ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 

«Εμείς που πέσαμε, ας πολεμάμε προπαντός τον δαίμονα της απογοητεύσεως.

Διότι αυτός έρχεται κοντά μας την ώρα της προσευχής και, υπενθυμίζοντας την προηγούμενη κατάσταση της καθαρότητας, επιδιώκει να μας απομακρύνει από την Προσευχή.

Μη παραξενεύεσαι λοιπόν κι’ αν ακόμη πέφτεις καθημερινά, ούτε να δραπετεύεις απ’ τον αγώνα, αλλά να στέκεσαι γενναία. Έτσι ο άγγελος, που σε φιλάει, θα σεβασθεί την υπομονή σου. Όταν το τραύμα είναι ζεστό και πρόσφατο, εύκολα γιατρεύεται.

Τα χρόνια όμως τραύματα, που είναι μάλιστα αφρόντιστα και διαποιημένα, δύσκολα θεραπεύονται και χρειάζονται πολύ κόπο και φάρμακα και νυστέρια και καυτηριασμούς. Όμως πολλά που είναι ανίατα ή χρειάζονται μακροχρόνιες θεραπείες, θεραπεύονται από τον Θεό, στον Οποίο τα πάντα είναι δυνατά.

Προ της πτώσεως οι δαίμονες μας υποβάλλουν πως ο Θεός είναι φιλάνθρωπος. Ύστερα όμως από την πτώση λένε πως ο Θεός είναι σκληρός. Μην πιστεύεις σ’ Αυτόν που, ύστερα από πτώσεις σε μικρά ελαττώματα, σου λέει: Αυτό δεν θάπρεπε να το κάνεις ή αυτό δεν είναι τίποτε. Διότι πολλές φορές το θυμό του δικαστή τον εξουδετερώνουν τα μικρά δώρα».

Του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος

ΜΕΡΕΣ ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΗΣΗΣ

 

Να λοιπόν που μπορεί να συμβεί και σήμερα αυτά που διαβάζουμε στα παλαιά συναξάρια των αγίων! Να ευωδιάζουν… χωρίς ανθρώπινη βοήθεια (!!) νεκρά από αιώνων γυμνά οστά! Άνθρωπος που η βιολογική του ζωή έληξε το 10^ο αιώνα… άρχισε να μιλάει τον 21^ο αιώνα. Να μιλάει χωρίς λόγια. Ο επίσκοπός μας Άγιος Πέτρος προφανέστατα θέλει κάτι να μας πει! Δεν θέλει να μας πει πόσα και τι μπορεί να κάνει ο κοινός μας πατέρας Ιησούς Χριστός. Όχι. Ο Θεός μας χάρισε κοινό νου και θέλει να τον χρησιμοποιούμε, όταν σκεφτόμαστε τα θαύματα! Η ευωδία των λειψάνων του πατέρα μας Αγίου Πέτρου επισκόπου Άργους είναι φανέρωση «τῆς ἐν τῷ σώματι παρεδρευούσης χάριτος», όπως γράφει ο άγιος Βασίλειος. Φανέρωση δηλαδή της χάριτος του Θεού που «κατοικεί» στα λείψανα του αγίου. Αυτήν άλλωστε (την Χάρη του Θεού) τιμάμε προσκυνώντας τα λείψανα, όχι ανθρώπινα υπόλοιπα. Δεν είμαστε ειδωλολάτρες! Για κανένα λόγο.

Γιατί μιλάει τώρα με την ευωδία ο άγιος Πέτρος; Προφανώς γιατί το χρειαζόμαστε. Ίσως γιατί η πίστη μας είναι αναιμική και χρειάζεται… αιμοδοσία ενισχυτική! Ίσως γιατί περίσσεψε στη ζωή μας η δυσοσμία της αδικίας, της αδιαφορίας, και εκθηριώθηκε ο εγωϊσμός και έμεινε μόνη παρηγοριά η γαλήνη της ψυχικής ευωδίας. Ίσως γιατί φύγαμε από την Εκκλησία (δεν εννοώ τον ναό) και μ’ αυτή τη λεπτή και ευγενική «χειρονομία» θέλει να μας ξανακαλέσει!

Ίσως γιατί «διάβασε» το σύγχρονο ποιητή:

«Πάλιωσαν οι μέρες και έχουν μια κούραση τα λόγια,

έρχονται από άλλες εποχές πένθιμα και θλιβερά,

στ’ αζήτητα το έτυμο, δίχως συγκίνηση τα λεξιλόγια,

αντίλαλος δεν βγαίνει από τις πλαγιές, η σιωπή βοά»

και μας φωνάζει με την σιωπή του… Μπορεί να υπομνηματίζει το λόγο του Χριστού, όποιος έχει αυτιά για ν΄ ακούει, ας ακούει.

Εμείς μπροστά στο γεγονός πρέπει να είμαστε ευλαβείς και συγχρόνως ευφυείς.

Ούτε ο Χριστός, ούτε ο άγιος Πέτρος μας, θέλουν να έχουμε επινοήσει την πίστη μας, για να καλύψουμε την αδυναμία μας. Το θαύμα θέλει μια πίστη ρίσκο. Όχι μια πίστη επιβολή. Θέλει ευγένεια και ελευθερία. Όχι αναγκαστική διαδρομή. Αυτό κάνει ο άγιος Πέτρος. Σκορπίζει την ευωδία της ποιότητας  που αν δεν έχουμε την υπομονή να την «αφουγκραστούμε», θα σκορπίσει στην ατμόσφαιρα και θα χαθεί για μας. Ας μην αφήσουμε να μας συμβεί κάτι τέτοιο.

Ας απευθύνουμε, σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες στο Χριστό (μέσω του πατέρα μας αγίου Πέτρου) μια προσευχή που έγραψε ένας επίσης άγιος άνθρωπος, ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος και η οποία τα λέει όλα.

«Κύριε Ιησού, γνωρίζεις πολύ καλά πόσο μεγάλη είναι στην εποχή που ζούμε η ανάγκη του βλέμματός Σου, της φωνής Σου. Γνωρίζεις ότι ένα μόνο βλέμμα Σου μπορεί ν’ αναστατώσει τις ψυχές μας και η φωνή Σου μπορεί να μας βγάλει από την ακαθαρσία της ζωής μας! Το γνωρίζεις καλύτερα από εμάς, ότι η παρουσία Σου είναι απαραίτητη στη γενιά αυτή, που δεν γνωρίζει την αγάπη Σου, το λόγο Σου. Σε παρακαλούμε όχι για να δούμε το πρόσωπό Σου, όπως το είδαν οι Γαλιλαίοι, ούτε για να χαρούμε την χαρά των ματιών Σου, ούτε με τον τρελό εγωϊσμό να σε νικήσουμε με την παράκλησή μας. Δεν ζητάμε να σε δούμε με τη δόξα της δεύτερης φανέρωσής Σου, ν’ ακούσουμε τις σάλπιγγες των αγγέλων κι όλη την άλλη λειτουργία της τελευταίας ημέρας του κόσμου, της Δευτέρας Παρουσίας Σου, ούτε ζητάμε την λάμψη του προσώπου την ώρα της μεταμόρφωσής Σου -το ξέρεις, είμαστε τόσο μικροί για να έχουμε μια τέτοια απαίτηση. Εσένα θέλουμε πάνω απ’ ΄όλα γυμνό από τα μεγαλεία Σου αυτά, μόνο Εσένα θέλουμε, όχι τη μορφή Σου -δεν είμαστε άξιοι- αλλά το πληγωμένο σώμα με το ένδυμα του κηπουρού, όπως Σε είδε η Μαρία, του οδοιπόρου, όπως σε είδαν ο Λουκάς και ο Κλεόπας, του ψαρά, επαίτη, όπως σε είδαν οι επτά ψαράδες απόστολοι. Θέλουμε να μας δουν τα μάτια Σου εκείνα που διαπερνούν την σάρκα μας, ν’ ακούσουμε τα λόγια Σου εκείνα που θεραπεύουν την πληγωμένη μας ψυχή – αυτά τα μάτια που ματώνουν την ψυχή σαν πέφτουν πάνω της, αυτά τα λόγια που της μιλούν με τόση τρυφερότητα! Θέλουμε ν’ ακούσουμε την φωνή Σου που ταράσσει τους δαίμονες και μαγεύει τα παιδιά!

Αυτό το εσωτερικό θαύμα θέλουμε, όχι τ’ άλλα τα εξωτερικά…»

Με αγάπη κι ευχές για ευήκοον ους και οξυτάτη όσφρηση

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

 

  

        Το αξιακό υπόβαθρο του κόσμου μας συνεχώς αλλάζει. Δεν είναι μόνο η πανδημία που μας αναγκάζει να ξαναδούμε τις προτεραιότητές μας διαφορετικά. Είναι και ένας νέος πολιτισμός, στον οποίο δεσπόζουν λέξεις όπως «δικαιώματα», «διαφορετικότητα», «επιλογή», «πολιτική ορθότητα», «προσαρμογή», «παιδοκεντρικότητα», «διαδραστικότητα», «ψηφιακός μετασχηματισμός». Κι όλα συνδέονται με το άτομο, το οποίο προηγείται της κοινότητας, της κοινωνίας. Ακόμη και συλλογικότητες, όπως είναι η Εκκλησία, δεν έχουν καταφέρει να εμφυσήσουν στους πιστούς τους, την αξία του «εμείς», την ανάγκη το «εγώ» να μην είναι ανεξάρτητο από το σύνολο, αλλά ενταγμένο σ’  αυτό. Η κοινωνική ευθύνη υποτάσσεται στο ατομικό δικαίωμα. Έτσι δικαιολογούνται τα όσα τραγελαφικά ζούμε στις μέρες μας.

                Αν την πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα ο διάλογος εντός της Εκκλησίας είχε ως θέμα του την γλώσσα της θείας λατρείας, ώστε να γίνει πιο προσιτή στην νέα γενιά, και την δεύτερη δεκαετία την ανάγκη η Εκκλησία να δει την θέση της έναντι των νέων προοπτικών που έφερναν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, η τρίτη δεκαετία θέτει πλέον ξεκάθαρα το ερώτημα:  απέναντι στις λέξεις που αποτυπώνουν μια νέα ηθική σε σχέση με αυτή που η Εκκλησία έμαθε να προσφέρει και να υπηρετεί, ποιος λόγος χρειάζεται; Οι απαντήσεις στις προκλήσεις των δύο πρώτων δεκαετιών υπήρξαν άκαμπτα συντηρητικές, με αποτέλεσμα το ζήτημα της λειτουργικής γλώσσας να μας βρίσκει όλους σε δυσκολότερη θέση, καθώς είναι φανερό πως η γλωσσική ακαταληψία των νεώτερων γενεών αυξάνει, έχοντας επεκταθεί και στην αδυναμία κατανόησης και της λογοτεχνίας, ενώ είναι εμφανής η απουσία της ποιμαίνουσας Εκκλησίας από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, καθώς έχει λείψει εντελώς η τόλμη του να γίνουν βήματα που, αν μη τι άλλο, θα δείξουν στην νέα γενιά πως η Εκκλησία προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί της. Τα ΜΚΔ τα χρησιμοποιούν μεμονωμένα πρόσωπα, κληρικοί και λαϊκοί που δημιουργούν και σύγχυση, καθώς φαίνονται ως αυθεντίες, αλλά τα κίνητρά τους δεν είναι πάντοτε υγιή και, βέβαια, λειτουργούν χωρίς έλεγχο, σημείο της εν γένει γερασμένης ηγεσίας.

                Όσοι αυτοπαρουσιάζονται ως συντηρητικοί, ενώ χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο κατά κόρον, το «καταριούνται». Το ίδιο πράττουν και έναντι των νέων λέξεων του πολιτισμού μας. Είναι μονίμως «αντί». Η άγνοια γεννά φόβο. Η άγνοια υποπτεύεται αμαρτία, πλάνη, πτώση. Και επειδή η γνώση θέλει κόπο, συχνά και ικανότητα, ο νέος κόσμος παρουσιάζεται ως σκοτάδι. Κι έτσι ως μόνη λύση φαντάζει η περιχαράκωση στα «ίδια». Παραμένουμε στο χτες. Το εξιδανικεύουμε. Απορρίπτουμε συλλήβδην το σήμερα και οχυρωνόμαστε πίσω από ένα «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν της Εκκλησίας» και αναπαύουμε την συνείδησή μας. Το τρένο φεύγει κι εμείς είμαστε έξω από αυτό.

                Ο λόγος της Εκκλησίας όμως ήταν πάντοτε λόγος που συζητούσε με τον κόσμο και δεν κλεινόταν έξω από αυτόν. Οι μεγάλοι Πατέρες μίλησαν την γλώσσα της φιλοσοφίας, παρακολουθούσαν την πολιτική της εποχής τους, κατέθεταν την χριστιανική μαρτυρία. Δεν ζητούσαν το κλείσιμο του χριστιανού στον εαυτό του και στον κόσμο του, αλλά άνοιγαν δρόμους ώστε ο κόσμος να ακούσει. Κι ας μην αποδεχτεί.

                Υπάρχει κενό νοήματος στον κόσμο, παρά την πρόοδο. Ο άνθρωπος είναι ύπαρξη που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αγάπη, χωρίς να σχετιστεί. Ο άνθρωπος δεν θα παύει να αναρωτιέται για το αίνιγμα του θανάτου και της ανάστασης. Η γλώσσα των καιρών θέλει πρόσληψη από την γλώσσα της Εκκλησίας. Η ηγεσία δυσκολεύεται. Η βάση;

      

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Η ΟΡΓΗ ΕΙΝΑΙ ΜΑΝΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΛΗΣΗ ΠΡΟΤΙΜΑ ΚΑΝΕΙΣ,ΕΛΛΕΙΨΗ ΜΥΑΛΟΥ!

 

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου ομιλία 

Τι χειρότερο μπορεί να υπάρξη απ’ τους ανθρώπους, που είναι δούλοι της οργής;

Ποιος, σαν βλέπη τέτοιον άνθρωπο, δεν τον αποστρέφεται;

Άνδρας που εύκολα θυμώνει, είναι ενοχλητικός σ’ αυτούς που τον συναντούν, και στους γείτονες, κι όταν χρειαστή χρήματα, τότε δεν τα εξασφαλίζει εύκολα από τους ανθρώπους που ανακουφίζουν τους φτωχούς. Είναι κοινός εχθρός και στους συμπολίτες του και στους ξένους, γιατί όλο φωνάζει και κραυγάζει, ερεθίζει τις πληγές όσων τον συναντούν, λέγοντας όσα επιτρέπεται ή δεν επιτρέπεται να ειπωθούν.

Του ανθρώπου αυτού το βλέμμα είναι όλο ταραχή, το πρόσωπο φουσκώνει, η γλώσσα λυσσάει, τα χέρια εύκολα ξεσπούν στον καθένα, και γενικά ένας άνθρωπος σαν κι αυτόν μοιάζει με δαιμονισμένο. Όποιος βλέπει άνθρωπο οργισμένο, θα μπορούσε ν’ αναρωτηθή, αν ο δαίμονας παρακινή το δυστυχισμένο ή μόνος του έφτασε σε τέτοια μανία.

Η οργή είναι δαίμονας που μόνος του κανείς τον διάλεξε, μανία που με δική του θέληση προτιμά, έλλειψη μυαλού.

Ο άνθρωπος που θυμώνει είναι παιγνίδι στα χέρια του διαβόλου, μέρος όπου δουλεύουν οι δαίμονες, άξιος υπηρέτης της κακίας των.

Πες μου, τι προπάντων θέλουν να κάμουν οι δαίμονες στους ανθρώπους;

Δε θέλουν να τους αναγκάζουν ν’ αυθαδιάζουν στους γονείς τους, να σηκώνουν τα βρωμερά χέρια τους σ’ αυτούς που τους γέννησαν, να βλασφημούν το Θεό;

Όλα αυτά είναι τα έργα των ανθρώπων που κυριεύονται απ’ την οργή.

Επομένως, ο θυμός εύκολα παρασύρει στην ασέβεια όσους είναι δούλοι της οργής, γιατί δεν μπορούν να συγκρατήσουν τον εαυτό τους γρήγορα, όσοι έχουν παραδοθή στην οργή. σε ώρα θύελλας και θαλασσοταραχής, τα κύματα παρασέρνουν το έρημο πλοίο, που δεν έχει καπετάνιο, και γρήγορα το βουλιάζουν. Έτσι κι ο θυμός: σαν κεραυνός και θύελλα που έπεσε πάνω στην ψυχή, έξαλλο και μανιακό κάνει γρήγορα όποιο τον υπηρετεί.

Τι πρέπει λοιπόν να γίνη;

Καθήκον των ανθρώπων που σκέφτονται λογικά είναι να περιορίζουν από πριν την αδυναμία τους, να κυριαρχούν την ψυχή τους, προτού φτάσουν στην οργή, και με τις συμβουλές της Γραφής να μαλακώνουν το θυμό.

Αν, πραγματικά, με τα ξόρκια των αγυρτών εύκολα υποτάσσωνται τα θηρία, γιατί απορείς, που τα λόγια του Χριστού μεταμορφώνουν αμέσως την αγριεμένη ψυχή σε κατάσταση γαλήνης και αταραξίας;

Κάθε πίκρα, λέει, και θυμός κι οργή και κραυγή ας φύγη από σας μαζί με κάθε κακία.

Να είστε επίσης καλοί, ο ένας στον άλλο, ευσπλαχνικοί και να συγχωρή ο καθένας τον άλλο, όπως κι ο Θεός σας συγχώρησε με το Χριστό. Γίνετε λοιπόν μιμητές του Θεού.

Βλέπετε τι λογής άνθρωπος είναι ο πράος άνθρωπος;

Τίνος ονομάζεται μιμητής;

Ονομάζεται μιμητής του Κυρίου όλου του κόσμου, κι όχι των αγγέλων ή των αρχαγγέλων, που, βέβαια, είναι κι αυτοί πολύ ήμεροι και γεμάτοι από κάθε αρετή.

Ο Παύλος όμως αποκάλεσε τους ήμερους ανθρώπους μιμητές του Θεού, για να διδάξη τους ακροατές του, τονίζοντας αυτή τη μεγάλη τιμή, να ’ναι πολύ πράοι.

Έτσι, θα μπορή να υπομένη με γλυκύτητα στους τρόπους, όποιος κακολογείται ή παθαίνει κάτι φοβερό, να συγκρατήση την οργή του, έχοντας υπ’ όψη του πως, κυριαρχώντας στην οργή του, ακολουθεί τις εντολές του Θεού.

Τι κάνει λοιπόν ο Θεός;

Όλα τα βλέπει και τα ακούει από ψηλά, ενώ ανάμεσα σ’ εκείνα που λέγονται και γίνονται στη γη υπάρχουν πολλές αδικίες. Μερικοί μάλιστα φτάνουν σε τόσο μεγάλη ασέβεια, που και το Θεό βλασφημούν, όταν έχουν κάποια στενοχώρια.

Κοιτάνε στον ουρανό και δεν διστάζουν μπροστά σε καμμιά βλασφημία. Ο Θεός όμως ανέχεται όλα αυτά κι ενώ έχει τόσο μεγάλη δύναμη να τιμωρήση τους ασεβείς, δεν τους τιμωρεί.

Αν ο Θεός, βέβαια τιμωρούσε όλους αυτούς που αμαρτάνουν, τότε πολύ λίγοι θα ζούσαν και για να τους θάφτουν δεν θα ήταν αρκετοί οι ζωντανοί.

Γι’ αυτό κι ο Δαυίδ λέει: Εάν παρατηρήσης τις ανομίες, Κύριε, Κύριε, ποιος θα μπορέση να σε υπομείνη; Γιατί εσύ δίνεις τη συγχώρεση.

Σ’ αυτή την περίπτωση ο Θεός δείχνει την φιλανθρωπία του, επειδή δεν τιμωρεί ακόμη και δικαίως.

Όποιος λοιπόν θέλει να μοιάση στο Θεό, ας είναι ήπιος και ήρεμος, όσο βέβαια το μπορεί σαν άνθρωπος που είναι, κι ας υπομένη με θάρρος, όταν οι άλλοι τον κάνουν να υποφέρη.

Να αγαπάτε, λέει, τους εχθρούς σας, να ευεργετήτε όσους σας μισούν, να προσεύχεσθε γι’ αυτούς που σας κακομεταχειρίζονται και σας καταδιώκουν, για να γίνετε όμοιοι με τον Πατέρα σας, που βρίσκεται στους ουρανούς, γιατί ανατέλλει τον ήλιο του για τους κακούς και τους καλούς, στέλνει τη βροχή του για τους δίκαιους και τους άδικους.

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΡΜΕΝΙΑΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Γρηγορίου του Επισκόπου Μεγάλης Αρμενίας τιμά σήμερα, 30 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Γρηγόριος ήταν γιος του Ανάκ, που ήταν συγγενής του βασιλιά της Μεγάλης Αρμενίας, Κουσαρώ (290 μ.Χ.). Ο Ανάκ, λοιπόν, σε συνεργασία με το βασιλιά των Περσών Αρτασείρα, σκότωσε τον Κουσαρώ.

Αλλά οι σατράπες της Αρμενίας εκδικήθηκαν το φόνο του, σκοτώνοντας τον Ανάκ και όλη του την οικογένεια. Διασώθηκαν μόνο δύο παιδιά του, που ένας ήταν ο Γρηγόριος.

Στην Καισαρεία συνέβη να συναντηθούν ο γιος του φονιά Ανάκ, Γρηγόριος, και ο γιος του θύματος Τηριδάτης. Τότε ο Γρηγόριος σπούδαζε με ζήλο τα Ιερά γράμματα, (στην Καισαρεία της Καππαδοκίας από τον εκεί αρχιεπίσκοπο Λεόντιο), που μεταξύ άλλων λένε: «τελείων δέ εστίν η στερεά τροφή, τών διά τήν έξιν τά αισθητήρια γεγυμνασμένα εχόντων πρός διάκρισιν καλού τε καί κακού» (Εβραίους, ε’ 14.1).

Δηλαδή, η στερεά και υψηλότερη πνευματική τροφή είναι για τους τέλειους χριστιανούς, που από την άσκηση έχουν τα πνευματικά αισθητήρια γυμνασμένα στο να διακρίνουν εύκολα μεταξύ του καλού και κακού. Γυμνασμένος, λοιπόν, και ο Γρηγόριος στη διάκριση, όχι μόνο δεν αποστράφηκε τον Τηριδάτη, αλλά τον πλησίασε με αγάπη, αποδοκίμασε την πράξη του πατέρα του και τον βοήθησε σε κάποια ασθένεια του.

Όταν αργότερα ο Τηριδάτης έγινε βασιλιάς Αρμενίας, βασάνισε φρικτά τον Γρηγόριο (που τότε ήταν επίσκοπος Αρμενίας). Διέταξε μάλιστα, να τον ρίξουν σε λάκκο με φίδια και άλλα ερπετά. Ο Γρηγόριος όχι μόνο δεν έπαθε τίποτα αλλά επέζησε για 15 χρόνια τρεφόμενος με το ψωμί που του πήγαινε κρυφά μια χήρα. Ο Θεός, όμως, επέτρεψε να γίνει ο Τηριδάτης σχιζοφρενής. Αλλά δια των προσευχών του Γρηγορίου θεραπεύθηκε, μετανόησε και βαπτίσθηκε χριστιανός με όλο του το έθνος.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τη γεωργία, ενεούργησας, βροτών καρδίας, κατασπείρας την του Λόγου επίγνωσιν, και λαμπρυνθείς μαρτυρίου τοις στίγμασιν, ιεραρχία Γρηγόριε έφανας. Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

AYTH ΕΙΝΑΙ Η ΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 

Η ψυχή τρέφεται με τον λόγο του Θεού, ιδιαιτέρως με τη μελέτη της Καινής Διαθήκης και του Ψαλτηρίου.

Το Ευαγγέλιο και τις Επιστολές των Αποστόλων πρέπει να τις διαβάζουμε όρθιοι μπροστά στις ιερές εικόνες, ενώ τους Ψαλμούς μπορούμε να τους διαβάζουμε καθιστοί. Από τη μελέτη της Αγίας Γραφής φωτίζεται και χαριτώνεται ο νους.

Πρέπει να εξασκήσουμε τον νου να εντρυφά στον νόμο του Κυρίου, ώστε με την καθοδήγηση του να ρυθμίζουμε και τη ζωή μας.

Είναι πολύ ωφέλιμο να μελετάμε με προσοχή τον λόγο του Θεού στην ησυχία. Για μια τέτοια απασχόληση, σε συνδυασμό με τα αγαθά έργα, ο Κύριος δεν θα μας στερήσει το έλεός Του. Όταν η ψυχή τρέφεται με τον νόμο του Θεού, γεμίζει από το χάρισμα της διακρίσεως του καλού και του κακού.

Όταν η μελέτη του θείου λόγου γίνεται στη ησυχία, ο νους βυθίζεται στις αλήθειες της Αγίας Γραφής και η καρδιά δέχεται τη θεϊκή θέρμη, η οποία στην ερημία φέρνει τα δάκρυα.

Αυτά θερμαίνουν ολόκληρο τον άνθρωπο και τον γεμίζουν με πνευματικά χαρίσματα, που γλυκαίνουν ανέκφραστα τον νου και την καρδιά. Κυρίως όμως πρέπει να επιδιώκεται η μελέτη, για να αποκτηθεί η ειρήνη της ψυχής κατά το ψαλμικό: «Ειρήνη πολλή τοις αγαπώσι τον νόμο σου» (Ψαλμ. ριη΄ 165).

«Πριν δεχθεί ο πιστός τον Παράκλητο, διδάσκει ο Όσιος Ισαάκ ο Σύρος, έχει την ανάγκη των ιερών κειμένων, ώστε να ανανεώνεται μέσα του από τη διαρκή μελέτη η έλξις προς το αγαθό και να φυλάγεται η ψυχή του από τους δρόμους της αμαρτίας. Έχει ανάγκη τα ιερά κείμενα, γιατί δεν έχει λάβει ακόμη τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Όταν η δύναμη του Πνεύματος κατέρχεται στην ψυχή, τότε η ψυχή παιδαγωγείται μυστικά από το Πνεύμα και δεν χρειάζεται βοήθεια από κάτι αισθητό».

Ωφελεί επίσης την ψυχή η μελέτη της ιστορίας της Εκκλησίας, πως δηλαδή έλαβε αρχή και παραμένει μέχρι σήμερα, και πόσα υπέμεινε σε κάθε εποχή.

Η μελέτη όμως αυτή δεν πρέπει να συνοδεύεται από τη φιλοδοξία να επιδεικνύεις στους άλλους τις γνώσεις σου. Σκοπό έχει να στηρίζει και να παρηγορεί τον λογισμό σου, και όταν σου τεθεί κάποια ερώτησις να είσαι «έτοιμος προς απολογίαν».

Του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ

Η ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ ΚΥΡΙΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΑΣΑΝ Η' ΔΕΝ ΑΠΕΚΤΗΣΑΝ ΠΟΤΕ, ΦΟΒΟ ΘΕΟΥ

 

Όπως η κερασιά δεν φέρει καρπό πριν ρίξει τα άνθη, έτσι ούτε ο άνθρωπος δεν μπορεί να φέρει πνευματικό καρπό μέχρι να ρίξει από πάνω του την σαρκική ματαιοδοξία και τον εξωτερικό στολισμό. Η ματαιοδοξία είναι μια ψυχική ασθένεια. Κυριεύει τους ανθρώπους που έχασαν ή δεν απέκτησαν ποτέ, φόβο Θεού.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

ΕΝΟΧΗ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΣΗ

 

Ὅταν, πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια, ἐμφανίσθηκε ἡ ἀσθένεια τοῦ ἔϊτζ, ἕνας δημοσιογράφος καί συγγραφέας (Ν. Δήμου) ἔγραψε ἕνα ἄρθρο μέ τίτλο «ἐπιστροφή τῶν τύψεων» καί ὑποστήριξε, χωρίς πολλά λόγια καί περιστροφές, τήν ἑξῆς τοποθέτηση: Καλά χαιρόμασταν μέχρι τώρα τόν ἔρωτα. Ἤρθε τώρα αὐτή ἡ ἀρρώστια καί μᾶς γέμισε τύψεις! Τί κατάρα, τί συμφορά παγκόσμια!

* * *

Στήν ἐποχή μας ἡ ἐνοχή εἶναι παρεξηγημένη ἔννοια. Ἀπό τή μιά πλευρά εἶναι νοσηρό, νά φορτώνουμε τόν κόσμο μέ ἀνόητες ἐνοχές. Ἀπό τήν ἄλλη ὅμως, ἡ κατάπνιξη καί ἀπώθηση τῶν ἐνοχῶν δημιουργεῖ τέρατα, προκαλεῖ πνευματική ἀναισθησία.

Τό πρόβλημα δέν εἶναι, ἄν εἶσαι περισσότερο ἤ λιγώτερο ἔνοχος. Τό πρόβλημα εἶναι, ἐνώπιον τίνος (ποιοῦ) εἶσαι ἔνοχος. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶδε αὐτό τό πρόβλημα δικαστικά. Ἡ Ἐκκλησία τήν ἐνοχή τήν ὀνομάζει ἁμαρτία. Καί ἁμαρτία σημαίνει, ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου νά ἀγαπήσει τόν Θεό.

Τό μυστήριο τῆς Ἐξομολόγησης προσφέρει τή δυνατότητα νά ξαλαφρώσουμε ἀπό τό βάρος τῶν τύψεων, νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τό τούς ἐλέγχους τῆς συνειδήσεως, νά λάβουμε συγχώρηση ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό. Πόσο ἀνακουφίζεται καί ἁγνίζεται ἡ καρδιά. Ὄχι μέ τήν ἐπιπόλαιη, τυπική, ἐξωτερική ἀλλά μέ τήν παστρική, ξεκάθαρη καί εἰλικρινῆ ἐξομολόγηση. Πόσο καθαρίζεται καί φωτίζεται ἡ καρδιά. Χωρίς ἐξομολόγηση ὁ χριστιανός μένει ἀσυγχώρητος.

* * *

Σφάλλουν ὅσοι ἀναβάλλουν. Ἰσχύει πολύ περισσότερο καί σ᾿ αὐτή τήν περίπτωση τό σύνθημα: ὁ δρόμος τοῦ αὔριο ὁδηγεῖ στήν πόλη τοῦ ποτέ.

Πλανῶνται, ὅσοι τό μεταθέτουν στά γηρατειά. Δέν ξέρουν, ἄν θά φθάσουν. Καί δέν εἶναι ἀσφαλεῖς, γιατί δέν ξέρουν ἄν θά ἔχουν τή δυνατότητα τότε νά μετανοήσουν.

Ἡ ζωή στή ἁμαρτία πολλά χρόνια ἀποκτᾶ ρίζες βαθειές, πού δέν ἀποκόπτονται εὔκολα. Ἡ συνήθεια γίνεται δεύτερη φύση. Ὁ θάνατος ἔρχεται, σάν κλέφτης, τή νύκτα χωρίς νά τόν περιμένουμε.

• Ἐάν βρισκόταν τό φάρμακο τοῦ καρκίνου, κανένας καρκινοπαθής δέν θά ἀνέβαλε νά τό πάρει.

• Ἐάν χαρίζονταν τά δάνεια, κανένας χρεώστης δέν θά ἀρνιόταν τήν χάρη.

• Ἐάν δινόταν ἀπελευθέρωση στούς αἰχμάλωτους, κανένας δέν θά προτιμοῦσε τά δεσμά.

Εἴμαστε ἄρρωστοι, χρεῶστες καί αἰχμάλωτοι στά πάθη καί στήν ἁμαρτία. Κάθε παράβαση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ εἶναι πνευματική δουλεία. Ὅπως ὁ ἀετός, ἔστω καί ἕνα δακτυλάκι του νά εἶναι πιασμένο στό δόκανο, δέν μπορεῖ νά φύγει, νά πετάξει, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος πού εἶναι ὑποδουλωμένος καί στό πιό μικρό πάθος, δέν μπορεῖ νά ζήσει τήν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία.

* * *

Ὁ Χριστός μᾶς προσκαλεῖ: Ἐλᾶτε κοντά μου ὅλοι οἱ κουρασμένοι καί φορτωμένοι· καί Ἐγώ θά σᾶς χαρίσω ἀνάπαυση. Ἔγκαιρα καί εἰλικρινά. Θά δοκιμάσετε τήν ἀνεκλάλητη χαρά. Θά αἰσθανθεῖτε βαθειά ἀνακούφιση. Χωρίς μετάνοια καί ἐξομολόγηση δέν ὑπάρχει σωτηρία.

Αρχιμαδρίτη Ιωήλ Νικολάου

ΚΑΙ ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΕ ΟΧΙ ΠΡΙΝ ΓΕΝΝΗΘΩ ΕΓΩ, ΠΡΙΝ ΓΙΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ!

 

 Εν ώρα ησυχίας, εάν σκεφτεί ο άνθρωπος ότι ο Θεός τον γνώριζε πριν πλάσει καν
τον κόσμο όλο, δηλαδή ο Θεός γνώριζε ΕΜΕΝΑ πριν δημιουργηθεί ο κόσμος.
«Πρό τοῦ τόν κόσμον γενέσθαι».
Πριν γίνει οτιδήποτε, ο Θεός γνώριζε τη δική μου ύπαρξη, τη δική μου ζωή,
τη δική μου πορεία.
Και το σκεφτεί σωστά, και καταλάβει πόσο τραγικό είναι να ματαιώσει το θέλημά του Θεού για τη σωτηρία μου, μέσα από την αμαρτία μας..
Και πόσο σημαντικό είναι να ανταποκριθώ εις την κλίση του Θεού για τη σωτηρία μου. Και ο Θεός αναμένει αυτήν την απάντηση, αυτήν την ανταπόκρισή μου εις την δική Του πρόσκληση για τη δική μου θέωση.
Τότε ο άνθρωπος παίρνει πολύ θάρρος στη ζωή του! Δεν απογοητεύεται, δεν χάνεται μέσα στον ωκεανό των ανθρωπίνων πραγμάτων...
Κι αν ακόμα μείνει μόνος του, κι αν ακόμα αισθανθεί ότι όλοι τον εγκατέλειψαν, κι αν ακόμα φτάσει σε βαθύ γήρας και δεν έχει έναν άνθρωπο να του δώσει ένα ποτήρι νερό.. Και μόνη η αίσθηση ότι: ο Θεός έχει για μένα την πρόνοιά Του, γνωρίζει ο Θεός την ύπαρξή μου!
Και με γνώριζε όχι πριν γεννηθώ εγώ,πριν γίνει ο κόσμος όλος!
Πριν τη δημιουργία όλη!Πριν δημιουργηθούν τα άστρα!
Πριν δημιουργηθεί οτιδήποτε, δεν υπήρχε τίποτα, ο Θεός γνώριζε περί εμού!
Τότε ο άνθρωπος αποκτά μέσα του μια βαθιά ειρήνη. Δε σαλεύει η καρδιά του, δεν πάει πάνω και κάτω..
Αποκτά μια βαρύτητα και διέρχεται τη ζωή του εν ειρήνη, μέσα σ'αυτήν την επίγνωση ότι ο Θεός γνωρίζει τα περί εμού. Κι αφήνει τη ζωή του στα χέρια του Χριστού. Στα χέρια του Θεού.
Δεν τον πιάνουν εκείνες οι αγωνίες, εκείνα τα άγχη: "Τι θα απογίνω;" και "τι θα γίνω;" και "τι θα κάνω;" και "πως θα εξελιχθω;" και"τι γεράματα θα'χω;" και "πως θα είναι η ζωή μου;". Τίποτα δεν έχει από όλα αυτά, «ὅτι Αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν»!
Αφήνει τη ζωή του στα χέρια του Θεού.Και γίνεται πραγματικά σαν τα πετεινά του ουρανού.
Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

O ΟΣΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ Ο ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Οσίου Κυριακού του Αναχωρητού τιμά σήμερα, 29 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Κυριακός ήταν άνθρωπος που καλλιεργούσε «υπομονήν, πραότητα» (Α’ προς Τιμόθεον, στ’ 11).

 Γι’ αυτό και πέτυχε στην ασκητική του ζωή. Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 5ο αιώνα μ.Χ., από Ιερέα πατέρα, τον Ιωάννη. Τη μητέρα του την έλεγαν Ευδοξία και είχε αδελφό τον Αρχιεπίσκοπο Κορίνθου Πέτρο. Από ιερατικό, λοιπόν, γένος ο Κυριάκος, σε νεαρή ηλικία πήγε στα Ιεροσόλυμα και από εκεί στη Λαύρα του Μεγάλου Ευθυμίου. Εκεί, ο Μέγας Ευθύμιος, τον έκανε μοναχό και τον έστειλε στον ασκητή Γεράσιμο.

Όταν πέθανε ο Γεράσιμος, ο Κυριακός επέστρεψε στη Λαύρα του Ευθυμίου, όπου με ζήλο καλλιεργούσε τις αρετές του, ώσπου κάποια στάση που έγινε στη Λαύρα του Ευθυμίου τον ανάγκασε να πάει στη Λαύρα του Σουκά. Εκεί 40 χρονών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε την επιστασία του Σκευοφυλακίου.

Εκείνο που τον διέκρινε απέναντι στους συμμοναστές του, ήταν ο γαλήνιος τρόπος με τον όποιο τους αντιμετώπιζε, γι’ αυτό και ήταν παράδειγμα προς μίμηση από όλους. Εβδομήντα χρονών ο Κυριακός, έφυγε κι από εκεί και με υπομονή γύρισε πολλά μοναστήρια και σκήτες, όπου έζησε με αυστηρότατη άσκηση.

Τελικά, πέθανε 107 χρονών, και σε όλους έμεινε η ενθύμηση του ασκητή, που έδειχνε «πραότητα πρός πάντας ανθρώπους» (Προς Τίτον, γ’ 2). Πραότητα, δηλαδή, σ’ όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χριστώ ηκολούθησας, καταλιπών τά τής γής, καί βίον ισάγγελον, επολιτεύσω σαφώς, ως άσαρκος Όσιε, σύ γάρ εν ταίς ερήμοις, προσχωρών θείω πόθω, σκίλλη πίκρα τήν πάλαι, πικράν γεύσιν απώσω. Διό Κυριακέ θεοφόρε, αξίως δεδόξασαι.

ΟΣΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ:Η ΧΑΡΙΣ ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ,ΚΑΙ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ!

 

Δεν μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Γι’ αυτό λέω. Όπως ένα μυρμήγκι, όταν βρίσκει μία τροφή εκεί, και πηγαίνει, ειδοποιεί όλο το κοπάδι, ας το πούμε, κι έρχονται πολλά μυρμήγκια να φάνε αυτήν την τροφή.

Όπως κι ο άγιος Χρυσόστομος λέει: «Ο μόσχος πολύς, η τράπεζα γέμει, μηδείς εξέλθει πεινών» (στον πανηγυρικό λόγο της Αναστάσεως αυτό). Έτσι κι εγώ, δεν μπορώ να το συγκρατήσω.

Δηλαδή, αυτό που βρήκα, έλα και συ, ελάτε να φάτε, εδώ έχει θησαυρό!

***

Όταν πλησιάζεις έναν άνθρωπο πνευματικό, παίρνεις. Παίρνεις.

Δηλαδή, η χάρις μεταδίδεται, και διά μέσου της προσευχής και εξ αποστάσεως μεταδίδεται η χάρις.

Και, αν έχω καμιά καλή προσευχή, λέω, ο Γέροντας εύχεται για μένα εδώ κάτω, το λέω. Έτσι το αισθάνομαι κι εγώ.

***

Η χάρις έρχεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, να πούμε. Όταν εγώ, πάτερ, κοιμήθηκα, είδα μπροστά μου ένα εξαπτέρυγο -ή εξαπτέρυγο ήταν ή πολυόμματο, δεν γνωρίζω.

Έτσι τουπ και το φίλησα.

Όταν το είπα στον Γέροντα, λέει:

– Όχι, παιδί μου, ότι ήτανε πολυόμματο, εξαπτέρυγο απάνω στον Ουρανό. Η Χάρις έρχεται κατ’ αυτόν τον τρόπο.

ΟΛΑ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΜΑΣ

 

Σου λέει ο πνευματικός σου, θα νηστεύεις τις καθορισμένες νηστείες της Εκκλησίας μας όχι μόνο με αποχή από τροφές αλλά και εγκράτεια παθών και θα προσέρχεσαι να κοινωνείς το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου.

Και εσύ το κάνεις αυτό, όμως δεν το δέχεσαι, ταράσσεσαι, γιατί θεωρείς ότι θα πρέπει να νηστέψεις και επιπλέον για να κοινωνήσεις. Αυτό τι σήμαίνει; ότι δεν με απασχολεί ο Χριστός, δεν βλέπω την άσκηση ως υπακοή, ταπείνωση και ενέργεια ερωτική προς τον Θεό αλλά με ενδιάφέρει το πως νιώθω εγώ, η προβολή του εγώ μου.Είναι σαν να λέγω, «δεν μου αρκεί αυτό που μου λέγει ο πνευματικός, δεν αρκεί η αγάπη του Θεού για να συγχωρεθώ θα πρέπει εγώ να κάνω κάτι επιπλέον για να συγχωρεθώ και να μετέχω στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού». Πάλι δηλαδή βάζουμε το εγώ μας, την δική μας νοοτροπία, την δική μας σκέψη πάνω από του πνευματικου, πάνω από την Εκκλησία, πάνω και από τον Θεό.

«Δεν αρκεί ο Θεός, αλλά χρειάζεται η αρετή μου για να σωθώ, η επιπλέον νηστεία μου, η επιπλέον εγκράτειά μου», έτσι σκεφτόμαστε. Χάνεται δηλαδή ο Χριστός που μου προσφέρεται και κάθομαι και προσπαθώ μόνος μου να βρω τον τρόπο για να γίνω του Χριστού, όπως ο λογισμός μου υπαγορεύει και όχι όπως ο πνευματικός μου είπε.Θεωρείς ότι το μέτρο της υπακοής που καλείσαι να κάνεις είναι πολύ λίγο. Και το θεωρείς αυτό γιατί θεωρείς τον εαυτούλη σου πιο πνευματικό, πιο ασκητικό, πιο “προχωρημένο”. Δεν αρκεί μια απλή νηστεία, δεν αρκεί ένας μικρός κανόνας. Έτσι όμως θεοποιείται η νηστεία, η ασκητικότητα, η εγκράτεια και χάνεται ο Χριστός. Προσπαθούμε να αυξήσουμε το μέσο χωρίς όμως προορισμό σωστό. Η υπακοή που κάνουμε στον πνευματικό μας δείχνει την ταπείνωσή μας, εμείς προσπαθούμε να το “παίξουμε” πνευματικοί άνθρωποι ζητώντας από τον πνευματικό να μας βάλει επιτίμια ή κανόνες μεγάλους κτλ. Νομίζοντας ότι εάν έχουμε έναν μεγάλο κανόνα ή κάνουμε μεγάλες νηστείες πριν κοινωνήσουμε προοδεύουμε πνευματικά. Στην πνευματική ζωή όλα είναι σχετικά.Φυσικά και θα ασκούμαστε όπως μας προτείνει η Εκκλησία μας, από κει και πέρα όμως ότι επιπλέον κάνουμε (ή εάν κάνουμε κάτι λιγότερο) θα πρέπει να γίνεται με την ευλογία του πνευματικού μας .

Μην μας πιάνει ο ζήλος και φτάνουμε στα άκρα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που ο Θεός επέτρεψε τις πτώσεις πολλών ζηλωτών ώστε οι άνθρωποι να δούνε ότι η άσκηση χωρίς υπακοή η οποία ασφαλίζει την πορεία μας στον Χριστό είναι άδικος κόπος, όχι μόνο δεν ωφελεί αλλά ζημιώνει.Ένας πνευματικός είπε σε μία κυρία να μην νηστεύσει μέσα στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή από λάδι και γαλακτοκομικά διότι είχε πρόβλημα υγείας, αυτή όμως τον παράκουσε θεωρώντας ότι θα ήταν μεγάλη “αποτυχία” εάν το έκανε. Το αποτέλεσμα; Ο οργανισμός της να μην αντέξει και έτσι την Μεγάλη Εβδομάδα να εισαχθεί στο νοσοκομείο και έτσι όχι μονο δεν μπόρεσε να κρατήσει το αλάδωτο αλλά να τρώει κρέας την Μεγάλη Παρασκευή.

Όταν γίνονται με την ευλογία του πνευματικού μας, όταν γίνονται με ταπείνωση για χάρη της αγάπης του Χριστού μας τότε έρχεται στην ζωή μας η Χάρης του Παρακλήτου.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ...ΔΑΚΡΥΑ!

 

«Ο Θεός, αγαπητοί μου, δεν έχει ανάγκη από δάκρυα ούτε επιθυμεί να πενθεί ο άνθρωπος από την οδύνη της καρδιάς του· αλλά μάλλον να τον βλέπει να αγάλλεται και να ευθυμεί εσωτερικά από την αγάπη του προς Αυτόν» (Άγιος Ιωάννης Κλίμακος, λόγ. ζ΄45.

Ακούς και διαβάζεις ότι ο Κύριος μακαρίζει αυτούς που πενθούν. Για τις αμαρτίες τους και για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Το ίδιο βλέπεις ότι κάνουν και οι άγιοι Πατέρες: όλοι τονίζουν πόσο αναγκαία είναι τα δάκρυα και το πένθος στην πνευματική ζωή. Μην σου μπει ο λογισμός ότι αυτό συμβαίνει γιατί ο Θεός αρέσκεται στην πένθιμη γενικά  κατάσταση του ανθρώπου. Αν συνέβαινε αυτό, ο Θεός δεν θα ήταν Αυτός που αποκάλυψε ο Κύριος Ιησούς Χριστός: ο Θεός Πατέρας με την άπειρη αγάπη Του απέναντί μας, αλλά ένας «Θεός» σκληρός και σαδιστής, που χαρά του θα είχε τον πόνο και τα δάκρυα των ανθρώπων. «Άπαγε της βλασφημίας!» Μακριά από τέτοιες βλάσφημες σκέψεις!

Ο Θεός μας, ο αληθινός Τριαδικός Θεός, είναι αγάπη, και η χαρά Του είναι να χαίρεται ο άνθρωπος: «να τον βλέπει να αγάλλεται και να ευθυμεί εσωτερικά». Να είναι δηλαδή μέσα στα πλαίσια της απαρχής δημιουργίας Του: σε διαρκή αναφορά και αγάπη προς Αυτόν!  «Στον Αδάμ πριν από την παράβαση δεν υπήρχαν δάκρυα». Δάκρυα ήρθαν στον Αδάμ και σε όλους τους απογόνους του, γιατί αμάρτησε. Η θλίψη και η στενοχώρια ήταν το τίμημα της ανυπακοής του προς τον Θεό. Κι αυτό ισχύει διαχρονικά, όσο υπάρχει άνθρωπος.

Αλλά ήρθε ο Χριστός, ο ενανθρωπήσας Θεός. Και κατάργησε το αίτιο της θλίψης και των δακρύων, δηλαδή την αμαρτία και το αποτέλεσμά της, τον θάνατο. Και έφερε και πάλι τη χαρά και την ευθυμία – «Χαίρετε», ήταν και είναι η αδιάκοπη προτροπή Του. Σε ποιον όμως; Σ’ εκείνον που Τον αγαπά και μένει μαζί Του, σ’ εκείνον που ανήκει στο σώμα Του, την Εκκλησία, και δεν αμαρτάνει. Γιατί κάθε που αμαρτάνει, ξεπηδά εκ νέου η οδύνη των δακρύων: το μόνιμο τίμημα της αμαρτίας.

Και τότε καταλαβαίνεις ότι έχεις ν’ αντιπαλέψεις ως πιστός με δύο είδη πένθους: με το πένθος της ίδιας της αμαρτίας – θλίψη και αμαρτία πάνε πάντοτε μαζί· και το πένθος που πρέπει πια να καλλιεργείς, επειδή ακριβώς βλέπεις ότι αμαρτάνεις και χάνεις την αγάπη προς τον Χριστό. Το ένα είναι η κόλαση. Το άλλο συνυπάρχει με τον παράδεισο – οι άγιοι το λένε «χαρμολύπη»: πενθώντας για τις αμαρτίες σου αρχίζει και γελά η καρδιά σου. Ζεις λοιπόν το παράδοξο της χριστιανικής ζωής: χαίρεσαι και πενθείς. Μάλλον πενθείς και γι’ αυτό χαίρεσαι. Το πένθος αυτό είναι συμμετοχή στον Σταυρό. Η χαρά είναι συμμετοχή στην Ανάσταση. Σταυρός και Ανάσταση είναι οι δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας.

«Θανάτωσε την αμαρτία, και τότε θα είναι περιττά τα δάκρυα της οδύνης στους οφθαλμούς σου» .

 Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης

ΠΑΡΕ ΔΥΟ ΣΑΝΙΔΕΣ ΚΑΙ ΦΤΙΑΞΕ ΕΝΑΝ ΣΤΑΥΡΟ

 

Πάρε δυό σανίδες καί φτιάξε ἕνα σταυρό,έλεγε ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς.

Ἡ μιά σανίδα εἶναι ἡ προσευχή πρός τόν Θεό. Ἡ ἄλλη, ἡ ἐλεημοσύνη πρός τούς ἀνθρώπους.

Ἡ προσευχή σέ ἀνεβάζει ὅλο καί πιό ψηλά στόν Θεό.

Ἡ ἐλεημοσύνη πλαταίνει ὅλο καί περισσότερο στούς γύρω μας ἀνθρώπους.

Ἡ γαλήνη πού δοκιμάζουμε, ὅταν ἀναθέσωμε τόν ἑαυτό μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό καρφί.

Χρειάζεται νά ἔχωμε γαλήνη καί ὑπομονή. Γιατί μόνο τότε, μόνο μέ τό καρφί αὐτό θά στερεωθοῦν οἱ δύο αὐτές σανίδες (ἡ προσευχή καί ἡ ἐλεημοσύνη) καί θά γίνουν πηγή εὐλογίας: Σταυρός.

Μήν τήν ἀποχωρίζεσαι ποτέ τήν ἐλεημοσύνη καί τήν προσευχή. Αὐτές θά κατεβάσουν τήν εὐλογία καί τήν παρηγοριά ἀπό τόν οὐρανό στήν καρδιά σου. Καί θά τήν δροσίσουν, ὅπως δροσίζει ἡ πρωϊνή δροσιά τό διψασμένο χορταράκι.

O ΟΣΙΟΣ ΧΑΡΙΤΩΝ

 

---

Τη μνήμη του Οσίου Χαρίτωνος του Ομολογητού τιμά σήμερα, 28 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής καταγόταν από το Ικόνιο και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αυρηλιανού (270 – 275 μ.Χ.).

 Ήταν γνωστός για το χριστιανικό του ήθος, γι αυτό και όταν εξεδώθηκε διάταγμα κατά των Χριστιανών, ήταν από τους πρώτους που συνέλαβε ο Έπαρχος της πόλης. Υπεβλήθη σε φρικτά βασανιστήρια, αλλά ενώ ακόμη βρισκόταν στη φυλακή ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός δολοφονήθηκε.

Ο Πρόβος που τον διαδέχθηκε στο θρόνο ακύρωσε το διάταγμα κι έτσι ο Χαρίτων αφέθηκε ελεύθερος.
Αποφάσισε να καταφύγει στα Ιεροσόλυμα και να ζήσει ως αναχωρητής σε σπηλιές της περιοχής.

Η φήμη του διαδόθηκε πολύ γρήγορα και ήρθαν στο πλευρό του πολλοί μαθητευόμενοι. Έτσι έκτισε στη Φαρά μεγάλη Λαύρα. Ποθώντας όμως την ερημία, αναχώρησε και πάλι για τα ενδότερα της ερήμου, όπου στην περιοχή Σουκά, έκτισε νέα Λαύρα.

Εκεί παρέδωσε την ψυχή του εν Κυρίω.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χαρίτων του Πνεύματος, καταυγασθείς ταίς αυγαίς, φωστήρ εχρημάτισας, της εναρέτου ζωής, Χαρίτων μακάριε, συ γαρ ομολογία, αληθείας εμπρέψας, έλαμψας εν ερήμω, εγκράτειας τοις πόνοις. Διό των ευφημούντων σε, Πάτερ μνημόνευε.

Ο ΘΕΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΟΥΣ ΤΑΠΕΙΝΟΥΣ,ΟΠΩΣ ΤΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

 

Ω αγάπη! Μακάριος είναι εκείνος, που βρήκε εσένα, το λιμάνι κάθε χαράς…

Μη κάνεις φίλους αυτούς που αγαπούν τους γέλωτες και αυτούς που θεατρίζουν τους άλλους.

Σ’ αυτόν, που κατηγορεί τους άλλους, σκυθρώπαζε!

Στον υπερήφανο και φθονερό μη μιλάς καθόλου ή μίλα με πολλή προσοχή!

Στ’ αλήθεια μεγάλη αρετή είναι να λυπάσαι για τους κακούς και να ευεργετείς τους αμαρτωλούς περισσότερον και από τους δικαίους…

Δίνε με χαρωπό πρόσωπο την ελεημοσύνη σου και παρηγόρει πάντοτε τους θλιβομένους…

Τη μέρα που θα λυπηθείς για κάποιον άρρωστο, να βλέπεις τον εαυτό σου σαν μάρτυρα για το Χριστό…

Σ’ όλα σου τα έργα, έχε αγαθή συνείδηση! Η δικαιολογία δεν είναι για τους Χριστιανούς!

Κατηγόρησα κάποιον, είμαι νεκρός κι εγώ και τα έργα μου εκείνη τη μέρα! Κάνε συντροφιά με λεπρούς, παρά με υπερήφανους!

Πένθησε μετά των αμαρτανόντων και χαίρε μετά των μετανοούντων! Γίνε φίλος όλων και άπεχε απ’ όλους!

Σκέπασε τον αμαρτάνοντα και βλέπε όλους σαν αγίους!

Αν δεν είσαι άγιος κατά την καρδιά, γίνε καθαρός κατά το σώμα, δηλαδή, μη κάνεις σαρκικές αμαρτίες.

Αν δεν είσαι πράος, ειρήνευε τουλάχιστον με τον εαυτό σου.

Ναός της Θείας Χάριτος είναι όποιος ενθυμείται πάντοτε το Θεό!

Το να θέλεις το καλό, είναι δικό σου. Το να πράξεις όμως το καλό είναι του Θεού…

Η ανάπαυση του σώματος βλάπτει μόνον τους νέους. Η μη προσοχή των αισθήσεων και τους γέροντες!

Να μη λυπούμεθα όταν σφάλουμε σε κάτι, αλλ’ όταν επιμένουμε στο σφάλμα μας!!

Μη μισείς τον αμαρτωλό, αλλά την αμαρτία. Αφού νομίζεις τον εαυτό σου δίκαιο, που είναι η αγάπη σου προς τον αμαρτωλό;

Νεκρός είναι όποιος δεν αγαπά τους τιμώντας, ουδέ καταφρονεί τους ατιμάζοντας αυτόν. Όταν έχω την ευχή δεν θυμώνω, δεν είμαι γαστρίμαργος…

Αγάπησε, άνθρωπε, το Θεό όχι για τα μέλλοντα αγαθά, που υπόσχεται να σου δώσει στην άλλη ζωή, αλλά για όσα σου δίνει σ’ αυτή τη ζωή. Διότι η Θεία Χάρη με την οποία μας αναγεννά,

«νεκρωθέντας εκ της αμαρτίας», είναι κατά πολύ ανώτερη εκείνης της Χάριτος με την οποία μας έφερε «εκ του μη όντος εις το είναι» σωματικά.

Ο ζήλος είναι ο σκύλος που φυλάσσει το νόμο του Θεού, που είναι η αρετή. Ο ζηλωτής, ως καιόμενος φούρνος θερμαίνεται, σαν τα Χερουβείμ και προσέχει κάθε στιγμή τις πανουργίες και τις εφόδους των πονηρών πνευμάτων.

Εξασθενεί ο ζήλος, όταν ο άνθρωπος απιστεί στη Θεία Πρόνοια και λησμονεί το Θεό.

Ο αγωνιστής, όταν βγει στον κόσμο, αγαπά τους επαίνους και πέφτει στην κενοδοξία και ναυαγεί εν καιρώ γαλήνης.

Η ψυχρότης του ζήλου της αρετής έρχεται:
α) Όταν ελαττωθεί ή επιθυμία τής αρετής, και
β) Όταν θαρρεύσουμε στον εαυτό μας και δεν φοβούμεθα τους δαίμονες.

Η πίστη είναι έννοια νηπιώδης, σε καρδιά απλή. Η γνώση εξετάζει και συζητεί κάτι, αν είναι αληθινό. Η γνώση φυλάσσει τους φυσικούς νόμους. Τη γνώση ακολουθεί ο φόβος, τη δε πίστη η ελπίδα. Η γνώση που κατέχει ο άνθρωπος είναι φτωχή και ελλειπής. Τούς θησαυρούς όμως της πίστεως δεν χωρούν ο Ουρανός και η Γη…

Ο βασιζόμενος στη γνώση, δεν περιπατεί επί υδάτων ή επί του πυρός. Με τη δύναμη όμως της πίστεως, πολλοί και σε ύδατα και επί του πυρός περπάτησαν και έμειναν αβλαβείς!

Η πίστη έχει ακένωτους θησαυρούς και γεμίζει ηδονή την καρδιά του πιστού. Η γνώση χρειάζεται μόνο σαν σκαλοπάτι, για να φθάσει κανείς στην πίστη…

Όποιος αξιωθεί να γευθεί τη γλυκύτητα της πίστεως και στραφεί προς την ανθρώπινη γνώση, ομοιάζει με άνθρωπο, που ανταλλάσσει πολύτιμο μαργαρίτη με χάλκινο οβολό!

Αποφθέγματα Αγίου Ισαάκ του Σύρου

O ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ,ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

 

Ο Θεός αποκαλύπτεται κυρίως στους γνήσια ταπεινούς. Κρύβεται συνήθως από τους υπερήφανους. Ο Θεός αναπαύεται στην πραότητα και στη ταπείνωση. Η ταπείνωση κοντεύει να καταστεί άγνωστη, αχρείαστη και άχρηστη στον κόσμο μας.

Η έξαρση της έπαρσης σήμερα αποτελεί προσόν, δύναμη, κόσμημα, ισχύ, κύρος. Ο γέροντας Παΐσιος ο αγιορείτης έλεγε: »ο Θεός αποκαλύπτεται στους λεβέντες!». Λείπει δυστυχώς πολύ αυτή η πνευματική λεβεντιά και από ορισμένους χριστιανούς μας.

Η όποια χαρά του κόσμου είναι πολύ μικρή μπροστά στη χαρά που χαρίζει ο Χριστός στους πιστούς μαθητές του. Γι’ αυτό είχε δίκιο ο γέροντας Παΐσιος όταν έλεγε: «έχω μια ζυγαριά και από τη μια μεριά βάζω όλες τις χαρές του κόσμου και από την άλλη βάζω τη μισή χαρά μου, και η ζυγαριά γέρνει προς τα μένα!»
Ο Θεός είναι για τα πιο απαιτητικά πνεύματα και μπορεί άριστα να τα ικανοποιήσει. Ο Θεός δεν είναι για λίγους, αλλά για όλους. Αποκαλύπτεται όπως είπαμε σίγουρα στους ταπεινούς.

Απομακρύνεται από τους εγωιστές, τους ορθολογιστές, τους εξυπνάκηδες, τους ψευτοδιανοούμενους. Μάλλον εκείνοι δεν τον θέλουν στη ζωή τους. Αισθάνονται ότι τους ενοχλεί, τους ελέγχει, τους εμποδίζει.

ΑΥΤΑ ΤΑ ΓΕΡΟΝΤΑΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

 

 Μια φορά καθώς πηγαίναμε μαζί με τον ασκητή πού με φιλοξενούσε για ψώνια στις Καρυές είδα από μακριά ένα γεροντάκι να λιάζεται έξω από ένα ερείπιο.

– Γέροντα, ποιος είναι αυτός; ρώτησα με έκπληξη.

– Ο γέρο-Ηρωδίων… από τους παλιούς Ρουμάνους… δεν είναι και πολύ στα καλά του.

– Πάμε να τον δούμε γέροντα, μήπως έχει καμιά ανάγκη, είπα με έμφαση.

– Μπα, δεν μπορείς να τον πλησιάσεις. Μόλις καταλάβει άνθρωπο κρύβεται… Δεν θέλει. Λένε ότι είναι σαλεμένος… τα έχει χαμένα.

Αυτοί γνωρίζουν καλλίτερα από μένα την περιοχή, τους ανθρώπους… σκέφτηκα…

Ο φίλος μου ανακάλυψε τον γέρο-Ηρωδίωνα..

– Ρε συ… μας δουλεύει όλους ο γέρος, μου λέει μια μέρα, πού πήγα να τον δω.

– Ποιόν λες;

– Ο γέρο-Ηρωδίων… μας δουλεύει όλους… κάνει τον τρελό αλλά δεν είναι… έχει πνευματική κατάρτιση.

– Γιατί το λες;…

Άρχισε να μου εξηγεί με λεπτομέρειες όλα τα περιστατικά και τις πνευματικές συμβουλές που του έδωσε… Εντυπωσιάσθηκα.

– Να πάμε μαζί μια μέρα, παρακάλεσα.

– Πάμε, είπε…

Εκείνη την εποχή είχα τρεις λογισμούς πού με ταλαιπωρούσαν…
Ενώ παρακολουθούσα την συνομιλία τους με έκπληξη διαπίστωσα ότι ο γέρο-Ηρωδίων απάντησε και στους τρεις λογισμούς μου, χωρίς εγώ να ρωτήσω τίποτα και χωρίς ο φίλος μου να καταλάβει τίποτα..

Κάποια στιγμή γυρνά ο μοναχός και του λέει.

– Γέροντα, ο Θανάσης θέλει να γίνει μοναχός.

– Τί μοναχός! Αυτός… νοικοκύρης. Πρώτα Θεσσαλονίκη, μετά ένα χωριό κοντά Θεσσαλονίκη, μετά Φλώρινα και μετά… δίστασε λίγο και τελικά είπε… Σιβηρία, Σιβηρία.

Γύρισε ο φίλος μου και του λέει:

– Καλά γέροντα πού ξέρεις εσύ ότι είναι από την Φλώρινα;

– Τί Φλώρινα; Εγώ δεν είπα Φλώρινα… είπα Φλόριντα στην Αμερική, εκεί πού είναι τα καράβια και συνέχισε σ’ αυτό το μήκος κύματος… Χαμογελάσαμε με τον τρόπο πού ξεγλιστρούσε, σαν χέλι άπιαστο.

Τριάντα χρόνια μετά βλέπω ότι τα πράγματα στη ζωή μου εξελίχθηκαν όπως τα προέβλεψε ο γέρο-Ηρωδίων. 1) Δεν έγινα μοναχός, 2) έζησα 24 χρόνια στη Θεσσαλονίκη και 3) τώρα εδώ και έξι χρόνια ζω σ’ ένα χωριό κοντά στη Θεσσαλονίκη. Απομένει η Φλώρινα και η Σιβηρία. Πιστεύω ότι θα βγουν αληθινά όλα όσα μου προείπε. Δηλαδή όχι μόνο οι σκέψεις και οι διαθέσεις της καρδιάς μου ήταν “ανοιχτά” μπροστά στα πνευματικά μάτια του γέροντα, αλλά και το μέλλον μου του ήταν γνωστό. “Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού”, Δόξα τω Θεώ.

Μετά άπ’ αυτή την συνάντηση ήμουν χαρούμενος και προβληματισμένος. Τί κρύβει το Άγιον Όρος! Τί θησαυρούς κρύβει! Τί πνευματικούς θησαυρούς βγάζει!…

Αυτά τα γεροντάκια είναι οι αληθινοί θησαυροί του Αγίου Όρους. Ναι, ναι, ναι… χίλιες φορές ναι!

Κάποιοι μοναχοί ήταν δύσπιστοι. Ο Περικλής στον «Επιτάφιο» του λέει, ότι η αιτία που δεν πιστεύουν οι άνθρωποι στα κατορθώματα των άλλων είναι ο φθόνος. Δηλαδή δεν μπορούμε να παραδεχθούμε την ανωτερότητα των άλλων εξ’ αιτίας του φθόνου μας. Θέλουμε όλους να τους κατεβάζουμε στα μέτρα μας. Γι’ αυτούς ο γέρο-Ηρωδίων δεν μπορούσε να ήταν ένα πνευματικό ανάστημα, δεν τους ταίριαζε… ήταν μόνο ένα σαλεμένο γεροντάκι. Εγώ όμως δεν συμφωνούσα μαζί τους. Εξ άλλου είχα ιδία πείρα, είχα ακούσει με τα αυτιά μου. Αυτοί όχι.

Για να είμαι σίγουρος πήγα στον γέροντα, τον π. Παΐσιο. Μόλις του είπα για τον γέρο-Ηρωδίωνα άστραψαν τα μάτια του από την χαρά του. Ευχαριστήθηκε, αγαλλίασε η ψυχή του.

– Είναι μεγάλος ασκητής, μου είπε. Έστειλα τον π. Αρσένιο να του φτιάξει την σκεπή πού έπεσε και δεν δέχτηκε. Κάθεται εκεί σε μια γωνιά του δωματίου πού έχει από πάνω ένα κομμάτι σκεπής και προσεύχεται όλη την νύχτα. Κάνει μεγάλη άσκηση.

– Γέροντα, έμαθε και ο «Πρώτος» και θα πάει να τον επισκεφθεί, να δει αν αυτά πού λένε γι’ αυτόν είναι αληθινά ή είναι όντως σαλός.

Γέλασε ο γέροντας.

– Μην στεναχωριέσαι, μου λέει,… θα τον βολέψει και αυτόν μια χαρά.

Πράγματι, ο «Πρώτος» πήρε τον φίλο μου και πήγε να βγάλει άκρη, να λύσει το μυστήριο…

*****

– Τον τρέλανε ο γέρο-Ηρωδίων, μου λέει ο φίλος μου… τον έκανε βαπόρι, έφυγε αγανακτισμένος και… σίγουρος για την τρέλα του. Τζάμπα η ταλαιπωρία του στα μονοπάτια της Καψάλας….

Αυτά είπα την άλλη μέρα στον γέροντα Παΐσιο. Τα δέχτηκε όλα. Τα «σφράγισε» με τον λόγο του.

– Ο γέρο-Ηρωδίων μπήκε με άριστα στον Παράδεισο, είπε.

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε μετά από χρόνια στην ανακομιδή των λειψάνων του. Πάλι βρεθήκαμε εκεί, «τυχαία», χωρίς να μας ειδοποιήσει κανείς. Όλοι αυτοί πού τον ευλαβούμασταν και τον αγαπούσαμε. Το έμαθα λίγο πριν γίνει η ανακομιδή. Η ίδια λαμπρή χαρούμενη ατμόσφαιρα της Χάριτος. Τα οστά του είχαν πάρει ένα κίτρινο χρώμα. Την ευχή του να έχουμε όλοι μας.

O XΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ

 

 

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Μη ρωτήσεις τον Χριστιανό αν πιστεύει στο Θεό μα αν πιστεύει στο Ευαγγέλιο, στο Χαρμόσυνο Άγγελμα του Χριστού.

Γιατί, αν πει ότι πιστεύει στο Θεό έτσι κατά τη λογική του και όχι κατά το Ευαγγέλιο, τότε είναι οπισθοδρομικός και παγανιστής αφού έφτασε μέχρι την πίστη όπως και οι άνθρωποι πριν από δυο χιλιάδες χρόνια, όπως για παράδειγμα κάποιοι φιλόσοφοι της Ελλάδας και της Ασίας.

Τότε για ποιο λόγο κατέβηκε ο Χριστός από τον ουρανό; Για ποιο λόγο σφράγισε με το Αίμα Του την εν τω κόσμω αποκάλυψή Του, το Χαρμόσυνό Του Άγγελμα;

Ένας τέτοιος Χριστιανός, έχει στ’ αλήθεια δεχθεί στο κεφάλι του το πανάχραντο Αίμα του Υιού του Θεού όπως και εκείνοι που έκραζαν: σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΖΙ Μ΄ΑΥΤΟΝ ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΝΝΕΑ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Καλλιστράτου και των μαζί μ’ αυτόν Σαράντα Εννέα Μαρτύρων τιμά σήμερα, 27 Σεπτεμβρίου, τιμά σήμερα η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Καλλίστρατος μαρτύρησε στη Ρώμη επί Διοκλητιανού (284 – 304 μ.Χ.). Καταγόταν από την Καρχηδόνα και οι γονείς του, καθώς και οι πρόγονοί του, ήταν ευσεβέστατοι χριστιανοί.

Όταν μεγάλωσε ο Καλλίστρατος, κατατάχθηκε στο Ρωμαϊκό στρατό σαν νεοσύλλεκτος αλλά δεν εγκατέλειψε τις ευσεβείς συνήθειές του. Μια από αυτές ήταν η βραδυνή προσευχή. Κάποιοι ειδωλολάτρες στρατιώτες κατήγγειλαν το γεγονός στον ειδωλολάτρη στρατηγό Περσεντίνο.

Εκείνος, αφού διέταξε πρώτα τον βασανισμό του, ακολούθως διέταξε να τον τοποθετήσουν μέσα σε ένα δεμένο σάκκο και να τον ρίξουν στη θάλασσα. Με θαυματουργό τρόπο ο σάκκος σχίστηκε και δύο δελφίνια έσωσαν τον Καλλίστρατο. Σαράντα εννέα στρατιώτες που είδαν το θαύμα πίστεψαν στον Χριστό. Ο Περσεντίνος τότε εξοργισθείς διέταξε τον αποκεφαλισμό όλων.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Τω θείω Πνεύματι, περιφραξάμενος, Μάρτυς Καλλίστρατε, λαμπρώς ηρίστευσας, καταβολών τον δυσμενή, σοφία των σων αγώνων όθεν και προσήγαγες, τω Χριστώ ως θυμίαμα, δήμον παναοίδιμον, Αθλητών πιστευσάντων σοι, μεθ’ ων υπέρ ημών εκδυσώπει, των ευφημούντων σε εν ύμνοις.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ:ΤΟ ΑΓΙΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΟΥ ΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΠΟΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ

 

Εμείς ας αναχωρούμε από τη θεία Λειτουργία σαν λιοντάρια που βγάζουν φωτιά, έχοντας γίνει φοβεροί ακόμα και στο διάβολο. Γιατί το Άγιο Αίμα του Κυρίου που κοινωνούμε, ποτίζει την ψυχή μας και της δίνει μεγάλη δύναμη.

Όταν το μεταλαβαίνουμε άξια, διώχνει τους δαίμονες μακριά και φέρνει κοντά μας τους αγγέλους και τον Κύριο των αγγέλων.
Aυτό το αίμα είναι η σωτηρία των ψυχών μας, μ’ αυτό λούζεται η ψυχή, μ’ αυτό στολίζεται. Aυτό το αίμα κάνει το νού μας λαμπρότερο από τη φωτιά, αυτό κάνει την ψυχή μας λαμπρότερη από το χρυσάφι.

Προσελκύστε, λοιπόν, τους αδελφούς μας στην εκκλησία, προτρέψτε τους πλανημένους, συμβουλέψτε τους όχι μόνο με λόγια, αλλά και με έργα. Κι αν ακόμα τίποτα δεν πείς, αλλά βγείς από την ιερή σύναξη, δείχνοντας στους απόντες –και με την εμφάνιση και με το βλέμμα και με τη φωνή και με το βάδισμα και μ’ όλη σου τη σεμνότητα– το κέρδος που αποκόμισες από το ναό, αυτό είναι αρκετό για παραίνεση και συμβουλή.

Γιατί έτσι πρέπει να βγαίνουμε από το ναό, σαν από ιερά άδυτα, σαν να κατεβαίνουμε από τους ίδιους τους ουρανούς. Δίδαξε όσους δεν εκκλησιάζονται ότι έψαλες μαζί με τα Σεραφείμ, ότι ανήκεις στην ουράνια πολιτεία, ότι συναντήθηκες με το Xριστό και μίλησες μαζί Tου.

Αν έτσι ζούμε τη θεία Λειτουργία, δεν θα χρειαστεί να πούμε τίποτα στους απόντες. Αλλά βλέποντας εκείνοι τη δική μας ωφέλεια, θα νιώσουν τη δική τους ζημιά και θα τρέξουν γρήγορα στην εκκλησία, για ν’ απολαύσουν τα ίδια αγαθά, με τη χάρη και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Xριστού, στον οποίο, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, αιώνια ανήκει η δόξα. Αμήν.

ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΙΣΤΗΣ,ΣΧΕΣΗΣ,ΓΝΩΜΗΣ

 

 

«Οὗτός ἐστιν ὁ μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ γράψας ταῦτα, καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθὴς ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ» (Ιωάν. 21, 24)

«Αυτός είναι ο μαθητής που επιβεβαιώνει αυτά τα γεγονότα και που τα έγραψε. Κι εμείς ξέρουμε πως λέει την αλήθεια»

    «Ο απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης, μετά την κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, την οποία διακόνησε κατά την εντολή του Κυρίου επάνω στον σταυρό, μέχρι το τέλος της επιγείου ζωής της, ξεκίνησε για να κηρύξει το ευαγγέλιο στην Μικρά Ασία, με ορμητήριο την Έφεσο. Μαζί με τον μαθητή του Πρόχορο προσελήφθησαν στην υπηρεσία του λουτρού του άρχοντα Διοσκορίδη, υπό την επιστασία της κακότροπης Ρωμάνας, η οποία τους μεταχειριζόταν ως δούλους. Ύστερα από τρεις μήνες σκληρής εργασίας, ο Ιωάννης ανέστησε τον γιο του άρχοντα που πνίγηκε στο λουτρό από δαιμονική επήρεια και τον ίδιο τον άρχοντα, που πέθανε από θλίψη για το παιδί του. Τόσο ο άρχοντας όσο και η Ρωμάνα έγιναν χριστιανοί. Στη πανήγυρη της Αρτέμιδος στην Έφεσο, ο Ιωάννης έλεγξε τους κατοίκους για την ειδωλομανία τους. Αυτοί επιχείρησαν να τον λιθοβολήσουν, όμως οι πέτρες γκρέμισαν το άγαλμα της Αρτέμιδος. Έγινε σεισμός και σκοτώθηκαν διακόσιοι άνθρωποι. Ο Ιωάννης προσευχήθηκε και οι νεκροί αναστήθηκαν. Το θαύμα οδήγησε στην πλήρη μεταστροφή της πόλης στον Χριστό. Ο Ιωάννης στην συνέχεια, εξορίστηκε από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό, στην Πάτμο, όπου έμεινε επί δεκαπέντε χρόνια, οδηγώντας πολλούς στην πίστη. Εκεί έγραψε και το Ευαγγέλιό του (κατά άλλους στην Έφεσο) και την Αποκάλυψη. Επέστρεψε στην Έφεσο, όπου επί 26 χρόνια κήρυξε την αλήθεια της πίστης. Όταν έλαβε από τον Θεό πληροφορία για την κοίμησή του, βγήκε από την πόλη με επτά μαθητές του. Στην άμμο τους ζήτησε να σκάψουν τάφο σε σχήμα σταυρού. Μπήκε μέσα και τους είπε να τον καλύψουν με χώμα μέχρι τα γόνατα. Αφού τους ασπάστηκε και τον κάλυψαν μέχρι τον λαιμό, έφυγε από τον κόσμο αυτό την στιγμή που ο ήλιος ανέτειλε. Οι μαθητές του τον σκέπασαν ολόκληρο και ανήγγειλαν στους Εφεσίους ότι ο άγιος έφυγε για τον ουρανό. Οι χριστιανοί έσπευσαν στον τάφο, αλλά ενώ έσκαψαν, το σώμα του δεν βρέθηκε. Στην Έφεσο χτίστηκε αργότερα η περίφημη κόκκινη βασιλική, προς τιμήν του Αγίου. Η μετάστασή του εορτάζεται στις 26 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο» («Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ, τόμος πρώτος)

Έχουμε ανάγκη από αποδείξεις οι άνθρωποι στην ορθολογιστική εποχή μας για να πιστέψουμε; Σε ό,τι αφορά στην πίστη στον Θεό, ναι. Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με το θάνατο και τα συμπαρομαρτούντα του. Με το κακό κάθε μορφής και αυτό που ζητάμε είναι ο Θεός να μας αποδείξει ότι υπάρχει λυτρώνοντάς μας από το επαπειλούμενο τέλος, από κάθε δοκιμασία. Και όταν δεν βλέπουμε οι προσευχές μας να εισακούονται, τότε  γινόμαστε αρνητές. Δεν έχουμε όμως αντίστοιχη συμπεριφορά πάντα απέναντι στα πράγματα του κόσμου. Πολλοί πιστεύουν στην τύχη. Παίζουν τυχερά παιχνίδια. Ασχολούνται με ζώδια και άστρα. Άλλοι αρκούνται σε αναφορές για περιστατικά στο Διαδίκτυο ή σε λόγους ανθρώπων που φαίνεται ότι έχουν κάποιο κύρος, απομονώνοντας τους λόγους από τα περιστατικά κάτω από τα οποία εκφωνήθηκαν, από τις χρονικές στιγμές που προηγήθηκαν και επακολούθησαν. Το Διαδίκτυο έχει το πλεονέκτημα να παγώνει τον χρόνο στην στιγμή που γίνεται το γεγονός ή εκφωνείται ένας λόγος ή καταγράφεται κάποια σκέψη και κάποια ιδέα, χωρίς ο χρήστης να μπορεί, αν δεν το ψάξει, να δει τι προηγήθηκε και τι ακολούθησε. Έτσι, απόδειξη θεωρείται το στιγμιαίο, αυτό που έχει καταγραφεί και φαίνεται αενάως ισχύον. Συνειδητοποιούμε στους καιρούς μας σε ποιες περιπέτειες μας έχει οδηγήσει το πάγωμα του χρόνου, η εμπιστοσύνη στην εικόνα, η άρνηση να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη ή η καταφυγή μας στην τυχαιότητα.

Για την πίστη μας όμως η αλήθεια βρίσκεται στην σχέση με το πρόσωπο που την βιώνει. Η παράδοσή μας είναι αποστολική. Αυτό σημαίνει ότι μάρτυρες για τον Χριστό και την βασιλεία Του είναι οι μαθητές Του. Εκείνοι που Τον είδαν, Τον άκουσαν, Τον ψηλάφησαν, Τον συνόδευσαν μέχρι το τέλος και γεύθηκαν την χαρά της Ανάστασής Του και αυτοί που έλαβαν την κλήση να διακονήσουν τον κόσμο και να δώσουν μαρτυρία περί του Θεού μέχρι το τέλος της ζωής τους, αφήνοντας ως παρακαταθήκη την εμπειρία τους στους επόμενους. Η αλήθεια δίδεται στην αγαπητική σχέση. Και σχέση σημαίνει εμπιστοσύνη. Σημαίνει υπέρβαση του εγώ. Σημαίνει αγώνας από την πλευρά αυτού που εμπιστευόμαστε να ζει κατά Θεόν, όσο μπορεί και όσο τα χαρίσματά του επιτρέπουν, αλλά και όσο αφήνεται από τον Χριστό να φωτίζεται. Διότι το εγώ και το θέλημά μας, η γνώμη μας, αντιστέκονται.

Στην πίστη δεν παγώνει ο χρόνος. Ο ερχομός του Χριστού έγινε σε περίοδο που η εμπειρία της Παλαιάς Διαθήκης ήταν συνεχής και συσσωρευμένη. Αλλά και η Εκκλησία διά των αποστόλων της συνέχισε την εμπειρία της παρουσίας του Χριστού, στην αγάπη και στην ευχαριστία, στην βεβαιότητα της ανάστασης. Οι άνθρωποι δεν θέλουμε να έχουμε ζώσα σχέση με την Εκκλησία και τον Χριστό και γι’ αυτό απορρίπτουμε την εμπειρία, την φώτιση, την μεταμορφωτική πορεία, την ήττα του σταυρού και τον θάνατο ως πέρασμα στην ανάσταση. Η γνώμη μας μάς αφήνει προσκολλημένους στην ανάγκη για δικές μας ερμηνείες.

Καμία γνώση, καμία εμπειρία δεν έχει νόημα αν δεν θέλουμε να αγαπήσουμε τόσο την γνώση όσο και την εμπειρία. Αυτό το βλέπουμε με την σημερινή επιστημονική πρόοδο. Όσοι δεν αγαπούνε την επιστήμη, αλλά απλώς την χρησιμοποιούν, δεν ακούνε. Όσοι πάλι θεοποιούν την επιστήμη, δε μπορούν να βρούνε απάντηση στην σχέση με τον Θεό που δίνει περίσσεια ζωής και γεννά μέσα από την εμπιστοσύνη της αγάπης την απάντηση στο κάθε λογής κακό. Μείζων η αγάπη. Αυτή που μας διδάσκει ο ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Η αγάπη που κάνει και τον θάνατο τελικά γιορτή αιωνιότητας, δίδοντας την τελική απάντηση σε ό,τι μας λείπει.

 π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

 

---

 Τη Μετάσταση του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου τιμά σήμερα, 26 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Αρκετοί είχαν την άποψη ότι ο Ιωάννης δεν πέθανε, αλλά μετατέθηκε στην άλλη ζωή, όπως ο Ενώχ και ο Ηλίας. Αφορμή γι’ αυτή την άποψη έδωσε το γνωστό ευαγγελικό χωρίο, Ιωάννου κα’ 22. Όμως, ο αμέσως επόμενος στίχος κα’ 23 διευκρινίζει τα πράγματα.

 Η παράδοση που ασπάσθηκε η Εκκλησία μας είναι η έξης: Ο Ιωάννης σε βαθειά γεράματα πέθανε στην Έφεσο και τάφηκε έξω απ’ αυτή. Αλλά μετά από μερικές ήμερες, όταν οι μαθητές του επισκέφθηκαν τον τάφο, βρήκαν αυτόν κενό. Η Εκκλησία μας, λοιπόν, δέχεται ότι στον αγαπημένο μαθητή του Κυρίου συνέβη ότι και με την Παναγία μητέρα Του.

Δηλαδή, ο Ιωάννης ναι μεν πέθανε και ετάφη, αλλά μετά τρεις ημέρες αναστήθηκε και μετέστη στην αιώνια ζωή, για την οποία ο ίδιος, να τί λέει σχετικά: «Ο έχων τόν υιόν έχει τήν ζωήν, ο μή έχων τόν υιόν τού Θεού τήν ζωήν ουκ έχει» (Α’ επιστολή Ιωάννου, ε’ 12). Εκείνος, δηλαδή, που είναι ενωμένος μέσω της πίστης με το Χριστό και τον έχει δικό του, έχει την αληθινή και αιώνια ζωή.

Εκείνος, όμως, που δεν έχει τον Υιό του Θεού, να έχει υπ’ όψιν του πως δεν έχει και την αληθινή και αιώνια ζωή.

Απολυτίκιο:
Ήχος β’.
Απόστολε Χριστώ τω Θεώ ηγαπηπημένε, επιτάχυνον, ρύσαι λαόν αναπολόγητον, δέχεταί σε προσπίπτοντα, ο επιπεσόντα τω στήθει καταδεξάμενος· ον ικέτευε, Θεολόγε, και επίμονον νέφος εθνών διασκεδάσαι, αιτούμενος ημίν ειρήνην, και το μέγα έλεος.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ(ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ)

 

  

Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, είναι η καθορισμένη να διαβάζεται κατά την εορτή της Μετάστασης του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, που εφέτος είναι ημέρα Κυριακή. Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας, όταν μετά τον θάνατο του Ευαγγελιστή Ιωάννη οι μαθητές του συγκεντρώθηκαν στον τάφο του για να προσευχηθούν, διαπίστωσαν ότι το σώμα του δεν βρίσκονταν εκεί, αλλά είχε ήδη μεταβεί προς την αιώνια ζωή, όπως και η Θεοτόκος μετά την κοίμησή της.

  Ο Ιωάννης ήταν σημαντικό πρόσωπο μεταξύ των Αποστόλων. Μαζί με τον Πέτρο και τον Ιάκωβο, επιλέγεται από τον Χριστό για να βρίσκεται μαζί του σε πολύ σημαντικές στιγμές. Η επιλογή αυτή φανερώνει την ξεχωριστή πνευματική δεκτικότητα των συγκεκριμένων μαθητών. Ο Ιωάννης είναι εκείνος που έγειρε στην αγκαλιά του Χριστού κατά τον Μυστικό Δείπνο και γεμάτος αγωνία τον ρώτησε: «Κύριε, τίς ἐστιν ὁ παραδιδούς σε;».

   Είναι ο μοναδικός από τους Αποστόλους που αψήφησε τον φόβο των Φαρισαίων ακoλουθώντας τον Χριστό έως τον σταυρικό του θάνατο. Όπως ακούσαμε στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα, βρίσκονταν μαζί με την Θεοτόκο και δύο μαθήτριες του Χριστού κάτω από τον Σταυρό. Εκεί ο Χριστός του ανάθεσε την φροντίδα της Παναγίας Μητέρας του. Συνέγραψε το τέταρτο κατά σειρά Ευαγγέλιο, τρεις Καθολικές Επιστολές, δηλαδή Επιστολές που δεν απευθύνονταν μόνο στην Εκκλησία μιας συγκεκριμένης περιοχής, αλλά προς κάθε χριστιανική κοινότητα και την Αποκάλυψη, το βιβλίο που επισφραγίζει την Καινή Διαθήκη και ολόκληρη την Αγία Γραφή.

 Παρά τους διωγμούς που πέρασε, κατά το έργο της διάδοσης του χριστιανισμού, ο Ιωάννης πέθανε σε βαθιά γεράματα με φυσικό θάνατο. Η παρουσία του ολόκληρο τον πρώτο αιώνα, ήταν το φωτεινό στήριγμα της Εκκλησίας αφού μάλιστα οι άλλοι Απόστολοι είχαν φύγει από αυτή τη ζωή.
Τα βιβλία του διακρίνονται για τα βαθιά τους θεολογικά μηνύματα, για αυτό του δόθηκε η προσωνυμία Θεολόγος. Το κήρυγμα του Ιωάννη, επικεντρώνεται βασικά σε δύο σημαντικότατα θέματα. Το πρώτο είναι η πραγματικότητα της ενσάρκωσης του Θεού Λόγου, ότι δηλαδή, ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός που σαρκώθηκε και έγινε τέλειος άνθρωπος. Το δεύτερο, είναι η φανέρωση της αγάπης ως ιδιώματος του Θεού και ως απαραίτητης προϋπόθεσης στη ζωή των ανθρώπων.

  Ο Ιωάννης επιμένει στο γεγονός της σαρκώσεως του Θεού Λόγου, γιατί αφού έζησε ολόκληρο τον πρώτο αιώνα, γνώρισε και την αρχή της διάδοσης αιρετικών δοξασιών ανάμεσα στους χριστιανούς. Κυκλοφόρησε τότε η άποψη, ότι ο Χριστός ήταν Θεός εμφανιζόμενος φαινομενικά σαν άνθρωπος, χωρίς να έχει πραγματικό ανθρώπινο σώμα. Αυτή η διδασκαλία ονομάστηκε Δοκητισμός, από το ρήμα «δοκῶ», που σημαίνει νομίζω, φαντάζομαι. Την αίρεση αυτή πολέμησε ο Ιωάννης τονίζοντας πως «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο». Το ότι ο Θεός έγινε αληθινός άνθρωπος και όχι νομιζόμενος έχει τεράστια σημασία, αφού με τη δική του σάρκωση η ανθρώπινη φύση ενώνεται με την θεότητα και έτσι μπορεί ο άνθρωπος να θεωθεί κατά χάρη, πράγμα αδύνατο αν ο Χριστός δεν προσλάμβανε τέλεια ανθρώπινη φύση.

  Πολύ επιμένει ο Ιωάννης και στο θέμα της αγάπης. Γράφει ότι ο Θεός όχι απλώς έχει αγάπη, αλλά ότι είναι αγάπη. Η αγάπη του Θεού προς τους ανθρώπους, των ανθρώπων προς τον Θεό και μεταξύ τους, αναφέρεται διαρκώς στις επιστολές του: « ἐν τούτῳ ἐστὶν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τὸν Θεόν, ἀλλ᾿ ὅτι αὐτὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς … Ἀγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν… ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τὸν Θεόν, καὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν». Ταυτίζει ακόμη την έλλειψη αγάπης με τον θάνατο: «ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν μένει ἐν τῷ θανάτῳ».

 Τέλος, στην Αποκάλυψη, θέλει να παρηγορήσει τους συγχρόνους του για τα δεινά των διωγμών, αλλά και τους Χριστιανούς της κάθε εποχής, για την θλίψη που προξενεί η παρουσία του κακού στον κόσμο. Με τρόπο οικείο στους πιστούς, που βέβαια γνώριζαν πολύ καλά την Παλαιά Διαθήκη, χρησιμοποιεί εικόνες γνωστές από τους Προφήτες, για να πει πώς πραγματικός κυρίαρχος της παγκόσμιας ιστορίας είναι ο Χριστός. Όσο και να επικρατήσει το κακό και η αδικία, στο τέλος του κόσμου θα νικηθεί και ο Θεός θα αποκαταστήσει κάθε πόνο και αδικία. Ο Ιωάννης δεν έχει σκοπό να φοβίσει τον κόσμο, μολονότι πολλοί σήμερα αγνοώντας την Βιβλική γλώσσα φοβούνται τα γραφόμενά του, αλλά να μιλήσει για την ατελεύτητη δόξα που ο Θεός επιφυλάσσει στους ανθρώπους που τον αγαπούν. Η Αποκάλυψη ουσιαστικά συνοψίζει την τελική προσδοκία των πιστών, που με χαρά παρακαλούν: «ναί ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ». Αμήν.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 26/09/21 ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ 25-37

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἱστήκεισαν παρὰ τῷ Σταυρῷ τοῦ ᾿Ιησοῦ ἡ Μήτηρ αὐτοῦ, καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς Μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή. ᾿Ιησοῦς οὖν ἰδὼν τὴν Μητέρα, καὶ τὸν Μαθητὴν παρεστῶτα ὃν ἠγάπα, λέγει τῇ Μητρί αὐτοῦ· Γύναι, ἰδοὺ ὁ υἱός σου. Εἶτα λέγει τῷ Μαθητῇ· ἰδοὺ ἡ Μήτηρ σου. Καὶ ἀπ᾿ ἐκείνης τῆς ὥρας ἔλαβεν ὁ Μαθητὴς αὐτὴν εἰς τὰ ἴδια. Οὗτός ἐστιν ὁ Μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ γράψας ταῦτα· καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθής ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ. Ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἅ τινα ἐὰν γράφηται καθ᾿ ἕν, οὐδὲ αὐτὸν οἶμαι τὸν κόσμον χωρῆσαι τὰ γραφόμενα βιβλία. Ἀμήν.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνο τον καιρό, κοντά στο σταυρό του Ιησού στέκονταν η μητέρα του και η αδελφή της μητέρας του, η Μαρία η γυναίκα του Κλωπά, και η Μαρία η Μαγδαληνή. Ο Ιησούς, όταν είδε τη μητέρα του και το μαθητή που αγαπούσε, να στέκεται πλάι της, λεει στη μητέρα του: «Αυτός τώρα εί­ναι ο γιος σου». Ύστερα λεει στο μαθητή: «Αυτή τώρα είναι η μητέρα σου». Από κείνη την ώρα ο μαθητής την πήρε στο σπίτι του. Αυτός είναι ο μαθητής που επιβεβαιώνει αυτά τα γεγονότα και που τα έγραφε. Κι εμείς ξέρουμε πως λεει την αλήθεια. Υπάρχουν κι άλλα πολλά που έκανε ο Ιησούς, που, αν γραφτούν ένα προς ένα, ούτε ο κόσμος όλος δε θα χωρούσε, νομίζω, τα βιβλία που θα ’πρεπε να γραφτούν. Αμήν.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 26/09/21-Α' ΙΩΑΝΝΟΥ 4: 12-19

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Θεὸν οὐδεὶς πώποτε τεθέαται· ἐὰν ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν μένει καὶ ἡ ἀγάπη αὐτοῦ τετελειωμένη ἐστὶν ἐν ἡμῖν. Ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐν αὐτῷ μένομεν καὶ αὐτὸς ἐν ἡμῖν, ὅτι ἐκ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ δέδωκεν ἡμῖν. Καὶ ἡμεῖς τεθεάμεθα καὶ μαρτυροῦμεν ὅτι ὁ πατὴρ ἀπέσταλκε τὸν υἱὸν σωτῆρα τοῦ κόσμου. Ὅς ἂν ὁμολογήσῃ ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ μένει καὶ αὐτὸς ἐν τῷ Θεῷ. Καὶ ἡμεῖς ἐγνώκαμεν καὶ πεπιστεύκαμεν τὴν ἀγάπην ἣν ἔχει ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν.῾Ο Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ. ᾿Εν τούτῳ τετελείωται ἡ ἀγάπη μεθ᾿ ἡμῶν, ἵνα παρρησίαν ἔχωμεν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως, ὅτι καθὼς ἐκεῖνός ἐστι, καὶ ἡμεῖς ἐσμεν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ. Φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ᾿ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ὁ δὲ φοβούμενος οὐ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ. ῾Ημεῖς ἀγαπῶμεν αὐτόν, ὅτι αὐτὸς πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς.

Νεοελληνική Απόδοση 

Αδελφοί, κανένας δεν αξιώθηκε ποτέ ως τώρα να δει το Θεό· αν αγαπάμε ο ένας τον άλλο, είμαστε σε κοινωνία με το Θεό, και η αγάπη του μέσα μας έχει ολοκληρωθεί. Μας έδωσε το Πνεύμα του· έτσι είμαστε βέβαιοι πως είμαστε σε κοινωνία με το Θεό και ο Θεός μ’ εμάς. Εμείς οι ίδιοι με τα μάτια μας είδαμε και καταθέτουμε τη μαρτυρία μας, ότι ο Πατέρας έστειλε τον Υιό του για να σώσει τον κόσμο. Όποιος παραδέχεται πως ο άν­θρωπος Ιησούς είναι ο απεσταλμένος Υιός του Θεού, ο Θεός κατοικεί μέσα σ’ αυτόν και αυτός ζει ενωμένος με το Θεό. Κι εμείς γνω­ρίζουμε πια την αγάπη που μας έχει ο Θεός κι εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας σ’ αυτήν. Ο Θεός είναι αγάπη· κι όποιος ζει μέσα στην αγάπη ζει μέσα στο Θεό, κι ο Θεός μέσα σ’ αυτόν. Έτσι καταλαβαίνουμε πως η αγάπη έχει ολοκληρωθεί μέσα μας: Όταν αντιμετωπίζουμε την ημέρα της κρίσεως με θάρρος. Γιατί κι εμείς ζούμε σ’ αυτό τον κόσμο, όπως έζη­σε εκείνος. Όποιος αγαπάει δεν φοβάται. Η τέλεια αγάπη διώχνει το φόβο. Γιατί ο φόβος σχετίζεται με την τιμωρία κι όποιος φοβάται την τιμωρία, δείχνει πως δεν έχει φτάσει στην τέλεια αγάπη. Εμείς αγα­πάμε το Θεό, γιατί εκείνος πρώτος μάς αγάπησε.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΘΥΝΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ

 

– Με δεδομένο τις δυσκολίες που βιώνουμε σήμερα και ιδιαίτερα οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, τί θα συμβουλεύατε τους νέους που επιθυμούν να δημιουργήσουν μία χριστιανική οικογένεια;

– Σας θυμίζω ένα πράγμα…Οι πρώτοι Χριστιανοί, την περίοδο των διωγμών, κάνανε οικογένειες. Ήταν παράνομο να είσαι Χριστιανός τότε. Μπορεί να σε πιάσουνε και να σε εκτελέσουνε. Έντεκα εκατομμύρια μάρτυρες είχε η εκκλησία. Δεν πάψανε να κάνουνε οικογένειες. Δεν έπαψαν να παντρεύονται, να κάνουνε  παιδάκια, να δουλεύουνε και να κοιτάνε πώς να τα βγάλουνε πέρα.

Και η ζωή τους δεν ήταν χωρίς πειρασμούς. Ακόμα και οι πρώτες εκκλησίες που ίδρυσε ο Απόστολος Παύλος είχαν προβλήματα. Διαβάστε τί συνέβαινε στην Κόρινθο, Α και Β επιστολή προς Κορινθίους. Είχανε προβλήματα. Άλλοι είχαν αντιληφθεί λάθος το μήνυμα του ευαγγελίου, άλλοι τσακωνόντουσαν, άλλοι συζούσαν… Δεν παύανε ποτέ οι Χριστιανοί να κάνουνε οικογένεια.

Πού θα βρεις, λοιπόν, μία γυναίκα ή μία κοπέλα να βρεί ένα παιδί να κάνουν το σπίτι τους; Δεν θα το βρεις στο μπάρ, ούτε στην καφετέρια.

Για να πετύχει ένας γάμος δεν είναι δύο αυτοί που τον ξεκινάνε, αλλά τρείς. Είναι ο άντρας, η γυναίκα και ο Χριστός! Ο Χριστός υπάρχει αοράτως μέσα στο ζευγάρι. Υπάρχει από την πίστη μας. Ό,τι κάνουμε το κάνουμε εν Χριστώ. Την εποχή της γιαγιάς μου ή της γιαγιάς σου δεν υπήρχαν σύμβουλοι γάμου, γιατί και οι δύο πιστεύανε στον Χριστό. Και καμία φορά υπήρχαν δυσκολίες στα σπίτια, έκαναν, όμως, υπομονή τα μέλη. Δεν υπήρχαν διαζύγια τότε, γιατί θεωρούσαν τον γάμο μία διακονία εν Χριστώ.

Θα πρέπει, λοιπόν, να βρεις και εσύ ένα πρόσωπο να τα πιστεύει αυτά. Άμα δεν έχεις βασικές παραδοχές, σαν και αυτή που είναι η στάση απέναντι στον Θεό, δεν μπορεί να πετύχει ο γάμος σου. Αν παντρευτεί λ.χ. ένας άθεος με μία κοπέλα που θρησκεύει, ή ανάποδα. Θα υπάρχουν προβλήματα. Ο Απόστολος Παύλος στους Κορινθίους λέει για εκείνα τα ζευγάρια, που ο ένας πιστεύει και ο άλλος δεν πιστεύει, να μην το διαλάνε. Γιατί μπορεί και ο άλλος να φωτιστεί κάποια στιγμή από την συμπεριφορά αυτού που θρησκεύει και αγαπάει τον Θεό. 

…Είναι ανάγκη, αδέλφια, για να προχωρήσει η πατρίδα μας, να γυρίσουμε πίσω στην παράδοση. Πώς στην δεκαετία του ’60 ή του ’70 είπανε οι Θεολόγοι “Πίσω στους Πατέρες! Θα πλανηθούμε”. Έτσι και τώρα, την τρίτη δεκαετία του 2000, “Πίσω στην Παράδοση”! Να πάμε στην παράδοση. Γνωρίζονται ένας νέος και μια νέα. Να μην πάνε να κοιμηθούνε μαζί και να έχουνε προγαμιαία σχέση και μετά να κάνουνε τον γάμο τους.

Νά τί είναι η Παράδοση! Έτσι ήταν η μάνα σου, η μάνα μου, η γιαγιά σου, η γιαγιά μου. Εμείς είμαστε πιο μοντέρνοι και το αλλάξαμε αυτό; Εμείς πιθηκίσαμε τους Ευρωπαίους και το αλλάξαμε αυτό!

Θα πρέπει, λοιπόν, να βρεις έναν άντρα ή μία γυναίκα που να το πιστεύει αυτό! Ότι θα κρατήσουμε τους εαυτούς μας καθαρούς και όταν θα πάμε στην εκκλησία να παντρευτούμε θα αξίζουμε τα άσπρα μας και τα στεφάνια μας. Γιατί σε στεφανώνει η εκκλησία; Γιατί κράτησες την παρθενία σου.

Άρα, λοιπόν, άμα θέλεις να κάνεις οικογένεια, πρώτα απ’ όλα πρέπει να κάνεις οικογένεια σήμερα! Όχι επειδή υπάρχουν δυσκολίες να σταματήσεις τον πόθο σου να κάνεις οικογένεια. Σήμερα, λοιπόν, που η κυρίαρχη κουλτούρα τρίζει, που αρχίζει να αποκαλύπτεται το σχέδιο των σκοτεινών δυνάμεων, να μας οδηγήσουνε σε μια μεγαλύτερη σκλαβιά, θα πρέπει να βρούμε ανθρώπους που να έχουνε ίδια πιστεύω με εμάς, να πιστεύουνε στον Θεό. 

Όπως λέει και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, η δημιουργία της οικογένειας είναι μια δοκιμασία για να βαθύνεις την αγάπη σου, να γνωρίσεις όλο και βαθύτερη, όλο και βαθύτερη, όλο και βαθύτερη αγάπη. Η οικογένεια, η σχέση του άντρα με της γυναίκας, είναι μία σχέση βαθιάς αγάπης! Και κάθε φορά να την εμβαθύνεις, όχι στηριζόμενος πάνω σε προσωπικά κριτήρια, αλλά στον Χριστό. Να εφαρμόζεις τις ευαγγελικές αρετές πάνω στην καθημερινότητά σου. Αλλά θα πρέπει να είναι δεκτικό και το άλλο κομμάτι της οικογένειας, να είναι και οι δύο παρόμοιοι. Γενικά, πρέπει να έχουν παρόμοια κουλτούρα, να το πω έτσι, αυτοί που θα κάνουνε οικογένεια. Να ανήκουν περίπου στην ίδια κοινωνική τάξη, όχι ο ένας να είναι πάμπλουτος και ο άλλος πάμπτωχος. Ούτε να έχουνε μεγάλη διαφορά στην μόρφωση, ο ένας να έχει κάνει διδακτορικά και ο άλλος να έχει μείνει στο δημοτικό. Αυτές οι διαφορές θα βγούνε στην διάρκεια…Και αν έχουνε παρόμοια βάση, και κοινωνική βάση και μορφωτική βάση και πιστεύουν στον Θεό, μετά μιλάμε για έναν πετυχημένο γάμο! 

Άμα βρεις, όμως, ένα τέτοιο πρόσωπο, μην το καθυστερήσεις… Όρισε ημερομηνία γάμου! Και μπες μετά και αγωνίσου, γιατί ο γάμος είναι ένα θαυμάσιο πεδίο για αγώνα.