Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2019

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗΣ



Πρωτ. Γεώργιος Χριστοδούλου

Εορτινή ατμόσφαιρα επικρατεί παντού την ημέρα της τσικνοπέμπτης, με ουρές να σχηματίζονται από το πρωί στα κρεοπωλεία και τις ταβέρνες να είναι γεμάτες με κόσμο από το βράδυ μέχρι το πρωί.

Όλοι γιορτάζουν ξέφρενα μια ημέρα που ίσως για τους περισσοτέρους να μη σημαίνει απολύτως τίποτα. Δεν έχει νόημα να αναφερθούμε στην ετυμολογία της λέξεως αλλά ούτε και στα έθιμα που αναβιώνουν τη συγκεκριμένη ημέρα. Τις πληροφορίες αυτές μπορούμε να τις βρούμε ανά πάσα στιγμή και ώρα στο διαδίκτυο.
Όμως το ερώτημα παραμένει! Γιατί στριμωχνόμαστε στην άκρη μιας ταβέρνας ή ενός κουτουκίου εκείνη την ημέρα; Γιατί υποβάλουμε τον εαυτό μας σε μία ασφυκτική κατάσταση(αφού το κράτος ακόμη δεν έχει καταφέρει να εφαρμόσει τον αντικαπνιστικό νόμο) με τόσο κόσμο, φασαρία και τη μουσική στη διαπασών; Τι νόημα έχει για τον άνθρωπο που δε γνωρίζει από νηστεία και θα επιλέξει κατά πάσα πιθανότητα να έχει ξανά στο τραπέζι του κρέας την επόμενη μέρα(Παρασκευή);
Η απάντηση για τους πολλούς είναι ότι βρίσκουν την ευκαιρία να ξεφαντώσουν με αφορμή το άγχος και την πίεση της καθημερινότητας. Η τσικνοπέμπτη είναι επίσης η αφετηρία για το μεγαλύτερο ξεφάντωμα, αυτό της αποκριάς που ο κόσμος βάζει τη μάσκα του και νομίζει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ξεπερνώντας πολλές φορές και τα όριά του.
Όμως για τους ανθρώπους που επιλέγουν να εορτάσουν την τσικνοπέμπτη για λόγους πνευματικούς, έχει ιδιαίτερη αξία. Ο χριστιανός προετοιμάζεται για τη μεγάλη νηστεία του Πάσχα, προσφέροντας ένα γιορτινό τραπέζι στους οικείους του, ευλογώντας το φαγητό και δοξολογώντας τον Θεό που του χαρίζει αυτά τα αγαθά, τα οποία δεν είναι δεδομένα για κανέναν την σήμερον ημέραν. Έτσι λοιπόν όλα γίνονται με μέτρο. Ευχαριστώντας τον Θεό με μια αναδρομική ματιά σε όλα αυτά που μας έχει χαρίσει Εκείνος, αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη και αγαλλίαση. Τότε θυμόμαστε και τους ανθρώπους που ταλαιπωρούνται από τη φτώχια, που ζουν στο δρόμο ή και στα σπίτια αλλά δεν έχουν να προσφέρουν ζεστό φαϊ στα παιδιά τους.
Ευκαιρία λοιπόν για όσους προετοιμάζονται για τη μεγάλη νηστεία, να ευχαριστήσουν τον Θεό και να Του ζητήσουν να ευλογήσει την προσπάθειά τους, έτσι ώστε να έχουν πνευματικό καρπό «προς πάσαν ωφέλειαν».
Ευκαιρία και για όσους δε νηστέψουν, να αναπέμψουν δοξολογία προς τον Θεό που θα γιορτάσουν μια ακόμη ημέρα με άφθονο φαγητό.
Μια ωραία ιδέα θα ήταν… μιας και το φαγητό της τσικνοπέμπτης είθισται να αποτελείται κυρίως από κρέας και μάλιστα σε αφθονία, να μην πετάξουμε στα σκουπίδια ό,τι περίσσεψε, αλλά συλλέγοντας τα καθαρά κομμάτια κρέατος που θα μείνουν, να τα δώσουμε με τα χέρια μας μετά το γλέντι σε εκείνους που το στερούνται μονίμως ή το γεύονται σπάνια.
Καλή Σαρακοστή!

ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ


Οι άνθρωποι αποκτούμε κακές συνήθειες, καθώς μεγαλώνουμε. Δεν είναι μόνο ο χαρακτήρας μας, που άλλους τους κάνει δυναμικούς και άλλους οκνηρούς, ή το οικογενειακό περιβάλλον, στο οποίο ενθαρρυνόμαστε να προχωρήσουμε με ή χωρίς κινητοποίηση των δυνάμεών μας. Είναι κυρίως ο πολιτισμός μας, ο οποίος μας ενθαρρύνει να αποκτούμε συνήθειες με σκοπό να εξαρτώμαστε από αυτές, αφού, χωρίς να μας είναι πραγματικά αναγκαίες, μας αρέσουν. 
Είμαστε δέσμιοι των επιθυμιών μας σήμερα, μόνο που αυτές αποσκοπούν σε μία ευχαρίστηση που δεν είναι απαραίτητα συνδεδεμένη με την χαρά και γι᾽ αυτό δεν έχει διάρκεια. Έτσι, οι κακές συνήθειες έχουν να κάνουν με τη παρακολούθηση ταινιών και σειρών στο κινητό μας, με την συνεχή ανάρτηση  ή τον σχολιασμό φωτογραφιών, με την άρνηση να προκρίνουμε την εργασία αντί των χόμπι μας, όπως αυτά βιώνονται μέσω της παρακολούθησης του ποδοσφαίρου και της ταύτισης της χαράς με την νίκη της ομάδας ή με το “στοίχημα”, με το να προτιμούμε τον καφέ και τα σχόλια για τους άλλους αντί της μελέτης ενός βιβλίου, με το κακής ποιότητας φαγητό, τα διαδικτυακά παιχνίδια, το τσιγάρο και το αλκοόλ.  
Ειδικά, οι γονείς διαπιστώνουμε ότι τα παιδιά μας ξοδεύουν πολύτιμο χρόνο στο κινητό τους, αντί να είναι στα βιβλία και τις ασκήσεις τους, αρνούνται να κουραστούν για το σχολείο λίγο παραπάνω, θέλουν να βγαίνουν έξω με τις παρέες τους χωρίς να έχουν ολοκληρώσει τα διαβάσματά τους, ενώ και ο έρωτας γίνεται συνήθεια και όχι δίψα για μοίρασμα και ζωή. Την ίδια στιγμή, τα παιδιά διαπιστώνουν ότι οι γονείς είμαστε αφοσιωμένοι στην τηλεόραση ή τον υπολογιστή, ότι είμαστε δεμένοι με την εργασία μας πιο πολύ από ό,τι με εκείνα, ότι δεν αφήνουμε χρόνο ο ένας για τον άλλο, διότι προτιμούμε την ατομική ευχαρίστηση, τα ατομικά ενδιαφέροντα, παρά το να κάνουμε κάτι από κοινού και ότι συνεχώς επικαλούμαστε το “έτσι είμαι εγώ” και ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε, διότι “έχουμε δικαίωμα στα μικροπάθη μας”.
Οι κακές συνήθειες, όπως και οι καλές, είναι σήμα κατατεθέν του καθενός ανθρώπου. Όμως η απόφαση για παραίτηση από κάθε αυτοκριτική, η εγωκεντρική θεοποίησή τους, το να μην τις θυσιάζουμε δηλαδή για τίποτα, ακόμη κι αν η σχέση μας κινδυνεύει, ακόμη κι αν τα παιδιά μας βυθίζονται σε έναν κόσμο ιδιωτείας, σε έναν κόσμο μοναχικό, χωρίς σχέση μαζί μας, είναι αφετηρίες αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς. Οι κακές συνήθειες συνοδεύουν έναν άνθρωπο εγωκεντρικό. Τον χαρακτηρίζουν, δυσκολεύουν όμως την ζωή τόσο του ίδιου όσο και των δικών του. Γίνονται οδός ιδιορρυθμίας και, κάποτε, γεροντοκορισμού. Διότι δεν ζούμε σε εποχή ανεκτικότητας, αλλά ανταγωνισμού ποιος θα επικρατήσει διατηρώντας τις συνήθειες του στο όνομα όχι της αγάπης, αλλά των δικαιωμάτων.
Αφού δούμε τις δικές μας “κακές συνήθειες”, χρειάζεται να προσέξουμε και τις αντίστοιχες των παιδιών μας. Γνώμονας η αλήθεια, τόσο για τον εαυτό μας όσο και για τους άλλους. Δύσκολα ξεριζώνονται οι κακές συνήθειες, ιδίως όταν έχουν γίνει πάθη. Ωστόσο, μπορεί να περιοριστεί η επίδρασή τους στον χαρακτήρα μας πρώτα με την καλή συνήθεια της προσευχής που πηγάζει από την πίστη στον Θεό, όπως επίσης και με την καλλιέργεια δημιουργικών τρόπων αξιοποίησης του χρόνου μας, ενθάρρυνση για παραγωγικό κόπο και υπέρβαση της πρόσκαιρης ευχαρίστησης, που γίνεται πάθος. 


π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΞΕΓΕΛΑΣΟΥΜΕ,ΘΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΠΡΟΣΩΠΟ,ΑΛΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΑ ΣΤΟ ΘΕΟ


Αποτέλεσμα εικόνας για γεροντας εφραιμ φιλοθειτης

Γέροντoς Εφραίμ Φιλοθεΐτη
Οι εντολές του Θεού δεν είναι βαριές, είναι πολύ ελαφριές, ανακουφίζουν, δροσίζουν και δημιουργούν και φτιάχνουν μακαριότητα στην ψυχή του ανθρώπου. Γι’ αυτό ο Χριστός μας δεν ζήτησε πολλά πράγματα. Και στη Δευτέρα Παρουσία δεν θα πει «γιατί δεν ασκητεύσατε …».
Όχι. Θα πει «γιατί δεν ελεήσατε, γιατί δεν θρέψατε, γιατί δεν ντύσατε, γιατί δεν ανακουφίσατε το φυλακισμένο». Τι είναι αυτά; Έργα αγάπης. Γι’ αυτό είπε ο Χριστός
«Ποιος είναι αυτός που με αγαπάει; Αυτός που τηρεί τις εντολές μου. Εκείνος που δε με αγαπάει δεν τηρεί τις εντολές μου».
Με τον έλεγχο που έκανε στους εξ αριστερών, ήθελε να τους πει, ότι «εσείς δεν είχατε αγάπη και εφόσον δεν είχατε αγάπη, δεν μπορείτε να μπείτε στο νυμφώνα της αγάπης». Ο νυμφώνας της αγάπης κερδίζεται μόνο με την αγάπη και τη θυσία. Γι’ αυτό θα πρέπει, με την αγάπη και την ταπείνωση, να περάσουμε στη Βασιλεία των Ουρανών.
Στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν. Ο φαρδύς δρόμος οδηγεί τους ανθρώπους στην κόλαση. Ποιος είναι ο φαρδύς δρόμος; Η ξένοιαστη κοσμική ζωή, και όταν περνούν οι μέρες μας άδειες …
Δεν πρέπει να μας πλανά ο διάβολος· και να προσπαθήσουμε, κατά το Ευαγγέλιο του Χριστού μας, να καθαρίσουμε το έσωθεν του ποτηρίου που είναι η ψυχή μας, η καρδιά μας, ο νους μας. Αν το μέσα του ποτηρίου, λέει, το κάνεις, άνθρωπε, καθαρό και το έξωθεν θα είναι καθαρό. Υποκριτά, μην κάνεις το έξω, και το μέσα το αφήνεις ακάθαρτο.
Στα μάτια του Θεού είναι όλα φανερά. Τους ανθρώπους θα τους ξεγελάσουμε, θα δείξουμε άλλο πρόσωπο, αλλά τα μέσα μας είναι γνωστά στο Θεό. Να φροντίσουμε μέσα μας να τακτοποιηθούμε, ν’ αλλάξουμε. Το χρόνο που μας έδωσε ο Θεός να τον γεμίσουμε με καλά έργα, με καλές σκέψεις, με αγνά αισθήματα.
Να μην καθόμαστε και ασχολούμαστε με αργολογίες, να μην ασχολούμαστε με συζητήσεις άκαιρες και βλαβερές. Ν’ απαλλάξουμε τη γλώσσα μας από το να κρίνουμε τους ανθρώπους, τον αδελφό μας, τον πλησίον μας. Όχι, όχι μην το κάνουμε αυτό. Να κρίνουμε τον εαυτό μας, να καταδικάσουμε τον εαυτό μας. Αν τον καταδικάσουμε, θα τον απαλλάξουμε της καταδίκης του Θεού. Αν καταδικάσουμε, θα καταδικαστούμε κι αν κρίνουμε, θα κριθούμε, και με όποια μεζούρα μετρήσουμε θα μας μετρήσει ο Θεός.
Η κάθε στιγμή που περνάει δεν ξαναγυρνάει. Ο διάβολος μάς κερδίζει χρόνο, μάς απασχολεί με πράγματα γήινα και πρόσκαιρα προκειμένου να μας κερδίσει το χρόνο να μην τον έχουμε, ώστε να μην προσφέρουμε περισσότερα στο Θεό και στην ψυχή μας. Ας προσέξουμε όσο μπορούμε να είμαστε εν εγρηγόρσει, να γρηγορούμε στο μυαλό, στην καρδιά, να μην αφήνουμε σκέψεις, να μην αφήνουμε την καρδιά μας να μολύνεται. […]
Πόσες φορές αν θα ελέγξουμε τη συνείδησή μας, θα δούμε ότι δεν προσέχουμε. Επομένως δημιουργούμε σκάνδαλο. Αυτές τις αμαρτίες δεν τις γνωρίζουμε. Να τις εξαγορευθούμε και να σβήσουν.
Γι’ αυτό θα τα προσέχουμε όλα αυτά τα πράγματα, για να είμαστε έτοιμοι. Ο θάνατος είναι φοβερός, δεν είναι παιχνίδι. Εάν κανείς από μας έχει γνωρίσει λίγο περί θανάτου, αν κινδύνεψε από ασθένεια, είδε πόσο φοβερό είναι. Βλέπετε πώς δακρύζει ο άνθρωπος ή και κλαίει και τρέχουν τα μάτια του κατά την ώρα την επιθανάτια; Γιατί κλαίει; Γιατί βλέπει ότι έρχονται οι ενάντιες δυνάμεις, έρχονται τα δαιμόνια ν’ αρπάξουν την ψυχή. Κι η ψυχή τρέμει σαν το φθινοπωρινό φύλλο στον ελάχιστο άνεμο.
Λέει το τροπάριο της νεκρώσιμης ακολουθίας: «οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζομένη του σώματος, πόσα δάκρυα τότε; Προς τους αγγέλους τα όμματα τρέπουσα άπρακτα καθικετεύει, προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα ουκ έχει τον βοηθούντα». Λέει, στρέφει τα μάτια στους αγγέλους δεν παίρνει τίποτα. Γιατί οι άγγελοι λένε «κατά τα έργα σου αλληλούια».
Θα σε βοηθήσουμε, αλλά έπρεπε να βοηθήσεις κι εσύ με τα έργα σου. Σηκώνει τα χέρια προς τους ανθρώπους, βοηθήστε με. Κι εκείνοι λένε: τι να σε βοηθήσουμε, τον εαυτό μας δεν μπορούμε να βοηθήσουμε, εσένα θα βοηθήσουμε; Και τότε βάζει μυαλό ο κάθε άνθρωπος. Τι μπορεί όμως να κάνει εκείνη την ώρα, αφού ξεψυχάει;
Αυτή τη μελέτη, αυτή την αλήθεια, αυτή την πραγματικότητα την οποία βλέπουμε να την ζει κάθε δικός μας άνθρωπος που φεύγει από τη ζωή, γιατί δε μας γίνεται μάθημα να τακτοποιήσουμε τον εαυτό μας τώρα, ώστε όταν έρθει αυτή η περίπτωση, η ώρα, να είμαστε έτοιμοι; Ναι μεν θα πικραθούμε, ο θάνατος είναι από φύσεως σκληρός και πικρός, αλλά όταν η συνείδηση δεν μας καταμαρτυρεί, βάλσαμο έρχεται στην ψυχή.
Η ψυχή ελπίζει, της γίνεται μια αίσθηση ότι κάτι θα γίνει. Γι’ αυτό λοιπόν, πριν έρθει αυτή η φοβερή ώρα, πριν έρθει αυτή η πρώτη κρίση της ψυχής από τη μεγάλη κρίση της Δευτέρας Παρουσίας, ας ετοιμαστούμε, ας προσέξουμε, ας βιαστούμε τώρα, όχι αύριο και μεθαύριο. Από σήμερα, απ’ αυτή τη στιγμή, μέσα στην ψυχή μας μετάνοια κι επιστροφή στο Θεό. Κι όταν ο Θεός δει αυτή την καλή διάθεση από μέρους μας, θα μας βοηθήσει. Και αυτή τη μικρή διάθεση θα την κάνει μεγάλη, ώστε να επιτελεστεί αυτή η μεγάλη σωτηρία των ψυχών μας.

Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ



Τη μνήμη του τιμά σήμερα, , η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Βασίλειος ο Ομολογητής, έζησε και έδρασε επί αυτοκρατορίας Λέοντα Γ’ του Ισαύρου (717 – 741 μ.Χ.) του εικονομάχου.
Από μικρή ηλικία ο Βασίλειος εγκατέλειψε τη κοσμική ζωή για να αφιερωθεί στη διδασκαλία του Ευαγγελίου και την άσκηση. Αρχικά ζούσε σε κάποιο ερημητήριο τρέφοντας το πνεύμα του και την ψυχή του με τα δώρα της πίστεως και της αγάπης. Έγινε μαθητής και υποτακτικός του Οσίου Προκοπίου του Δεκαπολίτου.
Όταν όμως οι περιστάσεις τον κάλεσαν, ανταποκρίθηκε με θαυμαστή προθυμία και υπερασπίσθηκε την Ορθοδοξία με θάρρος και παρρησία.
Διώχθηκε σκληρά, για την άκαμπτη αντίστασή του και τη θαρραλέα συνηγορία υπέρ της ορθοδοξίας. Φυλακίστηκε και υπέστη πολλά βασανιστήρια.
Όταν πέθανε ο τύραννος Λέων, ο Όσιος Βασίλειος αφέθηκε ελεύθερος και επανήλθε στο ασκητήριό του για να συνεχίσει τους μοναχικούς τους αγώνες.
Μέγας αγωνιστής της Εκκλησίας, στρατευόταν συνεχώς για την ενίσχυση της ορθόδοξης πίστης, για τη διαφώτιση των αιρετικών, για τη στερέωση των πιστών και τη μετάνοια των αμαρτωλών. Έτσι οσιακά αγωνιζόμενος εκοιμήθη εν ειρήνη.
Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Βασίλειον δώρημα, της Εκκλησίας Χριστού, εδείχθης Βασίλειε, ως βασιλεύσας παθών, τοις θείοις σου σκάμμασι, συ γαρ ομολογία, τον σον βίον φαιδρύνας, λάμπεις δι’ αμφοτέρων, ως αστήρ σελασφόρος, εντεύθεν της ασάλευτου βασιλείας ηξίωσαι.

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2019

Ο ΘΕΟΣ ΠΑΝΤΑ ΕΥΛΟΓΕΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ



Ο πατήρ Στέφανος Αναγνωστόπουλος διηγείται:
Ενθυμούμαι μια οικογένεια, η οποία για 15 χρόνια φαινομενικά ευημερούσε. Η δουλειά θαυμάσια. Ανέσεις πολλές. Αρρώστιες δεν είχαν. Και κατά κάποιον τρόπο, όλοι νόμιζαν ότι ήσαν ευτυχισμένοι μαζί με τα δυο παιδιά τους.
Στην καρδιά όμως του συζύγου υπήρχε πολλή πίκρα, γιατί η γυναίκα του όχι μόνον ήταν αδιάφορη για την θρησκευτική ζωή, αλλά, θα μπορούσε να την πη κανείς, άθεη.
Ούτε τον σταυρό της δεν έκανε! Στην Εκκλησία ζήτημα είναι αν πήγαινε μια φορά τον χρόνο, εν αντιθέσει με τον σύζυγό της που εκκλησιαζόταν κάθε Κυριακή.
Επιπλέον δε, προς μεγάλη θλίψη του συζύγου της, δεν ήθελε επ’ ουδενί να κάνει άλλο παιδί, και ποτέ δεν κατάλαβε αυτός ο καημένος ότι είχε κάνει δύο εκτρώσεις.
Αλλά και τα δυο παιδάκια που είχε, μήπως τα μεγάλωνε σωστά; Χαρτιά, φιγούρες χορού και αδιάκριτη χρήση τηλεοράσεως και internet.
Γι’ αυτό και είχαν καταντήσει γκρινιάρικα, νευρικά, φιλόνικα, ατίθασα. Όσο για την γλώσσα και τους τρόπους τους; Ξεπερνούσαν τα όρια της θρασύτητας.
Ο άνδρας της μέρα-νύχτα παρακαλούσε τον Θεό να την φωτίσει, να της δώσει σύνεσι, για να προλάβει τον κατήφορο των παιδιών που ήδη είχε αρχίσει.
Στις παρεμβάσεις του ή στις σοφές του συμβουλές, η γυναίκα του επαναστατούσε.
Κι αυτός ήταν πολύ μαλακός και πράος και υποχωρούσε, δυστυχώς, κι εκεί που δεν έπρεπε, με την ελπίδα ότι κάποτε θ’ αλλάξει.
Η δουλειά του ήταν πολύ σκληρή και απουσίαζε από το σπίτι όλη μέρα. Γύριζε μετά τις 10.00 το βράδυ. Τίμιος, εργατικός, ηθικός και σε άμεση σχέση με τα Μυστήρια της Εκκλησίας και τον αγώνα για πνευματική ζωή.
Έτσι πέρασαν 15 χρόνια, σκληρά και βασανιστικά γι’ αυτόν τον καλό πατέρα και σύζυγο, αλλά 15 χρόνια επιμόνων προσευχών και ελπίδος.
Και έφθασε η ώρα του Θεού!
Κάθε καλοκαίρι συνήθιζαν να παραθερίζουν σ’ ένα χωριό έξω από την πόλη. Πήγαιναν εκεί με το ιδιωτικό τους αυτοκίνητο. Άρχισε να ρίχνει μια ψιλή βροχούλα. Σε μια στιγμή γλιστράει το αυτοκίνητο, αναποδογυρίζει και πέφτει μέσα σε μια χαράδρα.
Όταν τους έβγαλαν απ’ εκεί, ένας μόνον ήταν ζωντανός: η μάνα! Τέσσερις μήνες στο νοσοκομείο. Και βγαίνει σχεδόν παράλυτη στα πόδια.
Το δράμα της ήταν πολύ μεγάλο, γιατί δεν είχε μάθει να στηρίζεται στον Χριστό. Έκλαιγε, φώναζε, διαμαρτυρόταν! Στο μυαλό της γύριζε συνεχώς η σκέψη της αυτοκτονίας.
Καμμιά από τις δήθεν φίλες της δεν ερχόταν να την δει. Μόνον μια φορά, τυπικά, για τα συλλυπητήρια. Και οι συγγενείς έρχονταν, αλλά από συμφέρον, για να την κληρονομήσουν και μάλιστα δεν το έκρυβαν.
Είχε πολλή περιουσία. Κι όσο τα έβλεπε αυτά, τόσο πιο πολύ αισθανόταν την ερημιά της, την πνευματική της φτώχεια, αλλά και την αξία του ανδρός της.
Την τραγωδία της αυτή, όπως ήταν επόμενο, την πληροφορήθηκε ο Πνευματικός του συζύγου της, αν και κάπως καθυστερημένα.
Άρχισε με τις επισκέψεις του σιγά-σιγά να μεταγγίζει στην καρδιά της την Χάρι του Χριστού, να σταλάζει την δική Του παρηγοριά. Και η καρδιά της, μαλακωμένη από τον πόνο, άρχισε ν’ αναπνέει ευωδία Χριστού.
Μια καινούργια πνευματική χαραυγή ξημέρωνε γι’ αυτήν.
Έπειτα από λίγο καιρό μονολογούσε τα εξής: «Ήταν ανάγκη να με βρει η συμφορά, για να μπορέσω να ξυπνήσω απ’ την ζωή της αμαρτίας: Έπρεπε να κάνω τον Θεό να βάλει στα πόδια μου συντρίμμια, για να με σταματήσει μπροστά στον γκρεμό; Είχε δίκαιο ο άνδρας μου. Χωρίς Χριστόν τα πάντα είναι κενά, και κάτι παραπάνω: χάος!»
Ύστερα από λίγους μήνες αποκαταστάθηκε και η σωματική της υγεία. Υιοθέτησε τέσσερα ορφανά παιδιά, από την Σερβία, για να μπορέσει να τους δώσει αυτά που στέρησε από τα δικά της παιδιά.
Μαζί τους ζει τώρα κατά Θεόν, γιατί Αυτόν έχει βάλει πλέον κέντρο στην ζωή της. «ΟΛΑ για τον Θεό» συνηθίζει μάλιστα να λέγει, μέσα από συνεχή δάκρυα μετανοίας.
Ο Θεός πάντα ευλογεί τη μετάνοια, χορηγεί τη συγγνώμη και ευδοκεί στην αλλαγή ζωής μέσα στην Εκκλησία Του.
Αυτό ας μην το ξεχνάμε ποτέ.

ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΘΕΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΖΟΥΜΕ,ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΓΕΥΟΜΑΣΤΕ


 Αγαπητοί μου, σας εύχομαι να ζείτε ωραία και ευχάριστα, χωρίς ταραχές και ενοχές. Και αυτή την όμορφη ζωή την ζει κανείς με τον Θεό. Γιατί έχουμε γίνει για τον Θεό. Όπως το ψάρι έγινε για να κολυμπάει στο νερό και όπως το πουλάκι έγινε για να πετάει στον αέρα, έτσι και εμείς οι άνθρωποι γίναμε για τον Θεό. Σπαρταράει το ψάρι έξω από την θάλασσα, έστω και αν είναι σε χρυσαφένια αμμουδιά ή σε βελουδένιο κρεββάτι. Όπως λοιπόν το φυσικό στοιχείο για το ψάρι είναι το νερό, έτσι και για τον άνθρωπο το φυσικό και το νορμάλ είναι να ζει με τον Θεό. Άνθρωπος που δεν βρήκε τον Θεό, είναι στ᾽ αλήθεια αξιολύπητος. Γι᾽ αυτό και πρέπει να τον συμπαθούμε σε ο,τι κάνει και λέγει, γιατί δεν έχει Θεό μέσα του.

2. Σεῖς ὅμως, ἀγαπητοί μου, πιστεύετε στόν Θεό, γιατί αὐτό τό πήρατε σάν προῖκα ἱερή ἀπό τούς γονεῖς σας καί τούς παπποῦδες σας. Ἀλλά τήν πίστη μας στό Θεό πρέπει νά τήν ζοῦμε, πρέπει νά τήν γευόμαστε καί νά τήν γλυκαινόμαστε καί νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά πεθάνουμε γι᾽ αὐτήν, ἄν τό καλέσουν οἱ καιροί. Στό φυλλάδιό μου λοιπόν αὐτό θέλω νά σᾶς πῶ τρία-τέσσερα πράγματα, γιά νά ζοῦμε καί νά χαιρόμαστε τήν πίστη μας. Καί κατά πρῶτον, ἀδελφοί μου, θά σᾶς πῶ νά προσεύχεστε.

Νά λέτε τό «Πάτερ ἡμῶν», γιατί εἶναι ἐντολή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μας νά λέγουμε τήν προσευχή αὐτή, ὅπως καί πάλι μιά φορά τήν ἡμέρα – τό βράδυ κατά προτίμηση – νά λέτε τό «Πιστεύω». Καί ὅταν, ὁποιαδήποτε ὥρα, βρίσκετε ἕνα μικρό περιθώριο, νά προσεύχεστε. Νά προσεύχεστε ἤρεμα, γλυκά καί ἁπαλά, μέ δικά σας λόγια καί νά λέτε στό Θεό ὅ,τι θέλετε. Σάν τό μικρό παιδί πού λέει στόν πατέρα του «θέλω καραμέλες»!

Ἀπό τήν προσευχή σας ὅμως νά μήν ἀπουσιάζει ἡ Παναγία. Ἔχει μεγάλη δύναμη ἡ προσευχή στήν Παναγία. Πολύ ὡραία προσευχή στήν Παναγία εἶναι οἱ Χαρετισμοί. Κάνετε, ἀγαπητοί μου, ἀρχή νά διαβάζετε ἔστω καί λίγο μόνο ἀπό τούς Χαιρετισμούς κάθε μέρα καί θά νοιώσετε μιά ἰδιαίτερη χάρη. Ὅλα τά προβλήματά μας νά τά λέμε στήν Παναγία. Πόσο ὡραῖο εἶναι τό θέαμα ἡ μάνα καί ὁ πατέρας νά προσεύχονται γιά τά παιδιά τους!

3. Σᾶς παρακαλῶ, ὦ βαπτισμένοι χριστιανοί, νά κάνετε ἀρχή καί νά βάλετε πρόγραμμα νά πηγαίνετε γιά νά γεύεστε τήν καλύτερη προσευχή πού κάνει ἡ Ἐκκλησία μας κάθε Κυριακή. Τήν προσευχή αὐτή τήν λένε Θεία Λειτουργία. Νά τιμᾶτε, καλοί μου, τήν Κυριακή ἡμέρα. Τήν λέμε «Κυριακή», γιατί εἶναι τοῦ Κυρίου ἡ ἡμέρα αὐτή. Καί τιμή στήν Κυριακή ἡμέρα εἶναι νά πηγαίνετε στήν Ἐκκλησία γιά νά λειτουργηθεῖτε. Παλαιά, ὅταν κάποιον δέν πήγαινε στήν Θεία Λειτουργία τήν Κυριακή, τόν ἔλεγαν «ἀλειτούργητο»! Καί ἐθεωρεῖτο αὐτό ἡ χειρότερη βρισιά. «Τόν ἀλειτούργητο θά πάρεις, παιδάκι μου;», ἔλεγε ἡ γιαγιά στήν ἐγγονή της. «Τί προκοπή θά κάνεις μέ τόν ἀλειτούργητο;».

4. Κοντά στά παραπάνω σᾶς συμβουλεύω, ἀγαπητοί μου, νά διαβάζετε βιβλία πού λένε γιά τήν πίστη μας. Πρέπει νά μάθουμε τό τί πιστεύουμε. Καί πάνω ἀπό ὅλα τά βιβλία, πού φαίνονται ὅτι λένε γιά τόν Θεό, νά διαβάζετε τό ἅγιο Εὐαγγέλιο καί τούς βίους τῶν ἁγίων μας. Αὐτά εἶναι τά καλύτερα ἀπ᾽ ὅλα, γιατί δέν εἶναι ὅλα τά θρησκευτικά βιβλία καλά. Ἁγία Γραφή καί βίοι τῶν ἁγίων, αὐτά εἶναι τά πρῶτα καί τά κύρια πού πρέπει νά διαβάζουμε. Σ᾽ αὐτά εἶναι ὅλη ἡ πίστη μας καί σ᾽ αὐτά τά βιβλία μαθαίνουμε πῶς νά ἀρέσουμε στόν Θεό καί νά γίνουμε καί ἐμεῖς ἅγιοι.

5. Τέλος, θά σᾶς ἔλεγα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, νά ἔχετε ἕνα καλό ἱερέα ὡς πνευματικό πατέρα, στόν ὁποῖο νά ἐξομολογεῖστε συχνά τά ἁμαρτήματά σας καί νά τόν συμβουλεύεστε γιά τήν πνευματική σας ζωή. Δέν ἐννοῶ ἕνα πνευματικό πού νά κουβεντιάζετε φιλικά μαζί του γιά διάφορα τρέχοντα καί συμβαίνοντα θέματα, ἀλλά ἐννοῶ πνευματικό καθοδηγό, γιά νά προκόψετε πνευματικά. Ἄν βρῆτε καλό πνευματικό πατέρα, βρήκατε θησαυρό! Θά ἔχετε ἕνα πρέσβυ στόν Θεό γιά τά προβλήματά σας καί ἕνα καλό συμβουλάτορα.
 – Ἀγαπητοί μου, πρέπει νά γίνουμε σωστοί χριστιανοί, ὅπως μᾶς θέλει ὁ Χριστός μας καί ἡ Παναγία μας καί ὄχι ὅπως μᾶς θέλουν τά σημερινά ἁμαρτωλά συστήματα πού βούλιαξαν τήν πατρίδα μας.
Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ Ο ΔΕΚΑΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ



Τη μνήμη του τιμά σήμερα, , η Εκκλησία μας.
Ο Άγιος Προκόπιος έζησε τον 8ο αιώνα μ.Χ., επί αυτοκρατορίας Λέοντος Γ’ του Ίσαύρου. Ο Άγιος Προκόπιος διακρίθηκε για την θαρραλέα του πίστη στο Θεό. Αν και από νεαρή ηλικία ακολούθησε το μοναχισμό, δεν έμεινε στην απομόνωση του κελιού του, αλλά αγωνίστηκε κατά των εικονομάχων.
Σκεπτόμενος και ενθαρρυνόμενος, από τον Λόγο του Θεού: «Ανδρίζου και ίσχυε, μη φόβου μηδέ πτοηθης». Δηλαδή, προχώρησε με αποφασιστικότητα σαν γενναίος άνδρας και έχε θάρρος, μη φοβηθείς και μη δειλιάσεις.
Κυρίως ο Άγιος Προκόπιος διέπρεψε στον έλεγχο κατά των αιρετικών Μονοφυσιτών, καθώς και στην υποστήριξη στην τιμητική προσκύνηση των Αγίων Εικόνων. Ο αυτοκράτορας Λέων καθώς ήταν εικονομάχος, προέβη σε διωγμούς και βασανιστήρια εναντίον των Χριστιανών.
Σ’αυτούς τους διωγμούς ήταν και ο Άγιος Προκόπιος όπου υπέστη πολλά βασανιστήρια, μαστιγώσεις, φυλακές και εξορίες.
Για τον θάνατο του Αγίου Προκοπίου υπάρχουν δύο εκδοχές, η πρώτη αναφέρει: Ότι λίγο μετά την αποφυλάκισή του κοιμήθηκε. Ενώ η δεύτερη: Ότι παρέδωσε μαρτυρικά την ψυχή του στον Κύριο.
Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Φερωνύμως προκύπτων εν ασκήσει Προκόπιε, ήρθης εκ δυνάμεως Πάτερ, προς αθλήσεως έλλαμψιν Χρίστου γαρ την Εικόνα προσκυνών, Μαρτύρων ανεδείχθης κοινωνός, μεθ’ ων πρέσβευε παμμάκαρ διαπαντός, υπέρ των εκβοώντων σοι, δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενερνούντι διά σού, πασιν ιάματα.

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΘΩΜΑ,ΤΟΥ ΕΥΖΩΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΕΔΡΙΚΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ


Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομο
Στὴ μνήμη τοῦ Σπύρου Θωμᾶ, τοῦ Εὔζωνα τῆς Προεδρικῆς Φρουρᾶς, ποὺ κοιμήθηκε ξαφνικὰ.

«Κρίμα τὸ παλικάρι, πῆγε ἄδικα.Κρύο, κάματος, ὀρθοστασία, γιατί;
Γιὰ τὸ τίποτα, γιὰ νὰ βγάζουν φωτογραφίες οἱ τουρίστες,καὶ νὰ συντηροῦνται
τὰ ἐθνικιστικὰ ἀντανακλαστικά,μὲ τὶς φουστανέλες καὶ τὰ τσαρούχια»,
θὰ μᾶς διαβεβαιώσουν κάποιοι «σοφοί».

Κι ὅμως τοῦτα τὰ παιδιά, στέκονται ακίνητα καὶ σιωπηλὰ μπροστὰ στὸ μνημεῖο τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου,ὅταν ἐμεῖς τρέχουμε κι ἀσχημονοῦμε
παραζαλισμένοι ἀπὸ ἐπιδιώξεις ταπεινές καὶ ἀσήμαντες,γιὰ νὰ μὴν χαθεῖ κανεὶς στὴ λήθη,γιὰ νὰ μείνουν ὅλοι ζωντανοί,ἐκεῖνοι, ποὺ αἷμα ἔδωσαν γιὰ τὴν ἐλευθερία
ἐκεῖνοι, ποὺ θυσία ἔγιναν γιὰ τὴν ἀλήθεια.
Ὄχι λοιπόν,δὲν στέκονται τὰ παλικάρια ἐκεῖ γιὰ τὸ τίποτα,στέκονται γιὰ τὰ πάντα.
π. Μιλτιάδης Ζέρβας

ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΘΕΟ



Οι αμαρτίες έχουν τον δικό τους θεό και αυτός είναι ο διάβολος. Αυτός είναι και ο κύριος δημιουργός τους. Και οι άνθρωποι όταν κάνουν τις αμαρτίες γίνονται συνεργοί του διαβόλου και όχι μόνον αυτό, αλλά και δούλοι και υπηρέτες του. Οι αμαρτίες έχουν το βασίλειο τους, τον κόσμο τους και αυτός είναι η κόλαση.
Και αυτός ο γήινος κόσμος μας, με την θεληματική, εκούσια διαβίωσή μας στις αμαρτίες, γίνεται και είναι δικός τους κόσμος. Και τόσο είναι δικός τους, όσο εμείς οι άνθρωποι με ευχαρίστηση κάνουμε τις αμαρτίες. Ο διάβολος έρχεται με την αμαρτία στον γήινο κόσμο μας και τον κατακτά ολοκληρωτικά με τις αμαρτίες που κάνουν οι άνθρωποι.
Και με τη βοήθεια των αμαρτιών, ο διάβολος κυβερνά τους ανθρώπους και κυριαρχεί σ’ αυτούς με το θάνατο. Και κάνει τους ανθρώπους «αβοήθητους δούλους» και γίνεται θεός αυτού του κόσμου, «θεός του αιώνος τούτου» (Β’ Κορ. 4,4). Γι’ αυτό το λόγο, ο Κύριος Ιησούς Χριστός ονομάζει το διάβολο κύριο αυτού του κόσμου, «άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιωάν. 12,31, 14,30).
Γι’ αυτό, αυτός ο κόσμος, «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α’ Ιωάν. 5,19) και ονομάζεται κακός, «πονηρός κόσμος» (Γαλ. 1,4). Και αυτό μέχρι τον ερχομό του Κυρίου Ιησού Χριστού στον κόσμο μας, μέχρι την «ενσάρκωσή Του» και την θαυμαστή «οικονομία» της σωτηρίας. Και η σωτηρία «συνίσταται» στη νίκη του Σωτήρα κατά της αμαρτίας, νίκη κατά του διαβόλου και της δύ­ναμής του, νίκη κατά της παν-δύναμης αυτού δηλαδή του θανάτου.
Μέχρι τον Κύριο Ιησού Χριστό και χωρίς Αυτόν και έξω απ’ Αυτόν, οι άνθρωποι «ζούσαν και ζουν» στις αμαρτίες και στους θανάτους. «Περπατούν» μέσα στην αμαρτία και στο θάνατο μέρα και νύκτα, ή ακόμη περισσότερο ζουν μέσα στο βασίλειο αυτού του κόσμου, αφού περπατούν μέσα στις άπειρες νύχτες της αμαρτίας και του θανάτου. Και αυτός ο κόσμος, τον οποίο ο διάβολος κυβερνά, διαμέσου της αμαρτίας, έχει το δικό του τρόπο ζωής, το δικό του περπάτημα, τη δική του ροή, το δικό του δρόμο. Η αμαρτία πέτυχε να γίνει τρόπος ζωής «Μodus νivendi», για τους ανθρώπους αυτού του κόσμου.
Όσο αυτή (η αμαρτία) απέκτησε δικαιώματα στον κόσμο αυτό, τόσο πολύ έγινε οικεία, τόσο έγινε ένα με τους ανθρώπους. Και τόσο έγινε ένα, τόσο βαθιά διείσδυσε στον κόσμο αυτό, τόσο προσεταιρίσθηκε την ανθρώπινη φύση, από την πανάρχαια εποχή, ώστε να μην παρουσιάζει κάτι το στιγμιαίο, κάτι το σύντομο, αλλά κάτι το βαθύ, το διαρκές, το αιώνιο, και «όλος ο αιώνας», όλη η «καιρική» αιωνιότητα να είναι διαποτισμένη από αυτή. Σε κάθε περίπτωση η αμαρτία θέλει και επιθυμεί να γίνει σε αυτό τον κόσμο κάτι το αιώνιο, να γίνει πραγματικά η αιωνιότητά του. Γιατί αυτός ο κόσμος «βλέπει» στην αμαρτία τη ζωή του, την «αθανασία» του, την «αιωνιότητά» του.
Έτσι ο άνθρωπος «περιπατεί κατά τον αιώνα του κόσμου τούτου» και αυτό σημαίνει ό,τι αφού ζει με οικεία και διαρκή την φιλαμαρτησία, βλέπει την αμαρτία σαν κάτι το «φυσικό», κάτι το λογικό, κάτι το απαραίτητο και ακόμη περισσότερο, σαν κάτι το «συν-αιώνιο» στον κόσμο αυτό. Στην πραγματικότητα, ζώντας με την αμαρτία ο άνθρωπος θανατώνει τον εαυτό του, θανατώνει κάθε τι το ανώτερο, το άγιο, το ένθεο, το αθάνατο, το αιώνιο και γίνεται ψυχικά νεκρός.
Αλλά το να περιπατεί ο άνθρωπος «κατά τον αιώνα του κόσμου τούτου»
σημαίνει και κάτι ακόμη, ότι περιπατεί «κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος», ό,τι περιπατεί σύμφωνα με το θέλημα του διαβόλου. Η ανθρώπινη αμαρτία δεν είναι «αυτοδημιούργητη» αλλά εξάγεται, προέρχεται ολόκληρη από τον διάβολο και εξαρτάται από αυτόν. Η αμαρτία είναι καθαρή επινόηση του διαβόλου. Και προσεταιριζόμενοι οι άνθρωποι την αμαρτία, «κοινωνούν» με το διάβολο, γίνονται «θεληματικά» συνεργοί του.
Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς

"ΧΩΡΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ;"


Μη διαμαρτύρεσαι λέγοντας: Πού είσαι Θεέ μου; Προσεύχομαι και δεν μου αποκάλυψες ποτέ τον εαυτό σου, δεν μου έδωσες ούτε μία χαρά, δεν μου πραγματοποίησες κανένα από τα όνειρά μου. Σου ζητάω υγεία, μου δίνεις αρρώστια. Σου ζητάω βοήθεια, μου δίνεις θάνατο. Σου ζητάω αρετή, μου δίνεις πόνο. Τι Θεός είσαι;
Όχι! Μη σκεφθείς ποτέ έτσι. Ο Θεός ξέρει πότε η καρδιά σου θα είναι χωρητική. Εάν ακόμη δεν πήρες κάτι, σημαίνει ότι δεν χωράει η καρδιά σου. Η καρδιά σου είναι στουμπωμένη, όπως όταν βάζεις πολλά πράγματα μαζί και τα πιέζεις, για να μη μείνει καθόλου κενό αέρος. Ούτε αέρας δεν μπορεί να χωρέσει στην καρδιά σου, και θέλεις να χωρέσει ο Θεός, τον οποίο δεν χωρούν ολόκληροι οι ουρανοί;
"Μόλις δώ, παιδί μου, την κατάλληλη στιγμή, σε βεβαιώ ότι δεν θα καθυστερήσω ούτε ένα δευτερόλεπτο να σου πραγματώσω τους πόθους σου, τις λαχτάρες σου, τα θεϊκά σου όνειρα. Αμέσως θα το κάνω."
Ο οδοντίατρος σου κάνει ένεση και περιμένει να μουδιάσεις για να σε εγχειρήσει. Εάν σου κάνει αμέσως την εγχείρηση, θα πεταχτείς από τον πόνο και μπορεί να σπάσει και το δόντι σου. Έτσι και ο Θεός περιμένει την κατάλληλη στιγμή, για να έρθει να σου φωτίσει την διάνοια, να σου χαρίσει όλο τον παράδεισο. Αυτό που νοσταλγούσες ένα, δύο, τρία, πέντε, είκοσι, πενήντα χρόνια, θα το πάρεις σε μια στιγμή. Η μετάνοια δεν πάει ποτέ χαμένη, και δεν χάνεις τίποτε όταν την ασκείς.
*** Κείμενο του Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου, ενός μεγάλου σύγχρονου νηπτικού πατέρα της εκκλησίας μας.

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΦΩΤΕΙΝΗ



Τη μνήμη της , της Σαμαρείτιδος τιμά σήμερα, , η Εκκλησία μας. Η Αγία Μεγαλομάρτυς Φωτεινή καταγόταν από την Σαμαρειτική πόλη Σιχάρ. Για την Αγία Φωτεινή μας μιλάει ό Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στο Δ΄ κεφάλαιο (Δ’1-38) του Ευαγγελίου του. Κάθε μεσημέρι πήγαινε έξω από την πόλη, στο πηγάδι του Ιακώβ, και γέμιζε την στάμνα της.
Εκεί, μια μέρα, συνάντησε τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος φανέρωσε σ’αυτήν όλη τη ζωή της. Ο Κύριος είπε στην Αγία Φωτεινή, ότι Αυτός είναι «τό ύδωρ τό ζων», δηλαδή, η αστείρευτη πηγή του Αγίου Πνεύματος.
Αυτό το «πνευματικό ύδωρ» έδωσε ο Κύριος στη Σαμαρείτιδα, η οποία ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που βαπτίστηκαν Χριστιανοί στη Σαμάρεια, και έλαβε το όνομα Φωτεινή. Από τότε αφιέρωσε τη ζωή της στη διάδοση του Ευαγγελίου στην Αφρική και στη Ρώμη.
Παρέδωσε μαρτυρικά τη ψυχή της στον Κύριο, από τον αυτοκράτορα Νέρωνα, όταν αυτός έμαθε ότι η Αγία Φωτεινή έκανε Χριστιανές τη κόρη του Δομνίνα και μερικές άλλες γυναίκες. Επίσης, μαζί με την Αγία Φωτεινή μαρτύρησαν οι γιοι της και οι πέντε αδελφές της.
Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Την πηγήν δεξαμενή της σοφίας και χάριτος, εκ χειλέων Κυρίου Φωτεινή Ισαπόστολε, νομίμως ηγωνίσω πανοικεί, και νέμεις φωτισμόν παρά Θεού, τοις προστρέχουσι τη σκέπη σου τη σεπτή, και ευλαβώς βοώσί σοι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω χορηγούντι διά σού, χάριν ημίν και έλεος.

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019

ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΛΕΥΤΕΡΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ,ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ



Με κάθε άνθρωπο να είσαι αληθινός. Ένα περισσότερο επιβάλλεται να είσαι αληθινός και ειλικρινής με τους ανθρώπους σου. Πάνω στο ψέμα δεν μπορεί να σταθεί καμία σχέση. Δεν υπάρχουν αθώα ψέμματα, δεν υπάρχουν καλά ψέμματα. Το ψέμα είναι πάντα ψέμα.
Να είσαι αληθινός με τον άνθρωπό σου. Να ξέρει ο άλλος με ποιον έχει να κάνει. Να ξέρεις πως σκέφτεσαι, ποιος είσαι. Εάν είναι να μένει μαζί σου σε σχέση, τουλάχιστον να μείνει έχοντας υπ'όψιν του ποιος είσαι, ποια είσαι. Το να φορούμε προσωπεία μόνο και μόνο για να μένει ο άλλος σε σχέση μαζί μας -ουσιαστικά ξεγελώντας τον- είναι ανήθικο.
Δεν είναι θεάρεστο αυτό που λένε κάποιοι "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Κάτι τέτοιο είναι υποκριτικό και βλάσφημο προς την σχέση μας με τον άλλον άνθρωπο.

Η αποκάλυψη των αισθημάτων μας, των λογισμών μας, των πράξεών μας στον άλλον νομίζω βάζει τα θεμέλια για μια ουσιαστική και ζωντανή σχέση με τον άλλον άνθρωπο. Κατα την ταπεινή μου άποψη είναι καλύτερο να σε απορρίψει ο άλλος γνωρίζοντάς σε παρά να παραμένει μαζί σου αγνοώντας σε λόγο της υποκρισίας σου και των ψεμμάτων σου.
Με όλους δεν θα ταιριάξουμε. Τουλάχιστον όμως με τους ανθρώπους που είμαστε μαζί τους, ας είμαστε αληθινοί. Και νομίζω κάποιος γι'αυτό το λόγο πρέπει να έχει μια διαπροσωπική σχέση μαζί μας: επειδή μας ξέρει, όχι επειδή δεν μας ξέρει· επειδή αποδέχεται αυτό που είμαστε, όχι επειδή τον ξεγελάσαμε.
Είναι μεγάλη αρετή να μπορείς να είσαι αληθινός γνωρίζοντας το κόστος της απόρριψης. Και όταν λέγω αληθινός, δεν εννοώ αδιάλλακτος στις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές σου(αυτός είμαι σε όποιους αρέσω), στα πάθη και στα θέλω σου. Αληθινός σημαίνει ότι αποκαλύπτεις τα κρύφια της καρδιάς σου χωρίς φόβο στον άλλον, γιατί βασίζεσαι στην κατανόηση του άλλου, στην αποδοχή του άλλου, στην συγκατάβασή του, στην αγάπη του προς εσένα. Εμπιστεύεσαι τον άλλον και του ανοίγεσαι χωρίς φόβο, χωρίς να προσπαθείς να καλύψεις τα λάθη σου και τα ελαττώματά σου. Μπορεί βεβαίως ο άλλος να σε απορρίψει. Αυτό θα γίνει στην περίπτωση που τελικά ο άλλος δεν σε αγαπούσε γνήσια, ούτε ο ίδιος είχε κατανόηση και συγκατάβαση. Επειδή σε απορρίπτει κάποιος δεν σημαίνει ότι πάντα εσύ φταις. Μπορεί να φταίει ο άλλος που τελικά φάνηκε μικρόψυχος μπροστά στην ειλικρίνεια σου, μπροστά στο άνοιγμά σου προς αυτόν.
Το ξαναγράφω: καλύτερα να με απορρίψει κάποιος γνωρίζοντάς με παρά να τον παραπλανώ για το ποιος είμαι μόνο και μόνο για να παραμένουμε σε σχέση μαζί του. Διότι τελικά η σχέση που βασίζεται στην υποκρισία και στο ψέμα τα οποία προέρχονται από τον φόβο της απόρριψης -του χωρισμού- ποτέ δεν μπορεί να προοδεύσει και να μας κάνει πραγματικά χαρούμενους.
Να το θυμάσαι αυτό: Οι αληθινές σχέσεις λευτερώνουν τα πρόσωπα, δεν τα δουλώνουν σε προσωπεία που εξυπηρετούν την σχέση τους. Η μεγαλύτερη αποτυχία των σχέσεων έχει μάνα τον φόβο. Γι'αυτό και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέγει: "η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον". Εκεί που υπάρχει φόβος δεν υπάρχει αγάπη αλλά μιζέρια και γκρίνια, ψέμματα και υποκρισία, δικαιώματα και υπολογισμοί πόσα δώσαμε και πόσα πήραμε.
Αντιθέτως εκεί που υπάρχει αγάπη δεν υπάρχει φόβος αλλά μια αγκαλιά αποδοχής και συγχώρεσης χωρίς υπολογισμούς· υπάρχει αλληλοπεριχώρηση και αμοιβαία κατανόηση.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ!


Σχετική εικόνα

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεμιστοκλῆ Μουρτζανοῦ
Πολλοί γονεῖς ἀνησυχοῦν γιά τίς παρέες τῶν παιδιῶν τους, ἰδίως κατά τήν περίοδο τῆς ἐφηβείας. Συνήθως οἱ παρέες ἀπομυζοῦν τόν χρόνο τῶν νέων καί τούς ἀποπροσανατολίζουν, διότι κινοῦνται στή λογική τοῦ σκορπίσματος, τῆς διασκέδασης, τῆς ἀπόλυτης μίμησης τοῦ καταναλωτικοῦ προτύπου τῆς ἐποχῆς, τῆς μόδας, τοῦ μοντέρνου.
Σήμερα αὐτό κυρίως γίνεται ἠλεκτρονικά. Πολλές φιλίες ἀναπτύσσονται στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης, ἀκόμη κι ἄν δέν εἶναι πραγματικές, καθώς ὁ νέος μετρᾶ τούς φίλους του μέ βάση τή ἀποδοχή καί τόν ἀριθμό, ὄχι μέ τό κατά πόσον ὑφίσταται πραγματική σχέση ἀνάμεσα στά πρόσωπα πού δηλώνουν «φίλοι».
Δέν εἶναι καταδικασμένη μία φιλία πού ξεκινᾶ ἀπό τό Διαδίκτυο. Συχνά ὅμως μένει στήν εἰκονικότητα. Εἶναι ἐξωτερική, δέν ἔχει βάθος. Φιλία χωρίς ἐπαφή πρόσωπο μέ πρόσωπο δέν εἶναι εὔκολο νά χτισθεῖ. Δέν πονᾶς τόν ἄλλο μέσα ἀπό ἕνα μήνυμα ἤ μία κάμερα.
Μπορεῖ νά βλέπεις τό πρόσωπό του ἤ τή φωτογραφία του, ἀλλά δέν μπορεῖς νά τόν ἀγγίξεις.
Αὐτός εἶναι ὁ προβληματισμός τῶν μεγάλων.
Οἱ νεώτεροι εἶναι βέβαιο ὅτι στή συντριπτική τους πλειοψηφία δέν τόν συμμερίζονται.
…Χτίζουμε μία γενιά πού δέ θέλει νά σκέφτεται. Ἁπλῶς καταναλώνει. Συμμετέχει στό παιχνίδι τῶν σχέσεων ὄχι γιά νά δοθεῖ καί νά δεθεῖ, ἀλλά γιά νά μήν εἶναι ἐκτός. Καί σ’ αὐτό μιμεῖται καταπληκτικά τούς μεγαλυτέρους.
Ὅταν οἱ φιλίες τῶν μεγάλων εἶναι στηριγμένες στό συμφέρον καί στό κέρδος.
Ὅταν οἱ σχέσεις μας δέν εἶναι στέρεες, μέ ὑπόβαθρο τήν ἀγάπη, γιατί οἱ νέοι νά εἶναι διαφορετικοί; Τουλάχιστον αὐτοί εἶναι πιό εἰλικρινεῖς!
…Ἡ Ἐκκλησία χρειάζεται νά ἐπαναδημιουργήσει εὐκαιρίες αὐθεντικῆς κοινωνικότητας. Φιλίας. Παρέας. Ὄχι μέ τόν χαρακτηρισμό «χριστιανικῆς». Ἀλλά μέ γνώμονα τή συνάντηση μεταξύ τῶν νέων καί μέ τόν Θεό. Ἡ θεία λειτουργία, ἡ ἐνορία καί ἡ ζωή της, ἡ κατασκήνωση, τό παράδειγμα τῶν ποιμένων της εἶναι βάσεις, ὄχι γιά ἰδιοτελή χρήση τῶν ἄλλων, ἀλλά ὡς πρόσκληση γιά συνύπαρξη. Γιά νά ἔχουν οἱ νέοι βιώματα, τά ὁποῖα μποροῦν νά συναντήσουν αὐτά τῶν ἁγίων μας.

ΔΑΝΕΙΣΕ ΚΙ ΕΣΥ ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΣΤΟ ΘΕΟ...



 "Μα είμαι αμαρτωλός", λες και δεν τολμώ ν΄ αντικρίσω τον Άγιο".
Ακριβώς επειδή είσαι αμαρτωλός έλα εδώ, για να γίνεις δίκαιος.Ή μήπως δεν γνωρίζεις ότι και αυτοί που στέκονται μπροστά στο ιερό Θυσιαστήριο έχουν διαπράξει αμαρτίες;Γι΄ αυτό οικονόμησε ο Θεόςνα υποφέρουν και οι ιερείς από κάποια πάθη ώστε να κατανοούν την ανθρώπινη αδυναμία και να συγχωρούν τους άλλους.

 "Αφού όμως δεν τήρησα όσα άκουσα στην εκκλησία", θα μου πει κάποιος
"πώς μπορώ να έρθω πάλι;".
Έλα να ξανακούσεις τον θείο λόγο.Και προσπάθησε τώρα να τον εφαρμόσεις.
Αν βάλεις φάρμακο πάνω στο τραύμα σου και δεν το επουλώσει την ίδια μέρα
δεν θα ξαναβάλεις και την επόμενη;Αν ο ξυλοκόπος, που θέλει να κόψει μια βελανιδιά δεν κατορθώσει να τη ρίξει με την πρώτη τσεκουριά δεν τη χτυπάει και δεύτερη και πέμπτη και δέκατη φορά;Κάνε κι εσύ το ίδιο.
Αλλά, θα μου πεις, σ΄ εμποδίζουν να εκκλησιαστείς η φτώχεια και η ανάγκη να εργαστείς.Δεν είναι εύλογη ούτε τούτη η πρόφαση.
Εφτά μέρες έχει η εβδομάδα.Αυτές τις εφτά μέρες τις μοιράστηκε ο Θεός μαζί μας.Και σ΄ εμάς έδωσε έξι, ενώ για τον εαυτό Του κράτησε μόνο μία.
Αυτή τη μοναδική μέρα, λοιπόν, δεν δέχεσαι να σταματήσεις τις εργασίες;
Και γιατί λέω για ολόκληρη μέρα;Εκείνο που έκανε στην περίπτωση της ελεημοσύνης η χήρα του Ευαγγελίου το ίδιο κάνε κι εσύ στη διάρκεια αυτής της μιας μέρας.Έδωσε εκείνη δυο λεπτά και πήρε πολλή χάρη από το Θεό.
Δάνεισε κι εσύ δυο ώρες στο Θεό, πηγαίνοντας στην εκκλησία
Και θα φέρεις στο σπίτι σου κέρδη αμέτρητων ημερών.Αν όμως δεν δέχεσαι να κάνεις κάτι τέτοιο σκέψου μήπως μ΄ αυτή σου τη στάση χάσεις τους κόπους πολλών ετών.
Γιατί ο Θεός, όταν περιφρονείται, γνωρίζει να σκορπίζει τα χρήματα  που συγκεντρώνεις με την εργασία της Κυριακής.
Μα κι αν ακόμα έβρισκες ολόκληρο θησαυροφυλάκιο γεμάτο από χρυσάφι
και εξ αιτίας του απουσίαζες από το ναό, θα ήταν πολύ μεγαλύτερη η ζημιά σου
και τόσο μεγαλύτερη, όσο ανώτερα είναι τα πνευματικά από τα υλικά.
Γιατί τα υλικά πράγματα, κι αν ακόμα είναι πολλά και τρέχουν άφθονα από παντού δεν τα παίρνουμε στην άλλη ζωή,δεν μεταφέρονται μαζί μας στον ουρανό,δεν παρουσιάζονται στο φοβερό εκείνο βήμα του Κυρίου.
Αλλά πολλές φορές, και πριν ακόμα πεθάνουμε, μας εγκαταλείπουν.
Αντίθετα, ο πνευματικός θησαυρός που αποκτούμε στην εκκλησία είναι κτήμα αναφαίρετο και μας ακολουθεί παντού.
"Ναι, αλλά μπορώ", λέει κάποιος άλλος, "να προσευχηθώ και στο σπίτι μου".
Απατάς τον εαυτό σου, άνθρωπε.Βεβαίως, είναι δυνατό να προσευχηθείς και στο σπίτι σου
Είναι αδύνατον όμως να προσευχηθείς έτσι, όπως προσεύχεσαι στην εκκλησία
Όπου υπάρχει το πλήθος των πατέρων και όπου ομόφωνη κραυγή ικεσίας αναπέμπεται στο Θεό.
Δεν σε ακούει τόσο πολύ ο Κύριος όταν Τον παρακαλείς μόνος σου

όσο όταν Τον παρακαλείς ενωμένος με τους αδελφούς σου.
Γιατί στην εκκλησία υπάρχουν περισσότερες πνευματικές προϋποθέσεις απ΄ όσες στο σπίτι.
Υπάρχουν η ομόνοια, η συμφωνία των πιστών, ο σύνδεσμος της αγάπης, οι ευχές των ιερέων.Γι΄ αυτό, άλλωστε, οι ιερείς προϊστανται των ακολουθιών
Για να ενισχύονται με τις δυνατότερες ευχές τους οι ασθενέστερες ευχές του λαού
κι έτσι όλες μαζί ν΄ ανεβαίνουν στον ουρανό.
Όταν προσευχόμαστε ο καθένας χωριστά, είμαστε ανίσχυροι
Όταν όμως συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί, τότε γινόμαστε πιο δυνατοί και εκλύουμε σε μεγαλύτερο βαθμό την ευσπλαχνία του Θεού.
Κάποτε ο απόστολος Πέτρος βρισκόταν αλυσοδεμένος στη φυλακή.
Έγινε όμως θερμή προσευχή από τους συναγμένους πιστούς, κι αμέσως ελευθερώθηκε.
Τι θα μπορούσε, επομένως, να είναι πιο δυνατό από την κοινή προσευχή
που ωφέλησε κι αυτούς ακόμα τους στύλους της Εκκλησίας;
 Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΑΡΑΣΙΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ



Τη μνήμη του τιμά σήμερα, , η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Ταράσιος γεννήθηκε, μεγάλωσε και μορφώθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Οι γονείς του ήταν ευσεβείς Χριστιανοί όπου και του δίδαξαν την χριστιανική πίστη. Ονομάζονταν Γεώργιος, και Ευκρατία. Λόγω της μεγάλης μόρφωσής του, ανέβηκε στο αξίωμα του πρωτοασηκρίτου.
Στις 25 Δεκεμβρίου του 784 μ.Χ., όταν χήρεψε ο πατριαρχικός θρόνος της Κωνσταντινούπολης, εξελέγει πανηγυρικά Πατριάρχης, διαδέχόμενος τον πατριάρχη Παύλο Δ’. Επίσης, ήταν παρών στην 7η Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια, όπου ήταν υπέρ στην τιμητική προσκύνηση των Αγίων εικόνων. Ο Άγιος Ταράσιος παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο στις 25 Φεβρουαρίου το 806 μ.Χ. ύστερα από 21 έτη πατριαρχίας. Το Ιερό Λείψανό του τάφηκε στη Μονή Βοσπόρου, όπου και είχε χτίσει ο ίδιος.
Το έργο που επιτέλεσε εν ζωή ήταν μεγάλο. Κυρίως στην αναστήλωση των εικόνων, καθώς και με τη διατύπωση ότι η προσκύνηση των εικόνων, να μην έχει χαρακτήρα λατρείας, αλλά πνεύμα χριστιανικής πίστης. Η κοίμηση του Αγίου Ταρασίου είχε βυθίσει σε βαρύ πένθος τον το ποίμνιό του.
Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Βίου ορθότητι, καλλωπιζόμενος, φωστήρ υπέρλαμπρος, ώφθης του Πνεύματος, και την Εικόνα του Χρίστου, Συνόδω εν τη Έβδομη, προσκυνείν εκήρυξας, ορθοδόξως μακάριε, στύλος και εδραίωμα, Εκκλησίας γενόμενος, διό τους σούς αγώνας γεραίρει, Πάτερ Ιεράρχα Ταράσιε.

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019

ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΔΕΝ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΑΝΕΒΑΣΜΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ


Image

Μακάριοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κατόρθωσαν να μιμηθούν την ταπεινή γη, η οποία, ενώ πατιέται από όλους, όμως όλους τους σηκώνει με την αγάπη της και τους τρέφει με στοργή σαν καλή μάννα, η οποία έδωσε και το υλικό για την σάρκα μας στην πλάση. 
Δέχεται επίσης με χαρά και ο,τι της πετάμε, από καλούς καρπούς μέχρι ακάθαρτα σκουπίδια, τα οποία επεξεργάζεται αθόρυβα σε βιταμίνες και τις προσφέρει πλουσιοπάροχα με τους καρπούς της αδιακρίτως σε καλούς και κακούς ανθρώπους. 
Ο ταπεινός άνθρωπος, όπως φαίνεται, είναι ο δυνατότερος του κόσμου, διότι και νικάει, αλλά και σηκώνει πολλά ξένα βάρη με ελαφριά την συνείδησή του. 
Ενώ ζει περιφρονημένος και αδικημένος για τα ξένα σφάλματα που οικειοποιείται από αγάπη, εσωτερικά νιώθει την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου, γιατί είναι περιφρονημένος πια από αυτόν ο μάταιος τούτος κόσμος.
Οι ύβρεις, οι αδικίες κλπ. είναι τα καλύτερα νυστέρια για όσους έφταιξαν, διότι με αυτά καθαρίζουν οι παλιές πληγές.
Για εκείνους όμως που δεν έφταιξαν είναι μαχαίρια δημίου, και Μάρτυρες θεωρούνται αυτοί που τα δέχονται χαρούμενοι για την αγάπη του Χριστού. 
Οι μεγάλοι στην ηλικία που δεν δέχονται ύβρεις και αυστηρές παρατηρήσεις, για να θεραπευθούν η για να λάβουν μισθό (όταν δεν φταίνε), είναι πιο ανόητοι και από τα μωρά παιδιά, που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν τον γιατρό, διότι φοβούνται την ένεση (μην τους τρυπήσει με την βελόνα), και υποφέρουν τον πυρετό συνέχεια και τον βήχα. 
Περισσότερη ευγνωμοσύνη οφείλουμε σ’ αυτούς που μας κέντησαν και βγήκαν τα αγκάθια της ψυχής μας, παρά σ’ εκείνους που θα έσκαβαν δωρεάν την περιοχή μας και θα μας φανέρωναν τον κρυμμένο μας άγνωστο θησαυρό. 
Δεν ωφελεί να τρίβει κανείς τα γόνατά του με αμέτρητες μετάνοιες, εάν δεν τρίβει παράλληλα και την μούρη του με την ταπείνωση (την εσωτερική μετάνοια). 
Εκείνος που ζητάει ταπείνωση από τον Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός, για να τον ταπεινώσει, δεν ξέρει τι ζητάει, διότι οι αρετές δεν αγοράζονται τα ψώνια στον μπακάλη (όσα κιλά θέλουμε), αλλά μας στέλνει ο Θεός ανθρώπους να δοκιμαστούμε, να εργαστούμε, να την αποκτήσουμε και να στεφανωθούμε. 
Όποιος σκύβει ταπεινά και δέχεται τα χτυπήματα από τους άλλους, διώχνει τα δικά του εξογκώματα, ομορφαίνει πνευματικά σαν Άγγελος και έτσι χωράει από την στενή πύλη του Παραδείσου. 
Μακάριος εκείνος ο άνθρωπος που έδωσε τα εξογκώματά του και βαδίζει την τεθλιμμένη οδό του Κυρίου με ξένο βάρος (συκοφαντίες κλπ) και αφήνει τους ανθρώπους να του πλέκουν αμαράντινα στεφάνια με τις κατηγορίες, διότι αυτό φανερώνει την γνήσια ταπεινοφροσύνη που δεν εξετάζει τι λένε οι άνθρωποι, αλλά τι θα πει ο Θεός την ημέρα της Κρίσεως. 
Εκείνος που μιλάει λογικά σε φιλοκατήγορο, η σε ολιγόμυαλο και έχει την απαίτηση να βρει κατανόηση, φανερώνει ότι και ο ίδιος δεν είναι καλά, διότι ο κακότροπος είναι χειρότερος από τον ολιγόμυαλο, γιατί είναι σκοτισμένο το μυαλό του από την κακία και τον εγωισμό. 
Όσοι όμως έχουν ταπείνωση, έχουν και καλοσύνη και θείο φωτισμό και δεν σκοντάφτουν ποτέ στη πνευματική τους πορεία από τα εμπόδια του πονηρού. 
Τους περισσότερους πειρασμούς, τις περισσότερες φορές, τους δημιουργεί ο ίδιος μας ο εαυτός μας, όταν βάζουμε τον εαυτό μας στις συνεργασίες μας μαζί με τους άλλους, όταν δηλαδή θέλουμε να υψώνουμε τον εαυτό μας. 
Στον Ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα αλλά με το πνευματικό κατέβασμα. Όποιος βαδίζει χαμηλά, βαδίζει πάντα με σιγουριά και ποτέ δεν πέφτει. 
Εκείνος που δεν συμβουλεύεται στην πνευματική του πορεία, μπερδεύει τους δρόμους και κουράζεται πολύ και καθυστερεί. 
Εάν δεν ταπεινωθεί να ρωτήσει έστω και αργότερα, δύσκολα θα φτάσει στον προορισμό του.
Ενώ αυτοί που συμβουλεύονται βαδίζουν ξεκούραστα, με σιγουριά, και σκεπάζονται με την Χάρη του Θεού και φωτίζονται επειδή ταπεινώνονται. 
Όσοι κινούνται όλο απλά με καλούς λογισμούς, και λένε όλους τους λογισμούς τους και πιστεύουν από πολλή ταπείνωση ότι δεν έχουν τίποτα το καλό, ενώ αγωνίζονται με φιλότιμο πολύ, αυτοί κρύβουν τον μεγαλύτερο πνευματικό θησαυρό μέσα τους, χωρίς να τον γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι ούτε οι άλλοι άνθρωποι, και έτσι δεν σπαταλιέται από τους ίδιους και δεν κλέβεται από τους άλλους. 
Στον πολύ ταπεινό και ευαίσθητο άνθρωπο όταν ταπεινώνεται κανείς, βοηθιέται πολύ, ενώ στον άνθρωπο που αγνοεί την ταπείνωση, εάν ταπεινωθείς – τον συμβουλευθείς η πεις τα ελαττώματά σου-, τον κάνεις πιο περήφανο και αναιδή. 
Ο άνθρωπος που δεν έχει ταπείνωση και καλούς λογισμούς, είναι γεμάτος από αμφιβολίες και ερωτηματικά. 
Κι επειδή θα βρίσκεται συνέχεια ζαλισμένος, έχει ανάγκη στις αρχές από Γέροντα με μεγάλη υπομονή, για να του δίνει συνέχεια εξηγήσεις, μέχρι να καθαρίσει ο νους και η καρδιά, για να μπορεί να βλέπει καθαρά. 
Ο ταπεινός και καλοκάγαθος άνθρωπος, επειδή έχει την καθαρότητα και την εσωτερική και εξωτερική ηρεμία, έχει και βάθος πνευματικό και βλέπει βαθιά τα θεία νοήματα και βοηθιέται περισσότερο, και αυξάνεται και η πίστη του πιο πολύ, ζώντας τα μυστήρια του Θεού. 
Ο υπερήφανος, εκτός που είναι σκοτισμένος, είναι και συνέχεια εσωτερικά και εξωτερικά ταραγμένος από την ελαφρότητα του εγωισμού στέκεται πάντα στην επιφάνεια των πραγμάτων και δεν μπορεί να προχωρήσει στο βάθος, όπου βρίσκονται τα θεία μαργαριτάρια, για να πλουτίσει πνευματικά. 
ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΟΛΑ ΕΞΗΓΟΥΝΤΑΙ


«...Χωρίς Χριστό ο κόσμος είναι θέατρο του παραλόγου. Χωρίς Χριστό δεν μπορείς να εξηγήσεις τίποτε. Γιατί οι θλίψεις, γιατί οι αδικίες, γιατί οι αποτυχίες, γιατί οι ασθένειες, γιατί; γιατί; γιατί; Χιλιάδες πελώρια «γιατί». Κατάλαβέ το. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει, με την πεπερασμένη λογική του, την απάντηση όλων αυτών των «γιατί». 
Μόνο με τον Χριστό όλα εξηγούνται. Μας προετοιμάζουν για την αιωνιότητα. Ίσως εκεί μας αξιώσει να πάρουμε απάντηση σε μερικά «γιατί»...

π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου

Η Α' ΚΑΙ Η Β' ΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ





Όταν αποκεφαλίσθηκε από τον Ηρώδη ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, η τιμία κεφαλή αυτού τοποθετήθηκε μέσα σε αγγείο από όστρακο.
Η πρώτη εύρεση έγινε στη Μαχαιρούντα, γύρω από το χώρο που ήταν το ανάκτορο του Ηρώδη. Αφού η Ηρωδιάδα πήρε την αποτρόπαια ευχαρίστηση να δει επί πίνακι την αιμόφυρτη κεφαλή του Ιωάννη του Προδρόμου, διέταξε να τη θάψουν σ’ ένα μέρος εκεί κοντά. Στον τόπο εκείνο έμεινε θαμμένη, ώσπου την ανακάλυψαν δύο μοναχοί από την Ανατολή, στους οποίους επανειλημμένα φάνηκε σε όνειρο ο Πρόδρομος, οι οποίοι είχαν αναχωρήσει για τα Ιεροσόλυμα με σκοπό να προσκυνήσουν το τάφο του Κυρίου, αγγέλλοντας σε αυτούς που βρίσκεται η τιμία κεφαλή του. Κι εκείνοι, αφού την βρήκαν, την είχαν με τιμές. Από αυτούς την παρέλαβε κάποιος κεραμεύς και την μετέφερε στην πόλη των Εμεσηνών. Όταν όμως πέθανε την κληροδότησε στην αδελφή του. Και από τότε διαδοχικά περιήλθε σε πολλούς, για να καταλήξει στα χέρια κάποιου ιερομονάχου αρειανού που ονομαζόταν Ευστάθιος και εφύλαξε την τιμία κάρα σε σπήλαιο. Από εκεί, μεταφέρθηκε επί Ουάλεντος (364 – 378 μ.Χ.), στο Παντείχιον της Βιθυνίας μέχρι που ο Θεοδόσιος ο Μέγας (379 – 395 μ.Χ.) ανεκόμισε αυτή στο Έβδομο της Κωνσταντινουπόλεως, όπου ανέγειρε μέγα και περικαλλέστατο ναό.
Βεβαίως, περί της ευρέσεως της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου υπάρχουν και άλλες αντιφατικές παραδόσεις. Κατ’ άλλη εκδοχή η τιμία κάρα βρέθηκε στην Έμεσα το 458 μ.Χ., επί βασιλείας Λέοντος Α΄ (457 – 474 μ.Χ.), ενώ άλλοι δέχονται ότι αυτή βρέθηκε το 760 μ.Χ. και μεταφέρθηκε στο ναό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Έμεσα. Από εκεί μετακομίσθηκε στην Κωνσταντινούπολη, επί βασιλείας Μιχαήλ Γ΄ (842 – 867 μ.Χ.) και πατριαρχίας Ιγνατίου.
Περί των ιερών λειψάνων του Τιμίου Προδρόμου βρίσκουμε ειδήσεις και σε διαφόρους χρονογράφους. Ο Ζωναράς αναφέρει ότι το 968 μ.Χ. ο Νικηφόρος Φωκάς βρήκε στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας «βόστρυχον τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου αἵματι περφυμένον», που μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη. Πέντε χρόνια νωρίτερα το μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη από τη Βέροια της Συρίας, περί τον Απρίλιο του 963 μ.Χ., μέρος του ιματίου του Τιμίου Προδρόμου. Σύμφωνα με άλλη μαρτυρία ο Νικηφόρος Φωκάς βρήκε στην Κρήτη το ένδυμα του Προφήτη από τρίχες καμήλας.
Η Εκκλησία μας εορτάζει την πρώτη και τη δεύτερη εύρεση της κεφαλής του Ιωάννη του Προδρόμου στις 24 Φεβρουαρίου.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ἐκ γῆς ἀνατείλασα ἡ τοῦ Προδρόμου κεφαλή, ἀκτῖνας ἀφίησι τῆς ἀφθαρσίας, πιστοῖς τῶν ἰάσεων· ἄνωθεν συναθροίζει, τήν πληθύν τῶν Ἀγγέλων, κάτωθεν συγκαλεῖται, τῶν ἀνθρώπων τό γένος, ὁμόφωνον ἀναπέμψαι, δόξαν Χριστῷ τῷ Θεῷ.

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2019

ΤΑ ΘΕΛΩ ΟΛΑ


“Συναγαγών ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱός ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν…τέκνον σύ πάντοτε μετ᾽ έμοῦ εἶ, καί πάντα τά ἐμά σά ἐστιν” (Λουκ. 15, 13 καί 31) 
“Ο μικρότερος γιος τα μάζεψε όλα κι έφυγε σε χώρα μακρινή…παιδί μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου και ό,τι είναι δικό μου είναι και δικό σου”
Οι άνθρωποι έχουμε έντονο μέσα μας το αίσθημα της κτητικότητας. Μετράμε τι μας ανήκει και όχι μόνο ως προς τα υλικά. Μετράμε δικαιώματα. Την θέση που έχουμε στην ζωή, την εκτίμηση, την καρδιά των άλλων. Τα θέλουμε όλα δικά μας. Δεν συμβιβαζόμαστε εύκολα με κάτι λιγότερο από το “τα πάντα”. Συχνά ασφυκτιούμε μέσα σε περιβάλλοντα στα οποία αισθανόμαστε ότι η αξία μας δεν αναγνωρίζεται. Ότι αυτό που μας ανήκει, δεν μας δίδεται: από την ελευθερία, την οποία ταυτίζουμε με το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι μας ευχαριστεί πραγματικά και να έχουμε όποιον και ό,τι θέλουμε, μέχρι και την δυνατότητα να αξιοποιήσουμε αυτό που μας υπόσχονται, όσοι γνωρίζουμε ότι έχουν ρυθμιστικό ρόλο στην ζωή μας: οι γονείς αρχικά, οι συνάδελφοι στην εργασία, οι προϊστάμενοί μας, οι φίλοι, αυτοί που συνυπάρχουμε. Γι᾽ αυτὀ και συχνά αισθανόμαστε τον πειρασμό είτε να τα μαζέψουμε όλα και να φύγουμε από το περιβάλλον στο οποίο ζούμε είτε με μισή καρδιά να παραμένουμε, διότι δεν τολμούμε ή υπολογίζουμε σε μελλοντικά κέρδη διά της υπομονής, που δεν είναι όμως της καρδιάς, αλλά του συμφέροντος.
Ανάλογη κάποτε είναι και η σχέση μας με τον Θεό. Αισθανόμαστε σ᾽ αυτήν την σχέση ότι ο Θεός ζητά και μόνο με την παρουσία Του τα πάντα, αποστερώντας μας από την δυνατότητα να χαρούμε την ζωή. Να αξιοποιήσουμε το μυαλό μας. Να κάνουμε το σώμα μας να χαρεί. Να μετάσχουμε στα αγαθά του πολιτισμού. Να έχουμε ως γνώμονά μας τις επιθυμίες μας. Να μην φοβόμαστε τον έλεγχό Του. Έτσι, συνειδητά ή ασυνείδητα, μαζεύουμε τα πάντα από όσα δικαιούμαστε, διότι και ο Θεός μας έχει δώσει δικαιώματα, μόνο που εμείς δεν κατανοούμε ότι κοντά Του μπορούμε να τα ζήσουμε, χωρίς και να χάσουμε ό,τι μας αναλογεί από πραγματική χαρά της ζωής που είναι η αγάπη, και φεύγουμε στην χώρα του κόσμου. Δεν μπορούμε να αντέξουμε την αγάπη του Θεού, την αισθανόμαστε έλεγχο, και πλέουμε στο πέλαγος του πολιτισμού, της επιστήμης, της επιθυμίας για ηδονή, θέλοντας να κρύψουμε από την καρδιά μας ότι ο Θεός δεν μας στερεί, αλλά νοηματοδοτεί κάθε τι που υπάρχει στον κόσμο και το διαφυλάσσει από το να γίνει αυτάρκεια, δηλαδή να το θεωρήσουμε ότι υπάρχει για πάντα. Κλείνουμε την πόρτα στο σπίτι του Θεού που είναι η Εκκλησία και απολαμβάνουμε την άσωτη ζωή μας. Μόνο που  η αυτάρκεια έχει τέλος: την στέρηση νοήματος καθώς βλέπουμε τον χρόνο να περνά, την ζωή να τελειώνει και την μοναξιά της ύπαρξης να μην μπορεί να λυτρωθεί στα ξυλοκέρατα των καιρών.
Υπάρχει όμως πάντοτε και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων. Είναι εκείνοι που ενώ δεν φεύγουν από τον Θεό, εντούτοις δεν μπορούν να χαρούν την ζωή που ζούνε κοντά Του. Φοβούνται να δοκιμάσουν την χαρά της κοινωνικότητας, της αγάπης, του μοιράσματος. Έχουν μέσα τους ένα διαρκές “πρέπει”, ένα διαρκές “μη”, μην τυχόν και χαλάσει η εικόνα τους έναντι του Θεού, αν φανούν χοϊκοί. Αν φανούν παιδιά που αποκαλύψουν τις επιθυμίες των καρδιών τους στον πατέρα τους. Φοβούνται έναν Θεό, ο Οποίος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει όπως τον σκέπτονται, γιατί είναι Θεός συγκατάβασης, αγάπης, ελπίδας και όχι άτεγκτης δικαιοσύνης. Θα Τον ήθελαν δίκαιο, για να ανταμείβει συνεχώς τους κόπους τους να καταπνίξουν το πρόσωπό τους. Θα Τον ήθελαν δίκαιο, για να  καταδικάζει τους άλλους, τους αμαρτωλούς, τους άσωτους,  και να δικαιώνει τους ίδιους. Θα Τον ήθελαν δίκαιο, για να τους επιτρέπει αυτό που δικαιούνται, ενώ δεν τους το έχει απαγορεύσει ποτέ. Τα έχουν όλα δικά τους, αλλά φοβούνται να τα χαρούν!
Και οι δύο κατηγορίες ανθρώπων τα έχουν όλα εκ του Θεού. Το κυριότερο: την σωτηρία να είναι είναι παιδιά Του. Την δωρεά της υιοθεσίας κατά χάριν. Στην μία λείπει η ταπείνωση να μείνουν κοντά Του και να χαρούνε την πληρότητα της αγάπης. Η περιπέτεια της ζωής όμως αφήνει περιθώρια για επιστροφή. Ακόμη κι αν έχουν χάσει τα πάντα, ο Θεός-Πατέρας τους τα ξαναδίνει, όχι για την μετάνοια μόνο, αλλά για την ταπείνωση που δείχνουν να Τον εμπιστευθούν καρδιακά, κυρίως στα πάντα των λαθών τους. Στην άλλη η ταπείνωση της παραμονής είναι ψεύτικη, διότι την αισθάνονται ως καταναγκασμό. Και γι᾽ αυτό κατακρίνουν. Έτσι, ενώ έχουν τα πάντα, δεν αγαπούνε τον Δωρεοδότη, αλλά Τον θεωρούν ως μέσο για να διατηρήσουν τα προνόμια, χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν από ένα αίσθημα μιζέριας, διότι είναι αναγκασμένοι να είναι παιδιά Του. Κι έτσι είναι ικανοί να απαιτούν την πρωτοκαθεδρία κοντά Του, χωρίς τελικά να Τον αγαπούν αληθινά. Απλώς, υπολογίζουν την μέλλουσα ζωή και το όνομά τους.
Η παραβολή του Ασώτου Υιού είναι μία διαρκής υπενθύμιση σε όλους μας να αφηνόμαστε στην αγάπη, την ταπείνωση, την μετάνοια, να μπορούμε να χαρούμε την σχέση μας με τον Θεό ως παιδιά Του, να μην αυτοδικαιωνόμαστε, αλλά να πλαταίνει η καρδιά μας και να χωρά όλο τον κόσμο, ιδίως τους ασώτους, και να μην διαλέγουμε θρησκευτικά τον Θεό ως δικαστή και τηρητή του νόμου, αλλά ως Πατέρα που αγαπά, συγχωρεί και περιμένει δίπλα Του τους πάντες.
Αυτός είναι και ο δρόμος για γνήσιες ανθρώπινες σχέσεις. Η αγάπη είναι τα πάντα, δίνει τα πάντα, συγχωρεί τα πάντα, αφήνει την περιπέτεια της ελευθερίας και μας αφήνει να χαρούμε γι᾽ αυτό που είμαστε και γι᾽ αυτό που μπορούμε να γίνουμε: παιδιά στην καρδιά, αποφασισμένα για να επιστρέφουμε εκεί όπου μας αγαπούνε αληθινά!