Πλέον οι καρδιές δεν χτυπάνε πια, δεν σκιρτούν. . .
Mπορεί να ακούμε τους ήχους από το βιολογικό όργανο αλλά ο χτύπος της αγάπης δεν ηχεί. Όλα μπήκαν σε υπολογισμούς και σε μαθηματικές εξισώσεις.
Ερωτευόμαστε, παντρευόμαστε, κάνουμε φιλίες, λέμε “καλήμερα” διότι πάντα θέλουμε κάτι από τον άλλον χωρίς να δώσουμε.Θέλουμε απλά να καλύψουμε κάποιες εγωϊστικές επιθυμίες που κραυγάζουν για να τραφούν.
Οι φορές που κατέκρινα στη ζωή μου πάντα θα είναι περισσότερες από τα συγγνώμη και τα “σ’ αγαπώ”. Μας αρέσουν τα ωραία λόγια ακόμα και αν είναι ψεύτικα. Στην αγιότητα όμως φτάνουμε όταν μπορούμε τα ωραία λόγια να τα κάνουμε πράξη και ζωή και αγωνιζόμαστε να βγάλουμε την τοξικότητα που τυχόν έχουμε και δηλητηριάζουμε τον άλλον.
Πάντα φταίει ο άλλος που εγώ δεν είμαι καλά. Τη δική μου όμως θέση στα πράγματα δεν την εξετάζω διότι θέλει κότσια για να δω τις πληγές μου.
Θέλει πνευματικά κότσια να δω πόσους σταύρωσα αλλά και γιατί σκότωσα το παιδί που έχω μέσα μου.
Μπορεί να αναπνέουμε αλλά δυστυχώς δεν ζούμε. Κάνουμε στρατιωτική υπακοή σε ό,τι μας λέει ο κόσμος. Κάνουμε πράγματα απλά για να γίνουν και η καρδιά απουσιάζει, τη φυλακίσαμε και της λέμε να μην μιλήσει διότι “δεν κάνει, δεν πρέπει.”
Με καρδιές τραυματισμένες, κουρασμένες και ανέραστες δεν μπορούμε να κάνουμε βήμα.
Όλα περνούν από Ιερά Εξέταση. Τι πρέπει, τι δεν πρέπει, τι είναι σωστό για τον κόσμο. Η καρδιά μένει στην άκρη. Κανείς δεν της δίνει σημασία και αν πάει να μιλήσει της κλείνουμε το στόμα.
Στην πνευματική ζωή η ελευθερία δεν εγκλωβίζεται, δεν αιχμαλωτίζεται αλλά παιδαγωγείται πάντοτε με σεβασμό προς το πρόσωπο του ανθρώπου.
Σε λίγα χρόνια θα είναι θαύμα να ερωτεύονται οι άνθρωποι μεταξύ τους. Να συναντιώνται δύο βλέμματα και να νιώθει ο ένας με τον άλλον την επιθυμία να γίνουν σάρκα μία, μία ζωή , μία ενότητα, μία πορεία προς τη Βασιλεία των Ουρανών. Να χτυπούν οι δύο καρδιές σαν μία.
Η κόλαση βρίσκεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι έπαψαν να ερωτεύονται μεταξύ τους και να βαπτίζουν τη σχέση τους στον Χριστό και ερωτεύτηκαν τον εαυτό τους.
Ξεχάσαμε να αγαπάμε, αρνούμαστε να ερωτευόμαστε και αυτό μας κάνει να βλέπουμε τα πράγματα επιφανειακά διότι για να δεις την ουσία των πραγμάτων χρειάζεται ερωτική καρδιά και όχι νεκρή .
Zωντανή είναι μια καρδιά που ερωτεύεται έναν άνθρωπο, τον Χριστό και όλη τη δημιουργία. Ζωντανή είναι μια καρδιά που ακόμα και αν πέφτει επειδή τραυματίστηκε, πάλι σηκώνεται. Μια καρδιά που χτυπάει ψεύτικα ζώντας σε “πρέπει” και σε κοινωνιολογικές επιταγές είναι μια νεκρή καρδιά.
Ας γίνει η προσευχή μας ερωτική κραυγή προς το πρόσωπο του Κυρίου, και οι λογισμοί μας αγιασμός της υπάρξεώς μας.
Καλό αγώνα.
