Ένας νέος, στενός συγγενής του π. Ζωσιμά [του Γέροντα Ζωσιμά της Σιβηρίας], ήταν ευλαβής και καλοπροαίρετος.
Όμως η κοσμική του παιδεία, η επιστημονική του κατάρτιση και ο ασίγαστος πόθος του για γνώσεις, τον έκαναν να επιζητεί την κατανόηση τωv ασύλληπτων θείων μυστηρίων, και του δημιούργησαν κάποια σύγχυση λογισμών. Συζητώντας με το γέροντα, του φανέρωσε την επιδίωξη και τη σύγχυσή του.
Κι εκείνος του αποκρίθηκε:
– Αν ο νους σου μπορούσε να συλλάβει το Θεό, τις ιδιότητές Του και τα μυστήριά Του, τότε τι Θεός θα ήταν αυτός;
Και τι θα ένιωθες για ένα τέτοιο Θεό -που δεν θα ήταν καν Θεός;
Επειδή ο Θεός και δημιουργός μας είναι Θεός αληθινός, γι’ αυτό είναι ακατάληπτος και απρόσιτος.
Επειδή ακόμα είναι Θεός, γι’ αυτό είναι και πανάγιος, πανάγαθος, παντοδύναμος, πάνσοφος, παντογνώστης.
Επειδή είναι Θεός, γι’ αυτό είναι αυθύπαρκτος, απόλυτος, αόρατος, αόριστος, άπειρος, αΐδιος, αναλλοίωτος, πανταχού παρών.
Επειδή είναι Θεός, γι’ αυτό είναι, όπως λέει ο Μέγας Αθανάσιος, η αυτοσοφία, η αυτοαλήθεια, το αυτοφώς, η αυτοαρετή, η αυτοδικαιοσύνη…».
Τελειώνω με τη γνωστή σοφή και ευσύνοπτη ρήση τον αγίου Ιωάννου τού Δαμασκηνού: «Άπειρον το Θείον και ακατάληπτον και τούτο μόνον αυτού καταληπτόν, η απειρία και ακαταληψία»! Αυτό να το θυμάσαι πάντα…
