτά θα γίνουν φτερά για να πετούν ψηλά!!

* Χαρά στο στόμα όπου λέγει λόγια παρήγορα γλυκά, γιατί το στόμα αυτό θα ψάλει με τους αγγέλους ωσαννά!!

* Χαρά στο σπίτι όπου ανοίγει την πόρτα στον περαστικό, γιατί η πόρτα αυτή ανοίγει στην Παναγιά και στον Χριστό!!

*Γεννηθήκαμε και υπάρχουμε στον πλανήτη αυτό της Γης για να δοξάζουμε τον Θεό και να προσφέρουμε Αγάπη και Χαρά στους άλλους!!

*Η μεγαλύτερη χαρά που στη ζωή γνωρίζουμε, είναι η χαρά που νιώθουμε, όταν χαρά χαρίζουμε!

ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΚΕΨΙΜΑΣ,ΙΩΣΗΦ ΚΑΙ ΑΕΙΘΑΛΑΣ

---

Τη μνήμη των Αγίων Ακεψιμά, Ιωσήφ και Αειθαλά τιμά σήμερα, 3 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Ακεψιμάς ήταν επίσκοπος, ο Ιωσήφ πρεσβύτερος και ο Αειθαλάς διάκονος.

Και οι τρεις μαρτύρησαν για το Χριστό, όταν βασιλιάς της Περσίας ήταν ο Σαπώρ ο Β’ (περί το 330 μ.Χ.). Ο Ακεψιμάς άφησε την τελευταία του πνοή, αφού χτυπήθηκε σκληρά με ακανθωτά ραβδιά από ροδιά.

Ο Ιωσήφ – αφού διέσχισαν τις σάρκες του – υπέστη μαρτυρικό θάνατο δια λιθοβολισμού.
Ο Αειθαλάς μαστιγώθηκε σκληρά και έπειτα τον κρέμασαν με το κεφάλι προς τα κάτω, μέχρι πού παρέδωσε και αυτός τη μακάρια ψυχή του.

Απολυτίκιο:

Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Ως θεράποντες, της ευσέβειας, στύλοι ώφθητε, της Εκκλησίας, πυρσολατρών καθελόντες το φρύαγμα, Ακεψιμά Ιεράρχα πολύαθλε, Αειθαλά Ιωσήφ τε μακάριοι. Αλλ’ αιτήσασθε, Χριστόν τον Θεόν πανεύφημοι, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Θυμήσου, θυμήσου αγαπημένο μου παιδί

 

Αγίου Λουκά του Ιατρού

Θυμήσου, θυμήσου αγαπημένο μου παιδί.

‘Όλα τα συμβάντα της ζωής μας είναι μέρος της παντελώς άγνωστης οικονομίας του Θεού.

Τώρα δεν καταλαβαίνουμε τη σημασία τους, αλλά πιο αργά θα τα καταλάβουμε.

Τώρα αισθανόμαστε ότι είμαστε αδικημένοι και λοιδορούμενοι.

Αργότερα θα καταλάβουμε ότι από τα πάντα θα μπορούσαμε να έχουμε ένα τεράστιο όφελος: τον ταπεινό λογισμό.

Εσύ τώρα να προσπαθήσεις να πλησιάσεις τον Θεό όσο πιο πολύ μπορείς με την προσευχή και την άσκηση και προσπάθησε να αισθανθείς τον Θεό.

Κάνε οτιδήποτε για να Τον ζήσεις, να Τον βάλεις στη καρδιά σου.

Να μαλακώσει η καρδούλα σου παιδί μου, από το άγγιγμα της Χάρης, κάθε στιγμή όταν σκέφτεσαι πόσο πολύ σε αγαπάει ο Θεός και πόσο σε προστάτεψε από το ψυχικό θάνατο, προστατεύοντας σε από τις βρωμιές που φέρνουν οι δαίμονες στο μυαλό των ανθρώπων.

Ο γλυκύτατος Ιησούς να είναι πάντα στις σκέψεις σου, να είναι ένα λιμάνι στο οποίο θα επανέρχεσαι ξανά και ξανά…

Επίσης μη διστάσεις να καλείς την Παναγία σε βοήθεια όποτε έχεις ανάγκη και όχι μόνο.

Να συνεχίσεις τον δρόμο σου με θάρρος, με πολύ θάρρος.

Χάρισε την καρδιά σου στον Κύριο και Εκείνος θα της δώσει όλες τις βιταμίνες και όλη την ενέργεια που χρειάζεται για να μη καταρρεύσει.

Τίποτε να μη σου φαίνεται δύσκολο.

Κάποιος Άλλος, αδερφέ, κυβερνάει το σύμπαν και όχι οι μεγάλοι του κόσμου τούτου…

Θάρρος, θάρρος, το βλέμμα ψηλά και θα δεις τον Κύριο, όταν θα κλάψεις, όταν θα ψάξεις με λαχτάρα, όταν θα ματώσεις, ίσως θα Τον δεις πως σου απλώνει το στέφανο με το Αγαπητικό και Παρηγορητικό χέρι Του.

Μη θλίβεσαι, μη λυπάσαι πιο πολύ από όσο πρέπει, γιατί έτσι δίνεις δικαιώματα στον πονηρό να σε χτυπάει με δύναμη…

Κάνε την καρδιά σου μοναστήρι.

Χτύπα εκεί το σήμαντρο, κάλεσε εκεί για αγρυπνία, θυμίασε και ψιθύρισε ακατάπαυτα προσευχές.

Ο Θεός είναι δίπλα σου.

Αμήν.

Την ευχή του aγίου πατέρα και αδερφού μας να ‘χουμε και τη μνήμη του βίου και του λόγου του.

ΕΧΟΥΣΙ ΜΩΥΣΕΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΦΗΤΑΣ, ΑΚΟΥΣΑΤΩΣΑΝ ΑΥΤΩΝ

 

«Λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ῎Εχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν» (Λουκ. 8,29)

«῾Ο ᾿Αβραάμ τοῦ λέει· “ἔχουν τὰ λόγια τοῦ Μωυσῆ καὶ τῶν προφητῶν· ἂς ὑπακούσουν σ’ αὐτά”». 

            Έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας μια εικόνα για την πίστη ότι χρειάζεται σημεία, θαύματα για να πείσει. Βλέποντας την εικόνα της Εκκλησίας, των ταγών της, τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τις περιστάσεις της ζωής, κυρίως τη σιωπή και την αφωνία σε έναν κόσμο στον οποίο, ακόμη κι αν μιλήσει, οι πολλοί δεν θα ακούσουν τον λόγο της, αισθανόμαστε ότι κάτι άλλο πρέπει να φανερωθεί στην πραγματικότητα που ζούμε. Ένας Άγιος που θα κάνει επίδειξη δύναμης. Κάποιος που θα φωνάξει και θα πάει κόντρα στο ρεύμα, όχι όμως της αμαρτίας και του κακού, αλλά της εξουσίας, όπως κι αν αυτή εκφράζεται, κυρίως διά του πολιτισμού, της τεχνολογίας, της ιατρικής, της επιστήμης. Κάποιος που θα καταγγείλει το εκκλησιαστικό κατεστημένο, που είναι συμβιβασμένο με τους αιρετικούς, με τους προσκυνημένους, με τους εκκοσμικευμένους.

            Στην παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου ο Χριστός ξεκάθαρα αναφέρει πως ο πλούσιος  πήγε στην κόλαση όχι διότι δεν ήταν αντιστασιακός, αλλά διότι δεν έδειξε δράμι αγάπης στον φτωχό συνάνθρωπό του, παρότι ήξερε πώς τον έλεγαν, τον έβλεπε που πεινούσε, τον έβλεπε πληγωμένο και ζητιάνο, τον έβλεπε μόνο του, με μόνη ελεήμονα παρέα τα σκυλιά. Κι όμως, και στην κόλαση ήθελε ένα δυνατό σημείο για να μην τον ακολουθήσουν τα αδέρφια του. Δεν ήθελε να ακούσουν και να υπακούσουν στον Μωυσή και τους προφήτες, να αγαπήσουν τον φτωχό, τον ξένο, τον ασθενή, τον μοναχικό. Έπρεπε να βγει από το μνήμα ο Λάζαρος, που κι αυτοί τον γνώριζαν, αλλά παρέμειναν αδιάφοροι, χωρίς αγάπη κι έγνοια για εκείνον. Και η απάντηση είναι σκληρή, μα αληθινή. Απευθύνεται και σε μας. Ας ακούσουμε τη Γραφή, τον λόγο του Θεού, τον Νόμο του Μωυσή, αλλά και την υπέρβαση και συμπλήρωσή του από τον Χριστό κι ας αφήσουμε τα θαύματα κατά μέρος. Τα θαύματα εντυπωσιάζουν για το τώρα. Η αγάπη μας συνοδεύει για πάντα. Είναι καιρός να αλλάξουμε την εικόνα που έχουμε για την πίστη. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΚΙΝΔΥΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΕΣ

 

---

Τη μνήμη των Αγίων Ακινδύνου, Αφθονίου, Πηγασίου, Ελπιδοφόρου και Ανεμποδίστου τιμά σήμερα, 2 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ήταν όλοι αξιωματούχοι του Πέρση βασιλιά Σαπώρ του Β’.

Το 330 μ.Χ., επειδή, ομολόγησαν ότι, είναι χριστιανοί, συνελήφθησαν και μαστιγώθηκαν σκληρά. Έπειτα, τους έριξαν στις φλόγες μιας μεγάλης φωτιάς. Αλλά οι θερμές δεήσεις τους προς το Θεό προκάλεσαν φοβερή θύελλα με βροχή, που έσβησε τη φωτιά.

Αυτό προκάλεσε φόβο στους Πέρσες , και τον ίδιο το Σαπώρ, με αποτέλεσμα να αναβάλει, το θάνατο των γενναίων χριστιανών.
Αλλά μετά μερικές μέρες, τους έφερε και πάλι στο κριτήριο. Αφού είδε ότι δεν μπορούσε να αλλάξει το χριστιανικό τους φρόνημα, αποκεφάλισε πρώτο τον Αφθόνιο. Έπειτα, απευθυνόμενος στον Ελπιδηφόρο, του είπε να φανεί λογικός, σαν εγγράμματος που ήταν και μπορούσε να διακρίνει το ψέμα από την αλήθεια..

Ο Ελπιδοφόρος του αποκρίθηκε ότι γι’ αυτό ακριβώς πιστεύει στο Χριστό, διότι Αυτός είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιδ’ 6). Δηλαδή ο σωστός δρόμος, που οδηγεί στην απόλυτη αλήθεια και στην πραγματική και πηγαία ζωή, που αξίζει κανείς να πεθάνει γι’ αυτή. Η απάντηση του Ελπιδοφόρου εξαγρίωσε τον Σαπώρ και αμέσως τον αποκεφάλισε.

Οι θυσίες αυτές ενθάρρυναν ακόμα περισσότερο τους υπόλοιπους, και έμειναν ακλόνητοι στην πίστη τους. Τότε ο Σαπώρ διέταξε να τους ρίξουν μέσα σε αναμμένο καμίνι. Έτσι, μαρτυρικά και ένδοξα, παρέδωσαν όλοι τη μακάρια ψυχή τους στο ζωοδότη Χριστό.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ακίνδυνον μέλψωμεν, συν Αφθονίω ομού, κλεινόν Ανεμπόδιστον, Ελπιδοφόρον στερρόν, Πηγάσιον ένδοξον ούτοι γαρ ακινδύνως, εξαφθόνου κρατήρας, πηγάζουσι τοις ελπίδι, αρραγεί προσιούσι, χαρίτων ανεμποδίστων, κρήνην θεόβρυτον.

Κατά Λουκά ΙΣΤ':Σχόλιο στο Ευαγγέλιο της παραβολής του πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου

 

 Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη

Θέλεις να είσαι επώνυμος ή ανώνυμος;

Αγαπητοί μου αδελφοί.

Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Ευαγγελιστής Λουκάς καταγράφει μια παραβολή που είπε ο Κύριος προς τον λαό του Ισραήλ. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες προς τους Ευαγγελιστές, Ματθαίο, Λουκά, Μάρκο και Ιωάννη, οι οποίοι επιλεκτικά κατέγραψαν, προς χάριν όλων μας, ολίγα εξ’ όσων είπε και έπραξε ο Ιησούς Χριστός στην διάρκεια της επίγειας ζωής Του. Αυτά τα λίγα που διέσωσαν οι Ευαγγελιστές είναι το άγιο και ιερό Ευαγγέλιο που διαβάζεται κάθε φορά στους Ιερούς Ναούς μας. Τέσσερεις είναι οι Ευαγγελιστές, τέσσερα είναι και τα Ευαγγέλια, εκ των οποίων κατά την διάρκεια του εκκλησιαστικού έτους διαβάζουμε κάποια τμήματα ή περικοπές όπως ονομάζονται.

Στη σημερινή περικοπή ο Κύριός μας αναφέρθηκε παραβολικά σε δύο πρόσωπα. Το ένα είναι κάποιος πλούσιος, ενώ το άλλο έχει όνομα και είναι ο φτωχός Λάζαρος. Σκόπιμα ο Κύριος απέκρυψε το όνομα του πλουσίου και από επώνυμος που θα έπρεπε να ήταν κατά τα ανθρώπινα δεδομένα μέσα στην κοινωνία, τον κατέστησε ξαφνικά ανώνυμο στην Αιωνιότητα.

Είναι δυνατόν ένας βαθύπλουτος να μην φέρει ένα γνωστό και επιφανές όνομα; Φυσικά και όχι! Είναι σαν να λέμε ότι τον Ωνάση δεν τον γνωρίζουμε… Το λογικό είναι να μη γνωρίζει κάποιος έναν φτωχό όπως ήταν ο Λάζαρος, που ζητούσε καθημερινά λίγο φαγητό έξω από την πόρτα του πλουσίου και του οποίου τα σκυλιά έγλυφαν τις πληγές. Πως είναι δυνατόν χωρίς χρήματα και καταξίωση να είναι διάσημο ένα φτωχαδάκι; Ο πλούτος είναι ένα κύριο μέσο που σε κάνει γνωστό και διάσημο, ενώ η φτώχεια σε καταδικάζει συνήθως στην ανωνυμία.

Εδώ όμως αδελφοί μου έγινε το ακριβώς αντίθετο. Ο Χριστός περιγράφει ότι ο πλούσιος όσο ζούσε ήταν γνωστός στην εποχή του, αλλά μετά θάνατο ξεχάστηκε και έγινε ξαφνικά ανώνυμος. Η ασπλαχνία του απέναντι στη φτώχεια των συνανθρώπων του τον εξαφάνισε από την Αιωνιότητα. Αντιθέτως, ο φτωχός και πονεμένος άνθρωπος έχει όνομα που καταγράφηκε στο βιβλίο της Ζωής και όλοι γνωρίζουμε ότι ονομαζόταν Λάζαρος.

Το μήνυμα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής είναι ξεκάθαρο. Οι άσπλαχνοι πλούσιοι όχι μόνο κολάζονται και χάνουν για πάντα την ψυχή τους, αλλά και τα ονόματά τους διαγράφονται, σβήνονται δηλαδή από το βιβλίο της Ζωής και γίνονται στην άλλη ζωή άγνωστοι και ανώνυμοι. Γι’ αυτό και ο Κύριός μας στη σημερινή του παραβολή μας λέγει: «Ήταν κάποιος άνθρωπος πλούσιος…». Καταλαβαίνουμε τι εξευτελισμό και τι ταπεινωτική υποβάθμιση εκφράζει για κάποιον πλούσιο και αριστοκράτη να λέγει ο Κύριός μας απλώς, ότι ήταν κάποιος πλούσιος. Ένας δηλαδή τυχαίος…

Ας προσέξουν λοιπόν όλοι οι πλούσιοι που μέσα στη κοινωνία προσπαθούν να ζουν έχοντας ένα φημισμένο όνομα. Αν είναι άσπλαχνοι απέναντι στη φτώχεια των συνανθρώπων τους, τότε από επώνυμοι σε αυτή τη ζωή θα γίνουν παντελώς ανώνυμοι στην άλλη ζωή. Ας χαρούν όμως όλοι οι φτωχοί που μέσα σε αυτή την κοινωνία έζησαν ταπεινά στην αφάνεια.

Αλήθεια, ποιος από όλους εμάς θα έβαζε στα σαλόνια του τον φτωχό και ανήμπορο γείτονά του; Ποιος από εμάς θα έπαιρνε την πιο φτωχή και ασήμαντη οικογένεια της γειτονιάς του, για να την τραπεζώσει μέσα στο σπίτι του ή σε ένα καλό εστιατόριο; Πιθανόν ελάχιστοι από εμάς θα το έκαναν. Διότι λογικά επιθυμούμε να αναπτύξουμε επαφές και φιλικές σχέσεις συνήθως με τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα της κοινωνίας μας. Κάποιος φτωχός βεβαίως και θα έβαζε στο σπίτι του έναν άλλο φτωχό γείτονά του. Ο πλούσιος όμως και ο κοινωνικά καταξιωμένος θα το έκανε; Οι περισσότεροι δεν θα το έκαναν, διότι οι κοινωνικά καταξιωμένοι και οι πλούσιοι άνθρωποι περιφρονούν συνήθως την φτωχολογιά.

Γι’ αυτό φτωχοί συνάνθρωποί μας μη λυπάσθε για την φτώχεια σας, διότι η φτώχεια σας γίνεται οδός που σας ανοίγει την πόρτα του Παραδείσου, εφόσον τηρείτε τις εντολές του Θεού. Όλοι οι φτωχοί και ταπεινοί στην Βασιλεία του Θεού θα είστε πρίγκηπες και βασιλιάδες και τα ονόματά σας θα είναι γραμμένα με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της Ζωής. Μη θρηνείτε λοιπόν για την ανέχεια. Θρηνείστε για τους άσπλαχνους συνανθρώπους σας που το θηρίο του καπιταλισμού και του πλούτου τους κατεσπάραξε σκοτώνοντας στην ψυχή τους κάθε είδος αγάπης και ευσπλαχνίας.

Σήμερα ο Ιησούς Χριστός στέλνει μέσα από το Ευαγγέλιό Του ένα ηχηρό μήνυμα προς όλους τους κατατρεγμένους και αδικημένους φτωχούς που με πίστη Τον ακολούθησαν και τους λέγει, ότι τα ονόματά τους θα μείνουν εις τους αιώνες, όπως έμεινε και το όνομα του φτωχού Λάζαρου της παραβολής. Οι άνθρωποι αυτοί που είναι κοινωνικά αδικημένοι στη Βασιλεία του Θεού θα συμβασιλεύσουν μετά του Βασιλέως Χριστού. Αντίθετο ηχηρό μήνυμα στέλνει όμως και προς τους άσπλαχνους και άδικους πλουσίους, τραπεζίτες και μη, που ζουν πίνοντας «το αίμα και τον ιδρώτα» των φτωχών: Εκεί στην Βασιλεία Του θα εξαφανιστούν όλοι αυτοί και από επώνυμοι θα γίνουν αμέσως ανώνυμοι και θα βιώνουν μια φρικτή κόλαση.

Αδελφοί μου,

Σε όσους από εσάς χάρισε ο Θεός πλούτο ή σημαντική θέση και ποθείτε τον Παράδεισο, φροντίστε να μην περιφρονείτε τα αδέλφια σας που ζουν στην αφάνεια και την φτώχεια. Γίνετε εύσπλαχνοι και μοιράστε αγάπη και έλεος στους συνανθρώπους σας, διότι εύσπλαχνος και ελεήμων είναι ο Κύριός μας, που ως δίκαιος Κριτής των ψυχών μας θα ανταποδώσει στον καθένα από εμάς κατά τα έργα του. Αμήν.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 02/11/20250 ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ ΙΣΤ' 19-31

 

Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς. Πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἐπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. Εγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ.

Καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. Εἶπε δὲ Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· Καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν.

Εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· Έχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. Λέγει αὐτῷ Ἀβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. Ο δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ’ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτοὺς, μετανοήσουσιν. Εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

Απόδοση σε νεοελληνική

Κάποιος άνθρωπος ήταν πλούσιος, φορούσε πολυτελή ρούχα και το τραπέζι του κάθε μέρα ήταν λαμπρό. Κάποιος φτωχός όμως, που τον έλεγαν Λάζαρο, ήταν πεσμένος κοντά στην πόρτα του σπιτιού του πλουσίου, γεμάτος πληγές. Αυτός προσπαθούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Έρχονταν και τα σκυλιά και του έγλυφαν τις πληγές. Πέθανε ο φτωχός, και οι άγγελοι τον πήραν κοντά στον Αβραάμ. Πέθανε κι ο πλούσιος και θάφτηκε. Στον άδη που ήταν και βασανιζόταν σήκωσε τα μάτια του και είδε από μακριά τον Αβραάμ και κοντά του τον Λάζαρο.

Τότε φώναξε ο πλούσιος και είπε: πατέρα μου Αβραάμ, σπλαχνίσου με και στείλε το Λάζαρο να βρέξει με νερό την άκρη του δάχτυλού μου και να μου δροσίσει τη γλώσσα, γιατί υποφέρω μέσα σ΄ αυτή τη φωτιά. Κι ο Αβραάμ του απάντησε: παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ απόλαυσες την ευτυχία στη ζωή σου, όπως κι ο Λάζαρος τη δυστυχία. Τώρα όμως αυτός χαίρεται εδώ, κι εσύ υποφέρεις. Κι εκτός απ΄ όλα αυτά, υπάρχει ανάμεσά μας μεγάλο χάσμα, ώστε αυτοί που θέλουν να διαβούν από εδώ σ΄ εσάς να μην μπορούν, ούτε οι από εκεί να περάσουν σ΄ εμάς.

Είπε πάλι ο πλούσιος: τότε σε παρακαλώ, πατέρα, στείλε τον στο σπίτι του πατέρα μου, να προειδοποιήσει τους πέντε αδερφούς μου, ώστε να μην έρθουν κι αυτοί σ΄ αυτό τον τόπο των βασάνων. Ο Αβραάμ του λέει: έχουν τα λόγια του Μωυσή και των προφητών· ας υπακούσουν σ΄ αυτά. Εκείνος τότε του είπε: όχι, πατέρα μου Αβραάμ· αν όμως κάποιος από τους νεκρούς πάει σ΄ αυτούς, θα μετανοήσουν. Του είπε ο Αβραάμ: αν δεν υπακούνε στα λόγια του Μωυσή και των προφητών, δε θα πειστούν ούτε κι αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 02/11/2025 ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Β' 16-20

 

 Πρωτότυπο Κείμενο

Αδελφοί, ειδότες οτι ου δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου εαν μη δια πίστεως Ιησού Χριστού, και ημείς εις Χριστόν Ιησούν επιστεύσαμεν, ινα δικαιωθώμεν εκ πίστεως Χρίστου και ουκ εξ έργων νόμου, διότι ου δικαιωθήσεται εξ έργων νόμου πάσα σαρξ. Ει δε ζητούντες δικαιωθήναι εν Χριστώ ευρέθημεν και αυτοί αμαρτωλοί, αρα Χριστός αμαρτίας διάκονος; Μη γένοιτο. Ει γαρ α κατέλυσα ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην εμαυτόν συνίστημι. Εγω γαρ δια νόμου νόμω απέθανον, ινα Θεω ζήσω. Χριστώ συνεσταύρωμαι· ζω δε ουκέτι εγω, ζη δε εν εμοί Χριστός· ο δε νυν ζω εν σαρκί, εν πίστει ζω τη του υιού του Θεού του αγαπήσαντος με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, ξέρουμε πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με την τήρηση των διατάξεων του νόμου. Αυτό γίνεται μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη στο Χριστό κι όχι με την τήρηση του νόμου• γιατί με τα έργα του νόμου δεν θα σωθεί κανένας άνθρωπος. Αν όμως, ζητώντας να σωθούμε από τον Χρίστο, βρεθήκαμε να είμαστε και μείς αμαρτωλοί όπως οι εθνικοί, σημαίνει τάχα πως ο Χριστός οδηγεί στην αμαρτία; Όχι βέβαια! Γιατί, αν ότι γκρέμισα το ξαναχτίζω, είναι σαν να ομολογώ πως έκανα λάθος όταν το γκρέμιζα. Κι αληθινά, με κριτήριο τον νόμο, έχω πεθάνει για τη θρησκεία του νόμου, για να βρω τη ζωή κοντά στο Θεό. Έχω πεθάνει στον σταυρό μαζί με τον Χριστό. Τώρα πια δεν ζω εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπο μου ο Χριστός. Κι η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου. 

«Το κλειδί για όλες τις κλειδαριές»

 

Σε κάθε εποχή, ιδιαίτερα μάλιστα σήμερα, «υπομονής έχομεν χρείαν». Την χρειαζόμαστε όλοι μικροί και μεγάλοι, σοφοί και απλοί άνθρωποι.

Έχουμε ανάγκη από τη δύναμή της, αφού η όποια δυσκολία ή πειρασμός στη ζωή που υποτάσσεται στην υπομονή ξεπερνιέται με αυτή.

Η υπομονή είναι το θαυμαστό κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες του ακατόρθωτου και εγγίζει υψηλούς στόχους. Είναι η τέχνη της ελπίδας.

«Ο υπομονετικός πάσης αρετής εφάπτεται», ενώ «ο μη έχων υπομονήν, πολλάς ζημίας υφίσταται» λέγει ο άγ. Εφραίμ ο Σύρος.

Ο αγ.Ιωάννης ο Χρυσόστομος την προσδιορίζει ως «βασίλισσα των αρετών και θεμέλιον των γενναίων πράξεων, ακύμαντο λιμάνι, ειρήνη στον καιρό του πολέμου, γαλήνη μέσα στην τρικυμία, ασφάλεια στα κακόβουλα σχέδια των εχθρών…».

Η υπομονή στην καθημερινότητα μας κλείνει το στόμα στα παράπονα κι ανοίγει την καρδιά στην προσευχή.

Ο πολύαθλος Ιώβ, ο Αβραάμ και όλοι οι αθλητές την υπομονής προτρέπουν τον καθένα μας:

«Να περιμένεις, κι ας κυλάει βουβά το δάκρυ.

Να υπομένεις, κι ας στέκεις χρόνια σε κάποια άκρη.

Να υπομένεις, να υπομένεις…».

«Οίσθα σαφώς ότι υπομονής ίσον ουδέν» (Ι. Χρυσόστομος)

Γιατί «του πόνου το ψωμί όποιος δεν γεύτηκε και που δεν ξαγρύπνησε με κλάμα, παντέχοντας την μέρα για να φέξει, αυτός δεν σας γνώρισε, ω ουρανοί» (Γκαίτε).

Στη ζωή μας επιδιωκόμενοι υψηλοί στόχοι, αλλά και κόποι κι επιστημονικές έρευνες και δυσκολίες, και δεινές περιστάσεις και θλίψεις και φτώχεια και πειρασμοί, προκαλούν για την μέχρι τέλους υπομονή.

«Υπομονής έχομεν χρείαν αφορώντες εις τον της πίστεως Αρχηγόν»….

Και βέβαια όταν μιλούμε για χριστιανική υπομονή, δεν εννοούμε μια παθητική αντιμετώπιση, ένα είδος στωικής στάσεως, παραιτήσεως από τις ευθύνες και αιτήματα, αδιαφορία για κοινωνική δράση.

Ο Χριστός μας καλεί να μάθουμε από Αυτόν, ο οποίος είναι «πράος και ταπεινός τη καρδία» τη βαθειά εσωτερική υπομονή, ώστε να βρούμε την ειρήνη και την ισορροπία στις ψυχές μας.

Δεν συνιστά αδυναμία χαρακτήρος η χριστιανική υπομονή… εγγυάται την ασφάλεια της πορείας. Η καρτερική υπομονή με την ήρεμη επιμονή ανοίγει περάσματα σε πολλά αδιέξοδα…».

«Μεγάλο πράγμα η υπομονή. Αχ! Μας την έπεμψε ο Θεός. Κλεί θησαυρούς κι εκείνη» (Διον. Σολωμός».

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΔΑΜΙΑΝΟΣ

 

 

---

Τη μνήμη των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού, των Αναργύρων, τιμά σήμερα, 1 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός κατάγονταν από την Ασία. Οι γονείς τους ήταν άριστο πρότυπο χριστιανών συζύγων. Όταν η μητέρα τους Θεοδότη έμεινε χήρα, αφιέρωσε κάθε προσπάθεια της στη χριστιανική ανατροφή των δυο παιδιών της, Κοσμά και Δαμιανού.

Τους δύο αδελφούς διέκρινε μεγάλη ευφυΐα και επιμέλεια, γι’ αυτό και σπούδασαν πολλές επιστήμες. Ιδιαίτερα όμως, επιδόθηκαν στην ιατρική επιστήμη, την οποία εξασκούσαν σαν διακονία φιλανθρωπίας προς τον πλησίον.

Θεράπευαν τις ασθένειες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των φτωχών, χωρίς να παίρνουν χρήματα, γι’ αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι. Πολλοί ασθενείς που θεραπεύθηκαν ήθελαν να τους ευχαριστήσουν.

Αλλά αυτοί, δε δέχονταν τις ευχαριστίες και απαντούσαν με τον ορθό λόγο της Αγίας Γραφής: «Η ευλογία και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμις και η ισχύς τω Θεώ ημών εις τους αιώνας των αιώνων» (Αποκάλυψη Ιωάννου, ζ’ 12). Δηλαδή, όλος ο ύμνος και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμη και η ισχύς, ανήκει στο Θεό μας, στους αιώνες των αιώνων.

Έτσι ταπεινά αφού διακόνησαν σε όλη τους τη ζωή τον πλησίον, πέθαναν ειρηνικά και ετάφησαν στην τοποθεσία Φερεμά.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ δ’.
Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.

Ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου Σινά Συμεών

 

Γραφείο ρεπορτάζ: Romfea.gr

---

Παρουσία του Πρωθυπουργού κ. Κυριάκου Μητσοτάκη πραγματοποιήθηκε σήμερα, Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2025 η ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Σινά κ. Συμεών στην Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Σινά.

Την ποιμαντορική ράβδο παρέδωσε ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλος Γ', και παρέστησαν ο Σεβ. Μητροπολίτης Γέρων Πριγκηποννήσων Δημήτριος, ο Σεβ. Μητροπολίτης Γουινέας Γεώργιος.

Να αναφερθεί ότι στην ενθρόνιση παρέστησαν η Υπουργός Παιδείας κα Σοφία Ζαχαράκη, η Σιναϊτική Αδελφότητα και πλήθος πιστών.

