Ο Άγιος Πορφύριος μας έλεγε: «Ό,τι κι αν συμβεί στην πατρίδα μας, η Ελλάδα είναι γη του Αναστάντος Χριστού, η αγαπημένη του Κυρίου…»

 

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

π. Ανανίας Κουστένης: Ο Άγιος μας έλεγε:

Όταν έχετε δυσκολίες, είτε προσωπικές, είτε εθνικές, είτε οικογενειακές να σκέφτεστε ότι η Ανάσταση του Χριστού έγινε, συνετελέσθη κι αυτό δεν ανακαλείται στους αιώνες των αιώνων…. Αφού έγινε το ακατόρθωτο, το πιο δύσκολο για τον άνθρωπο, τότε όλα τα άλλα δύσκολα έρχονται δεύτερα. Όσοι ΄΄σταυροί΄΄ κι αν βρεθούν στη ζωή μας, ό,τι κι αν συμβεί στην πατρίδα μας, η Ελλάδα είναι γη του Αναστάντος Χριστού, η αγαπημένη του Κυρίου, διότι η Ελλάδα αγάπησε και αγαπά την Ανάσταση του Χριστού.

Η πατρίδα μας, καθώς και η οικουμένη βρίσκονται σε δύσκολες ώρες. Και εκείνοι που θέλουν να κάνουν τα αφεντικά και να ορίζουν τις τύχες των κρατών, των λαών και των εθνών, ένα να ξέρουν και να γνωρίζουν, πως αφέντης του κόσμου και των εθνών όλων, αλλά και της κάθε ψυχής είναι ο Αναστάς εκ νεκρών Ιησούς Χριστός, το εσφαγμένο Αρνίο.

Το μέλλον του κόσμου ανήκει πιά στην Ανάσταση. Και η Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι η Εκκλησία της Αναστάσεως.

Πάσχα σημαίνει πέρασμα και διάβαση, πέρασμα από το σκοτάδι στο Φώς, από τον θάνατο στη Ζωή, από την αμαρτία στη Χάρη, από τον άδη και τη γή στον Παράδεισο και τη Θεία Βασιλεία. Και όλα αυτά έγιναν διά της Αναστάσεως του Κυρίου. Εκείνος δεσπόζει παντού και το φώς του λάμπει και εξουσιάζει τα πάντα και καταυγάζει τα σύμπαντα, «νύν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τέ και γή και τα καταχθόνια» μας λέγει ο ιερός Δαμασκηνός την κυριώνυμη ημέρα της Αναστάσεως με τον υπέροχο κανόνα του, που είναι όντως ένα τραγούδι, είναι ένα πανηγύρι, μια αποθέωση. Ας το διαβάζουμε αυτές τις ημέρες και ας λατρεύουμε με αυτόν τον κανόνα τον Αναστάντα Χριστό μας.

***

«Μεγάλη ανάσα η Ανάστασις του Χριστού! Και μάλιστα για δύσκολες και Γολγοθαϊκές ώρες στη ζωή μας την προσωπική και ατομική και τη συλλογική. Είναι μεγάλη δύναμη. Είναι η απάντηση σ’ όλες τις δυσκολίες. Και η λύση. ‘Εστω κι αν κάποια πράγματα φαίνεται να μη λύνονται. Φαίνεται να μην αίρονται. Και παραταύτα και λύνονται και αίρονται. Προς το συμφέρον του καθενός. Άλλωστε η Εκκλησία μας μάς λέει κάθε μέρα «Τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών.»

Όλη μας η πίστη, η αγία μας Εκκλησία και τα πάντα στηρίζονται στην Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό είναι το θεμέλιον και το επιστέγασμα της αγίας πίστεώς μας η Ανάστασις του Φιλανθρώπου Χριστού μας.

***

Άλλοτε ο Γέροντας έλεγε:

-Το Έθνος μας, το Γένος μας θα μεγαλώσει, θα δοξαστεί, θα απλωθεί και θα βοηθήσει. Θα ωφελήσει για μια ακόμη φορά και τον εαυτό του και τον κόσμο όλο, μέσω της Ορθοδοξίας αλλά και της αρχαίας σοφίας. Έχει κάποιον άνθρωπο ο Χριστός τον οποίο θα στείλει την κατάλληλη ώρα, για να βοηθήσει και το Έθνος μας αλλά και την Ευρώπη και τη Μικρασία και όλα εκείνα τα μέρη. Δεν είναι ορφανή η Ευρώπη; Περιμένουνε κι αυτοί την Ανάσταση. Περιμένουν και καρτερούν την Ανάσταση! Τον Αναστάντα, για να Τον γνωρίσουνε και να γνωρίσουνε και τη δύναμη της Αναστάσεως Του. Θα φέρει ο Θεός έναν άνδρα μεγάλο και σπουδαίο να ενώσει όλους τους Έλληνες στο όνομα του Χριστού, στο όνομα της Ορθοδοξίας. Και να λάμψει πάλι η Ελληνορθοδοξία και να φωτίσει έθνη και λαούς. Να μεγαλουργήσει ο Ελληνισμός και να μεγαλουργήσει στο όνομα του Αναστάντος Χριστού και του Ελληνορθόδοξου μεγαλείου!

Ο Άγιος έκλαιγε για την Ελλάδα από το 1981. Έκλαιγε μέρες για την Ελλάδα!…

*Μαρτυρία π. Ανανία Κουστένη

Η ΑΓΙΑ ΕΛΙΣΑΒΕΤ

 

Η Οσία Ελισάβετ γεννήθηκε στην Ηράκλεια της Θράκης και ήταν η μοναχοκόρη του Ευνομιανού και της Ευφημίας. Όταν η ελισάβετ έγινε 12 χρονών η μητέρα της πέθανε και μετά τρία χρόνια πέθανε και ο πατέρας της. Η Ελισάβετ πήγε στην Κωσταντινούπολη στη μονή Αγίου Γεωργίου που εκεί ήταν ηγουμένη η θεία της από την μεριά του πατέρα της και έγινε μοναχή.

Οι γονείς της Αγίας Ελισάβετ ζούσαν στην Ηράκλεια της Θράκης τον 5ο αιώνα μ.Χ. Λέγονταν Ευνομιανός και Ευφημία, ήταν ξακουστοί και ονομαστοί για την φιλοξενεία τους, την αρετή τους αλλά και τα πλούτη τους. Κατοικούσαν κοντά στην Ηράκλεια, στον τόπο που από παλιά ονομαζόταν Θρακοκρήνη και αργότερα Αβυδηνοί.

Μετά από 16 χρόνια γάμου και ήταν ακόμη άτεκνοι. Γι' αυτό παρακαλούσαν αδιάκοπα τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί.
Ένα παλαιό έθιμοστον τόπο που ζούσαν συγκέντρωνε τους Χριστιανοί στην μνήμη της Αγίας Μάρτυρος Γλυκερίας και να γιόρταζαν μια ολόκληρη εβδομάδα. Κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, ο πατέρας της Ελισάβετ, Ευνομιανός, έβλεπε την αγία κάρα πότε να χαμογελά και πότε να λυπάται. Κάποια στιγμή τους πήρε και τους δύο γονείς ο ύπνος για λίγο. Ο Ευνομιανός είδε σε όνειρο την Αγία Γλυκερία,να του λέει ότι σύντομα θα αποκτήσουν ένα κορίτσι. Αυτό να το ονομάσετε Ελισάβετ, όπως την μητέρα του Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστή.
Ο πατέρας της Οσίας συμφώνησε και εκείνη τον σφράγισε με το σημείο του Σταυρού και έφυγε. Η γυναίκα του συνέλαβε αμέσως και μετά από τη συμπλήρωση εννέα μηνών γέννησε κορίτσι.

Όταν η Ελισάβετ έγινε δώδεκα ετών, η μητέρα της έφυγε από την πρόσκαιρη ζωή. Μετά από τρία χρόνια έφυγε από την ζωή και ο πατέρας της.
Εκείνη αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη. Έφθασε στη μονή του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου, που είχε το όνομα «Μικρός Λόφος» και που ηγουμένη εκεί ήταν κάποια θεία από τον πατέρα της. Στη μονή αυτή απαρνήθηκε τα εγκόσμια και τις βιοτικές μέριμνες και έγινε μοναχή.

Δύο χρόνια αργότερα η ηγουμένη της μονής έφυγε από την παρούσα ζωή, αφού όρισε διάδοχό της την Οσία Ελισάβετ, την οποία εγκατέστησε ο Πατριάρχης Γεννάδιος Α' (458 - 471 μ.Χ.).
Πρίν πεθάνει ήρθε στη πατρίδα της την Ηράκλεια και προσκύνησε τους ναούς των Αγίων.
Αιστάνθηκε οτι πλησιάζει το τέλος της και επέστρεψε στο μοναστήρι. Έτσι η Οσία Ελισάβετ κοιμήθηκε με ειρήνη. Το ιερό λείψανό της ενταφιάσθηκε στο ναό του Αγίου Γεωργίου, μένοντας ακέραιο και ανέπαφο.

Ιερά Λείψανα: 

Τμήματα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας βρίσκονται στις Μονές Αγίας Άννης Λυγαριάς Λαμίας και Νταού Πεντέλης.

Ὅταν τά μικρά γίνoνται μεγάλα!

  Σύνηθες εἶναι τὸ φαινόμενο νὰ δημιουργοῦνται μεγάλα προβλήματα ἀπὸ μικρὲς αἰτίες καὶ ἀφορμές. Τὸ παρατηροῦμε αὐτὸ στὴν οἰκογένεια, στὴν κοινωνία, ἀλλὰ καὶ στὴν Ἐκκλησία. Κατὰ ἕνα παράδοξο τρόπο, ἕνα μικρὸ καὶ ἀραιὸ σύννεφο νὰ καλύπτει τὸν ὁλόλαμπρο ἥλιο, ὅπως καὶ ἕνας μικρὸς κυματισμὸς στὴ θάλασσα νὰ θεωρεῖται ἐπικίνδυνη τρικυμία ἢ μερικὲς σταγόνες βροχῆς νὰ γεμίζουν τὴν κοίτη ἑνὸς χειμάρρου μὲ πολὺ νερό, ἐνῶ οἱ πέτρες ποὺ ὑπάρχουν ἐκεῖ εἶναι στεγνές! Εἶναι ἀδυναμία πολλῶν ἄνθρωπων νὰ μεγαλώνουν τὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα καὶ νὰ τὰ «βλέπουν» μεγάλα, καταστροφικά. Νὰ θορυβοῦνται καὶ νὰ θορυβοῦν γιὰ ἐπουσιώδη θέματα, ἐνῶ γιὰ τὰ μεγάλα μένουν ἀπαθεῖς.

  Εἰδικότερα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας βλέπουμε κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς νὰ ἐρίζουν γιὰ δευτερεύοντα θέματα, νὰ τὰ ἐμφανίζουν μὲ θεολογικὰ καὶ πατερικὰ ἐπιχειρήματα ὡς μέγιστα καὶ νὰ προκαλοῦν κλυδωνισμὸ στὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν. 

 Τὴν ὥρα μάλιστα ὅπου τὸ κακὸ ὀργιάζει, ἡ ἁμαρτία ἔγινε μόδα, μεγάλα ἁμαρτήματα μὲ νόμους τοῦ κράτους θεωροῦνται «δικαιώματα», ποὺ πρέπει ὅλοι νὰ τὰ σέβονται καὶ φυσικὰ ὅσοι δὲν τὰ ἀναγνωρίζουν, κατηγοροῦνται γιὰ ἄρνηση καὶ καταπάτηση ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων.

  Κραυγαλέο παράδειγμα ἡ ὁμοφυλοφιλία, ποὺ ἔχει θερμοὺς ὑποστηρικτὲς στὸ κοινοβούλιο, οἱ ὁποῖοι, ἀλίμονο, ἀποτελοῦν τὴν πλειονότητα. Ἀλλὰ καὶ τὰ ἀργυρώνητα μέσα ἐνημέρωσης ἀδιάκοπα τὴν προβάλλουν ὡς «δικαίωμα», ποὺ πρέπει νὰ εἶναι σεβαστὸ ἀπὸ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Μιλοῦν γιὰ γάμο ὁμοφυλόφιλων, ὑπερβολικὰ ἐρωτευμένων ἀνθρώπων, ποὺ θέλουν νὰ υἱοθετήσουν καὶ ἄλλα παιδιὰ καὶ ἄλλα παιδιὰ, γιὰ νὰ τὰ ἀναθρέψουν σύμφωνα μὲ τὶς σοδομικὲς τους ἀρχές. Φρίκη καὶ πάλι φρίκη! Καὶ θὰ καλούμαστε κι ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ νὰ βαπτίσουμε αὐτὰ τὰ παιδιὰ – τὰ ὁποῖα δὲν φταῖνε σὲ τίποτα – γιὰ θεατρικὴ παράσταση, προκειμένου νὰ «ἀποδείξουν» ὅτι εἶναι στοργικοὶ «γονεῖς» καὶ πρέπει ἡ κοινωνία νὰ τοὺς ἀποδεχθεῖ καὶ οἱ νέοι νὰ παραδειγματιστοῦν ἀπὸ τὸν φιλήδονο καὶ ἀποκρουστικὸ τρόπο ζωῆς τους, ποὺ οἱ ἴδιοι ἐπέλεξαν καὶ εἶναι βαθύτατα «εὐτυχεῖς»!

 Ὅταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα στὴν κοινωνία, πού ἔχει χάσει τὸ Θεό, πῶς μποροῦν οἱ χριστιανοὶ νὰ φιλονικοῦν γιὰ τὴ λύση ἀσήμαντων προβλημάτων; Εἶναι λογικὸ καὶ θεοφιλὲς νὰ θεωροῦν τὸ μικρὸ μεγάλο καὶ τὸ ὄντως μεγάλο μικρό; Εἶναι ὀρθὸ μία μικρὴ παράλειψη σὲ λόγο καὶ πράξη, ποὺ ἔγινε ἀπὸ κάποιουν, χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιήσει, νὰ γίνεται ἀφορμὴ γιὰ κατάκριση καὶ πρὸς ἐνίσχυση τῶν ἰσχυρισμῶν νὰ ἀνασύρονται ἀπὸ τὸ ἀρχεῖο τῆς μνησικακίας ἐπιβαρυντικοὶ φάκελοι γιὰ τοὺς «ἔνοχους», ὅταν οἱ δικοί τους φάκελοι περιέχουν περισσότερα ἐπιβαρυντικὰ στοιχεῖα; Πρέπει νὰ διυλίζουν τὸν κώνωπα καὶ νὰ καταπίνουν τὴν κάμηλον;

 Ἐπιτρέπεται ἕνα λάθος ἢ μία παραφωνία στὴ θεία Λειτουργία νὰ ἐξοργίζει τὸν ἀρχιερέα ἢ τὸν ἱερέα καὶ νὰ δημιουργεῖται ἐπεισόδιο ἐντός τοῦ ναοῦ; Ἀναρωτήθηκαν ποτὲ οἱ ἴδιοι τὰ δικά τους «καμώματα», πού καταστρέφουν τὴν κατάνυξη στὴ θεία Λειτουργία; Πρέπει νὰ δυσανασχετεῖ ὁ πιστός, γιατί ὁ λειτουργὸς στὴ θεία Λειτουργία διαβάζει δύο τρεῖς εὐχὲς εἰς ἐπήκοον πάντων; Μήπως ἐκεῖνος πού τὶς λέει μυστικῶς, καταπίνει πολλὲς φράσεις τῶν εὐχῶν ἢ τὶς παραλείπει; Μήπως ἐπίσης θεωρεῖ τὸν ἱερέα πού δὲν γονατίζει ἀσεβῆ, χωρὶς φυσικὰ νά γνωρίζει τὴν αἰτία; Μήπως μερικοὶ ἐκκλησιαζόμενοι ἀρχίζουν τοὺς ψίθυρους σὲ βάρος τοῦ Ἱεροκήρυκα, γιατί παρέλειψε νὰ πεῖ αὐτὸ πού ἤθελαν ἐκεῖνοι νὰ πεῖ;

Εἶναι πολλὰ τὰ περιστατικὰ ποὺ δείχνουν ὅτι ἀπὸ πολλοὺς λείπει ἡ λογική, ἡ διάκριση, ἡ ἀληθινὴ εὐσέβεια, ἐνῶ περισσεύει ἡ ἡμιμάθεια, ἡ ἀπερισκεψία, ἡ ἰσχυρογνωμοσύνη, ἡ ἀδιαλλαξία καὶ ὁ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλος. Τὰ συναισθήματά τους εἶναι πάντα ἀρνητικὰ καὶ δὲν ἔχουν στοιχειώδη αὐτογνωσία. Κινοῦνται χωρὶς ἀγάπη καὶ ταπείνωση. Δυστυχῶς δὲν γνωρίζουν τὸν τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο ἐργάζεται ὁ μεγάλος ἐχθρός τοῦ κάθε χριστιανοῦ.

Ὁ γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης ἔλεγε σχετικά: «Ὁ σατανᾶς δὲν ἐμφανίζεται ποτὲ γυμνός. Μοιάζει μὲ τὸν μυρμηκολέοντα (εἶδος μυθικοῦ ζώου μὲ δύο φύσεις, λιονταριοῦ καὶ μυρμηγκιοῦ). Καλύπτεται μὲ πολὺ γοητευτικὲς μορφὲς εὐσέβειας, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι δυσκαταγώνιστος, ὀχυρώνεται μὲ τέχνη πίσω ἀπὸ διάφορα εὐσεβῆ συνθήματα. Ἐὰν ἦταν φανερὸς ὁ διάβολος, ὁ ὁποῖος πλανᾶ τὴν οἰκουμένη, ὡς ἀπαίσια δύσμορφος, θὰ καταβαλλόταν πολὺ εὔκολα. Ἡ δύναμή του ὅμως ἔγκειται σὲ αὐτὴ τὴ φωτοφάνειά του, στὶς περὶ ἀγάπης Θεοῦ καὶ τοῦ πλησίον θεωρίες του καὶ στὰ δάκρυα γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ». Ὁ τρόπος αὐτὸς τοῦ διαβόλου παρασέρνει πολλούς, χωρὶς νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι γίνονται ὄργανά του. Χρειάζεται ἐγρήγορση καὶ διάκριση, γιὰ νὰ ἀποφεύγονται οἱ ἐπιζήμιες ὑπερβολὲς καὶ νὰ μὴ δημιουργοῦνται καταστάσεις, ποὺ διασποῦν τὴν ἑνότητα τοῦ ποιμνίου, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ Χριστὸς θυσιάστηκε.

 Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Γερόντισσα Γαλακτία: «Ο αϊ Γιώργης έχει μεγάλη δύναμη και όπου του φωνάζουνε πάει… Τρέχει συνέχεια…»

 

Μητροπολίτης Μόρφου: Ο αϊ Γιώργης γιατί αγαπιέται τόσο; 

Γερόντισσα: Γιατί παιδί μου έχει μεγάλη δύναμη και όπου του φωνάζουνε πάει… Τρέχει συνέχεια… Δεν σταματά καθόλου…Έρχονται κάθε βράδυ άγιοι… Μπουλούκι καμιά φορά… Τι ωραία νοιώθω… Κουβεντιάζουμε… τους ασπάζομαι… … Έρχεται αναμπουμπούλα. Ξεγυμνωσια και βρομιά στον κόσμο. Κανείς δεν μιλάει. Έρχεται η θεία δικαιοσύνη. Λίγο θα κρατήσει το κακό στην Ελλάδα. Μετά δόξα. Παντού ο Θεός. Μετά κάθε μέρα δοξολογία στον Θεό. Κάθε μέρα… και μια μέρα οι πιο πολλοί θα γονατίσουνε ενώπιον Του… 

Οι καβαλάρηδες. Αυτός ο Μέγας Γεώργιος. Ο Νικήτας! Ο Δημήτριος! Ο μαυριδερός Μηνάς, το θηρίο, ο πλαταράς! Ξέρετε τι δύναμη έχει αυτός. Μεγάλη και φοβερή δύναμη ο Μηνάς. Αυτός είναι ψαρός λιγάκι πιο μεγάλος από τους άλλους. Τώρα- μου λένε- τρέχουνε προς τα μέσα… ανατολικά… Μάχονται τους γραντισμένους (δαιμονισμένους) που σφάζουνε τους χριστιανούς.. Εκεί θα ξεβγάλουνε όλα τα παράσιτα του σατανά…Έχουνε οι καβαλάρηδες ξεσηκωθεί με πολλές Ουράνιες Δυνάμεις…

Κάθε μέρα! Κάθε πρωί έπρεπε με πολύ ευλάβεια να περιμενω να περάσει από όλες τις εικόνες. Προσκυνούσε και κουβεντιαζε στους Αγίους… Πριν το φαγητό, πήγαινε και προσκυνούσε τις πολλές εικόνες που ήταν κολλημένες στο ψυγείο της. Εκεί συνομιλούσε συνήθως με τον αϊ- Γιώργη… Έβλεπε τους Αγίους και τους περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια. Ειδικά τα τελευταία χρόνια της ζωής της που ήταν τελείως κοπελάκι στην καρδιά και δεν καταλάβαινε ότι την θαυμάζαμε. Ειδικά παρίστανε το άλογο του αϊ Γιώργη. “Ανεβαίνω- έλεγε- σ’ αυτό και με γυρίζει, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να σας μεταφέρω εικόνες και φωτογραφίες από τους μυστηριώδεις κόσμους που με πάει…”.

Αγίου Γεωργίου – Ο Αη Γιώργης ο κουδουνάς που τρέμουν οι Τούρκοι

 

Το μοναστήρι του βρίσκεται στην Πρίγκηπο και το πρόσωπό του ενώνει Ρωμιούς και Τούρκους σ΄ένα κοινό τόπο λατρείας. Είναι το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά, όπου οι μουσουλμάνοι πάνε στην εκκλησιά μαζί με τους χριστιανούς στην εορτή του Αγίου.

Το μοναστήρι του Άη Γιώργη του Κουδουνά βρίσκεται στο νότιο λόφο της Πριγκήπου, στον Μαρμαρά.

Κάθε χρόνο το επισκέπτονται 250.000 άτομα, κυρίως Τούρκοι, γυναίκες, άντρες και παιδιά που ανεβαίνουν προς το μοναστήρι κρατώντας στα χέρια τους καρουλάκια. Ξετυλίγουν την κλωστή μέχρι να φτάσουν στην είσοδο της εκκλησίας. Δεν επιτρέπεται να μιλάνε όσο ανεβαίνουν.

Μπορούν να μιλήσουν μόνο στην επιστροφή όταν θα έχουν αφήσει την ευχή τους στον Άγιο. Μόνο έτσι θα τους ακούσει ο Άγιος και θα πραγματοποιήσει την ευχή τους. Ο καθένας γράφει ό,τι θέλει σε ένα χαρτάκι και το αφήνει στον Άγιο. Πολλοί θα επιστρέψουν σε σύντομο χρονικό διάστημα για να ευχαριστήσουν τον Άη Γιώργη που άκουσε την προσευχή τους και ικανοποίησε την επιθυμία τους ή βρήκε λύση στο πρόβλημά τους.

Όπως λένε χιλιάδες Τούρκοι που έρχονται κάθε χρόνο στον Άγιο Γεώργιο, «ο άγιος δεν ξεχωρίζει Ρωμιούς από αλλόθρησκους και τους φροντίζει όλους». Γι’ αυτό και του ζητούν καλύτερη δουλειά, να τους φέρει το κατάλληλο ταίρι, να τους βοηθήσει να αγοράσουν σπίτι ή να κρατήσει το κακό μακριά από την οικογένειά τους.

Η ιστορία της μονής

Η παράδοση λέει ότι το μοναστήρι ιδρύθηκε το 963, επί αυτοκράτορος Νικηφόρου Β΄ Φωκά. Η εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Κουδουνά δόθηκε ως δώρο από τη γυναικεία μονή της Ειρήνης της Αθηναίας. Αργότερα, το 1204, δέχθηκε επιδρομή από τους Σταυροφόρους της Δ΄ Σταυροφορίας, και το 1302 καταστράφηκε από φωτιά. Οι μοναχοί κατάφεραν να διασώσουν κειμήλια και την εικόνα του Αγίου, τα οποία στη συνέχεια τα έκρυψαν σε δυσπρόσιτη περιοχή. Η εικόνα βρέθηκε από έναν βοσκό, ο οποίος είδε λέει όνειρο τον άγιο που του είπε ότι η εικόνα είναι εκεί όπου θα ακούσει να χτυπούν τα κουδούνια. Έτσι κι έγινε. Από τότε, δίνονται στους προσκυνητές που φθάνουν στη μονή κουδουνάκια ως ευλογία.

Λέγοντας «Χαίρετε», γνώριζε ότι λέγεις «Χριστός Ανέστη» με έναν άλλο τρόπο…

 

π. Γεώργιος Μεταλληνός

Ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός, πού διαμορφώθηκε στήν Ἑλληνική γλῶσσα καί μεταδόθηκε σ’ ὅλους τούς Ὀρθοδόξους καί στόν ὑπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, εἶναι τό «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»!

Δέν εἶναι λόγος εὐχῆς, ἀλλά χαιρετισμός καί διακήρυξη τῆς πίστεως στό γεγονός τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται γιά τόν πιστό στόν Χριστό ἄνθρωπο.

Πόσοι ὅμως γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός τοῦ Χριστοῦ, ἀμέσως μετά τήν Ἀνάστασή Του, εἶναι ὁ (καί πάλι) Ἑλληνικός λόγος «Χαίρετε»! Μέ αὐτό τόν χαιρετισμό ἀπευθύνεται ὁ ἀναστάς Χριστός στίς Μυροφόρες, μόλις βγῆκαν ἀπό τό «κενό μνημεῖο» (Ματθ. 28, 8-9).

Ἡ συνήθης αὐτή ἑλληνική προσφώνηση, ἀπό τήν ἐποχή τῶν Ὁμηρικῶν ἐπῶν, ἀποκτᾶ μιάν ἰδιαίτερη πνευματική καί χριστιανική σημασία. Ἡ λέξη ἀνανοηματοδοτεῖται, ἐντασσόμενη σέ ἕνα καθαρά ἁγιοπνευματικό πλαίσιο, καί γίνεται τό πρῶτο «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» τῆς χριστιανικῆς ἱστορίας.

Οἱ Μυροφόρες βγαίνουν ἀπό τό μνημεῖο, στό ὁποῖο πῆγαν, γιά νά τελέσουν τά συνήθη νεκρικά ἔθιμα στόν νεκρό Χριστό, μέ ἀνάμικτα συναισθήματα «φόβου καί χαρᾶς» (Ματθ, 28, 8), κάτι τό φυσιολογικό στή συνταρακτική πνευματική ἐμπειρία, πού ἔζησαν, ἀκούοντας ἀπό τόν Ἄγγελο, ὅτι ὁ Κύριός τους «ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν» (στ.7).

Ὁ λόγος, λοιπόν, τοῦ Χριστοῦ πρός αὐτές «Χαίρετε», ἀποκτᾶ εἰδική σημασία, πού μπορεῖ νά προσδιορισθεῖ μέ τά ἀκόλουθα λόγια: «Μή φοβεῖσθε (Ματθ. 28, 5), ἀλλά χαίρετε!

Νά αἰσθάνεσθε χαρά, διότι ἡ Ἀνάσταση, ὡς ἔκφραση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, νικᾶ τόν φόβο (Α’ Ἰω. 1,18), ἀλλά καί τόν θάνατο, κάθε εἶδος θανάτου, διότι εἶναι πηγή ζωῆς, ζωῆς αἰωνίου. Ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε ζωή καί ἐλπίδα».

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι, ἔτσι, πηγή χαρᾶς καί δέν μπορεῖ νά ἐκφρασθεῖ ἀποδοτικότερα παρά μέ τόν (Ἑλληνικό) χαιρετισμό «Χαίρετε»! Ἡ λέξη δέχεται χριστιανικά μιάν ὑπέροχη ὑπέρβαση.

Δέν μένει στήν ἐνδοϊστορική πραγματικότητα, σχετιζόμενη μέ πρόσκαιρα ἀγαθά («χαίρε, ὑγίαινε», καί σήμερα «γειά-χαρά»), ἀλλά συνδεόμενη μέ ὑπερφυσικές ἐμπειρίες, ὅπως ἡ μετοχή στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἡ βεβαιότητα γιά τήν νίκη πάνω στό θάνατο καί τήν ἐξουσία του στόν φθαρτό τοῦτο κόσμο.

Ὁ πιστός στόν Χριστό Ἕλληνας ἔχει σαφῆ γνώση, ὅτι μέ τήν προσφώνηση «Χαίρετε», πού ἐπαναλαμβάνει πολλές φορές τήν ἡμέρα, προσφωνεῖ τούς ἄλλους μέ τόν Ἀναστάσιμο λόγο τοῦ Χριστοῦ καλώντας τους στή μετοχή στό γεγονός τῆς Ἀνάστασης. Λέγοντας «Χαίρετε», γνώριζε ὅτι λέγεις «Χριστός ἀνέστη» μέ ἕνα ἄλλο τρόπο.

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΚΑΙ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΣ

Ὁ ἅγιος Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος ἀνήκει στή χορεία τῶν μεγαλομαρτύρων καί εἶναι ἀπό τούς πιό λαοφιλεῖς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Γεννήθηκε στή Καππαδοκία ἀπό χριστιανούς γονεῖς, πλούσιους καί πολύ εὐσεβεῖς. Ὁ πατέρας του Γερόντιος Ἕλληνας στήν καταγωγή, ἡ μητέρα του Πολυχρονία ἀπό τήν Λύδδα τῆς Παλαιστίνης.

Βρισκόμαστε σέ χρόνια σκληρῶν διωγμῶν ἐναντίον τῶν χριστιανῶν. Ὅταν ἦταν σέ ἡλικία δέκα ἐτῶν ἐμαρτύρησε ὁ πατέρας του καί ἡ μητέρα του ἔπαιρνε τόν μικρό Γεώργιο καί πήγαιναν στόν τάφο τοῦ πατέρα του καί ἐκεῖ προσευχόντουσαν γονατιστοί. Μέ αὐτά τά βιώματα μεγάλωνε ὁ Ἅγιος καί ἔτσι θέριευε μέσα του ἡ πίστη στό Θεό.

Σέ ἡλικία 18 ἐτῶν κατάχθηκε στό ρωμαϊκό στρατό. Γρήγορα διακρίθηκε γιά τήν τόλμη, τήν ἀνδρεία καί τόν ἠρωϊσμό του, γι᾿ αὐτό καί ἔλαβε ἀνώτερα στρατιωτικά ἀξιώματα. Κατηχοῦσε μάλιστα, δίδασκε στούς εἰδωλολάτρες στρατιῶτες του τήν ἀληθινή πίστη, τήν πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό καί ἔτσι πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι πού πίστεψαν καί βαπτίσθηκαν, ἔγιναν χριστιανοί.

Τό 303 μ.Χ. ὅταν ἄρχισαν οἱ λυσσαλέοι διωγμοί τοῦ Διοκλητιανοῦ, δέν δίστασε ὁ γενναῖος στρατηλάτης νά ὁμολογήσει μέ παρρησία τήν χριστιανική του πίστη καί αὐτό στάθηκε αἰτία καί ἀφορμή νά ὑποστεῖ πολλά καί φοβερά μαρτύρια καί στό τέλος νά ἀποκεφαλισθεῖ γιά τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ἅγιος Γεώργιος μέ τό φωτεινό παράδειγμά του διδάσκει μέσα στόν σύγχρονο κόσμο τῆς ἀδιαφορίας, τῆς ἀπιστίας καί τῆς διαφθορᾶς, ὅτι εἶναι ἐφικτή, ὅτι εἶναι κατορθωτή ἡ χριστιανική ζωή καί σήμερα, ἀφοῦ μποροῦσε νά γίνει τότε στή δύσκολη ἐποχή τῶν διωγμῶν καί τοῦ μαρτυρίου. Βλέπουμε τόν γενναῖο ὁπλίτη, τό παλλικάρι τοῦ Χριστοῦ νά δείχνει, σάν τόν ἀπόστολο Παῦλο, τά στίγματα τοῦ Κυρίου. Τά στίγματα ἀπό τίς μαστιγώσεις, τά τραύματα ἀπό τόν φοβερό τροχό, τίς πληγές ἀπό τόν ἀσβέστη, πού τόν ἔρριξαν, ἀπό τά πυρακτωμένα σιδερένια παπούτσια μέ τά ἐσωτερικά καρφιά καί ἄλλα τόσα πολλά. Καί ἦταν τότε σέ ποιά ἡλικία; Παρακαλῶ, μόλις 22 ἐτῶν.

Οὔτε ὁ πλοῦτος τόν ἐμπόδισε στήν πίστη, οὔτε τά ἀξιώματα, οὔτε οἱ ἀπολαύσεις, οὔτε ὁ φόβος τῶν βασανιστηρίων, οὔτε κάτι ἄλλο. Ὁ ἅγιος Γεώργιος μᾶς στέλνει σήμερα ἕνα σπουδαῖο μήνυμα, ὅτι ἡ πίστη καί ἡ ἁγιότητα εἶναι γιά ὅλους ἀδιακρίτως. Δέν θά ζήσουμε τά καλά μας χρόνια μέσα στήν ἁμαρτία καί στά γεράματα θά στραφοῦμε στό Θεό. Ἐξ ἄλλου κανείς δέν γνωρίζει, ἄν θά φτάσει σέ μεγάλη ἡλικία.

Κάποιοι ἀναρχικοί νέοι, πού γράφουν στούς τοίχους διάφορα συνθήματα, ἔγραψαν καί αὐτά τά λόγια: Πεθαίνουμε στά 18 καί μᾶς θάβουν στά 80. Μά ἀσφαλῶς ἔτσι εἶναι. Ὅταν δέν ζοῦμε κοντά στό Χριστό, μαζί μέ τόν Χριστό, τότε εἴμαστε πεθαμένοι. Εἴμαστε κινούμενα πτώματα.

Μέσα στά μαρτύρια ὁ ἅγιος Γεώργιος παρώτρυνε τόν ἑαυτό του: Ἄνοιξε ἡ θύρα τοῦ νυμφώνα. Τό δεῖπνο εἶναι ἕτοιμο, τρέξε, Γεώργιε, γιατί ἀργεῖς; Μπές μέσα, πρίν προλάβει καί κλείσει ἡ πόρτα. Αὐτό δέν πρέπει νά κάνουμε κι᾿ ἐμεῖς; Νά μή μείνουμε ἔξ τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ, σάν τίς πέντε μωρές παρθένες τῆς γνωστής παραβολῆς;

Γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τά βιωτικά πράγματα, γιά νά μή ἔχει κανένα βάρος καί κανένα ἐμπόδιο, μοίρασε τήν περιουσία του στούς φτωχούς, ἔκοψε κάθε δεσμό μέ τόν κόσμο καί τήν ὕλη καί πλέον ἐλεύθερος καί ἀνάλαφρος προχώρησε μέ θάρρος στό μαρτύριο καί ὁμολόγησε τόν Χριστό μπροστά σέ βασιλεῖς καί ἡγεμόνες.

Ποιό εἶναι τό ὄνομά σου; τόν ρώτησαν. Εἶμαι χριστιανός, ἀπάντησε, ὅπως ἔκαναν καί πολλοί ἄλλοι μάρτυρες. Δέν λέει τό βαπτιστικό του ὄνομα, γιατί, ἀδελφοί μου, τό πρῶτο μας ὄνομα εἶναι τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἡ χριστιανική μας ἰδιότητα. Ὅταν οἱ ἄλλοι βλέπουν τό πρόσωπό μας, πρέπει νά βλέπουν τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἕνα μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι ἕνα ἄγριο θηρίο. Εἶμαι δοῦλος Χριστοῦ, εἶπε ὁ ἅγιος, αὐτό εἶναι τό τιμιώτερο ὄνομά μου, αὐτό εἶναι ἡ ὀμορφιά μου, δέν ἔχω κάτι ἄλλο καλύτερο γιά νά στολιστῶ.

Αὐτό εἶναι ἕνα ἄλλο σπουδαῖο δίδαγμα ἀπό τόν Ἅγιο Γεώργιο. Δέν πρέπει νά δειλιάζουμε σάν χριστιανοί. Πρέπει νά ὁμολογοῦμε τήν χριστιανική μας ἰδιότητα μέ θάρρος καί παρρησία. Καυχᾶται ὁ ἄλλος ἀπό τηλεοράσεως, γιατί εἶναι ἀνήθικος καί διεφθαρμένος, γιατί εἶναι ἄπιστος καί ἀνθέλληνας. Δέν διστάζει νά ὁμολογήσει μέ καύχηση σέ ποιό κόμμα ἤ σέ ποιά ποδοσφαιρική ὁμάδα ἀνήκει. Ἐμεῖς γιατί νά ντραποῦμε γιά τήν πίστη μας; Γιατί νά μή ὁμολογήσουμε, ὅτι εἴμαστε χριστιανοί; Ἄν μάλιστα εἴμαστε χριστιανοί στά λόγια, χριστιανοί τῆς κακιᾶς ὥρας, τότε καλύτερα νά κλείσουμε τό στόμα, νά καταπιοῦμε τή γλώσσα μας καί νά κοιτάξουμε νά γίνουμε σωστοί χριστιανοί. Νά καμαρώνει γιά μᾶς ὁ Χριστός, ὄχι νά μᾶς ἀποστρέφεται.

Τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τό ἔγραψε ἕνας ὑπηρέτης του, ὁ Πασικράτης, πού ἦταν κοντά καί παρακολουθοῦσε. Ἐνῷ ὁ Ἅγιος προσευχόταν καί ζητοῦσε τήν ἐνίσχυση ἀπό τό Θεό, τόν ἅρπαξαν οἱ δήμιοι σάν ἄγρια θηρία καί τόν ἔβαλαν στό φοβερό ὄργανο τοῦ τροχοῦ. Τό σῶμα του ξεσκίζονταν, γινόταν κομμάτια. Ποτάμι ἔτρεχε τό αἷμα. Μιά λίμνη σχηματίσθηκε στή γῆ. Ὁ Ἅγιος ἔνοιωθε, ὅτι ἦταν ξαπλωμένος πάνω σέ μαλακό κρεββάτι.

Γιατί ἄραγε; ἐρωτᾶ ὁ βιογράφος του καί ἀπαντᾶ πάλι ὁ ἴδιος. Γιατί εἶχε θεῖο ἔρωτα ἀκραιφνῆ καί γνήσιο. Ὅταν ὑπάρχει αὐτός ὁ θεῖος ἔρωτας, αὐτή ἡ ὑπερβολική ἀγάπη, τότε ὅσα σκληρά, ὅσα ὁδυνηρά πέφτουν πάνω στόν ἄνθρωπο, ὅλα τά καταφρονεῖ. Τρέχει μόνο στό ἔνα καί σ᾿ αὐτό ἀφοσιώνεται. Ὅταν δέ τό ἕνα εἶναι ὁ Χριστός, τότε τίποτε δέν μπορεῖ νά κάνει τόν μάρτυρα νά πονέσει. Γιατί ὁ νοῦς του εἶναι προσηλωμένος στό Χριστό καί στό σταυρό τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτήν  τήν ἀγάπη πρός τό Χριστό πρέπει νά ἔχουμε κι᾿ ἐμεῖς καί αὐτή ἡ ἀγάπη πρέπει νά μᾶς δυναμώνει. Βέβαια σήμερα δέν  ζητεῖται ἀπό ἐμᾶς τό μαρτύριο τοῦ αἵματος. Τοὐλάχιστον πρός τό παρόν. Εἶναι ὅμως ἀνάγκη νά ἔχουμε τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως. Τό μαρτύριο τῆς ὑπομονῆς στίς θλίψεις καί στίς ἀδυναμίες τοῦ ἄλλου. Τό μαρτύριο τῆς σταθερῆς ὁμολογίας, ὅτι ναί καί σήμερα πιστεύουμε στό Χριστό, ἀλλά καί Τόν ἐμπιστευόμαστε καί τόν ἔχουμε ὁδηγό στή ζωή μας.

Ἀγαπητοί μου,

Γράφει ὁ ὑπηρέτης του, ὁ Πασικράτης, ὅτι, ὅταν ὁ ἅγιος Γεώργιος ἦταν μέσα στή φυλακή καταπληγωμένος ἄκουσε τή φωνή τοῦ Χριστοῦ, πού τοῦ ἔλεγε: Ἀνδρίζου, Γεώργιε, καί ἀδίστακτος ἔσο. Κράτα τό ἀνδρικό σου φρόμηνα καί μεῖνε ἀτάραχος. Ἄγγελος Κυρίου κατέβηκε, τόν ἔλυσε ἀπό τά δεσμά καί θεράπευσε ὅλες του τίς πληγές. Φεύγοντας μάλιστα τόν ἀσπάσθηκε ὁ ἄγγελος, τόν φίλησε καί τοῦ εἶπε: Ἀληθινά νά χαίρεσαι Γεώργιε, γιατί εἶσαι μακάριος καί τρισμακάριος. Δέν παρέδωσες τήν ζωή σου στό θάνατο, ἀλλά στήν ὄντως ζωή πού εἶναι ὁ Χριστός. Πολύ γρήγορα θά σέ στεφανώσει ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης μέ τό ἄφθαρτο στεφάνι τοῦ οὐρανοῦ καί θά κατατροπώσει ὅλους τούς ἀσεβεῖς τυράννους καί ἀντιπάλους σου.

Ἄς κρατήσουμε τήν πίστη μας στόν Ἰησοῦ Χριστό. Νά ἀκολουθήσουμε, ὅσο γίνεται στόν καιρό μας, τό παράδειγμα τοῦ ἁγίου Γεωργίου, γιά νά περιμένουμε στεφάνι σάν τό στεφάνι του, γιά νά ἔχουμε τόπο καί θέση κοντά του στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

 Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’.
Ὡς τῶν αἰχμαλώτων ἐλευθερωτής, καὶ τῶν πτωχῶν ὑπερασπιστής, ἀσθενούντων ἰατρός, βασιλέων ὑπέρμαχος, Τροπαιοφόρε Μεγαλομάρτυς Γεώργιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Άγιος Πορφύριος: Καμία θρησκεία δεν ζητάει αυτή τη λεπτότητα που ζητάει ο Χριστός, να γίνομε όλοι ένα συν Χριστώ!

 

Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό

Ένα είναι το ζητούμενο στη ζωή μας, η αγάπη, η λατρεία στον Χριστό και η αγάπη στους συνανθρώπους μας. Να είμαστε όλοι ένα, με κεφαλή τον Χριστό. Έτσι μόνο θα αποκτήσομε την χάρι, τον ουρανό, την αιώνια ζωή.

Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό. Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσομε όλους τους ανθρώπους μυστικά. Θα νιώθομε τότε ότι όλοι μας αγαπούν. Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ’ τους ανθρώπους. Γιατί, «ο μη αγαπών τον αδελφόν αυτού, ον εώρακε, τον Θεόν, ον ουχ εώρακε, πώς δύναται αγαπάν;».

Ν’ αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος. Μια αγάπη που ζητάει ανταπόδοση είναι ιδιοτελής. Δεν είναι γνήσια, καθαρή, ακραιφνής.

Να τους αγαπάτε και να τους συμπονάτε όλους. «Και είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη… υμείς δε εστε σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους». Αυτό είναι Εκκλησία· εγώ, εσύ, αυτός, ο άλλος να αισθανόμαστε ότι είμαστε μέλη Χριστού, ότι είμαστε ένα.

Η φιλαυτία είναι εγωισμός. Να μη ζητάμε, «εγώ να σταθώ, εγώ να πάω στον Παράδεισο», αλλά να νιώθομε για όλους αυτή την αγάπη. Καταλάβατε; Αυτό είναι ταπείνωση.

Έτσι, αν ζούμε ενωμένοι, θα είμαστε μακάριοι, θα ζούμε στον Παράδεισο. Ο κάθε διπλανός μας, ο κάθε πλησίον μας είναι «σαρξ εκ της σαρκός μας». Μπορώ ν’ αδιαφορήσω γι’ αυτόν, μπορώ να τον πικράνω, μπορώ να τον μισήσω;

Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας. Να γίνομε όλοι ένα εν Θεώ. Αν αυτό κάνομε, γινόμαστε δικοί Του. Τίποτα καλύτερο δεν υπάρχει απ’ αυτή την ενότητα. Αυτό είναι η Εκκλησία. Αυτό είναι η Ορθοδοξία. Αυτό είναι ο Παράδεισος. Ας διαβάσομε απ’ τον ευαγγελιστή Ιωάννη την αρχιερατική προσευχή. Προσέξτε τους στίχους: «ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς… ίνα πάντες εν ώσι, καθώς συ, Πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι… ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς εν εσμέν… ίνα ώσι τετελειωμένοι εις εν… ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ’ εμού».

Βλέπετε; Το λέει και το ξαναλέει. Τονίζει την ενότητα.

Να είμαστε όλοι ένα, ένα με κεφαλή τον Χριστό! Όπως ένα είναι ο Χριστός με τον Πατέρα. Εδώ κρύβεται το μεγαλύτερο βάθος του μυστηρίου της Εκκλησίας μας. Καμμία θρησκεία δεν λέγει κάτι τέτοιο. Κανείς δεν ζητάει αυτή τη λεπτότητα που ζητάει ο Χριστός, να γίνομε όλοι ένα συν Χριστώ.

Εκεί βρίσκεται το πλήρωμα. Σ’ αυτή την ενότητα, σ’ αυτή την αγάπη, την εν Χριστώ. Καμμία διάσπαση εκεί δεν χωράει, κανείς φόβος. Ούτε θάνατος, ούτε διάβολος, ούτε κόλαση. Μόνο αγάπη, χαρά, ειρήνη, λατρεία Θεού. Μπορείς να φθάσεις να λέεις τότε με τον απόστολο Παύλο: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός».

Μπορούμε πολύ εύκολα να φθάσομε σ’ αυτό το σημείο. Αγαθή προαίρεση χρειάζεται, κι ο Θεός είναι έτοιμος να έλθει μέσα μας. «Κρούει την θύραν» και «καινά ποιεί πάντα», όπως λέγει στην Αποκάλυψη του Ιωάννου. Μεταβάλλεται η σκέψη μας, απαλλάσσεται από την κακία, γίνεται πιο καλή, πιο αγία, πιο εύστροφος. Αν, όμως, δεν ανοίξομε του κρούοντος την θύραν, αν δεν έχομε εκείνα που θέλει Αυτός, αν δεν είμαστε άξιοί Του, τότε δεν μπαίνει στην καρδιά μας.

Για να γίνομε όμως άξιοί Του, πρέπει να αποθάνομε κατά τον παλαιό άνθρωπο, για να μην αποθάνομε ποτέ πλέον. Τότε θα ζούμε εν Χριστώ, ενσωματωμένοι με όλο το σώμα της Εκκλησίας. Έτσι θα έλθει η θεία χάρις. Και άμα θα έλθει η χάρις, θα μας τα δώσει όλα.

Στο Άγιον Όρος είδα κάποτε κάτι που μου άρεσε πολύ. Μέσα σε μία βάρκα στη θάλασσα μοναχοί κρατούσαν διάφορα ιερά αντικείμενα. Καταγόταν ο καθένας από διαφορετικό τόπο, εν τούτοις έλεγαν, «αυτό είναι δικό μας» και όχι «δικό μου».

Τα προβλήματα δεν φεύγουν όταν φεύγεις, αλλά όταν αλλάζεις τρόπο σκέψης..

 

Για να προχωρήσουμε πρέπει να αποδεχτούμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε και να μην αφήσουμε τα πιο άσχημα μέρη του να επηρεάσουν την ψυχική μας ηρεμία. 

Μερικοί άνθρωποι βγάζουν το κακό από μέσα τους γιατί αυτό είναι το μόνο που μπορούν να κάνουν, αυτό είναι το μόνο που ξέρουν, μόνο αυτό τους επιτρέπει η φύση τους να συμπεριφέρονται…

Είναι τόσο δύσκολο να μας το κάνεις εύκολο…Είσαι όπως είσαι γιατί θέλεις να είσαι.  Αν ήθελες πραγματικά να είσαι διαφορετικός, θα ήσουν ήδη στη διαδικασία αλλαγής!  Τα προβλήματα δεν φεύγουν όταν φεύγεις, αλλά όταν αλλάζεις τρόπο σκέψης.  Το ανήσυχο μυαλό θέλει να μάθει πού πηγαίνει μια κατάσταση πριν ξεκινήσει.  Αλλά η χαρά είναι σταδιακή ανακάλυψη.  Στρώματα μυστηρίου.  Το γεγονός ότι δεν ενεργούμε από φόβο μήπως κάνουμε λάθος μπορεί να μας επηρεάσει περισσότερο από το ίδιο το λάθος.  Ο κύριος κίνδυνος στη ζωή είναι ότι παλεύουμε με πάρα πολλές προφυλάξεις.  Αν τα μωρά φοβούνταν να κάνουν λάθη, δεν θα μάθαιναν ποτέ να περπατούν ή οτιδήποτε άλλο.  Τα παιδιά πέφτουν και σηκώνονται όσο συχνά χρειάζεται για να μάθουν να περπατούν.  Είτε νομίζεις ότι μπορείς είτε πιστεύεις ότι δεν μπορείς, είτε έχεις δίκιο.

Συμβαίνει συχνά να επιθυμούμε να ζήσουμε μια διαφορετική ζωή από αυτή που έχουμε, αυτή που υποθέσαμε ή να αφήσουμε τους άλλους να πάρουν τον έλεγχο.  Η ζωή μας προκαλεί να περάσουμε από τις δικές μας εμπειρίες και να δημιουργήσουμε τη δική μας ιστορία, και όταν δεν ενεργούμε προς την κατεύθυνση των ονείρων μας, αρχίζουμε να νιώθουμε το «βάρος της ζωής». 

Μην αφήνετε την ευθύνη της ζωής σας στα χέρια κάποιου άλλου.

π. Χρυσόστομος Φιλιπέσκου

Ο ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΥΚΕΩΤΗΣ

 

---

Τη μνήμη του Οσίου Θεοδώρου του Συκεώτου και Επίσκοπου Αναστασιουπόλεως τιμά σήμερα, 22 Απριλίου, η Εκκλησία μας.

Ο Όσιος Θεόδωρος γεννήθηκε στο χωριό Συκέα ή Συκεών της Αναστασιοπόλεως, πρώτης πόλεως της επαρχίας Αγκυρανών και ήταν υιός της πόρνης Μαρίας και του Κοσμά, αποκρισάριου (ταχυδρόμος) του βασιλέως Ιουστινιανού.

Η εκ πορνείας γέννηση του Οσίου δεν εμπόδισε τον Θεό να τον αναδείξει Αρχιερέα τιμιότατο και να τον πλουτίσει με παράδοξες θεοσημείες και θαυματουργίες.

Στο σχολείο προέκοπτε στη μάθηση και σε ηλικία δέκα ετών έδειξε κλίση στο μοναχικό βίο.

Μια νύχτα και ενώ ο Όσιος είχε γίνει δωδεκαετής, εμφανίσθηκε σε αυτόν ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος και αφού τον ξύπνησε του είπε: «Σήκω, Θεόδωρε, έφθασε ο όρθρος, πάμε να προσευχηθούμε».

Ο Όσιος είχε τόση ευλάβεια προς τον Άγιο Γεώργιο, ώστε κάθε μεσημέρι φεύγοντας από το σχολείο ανέβαινε στο γειτονικό πετρώδες όρος, όπου ήταν το προσκύνημα του Αγίου Γεωργίου. Τον οδηγούσε ο ίδιος ο Άγιος με τη μορφή ενός παλικαριού.

Ο Όσιος ακολούθησε τη μοναχική πολιτεία σε νεαρή ηλικία με την ευλογία του Επισκόπου Αναστασιοπόλεως Θεοδοσίου. Λίγο αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Αμέσως επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους και έλαβε το σχήμα του μοναχού στη μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου του Χουζιβά.

Στην συνέχεια επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και παρέμεινε μόνιμα στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Εκεί οικοδομούσε τον εαυτό του με νηστείες και χαμαικοιτίες, με αγρυπνίες και ψαλμωδίες, γι’ αυτό και απολάμβανε από μέρος του Θεού, ποταμό από περισσότερα χαρίσματα εναντίων των ακαθάρτων πνευμάτων και των κάθε είδους ασθενειών.

Η μητέρα του, έχοντας φρόνημα σαρκικό, εγκατέλειψε τον υιό της και αφού πήρε όσο μέρος της περιουσίας της αναλογούσε, νυμφεύθηκε τον Δαβίδ, άνδρα της αυτοκρατορικής φρουράς της Άγκυρας.

Η αδελφή της μητέρας του, η Δεσποινία, η μητέρα της Ελπιδία και η αδελφή του Οσίου, η Βλάττα, δεν δέχονταν να αποχωρισθούν από αυτόν. Απεναντίας παρατηρούσαν με προσοχή την ενάρετη ζωή του και προσπαθούσαν να τον μιμηθούν όσο μπορούσαν, εξαγνίζοντας και αγιάζοντας τον εαυτό τους με σωφροσύνη και καθαρότητα βίου, με ελεημοσύνες και προσευχές.

Μετά τον θάνατο του Επισκόπου Αναστασιοπόλεως, Τιμοθέου, οι κάτοικοι της πόλεως, κληρικοί και λαϊκοί, πήγαν στην Άγκυρα και ζήτησαν από τον Μητροπολίτη Αγκύρας, Παύλο, να αναδείξει Επίσκοπο της πόλεώς τους τον Όσιο Θεόδωρο. Ο Όσιος δεν δεχόταν με κανένα τρόπο την πρόταση αυτή. Έτσι οι Χριστιανοί κατέφυγαν στη βία. Τον έβγαλαν έξω και αφού τον τοποθέτησαν επάνω σε ένα φορείο, τον απήγαγαν.

Κατά την χειροτονία του σε Επίσκοπο κάποιος είδε ένα τεράστιο αστέρι που ακτινοβολούσε, να κατέρχεται από τον ουρανό και να στέκεται επάνω στην εκκλησία, αστράφτοντας και φωτίζοντας την πόλη και την γύρω περιοχή.

Ο Όσιος Θεόδωρος έφθασε στην Αναστασιόπολη μαζί με τον Επίσκοπο της πόλεως Κίννας, Αμίαντο, από τον οποίο ενθρονίσθηκε. Έκτοτε έλαμπε συνεχώς ως ήλιος με τα θεία χαρίσματα των ιαμάτων, με την αυστηρότητα του βίου του, με όλες τις αρετές και τις αγαθοεργίες.

Ο Όσιος Θεόδωρος επιθύμησε να επισκεφθεί για δεύτερη φορά τα Ιεροσόλυμα. Εκεί προσκύνησε τον Τίμιο Σταυρό, τον Τάφο του Κυρίου και όλα τα αγιάσματα που υπήρχαν στην περιοχή, καθώς και τα κοντινά μοναστήρια. Τον ενοχλούσε όμως ο λογισμός και τον έπεισε τελικά να μην επιστρέψει πίσω στην πατρίδα του, αλλά να ζήσει ησυχαστική ζωή σε κάποιο από τα μοναστήρια που υπήρχαν εκεί.

Νόμισε πως είχε πέσει έξω από το μοναχικό μέτρο, επειδή ανέλαβε την πνευματική ευθύνη της Επισκοπής και διότι τον στεναχωρούσαν οι ενοχλητικές καταστάσεις που υπήρχαν σε αυτήν. Πήγε λοιπόν στη Λαύρα του Αγίου Σάββα και ζούσε εκεί σε ένα κελλί κάποιου αγωνιστή μοναχού, που τον έλεγαν Ανδρέα.

Κάποια νύχτα όμως παρουσιάσθηκε στον ύπνο του ο Άγιος Γεώργιος και, αφού του έδωσε ένα ραβδί, του είπε: «Σήκω και περπάτα, διότι πολλοί άνθρωποι λυπούνται, γιατί απουσιάζεις. Δεν είναι επιτρεπτό να εγκαταλείψεις την Επισκοπή σου και να ζεις εδώ». Έτσι ο Όσιος αποχαιρέτισε τους πατέρες της μονής και πήρε τον δρόμο της επιστροφής.

Όταν έφθασε στα μέρη της Γαλατίας, κοντά στο μοναστήρι των Δρυΐνων, τους παρήγγειλε να μην μιλήσουν σε κανέναν γι’ αυτό, καθώς αυτοί που βρίσκονταν εκεί δεν τον γνώριζαν. Ωστόσο η φήμη του Οσίου κυκλοφόρησε παντού. Έτσι έρχονταν πολλοί στο μοναστήρι, για να λάβουν την ευλογία του.

Από εκεί ο Όσιος επέστρεψε στην Αναστασιόπολη προξενώντας έτσι με την επιστροφή του, χαρά σε όλους. Όμως ο Όσιος είχε αποφασίσει να παραιτηθεί, για να ακολουθήσει την ησυχαστική οδό. Για τον λόγο αυτό συνάντησε τον Επίσκοπο Αγκύρας Παύλο και τον παρακάλεσε να αποδεχθεί την παραίτησή του.

Ο Επίσκοπος Παύλος δεν ήθελε να δεχθεί την παραίτηση του Οσίου. Και αφού έγινε έντονη συζήτηση μεταξύ τους, στο τέλος αποφάσισαν να στείλουν μήνυμα στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Κυριακό, για να του θέσουν το θέμα αυτό.

Ο Πατριάρχης Κυριακός, με την προτροπή του βασιλέως, έδωσε εντολή στον Μητροπολίτη Αγκύρας να δεχθεί το αίτημα του Οσίου, να του δώσει μάλιστα και το ωμοφόριο της Επισκοπής, για να διατηρεί το αξίωμά του, καθώς ήταν άγιος άνθρωπος και αποχωρούσε από την Επισκοπή χωρίς να έχει διαπράξει αδίκημα.

Έτσι ο Όσιος ήρθε στην περιοχή της Ηλιουπόλεως και απομονώθηκε στο ναό του Αρχαγγέλου στην Άκρηνα, πολύ κοντά στο χωριό Πίδρος. Την ίδια εποχή ο Όσιος έλαβε επιστολές και από τον βασιλέα Μαυρίκιο και τον Πατριάρχη Κυριακό, οι οποίοι τον προέτρεπαν να επισκεφθεί την Κωνσταντινούπολη και να τους ευλογήσει. Έτσι λοιπόν πήγε στη θεοφύλακτη πόλη, όπου κήρυξε το λόγο του Θεού και θεράπευσε πολλούς.

Ο Όσιος επέστρεψε στη Γαλατία, αλλά επισκέφθηκε για δεύτερη φορά την Κωνσταντινούπολη, το έτος 610 μ.Χ., επί Πατριάρχου Θωμά, στον θάνατο του οποίου βρέθηκε. Και αφού τιμήθηκε από τον Πατριάρχη Σέργιο επανήλθε στο μοναστήρι του, όπου συνέχισε το θεοφιλή βίο του.

Ο Όσιος Θεόδωρος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 613 μ.Χ.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Εκ σπάργανων επλήσθης της θείας χάριτος, και τω Θεώ ανετέθης ως Σαμουήλ ο κλεινός, την υπέρτιμον στολήν Πάτερ κληρούμενος, όθεν θαυμάτων αυτουργός, και Χριστού μυσταγωγός, Θεόδωρε ανεδείχθης, θεοδωρήτως εκλάμπων, τας ψυχοτρόφους δωρεάς τοις πιστοίς.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΡΑΦΑΗΛ,ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

 

Οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη συγκαταλέγονται στη χορεία των Νεοφανών Αγίων και μάλιστα εκείνων που μαρτύρησαν σχεδόν αμέσως μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Σχετικά με τον βίο τους γνωρίζουμε λίγα πράγματα. Οι πρώτες πληροφορίες για την ύπαρξη των Αγίων ιστορούνται με θαυματουργικό και αποκαλυπτικό τρόπο από το έτος 1959 μ.Χ. Από μία ανασκαφή που έγινε στη Θερμή της Λέσβου, ανακαλύφθηκε ο τάφος ενός αγνώστου προσώπου, που όπως αποκαλύφθηκε σε συνεχή οράματα, ανήκε στον Άγιο Ιερομάρτυρα Ραφαήλ, ο οποίος μαρτύρησε μαζί με τον Άγιο Οσιομάρτυρα Νικόλαο και την Αγία Ειρήνη. Ο τάφος και το λείψανο του Αγίου Νικολάου ανακαλύφθηκε στις 13 Ιουνίου 1960 μ.Χ.

Ο Άγιος Ραφαήλ καταγόταν από τους Μύλους της Ιθάκης και γεννήθηκε το έτος 1410 μ.Χ. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Λάσκαρης ή Λασκαρίδης και ο πατέρας του ονομαζόταν Διονύσιος. Πριν γίνει κληρικός είχε σταδιοδρομήσει στο βυζαντινό στρατό και έφθασε μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Σε ηλικία τριάντα πέντε ετών γνώρισε ένα ασκητικό και σεβάσμιο γέροντα, τον Ιωάννη, ο οποίος τον προσείλκυσε στην εν Χριστώ ζωή. Κάποια Χριστούγεννα ο γέροντας κατέβηκε από τον τόπο της ασκήσεώς του, για να εξομολογήσει και να κοινωνήσει τους στρατιώτες και κήρυξε τον λόγο του Θεού. Τότε ο αξιωματικός Γεώργιος, όταν ο γέροντας κατέβηκε πάλι τα Θεοφάνεια, αποχαιρέτισε τους στρατιώτες και τον ακολούθησε.

Μετά την κουρά του σε μοναχό, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, αλλά τιμήθηκε και με το οφίκιο του αρχιμανδρίτη και του πρωτοσύγκελου. Μαζί δε με τις άλλες αποκαλύψεις, ο Άγιος Ραφαήλ αποκάλυψε ότι απεστάλη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Εσπερία, στην πόλη της Γαλλίας που ονομάζεται Μορλαί, για να εκπληρώσει την εντολή που του ανατέθηκε. Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα λίγο πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Ακόμη απεκάλυψε ότι κήρυξε τον λόγο του Ευαγγελίου στην Αθήνα, στο λόφο που είναι το μνημείο του Φιλοπάππου.

Λίγα χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, περί το έτος 1450 μ.Χ., ο Άγιος βρέθηκε μετά από περιπλανήσεις στην περιοχή της Μακεδονίας και μόναζε εκεί.

Κοντά στον Άγιο Ραφαήλ βρισκόταν εκείνο το διάστημα ο Άγιος Νικόλαος ως υποτακτικός. Ο Νικόλαος εκάρη μοναχός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος. Θεωρείται Θεσσαλονικεύς στην καταγωγή, αν και αναφέρεται ότι γεννήθηκε στους Ράγους της Μηδίας της Μικράς Ασίας. Ωστόσο μεγάλωσε και ανδρώθηκε στη Θεσσαλονίκη.

Μόλις έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι εισέβαλαν ορμητικά στη Θράκη και καταλύθηκε οριστικά η βυζαντινή αυτοκρατορία, ο φόβος για γενικούς διωγμούς κατά των Χριστιανών στάθηκε ως αφορμή να καταφύγει ο Άγιος Ραφαήλ με την συνοδεία του από το λιμάνι της Αλεξανδρουπόλεως, στη Μυτιλήνη. Εκεί εγκαταστάθηκε μαζί με άλλους μοναχούς στην παλαιά μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου, η οποία στο παρελθόν ήταν γυναικεία και ήταν χτισμένη στο λόφο Καρυές, κοντά στο χωριό Θέρμη. Ηγούμενος της μονής εξελέγη στην συνέχεια ο Άγιος Ραφαήλ.

Έπειτα από μερικά χρόνια, το έτος 1463 μ.Χ., η Λέσβος έπεσε στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι σε μια επιδρομή τους στο μοναστήρι, συνέλαβαν τον Άγιο Ραφαήλ και τον Άγιο Νικόλαο, τη Μεγάλη Πέμπτη του ιδίου έτους. Ακολούθησαν σκληρά και ανηλεή βασανιστήρια και ο Άγιος Ραφαήλ μαρτύρησε διά σφαγής με πολύ σκληρό τρόπο. Τον έσυραν βιαίως τραβώντας τον από τα μαλλιά και την γενειάδα, τον κρέμασαν από ένα δένδρο, τον χτύπησαν βάναυσα, τον τρύπησαν με τα πολεμικά τους όργανα, αφού προηγουμένως τα πυράκτωσαν σε δυνατή φωτιά και τελικά τον έσφαξαν πριονίζοντάς τον από το στόμα.

Σε μερικές εμφανίσεις του ο Άγιος Ραφαήλ φαίνεται να συνοδεύεται από πολλούς, δορυφορούμενους τρόπον τινά, οι οποίοι διάνυσαν πριν από αυτόν τον ασκητικό βίο στη μονή των Καρυών, όπως είπε σε εκείνους που τα έβλεπαν αυτά. Αποκάλυψε επίσης, ότι η μονή αυτή, η οποία είναι γυναικεία, υπέστη επιδρομή από τους αιμοχαρείς πειρατές κατά το έτος 1235 μ.Χ. Κατά την επιδρομή εκείνη αγωνίσθηκε μαζί με τις άλλες μοναχές τον υπέρ του Χριστού καλό αγώνα η καταγόμενη από την Πελοπόννησο ηγουμένη Ολυμπία και η αδελφή της Ευφροσύνη. Η Ολυμπία τελειώθηκε αθλητικώς στις 11 Μαΐου του έτους 1235 μ.Χ., εμφανίσθηκε δε μαζί με τον μεγάλο και θαυματουργό Άγιο Ραφαήλ.

Ο Άγιος Νικόλαος πέθανε μετά από βασανισμούς, από ανακοπή καρδιάς, δεμένος σε ένα δένδρο.

Μαζί με τους Αγίους συνάθλησε και η μόλις δώδεκα χρονών νεάνιδα Ειρήνη, θυγατέρα του Βασιλείου, προεστού της Θέρμης, η οποία και εμφανίζεται μαζί τους. Αυτή μαρτύρησε ως εξής: Οι ασεβείς αλλόθρησκοι της απέκοψαν το ένα χέρι και ακολούθως την έβαλαν σε ένα πιθάρι και κατέκαυσαν την αγνή αυτή παρθένο, υπό τα βλέμματα των δύστυχων γονέων της, οι οποίοι και θρηνούσαν γοερά για τον φρικτό θάνατο του παιδιού τους.

Με τους Αγίους συνεμαρτύρησαν ο μνημονευθείς πατέρας της Αγίας Ειρήνης, Βασίλειος, η σύζυγός του Μαρία, το μόλις πέντε ετών παιδί τους Ραφαήλ, η ανεψιά τους Ελένη, ο δάσκαλος Θεόδωρος και ο ιατρός Αλέξανδρος, των οποίων τα οστά βρέθηκαν κοντά στους τάφους των Αγίων, μέσα σε ξεχωριστούς τάφους. Το μαρτύριό τους συνέβη την Τρίτη της Διακαινησίμου, στις 9 Απριλίου του έτους 1463 μ.Χ.

Έπειτα από θαυματουργικές υποδείξεις των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, έγινε γνωστή η ύπαρξη των λειψάνων τους και υποδείχθηκαν τα σημεία όπου βρίσκονταν οι τάφοι τους.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α´. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
(Τοῦ Ἁγίου Ῥαφαήλ)
Τῆς Ἰθάκης τὸν γόνον καὶ τῆς Λέσβου τὸ καύχημα, Ὀσιομαρτύρων τὴν δόξαν, Ῥαφαὴλ εὐφημήσωμεν, ἀρτίως γὰρ ἡμῖν φανερωθείς, ἰάματα πηγάζει τοῖς πιστοῖς, καὶ κατ’ ὄναρ καὶ καθ’ ὕπαρ ὑπερφυῶς ὀπτάνεται τοῖς κράζουσι· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐκπληροῦντι διὰ σοῦ, ἡμῶν τὰ αἰτήματα.

Η Ανάσταση του Χριστού πρέπει να περάσει στην καθημερινότητά μας!

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΜΕ “ΠΕΡΑΣΕ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΣΧΑ” ΑΛΛΑ ΝΑ ΛΕΜΕ ΠΩΣ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ!

(+) Μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος.

Η Ανάσταση του Χριστού πρέπει να περάσει στην καθημερινότητά μας!
Δεν είναι μία γιορτή της Εκκλησίας, είναι μία γιορτή της ζωής. Δεν είναι μία γιορτή σε μία ορισμένη περίοδο, είναι πρόσκληση, ώστε όλη η ζωή του ανθρώπου να είναι αναστημένη.

“Πέρασε κι αυτό τό Πάσχα “
Το ακούω πολλές φορές και συχνά λυπάμαι.
Γιατί βλέπω πως το Πάσχα ήρθε και πέρασε, πολλοί όμως συνεχίζουν να είναι οι ίδιοι και χειρότεροι.
Αν το Πάσχα τους είχε αγγίξει, θα ήταν πραγματικά καλύτεροι.
Και πρέπει να σας πω ότι είναι τραγικό αυτό που γίνεται, γιατί βλέπει κανείς ανθρώπους πάσης ηλικίας -να ξεκινήσω από τους μεγάλους- βλέπει κανείς ανθρώπους ηλικιω­μένους που, παρόλο που γέρασαν, εξακολουθούν να είναι δύσκολοι για τους γύρω τους, γκρινιάρηδες, εγωιστές και απαιτητικοί.
Αυτοί οι άνθρωποι γέρασαν, αλλά Πάσχα δεν κατά­λαβαν.
Γιατί, αν είχαν καταλάβει, θά ΄χε μαλα­κώσει η ψυχή τους, θά ΄χε ομορφύνει η καρδιά τους, θα ήταν άνθρωποι ευλογίας, που με την παρουσία τους θα παρηγορούσαν.

Λυπάμαι που σας το λέω, αλλά έτσι ζουν και πολλές χριστιανικές οικογένειες!
Λένε πως πιστεύουν, γιορτάζουν, μπορεί και τη βραδιά τής Ανάστασης η καρδιά να νιώσει κάτι από αυτόν τον παροξυσμό τής αγάπης τού Θεού, που έπαθε για χάρη μας και νίκησε τον θάνατο, επιστρέφουν όμως γρήγορα, ακόμη και την ίδια νύχτα, στη μιζέρια, στην γκρίνια, στα πεζά.
Έχω δει ανθρώπους να χαλάνε τη μέρα τους, επειδή δεν καλοψήθηκε το αρνί ή επειδή, στο τραπέζι τής αναστάσιμης Κυριακής, λέχτηκε μια κουβέντα παραπάνω!
Τουλάχιστον εμείς, που υποτίθεται έχου­με πόθο να φτάσουμε στην ουσία τής πίστης μας, θα έπρεπε να καταλάβουμε ότι δεν χω­ρούν ημίμετρα.

Το Ευαγγέλιο το λέει καθαρά: «Το καινούργιο κρασί δεν το βάζουμε σε πα­λιά ασκιά».
Δεν μπορεί, λοιπόν, το κρασί της Ανάστασης, της αγάπης και της ζωής να χωρέσει στα ασκιά τού εγωισμού και της μικρότητας.
Γι’ αυτό το Πάσχα περνάει, αλλά δεν μας ακουμπάει!
Δεν το κάνουμε προσωπική μας υπόθεση!
Δεν κάνουμε το Πάσχα ζωή μας! Γι΄ αυτό δεν αλλάζουμε ήθος και στάση ζωής!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΚΑΜΙΝΙΩΝ

 

 ΠΕΜΠΤΗ 24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2025

'Ωρα 7:ΟΟ μ.μ Πανηγυρικός Εσπερινός μετ' Αρτοκλασίας

χοροσταντούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Προικοννήσου κ.κ Ιωσήφ 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2025

'Ωρα 7:00 π.μ 'Ορθος και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία

Ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας

κ.κ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Ώρα 6:30 μ.μ Μεθεόρτιος Εσπερινός, Λιτάνευσις της

 Ιεράς Εικόνος και Παράκλησις εις την Υπεραγίαν

 Θεοτόκον την Ζωοδόχον Πηγήν

Η Διακαινήσιμος Εβδομάδα, η πιο λαμπρή και Αναστάσιμη εβδομάδα του χρόνου

 

Αγαπητοί μου Αναγνώστες ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Από την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, εισήλθαμε στην Μεγάλη Εβδομάδα και από την Κυριακή του Πάσχα (το Μ. Σάββατο το βράδυ), εισήλθαμε στο Τριώδιο το «Ρόδον», την περίοδο του Πεντηκοσταρίου, η οποία αποτελεί την κατεξοχήν Αναστάσιμο περίοδο της Εκκλησίας μέχρι και την Κυριακή των Αγίων Πάντων, όπου έχουμε ασχοληθεί αναλυτικά σε άρθρο μας στο παρελθόν.

Την πρώτη εβδομάδα του Πεντηκοσταρίου, η εβδομάδα δηλαδή από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι την επομένη Κυριακή του Θωμά ή αλλιώς του «αντί-Πασχα», λέγεται «Διακαινήσιμος». Ετυμολογικά η λέξη είναι προφανές δια+καινή, που δηλώνει την νέα πραγματικότητα που έφερε η Ανάσταση του Χριστού, στην ζωή των ανθρώπων με την κατάργηση του θανάτου. Πέρα από αυτό, στους πρώτους αιώνες της Εκκλησίας μας υπήρχε η τάξη των Κατηχουμένων, όσων δηλ. προέρχονταν από τους ειδωλολάτρες ή τους Ιουδαίους και διδάσκονταν τις αλήθειες της χριστιανικής πίστεως για να γίνουν μέλη της με το μυστήριο του Βαπτίσματος. Τότε το Άγιο Βάπτισμα, όπως και όλα τα μυστήρια, δεν ήταν τότε ιδιωτικό ή έστω ένα οικογενειακό γεγονός, όπως δυστυχώς έχουν καταντήσει στην πράξη σήμερα, αλλά ένα γεγονός που αφορούσε όλο το πλήρωμα και σώμα της Εκκλησίας.

Οι Κατηχούμενοι και ιδιαίτερα όσοι βρίσκοταν στο προχωρημένο στάδιο της δοκιμής και της Κατηχήσεως προς το Άγιο Φώτισμα, βαπτίζονταν ομαδικά κατά τη νύχτα του Μ. Σαββάτου προς την Κυριακή του Πάσχα και πλέον ονομάζοταν «Νεοφώτιστοι». Με το βάπτισμα, στην τριπλή κατάδυση στο αγιασμένο νερό, στο όνομα της Αγίας Τριάδος, ο «παλαιός άνθρωπος», ο άνθρωπος της αμαρτίας με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος «πεθαίνει» και «γεννιέται» ο νέος, ο ανακαινισμένος, ο καινούριος που ζει την αναγέννηση, την ανανέωση.

Γι’ αυτό λοιπόν, από αυτή την πρακτική της Εκκλησίας μας, η εβδομάδα Πάσχα ονομάζεται «διακαινήσιμος» ή «λευκή εβδομάδα» επειδή οι Βαπτισμένοι-Νεοφώτιστοι ολόκληρη την εβδομάδα φορούσαν λευκά φορέματα και προσέρχονταν στην Εκκλησία με αυτό το ένδυμα του σώματος, αλλά και της ψυχής, αφού ως γνωστόν το Άγιο Βάπτισμα εξαλείφει όλες τις αμαρτίες που έχουν διαπράξει οι άνθρωποι μέχρι εκείνη την στιγμή.

Οι εφτά ημέρες της διακαινησίμου εβδομάδας, πέρα από τα κοινά χαρακτηριστικά, θεωρούνται ως «μία» ημέρα, όπως και την Κυριακή του Πάσχα ή για πιο ακρίβεια, προς την «8η ημέρα» της εβδομάδος και της δημιουργίας, που οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, εννοούν την κατάσταση αυτή, η οποία θα αρχίσει με την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, που θα είναι άχρονη και ατελεύτητη.

Οι πιστοί σύμφωνα με τον 66ο Κανόνα της Έκτης Οικουμενικής Συνόδου αξίζει να τη γιορτάζουν με πνευματική ευφροσύνη, δηλαδή ψάλλοντας ψαλμούς και ύμνους, όχι με χορούς και διασκεδάσεις, συμμετέχοντας όλη την εβδομάδα στη λατρεία της Εκκλησίας κοινωνώντας καθημερινά, αν και την προηγουμένη ημέρα έφαγαν αρτύσιμα φαγητά, συν-αναστημένοι με τον Αναστάντα Κύριο, αφού έχει «κατάλυση εις πάντα» και την Τετάρτη και την Παρασκευή. Ο πένθιμος χαρακτήρας των Ακολουθιών, της νηστείας, οι γονυκλισίες-μετάνοιες, δεν έχουν θέση στο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού, αλλά μόνο στην προετοιμασία μας, για αυτήν. «Κατά δε την εβδομάδα της Διακαινησίμου ακινδύνως κρεωφαγήσομεν (να τρώμε κρέας) κατά την αυτής Τετράδα και Παρασκευή· ως μία γαρ λογίζεται Κυριώνυμος το επταήμερο τούτο διάστημα».

Κατά τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα ψέλνεται καθημερινά η ακολουθία του Πάσχα χωρίς την Παννυχίδα και το «Δεύτε λάβετε φως» , που είναι μεταγενέστερη συνήθεια και που δεν αναφέρεται στα έντυπα Πεντηκοστάρια. Η ακολουθία αυτή έγινε κατά μίμηση της ακολουθίας του «Αγίου Φωτός» του ναού του Παναγίου Τάφου των Ιεροσολύμων. Επίσης ο Κατηχητικός Λόγος του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, επίσης δεν διαβάζεται ξανά, μόνο την ημέρα της Κυριακής του Πάσχα.

Πολλοί βέβαια, εύλογα θα αναρωτηθούν, ωραία όλα αυτά, αλλά γιατί γιορτάζουμε κάθε χρόνο τη «Διακαινήσιμο» εβδομάδα σήμερα, που ο θεσμός των Κατηχουμένων έχει σχετικά ατονήσει ; Πολλοί απαντούν : Για λόγους ιστορικούς! Η Εκκλησία έχει μνήμη, δεν ζει όμως με το παρελθόν και στο παρελθόν, αλλά έχει δυναμική και προοπτική από το μέλλον…την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Ο λόγος λοιπόν, του εορτασμού της Διακαινησίμου, είναι καθαρά πνευματικός. Πως και γιατί; Επειδή λόγω των αμαρτιών μας μολύνουμε τον λευκό χιτώνα του βαπτίσματος μέσα μας, χρειαζόμαστε μετάνοια ώστε να γίνουμε Ναός του Αγίου Πνεύματος!

Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος: «εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6,4). Χρειαζόμαστε λοιπόν εγκαίνια, αναγέννηση, ανανέωση. «Εγκαινίζεσθε, αδελφοί», λέει ένα τροπάριο, « και αφού αφήσετε τον παλαιό άνθρωπο να ζείτε την καινούρια ζωή». Όπως λέει και ο Ιερός Υμνογράφος σε έναν άλλο ύμνο: «Επίστρεψε στον εαυτό σου άνθρωπε! Γίνε καινούριος, αντί παλιός και γιόρταζε τα εγκαίνια (την ανανέωση) της ψυχής σου. Όσο είναι καιρός η ζωή σου ας αναγεννηθεί». Η «διακαινήσιμος εβδομάδα» γίνεται λοιπόν για τους πιστούς, αφορμή πνευματικής καρποφορίας και καλής αλλοιώσεως. Σημαίνει την άρνηση του παλιού ανθρώπου, δηλαδή της αμαρτίας, της φθοράς, των παθών και του ίδιου του θανάτου. Ας την ζήσουμε αδελφοί μου, αφού βροντοφωνάξουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας :

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ!!!

Πρωτοπρεσβύτερος π. Αντώνιος Χρήστου

Ο ΟΣΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ

 

 

Τη μνήμη του Οσίου Αναστασίου, του Σιναΐτου, 21 Απριλίου, η Εκκλησία μας – Ο Όσιος Ανστάσιος έζησε τον 7ο αιώνα μ.Χ. και καταγόταν από ευγενή οικογένεια. Γρήγορα όμως εγκατέλειψε τον κόσμο και τα βιοτικά πράγματα και εκάρη μοναχός.

Πήγε στα Ιεροσόλυμα και αφού προσκύνησε τους Αγίους Τόπους, κατέληξε στο Όρος Σινά, στη μονή της Αγίας Αικατερίνης, της οποίας διετέλεσε ηγούμενος. Εκεί βρήκε ασκητές μοναχούς και έμεινε κοντά τους σαν υποτακτικός και υπηρέτης τους. Επειδή είχε πολύ ταπεινοφροσύνη, πήρε από τον Θεό τη δωρεά της γνώσης και πολλής σοφίας, με την οποία συνέγραψε βίους Αγίων Πατέρων και συνέθεσε ψυχωφελείς λόγους. Αφού έφτασε σε βαθιά γεράματα, απεβίωσε ειρηνικά στις αρχές του 8ου αιώνος μ.Χ.

Μερικά έργα του Οσίου Αναστάσιου είναι τα ακόλουθα:

α) «Οδηγός». Το έργο αυτό αποτελείται από 24 κεφάλαια και ονομάσθηκε έτσι διότι ήταν προορισμένο να χρησιμεύσει ως οδηγός προς υποστήριξη της Ορθοδοξίας εναντίον του Μονοφυσιτισμού,

β) «Ερωτήσεις και αποκρίσεις περί διαφόρων κεφαλαίων και διαφόρων προσώπων». Στο έργο αυτό ο Όσιος Αναστάσιος, ακολουθώντας τη μέθοδο του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, των ερωτήσεων και τον αποκρίσεων, επιλύει διάφορα ζητήματα δογματικά, πρακτικά και εκκλησιαστικά,

γ) «Λόγος περί της αγίας συνάξεως και περί του μη κρίνειν και μνησικακείν», όπου αναφέρεται στη Θεία Ευχαριστεία,

δ) «Θεωρίαι αναγωγικαί εις την εξαήμερον». Το όλο έργο αποτελείται συνολικά από δώδεκα βιβλία,

ε) «Εκ του κατ’ εικόνα». Δύο λόγοι περί της κατ’ εικόνα Θεού δημιουργίας του ανθρώπου,
στ) «Χρήσεις άχρηστοι μιαρών δυσσεβών Αρειανών αθετούσαι την ομοούσιον θεότητα του Υιού του Θεού και κτίσμα τον Κτίστην των απάντων λέγουσα». Το βιβλίο αυτό περιέχει αποσπάσματα από συλλογή χωρίων Πατέρων εναντίων των αιρετικών.

Τέλος, αξίζει να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από ένα σύγγραμα του Οσίου Ανστάσιου, ο οποίος παίρνοντας αφορμή από τα λόγια του Ιησού Χριστού «μη κρίνετε ίνα μη κριθήτε» γράφει: «Κι όταν βλέπετε τον αδελφό σας να αμαρτάνη και τότε να μην τον κρίνετε και μάλιστα όταν είναι ιερέας. Να θυμώσαστε πως ένας είναι ο κριτής, ο Θεός, που θα αποδώση στον καθένα κατά τα έργα του. Είδες βέβαια το αμάρτημα του αδελφού σου· μήπως όμως γνωρίζεις και όλες του τις καλές πράξεις; Μπορεί μάλιστα αυτήν την αμαρτία, που εσύ είδες, εκείνος να την έπλυνε κι όλας με τα δάκρυα της μετανοίας του».

Η πρωτόγνωρη αλλαγή

 

του πατρός Δημητρίου Μπόκου

Το φως είναι χαρά για τον άνθρωπο, το σκοτάδι μαυρίλα και θλίψη. Το πρώτο πράγμα που έβαλε ο Θεός μέσα στον κόσμο που δημιούργησε, ήταν το φως. «Και είπεν ο Θεός· Γενηθήτω φως· και εγένετο φως. Και είδεν ο Θεός το φως, ότι καλόν».

Αργότερα ο Θεός δημιούργησε και «τους δύο φωστήρας τους μεγάλους», τον ήλιο με το φεγγάρι, τον μεγάλο αστέρα για να φωτίζει την ημέρα και τον μικρότερο αστέρα για να φωτίζει τη νύχτα. Έφτιαξε και τα υπόλοιπα αστέρια.

Όλα αυτά τα λαμπερά δημιουργήματα που ακτινοβολούσαν το φως, φάνηκαν καλά στον Θεό, του προξένησαν χαρά και ευχαρίστηση (Γεν. 1, 3-18). Και όχι μόνο στον Θεό, αλλά και σ’ όλους τους αγγέλους που είχαν δημιουργηθεί νωρίτερα. Και μετά, φάνηκαν ωραία και στον άνθρωπο.

Και όμως, παρ’ όλο που όλα αυτά κάνουν το σύμπαν να ακτινοβολεί, δεν συγκρίνονται ούτε στο ελάχιστο με το κατ’ εξοχήν γεγονός του φωτός, την Ανάσταση. Το φως του Χριστού είναι βέβαια πνευματικό, αλλά ταυτόχρονα και αισθητό και ορατό. Υπερβαίνει κάθε γνωστή αίσθηση φωτός. Είναι ασυγκρίτως λαμπρότερο από κάθε υλικό φως. «Εκ του τάφου ωραίος δικαιοσύνης ημίν έλαμψεν ήλιος». Ο Χριστός, ο ήλιος της δικαιοσύνης, ανατέλλει από τον τάφο γεμάτος ομορφιά.

Όσοι καθάρισαν τις αισθήσεις τους από αμαρτία και τις όξυναν πνευματικά, μπορούν να τον δουν «εξαστράπτοντα» μέσα στο απρόσιτο, εκτυφλωτικό και απλησίαστο φως της Αναστάσεως. «Το θείον κάλλος», η αστραφτερή αυτή ωραιότητα του αναστημένου Χριστού, συγκρινόμενη με τον αισθητό ήλιο, είναι όπως το λαμπερό μεσημέρι σε σχέση με τα μαύρα μεσάνυχτα.

Ο Ησαΐας προλέγει την παρουσία του Χριστού σαν φως μέγα, που ανατέλλει στους «κατοικούντες εν χώρα και σκιά θανάτου» (Ησ. 9, 2). Το ομολογεί και ο Χριστός, ότι ήρθε να φωτίσει τον κόσμο. «Εγώ φως εις τον κόσμον ελήλυθα». Αυτό το φως έλαμψε ιδιαίτερα κατά την Ανάστασή του. Από τον τάφο άστραψε φως και ζωή. «Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός». Τα ουράνια, τα επίγεια, τα καταχθόνια.

Από τον τάφο έλαμψε παντού «το άχρονον φως», που δεν έχει αρχή και τέλος, δεν το διαδέχεται ποτέ το σκοτάδι. Με το αδιάδοχο φως του Χριστού αλλάζουν τα πάντα δραματικά, με μια αλλαγή πρωτόγνωρη για τον κόσμο που βρισκόταν στη μαυρίλα του θανάτου και της αμαρτίας. Ο προ και ο μετά Χριστόν κόσμος δεν θα έμοιαζαν πλέον ποτέ σε τίποτε.

Για να το νιώσουμε λίγο αυτό, ας σκεφτούμε, π. χ., πώς ήταν ο κόσμος, πριν ανακαλυφθεί το ηλεκτρικό φως, όταν είχαμε μόνο λυχναράκια και λάμπες πετρελαίου. Περιγράφει την εκπληκτική του εντύπωση ο μητροπολίτης του Σουρόζ Αντώνιος, όταν έφτασε μικρός στο Παρίσι.

«Για πρώτη φορά στη ζωή μου ήρθα σε επαφή με τον ηλεκτρισμό και έμαθα για την ύπαρξή του. Πήγαμε σε κάποιο σκοτεινό μέρος, σταμάτησα και είπα: Πρέπει να ανάψουμε μια λάμπα. Η μητέρα μου είπε: Όχι, μπορεί κανείς να ανάψει το ηλεκτρικό. Δεν κατάλαβα τί εννοούσε και ξαφνικά άκουσα ένα σύντομο κρότο (τον διακόπτη) και εγένετο φως.

Αυτό ήταν ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Οι επόμενες γενιές δεν θα το καταλάβουν, γιατί γεννιούνται με την ηλεκτρική ενέργεια. Εκείνη την εποχή όμως η εμπειρία αυτή ήταν τόσο ακατανόητη: Το φως μπορεί να ανάψει και να σβήσει ξαφνικά. Δεν χρειάζεται να ανάψεις τη λάμπα πετρελαίου, το φως δεν παράγει καπνιά, δεν χρειάζεται να καθαρίσεις το γυαλί του… Ένας ολόκληρος κόσμος είχε εξαφανιστεί» (Αντώνιος Μπλουμ, Μικρό Συναξάρι, εκδ. Εν πλω, σ. 45).

Η αλλαγή όμως που φέρνει η Ανάσταση, είναι ριζικά διάφορη από κάθε φυσική αλλαγή. 

Χριστός ανέστη! Χρόνια πολλά!

Ο λίθος μετακινήθηκε για να μπορέσουμε να κοιτάξουμε μέσα στον τάφο και να δούμε ότι είναι άδειος!

 

  Ο λίθος δεν μετακινήθηκε για να μπορέσει να βγει ο Ιησούς. Είναι Θεός. Τίποτα δεν είναι αδύνατο για Εκείνον. Ο λίθος μετακινήθηκε για να μπορέσουμε να κοιτάξουμε μέσα στον τάφο και να δούμε ότι είναι άδειος! Ο Κύριος δεν είναι εκεί. Ανέστη!!

Δεν λέει «Ανάστασιν Χριστού πιστεύσαντες» αλλά «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι»

 

Δεν λέει «Ανάστασιν Χριστού πιστεύσαντες». Αλλά τι λέει; «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν άγιον Κύριον Ιησούν, τον μόνον αναμάρτητον».

Πώς λοιπόν μας προτρέπει τώρα το Άγιο Πνεύμα να λέμε «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι», σαν να είδαμε την ανάσταση, που δεν είδαμε, παρ’ όλο που ο Χριστός αναστήθηκε μία φορά, πριν από χίλια χρόνια, και ούτε τότε τον είδε κάποιος να ανασταίνεται;

Άραγε, μήπως θέλει η θεία Γραφή να ψευδόμαστε;

Καθόλου!

Απεναντίας, η θεία Γραφή μας παραγγέλλει να λέμε την αλήθεια, ότι δηλαδή η ανάσταση του Χριστού γίνεται μέσα στον καθένα από μας τους πιστούς, και αυτό γίνεται όχι μία φορά αλλά μπορώ να πω κάθε ώρα, με το να ανασταίνεται μέσα μας ο ίδιος ο Δεσπότης Χριστός, λαμπροφορώντας και απαστράπτοντας τις αστραπές της αφθαρσίας και της θεότητας.

Διότι η φωτοφόρα παρουσία του Πνεύματος, σαν να είναι πρωί, υποδηλώνει σ’ εμάς την ανάσταση του Δεσπότη, ή, μάλλον, χαρίζει σ’ εμάς να βλέπουμε εκείνον τον ίδιο τον αναστάντα.

Γι’ αυτό και λέμε: «Θεός είναι ο Κύριος και φανερώθηκε σ’ εμάς»˙ και υποδηλώνοντας τη δευτέρα του παρουσία, προστέθηκε και λέμε έτσι: «ευλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του Κυρίου».

Σ’ αυτούς λοιπόν που θα φανερωθεί αναστημένος ο Χριστός, εμφανίζεται οπωσδήποτε πνευματικά, με το να γίνεται ορατός στα πνευματικά τους μάτια.

Διότι, όταν ο Χριστός έρθει μέσα μας με το Πνεύμα, μας ανασταίνει από τους νεκρούς και μας ζωοποιεί και δίνει το χάρισμα να βλέπουμε μέσα μας ολόκληρο ζωντανό τον ίδιο, τον αθάνατο δηλαδή και άφθαρτο˙ και όχι μόνο αυτό, αλλά και χαρίζει να γνωρίσουμε ολοφάνερα ότι μας ανασταίνει και μας δοξάζει μαζί του, όπως βεβαιώνει όλη η θεία Γραφή.

Αυτά λοιπόν είναι τα θεία μυστήρια των Χριστιανών, αυτή είναι η κρυμμένη μέσα τους δύναμη της πίστης μας, που οι άπιστοι ή οι δύσπιστοι, ή, για να πω μάλλον, οι ημίπιστοι, δεν τα βλέπουν, αλλά και δεν μπορούν να τα δουν.

 Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

Ο αναστάς Ιησούς η ελπίδα μας

 

Ο αναστάς Ιησούς η ελπίδα μας

† Μακαριστός Αρχ. Γεώργιος Καψάνης, Προηγούμενος Ι. Μ. Γρηγορίου Αγίου Όρους

 Την αγία και λαμπρά νύκτα της Αναστάσεως, στον Όρθρο και στη Θεία Λειτουργία όλα αστράπτουν και λάμπουν στο φως του Αναστάντος Κυρίου μας. Το φως αυτό φωτίζει και χαροποιεί τους Χριστιανούς και όλη την κτίσι, ορατή και αόρατο, «ουρανόν τε και γην και τα καταχθόνια».

Ο Αναστάς Κύριος έρχεται εν μέσω του λαού Του και εκπληρώνει την υπόσχεσί Του: «η λύπη ημών εις χαράν γενήσεται… και την χαράν υμών ουδείς αίρει αφ’ υμών» (Ιω. 16:20, 22). Η χαρά της Αναστάσεως είναι αναφαίρετος. Είναι η μόνη αληθινή χαρά. Ο μεγάλος θεολόγος της Εκκλησίας μας άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μας εξηγεί ότι ο Κύριος έγινε άνθρωπος «ίνα γένηται της αναστάσεως και της αιωνίου ζωής αρχηγός και πίστωσις, λύσας την απόγνωσιν· ίνα υιός ανθρώπου γενόμενος και της θνητότητος μεταλαβών υιούς Θεού τους ανθρώπους απεργάσηται, κοινωνούς ποιήσας της θείας αθανασίας».

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι λοιπόν ο αρχηγός και η βεβαίωσις της αναστάσεως και της αιωνιότητός μας. Έγινε άνθρωπος και συμμερίστηκε την θνητότητά μας, ώστε να μας κάνη υιούς Θεού κοινωνούς της θείας αθανασίας. Έτσι έλυσε την απόγνωσι.

Πράγματι, ό,τι και να κάνη ο αλύτρωτος από τον θάνατο άνθρωπος, στο τέλος τον περιμένει η απόγνωσις γιατί όλα «θάνατος διαδέχεται». Όλα εκμηδενίζονται και αφανίζονται.

Ο ενωμένος όμως με τον Αναστάντα Ιησού άνθρωπος όσα βάσανα, δοκιμασίες, αρρώστιες, κατατρεγμούς, θανάτους και εάν περάση, στο βάθος έχει χαρά, γιατί γνωρίζει ότι συμμετέχων στον Σταυρό του Κυρίου του συμμετέχει στην Ανάστασι και την αιώνιο ζωή Του.

Τώρα εμείς οι χριστιανοί μπορούμε να αγωνιζόμαστε, να χαιρόμαστε, να εορτάζουμε, να ελπίζουμε. Ο Κύριος μας έλυσε την απόγνωσι.

Χωρίς τον Αναστάντα Ιησού, οι εορτές των ανθρώπων είναι πένθιμες και γι’ αυτό κατ’ ουσίαν δεν είναι εορτές. Είναι προσπάθειες φυγής από την μονοτονία, την πλήξι, την μοναξιά. Είναι θορυβώδεις εκδηλώσεις για να μη ακούεται ο τρομακτικός απόηχος του μηδενός.

Ο Ιησούς Χριστός, που λύει την απόγνωσι, είναι η Εορτή μας, γιατί είναι το Πάσχα μας, η διάβασις από το θάνατο στην ζωή.

Για τον πιστό χριστιανό όλη η ζωή είναι Πάσχα και Εορτή, γιατί όλη η ζωή του φωτίζεται, χαριτώνεται και αγιάζεται από την Χάρι του Αναστάντος. Οι εκκλησιαστικές Εορτές είναι αφετηρίες για να γίνεται όλη η ζωή εορτή.

Πολύ αδικούν τον λαό μας όσοι θέλουν να τον απομακρύνουν από τις Εορτές του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων με άθεες εορτές, αθλητικές, πολιτιστικές, ιστορικές, οικογενειακές. Τον ξαναφέρουν στην απελπισία και στην απόγνωσι.

Στα νέα αναγνωστικά του Δημοτικού Σχολείου πρέπει να επανέλθη ο Χριστός, η Αιωνιότης, οι Εορτές της Ορθοδοξίας και του λαού μας. Αλλοιώς ετοιμάζουμε τα παιδιά δίχως την ελπίδα της εκ νεκρών αναστάσεως.

Στην ελληνορθόδοξο παιδεία μας τα παιδιά μορφώνονται σε «υιούς της Αναστάσεως». Στην άθεο παιδεία σε «υιούς του θανάτου».

Ο ελληνορθόδοξος χριστιανικός λαός μας, παρά τις αδυναμίες του, έχει την ευλογία να είναι λαός της Αναστάσεως. Η κατ’ εξοχήν εορτή των Ελλήνων είναι το Πάσχα. Γι’ αυτό και ο λαός μας έχει πάντα ελπίδα. Συμμαρτυρεί προς τούτο το πλήθος των αγίων Νεομαρτύρων της Τουρκοκρατίας και ο πιστός μάρτυς της ελληνορθοδόξου Παραδόσεώς μας Μακρυγιάννης.

Όσοι μάχεσθε για τον αθεϊσμό, μη προσπαθήτε να τον επιβάλετε στον λαό μας. Σεβασθήτε την παράδοσι και την ελευθερία του. Πιστεύω ότι η αθεΐα δεν εκφράζει ούτε τον ιδικό σας βαθύτερο εαυτό, αφού και σεις είστε βαπτισμένοι και προέρχεσθε από τα σπλάχνα του ορθοδόξου λαού μας.

Αφήστε τον λαό μας να είναι αναστάσιμος, ορθόδοξος, να ελπίζη και η ζωή του να είναι Εορτή. Μη σκοτώνετε την ελπίδα από τους ανθρώπους.

Αδελφοί μου, «δεύτε λάβωμεν Φως εκ του Ανεσπέρου Φωτός και δοξάσωμεν Χριστόν τον Αναστάντα εκ νεκρών».

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!