Ο Άγιος Παΐσιος είχε πει, ότι «όσα
οφέλη απέκτησα από τις αρρώστιες, δεν τα απέκτησε από την άσκηση. Οι
αρρώστιες, οι θλίψεις, οι δοκιμασίες καθαρίζουν τον άνθρωπο και γίνονται
αφορμή δοξολογίας. Ο παπά Τύχων, έλεγε ότι το «Κύριε Ιησού Χριστέ έχει
100 δρχ, το Δόξα τω Θεώ 1000 δρχ.» Ήθελε να πει ότι όταν δοξολογείς τον
Θεό στη θλίψη σου αυτό έχει πολύ μεγαλύτερη αξία….» την αγιοπνευματική
αυτή εμπειρία του αγίου μας, την κατανόησα περισσότερο αυτές τις ημέρες
που μια ίωση ήρθε να με
καθηλώσει στο κρεβάτι. Εκεί φαίνεται ποιοι είμαστε, και πόση δουλειά
έχουμε και πρέπει ακόμη κάνουμε με τον βαθύτερο εαυτό μας. Γιατί στην
ασθένεια απογυμνωνόμαστε από τις πανοπλίες της παντοδυναμίας μας, και
φανερώνεται εάν αυτή πίστη που λέγαμε ότι είχαμε στον Θεό, ήταν μια
νοσιαρχική και συναισθηματική καταφυγή ή μια καρδιακή βαθιά εμπειρία. Ο
πολεμιστής μετριέται στα χαρακώματα, και οι ασθένειες έρχονται να
αποκαλύψουν πόσο Θεό κουβαλάμε μέσα μας.
Εγω πάντως προσωπικά δοξάζω τον Θεό, που με τον έναν ή άλλο τρόπο μου
αποκαλύπτει ότι θέλω ακομη πολύ δουλειά. Και ξέρετε κάτι; αυτό δεν με
απογοητεύει, γιατί βλέπω ότι ο Θεός ενεργεί στην ζωή μας, είναι παρόν,
με όλους τους τρόπους, μιλάει όλες τις γλώσσες ακόμη κι εκείνη την
ασθένειας. Χαράς σ αυτόν που θα κατανοήσει το αλφάβητο του. Γιατί όπως
λέει και ο αγαπημένος μου Γέροντας Αιμιλιανός Σιμονωπετρίτης, οι
ασθένειες πολλές φορές, είναι επισκεψούλες, ψίθυροι και ίχνη της
παρουσίας του Θεού στην ζωή μας…