Στην αντιφώνησή ο Πρωθυπουργός ανέφερε:

«Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατε Αρχιεπίσκοπε Σινά, Φαράν και Ραϊθώ και Καθηγούμενε της Ελληνορθόδοξης Ιεράς Βασιλικής Αυτόνομης Μονής Αγίας Αικατερίνης του Αγίου και Θεοβάδιστου Όρους Σινά, σεβασμιώτατοι εκπρόσωποι Πατριαρχείων και Εκκλησιών, σεβαστοί Σιναΐτες Πατέρες, αξιότιμε κ. Υπουργέ Πολιτισμού της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου, κ. Υφυπουργέ Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, αξιότιμοι προσκεκλημένοι,

Αποτελεί ξεχωριστή τιμή για εμένα να βρίσκομαι εδώ σήμερα ως Πρωθυπουργός της Ελλάδος, συμμετέχοντας στη λαμπρή ενθρόνιση του Αρχιεπισκόπου Σινά και νέου Καθοδηγούμενου της Ιεράς Μονής της Αγίας Αικατερίνης, μεταφέροντας επίσης τον σεβασμό, την αγάπη, τις ευχές, Σεβασμιώτατε, σύσσωμου του ελληνικού λαού, κυρίως όμως δίνοντας το “παρών” για να βεβαιώσω ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι παρούσα σε κάθε βήμα που θα ακολουθήσει μπροστά της και αρωγός σας σε κάθε επίπεδο.

Η Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης, θεμελιωμένη επί του Θεοβάδιστου Όρους Σινά επί δεκαπέντε και πλέον αιώνες, αποτελεί το αρχαιότερο χριστιανικό μοναστήρι του κόσμου. Συνιστά έτσι ένα “προπύργιο” της Ορθοδοξίας, έναν “φάρο” πνευματικής αρετής, ένα ιστορικό σύμβολο της ταυτότητάς μας, μία ζωντανή μαρτυρία του ελληνικού και του χριστιανικού πνεύματος και, ταυτόχρονα, μια γέφυρα φιλίας μεταξύ της Ελλάδος και της Αιγύπτου.

Είναι εθνικό καθήκον, συνεπώς, το διαρκές ενδιαφέρον μας για την πολυσήμαντη πνευματική και πολιτιστική αποστολή της Μονής και εύλογο χρέος μας κάθε βοήθεια προς εκείνους που κρατούν τις παραδόσεις μας στην εσχατιά τούτης της χερσονήσου.

Γνωρίζουμε ότι το τελευταίο διάστημα δεν υπήρξε ανέφελο, καθώς διάφορα γεγονότα προκάλεσαν πρόσκαιρη αναταραχή στο σώμα της Εκκλησίας. Όμως, όπως συμβαίνει και στη μακραίωνη ιστορία της, η Ιερά Σιναΐτικη Αδελφότητα επέδειξε υπομονή, πνευματική σύνεση και απαρασάλευτη πίστη. Βγήκε έτσι αλώβητη από τη δοκιμασία, ανανεώνοντας το πνεύμα της ενότητας.

Η ομόφωνη εκλογή σας, Σεβασμιώτατε, όπως και η σημερινή ενθρόνισή σας, σηματοδοτούν την αρχή μιας νέας περιόδου συσπείρωσης και αδελφοσύνης, εντός της κοινότητας των Πατέρων. Ενώ οι προσπάθειες της ελληνικής και της αιγυπτιακής πολιτείας έχουν ήδη ανοίξει τον δρόμο ώστε ο λατρευτικός χαρακτήρας της Μονής να διατηρηθεί στο διηνεκές, το ίδιο και τα δικαιώματά της, όπως και η προστασία των μοναχών που την υπηρετούν.

Οι συμφωνημένες κατευθύνσεις και αρχές ασφαλώς και θα τεθούν υπόψη της Σιναΐτικης Αδελφότητας, η οποία, Σεβασμιώτατε, θα έχει και τον τελικό λόγο.

Ιδιαίτερα θα ήθελα να εκφράσω, εκ μέρους της Ελληνικής Κυβέρνησης, τον ειλικρινή σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μας, για την Αυτού Θειοτάτη Μακαριότητα, τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. κ. Θεόφιλο, του οποίου η παρουσία σήμερα προσδίδει πνευματική λαμπρότητα και ευλογία.

Αλλά και προς εσάς, Σεβασμιώτατε, νέε ηγούμενε, επιτρέψτε μου τα θερμά μου συγχαρητήρια και τις ευχές μου για την ανάληψη των υψηλών καθηκόντων σας.

Προσδοκία όλων είναι η Μονή της Αγίας Αικατερίνης να συνεχίσει να αποτελεί “φάρο” της Ορθοδοξίας, διατηρώντας αλώβητη την ασκητική και μοναστική της παράδοση, με την Ελλάδα πάντα στο πλευρό της, πάντα στο πλευρό σας αρωγό και συμπαραστάτη.

Εύχομαι, λοιπόν, από καρδιάς μακροημέρευση, φωτισμό και καρποφόρο διακονία. Σεβασμιώτατε, πολλά τα έτη σας, άξιος».

Μετά την ενθρόνιση, ο Πρωθυπουργός είχε την ευκαιρία να προσκυνήσει τα Ιερά Λείψανα και να ξεναγηθεί στο Σκευοφυλάκιο και τους χώρους της Ιεράς Μονής, ενώ είχε διαδοχικές κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο, τον Αρχιεπίσκοπο Σινά κ. Συμεών και τον Αναπληρωτή Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Michael Rigas.

Η χρεοκοπία όλων των ελπίδων για έναν παράδεισο χωρίς Θεό

 

  Μακαριστού Μητροπολίτη Σιατίστης Παύλου

 «Ο κόσμος αυτός εξελίσσεται σε μια θανατερή απειλή. Ενα είναι το γνώρισμα αυτού του πολιτισμού: θέλησε να θεμελιώσει την άρνηση του Θεού! 

Θέλησε να θεοποιήσει τον άνθρωπο, τη δύναμη του ανθρώπου, τη σοφία του ανθρώπου, τη λογική του ανθρώπου. Κάποτε αυτός ο ορθός λόγος, ο ορθολογισμός, θεωρήθηκε το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα χτίζαμε τον πολιτισμό της ευτυχίας μας και έγινε το θεμέλιο που χτίσαμε τον πολιτισμό της δυστυχίας μας. Και, τελικά, καθώς αιώνας ξεκινά, έχουμε την αίσθηση ενός κενού, μιας αποτυχίας, μιας χρεοκοπίας. Τα μεγάλα λόγια περίσσεψαν, τα μεγάλα προγράμματα εξανεμίστηκαν και τελικά ο άνθρωπος μόνος, μέσα στην κοινότητά του, με καινούργιους πόθους μέσα στη ζωή του, αναζητά τα πάντα από την αρχή. (…)

Οταν άρχισα να μεγαλώνω και να καταλαβαίνω, τότε και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, βομβαρδιζόμουν από ένα σωρό μηνύματα, προσκλήσεις και προκλήσεις που μας καλούσαν να φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο, έναν κόσμο δικαιότερο, έναν κόσμο ανθρωπινότερο με τη δύναμη της γνώσης και της λογικής, με τη δύναμη της επιστήμης και της μηχανής. Ολες αυτές οι υποσχέσεις, απ’ όπου κι αν έρχονταν, είχαν ένα κοινό γνώρισμα: ήταν θεμελιωμένες στην άρνηση του Θεού. Δεν μας χρειάζεται ο Θεός – αυτό ήταν το σύνθημα. Πάρα πολλοί ήταν εκείνοι που δεν μπορούσαν -λογικότατοι καθώς ήταν- να αποδεχτούν πράγματα αναπόδεικτα, όπως έλεγαν, με αποτέλεσμα ο αγώνας για έναν κόσμο καλύτερο να γίνει τεράστιος, αλλά μάταιος. Και φτάνουμε στο τέλος του αιώνα και τελικά διαπιστώνουμε ότι η Γη δεν είναι ο Παράδεισος αλλά η Κόλαση. Στην αρχή το αρνηθήκαμε, τώρα όμως πια το συνειδητοποιούμε: αυτός ο πολιτισμός χρεοκόπησε!

Ο άνθρωπος λήγοντος αυτού του αιώνα όχι μόνο δεν έφτασε στον δοξασμό του, αλλά ευτελίστηκε ακόμη περισσότερο. Κοινό γνώρισμα των Μεσσιών της εποχής μας ήταν η άρνηση του Θεού, εκεί στηριζόταν ο μελλοντικός παράδεισος αυτών των ανθρώπων. Και αυτός ο Παράδεισος δεν ήρθε. Ξεκινήσαμε να βάλουμε στο κέντρο τον άνθρωπο, βασιλιά στη θέση του Θεού. Τελικά, στο τέλος αυτού του αιώνα διαπιστώνουμε ότι, αντί γι’ αυτό, ο άνθρωπος και η ανθρώπινη αξία υποτιμήθηκαν τραγικά. Και αυτό που τελειώνει μαζί με τον αιώνα είναι όλες αυτές οι ιδεολογίες και οι πάσης φύσεως «-ισμοί». Το τέρμα αυτού του αιώνα σηματοδοτεί τη χρεοκοπία όλων των ελπίδων για έναν παράδεισο χωρίς Θεό. Στο τέλος αυτού του αιώνα, ο άνθρωπος ήταν πιο απελπισμένος από όσο ήταν στην αρχή. Η επιστήμη υπερνικήθηκε, η λογική σοφία του δεν μπόρεσε να κάνει τον κόσμο Παράδεισο. Και αποδείχτηκε ότι η άρνηση του Θεού ήταν τελικά η άρνηση του ανθρώπου. Σε μια εποχή που θα έπρεπε να είχαμε φτάσει στο φως, εμείς ξαναγυρίζουμε στο σκοτάδι. Ποιος το περίμενε ότι στο τέλος αυτού του αιώνα θα είχαμε τους σύγχρονους θεούς, τα μέντιουμ και τα τοιαύτα, να μας υπόσχονται να μας λύσουν τα προβλήματά μας;

Αρα, λοιπόν, αυτός ο πολιτισμός τον οποίο κάποτε τόσο πολύ εξυψώσαμε δεν μας έλυσε κανένα πρόβλημα. Και στο τέλος αυτού του πολιτισμού ο άνθρωπος πλέον ξαναγυρίζει στη λατρεία του Μεσαίωνα, σε σκοτεινές και απόκρυφες δυνάμεις. Δεν θεωρεί λογικό και τιμή του να τιμά τον ζωντανό θεό, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος είναι πρόσωπο της Ιστορίας που μπήκε μέσα στην ιστορία του κόσμου».