Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2021

ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΠΙΣΤΗΣ,ΣΧΕΣΗΣ,ΓΝΩΜΗΣ

 

 


«Οὗτός ἐστιν ὁ μαθητὴς ὁ μαρτυρῶν περὶ τούτων καὶ γράψας ταῦτα, καὶ οἴδαμεν ὅτι ἀληθὴς ἐστιν ἡ μαρτυρία αὐτοῦ» (Ιωάν. 21, 24)

«Αυτός είναι ο μαθητής που επιβεβαιώνει αυτά τα γεγονότα και που τα έγραψε. Κι εμείς ξέρουμε πως λέει την αλήθεια»

    «Ο απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης, μετά την κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, την οποία διακόνησε κατά την εντολή του Κυρίου επάνω στον σταυρό, μέχρι το τέλος της επιγείου ζωής της, ξεκίνησε για να κηρύξει το ευαγγέλιο στην Μικρά Ασία, με ορμητήριο την Έφεσο. Μαζί με τον μαθητή του Πρόχορο προσελήφθησαν στην υπηρεσία του λουτρού του άρχοντα Διοσκορίδη, υπό την επιστασία της κακότροπης Ρωμάνας, η οποία τους μεταχειριζόταν ως δούλους. Ύστερα από τρεις μήνες σκληρής εργασίας, ο Ιωάννης ανέστησε τον γιο του άρχοντα που πνίγηκε στο λουτρό από δαιμονική επήρεια και τον ίδιο τον άρχοντα, που πέθανε από θλίψη για το παιδί του. Τόσο ο άρχοντας όσο και η Ρωμάνα έγιναν χριστιανοί. Στη πανήγυρη της Αρτέμιδος στην Έφεσο, ο Ιωάννης έλεγξε τους κατοίκους για την ειδωλομανία τους. Αυτοί επιχείρησαν να τον λιθοβολήσουν, όμως οι πέτρες γκρέμισαν το άγαλμα της Αρτέμιδος. Έγινε σεισμός και σκοτώθηκαν διακόσιοι άνθρωποι. Ο Ιωάννης προσευχήθηκε και οι νεκροί αναστήθηκαν. Το θαύμα οδήγησε στην πλήρη μεταστροφή της πόλης στον Χριστό. Ο Ιωάννης στην συνέχεια, εξορίστηκε από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό, στην Πάτμο, όπου έμεινε επί δεκαπέντε χρόνια, οδηγώντας πολλούς στην πίστη. Εκεί έγραψε και το Ευαγγέλιό του (κατά άλλους στην Έφεσο) και την Αποκάλυψη. Επέστρεψε στην Έφεσο, όπου επί 26 χρόνια κήρυξε την αλήθεια της πίστης. Όταν έλαβε από τον Θεό πληροφορία για την κοίμησή του, βγήκε από την πόλη με επτά μαθητές του. Στην άμμο τους ζήτησε να σκάψουν τάφο σε σχήμα σταυρού. Μπήκε μέσα και τους είπε να τον καλύψουν με χώμα μέχρι τα γόνατα. Αφού τους ασπάστηκε και τον κάλυψαν μέχρι τον λαιμό, έφυγε από τον κόσμο αυτό την στιγμή που ο ήλιος ανέτειλε. Οι μαθητές του τον σκέπασαν ολόκληρο και ανήγγειλαν στους Εφεσίους ότι ο άγιος έφυγε για τον ουρανό. Οι χριστιανοί έσπευσαν στον τάφο, αλλά ενώ έσκαψαν, το σώμα του δεν βρέθηκε. Στην Έφεσο χτίστηκε αργότερα η περίφημη κόκκινη βασιλική, προς τιμήν του Αγίου. Η μετάστασή του εορτάζεται στις 26 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο» («Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας», εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ, τόμος πρώτος)

Έχουμε ανάγκη από αποδείξεις οι άνθρωποι στην ορθολογιστική εποχή μας για να πιστέψουμε; Σε ό,τι αφορά στην πίστη στον Θεό, ναι. Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με το θάνατο και τα συμπαρομαρτούντα του. Με το κακό κάθε μορφής και αυτό που ζητάμε είναι ο Θεός να μας αποδείξει ότι υπάρχει λυτρώνοντάς μας από το επαπειλούμενο τέλος, από κάθε δοκιμασία. Και όταν δεν βλέπουμε οι προσευχές μας να εισακούονται, τότε  γινόμαστε αρνητές. Δεν έχουμε όμως αντίστοιχη συμπεριφορά πάντα απέναντι στα πράγματα του κόσμου. Πολλοί πιστεύουν στην τύχη. Παίζουν τυχερά παιχνίδια. Ασχολούνται με ζώδια και άστρα. Άλλοι αρκούνται σε αναφορές για περιστατικά στο Διαδίκτυο ή σε λόγους ανθρώπων που φαίνεται ότι έχουν κάποιο κύρος, απομονώνοντας τους λόγους από τα περιστατικά κάτω από τα οποία εκφωνήθηκαν, από τις χρονικές στιγμές που προηγήθηκαν και επακολούθησαν. Το Διαδίκτυο έχει το πλεονέκτημα να παγώνει τον χρόνο στην στιγμή που γίνεται το γεγονός ή εκφωνείται ένας λόγος ή καταγράφεται κάποια σκέψη και κάποια ιδέα, χωρίς ο χρήστης να μπορεί, αν δεν το ψάξει, να δει τι προηγήθηκε και τι ακολούθησε. Έτσι, απόδειξη θεωρείται το στιγμιαίο, αυτό που έχει καταγραφεί και φαίνεται αενάως ισχύον. Συνειδητοποιούμε στους καιρούς μας σε ποιες περιπέτειες μας έχει οδηγήσει το πάγωμα του χρόνου, η εμπιστοσύνη στην εικόνα, η άρνηση να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη ή η καταφυγή μας στην τυχαιότητα.

Για την πίστη μας όμως η αλήθεια βρίσκεται στην σχέση με το πρόσωπο που την βιώνει. Η παράδοσή μας είναι αποστολική. Αυτό σημαίνει ότι μάρτυρες για τον Χριστό και την βασιλεία Του είναι οι μαθητές Του. Εκείνοι που Τον είδαν, Τον άκουσαν, Τον ψηλάφησαν, Τον συνόδευσαν μέχρι το τέλος και γεύθηκαν την χαρά της Ανάστασής Του και αυτοί που έλαβαν την κλήση να διακονήσουν τον κόσμο και να δώσουν μαρτυρία περί του Θεού μέχρι το τέλος της ζωής τους, αφήνοντας ως παρακαταθήκη την εμπειρία τους στους επόμενους. Η αλήθεια δίδεται στην αγαπητική σχέση. Και σχέση σημαίνει εμπιστοσύνη. Σημαίνει υπέρβαση του εγώ. Σημαίνει αγώνας από την πλευρά αυτού που εμπιστευόμαστε να ζει κατά Θεόν, όσο μπορεί και όσο τα χαρίσματά του επιτρέπουν, αλλά και όσο αφήνεται από τον Χριστό να φωτίζεται. Διότι το εγώ και το θέλημά μας, η γνώμη μας, αντιστέκονται.

Στην πίστη δεν παγώνει ο χρόνος. Ο ερχομός του Χριστού έγινε σε περίοδο που η εμπειρία της Παλαιάς Διαθήκης ήταν συνεχής και συσσωρευμένη. Αλλά και η Εκκλησία διά των αποστόλων της συνέχισε την εμπειρία της παρουσίας του Χριστού, στην αγάπη και στην ευχαριστία, στην βεβαιότητα της ανάστασης. Οι άνθρωποι δεν θέλουμε να έχουμε ζώσα σχέση με την Εκκλησία και τον Χριστό και γι’ αυτό απορρίπτουμε την εμπειρία, την φώτιση, την μεταμορφωτική πορεία, την ήττα του σταυρού και τον θάνατο ως πέρασμα στην ανάσταση. Η γνώμη μας μάς αφήνει προσκολλημένους στην ανάγκη για δικές μας ερμηνείες.

Καμία γνώση, καμία εμπειρία δεν έχει νόημα αν δεν θέλουμε να αγαπήσουμε τόσο την γνώση όσο και την εμπειρία. Αυτό το βλέπουμε με την σημερινή επιστημονική πρόοδο. Όσοι δεν αγαπούνε την επιστήμη, αλλά απλώς την χρησιμοποιούν, δεν ακούνε. Όσοι πάλι θεοποιούν την επιστήμη, δε μπορούν να βρούνε απάντηση στην σχέση με τον Θεό που δίνει περίσσεια ζωής και γεννά μέσα από την εμπιστοσύνη της αγάπης την απάντηση στο κάθε λογής κακό. Μείζων η αγάπη. Αυτή που μας διδάσκει ο ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος. Η αγάπη που κάνει και τον θάνατο τελικά γιορτή αιωνιότητας, δίδοντας την τελική απάντηση σε ό,τι μας λείπει.

 π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός