Η καρδιά δεν είναι μόνο να χτυπά. Είναι ν' αγαπά. Είναι να γίνεται κατοικία Θεού

 

  «Παγκόσμια Ημέρα Καρδιάς», διαβάζω, η σημερινή και εμφανίζονται στην οθόνη μου διάφορα άρθρα για πίεση, για χοληστερίνη, για καρδιολόγους, για αριθμούς και στατιστικές. Υπάρχει όμως κι αυτή η καρδιά που δεν φαίνεται στις εξετάσεις. Η καρδιά που πονά, που αγαπά, που ματώνει, που συγχωρεί. Η καρδιά που ο Θεός βλέπει και που ο άνθρωπος παλεύει να καθαρίσει και να γαληνεύσει.

  Γι' αυτήν την καρδιά, είναι που η Ορθόδοξη Παράδοση έχει να μας πει πολλά. Γιατί στην Εκκλησία, όταν λέμε «καρδιά», δεν εννοούμε απλώς το όργανο που χτυπά. Μιλάμε για το κέντρο της ύπαρξης, για τον μυστικό τόπο όπου φυλάμε τους θησαυρούς μας, για τον χώρο όπου μπορούμε να συναντήσουμε Τον Θεό. Κι αυτό δεν είναι ιδέα, θεωρία. Είναι εμπειρία που διαπερνά την Αγία Γραφή, τους Πατέρες, τη Θεία Λειτουργία, τη ζωή της Εκκλησίας και φτάνει μέχρι σήμερα, στις δικές μας πληγές και αγωνίες.

Όσον αφορά τη Γραφή, εκεί τη συναντάμε αρκετές φορές. Χαρακτηριστικά, στο πρώτο βιβλίο των «Βασιλειών», βλέπουμε Τον Θεό να λέει στον Σαμουήλ πως δεν κρίνει τον άνθρωπο με τα ανθρώπινα κριτήρια αλλά βλέπει την καρδιά του. 

Στις «Παροιμίες», βλέπουμε τον Σολομώντα ν' απευθύνεται στον μαθητή του και να του λέει να προσέχει με κάθε φροντίδα την καρδιά του γιατί από εκεί ξεπηδά η ζωή και ο Ψαλμωδός προσεύχεται ο Θεός να κτίσει καθαρή καρδιά μέσα του. 

Στην Καινή Διαθήκη τώρα, ο ίδιος ο Χριστός μας επισημαίνει πώς εκεί που είναι ο θησαυρός μας εκεί θα είναι και η καρδιά μας και υπόσχεται πώς όσοι είναι καθαροί στην καρδιά θα δουν Τον Θεό.

Δεν θα μπορούσαν λοιπόν να μη μας αφήσουν σχετικές βαθιές μαρτυρίες και οι Πατέρες της Εκκλησίας. 

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος ονομάζει την καρδιά «ρίζα» των αισθήσεων. Λέει πως εκεί φυτρώνουν όλα και τα πάθη και οι αρετές. Ο ίδιος περιγράφει την καρδιά που γνώρισε Τον Θεό σαν μια φλόγα που καίει από συμπόνια για όλη την κτίση, ανθρώπους και ζώα, φίλους και εχθρούς.

 Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μιλά για την ανάγκη να ενωθεί ο νους με την καρδιά. Όταν ο νους «κατεβαίνει» στην καρδιά, η προσευχή γίνεται αληθινή και ο άνθρωπος γεμίζει φως. 

 Ο Άγιος Μάξιμος βλέπει την πτώση ως διάσπαση του ανθρώπου: Νους, καρδιά και θέληση σκορπίζουν, άλλα σκεφτόμαστε, άλλα ποθούμε, άλλα κάνουμε. Η θεραπεία κατ' εκείνον είναι η συνάθροιση όλων αυτών στην καρδιά και η ενιαία στροφή τους προς Τον Θεό. Αυτό το έργο το κάνει η αγάπη, που «συνάγει και ενώνει» τα διεσπαρμένα. Έτσι, στην καρδιά ξαναβρίσκουμε την εσωτερική ενότητα και προσφερόμαστε στον Θεό ως ένα πρόσωπο, ακέραιο. 

Τέλος, ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος μιλά για το φως Του Χριστού που ανατέλλει μέσα στην καρδιά όταν αυτή καθαρίζεται με τη μετάνοια.

Αλλά και οι σύγχρονοι Άγιοι, ασχολήθηκαν με την καρδιά. Ο Άγιος Πορφύριος έλεγε: «Η σιωπή σου να είναι μυστική, στην καρδιά σου». Ο Άγιος Παΐσιος μιλούσε για τα δάκρυα που καθαρίζουν την καρδιά και για την ευχή ως «οξυγόνο της ψυχής». Ο Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ έλεγε πως το μεγαλύτερο θαύμα είναι η ένωση Του Θεού με τον άνθρωπο μέσα στην καρδιά.

Ολ' αυτά δεν είναι θεωρίες, είναι τρόπος ύπαρξης. Και σήμερα που η καρδιά υποφέρει, που την σκληραίνει ο θυμός, που την ξεραίνει η μοναξιά, που την μπερδεύει ο θόρυβος, είναι πιο αναγκαίος από ποτέ. Στην εποχή μας τρέχουμε να μετρήσουμε τα πάντα με τις εξετάσεις όμως αφήνουμε την καρδιά αθεράπευτη. Και πώς θεραπεύεται η καρδιά; Με μετάνοια, με σιωπή, με συγχώρεση, με αγάπη. Δεν χρειάζονται μεγάλα πράγματα. Χρειάζονται μικρά, αληθινά. Ένα «συγνώμη». Ένα τηλεφώνημα. Ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Ένα χαμόγελο. Μια παρουσία. Μια ευχή. Μια σιωπή. Μια πράξη ελέους.

Καλές λοιπόν οι προτροπές σήμερα για πρόληψη. Σώζουν ζωές. Όμως η καρδιά δεν είναι μόνο να χτυπά. Είναι ν' αγαπά. Είναι να γίνεται κατοικία Θεού. Είναι να πλαταίνει τόσο που να χωρά μέσα της και Τον Αχώρητο Χριστό και όλον τον κόσμο. Και τότε, όπως λέει η Γραφή, όπως λέει κι ο Σολομώντας: «από την καρδιά ξεπηδά η ζωή».
Εύχομαι σε όλους καρδιά καθαρή, ζωντανή, φωτεινή. Καρδιά που συγχωρεί, που ευγνωμονεί, που προσεύχεται, που σηκώνει τον αδελφό. Καρδιά που γίνεται ενας μικρός ναός Του Θεού!

π.Αυγουστίνος Βλάχος

Γίνε αυτό που είσαι

Μητροπολίτη Κάλλιστου Ware

Μόνο μερικοί Χριστιανοί σέ κάθε γενιά γίνονται γέροντες καί ἀκόμη λιγότεροι γίνονται διά Χριστόν σαλοί. Ἀλλά ὅλοι ὅσοι ἔχουν βαπτιστεῖ, δίχως ἐξαίρεση, εἶναι Πνευματοφόροι.

Ὅ,τι συνέβη στούς πρώτους Χριστιανούς τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς συμβαίνει καί στόν καθένα μας, ὅταν, μετά τό βάπτισμα, κατά τήν Ὀρθόδοξη πράξη, χριόμαστε μέ Χρῖσμα ἤ μύρο. Ὁ νεοβαπτισμένος - εἴτε παιδί, εἴτε ἐνήλικος - χρίεται ἀπό τόν ἱερέα στό μέτωπο, στά μάτια, στή μύτη, στό στόμα, στ’ αὐτιά, στό στῆθος, στά χέρια καί στά πόδια μέ τά λόγια: «Σφραγίς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου». Αὐτό εἶναι γιά τόν καθένα μιά Προσωπική Πεντηκοστή· τό Πνεῦμα πού κατῆλθε ὁρατά στούς Ἀποστόλους, σάν γλῶσσες φωτιᾶς, κατέρχεται στόν καθένα μας ἀόρατα, ὄχι ὅμως μέ λιγότερη πραγματικότητα καί δύναμη.

Ὁ καθένας γίνεται ἕνας «κεχρισμένος», ἕνας «Χριστός» καθ’ ὁμοίωση τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ Μεσσία. Ὁ καθένας σφραγίζεται μέ τά χαρίσματα τοῦ Παρακλήτου. Ἀπό τή στιγμή τοῦ Βαπτίσματός μας καί τοῦ Χρίσματος τό Ἅγιο Πνεῦμα, μαζί μέ τό Χριστό, ἔρχεται νά κατοικήσει στόν ἐσώτατο ναό τῶν καρδιῶν μας. Ἄν καί λέμε στό Πνεῦμα «Ἐλθέ», αὐτό εἶναι ἤδη μέσα μας.

Η δύναμη της “αρκετής αγάπης”

 

 Εmmet Fox

Δέν ὑπάρχει δυσκολία πού ἀρκετή ἀγάπη δέν μπορεῖ νά ξεπεράσει.

Δέν ὑπάρχει ἀρρώστια πού ἀρκετή ἀγάπη νά μή θεραπεύσει.

Δέν ὑπάρχει πόρτα πού ἀρκετή ἀγάπη δέν μπορεῖ ν’ἀνοίξει.

Δέν ὑπάρχει χάσμα πού ἀρκετή ἀγάπη δέν μπορεῖ νά γεφυρώσει.

Δέν ὑπάρχει τεῖχος πού ἀρκετή ἀγάπη δέν μπορεῖ νά γκρεμίσει.

Δέν ὑπάρχει ἁμαρτία πού ἀρκετή ἀγάπη δέν μπορεῖ νά συγχωρήσει.

Ἄν μποροῦσες ν’ ἀγαπήσεις ἀρκετά, θά ἤσουν τό πιό εὐτυχισμένο

καί πιό δυνατό ὄν στόν κόσμο.

Ο δικός μας Θεός δεν είναι έτσι!

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Με τα μέσα που υπάρχουν σήμερα ο καθένας μπορεί να κοινοποιήσει στους άλλους, εκτός την προσωπική και οικογενειακή του ζωή, και τις όποιες απόψεις του για οποιοδήποτε θέμα. Αν και αυτό εκφράζει δημοκρατικό δικαίωμα και άρα ελευθερία, εντούτοις υπάρχει ο κίνδυνος της αμάθειας ή ημιμάθειας, για αυτό και της παραπληροφόρησης.

Ασφαλώς, από αυτό τον κυκεώνα αντιλήψεων δεν έμεινε έξω η Θεολογία της Εκκλησίας και η πίστη της στον Τριαδικό Θεό. Έτσι, ακούμε απόψεις όπως:

• Ο Θεός τιμωρεί όσους παραβαίνουν το θέλημά Του.
• Οι δοκιμασίες δίνονται από τον Θεόν και για να σωφρονιστεί ο άνθρωπος.
• Πρέπει να πηγαίνουμε στην Εκκλησία για να νιώσουμε ωραία.
• Δεν χρειάζεται να πηγαίνουμε κάθε Κυριακή λειτουργία. Ο Θεός είναι παντού.
• Η Παλαιά Διαθήκη είναι η ιστορία των Εβραίων και ως εκ τούτου ως χριστιανοί δεν χρειάζεται να τη μελετούμε.
• Η προσευχή έχει σκοπό να ζητούμε από τον Θεόν ό,τι θέλουμε.

Και πολλά - πολλά άλλα μικρά και μεγάλα... Βέβαια, δεν είναι κάτι ξένο στην παράδοση της Εκκλησίας μας η αλλοίωση της Αλήθειάς της. Εξαρχής υπήρχαν οι αιρέσεις, που προέρχονται από μέλη της τα οποία στηρίζοντας στον εγωισμό και στη λογική τους.

Η Ορθοδοξία, ως η ορθή δόξα = γνώμη για τον Θεό, με βάση την Αποκάλυψή του, μας λέει -  βάση της Αγίας Γραφής και της διδασκαλίας των αγίων Πατέρων - ότι ο Θεός:

• Δεν ενεργεί με βάση τα ανθρώπινα πάθη της εκδικητικότητας και της μνησικακίας.
• Αγαπά τον κάθε άνθρωπο όπως «ο ερωτευμένος την ερωμένη του» (άγιος Ιωάννης της Κλίμακος), ό,τι και να είναι.
• «Η προσευχή είναι χαρά» (άγιος Ισαάκ ο Σύρος).
• Η προσευχή είναι σχέση με τον προσωπικό Θεό (το Χριστό) και όχι με «ανώτερη δύναμη». Γι’ αυτό «η χαρά του Θεού είναι πιο δυνατή από τη ζωή» (άγιος Ισαάκ ο Σύρος).
• Η παιδαγωγία και όχι η τιμωρία, είναι γνώρισμα ενδιαφέροντος του πατέρα προς το παιδί που παρεκτρέπεται, ώστε να μπορέσει να ωριμάσει και να φτάσει στην τελειότητα.
• Η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι μόνο «η ιστορία του Ιουδαϊκού λαού», αλλά και η προετοιμασία για τον ερχομό του Θεανθρώπου, ως του αρχηγού του νέου κόσμου, της Εκκλησίας, που δέχεται ως μέλη Της από όλα τα έθνη.

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε την Αλήθεια που η Ορθοδοξία διδάσκει και όχι ό,τι εμείς νομίζουμε ότι έτσι είναι. Γιατί η δική Της Αλήθεια είναι που ελευθερώνει από τις δεισιδαιμονίες, προλήψεις, αιρέσεις και αλλοιωμένες απόψεις, ως αλήθεια Χριστού.

Ναι, ο δικός μας Θεός, ο Θεός της Ορθοδοξίας έχει ελευθερία - χαρά - αποδοχή - αγκαλιά - αγάπη. Είναι ωραίος Θεός!

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΡΜΕΝΙΑΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Γρηγορίου του Επισκόπου Μεγάλης Αρμενίας τιμά σήμερα, 30 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Γρηγόριος ήταν γιος του Ανάκ, που ήταν συγγενής του βασιλιά της Μεγάλης Αρμενίας, Κουσαρώ (290 μ.Χ.). Ο Ανάκ, λοιπόν, σε συνεργασία με το βασιλιά των Περσών Αρτασείρα, σκότωσε τον Κουσαρώ.

Αλλά οι σατράπες της Αρμενίας εκδικήθηκαν το φόνο του, σκοτώνοντας τον Ανάκ και όλη του την οικογένεια. Διασώθηκαν μόνο δύο παιδιά του, που ένας ήταν ο Γρηγόριος.

Στην Καισαρεία συνέβη να συναντηθούν ο γιος του φονιά Ανάκ, Γρηγόριος, και ο γιος του θύματος Τηριδάτης. Τότε ο Γρηγόριος σπούδαζε με ζήλο τα Ιερά γράμματα, (στην Καισαρεία της Καππαδοκίας από τον εκεί αρχιεπίσκοπο Λεόντιο), που μεταξύ άλλων λένε: «τελείων δέ εστίν η στερεά τροφή, τών διά τήν έξιν τά αισθητήρια γεγυμνασμένα εχόντων πρός διάκρισιν καλού τε καί κακού» (Εβραίους, ε’ 14.1).

Δηλαδή, η στερεά και υψηλότερη πνευματική τροφή είναι για τους τέλειους χριστιανούς, που από την άσκηση έχουν τα πνευματικά αισθητήρια γυμνασμένα στο να διακρίνουν εύκολα μεταξύ του καλού και κακού. Γυμνασμένος, λοιπόν, και ο Γρηγόριος στη διάκριση, όχι μόνο δεν αποστράφηκε τον Τηριδάτη, αλλά τον πλησίασε με αγάπη, αποδοκίμασε την πράξη του πατέρα του και τον βοήθησε σε κάποια ασθένεια του.

Όταν αργότερα ο Τηριδάτης έγινε βασιλιάς Αρμενίας, βασάνισε φρικτά τον Γρηγόριο (που τότε ήταν επίσκοπος Αρμενίας). Διέταξε μάλιστα, να τον ρίξουν σε λάκκο με φίδια και άλλα ερπετά. Ο Γρηγόριος όχι μόνο δεν έπαθε τίποτα αλλά επέζησε για 15 χρόνια τρεφόμενος με το ψωμί που του πήγαινε κρυφά μια χήρα. Ο Θεός, όμως, επέτρεψε να γίνει ο Τηριδάτης σχιζοφρενής. Αλλά δια των προσευχών του Γρηγορίου θεραπεύθηκε, μετανόησε και βαπτίσθηκε χριστιανός με όλο του το έθνος.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τη γεωργία, ενεούργησας, βροτών καρδίας, κατασπείρας την του Λόγου επίγνωσιν, και λαμπρυνθείς μαρτυρίου τοις στίγμασιν, ιεραρχία Γρηγόριε έφανας. Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Διήμερο Συνέδριο Στελεχών Νεότητος της Ι.Μ. Πειραιώς

 

Το Σαββατοκύριακο 28 και 29 Σεπτεμβρίου 2025, πραγματοποιήθηκε το διήμερο Συνέδριο Στελεχών Νεότητος της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς.

Το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου, πραγματοποιήθηκε η έναρξη του Συνεδρίου στις ανακαινισμένες κατασκηνωτικές εγκαταστάσεις της Μητροπόλεως, στην Παιανία Αττικής.

Νωρίς το απόγευμα, τελέστηκε ο Αγιασμός έναρξης των εργασιών του Συνεδρίου, από τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αχελώου κ.κ.Νήφων, Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς και Διευθυντή του Γραφείου Νεότητος, μαζί με τον Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς Πρωτοπρεσβύτερο Ιωάννη Παναγιώτου.

Εν συνεχεία τα στελέχη χωρίστηκαν σε ομάδες εργασιών ανάλογα με την κατηχητική βαθμίδα που υπηρετούν, με υπευθύνους για την προσχολική ηλικία την Πρεσβυτέρα Ανδριανή Γεωργούλη-Μαργαρίτη, για το κατώτερο κατηχητικό τον Πρωτοπρεσβύτερο Δημήτριο Σεκαδάκη και τον κ. Γαβριήλ Κακάρογλου ενώ για το Γυμνάσιο – Λύκειο τον συντονισμό της ομάδος είχε ο Πρωτοπρεσβύτερος Μιλτιάδης Ζέρβας.

Στις κατηχητικές ομάδες οι σύνεδροι είχαν την δυνατότητα να γνωρίσουν τα βοηθήματα της νέας κατηχητικής χρονιάς, να διδαχθούν δημιουργικούς και ευφάνταστους τρόπους παρουσίασης των μαθημάτων αλλά και να δουν δείγματα χειροτεχνιών και παιχνιδιών.

Ακολούθησε το δείπνο και η βραδινή προσευχή. Το πρόγραμμα της ημέρας έκλεισε με βραδινή ψυχαγωγία, όπου όλοι είχαν την δυνατότητα να διασκεδάσουν, να θυμηθούν παλιές κατηχητικές και κατασκηνωτικές στιγμές, αλλά και να εφοδιαστούν με δημιουργικές ιδέες και παιχνίδια για τα Κατηχητικά τους.

Την Κυριακή το πρωί τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ,στο Παρεκκλήσιο των κατασκηνώσεων, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ και του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αχελώου κ.κ. Νήφωνος.

Μετά το πρωινό ακολούθησε η κεντρική ομιλία του Συνεδρίου από τον Πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Χριστοδούλου, με θέμα “Καθοδηγώντας τους νέους στην αλήθεια του Χριστού: Ποιμαντική πρόταση στους καιρούς των influencers, της σεξουαλικής σύγχυσης και της ψυχικής δοκιμασίας” και δόθηκαν, στους ιερείς νεότητος και στους κατηχητές, οι διορισμοί και τα κατηχητικά βοηθήματα της νέας χρονιάς.

Δείτε φωτογραφικό υλικό από την πρώτη ημέρα του συνεδρίου ΕΔΩ και από τη δεύτερη ΕΔΩ.

 

Το ωραιότερο κρασί

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

Ικανή είναι η αγάπη που θρέψει τον άνθρωπο αντί φαγητό και ποτό. Τούτο είναι το κρασί, όπου ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου. Μακάριος όποιος ήπιε από τούτο το κρασί. Από αυτό ήπιαν οι ακόλαστοι και ευχαριστήθηκα, οι αμαρτωλοί και λησμόνησαν τον σκοτεινό δρόμο τους, και οι μέθυσοι και έγιναν νηστευτές, και οι πλούσιοι και απώθησαν την φτώχεια, και οι φτωχοί και πλούτισαν με την ελπίδα, και οι άρρωστοι και έγιναν δυνατοί, και οι απλοϊκοί και έγιναν σοφοί.

Άγιος Πορφύριος: Η μυστική μετάδοση της αγάπης…

 

Έλα κοντά μου να σου πω ένα μυστικό.

Αυτο αν εφαρμόσεις θα δεις τον άντρα σου να έρχεται και να σε αναζητά, όπου είσαι, χωρίς να ξέρει γιατί, και θα απορεί κι ο ίδιος!

Το μυστικό ειναι τούτο:

Να προσεύχεσαι γι’ αυτόν μυστικά!

Η αγάπη δεν λέγεται, εμπνέεται!

Να τυλίγεις τον αγαπημένο σου με θαλπωρή μυστικά, δια της προσευχής… Τότε και ο πιο εύθικτος χαρακτήρας δεν αντιδρά!

Η μυστική μετάδοση της αγάπης διώχνει τις φοβίες της δέσμευσης και καταπίεσης, και οι ευθύνες του γίνονται αλαφρές και κάποτε αγαπητές!

Ένας κόκκος ανιδιοτελούς αγάπης να υπάρχει μέσα σας, έρχεται σιγά-σιγά η χάρη του και τον κάνει να πετάξει δυο φυλλαράκια!

Γρήγορα μετά μεγαλώνει!

Ποιο γρήγορα έρχεται το Φως της Θείας Χάρης στον πνευματικό σπόρο, παρά του ήλιου η θερμή στους σπόρους των φυτών…

Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. Ναι. Υπάρχουν δίπλα μας…

 

Υπάρχουν άνθρωποι, που λένε ‘’Δόξα τω Θεώ’’ στον πόνο τους.

Υπάρχουν άνθρωποι, που λένε ‘’Έχει ο Θεός’’, τη στιγμή, που αυτοί δεν έχουν.

Υπάρχουν και άνθρωποι, που βάζουν πίσω το δικό τους θέλημα, και αφήνουν τον Θεό να ενεργήσει το δικό Του…

Και ξέρεις, ένα πράγμα παράξενο, με έναν τρόπο μυστικό, όλοι οι άνθρωποι αυτοί, στο τέλος, δεν μένουνε ποτέ ξεκρέμαστοι…

Εκεί που μοιάζουν όλα να είναι χαμένα, εκεί στο έσχατο σημείο της αδυναμίας τους, θαρρείς και έρχεται ένα Χέρι και τους σηκώνει επάνω.

Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. Ναι. Υπάρχουν δίπλα μας.

Άνθρωποι του ‘’Δόξα τω Θεώ’’, άνθρωποι του ‘’Έχει ο Θεός’’ και άνθρωποι του ‘’Ο Θεός αν θέλει πρώτα’’.

Και όχι.

Δεν είμαι ένας από αυτούς.

Δεν θα στο κρύψω όμως. Τους ζηλεύω.

Τους ζηλεύω όλους τους πολύ.

Και εύχομαι και εγώ και εσύ, μια μέρα να καταφέρουμε να μοιάσουμε έστω και λίγο, σε τούτους τους ανθρώπους.

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

O ΟΣΙΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ Ο ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Οσίου Κυριακού του Αναχωρητού τιμά σήμερα, 29 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Κυριακός ήταν άνθρωπος που καλλιεργούσε «υπομονήν, πραότητα» (Α’ προς Τιμόθεον, στ’ 11).

 Γι’ αυτό και πέτυχε στην ασκητική του ζωή. Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 5ο αιώνα μ.Χ., από Ιερέα πατέρα, τον Ιωάννη. Τη μητέρα του την έλεγαν Ευδοξία και είχε αδελφό τον Αρχιεπίσκοπο Κορίνθου Πέτρο. Από ιερατικό, λοιπόν, γένος ο Κυριάκος, σε νεαρή ηλικία πήγε στα Ιεροσόλυμα και από εκεί στη Λαύρα του Μεγάλου Ευθυμίου. Εκεί, ο Μέγας Ευθύμιος, τον έκανε μοναχό και τον έστειλε στον ασκητή Γεράσιμο.

Όταν πέθανε ο Γεράσιμος, ο Κυριακός επέστρεψε στη Λαύρα του Ευθυμίου, όπου με ζήλο καλλιεργούσε τις αρετές του, ώσπου κάποια στάση που έγινε στη Λαύρα του Ευθυμίου τον ανάγκασε να πάει στη Λαύρα του Σουκά. Εκεί 40 χρονών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε την επιστασία του Σκευοφυλακίου.

Εκείνο που τον διέκρινε απέναντι στους συμμοναστές του, ήταν ο γαλήνιος τρόπος με τον όποιο τους αντιμετώπιζε, γι’ αυτό και ήταν παράδειγμα προς μίμηση από όλους. Εβδομήντα χρονών ο Κυριακός, έφυγε κι από εκεί και με υπομονή γύρισε πολλά μοναστήρια και σκήτες, όπου έζησε με αυστηρότατη άσκηση.

Τελικά, πέθανε 107 χρονών, και σε όλους έμεινε η ενθύμηση του ασκητή, που έδειχνε «πραότητα πρός πάντας ανθρώπους» (Προς Τίτον, γ’ 2). Πραότητα, δηλαδή, σ’ όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χριστώ ηκολούθησας, καταλιπών τά τής γής, καί βίον ισάγγελον, επολιτεύσω σαφώς, ως άσαρκος Όσιε, σύ γάρ εν ταίς ερήμοις, προσχωρών θείω πόθω, σκίλλη πίκρα τήν πάλαι, πικράν γεύσιν απώσω. Διό Κυριακέ θεοφόρε, αξίως δεδόξασαι.

Ὅλα εἶναι εὐλογία

 

(+)Ἀρχιμ. Βασίλειου Γοντικάκη

Μέ τήν ὑπομονή καί τήν ἀγάπη δέχεται ὁ ἄνθρωπος τή θεία ἐπίσκεψη.

Ὅλα εἶναι εὐλογία: Ὅταν μᾶς χαρίζει τήν ὑγεία, μᾶς τρέφει πνευματικά. Ὅταν ἐπιτρέπει δοκιμασίες, μᾶς χαρίζει τά ἀνέλπιστα.

Στό τέλος, πιό μεγάλη παράκληση καί ἀστείρευτη χαρά ἔρχεται ἀπό τίς δοκιμασίες.

Οὔτε χαίρεσαι μόνο στή χαρά οὔτε στυγνάζεις στή θλίψη. Ἀναπαύεσαι σέ Αὐτόν πού εἶναι Θεός ἐλέους, οἰκτιρμῶν καί φιλανθρωπίας.

Καταλήγεις σέ μία αἴτηση: Γενηθήτω τό θέλημά σου.

Χωρίς Αὐτόν, τίποτε δέν ἔχει νόημα. Μέ τή χάρη Του, ὅλα μετατρέπονται, πρό παντός τά ἐπώδυνα, σέ εὐλογίες.

Ὁ ἄνθρωπος πλάσθηκε ἀπό τόν Θεό μέ μία ψυχή πού ξεπερνᾶ τήν ἀξία ὅλου τοῦ κόσμου, καί μέ μία δίψα πού δέν σβήνει μέ ὅλες τίς χαρές καί τίς ἐπιτυχίες.

Ὅλο τόν κόσμο νά τοῦ δώσεις, μένει ἀνικανοποίητος καί νηστικός. Στό ἐλάχιστο θεϊκό χάρισμα βρίσκει τό πᾶν πού ἀκατάπαυστα ξεπερνιέται καί πάει παραπέρα.

Αὐτό τό ἐλάχιστο μέ τόν ἀτελεύτητο δυναμισμό δέν κατορθώνεται μέ ἱκανότητες καί προσπάθειες ἀνθρώπινες.

Εἶναι δῶρο τοῦ Ἑνός πού δίδεται ἐξαίφνης στόν ἐλάχιστο καί ταπεινό πού μόνον ἀγαπᾶ, ὑπομένει καί ἐλπίζει, ἀκόμα καί ὅταν ὅλα χάνωνται.

Η ΕΚΠΛΗΞΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

«Ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· Ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι» (Λουκ.  5, 8-10)

«Ὅταν ὁ Σίμων Πέτρος εἶδε τί ἔγινε, ἔπεσε στὰ γόνατα τοῦ Ἰησοῦ καὶ τοῦ εἶπε· «Βγὲς ἀπὸ τὸ καΐκι μου, Κύριε, γιατὶ εἶμαι ἄνθρωπος ἁμαρτωλός». Αὐτὰ τὰ εἶπε γιατὶ εἶχε κυριευτεῖ ἀπὸ δέος, αὐτὸς καὶ ὅλοι ὅσοι ἦταν μαζί του, γιὰ τὰ πολλὰ ψάρια ποὺ εἶχαν πιάσει. Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὰ παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, ποὺ ἦταν συνεργάτες τοῦ Σίμωνα» 

         Οι άνθρωποι της εποχής μας, εγκλωβισμένοι σε μία καταιγίδα πληροφοριών, εικόνων, εντυπώσεων βαριόμαστε εύκολα. Ιδίως όταν καλούμαστε να πάρουμε θέση έναντι θεμάτων και γεγονότων που έρχονται από το βαθύ χτες, όπως είναι η πίστη, νιώθουμε ότι ο τρόπος και ο χρόνος της στερούνται του ενδιαφέροντος, της περιπέτειας. Εύκολα γίνονται συνήθεια και μας κάνουν να περιορίζουμε την ενασχόληση, τη συμμετοχή, την όποια βίωση στις γιορτές ή στην ανάγκη μας. Αγνοούμε όμως ότι η πίστη είναι από μόνη της έκπληξη, διότι είναι σχέση με ένα πρόσωπο το οποίο ξεπερνά τα μέτρα μας όχι μόνο ως προς την ιστορία της παρουσίας Του ή το κήρυγμά Του, αλλά ως προς την αγάπη που μας δείχνει, την ανεξάντλητη και δυσερμήνευτη  αγάπη.

            Η παρουσία του Χριστού στη ζωή μας είναι έκπληξη. Μοιάζει με εκείνη που ένιωσαν οι μαθητές όταν είδαν ότι το πλοίο τους γέμισε από ψάρια, μετά από μία άγονη ζώγρηση όλη την προηγούμενη νύχτα. Η έκπληξη ήταν ότι ο Χριστός δεν περιφρόνησε την ανάγκη τους να ζήσουν. Την ταυτότητά τους, το ποιοι ήταν. Μαζί Του όμως όλα αυτά απέκτησαν άλλο νόημα. Δεν αρκούμαστε στη ζωή ως επιβίωση, αλλά ζούμε τη ζωή ως νόημα αγάπης, ανάστασης, αιωνιότητας. Δεν αρκούμαστε στον συνήθη τρόπο που βλέπουμε τους ανθρώπους στην καθημερινότητά μας, στην καλημέρα της χαράς, στην καλημέρα της συναλλαγής, στην καλημέρα της συνύπαρξης, ακόμη και στην άρνηση  της εχθρότητας ή το προσπέρασμα της αδιαφορίας. Όλα γίνονται καινά. Η παρουσία του Χριστού γίνεται αγάπη που σώζει εμάς και ας κάνει χαρούμενους που ζούμε και συναντούμε τους άλλους. Τους όποιους άλλους. Ναι λοιπόν στην έκπληξη της πίστης. Διότι όλα όσα γίνονται στην Εκκλησία περνούν από τη συνάντηση με τον Χριστό και τις εικόνες του, τους συνανθρώπους μας, που κάνουν κάθε στιγμή ξεχωριστή. Αφού η αγάπη είναι ξεχωριστά και μοναδικά όμορφη! 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

O ΟΣΙΟΣ ΧΑΡΙΤΩΝ

 

---

Τη μνήμη του Οσίου Χαρίτωνος του Ομολογητού τιμά σήμερα, 28 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής καταγόταν από το Ικόνιο και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αυρηλιανού (270 – 275 μ.Χ.).

 Ήταν γνωστός για το χριστιανικό του ήθος, γι αυτό και όταν εξεδώθηκε διάταγμα κατά των Χριστιανών, ήταν από τους πρώτους που συνέλαβε ο Έπαρχος της πόλης. Υπεβλήθη σε φρικτά βασανιστήρια, αλλά ενώ ακόμη βρισκόταν στη φυλακή ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός δολοφονήθηκε.

Ο Πρόβος που τον διαδέχθηκε στο θρόνο ακύρωσε το διάταγμα κι έτσι ο Χαρίτων αφέθηκε ελεύθερος.
Αποφάσισε να καταφύγει στα Ιεροσόλυμα και να ζήσει ως αναχωρητής σε σπηλιές της περιοχής.

Η φήμη του διαδόθηκε πολύ γρήγορα και ήρθαν στο πλευρό του πολλοί μαθητευόμενοι. Έτσι έκτισε στη Φαρά μεγάλη Λαύρα. Ποθώντας όμως την ερημία, αναχώρησε και πάλι για τα ενδότερα της ερήμου, όπου στην περιοχή Σουκά, έκτισε νέα Λαύρα.

Εκεί παρέδωσε την ψυχή του εν Κυρίω.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χαρίτων του Πνεύματος, καταυγασθείς ταίς αυγαίς, φωστήρ εχρημάτισας, της εναρέτου ζωής, Χαρίτων μακάριε, συ γαρ ομολογία, αληθείας εμπρέψας, έλαμψας εν ερήμω, εγκράτειας τοις πόνοις. Διό των ευφημούντων σε, Πάτερ μνημόνευε.

Μεγάλη Φιλανθρωπική Συναυλία της Ι.Μ. Πειραιώς (ΦΩΤΟ)

Πειραιάς | Θάνος Θανόπουλος

---

Με ιδιαίτερη επιτυχία και με μεγάλη προσέλευση πραγματοποιήθηκε σήμερα, Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2025 η μεγάλη φιλανθρωπική συναυλία της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς στο εμβληματικό Βεάκειο Θέατρο Πειραιά.

Την εκδήλωση παρουσίασαν η Στέλλα Στυλιανού και ο Δημήτρης Αλφιέρης, συμβάλλοντας με την παρουσία τους στην επιτυχία της βραδιάς.

Στην συναυλία παρέστησαν ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο Σεβ. Μητροπολίτης Πατρών κ. Χρυσόστομος, ο Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών, ο Καθηγούμενος της ΙΜΜ Βατοπαιδίου Γέροντας Εφραίμ, ο Θεοφ. Επίσκοπος Αχελώου κ. Νήφων, ο Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Ύδρας Αρχιμ. Νεκτάριος Δαρδανός, ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Πρωτοπρ. Ιωάννης Παναγιώτου, ο Υπουργός Ανάπτυξης κ. Τάκης Θεοδωρικάκους, ο Υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργό κ. Γεώργιος Μυλωνάκης, ο Δήμαρχος Πειραιά κ. Γιάννης Μώραλης, η αντιπεριφερειάρχης Πειραιά κ. Σταυρούλα Αντωνάκου, ο Γιάννης Βρέντζος CEO της ALTER EGO Media, ο κ. Σταμάτης Μαλέλης Γενικός Διευθυντής Ειδήσεων και Ενημέρωσης MEGΑ, αντιδήμαρχοι, μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου και εκπρόσωποι φορέων.

Στο πρώτο μέρος της εκδήλωσης ο Σεβασμιώτατος τίμησε τον κ. Κωνσταντίνο Σούσουλα διευθυντή προγράμματος του τηλεοπτικού Σταθμού MEGA για την μετάδοση της σειράς «Άγιος Παϊσιος, από τα Φάρασα στον ουρανό», η οποία πέρασε στο τηλεοπτικό κοινό μηνύματα πνευματικά, αναδεικνύοντας τις αξίες της Ορθοδοξίας με ποιότητα, σεβασμό και καλλιτεχνική αρτιότητα.

Στην συνέχεια ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ τίμησε τον ηθοποιό Νικήτα Τσακίρογλου, για την ενσάρκωση του Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου, και την κ. Αθανασία Μαρινάκη, σύζυγο του Πρόεδρου του Ολυμπιακού και του ομίλου ALTER EGO Media κ. Βαγγέλη Μαρινάκη.

Αμέσως μετά ο Σεβασμιώτατος απένειμε την ύψιστη τιμητική διάκριση της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς στον Γέροντα Εφραίμ, για την πρωτοβουλία και την υλοποίηση της μεγάλης τηλεοπτικής παραγωγής «Άγιος Παϊσιος, από τα Φάρασα στον ουρανό», που παρακολουθήσαν άνθρωποι κάθε ηλικίας με δέος και συγκίνηση, μέσα από την τηλεόραση του MEGA.

«Η σειρά αυτή πέτυχε τον επανευαγγελισμό του λαού μας Γέροντα, την οποία εμπνευστήκατε και την οποία το ίδρυμα Άγιος Μάξιμος ο Γραικός και ο τηλεοπτικός Σταθμός MEGA, με την πρόφρονα αποδοχή του μεγάλου Ευεργέτου της Ιεράς Μητροπόλεως και της πόλεώς μας Προέδρου κ. Ευάγγελου Μαρινάκη υλοποίησαν» - τόνισε χαρακτηριστικά ο Σεβασμιώτατος.

«Σε άλλο σημείο ο Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ πρόσθεσε: «Έχουμε την βεβαία ελπίδα και την πεποίθηση ότι θα συνεχίσει αυτό το θεάρεστο έργο που ανέδειξε την τηλεόραση σε πνευματικό άμβωνα, γιατί πολλές φορές έχει αποβεί άμβωνας θανάτου και ολέθρου. Είναι λοιπόν μία καταπληκτική αυτή ώρα για την Μητρόπολή μας να υποβάλλει στην σεπτή σας Πανοσιολογιώτητα καθώς και στο ALTER EGO και στο μεγάλο κανάλι την άπειρη ευγνωμοσύνη μας εκπροσώπου του κλήρου και του λαού γι' αυτό τον επανευαγγελισμό του λαού μας που έγινε με αυτόν τον τόσο τρυφερό αλλά και ουσιαστικό τρόπο».

Από την πλευρά του ο Γέροντας Εφραίμ ευχαριστώντας τον Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ για την τιμητική διάκριση μεταξύ άλλων ανέφερε: «Σεβασμιώτατε είμαι σε δύσκολη θέση. Εύχομαι ταπεινά η Χάρις του Θεού να σας ενισχύει, να σας ενδυναμώνει και έτσι με όλο το έργο το οποίο κάνετε ως Εκκλησία να συνεχίζετε να βοηθάτε τους αναγκεμένους ώστε πράγματι η Εκκλησία να δίνει το παρόν της. Τέτοιο κόσμο μόνο η Εκκλησία μπορεί να μαζέψει το βλέπουμε και το είδαμε πολλές φορές, γι' αυτό να εύχεστε για εμάς γιατί ξέρετε πολύ καλά ότι η προβολή, εσείς το κάνετε βέβαια από αγαθή διάθεση και ευγνωμοσύνη, αλλά για εμάς ξέρετε είναι δύσκολο αυτό αλλά σας ευχαριστούμε».

«Πράγματι η σειρά ο Άγιος Παΐσιος έγινε μία πηγή ευλογίας και οφελίας σε όλη την Ορθοδοξία και νομίζει η Μονή μας θα συνεχίσει, χωρίς να αποβλέπει σε κέρδη όπως μερικοί νομίζουν, αλλά θέλουε το καλό του λαού μας. Πονούμε για τον λαό μας γιατί δυστυχώς επηρεάζεται από ξενόφερτα πράγματα και έχουμε την δύναμη που λέγεται Ορθοδοξία και μάλιστα στην Ελλάδα δεν κυβέρνησε η αθεΐα γι' αυτό και το Άγιον Όρος είναι αναπόσπαστο κόμματι του Ελληνικού Κράτους και έχει το Αυτοδιοίκητο και έρχονται τόσοι άνθρωποι σήμερα και οφελούνται από το Άγιον Όρος. Το καύχημα του Αγίου Όρους είναι οι Αγιορείτες Άγιοι που θέλουμε να τους προβάλλουμε γι΄αυτό τώρα ετοιμάζεται μία νέα τηλεοπτική σειρά ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής, μετά θα είναι η Αργυρώ, η ασκήτρια της Σπιναλόγκας και ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης» - υπογράμμισε κλείνοντας ο Γέροντας Εφραίμ.

Τα θερμά τους συγχαρητήρια για την εξαιρετικά επιτυχημένη εκδήλωση για την τηλεοπτική σειρά «Άγιος Παϊσιος, από τα Φάρασα στον ουρανό» αλλά και προς τον Καθηγούμενο της ΙΜΜ Βατοπαιδίου Γέροντα Εφραίμ εξέφρασαν οι Σεβ. Μητροπολίτες, Πατρών κ. Χρυσόστομος και Φθιώτιδος κ. Συμεών.

Μετά τις βραβεύσεις ο δημοφιλής καλλιτέχνης Θοδωρής Φέρρης, μαζί με την Αφροδίτη Χατζημηνά και τη χορωδία των Εκπαιδευτηρίων της Μητρόπολης, πρόσφεραν μια αξέχαστη μουσική βραδιά, γεμάτη αγαπημένα τραγούδια και συγκινητικές στιγμές.

Να αναφερθεί ότι η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με τη συνεργασία της Περιφέρειας Αττικής και την υποστήριξη του Δήμου Πειραιά, έχοντας ως στόχο την ενίσχυση του πολύπλευρου φιλανθρωπικού έργου της Ι.Μ. Πειραιώς.

Η μεγάλη ανταπόκριση του κοινού αποτέλεσε ένα ισχυρό μήνυμα αλληλεγγύης και αγάπης, αποδεικνύοντας πως οι πολίτες του Πειραιά στέκονται δίπλα σε όσους έχουν ανάγκη.

Τέλος, τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν για την υποστήριξη των δομών της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, που περιλαμβάνουν την καθημερινή σίτιση και άλλες δράσεις κοινωνικής πρόνοιας.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ (Κυριακή Α΄ Λουκά)

 

π. Δημητρίου Μπόκου

    Με το κλείσιμο της εορτής του Σταυρού σταματάει η ανάγνωση των περικοπών του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου και αρχίζουν οι περικοπές από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο. Το πρώτο ευαγγελικό ανάγνωσμα από τον Λουκά αναφέρεται στο θαυμαστό γεγονός της κλήσης των τεσσάρων πρώτων μαθητών του Χριστού, Πέτρου και Ανδρέα, Ιωάννου και Ιακώβου (Κυριακή Α΄ Λουκά).

   Πολλά πράγματα καθιστούν το γεγονός αυτό θαυμαστό. Ένα από αυτά είναι η άμεση ανταπόκριση των μαθητών στο κάλεσμα του Χριστού, πράγμα που σημαίνει ότι βίωσαν τη σύντομη συναναστροφή μαζί του ως κάτι ιδιαίτερα συγκλονιστικό. Τους άγγιξε τόσο βαθιά η θεϊκή παρουσία του, που τον εμπιστεύθηκαν απόλυτα και αυτό άλλαξε ριζικά τη ζωή τους. Αποτάχθηκαν, περιφρόνησαν όσα τους έδεναν με τον κόσμο και αποδύθηκαν στην διά βίου προσπάθεια να βαθαίνουν όλο και περισσότερο «εις αληθείας επίγνωσιν». Πίστεψαν ότι βρήκαν τον μεγαλύτερο θησαυρό, το πολύτιμο μαργαριτάρι, που άξιζε να πουλήσουν τα πάντα για να το αγοράσουν.

    Τί γίνεται όμως με μας, που δεν μπορούμε να τους μοιάσουμε, αφήνοντας τα πάντα για τον Χριστό; Μπορούμε να έχουμε πίστη. Βαθιά, απόλυτη εμπιστοσύνη στον Χριστό. Όποιος έχει ανόθευτη πίστη στον Χριστό, έχει όλα τα θεϊκά χαρίσματα μέσα του. Στον Χριστό «εισι πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως απόκρυφοι» (Κολ. 2, 3). Όλοι οι θησαυροί της θεϊκής σοφίας και γνώσεως είναι κρυμμένοι μέσα στον Χριστό. Συνεπώς, αν ο Χριστός κατοικεί μέσα μας (Εφ. 3, 17), όλοι αυτοί οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως είναι κρυμμένοι μέσα στις καρδιές μας. Τί φταίει όμως και δεν νιώθουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος μέσα μας; Η αμέλειά μας στο να εργασθούμε τις εντολές του Χριστού. Στο να βαδίζουμε όπως θέλει ο Χριστός.

    Οι θεϊκοί θησαυροί μέσα μας φανερώνονται από την αγάπη προς τον Χριστό. Αν όμως η αγάπη μας αυτή είναι στάσιμη, ανενεργός, τότε φυσικώ τω λόγω νομίζουμε, ότι δεν έχουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Γιατί αυτά φανερώνονται «κατά την αναλογίαν της εκάστου, διά των εντολών, καθάρσεως». Στο μέτρο που εφαρμόζει ο καθένας τις εντολές του Χριστού, καθαρίζει την καρδιά του και φανερώνονται μέσα του, στο μέτρο αυτό πάντα, οι θεϊκοί θησαυροί.

    Όλες οι εντολές είναι καλές, μα η αγάπη ιδιαίτερα είναι μια «καθ’ υπερβολήν οδός» (Α΄ Κορ. 12, 31), ένας εξαιρετικός δρόμος για τον Χριστό. Λένε οι άγιοι, αφού δεν μπορούμε όλοι, σαν τους αποστόλους, να εγκαταλείψουμε τα πάντα για τον Χριστό, ας προσπαθούμε τουλάχιστον να ασκούμε την αγάπη. Όσο πιο απλόχερα γίνεται για όλους. Αυτό μας αποδεσμεύει λίγο από την προσκόλληση στα υλικά. Μας κάνει να καταφρονούμε τα πρόσκαιρα, να προτιμάμε σιγά-σιγά τα αιώνια. Κι ακόμα, η αγάπη, μαζί με την εγκράτεια, καθαρίζει από τα πάθη την καρδιά μας. Τότε βλέπουμε τον Θεό και τους θησαυρούς του. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, (δι)ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματθ. 5, 8).

   Η άσκηση της αγάπης λοιπόν φέρνει και σε μας κάτι από το αποστολικό φρόνημα, γεννάει μέσα μας κάποια αυταπάρνηση. «Φρόντισε και συ, όσο μπορείς, να αγαπήσεις κάθε άνθρωπο. Αν αυτό δεν το μπορείς ακόμα, τουλάχιστον μη μισήσεις κανέναν. Αλλά και σ’ αυτό δεν θα φτάσεις, αν δεν καταφρονήσεις τα πράγματα του κόσμου» (Αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής, Εκατοντάς Δ΄ των περί αγάπης κεφαλαίων, ξθ΄-πβ΄, Φιλοκαλία Β΄, σ. 48-49).

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28/09/25 ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ Ε' 1-11

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἑστὼς ὁ Ἰησοῦς παρὰ τὴν λίμνην Γεννησαρέτ, εἶδε δύο πλοῖα ἑστῶτα παρὰ τὴν λίμνην· οἱ δὲ ἁλιεῖς ἀποβάντες ἀπ᾿ αὐτῶν ἀπέπλυναν τὰ δίκτυα. Ἐμβὰς δὲ εἰς ἓν τῶν πλοίων, ὃ ἦν τοῦ Σίμωνος, ἠρώτησεν αὐτὸν ἀπὸ τῆς γῆς ἐπαναγαγεῖν ὀλίγον· καὶ καθίσας ἐδίδασκεν ἐκ τοῦ πλοίου τοὺς ὄχλους. Ὡς δὲ ἐπαύσατο λαλῶν, εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα· ἐπανάγαγε εἰς τὸ βάθος καὶ χαλάσατε τὰ δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Σίμων εἶπεν αὐτῷ· ἐπιστάτα, δι᾿ ὅλης τῆς νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ρήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον. Καὶ τοῦτο ποιήσαντες συνέκλεισαν πλῆθος ἰχθύων πολύ· διερρήγνυτο δὲ τὸ δίκτυον αὐτῶν. Καὶ κατένευσαν τοῖς μετόχοις τοῖς ἐν τῷ ἑτέρῳ πλοίῳ τοῦ ἐλθόντας συλλαβέσθαι αὐτοῖς· καὶ ἦλθον καὶ ἔπλησαν ἀμφότερα τὰ πλοῖα, ὥστε βυθίζεσθαι αὐτά. Ἰδὼν δὲ Σίμων Πέτρος προσέπεσε τοῖς γόνασιν Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι ἀνὴρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε· θάμβος γὰρ περιέσχεν αὐτὸν καὶ πάντας τοὺς σὺν αὐτῷ ἐπὶ τῇ ἄγρᾳ τῶν ἰχθύων ᾗ συνέλαβον, ὁμοίως δὲ καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην, υἱοὺς Ζεβεδαίου, οἳ ἦσαν κοινωνοὶ τῷ Σίμωνι. Καὶ εἶπε πρὸς τὸν Σίμωνα ὁ Ἰησοῦς· μὴ φοβοῦ· ἀπὸ τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν. Καὶ καταγαγόντες τὰ πλοῖα ἐπὶ τὴν γῆν, ἀφέντες ἅπαντα ἠκολούθησαν αὐτῷ.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνο τον καιρό, καθώς ο Ιησούς στεκόταν στην όχθη της λίμνης Γεννησαρέτ, είδε δύο ψαροκάικα στην άκρη της λίμνης. Οι ψαράδες είχαν κατέβει απ’ αυτά και έπλεναν τα δίχτυα. Εκείνος ανέβηκε σ’ ένα από τα ψαροκάικα, σ’ αυτό που ήταν του Σίμωνα, και τον παρακάλεσε να τραβηχτεί λίγο από την ξηρά. Κάθισε στο ψαροκάικο και απ’ αυτό δίδασκε τα πλήθη. Όταν τελείωσε την ομιλία του, είπε στο Σίμωνα: «Πήγαινε στα βαθιά και ρίξτε τα δίχτυα σας για ψάρεμα». Ο Σίμων του αποκρίθηκε: «Διδάσκαλε, όλη τη νύχτα παιδευόμασταν και δεν πιάσαμε τίποτε· επειδή όμως το λες εσύ, θα ρίξω το δίχτυ». Το έριξαν κι έπιασαν πάρα πολλά ψάρια, τόσα που το δίχτυ τους άρχισε να σκίζεται. Με νεύματα ειδοποίησαν τους συνεταίρους τους, που ήταν στο άλλο πλοίο να έρθουν να τους βοηθήσουν. Εκείνοι ήρθαν και γέμισαν και τα δύο ψαροκάικα σε σημείο που να κινδυνεύουν να βυθιστούν. Όταν ο Σίμων Πέτρος είδε τι έγινε, έπεσε στα γόνατα του Ιησού και του είπε: «Βγες από το καΐκι μου, Κύριε, γιατί είμαι άνθρωπος αμαρτωλός». Αυτά τα είπε γιατί είχε κυριευτεί από δέος, αυτός και όλοι όσοι ήταν μαζί του, για τα πολλά ψάρια που είχαν πιάσει. Το ίδιο συνέβη και με τα παιδιά του Ζεβεδαίου, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, που ήταν συνεργάτες του Σίμωνα. Ο Ιησούς τότε είπε στο Σίμωνα: «Μη φοβάσαι, από τώρα θα ψαρεύεις ανθρώπους». Ύστερα, αφού τράβηξαν τα ψαροκάικα στη στεριά, άφησαν τα πάντα και τον ακολούθησαν.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28/09/25-ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ ΣΤ' 1-10

 

Αδελφοί, ΣΥΝΕΡΓΟΥΝΤΕΣ παρακαλούμεν, μή εις κενόν την χάριν του Θεού δέξασθαι υμάς: λέγει γάρ, «καιρώ δεκτώ επήκουσά σου και εν ημέρα σωτηρίας εβοήθησά σοι». Ιδού, νύν καιρός ευπρόσδεκτος. Ιδού, νύν ημέρα σωτηρίας. Μηδεμίαν εν μηδενί διδόντες προσκοπήν, ίνα μή μωμηθή η διακονία, αλλ’ εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως Θεού διάκονοι, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν πληγαίς, εν φυλακαίς, εν ακαταστασίαις, εν κόποις, εν αγρυπνίαις, εν νηστείαις, εν αγνότητι, εν γνώσει, εν μακροθυμία, εν χρηστότητι, εν Πνεύματι Αγίω, εν αγάπη ανυποκρίτω, εν λόγω αληθείας, εν δυνάμει Θεού, δια των όπλων της δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών, δια δόξης και ατιμίας, δια δυσφημίας και ευφημίας, ως πλάνοι και αληθείς, ως αγνοούμενοι και επιγινωσκόμενοι, ως αποθνήσκοντες και ιδού ζώμεν, ως παιδευόμενοι και μή θανατούμενοι, ως λυπούμενοι αεί δέ χαίροντες, ως πτωχοί πολλούς δέ πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες.

Απόδοση.

Αδελφοί, συνεργάτες του Θεού καθώς είμαστε, σας παρακαλούμε να μην αφήσετε να πάει χαμένη η χάρη του Θεού που δεχτήκατε, γιατί η Γραφή λέει: Στον καιρό της χάρης σε άκουσα, και την ημέρα της σωτηρίας σε βοήθησα. Να, τώρα είναι ο καιρός της χάρης, τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας. Κανένα πρόσκομμα δε φέρνουμε σε κανένα, για να μη δυσφημηθεί το έργο μας. Αντίθετα, με κάθε τρόπο συστή¬νουμε τον εαυτό μας σαν υπηρέτες του Θεού: με τη μεγάλη υπομονή μας, με τις θλίψεις, με τις δυσχέρειες, τις στενοχώριες, τις κακοποιή¬σεις, τις φυλακίσεις, τις εξεγέρσεις εναντίον μας, τις ταλαιπωρίες, τις αγρυπνίες, την πείνα. Συστίνουμε τους εαυτούς μας με την εντιμότητα, τη γνώση της αλήθειας, την ανεκτικότητα, την καλοσύνη, τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, την ανυπόκριτη αγάπη, το κήρυγμα για την αλήθεια, τη δύναμη του Θεού, με τα όπλα της σωτηρίας τα επι¬θετικά και τα αμυντικά, δοκιμάζοντας δόξα και ατίμωση, δυσφήμηση και έπαινο• μας θεωρούν λαοπλάνους, και όμως λέμε την αλήθεια• μας αγνοούν και όμως γινόμαστε γνωστοί• φτάνουμε στο θάνατο, και να που ζούμε• μας βασανίζουν, αλλά δεν πεθαίνουμε• μας προ¬ξενούν στενοχώριες κι όμως πάντοτε χαιρόμαστε• είμαστε φτωχοί, κάνουμε όμως πολλούς να πλουτίσουν• δεν έχουμε τίποτε και κατέ¬χουμε τα πάντα.

Θέλεις να ανακαλύψης τί είδους αγάπη έχεις μέσα σου;

  Θέλεις να ανακαλύψης τί είδους αγάπη έχεις μέσα σου; Στάσου μπροστά στον καθρέφτη του ΙΓ’ Κεφαλαίου της Α’ προς Κορινθίους επιστολής του Αποστόλου Παύλου και κοίταξε με ειλικρίνεια να δείς, αν εφαρμόζωνται σε σένα αυτά, που λέγει ο Απόστολος Παύλος: 

«Αυτός, που αγαπά, έχει μακροθυμία στις αδυναμίες του άλλου. Έχει και καλωσύνη. Δεν ζηλοφθονεί. Δεν υπερηφανεύεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητά το δικό του συμφέρον, δεν είναι ευερέθιστος. Λησμονεί το κακό, που του έχουν κάνει. Λυπάται, όταν αδικήται ο πλησίον του, και χαίρεται μαζί του στη χαρά του. Έχει σε όλα ανεκτικότητα, εμπιστοσύνη, ελπίδα, υπομονή» (Α’ Κορ. 13, 4-7).

Αρχιμανδρίτης Γερμανός Σταυροβουνιώτης

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΖΙ Μ΄ΑΥΤΟΝ ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΝΝΕΑ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Καλλιστράτου και των μαζί μ’ αυτόν Σαράντα Εννέα Μαρτύρων τιμά σήμερα, 27 Σεπτεμβρίου, τιμά σήμερα η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Καλλίστρατος μαρτύρησε στη Ρώμη επί Διοκλητιανού (284 – 304 μ.Χ.). Καταγόταν από την Καρχηδόνα και οι γονείς του, καθώς και οι πρόγονοί του, ήταν ευσεβέστατοι χριστιανοί.

Όταν μεγάλωσε ο Καλλίστρατος, κατατάχθηκε στο Ρωμαϊκό στρατό σαν νεοσύλλεκτος αλλά δεν εγκατέλειψε τις ευσεβείς συνήθειές του. Μια από αυτές ήταν η βραδυνή προσευχή. Κάποιοι ειδωλολάτρες στρατιώτες κατήγγειλαν το γεγονός στον ειδωλολάτρη στρατηγό Περσεντίνο.

Εκείνος, αφού διέταξε πρώτα τον βασανισμό του, ακολούθως διέταξε να τον τοποθετήσουν μέσα σε ένα δεμένο σάκκο και να τον ρίξουν στη θάλασσα. Με θαυματουργό τρόπο ο σάκκος σχίστηκε και δύο δελφίνια έσωσαν τον Καλλίστρατο. Σαράντα εννέα στρατιώτες που είδαν το θαύμα πίστεψαν στον Χριστό. Ο Περσεντίνος τότε εξοργισθείς διέταξε τον αποκεφαλισμό όλων.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Τω θείω Πνεύματι, περιφραξάμενος, Μάρτυς Καλλίστρατε, λαμπρώς ηρίστευσας, καταβολών τον δυσμενή, σοφία των σων αγώνων όθεν και προσήγαγες, τω Χριστώ ως θυμίαμα, δήμον παναοίδιμον, Αθλητών πιστευσάντων σοι, μεθ’ ων υπέρ ημών εκδυσώπει, των ευφημούντων σε εν ύμνοις.

Ο σταυρός μας μπορεί να γίνει ανάσταση μόνο μέσα από την πίστη

 

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

Αυτό που μας προσφέρει ο Θεός δεν είναι μία ζωή χωρίς πόνο, αλλά μία ζωή με την προοπτική της υπέρβασης του πόνου.

Το να χρησιμοποιήσεις τον πόνο που θα έρθει στην ζωή σου με τέτοιο τρόπο ώστε ο πόνος να γίνει αρετή, το φαινομενικό κακό να γίνει ουσιαστικά κάτι το αγαθό.

Ο σταυρός να γίνει δόξα, να γίνει αγάπη, υπομονή, πραότητα, θυσία, συγχώρεση…ανάσταση.

Σταυρός θα υπάρξει, πόνος θα υπάρξει, φόβος, όπως και στην ζωή των Αποστόλων, των Μαρτύρων, των Οσίων όμως διαμέσου της πίστης όλα αυτά αλλάζουν, παίρνουν ένα νόημα βαθύ, παίρνουν αξία. 

Διότι δεν σε καταβάλουν, δεν σε οδηγούν στην απόγνωση αλλά σε φέρνουν πιο κοντά στην αυτογνωσία.

Ο πόνος σε βαπτίζει στα νερά την κάθαρσης, αρκεί να τον αντιμετωπίσεις όπως ο Εσταυρωμένος.

Η χριστιανική ζωή δεν είναι μια ζωή χωρίς πόνο και δοκιμασίες το αντίθετο, είναι μια ζωή που εάν θέλεις να την ζήσεις, όπως λέγει και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, θα πρέπει να είσαι έτοιμος για  τον πειρασμό.

Διότι τελικά η χριστιανική ζωή είναι μια σταυρική ζωή, η οποία όμως μεταμορφώνει τον σταυρό σε οίκο Ανάστασης και Ζωής διαμέσου της πίστης, της εμπιστοσύνης και της αγάπης μας προς τον Θεό.

Η αγία απογοήτευση!

 

Συγκινήθηκα πολύ, όταν χθες μιλώντας με μία νέα κοπέλα που είπε:

-Πάτερ, κάθε χρόνο που περνά, μετράω και λιγότερους φίλους.

-Μπήκες στην στράτα του Θεού. Της απαντώ.

-Και ποια είναι αυτή;

Η αγία απογοήτευση!

Σε εγκαταλείπουν τα πάντα, οι αγάπες, τα όνειρα, οι πατρίδες, οι φίλοι, οι χαρές σου, τα χρήματα, η υγεία, οι ελπίδες, όλες οι ανθρώπινες σιγουριές και βεβαιότητες, η ίδια η ζωή, το παρελθόν και το μέλλον σου…

-Και μετά;

-Μετά σε περιμένει η αγκαλιά Του Χριστού, η γλυκιά Του Αγάπη .

Άμα δεν σε απογοητεύσουν οι άνθρωποι δεν γίνεται να σε γοητεύσει ο Χριστός.

Είσαι σε καλό δρόμο!

π. Διονύσιος Ταμπάκης

Τέτοια καρδιοστάλακτα δάκρυα πρέπει να ζητήσουμε από το Θεό.

 

  Τα πολλά δάκρυα, που δεν είναι δάκρυα μετανοίας, αντί να θεραπεύσουν βλάπτουν και μπορούν ακόμα να τυφλώσουν τον άνθρωπο. 

Αντίθετα τα κατανυκτικά δάκρυα μετανοίας καθαρίζουν το σώμα και την ψυχή. Τέτοια καρδιοστάλακτα δάκρυα πρέπει να ζητήσουμε από το Θεό. Είναι ένα πανάκριβο χάρισμα, που δύσκολα έρχεται και εύκολα φεύγει, αν υπερηφανευτούμε. Χωρίς τα δάκρυα αυτά, δεν πρόκειται να καθαρίσει τελείως η ψυχή μας. Τα συναισθηματικά δάκρυα δεν καθαρίζουν το σώμα και την ψυχή. 

Τέλος υπάρχουν και τα δάκρυα της Θεία αγάπης, που είναι ανώτερα από τα δάκρυα της μετανοίας. Θα πρέπει όμως πρώτα κάποιος, να χύσει όλα τα δάκρυα της μετανοίας, για να αρχίσει μετά να χύνει, δάκρυα Θείας αγάπης και Θείας παρηγοριάς.

(+)Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα

Δεν είναι εμπόδια, αλλά δρόμοι… (Διδακτική ιστορία)

 

Ένας γλάρος πετούσε πάνω από την θάλασσα. Αγαπούσε τον ήλιο και το φως και χαιρόταν όταν τα νερά έλαμπαν σαν καθρέφτης.

Όμως, κάθε τόσο σηκωνόταν καταιγίδα ο ουρανός σκοτείνιαζε, ο άνεμος τον χτυπούσε και ο γλάρος ένιωθε φόβο και λύπη.

Μια μέρα, κουρασμένος από τις αντιφάσεις, ρώτησε την θάλασσα:

— Γιατί άλλοτε μου δίνεις χαρά και άλλοτε λύπη;

Και η θάλασσα αποκρίθηκε:

— Αν δεν υπήρχαν τα κύματα, τα φτερά σου δε θα μάθαιναν ποτέ να δυναμώνουν. Αν δεν υπήρχε η καταιγίδα, δε θα εκτιμούσες ποτέ τον ήλιο. Η χαρά και η λύπη δεν είναι αντίπαλοι, είναι τα δύο φτερά που σε βοηθούν να πετάς πιο ψηλά.

Ο γλάρος τότε χαμογέλασε, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε μέσα από τον άνεμο, νιώθοντας πως ακόμα και η λύπη τον οδηγούσε στη χαρά.

Οι αντιφάσεις της ζωής δεν είναι εμπόδια, αλλά δρόμοι που μας μαθαίνουν να εκτιμούμε το φως μέσα από το σκοτάδι.

Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

 

---

 Τη Μετάσταση του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου τιμά σήμερα, 26 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Αρκετοί είχαν την άποψη ότι ο Ιωάννης δεν πέθανε, αλλά μετατέθηκε στην άλλη ζωή, όπως ο Ενώχ και ο Ηλίας. Αφορμή γι’ αυτή την άποψη έδωσε το γνωστό ευαγγελικό χωρίο, Ιωάννου κα’ 22. Όμως, ο αμέσως επόμενος στίχος κα’ 23 διευκρινίζει τα πράγματα.

 Η παράδοση που ασπάσθηκε η Εκκλησία μας είναι η έξης: Ο Ιωάννης σε βαθειά γεράματα πέθανε στην Έφεσο και τάφηκε έξω απ’ αυτή. Αλλά μετά από μερικές ήμερες, όταν οι μαθητές του επισκέφθηκαν τον τάφο, βρήκαν αυτόν κενό. Η Εκκλησία μας, λοιπόν, δέχεται ότι στον αγαπημένο μαθητή του Κυρίου συνέβη ότι και με την Παναγία μητέρα Του.

Δηλαδή, ο Ιωάννης ναι μεν πέθανε και ετάφη, αλλά μετά τρεις ημέρες αναστήθηκε και μετέστη στην αιώνια ζωή, για την οποία ο ίδιος, να τί λέει σχετικά: «Ο έχων τόν υιόν έχει τήν ζωήν, ο μή έχων τόν υιόν τού Θεού τήν ζωήν ουκ έχει» (Α’ επιστολή Ιωάννου, ε’ 12). Εκείνος, δηλαδή, που είναι ενωμένος μέσω της πίστης με το Χριστό και τον έχει δικό του, έχει την αληθινή και αιώνια ζωή.

Εκείνος, όμως, που δεν έχει τον Υιό του Θεού, να έχει υπ’ όψιν του πως δεν έχει και την αληθινή και αιώνια ζωή.

Απολυτίκιο:
Ήχος β’.
Απόστολε Χριστώ τω Θεώ ηγαπηπημένε, επιτάχυνον, ρύσαι λαόν αναπολόγητον, δέχεταί σε προσπίπτοντα, ο επιπεσόντα τω στήθει καταδεξάμενος· ον ικέτευε, Θεολόγε, και επίμονον νέφος εθνών διασκεδάσαι, αιτούμενος ημίν ειρήνην, και το μέγα έλεος.

Η ομορφιά της νύχτας

 

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ἡ νύχτα εἶναι πιό κατάλληλη ἀπ’ ὅ,τι ἡ ἡμέρα, γιά προσευχή καί ἔνθεες σκέψεις. Ἡ νύχτα δέ, μέ τό σκοτάδι της, κρύβει ὅλη τήν ὀμορφιά τῆς γῆς καί ἀποκαλύπτει τήν ὀμορφιά τοῦ ἔναστρου στερεώματος τοῦ οὐρανοῦ.

ΑΡΑΓΕ ΑΞΙΖΩ;

Είπε ο Αββάς Ιάκωβος: «Όταν σε επαινούν, πρέπει να συλλογίζεσαι τις αμαρτίες σου και να νιώθεις ότι δεν αξίζεις τα λεγόμενα» (Από το «Γεροντικό»).

Το ερώτημα πόση εμπιστοσύνη στον εαυτό μας πρέπει να έχουμε απασχολεί πολλούς. Η απουσία της γεννά άγχος και φόβο. Η πληθώρα της γεννά αλαζονεία. Πόσο εύκολο είναι να βρεις το μέτρο;

Οι γονείς αισθάνονται την ανάγκη να επαινούν τα παιδιά τους, για να μην αναπτύσσεται σ’ αυτά σύμπλεγμα κατωτερότητας, μειονεξίας. Κάποτε τα υπερεπαινούν. Δεν θέλουν να ακούσουν κριτική γι’ αυτά, ακόμη κι αν οι ίδιοι γνωρίζουν την πραγματική τους κατάσταση. Όταν τα παιδιά τους στο σχολείο δεν φέρονται σωστά, γι’ αυτούς γονείς φταίνε οι άλλοι, οι δάσκαλοι, τα άλλα παιδιά, το σύστημα, ποτέ τα παιδιά τους και ποτέ οι ίδιοι. Αν δεχτούν ότι υπάρχει ευθύνη, νιώθουν ότι τα παιδιά τους θα απογοητευτούν, θα πληγωθούν, θα απορριφθούν. Κι έτσι, εθελοτυφλούν. Ποτέ όμως κάποιος δεν έχασε αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τα λάθη του. Άλλωστε, ο άνθρωπος δεν επιλέγει προφανώς πάντοτε το σωστό, βιώνει ήττες και αποτυχίες, ο χαρακτήρας του έχει σημαία τα οποία δυσκολεύουν τη συνύπαρξη, όπως επίσης ακόμη και αυτοί που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και λειτουργούν ηγετικά έχουν κακές στιγμές. Ο συνεχής έπαινος γεννά ψευδαισθήσεις. Και όταν ο άνθρωπος βρεθεί κατάματα με την αλήθεια για τη ζωή και τα έργα του, τότε απογοητεύεται ακόμη περισσότερο από τον εαυτό του, διότι το παραμύθι ότι πάντα φταίνε οι άλλοι κάποτε θα τελειώσει. Δεν θα έχει μάθει όμως να επανατοποθετεί τη ζωή του σε νέες βάσεις και η πρώτη φορά θα μετατίθεται στο μέλλον, καθώς η ψευδαίσθηση του τέλειου θα του σκοτίζει τον νου και την ματιά, αυτή που κανονικά πρέπει να βλέπει όχι μόνο έξω αλλά και μέσα.

Η ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μάς επισημαίνει ότι χρειάζεται να έχουμε πάντοτε κατά νουν τις αμαρτίες μας, ιδίως όταν μας επαινούν. Ο έπαινος προφανώς και φέρνει χαρά. Σκοτίζει όμως και τον νου μας. Μας κάνει να επαναπαυόμαστε, να περηφανευόμαστε, να νιώθουμε ότι αξίζουμε, χωρίς να μπορούμε να δούμε την πραγματική μας εικόνα. Αξίζουμε, ναι. Είμαστε εικόνες Θεού. Για χάρη μας ο Θεός έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε για μας. Για χάρη μας δίδεται η ανάσταση. Υπάρχει η Εκκλησία. Υπάρχει η άφεση. Για χάρη μας η αγάπη. Πώς να μην αξίζουμε αν βλέπουμε την ύπαρξή μας ως δώρο Θεού;

 Η αξία μας όμως είναι και μία κλήση στην οδό της αγάπης, του μοιράσματος, όπως επίσης και της αναγνώρισης των αμαρτιών μας ως αστοχιών να βρούμε τον Θεό και τον συνάνθρωπο σε κοινωνία συνύπαρξης και αλήθειας. Γι’ αυτό και δεν θα πρέπει να λησμονούμε τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού μας ούτε να τις κρύβουμε τουλάχιστον από εμάς τους ίδιους.  Όχι για να μελαγχολήσουμε και να αισθανθούμε αποτυχημένοι και να αυτοεξουθενωνόμαστε. Γιατί κι αυτό κρυφός εγωισμός είναι, ότι δεν τα καταφέρνουμε, ενώ πλαστήκαμε για να τα καταφέρνουμε όχι μόνοι μας, αλλά με τον Θεό μαζί. Η αξία μας λαμπρύνεται εν τη ταπεινώσει μας. Κι αυτό καλούμαστε να δώσουμε στα παιδιά μας. Ότι αξίζουν διότι ο Θεός τα αγαπά, όπως κι εμείς. Αξίζουν όταν μπορούν να δούνε σε τι υστερούν. Αξίζουν όταν μοιράζονται τα χαρίσματά τους. Αξίζουν όταν υπομένουν στις δοκιμασίες, με προσευχή και πίστη.

Η αυτοεκτίμηση δεν είναι πανάκεια. Η εμπιστοσύνη στον Θεό τελικά και μας προσγειώνει στα μέτρα μας, αλλά και μας δίνει τη δυνατότητα να βρούμε ουρανό και συνάνθρωπο. Ας το παλεύουμε. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

H Eλληνική οικογένεια σε κρίση . . .

 

π. Σπυρίδων Σκουτής

Στην ελληνική οικογένεια, τα παιδιά μπαίνουν στη θέση του Θεού, η συζυγία πάει στο καλάθι των αχρήστων, τον Θεό τον θυμόμαστε μόνο σε θέματα υγείας και τρίτα-τέταρτα πρόσωπα  παρεμβαίνουν στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών αλλά και στη σχέση του ζευγαριού.

Η ελληνική οικογένεια βρίσκεται σε κρίση διότι έχει χαθεί η ιεράρχηση των σχέσεων, τα όρια, η ταυτότητα και η θέση των ατόμων μέσα σε αυτή.

Παιδιά που μεγαλώνουν σε μια γυάλα, που δεν συγκρίνονται με άλλα παιδιά γιατί είναι τέλεια, γονείς που είναι οι καλύτεροι και γιαγιάδες και παππούδες να ψάχνουν να θεραπεύσουν τα απωθημένα τους μέσα από παιδιά και εγγόνια.

Εκεί είναι τελικά το απόστημα. Παιδιά που μεγαλώνουν με ψηλομυτιά και γονείς που κοπανάνε τα «εγώ» τους σαν τα κριάρια. Και το καλύτερο το κρατάω για το τέλος.

Ένας Χριστός που τον καταντήσαμε μια γαλοπούλα τα Χριστούγεννα, ένα αρνί το Πάσχα, μια γουρουνοπούλα τον 15 Αυγουστο, και μια Θεία Κοινωνία έτσι για να πάει καλά η χρονιά.

Διαλύσαμε την πυξίδα. Και μετά λέμε γιατί το πλοίο πάει στα βράχια.

Έχουμε ανάγκη μετάνοιας αλλά δυστυχώς ελάχιστοι θέλουν να αλλάξουν και να παλέψουν.

Αυτοί όμως θα είναι σε κάθε γενιά τα καντηλάκια μέσα στα σκοτάδια του κόσμου τούτου.

.. Τι ευαισθησία είχε αυτός ο άνθρωπος (ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης)!

 

 Αυτό φαίνεται καθαρά στην αναφορά που κάνω όταν περιγράφω την επίσκεψη του π. Διαδόχου, όπου έλαβε χώρα μία συζήτηση πάρα πολύ ένδιαφέρουσα άνάμεσα σε έναν από τους πνευματικούς πατέρες του μοναστηριού και τον Σιλουανό.

 Ο πνευματικός αυτός πατέρας, έχοντας διαβάσει κάποια πράγματα από μία έφημερίδα, απευθυνόμενος στον Σιλουανό τον ρώτησε:
-Τι νομίζετε γι’ αυτό το θέμα, πάτερ Σιλουανέ;
-Πάτερ, γνωρίζετε ότι δεν μου αρέσει να διαβάζω εφημερίδες.
-Γιατί;
-Διότι δεν επιφέρουν παρά μόνο ταραχή στην πνευματική μου κατάσταση.
-Σε μένα συμβαίνει το αντίθετο! Εδώ στην έρημο που είμαστε εμείς λησμονούμε τον κόσμο, λοιπόν, όταν διαβάζω εφημερίδες. Θυμάμαι τον κόσμο και προσεύχομαι γι’ αυτόν στη Λειτουργία, στην προσευχή μου, στό κελί κλπ.
Και ο Σιλουανός απάντησε:
-Αλλά όταν κάποιος προσεύχεται τη νύχτα για τον κόσμο, το αισθάνεται αυτό καλύτερα παρά από τις εφημερίδες. Με την προσευχή γνωρίζει κανείς και την κατάσταση του κόσμου και τις ανάγκες του.

Ο Γέροντας λέει ότι ο νους ενός πνευματικού είναι όπως ένας άετός που από ψηλά βλέπει τον κόσμο μέσα στο σκοτάδι της νύχτας.

Οσίου Σωφρονίου Σαχάρωφ

H ΟΣΙΑ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ

 

 

---

Τη μνήμη της Οσίας Ευφροσύνης τιμά σήμερα, 25 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας. Η Οσία Ευφροσύνη έζησε στα χρόνια του Θεοδοσίου του μικρού (περί το 410 μ.Χ.), ήταν μοναχοκόρη και πολύ πλούσια. Ο πατέρας της Παφνούτιος ήταν ο πλουσιότερος της Αλεξάνδρειας και μαζί με τη σύζυγο του διακρίνονταν για τη θερμή πίστη τους στο Θεό.

 Δώδεκα χρονών η Ευφροσύνη έμεινε ορφανή από μητέρα, και ο πατέρας της αφοσιώθηκε ακόμα πιο φιλόστοργα στην επιμέλεια της κόρης του. Όταν η Ευφροσύνη έφθασε στο 18ο έτος της ηλικίας της, ο πατέρας της θέλησε να την παντρέψει με ένα νέο υψηλής κοινωνικής τάξης.

Όμως την ψυχή της Ευφροσύνης είχε καταλάβει ο θείος έρωτας. Ο γάμος και οι κοσμικότητες θα της ήταν εμπόδιο να αφιερωθεί συστηματικά στην ελεημοσύνη και στην υπηρεσία του πλησίον.

Γι’ αυτό κάποια μέρα, αφού διαμοίρασε τα υπάρχοντά της στους φτωχούς, έφυγε κρυφά από το σπίτι, και μετά από πολλές περιπέτειες, κατέληξε μεταμφιεσμένη ανδρικά σε κοινόβιο ανδρικό μοναστήρι. Εκεί πήρε το όνομα Σμάραγδος και όλοι οι μοναχοί θαύμαζαν τον πνευματικό της αγώνα και τη διακονία που πρόθυμα πρόσφερε σε όλους.

Έζησε στο μοναστήρι 38 χρόνια. Στο τέλος της ζωής της συναντήθηκε και με τον πατέρα της, όταν και αυτός έγινε μοναχός στο ίδιο μοναστήρι. Έτσι, με τη ζωή της η Ευφροσύνη μας υπενθυμίζει τα λόγια της Αγίας Γραφής, που λένε: «αρνησάμενοι τάς κοσμικάς επιθυμίας σωφρόνως καί δικαίως καί ευσεβώς ζήσωμεν εν τώ νύν αιώνι» (Προς Τίτον, Β’ 12). Δηλαδή, αφού αρνηθούμε τις επιθυμίες του ματαίου και αμαρτωλού αυτού κόσμου, να ζήσουμε στον παρόντα αιώνα με εγκράτεια στη ζωή μας, με δικαιοσύνη προς τους συνανθρώπους μας και με ευσέβεια προς το Θεό.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Ως παρθένος φρόνιμη και αδιάφθορος, κοτηγγυήθης οσίως τω Ζωοδότη Χριστώ, και προσκαίρων την χλιδήν εμφρόνως έλιπες, όθεν εν μέσω των ανδρών, ως αμόλυντος αμνάς, εξέλαμψας Ευφροσύνη, και του Βελίαρ τα κέντρα, τη πολιτεία σου απήμβλυνας.

Η κρυμμένη ευτυχία (+Μητρ. Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος)

 

Στην αρχή του χρόνου συγκεντρώθηκαν τα ταγκαλάκια, όπως τα αποκαλούσε ο γέροντας Παϊσιος, και αποφάσισαν να κάνουν μια φάρσα με τους ανθρώπους.

Ένα από αυτά είπε: Τι θα λέγατε να κάναμε λίγη «πλάκα» με τους ανθρώπους, αφαιρώντας τους κάτι;

-Και τι μπορούμε να τους αφαιρέσουμε; είπε κάποιο άλλο.

Μετά από πολλή σκέψη το πιο μικρό είπε: Ας τους πάρουμε την ευτυχία. Το πρόβλημα όμως είναι πού να την κρύψουμε, ώστε να μην τη βρούνε.

Κάποιο πρότεινε: Να την κρύψουνε στην κορυφή του ψηλότερου βουνού του κόσμου.

-Όχι. Είπε κάποιο άλλο. Οι άνθρωποι διαθέτουν τεράστια δύναμη. Κάποιος θα μπορούσε να πάει να τη βρει και τότε όλοι θα μπορούσαν να ξέρουν πού να την αναζητήσουν.

-Τότε να την κρύψουμε στο βυθό της θάλασσας, πρότεινε ένα άλλο ταγκαλάκι.

Όχι, έχουν υπερσύγχρονα υποβρύχια και πολύ σύντομα θα τη βρούνε, αντέτεινε το πρώτο.

-Να τη φυγαδέψουμε σε ένα μακρινό πλανήτη, πρότειναν εν χορώ κάποια άλλα.

-Τα διαστημόπλοια πάνε κι έρχονται στο διάστημα. Θα την ανακαλύψουν και θα επαίρονται και θα αλαλάζουν ως νέοι μαραθωνοδρόμοι…

Ένα ταγκαλάκι καθόταν σιωπηλό, ακούγοντας προσεκτικά και αναλύοντας σοβαρά κάθε πρόταση.

-Νομίζω, είπε στοχαστικά, υπάρχει ένας χώρος τον οποίο οι άνθρωποι ποτέ δεν θα τον ψάξουν.

Όλα ξαφνιάστηκαν, αλληλοκοιτάχτηκαν και ρώτησαν ταυτόχρονα.

-Πού δεν θα ψάξουν;

-Βαθιά μέσα τους. Εκεί θα κρύψουμε την ευτυχία. Οι άνθρωποι θα είναι τόσο απασχολημένοι ψάχνοντας παντού, πέρα από τους εαυτούς τους, που ποτέ δεν θα τη βρούνε!

Όλα τα ταγκαλάκια συμφώνησαν. Από τότε ο άνθρωπος δαπανά τη ζωή του ψάχνοντας για την ευτυχία του χωρίς να γνωρίζει ότι αυτή βρίσκεται μόνο μέσα του. «Η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν».(Λουκ 17,21).