Καθημερινά φοράμε πολλές και διαφορετικές μάσκες. Υποδυόμαστε αρκετούς ρόλους, σε σημείο στο τέλος να χάνουμε την επαφή με τον πραγματικό εαυτό μας και τις κρίσιμες αληθινές ανάγκες μας. Δημιουργούμε ένα ψευδή εαυτό που έχει ψευδείς ανάγκες. Κι εάν αυτό το παιγνίδι ρόλων και εξουσίας μπορεί να μας κάνει να επιβιώνουμε στην ζούγκλα της καθημερινότητας, δεν μας βοηθάει καθόλου να ζήσουμε στην χαρά της μακαριότητας του Θεού. Δεν μας βοηθάει να γνωριστούμε με τον Θεό. Διότι ο Θεός ως ακέραιο και αληθινό πρόσωπο ζητάει το ατόφιο και αυθεντικό κομμάτι της ύπαρξης μας για να συναντηθεί μαζί του.
Θα μου πείτε, «μα ποιος άνθρωπος είναι απόλυτα αληθινός;». Κανείς. Αυτή είναι η αλήθεια. Κανείς άνθρωπος δεν είναι απόλυτα ακέραιος. Είμαστε ελλειμματικοί, αδύναμοι, αμαρτωλοί όπως λέει η εκκλησία. Έτσι ερμηνεύεται η ουσία του Αγιογραφικού λόγου, όταν λέει ότι και μια μόνο ημέρα να ζήσει ο άνθρωπος είναι αμαρτωλός. Δηλαδή είναι τραυματισμένος, πληγωμένος, αδύναμος κι ελλιπής. Ποιο είναι το τραύμα του; Ο θάνατος, ο κατακερματισμός, είναι κομμάτια. Μην ακούτε όλους εκείνους που ενοχοποιούν την ζωή των ανθρώπων θέλοντας να παραμορφώσουν την έννοια της αμαρτίας ως ποινική παράβαση που επισύρει την εξ ουρανού ποινή. Καμία σχέση δεν έχει με την ορθόδοξη θεολογική παράδοση, που ξεκάθαρα στην αμαρτία βλέπει μια υπαρκτική αστοχία, μια αδυναμία και ένα τραύμα που χρειάζεται θεραπεία και όχι δικαστήριο.
Οπότε ο καλός Θεός, μέσα στο σχέδιο και την πρόνοια του, για να μας φέρει σε συνάντηση με τον βαθύτερο εαυτό μας, που ζει και υπάρχει κάτω από τα δεκάδες προσωπεία μας, επιτρέπει και ποτέ δεν δημιουργεί, τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες. Δηλαδή επιτρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με τα αποτελέσματα των επιλογών μας ή των επιλογών κάποιον άλλων. Διότι η ανθρώπινη φύση ως καθολική επηρεάζεται και επηρεάζει την ζωή των άλλων. Το κακό μπορεί να έρθει από εμένα προς τον εαυτό μου, αλλά και από το άλλον προς εμένα ή από εμένα προς τον άλλον. Μπορεί να έρθει και από το διάβολο. Ο Θεός ποτέ δεν είναι αίτιος του κακού, αυτό ας το βάλουμε καλά στο μυαλό μας, ώστε να μην υποκύπτουμε σε πειρασμούς θεοκατηγορίας.
Γιατί θα πει τώρα κάποιος ο Θεός επιτρέπει τις δοκιμασίες και τους πειρασμούς; Ακριβώς για να μας οδηγήσει στην αλήθεια μας. Στην πραγματική μας ταυτότητα. Κι αυτό για να γίνει πρέπει να γκρεμιστούν οι αυταπάτες. Να σπάσουν οι βιτρίνες του εγώ. Να τσαλακωθεί το είδωλο μας, και να ραγίσουν τα συμπαγή μέτωπα του εγωισμού μας. Όταν έχεις τόση σκληρή επιφάνεια, αλήθεια πες μου, πως θα εισέλθει το φως του Θεού; Σπάσε, ράγισε κι αγίασε. Να χαίρεσαι όταν πέφτεις και τσακίζεσαι, όταν σαπίζει κάθε παλιό και ψεύτικο μέσα σου, διότι μονάχα στην σαπίλα του χθες ανθοφορεί το αύριο του Θεού.
