ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟ ΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ

Ἀπὸ τὸν Σταυρὸ στὴν Ἀνάσταση. Αὐτὸ εἶναι τὸ Πάσχα!
Τὸ Πάσχα μποροῦμε νὰ τὸ ζοῦμε κάθε στιγμή. 

Ὅταν ὅλα γύρω μας εἶναι σκοτεινά, καὶ μεῖς ἀνάβουμε τὴ λαμπάδα τῆς Πίστεως.

 Ὅταν τὸ σκοτάδι ἀπειλεῖ τὴν ψυχή μας, καὶ μεῖς δὲν ἀφήνουμε τὴ φλόγα τῆς Χάριτος, ποὺ ἄναψε ὁ Θεὸς μέσα μας, νὰ σβήσει.

 Ὅταν ὁ σκοτεινὸς διάβολος ζητεῖ νὰ σκορπίσει τὸν θάνατο παντοῦ καὶ μέσα μας, καὶ μεῖς ζητοῦμε τὴ βοήθεια τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ κερδίζει ἡ δική Του ζωὴ ἔδαφος στὴν ψυχή μας.
Πάσχα μυστικό, Πάσχα ἅγιο. Πάσχα διαρκὲς καὶ αἰώνιο. «Πάσχα, Κυρίου Πάσχα»!

MHN AMΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙΣ ΟΣΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ

Ποτέ δεν θα πρέπει να λες ότι σε έχει ξεχάσει ή σε έχει εγκαταλείψει ο Θεός… Ένας ορειβάτης θέλησε να ανεβεί το ψηλότερο βουνό. Ξεκίνησε, λοιπόν, την περιπέτεια του μετά από πολλά χρόνια προετοιμασίας.

Όμως, επειδή ήθελε τη δόξα μόνο για τον εαυτό του αποφάσισε να σκαρφαλώσει το βουνό μόνος. Η νύχτα, λοιπόν, έπεσε βαριά και ο άνδρας δεν έβλεπε τίποτα. Όλα ήταν μαύρα. Μηδενική ορατότητα. Το φεγγάρι και τα άστρα είχαν καλυφθεί από σύννεφα. Καθώς ο άνδρας ανέβαινε και απείχε λίγα μόνο μέτρα από την κορυφή του βουνού, γλίστρησε και έπεσε στο κενό με μεγάλη ταχύτητα. Ο ορειβάτης πού το μόνο πού έβλεπε καθώς έπεφτε ήταν μαύρες κουκίδες, είχε την τρομερή αίσθηση της βαρύτητας να τον τραβά. Συνέχισε να πέφτει… και σε εκείνες τις στιγμές του μεγάλου φόβου ήρθαν στο μυαλό του όλα τα καλά και τα άσχημα επεισόδια της ζωής του. Σκεφτόταν, τώρα, το πόσο κοντά στο θάνατο ήταν, όταν ξαφνικά ένιωσε το σκοινί πού ήταν δεμένο στη μέση του να τον τραβά δυνατά. Το σώμα του ορειβάτη κρεμόταν πλέον στον αέρα. Μόνο το σκοινί τον κρατούσε ζωντανό. Εκείνη τη στιγμή της αμηχανίας και καμιάς άλλης επιλογής, φώναξε: «Θεέ μου, βοήθησε με!»

Ξαφνικά, μια βαθειά φωνή προερχόμενη από τον ουρανό απάντησε:
– Τί θέλεις να κάνω;
– Σώσε με, Θεέ μου!
– Αληθινά, νομίζεις ότι μπορώ να σε σώσω;
– Βέβαια, πιστεύω ότι Εσύ μπορείς!
– Τότε κόψε, το σκοινί που είναι δεμένο στη μέση σου…».

Στο σημείο αυτό σταμάτησα να διαβάζω και απορημένη σκέφτηκα: «Θεέ μου, τί ζητάς από αυτόν τον άνθρωπο; Είναι δυνατόν να του ζητάς να κόψει το σκοινί, το μόνο πράγμα πού τον κρατάει ζωντανό;» Αλλά, άφησα γρήγορα αυτές τις σκέψεις και έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του ορειβάτη.

Αλήθεια, Εσύ, τί θα έκανες;

Με ανάμεικτα συναισθήματα και σχεδόν βέβαιη για την απάντηση μου, συνεχίζω να διαβάζω: «Η ομάδα διάσωσης, την άλλη μέρα, είπε ότι ένας ορειβάτης βρέθηκε πεθαμένος, παγωμένος και το σώμα του κρεμόταν από ένα σκοινί. Τα χέρια του κρατούσαν σφιχτά το σκοινί μόνο 3 μέτρα μακριά από τη γη…».

Και εσύ; Πόσο κολλημένος είσαι στο σκοινί σου; Ποτέ μην αμφισβητήσεις όσα είναι από το Θεό. Ποτέ δεν θα πρέπει να λες ότι σε έχει ξεχάσει ή σε έχει εγκαταλείψει. Ποτέ μη νομίζεις ότι δεν σε φροντίζει. Θυμήσου ότι σε κρατάει πάντα με το δεξί Του χέρι και η επιλογή να απλώσεις το δικό σου χέρι ανήκει σε εσένα.

ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΑΙ ΟΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ

 

Όταν προσεύχεσαι όπως πρέπει, θα συναντήσεις τέτοια πράγματα, που να σου φαίνεται πως μ’ όλο σου το δίκαιο πρέπει να εξοργιστείς.

Δεν υπάρχει όμως δικαιολογημένος θυμός εις βάρος του διπλανού μας.

Γιατί αν καλοεξετάσεις, θα βρείς πως είναι δυνατό και δίχως θυμό να τακτοποιηθεί μια χαρά το ζήτημα. Κάνε λοιπόν ό,τι περνάει από το χέρι σου για να μην ξεσπάσεις σε θυμό. Κοίτα μήπως νομίζοντας ότι γιατρεύεις τον άλλο, αποδειχτείς εσύ ο ίδιος αγιάτρευτος και βάζεις εμπόδια στην προσευχή σου. Αν αποφεύγεις το θυμό, θα βρεις και συ έλεος και θα φανείς φρόνιμος και θα λογαριαστείς κι εσύ ανάμεσα σ’ εκείνους που προσεύχονται. Ν’ αρματώνεσαι ενάντια στο θυμό, δεν πρέπει να ανέχεσαι καμιά επιθυμία.

Γιατί αυτή δίνει υλικό στο θυμό κι αυτός με τη σειρά του ταράζει το νοητό (νοερό) μάτι, βλάφτοντας πολύ την πνευματική κατάσταση, που μέσα μας δημιουργεί η προσευχή.

Μην προσεύχεσαι μόνο με την εξωτερική στάση, αλλά παρακίνα το νού σου να έρχεται σε συναίσθηση της πνευματικής προσευχής με πολύ φόβο. Μερικές φορές ευθύς ως πας για προσευχή, θα προσευχηθείς καλά. Κι άλλοτε πάλι, κι αν ακόμα κουραστείς πολύ, δε θα πετύχεις το σκοπό αυτό. Και τούτο για να ζητήσεις ακόμη πιο πολύ προσευχή και, αφού τη λάβεις να μη φοβάσαι μη τυχόν και σου αρπάξουν το κατόρθωμα.

Όταν έρθει άγγελος, μονομιάς φεύγουν όλοι όσοι μας ενοχλούν και βρίσκεται ο νούς σε πολλή άνεση καθώς προσεύχεται σωστά. Άλλοτε όμως, όταν μας έρχεται ο συνηθισμένος πόλεμος, χτυπιέται και αγωνίζεται ο νούς και δεν του επιτρέπεται κεφάλι να σηκώσει, γατί έχει πιά αποκτήσει την ποιότητα λογής λογής παθών. Όμως ζητώντας πιο πολύ θα βρεί. Κι αν χτυπάει την πόρτα, θα του ανοίξουν (πρβλ. Ματθ. ζ΄8).

Μην προσεύχεσαι να γίνουν τα δικά σου θελήματα, γιατί χωρίς άλλο δε συμφωνούν με του Θεού το θέλημα. Να προσεύχεσαι μάλλον καθώς διδάχτηκες λέγοντας «γενηθήτω το θέλημα σου εν εμοί» (πρβλ. Λουκ.κβ΄42).

Και για κάθε πράγμα με τον ίδιο τρόπο να ζητάς να γίνεται το δικό του θέλημα. Γιατί θέλει ο Θεός το αγαθό κι αυτό, που συμφέρει στην ψυχή σου. Εσύ οπωσδήποτε δεν θα το ζητάς αυτό. Πολλές φορές στην προσευχή μου ζήτησα να γίνει αυτό, που εγώ νόμιζα καλό.

Και επέμεινα στο αίτημα εκβιάζοντας ασυλλόγιστα το θέλημα του Θεού μη αναθέτοντας σ’αυτόν να οικονομήσει ό,τι εκείνος ξέρει για συμφέρον μου.

Και όμως, όταν έλαβα ό,τι ζητούσα δυσανασχέτησα πολύ, επειδή δε ζήτησα να γίνει μάλλον το θέλημα του Θεού. Δεν ανταποκρίθηκε δηλαδή στις προσδοκίες μου ό,τι του ζήτησα.

Άγιος Νείλος ο Ασκητής

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΒΓΕΙ ΣΕ ΚΑΛΟ

Γι’ αυτό και σ’ αγαπάει ο Χριστός. Διότι δεν σε βλέπει ως ένα τελεσίδικο, τετελεσμένο, κλειστό γεγονός ούτε ως μια κλειστή ιστορία, που «πάγωσε».

Για τον Χριστό είσαι μια ανοιχτή δυνατότητα, με άπειρες προεκτάσεις και πολλές ευκαιρίες. Σε βλέπει μ’ ένα μέλλον φωτισμένο απ’ το δικό Του φως, τη δική Του μεγάλη αγάπη.

Γι’ αυτό και βγάζει τόσο γρήγορα μέσα απ’ αυτή τη γυναίκα μια Αγία. Ο Χριστός, με το δικό του ήθος, ανέδειξε από μέσα της ομορφιές αφανέρωτες. Πώς έγινε αυτό; Με τρόπο απλό κι αβίαστο. Η γυναίκα αυτή είδε στο πρόσωπο του Χριστού όλη την ομορφιά του Θεού. Και η αντανάκλαση ακριβώς αυτής της ομορφιάς την έκανε να δει και τη δική της ωραιότητα. Ετσι είναι ο καθαρός νους, λοιπόν. Ενας νους που λειτουργεί ισορροπημένα κι απλά. Που βλέπει τον κόσμο και τους ανθρώπους ωραία. Και με τον τρόπο αυτό βοηθάει τη ζωή του και τη ζωή των άλλων. Ενας τέτοιος νους είναι μια όαση μέσα στον κόσμο αυτό. Μιλάς με τέτοιους ανθρώπους, που έχουν τον νου τους στρωτό και ήσυχο, και χαίρεσαι και ξεκουράζεσαι μαζί τους.

Κράτα αυτά ως πρακτικά. Δηλαδή, μη βγάζεις συμπεράσματα για τη ζωή σου. Δεν ξέρεις ποτέ με σιγουριά τι είναι το καλό και το κακό. Η αποτυχία σου μπορεί να βγει σε καλό.

Η αρρώστια σου μπορεί να βγει σε καλό. Το ότι σε έκλεψαν; Δες το σαν δυνατότητα να βγάλει ο Θεός κάτι καλό κι απ’ αυτό. Δες το αλλιώς. Εξήγησέ το αλλιώς. Δώσε μια άλλη ερμηνεία μέσα σου.

Ο νους σου να μη μένει ούτε στο σκοτάδι ούτε στην απελπισία ούτε στην απογοήτευση. Αλλά να βλέπει τα πάντα συνδυασμένα με την πηγή της αγάπης. Και συνδεδεμένα με την πηγή της σοφίας και φροντίδας για όλο τον κόσμο. Η πηγή αυτή είναι ο Χριστός μας. Εχοντας αυτή τη νοοτροπία, δεν υπάρχει περίπτωση να μη δεις τα πράγματα πολύ πιο όμορφα στη ζωή. Και το άλλο σίγουρο είναι ότι θα ζήσεις πολύ περισσότερα χρόνια.

Επίσης, δεν θ’ αρρωσταίνεις από τις πολλές στενοχώριες. Τώρα απ’ τις πολλές σκέψεις που κάνεις αρρωσταίνεις. Ολα αυτά που ανακυκλώνεις στο μυαλό σου με τον συνηθισμένο σου τρόπο καταλήγουν να γίνονται αρρώστια στο τέλος. Σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, έπειτα δηλητηριάζεσαι, πικραίνεις την ψυχή σου και, τελικά, αρρωσταίνεις. Απ’ την πολλή σκέψη στο τέλος αρρωσταίνει και το κορμί σου. Η άρρωστη σκέψη σου αλλάζει και τη βιολογία σου. Και στο τέλος γίνεσαι άρρωστος άνθρωπος ψυχικά και σωματικά.

Εύχομαι ο Χριστός να μας φωτίσει όλους. Κι απόδειξη αυτής της φώτισης είναι να βάζεις σημεία χαράς εκεί όπου η ζωή πάει να δημιουργήσει μέσα σου κλίμα βαρύ. Κι αυτή ακριβώς η κίνηση της ψυχής, να αναζητά το φως όταν δίπλα της σκοτάδι απειλητικό έρχεται να φέρει δυσκολία, είναι δείγμα υγείας και αναγέννησης.

Αυτά όλα ας τα κρατήσουμε. Μάλλον καθένας ας κρατήσει ό,τι θέλει. Διότι, αν σου ορίζω εγώ τι θα κάνεις, τότε θα είναι σαν να θέλω κι εγώ να τιθασεύσω τον νου σου και να σε πάω εκεί όπου εγώ θέλω. Μα δεν θέλω να σε πάω κάπου ούτε να σε χειραγωγήσω.

π. Ανδρέας Κονάνος

O ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΡΩΣΟΣ

Σαν πιθανότερη χρονολογία της γέννησής του είναι το έτος 1690. Και τούτο γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711 και τελείωσαν το 1718 είναι στρατιώτης του Τσαρικού Στρατού του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσσίας.

Τα Τουρκικά στρα­τεύματα ήσαν ακατάβλητα, βάδιζαν από νίκη σε νίκη, είχαν σπείρει τον τρόμο σ’ όλα τα έθνη. Στρατιώτης ο Όσιος Ιωάννης μάχεται για να υπερασπισθεί την πατρίδα του, τη Ρωσσία. Γαλου­χημένος με τα νάματα της Ορθοδοξίας από τους Χριστιανούς γονείς του, τον συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής μανίας των εχθρών.

Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του, αιχμαλωτίζε­ται και οδηγείται στην Κωνσταντινούπολη. Απ’ εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.

Βασανίζεται να αρνηθεί το Χριστό

Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνη­ση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος» που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλα ραβδιά, τον κλω­τσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα.

Απαντά στα βασανιστήρια

Υπομένει όλα τα βασανιστήρια με καρτερία και αξιοθαύμαστη γενναιότητα. Λάμπει ο αδαμάντινος χριστιανικός του χαρακτήρας. Σαν τον ήλιο λάμπει ο υπέροχος εσωτερικός του κόσμος που ολόκληρος από τα παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό. Στους ξυλοδαρμούς, στις βρισιές και στις κλωτσιές των Τούρκων, απαντά με τα λόγια του Παύλου: «ποιος μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου; Θλίψις ή στενο­χώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;». Έχω πεποίθηση, πίστη και αγάπη στον Κύριό μου Ιησού Χριστό τον Μονογενή Υιό του Θεού μου και τίποτε απ’ όλα τα δεινά, δεν θα με χωρίσει από την αγάπη Του.

Σαν αιχμάλωτος υπακούω στις προσταγές σου, στις δουλικές εργασίες. σ Χριστό δεν σε έχω αφέντη, «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή άνθρώποις». Ενθυμούμαι το αγκάθινο στεφάνι, τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τα ραπίσματα και αυτόν τον σταυρικό θάνατο και είμαι πρόθυμος να υποστώ και εγώ τα μεγαλύτερα και δεινότερα βάσανα και αυτόν τον θάνατον, τον Ιησού μου όμως δεν τον αρνούμαι.

Δέχεται ο Όσιος Ιωάννης τους σκληρούς όρους της μαρτυρικής ζωής, τα βασανιστήρια, τη διαμο­νή με τα ζώα στο σταύλο που του θύμιζε, όπως έλεγε, το σταύλο της Βηθλεέμ· τις ασκήσεις, νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές σε τέτοιο βαθμό, που δαμάσθηκε η θηριωδία των Τούρκων και έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.

Σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων θαυμα­τουργικά έστειλε με Άγγελο Κυρίου φαγητό σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στην Μέκκα της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό. επιστρέφοντας έδειξε το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους τρεις μήνες μετά. Το θαύμα αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και ηθική ακτινοβολία του εδάμασε την θηριωδία των Τούρκων.

Το τέλος

1730 Μαΐου 27. Ένα στήριγμα είχε σε όλους τους αγώνες του και μία παρηγοριά στην τραχειά ζωή των βασανιστηρίων. Κατέφευγε σε προσευχές, γονυκλισίες, αγρυπνίες και κοινωνούσε κρυφά από τους Τούρκους, τα Άχραντα Μυστήρια. Η Θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του ξεκού­ραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαΐου του 1730, ειδοποίησε τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη Θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος· ο θαυμαστός Όσιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα Άχραντα Μυστήρια.

Ο ενταφιασμός

Οι ιερείς και πρόκριτοι Χριστιανοί του Προκο­πίου, με άδεια του Τούρκου πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα μέσα σε βαθειά κατάνυξη και ευλάβεια ο μέχρι χθες δούλος και σκλεται από Χριστιανούς – Τούρκους – Αρμενίους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύαθλο εκείνο σώμα, με θυμιατά και λαμπάδες, με ευλάβεια και προσοχή, το οδηγούν σε έναν τάφο στο Χριστιανικό κοιμητήριο, το ενα­ποθέτουν στη μάνα γη.

Θείο όραμα

Ο γέροντας ιερέας που κάθε Σάββατο άκουγε τον πόνο και τα βασανιστήριά του και του έδινε, τον κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια, είδε στον ύπνο του τον Όσιο Ιωάννη τον Νοέμβριο του 1733. Του είπε ο Όσιος πως το σώμα του έχει μεί­νει με τη χάρη του Θεού μέσα στον τάφο ακέραιο, ολόκληρο, αδιάφθορο, όπως το έβαλαν στον τάφο πριν 3 1/2 χρόνια. Να το βγάλουν και θα είναι μαζί τους ως ευλογία Θεού στους αιώνες. Μετά τους δισταγμούς του ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ουράνιο φως φωτίζει τον τάφο του Οσίου σαν πύρινος στύλος. Οι Χριστιανοί άνοιξαν τον τάφο και ω του θαύματος! Το σώμα του Οσίου βρέ­θηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Με πνευματική ευφροσύνη και ευλάβεια σήκωσαν, πήραν στην αγκαλιά τους αυτό το θείο δώρο, το ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό που αγρυπνούσε ο Όσιος! Από την ημέρα εκείνη, 273 τώρα χρόνια, μπήκε το ιερό σώμα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας του Χριστού.

Ο Οσμάν Πασάς καίει το Ιερό Λείψανο

Σε μία εσωτερική διαμάχη και σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραήμ της Αιγύπτου ο απεσταλμένος Πασάς του Σουλτάνου, Οσμάν, καίει το Ιερό Λείψανο για να εκδικηθεί τους Χριστιανούς. Το ιερό σώμα οι Τούρκοι το είδαν να παίρνει κίνηση στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το ανίε­ρο έργο τους και φεύγουν. Την άλλη ήμερα μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι Χριστιανοί ανασηκώ­νουν τις στάχτες και τα κάρβουνα και βρήκαν σκε­πασμένο ολόκληρο το ιερό σώμα. Δεν είχε πάθει τίποτε, ευλύγιστο και μυρωμένο, του έμεινε μόνο το μαύρισμα από τους καπνούς και το πύρωμα.

Τον τιμά όλη η Κεντρική Μ. Ασία (Καππαδοκία)

Όπως είδαμε ο Όσιος έζησε με εγκράτεια, αγνότητα, νηστείες, προσευχές, αρετές ξεχασμέ­νες για μας, δόξασε τον Θεό ανάμεσα σε αλλοδόξους και αλλοπίστους και ο Θεός του απάντησε δοξάζοντάς τον στον Ουρανό και στη γη. Μπρο­στά στην Λάρνακα που είναι το Άγιό του σώμα, παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες ανίατες αρρώστιες θεραπεύονται.

Όχι μόνο Ορθόδοξοι, αλλά και Αρμένιοι, Δια­μαρτυρόμενοι και Τούρκοι αιχμαλωτίζονται από τα θαύματά του. Στην από­γνωση και τη δυστυχία τους, καταφεύγουν στον Όσιο. Η γλώσσα του Οσίου σιωπά αλλά δια­λαλούν τα θαύματά του. Κοιμάται το Ιερό Λείψανο, αλλά κηρύττουν την παρουσία του τα θαυμα­στά γεγονότα. Γίνεται εκεί μεγάλο προσκύνημα που δεσπόζει στην κεντρική Καππαδοκία.

1922 Καταστροφή της Μ. Ασίας

Η συμπαιγνία των Μεγάλων δυνάμεων, τα τρο­μερά λάθη των Ελλήνων όπλισαν τους Σελτζούκους Τούρκους του Κεμάλ Ατατούρκ και ξεκληρίσθηκε ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας. Παθιασμένοι οι Έλληνες σε Βασιλικούς και αντιβασιλικούς – Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς καίνε ο ένας το σπίτι του άλλου. Το Μέτωπο καταρρέει. Οι πολιτι­κοί της Αθήνας βγάζουν λόγους στα μπαλκόνια αντιμαχόμενοι για το ποιος είναι άξιος να κυβερ­νήσει! Ο Κεμάλ σφάζει σαν τα αρνιά τα παλληκάρια μας που τα έχει εγκλωβίσει στον Σαγγάριο ποταμό! Ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι από τη συμφορά….

Μεταφορά του Ιερού Λειψάνου

Μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής οι πρό­σφυγες που έχασαν τα πάντα, δύο χρόνια μετά την καταστροφή στην επίσημη ανταλλαγή των πληθυ­σμών Ελλάδος-Τουρκίας, πήραν το Ιερό Λείψανο, άλλα κειμήλια της Εκκλησίας και λιγοστά προ­σωπικά τους είδη και ξεκίνησαν για το δρόμο της ξενιτειάς. Από την Καισάρεια στη Μερσίνα. Από το λιμάνι της Μερσίνας με το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» που ναυλώθηκε με έξοδα της οικοιας Παπαδοπούλου, απόγονοι του οποίου μένουν στην Ελευσίνα, μεταφέρεται στην Χαλκίδα. Παραμένει εκεί ένα χρόνο και το 1925 έφθασε στο σημερινό Νέο Προκόπιο.

Δημιουργία νέου Προσκυνήματος

Το 1930 θεμελιώθηκε ο Ναός που φιλοξενεί σήμερα το Ιερό Λείψανο. Στεγάσθηκε το 1951. Το 1962 από απλός προσκυνηματικός Ναός που ήταν, με σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας και της Πολι­τείας, υπογράφηκε νόμος βάσει του οποίου λει­τουργεί σαν «Ευαγές Ίδρυμα», με σκοπούς που καθορίζονται στη διάταξη λειτουργίας και διαχεί­ρισης αυτού. Ιδρύθηκαν δύο μεγάλοι ξενώνες. Ο ένας για δωρεάν φιλοξενία και ο άλλος με αντίτι­μο μικρό υπέρ των σκοπών του Ιδρύματος. Άρχισε η συντήρηση και λειτουργία 5 μεγάλων Ιδρυμάτων. Δύο Ορφανοτροφείων, ενός στη Χαλκίδα και ενός στη Νέα Αρτάκη, ενός Γηροκομείου στη Χαλ­κίδα, Οικοτροφείου σπουδαστών, παιδικών κατασκηνώσεων για 1.000 περίπου παιδιά κάθε θερινή περίοδο κ.ά. Το πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, τα Συμβούλια όλων των Ιδρυμάτων με την προε­δρία σήμερα και την ευθύνη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου και με την συνδρομή όλων των πιστών φέρουν εις πέρας το μεγάλο αυτό πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο.

Νέα πνευματική κολυμβήθρα

Ο Όσιος Ιωάννης είναι υπέροχο παράδειγμα για την «εν Θεώ» ζωή των ανθρώπων γιατί αποκαλύπτει με τα θαύματά του τη θεία δύναμη και μας καθοδηγεί να γνωρίσουμε ψυχικώς μια όντως άγια ζωή, ευεργετική για τον άνθρωπο. Δεν είμαστε μόνο γι’ αυτή τη ζωή, αλλά ανήκουμε μάλλον στην μέλλουσα, την αιώνια, την ουράνια. Η ψυχή μας είναι αθάνατη, αιώνια.
Ο Όσιος Ιωάννης μεταλαμπαδεύει με τα θαύ­ματά του, στις ψυχές των πιστών, Ουράνιο φως, θεία δύναμη σε ζήλο και ενθουσιασμό, θεία δύνα­μη σε αυταπάρνηση και αυτοθυσία, δύναμη της ατομικής και κοινωνικής ηθικότητας και αυτοελέγ­χου, δύναμη η οποία υπερνικά τα δεσμά της ύλης και μεταθέτει τα βουνά των εμποδίων και δημιουρ­γεί τις μεγάλες νίκες στη ζωή, στους χαρακτήρετων ανθρώπων μεταλλαγές και αναγεννήσεις. Με τα θαύματά του ο Όσιος, με την νυχτοήμερη προ­σπάθειά του όπως αποκαλύπτει, ζει και κινείται και βοηθάει τον άνθρωπο να αποκτήσει την εσω­τερική ελευθερία, την ψυχική, που με την ακτινο­βολία της ζωογονεί άτομα και λαούς. Εκατοντά­δες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο με δέος, με κατάνυξη, σιωπηλοί, περνούν μπροστά από το Ιερό του Λείψανο, το μέγα αυτό κειμήλιο της Ορθοδοξίας. Σε όλους δίνει την ζωογόνο αύρα της χάρης που έλαβε από τον δωρεοδότη Παντοδύνα­μο Θεό.

«Η Θεία Λάρναξ των Λειψάνων σου, Ιωάννη πάτερ Όσιε, Ιάματα πηγάζει τοις πιστοίς…»

Απολυτίκιον Οσίου Ιωάννου

Εκ γης ο καλέσας σε, προς ουρανίους Μονάς, τηρεί και μετά θάνατον αδιαλώβητον, το σκήνος σου Όσιε. Συ γαρ εν τη Ασία, ως αιχμάλωτος ήχθης, ένθα και ωκειώθης, τω Χριστώ, Ιωάννη. Αυτόν ουν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ;

 Δεν μπορούμε να λέμε "έχω να μαγειρέψω, είμαι πτώμα, έχω πυρετό, έχω το διδακτορικό, έχω εξεταστική, έχω ταξίδι, έχω έχω έχω...κοιμήθηκα πολύ αργά και δεν μπορώ να σηκωθώ...είτε έχω εκείνο, είτε αυτό" και να μην εκκλησιαζομαι.. 

Αν πάθαινε κάτι ο γονιός σου ή το παιδί σου θα έμενες άυπνος μέρες ολόκληρες για να είσαι κοντά του στο νοσοκομείο ναι η όχι;Σίγουρα ναι...

Θα τα άφηνες όλα γιατί θα ήταν το πρώτο σου μέλημα ο άνθρωπός σου...

 Τότε μπορείς να το κάνεις και για τον Θεό. 

Αλλά Τον βάζεις στο περιθώριο.. Λες όποτε ευκαιρήσω θα πάω στο Ναό... Ειναι ο Θεός ευκαιριακή υπόθεση στη ζωή μας; Ο Θεός είναι περιθωριακή υπόθεση στη ζωή μας; Ο Θεός πρέπει να είναι το κέντρο της ζωής μας!

✞ Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΛΕΞΗ,ΤΟΝ ΑΛΛΟΤΕ ΑΚΑΘΑΡΤΟ ΕΚΕΙΝΟ ΛΗΣΤΗ,ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΚΑΘΑΡΟ ΚΑΙ ΑΓΙΟ

Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΟΛΑ ΤΑ ΝΙΚΑ!

 α. Η υπομονή τα νικά όλα. Με την υπομονή θα σώσουμε τις ψυχές μας. «Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι». «Ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται».

β. Έρχεται το κύμα πάνω στον βράχο και φεύγει αφρισμένο. Αλλά τον βράχο δεν τον αγγίζει. Ό,τι υπομένεις είναι στεφάνι.

γ. Υπομονή. Κάθε ένας έχει τις δυσκολίες του. Βήμα – βήμα να προχωρούμε. Λίγα – λίγα. Έτσι προχωρεί το πλάσμα σε κάθε υπόθεση. Και στα πνευματικά θέματα. Γι’ αυτό, όταν θέλουν να βγουν στα ύψη, κτίζουν σκαλοπάτια. Και οι άγιοι έτσι έκαναν. Με την υπομονή πολλά μπορούν να διορθωθούν. Κι άμα επισκιάσει η χάρις, γίνεται μια αλλοίωση που θαυμάζεις. «Αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του υψίστου».

δ. Η τέλεια υπομονή είναι το να υπομένουμε σε όλα: σε φτώχεια, σε αρρώστεια, σε κατηγορίες εις βάρος μας. Θέλουμε να κάνουμε το καλό και να μας επαινούν; Τότε δεν θα έχουμε μισθό. Είναι ακριβοπληρωμένο το καλό που κάναμε. Μα, άμα σου στραφεί κακό το καλό που έκαμες; Μήπως όμως δεν το κάμνομε και εμείς; Πόσα καλά μας κάνει ο Θεός κι ακόμα εμείς του λογαριάζουμε και λάθη; Αν ήταν δυνατό να τον αλλάζαμε κιόλας! Μας ανατέλλει τον ήλιο, χωρίς να κάνουμε κόπο και χωρίς έξοδα. Ο Θεός βρέχει, ενώ εμείς κοιμόμαστε…

ε. Μακάριοι οι υπομένοντες. Ο Χριστός είπε πως «ο υπομένων εις τέλος ούτος σωθήσεται». «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών».

στ. Άμα ακούω και βλέπω πως δεν βγαίνει ωφέλεια, αλλά μάλλον ζημιά, καλύτερα να μην πω τον λόγο μου. Οι περισσότεροι άγιοι ήταν δια Χριστόν σαλοί. Καταλάβαιναν ότι οι άνθρωποι τους επιβουλεύονταν, αλλά αυτοί προσποιούνταν ότι δεν αντιλαμβάνονταν τίποτα από την έχθρα. Όχι πως συμφωνούσαν με τα λεγόμενα και γινόμενα από τους κακούς επίβουλους τους, αλλά δεν έλεγαν τίποτε. Σιωπούσαν. Τα έβλεπαν από ψηλά. Να ευχαριστείς τον παντογνώστη Θεό και να τον παρακαλείς να σου δώσει δύναμη να τα υπομένεις. Έτσι δεν θα γίνει αρχή για να δημιουργηθούν σκάνδαλα. Άμα μπει το πείσμα και οι παρεξηγήσεις, ειρήνη μη γυρεύεις.

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΡΠΟΣ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

 

Τη μνήμη του Αγίου και Αποστόλου Κάρπου από τους Εβδομήκοντα τιμά σήμερα, 26 Μαΐου, η Εκκλησία μας. Ο Απόστολος Κάρπος έζησε στα χρόνια του βασιλιά Νέρωνα (52 μ.Χ.), και συναριθμείτε με τους εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου. Επίσης, ήταν συνεργάτης του Αποστόλου Παύλου και απ’ ότι μαθαίνουμε από τη Β’ προς Τιμόθεον επιστολή του (δ’ 13), εργάσθηκε για τη διάδοση του Ευαγγελίου στην Τρωάδα.

 Έπειτα, έγινε επίσκοπος στη Βάρνα της Θράκης (ο δε Σ. Ευστρατιάδης, αναφέρει Βέρροια της Θράκης) όπου με την αγία του ζωή και το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, έγινε πνευματικός αστέρας πρώτου μεγέθους και φώτισε με τις θείες διδασκαλίες του όλη την επικράτεια της επισκοπής του.

Στο έργο του ο Κάρπος υπέστη πολλούς πειρασμούς και θλίψεις, που τις αντιμετώπισε με μεγάλη γενναιότητα και υπομονή. Δε φοβόταν τους πόνους και τις κακοπάθειες, αλλά έμπαινε δυναμικά στη μάχη, χωρίς να υπολογίζει το θυμό και την οργή των τυράννων. Είχε κατασταλάξει μέσα του ο λόγος του Κυρίου: «εν τώ κοσμώ θλίψιν έξετε» (Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιστ’ 33.).

Δηλαδή, εφόσον είστε μέσα στον κόσμο, θα έχετε θλίψη. Ο δρόμος για την ένωση με τον Κύριο δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με δοκιμασίες, που με συνεχή αγώνα πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε, σύμφωνα με το άγιο θέλημά Του.

Ο Άγιος Κάρπος πέθανε ειρηνικά, φωτίζοντας με το παράδειγμά του πολλούς ανθρώπους.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας Πίστεως.
Θείας χάριτος, τη κοινωνία, εκοινώνησας, δεσμών τω Παύλω, θεομακάριστε Κάρπε Απόστολε, και κοινωνούς θείας δόξης ανέδειξας, τους δεξαμένους το φέγγος των λόγων σου. Όθεν πρέσβευε, Χριστώ τω Θεώ πανεύφημε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΑΧ ΕΡΜΗ ΛΑΒΙΔΑ ΜΟΥ

ΑΧ ΕΡΜΗ ΛΑΒΙΔΑ μου, εσύ που από τα βρεφικά χρόνια μας συντροφεύεις, όταν νεοβαπτισμένα παιδιά ερχόμασταν μέσα στην αγκαλιά της Μητέρας μας για να μας προσφέρεις φιλοφρόσυνα την Μεταλαβιά μας.

Εσύ που τόσο αληθινά εικονίζεις την Παναγία, « την λαβίδα την μυστική Την τον άνθρακα Χριστό συλλαβούσα εν γαστρί .»

Έλιωσε το χρυσό από την άκρη σου από τα πλήθη των πιστών που με δέος θήλασαν Θεό από ‘σένα.

Εσύ που αναρίθμητα χρόνια και σε αρίφνητες γενιές κατέβαζες τον Χριστό στην γη και ανέβαζες εμάς στον Ουρανό.Ποτίστηκε το μεταλλικό κορμί σου από την Θεϊκή Σάρκα και το Αίμα ,σαν να ήταν από σφουγγάρι.

Τώρα όμως σε αρνούνται.Ήρθε η σειρά σου να ανασταυρωθείς και εσύ όπως ο Χριστός που κουβαλείς αιώνες επάνω σου σαν καλή ταχυδρόμος.Να λάβεις το μερίδιο της αγνωμοσύνης μας.
Λένε πως δεν φέρεις πια ζωή μα θάνατο και αρρώστια γι’αυτο πρέπει να εξοριστείς και να γίνεις ένα ακόμη έκθεμα στο μουσείο των Ναών , απόδειξη ενός ανθυγιεινού και μεσαιωνικού τρόπου των πάλαι ποτέ αμορφώτων Χριστιανών.

Μα πως γινήκαμε έτσι αγαπημένη μου Λαβίδα;

Άραγε ανήκουμε στους μετά πίστεως , ευλαβείας και φόβου Θεού εισερχομένους στον Άγιο Οίκο τούτο ή μήπως στους μετά απιστίας , ανευλάβειας και αθεόφοβους αντισηπτικομανείς ;

π.Διονύσιος Ταμπάκης

ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ

Όλοι επιθυμούν την ειρήνη, μα δεν ξέρουν πώς να την αποκτήσουν. Ο Μέγας Παΐσιος κυριεύθηκε από θυμό και παρακάλεσε τον Κύριο να τον ελευθερώσει από αυτό το πάθος. Ο Κύριος εμφανίστηκε σ’ αυτόν και του είπε:

«Παΐσιε, αν θέλεις να μην οργίζεσαι, μην επιθυμείς τίποτε, μη κρίνεις και μη μισήσεις κανένα και θα έχεις την ειρήνη».
Έτσι κάθε άνθρωπος που κάνει το θέλημα του να υποχωρεί έναντι του Θεού και των ανθρώπων, θα είναι πάντα ειρηνικός στην ψυχή. Όποιος όμως αγαπά να κάνει το θέλημά του, αυτός δεν θάχει ειρήνη.

Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού υποφέρει εύκολα κάθε θλίψη και κάθε ασθένεια· γιατί τον καιρό της ασθένειας παραμένει στη θέα του Θεού και προσεύχεται: «Κύριε, Συ βλέπεις την ασθένειά μου. Εσύ ξέρεις πόσο αμαρτωλός και αδύνατος είμαι· βοήθησέ με να υπομένω και να ευχαριστώ την αγαθότητά Σου». Και ο Κύριος ανακουφίζει τον πόνο και η ψυχή αισθάνεται την εγγύτητα του Θεού και μένει κοντά στον Θεό γεμάτη χαρά και ευγνωμοσύνη.

Αν υποστείς καμιάν αποτυχία, σκέψου: «Ο Κύριος βλέπει την καρδιά μου και αν είναι θέλημά Του, όλα θα είναι για το καλό το δικό μου και των άλλων». Έτσι η ψυχή σου θα έχει πάντα ειρήνη. Αλλ’ αν αρχίζει κανείς να παραπονείται: αυτό δεν είναι καλό, εκείνο δεν είναι όπως πρέπει, τότε ποτέ στην ψυχή του δεν θα υπάρχει ειρήνη, έστω κι αν νηστεύει και προσεύχεται πολύ….

… Ο Κύριος μας αγαπά κι έτσι μπορούμε να μη φοβόμαστε τίποτε, εκτός από την αμαρτία· γιατί εξαιτίας της αμαρτίας χάνεται η χάρη και χωρίς την χάρη του Θεού ο εχθρός παρασύρει την ψυχή, όπως παρασύρει ο άνεμος τα ξερά φύλλα ή τον καπνό….

… Το κατόρθωνε γιατί αγαπούσε τον λαό και δεν έπαυε να προσεύχεται γι’ αυτόν:

«Κύριε, δώσε την ειρήνη Σου στον λαό Σου».

«Κύριε, δώσε στους δούλους Σου το Πνεύμα Σου το Άγιο, για να θάλπει τις ψυχές τους με την αγάπη Σου και να τους οδηγεί σ’ όλη την αλήθεια και σε κάθε αγαθό»….

… Έτσι, προσευχόμενος συνεχώς για τον λαό, διαφύλασσε την ειρήνη της ψυχής, ενώ εμείς την στερούμαστε, γιατί δεν υπάρχει μέσα μας αγάπη για τον λαό. Οι Άγιοι Απόστολοι και όλοι οι Άγιοι ποθούσαν την σωτηρία του λαού και, όταν βρίσκονταν ανάμεσα σ’ ανθρώπους, προσεύχονταν διακαώς γι’ αυτούς. Το Άγιο Πνεύμα τους έδινε τη δύναμη ν’ αγαπούν τον λαό. Κι εμείς, αν δεν αγαπούμε τον αδελφό, δεν θα έχουμε ειρήνη….

… Ο Όσιος Παΐσιος ο Μέγας προσευχόταν για ένα μαθητή του που αρνήθηκε τον Χριστό. Ενώ λοιπόν προσευχόταν, του εμφανίστηκε ο Κύριος και του είπε: «Παΐσιε, για ποιόν παρακαλείς; Δεν ξέρεις πώς μ’ έχει αρνηθεί;» Ο Παΐσιος όμως εσυνέχιζε να λυπάται τον μαθητή του και τότε του είπε ο Κύριος: «Παΐσιε, έγινες όμοιος με μένα στην αγάπη».

Έτσι αποκτάται η ειρήνη και εκτός απ’ αυτόν δεν υπάρχει άλλος δρόμος….

… Ψυχή αμαρτωλή, αιχμάλωτη στα πάθη, δεν μπορεί να έχει ειρήνη και χαρά εν Κύριω, έστω κι αν έχει όλα τα πλούτη της γης, έστω κι αν βασιλεύει σ’ όλο τον κόσμο. Αν σ’ ένα τέτοιο βασιλιά, την ώρα που διασκεδάζει σε συμπόσιο με τους πρίγκιπες του καθισμένος στο θρόνο του δοξασμένος, αν του πούμε ξαφνικά: «Βασιλιά, πεθαίνεις σε λίγο», τότε η ψυχή του θα ταραζόταν, θα έτρεμε από το φόβο και θα έβλεπε την αδυναμία του.

Πόσοι όμως υπάρχουν φτωχοί, αλλά πλούσιοι σε αγάπη για τον Θεό, που αν τους έλεγαν: «Τώρα πεθαίνεις», θα απαντούσαν ειρηνικά: «Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου. Ας είναι δοξασμένος ο Κύριος, γιατί με θυμήθηκε και θέλει να με πάρει εκεί, όπου πρώτος μπήκε ο ληστής»….

… Δόξα Σοι, Κύριε, γιατί τώρα έρχομαι σε Σένα και θα βλέπω αιώνια με ειρήνη και αγάπη το Πρόσωπό Σου. Το ιλαρό, πράο βλέμμα Σου αιχμαλώτισε την ψυχή μου και αυτή λιώνει για Σένα»….

… Αν όμως συνηθίσουμε να προσευχόμαστε θερμά για τους εχθρούς μας και να τους αγαπούμε, θα παραμείνει για πάντα η ειρήνη στις καρδιές μας.

Δεν μπορεί να έχει ειρήνη η ψυχή, αν δεν μελετά μέρα και νύχτα τον νόμο του Θεού. Γιατί αυτός ο νόμος γράφτηκε από το Πνεύμα του Θεού και το Πνεύμα του Θεού πηγαίνει από τη Γραφή στην ψυχή. Κι η ψυχή αισθάνεται γλυκύτητα και ευχαρίστηση γι’ αυτό και δεν θέλει πια ν’ αγαπά τα επίγεια, γιατί η αγάπη για τα επίγεια ερημώνει τον νου. Η ψυχή τότε καταλαμβάνεται από αθυμία, αγριεύει και παύει να προσεύχεται. Κι ο εχθρός, βλέποντας πώς η ψυχή απομακρύνθηκε από τον Θεό, την σαλεύει και εύκολα συγχύζει τον νου με διάφορους άτακτους λογισμούς κι έτσι περνά ολόκληρη τη μέρα και δεν μπορεί να βλέπει καθαρά τον Κύριο.

Όποιος έχει μέσα του την ειρήνη του Αγίου Πνεύματος, σκορπίζει ειρήνη και στους άλλους. Όποιος όμως έχει μέσα του πνεύμα κακό, σκορπά και στους άλλους το κακό….

… Ο θυμώδης άνθρωπος υποφέρει ο ίδιος μεγάλο μαρτύριο από πονηρό πνεύμα, εξαιτίας της υπερηφάνειας του. Ο υφιστάμενος, όποιος κι αν είναι, πρέπει να το καταλαβαίνει και να προσεύχεται για τον ψυχικά άρρωστο προϊστάμενό του και τότε ο Κύριος, βλέποντας την υπομονή του, θα του δώσει άφεση αμαρτιών και αδιάλειπτη προσευχή. Είναι μέγα έργον ενώπιον του Θεού, το να προσεύχεται κανείς γι’ αυτούς που τον αδικούν και τον προσβάλλουν. Εξαιτίας αυτού θα του δώσει ο Κύριος τη χάρη και θα γνωρίσει με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο. Κι έτσι θα υπομείνει τότε, χάριν του Κυρίου, με χαρά όλες τις θλίψεις και θα του δώσει ο Κύριος αγάπη για όλο τον κόσμο και θα επιθυμεί ολόψυχα το καλό για όλους και θα προσεύχεται για όλους όπως για την ψυχή του.

Ο Κύριος μας έδωσε την εντολή ν’ αγαπούμε τους εχθρούς και όποιος αγαπά τους εχθρούς εξομοιώνεται με τον Κύριο. Η αγάπη για τους εχθρούς δεν είναι δυνατή παρά μόνο με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό, μόλις σε προσβάλει κανείς, προσευχήσου γι’ αυτόν στον Θεό κι έτσι θα διατηρήσεις την ειρήνη του Θεού στην ψυχή σου….

… Αν κάποιος ως προϊστάμενος αναγκαστεί να δικάσει έναν άλλο για κάποιο παράπτωμα, πρέπει να παρακαλεί τον Κύριο να του δώσει συμπάσχουσα καρδιά, την οποία αγαπά ο Κύριος, και τότε θα κρίνει σωστά. Αν κρίνει όμως λαμβάνοντας υπόψη μόνο τα έργα του υποδίκου, τότε θα πέσει σε λάθη και δεν θ’ αρέσει στον Κύριο.

Πρέπει να κρίνει κανείς με σκοπό τη διόρθωση του ανθρώπου και συνεπώς είναι ανάγκη να συμπονή ο δικαστής κάθε ψυχή, κάθε πλάσμα και κτίσμα του Θεού και να έχει καθαρή συνείδηση σ’ όλες τις πτυχές της ζωής του και τότε θα βρει βαθιά ειρήνη στην ψυχή και τον νου….

… Αν εγνώριζαν οι βασιλιάδες και οι κυβερνήτες των λαών την αγάπη του Θεού, δεν θα έκαναν ποτέ πόλεμο. Ο πόλεμος προέρχεται από τις αμαρτίες και όχι από την αγάπη. Ο Κύριος μας εδημιούργησε κατά την αγάπη Του και μας παρήγγειλε να ζούμε με αγάπη.

Αν οι άρχοντες τηρούσαν τις εντολές του Κυρίου και ο λαός και οι υπήκοοι υπάκουαν με ταπείνωση, θα υπήρχε μεγάλη ειρήνη και αγαλλίαση πάνω στη γη. Εξαιτίας όμως της φιλαρχίας και της ανυπακοής των υπερήφανων υποφέρει όλη η οικουμένη….

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΚΡΥΒΕΤΑΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Οι πάντες σχεδόν την μεταστροφή τους οφείλουν σε κάποια δοκιμασία. Η θλίψη είναι κακό πράγμα. Αλλά πίσω απ’ αυτό, πίσω από τον πόνο, πίσω από την θλίψη, πίσω από την δοκιμασία, κρύβεται η ευλογία του Θεού, κρύβεται η αναγέννησης, η ανάπλασις του ανθρώπου, της οικογενείας. Οι πάντες σχεδόν την μεταστροφή τους την οφείλουν σε κάποιαδοκιμασία.

Νομίζουν ότι πηγαίνουν όλα ωραία∙ τους παίρνει ο Θεός το παιδί∙ κλάμματα κακό, κ.λ.π. Έρχεται και επισκιάζει έπειτα η χάρις του θεού και ειρηνεύουν οι άνθρωποι∙ και πλησιάζουν την εκκλησία, πλησιάζουν την εξομολόγηση, πλησιάζουν τον ιερέα. Χάριν του παιδιού πάνε στην εκκλησία ο πόνος τους κάνει ν’ αναζητήσουν, να προσευχηθούν υπέρ αναπαύσεως, να κάνουν τις λειτουργίες.

Ο πόνος απαλύνει την καρδιά και την κάνει δεκτική των λόγων του θεού, ενώ πρώτα ήταν σκληρή, δε δεχόταν. π.χ, ένας άνθρωπος στο σφρίγος της νεότητος∙ εγώ είμαι σκέφτεται και κανένας άλλος δεν είναι. Να πτυχία, να και οι δόξες, να κι η υγεία, να κι οι ομορφιές, να κι όλα. Όταν όμως τον ξαπλώσει στο κρεβάτι μία ασθένεια τότε αρχίζει να σκέφτεται διαφορετικά. Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. Μπορεί να πεθάνω.

Τι το όφελος όλα αυτά, κι αρχίζει να σκέφτεται διαφορετικά. Έρχεται φερ’ ειπείν ένας άνθρωπος, τον πλησιάζει, διάβασε και αυτό το βιβλίο να δεις τι λέει. Ακούει και ένα λόγο του Θεού και τότε τον ακούει τον λόγου του Θεού. Κι άμα του δώσεις και βιβλίο, ο πόνος ήδη του έχει κάνει την καρδιά του, έτσι κατάλληλη κι ανοίγει και το βιβλίο και το Ευαγγέλιο και το διαβάζει και από εκεί αρχίζει η ανάπλασις του ανθρώπου. Και όταν γίνει καλά, αμέσως πλέον σηκώνεται και ζει προσεκτικά τη ζωή του και δεν ζει όπως πρώτα με την υπηρηφάνεια και τη φαντασία που είχε.

Η ασθένεια και η θλίψη είναι το κατ’ εξοχήν φάρμακο της πρόνοιας του Θεού για να τον φέρει τον άνθρωπο κοντά Του και να αυξήσει την αρετή του.

Ο Ιώβ ήταν ο καλύτερος άνθρωπος πάνω στη γη, αλλά ο Θεός ήθελε να τον κάνει ακόμα καλύτερο. Και από τότε που δοκιμάστηκε, από τότε και δοξάστηκε. Ήταν καλός άνθρωπος και ευσεβής κ.λ.π. αλλά χωρίς δοκιμασία δεν ήταν ονομαστός ο Ιώβ. Αφ’ ης στιγμής όμως δοκιμάστηκε και πολέμησε και αγωνίστηκε και στεφανώθηκε και πλούτισε, από κει και ύστερα άρχισε η δόξα του, και απλώθηκε μέχρι σήμερα. Το παράδειγμα του, είναι φωτεινότατο και ενισχύει κάθε άνθρωπο που δοκιμάζεται. Αν αυτός δοκιμάστηκε που ήταν ένας άγιος, πολύ περισσότερο εμείς που είμαστε αμαρτωλοί. Και το αποτέλεσμα ήταν να τον κάμει άγιον και να του δώσει πάλι χρόνια ζωής και να τον ευλογήσει διπλά και τριπλά απ’ ότι έχασε, και έτσι να γίνει ένα φωτεινό παράδειγμα ανά τους αιώνες για κάθε πονεμένο άνθρωπο∙ να προσαρμόζεται και ν’ ακουμπάει σ’ αυτό το παράδειγμα και να ξεκουράζεται και αυτός και να λέει: Ως έδοξε τω Κυρίω, ούτω και εγένετο. Είη το όνομα του Κυρίου ευλογημένο. Σκύβει το κεφάλι και λέει: ο Θεός έδωσε, ο Θεός πήρε. Και το παιδί ακόμα να μου πάρει, ο θεός δεν μου το δώσε; Το πήρε. Που είναι το παιδί μου; Στον ουρανό; Εκεί τι γίνεται; Αναπαύεται εκεί…

Σε κάθε δοκιμασία πίσω κρύβεται το θέλημα του Θεού και η ωφέλεια την οποία φυσικά ίσως εκείνο τον καιρό να μην μπορεί να την δει, αλλά με τον χρόνο θα την γνωρίζει την ωφέλεια. Έχουμε τέτοια παραδείγματα πάρα πολλά.

Όπως και με τους Αγίους Ανδρόνικο και Αθανασία. Αυτοί ήταν αντρόγυνο∙ και ήταν χρυσοχόος ο Ανδρόνικος με πολύ πλούτο κ.λ.π. Το ένα μέρος του κέρδους έτρεφε την οικογένειά του. Το ένας μέρος του κέρδους το έδινε στους φτωχούς και το ένα μέρος του άλλου κέρδους το ένα τρίτο το έδινε άτοκα στους ανθρώπους που δεν είχανε χρήματα. Είχαν δύο χαριτωμένα κοριτσάκια. Και μια μέρα από μία αρρώστια πέθαναν και τα δύο. Πηγαίνουν και τα θάβουν και οι δύο. Η Αθανασία η καημένη πάνω στον τάφο έκλαιγε έκλαιγε, έκλαιγε. Ε ο Ανδρόνικος έκλαιγε και αυτός. Είδε και απόειδε, τράβηξε για το σπίτι. Έμεινε η καημένη η Αθανασία και έκλαιγε πάνω στον τάφο: «Τα παιδιά μου» και «τα παιδιά μου», και κόντευε να βασιλέψει ο ήλιος και να κλείσει το νεκροταφείο. Για μια στιγμή επάνω στη θλίψη της και στη στεναχώρια της, βλέπει και έρχεται ένα μοναχός και της λέει:

«Κυρά μου γιατί κλαις;»
«Πως να μην κλαίω πάτερ;» (Αυτή νόμιζε πως ήταν ο παπάς του νεκροταφείου). «Έθαψα τα παιδιά μου, τους δυό αγγέλους μου, τους έβαλα μέσα στον τάφο και έμεινα εγώ και ο άντρας μου εντελώς μόνοι. Δεν έχουμε δροσιά καθόλου».

Της λέει: «Τα παιδιά σου είναι στον παράδεισο με τους αγγέλους. Είναι στην ευτυχία και στη χαρά του Θεού και συ κλαις παιδί μου; Κρίμα είσαι και χριστιανή».
«Ώστε ζουν τα παιδιά μου; Είναι άγγελοι;»
«Βεβαίως είναι άγγελοι τα παιδιά σου».
Ήτανε ο Άγιος της εκκλησίας εκεί. Τελικά έγιναν μοναχοί ο Ανδρόνικος και η Αθανασία και αγίασαν….

Γέροντος Εφραίμ Προηγουμένου Ι. Μονής Φιλοθέου

ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ,ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΓΕΛΑΕΙ-ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΥΜΕΝΙΟΣ

 

 

Ένα πρωϊνό, ήλθαν από κάποιο Μοναστήρι της Αττικής η Ηγουμένη με μερικές μοναχές για να πάρουν την ευχή του Πατρός Ευμενίου. Μπήκαν στον Ναό και έψαλαν το ''Άξιον Εστί''. Στην συνέχεια ο Παππούλης μας τις δέχθηκε με πολλή χαρά στο Αρχονταρίκι του κι άρχισε τα κεράσματα. Πήγαινε κι ερχόταν και γελούσε. Έφερνε αναψυκτικά, έφερνε γλυκά κι όλο γελούσε. Βλέποντας οι μοναχές τον Παππούλη να γελάει, γελούσαν κι αυτές.
 Η Γερόντισσα τότε του είπε:
- Συγχωρήστε μας, Γέροντα, που γελάμε.
Και ο Πατήρ Ευμένιος απάντησε:
- Όποιος είναι κοντά στον Θεό, μπορεί και γελάει.

Γ΄ ΕΥΡΕΣΗ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ

Την ημέρα της Γ’ ευρέσεως της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου τιμά σήμερα, 25 Μαΐου, η Εκκλησία μας.

Η Τιμία Κεφαλή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, ενώ ήταν κρυμμένη για πολλά χρόνια, “φάνηκε μέσα από τη γη και έλαμψε ως χρυσός” (όπως λέει και το Απολυτίκιο της ημέρας).

Και ενώ στην αρχή βρισκόταν τοποθετημένη σε ειδική στάμνα, βρέθηκε μέσα σε αργυρό αγγείο και σε ιερό τόπο. Η εύρεση της Τιμίας Κεφαλής του έγινε κατόπιν πληροφορίας, την οποία έδωσε κάποιος ιερέας από τα Κόμανα της Καππαδοκίας, ο οποίος είδε το ακριβές σημείο σε ιερό εφύπνιο.

Από εκεί η Τιμία Κεφαλή μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στη Μονή του Στουδίου, όπου και έγινε μεγαλειώδης υποδοχή, παρουσία του αυτοκράτορα του Πατριάρχου και του πιστού λαού της Βασιλεύουσας.

Οι εορτές του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου σε ολόκληρο το έτος:
~ Η Σύλληψις (23 Σεπτεμβρίου)
~ Το γενέσιον (24 Ιουνίου)
~ Η Σύναξις (7 Ιανουαρίου)
~ Η Αποτομή της κεφαλής (29 Αυγούστου)
~ Η Α’ και Β’ Εύρεσις της κεφαλής (24 Φεβρουαρίου)
~ Η Γ’ Εύρεσις της κεφαλής (25 Μαΐου)

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως θείον θησαύρισμα, εγκεκρυμμένον τή γή, Χριστός απεκάλυψε, τήν Κεφαλήν σου ημίν, Προφήτα καί Πρόδρομε, πάντες ούν συνελθόντες, εν τή ταύτη εύρέσει, άσμασι θεηγόροις, τόν Σωτήρα υμνούμεν, τόν σώζοντα ημάς εκ φθοράς ταίς ικεσίαις σου.

ΜΕΝΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ! ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ

«Μένουμε ασφαλείς! Μένουμε σπίτι Του, με το βλέμμα στην Αγία Τράπεζά Του».

Η θνητότητα στον άνθρωπο είναι αποτέλεσμα της εκδίωξης από τον Παράδεισο, εκείνη την κατάσταση, όπου ο πρώτος άνθρωπος στην έμφυλη εκδοχή του, ήταν απλά αγαθός, απονήρευτος, ανενοχικός, απερίεργος, δεν γνώριζε ούτε φόβο, ούτε θάνατο, ζούσε με αγάπη στον πλησίον και στον Θεό Δημιουργό που αμέσως αναγνώριζε.

Κατ’ εικόνα και ομοίωση του Δημιουργού δεν κινδύνευε ακόμη από τον ανταγωνισμό και την αλληλοεξόντωση που γνωρίζει ο σημερινός κενόδοξος και εξουσιομανής άνθρωπος ακόμη και στην εκδοχή του αναρχισμού.

Η απόλαυση της επιβολής του ιδίου θελήματος σήμερα έχει φτάσει στο αποκορύφωμα της. Δημιουργός και δημιουργήματα τότε, είχαν όλοι ταπεινά την θέση τους.

Αυτός Δημιούργησε από αγάπη έμφυλα όντα με προοπτική την αλληλοσυμπληρωματικότητα. Αυτά, χαίρονταν τα πάντα με μοιρασιά, πλήν του «δένδρου της γνώσης», στο μέσον του παραδείσιου κήπου.

Η οικειότητα Δημιουργού και πλάσματος (δηλαδή της ανθρωπίνης φύσης) δεν επέτρεπε ακόμη την ενοχή της γύμνιας, που καθιστά το φυσικό αφύσικο, καθώς η αναγνωρισμένη πατρότητα του Θεού, η αποδοχή του αγαθού θελήματος Του, εξασφάλιζε το κάλλος της φιλαλληλίας, ως το πλέον φυσικό.

Η ψυχή (τα μάτια της) θυμόταν και αναγνωριζόταν στην ποιότητα της θεϊκής Αγάπης. Ο άνθρωπος ήταν ελεύθερος σε όλα, εκτός από το να γευτεί τους καρπούς της γνώσης του καλού και του κακού.

Είχε δίκιο ο Θεός Πατέρας, διότι η παρακοή αυτή καθιστά έκτοτε τον άνθρωπο κυρίως αδιάκριτο, κατά τρόπο που χαραμίζει το σάλιο του (με τρόπο άκρως μεταδοτικό), κυρίως για καταβρόχθιση των άλλων.

Οι πάντες κρίνουν, κατακρίνουν και κατατρώγουν τους πάντες.

Κι αν αυτό εμποδίζεται από κανόνες τυπικής ευγένειας και πολιτισμού και δεν βγαίνει προς τα έξω, δεν εκστομίζεται, τότε μένει στον νου το δικαίωμα και η απόλαυση νοερά: μπορώ να σκέπτομαι για τον άλλον, ό,τι θέλω, είμαι ελεύθερος μέσα στην σκέψη μου!

Αποκατάσταση της διάκρισης ως αρετής, γνωρίζουν μόνο οι Άγιοι που έχοντας σαν οδοδείκτη την ταπείνωση, το ακενόδοξο, την εκούσια πτωχεία (δεν θέλουν να θέλουν παρά μόνον το καλό του άλλου καί…μέσα στο νου τους), κατακτώντας με αίμα και πάλι το θεϊκό αυτό γνώρισμα…

Στον παράδεισο δεν υπήρχε η περιέργεια, πως είναι να είσαι Θεός Δημιουργός στην δική Του θέση, κρίνων την γην!

Η αυθαιρεσία αυτής της αλαζονικής παρακοής, αυτού του ανυπόστατου, διευθετείται με την ενσάρκωση του Θείου Λόγου, του Υιού του Θεού, του 2ου Προσώπου της Αγίας Τριάδας.

Αυτός γίνεται ο τρόπος νέου εναγκαλισμού με τον Θεό Πατέρα.

Παράδοξη αποκατάσταση καθώς ακόμη κι Αυτός ο Υιός και Λόγος του Θεού, ζει σαν άνθρωπος ταπεινά, φτωχά, υπακούοντας στο θέλημα του Πατέρα που Τον έστειλε, δεν κρίνει κανέναν απολύτως άνθρωπο από τους πάμπολλους εχθρούς που είχε μέχρι τα 33 Του χρόνια, ζει συν-χωρητικά: από την φάτνη μέχρι τον Γολγοθά!

Δείχνει τον τρόπο και πάλι τον παλιό, του Παραδείσου, τότε που υπήρχε αγάπη στην καρδιά (το κέντρο του προσώπου) και εμπιστοσύνη, όχι περιέργεια διανοητική και δυσπιστία.

Όχι με τρόπο γενικό, φιλοσοφικό, ενορατικό, θεωρητικό αλλά εντελώς πρακτικό και συγκεκριμένο.

Ιδρύεται η Εκκλησία του Χριστού (το μυστικό Του Σώμα), η Εκκλησία του Ευαγγελίου Του, με την Σταύρωση και την Ανάσταση Του, ώστε να ζήσει ξανά ο κόσμος, να μπορέσει να λάβει γνώση πνευματική, τι σημαίνει αγάπη πατρική θεού Δημιουργού του Σύμπαντος κόσμου, κοινωνία μαζί Του.

Μετοχή στον κόσμο των Μυστηρίων της Εκκλησίας είναι ο τρόπος για να μένει κανείς κοντά στον θεό Πατέρα ασφαλής.

Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία, αυτό που μόνο χρειάζεται, να προσέχει ο άνθρωπος, είναι να καθαρίζει τον νου του (να τον κρατά στον Άδη χωρίς να απελπίζεται), να προσέχει την συνείδηση του, να είναι τόσο λεπτή ώστε να τον ενημερώνει για κάθε απομάκρυνση από τον γνώμονα του Θεού Πατέρα.

Τώρα πλέον δεν υπάρχει άγνοια. Επήλθε γνώση, καταγεγραμμένη: η θεανθρωπότητα του Χριστού γίνεται το συγκεκριμένο παράδειγμα για την επιστροφή στην πατρική αγκαλιά, ακολουθούμε απλά τις υποδείξεις Του.

Ό,τι Είπε, ό,τι Επαθε.

Και μένουμε ασφαλείς, καρφωμένοι στην Αγάπη Του.

Ο άνθρωπος διδάσκεται από τον Χριστό και την Εκκλησία Του τον τρόπο της προσευχής, σαν ένα μυστηριακό (και μυστηριώδη επίσης) τρόπο να μιλάει το πλάσμα με τον Δημιουργό κι Αυτός ν’ Ακούει και ν’ Απαντά μέσα στην καρδιά του, να το πληροφορεί.

Η ένωση με τον Θεό μέσα από διαρκή επικοινωνία είναι γεγονός προσβάσιμο και πάλι.

Όμως για ασφαλέστερη ενοίκηση, βεβαιότερη χαρίζεται ο Ίδιος ο Υιός του Θεού, ως Αμνός θυσιαζόμενος όπου υπάρχει και τελείται θεία λειτουργία, καθημερινή η Κυριακή.

Μένουμε ασφαλείς! Μένουμε σπίτι Του, με το βλέμμα στην Αγία Τράπεζά Του.

Έτσι δεν θα φτωχύνουμε ποτέ!

Γράφει η Νίκη Τσάγγου
Κλινική ψυχολόγος και Θεολόγος

Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ἡ βυζαντινή μουσική, ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο ἀναίμακτα. Ἕνα σπουδαῖο θεραπευτικό μέσο γιά τήν ταλαίπωρη ψυχή τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου, τοῦ ἐμπαθοῦς, εἶναι πράγματι ἡ Βυζαντινή μουσική.

Διά τοῦτο δίδασκε ὁ σοφός ἰατρός τῆς ψυχῆς-Γέρων: «Ἡ βυζαντινή μουσική εἶναι πάρα πολύ ὠφέλιμη. Κανένας χριστιανός δέν πρέπει νά ὑπάρχει χωρίς νά ξέρει βυζαντινή μουσική. Πρέπει ὅλοι νά μάθομε.

Ἔχει ἄμεση σχέση μέ τήν ψυχή. Ἡ μουσική ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο ἀναίμακτα. Χωρίς κόπο, ἀγαλλόμενος, γίνεσαι ἅγιος». Εἰδικά γιά τήν θεραπεία τῆς κατάθλιψης ἡ βυζαντινή μουσική εἶναι ἕνα πολύ ἀποτελεσματικό μέσο. Ἡ Βυζαντινή μουσική, δίδασκε, θεραπεύει τήν κατάθλιψη.

«Μιά φορά (διηγεῖται ὁ Γέροντας) εἶχε κάποιος δαιμόνιο, ὁ βασιλιάς Σαούλ, καί πήγαινε ὁ Δαβίδ καί τοῦ ἔψαλλε καί ὁ δαίμονας ἔφευγε. Πήγαινε μέ τό ψαλτήρι-τό ψαλτήρι ἦταν ὄργανο.

Ὅταν τόν ἔπιανε τό δαιμόνιο τῆς μελαγχολίας, πήγαινε ὁ Δαβίδ καί τοῦ ‘παιζε τό ψαλτήρι κι ἔτσι ἔφευγε ὁ δαίμονας. Ποῦ ‘ναι αὐτοί πού τρέχουνε νά βροῦνε θεραπεία γιά τήν κατάθλιψη.

Ὅταν μάθουνε βυζαντινή μουσική καί ἰδοῦνε τή μαυρίλα νά ‘ρχεται, πάπ! ἕνα δοξαστικό κι ἡ μαυρίλα πού ἔρχεται νά σέ καταλάβει, ὡς ἕνα εἶδος ψυχικῆς μελαγχολίας, γίνεται ὕμνος πρός τόν Θεό.

Ἐγώ τό πιστεύω αὐτό. Ἀπόλυτα τό πιστεύω. Σᾶς τό λέω ὅτι ἕνας μουσικός, πού ἀγαπάει τή μουσική, πού εἶναι εὐσεβής, μπορεῖ μιά δυσκολία του νά τήνε κάνει ἔργο μουσικό ἤ ἕνα ἕτοιμο ἔργο νά τό ψάλει, νά τό ἀποδώσει. Ἔτσι, προκειμένου νά κλαίει καί νά καταπιέζεται, προσφέρει μιά δοξολογία στόν Θεό».

Ὁ ὑγιής ἄνθρωπος ζεῖ μέσα στήν ἁρμονία. Ἡ ἀρετή εἶναι ἁρμονία. Ἔλεγε ὁ Γέροντας: «Ἡ βυζαντινή μουσική εἶναι πάρα πολύ εὔκολη, ὅταν τήν ἐρωτευθεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι τόση ἡ ὠφέλεια τῆς ἁρμονίας στήν ψυχή!.

Αὐτός πού ξέρει μουσικά καί ἔχει ταπείνωση, ἔχει τήν χάρι τοῦ Θεοῦ. Πάει νά θυμώσει, νά ἐκραγεῖ, ἀλλά φοβᾶται τή δυσαρμονία, διότι καί ὁ θυμός καί ὅλες αὐτές οἱ ἁμαρτωλές καταστάσεις δέν εἶναι μέσα στήν ἁρμονία. Κι ἔτσι μισεῖ σιγά σιγά τήν κακία καί ἐγκολπώνεται τήν ἀρετή, πού εἶναι ἁρμονία.

Ὅλες οἱ ἀρετές ἔχουν ἁρμονία. Οὔτε στενοχώριες μπορεῖ νά ἔχεις, οὔτε… Μπορεῖς νά ζεῖς μέσα στή χαρά. Ἅμα καταλάβεις πώς ἔρχεται καμιά μαυρίλα στόν ὁρίζοντα τῆς ψυχῆς σου, λέεις ἕνα ὡραῖο τροπάριο καί ἡ μαυρίλα γίνεται ὕμνος στόν Θεό. Τή δύναμη αὐτή πού θά σέ στενοχωροῦσε καί θά σέ καταπίεζε, τήν ἴδια δύναμη τή βουτᾶς καί τήν ἁγιάζεις».

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΡΕΙΤΗΣ

Τη μνήμη του Οσίου Συμεών του Θαυμαστορείτου τιμά σήμερα, 24 Μαΐου, η Εκκλησία μας.

 Ο Όσιος Συμεών, έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Ιουστίνου Β’ (574 μ.Χ.). Καταγόταν από την Έδεσσα, αλλά γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Συρίας.

Όταν ευρίσκετο στην ηλικία των πέντε ετών ένας τρομερός σεισμός κατέστρεψε μεγάλο μέρος της Αντιόχειας. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο πατέρας του Ιωάννης, ο οποίος σκοτώθηκε όταν κατέρρευσε η στέγη του σπιτιού του. Η μητέρα του Μάρθα όμως, διασώθηκε διότι απουσίαζε από την πόλη όπως και ο Συμεών ο οποίος είχε πάει να προσκυνήσει το ναό του Αγίου Στεφάνου. Έκτοτε με φόβο θεού η Μάρθα ανέτρεφε και μεγάλωνε το γιο της.

Σε πολύ νεαρή ηλικία, πλήρης χάριτος και πνεύματος, ο Συμεών μετέβη στη Σελεύκεια, κοντά στο όρος του χωριού Πίλασα, σε κάποιο φημισμένο μοναστήρι όπου μόναζε ένας περίφημος ασκητής, ο Ιωάννης. Κοντά του ο Συμεών μελέτησε συστηματικότερα τις άγιες Γραφές και ασκήθηκε στην προσευχή και την ταπεινοφροσύνη. Γρήγορα έγινε παράδειγμα μίμησης και για τούς άλλους αδελφούς της Μονής.

Όμως ο διάβολος ο οποίος μισεί το καλό και την πνευματική πρόοδο των ανθρώπων έβαλε κάποιο φθονερό συμμοναστή του να τον σκοτώσει με μαχαίρι, αλλά από θαύμα το χέρι του ξεράθηκε επί τόπου. Όμως ο αμνησίκακος Συμεών όχι μόνον δε θύμωσε αλλά και προσευχήθηκε θερμά στον πανσθενουργό Κύριο να θεραπεύσει τον αδελφό του όπως και έγινε.

Αργότερα ο όσιος αποσύρθηκε στο Θαυμαστό Όρος σ’ ένα τόπο όπου υπήρχαν μόνο ξερόλιθοι. Εκεί έζησε σκληρά ασκητική ζωή επί σαράντα πέντε έτη. Εκοιμήθη ειρηνικά και αξιώθηκε της αιωνίου μακαριότητας το 590 μ.Χ., σε ηλικία ογδόντα πέντε ετών.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Όσιος Συμεών αξιώθηκε του χαρίσματος της προοράσεως και της θεραπείας κάθε ασθένειας. Έτσι προανήγγειλε την κοίμηση του διδασκάλου του, την κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Εφραίμ (545 μ.Χ.), τους σεισμούς της Αντιόχειας και Κωνσταντινουπόλεως (557 μ.Χ.) και άλλα γεγονότα.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Ως αείφωτος λύχνος δωρεών της ασκήσεως, εν τω Θαυμαστώ Πάτερ Όρει, διαπρέψας ανέλαμψας, και κλίμακα εκ γης, προς ουρανόν, τον στύλόν σου υπέθου αληθώς, Συμεών θαυματοφόρε τοις ευσεβώς, προστρέχουσι τη Μάνδρα σου. Δόξα τω δεδωκότι σου ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σού, πάσιν ιάματα.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ(ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ)

Μία πανέμορφη ευαγγελική διήγηση ακούσαμε σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί. Μία ευαγγελική διήγηση η οποία περιλαμβάνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, στο οποίο περιγράφεται η θεραπεία ενός εκ γενετής τυφλού.

Σε σχέση με αυτά που ακούσαμε τις δύο προηγούμενες Κυριακές, δηλαδή την Κυριακή του Παραλύτου και την Κυριακή της Σαμαρείτιδος, η συνάντηση του Χριστού με τον τυφλό διαφέρει. Μπορεί και ο παράλυτος να ήταν άρρωστος. Αιτία, όμως, της αρρώστιας του ήταν η αμαρτία. Το ίδιο ισχύει και για τη Σαμαρείτιδα. Όμως, στο θαύμα που ακούσαμε σήμερα δε γίνεται λόγος περί αμαρτίας. Πιο συγκεκριμένα όταν ο Χριστός και οι μαθητές Του συνάντησαν τον εκ γενετής τυφλό η πρώτη απορία που εξέφρασαν οι μαθητές στον Κύριο ήταν: «Κύριε ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς αυτού για να γεννηθεί τυφλός;» Και ο Κύριος απάντησε: «Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του».

Στη συνέχεια ο Κύριος ακολούθησε ένα, θα λέγαμε, περίεργο τρόπο θεραπείας. Έκανε λάσπη με το σάλιο Του, άλειψε με αυτή τα μάτια του τυφλού και τον έστειλε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να πλυθεί. Και ο τυφλός πήγε αμέσως νίφτηκε και επέστρεψε έχοντας βρει το φως του. Μάλιστα, σημειώνει στο σημείο αυτό ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ότι Σιλωάμ σημαίνει απεσταλμένος και απεσταλμένος όπως γνωρίζουμε είναι ο ίδιος ο Χριστός, Εκείνος που ο Θεός Πατέρας, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο απέστειλε στον κόσμο.

Όμως, αδελφοί μου, απεσταλμένος σήμερα γίνεται και ο τυφλός του Ευαγγελίου. Αυτό το βλέπουμε στη συνέχεια της ευαγγελικής διήγησης όπου ο πρώην πλέον τυφλός βρίσκεται αντιμέτωπος με τον κόσμο και ιδίως με τους αντιπάλους του Χριστού οι οποίοι αμφισβητούν το θαύμα και προσπαθούν με διάφορους τρόπους να αποδείξουν ότι ο Ιησούς δεν είναι ο Χριστός, δεν είναι ο Μεσσίας, δεν είναι ο Θεός.

Έχει σημασία, λοιπόν, ότι και ο τυφλός του σημερινού Ευαγγελίου αφού θεραπεύτηκε έγινε πια και αυτός απεσταλμένος. Για να γίνει απεσταλμένος του Θεού ο τυφλός χρειαζόταν να ξανά δημιουργηθεί. Γι’ αυτό ο Χριστός τον θεράπευσε όχι με μία εντολή Του ή έναν λόγο Του όπως συνήθιζε να κάνει, αλλά φτιάχνοντας λάσπη. Για να μας δείξει με αυτόν τον τρόπο πως με τον ερχομό Του αλλά κυρίως με την Ανάστασή Του ο κόσμος ξανά δημιουργείται. Γιατί με την Ανάσταση, όπως ακούμε όλες αυτές τις ημέρες στην Εκκλησία έχουμε την «απαρχήν άλλης βιοτής».

Αδελφοί μου, ο τυφλός του σημερινού Ευαγγελίου ύστερα από την καθοριστική συνάντηση του με τον Χριστό που ουσιαστικά του άλλαξε ολόκληρη τη ζωή του, κατάλαβε το νόημα της ζωής και επέλεξε αυτό το νόημα να το ακολουθήσει, μ’ ότι συνέπειες αυτό είχε για τον ίδιο. Υποβάλλεται σε εξαντλητική ταλαιπωρία από τους Φαρισαίους, αποκόπτεται ακόμα και από τους ίδιους τους γονείς του, ανακρίνεται συνεχώς και τέλος γίνεται αποσυνάγωγος, δηλαδή διώχνεται μακριά από τη συναγωγή των Ιουδαίων. Ο ίδιος, όμως, προκόβει στην πίστη, γίνεται μάλιστα πιο πιστός και σιγά - σιγά αναγνωρίζει τον Κύριο που τον θεράπευσε ως σωτήρα και Θεό του.

Μας κάνει εντύπωση πως ενώ ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο για να περιγράψει αυτό το θαύμα, δεν αναφέρει καθόλου το όνομα του τυφλού. Και γνωρίζουμε από άλλες περιπτώσεις στο Ευαγγέλιο ότι όταν δεν αναφέρεται το όνομα κάποιου, αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν όνομα μπροστά στον Θεό, δεν τους γνωρίζει ο Θεός. Η σχέση τους με τον Θεό δεν είναι αυτή που θέλει Εκείνος. Έτσι δεν υπάρχει όνομα για να τους καλέσει ο θεός και εκείνοι να ακούσουν.  Τρανταχτό παράδειγμα η περίπτωση του πλουσίου από την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου που ενώ ο Θεός δίνει στον Λάζαρο όνομα ο πλούσιος αποκαλείται με την ιδιότητα του. Εδώ, όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν ονοματίζεται ο τυφλός. Ο τυφλός του σημερινού Ευαγγελίου δεν έχει όνομα για να μπορούμε όλοι εμείς, που ακούμε σήμερα την συγκλονιστική ιστορία του, να βάλουμε το δικό μας όνομα εκεί και να δούμε σε αυτή την ιστορία τον ίδιο μας τον εαυτό.

Σήμερα ο Χριστός μας, ως πηγή της ζωής και του φωτός που είναι, θεράπευσε τον εκ γενετής τυφλό φέρνοντάς τον ουσιαστικά από το σκοτάδι στη χώρα του φωτός. Στη συνέχεια ο τυφλός του Ευαγγελίου έγινε απεσταλμένος του Κυρίου. Άρχισε δηλαδή να μοιράζει με θάρρος το φως του Χριστού μας παντού. Ο τυφλός όμως είναι απεσταλμένος και για μας από τον Κύριο, αδελφοί μου,  για να μας φέρει το μήνυμα του που θα μεταμορφώσει τη ζωή μας. Ποιο είναι αυτό το μήνυμα; Ότι χωρίς τον Χριστό θα ζούμε αιώνια στο σκοτάδι και ότι μόνο Εκείνος μπορεί να μας οδηγήσει  στον φωτισμό και στην αληθινή χαρά. Αμήν.

ΠΟΛΛΑΣ ΕΠΙΤΕΘΕΝΤΕΣ ΑΥΤΟΙΣ ΠΛΗΓΑΣ ΕΒΑΛΟΝ ΕΙΣ ΦΥΛΑΚΗΝ

«Πολλάς τε ἐπιθέντες αὐτοῖς πληγάς ἔβαλον εἰς φυλακήν, παραγγείλαντες τῷ δεσμοφύλακι ἀσφαλῶς τηρεῖν αὐτούς» (Πράξ. 16, 23)

«Τους έδωσαν πολλά χτυπήματα και μετά τους έβαλαν στη φυλακή κι έδωσαν εντολή στον δεσμοφύλακα να τους φυλάει ασφαλισμένους καλά».

            Η ζωή του χριστιανού εξ αρχής είναι συνδεδεμένη με την αμφισβήτηση. Δεν είναι μόνο ότι η πίστη στον Χριστό γεννά έναν τρόπο ζωής που δεν ευχαριστεί τον κόσμο, καθώς κύριες πτυχές αυτού του τρόπου είναι η άρνηση της εξουσίας του εγώ, η ασκητικότητα, κυρίως η αγάπη που κάνει τον άνθρωπο να μην αντιδρά με τον συνηθισμένο τρόπο της συμφεροντολογίας, της εκδίκησης, της έγνοιας για πλουτισμό, αλλά να προσφέρει και να προσφέρεται, ενώ η πίστη στην αιωνιότητα και την ανάσταση , δηλαδή η αφοβία για τον θάνατο γεννά απορίες. Πώς σε μία πραγματικότητα στην οποία ο θάνατος είναι ο μέγιστος εχθρός, διότι είναι ο μεγάλος άγνωστος, έρχονται άνθρωποι οι οποίοι αδιαφορούν γι’ αυτόν, επικαλούμενοι την εμπιστοσύνη σε έναν Θεό νικητή του θανάτου, ο Οποίος περιμένει όλους σε μια κοινωνία αγάπης και φωτός, σε μια κοινωνία στη οποία οι κοινωνικές, ταξικές και άλλες ιδιότητες δεν έχουν καμία σημασία, αλλά το μόνο που μετρά είναι η αγάπη; Δεν είναι ενοχλητική μια τέτοια ελευθερία από το ήθος του κόσμου; Γι’ αυτό και ουδέποτε, ακόμη και στις πιο ευνοϊκές για την θέση των χριστιανών ιστορικές περιόδους, η αμφισβήτηση δεν θα σταματήσει.

            Στην ολοκλήρωση της αναστάσιμης περιόδου η Εκκλησία μας υπενθυμίζει το πέρασμα του αποστόλου Παύλου, ο οποίος μαζί με τον συνεργάτη του απόστολο Σίλα, βρίσκονται στους Φιλίππους, την σημερινή Καβάλα της Μακεδονίας. Έχουν ήδη διδάξει και, κυρίως, έχουν στερήσει από τα αφεντικά της μία κοπέλα που είχε καταληφθεί από το δαιμόνιο της μαντείας και τους εξασφάλιζε πολλά χρήματα ως μάντισσα, μέντιουμ εκείνης της εποχής. Έθιξαν συμφέροντα με την αλήθεια και την δύναμη του Θεού, η οποία όμως δεν αποσκοπούσε στο να εξαναγκάσει τους ανθρώπους να πιστέψουν, αλλά να διακρίνουν την αλήθεια, πέρα από τα συμφέροντα, την εκμετάλλευση και τον θάνατο. Και η απάντηση των ανθρώπων ήταν η απόρριψη του εμφανούς θαύματος, η παράδοση των αποστόλων στις αρχές με την κατηγορία ότι είναι Ιουδαίοι και έρχονται να φέρουν καινούργια έθιμα στην ρωμαϊκή διοίκηση, με αποτέλεσμα οι απόστολοι να υποστούν πολλά χτυπήματα, να φάνε πολύ ξύλο και να φυλακιστούν, για να δικαστούν και να οδηγηθούν πιθανότητα στο μαρτύριο, εάν άγγελος Κυρίου δεν τους έβγαζε από την φυλακή, δείχνοντας την δύναμη του Θεού.

            «Πληγάς επιθέντες». Ο λόγος του Χριστού ότι αν Εκείνον τον εδίωξαν και όσους Τον ακολουθήσουν θα τους διώξουν έχει ισχύ στους αποστόλους, αλλά και σε κάθε χριστιανό, όπως και στους καιρούς μας. Μπορεί αρκετοί εξ ημών και επίσημα χείλη να λένε ότι η Εκκλησία δεν υφίσταται διωγμό. Δεν θέλουν, για λόγους αβρότητας ή για να μην προκαλούν ή για να μην διασπάσουν μια επιφανειακή ενότητα, παραθεωρώντας ότι ο Χριστός δεν ήρθε για να φέρει ειρήνη αλλά μάχαιρα στην κοσμική νοοτροπία, να παραδεχτούν ότι οι πιστοί υφίστανται πληγές στους καιρούς μας. Η κυριότερη πληγή είναι η άρνηση της Ανάστασης του Χριστού. Η άρνηση δηλαδή της πραγματικής Του φύσης, που είναι η Θεανθρώπινη. Από κει ξεκινούν όλα. Αν πιστεύουμε σε έναν Άνθρωπο, όσο σπουδαίος κι αν είναι αυτός, όλα όσα μας έχει αφήσει είναι γήινα, χωμάτινα, συμβολικά. Γιατί να μην αμφισβητηθεί τότε η θεία κοινωνία; Αν πιστεύουμε σε έναν Άνθρωπο, τότε μπορούμε να μετατρέψουμε την πίστη σε θρησκεία, χρήσιμη ως ένα μεταφυσικό όραμα ή ως μια κοινωνική ανακούφιση στους πάσχοντες και μη έχοντες, όχι όμως ως σωτηρία και αιώνια ζωή. Με μια ιδέα ξεμπερδεύεις εύκολα, αντιτάσσοντας μιαν άλλη, που μπορεί να είναι πιο ελκυστική, αφού τα πάντα είναι θέμα αριθμών, θέμα οπαδών. Αν πιστεύουμε σε έναν Άνθρωπο, τότε δεν χρειάζεται η ασκητικότητα, η εγκράτεια, η σωφροσύνη, το μέτρο όχι ως φιλοσοφικές αντιλήψεις, αλλά ως υπακοή σε εντολές και την ίδια στιγμή ως κάθαρση καρδιάς για να δεχτούμε εντός μας Αυτόν που αγαπούμε, ο Οποίος υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει!

            «Πληγάς επιθέντες». Κάθε εποχή οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν στην Ανάσταση του Χριστού, που δεν Τον αποδέχονται ως Θεάνθρωπο, αρνούνται το θαύμα. Βλέπουν μπροστά στα μάτια τους την δύναμη που ο Θεάνθρωπος δίνει στους αγίους Του. Την σοφία. Την αγάπη. Την αντοχή. Την θυσία είτε του αίματος είτε της συνειδήσεως για χάρη Του. Και ενώ βλέπουν, δεν βλέπουν. Και ενώ ακούνε, δεν ακούνε. τυφλωμένοι από το «εγώ» τους, όπως κι αν αυτό εκφράζεται, δεν έχουν ούτε την καλοπροαίρετη στάση να μείνουν με σεβασμό μπροστά σε ό,τι δεν μπορούν να ερμηνεύσουν λογικά, αλλά απορρίπτουν με την ειρωνεία, την επιθετικότητα, την κακία κάποτε, τον πόνο γι ’αυτούς  όσων αγαπούν, όσων προσεύχονται, όσων θα ήθελαν να έλθουν σε επίγνωση αληθείας και να σωθούν. Είναι χαρακτηριστικές οι εικόνες από τα συναξάρια των αγίων κάθε εποχής. Μπροστά στο μαρτύριο οι άγιοι να προσεύχονται και για τους διώκτες τους κι εκείνοι ασυγκίνητοι να παρακολουθούν τα μαρτύρια και να επιμένουν αμετανόητοι. Ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη πληγή για τους χριστιανούς. Οι άνθρωποι να αρνούνται την αγάπη, είτε διαστρέφοντας το περιεχόμενό της, είτε προσπερνώντας την επιδεικτικά είτε θεωρώντας την επικίνδυνη.

            «Πληγάς επιθέντες». Η άρνηση της πορείας της Εκκλησίας, η ταύτισή της με συμφέροντα και με την ηγεσία της, ο φόβος για την κρίση  της αμαρτίας από τον λόγο του Θεού, ο φόβος για τον έλεγχο της συνειδήσεως κάνει τους ανθρώπους να αρνούνται την Εκκλησία ως σώμα Χριστού, ως κοινότητα ανθρώπων που θέλουν να κοινωνούν το σώμα και το αίμα του Χριστού, να έχουν κοινή πορεία, να ακούνε το Ευαγγέλιο, να κάνουν υπομονή και να θέλουν να αντέχουν, να μετανοούν για τα λάθη τους. Ο κόσμος έχει προτεραιότητα τον εαυτό και τους λίγους οικείους. Η Εκκλησία είναι κοινότητα ανθρώπων που καταθέτουν στο όνομα της αγάπης το εγώ τους σε ένα «Εμείς» αγιότητας και ανάστασης, εμπιστοσύνης στον Θεό και όχι στους ανθρώπους, ενώ, την ίδια στιγμή, διασώζουν ένα πολιτισμό μακραίωνο ο οποίος δεν θα υπήρχε χωρίς τον Χριστό. Η Εκκλησία δίνει ταυτότητα στους ανθρώπους. Εισάγοντας και ευνοώντας άλλες ταυτότητες, δεν χρειάζεται η επίσημη κήρυξη διωγμού. Χτίζεις καινούργιο οικοδόμημα, εξομοιώνεις το καινούργιο με το παλιό, καθιστάς το καινούργιο ελκυστικό διότι απευθύνεται στις επιθυμίες, στην ευχαρίστηση, στο χτίσιμο πλειοψηφίας, στην ολιγοπιστία δηλαδή, αφαιρείς από τους ανθρώπους την παρηγοριά της ανάστασης και αφήνεις τον οίκο του Θεού έρημο.  

            Η αμφισβήτηση της πίστης είναι στοιχείο απαρχής! Η πίστη στην Ανάσταση, αλλά και η αίσθηση ότι η Εκκλησία ουδέποτε θα πάψει να είναι καινή κτίσις, το καινούργιο της αγάπης, της ελπίδας, της υπέρβασης κάθε μικρότητας είναι ο λόγος που θα συνεχίσει να μας εμπνέει και να μας οδηγεί στον Χριστό. Σημάδι του καινούργιου είναι η μετοχή μας στην Θεία Ευχαριστία. Στο μυστήριο των μυστηρίων, στο θαύμα των θαυμάτων, το οποίο γίνεται Χριστός, τα πάντα τοις πάσι. Στην συνάντηση των προσώπων. Στην προσευχή και την ψαλμωδία, όπως στην φυλακή των Φιλίππων. Και τα δεσμά θα πέφτουν, οι πληγές θα θεραπεύονται και η ελευθερία της ανάστασης και της αγάπης θα δίδεται!

Χριστός Ανέστη!

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24/05/20-ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ Θ' 1-38

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ Ἰησοῦς, εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Ῥαββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; Ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· Οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ’ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ. Ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. Ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. Ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσεν χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. Ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· Οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; Ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. Ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. Ἔλεγον οὖν αὐτῷ· Πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; Ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· Ἄνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα. Εἶπον οὖν αὐτῷ· Ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· Οὐκ οἶδα. Ἄγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. Ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. Πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. Ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· Οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. Ἄλλοι ἔλεγον· Πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; Καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. Λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· Σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; Ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. Οὐκ ἐπίστευον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· Οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; Ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· Οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. Ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς Ἰουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ Ἰουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται. Διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. Ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλὸς, καὶ εἶπον αὐτῷ· Δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. Ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· Εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. Εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· Τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; Ἀπεκρίθη αὐτοῖς· Εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; Ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· Σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί. Ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. Ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. Οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ’ ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. Ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου· εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. Ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· Ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; Καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. Ἤκουσεν Ἰησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· Σὺ πιστεύεις εἰς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ; Ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· Καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. Ὁ δὲ ἔφη· Πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνο τον καιρό, καθώς πήγαινε στο δρόμο του ο Ιησούς, είδε έναν άνθρωπο που είχε γεννηθεί τυφλός. Τον ρώτησαν, λοιπόν, οι μαθητές του: «Διδάσκαλε, ποιος αμάρτησε και γεννήθηκε αυτός τυφλός, ο ίδιος ή οι γονείς του;»  Ο Ιησούς απάντησε: «Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθεί η δύναμη των έργων του Θεού πάνω σ’ αυτόν. Όσο διαρκεί η μέρα, πρέπει να εκτελώ τα έργα εκείνου που με έστειλε. Έρχεται η νύχτα, οπότε κανένας δεν μπορεί να εργάζεται. Όσο είμαι σ’ αυτόν τον κόσμο, είμαι το φως για  τον κόσμο» Όταν τα είπε αυτά ο Ιησούς, έφτυσε κάτω, έφτιαξε πηλό από το φτύμα, άλειψε με τον πηλό τα μάτια του τυφλού και του είπε: «Πήγαινε να νιφτείς στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ», που σημαίνει «απεσταλμένος από το Θεό». Ξεκίνησε, λοιπόν, πήγε και νίφτηκε και όταν γύρισε πίσω έβλεπε. Τότε οι γείτονες κι όσοι τον έβλεπαν προηγουμένως ότι ήταν τυφλός, έλεγαν: «Αυτός δεν είναι ο άνθρωπος που καθόταν εδώ και ζητιάνευε;» Μερικοί έλεγαν: «Αυτός είναι», ενώ άλλοι έλεγαν: «Είναι κάποιος που του μοιάζει». Ο ίδιος έλεγε: «Εγώ είμαι». Τότε τον ρωτούσαν: «Πώς λοιπόν άνοίξαν τα μάτια σου;» Εκείνος απάντησε: «Ένας άνθρωπος που τον λένε Ιησού έκανε πηλό, μου άλειψε τα μάτια μου και μου είπε: πήγαινε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ και νίψου. Πήγα λοιπόν εκεί, νίφτηκα και βρήκα το φως μου». Τον ρώτησαν, λοιπόν: «Που είναι ο άνθρωπος εκείνος;» «Δεν ξέρω» τους απάντησε. Τον έφεραν τότε στους Φαρισαίους, τον άνθρωπο που ήταν άλλοτε τυφλός. Η μέρα που έφτιαξε  ο Ιησούς τον πηλό και του άνοιξε τα μάτια ήταν Σάββατο. Άρχισαν λοιπόν και οι Φαρισαίοι να τον ρωτούν πάλι πώς απέκτησε το φως του. Αυτός τους απάντησε: «Έβαλε πάνω στα μάτια μου πηλό, νίφτηκα και βλέπω». Μερικοί από τους Φαρισαίους έλεγαν: «Αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι σταλμένος από το Θεό, γιατί δεν τηρεί την αργία του Σαββάτου». Άλλοι όμως έλεγαν: «Πώς μπορεί ένας αμαρτωλός άνθρωπος να κάνει τέτοια σημεία;» Και υπήρχε διχογνωμία ανάμεσά τους. Ρωτούν λοιπόν πάλι τον τυφλό: «Εσύ τι λες γι’ αυτόν; Πώς εξηγείς ότι σου άνοιξε τα μάτια;» Κι εκείνος τους απάντησε: «Είναι προφήτης». Οι Ιουδαίοι όμως δεν εννοούσαν να πιστέψουν πως αυτός ήταν τυφλός κι απέκτησε το φως του, ώσπου κάλεσαν τους γονείς του ανθρώπου και τους ρώτησαν: «Αυτός είναι ο γιος σας που λέτε ότι γεννήθηκε τυφλός; Πώς, λοιπόν, τώρα βλέπει;» Οι γονείς του τότε αποκρίθηκαν: «Ξέρουμε πως αυτός είναι ο γιος μας κι ότι γεννήθηκε τυφλός∙ πώς όμως τώρα βλέπει, δεν το ξέρουμε, ή ποιος του άνοιξε τα μάτια, εμείς δεν το ξέρουμε. Ρωτήστε τον ίδιο∙ ενήλικος είναι, αυτός μπορεί να μιλήσει για τον εαυτό του». Αυτά είπαν οι γονείς του, από φόβο προς τους Ιουδαίους. Γιατί, οι Ιουδαίοι άρχοντες είχαν συμφωνήσει να αφορίζεται από τη συναγωγή όποιος παραδεχτεί πως ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας. Γι’ αυτό είπαν οι γονείς του, ενήλικος είναι, ρωτήστε τον ίδιο».  Κάλεσαν, λοιπόν, για δεύτερη φορά τον άνθρωπο που ήταν τυφλός και του είπαν: «Πες την αλήθεια ενώπιον του Θεού εμείς ξέρουμε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι αμαρτωλός». Εκείνος τότε τους απάντησε: «Αν  είναι αμαρτωλός, δεν ξέρω∙ ένα ξέρω: πως, ενώ ήμουν τυφλός τώρα βλέπω». Τον ρώτησαν πάλι: «Τι σου έκανε; Πώς σου άνοιξε τα μάτια;» «Σας το είπα κιόλας» τους αποκρίθηκε, «αλλά δεν πειστήκατε∙ γιατί  θέλετε να το ξανακούσετε; Μήπως θέλετε και εσείς να γίνετε μαθητές του;» Τον περιγέλασαν τότε και του είπαν: «Εσύ είσαι μαθητής εκείνου∙ εμείς είμαστε μαθητές του Μωυσή. εμείς ξέρουμε πως ο Θεός μίλησε στο Μωυσή, ενώ γι’ αυτόν δεν ξέρουμε την προέλευση του». Τότε απάντησε ο άνθρωπος και τους είπε: «Εδώ είναι το παράξενο πως εσείς δεν ξέρετε από που είναι ο άνθρωπος, κι όμως αυτός μου άνοιξε τα μάτια. Ξέρουμε πως ο Θεός τους αμαρτωλούς δεν τους ακούει, αλλά αν κάποιος σέβεται και κάνει το θέλημα του, αυτόν τον ακούει. Από τότε που έγινε ο κόσμος δεν ακούστηκε ν’ ανοίξει κανείς τα μάτια ενός γεννημένου τυφλού. Αν αυτός δεν ήταν από το Θεό δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα». «Εσύ είσαι βουτηγμένος στην αμαρτία από τότε που γεννήθηκες», του αποκρίθηκαν, «και κάνεις τον δάσκαλο σ’ εμάς;» Και τον πέταξαν έξω. Ο Ιησούς έμαθε ότι τον πέταξαν έξω και, όταν τον βρήκε, του είπε: «Εσύ πιστεύεις στον Υιό του Θεού;» Εκείνος αποκρίθηκε: «Και ποιος είναι αυτός, Κύριε, για να πιστέψω σ’ αυτόν;» «Μα τον έχεις κιόλας δει», του είπε ο Ιησούς. «Αυτός που μιλάει τώρα μαζί σου, αυτός είναι». «Πιστεύω Κύριε», και τον προσκύνησε.