Αυτή η παραγγελία του Χριστού μας ισχύει για όλους μας, ώστε η
μέριμνα των βιοτικών αναγκών, να είναι εν μέτρω», όσον χρειάζεται για
την εξυπηρέτησί μας. Το δε «ενός έστι χρεία» κατά την χριστιανικήν
διδασκαλίαν, είναι αυτό που έχει αξία, διότι είναι η μέριμνα, πώς να
αρέσουμε του Θεού, η μέριμνα για την σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας.
Η Μάρθα μεριμνούσε υλικά, πώς να ευχαριστήση τον Κύριο. Η δε Μαρία
πιο σοφή, πιο συνετή σκέφθηκε ότι είναι ευκαιρία να ακούση τα θεία
λόγιας; «Έως πότε θα έχουμε τον Κύριον επί της γης;» Έτσι κάθισε κοντά
Του και ο Κύριος είπε, ότι δεν θα της αφαιρεθή αυτή η ευλογία, δηλαδή το
να έχη τόση προσοχή στα θεία λόγια και να ευφραίνεται στην θεωρία τόσον
του Χριστού, όσον και της διδασκαλίας Του.
Και εμείς έχουμε την μέριμνα των αναγκαίων, που είναι αναπόφευκτη στη
ζωή μας και δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την φροντίδα των υλικών
πραγμάτων, διότι είμεθα τόσον υλικοί, όσον και πνευματικοί. Το σώμα έχει
ανάγκην της τροφής, του ενδύματος κ.λ.π. Όμως πάνω απ’ όλα η ψυχή μας η
αθάνατος έχει ανάγκην της σωτηρίας, του «ενός έστι χρεία>.
Η μέριμνα η απόλυτη, η αποκλειστική μέριμνά μας πρέπει να είναι πώς
θα καθαρίσουμε την ψυχή μας, πώς να την οικειώσουμε μετά του θεού, πώς
να την προσαρμόσουμε στο θέλημα του Θεού και να μην κολασθούμε. Η
σωτηρία της ψυχής μας δεν είναι παιχνίδι! Δεν μπορούμε να παίζουμε με
την αθάνατη ζωή, διότι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είμεθα προσωρινοί,
είμεθα ξένοι, είμεθα παρεπίδημοι? απλώς φιλοξενούμεθα επάνω στη γη, και
κάποια μέρα ο καθένας μας θα χαιρετίση αυτήν την φιλοξενία και θα απέλθη
εις τα ίδια.
Και τα ίδια είναι να επιστρέψη η ψυχή «όθεν εξήλθεν». «Και ενεφύσησεν
–λέγει η Γραφή- εις τους μυκτήρας του νεκρού σώματος του Αδάμ και
έγινεν ο Αδάμ εις ψυχήν ζώσαν» ( Γεν. 2,7 ) . Η ζώσα ύπαρξις του
ανθρώπου ,η ψυχή είναι το δημιούργημα του θεού δια του εμφυσήματός Του,
δια της ενεργείας Του και θα επιστρέψη εκεί, «όθεν εξήλθεν».
Γι’ αυτό , όταν δεν έχουμε θείαν παρηγορίαν, νοιώθουμε κενό μέσα στην
ψυχή μας, γιατί η ψυχή δεν επαναπαύεται με τίποτα, αφού όλα τα υλικά
πράγματα είναι ξένα προς την φύσι της. Όταν όμως η ψυχή του ανθρώπου
οικιωθή μετά του Θεού δια της προσευχής και της εναρέτου ζωής, τότε
ευφραίνεται, τότε νιώθει σιγουριά, τότε αισθάνεται τον Θεό μέσα της.
Η υπόθεσις της αιωνίου ζωής δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται τόσον
επιπόλαια, διότι εάν μετά από λίγες στιγμές φύγουμε από την ζωή, θα
βρεθούμε οριστικά και θετικά μπροστά στην αιωνιότητα. Είναι παιχνίδι να
αντιμετωπίσουμε τον φοβερό θάνατο; Να αντιμετωπίσουμε τους δαίμονες; Να
αντιμετωπίσουμε ολοφάνερα και κατάματα το ποινικό μας, που κάθε άνθρωπος
έχει έναντι του θεού και να δούμε απαριθμούνται όλα τα αμαρτήματά μας
με πάσαν λεπτομέρειαν; Κι ότι έχουμε αυτήν την αμαρτωλότητα, που καν δεν
την γνωρίζουμε πόση είναι; Είναι παιχνίδι να αντιμετωπίσουμε την άνοδόν
μας προς τον Κριτή, να αντιμετωπίσουμε τα τελώνια; Πώς θα δούμε τον
Κύριο κατάματα; Έχουμε το θάρρος; Η συνείσησίς μας μας ενθαρρύνει; Μας
δίνει το κουράγιο και την πληροφορία; Όχι. Ο πρώτος είμαι εγώ που δεν
την έχω!
Δεν θα μπορούμε να κοιτάξουμε τον Κύριο κατάματα. Θα κατεβάσουμε τα
μάτια μας από εντροπή, διότι δεν κάναμε το θέλημα του θεού. Τον χιτώνα
τον λευκόν ,που πήραμε εις το Άγιον Βάπτισμα, τον λερώσαμε. Άραγε όμως
τον ξεπλύναμε με τα δάκρυα, χύσαμε δάκρυα μετανοίας, αλλάξαμε ζωή,
ζήσαμε με καθαρότητα; Μηδαμώς. Εκεί που λέμε ότι κάτι κάνουμε, εκεί πάλι
πέφτουμε στον βούρκο!
Θα πρέπει με όλη την δύναμι της ψυχής μας να τα βάλουμε κάτω και να
σκεφθούμε: «Τι γίνεται τώρα; Ποιό είναι το θέμα της σωτηρίας; Τί είναι η
ψυχή μου; Η ψυχή μου είναι αθάνατη και μπορεί να φύγω μέσα σε στιγμές.
Και μετά τι γίνεται; Μετά ακολουθεί η κρίσις. Και μετά την κρίσι, ποια
θα είναι η απόφασις του θεού; Ή στο φως ή στο σκότος. Ή μετά του Θεού
αιωνίως ή μετά του διαβόλου αιωνίως. Ή στον Παράδεισο ή στην κόλασι μέσα
σε λεπτά!»…
… Γι’ αυτό πρέπει να μεριμνήσουμε για την ψυχή μας, για το «ενός έστι
χρεία». Να μεριμνάμε συνέχεια πώς θα καθαρίσουμε την καρδιά μας , πώς
θα καθαρίσουμε τον νου, θα καθαρίσουμε το σώμα, θα απαλλάξουμε την
συνείδησί μας από τα δεσμά τα αόρατα της αμαρτίας. Και τότε, Χάριτι
Θεού, θα πετύχουμε το «ενός έστι χρεία» και τότε πράγματι δια του
θανάτου θα περάσουμε στον Ουρανό
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ
