Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2020

ΥΛΗΝ ΕΒΔΕΛΥΞΑΝΤΟ,ΟΥΡΑΝΟΠΟΛΙΤΑΙ ΕΧΡΗΜΑΤΙΣΑΝ

 


«Ὕλην ἐβδελύξαντο τήν ἐπί γῆς φθειρομένην, οὐρανοπολῖται δέ ἐν σαρκί ὡς Ἄγγελοι ἐχρημάτισαν ἡ ὁμόφρων σύσκηνος, ξυνωρίς ὁμότροπος τῶν Ἁγίων καί ὁμόψυχος»
(ἀπό τά στιχηρά τοῦ Ἑσπερινοῦ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων, 1η Νοεμβρίου) «Ἀποστράφηκε τήν ὕλη, ἡ ὁποία πάνω στή γῆ φθείρεται καί ἔγιναν πολῖτες τοῦ οὐρανοῦ, ζῶντας βίο ἀγγελικό ὡς πρός τίς ἀνάγκες τῆς σαρκός, ἡ δυάδα τῶν Ἁγίων πού ἔζησαν μέ ὁμοφροσύνη, ἀκολούθησαν τόν ἴδιο τρόπο ζωῆς, εἶχαν τήν ψυχική ἑνότητα καί τήν Ἐκκλησία σπίτι τους».

Αν μας έλεγε κάποιος σήμερα ότι θα έπρεπε να εργαζόμαστε δωρεάν, χωρίς πληρωμή, χωρίς ανταμοιβή για τον κόπο μας, χωρίς να νοιαστούμε για την επιβίωσή μας, θα τον περιγελούσαμε. Σε έναν πολιτισμό ο οποίος αποθεώνει την ύλη όχι ως υλικό και μέσο για να μπορέσουμε οι άνθρωποι να επιβιώσουμε, αλλά ως ιδιοκτησία, αφορμή πλουτισμού, ως εξάρτηση και νόημα ζωής, το να προσφέρει κάποιος τον εαυτό του χωρίς να λειτουργεί στην προοπτική της ανταποδοτικότητας, μόνο από αγάπη, είναι αδιανόητο. 

Υπάρχουν στην παράδοση της Εκκλησίας μας άνθρωποι που αφιέρωσαν όλη τους την ζωή στην αγάπη για τους συνανθρώπους τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, τους οποίους γιορτάζουμε την 1η Νοεμβρίου κάθε χρόνο. Γεννημένοι στην Έφεσο της Μικράς Ασίας, έμειναν από νωρίς ορφανοί από πατέρα, ο οποίος πρόλαβε να βαπτιστεί πριν πεθάνει. Τους μεγάλωσε η μητέρα τους Θεοδότη που ήταν χριστιανοί. Σπουδάζουν τις επιστήμες της εποχής, αφοσιώνονται όμως στην Ιατρική, την οποία δεν θα την ασκήσουν με τις παραδοσιακές μεθόδους, αλλά με την δύναμη της προσευχής και της πίστης. Δωρεάν έλαβαν οι νέοι απόστολοι του Χριστού, δωρεάν έδιδαν, σε πλούσιους και φτωχούς, ξένους και οικείους, ακόμη και στα άλογα ζώα, την ιατρική θεραπεία. Δεν ζητούσαν χρήματα, αλλά όλα γίνονταν με την επίκληση του ονόματος του Χριστού. Κοιμήθηκαν ειρηνικά. Στον ναό που ανεγέρθηκε επάνω από τους τάφους τους στην τοποθεσία Φερεμάν συνέρρεε πλήθος ασθενών ανθρώπων, οι οποίοι έμεναν  επί μέρες στον ναό, μέχρις ότου η χάρις του Θεού, διά πρεσβειών των Αγίων Αναργύρων, τους θεραπεύσει («Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ, τόμος 3). 

Η ύλη είναι απορριπτέα από την χριστιανική πίστη και παράδοση; Η απάντηση είναι όχι. Το πρόβλημα του ανθρώπου δεν είναι ο πλούτος και τα αγαθά, αλλά η πεποίθηση σ’ αυτά και η χρήση τους ως ισοδύναμα της ευτυχίας. Στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της παραβολής του πλούσιου και του Λαζάρου συνειδητοποιούμε ότι ο πλούσιος δεν καταδικάστηκε διότι είχε χρήματα, αλλά γιατί τα κράτησε για τον εαυτό του, δεν ελέησε και νόμιζε ότι χάρις σ’ αυτά θα ζει για πάντα. Ο υλιστικός πολιτισμός δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι επειδή τα χρήματα και τα αγαθά έχουν χειροπιαστό αντίκρισμα στην ζωή μας, είναι η βάση και για την ευτυχία μας. Το μέσο γίνεται σκοπός. Και καλλιεργούμε τόσο για τους εαυτούς μας, όσο και για τα παιδιά μας την πεποίθηση ότι η ύλη είναι το παν. Φτάνουμε έτσι σήμερα να καθυστερούμε να δεσμευτούμε, να κάνουμε οικογένεια, να θέλουμε παιδιά, αρκούμενοι στο ένα ή στα δύο για να έχουμε χρήματα ώστε να μην τους λείψει τίποτα και όλη η ζωη μας περιστρέφεται γύρω από το χρήμα και την ύλη. Πόσες φιλονικίες γίνονται για την διανομή της πατρικής περιουσίας; Πόσοι άνθρωποι γίνονται εχθροί μεταξύ τους, μόνο και μόνο διότι δεν μπορούν να συνεννοηθούν ή ανταγωνίζονται ή ζηλεύουν για τα υλικά αγαθά των άλλων;  

Από τη άλλη, σε δοκιμασίες της ζωής μας, αυτές που ήρθαν και αυτές που θα έρθουν, νιώθουμε ότι αν έχουμε χρήματα, μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε. Είναι έτσι ο πολιτισμός και ο κόσμος μας που τα πάντα περνούνε μέσα από την οικονομία. Η επιστήμη, η τεχνολογία, η ιατρική, όλες οι επιστήμες χρειάζονται χρήματα για να μπορέσουν να αναπτυχθούν, να δώσουν καινούργιες μορφές παράτασης της ζωής και βελτίωσης της ποιότητάς της, ενώ όλη η καθημερινότητά μας είναι στηριγμένη στην κατανάλωση, δηλαδή στην ύλη. Η εμφάνισή μας, ο τρόπος που είμαστε συνδεδεμένοι με τους άλλους, τα όνειρά μας, όλα έχουν να κάνουν με τα χρήματα. Κι έτσι η ζωή μας περνά με την εμπιστοσύνη στην ύλη.

Οι Άγιοι Ανάργυροι όμως εβδελύξαντο την ύλη. Άφησαν στην άκρη τη φθορά της, καθώς η ύλη από μόνη της δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την φθορά που ο χρόνος, η αμαρτία και ο θάνατος μας προκαλούν, ενώ μας ρίχνει και στην φθορά της ψυχής, στον πνευματικό θάνατο, όταν προσκολληθούμε σ’ αυτήν. Πόσες ιδεολογίες δεν πέρασαν από την ιστορία της ανθρωπότητας και κατέπεσαν, διότι υποσχέθηκαν στον άνθρωπο εξουσία ή ισότητα στην διανομή των αγαθών, για να περνά ο άνθρωπος καλά σ’ αυτήν την ζωή, και εφθάρησαν μαζί του! Οι Άγιοι Ανάργυροι προέκριναν της ύλης την αγάπη. γνώμονάς τους έγινε ο άλλος. Και ζούνε αιώνια, νικώντας την φθορά και τον θάνατο.

Ας σκεφτούμε τα βήματα σ’ αυτήν την πορεία της απόρριψης μετά βδελυγμίας της ύλης. Την μοναξιά στον κόσμο εκείνης της εποχής που έβγαινε από την παντοδυναμία της εξουσιάζουσας Ρώμης, από την ειδωλολατρική θρησκεία η οποία αποθέωνε την ύλη, τα πάθη και το εδώ της ζωής, αλλά και από την έγνοια και των συν-χριστιανών τους να επιβιώσουν και να καλύψουν τις βιοτικές μέριμνες και ανάγκες. Τον λογισμό του πώς οι ίδιοι θα επιβιώσουν, από τη στιγμή που θα επέλεγαν το «δωρεάν δότε». Την απόφασή τους να παραιτηθούν από οποιαδήποτε αμοιβή, την οποία οι άνθρωποι θα την προσέφεραν από καρδιάς και με χαρά. Την απόφασή τους να μην χρησιμοποιήσουν την ιατρική τέχνη, αλλά το όνομα του Χριστού σε κάθε ασθένεια. Την αγωνία τους να μην φανούν ανάξιοι της προσδοκίας των ανθρώπων να τους γιατρέψουν, καθότι ακόμη και ο πιο πιστός δεν μπορεί να εκβιάσει το θέλημα του Θεού. Τον αγώνα τους να μην υπερηφανευθούν για τα χαρίσματα ιαμάτων. Την επέκταση της αγάπης ακόμη και στα άλογα ζώα, γεγονός που δείχνει ότι για την πίστη η κτίση είναι δώρο του Θεού και τα πάντα γιατρεύονται από την χάρη Του. Την υπέρβαση του ανθρώπινου φόβου για τον θάνατο και την οικείωση αυτού του «ουκ έσται τέλος», όχι μόνο για την βασιλεία του Θεού, αλλά και για την ύπαρξή μας όταν αυτή ζει τον Χριστό. 

Αυτός ο βηματισμός στην αγάπη έχει ως βάση και ρίζα του την πίστη ως εμπιστοσύνη, την κοινωνία με τον Χριστό, όπως επίσης και την φιλία και την αγάπη που οι δύο Ανάργυροι ιατροί είχαν μεταξύ τους. Κάθε σχέση είναι μια μικρή Εκκλησία, όταν η πορεία της είναι εις Χριστόν. Όταν ο στόχος του ανθρώπου δεν είναι το υλικό, η επίδειξη, ακόμη και η επιβίωση, αλλά η χαρά της αγάπη και της κοινωνίας με τον Χριστό της ανάστασης και της ζωής. Αυτή η πίστη είναι και το μήνυμα στον καθέναν από μας, στην εποχή του ταλανισμού από τον φόβο για την ζωή, για τα αγαθά, για ένα μέλλον που δεν το γνωρίζουμε, στην εποχή που η ύλη είναι η σύγχρονη θεά. Μπορεί να μην είμαστε σε θέση να λειτουργούμε στην προοπτική του «δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε», αλλά ας λειτουργούμε με εύσπλαχνη καρδιά, ελεώντας κατά τις δυνάμεις μας και αισθανόμενοι ότι δεν ξεγελάμε την φθορά και τον θάνατο, μόνο ξεπερνάμε το μάταιο με την αγάπη για Θεό και άνθρωπο!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΕΙΠΕ Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ:"ΠΑΤΕΡ ΑΒΡΑΑΜ...ΠΕΜΨΟΝ ΛΑΖΑΡΟΝ..."

 





https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9Yh7wpZLcTBFDqBGcGSDjUzuIwhilNr0rO4IIfzEFukbKSOMqQ5A7JMBZ1BELV3V00X1f6pXDJOoT9s0RlxIx1S28edtuzFiJmxVG4yXiOJcg4d0MnupsZXw5dp83ZDS7gXC9wiK-CSw/s600/150385_bogatul_si_saracul.jpg
 
Είπε ο πλούσιος:«Πάτερ Αβραάμ... πέμψον Λάζαρον…». 
 
Σήμερα αδελφοί μου ακούσαμε την γνωστή παραβολή του πλουσίου και φτωχού Λαζάρου. Τα γεγονότα γνωστά. Θα επιμείνω μόνο σε αυτό το σημείο. Στο σημείο δηλαδή που ο πλούσιος βρισκόμενος εν τω άδη…υπάρχων εν βασάνοις, βλέπει αν και τους χωρίζει χάσμα μέγα, τον Αβραάμ και τον Λάζαρο. Και απευθυνόμενος στον Αβραάμ τον ονομάζει πατέρα.
Αναγνωρίζει τον Αβραάμ σαν πατέρα του, όμως συγχρόνως χωρίς να το καταλάβει αποκαλύπτει και την ενοχή του διότι σε παρόμοια περίπτωση που οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι είπαν ότι: «Ὁ πατέρας μας εἶναι ὁ Ἀβραάμ».  Τότε είπε σε αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς, «Ἐὰν ἤσαστε παιδιὰ τοῦ Ἀβραάμ, θὰ κάνατε και τα ἔργα τοῦ Ἀβραάμ…». Το ίδιο συμβαίνει και εδώ ο πλούσιος από την μία μεριά αναγνωρίζει ότι είναι παιδί του Αβραάμ όμως από την άλλη μεριά τα έργα του δείχνουν ότι η ζωή του σε τίποτα δεν ομοιάζει με τον πατέρα του, και δι’ αυτού του τρόπου αυτοξεφτιλίζεται, χωρίς βεβαίως να το καταλαβαίνει.


 Βλέπουμε ότι ενώ αναγνωρίζει τον Λάζαρο δεν απευθύνεται σε αυτόν, θα λέγαμε δεν καταδέχεται ούτε μετά θάνατο να αναπτύξει μία σχέση με τον Λάζαρο και γι’ αυτό λέγει… Πάτερ Αβραάμ, πέμψον Λάζαρον, δηλαδή στείλε τον Λάζαρο… θέλει ο πλούσιος ακόμα και τώρα να τον υπηρετήσει ο φτωχός Λάζαρος.

Θα μπορούσε αδελφοί μου ο πλούσιος να πει στον Λάζαρο: «Αδελφέ μου Λάζαρε, βοήθησέ με, ξέρω ότι σε αδίκησα, ξέρω ότι δεν σε βοήθησα στην επίγεια ζωή μας αν και μπορούσα, όμως τώρα λυπήσου με και βοήθησέ με…» όμως δυστυχώς ο εγωισμός δεν τον αφήνει να παραδεχτεί τα λάθη του, ο εγωισμός δεν τον αφήνει να συνχωρέσει τον Λάζαρο, να χωρέσει δηλαδή, να υπάρξει -να είναι μαζί με τον Λάζαρο…και γι’ αυτό βλέπουμε ο Αβραάμ  λέγει ότι μεταξύ “ημών και υμών χάσμα μέγα εστήρικται” .
Αυτό αγαπητοί μου που έφερε σε αυτήν την κατάσταση τον πλούσιο δεν ήταν τα πλούτη του διότι και ο Αβραάμ ήταν από τους πιο πλούσιος της εποχής τους….ήταν ο εγωισμός του. Δηλαδή το πάθος αυτό που κατάφερε να ρίξει από τους ουρανούς τους ασώματους αγγέλους και να τους μεταμορφώσει σε διαβόλους.
Λέγει ο σοφός Αριστοτέλης: «Είναι φυσικό να αγαπάει κανείς τον εαυτό του, μόνο δε ο εγωισμός πρέπει να κατακρίνεται. Δηλαδή όχι το να αγαπάς απλώς τον εαυτό σου, αλλά το να τον αγαπάς περισσότερο απ' ό,τι πρέπει..».
Ο ίδιος ο Κύριος μας λέγει: «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν..» δηλαδή να αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως ακριβώς αγαπάς τον εαυτό σου. Όχι να αγαπήσεις περισσότερο τον εαυτό σου αλλά το ίδιο.
Το αμάρτημα λοιπόν του πλουσίου ήταν που αγαπούσε όχι απλά πιο πολύ τον εαυτό του αλλά μόνο τον εαυτό του, σε τέτοιο σημείο που ενώ έβλεπε σε καθημερινή βάση τον Λάζαρο να αργοπεθαίνει έξω από την πόρτα του σπιτιού του ήταν σαν να μην τον έβλεπε.
Και θα πει κάποιος ότι όλα ωραία και καλά αλλά εγώ πάτερ ούτε πλούσιος είμαι ούτε κάποιος φτωχός βρίσκεται έξω από το σπίτι μου, αυτή λοιπόν η παραβολή δεν με αγγίζει διότι δεν με αφορά. Και όμως αδελφοί μου, αυτή η παραβολή είναι  το καμπανάκι της συνείδησής μας. Και όντως μπορεί να μην έχουμε πλούτοι ή να μην έχουμε κάποιον ζητιάνο έξω από το σπίτι μας, όμως όλοι μας έχοντας βαπτιστεί στον όνομα της Αγίας Τριάδος, φέροντας το όνομα χριστιανός, θα πρέπει να ζήσουμε χριστομίμητα. Η χριστομίμητη ζωή λοιπόν δεν είναι μόνο το να αποφεύγουμε το κακό αλλά το να πράττουμε το καλό. Δηλαδή, τον πλούσιος της παραβολής…δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει ότι κτυπούσε τον Λάζαρο, ούτε ότι τον έδιωχνε, ούτε ότι τον έβριζε, απλά ο πλούσιος ζούσε την ζωή του, δεν πείραζε κανέναν…και όμως κατακρίθηκε! Έτσι λοιπόν και εμείς το να ζούμε απλά την ζωή μας, τον μην πειράζουμε κανέναν αυτό δεν σημαίνει ότι ζούμε χριστιανικά, ότι αποφεύγουμε το κακό είναι αξιέπαινο όμως τελικά δεν είναι αρκετό ώστε να θεωρούμαστε παιδιά του Θεού Πατρός και συγκληρονόμοι της επουρανίου Βασιλείας του.
Το ζητούμενο λοιπόν είναι να ζήσουμε πράττοντας το καλό. Προσέξτε όμως, όχι χωρίς διάκριση, όχι με ασυδοσία. Και θα ρωτήσει κάποιος δηλαδή μπορεί πράττοντας κάποιος το καλό να κάνει κακό; Βεβαίως. Εάν π.χ. γνωρίζω ότι δίνοντας ελεημοσύνη σε κάποιον άνθρωπο αυτός αντί να πάει να αγοράσει ψωμί για την οικογένειά του θα πάει και θα τα ξοδέψει αυτά τα χρήματα στο ποτό, ή στα τσιγάρα, ή στην πορνεία, ή στην χαρτοπαιξία… δεν θα του δώσω.
Πρέπει λοιπόν να σκεφτόμαστε, να ομιλούμε και να πράττουμε με διάκριση και σύνεση διότι εάν κάποιο φαινομενικό καλό που κάνουμε το πραγματοποιήσουμε επιπόλαια και τελικά καταλήξει σε κάποια αμαρτωλή κατάσταση τότε φέρουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης.
Ο χριστιανός αδελφοί μου πρέπει να αποτάξει από επάνω του τον εγωισμό και το συμφέρον του. Διότι όπως πολύ σωστά λέγει ένας Γάλλος φιλόσοφος: ««Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως τα ποτάμια μέσα στη θάλασσα».
Είθε αγαπητοί μου το πάθημα του πλουσίου από τον εγωισμό του και την φιλαυτία του να γίνουν σε εμάς παράδειγμα προς αποφυγή ώστε να ζήσουμε όπως θέλει ο φιλάνθρωπος Χριστός μας, όχι μόνο αποφεύγοντας το κακό αλλά πράττοντας το καλό με κίνητρα την αγάπη και την συγχωρετικότητα.

 
Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 01/11/20-ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ ΙΣΤ'19-31

%ce%ba%cf%85%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%ae %ce%b5 %ce%bb%ce%bf%cf%85%ce%ba%ce%ac

Πρεσβυτέρου Ανδρέα Παπαμιχαήλ

Πρωτότυπο Κείμενο

Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς. Πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. Ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. Καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. Εἶπε δὲ Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. Εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. Λέγει αὐτῷ Ἀβραάμ· ἔχουσι Μωυσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. Ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. Εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωυσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

Νεοελληνική Απόδοση

Είπε ο Κύριος: Κάποιος άνθρωπος ήταν πλούσιος, φορούσε πολυτελή ρούχα και το τραπέζι του κάθε μέρα ήταν λαμπρό. Κάποιος φτωχός όμως, που τον έλεγαν Λάζαρο, ήταν πεσμένος κοντά στην πόρτα του σπιτιού του πλουσίου, γεμάτος πληγές, και προσπαθούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Έρχονταν και τα σκυλιά και του έγλειφαν τις πληγές. Κάποτε πέθανε ο φτωχός, και οι άγγελοι τον πήγαν κοντά στον Αβραάμ. Πέθανε κι ο πλούσιος και τον έθαψαν. Στον άδη που ήταν και βασανιζόταν, σήκωσε τα μάτια του και είδε από μακριά τον Αβραάμ και κοντά του τον Λάζαρο. Τότε φώναξε ο πλούσιος και είπε: «πατέρα μου Αβραάμ, σπλαχνίσου με και στείλε το Λάζαρο να βρέξει με νερό την άκρη του δάχτυλού του και να μου δροσίσει τη γλώσσα, γιατί υποφέρω μέσα σ’ αυτή τη φωτιά». Ο Αβραάμ όμως του απάντησε: «παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ απόλαυσες την ευτυχία στη ζωή σου, όπως κι ο Λάζαρος τη δυστυχία. Τώρα λοιπόν αυτός χαίρεται εδώ, κι εσύ υποφέρεις. Κι εκτός απ’ όλα αυτά, υπάρχει ανάμεσά μας μεγάλο χάσμα, ώστε αυτοί που θέλουν να διαβούν από ‘δώ σ’ εσάς να μην μπορούν∙ ούτε οι από εκεί να περάσουν σ’ εμάς». Είπε πάλι ο πλούσιος: «τότε σε παρακαλώ, πατέρα, στείλε τον στο σπίτι του πατέρα μου, να προειδοποιήσει τους πέντε αδερφούς μου, ώστε να μην έρθουν κι εκείνοι σ’ αυτόν εδώ τον τόπο των βασάνων. Ο Αβραάμ του λέει: «έχουν τα λόγια του Μωυσή και των προφητών· ας υπακούσουν σ’ αυτά». «Όχι, πατέρα μου Αβραάμ», του λέει εκείνος, «δεν αρκεί∙ αλλά αν κάποιος από τους νεκρούς πάει σ’ αυτούς, θα μετανοήσουν». Του λέει τότε ο Αβραάμ: «αν δεν υπακούνε στα λόγια του Μωυσή και των προφητών, ακόμη κι αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς, δεν πρόκειται να πεισθούν».

 


O AΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 01/11/20-ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΙΒ'27-ΙΓ'8

 

%ce%ac%ce%b3%ce%b9%ce%bf%ce%b9 %ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%81%ce%b3%cf%85%cf%81%ce%bf%ce%b9 1%ce%b7 %ce%bd%ce%bf%ce%b5%ce%bc%ce%b2%cf%81%ce%af%ce%bf%cf%85

Διακόνου Επιφανίου Παπαντωνίου

 Πρωτότυπο Κείμενο

Αδελφοί, υμείς εστέ σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους. Και ους μεν έθετο ο θεός εν τη Εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών. Μη πάντες απόστολοι; μη πάντες προφήται; μη πάντες διδάσκαλοι; Μη πάντες δυνάμεις; Μη πάντες χαρίσματα έχουσιν ιαμάτων; Μη πάντες γλώσσαις λαλούσι; Μη πάντες διερμηνεύουσι; Ζηλούτε δε τα χαρίσματα τα κρείττονα. Και έτι καθ  υπερβολὴν οδόν υμίν δείκνυμι.  Εὰν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών η κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμι. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντά μου, και εάν παραδώ το σώμά μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.  Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. 

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, εσείς όλοι μαζί αποτελείτε το σώμα του Χριστού, και είστε μέλη του, ο καθένας σας χωριστά. Γι’ αυτό στην εκκλησία ο Θεός τοπο­θέτησε τον καθένα στην ορισμένη του θέση: πρώτα έρχονται οι από­στολοι, σε δεύτερη θέση οι προφήτες σε τρίτη οι διδάσκαλοι, και ακολουθούν οι θαυματουργοί, οι θεραπευτές, αυτοί που παραστέκον­ται στις ανάγκες, οι διαχειριστές, όσοι λαλούν διάφορα είδη γλωσ­σών. Δεν είναι όλοι απόστολοι ούτε όλοι προφήτες ούτε όλοι διδά­σκαλοι. Δεν είναι όλοι θαυματουργοί ούτε όλοι θεραπευτές ούτε όλοι λαλούν γλώσσες κι ούτε όλοι ξέρουν πώς να τις εξηγούν. Ο ζήλος σας, μάλιστα, πρέπει να στρέφεται προς τα σημαντικότερα χα­ρίσματα. Σας δείχνω κι έναν πολύ ανώτερο ακόμα δρόμο: Αν μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμα και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους, οι λόγοι μου ακούγονται σαν ήχος χάλκινης καμπάνας ή σαν κυμβάλου αλαλαγμού. Κι αν έχω της προφητείας το χάρισμα κι όλα κατέχω τα μυστήρια κι όλη τη γνώση, κι αν έχω ακόμα όλη την πίστη έτσι που να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα. Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα. Κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δε μ’ ωφελεί. Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη· εκεί­νος που αγαπάει δε ζηλοφθονεί· εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περηφανεύεται, είναι ευπρεπής, δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέ­θιστος ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει, δε χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά μετέχει στη χαρά για το σωστό. Εκείνος που αγαπάει, όλα τα ανέχεται· σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Ποτέ η αγάπη δε θα πάψει να υπάρχει.

ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙ Η ΧΑΡΙΣ

 Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος: Να μη λέμε τις αμαρτίες άλλων | proseuxi.gr


Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος


* Η Εκκλησία πιστεύει ότι είναι ο φορέας και ο ταμιούχος της Χάριτος.

* Δεν μπορούμε να δίνουμε τα Μυστήρια, παρά μόνο στούς έχοντες την πίστη την οποία έχουμε κι εμείς.

* Εκτός της Εκκλησίας δεν ενεργεί η Χάρις.

* Η Εκκλησία ονομάζει αγίους όχι εκείνους οι οποίοι έχουν αρετές, έχουν καλοσύνες, αλλά εκείνους οι οποίοι είναι κατοικητήρια του Αγίου Πνεύματος.

* Ο μοναχός για να βγεί από το μοναστήρι του για οτιδήποτε πρέπει να έχει του Ηγουμένου την ευλογία.

* Εάν επρόκειτο να γίνουν ιερείς και γυναίκες ο Κύριος μαζί με τούς Αποστόλους θα χειροτονούσε και μερικές απ᾽ αυτές. Είχε μαθήτριες πιστές που δεν Τον εγκατέλειψαν όταν οι Απόστολοί Του τον εγκατέλειψαν.

* Ο Κύριος είχε και μαθήτριες πιστές, αφοσιωμένες, αλλά δεν τους είπε: “Λάβετε πνεῦμα Ἅγιον, ἄν τινων ἀφῆτε τάς ἁμαρτίας ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε κεκράτηνται” (Ἰωάννη 20, 23). Αυτά τα είπε στους Αποστόλους Του. Ο Κύριος δεν χειροτόνησε ιέρειες· χειρότόνησε ιερείς· χειροτόνησε άνδρες.

*Έχει και η γυναίκα το έργο της μέσα στην Εκκλησία· δεν είναι κατώτερο ον και αυτή. Και γι᾽ αυτήν ο Χριστός πέθανε. Και αυτή είναι προσωπικότης με δικαιώματα και με υποχρεώσεις, αλλά όχι για να υπηρετεί τό θυσιαστήριο.

* Αρκετές γυναίκες υπήρξαν και ισαπόστολοι, π.χ. η ισαπόστολος Νίνα, η Μαγδαληνή και άλλες γυναίκες για την διάδωση του Χριστιανισμού. Υπούργησαν στο έργο της διαδόσεως του Χριστιανισμού.

*Ο Κύριός μας είναι ιερεύς όχι κατά την τάξη Ααρών, δεν έχει δηλαδή την πρόσκαιρη και καταργούμενη ιερωσύνη της Π. Διαθήκης, αλλά είναι ιερεύς κατά την τάξη Μελχισεδέκ, κατά τη διαδοχή θα λέγαμε του Μελχισεδέκ. Και γι᾽ αυτό έχει την ιερωσύνη αδιάδοχο. Δεν έχει διαδόχους ο Κύριος. Προσέξτε το αυτό· δεν έχει διαδόχους. Έμεινε ιερεύς εις τον αιώνα, “Σύ ἱερεύς εἰς τόν αἰῶνα κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ”(Εβραίους 7, 17). Δεν θα φύγει ποτέ η ιερωσύνη, θα την έχεις πάντοτε. Και εμείς οι ιερείς δεν είμαστε διάδοχοι του Κυρίου, αλλά εκπρόσωποι του Κυρίου, φορεῖς της ιερωσύνης Του. Δέν έχουμε κάποια ιερωσύνη, την οποία πήραμε από τον Κύριο και Αυτός έπαψε να είναι Ιερεύς· έχουμε τήν ίδια ιερωσύνη του Κυρίου και είμαστε φορείς του δικού Του ιερατικού αξιώματος.

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ:ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ

 Άγιος Πορφύριος: Θα βρεις μεγάλη βοήθεια αν κάνεις αυτό... | Ιερά Μονοπάτια


«Τί σήμαινε «ελευθερία» κοντά στο Γέροντα».

Κάθε φορά που συναντούσα το Γέροντα Πορφύριο, ένιωθα ότι η συνομιλία μαζί του ήταν μία πνευματική πανδαισία.

Κι αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν η ελευθερία που άφηνε στο συνομιλητή του.

Έβλεπα στο πρόσωπό του ενσαρκωμένη όλη την ελευθερία της Ορθοδοξίας.

Ποτέ ο Γέρων Πορφύριος δεν υποχρέωνε οποιονδήποτε να κάνει κάτι και ποτέ δεν υποδείκνυε οτιδήποτε, που να αίρει την ελευθερία του άλλου.

Γι’ αυτό δεν ήθελε ούτε εμείς να υπερβαίνουμε τους άλλους, αλλά να τους σεβόμαστε.

Έχοντας αυτή την αγιότητα μέσα του, έβλεπε μ’ ένα άπειρο έλεος τον κόσμο.

Μ’ αυτή ακριβώς την ελευθερία του έδινε στο συνομιλητή του τον βοηθούσε με τον καλύτερο τρόπο να αντιληφθεί ότι βρισκόταν στο λανθασμένο δρόμο.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΤΑΧΥΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΕΣ

 


Τη μνήμη του Αγίου Στάχυ και των συν Αυτώ Μαρτυρησάντων τιμά σήμερα, 31 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Στάχυς, Απελλής, Αμπλίας, Ουρβανός, Νάρκισσος και Αριστόβουλος άνηκαν στους εβδομήκοντα Αποστόλους του Κυρίου και όλοι τους υπήρξαν «Χριστού ευωδία τώ Θεώ εν τοίς σωζομένοις» (Β’ προς Κορινθίους, Β’ 15). Δηλαδή ευωδιά Χριστού, ευχάριστη στο Θεό, και ευωδία μεταξύ των σωζόμενων πυύ άκουγαν απ’ αυτούς το σωτήριο μήνυμα του Ευαγγελίου.
 Ο Άγιος Στάχυς έγινε πρώτος επίσκοπος Βυζαντίου, και αφού διάνυσε 16 χρόνια στο αποστολικό κήρυγμα, ειρηνικά αναπαύθηκε εν Κυρίω.
Ο Άγιος Απελλής έγινε επίσκοπος Ηράκλειας και πολλούς έφερε στη χριστιανική πίστη.
Ο Άγιος Αμπλίας έγινε επίσκοπος Οδυσσουπόλεως και ο Ουρβανός, επίσκοπος Μακεδονίας. Επειδή και οι δύο γκρέμιζαν τα είδωλα, θανατώθηκαν μαρτυρικά.
Ο Άγιος Νάρκισσος χειροτονήθηκε επίσκοπος Αθηνών. Η αλήθεια, όμως, του Ευαγγελίου, την οποία δίδασκε με ζήλο, εξήγειρε τους ειδωλολάτρες, με αποτέλεσμα να τον βασανίσουν και να παραδώσει την ψυχή του μαρτυρικά.
Ο Άγιος Αριστόβουλος, και αυτός υπήρξε επίσκοπος και πέθανε ειρηνικά, κηρύττοντας μέχρι τέλους της ζωής του το Χριστό.
Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Την κιθάραν του Πνεύματος την έξάχορδον, την μελωδήσασαν κόσμω τας υπέρ νουν δωρεάς, ως έκφάντορας Χριστού άνευφημήσωμεν, Στάχυν Άμπλίαν Άπελλήν συν Ναρκίσσω, Ούρβανόν, και Άριστόβουλον άμα’ ως γαρ Απόστολοι θείοι, χάριν αίτούνται ταις ψυχαίς ημών.

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2020

ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΟΝΟΜΑ

 


Μπορεί κανείς να πει ότι δεν φοβήθηκε, δεν πόνεσε ή ακόμη οργίστηκε, όταν ήρθε στην ζωή του μια σκληρή δοκιμασία; Νομίζω εάν είμαστε ειλικρινείς κανείς δεν μπορεί να το πει. Όλοι φοβόμαστε και ταραζόμαστε σε γεγονότα που φέρνουν τα πάνω κάτω στον βίο μας. Η αντίδραση είναι ανθρώπινη.
Όμως σαν συνέλθουμε από το πρώτο σοκ, πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε με αυτή την δοκιμασία που ήρθε στην ζωή μας. Τι νόημα θα της δώσουμε. Γιατί από μόνη της δεν έχει νόημα. Εμείς πρέπει να της βρούμε. Στο Άγιον Όρος λένε, «όταν ο διάβολος σου πετάει πέτρες πάρε τις πέτρες και κτίσε εκκλησία». Αποφάσισε δηλαδή τι θα κάνεις. Θα μείνεις εκεί να σε χτυπάνε οι πέτρες έως θανάτου ή θα τις πάρεις και θα κτίσεις εκκλησιά; Με λίγα λόγια δώσε νόημα σε αυτό που συμβαίνει.
Πρέπει να αντιδράσουμε, να πάρουμε θέση, να δώσουμε νόημα στο πόνο που χτύπησε την πόρτα μας. Τα μάτια που θα κοιτάξουν την ασθένεια, τον χωρισμό, το πένθος, την αποτυχία κ.ο.κ είναι τα δικά μας. Εμείς πρέπει να δώσουμε ένα όνομα στην δοκιμασία που ήρθε. Θα την ονομάσεις κατάρα ή ευλογία; Τέλος ή αρχή; Μήπως ευκαιρία για ζωή ή παιγνίδι με τον θάνατο στην αγκαλιά της απόγνωσης;
Τον δρόμο που θα διαβεί μέσα μας η σκληρή δοκιμασία θα τον ανοίξουμε εμείς με τα τρεμάμενα χέρια μας. Η βραχνιασμένη φωνή μας από τα ουρλιαχτά της μοναξιάς πρέπει να δώσει όνομα σε αυτό που μας βρήκε.
Πως θα το πει; Δρόμο προς τον Θεό; Μονοπάτι προς τον αληθινό εαυτό; Ξεκαθάρισμα από σχέσεις που μας έπνιξαν και κούρασαν και στο τέλος μας παρέδωσαν στην αρρώστια; Μήπως ήρθε η ώρα να ζήσεις κι εσύ για σένα; Μήπως πρέπει να κοιτάξεις τις βασικές σου ανάγκες που μένουν χρόνια πεινασμένες γιατί διαρκώς μαγειρεύεις και ταΐζεις τους άλλους;
Πρέπει να καταλάβεις ότι εάν εσύ δεν είσαι καλά αργά η γρήγορα κανείς δεν θα είναι καλά κοντά σου. Για να δίνεις με αγάπη τον εαυτό σου πρέπει να τον έχεις. Εάν δεν τον έχεις τι θα δώσεις; Γι’ αυτό οι πατέρες της εκκλησίας επιμένουν, «πρώτα να καθαρισθείς και μετα να καθαρίσεις, πρώτα να φωτιστείς και έπειτα να φωτίσεις…»
Πλέον αρχίζω να πιστεύω ότι στην ζωή μας ότι έρθει έχει ένα βαθύτερο σκοπό. Κάτι το χρειαζόμαστε. Κάποιο μάθημα ήρθε να μας δώσει. Κάπου θέλει να μας πάει και κάτι να μας πεί, αρκεί να είμαστε ανοιχτοί να το ανακαλύψουμε. Ας ακούσουμε τον βιωματικό λόγο μιας γυναίκας που γνώρισε το σκοτεινό πρόσωπο του καρκίνου αλλά τόλμησε να παλέψει μαζί του και να του δώσει νόημα:
Λέει λοιπόν η Τασούλα Επτακοίλη ««Τέσσερα χρόνια μετά, ειλικρινά σου το λέω, αισθάνομαι ότι ο καρκίνος ήταν η σημαντικότερη εμπειρία της ζωής μου. Με άλλαξε, με έκανε να συνειδητοποιήσω πράγματα που αγνοούσα για τους άλλους και τον εαυτό μου. Προσάρμοσα τη ζωή μου στα νέα δεδομένα, έγινα πιο επιλεκτική, πιο ουσιαστική, πιο δυνατή, πιο αποφασιστική αλλά ταυτόχρονα και πιο τρυφερή. Είμαι ευγνώμων γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία για ένα reset – για επανεκκίνηση. Ποτέ δεν είπα “γιατί να συμβεί σε εμένα;”, ούτε μία στιγμή δεν θυμάμαι να θύμωσα. Η μάχη που έδωσα με έφερε πιο κοντά σε πολλούς ανθρώπους, με γέμισε συναισθήματα: χαρά, αγάπη, πολλή αγάπη, συγκίνηση, ελπίδα και πίστη. Έμαθα να εμβαθύνω στα πράγματα, να συμφιλιώνομαι και να συγχωρώ. Κυρίως, έμαθα ότι η δύναμή μας δεν βρίσκεται στο τρωτό σώμα μας αλλά στην ψυχή μας: το σώμα μας είναι απλώς το όχημα που χρησιμοποιούμε. Δεν θέλω να ακουστεί ως ύβρις, γιατί καθημερινά άνθρωποι πεθαίνουν από αυτή την ασθένεια και κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι νικητής, αλλά άξιζε τον κόπο αυτό που μου συνέβη. Ήταν μια αφορμή να προχωρήσω κάνοντας πιο σίγουρα και σταθερά βήματα, βάζοντας καθετί στη σωστή του διάσταση. Ο καρκίνος μου ήταν ένα ξύπνημα, μια πορεία προς την ωριμότητα, προς μια βαθύτερη κατανόηση του κόσμου, του εαυτού μου και του αληθινού σκοπού στη ζωή μου».

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ,ΕΝΩ Ο ΙΔΙΟΣ ΔΕΝ ΑΓΑΠΩ ΤΟΝ ΘΕΟ

 

Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ

[…] Αλλοίμονό μου! Γράφω για την αγάπη του Θεού, ενώ ο ίδιος δεν αγαπώ τον Θεό, όπως θα έπρεπε.

Γι΄αυτό είmαι περίλυπος και θλιμμένος σαν τον Αδάμ μετά την έξωσή του από τον παράδεισο, και οδύρομαι κραυγάζοντας μεγαλοφώνως: «Θεέ μου, Ελέησέ με, το παραπεσόν πλάσμα Σου».

Πόσες φορές μου έδωσες Εσύ τη χάρη Σου κι εγώ δεν την διαφύλαξα, γιατί είμαι κενόδοξος.

Η ψυχή μου, όμως, γνωρίζει Εσένα, τον Κτίστη και Θεό μου, και γι΄αυτό Σε ζητώ θρηνώντας, όπως θρηνούσε ο Ιωσήφ για τον πατέρα του Ιακώβ επάνω στον τάφο της μητέρας του, όταν τον έσερναν δούλο στην Αίγυπτο.

Εγώ Σε θλίβω με τις αμαρτίες μου και Εσύ απομακρύνεις το Πρόσωπό Σου από μένα και η ψυχή μου Σε ποθεί και «εκλείπει» για Εσένα.

Ω, Πνεύμα Άγιο, μη μ΄εγκαταλείπεις. Όταν απομακρύνεσαι από μένα, κακές σκέψεις καταπιέζουν την καρδιά μου και η ψυχή μου Σε νοσταλγεί με μεγάλα δάκρυα.

Ω, Παναγία Δέσποινα Θεοτόκε! Εσύ βλέπεις τη θλίψη μου. Βλέπεις πως λύπησα τον Κύριο και Αυτός με εγκατέλειψε.

Σε ικετεύω: Σώσε με, το παραπεσόν πλάσμα του Θεού΄ σώσε τον δούλο Σου. […]

ΟΤΑΝ ΛΕΙΨΕΙ Η ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ "ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ"

 


  



Κάθε πρωῒ ποὺ ξυπνᾶμε ξαναθυμούμαστε τὸ μόνιμο καημό μας, τὸν καημὸ νὰ εὐτυχήσουμε. Καὶ ἡ εὐτυχία μας ἔχει ὡς πρώτιστο στοιχεῖο τὴν κοινωνία.Εὐτυχοῦμε ὅταν βλέπουμε ὅτι ἀγκαλιαζόμαστε καὶ ἀγκαλιάζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Ἡ ἐκτίμηση τῶν ἄλλων ἀποτελεῖ μέτρο τιμῆς μέσα στὴν κοινωνία καὶ ἡ ἀγάπη τῶν ἄλλων στὸ πρόσωπό μας συνιστᾷ τὴν αἰτία τῆς εὐτυχίας μας.Κι ἐκεῖ ὅπου βρίσκουμε τὴν ἐκτίμηση καὶ τὴ συμπάθεια τῶν ἄλλων, ἐκεῖ θέλουμε νὰ μένουμε καὶ μ’ ἐκεῖνο τὸ περιβάλλον εἴμαστε ἑνωμένοι. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ παιδάκι ἀποζητάει τὴν ἀγκαλιὰ τῶν γονιῶν του καὶ τὸ ἀρνάκι τρέχει πίσω ἀπὸ τὴ μάννα του.Κι ἐνῷ τὸ ἀρνάκι χρειάζεται τὴ μάννα του, ὥσπου νὰ μπορεῖ νὰ βόσκει μόνο του, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει καὶ ψυχικὲς ἀνάγκες σ’ ὅλη τὴ ζωή του, χρειάζεται τὴ συμβίωση καὶ τὴν κοινωνία καὶ τὴν παιδεία τῶν οἰκείων του σ’ ὅλη του τὴ ζωή. Ἀκόμα καὶ τὴν κοινωνία ὁλόκληρη χρειαζόμαστε, δηλαδὴ καὶ τοὺς κοντινοὺς καὶ μακρινοὺς κατοίκους αὐτῆς τῆς γῆς· καὶ τοὺς πεθαμένους ἀκόμα χρειαζόμαστε καὶ οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὸ ἔργο τους καὶ τὰ πλούτη, ποὺ σώρευσαν πάνω στὴ γῆ, ζοῦμε κι ἐμεῖς σήμερα σὲ πολὺ μεγάλο βαθμό. Μόνο μέσα στὴν ἑνότητα μὲ τὸ σύμπαν ἀναπαυόμαστε.
Κέντρο τῆς κοινωνικότητας ὅμως εἶναι ἡ κοινωνία μὲ τοὺς γονεῖς, μὲ τὰ παιδιά μας καὶ κυριότατο κέντρο ἡ σχέση τοῦ ζευγαριοῦ. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ἡ σχέση μὲ τοὺς γονεῖς καὶ τὰ παιδιά μας χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο ὡς συγγένεια, ἐνῷ τὸ ζευγάρι ἀναγνωρίζεται ὡς ἕνας ἄνθρωπος καὶ ὄχι ὡς συγγενεῖς. Αὐτὴ εἶναι ἡ λογικὴ ἔννοια τῆς κοινωνικότητας καὶ ὅταν ἰσχύει καὶ βιώνεται κανονικά, εἶναι ἀδιανόητος ὁ ὁποιοσδήποτε χωρισμός, ὁποιαδήποτε ἀκόμα καὶ διάσταση προσώπων. Καὶ ὅμως ἡ διάσταση καὶ ὁ χωρισμὸς παραμονεύουν στὴ ζωή μας καὶ ἐπεμβαίνουν συχνὰ καὶ διαλύουν τὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ὁ καημὸς γι’ αὐτοὺς τοὺς χωρισμούς, ποὺ εἶναι πολλοὶ στὴν ἐποχή μας καὶ μᾶς δηλητηριάζουν τὴ ζωὴ ἀφοῦ ματαιώνουν τὸν κυριότατο λόγο τῆς εὐτυχίας, εἶναι μεγάλος, εἶναι ἡ βαριὰ ταφόπλακα τῆς εὐτυχίας· ἰδιαίτερα αὐτὸς ὁ χωρισμὸς τῶν γονιῶν εἶναι τὸ μαῦρο σύννεφο, ποὺ μαυρίζει τὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν.Τὰ ζευγάρια ποὺ χωρίζουν ἔχουν ἔτοιμο ἕνα μῦθο ἀληθοφανῆ καὶ ἀπαριθμοῦν ἐπιχειρήματα, γιὰ νὰ στηρίξουν τὴ δική τους ἀθῳότητα καὶ τὴν ἐνοχὴ τοῦ ἄλλου προσώπου. Τὰ παιδιὰ ὅμως ποὺ καταλαβαίνουν μὲ τὸ ἀλάνθαστο ἔνστικτο τῆς καρδιᾶς, δὲν γελιοῦνται εὔκολα. Ἡ κόλαση τῶν χωρισμένων γονιῶν ἐγκαθίσταται μέσα στὶς καρδιὲς τῶν παιδιῶν τους. Κι ἐκεῖνο ποὺ βασανίζει περισσότερο τὰ παιδιὰ εἶναι τὸ παράλογο τοῦ θέματος. Πῶς μπορεῖ ἡ ἀγάπη ν’ ἀλλάξει, νὰ μεταμορφωθεῖ σὲ μῖσος; Τὸ ἐρώτημα εἶναι ὑπαρξιακὸ καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι μένει ἀναπάντητο συγκλονίζει τὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν, τὴν εἰδοποιεῖ γιὰ τὴν χαμένη γιὰ πάντα εὐτυχία του καὶ τότε ἔρχεται ἡ ὥρα τῶν ναρκωτικῶν. Γι’ αὐτὸ ὅλοι σχεδὸν οἱ χρῆστες εἶναι παιδιὰ ἢ λίγο πιὸ πάνω. Τελικὰ ποιός θ’ ἀπαντήσει στὸ ἐρώτημα γιατί χωρίζουν οἱ ἄνθρωποι; Καὶ μάλιστα ποιός θ’ ἀπαντήσει στὰ παιδιά;

Πολὺ συχνὸ εἶναι τὸ φαινόμενο οἱ ἄνθρωποι νὰ χωρίζουν, γιατὶ ποτὲ δὲν ἑνώθηκαν. Ἡ σχέση τους διαμορφώθηκε μὲ μιὰ διαδικασία πορνική. Γιὰ μιὰ σαρκικὴ ἰκανοποίηση χρησιμοποιοῦν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ γιὰ κάποια ἀσφάλεια κάνουν τὴ σχέση τους θεσμό. Νομίζουν ὅτι ἔτσι κάνουν μιὰ ῥυθμισμένη κοινωνία μὲ ἔντιμο πρόσωπο. Μιὰ τέτοια οἰκογένεια ὅμως πολὺ εὔκολα διαλύεται. Τὰ ζευγάρια χωρίζουν, γιατὶ τὸ ζητούμενο στὴ σχέση τους, δηλαδὴ ἡ σαρκικὴ ἠδονή, βρίσκεται εὔκολα καὶ χωρὶς τὴν προσωπικὴ ἀναγνώριση. Καμμιὰ ἀναφορὰ στὴν ἱερότητα τοῦ δεσμοῦ καὶ στὴν εὐλογία δὲν ἰσχύει, γιατὶ μὲ τὴν περιφρόνηση τοῦ μυστηρίου, τῆς ἔνταξης τοῦ δεσμοῦ μέσα στὴ θρησκευτικὴ παράδοση, ποὺ εἶναι καὶ κοινωνική, τὸ ζευγάρι δὲν αἰσθάνεται τὴν ἱερότητα στὴ σχέση τους, εἶναι σὰν ἀκτιβιστές, ποὺ κάνουν μιὰ ἐντυπωσιακὴ κίνηση, ποὺ δὲν ἔχει τὴ δύναμη τῆς συνέχειας. Γιὰ νὰ μὴν ἐνοχλοῦνται οἱ ἄνθρωποι μὲ αὐτὲς τὶς ἀνευλόγητες σχέσεις καὶ νὰ μὴν φοβοῦνται αὐτὸν ποὺ νομοθετεῖ καὶ συντηρεῖ τὴν ἔγγαμη συμβίωση, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἔχασαν τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ ντροπὴ τῶν ἀνθρώπων. Ἔχουν χάσει καὶ τὴ μνήμη τοῦ βαπτίσματός του, ἔγιναν ξένοι γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία. Σὲ παλιότερες γενιὲς δὲν ἄνοιγαν οἱ γείτονες τὰ παράθυρά τους, ποὺ ἔβλεπαν πρὸς τὸ σπίτι τοῦ ἀστεφάνωτου ἀντρόγυνου. Τοὺς ἐνέπνεε φρίκη. Βέβαια αὐτὴ ἡ ἀντιμετώπιση ἀποτελοῦσε ἠθικολογία, ἀλλὰ λειτουργοῦσε ἀποτρεπτικὰ γιὰ τὴ μίμηση ἀπὸ ἄλλους.

Τὸ κρυφὸ κι ἀνομολόγητο δρᾶμα τῶν γάμων χωρὶς εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅτι ἐφ’ ὅσον τὸ πλησίασμα τοῦ ζευγαριοῦ ἀποσκοπεῖ μόνο στὴ σαρκικὴ ἡδονή, τότε πρέπει ἡ διάθεση καὶ ἡ σκέψη νὰ γυρίζει μόνο γύρω ἀπ’ αὐτό. Ἔτσι ὁ καθένας αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ βρίσκεται σὲ διαρκῆ ἐρωτικὴ διέγερση. Αὐτὸ ἐκτὸς τοῦ ὅτι κουράζει ψυχικὰ καὶ σωματικὰ τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ἀφαιρεῖ καὶ ἕνα ἀνάλογο μικρὸ ἢ μεγάλο μέρος τῆς ἡδονῆς κατὰ τὴ σαρκικὴ ἐπαφή. Καὶ τότε πέφτει τὸ ἐξωτικὸ ὄνειρο σὲ ῥουτίνα. Καὶ νὰ σκεφτεῖ πόσον ἀγῶνα καὶ πόσες θυσίες ἔκαναν οἱ ἄνθρωποι, γιὰ νὰ στεργιόσουν αὐτὸν τὸ δεσμό! Οἱ πιὸ ἀνώριμοι καταλήγουν στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ ἡδονὴ ζωηρεύει ἀπὸ τὸ αἴσθημα τῆς ἁμαρτίας, ἐπειδὴ αὐτὸ ἦταν τὸ ἀρχικὸ αἴσθημα· νομίζουν ὅτι ὅσο ὑποτάσσονται σ’ ἕνα νόμιμο τρόπο, τόσο ἀτονεῖ τὸ ἐρωτικὸ αἴσθημα. Δὲν ὑποπτεύονται ἢ δὲν ἀξιολογοῦν ὅτι τὸ πρῶτο αἴσθημα τῆς ἐρωτικῆς σχέσης ἦταν ἡ αἴσθηση τῆς ἁμαρτίας ποὺ τὴ συνόδευε καὶ ὅτι χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουν ἀπολάμβαναν τὴν ἴδια τὴ γεύση τῆς ἁμαρτίας. Κι ὅσο ἡ σχέση γίνεται πιὸ νόμιμη καὶ ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὴν κοινωνία, τόσο πιὸ ἄχρωμη γίνεται.Κι αὐτὸ θεωροῦν ὡς αἰτία τῶν πολλῶν διαλύσεων, ποὺ γίνονται σ’ αὐτὴ τὴ φάση τῆς ζωῆς του ζευγαριοῦ. Ἡ αἰτία εἶναι ὅμως ποὺ βάζουν στόχο τὴν ἴδια τὴν ἐπιδίωξη τῆς ἁμαρτίας.Χαριτωμένη ἡ σχέση τοῦ ζευγαριοῦ ποὺ μὲ ἀγάπη ἀφοσιώνεται στὰ ἔργα τῆς οἰκογένειας καὶ τοῦ ἐπαγγέλματος κι ἀφίνουν τὴν ἐρωτικὴ διάθεση νὰ κοιμᾶται ὡς τὴν ὥρα τῆς κοινῆς ἀνάπαυσης καὶ τότε ἡ εὐχαρίστηση εἶναι γεμάτη. Εἶναι ζυγιασμένη καὶ συνδυασμένη με τὴν ψυχικὴ καὶ μὲ τὴ σωματικὴ ἐπαφὴ συγχρόνως. Τότε ὅλα εἶναι ἐξευγενισμένα σ’ αὐτὴ τὴ σχέση. Τότε μποροῦν νὰ ὀνειρευτοῦν οἱ δυό τους καὶ τὰ παιδιά τους, ποὺ ἔρχονται καὶ τὶς θυσίες, ποὺ εἶναι ἔτοιμοι νὰ κάνουν ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον καὶ τὰ κοινὰ ἰδανικὰ, ποὺ τοὺς ἑνώνουν. Αυτὸς εἶναι ὁ ἔρωτας του χριστιανικοῦ ζευγαριοῦ, ποὺ δὲν φοβᾶται χωρισμοὺς καὶ διαζύγια.

Δὲν φτάνει ὅμως κανεὶς σ’ αὐτὴ τὴν ἁρμονικὴ σχέση τοῦ Χριστιανικοῦ γάμου μόνο μὲ σκέψη καὶ θέληση. Ὁ σωστὸς βίος εἶναι μιὰ ἐκστρατεία. Οἱ νεοσύλλεκτοι χρειάζονται ἄσκηση. Ἡ ζωὴ τοῦ ζευγαριοῦ εἶναι μιὰ διαρκὴς ἄσκηση στὶς ἀρετὲς τῆς ζωῆς. Πρέπει νὰ ξέρουν ὅτι ἡ ὑπέροχη σχέση τους εἶναι διαρκῶς στὸ στόχαστρο τῶν ὅπλων τοῦ διαβόλου. Τὰ σκάνδαλα εἶναι συνεχόμενα καὶ ἀποσκοποῦν στὴν καταβαράθρωση τῆς καθαρότητας τῆς ψυχῆς, τῆς πλούσιας ἀγάπης καὶ τῆς ταπείνωσης ποὺ εἶναι σὰν κῆποι μέσα στοὺς ὁποίους μόνο φυτρώνουν κι εὐωδιάζουν τὰ ἄνθη τῆς συζυγικῆς εὐτυχίας.Οἱ ἀρετὲς ἀπὸ τοὺς ἠθικολόγους χαρακτηρίζονται ὡς κατακτήσεις τοῦ ἀνθρώπου. Ἀπὸ μιὰ ἄποψη βέβαια εἶναι κατακτήσεις τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν κατάκτησή τους εἶναι ἡ προσευχή. Ἂν κατορθώναμε τὶς ἀρετές μας μὲ τὴν ἠθική μας δύναμη, ὅπως πιστεύουν οἱ εἰδωλολάτρες, ποιός θὰ μᾶς γλύτωνε ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια; Αὐτὸς εἶναι ὁ πιὸ μεγάλος πειρασμός. Τώρα ὅμως ποὺ θεωροῦμε τὶς ἀρετὲς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, μποροῦμε νἀνέβουμε πολὺ ψηλὰ χωρὶς νὰ χάσουμε τὴν ταπείνωσή μας.

Ὁ σημερινὸς κόσμος πρέπει νὰ ξεπεράσει τὸν πειρασμὸ τοῦ Ὀρθολογισμοῦ, γιὰ νὰ βρεῖ λύσεις στὰ προβλήματά του. Δὲν μπορεῖς νὰ σώσεις τὴν ἑνότητα στὴν οἰκογένεια καὶ σὲ κάθε καλὴ σχέση χωρὶς νὰ ξεκινᾷς ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ τὴν ἑνότητα τοῦ καθενός μας μὲ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλες οἱ προσπάθειες ἔξω ἀπὸ αὐτὰ εἶναι ἁπλὲς ἠθικολογίες. Ὁ κόσμος χωρίζει γιατὶ εἶναι χωρισμένος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ὁ Θεὸς ἐπεμβαίνει θαυματουργικὰ καὶ συντηρεῖ τὴν ἑνότητα τῶν ζευγαριῶν. Κάνει τὰ πρόσωπα νὰ νιώθουν εὐτυχισμένα μὲ τὴν ἑνότητά τους καὶ νὰ αἰσθάνονται εὔκολη κι εὐχάριστη κάθε θυσία γι’ αὐτήν.Ὄχι μόνο τὴν ἀγαπητικὴ ἑνὀτητα τοῦ ζευγαριοῦ σῴζει ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἄσκηση ἀλλὰ καὶ κάθε ἄλλης σχέσης τὴν ἑνότητα. Ὅλη ἡ κτίση δημιουργήθηκε καὶ ὑπάρχει σὲ μιὰ ἀπέραντη ἑνότητα καὶ συλλειτουργία. Ἡ “καταφθαρθεῖσα φύσις τοῦ γένους ἡμῶν” ἔφερε τὴ διάσπαση μέσα στὸν κόσμο καὶ τώρα ὅσο ξαναδένεται ὁ κόσμος μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ὅσο ξαναγαπιοῦνται οἱ ἄνθρωποι, τόσο ξαξασμίγουν τὰ ὄντα, τὰ ἄψυχα καὶ τὰ ἔμψυχα, καὶ ἡ φύση ξαναγυρίζει στὸ “κατὰ φύσιν” της. Τὸ βλέπουμε αὐτὸ στὸ παράδειγμα τῶν ἁγίων μας σὰν τὸν ἅγιο Παΐσιο, τὸν ἅγιο Πορφύριο καὶ ἄλλους, ποὺ μέρωναν τ’ ἀγρίμια, μιλοῦσαν μὲ τὰ πουλιά, ἄκουγαν τὰ λουλούδια, γλύκαιναν μὲ τρυφερότητα τὴ φύση γύρω τους. Κι αὐτὸ γιατὶ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ξανάφερνε στὴν κτίση τὸν Παράδεισο.

Ἔτσι καὶ τὰ παιδιά μας ξαναγυρίζουν στὶς ἐγκαταλελειμμένες οἰκογένειες, ξανασμίγουν τὰ ζευγάρια, συνεννοοῦνται οἱ συνέταιροι, εἰρηνεύουν τὰ ἔθνη, ἡσυχάζουν τὰ συνδικάτα, ὅλα σὲ τέτοιο βαθμό, σὲ ὅσο βαθμὸ ἡ μετάνοια καὶ ἡ προσευχὴ γίνονται ἡ ἀναπνοὴ τῶν ἀνθρώπων. Ὅταν λείψει ἡ ἀνάσα τοῦ “Κύριε ἐλέησον”, τὰ πάντα θὰ χωρίζουν καὶ τὰ ζευγάρια, οἱ οἰκογένειες, οἱ λαοὶ καὶ τὰ ζωντανά, ὅλα θὰ τρώγονται. Κύρι’ ἐλέησον.

Κ.Γανωτής

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ:ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ-ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

Ο Θεός δεν νοιάζεται για τον τόπο. Ζητάει μόνο θερμότητα καρδιάς και αγνότητα ψυχής.

Να, και ο απόστολος Παύλος προσευχήθηκε όχι σε ναό όρθιος ή γονατιστός, αλλά μέσα σε φυλακή πεσμένος ανάσκελα, καθώς τα πόδια του ήταν σφιγμένα στην ξυλοπέδη.

Καρφωμένος πάνω στο σταυρό, με λίγα λόγια κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών (Λουκ. 23:42-43).

Και ο Ιερεμίας μέσα στο λάκκο με τη λάσπη (Ιερ. 45:6) και ο Δανιήλ μέσα στο λάκκο με τα θηρία (Δαν. 6:16) και ο Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του κήτους (Ιων. 2:1-2), όταν προσευχήθηκαν θερμά, απομάκρυναν τις συμφορές, που τους είχαν βρει, και βοηθήθηκαν από το Θεό.

“Και τί θα λέω, όταν προσεύχομαι;», θα με ρωτήσεις. Θα λες ό,τι και η Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με, Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη. «Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο» (Ματθ. 15:22). “Ελέησέ με, Κύριε!», θα παρακαλάς κι εσύ. “Η ψυχή μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Γιατί η αμαρτία είναι μεγάλος δαίμονας. Ο δαιμονισμένος ελεείται, ενώ ο αμαρτωλός αποδοκιμάζεται.

“Ελέησέ με!». Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρωπίας, καθώς, όπου υπάρχει έλεος, εκεί υπάρχουν όλα τα αγαθά. Και όταν βρίσκεσαι έξω από την εκκλησία, φώναζε μυστικά: “Ελέησέ με!».

Φώναζε με τη σκέψη σου, χωρίς να κινείς τα χείλη σου. Γιατί ο Θεός μας ακούει και όταν σωπαίνουμε. Δεν απαιτείται τόσο ο τόπος, όσο ο τρόπος προσευχής. Και στο λουτρό αν είσαι, να προσεύχεσαι.

Όπου κι αν είσαι, να προσεύχεσαι. Όλη η κτίση είναι ναός του Θεού. Εσύ ο ίδιος είσαι ναός του Θεού, και ψάχνεις τόπο για να προσευχηθείς;

 

H ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 

To πρώτο και κύριο που έχουμε να πούμε για την προσευχή είναι ότι όποιος προσεύχεται συνομιλεί με το Θεό.

Τι θα πει να είσαι άνθρωπος και να μιλάς στο Θεό ποιος δεν το ξέρει. Να εκφράσει όμως με λόγια αυτή την τιμή κανείς δεν το μπορεί.

Η προσευχή σε χωρίζει από τα άλογα ζώα και σε ενώνει με τους αγγέλους. Κι ο άνθρωπος που αφιερώνει όλη του τη ζωή με επιμέλεια στις προσευχές και στη λατρεία του Θεού γρήγορα θα μετατεθεί στην πολιτεία των αγγέλων, στη δική τους την τιμή, την ευγένεια , τη σοφία και τη σύνεση.

Τι πιο άγιο, πιο καλό, πιο ευγενικό και γεμάτο σοφία από τους συνομιλητές του Θεού; Αν αυτούς που μιλούν με τους σοφούς τους κάνει η συνεχής συναναστροφή να πάρουν γρήγορα κάτι από τη σοφία τους, τι θα μπορούσαμε να πούμε για κείνους που μιλούν με το Θεό και προσεύχονται; Πόση σοφία, πόση αρετή, και σύνεση και αγνότητα, πόση γλυκύτητα συμπεριφοράς τους γεμίζει η προσευχή και η δέηση;

Νομίζω πως λέει την αλήθεια όποιος πει πως οι προσευχές είναι τα νεύρα της ψυχής. Το σώμα συγκρατείται με τα νεύρα και τρέχει και στέκεται όρθιο και ζωντανό και στέρεο. Αν κάποιος κόψει τα νεύρα, τότε καταστρέφει κάθε ισορροπία του σώματος. Έτσι και οι ψυχές στερεώνονται με τις άγιες προσευχές και στήνονται όρθιες και τρέχουν με ευκολία το δρόμο του Θεού.

Κι αν αποστερήσεις τον εαυτό σου από την προσευχή, είναι σαν να βγάζεις ένα ψάρι από το νερό. Όπως για το ψάρι ζωτικός χώρος είναι το νερό, για σένα ζωτικός χώρος είναι η προσευχή. Όπως το ψάρι γλιστράει στο νερό, έτσι και συ με την προσευχή μπορείς να πετάξεις, να διαπεράσεις τους ουρανούς και να βρεθείς κοντά στο Θεό.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΖΗΝΟΒΙΟΣ ΚΑΙ ΖΗΝΟΒΙΑ

 



Τη μνήμη των Αγίων Ζηνοβίου και Ζηνοβίας, των αδελφών τιμά σήμερα, 30 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Ζηνόβιος και Ζηνοβία έζησαν και μαρτύρησαν την εποχή του Διοκλητιανού. Τα δύο αδέρφια κατάγονταν από τις Αίγες της Κιλικίας και προέρχονταν από οικογένεια πλούσια και ευσεβή.
 Ο Ζηνόβιος ήταν ιατρός και εξασκούσε την επιστήμη του αφιλοκερδώς. Τα δύο αδέρφια ασκούσαν μεγάλο φιλανθρωπικό έργο και αυτό προκάλεσε την οργή των ειδωλολατρών και συγκεκριμένα του ηγεμόνα Λυσία, ο οποίος διέταξε τη σύλληψη του Ζηνόβιου.
Κατά τη διάρκεια της φυλάκισης του προσήλθε οικειοθελώς στις αρχές και η αδερφή του η Ζηνοβία με την επιθυμία να συμμαρτυρήσει με τον αδελφό της. Και οι δύο θανατώθηκαν με αποκεφαλισμό κατόπιν βασανιστηρίων το 285 μ.Χ.
Σημείωση: Κατ, άλλη εκδοχή ο Ζηνόβιος μαρτύρησε επί Διοκλητιανού.  Γεννήθηκε από γονείς ευσεβείς τον Ζηνόδοτο και τη Θέκλα, και πως, όταν μεγάλωσε έγινε επίσκοπος Αιγών, επιτελώντας πολλά θαύματα.
Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείοι αυτάδελφοι ομονοούντες καλώς, Ζηνόβιε ένδοξε και Ζηνοβία σεμνή, συμφώνως αθλήσατε όθεν και των στεφανών των αφθάρτων τυχόντες, δόξης ακαταλύτου ηξιώθητε, άμα εκλάμποντες τοις εν κόσμω χάριν ιάσεων.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2020

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ!

 




Το δέος, το πρότυπο, το μέλλον, το θάρρος, ο θαυμασμός, ο ήρωας, η αγάπη, η συγκίνηση, η περηφάνεια, η χαρά, η ελπίδα, η πατρίδα...

ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ:Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΜΑΡΤΗΣΕ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ

 

 Μια άλλη φορά άκουγα στην εκκλησία την ανάγνωση των προφητειών του Ησαΐα, και στις λέξεις «Λούσασθε και καθαροί γίνεσθε» (Ησ. α’ 16) σκέφτηκα: «Μήπως η Παναγία αμάρτησε ποτέ, έστω και με το λογισμό;». Και, ω του θαύματος!

Μέσα στην καρδιά μου μια φωνή ενωμένη με την προσευχή πρόφερε ρητώς: «Η Θεοτόκος ποτέ δεν αμάρτησε, ούτε καν με την σκέψη». Έτσι το Άγιο Πνεύμα μαρτυρούσε στην καρδιά μου για την αγνότητά Της.

Εν τούτοις κατά τον επίγειο βίο Της δεν είχε ακόμα την πληρότητα της γνώσεως και υπέπεσε σ’ ορισμένα αναμάρτητα λάθη ατέλειας. Αυτό φαίνεται από το Ευαγγέλιο· όταν επέστρεφε από την Ιερουσαλήμ, δεν ήξερε που είναι ο Υιός Της και Τον αναζητούσε τρεις μέρες με τον Ιωσήφ ( Λουκ. β ‘ 44-46).

Η ψυχή μου γεμίζει από φόβο και τρόμο, όταν αναλογίζομαι τη δόξα της Θεομήτορος.

Είναι ενδεής ο νους μου και φτωχή κι αδύναμη η καρδιά μου, αλλά η ψυχή μου χαίρεται και παρασύρομαι στο να γράψω έστω και λίγα λόγια γι’ Αυτήν.

Η ψυχή μου φοβάται να το αποτολμήσει, αλλά η αγάπη με πιέζει να μην κρύψω τις ευεργεσίες της ευσπλαχνίας Της.

Η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στη Γραφή ούτε τις σκέψεις Της ούτε την αγάπη Της για τον Υιό και Θεό Της ούτε τις θλίψεις της ψυχής Της, κατά την ώρα της σταυρώσεως, γιατί ούτε και τότε θα μπορούσαμε να τα συλλάβουμε. Η αγάπη Της για το Θεό ήταν ισχυρότερη και φλογερότερη από την αγάπη των Χερουβείμ και των Σεραφείμ κι όλες οι Δυνάμεις των Αγγέλων και Αρχαγγέλων εκπλήσσονται μ’ Αυτήν.

Παρ’ όλο όμως που η ζωή της Θεοτόκου σκεπαζόταν, θα λέγαμε, από την αγία σιγή, ο Κύριος όμως φανέρωσε στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας πως η Παναγία μας αγκαλιάζει με την αγάπη Της όλο τον κόσμο και βλέπει με το Άγιο Πνεύμα όλους τους λαούς της γης και, όπως και ο Υιός Της, έτσι κι Εκείνη σπλαγχνίζεται και ελεεί τους πάντες.

Ω, και να γνωρίζαμε πόσο αγαπά η Παναγία όλους, όσους τηρούν τις εντολές του Χριστού, και πόσο λυπάται και στενοχωριέται για κείνους που δεν μετανοούν! Αυτό το δοκίμασα με την πείρα μου.

Δεν ψεύδομαι, λέω την αλήθεια ενώπιον του Θεού, πως γνωρίζω πνευματικά την Άχραντη Παρθένο. Δεν Την είδα, αλλά το Άγιο Πνεύμα μου έδωσε να γνωρίσω Αυτήν και την αγάπη Της για μας. Χωρίς την ευσπλαχνία Της η ψυχή θα είχε χαθεί από πολύν καιρό. Εκείνη όμως ευδόκησε να μ’ επισκεφθεί και να με νουθετήσει, για να μην αμαρτάνω. Μου είπε: «Δεν μ’ αρέσει να βλέπω τα έργα σου». Τα λόγια Της ήταν ευχάριστα, ήρεμα, με πραότητα και συγκίνησαν την ψυχή. Πέρασαν πάνω από σαράντα χρόνια, μα η ψυχή μου δεν μπορεί να λησμονήσει εκείνη τη γλυκειά φωνή και δεν ξέρω πως να ευχαριστήσω την αγαθή και σπλαγχνική Μητέρα του Θεού.

Αληθινά, Αυτή είναι η βοήθειά μας ενώπιον του Θεού και μόνο τ’ όνομά Της χαροποιεί την ψυχή. Αλλά κι όλος ο ουρανός κι όλη η γη χαίρονται με την αγάπη Της.

Αξιοθαύμαστο κι ακατανόητο πράγμα. Ζει στους ουρανούς και βλέπει αδιάκοπα την δόξα του Θεού, αλλά δεν λησμονεί κι εμάς τους φτωχούς κι αγκαλιάζει με την ευσπλαχνία Της όλη τη γη κι όλους τους λαούς.

Κι Αυτή την Άχραντη Μητέρα Του ο Κύριος την έδωσε σ’ εμάς. Αυτή είναι η χαρά και η ελπίδα μας. Αυτή είναι η πνευματική μας Μητέρα και βρίσκεται κοντά μας κατά τη φύση σαν άνθρωπος και κάθε χριστιανική ψυχή ελκύεται από την αγάπη προς Αυτήν.

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ

 

Άγιος Παΐσιος

Όταν δύο βόδια είναι στον ζυγό και το ένα είναι λίγο αδύνατο ή τεμπέλικο, τότε το άλλο βάζει περισσότερη δύναμη και τραβάει σβαρνίζει κατά κάποιον τρόπο και το άλλο…

Σκέψου μια μητέρα να έχει τέσσερα παιδιά και το ένα να είναι καθυστερημένο, το άλλο να έχει ψυχοπάθεια, το άλλο μεσογειακή αναιμία, το άλλο να γυρνάει τα μεσάνυχτα. Και με τον σύζυγο, ανάλογα με το τι άνθρωπος είναι, να έχει ή καημένη άλλα βάσανα…

Και καλά, μερικές γυναίκες έχουν αμαρτίες και εξοφλούν έτσι, αλλά είναι και άλλες που δεν έχουν αμαρτίες. Αυτές έχουν καθαρό μισθό από την ταλαιπωρία που περνούν.

Γνωρίζω μια μάνα που ήταν ένα αγγελούδι, πολύ καλή ψυχή, το πιο καλό, το πιο ήσυχο παιδί από την οικογένεια. Και σε τι στραβόξυλο έπεσε!

Πώς ξεγελάστηκαν οι δικοί της! Παντρεύτηκε έναν μέθυσο, που από μικρός ήταν αλητάκι.

Ο πατέρας του μεθούσε και πήρε και αυτός την ίδια συνήθεια. Να ξενοδουλεύει ή καημένη, να σκοτώνεται στην δουλειά, και εκείνος να την δέρνει και να την απειλή με το μαχαίρι.

Πόσες φορές της λέει: «Θα σε σφάξω»! Και να φοβάται μην την σφάξει! Μαρτύριο περνάει! Έχει και τέσσερα παιδιά.

Οι δικοί της έφθασαν σε σημείο να της λένε να τον χωρίσει, αλλά εκείνη τους απαντάει: «Λέω να κάνω ακόμη υπομονή», και κάνει υπομονή.

Το καταλαβαίνετε; Ούτε Γεροντικά διάβασε ούτε Συναξάρια, και όμως κάνει υπομονή.

«Καλά, της είπα μια φορά, τα παιδιά δεν επεμβαίνουν;».

«Ακόμη είναι δεκαπέντε-δεκαέξι χρονών, μου είπε. Ας πάνε στρατιώτες, και μετά θα τον περιλάβουν!».

Δηλαδή, μέχρι να πάνε στρατιώτες τα παιδιά, να τρώει ξύλο!

ΚΑΘΕ ΣΤΑΣΗ ΔΗΛΩΝΕΙ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ...(ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ Α΄ΜΕΡΟΣ)

 


Το σώμα μας είναι η γη πάνω στην οποία ανθίζει το πνεύμα μας. Κάθε σωματική στάση περιγράφει μια κατάσταση. Κάντε το πολύ απλό, σηκώστε το κεφάλι σας ψηλά, να κοιτάει τον ουρανό και προσπαθήστε να κλάψετε. Σχεδόν αδύνατο. Τώρα αντιστρέψτε το, κοιτάξτε χαμηλά την γη, με κατεβασμένο κεφάλι και προσπαθήστε να χαρείτε. Δύσκολο και πάλι. Διότι κάθε σωματική στάση δηλώνει μια ψυχική κατάσταση.
Δες τους ώμους σου πως είναι, η πλάτη ή το στέρνο σου, η μέση ή τα πόδια σου, όλα δηλώνουν μια κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ψυχή σου. Το σώμα μιλάει, ακούει, κοινωνεί και συμπορεύεται με την ψυχή.
Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο οπου οι ησυχαστές πατέρες της νηπτικής παραδόσεως αναφέρονται στην σωματικότητα της προσευχής. Δηλαδή το σώμα μετέχει στην διαδικασία της κοινωνίας μετα του Θεού. Ξέρουν καλά οι ασκητές της ερήμου, εκείνοι που κατέβηκαν βαθιά μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση, ότι η στάση που θα πάρει το σώμα μας οδηγεί σε μια κατάσταση τον νου μας.
Πολλοί ρωτάνε μα γιατί στην προσευχή πρέπει να είμαστε ακίνητοι ή να λαμβάνουμε μια στάση. Διότι δηλώνουμε σωματικά που θέλουμε να πάμε. Δηλαδή σε τι κατάσταση ζητάμε να βρεθεί ο νους μας. Σταματάμε την κίνηση του σώματος γιατί με αυτόν τον τρόπο στέλνουμε το μήνυμα στο νου να παύσει την πολυλογία του. Να σταματήσει να κινείται όπως σταμάτησε και το κορμί μας. Σκύβουμε τους ώμους μας, κοιτάμε μέσα στην καρδιά μας, ώστε να εισέλθουμε βαθύτερα μέσα στο πνεύμα μας. Κάνουμε μετάνοιες για να εκφράσουμε την αλλαγή που θέλουμε να πετύχουμε στην ζωή μας. Το σώμα μετέχει στην λατρεία του Θεού, μετέχει στην αλλαγή του νου, της καρδιάς.
Κλείνουμε τα μάτια δηλώνοντας στο νου μας, ότι δεν χρειαζόμαστε την διάσπαση και διάχυση, αλλά την κατάδυση εντός της ύπαρξης. Όχι έξω από αυτήν μέσα μας πρέπει να κατέβουμε. «Σπούδασον να εισέλθης εντός του ταμείου της καρδίας σου και θέλεις ιδή το ταμείον το ουράνιον. Διότι ένα είναι και τα δύο και δια μιας εισόδου συγχρόνως βλέπονται• επειδή η κλίμαξ εκείνη της Βασιλείας είναι εντός σου κεκρυμμένη» (Άγιος Ισαακ Σύρος, Λογος Λ´).
Δεν χρειάζεται να μετακινηθώ για να βρω αυτό που ζητάω, το πνεύμα του Θεού είναι εδώ, μέσα μου. Δεν χρειάζεται μετακίνηση αλλά κατάδυση από νου στην καρδιά. Η φύση μου είναι γεμάτη Θεό. Με την βάπτιση ο Χριστός είναι σε ολάκερη την ψυχή και το κορμί μου. Σε κάθε κύτταρο μου, σε κάθε φτερούγισμα της ψυχής μου.
Είμαι πλασμένος «κατ΄εικόνα και καθ' ομοίωσιν» δική Του και κανένας διάβολος ή αμαρτία δε μπορεί αυτό να το καταστρέψει. Αλίμονο εάν το κακό μπορούσε να με χωρίσει οριστικά από τον Θεό. Τότε θα του δίναμε τεράστια δύναμη απέναντι στην δημιουργία του Θεού. Χωρίζομαι απ τον Θεό μονάχα εάν τον θέλω εγώ. Η κόλαση είναι αυτοεξορία και όχι τιμωρία.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς έλεγε ότι στην προσευχή ο ησυχαστής μαζεύει τον όλον άνθρωπο μέσα στο σώμα του. Η προσευχή ενώνει τον άνθρωπο. Ο Χριστός είναι το Αρχέτυπο μας. Η αιτία και ο σκοπός της δημιουργίας μας, οπότε όταν τον επικαλούμαστε συναντάμε την αληθινή φύση μας, αυτό για το οποίο πλαστήκαμε και εκεί που οδεύουμε να πάμε.

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ:Ο ΧΡΙΣΤΟΣ "ΧΟΝΤΡΕΣ" ΨΥΧΕΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ

 


 Όλο το μυστικό είναι η προσευχή, το δόσιμο, η αγάπη στον Χριστό. Η μοναχική ζωή είναι ζωή χαρισάμενη.

Μεγάλο πράγμα η υπακοή. Είναι το μυστήριο της πνευματικής ζωής. Υπακοή με χαρά, με ευχαρίστηση. Αυτή η υπακοή συγκινεί τον Θεό.

Με την υπακοή αλλάζεις σ’ όλα. Γίνεσαι γρήγορος, έξυπνος. Ο Χριστός μου έδωσε την Χάρη να κάνω υπακοή. Ό,τι έχω, απ’ την υπακοή το έχω.

Ο Γέροντας παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο στην ζωή μας. Όταν ζήτε μαζί μ’ έναν άγιο Γέροντα, αγιοποιείσθε κι εσείς. Παίρνετε κάτι απ’ τις άγιες συνήθειές του, απ’ τα λόγια του, την σιωπή του, την προσευχή του.

Αν δεν έχης υπακοή, δεν έχεις την Χάρη του Θεού. Η έλλειψη υπακοής οφείλεται στον εγωισμό και την φιλαυτία. Στην ταπείνωση και την υπακοή βρίσκει ο άνθρωπος την αληθινή ελευθερία.

Ν’ αγαπήσετε την μελέτη. Εγώ όσο ακούω το Ψαλτήρι και τους Κανόνες, τόσο δεν τα χορταίνω. Να διαβάζετε καθαρά, μία-μία τις λέξεις. Να τις λέτε και να τις ακούτε κιόλας, αυτό πολύ βοηθάει. Κι όπου βλέπετε και υπάρχει πολλή ουσία, να το ξαναδιαβάζετε για να το καταλάβετε καλύτερα.

Οι Ακολουθίες είναι μεγάλη υπόθεση. Όσο μπορεί κανείς να φεύγη από τον τύπο και να κοιτάζη την ουσία. Δηλαδή να το θέλη, να ευχαριστήται με την προσευχή, με την συνομιλία μετά του Θεού. Την ακολουθία της θείας Μεταλήψεως όταν την διαβάση και ο πιο αμαρτωλός, αγιάζεται.

Να επιδιώκετε την κούραση την σωματική. Κι όταν λέμε κόπο, εννοούμε και την προσευχή της νύχτας. Πολύ ωφελεί να σηκώνεστε την νύχτα για προσευχή. Ω, τι γίνεται στο Άγιον Όρος τη νύχτα! Ευωδία, λιβάνι, άγγελοι, προσευχές. Οι άγγελοι παίρνουν τις προσευχές των Αγίων και τις πηγαίνουν στον Θεό. Μυστήριο!

Όταν ο σωματικός κόπος –μετάνοιες, αγρυπνίες, θυσίες– γίνεται με αγάπη, με έρωτα, τότε δεν βλάπτει το σώμα.

Να μην λυπάσθε το σώμα. Να το παιδεύετε. Πρέπει να κάνετε θυσία, άσκηση. Άσκηση πνευματική και σωματική. Χωρίς άσκηση δεν γίνεται τίποτα. Εγώ μικρός έκανα τρεις χιλιάδες μετάνοιες την ημέρα και δεν κουραζόμουνα, ήμουνα πολύ σκληραγωγημένος. Παίδευα τον εαυτό μου, περιφρονούσα τον κόπο.

Όταν βρίσκωμαι σε τόπους όπου έζησαν Άγιοι, πριν προλάβω να προσευχηθώ, αμέσως ο αγιασμένος τόπος μ’ ανεβάζει στα ουράνια· όπως για παράδειγμα η Πάτμος, το Άγιον Όρος, η Νταού Πεντέλης….

Η αγάπη για τον Χριστό κάνει κόπο … για τον Αγαπημένο!

Ας ριχθούμε στην αγκαλιά του Χριστού. Όταν έλθη ο Χριστός, κερδίσαμε το παν!

Ο Χριστός «χοντρές» ψυχές δεν θέλει κοντά Του. Η ψυχή πρέπει να γίνη άξια του Χριστού. Η μετάνοια η αληθινή θα φέρη τον αγιασμό.

Ο Χριστός είναι ευγενής. Δεν θέλει να εκβιάση την ελευθερία που ο ίδιος μας έχει δώσει. Στέκει έξω απ’ την θύρα της ψυχής μας και χτυπάει απαλά. Αν Του ανοίξουμε, θα έλθη μέσα μας και θα μας δώση τα πάντα.

Όπως Εκείνος κρούει με ευγένεια την πόρτα της ψυχής μας, έτσι κι εμείς να ζητάμε ευγενικά αυτό που επιθυμούμε και, αν ο Κύριος δεν απαντάη, να σταματάμε να το ζητάμε. Όταν ο Θεός δεν μας δίδη κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει τον λόγο Του. Στον Θεό να προσευχώμαστε απλά και απαλά.

Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η ΡΩΜΑΙΑ

 



Τη μνήμη της Οσίας Αναστασίας της Ρωμαίας τιμά σήμερα, 29 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Η Οσία Αναστασία έζησε στα χρόνια του Δεκίου (κατ’ άλλους του Διοκλητιανού) και Bαλλεριανού και καταγόταν από τη Ρώμη. Όταν πέθαναν οι πλούσιοι γονείς της, διαμοίρασε την περιουσία που κληρονόμησε στους φτωχούς και αποσύρθηκε σε μοναστήρι.
Όταν τη συνέλαβε ο ηγεμόνας Πρόβος (περί το 256 μ.Χ.), υπενθύμισε στην Αναστασία την ανθηρή νεότητα της, για την οποία θα έπρεπε να αρνηθεί το Χριστό.
Τότε, δυναμική υπήρξε η απάντηση της Αναστασίας: «Εγώ, είπε, μία ωραιότητα και νεότητα γνωρίζω, εκείνη που δίνει ο Χριστός στις πιστές και γενναίες ψυχές, που προτιμούν γι’ Αυτόν το θάνατο αντί άλλων εγκόσμιων αγαθών, όταν αυτά προτείνονται για την προδοσία του Θεού τους. Πλούτη είχα άφθονα.
Δεν τα θέλησα. Αλλά το Χριστό μου τον θέλω και απ’ Αυτόν καμία δύναμη δε θα μπορέσει να με χωρίσει. Αν αμφιβάλλεις, δοκίμασε».
Εξαγριωμένος από την απάντηση ο Πρόβος, τη μαστίγωσε στο πρόσωπο και την άπλωσε σε αναμμένα κάρβουνα. Έπειτα, την κρέμασε και της έσκισε το σώμα. Μετά έκοψε τους μαστούς της, ξερίζωσε τα νύχια της και τελικά την αποκεφάλισε. Έτσι, η Αναστασία πήρε τον αμαράντινο στέφανο του μαρτυρίου.
Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε
Ασκήσει εκλάμψασα ώσπερ παρθένος σεμνή αθλήσεως αίμασι την της αγνείας στολήν ενθέως εφοίνιξας όθεν, Αναστασία, ως οσία και μάρτυς, χάριτας ιαμάτων αποστράπτεις εν κόσμω πρεσβεύουσα τω Σωτήρι υπέρ των ψυχών ημών.

Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2020

ΤΟ ΜΟΝΟΝ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ ΕΞΑΛΕΙΠΤΡΟΝ


agia skepi

Του Σεβ. Μητροπολίτου Καστορίας Σεραφείμ, Υπερτίμου και Εξάρχου Άνω Μακεδονίας


Στρέφουμε και πάλι σήμερα τη σκέψη μας, μα πολύ περισσότερο την καρδιά μας, στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Για εμάς τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, η Παναγία είναι «των θλιβομένων η χαρά, των αδικουμένων η προστάτις, των πενομένων η τροφή, και η βακτηρία των τυφλών».

Είναι «των ασθενούντων η επίσκεψις, των καταπονουμένων η σκέψη και η αντίληψις, αλλά και των ορφανών η βοηθός». Οι πρεσβείες της καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα της ζωής των ανθρώπων.

Φέροντας η Παρθένος το ωμοφόριό της, προστατεύει το ανθρώπινο γένος και το καλύπτει με τη μητρική της προστασία.

Γι’ αυτό κι εμείς καταφεύγουμε στις πρεσβείες της Παναγίας, για να απαλλαγούμε από τους σωματικούς πειρασμούς, τους κινδύνους και τις δοκιμασίες, τις δυσχέρειες στην οικογενειακή μας ζωή και τις αποτυχίες στην καθημερινότητά μας, κυρίως όμως, για να ζητήσουμε από αυτήν τη θεραπεία της ψυχής και του σώματος κατά τις στιγμές της ασθενείας μας.

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, σήμερα, σε αυτήν τη θεομητορική εορτή της Αγίας Σκέπης, που μας μεταφέρει στη Βασιλεύουσα Πόλη, στην Κωνσταντινούπολη, την κατ’ εξοχήν πόλη της Παναγίας, σε αυτήν την εορτή που μας θυμίζει την ιδιαίτερη προστασία της Παναγίας προς το Γένος μας, να μεταφέρω στην αγάπη σας έναν φοβερό λόγο του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού που αναφέρεται στην προστασία και την ακοίμητη πρεσβεία της Θεοτόκου. Την ονομάζει, λοιπόν, «εξάλειπτρον της λύπης».

«Χαίρε, το μόνον της λύπης εξάλειπτρον».

Α. Εξάλειπτρον της λύπης η Παναγία.

Εξαλείφει την κατάρα της Προμήτορος Εύας, εξαιτίας της παρακοής της στον Παράδεισο της τρυφής. Τα δάκρυά της προετοιμάζουν τον δρόμο της επιστροφής και προαναγγέλουν τη νίκη κατά του θανάτου και της φθοράς. «Από τα δάκρυα αυτά, ο Θεός έφτιαξε τη δεύτερη Εύα, την Παρθένο Μαρία. Τη μετάνοια της Εύας την υλοποίησε σε πρόσωπο, στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Χωρίς τα δάκρυα της Εύας δεν θα υπήρχε η Θεοτόκος, γιατί τα δάκρυα της Εύας πότισαν τα σπέρματα που γέννησαν τη Θεομήτορα».

Έτσι, η Παναγία έγινε από τότε η πηγή της χαράς για την ανθρωπότητα. Έγινε η νοητή πηγή της Μερράς, της περιοχής αυτής όπου στάθμευσαν οι Ισραηλίτες κατά την πορεία τους προς την Χαναάν, εκεί που τα πικρά νερά μεταβλήθηκαν σε γλυκύτατα ύδατα. Από εκεί τα πικρά δάκρυα της ανθρωπότητας έγιναν γλυκύτατη πηγή χαράς. Έτσι, στο πρόσωπο της Κεχαριτωμένης Μαρίας που έφερε την πηγή της χαράς που είναι ο Χριστός, στέρεψαν τα δάκρυα της πρώτης Εύας και άνθισε το χαμόγελο της γλυκιάς ελπίδος για την αιώνια ζωή.

«Η Παναγία είναι η επανόρθωση της Προμήτορος Εύας που έπεσε, διότι έδειξε την πραγματική ωραιότητα της ανθρώπινης φύσεως με την υπακοή της και την καθολική παρθενία της, η οποία είναι το κάλλος της ανθρώπινης φύσεως που έχασε η Εύα με την αμαρτία της παρακοής». Γι’ αυτό ψάλλουμε την ημέρα των Χριστουγέννων : «Σήμερα λύθηκε ο χρόνιος δεσμός της καταδίκης του Αδάμ, ο Παράδεισος μας ανοίχτηκε, ο διάβολος καταργήθηκε… η γυναίκα που προξένησε τον θάνατο σε κάθε σάρκα, αυτή που υπήρξε της αμαρτίας το όργανο, έγινε απαρχή της σωτηρίας σε όλο τον κόσμο δια της Θεοτόκου».

Γι’ αυτό την μακαρίζουν οι γενεές των ανθρώπων. Γι’ αυτό την τιμούμε και τη μακαρίζουμε κι εμείς, μαζί με τις αγγελικές δυνάμεις και τα τάγματα των αγίων, διότι «μας ελευθέρωσε από την ποινή της παράβασης». Ακόμη, γεμάτος θαυμασμό, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός θα συμπληρώσει χαρακτηριστικά : «Εσύ πήρες ύπαρξη από τη σάρκα μας και αντίδωρο ευδαιμονίας μας χάρισες. Τις λύπες κατήργησες, τα σάββανα του θανάτου έσκισες που μας τύλιγαν, την πρώτη κατοικία για εμάς την απεκατέστησες. Εμείς κλείσαμε τον Παράδεισο, συ τον δρόμο προς το δένδρο της ζωής μας άνοιξες πλατιά. Εξαιτίας μας προέκυψαν τα θλιβερά… Χάρη σε εσένα όμως, από τα θλιβερά μας ήρθαν τα καλύτερα».

Β. Εξάλειπτρον της λύπης η Παναγία.

Η θαυματουργική της παρουσία διαπιστώνεται περίτρανα σε περιπτώσεις σωματικών κινδύνων. Όταν ασθενούμε, όταν κινδυνεύουμε, όταν βρισκόμαστε σε δύσκολες καταστάσεις και αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και η ζωή μας βρίσκεται κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη κάποιου άμεσου και απροσδόκητου κινδύνου, τότε καταφεύγουμε με εμπιστοσύνη στο πανάγιο πρόσωπό της και ο πρώτος λόγος που βγαίνει από τα χείλη μας είναι το όνομά της : «Παναγία μου, σώσε με την ώρα αυτή. Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει ημίν».

Αυτό, άλλωστε, μαρτυρούν οι αναρίθμητες περιπτώσεις θαυματουργικής σωτηρίας διαφόρων προσώπων. Αυτό φανερώνουν τα πολλά ονόματα, τα οποία εμείς οι άνθρωποι δίνουμε στην κεχαριτωμένη Θεοτόκο : Γοργοϋπήκοο και Ελεούσα, Γιάτρισσα και Παραμυθία, Φοβερά Προστασία, Διασώζουσα και Ευεργέτιδα, Επακούουσα και Πονολύτρα, Οικονόμισσα και Πορταϊτισσα, Τριχερούσα και Γερόντισσα, όπως την ονομάζουν στο Άγιον Όρος. Κι όταν η επιστήμη και τα φάρμακα επιστρατεύονται για την υπερνίκηση μίας ασθενείας, όπως ακριβώς γίνεται στην περίπτωση της επιδημίας αυτής που μαστίζει την πατρίδα μας, τότε καταφεύγουμε στην Παναγία για να μας χαρίσει το ισχυρότερο φάρμακο, που είναι η χάρη του Θεού, η οποία θεραπεύει τα ασθενή και αναπληρώνει τα ελλείποντα. Γι’ αυτό και, μαζί με τον ιερό υμνογράφο, της λέμε : «των ιαμάτων το δαψιλές επιχέεις, τοις πιστώς υμνούσι σε Παρθένε».

Δυστυχώς, δεν έχουμε καταλάβει το νόημα αυτής της πανδημίας, που δεν είναι άλλο από την επιστροφή μας στον Θεό, την εκζήτηση του θείου ελέους και την προστασία της Παναγίας. Άλλωστε, η πατρίδα μας έζησε χειρότερες καταστάσεις χωρίς φάρμακα και γιατρούς, με μόνη βοηθό την Παναγία και τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας, πολύ δε περισσότερο το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι υποτιμούμε την επιστήμη, αλλά και δεν την τοποθετούμε πάνω από το θέλημα του Θεού. Γιατί «όπου Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις».

Μία τέτοια θαυμαστή παρουσία της Παναγίας, όπως και τόσες άλλες, στην Κωνσταντινούπολη με τους Αβάρους και τους πάσης φύσεως εχθρούς, στον καιρό της δουλείας, στον Μακεδονικό Αγώνα και στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912, ζήσαμε και στην εποποιία του 1940, όπου φάνηκε για μία ακόμη φορά το ήρεμο θάρρος του μικρού λαού όταν αγωνίζεται απέναντι στους ισχυρούς της γης.

Όπως μαρτυρούν οι στρατιώτες μας στα χιονισμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου, την έβλεπαν με τα μάτια τους, ένοιωθαν την προστασία της, βίωναν τη σκέπη και τη βοήθειά της. Η Παναγία σκέπαζε τους στρατιώτες μας στο μέτωπο, σκούπιζε τα δάκρυα των πεινασμένων, των αμέτρητων ορφανών και των χηρών, δάκρυζε και αυτή στον πόνο των μητέρων που έχαναν τα παιδιά τους. Ζούσε, σαν μάνα που ήταν, το δράμα του λαού μας τις δύσκολες εκείνες ημέρες.

Είναι χαρακτηριστικός στο σημείο αυτό ο ιερός υμνογράφος της Εκκλησίας : «Σκέπη πέφηνας, και σωτηρία, και αντίληψις, και προστασία, των Ορθοδόξων Ελλήνων Πανύμνητε· όθεν την Σκέπην την σην μεγαλύνομεν, και την θερμήν προστασίαν κηρύττομεν».

Οκτώβριος 2020. Τίποτα δεν μας θυμίζει ο μήνας αυτός, ο μήνας του Αγίου Δημητρίου του Θεσσαλονικέως, από τα προηγούμενα χρόνια, εξαιτίας της λοιμικής αυτής ασθενείας.

Άδειοι οι ναοί μας από την παρουσία σας. Δεν θα έχουμε φέτος τις καθιερωμένες παρελάσεις, ούτε τις αποδόσεις τιμών σ’ εκείνους που στάθηκαν αντιμέτωποι με τις ταξιαρχίες των τότε εχθρών μας και σήμερα φίλων μας. Θέλω να πιστεύω ότι θα συνεχίσουμε σαν λαός να θυμόμαστε τις χρυσές αυτές σελίδες της ιστορίας μας για να μην εξαφανιστούμε από τον χάρτη της γης. Γιατί, ένας λαός που ξεχνάει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να πεθάνει.

80 χρόνια ελευθερίας!

80 χρόνια από το ηρωικό έπος του 1940!

Μήνας ευγνωμοσύνης, αλλά συγχρόνως και αυτοσυνειδησίας για όσα δεν πράξαμε, για όσα προδώσαμε η περιφρονήσαμε. Καιρός να οδηγηθούμε από την εθνική αμνησία που μας διακατέχει, στην αναγνώριση των εσφαλμένων μας. Καιρός να αντισταθούμε στην ηττοπάθεια, να σταθούμε στα πόδια μας και να κοιτάξουμε κατάματα αυτούς που έπεσαν στα πεδία των μαχών και μας άφησαν ως πολύτιμη παρακαταθήκη το «νυν υπέρ πάντων αγών».

Η Υπέρμαχος Στρατηγός, η μεγάλη μητέρα μας, η Θεοτόκος, θα μας στηρίξει και τώρα όπως και πάντοτε και θα παρακαλέσει τον Υιό και Θεό της, αρκεί να το πιστεύουμε και να το θελήσουμε για να μας χαρίσει και πάλι την ευλογία και τη χάρη Του που τόσο έχουμε ανάγκη, προκειμένου να ξανανθίσει η ελπίδα και το χαμόγελο στις ψυχές του ταλαιπωρημένου λαού μας.

Αυτή και πάλι θα μας σκεπάσει τις δύσκολες αυτές ώρες, θα μας απαλλάξει από τη φοβερή αυτή ασθένεια, αρκεί να το πιστέψουμε. Αυτή, ακόμη, θα περιφρουρήσει την πατρίδα μας και σήμερα όπως και τόσες φορές, από τις επιθέσεις και τη μανία των γειτόνων μας.

«Τη Θεοτόκω εκτενώς», λοιπόν, «νυν προσδράμωμεν».

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΗΡΩΕΣ

Αφανείς ήρωες του '40

 

Της Στέλλας Αναγνώστου Δάλλα

Ένας στρατιώτης που πολεμούσε στο Μέτωπο το ’40, έγραφε στην γυναίκα του: « κάναμε έφοδο τις προάλλες, υπερθέαμα! Όλα τα είχε! Και ήχο, και βόμβες, και αγωνία, και δράση!

Το καλύτερο θέαμα βλέπουμε εδώ πάνω! Κάποια στιγμή, ένοιωσα έναν έντονο πόνο, κι είδα το αίμα μου να βάφει κόκκινο το χιόνι… Σκέφτηκα πως έχασα το πόδι μου. Μην ανησυχείς.

Μια πληγή ήταν μόνο. Αλλά κι αν το ‘χανα, σκέφτηκα, τι θα πείραζε; Τι είναι ένα πόδι για την Πατρίδα; Τι είναι ένα πόδι για να ‘χεις Πατρίδα, και μάλιστα, τέτοια Πατρίδα;

Πρέπει να τα θυσιάζουμε πρόθυμα όλα, όνειρα, και την ζωή μας ακόμη , αν χρειαστεί. Το μέγεθος της θυσίας πρέπει να είναι ανάλογο με το μεγαλείο αυτού του αγαθού που υπερασπιζόμαστε.

Για το μεγαλείο της Ελλάδας μας, καμμιά θυσία δεν είναι αρκετά μεγάλη! Και να σου πω και κάτι ακόμη; Μπορώ να πολεμώ, γιατί είμαι ήσυχος.

Είμαι ξένοιαστος και ελεύθερος να κάνω τον πιο μεγάλο άθλο, γιατί ξέρω ότι το σπίτι μου, οι δικοί μου, οι υποθέσεις μου, είναι σε καλά χέρια, και τίποτε δεν πρόκειται να χαθεί όσο λείπω…».

Αυτός είναι ένας ήρωας. Ήρως, στην αρχική του σημασία, σημαίνει φύλακας, προστάτης. Είναι ένας άνδρας, θα μπορούσε να ‘ταν και γυναίκα, που τά ‘χει όλα. Σπίτι, οικογένεια, ίσως παιδιά, εργασία, υποθέσεις, ίσως και ιδιοκτησία.

Όμως, πάνω απ’ όλα έχει Πατρίδα. Μια Πατρίδα που αγαπά και θαυμάζει τόσο, ώστε να την βάζει πάνω απ’ όλα τ’ άλλα, ακόμη και την ίδια του την ζωή. Είναι ένας άνδρας, που χαίρεται να κάνει το καθήκον του, τόσο πολύ, ώστε να έχει και την ψυχική άνεση ν’ αστειευθεί.

Ο «υπέρ πάντων αγών», στον οποίο έχει ριχτεί, δεν του προκαλεί κατάθλιψη, ούτε τάσεις αυτοκτονίας, αλλά ψυχική ευφορία. Διάθεση για άθλους και ανδραγαθίες.

Όπως λέει, κι ο Θουκυδίδης, «κράτιστοι δε την ψυχήν δικαίως αν κριθείεν, οι τε τα δεινά και τα ηδέα σαφέστατα γιγνώσκοντες, και διά ταύτα μη αποτρεπόμενοι εκ των κινδύνων».

Οι πιο γενναίοι, λέει, είναι εκείνοι, που γνωρίζουν με απόλυτη διαύγεια και την φρίκη του πολέμου, και τις χαρές της ειρήνης, και παρ’ όλ’ αυτά, καθόλου δεν διστάζουν να πολεμήσουν. Γενναίος είσαι όταν ξέρεις και τολμάς. Όσα πιο πολλά έχεις να χάσεις, τόσο πιο γενναίος είσαι όταν βάζεις την Πατρίδα πιο πάνω.

Αυτός ο πολεμιστής, είχε πολλά να χάσει, όχι μόνο το πόδι του. Και δεν είναι πως ήταν φιλοπόλεμος, και διψούσε για αίμα και πολεμικά παιγχνίδια. Το αντίθετο.

Διψούσε για τις χαρές της ειρήνης, αλλά είχε καταλάβει, πως μόνο με τον πόλεμο μπορούσε να συνεχίσει να τις έχει. Είχε κι ένα άλλο πράγμα, πολύ σπουδαίο, που σήμερα, η Νεοεποχίτικη διαβολή, αφαιρεί από τους άντρες, ίσως περισσότερο απ’ ό,τι στις γυναίκες: είχε μια δομή που εμπιστευόταν.

Είχε ένα σπιτικό που θα τον περίμενε όταν γυρνούσε. Θα έβρισκε μια γυναίκα εκεί, κι όχι μα Κλυταιμνήστρα. Θα έβρισκε τις υποθέσεις του σε τάξη, τα παιδιά του ψυχωμένα. Το κράτος, η Εκκλησία, η οικογένεια, η κοινωνία του γενικά, τον τύλιγαν με μια αίσθηση απόλυτης ασφάλειας.

Ο ήρωας, δεν είναι υπερ-άνθρωπος. Δεν έχει καμμία σχέση με τα εξω-πραγματικά όντα που προβάλλονται ως υπερ-ήρωες, διαβρώνοντας έτσι, και εκτονώνοντας, την ανάγκη του κάθε αγοριού για ηρωισμό.

Οι ήρωες, διαπρέπουν μέσα στα ανθρώπινα όριά τους, κάνοντας αυτό που λίγοι τολμούν: τα φθάνουν ως το τέλος. Κι όπου φαίνονται να τα ξεπερνούν, μην γελιέστε: εκεί είναι κάποιου Άλλου το Χέρι που ενεργεί.

Οι ήρωες είναι άνθρωποι που αγαπούν και έχουν πολλά να χάσουν. Κι ο περίφημος «Γιώργος Θαλάσσης», ο «Μικρός Ήρως», αυτό το πρότυπο ενσωμάτωνε.

Ήταν η φωνή μιας κοινωνίας, που ήταν τόσο πολύ, καθημερινά, εκτεθειμένη σε τέτοιους ήρωες, σε τέτοιες «ανδραγαθίες», δηλαδή «έργα ανδρών αγαθών=γενναίων», που ήθελε να το εκφράσει, για να μπορέσει να το αφομοιώσει.

Θα φανούν ξανά τέτοιοι ήρωες; Θα φανούν, γιατί ήδη υπάρχουν. Ίσως και πιο μεγάλες ψυχές από τον ήρωα της επιστολής.

Όσοι άντεξαν και δεν παρασύρθηκαν από τις σειρήνες της εποχής τους, όσοι πιστεύουν ακόμη στον Θεό, όσοι αγαπούν την Εκκλησία και τα Μυστήρια, όσοι τολμούν να στρατευθούν, να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά, να γηροκομήσουν τους γονείς τους, όσοι τολμούν να κάνουν μια τίμια εργασία κι ας στερούνται, όλοι αυτοί είναι ήρωες.

Γιατί φυλούν Θερμοπύλες. Κι όταν φθάσει η στιγμή, όταν τους ζητηθεί, όταν όλα αυτά που αγαπούν κινδυνεύσουν, τότε θα φθάσουν τα όριά τους και θα κάνουν άθλους. Και θα τους κάνουν κι αυτοί με χαρά, γιατί θα βλέπουν μπροστά τους την Πατρίδα τους και τον Θεό τους.

Ας μην γελιόμαστε. Αυτά τα δύο, δεν ξεχωρίζουν. Και γνήσιους ήρωες μόνον αυτά παράγουν. Ό,τι άλλο, είναι απόηχος, το «είδωλο», το αποκύημα μιας πραγματικότητας που κάποτε υπήρχε, αλλά χάθηκε κάπου στον δρόμο…