ΣΥΝΑΞΙΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ

---

ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ: Οι άγγελοι είναι οι αγγελιαφόροι του Θεού. Σκοπός τους είναι να μεταδίδουν τα μηνύματα του Θεού στους ανθρώπους. Έτσι ο Θεός στέλλει τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στην Παναγία για να της μεταδώσει το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Χριστού.

Με τον ίδιο τρόπο Άγγελος Κυρίου παρουσιάζεται στον Ιωσήφ και του λέει να πάρει το Χριστό και την Παναγία στην Αίγυπτο για να γλιτώσουν από τη σφαγή του Ηρώδη.

Δεύτερο και σπουδαιότερο καθήκον των αγγέλων είναι να υμνούν και να δοξολογούν το Θεό. Γι αυτό και τη νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός άγγελοι κατέβηκαν από τους ουρανούς και έψαλλαν: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης Ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».

Οι άγγελοι επίσης μας προστατεύουν από τις επιθέσεις του Διαβόλου που θέλει να μας παρασύρει μαζί του στην αμαρτία. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του προστάτη και φύλακα Άγγελο. Αυτός είναι ο αόρατος φίλος και σύμμαχος μας.

Υπάρχουν χιλιάδες άγγελοι που χωρίζονται σε διάφορες ομάδες: Αρχάγγελοι, Αρχές, Εξουσίες, Δυνάμεις, Θρόνοι, Κυριότητες, Χερουβείμ, Σεραφείμ. Όλοι αγαπούν και υπακούουν στο Θεό.

Στις 8 Νοεμβρίου η Εκκλησία μας γιορτάζει τη γιορτή των Αρχαγγέλων Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ραφαήλ και όλων των άλλων αγγέλων.

Γαβριήλ στα εβραϊκά σημαίνει «Δύναμη του Θεού». Ονομάζεται και Άγγελος της Αλήθειας και λέγεται πως θα είναι εκείνος που την Ημέρα της Κρίσης θα καλέσει τους ζωντανούς και πεθαμένους να αντιμετωπίσουν την τελική κρίση. Είναι επίσης αγγελιοφόρος του Θεού και εκείνος που ανακοίνωσε στην Μαρία την Θεϊκή σύλληψη. Είναι επίσης εκείνος που επιλέγει ποιες φωτισμένες ψυχές που βρίσκονται στον Παράδεισο θα ξαναενσαρκωθούν στην γη με κάποια Θεία αποστολή και περνά μαζί τους, τους 9 μήνες της κύησής για να τους προετοιμάσει για την αποστολή τους. Υπήρξε εκείνος που έκαψε τα Σόδομα και Γόμορρα.

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ εικονίζεται να κρατά στο δεξί του χέρι, σπαθί ή σκήπτρο. Είναι και τα δύο σύμβολα της εξουσίας που του χάρισε ο Θεός. Το όνομά του σημαίνει «Που Μοιάζει του Θεού». Αρχάγγελος του Ελέους και της Μετάνοιας, Ηγέτης του Τάγματος των Αρχαγγέλων και Αγγέλων, συχνά εμφανίζεται ως Στρατηγός των Αγγελικών στρατιών ενάντια στο κακό. Ένας πολυαγαπημένος Αρχάγγελος, όχι μόνο από τους Εβραίους και Χριστιανούς, μα και από τους Μουσουλμάνους. Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, ο Μιχαήλ μεταφέρει τις ψυχές των νεκρών μπροστά στον Θεό για να κριθούν.

Οι Αρχάγγελοι Γαβριήλ και Μιχαήλ εικονίζονται στα δύο θυρόφυλλα του ιερού των ορθοδόξων ναών ως φρουροί του ιερού βήματος. Εικονίζονται επίσης με φτερά όπως και όλοι οι άγγελοι για να δείξουμε ότι είναι άυλα και πνευματικά όντα που δεν περιορίζονται στο χώρο αυτό.

Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι στο χωριό Κίτι της επαρχίας Λάρνακας υπάρχει εκκλησία αφιερωμένη στην Παναγία την Αγγελόκτιστη. Σύμφωνα με την παράδοση η εκκλησία αυτή θεμελιώθηκε από τους Αρχαγγέλους Γαβριήλ και Μιχαήλ. Εκεί βρίσκεται και το περίφημο ψηφιδωτό όπου εικονίζεται η Παναγία μεταξύ των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’.
Τῶν οὐρανίωv στρατιῶν Ἀρχιστράτηγοι, δυσωποῦμεv ὑμᾶς ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἵvα ταῖς ὑμῶv δεήσεσι, τειχίσητε ἡμᾶς, σκέπῃ τῶν πτερύγωv, τῆς ἀΰλου ὑμῶν δόξης, φρουροῦvτες ἡμᾶς προσπίπτοντας, ἐκτεvῶς καὶ βοῶντας· Ἐκ τῶν κινδύνων λυτρώσασθε ἡμᾶς, ὡς Ταξιάρχαι τῶν ἄνω Δυνάμεων.

OI AΓΙΟΙ ΔΕΝ ΑΓΙΑΣΑΝ "ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ",ΑΛΛΑ "ΠΑΡΑ ΤΑΥΤΑ"

«Οι άγιοι δεν αγίασαν «διά ταύτα»,αλλά «παρά ταύτα»(δηλαδή παρά τις ατέλειές τους,ο Θεός τους χαρίτωσε»  

 αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΖΟΥΝ ΣΤΗΝ "ΣΙΩΠΗ"...

Οι μεγάλες αγάπες δεν έχουν μεγάλα λόγια. Τα λόγια χρειάζονται εκεί που ο ένας προσπαθεί να πείσει τον άλλο. Στην αγάπη δεν πείθουμε αλλά δίνουμε, όχι πράγματα αλλά εμάς. Η αγάπη δεν χρειάζεται εξηγήσεις γιατί ειναι βιώμα και εμπειρία, πέρα του λόγου. 

Κανένας λόγος δεν έδωσε απαντήσεις όσο μια αγκαλιά ή ένα φιλί. Γι αυτό κι οταν βρούμε τον άνθρωπο μας, το καταλαβαίνουμε, γιατί ένω του λέμε λίγα εκείνος νιώθει πολλά περισσότερα. Οση αγάπητική σιωπή αντέχεται μεταξύ σας, τόσο πιο μεγάλη αγάπη έχετε. "Όσο χρειαζόμαστε λόγια και έργα και χειροπιαστές αποδείξεις, σημαίνει ότι δε φτάσαμε στο βάθος και στην πληρότητα που αποζητάμε. Δεν έχουμε βιώσει τη σιωπή που τυλίγει δύο ανθρώπους σε θερμή οικειότητα". Αυτό βέβαια το γνωρίζουν όσο κανείς άλλος, οι εραστές του Απολύτου, του Θεού, γιατί ξέρουν οτι η προσευχή είναι η εμπειρία της πιο βαθιάς σιωπής που γίνεται Συνάντηση. Όταν πλέον δεν έχεις να πεις τίποτα, τότε αρχίζει να τα "λεει" όλα ο Θεός.

 π. ΛίΒυος

ΟΙ ΑΓΙΟΙ 33 ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΕΝ ΜΕΛΙΤΙΝΗ

---

Τη μνήμη των Αγίων Τριαντατριών Μαρτύρων «των εν Μελιτίνη» τιμά σήμερα, 7 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας.

Τα ονόματα των Αγίων Ματρύρων είναι: Ιέρων, Νίκανδρος, Ησύχιος, Βαράχος (ή Βαράχιος), Μαξιμιανός, Καλλίνικος, Ξαντικός (ή Ξανθιάς), Αθανάσιος, Θεόδωρος, Δουκίτιος, Ευγένιος, Θεόφιλος, Ουαλέριος, Θεόδοτος, Καλλίμαχος, Ιλάριος, Γιγάντιος, Λογγίνος, Θεμέλιος, Ευτύχιος, Διόδοτος, Καστρίκιος, Θεαγένης, Μάμας, Νίκων, Θεόδουλος, Βοστρύκιος (ή Ουστρίχιος), Ουΐκτωρ, Δωρόθεος, Κλαυδιανός, Επιφάνιος, Ανίκητος και άλλος Ιέρων.

Ο πρώτος απ’ αυτούς, ο Ιέρων, ήταν από τα Τύανα της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του πέθανε γρήγορα και την ανατροφή του, καθώς και των δύο αδελφών του, Ματρωνιανού και Αντωνίου, ανέλαβε εξ ολοκλήρου η μητέρα τους Στρατονίκη. Παρ’ όλο που ο Ιέρων πήρε αρκετή μόρφωση, ασχολήθηκε με το γεωργικό επάγγελμα. Οι ειδωλολάτρες τέτοιες ενασχολήσεις τις θεωρούσαν υποτιμητικές. Αλλά οι χριστιανοί ήξεραν ότι ο Χριστός δεν απαξίωσε τον ιδρώτα του ταπεινού εργάτη. Και ότι κάθε τίμια εργασία είναι αρετή και μόνο η αργία, πού φέρνει την αμαρτία, αποτελεί για τον άνθρωπο στίγμα.

Άλλωστε, ο θεόπνευστος λόγος της Αγίας Γραφής περιγράφοντας τη ζωή των Αποστόλων και κατ’ επέκτασιν, όλων των χριστιανών, λέει: «κοπιώμεν εργαζόμενοι ταίς ιδίοις χερσί» (Α’ προς Κορινθίους, δ’ 12). Κοπιάζουμε, δηλαδή, εργαζόμενοι με τα ίδια μας τα χέρια.

Όταν επί Διοκλητιανού άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, ο έπαρχος Αγρικόλας συνέλαβε τον Ιέρωνα με την κατηγορία ότι τις Κυριακές και τις άλλες γιορτές περιφερόταν και κήρυττε το Χριστό στους εργάτες, με αποτέλεσμα να αποσπάσει πολλούς από την ειδωλολατρία. Μαζί του συνελήφθησαν οι δύο αδελφοί του και τριάντα ακόμα συνεργάτες του στη διακονία του Ευαγγελίου. Αφού φυλακίστηκαν και φρικτά βασανίστηκαν, τελικά ο έπαρχος Αγρικόλας τους αποκεφάλισε έξω από την πόλη Μελιτινή.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείω Πνεύματι συντεταγμένοι, δήμος ώφθητε, τροπαιοφόρως αθλοφόροι του Σωτήρος πανθαύμαστοι, ομοφροσύνη γαρ γνώμης ενούμενοι, μαρτυρικώς τον εχθρόν ετροπώσασθε. Αλλ’ αιτήσασθε τριάδα την Υπερούσιον δωρίσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΑΣ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΕΣΥ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΛΟΓΟ

Γιατί μαλώνουμε οι άνθρωποι; Γιατί μαλώνεις εσύ; Το έχεις σκεφθεί ποτέ;

Γιατί οι καβγάδες, οι ψυχραμάρες,τα προβλήματα, οι φωνές, οι παρεξηγήσεις;

Για λόγια.Όλα συμβαίνουνε για λόγια.Για λόγια που είπες,για λόγια που άκουσες,για λόγια που σου μεταφέραν κάποιοι τρίτοι.Για λόγια ρε φίλε.Για λόγια.

Χάνεις τον ύπνο σου,χάνεις την ηρεμία σου,χάνεις την ειρήνη σου.

Για λόγια στεναχωριέσαι,για λόγια πληγώνεσαι,για λόγια θυμώνεις,για λόγια χαλάς σχέσεις.Για λόγια…

Αντί να χαίρεσαι,να ευχαριστιέσαι τη ζωή,αντί να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή,χαλάς τη ζαχαρένια σου για λόγια.Για κάτι, που αν το καλοσκεφθείς,είναι ανύπαρκτο.

Δεν είναι τραγικό;

”Και τι να κάνω;”

Είναι απλό.

Πρώτα-πρώτα, να προσέχεις τι βγαίνει από το στόμα σου.Να το σκέφτεσαι καλά, δυο και τρεις φορές,πριν να μιλήσεις.Δεν πειράζει.Ας μην έχεις πάντα εσύ τον τελευταίο λόγο.

Έπειτα, να μην παίρνεις τοις μετρητοίς ό,τι ακούς από τον άλλον με τα αυτιά σου.

Δεν πειράζει.Ας σου πει και μια κουβέντα παραπάνω.Τίποτα δεν παθαίνεις.

Τέλος, να αγνοείς πλήρως, ό,τι σου λένε και ό,τι σου μεταφέρουν άνθρωποι τρίτοι.

Ποτέ κανένας δεν βγήκε κερδισμένος,ακούγοντας κουτσομπολιά και φήμες…

Για λόγια ρε φίλε…Καταστρέφουμε τις ζωές μας,απλά για λόγια…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.

ΠΟΣΟΥΣ ΠΑΛΜΟΥΣ ΔΙΕΘΕΣΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΣΟΥ;

Ρώτησα κάποτε ένα νέο 16 ετών:

-Αγαπάς, παιδί μου, το Θεό;

-Τον αγαπώ πολύ, πάτερ μου, μου απάντησε αυθόρμητα.

–Προσεύχεσαι σ’ Αυτόν τακτικά;

-Όχι! μου είπε με ειλικρίνεια.

Ο νέος αυτός δεν μπορούσε να συλλάβει την αντίθεση που υπήρχε μεταξύ των δύο απαντήσεών του. Γιατί είναι αδύνατον να αγαπά κανείς πραγματικά το Θεό και να μην προσεύχεται.

Αν έχεις ένα φίλο εξαιρετικά αγαπητό, δεν προσπαθείς να βρεις τρόπους να επικοινωνείς συχνά μαζί του και να συζητάς διάφορα ζητήματα; Έτσι δεν είναι;

Παρακολούθησε, παιδί μου, αυτούς τους αριθμούς που θα σου πω. Είναι εξακριβωμένοι.

Ένας άνθρωπος που πέθανε 70 ετών διέθεσε τα χρόνια της ζωής του ως εξής: 15 χρόνια εργάσθηκε, 20 κοιμήθηκε, 2 έτρωγε, 1 ντυνότανε, 9 μήνες πλυνότανε, 7 μήνες ξυριζότανε, 2 μήνες τα δόντια του κλπ.

Παρατήρησες κάτι; Όλα όσα αναφέρονται πιο πάνω αφορούν εξωτερικές ασχολίες. Φροντίδες και μέριμνες για το σώμα.

Όταν όμως, παιδί μου, παρουσιασθείς ενώπιον του Θεού πολύ διαφορετικός θα είναι ο λογαριασμός τον οποίο θα υποχρεωθείς να κάνεις. Θα σε ρωτήσει τότε ο δίκαιος Κριτής:

«Πόσα καλά έκανες; Πόσα κακά;»

«Πόσα καθήκοντα εκτέλεσες και πόσα όχι;»

«Πόσον καιρό προσευχόσουν;»

Μέσα σ’ ένα χρόνο η καρδιά σου χτύπησε 36.792.000 φορές. Απ’ το τεράστιο αυτό ποσό, πόσους παλμούς διέθεσες για το Θεό σου;

ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

---

Το αύριο κατάντησε ένας εφιάλτης στη ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων. Μας απασχολεί το αύριο, μας φοβίζει το μέλλον. Πολλοί άνθρωποι το αντιμετωπίζουν με φόβο και αγωνία.

Απασχολεί το αύριο τον πατέρα τη μάνα. Τι να γίνουν τα παιδιά τους; Θα μπορέσουν να τα ζήσουν και να τα μεγαλώσουν; Θα μπορέσουν να τα μορφώσουν και να τα αποκαταστήσουν;

Τι θα γίνει αύριο, αναρωτιέται ο νέος.

Τι θα γίνει αύριο, αναρωτιέται ο γέροντας και η γερόντισσα. Αν αρρωστήσω, αν μείνω μόνος, αν με εγκαταλείψουν τα παιδιά μου; Αυτό το αν, απασχολεί τους περισσότερους ανθρώπους. Ο κάθε άνθρωπος αισθάνεται ανασφαλή τον εαυτό του για το αύριο. Ποιος μας εξασφαλίζει το μέλλον, το αύριο;

Την απάντηση μας τη δίνει εκείνος που έκανε το σήμερα και το αύριο. Ο Κύριος είπε: «μη ουν μεριμνήσητε λέγοντες, τι φάγωμεν ή τι πίωμεν ή τι περιβαλλώμεθα; Πάντα γαρ τάυτα τα έθνη επιζητεί, οίδε ο πατήρ υμών ο ουράνιος ότι χρήζετε τούτων απάντων».(Ματθ. 6,31)

Η ανησυχία μας για το αύριο οφείλεται στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό. Το παράδειγμα του Κυρίου είναι πολύ πειστικό.

Αυτός που μεριμνά για τα άνθη του αγρού, αυτός που φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού, είναι ποτέ δυνατό να αδιαφορήσει για τα παιδιά του;

Έχουμε ξεχάσει, έχουμε λησμονήσει, οι περισσότεροι άνθρωποι, ότι έχουμε πατέρα στον ουρανό. Σε απασχόλησε ποτέ εάν αύριο θα βγει ο ήλιος, εάν θα έχει οξυγόνο για να αναπνεύσεις;

Γιατί γνωρίζεις πολύ καλά, ότι αυτός που έβγαλε τον ήλιο χθες και έδωσε το οξυγόνο σήμερα, θα το κάνει και αύριο. Διότι γνωρίζει ότι το έχουμε ανάγκη.

Πού οφείλεται η ανησυχία αυτή για το αύριο;

Οφείλεται κατά μέγα μέρος στην έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό.

Είδες ποτέ το παιδί σου να ανησυχεί για το αύριο; Ποτέ! Γιατί άραγε; Διότι γνωρίζει ότι έχει πατέρα που φροντίζει για αυτό.

Γιατί εμείς λησμονούμε ότι έχουμε πατέρα που μεριμνά και φροντίζει για μας; Για μια ματιά στο παρελθόν της ζωής σου. Δεν πέρασες δυσκολίες, δεν βρέθηκες πολλές φορές σε αδιέξοδο και όμως ο Θεός δεν σε εγκατέλειψε, δεν σε άφησε…

Πόσες φορές δεν είδες το χέρι του Θεού να απλώνεται επάνω σου!

Γιατί τώρα ανησυχείς, γιατί αγωνιάς, γιατί χάνεις τον ύπνο σου; Άλλαξε ο Θεός; Λιγόστευσε η δύναμη του; Μη γένοιτο!

Ο Θεός εξακολουθεί να είναι ο πατέρας σου. Σε σκέπτεται, σε αγαπά, σε παρακολουθεί. Το αύριο ανήκει στο Θεό. Στα χέρια Του βρίσκεται η ζωή μας, η υγεία μας, τα παιδιά μας.

Εμπιστεύσου το Θεό. Άφησε τη ζωή σου στα χέρια Του. Μην ανησυχείς για το αύριο, για το μέλλον.

Ο Θεός θα σε αναλάβει κάτω από τη σκέπη του.Βέβαια εμπιστοσύνη στο Θεό δεν σημαίνει μοιρολατρεία, σταύρωμα των χεριών. Ο γεωργός θα σπείρει το χωράφι του, αλλά ο Θεός θα βρέξει για να καρποφορήσει. Εμείς θα σκεφτούμε, θα σχεδιάσουμε. Αλλά ο Θεός θα πραγματοποιήσει. Ο προφήτης λέγει:

«Εάν μη Κύριος οικοδομήσει οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» (Ψαλμός 126,1)

Με αυτό το πνεύμα, με αυτή την πίστη, ο πιστός άνθρωπος εμπιστεύεται το παρόν και το μέλλον στα χέρια του Θεού.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

---

Τη μνήμη του Αγίου Παύλου Α’ του Ομολογητού και Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τιμά σήμερα, 6 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Παύλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. και υπήρξε γραμματέας του αγιοτάτου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αλεξάνδρου (βλέπε 30 Αυγούστου).

Όταν απεβίωσε ο Αλέξανδρος, το 377 μ.Χ., ο Παύλος εξελέγχθηκε Πατριάρχης. Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος, όταν το πληροφορήθηκε δυσανασχέτησε, μία και ήταν οπαδός της αίρεσης των Αρειανών. Όταν ο Κωνστάντιος επέστρεψε από την Αντιόχεια στην Κωνσταντινούπολη, απομάκρυνε από τον πατριαρχικό θρόνο τον Παύλο και ανακήρυξε αυθαίρετα Πατριάρχη, τον αρειανόφρονα Νικομήδειας Ευσέβιο.

Τότε ο Άγιος Παύλος πήγε στη Ρώμη. Εκεί βρήκε τον Μέγα Αθανάσιο, τον οποίο είχε απομακρύνει από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ο Κωνστάντιος.

Πληροφορηθείς τα γεγονότα, ο αυτοκράτορας Κώνστας, έστειλε γράμμα στον αδελφό του τον Κωνστάντιο, διαμαρτυρόμενος για τη στάση του. Έτσι ο Παύλος και ο Αθανάσιος επανήλθαν στο αξίωμά τους.

Δυστυχώς μετά από λίγο καιρό ο Κώνστας πέθανε. Έτσι ο Κωνστάντιος διέταξε, από την Αντιόχεια που ήταν, να απομακρύνουν τον Παύλο από τον Πατριαρχικό θρόνο. Μάλιστα τον εξόρισε στην Κουκουσό της Αρμενίας.

Μία μέρα που τελούσε την Θεία Λειτουργία όρμησαν καταπάνω του Αρειανοί και τον έπνιξαν με το ίδιο του το ωμοφόριο. Έτσι ο Άγιος ετελείωσε και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Αυτόμελον.
Θείας πίστεως ομολογία, άλλον Παύλόν σε τη Εκκλησία, ζηλωτήν εν ιερεύσιν ανέδειξε, συνεκβοά σοι και Άβελ προς Κύριον, και Ζαχαρίου το αίμα το δίκαιον. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

"Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΚΟΜΜΑΤΙΑΖΕΤΑΙ"

Έγραφε κάποτε ο πατήρ Αντώνιος Αλεβιζόπουλος: «Η αληθινή αγάπη δεν κομματιάζεται.

Δεν μπορεί κανείς να πει: αγαπώ αυτόν, αλλά δεν μπορώ να αγαπήσω τον άλλον, αγαπώ την ανθρωπότητα αλλά δεν μπορώ να αγαπήσω τον διπλανό μου, αγαπώ τον Θεό αλλά δεν αγαπώ τον άνθρωπο, αγαπώ τους ανθρώπους αλλά δεν αγαπώ τον Θεό!».

Εύστοχος ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος σε αυτό που πολύ διακριτικά υπονοούσε, ότι, δηλαδή, εγώ κι εσύ ως άνθρωποι, ισχυριζόμαστε ότι θέλουμε να σώσουμε την ανθρωπότητα, τον πλανήτη ολόκληρο αν γίνεται, αλλά την ίδια στιγμή δεν έχουμε τη διάθεση να αγαπήσουμε και να βοηθήσουμε τον διπλανό μας, τον πλησίον μας, τον γείτονα μας.

Κάπως έτσι, εγώ κι εσύ, ως άνθρωποι, καταντήσαμε αστείοι και τραγελαφικοί, παραδεχόμενοι ο ένας προς τον άλλον ότι «εγώ αγαπώ την ανθρωπότητα, αλλά δεν μπορώ να αγαπήσω τον διπλανό μου, εσένα!».

Εξάλλου, όποιος ειλικρινά ανησυχεί για το μέλλον της επί της Γης ανθρωπότητας, ας αρκεστεί στα λόγια που είπε κάποτε ο Γέροντας Δαμασκηνός, ο παππούς των Μεγάρων, όπως τον ονόμασαν οι ντόπιοι. Είπε ο Γέροντας: «Όταν παρακαλούμε τον Θεό για τον διπλανό μας, γινόμαστε παγκόσμιοι».

O XΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ "ΠΟΛΥ ΜΠΡΟΣΤΑ" ΓΙΑ ΤΗ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ...ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ!

 Η πίστη μας είναι σαν το μάτι. Δέχεται το μάτι μας μία τρίχα μέσα του; Όχι! Όσο μικρή κι αν είναι το ενοχλεί, το μολύνει. Έτσι λοιπόν είναι και η πίστη μας. Δεν μπορεί να δεχτεί έστω και μία μικρή αλλοίωση, διότι αργά ή γρήγορα θα μολυνθεί και από τη μικρή αυτή αλλαγή, από τη μικρή αυτή "τριχούλα" μπορεί να χάσουμε ολόκληρο το μάτι, να αλλοιωθεί δηλαδή σιγά σιγά τόσο πολύ η Ορθόδοξη πίστη, η οποία πλέον να γίνει αιρετική.

Η Εκκλησία βεβαίως «προσαρμόζεται» στους καιρούς όμως δεν αλλοιώνεται ουσιαστικά. Μπορεί π.χ. να χρησιμοποιεί την τεχνολογία, τα τηλέφωνα, τηλεόραση, ραδιόφωνο, διαδίκτυο όμως αυτό δεν την επηρεάζει. Δεν χάνει την ορθότητα του δόγματος, την παράδοση των Θεοφόρων Πατέρων.

Λένε κάποιοι: «Η Εκκλησία πρέπει να εκσυγχρονιστεί». Το θέμα όμως είναι τι εννοούν οι άνθρωποι όταν μιλούν για εκσυγχρονισμό. 
Μήπως εννοούν να καταργηθούν οι νηστείες; Να καταργηθεί η λατρευτική ζωή; Οι ιερείς να βγάλουν τα ράσα; Να ευλογήσει η Εκκλησία την ακολασία; Να ευλογήσει η Εκκλησία την ανωμαλία; Να ευλογήσει η Εκκλησία την εγωπάθεια; Διότι εάν εννοούν σαν εκσυγχρονισμό όλα τα παραπάνω ή παρόμοια, μάλλον έχουν χάσει την αίσθηση της ορθότητας της πίστεως, έχουν εδώ και καιρό αποκοιμίσει τα πνευματικά τους αισθητήρια.

Η Εκκλησία δεν αλλάζει, διότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Η Εκκλησία απλά για ποιμαντικούς λόγους χρησιμοποιεί κάποια μέσα του κόσμου προς ωφέλεια του κόσμου, χωρίς όμως να δεσμεύεται από αυτά. Η Εκκλησία δεν χρειάζεται να αλλάξει. Οι σύγχρονοι άνθρωποι θα πρέπει να ταπεινωθούν ώστε να αποδεχτούν τον δρόμο προς την τελείωση που προτείνει η Εκκλησία, δηλαδή ο Χριστός.
«Η γλώσσα μέσα στην λατρεία είναι ακατανόητη» υποστηρίζουν κάποιοι. «Η ώρα που τελείται ο Όρθρος και η Θεία Λειτουργία δεν μας βολεύει» λένε κάποιοι άλλοι. «Είναι δυνατόν να θεωρείται αμαρτία το τάδε ή το τάδε; Που ζούμε;» λένε με αγανάκτηση μερικοί.
Η Εκκλησία αγαπητοί μου, δηλαδή ο Χριστός είπε: «Όστις θέλει…». Όποιος θέλει ας με ακολουθήσει, ας εφαρμόσει αυτά που λέγω ώστε να γίνει και αυτός κατά χάριν θεάνθρωπος.
  Είναι όμως παράλογο οι άνθρωποι επειδή δεν θέλουν να μετανοήσουν, δεν θέλουν να βγουν από το βόλεμά τους, να χρησιμοποιούν διάφορα επιχειρήματα ώστε να βγάλουν -τρόπον τινα- άχρηστο ή και ατελή τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός μας προτείνει να ζήσουμε.
 Ο άνθρωπος που δεν θέλει να αλλάξει, δεν θέλει να ταπεινωθεί, να κάνει δηλαδή υπακοή στον Χριστό, θα βρίσκει πάντοτε δικαιολογίες ώστε να αυτοδικαιώνει τις λάθος επιλογές του και να βγάζει τον Χριστό λάθος.

Η Ορθόδοξη πίστη μας, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας με το στόμα και την γραφίδα των Θεοφόρων Πατέρων της ,μας δείχνει τον τρόπο και τα κριτήρια της ζωής που θα πρέπει να ακολουθήσουμε εάν και εφόσον θέλουμε να προκόψουμε πνευματικά. Ας μην προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε λοιπόν την αμαρτία μας, πέφτοντας στην βλασφημία. Διότι είναι μεγαλύτερη αμαρτία να κατηγορούμε τον ίδιο τον Χριστό ότι δεν τα είπε "καλά", από το ίδιο μας το πάθος που ίσως θέλουμε να δικαιολογήσουμε δι' αυτού του τρόπου.
Μπορεί βεβαίως κάποιος να υποστηρίξει ότι αυτά τα οποία λέγει η Εκκλησία δεν τα είπε ο Χριστός, όμως δι' αυτου του τρόπου πέφτει στο μεγάλο αμάρτημα της βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος, μιας και με το συγκεκριμένο σκεπτικού υποστηριζεί ότι δεν υπάρχει το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία.

Κοντολογίς. Η Εκκλησία όχι απλά είναι εκσυγχρονισμένη, αλλά για σωτηριολογικούς λόγους μένει (αν μου επιτρέπεται να πω ) και πίσω από την «εποχή» της. Ο κόσμος πρέπει να εκσυγχρονιστεί και όχι η Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία ήδη κινείται στους χώρους της Ζωής μετά την ζωή, μέσα στην Καινή Δημιουργία, στην «εποχή» κατά την οποία τα πάντα υπάρχουν εν Χριστώ… ενώ ο κόσμος σέρνεται ακόμα μέσα στην φθαρτότητα ενός πεπτωκότος παρόντος, τυφλωμένος να δει όχι μόνο το επίγειο μέλλον του αλλά ακόμα και να υποψιαστεί την αποτυχία των επιλογών του και να μετανοήσει.
Ο Χριστός έκανε "καινά τα πάντα" , γιατί επιμένουμε λοιπόν στα "παλαιά" τα οποία παρήλθαν;
Ο Χριστός είναι "πολύ μπροστά" για την εποχή μας...και όχι το αντίθετο!

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΓΑΛΑΚΤΙΩΝΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

---

Τη μνήμη των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης τιμά σήμερα, 5 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Γαλακτίων και Επιστήμη έζησαν τον 3ο αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος. Οι Έλληνες γονείς του Γαλακτίωνα, Κλειτοφών και Λευκίππη, ήταν πρώτα ειδωλολάτρες. Κάποιος, όμως, ιερομόναχος, που ονομαζόταν Ουνούφριος, τους προσείλκυσε στη χριστιανική πίστη.

Από τότε διέθεταν τα πλούτη τους σε κάθε αγαθοεργία. Το δε γιο τους Γαλακτίωνα ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου».

Δηλαδή, με παιδαγωγία και νουθεσία, σύμφωνη με το θέλημα του Κυρίου. Και η παιδαγωγία αυτή δεν άργησε να φέρει τους θαυμαστούς καρπούς της.

Ο Γαλακτίων όταν μεγάλωσε, νυμφεύθηκε μία ωραία κόρη, την Επιστήμη, την οποία ο ίδιος είλκυσε στο Χριστό.

Η ζωή τους κυλούσε αφιερωμένη στην υπηρεσία του λόγου του Θεού και στη διακονία του πλησίον, ώσπου ξέσπασε ο διωγμός του Δεκίου. Τότε, ο μεν Γαλακτίων πήγε σε μοναστήρι του όρους Σινά, η δε Επιστήμη σε γυναικείο κοινόβιο.

Αλλά η λαίλαπα του διωγμού έφθασε και στα μέρη εκείνα, με αποτέλεσμα να συλληφθεί ο Γαλακτίων από τον άρχοντα Ούρσο. Όταν το πληροφορήθηκε αυτό η Επιστήμη, έτρεξε και παρακάλεσε τους διώκτες να συλλάβουν και αυτή προς ενίσχυση του συζύγου της. Ο άρχοντας Ούρσος, μη μπορώντας να τους πείσει να αλλαξοπιστήσουν, αφού τους βασάνισε σκληρά στο τέλος τους αποκεφάλισε (περί το 250 μ.Χ.).

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Tην λαμπράν ξυνωρίδα των μαρτύρων τιμήσωμεν ώσπερ συζυγίαν αρίστην και κλειτήν και θεόφρονα, τον θείον Γαλακτίωνα πιστοί, ομού συν Επιστήμη τη σεμνή. Δι’ ασκήσεως γαρ πόνων αθλητικήν εξήνθησαν φαιδρότητα. Δόξα τω ενισχύσαντι υμάς, δόξα τω στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δι’ υμών πάσιν ιάμα

H AΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΠΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Η αγάπη είναι καρπός της προσευχής. Η αγάπη αρχίζει από τη θέα της (κατά την προσευχή) και οδηγεί το νου αχόρταγα στον πόθο της, όταν ό άνθρωπος κάνει υπομονή στην προσευχή χωρίς αμέλεια «ακηδία» οπότε μόνο προσεύχεται μέσα σε σιωπηλά ενθυμήματα της διάνοιας με θεϊκή πύρωση και θέρμη. 

Αββάς Ισαάκ ο Σύρος

ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΕ ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ

Λίγα λεπτά πριν κοιμηθείς, συλλογίσου καλά την συμπεριφορά σου. Τί έκανες όλη την ημέρα, τί δεν σου άρεσε, τί αμαρτίες έκανες, τί δεν έπρεπε να πεις. Δώσε λογαριασμό στον εαυτό σου.Πάντα να είσαι σε επαγρύπνηση με τον εαυτό σου. 
Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός 

Ο ΟΣΙΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ ΤΟΥ ΕΝ ΟΛΥΜΠΩ

---

Τη μνήμη του Οσίου και Μέγα Ιωαννικίου του εν Ολύμπω τιμά σήμερα, 4 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Ιωαννίκιος γεννήθηκε στη Βιθυνία το 740 μ.Χ. Τον πατέρα του έλεγαν Μυριτρίκη και τη μητέρα του Αναστασώ. Και οι δύο ήταν ευσεβείς γονείς και παιδαγώγησαν το γιο τους σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου. Όταν ο Ιωαννίκιος στρατεύτηκε, αυτοκράτορας ήταν ο τραχύς εικονομάχος Κωνσταντίνος ο Ε’.

Ο Κωνσταντίνος ο Ε’, διέπρεψε στους αγώνες του κατά των Βουλγάρων και είχε μεγάλη εκτίμηση από τους στρατιώτες του.
Η ψυχολογία που καλλιεργήθηκε στα πεδία των μαχών, παρέσυρε τον Ιωαννίκιο και στο θρησκευτικό έδαφος, με αποτέλεσμα να γίνει εικονομάχος, σαν τον αυτοκράτορα.

Όταν, όμως, απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού, δεν άργησε να καταλάβει την πλάνη του και σε τι μεγάλα σφάλματα τον είχε οδηγήσει αυτή. Μετανόησε ειλικρινά και εξομολογήθηκε το ολίσθημα του. Αφού καταρτίσθηκε ανάλογα, έγινε μοναχός στον Όλυμπο και πέθανε 94 χρονών στη Μονή Αντιδίου, διδάσκοντας στον κόσμο την Ορθοδοξία.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Tην επίγειον δόξαν, πάτερ, κατέλειπες καταυγασθείς τη ελλάμψει της επινοίας Θεού, όθεν έφανας εν γη ως άστρον άδυτον, θείας φωνής γαρ ως Μωσής μυστικώς αξιωθείς, ισάγγελος ανεδείχθης και δωρημάτων ταμείον, Ιωαννίκιε μακάριε.

Ο ΜΗΔΕΝΙΣΤΗΣ

Λάζαρος ἐβέβλητο πρός τόν πυλῶνα τοῦ πλουσίου ἡλκωμένος καί ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπό τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπό τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου (Λουκ. 16, 20)

Ο Λάζαρος ήταν πεσμένος κοντά στην πόρτα του σπιτιού του πλουσίου, γεμάτος πληγές και προσπαθούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου.

Τι κάνει έναν άνθρωπο να βλέπει και να μην βλέπει; Να περνούν από τα μάτια του εικόνες, κυρίως, δυστυχίας, και ο εσωτερικός του κόσμος να μην συγκινείται; Να μοιάζει ότι απωθεί τις εικόνες αυτές στο περιθώριο της ψυχής του; Πόσο περιθώριο ανθρωπιάς και αγάπης μοιάζει να υπάρχει στην ψυχή ενός τέτοιου ανθρώπου; Από την άλλη, πώς μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που μοιάζει με σκουπίδι στην πόρτα αυτού που αδιαφορεί παντελώς για την ύπαρξή του, μολονότι τον γνωρίζει ποιος είναι και ξέρει και το όνομά του, όπως αποδεικνύει η κραυγή του πλουσίου στον Άδη να στείλει ο Αβραάμ τον Λάζαρο στ᾽ αδέρφια του;
Ο Χριστός μας καλεί μέσα από τις παραβολές Του να πάρουμε θέση. Στην κατάσταση ποιου από τους ήρωες ανήκουμε; Ποτέ το μήνυμα δεν ολοκληρώνεται. Αφήνει το περιθώριο στον καθέναν μας να δώσει στην ιστορία το τέλος που τον εκφράζει. Την ελπίδα, την μετάνοια, την αγάπη, την αλλαγή ή την συνέχεια στο ίδιο μοτίβο. Αληθινά Θεός ελευθερίας!
Γιατί δεν βλέπει ο πλούσιος;
Έχει παχυνθεί η καρδιά του από τα υλικά αγαθά. Μόνος στόχος το “φάγωμεν,πίωμεν”. Η παρέα του τον έχει πείσει ότι έτσι είναι ωραία η ζωή, αλλά και ο ίδιος δεν έχει συναισθήματα. Η ηδονή της διασκέδασης τον έχει καθυποτάξει. Οι μόνοι άνθρωποι για τους οποίους ενδιαφέρεται είναι όσοι εξουσιάζονται από αυτόν και του φέρνουν τα πλούσια αγαθά που γεμίζουν την τράπεζά του, αλλά και όσοι διασκεδάζουν τον ίδιο και τους φίλους του στα συμπόσια. Το ενδιαφέρον του γι᾽ αυτούς είναι του αφεντικού προς τους δούλους. Να κάνουν την δουλειά τους. Να τον κρατάνε ευχαριστημένο. Ακόμη και οι φίλοι του δεν τον ενδιαφέρουν αληθινά. Μόνο να μπορεί να διασκεδάζει μαζί τους. Ο Λάζαρος είναι σαν να μην υπάρχει, ένα ανθρώπινο νούμερο σε όλα του κόσμου.
Ο πλούσιος είναι μηδενιστής. Δεν πιστεύει ότι υπάρχει Θεός. Δεν έχει διαβάσει τον Μωυσή και τους προφήτες. Έχει αγνοήσει όλη την διδασκαλία της παράδοσής του. Έτσι, ακόμη και για τους μοναδικούς ανθρώπους που φαίνεται ότι νοιάζεται, τα αδέρφια του, μόνο ένα θαύμα θα μπορέσει να τους σώσει: όχι αυτό της παρουσίας του Θεού, αλλά της ανάστασης του φτωχού Λαζάρου, δηλαδή του μηνύματος από την αιωνιότητα το οποίο θα κομίσει ο έσχατος των ανθρώπων. Όμως ο Αβραάμ είναι σαφής. Όποιος είναι μηδενιστής, δεν θα δει ούτε θα ακούσει μήτε και με θαύματα. Διότι ο μηδενιστής δεν αγαπά παρά μόνο τον εαυτό του. Και όταν διαπιστώνει ότι στην αιωνιότητα υποφέρει στην μοναξιά, δεν θυμάται τι τον οδήγησε εκεί, αλλά σκέφτεται πώς θα υποφέρει λιγότερο, πάλι σε ατομοκεντρικό επίπεδο.
Είναι μηδενιστής ο πλούσιος. Αναίσθητος στον πόνο του άλλου. Αναίσθητοι και οι αδερφοί του. Αναίσθητοι και οι φίλοι του. Αναίσθητοι και οι υπηρέτες του, οι οποίοι, όντας της ίδιας κοινωνικής τάξης με τον Λάζαρο, θα μπορούσαν να τον ντύσουν, να του δώσουν ένα πιάτο φαγητό, να του περιποιηθούν τις πληγές του. Ο ένας παρασύρει τον άλλον στον μηδενισμό, δημιουργώντας έναν κόσμο για τους έξω αξιοζήλευτο, μα τόσο ψυχρό, εγωπαθή, κλεισμένο στον εαυτό του. Ο μηδενιστής κάθε εποχής μόνη έγνοια έχει τα αγαθά του, την θέση του, την δόξα του. Η προειδοποίηση του Χριστού είναι σαφέστατη. Ο μηδενιστής είναι στην πραγματικότητα μόνος του. Χωρίς αγάπη, χωρίς νοιάξιμο, χωρίς ευσπλαχνία, χωρίς τους άλλους, τίποτε δεν θα κρατήσει για πάντα, εκτός από την μοναξιά. Την αυθεντική δηλαδή κόλαση.
Και ο Λάζαρος;
Κανένα ίχνος αγανάκτησης. Μία πράα σιωπή και μία υπομονή που εντυπωσιάζει. Ο Λάζαρος μοιάζει να περιμένει το τέλος της ζωής χωρίς αγανάκτηση. Δεν φωνάζει στον πλούσιο και στο περιβάλλον του με τον λόγο του. Κοιτά με σιωπή το τίποτα που του παρέχεται, αποδέχεται το θέλημα του Θεού και ζει την θαλπωρή στην αιωνιότητα. Απολαμβάνει την κοινωνία με τον Αβραάμ, τους προγόνους, τον Θεό του Αβραάμ. Και η χαρά της αγάπης σβήνει από την μνήμη του κάθε τι του παρόντος χρόνου.
Ο Λάζαρος δεν μιλά ούτε στην αιωνιότητα. Είναι βέβαιο ότι εάν ο Θεός το επέτρεπε, θα έκανε υπακοή στο θέλημά Του και θα μιλούσε στα αδέρφια του πλουσίου. Δεν είναι όμως αυτό το κλειδί στην στάση του. Είναι ότι δεν επαναστατεί, διότι έχει φτάσει από τον κόσμο αυτό στην αγιότητα του βίου, στην αγιότητα της φτώχειας και της απλότητας που αυτή φέρνει, στην αγιότητα της συμφιλίωσης με την κτίση, όπως αποτυπώνεται με τα σκυλιά που του γλείφουν τις πληγές, στην αγιότητα του μη γογγυσμού για την κακία του κόσμου, στην αγιότητα της άρσης του σταυρού με εμπιστοσύνη στον Θεό, στην αγιότητα της ανάστασης και της αγάπης.
Εμείς πιθανόν να επαναστατούσαμε αν ήμασταν στην θέση του Λαζάρου. Άλλοι μπορεί να επεδίωκαν διά της επαιτείας μία ζωή χωρίς κόπο, καθυβρίζοντας Θεό κι ανθρώπους αν δεν έδιναν αυτό που ζητούνε. Οι πλούσιοι όμως των καιρών μας και όχι μόνο σε χρήματα, αλλά σε μηδενισμό, θα έμεναν ασυγκίνητοι μπροστά στην φτώχεια του κάθε Λαζάρου και ανυποψίαστοι ή περιφρονητές για το ότι το μηδέν δεν είναι επιλογή για τον Θεό και τον κόσμο. Ο Λάζαρος, πάντως, όσο κι αν είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε, μας διδάσκει και μας παροτρύνει να εμπιστευθούμε τον Θεό περισσότερο, να πάψουμε να είμαστε περιχαρακωμένοι στον δικό μας τρόπο, να αφήσουμε τα ίχνη του μηδενισμού πίσω μας και να εμπιστευθούμε τονλόγο του Ευαγγελίου, του Μωυσή και των προφητών, ότι η ζωή με τον Θεό στην κοινότητα της Εκκλησίας είναι η μόνη που νοηματοδοτεί τον χρόνο μας και τον ανοίγει στην αιωνιότητα.

 π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 04/11/2018-ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ ΙΣΤ' 19-31

Πρωτότυπο Κείμενο

 Εἶπεν ὁ Κύριος· Ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς. Πτωχὸς δέ τις ἦν ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. Ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Καὶ ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν Ἀβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. Καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. Εἶπε δὲ Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. Εἶπε δέ· ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. Λέγει αὐτῷ Ἀβραάμ· ἔχουσι Μωυσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. Ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. Εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωυσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ πεισθήσονται.

Νεοελληνική Απόδοση

Είπε ο Κύριος: Κάποιος άνθρωπος ήταν πλούσιος, φορούσε πολυτελή ρούχα και το τραπέζι του κάθε μέρα ήταν λαμπρό. Κάποιος φτωχός όμως, που τον έλεγαν Λάζαρο, ήταν πεσμένος κοντά στην πόρτα του σπιτιού του πλουσίου, γεμάτος πληγές, και προσπαθούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Έρχονταν και τα σκυλιά και του έγλειφαν τις πληγές. Κάποτε πέθανε ο φτωχός, και οι άγγελοι τον πήγαν κοντά στον Αβραάμ. Πέθανε κι ο πλούσιος και τον έθαψαν. Στον άδη που ήταν και βασανιζόταν, σήκωσε τα μάτια του και είδε από μακριά τον Αβραάμ και κοντά του τον Λάζαρο. Τότε φώναξε ο πλούσιος και είπε: «πατέρα μου Αβραάμ, σπλαχνίσου με και στείλε το Λάζαρο να βρέξει με νερό την άκρη του δάχτυλού του και να μου δροσίσει τη γλώσσα, γιατί υποφέρω μέσα σ’ αυτή τη φωτιά». Ο Αβραάμ όμως του απάντησε: «παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ απόλαυσες την ευτυχία στη ζωή σου, όπως κι ο Λάζαρος τη δυστυχία. Τώρα λοιπόν αυτός χαίρεται εδώ, κι εσύ υποφέρεις. Κι εκτός απ’ όλα αυτά, υπάρχει ανάμεσά μας μεγάλο χάσμα, ώστε αυτοί που θέλουν να διαβούν από ‘δώ σ’ εσάς να μην μπορούν∙ ούτε οι από εκεί να περάσουν σ’ εμάς». Είπε πάλι ο πλούσιος: «τότε σε παρακαλώ, πατέρα, στείλε τον στο σπίτι του πατέρα μου, να προειδοποιήσει τους πέντε αδερφούς μου, ώστε να μην έρθουν κι εκείνοι σ’ αυτόν εδώ τον τόπο των βασάνων. Ο Αβραάμ του λέει: «έχουν τα λόγια του Μωυσή και των προφητών· ας υπακούσουν σ’ αυτά». «Όχι, πατέρα μου Αβραάμ», του λέει εκείνος, «δεν αρκεί∙ αλλά αν κάποιος από τους νεκρούς πάει σ’ αυτούς, θα μετανοήσουν». Του λέει τότε ο Αβραάμ: «αν δεν υπακούνε στα λόγια του Μωυσή και των προφητών, ακόμη κι αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς, δεν πρόκειται να πεισθούν».

ΤΟ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 04/11/2018-ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ Β' 4-10

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, Ἰησοῦς Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ· καὶ ἐλθὼν εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγύς, ὅτι δι’ αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα. Ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ πᾶσα ἡ οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ· ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς συνοικοδομεῖσθε εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, ο Ιησούς Χριστός πραγματικά είναι για μας η ειρήνη. Αυτός έκανε τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους ένα λαό και γκρέμισε με το σταυρικό του θάνατο ότι σαν τείχος τους χώριζε και προκαλούσε έχθρα μεταξύ τους. Κατήργησε δηλαδή τον ιουδαϊκό νόμο των εντολών και των διατάξεων, για να δημιουργήσει με το έργο του από τα δύο εχθρικά μέρη, από τους Ιουδαίους και τους εθνικούς, μία νέα ανθρωπότητα, φέρνοντας την ειρήνη. Κι αφού θανάτωσε με το σταυρό του την έχθρα, ένωσε τους δύο πρώην εχθρούς σε ένα σώμα και τους συμφιλίωσε με το Θεό. Έτσι, ο Χριστός ήρθε κι έφερε το χαρμόσυνο μήνυμα της ειρήνης σ’ εσάς τους εθνικούς, που ήσασταν μακριά από το Θεό, και σ’ εσάς τους Ιουδαίους, που ήσασταν κοντά του. Πραγματικά δια του Χριστού μπορούμε μ’ ένα πνεύμα και οι δύο, εθνικοί και Ιουδαίοι, να πλησιάσουμε τον Πατέρα. Δεν είστε, λοιπόν, πια ξένοι και χωρίς δικαιώματα, αλλά ανήκετε στο λαό του Θεού, στην οικογένεια του Θεού. Προστεθήκατε κι εσείς στο οικοδόμημα που έχει θεμέλιο τους αποστόλους και τους προφήτες κι ακρογωνιαίο λίθο αυτόν τον ίδιο το Χριστό. Μ’ αυτόν ολόκληρο το οικοδόμημα δένεται και μεγαλώνει, ώστε να γίνει ναός άγιος για τον Κύριο. Ο Κύριος οικοδομεί κι εσάς μαζί με τους άλλους, για να γίνετε πνευματική κατοικία του Θεού.

"ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΞΕΧΑΣΑΝ ΤΟΝ ΘΕΟ"

Στο παρακάτω έξοχο κείμενο, που χρονολογείται από το 1983, ο βραβευμένος με Νόμπελ λογοτεχνίας Ρώσος λογοτέχνης, ΑλεξάντερΣολζενίτσιν (1918 - 2008) εντοπίζει την αιτία για τη Ρωσική Επανάσταση. Σημειώνει ότι ο ίδιος λόγος είναι πίσω από την ερήμωση, τη σκληρότητα και τον εγωισμό σε ολόκληρο τον εικοστό αιώνα. Εδώ είναι μερικά αποσπάσματα:

Πριν από μισό αιώνα περίπου, ενώ ήμουν ακόμα παιδί, θυμάμαι ότι άκουγα αρκετούς ηλικιωμένους να δίνουν την ακόλουθη εξήγηση για τις μεγάλες καταστροφές που είχαν πλήξει τη Ρωσία: Οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό. Γι’ αυτό και συνέβη όλο αυτό.


Από τότε έχω περάσει σχεδόν πενήντα χρόνια που εργάζομαι για την ιστορία της Επανάστασής μας. Όλα αυτά τα χρόνια έχω διαβάσει εκατοντάδες βιβλία, έχω συγκεντρώσει εκατοντάδες προσωπικές μαρτυρίες, και έχω ήδη συνεισφέρει οκτώ τόμους δικούς μου στην προσπάθεια της εκκαθάρισης από τα συντρίμμια που άφησε πίσω η αναταραχή. Αλλά αν μου ζητούσαν σήμερα να διατυπώσω όσο πιο συνοπτικά γίνεται την κύρια αιτία της καταστροφικής επανάστασης που κατάπιε περίπου εξήντα εκατομμύρια του λαού μας, δεν θα μπορούσα να το θέσω με μεγαλύτερη ακρίβεια από ό, τι να επαναλάβω: Οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό. Γι’ αυτό και συνέβη όλο αυτό.


(…)
Οι αδυναμίες της ανθρώπινης συνείδησης, που έχει στερηθεί της θείας της διάστασης, ήταν ένας καθοριστικός παράγοντας σε όλα τα μεγάλα εγκλήματα αυτού του αιώνα. Το πρώτο από αυτά ήταν ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, και ένα μεγάλο μέρος των σημερινών δυσκολιών μας μπορούν να αναχθούν σε αυτό.

Ήταν ένας πόλεμος (η μνήμη του οποίου φαίνεται να έχει ξεθωριάσει), όταν η Ευρώπη, γεμάτη με υγεία και αφθονία, έπεσε σε μια οργή αυτο-ακρωτηριασμού που δεν μπορούσε παρά να υποσκάψει την ισχύ της για έναν αιώνα ή περισσότερο, ίσως και για πάντα. Η μόνη πιθανή εξήγηση για τον πόλεμο αυτό είναι μια ψυχική έκλειψη μεταξύ των ηγετών της Ευρώπης, λόγω της απώλειας της ευαισθητοποίησης τους σε μια υπέρτατη δύναμη πάνω τους. Μόνο μια άθεη δηλητηρίαση θα μπορούσε να ωθήσει φαινομενικά χριστιανικά κράτη να χρησιμοποιούν δηλητηριώδη αέρια, ένα όπλο τόσο τρομερά απάνθρωπο.

(…)
Ήταν ο Ντοστογιέφσκι, και πάλι, ο οποίος άντλησε από τη Γαλλική Επανάσταση και το ολοφάνερο μίσος για την Εκκλησία το δίδαγμα ότι «η επανάσταση πρέπει κατ’ ανάγκην να αρχίσει με τον αθεϊσμό». Αυτό είναι απολύτως αληθινό. Αλλά ο κόσμος δεν είχε γνωρίσει ποτέ πριν, μια τόσο μεγάλη ασέβεια οργανωμένη, στρατιωτικοποιημένη και επίμονα κακόβουλη, όπως εκείνη που εφαρμόζεται από το μαρξισμό.

Στο πλαίσιο του φιλοσοφικού συστήματος του Μαρξ και του Λένιν, και στο επίκεντρο της ψυχολογίας τους, το μίσος κατά του Θεού είναι η κύρια κινητήρια δύναμη, πιο θεμελιώδης από όλες τις πολιτικές και οικονομικές αξιώσεις τους. Ο μαχητικός αθεϊσμός δεν είναι απλώς τυχαίος ή οριακός στην κομμουνιστική πολιτική. Δεν είναι μια παρενέργεια, αλλά ο κεντρικός άξονας.

(…)
Αλλά υπάρχει κάτι που δεν περίμεναν: ότι σε μια χώρα όπου οι εκκλησίες έχουν ισοπεδωθεί, όπου ένας θριαμβευτικός αθεϊσμός τα έχει ρημάξει όλα για τα δύο τρίτα του αιώνα, όπου ο κλήρος είναι εντελώς ταπεινωμένος και στερημένος από κάθε ανεξαρτησία, όπου ό, τι απέμεινε από την Εκκλησία ως θεσμός είναι ανεκτό μόνο για λόγους προπαγάνδας κατά της Δύσης, όπου ακόμη και σήμερα άνθρωποι στέλνονται σε στρατόπεδα εργασίας εξ αιτίας της πίστης τους, και όπου, μέσα στους στρατόπεδα εκείνοι που συγκεντρώνονται για να προσευχηθούν το Πάσχα, οδηγούνται σε κελιά τιμωρίας - δεν θα μπορούσαν να υποθέσουν ότι κάτω από αυτό τον κομμουνιστικό οδοστρωτήρα η χριστιανική παράδοση θα επιβίωνε στη Ρωσία.

Είναι αλήθεια ότι εκατομμύρια συμπατριώτες μας έχουν διαφθαρεί και καταστραφεί πνευματικά από τον επίσημα επιβαλλόμενο αθεϊσμό, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά εκατομμύρια πιστοί.

Και εδώ βλέπουμε την αυγή της ελπίδας: άσχετα με το πόσο φοβερά ορθώθηκε ο κομμουνισμός με άρματα μάχης και πυραύλους, δεν έχει σημασία πόσο κατάφερε να καταλάβει το πλανήτη, είναι καταδικασμένος να μην νικήσει τον Χριστιανισμό.

(…)
Αυτό το μίσος που σκόπιμα καλλιεργείται, εξαπλώνεται στη συνέχεια σε κάθε τι που έχει ζωή, την ίδια τη ζωή, στον κόσμο με τα χρώματά του, τους ήχους και τα σχήματα, στο ανθρώπινο σώμα. Η πικραμένη τέχνη του εικοστού αιώνα χάνεται ως αποτέλεσμα αυτού του άσχημου μίσους, γιατί η τέχνη είναι άκαρπη χωρίς αγάπη. Στην τέχνη η Ανατολή έχει καταρρεύσει γιατί έχει χτυπηθεί και καταπατηθε, αλλά στη Δύση, η πτώση ήταν οικειοθελής, σε μια σκηνοθετημένη και επιτηδευμένη αναζήτηση όπου ο καλλιτέχνης, αντί να προσπαθεί να αποκαλύψει το θεϊκό σχέδιο,προσπαθεί να βάλει τον εαυτό του στη θέση του Θεού.

(…)
Η ζωή μας δεν έγκειται στην επιδίωξη της υλικής επιτυχίας, αλλά στην προσπάθεια για μια άξια πνευματική ανάπτυξη. Ολόκληρη η γήινη ύπαρξή μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μεταβατικό στάδιο στην κίνηση προς κάτι υψηλότερο, και εμείς δεν πρέπει να σκοντάψουμε και να πέσουμε, ούτε πρέπει να καθυστερούμε μάταια σε ένα σκαλί της σκάλας.

Οι νόμοι της ύλης μόνοι τους δεν εξηγούν τη ζωή μας ούτε μας δίνουν την κατεύθυνση. Οι νόμοι της φυσικής και της φυσιολογίας δεν θα αποκαλύψουν το αδιαμφισβήτητο τρόπο με τον οποίο ο Δημιουργός συνεχώς, μέρα με τη μέρα, συμμετέχει στη ζωή του καθενός μας, ανελλιπώς χορηγώντας μας την ενέργεια της ύπαρξης.

Όταν η βοήθεια αυτή μας αφήσει, πεθαίνουμε. Και στη ζωή ολόκληρου του πλανήτη μας, το Θείο Πνεύμα σίγουρα κινείται όχι με λιγότερη δύναμη: αυτό θα πρέπει να κατανοήσουμε στους σκοτεινούς και τρομερούς καιρούς μας.

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΚΕΨΙΜΑΣ,ΙΩΣΗΦ ΚΑΙ ΑΕΙΘΑΛΑ

---

Τη μνήμη των Αγίων Ακεψιμά, Ιωσήφ και Αειθαλά τιμά σήμερα, 3 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Ακεψιμάς ήταν επίσκοπος, ο Ιωσήφ πρεσβύτερος και ο Αειθαλάς διάκονος.

Και οι τρεις μαρτύρησαν για το Χριστό, όταν βασιλιάς της Περσίας ήταν ο Σαπώρ ο Β’ (περί το 330 μ.Χ.). Ο Ακεψιμάς άφησε την τελευταία του πνοή, αφού χτυπήθηκε σκληρά με ακανθωτά ραβδιά από ροδιά.

Ο Ιωσήφ – αφού διέσχισαν τις σάρκες του – υπέστη μαρτυρικό θάνατο δια λιθοβολισμού.
Ο Αειθαλάς μαστιγώθηκε σκληρά και έπειτα τον κρέμασαν με το κεφάλι προς τα κάτω, μέχρι πού παρέδωσε και αυτός τη μακάρια ψυχή του.

Απολυτίκιο:

Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Ως θεράποντες, της ευσέβειας, στύλοι ώφθητε, της Εκκλησίας, πυρσολατρών καθελόντες το φρύαγμα, Ακεψιμά Ιεράρχα πολύαθλε, Αειθαλά Ιωσήφ τε μακάριοι. Αλλ’ αιτήσασθε, Χριστόν τον Θεόν πανεύφημοι, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΑΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ,ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ;

Ρώτησε ο π. Γαβριήλ έναν πιστό:
- Αν συναντήσεις τον Χριστό στο δρόμο, τι θα κάνεις;
- Εσείς τι θα κάνετε, πάτερ;
- Εγώ κοντά στον Χριστό θα άρχιζα να γαβγίζω και να χοροπηδάω σαν σκύλος. Αφού εγώ είμαι ο σκύλος Του καί γαβγίζω. Όμως ο σκύλος είναι καλύτερος από μένα. Εκείνος είναι αναμάρτητος, ενώ εγώ είμαι μέγας αμαρτωλός! και άρχισε να κλαίει...

ΓΙΑΤΙ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΟΥΜΕ;

---

«Έν ήμερα θλίψεώς μου τόν θεόν έξεζήτησα» (Ψαλμ. 76,3)

Επίκαιρο το θέμα της αρ­ρώστιας. Πάντοτε επίκαιρο. Επίκαιρο, γιατί κάθε μέρα υπάρχουν άρρω­στοι. Άρρωστοι στα σπίτια. Άρρωστοι στις Κλινικές. Άρρωστοι στα Νοσοκομεία. Και όχι μόνο φτωχοί, άλλά και πλούσιοι. Όχι μόνο μικροί, άλλά και μεγάλοι.

Όχι μόνο ολιγογράμματοι και αγράμ­ματοι, άλλά και μορφωμένοι. Από όλες τις τάξεις. Όλοι αρρωσταίνουν. Όλοι. Όλος ο κόσμος. Γιατί όμως; Με­γάλο το θέμα. Άλλά λακωνι­κά θα γράψουμε. Με λίγα λόγια. Έτσι, όπως πάντα. Και όσο μπορούμε άπλά και καταληπτά.

Γιατί, λοιπόν, αρρωσταί­νουμε;

Επειδή αμαρτάνουμε. Αυτό λέ­ει ή ‘Αγία Γραφή. Λέει: «Ό άμαρτάνων έναντι του ποιήσαντος αυ­τόν έμπέσοι είς χείρας ιατρού» (Σοφ. Σειράχ 38, 15). Όποιος αμαρτάνει θα αρρωστήσει και θα πέσει στα χέρια των γιατρών. Πολλές είναι οι αρρώστιες πού προέρχονται από τις αμαρτίες. Πολλές. Όχι όλες. Αυτό παρατηρεί ο ιε­ρός Χρυσόστομος.

Γράφει: «Πάντα τά νοσήματα έξ αμαρτημάτων; Ού πάντα μεν, αλλά τά πλείονα». Στην περίπτωση αυτή το φάρμακο το ξέρουμε. Το είπε ο Κύριος στον παραλυτικό της Βηθεσδά. Θυμηθείτε τα λόγια του: «Ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι άμάρτανε, ίνα μή χείρον σοί τι γένηται» (Ίωάν. ε, 14). Άρρωστοι πού γίνατε καλά, μη ξαναμαρτάνετε, για νά μη σάς συμβούν χειρότερα. Σάς το λέει ο Χριστός. Ακούστε τη φωνή του.

Για νά θυμόμαστε το Θεό. Κάποιος πήγε νά επισκεφθεί έναν άρρωστο. Ό επισκέπτης εξέφρασε όλη του τη συμπά­θεια και τη λύπη για την αρρώστια του. Αλλά ο άρρωστος του είπε κάτι πού τού έκανε εντύπωση και πού το θυμόταν σε όλη του τη ζωή. Είπε ο άρρωστος στον επισκέπτη του: «Ξέρεις γιατί ο Θεός μάς αφήνει, πολλές φορές, νά πέσου­με στην πλάτη; Για νά κοιτάξουμε λίγο και προς τα άνω!…». Έτσι είναι. Στην ανάγκη, στην αρρώστια, θυμόμαστε το Θεό. Ό Δαβίδ έλεγε συχνά: «Έν ήμερα θλίψεώς μου τόν Θεόν έξεζήτησα» (Ψαλμ. 76,3). Στη θλίψη μου θυμήθηκα και ζήτη­σα το Θεό.

Για νά μετανοούμε. Ή θύμιση του Θεού συντελεί, σχε­δόν πάντοτε, στη μετάνοια. Οι περισσότεροι άρρωστοι, μαζί με τη θεραπεία τους, μετανοούν για τις αμαρτίες τους και γί­νονται άλλοι άνθρωποι. Καλύτεροι. Ένας νέος, από το Νο­σοκομείο στο όποιο νοσηλευόταν, έγραψε: «Εδώ, ανάμεσα στα πονεμένα πρόσωπα των συνανθρώπων μου, την πρώτη ήμερα κατάλαβα τη ματαιότητα του πλούτου. Τη δεύτερη ή καρδιά μου μαλάκωσε κι απαλλάχτηκα από το σκληρό εγωι­σμό. Την τρίτη έκλαψα. Την τέταρτη μετάνιωσα και σήμερα προσευχήθηκα θερμά».

Μία γυναίκα ομολόγησε το έξης: «Στον καιρό της αρρώστιας μου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι του πόνου, διάβασα πρώτη φορά το Ευαγγέλιο… Ζούσα στο σκο­τάδι κι είδα το φως. Τα θέλγητρα πού απόλαυσα ως τώρα είναι μηδέν μπροστά στις χαρές της καθαρής ζωής».

Κι ένας εργάτης, μακριά από το σπίτι του, ύστερα από μία αρρώστια, έγραψε στο γράμμα πού έστειλε στη γυναίκα του και στα παιδιά του: «Γυναίκα μου και παιδιά μου, με την αρρώστια έκοψα τα βαριά ελαττώματα μου, δεν πίνω πια κρασί και δεν βλαστημώ, μα ούτε γυρίζω αργά τις νύχτες. Σας αγαπώ και σας σκέπτομαι κάθε στιγμή. Παρακαλείτε το Θεό νά σωθώ και νά γυρίσω πάλι κοντά σας». Ας το ξαναπούμε– οι αρρώ­στιες φέρνουν τον άρρωστο, τις περισσότερες φορές, κο­ντά στο Θεό.

Για νά ταπεινωνόμαστε. Ό Θεός μάς θέλει ταπεινούς. «Μισητή έναντι Κυρίου ύπερηφανία» (Σοφ. Σειρ. 10, 7). Και «δύναται ταπεινώσαι τούς πορευομένους έν ύπερηφανία» (Δαν. 4, 34). Μπορεί νά ταπεινώσει όλους τούς υπερήφα­νους. Και μπορεί νά το κάνει αυτό με πολλούς τρόπους. Ένας τρόπος είναι και ή αρρώστια.

Ό ίδιος ο Άπ. Παύλος, κάνοντας λόγο για κάποια αρρώστια πού την ονομάζει «σκόλοπα» και πού δεν μπορούν νά την προσδιορίσουν οι ερμη­νευτές, ομολογεί ότι αυτόν το «σκόλοπα» τον έδωσε ο Κύ­ριος, για νά μη υπερηφανεύεται. Γράφει: «Εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί… ίνα μή ύπεραίρωμαι» (Β’ Κορ. ιβ, 7). Κάτω από τα χτυπήματα της αρρώστιας όλοι σκύβουν το κεφάλι τους και ομολογούν τη μηδαμινότητά τους μπροστά στο Θεό.

Για νά δοκιμαζόμαστε. Λέμε ότι πιστεύουμε και αγα­πούμε το Θεό. Πώς όμως θα φανεί αυτό; Μόνο μέσα στις δοκιμασίες. Και μία από τις δοκιμασίες είναι και ή αρρώστια. Όποιος μέσα στην αρρώστια και στον πόνο του δεν γογγύζει και δεν παραπονείται κατά τού Θεού, άλλά δέχεται σιω­πηλά το σταυρό της δοκιμασίας αυτής, αυτός είναι πραγματι­κός χριστιανός. Μόνο αυτός. Οι άλλοι πού γογγύζουν δεν είναι. Και ας λένε ότι είναι.

Όλοι οι άγιοι πέρασαν δοκιμα­σίες στη ζωή τους. Πολλές δοκιμασίες. «Ώσπερ δοκιμάζεται έν καμίνω άργυρος καί χρυσός, ούτως έκλεκταί καρδίαι παρά Κυρίω» (Παρ. 17, 3). Ποιό πρώτο και ποιο δεύτερο παράδειγ­μα νά αναφέρουμε; Είναι τόσα πολλά. Όλοι οι άγιοι και μάρ­τυρες. Μία ψυχή, λεπρή στο σώμα, μέχρι την τελευταία στιγ­μή έλεγε: «Πεφιλημένε μου Εσταυρωμένε, γι’ αγάπη σου υποφέρω και θα τα υποφέρω όλα». Κι άλλοτε έκανε τραγού­δι τον πόνο και τραγουδούσε: «»Ω πόνε, πόσο είσαι γλυκύς,όταν ο Ιησούς μας αφήνει νά αισθανθούμε την παρουσία του!».

Για νά γινόμαστε συμπονετικοί. Η αρρώστια, ο πόνος, μαλακώνει και την πιο σκληρή καρδιά. Άνθρωποι πού πρώτα περνούσαν αδιάφοροι μπροστά από πονεμένους συνανθρώ­πους τους, ύστερα από κάποια τους αρρώστια άλλαξαν δια­γωγή. Έγιναν καλοί Σαμαρείτες και σκύβουν πάνω τους με συμπόνια, όπως και εκείνος, ο καλός Σαμαρείτης τής παρα­βολής στον πληγωμένο οδοιπόρο. Ό άρρωστος, μετά τη θε­ραπεία του, γίνεται συμπονετικός άνθρωπος. Κι αυτός είναι εκείνος πού πιο πολύ σκέπτεται και επισκέπτεται τούς άρρωστους. Αυτός πού αρρώστησε και πόνεσε.

Για νά σκεπτόμαστε τον ουρανό. Εδώ στη γη είμαστε «ξένοι και παρεπίδημοι». Αυτό λέει ο Θεός με τον Απ. Πέ­τρο. ‘Εδώ δεν έχουμε «μένουσαν πόλιν», όπως λέγει και ο Απ. Παύλος. Ή πατρίδα μας ή αιώνια είναι ο ουρανός. «Τό πολίτευμα ημών έν ούρανοίς υπάρχει». Τα συμφέροντα μας είναι στον ουρανό.

Συμπέρασμα: Λιγότερα ακίνητα στη γη. Λιγότερα λεφτά στις Τράπεζες. Τα περισσότερα σε έργα αγάπης, φιλανθρωπίας και ιεραποστολής. Με τον τρόπο αυτό, μαζί με τη μετάνοια, λύνουμε το πρόβλημα τού ουρα­νού. Το σπουδαιότερο πρόβλημα.

Αδελφή ψυχή,

Γι’ αυτό αρρωσταίνουμε. Για τούς λόγους πού είπαμε. Σκέψου πάνω στους λόγους αυτούς και βγάλε τα ανάλογα συμπεράσματα. Συμπεράσματα, πού εύχομαι νά σε οδηγή­σουν στο Σωτήρα μας Χριστό.

Η ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ

Ἡ ἄσκηση εἶναι ἡ μητέρα τοῦ ἁγιασμοῦ. Ἀπ᾿ αὐτήν γεννιέται ἡ πρώτη γεύση τῶν μυστηρίων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ψυχή πού μολύνθηκε ἀπό τά σαρκικά πάθη, δέν μπορεῖ ν᾿ ἀνέβει στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, οὔτε μπορεῖ νά συναριθμηθεῖ μέ τούς ἁγίους. 

Τά δάκρυα καί οἱ νηστεῖες δημιουργοῦν τήν ὀμορφιά τῆς ψυχῆς, πού στόλισμά της εἶναι οἱ ἀρετές. Οἱ θλίψεις καί οἱ στενοχώριες βοηθοῦν τήν ψυχή στήν πρόοδο τήν πνευματική καί στήν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν . Ὅλοι οἱ ἅγιοι πέρασαν ἀπό τό καμίνι τῶν θλίψεων κι ἔτσι ἀπέκτησαν τίς ἀρετές.

Ν΄ ἀγωνίζεσαι μ᾿ ὅλες τίς δυνάμεις σου, μιμούμενος τό πάθος τοῦ Χριστοῦ, γιά νά μπορέσεις νά γευθεῖς τήν δόξα Του. Γιατί ἄν σταυρωθοῦμε μαζί μέ τόν Χριστό καί ὅπως ὁ Χριστός θά δοξασθοῦμε μαζί Του.

Ὅπως ὁ Χριστος σταυρώθηκε γιά τίς ἁμαρτίες μας, ἔτσι κι ἐμεῖς πρέπει νά σταυρώνουμε τά πάθη μας καί τίς κακές μας ἐπιθυμίες.

Ὅποιος περιφρονεῖ τήν ἀνθρώπινη δόξα, αὐτός θ᾿ ἀξιωθεῖ ν᾿ ἀπολαύσει τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Γιά νά φτάσει ὅμως κανείς σ΄ αὐτήν τήν κατάσταση, πρέπει νά καθαρίζει συνέχεια τήν ψυχή του ἀπό κάθε σαρκική ἐπιθυμία.

Γιά νά προκόψεις στήν ἀρετή, χρειάζεται νά γνωρίσεις τόν Θεό καί νά Τόν ἀγαπήσεις. Καί θά Τόν γνωρίζεις καλύτερα ὅσο περισσότερο Τόν ἀγαπᾶς. Πρέπει νά σταυρώσεις τά πάθη σου καί τίς κακές σου ἐπιθυμίες, γιά νά ἔρθει μέσα στήν ψυχή σου ἡ χάρη Του.

Ἡ βάση τῶν ἀρετῶν εἶναι ἡ ταπείνωση. Καί γιά ν᾿ ἀποκτήσουμε ἀρετές, πρέπει πρῶτα νά βάλουμε τό θεμέλιο τῶν ἀρετῶν, πού εἶναι ἡ ταπείνωση.

Πρέπει ν᾿ ἀπαλλαγεῖς ἀπό τά σαρκικά πάθη, γιά νά μπορέσεις νά προκόψεις στήν ἀρετή.

Ἡ πρόοδος στήν ἀρετή δέν εἶναι εὔκολο πρᾶγμα. Χρειάζεται ἀγώνας σκληρός γιά πολλά χρόνια. Πρῶτα θά γνωρίσουμε τήν ἀρρώστια μας, θά πιστέψουμε ὅτι εἴμαστε ἄρρωστοι πνευματικά, καί μετά θά προχωρήσουμε στήν θεραπεία.

Οἱ Πατέρες διδάσκουν ὅτι ποτέ στήν ζωή μας δέν θά δοῦμε τόν Θεό ἄν δέν κόψουμε τά πάθη μας. Αὐτός εἶναι ὁ σωστός καί μοναδικός τρόπος γιά νά πλησιάσουμε τόν Θεό. Τά ἀγαθά τῆς Οὐράνιας Βασιλείας δέν δίνονται στούς ράθυμους καί σ΄ αὐτούς πού δέν ἔχουν καρπό ἀρετῆς.

Οἱ θλίψεις, οἱ στενοχώριες, οἱ ἀρρώστιες, τό βάρος τῆς σάρκας, οἱ ἀνάγκες τοῦ σώματος, οἱ συμφορές καί αὐτός ὁ θάνατος ἀντιμετωπίζονται μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ὅμως ἡ βοήθεια θά ἔλθει, ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται ν΄ ἀποκτήσει τίς ἀρετές.

Μερικά πράγματα στά εἶπα πολλές φορές τά ἴδια. Αὐτό τό ἔκαμα γιά νά καταλάβεις καλά καί νά διαπιστώσεις πόση σημασία δίνω στήν ἄσκηση τῆς ἀρετῆς. Γιατί αὐτή δέν ἀποκτιέται μέ ὡραῖα λόγια, ἀλλά μέ κόπο, μέ μόχθο καί ἱδρώτα. Εἶναι μακάριος ὁ ἄνθρωπος πού συνεχῶς ἀνεβαίνει.

«Κύριε, στρέψε τά πρόσωπά μας σέ Σένα καί κάνε μέ βδελυγμία ν᾿ ἀποστραφοῦμε τήν ἁμαρτία. Δός μας τήν δύναμη νά Σ᾿ ἀγαπήσουμε ἀληθινά καί νά φτάσουμε νικητές στό τέλος τοῦ δρόμου τῆς ζωῆς αὐτῆς.

Δυνάμωσέ μας, Κύριε, γιά νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό τά σαρκικά πάθη καί ν᾿ ἀποκτήσουμε τίς ἀρετές, τίς τόσο ἀπαραίτητες γιά νά Σέ πλησιάσει κανείς καί νά ἑνωθεῖ γιά πάντα μαζί Σου».

  ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΚΙΝΔΥΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΕΣ

---

Τη μνήμη των Αγίων Ακινδύνου, Αφθονίου, Πηγασίου, Ελπιδοφόρου και Ανεμποδίστου τιμά σήμερα, 2 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ήταν όλοι αξιωματούχοι του Πέρση βασιλιά Σαπώρ του Β’.

Το 330 μ.Χ., επειδή, ομολόγησαν ότι, είναι χριστιανοί, συνελήφθησαν και μαστιγώθηκαν σκληρά. Έπειτα, τους έριξαν στις φλόγες μιας μεγάλης φωτιάς. Αλλά οι θερμές δεήσεις τους προς το Θεό προκάλεσαν φοβερή θύελλα με βροχή, που έσβησε τη φωτιά.

Αυτό προκάλεσε φόβο στους Πέρσες , και τον ίδιο το Σαπώρ, με αποτέλεσμα να αναβάλει, το θάνατο των γενναίων χριστιανών.
Αλλά μετά μερικές μέρες, τους έφερε και πάλι στο κριτήριο. Αφού είδε ότι δεν μπορούσε να αλλάξει το χριστιανικό τους φρόνημα, αποκεφάλισε πρώτο τον Αφθόνιο. Έπειτα, απευθυνόμενος στον Ελπιδηφόρο, του είπε να φανεί λογικός, σαν εγγράμματος που ήταν και μπορούσε να διακρίνει το ψέμα από την αλήθεια..

Ο Ελπιδοφόρος του αποκρίθηκε ότι γι’ αυτό ακριβώς πιστεύει στο Χριστό, διότι Αυτός είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιδ’ 6). Δηλαδή ο σωστός δρόμος, που οδηγεί στην απόλυτη αλήθεια και στην πραγματική και πηγαία ζωή, που αξίζει κανείς να πεθάνει γι’ αυτή. Η απάντηση του Ελπιδοφόρου εξαγρίωσε τον Σαπώρ και αμέσως τον αποκεφάλισε.

Οι θυσίες αυτές ενθάρρυναν ακόμα περισσότερο τους υπόλοιπους, και έμειναν ακλόνητοι στην πίστη τους. Τότε ο Σαπώρ διέταξε να τους ρίξουν μέσα σε αναμμένο καμίνι. Έτσι, μαρτυρικά και ένδοξα, παρέδωσαν όλοι τη μακάρια ψυχή τους στο ζωοδότη Χριστό.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ακίνδυνον μέλψωμεν, συν Αφθονίω ομού, κλεινόν Ανεμπόδιστον, Ελπιδοφόρον στερρόν, Πηγάσιον ένδοξον ούτοι γαρ ακινδύνως, εξαφθόνου κρατήρας, πηγάζουσι τοις ελπίδι, αρραγεί προσιούσι, χαρίτων ανεμποδίστων, κρήνην θεόβρυτον.

ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΣΟΥ...

  Κάθε άνθρωπος είναι ο αιώνιος αδελφός σου...Πρόσεχε λοιπόν πώς του συμπεριφέρεσαι.Πρόσεχε τί σκέφτεσαι περί αυτού.Πρόσεχε τί επιθυμείς γι' αυτόν.
 Επειδή στην αιωνιό­τητα μέλλεις να ζήσεις μαζί με εκείνον. Γι' αυτό, ας είναι όλα μέσα μας αθάνατα και αιώνια:η αγάπη μας προς τον άνθρωπο,το αγαθό μας,η αλήθεια μας,η δι­καιοσύνη μας.
Για να μην ντρεπόμαστε στον άλλο κό­σμο,μήτε για την αγάπη μας,μήτε για το καλό μας,μή­τε για την αλήθεια μας,μήτε και για την δικαιοσύνη μας ενώπιον του Κυρίου!

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Ο ΠΟΝΟΣ ΜΑΣ ΣΥΝΔΕΕΙ...

Η αλήθεια είναι ότι τελικά μας συνδέουν οι αδυναμίες μας. Σίγουρα και οι χαρές, αλλά στις δοκιμασίες κάτι βαθύτερο συμβαίνει. Όταν είσαι βαθιά πληγωμένος μυρίζεις το αίμα της πληγής από χιλιόμετρα. Ψάχνεις και αναζητάς να βρεις έναν άνθρωπο που ξέρει τι νιώθεις και τι περνάς. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανακούφιση, παρηγοριά και χαρά, όταν συναντήσεις έναν άνθρωπο που είναι κι αυτός πονεμένος. Γι΄ αυτό πρέπει να μοιραζόμαστε και να μιλάμε για τις εμπειρίες μας. Για τα βάσανα και όλα εκείνα που μας πληγώνουν. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι ο απέναντι ή διπλανός σου συνομιλητής, μπορεί να είναι εκείνος που θα σου πει μια τόση δα κουβέντα που χρόνια ψάχνεις να ακούσεις, ίσως σου δώσει μια αγκαλιά που χρόνια λαχταράς στην βαρυχειμωνιά σου, αλλά γιατί όχι να΄ναι Εκείνος, με την μορφή κάποιου άλλου και να σε αναστήσει. Άλλωστε στο Θεό αρέσει να εμφανίζεται στην ζωή μας, πάντα από εκεί και από εκείνους που δεν το περιμένουμε…

 π. ΛίΒυος

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΔΑΜΙΑΝΟΣ

---

Τη μνήμη των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού, των Αναργύρων, τιμά σήμερα, 1 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός κατάγονταν από την Ασία. Οι γονείς τους ήταν άριστο πρότυπο χριστιανών συζύγων. Όταν η μητέρα τους Θεοδότη έμεινε χήρα, αφιέρωσε κάθε προσπάθεια της στη χριστιανική ανατροφή των δυο παιδιών της, Κοσμά και Δαμιανού.

Τους δύο αδελφούς διέκρινε μεγάλη ευφυΐα και επιμέλεια, γι’ αυτό και σπούδασαν πολλές επιστήμες. Ιδιαίτερα όμως, επιδόθηκαν στην ιατρική επιστήμη, την οποία εξασκούσαν σαν διακονία φιλανθρωπίας προς τον πλησίον.

Θεράπευαν τις ασθένειες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των φτωχών, χωρίς να παίρνουν χρήματα, γι’ αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι. Πολλοί ασθενείς που θεραπεύθηκαν ήθελαν να τους ευχαριστήσουν.

Αλλά αυτοί, δε δέχονταν τις ευχαριστίες και απαντούσαν με τον ορθό λόγο της Αγίας Γραφής: «Η ευλογία και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμις και η ισχύς τω Θεώ ημών εις τους αιώνας των αιώνων» (Αποκάλυψη Ιωάννου, ζ’ 12). Δηλαδή, όλος ο ύμνος και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμη και η ισχύς, ανήκει στο Θεό μας, στους αιώνες των αιώνων.

Έτσι ταπεινά αφού διακόνησαν σε όλη τους τη ζωή τον πλησίον, πέθαναν ειρηνικά και ετάφησαν στην τοποθεσία Φερεμά.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ δ’.
Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν.