Όπως όλοι οι δάσκαλοι και οι δασκάλες, κοίταξε τους μαθητές της και είπε πως τους αγαπούσε όλους το ίδιο. Αλλά αυτό ήταν μάλλον αδύνατο, αφού εκεί στην πρώτη σειρά, χωμένος βαρύς στην καρέκλα του ήταν ο μικρός Teddy Stoddard.
H κα Thompson παρακολούθησε τον Teddy και παρατήρησε ότι δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά και ότι τα ρούχα του ήταν μονίμως ακατάστατα και βρώμικα και φαινόταν να χρειάζεται μπάνιο. Επίσης ο Teddy έδειχνε δυστυχισμένος.
Η κα Thompson είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο μαζί του που θα ήθελε πολύ να τραβήξει μια κόκκινη γραμμή στο γραπτό του βάζοντας του «0».
Στο σχολείο όπου δίδασκε η κα Thompson της ζητήθηκε να εξετάσει τους βαθμούς των προηγούμενων σχολικών ετών κάθε παιδιού της τάξης της και έτσι άφησε για το τέλος το φάκελο του Teddy.
Όταν όμως εξέτασε τον φάκελό του, έμεινε έκπληκτη. Η δασκάλα της Α’ Δημοτικού είχε γράψει για τον Teddy: «Ο Teddy είναι ένα σπουδαίο γελαστό παιδί. Έχει καθαρές εργασίες και καλή συμπεριφορά... είναι χαρά για τους γύρω του».
Η δασκάλα του στην Β’ Δημοτικού είχε γράψει : «Ο Teddy είναι άριστος μαθητής και αγαπητός από τους συμμαθητές του αλλά είναι προβληματισμένος επειδή η μητέρα του έχει μια ανιάτη ασθένεια και η ζωή του στο σπίτι πρέπει να είναι ένας αγώνας».
Η δασκάλα του στην Γ' Δημοτικού έγραψε: «Ο θάνατος της μητέρας του του στοίχησε πολύ. Προσπαθεί για το καλύτερο αλλά ο πατέρας του δεν του δείχνει ενδιαφέρον και η ζωή του σπιτιού σύντομα θα τον επηρεάσει εάν δεν γίνουν κάποια βήματα».
Η δασκάλα της Δ’ Δημοτικού έγραψε : «Ο Teddy είναι κλεισμένος στον εαυτό του και δεν δείχνει πολύ ενδιαφέρον για το σχολείο. Δεν έχει πολλούς φίλους και μερικές φορές κοιμάται στην τάξη». Εκείνη τη στιγμή, η κα Thompson συνειδητοποίησε το πρόβλημα και ένιωθε ντροπιασμένη.
Αισθάνθηκε ακόμα χειρότερα όταν οι μαθητές της, της έφεραν χριστουγεννιάτικα δώρα τυλιγμένα με πανέμορφες κορδέλες και γυαλιστερά χαρτιά εκτός αυτό του Teddy. Το δώρο του ήταν αδέξια τυλιγμένο μέσα σε μια βαριά καφέ σακούλα μαναβικής. Η κα Thompson με πόνο το άνοιξε μεταξύ των άλλων δώρων.
Μερικά παιδιά άρχισαν να γελούν όταν η δασκάλα έβγαλα ένα βραχιόλι με στρας από το οποίο έλειπαν μερικές πέτρες καθώς και ένα μπουκάλι με άρωμα που ήταν γεμάτο μόνο το ένα τέταρτο αυτού.
Η δασκάλα έπνιξε τα γέλια των παιδιών αναφωνώντας πόσο ωραίο ήταν το βραχιόλι φορώντας το και βάζοντας μερικές σταγόνες άρωμα στον καρπό της. Ο Teddy Stoddard έμεινε μετά το σχόλασμα λίγο παραπάνω και είπε στη δασκάλα: «Κα Thompson, σήμερα μυρίζατε όπως συνήθιζε να μυρίζει η μαμά μου».
Αφού έφυγαν όλα τα παιδιά, η δασκάλα άρχισε να κλαίει για περισσότερη από μία ώρα. Από εκείνη την ημέρα η δασκάλα σταμάτησε να μαθαίνει ανάγνωση, γραφή και αριθμητική αλλά ξεκίνησε να διδάσκει τα παιδιά.
Η κα Thompson έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στον Teddy. Καθώς δούλευε μαζί του, το μυαλό του φαινόταν να ξυπνάει και πάλι. Όσο τον ενθάρρυνε, τόσο γρηγορότερα ανταποκρινόταν εκείνος.
Μέχρι το τέλος της χρονιάς, ο Teddy είχε γίνει ένας από τους πιο έξυπνους μαθητές της τάξης, και παρά το ψέμα της δασκάλας ότι θα αγαπούσε όλα τα παιδιά το ίδιο, ο Teddy έγινε ένας από τους αγαπημένους μαθητές της.
Μετά από ένα χρόνο, η δασκάλα βρήκε στην πόρτα της ένα σημείωμα από τον Teddy, όπου της έλεγε ότι ήταν ακόμα για εκείνον η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ.
Μετά από έξι χρόνια η δασκάλα έλαβε άλλο ένα σημείωμα από τον Teddy. Της έγραψε ότι τελείωσε το Λύκειο και ήταν ο τρίτος καλύτερος μαθητής της τάξης και ότι αυτή είναι ακόμα η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ.
Μετά από τέσσερα χρόνια, η δασκάλα έλαβε ακόμα ένα γράμμα από τον Teddy λεγοντάς της ότι παρά το γεγονός ότι τα πράγματα είναι δύσκολα κάποιες φορές, έχει καταπιαστεί με τις σπουδές και σύντομα θα αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο με υψηλή διάκριση. Βεβαίωσε την κα Thompson ότι εξακολουθούσε να είναι η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ.
Πέρασαν άλλα τέσσερα χρόνια και ακόμα ένα γράμμα ήρθε.Αυτή τη φορά εξηγούσε ότι πήρε το bachelor και ότι σχεδίαζε να συνεχίσει λίγο παραπάνω.
Στο γράμμα της εξηγούσε ότι ήταν η καλύτερη δασκάλα που είχε ποτέ αλλά τώρα το ονομά του ήταν λίγο πιο μεγάλο και υπόγραψε ως Theodore F. Stoddard, M.D.
Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Ακολούθησε ένα ακόμα γράμμα του την άνοιξη. Ο Teddy έλεγε πως γνώρισε κάποια κοπέλα και επρόκειτο να παντρευτεί. Εξήγησε πως ο πατέρας του πέθανε πριν από δύο χρόνια και σκεφτόταν εάν η κα Thompson θα συμφωνούσε στο γάμο να καθήσει στην θέση που κάθεται συνήθως η μητέρα του γαμπρού.
Φυσικά η κα Thompson το έκανε και μαντέψτε τί; Φόρεσε το βραχιόλι με τα στρας που έλειπαν και το άρωμα που θυμόταν ο Teddy ότι φορούσε η μητέρα του τα τελευταία Χριστούγεννα μαζί της.
Αγκαλιαστήκανε και ο Δρ. Stoddard της ψιθύρισε στο αυτί: «Σας ευχαριστώ κα Thompson που πιστέψατε σε μένα. Σας ευχαριστώ πολύ που με κάνατε να αισθανθώ σημαντικός και μου δείξατε ότι θα μπορούσα να κάνω τη διαφορά.
Η κα Thompson με δάκρυα στα μάτια του ψιθύρισε: «Teddy κάνεις λάθος. Εσύ ήσουν εκείνος που με δίδαξε πώς να κάνω τη διαφορά. Δε γνώριζα πως να διδάσκω μέχρι που σε γνώρισα».
(Να θυμάστε ότι οπουδήποτε κι αν πάτε, ο,τιδήποτε κι αν κάνετε, αν έχετε την ευκαιρία να αγγίξετε ή να αλλάξετε την προοπτική κάποιου προσώπου, να το κάνετε με όμορφο τρόπο.)
