Η πραγματική συμπόνια έχει εκλείψει .....

Σαν ορφανέψει, σαν αδειάσει η αγκαλιά ενός ανθρώπου θαρρείς κι ο κόσμος θέλει
το πένθος να τον καταπιεί....
Δηλαδή εννοούν ότι:
Τιμάς τον κεκοιμημένο όσο παραιτήσε από την ζωή και όχι όσο κρατιέσαι
από την Όντως Ζωή (Χριστό)....
Εάν τολμήσει αυτός ο άνθρωπος να πάει σε κάποια ακολουθία της Εκκλησίας
τα βλέμματα είναι σαν ξυράφια....
‘’Τι κάνει αυτή εδώ τώρα; δεν πενθεί χήρα γυναίκα;’’είναι οι λογισμοί ‘’εν ταις καρδίαις αυτών’’.....
Εννοείται για αυτούς απαγορεύεται να πάει εκείνος που πενθεί σε μυστήρια Γάμου, Βάπτισης είναι λένε...... ‘’κοινωνικά’’ μυστήρια.....Βλέπεις! θεολογούν κιόλας οι ευλογημένοι αφού μας λένε ότι υπάρχουν μυστήρια κοινωνικά και μη κοινωνικά.....
Τι άλλο θα ακούσουμε Θεέ μου.....
Ξέρεις, πίσω βρίσκεται ο διάβολος που τους σκοτίζει και τους παραπλανά....
Ο πονηρός μας θέλει όχι απλά στεναχωρημένους αλλά κατα- θλιμμένους....
Δίχως ελπίδα, ανάσα ζωής....
Μα ο άλλος που πονά,που αισθάνεται ότι ο θάνατος της έκλεψε τον άνθρωπο της,
εάν δεν πάει στην Εκκλησία,εάν δεν προστρέξει στην επίσης χαροκαμένη Μάνα- Παναγιά που θα πάει;

Πόσο όμορφα και τόσο πατρικά ο Άγιος Πορφύριος συμβούλευε μια χήρα
(που έβλεπε ότι το άδειο σπίτι την ‘’πλάκωνε’’) να πηγαίνει κανά περίπατο έξω στην φύση.....
Δυστυχώς μερικοί μετρούν τον πόνο του άλλου με ζύγι τον δικό τους σταυρό....
Εμ.... δεν είναι έτσι τα πράγματα....Δεν έχουν όλοι τις ίδιες πλάτες....
Χώρια που ειλικρινά δεν ξέρουμε στην καρδούλα του ο άλλος τι μάχες δίνει....
Ο θάνατος δεν αφήνει τα ίδια μελανά στίγματα του σε εκείνους που μένουν πίσω....
Με σύνεση, με κατανόηση λοιπόν να συμπεριφερόμαστε στον άλλον που πονά....
Μ’ αγάπη να μιλάμε και μ΄αγάπη να σιωπούμε......

π.Ioannis Papadimitriou

O ΑΓΙΟΣ ΕΥΔΟΚΙΜΟΣ

 

Oύτος ο μακάριος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοφίλου του εικονομάχου, εν έτει ωκθ΄ [829], εκατάγετο δε από γονείς ευγενείς και λαμπρούς κατά την ζωήν. Πατρίκιοι γαρ ήτον αυτοί και Oρθόδοξοι, Bασίλειος και Eυδοκία ονομαζόμενοι, οίτινες εκατάγοντο από την Kαππαδοκίαν, ήτοι από την Kαραμανίαν. Όθεν επειδή αυτοί καλώς ανέθρεψαν και επαίδευσαν τον υιόν τους τούτον Eυδόκιμον, διά τούτο και ο βασιλεύς Θεόφιλος ετίμησεν αυτόν με το αξίωμα του Kανδιδάτου, και εδιώρισεν αυτόν να ήναι στρατοπεδάρχης, πρώτον μεν, εις την χώραν των Kαππαδοκών, έπειτα δε, εις όλην την γην των Pωμαίων. Ήτον γαρ ο Άγιος μία ζυγαρία της δικαιοσύνης, και ένας κανών, οπού εφύλαττε κάθε ισότητα. Kαι έκαμνε μεν καθ’ εκάστην ημέραν πολλάς ελεημοσύνας εις Eκκλησίας, εβοήθει δε εις χήρας και ορφανά, και απλώς ειπείν, κάθε είδος αρετής εμεταχειρίζετο ο αοίδιμος. Kυριευθείς δε από σωματικήν ασθένειαν, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Oι δε δούλοι αυτού φυλάττοντες την παραγγελίαν οπού τοις έδωκεν, έθαψαν αυτόν μαζί με τα ρούχα και υποδήματά του. Oύτος ο αοίδιμος εδοξάσθη παρά Θεού με πολλά θαύματα, τα οποία τώρα δεν ημπορούμεν να αναφέρωμεν. H δε του λειψάνου αυτού μετακομιδή εις την Kωνσταντινούπολιν, έγινε κατά την έκτην του παρόντος Iουλίου. H δε κοίμησις αυτού έγινε κατά την παρούσαν τριακοστήν πρώτην του αυτού. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου τούτου όρα εις το Nέον Eκλόγιον. O δε ελληνικός Bίος τούτου σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων, και εν άλλαις, ου η αρχή· «Eυδοκίμου του φερωνύμως κατά Θεόν ευδοκιμήσαντος», συνεγράφη δε υπό του Mεταφραστού.) 

(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)

Για τα θαύματά του ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς γράφει: «Ένας φρενοβλαβής άνδρας άγγιξε τον τάφο του και έγινε αμέσως υγιής. Το ίδιο και ένα παιδί. Μετά από δεκαοκτώ μήνες, η μητέρα του άνοιξε το φέρετρό του και βρήκε το σώμα του σαν να ήταν ακόμη ζωντανό, χωρίς σημάδια σαπίλας ή φθοράς. Μια υπέροχη ευωδία αναδιδόταν από το σώμα του αγίου. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη και ενταφιάστηκαν στην νέα εκκλησία της Αγίας Θεοτόκου που έχτισαν οι γονείς του δίκαιου Ευδόκιμου.» (Πρόλογος από την Αχρίδα)

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Εκ γής η καλέσας σε, προς ουράνιους σκηνάς, τηρεί και μετά θάνατον, αδιαλώβητον, το σώμα σου Άγιε· σύ γαρ εν σωφροσύνη και σεμνή πολιτεία, μάκαρ έπολιτεύσω, μή μολύνας την σάρκα. Διό εν παρρησία Χριστώ, πρέσβευε σωθήναι ημάς.

Ἀπόδειπνος λόγος....

 

π. Κωνσταντίνου Ν. Καλλιανοῦ

"Καί δός ἡμῖν Δέσποτα πρός ὕπνον ἀπιοῦσιν..."

Τό σύνορο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου τό προγεύεσαι καθημερινά τήν ὥρα ἐκείνη, ὅπου μετά τή βραδυνή σου ἐπιστροφή ἀναζητᾶς τήν εὐλογημένη ἡσυχία, ἀλλά περισσότερο τό σφάλισμα τῶν κουρασμένων ὀφθαλμῶν σου:κουρασμένων ἀπό ἕνα πλῆθος εἰκόνων πού ἀποθηκεύουν  μέ τήν, ἐν εὐθέτῳ καιρῷ, προοπτική τῆς ἐπεξεργασίας. (Μέ τά χρόνια ἀρχίζεις νά κατανοεῖς πώς οἱ εἰκόνες πού ξαποσταίνουν τήν ψυχή σου ὅλο καί λιγοστεύουν, καθώς τό Ὡραῖο καί Κόσμιο ὅλο καί χανονται ἀπό τήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων. Δυστυχῶς.)

Οἱ στιγμές λοιπόν ἐκεῖνες μεταξύ τοῦ ξύπνιου καί τοῦ ὕπνου ἔχουν μιά ἰδιαίτερη καί πολύ σημαντική δύναμη: δύναμη λυτρωτική πού ἀσφαλῶς σέ φέρνει μέχρι τό βάθος τῆς ψυχῆς σου, καθώς μέ τρόπο ἁπλό- ἀλλά ἀμέτρητα ἐπώδυνο- ἐξετάζεις τή συνείδησή σου. Εἶναι ἕνα ἔσχατο κοίταγμα στόν καθρέφτη της, ὅπου φαίνεται ὄχι μονάχα τό εἴδωλό σου, ἀλλά ἡ πολιτεία σου. Μιά πολιτεία, πού μόνο ἐσύ κι ὁ Θεός γνωρίζετε. Γι᾿ αὐτό καί τήν ὥρα ἐκείνη, πού στά μάτια κατεβαίνει ὁ νυσταγμός, πασχίζεις νά κάμεις κάποια δειλά βήματα μετανοίας. Νά ξαναδέσεις τό νῆμα τῆς συνάντησής σου μέ Ἐκεῖνον, γιατί τό θεωρεῖς ἀπαραίτητο, καθώς ὁ λόγος τοῦ Νηπτικοῦ Πατρός, πού συμβουλεύει ὅτι ἡ κλίνη μπορεῖ νά εἶναι ὁ τάφος μας, ἀφοῦ ὁ ὕπνος εἶναι "εἰκών θανάτου" (Ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κλίμακος), ἀνακαλεῖται στό νοῦ. 

Συναντᾶς ξανά, λοιπόν,  πρόσωπα πού ἀντάμωσες ὅλη τήν ἡμέρα ἤ σέ κάποιους ἄλλους καιρούς,  καί διαπιστώνεις μέσα στήν ψυχή σου ἕνα νυγμό, καθώς προβάλλεται στήν ὀθόνη τοῦ νοῦ ἡ συμπεριφορά σου, ὁ ἀργός σου λόγος, ἡ βιαστική-ἀπορριπτική φυγή σου καί κάποια ἄλλα ἀτοπήματά σου. Πασχίζεις  τότε νά ταχτοποιήσεις τά ὅσα ἄτακτα συσσώρευσες μέσα σου καί παρατηρᾶς πώς δέν ἔχεις τή δυνατότητα τῆς ἐπιλογῆς, γιατί μιά ἐσωτερική σύγχυση ἐπικρατεῖ ἀκόμα μέσα σου, λές καί ταράχτηκε ἡ ἤρεμη ἡ δεξαμενή καί θόλωσε τό νερό. Ἔτσι, παρακαλεῖς Ἐκεῖνον, πού εἶναι "ἡ ὄντως Εἰρήνη", ὅπως σοῦ χαρίσει ἀνάπαυση, γιατί μόνον ἔτσι θά ἔχεις ὕπνο "πάσης σατανικῆς φαντασίας ἀπηλλαγμένον". Γιατί ὁ ὕπνος ἄν καί εἶναι τό μυστηριῶδες τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς στοιχεῖο, ἐν τούτοις  δέν παύει νά ἀναπαύει καί νά ἀναζωογονεῖ τόν ἄνθρωπο. Τόν καθιστᾶ ἔτσι κάθε πρωΐ καινούριο, ἀνανεωμένο, δημιουργικό καί ἐλπιδοφόρο, καθώς διαπιστώνει πώς τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός καιρό μετανοίας. Μιάν ἄλλη, δηλαδή, εὐκαιρία, ὥστε νά ζωντανέψει μέσα του ἡ λαχτάρα γιά ἐπιστροφή  καί ἀληθινή μετάνοια. Ἄλλωστε, τό αἴτημα ὅπως, "Τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ ἐκτελέσαι...."  ἔχει ἀναμφίβολα τή σημασία του καί ὁπωσδήποτε τόν συμβουλευτικό-σωτηριολογικό χαρακτῆρα του.

  Λίγο πρίν τά βλέφαρα σφαλίσουν, πρίν ἀρχίσει τό σῶμα νά  δεχτεῖ τήν παραμυθία τοῦ ὕπνου, διαπιστώνεις γι᾿ ἄλλη μιά φορά τήν ἀνάγκη νά παραδοθεῖς στά χέρια τοῦ Θεοῦ, γιατί τό θεωρεῖς καί ἀπαραίτητο, ἀλλά καί φυσικό. Ἄλλωστε, ποῦ ἀλλοῦ ν᾿ ἀκουμπήσεις;  Συντονίζεις λοιπόν τό εἶναι σου μέ τήν παρακάτω εὐχή κι ἀρχίζεις νά περνᾶς τό μεσότοιχο, ἀπό τό νυσταγμό στόν ὕπνο, πού ἀναμφίβολα εἶναι "ἀργία τῶν αἰσθήσεων" (Ἁγ. Ἰωάννης Σιναΐτης).

"Ἡ ἐλπίς μου ὁ Πατήρ, καταφυγή μου ὁ Υἱός, σκέπη μου τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Τριάς Ἁγία δόξα σοι" Ἀμήν.

Πώς να λέμε την Ευχή;

 

του π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου

Ο πλέον συνηθισμένος τρόπος είναι να λέμε την Ευχή είτε προφορικά είτε ψιθυριστά είτε από μέσα μας με τον ενδιάθετο λόγο, παντού και πάντοτε.

Έτσι, στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο λέμε: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”. Όταν τρώμε, όταν περπατάμε και, ειδικότερα, όταν βρισκόμαστε μέσα στο ναό: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”.

Τον πρώτο καιρό πρέπει να λέμε την Ευχή προφορικά, με το στόμα ψιθυριστά, σεμνά και ταπεινά και μάλιστα όσο μπορούμε συχνότερα: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με… Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”.

Γιατί η φωνή που βγαίνει από το στόμα, συγκεντρώνει τον νου πάνω στις λέξεις και έτσι ο νους με τη σειρά του αρχίζει σιγά-σιγά να τις προσέχει.

Όπως λοιπόν δεν είμαστε αφηρημένοι μπροστά στον Πνευματικό ή σ’ ένα επίσημο πρόσωπο, έτσι και πολύ περισσότερο δεν πρέπει να είμαστε αφηρημένοι όταν κάνουμε Ευχή, για ν’ αρχίσει ο τρόπος αυτός ν’ αποδίδει καρπούς.

Γιατί, όσο πιο θερμή και πιο δυνατή είναι η Ευχή, τόσο και τα αποτελέσματά της είναι πιο θεάρεστα και πιο ωφέλιμα για την ψυχή μας.

Όταν επιμείνουμε πολύ στην προφορική Ευχή καθ’ όλη την ημέρα, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουμε, όσο θα περνάει ο καιρός, τόσο και πιο απαραίτητη θα την αισθανόμαστε, καθώς δημιουργείται μέσα μας ένα παράδοξο κλίμα γλυκύτητος και ειρήνης, τόσο που ακόμα και το στόμα γλυκαίνεται, σαν να έχει μέσα του μια γλυκιά καραμέλα που την πιπιλίζει διαρκώς:

“Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με…”.

Έτσι αυθόρμητα πλέον επιθυμούμε και ζητούμε να λέμε την Ευχή, γιατί έχουμε γλύκα στο στόμα και στα χείλη γεύση μειλιού. Και τότε, βέβαια, για κανένα λόγο δε θέλουμε να σταματήσουμε το Όνομα του Χριστού.

Όταν μας διακόπτουν για τον άλφα ή βήτα λόγο, αισθανόμαστε σαν να μας λείπει κάτι το πολύτιμο, γιατί η ψυχή αισθάνεται την έλλειψη της Ευχής και την αναζητεί. Μόλις όμως ξαναβρεί την ευκαιρία, αμέσως αρχίζει και πάλι:

“Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με…”

Η προφορική Ευχή είναι μεν στάδιο αρχαρίων -ων πρώτος ειμί εγώ- αλλά είναι και στάδιο εισαγωγικό για όλους εκείνους, που επιθυμούν εν Πνεύματι Αγίω να εργάζονται την Ευχή, όσο μπορούν, ώστε να δουν καλύτερες ημέρες στη ζωή τους, στην οικογένειά τους και στο περιβάλλον τους γενικότερα.

Είναι δε επίμονος και απαραίτητη αρχή, για την επιτυχία του τελικού σκοπού, δηλαδή του αγιασμού του Ορθοδόξου χριστιανού, που πετυχαίνεται με την κατάκτηση της καρδιάς από το παντοδύναμο Όνομα του Ιησού Χριστού.

Ο χριστιανός, που λέει την Ευχή, πλουτίζει πνευματικά!!!

Πλουτίζει όντως από τις θείες Τριαδικές δωρεές, αλλ’ όχι χωρίς κόπους, πειρασμούς και σκληρούς πνευματικούς αγώνες, που χρειάζονται, για να απαλλαγεί από τα μύρια πάθη που έχει μέσα του και κυρίως την ψωρό-υπερηφάνεια.

Τα παραδείγματα που υποδεικνύουν ότι η Ευχή είναι δυνατή και μέσα στον κόσμο, είναι πολλά και ζωντανά ανάμεσα στους χριστιανούς, που ζουν και αγωνίζονται φιλότιμα, εν Χριστώ.

Ο μακαριστός παπα-Χαράλαμπος, μέλος της συνοδείας του οσίου Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή και προηγούμενος της Ι. Μ. Διονυσίου του Αγίου Όρους, διηγείτο από την προσωπική του πείρα ως Πνευματικού, τα εξής:

“Εξομολογώ κάποιο ανδρόγυνο από τη Θεσσαλονίκη. Έχουν τέτοια ακρίβεια, που τους θαύμασα. Πρόκειται πραγματικά για μια “κατ’ οίκον εκκλησία”.

Έχουν τρία παιδιά. Μόλις φύγουν τα παιδιά στο σχολείο και ο άνδρας για τη δουλειά, η γυναίκα κάθεται μια-δυο ώρες και λέει την Ευχή.

Κατόπιν σηκώνεται, αρχίζει τις δουλειές του σπιτιού και εν τω μεταξύ η Ευχή, σαν μηχανή, δουλεύει ασταμάτητα, πότε με το στόμα και πότε με το νου.

Ο άνδρας, μόλις γυρίσει από τη δουλειά, αμέσως θ’ αλλάξει και θα πάει λίγη ώρα για προσευχή και μελέτη. αυτή την τάξη συνήθισαν και τα παιδιά τους.

Μου έγραφε τις προάλλες η μάνα: “Τα παιδιά μας έμαθαν να λένε την Ευχή και στο σχολείο. Όταν γυρίζουν από το σχολείο, έχω τελειωμένες τις δουλειές και το φαγητό και κάθομαι ξανά στο προσευχητάρι.

Τα παιδιά με περιέργεια με ρωτούν:

— Τι κάνεις εκεί, μαμά;
— Προσεύχομαι στο Χριστούλη για να μας φυλάει.
— Μαμά, μπορούμε κι εμείς να προσευχόμαστε μαζί σου;
— Βεβαίως, παιδιά μου. Ο Χριστούλης σας αγαπά και θέλει να μιλάτε μαζί Του.

Έτσι λοιπόν κάναμε συνήθεια και το μεσημέρι προσευχόμαστε όλοι μαζί δεκαπέντε-είκοσι λεπτά και ύστερα τρώμε.

Όταν το βράδυ γυρίσει και ο πατέρας τους, καθόμαστε όλοι μαζί. Άλλοτε διαβάζουμε μαζί βιβλία της Εκκλησίας, άλλοτε τους διηγούμαι ιστορίες.

Κάποτε μας τυχαίνει κανένας ξένος και μας χαλά λίγο τη σειρά.

Ωστόσο, οι πιο πολλοί μάς έμαθαν και είτε έρχονται για ν’ ακούσουν καμιά ωφέλιμη κουβέντα είτε πάνε σε άλλους φίλους τους, που ταιριάζουν στα φρονήματα. Κάποιες φορές κανονίζουμε και μικρές οικογενειακές αγρυπνίες.

Την Κυριακή όλοι οικογενειακώς θα εκκλησιασθούμε και θα κοινωνήσουμε. Με τη Χάρη του Κυρίου, και τα παιδιά μας προσαρμόσθηκαν και μας ακολουθούν χωρίς προβλήματα. Παρόλο που οι φίλοι τους στο σχολείο δε νηστεύουν, όμως ευτυχώς δεν παρασύρονται”.

Τελειώνοντας, γράφει αυτή η χαριτωμένη γυναίκα:

“Κατ’ αυτόν τον τρόπο κυλά η ζωή μας. Αν και έχουμε πολλούς πειρασμούς από το φθόνο του εχθρού, όμως αισθανόμαστε ότι στο σπίτι μας βασιλεύει ο Χριστός και είμαστε πολύ χαρούμενοι και ευτυχισμένοι”.

Και καταλήγει ο αγιασμένος Γέροντας Χαράλαμπος:

“Να, τέκνον, ένα παράδειγμα από μέσα στον κόσμο, για να εννοήσεις ότι ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Δίνει τη χάρη Του παντού.

OI ΑΓΙΟΙ ΣΙΛΑΣ,ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ,ΕΠΑΙΝΕΤΟΣ,ΚΡΗΣΚΗΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

 

 

Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος, ήταν πέντε από τούς εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου. Όλοι υπηρέτησαν το Ευαγγέλιο του Χριστού «ἐν κόπῳ καὶ μόχθω, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι» (Β’ προς Κορινθίους, ια – 27). Δηλαδή, υπηρέτησαν τον Κύριο με κόπο και μόχθο, με αγρυπνίες πολλές φορές, με πείνα και δίψα στις μακρινές οδοιπορίες, με νηστείες, με ψύχος και γυμνότητα.

Ο Σίλας φυλακίστηκε μαζί με τον Παύλο στους Φιλίππους της Μακεδονίας (Πραξ. ιστ 25-39). Μετά από πολλούς μόχθους και αφού ακολούθησε τον Παύλο σε πολλές περιοδείες του, έγινε επίσκοπος Κορίνθου.

Ο Σιλουανός, από το αξίωμα του επισκόπου Θεσσαλονίκης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο.

Ο Επαινετός, από το αξίωμα του επισκόπου Καρθαγένης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο.

Ο Ανδρόνικος αγωνίστηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στο Ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Ο Κρήσκης, τέλος, έγινε επίσκοπος Καρχιδονίας και από την θέση αυτή μόχθησε και υπηρέτησε το Θείο Ευαγγέλιο.

Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Άγιος Ανδρόνικος, εορτάζεται μαζί με την Αγία Ιουνία και στις 17 Mαΐου, ενώ η εύρεση των τιμίων λειψάνων του εορτάζεται στις 22 Φεβρουαρίου.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ὡς οὐρανοὶ λογικοί, τὴν δόξαν ἀστράψαντες, τοῦ κενωθέντος ἐν γῇ, συμφώνως ὑμνείσθωσαν, Κρήσκης Σιλουναὸς τέ, καὶ ὁ ἔνθεος Σίλας, ἅμα σὺν Ἀνδρονίκω, Ἐπαινετὸς ὁ θεόφρων Χριστὸν γὰρ ἰκετεύουσι, σώζεσθαι ἅπαντας.

Μνημόσυνο στον μακαριστό προκάτοχό του τέλεσε ο Πειραιώς Σεραφείμ

 

Επιμνημόσυνη Δέηση υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού προκατόχου του Μητροπολίτου κυρού Καλλινίκου (Καρούσου), τέλεσε σήμερα, Τρίτη 29 Ιουλίου 2025 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς, με την ευκαιρία μνήμης του Αγίου Μάρτυρος Καλλινίκου, ημέρα «κατά την οποία εόρταζε ο μακαριστός ποιμενάρχης και γέροντάς μας Μητροπολίτης Πειραιώς κυρός Καλλίνικος», όπως χαρακτηριστικά είπε ο Σεβασμιώτατος.

«Αναμιμνησκόμεθα της θεοφιλούς ποιμαντορίας του στον Πειραιά και δοξάζουμε τον Πανάγιο Θεό, γιατί χάρισε στην Εκκλησία Του αυτόν τον πνευματικό πατέρα και διδάσκαλο των θείων αληθειών» ανέφερε στη συνέχεια, χαρακτηρίζοντας τον μακαριστό προκάτοχό του «ρηξικέλευθο ποιμενάρχη της Εκκλησίας του Χριστού».

Σημειώνοντας ότι η Μητρόπολη Πειραιώς οφείλει τα τεράστια έργα της «στην έμπνευσή του, στην αγάπη του και στην ποιμαντική του φροντίδα», ευχήθηκε ο Θεός «να δωρίζει αιωνίως στον μακαριστό μας γέροντα, ποιμενάρχη και πατέρα τη Βασιλεία της Δόξης, την αθάνατη κοινωνία της Χάριτος και της αγάπης Του. Αιωνία αυτού η μνήμη».

Πώς φαίνεται η σχέση μας με το Θεό

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Το σημείο της αγαπητικής σχέσης με το Χριστό

που δείχνει πνευματική ωριμότητα

βρίσκεται στη συγχωρητικότητα,

την επιείκεια, την κατανόηση,

τη συμπαράσταση, την ανεκτικότητα.

Η οικειότητα και η «συγγένεια» με το Θεό

φαίνεται στην απόκτηση των δικών Του ιδιοτήτων

που κυρίως είναι η αγάπη και η ταπείνωση.

Τότε γινόμαστε, χωρίς ασφαλώς να το επιδιώκουμε,

πρόσωπα που αναπαύουν τους άλλους,

που προκαλούν χαρά και ελπίδα ως

«συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού».

Να αρχίζουμε κάθε μέρα και κάθε εβδομάδα σαν να είναι η αρχή της πνευματικής μας ζωής.

 

«Να αρχίζουμε κάθε μέρα και κάθε εβδομάδα σαν να είναι η αρχή της πνευματικής μας ζωής. Να λέμε: “Απ’ την αρχή, Χριστέ μου, μαζί Σου”.»
— Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

 Αυτό το ρητό του Οσίου πατρός ημών Παϊσίου του Αγιορείτου μας καλεί να έχουμε ανανέωση στην πνευματική μας ζωή, να μην απογοητευόμαστε, και να εμπιστευόμαστε καθημερινά τη Χάρη του Θεού. Καλή εβδομάδα και καλημέρα ειρηνική.

O ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

 

Ο Άγιος Καλλίνικος κατάγονταν από την Κιλικία. Ήταν ευσεβής και ενάρετος και είχε σαν έργο ζωής την κατήχηση των εθνικών με σκοπό τη σωτηρία τους. Όταν έφθασε στην Αίγυπτο, φανατικοί ειδωλολάτρες εξεγέρθηκαν εναντίον του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα Σακέρδωνα. Αυτός, υποκρινόμενος, έδειξε ότι λυπάται, και για να κάμψει το φρόνημα του Καλλινίκου, ανέφερε δήθεν περιστατικά πρώην γενναίων χριστιανών, που όταν αντίκρισαν τα σκληρά βάσανα, αρνήθηκαν την πίστη τους. Ο Καλλίνικος, αντιλαμβανόμενος την υποκρισία του ηγεμόνα, μειδίασε και του είπε: «Μην αναβάλλεις, έπαρχε, να λάβεις πείρα της δύναμης με την οποία ο Χριστός οπλίζει τους γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ετοίμασε όλα σου τα κολαστήρια όργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια και ό,τι άλλο σκληρό μαρτύριο έχεις. Όλα αυτά και άλλα περισσότερα και σκληρότερα βασανιστήρια ποθώ για την αγάπη του Χριστού». Πράγματι, ο έπαρχος τον μαστίγωσε σκληρά. Του φόρεσε παπούτσια, τα οποία είχαν καρφιά και τον ανάγκασε να τρέχει μέχρι την πόλη της Γάγγρας σε απόσταση ογδόντα στάδια. Έσκισε τις σάρκες του με σιδερένια νύχια και όπως ήταν μισοπεθαμένος, τον έδεσε πίσω από ένα άγριο άλογο, που τον έσυρε για πολλά χιλιόμετρα. Τόση ήταν η λύσσα του έπαρχου, που πρίν ο Καλλίνικος αφήσει την τελευταία του πνοή, τον έριξε μέσα στη φωτιά. Έτσι ένδοξα πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου. Η δε σύναξη του γινόταν κοντά στην γέφυρα του Iουστινιανού, και κοντά σε κάποιο μέρος που λεγόταν Πετρίον.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Κλῆσιν σύνδρομον, ἔχων τῷ βίῳ, νίκος καλλίστον, ἤρας ἐν ἄθλοις, καταλλήλως γεγονῶς ὁ προκέκλησαι, σὺ γὰρ καλῶς τὸν ἀγῶνα τελέσας σου, ὡς νικητὴς ἐδοξάσθης Καλλίνικε. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Άγιος Αμφιλόχιος: Όταν υπάρχει η φλόγα της αγάπης, ό,τι κακό πλησιάζει το κατακαίει

 

Θέλει ο Χριστός να σου βγάλει τα αγκάθια, διότι είναι κηπουρός και εσύ θέλεις την ησυχία σου.

Ο Χριστός είναι κοντά μας, ας μη τον βλέπουμε…. καμιά φορά μας δίνει και κανένα μπάτσο από πολλή αγάπη.

Πολλές φορές έρχεται ο Χριστός σου χτυπάει, τον βάζεις να καθίσει στο σαλόνι της ψυχής σου και εσύ απορροφημένος με τις ασχολίες σου ξεχνάς τον μεγάλο επισκέπτη. Εκείνος περιμένει να εμφανιστείς, περιμένει και όταν πλέον αργήσεις πολύ σηκώνεται και φεύγει. Άλλη φορά πάλι είσαι τόσο απασχολημένος που του απαντάς από το παράθυρο. Δεν έχεις καιρό ούτε ν’ ανοίξεις.

Πρέπει να χαίρεσαι. Καλλιτεχνική σμίλη κρατάει στα χέρια του ο Ιησούς. Θέλει να σε ετοιμάσει ένα άγαλμα του ουράνιου παλατιού.

Είστε βασιλικά πρόσωπα, προορίζεστε για τον ουράνιο νυμφώνα.

Όταν δεις άνθρωπο κουρασμένο (πνευματικώς) μη του βάλεις άλλο φορτίο διότι τα γόνατα δεν αντέχουν.

Αγάπησε τον Ένα να σε αγαπούν και τα θηρία.

Αληθινός πλούτος για μένα είναι να σας δω στη Βασιλεία των Ουρανών.

Όταν υπάρχει η φλόγα της αγάπης, ό,τι κακό πλησιάζει το κατακαίει.

Ο άνθρωπος όταν δεν ζητάει τα δικαιώματά του θα φωτίσει ο Θεός τον άλλον να του τα δώσει.

Το φως του Κυρίου να σε φωτίζει και να σε οδηγεί πάντοτε.

Ένα πράγμα μόνο με κάνει να θλίβωμαι, ότι κατηγορούν τις καλόγριες. Διά τον εαυτό μου δεν με νοιάζει ό,τι και αν λένε.

Ο διάβολος φρίττει όσο μάλιστα βλέπει νέες υπάρξεις να κάθωνται εδώ για τον Χριστό.

Όταν έχετε πειρασμούς τότε κατέρχεται η χάρη του Θεού. Φαίνεται ότι του χαλάτε (του πειρασμού) τα σχέδια.

Ο άνθρωπος αγαπάει πνευματικά αισθάνεται προσευχόμενος, ότι βρίσκεται εντός του Θεού και του αδελφού του. Λυπάται όταν δεν πορεύεται καλά ο αδελφός του και προσεύχεται για την πρόοδό του.

Ουδέποτε αλλάζει εκείνος που έχει που έχει την χριστιανική αγάπη.

Ο άνθρωπος που φωνάζει δεν έχει δύναμη.

Κρατήστε ψηλά τη σημαία του Χριστού για να έχετε πάντα το τηλέφωνο του Γέροντά σας, όπου και αν είστε.

Η διάθεση η δικιά σας μου ανάβει φωτιά. Είναι σαν να μου ρίχνετε κάρβουνα σ’ αυτό που υπάρχει μέσα μου.

Θέλω παιδί μου, να ζεις για το Χριστό, ολόκληρος να δοθείς σ’ αυτόν. Θέλω όταν τύχει ν’ ανοίξει κανείς την καρδιά σου τίποτε άλλο να μη βρει, μόνο το Χριστό.

Το ιερό ‘’σκρολάρισμα’’.....

 

Ανοίγουμε το κινητό και σκρολάρουμε με τις ώρες....
Περνάμε από την μια θλιβερή είδηση στην άλλη.....
Πολέμους, φωτιές, σεισμοί, πλημμύρες, βία και πόσα άλλα άσχημα γεγονότα....
Τις πιο πολλές φορές συμπάσχουμε όσο τις θωρούμε στην οθόνη....Και συνήθως από θέση άνετη κι ασφαλή....
Θα πεις εεε και τι μπορώ να κάνω από εδώθε μακριά που είμαι εγώ;
Κάτι τόσο απλό κι εύκολο....
Να βγάλεις το κομβοσχοίνι που έχεις στο χέρι για κόσμημα, που έχεις στο αυτοκίνητο για φυλαχτό, που έχεις ξεχασμένο στο συρτάρι με τον αγιασμό και το λάδι από κείνο το μοναστήρι που πήγες και να το χρησιμοποιήσεις....
Δηλαδή να κάνουμε προσευχή.....
Αντί να γυρίζουμε με το δάχτυλο έτσι με τις ώρες τις εικόνες στο κινητό
να γυρίζουμε προσευχόμενοι τους κόμβους του κομβοσχοινιού.....
Να που υπάρχει και το ιερό ‘’σκρολάρισμα’’.....
Καλά θα μου πεις εμένα περιμένει ο Θεός για να βοηθήσει;
Ναι φίλε μου και εσένα και εμένα κι όλο τον ντουνιά.....
Μέσα στο πυκνό σκοτάδι όσα πιο πολλά τα ‘’κεράκια’’ τόσο πιο δυνατή είναι η αντίσταση.....
Τα γόνατα(η προσευχή) μη τα υποτιμάς έχουν φωνή, έχουν δύναμη....
Κι έχουν γιατί έχει Εκείνος(ο Χριστός) που τα ακούει και ξέρει κι από πόνο και από κακία....

π.Ιωάννης Παπαδημητρίου

Μη ρωτάς «γιατί», αλλά να λες «πως»

 

Μην περιμένεις…

η ζωή να σε ρωτήσει εάν και πόσο αντέχεις,

να βρεθούν οι τέλειες συνθήκες για να πεις θα ζήσω,

να έχεις τους τέλειους γονείς για να μην έχεις τραύματα,

να βρεις τον τέλειο σύζυγο γιατί απλά δεν θα τον βρεις ποτέ,

να κάνεις τα τέλεια παιδιά γιατί απλά δεν υπάρχουν,

να βρεις το τέλειο σπίτι για να απολαμβάνεις το ηλιοβασίλεμα.

Μην περιμένεις…

να διαμορφωθούν οι ιδανικές καταστάσεις για να γελάσεις,

να συναντήσεις τους τέλειους φίλους, γιατί ούτε και συ είσαι,

να δουλέψεις στην ιδανική δουλειά, γιατί θα μείνεις άνεργος,

να έχεις την τέλεια παρέα για να πας ένα περίπατο.

Μην περιμένεις

να δεις τον Θεό ως Ον που κατεβαίνει από τον ουρανό ή ως χέρι που βγαίνει από το υπερπέραν. Απλά δεν θα συμβεί και θα χάσεις την ευκαιρία να Τον συναντήσεις στην καθημερινότητά σου…

Μην περιμένεις

να βρεις τον αναμάρτητο και τέλειο πνευματικό, γιατί απλά δεν υπάρχει. Και όπου νομίζεις ή σε έπεισαν ότι τον είδες, φύγε μακριά γιατί είναι της φαντασίας σου.

Γενικά στη ζωή αυτή, δεν υπάρχουν τέλειες καταστάσεις, τέλειες συνθήκες, τέλεια πρόσωπα. Αυτά μετά το πέρας της εδώ παράστασης. Οπότε συμφιλιώνομαι με την αδυναμία μου, την ατέλεια του άλλου και του κόσμου που με περιβάλλει και ζω με δοξολογία και ευχαριστία προς τον Χριστό. Δεν μπορώ πάντα; Αλήθεια είναι αυτό! Κανείς δεν τα καταφέρνει πάντα καλά. Ακόμα και οι άγιοι είχαν τις κακές μέρες και περιόδους τους. Αλλά δεν τρελαίνομαι σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δεν χάνω την ψυχραιμία μου, δεν αυτομαστιγώνομαι, ούτε βιάζομαι να φύγει το κακό που με βρήκε, ούτε λέω όλη μέρα γιατί και γιατί; 

Μη ρωτάς «γιατί», αλλά να λες «πως». 

Πως, Κύριε, θα αντιμετωπίσω αυτό που μου συμβαίνει; Δείξε μου τον τρόπο και δώσε μου την δύναμη!… 

Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Η ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

 

 

Τη μνήμη της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, τιμά σήμερα, 28 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου – Η Οσία Ειρήνη έζησε στα χρόνια της βασίλισσας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις άγιες εικόνες.

Η Ειρήνη καταγόταν από την Καππαδοκία και διακρινόταν όχι μόνο για την ευσέβειά της, αλλά και για την σωματική ωραιότητά της και για την ευγενή ανατροφή της. Είχε ζητηθεί λοιπόν σε γάμο, από διακεκριμένο άνδρα του παλατιού και ξεκίνησε για το Βυζάντιο. Στη διαδρομή όμως, πέρασε από τη Μονή του Χρυσοβαλάντου και τόσο ελκύστηκε από τη συναναστροφή των καλογριών, ώστε πήρε τη μεγάλη απόφαση να παραμείνει μαζί τους. Έτσι απέρριψε τις κοσμικές δόξες, γύρισε στην πατρίδα της, πούλησε τα υπάρχοντά της, βοηθώντας πολλούς φτωχούς και τα υπόλοιπα χρήματα τα εναπόθεσε στη Μονή. Έγινε μοναχή και η ζωή της μέσα στο μοναστήρι υπήρξε πολύ ασκητική και αγία.

Όταν πέθανε η ηγουμένη, η Ειρήνη, παρά την άρνηση της, ορίστηκε διάδοχος της. Από τη νέα της θέση, επετέλεσε τα καθήκοντα της άριστα. Ο Θεός μάλιστα, την προίκισε με το προφητικό και θαυματουργικό χάρισμα. Έτσι διά της προσευχής της, απάλλαξε πολλούς από τα δαιμόνια. Προαισθάνθηκε τον θάνατο της και απεβίωσε ειρηνικά, γεμάτη χαρά για το ευχάριστο ουράνιο ταξίδι της.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Βασιλείας γήινους πάλαι οὐκ ἔτυχες, ἀλλ’ ἄφθάρτων στεφάνων νῦν σὲ ἠξίωσεν, ὁ Νυμφίος σου Χριστὸς ὁ ὡραιότατος, ᾧ καθιέρωσας σαυτήν, ὅλῃ καρδίᾳ καὶ ψυχῇ, Εἰρήνη Ὁσία Μῆτερ, Χρυσοβαλάντου ἡ δόξα, ἡμῶν δὲ προσφυγὴ καὶ βοήθεια.

Άγιος Πορφύριος: Με απαλό τρόπο να βάλουμε στο νου μας τον Χριστό λέγοντας την ευχή

 

~ Η νοερά προσευχή γίνεται μόνο από εκείνον που έχει αποσπάσει την χάρη του Θεού. Δεν πρέπει να γίνεται με τη σκέψη, «να τη μάθω, να την καταφέρω, να τη φθάσω», γιατί μπορεί να οδηγηθούμε στον εγωισμό και στην υπερηφάνεια.

Χρειάζεται πείρα, λαχτάρα, αλλά και σύνεση, προσοχή και φρόνηση, για να είναι η προσευχή καθαρή και θεάρεστη. Ένας λογισμός, «είμαι προχωρημένος», τα χαλάει όλα. Τι να υπερηφανευθούμε; Δεν έχουμε τίποτα δικό μας. Αυτά τα θέματα είναι λεπτά.

Να προσεύχεσθε χωρίς να σχηματίζετε στο νου σας εικόνες. Να μη φαντάζεσθε τον Χριστό. Οι Πατέρες ετόνιζαν το ανεικόνιστον στην προσευχή. Με την εικόνα υπάρχει το ευόλισθον, διότι ενδέχεται στην εικόνα να παρεμβληθεί άλλη εικόνα. Ενδέχεται και ο πονηρός να κάνει παρεμβολές και να χάσομε την χάρι.

Η ευχή να γίνεται μέσα μας με το νου και όχι με τα χείλη, για να μη δημιουργείται διάσπαση και ο νους να πηγαίνει από δω κι από κει. Με έναν απαλό τρόπο εμείς να βάλομε στο νου μας τον Χριστό, λέγοντας απαλά απαλά: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Να μη σκέπτεσθε τίποτα, παρά μόνο τα λόγια «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Τίποτ’ άλλο. Τίποτα. Ήρεμα, με τα μάτια ανοικτά, για να μην κινδυνεύετε από φαντασίες και πλάνες, με προσοχή και αφοσίωση να στρέφεσθε στον Χριστό. Να λέτε την ευχή με τρόπο απαλό και όχι συνέχεια, αλλά όταν υπάρχει διάθεση και ατμόσφαιρα κατανύξεως, η οποία είναι δώρο της θείας χάριτος. Χωρίς την χάρη αυτοϋπνωτίζεσαι και μπορεί να πέσεις σε φώτα και πλάνη και παράκρουση.

Να μη γίνεται η ευχή αγγάρια. Η πίεση μπορεί να φέρει μία αντίδραση μέσα μας, να κάνει κακό. Έχουν αρρωστήσει πολλοί με την ευχή, γιατί την έκαναν με πίεση. Κάτι γίνεται, βέβαια, κι όταν το κάνεις αγγάρια, αλλά δεν είναι υγιές. Ούτε να χρησιμοποιείτε τεχνητούς τρόπους. Δεν χρειάζεται ούτε μικρό σκαμνάκι, ούτε σκύψιμο της κεφαλής, ούτε κλείσιμο των ματιών. Λένε πολλοί: «Κάτσε σ’ ένα μικρό σκαμνάκι, σκύψε και στύψου και συγκεντρώσου». Αλλά πού… Δοκιμάστε να δείτε. Δεν είναι ανάγκη να συγκεντρωθείτε ιδιαίτερα, για να πείτε την ευχή. Δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια, όταν έχει θείο έρωτα. Όπου βρίσκεσθε, σε σκαμνί, σε καρέκλα, σε αυτοκίνητο, παντού, στο δρόμο, στο σχολείο, στο γραφείο, στη δουλειά μπορείτε να λέτε την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», απαλά, χωρίς πίεση, χωρίς σφίξιμο. Να μη δένεσθε με τον τόπο.

Το παν είναι ο έρωτας στον Χριστό. Άμα η ψυχή σας επαναλαμβάνει με λατρεία, με πόθο τις πέντε λέξεις, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», δεν χορταίνει. Είναι λέξεις αχόρταστες! Σ’ όλη σας τη ζωή να τις λέτε. Κρύβουν τόσους χυμούς!

ΩΣ ΚΑΛΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ. Ἐάν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ     (Β' Τιμ. 2, 4-5)
 
Κακοπάθησε λοιπόν σαν καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού. Κανείς στρατευμένος δεν μπλέκεται στις υποθέσεις της καθημερινής ζωής, αν θέλει να είναι συνεπής απέναντι σ’ εκείνον που τον στρατολόγησε. Κι όταν κάποιος μετέχει σε αθλητικούς αγώνες, δεν παίρνει το στεφάνι της νίκης, αν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους κανόνες.

    Στρατιωτική είναι η ορολογία που χρησιμοποιεί η χριστιανική πίστη, αναφερόμενη σε Αγίους μάρτυρες και ομολογητές. Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στον μαθητή του Τιμόθεο, τον προτρέπει να κακοπαθεί σαν καλός στρατιώτης Χριστού. Ο στρατιώτης βρίσκεται σε κατάσταση στρατείας, εκστρατείας. Δεν έχει μόνιμο τόπο ως κατοικία, ούτε υπάρχοντα, περιουσία, αλλά είναι έτοιμος να ακολουθήσει πορεία μάχης. Αυτό σημαίνει ότι είναι σε επιφυλακή. Σπίτι του είναι το στρατόπεδο, κυρίως όμως οι συστρατιώτες του είναι η οικογένειά του. Έχει τα όπλα του μαζί. Βρίσκεται σε νήψη, σε αγρυπνία, σε επιφυλακή. Ο φόβος για τον θάνατο δεν είναι αυτός που κυριαρχεί, αλλά η διάθεση της νίκης χάριν του σκοπού, τον οποίο υπηρετεί. Και ο ίδιος δεν είναι πλαδαρός. Ασκείται, προετοιμάζεται, αγωνίζεται, ώστε να μπορεί, όταν έρθει η ώρα, να πολεμήσει. Και ο πόλεμος είναι διττός: αμυντικός, για να μη χάσει ό,τι έχει, και επιθετικός, για να κερδίσει τη νίκη. Ο στρατιώτης όμως ζει εν υπακοή προς τους ανωτέρους του. Χωρίς υπακοή υπάρχει χάος. Διότι ο στρατός χωρίς συνολικό σχέδιο θα ηττηθεί πανηγυρικά. Το εγώ χωρίς το εμείς δεν μπορεί να προχωρήσει. 
    Ο χριστιανός είναι στρατιώτης Χριστού. Αυτό σημαίνει ότι στην ψυχή του και στην καρδιά του δεν προσκολλάται στα επίγεια πράγματα, αγαθά, κτήματα, ακόμη και τα πολύ οικεία, αλλά έχει ως στόχο του να υπηρετήσει, να διακονήσει τον Χριστό στον πρόσωπο του αδελφού του. Προετοιμάζεται, καταρτίζεται διά της Αγίας Γραφής, των μυστηρίων της Εκκλησίας, της αγάπης ως καθημερινής πράξης, ώστε να έχει την αυτογνωσία που οδηγεί στην μετάνοια. Να μπορεί να βλέπει την μεγάλη παγίδα του διαβόλου, που έχει να κάνει με την απελπισία για όσα ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταφέρει και την υπερηφάνεια για όσα αποδίδει στον εαυτό του μη βλέποντας τη δύναμη της χάριτος του Θεού. Να είναι έτοιμος, όταν νιώθει τα πάθη του να θέλουν να επιβάλουν ένα “εγώ” επιθυμητικό και αυτοθεωτικό, να πει τα απαραίτητα ΟΧΙ. Να είναι μέλος του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας, με υπακοή σε αυτούς που η Εκκλησία ορίζει να κρατούν το τιμόνι του πλοίου. Να πορεύεται με αγάπη προς τον πλησίον, ει δυνατόν και με αυτοθυσία, όπως κάνει ο καλός στρατιώτης που θυσιάζεται για τον συστρατιώτη του. Να είναι σε μια διαρκή νήψη, ώσττε να μπορεί να διαβλέπει τον πειρασμό που καραδοκεί να κυριαρχήσει στην καρδιά του.
    Ο σύγχρονος χριστιανός μοιάζει ολοένα και περισσότερο με άνθρωπο του σπιτιού, του εαυτού, της ατομικότητας. Παρασυρμένος από ένα πνεύμα ατομοκεντρισμού ζητά να έχει αυτός τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, χωρίς υπακοή στην Εκκλησία, χωρίς ιδιαίτερη αγάπη για τους άλλους και με μια αίσθηση ότι η βασιλεία του Θεού θα κερδηθεί διά της ανέσεως. Χρειάζεται αφύπνιση πνευματική, να ξαναβρούμε το πνεύμα της εκστρατείας, όχι ως μιλιταριστικό εθνικισμό, αλλά ως αγωνιστικότητα που δίνει ζωή και χάρη πνευματική. Στον δρόμο αυτό άγιοι, όπως ο Άγιος Παντελεήμονας, άνθρωπος αγάπης, θυσίας, αποφασιστικότητας και αγωνιστικότητας, ας είναι βοηθοί μας.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ

 

Βιογραφία
Ο Άγιος Παντελεήμων (Παντελέων το πρότερον όνομα) καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 – 305 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος, ο οποίος ήταν εθνικός και μετά τις νουθεσίες του γιου του έγινε χριστιανός. Μητέρα του ήταν η Ευβούλη, η οποία προερχόταν από χριστιανική οικογένεια ( 30 Μαρτίου). Εκπαιδεύτηκε στην ιατρική από τον Ευφρόσυνο και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο (26 Ιουλίου) που ήταν ιερέας της Εκκλησίας της Νικομήδειας.

Κάποια στιγμή όταν οχιά δάγκωσε έναν νεαρό και ουσιαστικά τον θανάτωσε ο Άγιος Παντελεήμονας επικαλούμενος τον Χριστό τον ανάστησε.

Αφορμή του μαρτυρίου του στάθηκε ένα ακόμα θαύμα του Αγίου. Κάποτε είχε θεραπεύσει έναν τυφλό, ο οποίος και ανέφερε το γεγονός της θεραπείας του στον βασιλιά, λέγοντάς του ότι τον θεράπευσε ο Παντελέων στο όνομα του Χριστού, στον οποίο και ο ίδιος πλέον πίστευε. Ο βασιλιάς αφού τον άκουσε, αμέσως διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ο ίδιος ο Παντελέων προσήχθη στον βασιλιά, ο οποίος διέταξε τον βασανισμό του με σκοπό την άρνηση της πίστεώς του.

Ο Άγιος βασανίσθηκε σκληρά με διάφορους τρόπους, όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις αφού ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά του με τη μορφή του πνευματικού του Ερμόλαου και του έδωσε θάρρος. Τέλος διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που τον καλούσε όχι ως Παντελέοντα αλλά ως Παντελεήμονα. Μόλις όμως ο δήμιος άπλωσε το χέρι του για να κόψει με το σπαθί του το κεφάλι του Αγίου, το σπαθί λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί. Μπροστά σε τέτοιο θαύμα και οι παραβρισκόμενοι στρατιώτες έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος εκουσίως παραδόθηκε στο μαρτύριο. Λέγεται ότι από τη πληγή του δεν έτρεξε αίμα αλλά γάλα και το δέντρο της ελιάς, στο οποίο τον είχαν δέσει καρποφόρησε ξαφνικά.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀθλοφόρε Ἅγιε, καὶ ἰαματικὲ Παντελεῆμον, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΚΑΜΙΝΙΩΝ:ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ

 

 

ΑΠΟ 1-13 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΩΡΑ 6:00 μ.μ

Η δύναμις του ονόματος του Ιησού (Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου)

 

 

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

    Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η εβδόμη Κυριακή του Ματθαίου και το μεν αποστολικό ανάγνωσμα είναι μια περικοπή από την Β΄ προς Τιμόθεον επιστολή του αποστόλου Παύλου, το δε Ευαγγελικό μια περικοπή από το 9ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου. Στην περικοπή αυτή ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας περιγράφει τη θεραπεία δύο τυφλών και ενός κωφού δαιμονισμένου.

    Σύμφωνα με τη διήγηση του Eυαγγελιστού ο Κύριος ενώ βάδιζε σε κάποιον από τους δρόμους της πόλεως της Καπερναούμ, περιστοιχιζόμενος από πλήθος ανθρώπων, εμφανίστηκαν δύο τυφλοί, οι οποίοι φώναζαν δυνατά και έλεγαν: «Ελέησον ημάς Υιέ Δαυΐδ», δηλαδή ελέησέ μας και θεράπευσε την τύφλωσή μας συ που είσαι ο Υιός του Δαυΐδ, ο αναμενόμενος Μεσσίας. Ο Χριστός στην αρχή δεν τους έδωσε σημασία, θέλοντας έτσι να δοκιμάσει την πίστη τους. Επειδή δε αυτοί συνεχώς φώναζαν και ζητούσαν το έλεός του, κάποια στιγμή ο Κύριος τους ρώτησε: «Πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;», δηλαδή πιστεύετε ότι μπορώ να σας θεραπεύσω; Και αυτοί απήντησαν: Ναι Κύριε, πιστεύουμε ότι μπορείς. Τότε o Κύριος άγγιξε με τα πανάγια χέρια του τα μάτια των τυφλών και είπε: «Κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν», δηλαδή ας γίνει σε σας σύμφωνα με την πίστη σας. Και αμέσως οι δύο τυφλοί θεραπεύθηκαν.

    Στο θαύμα αυτό το πρώτο που πρέπει να τονίσουμε είναι η πίστη των δύο τυφλών, οι οποίοι με τα λόγια τους δείχνουν ότι τον πιστεύουν και τον ομολογούν όχι μόνο ως άνθρωπο, αλλά και ως Θεό. Με τη φράση «Υιέ Δαυΐδ», ομολογούν την ανθρώπινη φύση του και ταυτόχρονα την μεσσιανική του ιδιότητα. Με τη φράση «Ναι Κύριε», ομολογούν τη θεία του φύση. Είναι δε άξιο πολλής προσοχής το γεγονός, ότι αυτοί οι δύο τυφλοί εκδηλώνουν μιά τόσο δυνατή πίστη στον Κύριο, χωρίς να έχουν δεί κάποιο θαύμα. Σε αντίθεση βέβαια με τους φαρισαίους, οι οποίοι ενώ έβλεπαν κάθε μέρα ένα πλήθος θαυμάτων, δεν επίστευαν σ’ αυτόν. Και όχι μόνο δεν επίστευαν, αλλά και τον συκοφαντούσαν με τις χειρότερες συκοφαντίες. Οι δύο τυφλοί ενώ είχαν τα σωματικά τους μάτια κλειστά, τα πνευματικά τους όμως μάτια ήταν ανοιχτά, διά μέσου της πίστεως. Αντίθετα οι φαρισαίοι έβλεπαν μεν σωματικά όμως τα ψυχικά τους μάτια ήταν κλειστά.

    Το ερώτημα εν προκειμένω που πρέπει να θέσει ο καθένας μας αδελφοί μου, στον εαυτό του είναι: Άραγε τα μάτια της ψυχής μου έχουν ανοίξει όπως των δύο τυφλών, ή μήπως είναι κλειστά, όπως των φαρισαίων; Αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε δεν θα πρέπει να παύσουμε να φωνάζουμε και εμείς, όπως οι δύο τυφλοί, συνεχώς και με πίστη να ανοίξει ο Κύριος τα μάτια της ψυχής μας, να θεραπεύσει την ψυχική μας τύφλωση. Όπως δηλαδή οι δύο τυφλοί φώναζαν συνεχώς «Ελέησον ημάς Υιέ Δαυΐδ», έτσι και εμείς ας ζητούμε συνεχώς το έλεος του Θεού χρησιμοποιώντας την λεγόμενη νοερά προσευχή. Είναι μια μικρή προσευχή που εκφράζεται με τα λόγια: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», είναι δηλαδή περίπου η ίδια με την δέηση των δύο τυφλών.

    Για την σημασία και τη δύναμη αυτής της μικρής προσευχής, της νοεράς προσευχής, κάνουν εκτεταμένες αναφορές στα συγγράμματά τους οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Όπως μας εξηγούν, η δύναμη της προσευχής αυτής έγκειται στην επίκληση του ονόματος του Ιησού, το οποίο είναι παντοδύναμο και φέρνει θαυμαστά αποτελέσματα, όταν προφέρεται με πίστη. Αυτή τη δύναμη του ονόματος του Κυρίου τη γνώριζαν οι άγιοι απόστολοι, διότι επικαλούμενοι αυτό το όνομα, θεράπευαν κάθε είδους ασθένειες και έβγαζαν δαιμόνια. Αυτό το πανίσχυρο και θαυμαστό όνομα, ο Κύριος μας έδωσε εντολή να το χρησιμοποιούμε στην προσευχή μας και μας υποσχέθηκε να εκπληρώσει τα αιτήματά μας. Στην τελευταία του ομιλία ολίγον προ του πάθους, το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, είπε: «Ό,τι αν αιτήσητε τον Πατέρα εν τω ονόματί μου, τούτο ποιήσω ίνα δοξασθεί ο Πατήρ εν τω Υιώ», δηλαδή κάθε τι που θα ζητήσετε διά προσευχής επικαλούμενοι το όνομά μου, θα το κάνω, για να δοξασθεί ο Πατήρ διά του Υιού. Στα Ευαγγέλια, στις Πράξεις και στις επιστολές των αγίων Αποστόλων βλέπουμε ότι αυτοί στο όνομα του Κυρίου Ιησού έκαναν τα πιο εκπληκτικά θαύματα.

    Η νοερά προσευχή είναι ένα πανίσχυρο όπλο που έχουμε στα χέρια μας, αδελφοί μου, στον σκληρό αγώνα που έχουμε να κάνουμε προς τους δαίμονες, τα πάθη και τους ποικίλους πειρασμούς του κόσμου. Όταν προφέρουμε συνεχώς το παντοδύναμο αυτό όνομα, συντρίβουμε τις πλεκτάνες και τις παγίδες των δαιμόνων και  υπερνικούμε τη δύναμη των παθών. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει σε κάποιο λόγο του «Ονόματι Ιησού μάστιζε πολεμίους», δηλαδή με το όνομα του Ιησού μάστιζε τους αντιπάλους σου, τους δαίμονες. Το φοβερό αυτό όνομα επενεργεί σαν φάρμακο στην ψυχή μας, αλλά ο τρόπος δράσεώς του είναι άγνωστος και ακατανόητος, τα αποτελέσματά του όμως είναι φανερά από την θεραπεία, που φέρνει. Η προσευχή αυτή ελκύει τη Χάρη του Θεού μέσα μας, η οποία αθόρυβα και προοδευτικά καθαρίζει τις ψυχές μας και συγχωρεί τις αμαρτίες μας. Στο όνομα του Κυρίου Ιησού ζωοποιείται η ψυχή μας, που νεκρώθηκε από την αμαρτία, ο νούς φωτίζεται, η θέληση ενδυναμώνεται και ο ζήλος μαζί με τις άλλες ιδιότητες της ψυχής προσανατολίζονται ορθά.  

    Μερικές ακόμη πολύ χρήσιμες συμβουλές μας δίνουν οι άγιοι Πατέρες. Λέγουν: Στην αρχή η άσκηση στη νοερά προσευχή φαίνεται εξαιρετικά άγονη και δεν φαίνεται να υπόσχεται κανένα αποτέλεσμα. Ενώ ο νους αγωνίζεται να γίνει ένα με την καρδιά, συναντά φαντασίες και ποικίλες σκέψεις, αισθάνεται ένα αδιαπέραστο σκοτάδι, σκληρότητα και νέκρα στην καρδιά, που δεν διεγείρεται γρήγορα σε συντονισμό με το νού. Αυτό δεν θα πρέπει να μας αποθαρρύνει, αλλά θα πρέπει να συνεχίσουμε να επιμένουμε στην προσευχή, μέχρις ότου έρθει η Χάρις του Θεού, η οποία θα γεμίσει την καρδιά μας με αγαλλίαση και χαρά. Μας συμβουλεύουν ακόμη να διώχνουμε με τη δύναμη αυτής της προσευχής  από τον νου μας κάθε εμπαθή σκέψη και κάθε ακάθαρτο λογισμό και κάθε διαβολική φαντασία αμέσως με την εμφάνιση τους, διότι κυρίως μέσω της φαντασίας προσπαθεί ο διάβολος να μας εξωθήσει στην αμαρτία. Ας μην ανοίγουμε διάλογο με τους κακούς λογισμούς, διότι μέσω του διαλόγου μπορεί ο διάβολος να μας παγιδεύσει. 

    Όταν με τη δύναμη αυτής της προσευχής και μετά από πολλούς αγώνες και δάκρυα μετανοίας καθαρίσει η ψυχή μας από τα πάθη, τότε η Χάρις του Θεού μας φέρνει σε μια άλλη κατάσταση θείου φωτισμού. Τότε αρχίζει και προγεύεται, ήδη από τώρα, τη χαρά της βασιλείας των ουρανών.

    Ας προσέξουμε, αδελφοί μου, όλα όσα μας διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες σχετικά με τη νοερά προσευχή, διότι όλα όσα μας διδάσκουν δεν είναι κάποιες θεωρητικές γνώσεις, αλλά είναι καρπός εκείνων, που βίωσαν πάνω στην πράξη. Ας αγωνιστούμε να επιμείνουμε σ’ αυτή μέχρις ότου απολαύσουμε τους καρπούς της, πράγμα που το εύχομαι να γίνει σε όλους μας με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και όλων των αγίων. Αμήν.     

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27/07/25-ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Θ' 27-35

  

Αρχιμ. Αυγουστίνου Κκαρά

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγοντι τῷ Ἰησοῦ, ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυῒδ. Ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; λέγουσιν αὐτῷ· ναί, Κύριε. Τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. Καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί· καὶ ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω. Οἱ δὲ ἐξελθόντες διεφήμισαν αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ. Αὐτῶν δὲ ἐξερχομένων ἰδοὺ προσήνεγκαν αὐτῷ ἄνθρωπον κωφὸν δαιμονιζόμενον· καὶ ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφός, καὶ ἐθαύμασαν οἱ ὄχλοι λέγοντες ὅτι οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ. Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια. Καὶ περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τὰς πόλεις πάσας καὶ τὰς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνο τον καιρό, όταν προχώρησε ο Ιησούς τον ακολούθησαν δύο τυφλοί, που φώναζαν κι έλεγαν: «Σπλαχνίσου μας, Υιέ του Δαβίδ!» Κι όταν έφτασε στο σπίτι, πήγαν κοντά του οι τυφλοί, και ο Ιησούς τους λέει: «Πιστεύετε πως μπορώ να το κάνω αυτό;» Του λένε: «Ναι, Κύριε». Τότε άγγιξε τα μάτια τους και είπε: «Όπως το πιστεύετε να σας γίνει». Κι ανοίχτηκαν τα μάτια τους. Τότε ο Ιησούς τους πρόσταξε λέγοντας: «Προσέξτε να μην το μάθει κανένας». Αυτοί όμως, μόλις βγήκαν έξω, διέδωσαν τη φήμη του σ΄ όλη την περιοχή εκείνη. Ενώ έβγαιναν έξω οι δύο τυφλοί, του έφεραν έναν κωφάλαλο δαιμονισμένο. Μόλις έδιωξε το δαιμόνιο, μίλησε ο κωφάλαλος. Κι ο κόσμος θαύμασε και είπε: «Ποτέ ως τώρα δεν είδαν οι Ισραηλίτες τέτοια πράγματα!» Οι Φαρισαίοι όμως έλεγαν: «Με τη δύναμη του άρχοντα των δαιμόνων διώχνει τα δαιμόνια». Ο Ιησούς περιόδευε σ΄ όλες τις πόλεις και στα χωριά, δίδασκε στις συναγωγές τους, κήρυττε το χαρμόσυνο μήνυμα για τον ερχομό της βασιλείας του Θεού και γιάτρευε κάθε ασθένεια και κάθε αδυναμία στο λαό.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27/07/25-ΠΡΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΝ Β' 1-10

 

Τέκνον Τιμόθεε, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, καὶ ἃ ἤκουσας παρ' ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων, ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι. Σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ. Ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ. Τὸν κοπιῶντα γεωργὸν δεῖ πρῶτον τῶν καρπῶν μεταλαμβάνειν.
Νόει ἃ λέγω· δῴη γάρ σοι ὁ Κύριος σύνεσιν ἐν πᾶσι. Μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστὸν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν, ἐκ σπέρματος Δαυΐδ, κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου, ἐν ᾧ κακοπαθῶ μέχρι δεσμῶν ὡς κακοῦργος· ἀλλ' ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται.
Διὰ τοῦτο πάντα ὑπομένω διὰ τοὺς ἐκλεκτούς, ἵνα καὶ αὐτοὶ σωτηρίας τύχωσι τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μετὰ δόξης αἰωνίου.

Απόδοση στη νεοελληνική:

Τέκνον Τιμόθεε, νὰ δυναμώνεσαι μὲ τὴν χάριν ποὺ ἔχομεν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, καὶ ἐκεῖνα ποὺ ἄκουσες ἀπὸ ἐμέ ἐνώπιον πολλῶν μαρτύρων, αὐτὰ νὰ ἐμπιστευθῇς εἰς πιστοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θὰ εἶναι ἱκανοὶ νὰ διδάξουν καὶ ἄλλους. Σὺ λοιπόν, κακοπάθησε σὰν καλὸς στρατιώτης τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Κανεὶς ποὺ ὑπηρετεῖ εἰς τὸν στρατὸν δὲν ἐμπλέκεται εἰς βιοτικὰς ὑποθέσεις, διὰ νὰ γίνῃ ἀρεστὸς εἰς ἐκεῖνον ποὺ τὸν ἐπεστράτευσεν. Καὶ ἐὰν κανεὶς μετέχῃ εἰς ἀγῶνας, δὲν στεφανώνεται, ἐὰν δὲν ἔχῃ ἀγωνισθῆ σύμφωνα πρὸς τοὺς κανόνας. Ὁ γεωργὸς ποὺ κοπιάζει, πρέπει πρῶτος νὰ παίρνῃ μέρος ἀπὸ τοὺς καρπούς.
Κατάλαβε αὐτὰ ποὺ λέγω. Εἴθε ὁ Κύριος νὰ σοῦ δίνῃ σύνεσιν εἰς ὅλα. Ἐνθυμοῦ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀναστημένον ἀπὸ τοὺς νεκρούς, καταγόμενον ἀπὸ τὸν Δαυΐδ, σύμφωνα μὲ τὸ εὐαγγέλιον ποὺ κηρύττω, διὰ τὸ ὁποῖον κακοπαθῶ ἁλυσοδεμένος σὰν κακοῦργος, ἀλλ' ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι δεμένος.
Διὰ τοῦτο τὰ ὑπομένω ὅλα πρὸς χάριν τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ, διὰ νὰ τύχουν καὶ αὐτοὶ τῆς σωτηρίας ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν μὲ δόξαν αἰώνιον.

Άγιος Παΐσιος: Ασφαλίσου, βρε παιδάκι μου, στον Θεό

 

-Γέροντα, νιώθω μιά ανασφάλεια, έχω άγχος.

-Ασφαλίσου, βρε παιδάκι μου, στον Θεό. Μόνον την ασφάλεια του αυτοκινήτου ξέρεις; Την ασφάλεια του Θεού δεν την ξέρεις;

Κάνε τον σταυρό σου και, πριν κάνης οτιδήποτε, πες: «Χριστέ μου, Παναγία μου, βοήθησέ με». Υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια από την εμπιστοσύνη στον Θεό;

Όταν ο άνθρωπος εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό, δέχεται συνέχεια από τον Θεό βενζίνη «σούπερ» και το πνευματικό του όχημα δεν σταματάει ποτέ. Τρέχει συνέχεια.

Όσο μπορείς, να προσέχης, να προσεύχεσαι και να εμπιστεύεσαι στον Θεό, και Εκείνος θα σε βοηθήση σε κάθε σου δυσκολία.

Απλοποίησε την ζωή σου με την απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, για να ελευθερωθής από το άγχος και την αγωνία.

Η ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

 

Τη μνήμη της Αγίας Παρασκευής τιμά σήμερα, 26 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Η Αγία Παρασκευή γεννήθηκε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Αντωνίνου (138 – 160 μ.Χ.).

Ήταν κόρη των ευσεβών Χριστιανών, Αγάθωνα και Πολιτείας, οι οποίοι φρόντισαν για την χριστιανική αγωγή της, όπως είχαν υποσχεθεί στο Θεό στην περίπτωση που θα τους έδινε ένα παιδί. Επειδή το παιδί γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή έλαβε αυτό το όνομα.

Μετά το θάνατο των γονέων της, η Παρασκευή μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς και ανέπτυξε ιεραποστολική δραστηριότητα στην Ρώμη και στα περίχωρα της πόλης, κηρύσσοντας το λόγο του Χριστού.

Η δράση της προκάλεσε τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Αντωνίνο, ο οποίος την συνέλαβε και της υποσχέθηκε υλικά αγαθά στην περίπτωση που θα θυσίαζε στα είδωλα. Βλέποντας όμως πως η Αγία παρέμενε σταθερή στην πίστη της, την υπέβαλε στο βασανιστήριο της πυρακτωμένης περικεφαλαίας, το οποίο υπέμεινε με καρτερικότητα.

Τότε ο Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα. Επειδή όμως είδε την Αγία άθικτη, πλησίασε το πρόσωπο του στον λέβητα – καθώς δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς η αγία είχε μείνει ανέπαφη – για να δοκιμάσει αν πράγματι είναι καυτό, και αμέσως τυφλώθηκε.

Η Αγία με προσευχή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ή κατ’ άλλους να σταματήσει τους διωγμούς εναντίον τους. Ελευθέρωσε πάντως την Αγία Παρασκευή, η οποία συνέχισε να κηρύττει το Ευαγγέλιο σε άλλα μέρη, μέχρι που έφτασε στην Ελλάδα.

Στα Τέμπη ένας ειδωλολάτρης άρχοντας την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία υπέμεινε καρτερικά, για να τελειωθεί με δια αποκεφαλισμού θάνατο.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’.
Την σπουδήν σου τη κλήσει κατάλληλον, εργασαμένη φερώνυμε, την ομώνυμόν σου πίστιν εις κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευή αθλοφόρε· όθεν προχέεις ιάματα, και πρεσβεύεις υπέρ των ψυχών ημών.

Ο αληθινός φίλος

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς 

Η αγάπη προς τους φίλους είναι ακριβή.

Ο αληθινός φίλος   μας δίνει ελπίδα στον πόνο.

Η φιλία είναι  η ζωοδότρα πνοή των αγγέλων, που μας παρακολουθεί στη ζωή, που μας σηκώνει,  όταν πέφτουμε  και μας εμπνέει,  όταν απελπιζόμαστε.

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς συνεχάρη τις μαθήτριες και τους μαθητές των Εκπαιδευτηρίων

 

Με αφορμή την χθεσινή ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του Υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού περί των βάσεων εισαγωγής στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα της χώρας, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ συνεχάρη εγκάρδια τις μαθήτριες και τους μαθητές των Εκπαιδευτηρίων της τοπικής μας Εκκλησίας, οι οποίοι, για ακόμη μία φορά άγγιξαν σε ποσοστό το 100% και εισήχθησαν σε σχολές τις επιλογής τους.

Ευχήθηκε καλή σταδιοδρομία στη ζωή όλων των παιδιών της χώρας μας που πήραν μέρος στις πανελλαδικές εξετάσεις, προσευχόμενος ο Πανάγιος Θεός να τους χαρίζει πλουσιοπάροχα τις Ευλογίες Του.

Διαβεβαιώνει τόσο τα ίδια τα παιδιά, όσο και τις οικογένειές τους, πως η Εκκλησία μας, θα συνεχίσει να βρίσκεται κοντά τους ως φιλόστοργη μητέρα που δεν παύει ποτέ να ενδιαφέρεται για την πρόοδο και την προκοπή τους.

Ο Σεβασμιώτατος εξέφρασε τις ευχαριστίες του και στο εκπαιδευτικό προσωπικό των Εκπαιδευτηρίων μας για την σωστή καθοδήγηση των μαθητών, αλλά και για το γεγονός της δημιουργίας ασφαλούς περιβάλλοντος, το οποίο έδωσε την δυνατότητα στα παιδιά να περάσουν την διαδικασία των πανελληνίων εξετάσεων με σίγουρα και σταθερά εφόδια, χωρίς αμφιταλαντεύσεις.

Η προσπάθεια των Εκπαιδευτηρίων της τοπικής μας Εκκλησίας συνεχίζεται, αφού εδώ και αρκετό καιρό, έχει ξεκινήσει η προετοιμασία των παιδιών που την σχολική χρονιά 2024-2025 ολοκλήρωσαν την Β΄ Λυκείου και, πρώτα ο Θεός, τη νέα σχολική χρονιά θα δώσουν τον δικό τους αγώνα για την εισαγωγή τους στα Ανώτατα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα της χώρας.

Τέλος, ο Σεβασμιώτατος εξέφρασε τη συμπαράστασή του και σε όσους μαθητές δεν εισήχθησαν σε κάποια σχολή και συγχαίροντάς τους για τον αγώνα και την προσπάθεια που κατέβαλαν, τους διαβεβαιώνει ότι αυτή η προσπάθεια δεν θα πάει χαμένη, εκφράζοντας την βεβαιότητα ότι ο Πανάγαθος Θεός μας, οδηγώντας τα βήματά τους, θα φανερώσει στη ζωή τους την κατάλληλη ευκαιρία.

Πολλές οι δοκιμασίες στα σπίτια των αδελφών μας...

  Πολλές οι δοκιμασίες στα σπίτια των αδελφών μας. Η μεγαλύτερη προσφορά μας,εκτός των άλλων, είναι η προσευχή ,κι ας μη το γνωρίζουν.
 Και όσοι σήμερα δεν έχουν δοκιμασία,αύριο δεν ξέρουμε, ας αφήσουν την εγωιστική σιγουριά. 

Ας στηρίξει ο ένας τον άλλον για να δούμε το ΦΩΣ του ΘΕΟΥ.
Όπου βάδισε ο Χριστός, θα βαδίσουμε κι εμείς,αν θέλουμε να είμαστε μαθητές Του.

ΚΟΙΤΩ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ

 

Το καλοκαίρι ιδιαιτέρως είναι η εποχή της αποκάλυψης του ανθρώπινου σώματος. Το βλέπουμε στα λιτά ρούχα, τα οποία η μόδα τα θέλει να αφήνουν να φαίνονται πλευρές του σώματος, οι οποίες λειτουργούν προκλητικά στα μάτια των άλλων, ως αφορμή επιθυμίας και λαγνείας. Το βλέπουμε στη θάλασσα, όπου οι άνθρωποι απελευθερώνονται από τα ρούχα και κολυμπούν πάλι με τα απολύτως απαραίτητα, κάποτε και χωρίς αυτά. Το βλέπουμε στην ενασχόληση με την αγορά των ρούχων, με τα καλλυντικά, με τα αρώματα, με την κόμμωση, την περιποίηση των νυχιών, τη γυμναστική και την άθληση, τις δίαιτες, την ανάγκη για τον τονισμό των χαρακτηριστικών του σώματος που κάνουν τον άνθρωπο να αισθάνεται ότι είναι αποδεκτός, του τονώνουν την αυτοπεποίθηση, συχνά και τον ναρκισσισμό.

Η Εκκλησία δεν λειτουργεί στην ασκητική της ζωή και παράδοση στην προοπτική της σωματοκτονίας, αλλά της παθοκτονίας. Ο λόγος του Αποστόλου Παύλου ότι το σώμα μας είναι ναός του Αγίου Πνεύματος και ότι δεν πρέπει να το φθείρουμε με καταστάσεις όπως η πορνεία, δηλαδή η χρήση του σώματος εκτός της αγαπητικής σχέσης και η παράδοσή του στην φιληδονία της στιγμής, μας υπενθυμίζει την μεγάλη αλήθεια της θεολογίας μας: ότι τρώμε για να ζούμε, ξεκουραζόμαστε για να ζούμε, λυπόμαστε για να μετέχουμε και στον πόνο των άλλων, μοιραζόμαστε για να μπορούμε να υπάρχουμε εν σχέσει. Γι’ αυτό και δεν αρκεί να τρως απλώς ένα φαγητό. Χρειάζεται να δοξάζεις τον Θεό που επιτρέπει από το “τα σα εκ των σων” να του αντιπροσφέρουμε την ευχαριστία ως έκφραση ευγνωμοσύνης, διότι μπορούμε να συντηρούμε τον εαυτό μας και να επιβιώνουμε. Χρειάζεται ακόμη να λες ένα ευχαριστώ στον άνθρωπο που παρασκεύασε το φαγητό, διότι είτε το νιώθει είτε όχι, βάζει την τέχνη της αγάπης σ’ αυτό. Και είναι ωραίο να ευχαριστείς για την αγάπη που λαμβάνεις.

Αυτό είναι το πλαίσιο της θέασης του σώματος από την πίστη. Το σώμα και η ψυχή είναι εκφράσεις του προσώπου μας, της εικόνας του Θεού που μας δόθηκε εξ άκρας συλλήψεως, αλλά και της ευλογίας να πορευόμαστε καθ’ ομοίωσιν Θεού. Και η ομοίωση συμπεριλαμβάνει και το σώμα μας. Ό,τι γίνεται αγάπη, οδηγεί στον Θεό. Ό,τι γίνεται ελευθερία, μέσα από την υπέρβαση των παθών, οδηγεί στον Θεό. Γι’ αυτό και το σώμα μας καλούμαστε να το κοιτάμε, όχι καθιστώντας το κέντρο της ζωής μας, ώστε να απολαμβάνουμε χωρίς ευχαριστία και αγάπη, αποσκοπώντας στην δική μας ηδονή, συχνά και διά μέσου των άλλων, τους οποίους καλούμε και προκαλούμε να μας παρατηρήσουν διά της επιδείξεώς μας, αλλά να το φροντίζουμε με το μέτρο που χρειάζεται. Να μην είμαστε απωθητικοί, μίζεροι, κλεισμένοι σε ένα καταθλιπτικό εγώ, ότι κανείς δεν μας κοιτάζει, αλλά ούτε και να θεωρούμε ότι η αξία μας βρίσκεται στον υπερτονισμό των χαρακτηριστικών μας, χωρίς να νιώθουμε ότι έχουμε ψυχή και συνείδηση.

Το να φροντίζουμε το σώμα μας, το να κοιτάζουμε την υγεία του, το να θέλουμε να είμαστε καλά και να δημιουργούμε είναι ορθός δρόμος. Το να τρέφουμε και το σώμα και την ψυχή διά της πίστεως, της προσευχής, του κόπου για την αγάπη του Θεού και του πλησίον, είναι δρόμος που ομορφαίνει και σώζει. Το να έχουμε μέτρο, σεμνότητα και σωφροσύνη βάζει το σώμα μας στη θέση που του αρμόζει. Να μην είναι ο αποκλειστικός πρωταγωνιστής της ζωής μας, αλλά το συναμφότερο με την ψυχή μας, χωρίς έπαρση εξωτερικού κάλλους, αλλά και χωρίς μιζέρια. Ο όλος άνθρωπος σώζεται. Ο όλος άνθρωπος μπορεί να βοηθήσει στη σωτηρία. Η σωτηρία, έτσι κι αλλιώς, περιλαμβάνει την ανάσταση του σώματος. Ας μην το ξεχνούμε. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός