Διάβασα σε ένα ενδιαφέρον άρθρο: «τη χρονιά της λέξης resilience- ανθεκτικότητα δεν προτίθεμαι να μεταβώ πουθενά και να προσπαθήσω τίποτα. Θα προσπαθήσω να βρω δικαιολογίες γι’ αυτή την ηθελημένη αδράνεια, μήπως πειστώ κι εγώ η ίδια ότι είναι εντάξει να μην πιεστώ να πάω παρακάτω, να μην κάνω καμία καινούργια αρχή, τουλάχιστον πριν καταλάβω σε βάθος τι μας συνέβη, τι μου συνέβη. Πώς να μεταβώ αν δεν ξέρω πού βρίσκομαι τώρα;» (Αλεξάνδρα Κ., περιοδικό «Vogue»).
Ενδιαφέρουσα η προσέγγιση. Ειλικρινής. Αποτυπώνει την αντίληψη των περισσοτέρων. Σταθερότητα ζητάμε οι άνθρωποι. Μπορεί η ιδέα μιας αλλαγής, μιας περιπέτειας, μιας καινούργιας αρχής να μοιάζει γοητευτική και, την ίδια στιγμή, αναζωογονητική, ωστόσο αυτό που γνωρίζουμε και ζούμε μοιάζει σίγουρο. Ακόμη κι αν μας ταλαιπωρεί, εντούτοις μας κάνει να αισθανόμαστε ότι γνωρίζουμε τους κανόνες του παιχνιδιού. Μεταθέτουμε στο μέλλον την όποια απόπειρα για αλλαγή. Ακολουθούμε αυτή την ηθελημένη αδράνεια. Μοιάζουμε με τον ήρωα της ταινίας που αναφωνεί «I ‘ll be back», «θα επιστρέψω». Κι έτσι ονειροπολούμε, αλλά δεν τολμούμε.
Είναι όμως μόνο θέμα δειλίας, αναποφασιστικότητας μπροστά στην αλλαγή; Μήπως περιμένουμε κάποιον ή κάποια που να μας βγάλει από το τέλμα, για να ξεκινήσουμε και πάλι; Μήπως ο χρόνος μοιάζει τόσο απλωμένος που μια φωνή μέσα μας μάς λέει ότι «αύριο η αλλαγή, όχι σήμερα»; Κι όμως, η παραπλάνηση την οποία υφιστάμεθα από τον λογισμό μας έχει να κάνει με το γεγονός ότι ζητάμε μεγάλες αλλαγές από την ζωή μας και δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε από μικρές, που ίσως φαίνονται ανεπαίσθητες, αλλά έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν τον ρυθμό της ζωής μας. Ο εργαζόμενος να δει την δουλειά του και ως προσφορά στον άλλον και όχι μόνο ως βιοπορισμό και δόξα. Ο μαθητής να ξεκινήσει το σχολείο όχι ως καταναγκαστικό έργο, αλλά ως ευκαιρία να δει τι σημαίνει να ανοίγει ο ορίζοντας του νου, να συναντά άλλους με τους οποίους χρειάζεται να ανοιχτεί, να προστατευθεί, να οριοθετήσει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ο άντρας να χαμογελάσει στην γυναίκα που κάνει προσπάθεια να κερδίσει την ματιά του. Η γυναίκα να αφήσει στην άκρη το παράπονο τι δεν έχει λάβει από τον άντρα και να εστιάσει στο τι μπορεί να μετάσχουν από κοινού. Και οι δύο μαζί να βρούνε λίγο χρόνο και για τους δύο δηλαδή. Ο ατέλειωτα γκρινιάρης του Διαδικτύου, που δεν βλέπει τίποτα καλό στον κόσμο, να εστιάσει στο πώς ο ίδιος μπορεί να δώσει φρέσκια ματιά, αντί να τα ζητά όλα από τους άλλους. Έτσι, η ηθελημένη αδράνεια κατά βάθος γίνεται μεταμόρφωση πορείας.
Στην Εκκλησία μας υπάρχει μία ωραία ασκητική φράση: «βάζω αρχή μετανοίας». Ξαναβλέπω τον εαυτό μου. Τι με ενοχλεί σε μένα. Τι είναι αντίθετο με την αγάπη που ο Θεός μας δείχνει και μας ζητά. Πού απομονώθηκα. Πώς μπορώ να ξεκινήσω να συναντηθώ με τον συνάνθρωπό μου, αυτόν που η ζωή και οι επιλογές μου με έφεραν κοντά. Πώς να παλέψω οι αμαρτίες μου να μην θεωρούνται αναγκαίο κακό, αλλά να αρχίσω με μικρά βήματα να θωρώ την αλήθεια της ζωής. Και αυτό δεν περιμένει το αύριο, αλλά μπορεί να γίνει σήμερα. Κι ο Θεός δίνει δύναμη!
Τις μεγάλες αλλαγές κάνει αυτός που έχει αποφασίσει τις μικρές. Όλα είναι θέμα ετοιμότητας.
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
