TA ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΑ

Ποιὰ εἶναι, πότε καὶ γιατί τελοῦνται 

Μέσα στὴν ἰδιαίτερη μέριμνά της γιὰ τοὺς κεκοιμημένους, ἡ ἁγία Ὀρθόδoξη Ἐκκλησία μας ἔχει καθορίσει ξεχωριστὴ ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος γι᾿ αὐτούς. Κάθε Σάββατο δηλαδή.

Ὅπως ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἔτσι καὶ τὸ Σάββατο εἶναι ἡ ἡμέρα τῶν κεκοιμημένων, γιὰ νὰ τοὺς μνημονεύουμε καὶ νὰ ἔχουμε (ἐπι)κοινωνία μαζί τους. Σὲ κάθε προσευχὴ καὶ ἰδιαίτερα στὶς προσευχὲς τοῦ Σαββάτου ὁ πιστὸς μνημονεύει τοὺς οἰκείους, συγγενεῖς καὶ προσφιλεῖς, ἀλλὰ ζητᾶ καὶ τὶς προσευχὲς τῆς Ἐκκλησίας γι᾿ αὐτούς.

Στὸ δίπτυχο (χαρτάκι), ποὺ φέρνουμε μαζὶ μὲ τὸ προσφορο γιὰ τὴ θεία Λειτουργία, ἀναγράφονται τὰ ὀνόματα τῶν ζώντων καὶ τῶν κεκοιμημένων, τὰ ὁποῖα μνημονεύονται.

Σὲ ἐτήσια βάση ἡ Ἐκκλησία ἔχει καθορίσει δύο Σάββατα, τὰ ὁποῖα ἀφιερώνει στοὺς κεκοιμημένους της. Εἶναι τὰ Ψυχοσάββατα. Τὸ ἕνα πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω καὶ τὸ ἄλλο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς.

Τὸ Ψυχοσάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω ἔχει τὸ ἑξῆς νόημα: Ἡ ἑπομένη ἡμέρα εἶναι ἀφιερωμένη στὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου.Ἐκείνη τὴ φοβερὴ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ὅλοι θὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸ θρόνο τοῦ μεγάλου Κριτή. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ μὲ τὸ Μνημόσυνο τῶν κεκοιμημένων ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ γίνει ἵλεως καὶ νὰ δείξει τὴν συμπάθεια καὶ τὴν μακροθυμία του, ὄχι μόνο σὲ μᾶς ἀλλὰ καὶ στοὺς προαπελθόντας ἀδελφούς, καὶ ὅλους μαζὶ νὰ μᾶς κατατάξει στὴν Ἐπουράνια Βασιλεία Του.

Μὲ τὸ δεύτερο Ψυχοσάββατο διατρανώνεται ἡ πίστη μας γιὰ τὴν καθολικότητα τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας τὴν ἵδρυση καὶ τὰ γενέθλια (ἐπὶ γῆς) γιορτάζουμε κατὰ τὴν Πεντηκοστή. Μέσα στὴ μία Ἐκκλησία περιλαμβάνεται ἡ στρατευομένη ἐδῶ στὴ γῆ καὶ ἡ θριαμβεύουσα στοὺς οὐρανούς.

Ὁ λόγος ποὺ τὰ καθιέρωσε ἡ Ἐκκλησία μας, παρ᾿ ὅτι κάθε Σάββατο εἶναι ἀφιερωμένο στοὺς κεκοιμημένους, εἶναι ὁ ἑξῆς: Ἐπειδὴ πολλοὶ κατὰ καιροὺς ἀπέθαναν μικροὶ σὲ ἡλικία ἢ στην ξενιτιὰ ἢ στὴν θάλασσα ἢ στὰ ὄρη καὶ τοὺς κρημνοὺς ἢ καὶ μερικοί, λόγῳ πτωχείας, δὲν ἀξιώθηκαν τῶν διατεταγμένων μνημοσύνων, «οἱ θεῖοι Πατέρες φιλανθρώπως κινούμενοι ἐθέσπισαν τὸ μνημόσυνο αὐτὸ ὑπὲρ πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος εὐσεβῶς τελευτησάντων Χριστιανῶν». Συγχρόνως δέ, ἐνθυμούμενοι καὶ ἐμεῖς τὸν θάνατο, «διεγειρόμεθα πρὸς μετάνοιαν».

Γιὰ τὴν ἱστορία καὶ μόνο ἂς γνωρίζουμε ὅτι: «Ἡ καθιέρωσις τοῦ Σαββάτου πρὸ τῶν Ἀπόκρεω ὡς Ψυχοσαββάτου ἐγένετο μᾶλλον κατ᾿ ἀπομίμησιν τοῦ Σαββάτου πρὸ τῆς Πεντηκοστῆς, ὡς μόνου προϋπάρχοντος».

Ἡ ὠφέλεια ἀπὸ τὰ μνημόσυνα

Σύμφωνα μὲ ὁμόφωνη ἁγιοπατερικὴ μαρτυρία τὴν ὁποία ἐπιβεβαιώνει ἡ ἀδιάκοπη ἐκκλησιαστικὴ παράδοση αἰώνων, οἱ εὐχὲς γιὰ τοὺς νεκροὺς θεσπίστηκαν ἀπὸ τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους. Ἡ θέσπιση αὐτὴ ἔχει δύο βασικὰ θεμέλια: α) τὴν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας ὡς κοινωνίας ἁγίων, ποὺ ἀποτελεῖται ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς ζωντανοὺς ἀλλὰ καὶ τοὺς «κεκοιμημένους» χριστιανοὺς καὶ β) τὴν πίστη στὴν μεταθανάτια ζωή, τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν τελικὴ κρίση.

Ἤδη στὶς Ἀποστολικὲς Διδαχὲς βρίσκεται ἡ διάκριση τῶν μνημοσύνων σὲ «τρίτα», «ἔνατα», «τεσσαρακοστὰ» καὶ ἐνιαύσια» (ἐτήσια), ἀνάλογα μὲ τὸ χρόνο τελέσεώς τους ἀπὸ τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου.

Πολλοὶ συμβολισμοὶ τῶν ἐπιμέρους μνημοσύνων ἀναφέρονται ἀπὸ τοὺς πατέρες. Οἱ κυριότεροι εἶναι οἱ ἑξῆς: Τὰ «τριήμερα» συμβολίζουν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μετὰ τὴν τριήμερη παραμονή Του στὸν τάφο καὶ τελοῦνται μὲ τὴν εὐχὴ ν᾿ ἀναστηθεῖ καὶ ὁ νεκρὸς στὴν οὐράνια βασιλεία. Τὰ «ἐννιάμερα» τελοῦνται γιὰ τὰ ἐννέα τάγματα τῶν αΰλων ἀγγέλων, μὲ τὴν εὐχὴ νὰ βρεθεῖ κοντά τους ἡ ἄϋλη ψυχὴ τοῦ νεκροῦ. Τὰ «τεσσαρακονθήμερα» τελοῦνται γιὰ τὴν Ἀναλήψη τοῦ Κυρίου, ποὺ ἔγινε σαράντα μέρες μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του, μὲ τὴν εὐχὴ νὰ «ἀναληφθεῖ» καὶ ὁ νεκρός, νὰ συναντήσει τὸ Χριστὸ στοὺς οὐρανοὺς καὶ νὰ ζήσει γιὰ πάντα μαζί Του. Τὰ «ἐτήσια», τέλος, τελοῦνται τὴν ἐπέτειο ἡμέρα τοῦ θανάτου, σὲ ἀνάμνηση τῶν γενεθλίων τοῦ νεκροῦ, καθώς, γιὰ τοὺς πιστοὺς χριστιανούς, ἡμέρα τῆς ἀληθινῆς γεννήσεως εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ σωματικοῦ θανάτου καὶ τῆς μεταστάσεως στὴν αἰώνια ζωή. Μνημόσυνα, ἀντίστοιχα μὲ τὰ παραπάνω, τελοῦνται τὸν τρίτο, ἕκτο καὶ ἔνατο μῆνα ἀπὸ τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου («τρίμηνα», «ἑξάμηνα», «ἐννεάμηνα»).

Τὴν μεγαλύτερη ὠφέλεια στοὺς νεκροὺς τὴν προξενεῖ ἡ τέλεση τῆς θείας εὐχαριστίας στὴ μνήμη τους, γιατὶ τότε, μὲ τὶς μερίδες τους στὸ ἅγιο δισκάριο, «ἐνώνονται ἀόρατα μὲ τὸ Θεὸ καὶ ἐπικοινωνοῦν μαζί Του καὶ παρηγορούνται καὶ σώζονται καὶ εὐφραίνονται ἐν Χριστῷ» (ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης).

Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ εἰδικὰ γιὰ κάθε νεκρὸ μνημόσυνα, ἡ Ἐκκλησία ἔχει στὶς καθημερινὲς ἀκολουθίες της, γενικὲς δεήσεις γιὰ τοὺς κεκοιμημένους, ὅπως εἶναι λ.χ. τὸ νεκρώσιμο μέρος τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μεσονυκτικοῦ καὶ οἱ σχετικὲς ἀναφο ρὲς στὶς «ἐκτενεῖς δεήσεις» τοῦ Ἑσπερινοῦ, τοῦ Ὄρθρου καὶ τῆς θείας Λειτουργίας.

Πρέπει νὰ σημειωθεῖ, ἂν καὶ αὐτονόητο, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τελεῖ μνημόσυνα μόνο γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς ποὺ κοιμήθηκαν μέσα στοὺς κόλπους της.

Ἐξηγήσεις παρερμηνειῶν

Θὰ πρέπει, τέλος, νὰ ἐξηγήσουμε ὅτι πολλὰ λάθη ἀπὸ τὴν ἄγνοια τοῦ παρελθόντος ἔχουν φτάσει ὡς τὶς μέρες μας, καὶ θὰ πρέπει ἄμεσα νὰ διορθωθοῦν.

α) Τὰ μνημόσυνα θὰ πρέπει νὰ γίνονται ἀκριβῶς τὴν ἡμέρα ποὺ πρέπει καὶ ὄχι νωρίτερα ἢ ἀργότερα.

β) Τὸ σπάσιμο γυάλινων ἀντικειμένων ἢ ἄλλων τοιούτων, εἶναι ἄκρως εἰδωλολατρικὴ συνήθεια καὶ ἁμαρτάνουν ὅσοι τὸ πράττουν.

γ) Στὰ μνημόσυνα παραθέτουμε καὶ εὐλογοῦνται μόνο καλῶς βρασμένα κόλλυβα (σιτάρι) ὡς ἐνδεικτικὰ τῆς Ἀναστάσεως καὶ ὄχι ἀλλα ὑποκατάστατα (κουλουράκια-ψωμάκια-γλυκά κ.τ.λ.)

δ) Τὸ πρῶτο Σάββατο τῆς Τεσσαρακοστῆς δὲν εἶναι «Ψυχοσάββατο», ἀλλὰ ἑορτάζουμε τὸ «διὰ κολλύβων» θαῦμα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Τήρωνος.

ε) Στὰ Ψυχοσάββατα μποροῦμε νὰ παραθέτουμε κόλλυβα εἴτε στὸν Ἑσπερινὸ τῆς Παρασκευῆς, εἴτε στὴν Θεία Λειτουργία τοῦ Σαββάτου, εἴτε καὶ στὰ δύο. Πρόκειται περὶ τῆς ἰδίας ἀξίας, ἀφοῦ ἡ ἴδια ἀκολουθία διαβάζεται.

στ) Τὰ εὐλογηθέντα κόλλυβα δὲν τὰ σκορπίζουμε στὸν τάφο, οὔτε τὰ ἀπορρίπτουμε στὰ σκουπίδια, πράξεις ἐκκλησιαστικὰ ἀπαράδεκτες.

Σὲ κάθε περίπτωση, ὑπεύθυνοι γιὰ τὴν λύση τυχὸν ἀποριῶν σας, εἶναι μόνον ὁ ἐφημέριος τοῦ Ναοῦ.

Ο ΘΕΟΣ ΣΕ ΑΓΑΠΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!

Η κοσμική ομορφιά σε ασχημαίνει…δεν την χρειάζεσαι, σε οδηγεί σε μία τυποποιημένη «ομορφιά», σε μία φασιστική νοοτροπία περί κάλλους…

Είσαι όμορφος/η από την φύση σου… όχι γιατί στο αναγνωρίζουν οι άλλοι, αλλά διότι είσαι εικόνα Θεού…

Διαφύλαξε λοιπόν την ομορφιά της ύπαρξής σου, μπροστά στον καθρέπτη της αιωνιότητος και όχι μπροστά στους καθρέπτες της φθοράς, διότι μόνο τότε θα ζήσεις πραγματικά ελεύθερος

Ο Θεός σε αγαπά, όχι λόγο της επιδερμίδας σου ή λόγο του χρώματος των ματιών σου ή για το αθλητικό σώμα σου. Σε αγαπά γιατί είσαι εσύ… σε αγαπά γιατί είσαι κομμάτι Του, σε αγαπά χωρίς να απαιτεί από εσένα επιτηδευμένους χρωματισμούς στο πρόσωπό σου.

Σε αγαπά για αυτό που είσαι, όχι γι’αυτό που οι άλλοι απαιτούν από σένα να δείχνεις.

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΚΥΡΙΟ

Ἡ Λατρεία δὲν περιορίζεται σὲ ὁρισμένους χρόνους προσευχῆς (Ὄρθρος, Ἑσπερινὸς κ.τ.λ.).
Οἱ ἰδιαίτεροι χρόνοι τῆς προσευχῆς εἶναι ἡ ἀφετηρία, ἀπὸ τὴν ὁποία ξεκινᾶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου,γιὰ νὰ μεταβάλει ὅλη τὴ ζωὴ σὲ Λατρεία καὶ κοινωνία μὲ τὸν Θεό.

 Ἡ Λατρεία δὲν περιορίζεται σὲ λίγες εὐχαριστήριες προσευχὲς ποὺ ἀπευθύνει ὁ ἄνθρωπος στὸν Θεὸ γιὰ τὶς δωρεές του καὶ σὲ ὁρισμένα αἰτήματα γιὰ τὴν σωτηρία του, τὴν ὑγεία του, τὴν ἀσφάλειά του, ἀλλὰ γίνεται μιὰ συνεχὴς ψυχικὴ διάθεση
καὶ κίνηση δοξολογίας καὶ εὐχαριστίας τοῦ Θεοῦ γιὰ τὰ δῶρα τῆς ἀγάπης Του
καὶ κυρίως τὸ δῶρο τοῦ σαρκωθέντος Υἱοῦ Του,καὶ μιὰ πλήρης ἐμπιστοσύνη
καὶ ἀνάθεση τῆς ζωῆς του στὸν Πλάστη του.

 Ἡ νοσταλγία µας γιὰ τὴν συνάντησή µας µὲ τὸν Ἀναστάντα Κύριο καὶ τὴν θριαµβευτικὴ συνοδεία του ἀρχίζει ἀπὸ τὴν πρώτη ἡµέρα τῆς ἑβδοµάδος, τὴν Δευτέρα.
Καθὼς περνοῦν οἱ ἡµέρες τῆς ἑβδοµάδος,ζοῦµε µὲ τὴν ἀνάµνηση τῆς περασµένης Κυριακῆς,τοῦ περασµένου µικροῦ Πάσχα καὶ συγχρόνως µὲ τὴν προσδοκία τῆς ἐρχοµένης Κυριακῆς, γιὰ νὰ ζήσουµε πάλιν τὴν ὑπέρβαση τοῦ θανάτου µας
καὶ τὴν µεταµόρφωση τῆς ζωῆς µας στὸν χῶρο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Γεωργίου Καψάνη

ΑΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΑΝ ΟΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΤΩΡΑ

Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ

«Αν σκεφτόμασταν ότι ο άνθρωπος δίπλα στον οποίο βρισκόμαστε τώρα, που τον έχουμε μπροστά μας και του μιλάμε, μπορεί σε ένα λεπτό να έχει φύγει δια παντός, αν σκεφτόμασταν ότι τα λόγια που μόλις ειπώθηκαν ήσαν και τα τελευταία, ότι η κίνηση που έγινε δεν ήταν αληθινή, ότι το καλό που θα μπορούσα να του είχα κάνει δεν το έκανα και ότι αυτό που κατέστρεψα δεν έπρεπε να το είχα καταστρέψει,τότε τον κάθε άνθρωπο που συναντάμε θα τον αντιμετωπίζαμε με προσοχή, με προσήλωση και με βάθος.

Με ένα βάθος που θα έδινε και στη δική μας ζωή βάθος. Δεν φερόμαστε όμως με αυτό τον τρόπο, γιατί πιστεύουμε ότι θα υπάρχει χρόνος.

Αλλά χρόνος δεν υπάρχει, γιατί η παρούσα στιγμή καθίσταται ανεπίστρεπτο παρελθόν και η επόμενη στιγμή δεν θα έρθει ποτέ προς το μέρος μας.

Δεν διαθέτουμε τίποτε άλλο από την παρούσα στιγμή.Τον χρόνο ενός πεταρίσματος του ματιού.Τη στιγμή.Τίποτα άλλο».

Ο ΘΥΜΟΣ

       Ένα από τα πιο δύσκολα διαχειρίσιμα πάθη μας είναι ο θυμός. Παρότι εμφανής, καθώς τα αποτελέσματά του αλλοιώνουν το πρόσωπο, την διάθεσή μας, τον λόγο μας, συνήθως αισθανόμαστε την ανάγκη  να τον δικαιολογήσουμε. Τον θεωρούμε αναπόφευκτη αντίδραση όταν, ενώ έχουμε ξεκαθαρίσει την θέση μας έναντι προσώπων και καταστάσεων, εντούτοις διαπιστώνουμε ότι οι «κόκκινες γραμμές»  που θέσαμε όχι μόνο δεν τηρούνται, αλλά αμφισβητείται το ίδιο το πρόσωπό μας.

                Συχνά ο θυμός έρχεται ως συνέπεια μίας δίκης προθέσεων των άλλων, όπως την καλλιεργεί ο λογισμός μας. Η σκέψη μας φεύγει  από το συγκεκριμένο, από την παραβίαση των όσων θέσαμε ως ελάχιστες απαιτήσεις μας, και πάνε στην διάθεση της καρδιάς των άλλων έναντί μας. Δεν μας αγαπούνε, γι’  αυτό απορρίπτουν ό,τι τους ζητούμε. Αυτό το σενάριο πρυτανεύει, όπως επίσης και το γεγονός ότι αμφισβητούν την εξουσία μας ή την κρίση μας, ότι αυτό που θέλουμε είναι σωστό. Ίσως δεν περνάει εύκολα από το μυαλό μας την στιγμή του θυμού ότι, όταν θέσαμε τις όποιες κόκκινες γραμμές μας, δεν λάβαμε υπόψιν μας αν οι άλλοι συμφωνούν μαζί μας. Θεωρήσαμε αυτονόητο ότι αυτό συμβαίνει. Δεν λάβαμε υπόψιν ότι όταν η σχέση και τα όρια της τίθενται στην λογική της εξουσίας, τότε οι αμφισβητήσεις θα είναι δεδομένες. Το ανθρώπινο «εγώ» δεν μπορεί να συμβιβαστεί, με αποτέλεσμα να μανιάζει εναντίον όποιου αμφισβητεί την προτεραιότητα και την εξουσία του, που συχνά βαφτίζονται «δίκιο». Έτσι, καταλήγουμε στο να βγάζουμε εντός μας συμπεράσματα για τους άλλους, τα οποία καθιστούν το μερικό συνολικό. Το να πεις ότι κάποιος δεν σε αγαπά επειδή δεν συμφωνεί μαζί σου ή δεν κάνει ό,τι θα σε ευχαριστήσει, ακόμη κι αν του το έχεις δηλώσει, δεν είναι πάντοτε αληθές.

                Υπάρχει και ο κρυφός θυμός. Είναι αυτός που δεν εκφράζεται είτε από σεβασμό, είτε από δειλία, είτε από αναμονή αλλαγής. Διατηρείται εντός μας. Συνδέεται με μια προσδοκία ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Ο λογισμός μας ακόμη μπορεί να μας μιλήσει για ταπείνωση και μεγαλοψυχία, με αποτέλεσμα να κάνουμε πίσω, να μην αφήνουμε τον θυμό να εκδηλωθεί και να εκφραστεί. Όμως, όταν έρχεται η ώρα που διαπιστώνουμε μετά λύπης μας ότι τίποτα δεν αλλάζει, τότε ο κρυφός θυμός συχνά γίνεται οργή, γίνεται απώλεια ελέγχου, γίνεται λόγος που πληγώνει βαθιά και μας κάνει να χάσουμε και το δίκιο και την αξία της όποιας υπομονής κάναμε, διότι, όπως φάνηκε, δεν ήταν γνήσια.

                Ο θυμός είναι ανθρώπινη κατάσταση. Ωστόσο, θολώνει τον νου μας και μας ρίχνει σε πνευματική ακαταστασία, γκρεμίζοντας συχνά και την αγάπη από τις σχέσεις μας. Χρειάζεται να εξαγορευόμαστε τους λογισμούς ο ένας στον άλλον. Χρειάζεται να συνδιαμορφώνουμε όποιες κόκκινες γραμμές έχουν νόημα. Κυρίως όμως να βάλουμε τον εαυτό μας σε μία πορεία εύρεσης της συγχώρεσης για όσα και όσους μας δυσκολεύουν. Να μην επιτρέπουμε την απώλεια του ελέγχου στον εαυτό μας. Να μην επιτρέπουμε την βιαιοπραγία. Να μην εκφράζουμε τον θυμό μας με εξαρτήσεις, όπως το αλκοόλ. Να συγκαταβαίνουμε στην ελευθερία των άλλων και, όταν δε γίνεται αλλιώς, να αποχωρούμε από την σχέση. Όταν υπάρχει περιθώριο να δούμε το σωστό, να το δείχνουμε με σταθερότητα, χωρίς ύβρεις και προσβολές. Και να παρακαλούμε τον Θεό να μας δίνει πραότητα.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΥΡΟΥ

Τη μνήμη του Αγίου Δωροθέου του Επισκόπου Τύρου τιμά σήμερα, 5 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Δωρόθεος ήταν ποιμένας που είχε «τήν μόρφωσιν τής γνώσεως καί τής αληθείας εν τώ νόμω» (προς Ρωμαίους, β’ 20). Δηλαδή, την ακριβή γνώση και αλήθεια, που βρίσκεται μέσα στο Νόμο, στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη.

 Όταν ξέσπασε ο φονικός διωγμός κατά της Εκκλησίας στα χρόνια του Διοκλητιανου, το ποίμνιό του, προκειμένου να χάσει τον πολύτιμο ποιμένα του, με θερμές παρακλήσεις κατάφερε και τον έπεισε να απομακρυνθεί από τον τόπο των διωγμών. Αποχώρησε στη Δυσσό, πόλη της Θράκης, και εκεί ασκήτευε μέχρι να περάσει ο άγριος αυτός διωγμός.

Όταν πέρασε η μπόρα του διωγμού, επανήλθε στο ποίμνιό του και με όλη την πατρική στοργή που τον διέκρινε, στήριζε στην πίστη τους αδυνάτους και πρωτοστατούσε στη βοήθεια των χηρών, ορφανών, ασθενών, και γενικά, των θλιβομένων.

Έζησε πολλά χρόνια. Πρόλαβε μέχρι και τη βασιλεία του Ιουλιανού του Παραβάτη. Οι ειδωλολάτρες, όμως, που ήταν προστατευόμενοι αυτού του αυτοκράτορα, έπιασαν το Δωρόθεο και αφού τον βασάνισαν ανελέητα τον σκότωσαν το 362 μ.Χ. Έτσι κέρδισε το στεφάνι του μαρτυρίου. Τότε ο Δωρόθεος ήταν 107 χρονών.

Σήμερα σώζεται εκκλησιαστικό σύγγραμμά του, για τους 70 μαθητές του Ιησού Χριστού.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως δώρημα τέλειον, εκ τού τών φώτων Πατρός, σοφίας τήν έλλαμψιν, ως Ιεράρχης σοφός, εδέξω Δωρόθεε, όθεν καί πλεονάσας, τόν σόν τάλαντον μάκαρ, ήθλησας υπέρ φύσιν, βαθυτάτω εν γήρα, πρεσβεύων Ιερομάρτυς, υπέρ τών ψυχών ημών.

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Δεν είναι απλό να ευχαριστείς το Θεό την ώρα των δοκιμασιών. Στα ευχάριστα και χαρούμενα, άνετα βγαίνει το «δόξα τω Θεώ».

Στα δύσκολα και δυσάρεστα, πώς μπορείς να το λες; Όταν οι άγιοι δεν είχαν δοκιμασίες έλεγαν «με εγκατέλειψε ο Θεός». Πώς εμείς το λέμε όταν έλθουν οι δοκιμασίες και «δεν βλέπουμε άσπρη μέρα»;

Είναι αλήθεια πως η χριστιανική ζωή διαφέρει από την κοσμική, όχι κατά πως νομίζουν μερικοί, ότι η πρώτη είναι όλο άσκηση κι αγώνας και η δεύτερη διασκέδαση και γλέντι. Η αντίληψη ότι ο χριστιανός δεν έχει χαρά αλλά ικανοποίηση επειδή εφαρμόζει το θέλημα του Θεού που θέλει κόπους και στερήσεις, φαίνεται πως είναι ένα μεγάλο ψέμα. Η διαφορά του χριστιανικού από τον κοσμικό τρόπο ζωής, βρίσκεται στη θέα των δοκιμασιών και των θλίψεων, που οπωσδήποτε θα έρθουν στη ζωή.

Όσοι με υπομονή και εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού πέρασαν το δικό τους Σταυρό, βεβαιώνουν πως δεν ήταν μόνοι. Αόρατα και αθόρυβα παρέστεκε Εκείνος, που πέρασε το μεγάλο Σταυρό και γι’ αυτό γνώριζε τα βιώματά τους. Κι ακόμα, πως η δοκιμασία έχει το λόγο της, συνήθως θεραπευτικό αλλά και για να ετοιμαστεί η καρδιά να χωρέσει τη χάρη που ακολουθεί τις δοκιμασίες.

Το «δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν», που ο ιερός Χρυσόστομος το είπε και έκλεισε τα μάτια του, το είπε στις κακουχίες, στην εξορία, στον πόνο της εγκατάλειψης. Γιατί τότε ζούσε την οικειότητα με τον εσταυρωμένο Κύριό του, που, μέσα από το Σταυρό και τις ποικίλες μορφές θανάτου, νίκησε το θάνατο και «εχαρίσατο ημίν ζωήν την αιώνιον».

Όποιος αποδέχεται την όποια δοκιμασία του, ως παραχώρηση Θεού που στοχεύει στη γνώση ενός άλλου τρόπου ζωής κι ετοιμάζει την ύπαρξη να γνωρίσει την όντως ζωή, αυτός κατανοεί την ευλογία του πόνου. Αυτός μπορεί να πει με την καρδιά του « δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν», γιατί ξέρει πως ο Χριστός θέλει να τον κάνει δικό Του, όμοιο Του στο πάθος και στην Ανάστασή Του. Ξέρει πια ότι οι δοκιμασίες δεν είναι τιμωρίες, γιατί ο Θεός δεν τιμωρεί, ακόμα και αν δεν θέλουμε να είμαστε δικοί Του. Είναι η πραγματική αγάπη και ελευθερία που καλεί, μέσω των δοκιμασιών, σε προσωπική συνάντηση και ένωση.

Αλήθεια, πώς θα ενωθείς με τον Χριστό, όταν δεν πόνεσες, δεν ταπεινώθηκες, δεν έκλαψες στη μοναξιά σου; Πώς θα νιώσεις το «περίλυπος εστι η ψυχή μου έως θανάτου», που είπε στη Γεθσημανή λίγο πριν το Σταυρό, όταν ποτέ δεν λυπήθηκες έως θανάτου; Πως, ακόμα, θα καταλάβεις το «Θεέ μου, Θεέ μου, μου ίνα τι με εγκατέλιπες;» όταν πάντα νιώθεις αυτάρκης;

Κι όταν τα πιο πάνω σού γίνουν βιώματα, τότε θα σου δοθεί και η εσωτερική πληροφορία της νίκης κατά του δικού σου θανάτου, που θα σου φέρει τη χαρά και την πληρότητα. Στις δε μικρές και μεγάλες δοκιμασίες, που θα έρχονται μέχρι το τέλος της ζωής, θα μπορείς και συ να λες αυθόρμητα το λόγο του μεγάλου ιεροκήρυκα όλων των αιώνων: « δόξα τω θεώ πάντων ένεκεν».

ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΧΑΡΑΜΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΕ ΑΝΤΙΜΑΧΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Σου μίλησε απότομα, σε κοίταξε περίεργα, σου συμπεριφέρθηκε απαξιωτικά. Ε καί; Γιατί τόσο πολύ σου στοιχίζει αυτή η ανάρμοστη συμπεριφορά του άλλου;

Να στεναχωριέσαι εάν εσύ είσαι τέτοιος άνθρωπος· εάν αδικείς, εάν συκοφαντείς, εάν ζεις μέσα στην παραξενιά και την ιδιοτροπία.

Γιατί θυμώνεις και βλέπεις τον άλλον ως εχθρό σου όταν έχει μια τέτοια συμπεριφορά; Η αλήθεια είναι ότι δεν στεναχωριέσαι που ο άλλος «ξέφυγε», στεναχωριέσαι και θυμώνεις που ο άλλος «ξέφυγε» πάνω σου!

Ο άλλος λοιπόν μπορεί να σε βλέπει κακοπροαίρετα ή να σε αντιμετωπίζει απαξιωτικά, όμως εσύ γιατί αντιδράς με τον ίδιο τρόπο; Γιατί απαντάς στην κακία του με κακία;

Δεν ωφελείσαι σε τίποτα, αντιθέτως και εσύ γίνεσαι όμοιος με αυτόν. Υιοθετείς την συμπεριφορά εκείνη, την οποία γνωρίζεις ότι δεν σου αρμόζει.

Είναι δυστυχώς ο εγωισμός που υπάρχει και μέσα σου και δεν σε αφήνει να δεις τις παγίδες του διαβόλου.

Άσε στην άκρη το σκεπτικό του κόσμου περί σωστού και λάθους, περί δικαίου και αδίκου. Βάλε στο κέντρο της ζωής σου το σκεπτικό του Θεού.

Δεν είναι ευχάριστο να δέχεσαι μια εχθρική επίθεση, όποια μορφή κι αν έχει αυτή, όμως μην εστιάζεις στην επίθεση αλλά δες την παγίδα που στήνεται και για σένα ώστε να μοιάσεις τον επιτιθέμενο στην συμπεριφορά του.

Πολλές φορές βέβαια, νομίζουμε ότι μας επιτίθενται οι άλλοι λόγο της καχυποψίας μας η οποία μας κάνει να παραμονεύουμε ώστε να παρεξηγηθούμε.

Ας έχουμε την «καλή υποψία» ώστε να βρισκόμαστε πάντοτε σε πνευματική εγρήγορση για να μην ενδίδουμε τόσο εύκολα σε αυτά που μας ψιθυρίζει ο εγωισμός μας.

Ας αντιμετωπίζουμε τα πράγματα απλά και ταπεινά, χωρίς αναλύσεις και δικές μας ερμηνείες.

Εσύ προσπάθησε να έχεις ανοικτή καρδιά προς όλους, καλή προαίρεση και διάθεση για ειρήνη, από εκεί και πέρα το πώς θα αντιδράσει ο άλλος είναι δική του απόφαση και επιλογή.

Εσύ επέλεξε τον τρόπο του Θεού που απαντά στο μίσος με αγάπη, στον εγωισμό με ταπείνωση, στην κακία με συγχώρεση, στην ιδιοτροπία με απλότητα, στην βλοσυρότητα με χαμόγελο, στην οργή με πραότητα, στον πόλεμο με ειρήνη, στην πονηρία με αγαθότητα.

Όλα αυτά, θα μου πεις είναι δύσκολα ή και ακατόρθωτα να τα πετύχεις. Άλλη μια αλήθεια όμως είναι ότι όλα αυτά είναι δύσκολα στο βαθμό που εμείς επιμένουμε στο να ψάχνουμε μια επίγεια δικαίωση, μια κοσμική καταξίωση, μία φίλαυτη αυτοεπιβεβαίωση.

Εάν πάψουμε να βλέπουμε την ζωή μας τόσο ρηχά, εάν πάψουμε να πασχίζουμε να ζούμε για το καλό μας όνομα, για την αξιοπρέπειά μας (που είναι βαπτισμένος εγωισμός), για το «δίκιο» μας, τότε θα αρχίσουμε να ζούμε την χαρά της ζωής και πλέον χωρίς προσπάθεια αλλά κατά έναν φυσικό τρόπο θα ζούμε Χριστομίμητα.

Όχι ότι δεν θα έχουμε προβλήματα ή ότι οι άλλοι δεν θα μας επιτίθενται, αλλά πλέον εμείς θα αντιμετωπίζουμε τα θέματα αυτά διαφορετικά.

Δηλαδή, αντί να προσπαθούμε να νικήσουμε τους άλλους θα προσπαθούμε να τα βρούμε με τους άλλους. Εάν δεν θέλουν εκείνοι είναι δικό τους θέμα, εμείς τουλάχιστον προσπαθήσαμε και θα έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας.

Η ζωή είναι πολύ μικρή μα και πολύ σημαντική για να την χαραμίζουμε σε μικρότητες και σε αντιμαχίες με τους άλλους.

Μακάρι την ζωή μας να την ξοδέψουμε μέσα στην χαρά και την ευτυχία, μέσα στην ειρήνη και την αγάπη που όλοι μας αξίζουμε.

Να σημειώσω όμως και αυτό…
Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι το εγώ μας, όχι οι άλλοι.

Μην υποκρίνεσαι κάτι που δεν είσαι για να αρέσεις στους άλλους, ούτε να κάνεις εκπτώσεις στα «πιστεύω» σου μόνο και μόνο για νιώθεις «ένα με την παρέα». Δεν είναι λύση αυτή…

Διότι αργά ή γρήγορα θα δημιουργηθούν μέσα σου συγκρούσεις που θα σε πνίγουν, επειδή ακριβώς δεν θα αφήνεις τον πραγματικό σου εαυτό να εκφραστεί και να ζήσει. Μην ευνουχίζεις την προσωπικότητά σου στο βωμό της ανθρωπαρέσκειας.

Δεν θέλουμε την σύγκρουση, κάποιες φορές όμως έρχεται από μόνη της λόγο της διαφορετικότητάς μας με τον άλλον άνθρωπο.

Η ομορφιά και το νόημα της ζωής ξεκινά κάπου εκεί: στην αποδοχή μας ότι δεν θα αρέσουμε σε όλους, ότι δεν ταιριάζουμε με όλους, άρα δεν θα τα βρούμε με όλους. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει από το να τους αγαπούμε όλους.

ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ

Πιστεύω στο Θεό που με ξεπερνά, που είναι ακατάληπτος και απερινόητος, που ευτυχώς που δεν τον καταλαβαίνω γιατί μόνο τότε είναι αληθινός. Εάν τον καταλάβαινα δεν θα ήταν Θεός. Θα ήταν ένα είδωλο του νου και της φαντασίας μου, ένα είδωλο των λέξεων μου.

Πιστεύω στο Θεό που είναι αόρατος αλλά ορατώς μέσα μου, δε έχει στόμα κι όμως μιλάει τόσο καθαρά στην ζωή μου, δεν έχει χέρια αλλά όταν με αγκαλιάζει νιώθω ευτυχισμένος. Είναι πνεύμα μα γεμίζει το κάθε κύτταρο του σώματος μου. Γιατί αυτός δημιούργησε τη ψυχή αυτός και το κορμί μου. Και με αγαπά όλον. 

Πιστεύω σε Εκείνον που καμιά φορά μου φαίνεται να μην υπάρχει. Που μου επιτρέπει να μαλώνω μαζί Του. Που ενώ εγώ φεύγω Εκείνος τρέχει να με βρει, να με μαζέψει. Που ενώ εγώ δεν πιστεύω σε αυτόν, Αυτός επιμένει να πιστεύει σε εμένα. 

Δεν χρειάζεται να τον ανακαλύψω με το μυαλό αλλά να τον δω με την καρδιά. Δεν είναι όραση των οφθαλμών αλλά αίσθησης της ύπαρξης.

Ολάκεροι μήνες και χρόνια έρευνας και σκέψης δεν θα με γνωρίσουν μαζί Του, και ένα δάκρυ, μια προσευχή, μια μετάνοια, ένα ξημέρωμα απελπισίας, μια κραυγή «που είσαι Κύριε, έλαα…..», μπορεί να γεμίσουν την ύπαρξη μου από την Παρουσία Του.

"Η προσωπική μου αγωνία τελειώνει όταν πω «ας γίνει το θέλημα σου»". Αυτό με ελευθερώνει από τις σκέψεις, τους λογισμούς, την πίεση στο μυαλό και στην καρδιά, την ανάγκη όλα να τα ελέγχω, να τα καθορίζω και προορίζω.

Αναπαύομαι ότι δεν ξέρω τίποτα αλλά ξέρει Εκείνος πολύ καλύτερα από μένα. Τον εμπιστεύομαι, τον πιστεύω και του αφήνομαι. Σπάω την σκληρότητα του εγω μου, του ελέγχου σε όλα και όλους, μαθαίνω να χάνω στο μυαλό και να κερδίζω στην καρδιά. Αφήνομαι να νιώθω και να αισθάνομαι περισσότερα από αυτά που μπορώ να πω. Τον αφήνω να με νικήσει.

Μόνο όταν στηρίζεσαι "σε αυτό τον «ανύπαρκτο» μπορείς να υπάρξεις.

 π. ΛίΒυος

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΗΤΡΟΦΑΝΗΣ

 

Τη μνήμη του Αγίου Μητροφάνους του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τιμά σήμερα, 4 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Μητροφάνης υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος της Κωνσταντινούπολης (313 – 327 μ.Χ.)• Ήταν γιος του Δομετίου και ανεψιός του αυτοκράτορα Πρόβου.

 Όταν το Μάιο του 325 μ.Χ. έγινε η Α’ Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια, ο Μητροφάνης δεν μπόρεσε να παραστεί ο ίδιος, επειδή ήταν αρκετά γέροντας και άρρωστος.

Έστειλε, όμως, αντιπρόσωπο του τον πρωτοπρεσβύτερο Αλέξανδρο, άνδρα πρόθυμο και θεοσεβή.

Στα χρόνια, επίσης, που ήταν Αρχιεπίσκοπος ο Μητροφάνης, θεμελιώθηκαν πολλά μεγάλα οικοδομικά έργα της Βασιλεύουσας. Μεταξύ δε αυτών και οι περίφημοι ναοί της Αγίας Σοφίας, της Αγίας Ειρήνης και της Αγίας Δυνάμεως.

Ο Μητροφάνης πέθανε το 327 μ.Χ. (πιθανώς σε ηλικία εκατό δέκα επτά ετών) και άφησε διάδοχο τον άξιο πρωτοπρεσβύτερό του Αλέξανδρο (τιμάται 30 Αυγούστου). Διότι πίστευε ότι το σωτηριώδες έργο της Εκκλησίας προάγεται ακόμα περισσότερο με τη σωστή επισκοπική διαδοχή, ανταποκρινόμενος έτσι στο θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής, που αναφέρει ότι: «δει ουν τον επίσκοπον ανεπίληπτον είναι» ( Α’ προς Τιμόθεον, γ’ 2).

Δηλαδή, το καλό και υψηλό έργο της επιστασίας του οίκου του Θεού πρέπει να ανατίθεται σε καλούς και εκλεκτούς ανθρώπους. Γι’ αυτό, λοιπόν, πρέπει ο επίσκοπος να είναι ακατηγόρητος, ώστε κανείς να μη μπορεί να πει τίποτα σε βάρος του.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Αρετών ταις ακτίσι καταλαμπόμενος, Πατριαρχών ανεδείχθης γέρας και θεία κρηπίς, ως Χριστού μυσταγωγός Πάτερ Μητρόφανες, από δε θρόνου υψηλού, τη Εκκλησία δαδουχείς, το φέγγος της ευσέβειας. Και νυν απαύστως δυσώπει, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

ΑΝ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ,ΤΟΝ ΠΑΡΑΜΕΛΟΥΜΕ

Αγίου Ιωάννου Κρονστάδης
Την ζωή μας την έχουμε κάνει παιδικό παχνίδι· όχι όμως αθώο, αλλά αμαρτωλό. Γιατί, ενώ γνωρίζουμε τον σκοπό της ζωής μας, τον παραμελούμε και ασχολούμαστε με μάταια και άσκοπα ζητήματα.

Παραδινόμαστε στην απόλαυση των ενδυμάτων, αντί να σκεπάζουμε άνετα και ευπρεπώς το σώμα μας· και έτσι να το προστατεύουμε από επιβλαβείς επιδράσεις.
Παραδινόμαστε στην απόλαυση του χρυσού και του αργύρου, θαυμάζοντάς τα στα θησαυροφυλάκια. Αντί να το χρησιμοποιούμε μόνον για τις πραγματικές μας ανάγκες και να δίνουμε τα τυχόν περισσεύματα σε όσους έχουν ανάγκη.
Παραδινόμαστε στην απόλαυση των κατοικιών μας. Αντί να έχουμε απλώς ασφαλή, άνετη και ευπρεπή στέγη για την προστασία μας από τα στοιχεία της φύσης.

Παραδιδόμαστε στην απόλαυση των διανοητικών μας χαρισμάτων, του νού και της φαντασίας· και τα μεταχειριζόμαστε για να υπηρετήσουμε απλώς την αμαρτία και την ματαιότητα του κόσμου τούτου. Αντί να χρησιμοποιήσουμε αυτά, προ παντός, για να γνωρίσουμε τον Πάνσοφο Δημιουργό του σύμπαντος κόσμου· για προσευχή· για ικεσία· για δοξολογία του Θεού· και για να εξωτερικεύσουμε αμοιβαία αγάπη και σεβασμό.

Παραδινόμαστε στην απόλαυση της γνώσεως της κοσμικής ματαιότητας· και για την απόκτηση της γνώσεως αυτής δαπανούμε πολύτιμο καιρό, ο οποίος μας δόθηκε για να ετοιμασθούμε για την αιωνιότητα.

Παραδινόμαστε στην απόλαυση ωραίων ανθρωπίνων προσώπων και πολλές φορές τα μεταχειριζόμαστε για ικανοποίηση των παθών μας.

Παραδινόμαστε, τέλος, στην απόλαυση των εαυτών μας, με το να θεωρούμε είδωλα τους εαυτούς μας, ενώπιον των οποίων υποκλινόμαστε (και θαυμάζουμε!). Και, επιπλέον,περιμένουμε (και κάποτε απαιτούμε!) και οι άλλοι να υποκλίνονται(!)
Ποιος μπορεί, με τρόπο ικανοποιητικό, να περιγράψει και να θρηνήσει την μεγάλη ματαιότητα και αθλιότητα, στις οποίες εκούσια ρίχνουμε τους εαυτούς μας;

Ποια απάντηση θα δώσουμε στον αθάνατο Βασιλέα Χριστό, τον Θεό μας, ο Οποίος θα έλθει πάλιν για να κρίνει ζώντες και νεκρούς; Και να αποκαλύψει τις κρυμμένες σκέψεις όλων των καρδιών και να λάβει από μας απάντηση και απολογία για κάθε λόγο και έργο μας;
Αλλοίμονο σε μας, οι οποίοι φέρομε το όνομα του Χριστού, δεν ακολουθούμε όμως την διδασκαλία του Ευαγγελίου!

Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, ο Οποίος μας προσκαλεί συνεχώς κοντά του και μας ενισχύει ποικιλοτρόπως σ᾿ αυτή μας την πορεία.

ΑΝ ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΓΓΕΛΟΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΑΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ

 

Αν οι Φύλακες Άγγελοι δεν μας προστάτευαν από τις επιθέσεις των δαιμόνων, πόσο συχνά θα πέφταμε από μία αμαρτία στην άλλη!

  Οι Φύλακες Άγγελοι είναι οι οδηγοί μας στο Aγαθό, οι δορυφόροι που προστατεύουν την ψυχή και το σώμα μας. Και μένουν πάντοτε μαζί μας, εφ’ όσον δεν τους αναγκάζουμε να απομακρυνθούν με τη σαρκολατρία, την υπερηφάνεια, την ολιγοπιστία και άλλα βδελυρά αμαρτήματα. 

Μας περισκεπάζουν με τα φτερά της αΰλου δόξης τους και αυτό το νοιώθουμε, έστω και αν δεν τους βλέπουμε. Τους καλούς μας λογισμούς, τις καλές μας κλίσεις, τα καλά μας λόγια και έργα, αυτοί τα υποκινούν όλα.

  Αγ.Ιωάννη της Κρονστάνδης

ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ ΚΑΙ ΕΚΠΛΗΞΕΩΝ

Με ρωτούν πολλοί τι μου αρέσει περισσότερο μέσα στο Ευαγγέλιο και τους απαντώ δύο σκηνές. Η μία με τα “Ουαι” του Χριστού στους Φαρισαίους και υποκριτές

(τους έσφαξε με το βαμβάκι) και από την άλλη το σκηνικό με το φραγγέλιο εναντίον των εμπόρων έξω από τον Ναό του Σολομώντος. Γουστάρω που έχω Θεό ανατρεπτικό... Που καταγκρεμίζει την υποκρισία, τη διαφθορά και το “φαίνεσθαι”. Που στηλιτεύει κάθε ψεύτικο προσωπείο αλλά από την άλλη αγκαλιάζει ανθρώπους που είναι απ’ έξω πανούκλα αλλά από μέσα κούκλα.

Όλα χρειάζονται: και το φραγγέλιο και οι αγκαλιές. Έτσι μας παιδαγωγεί ο Θεός. Ό,τι πρέπει εκεί που χρειάζεται. Το άλογο θέλει και σπιρούνι για να τρέξει και χαλινάρι για να σταματήσει και αγκαλιά για να αγαλιάσει.

Δεν μιλάμε όμως για βία, αλλά για παιδαγωγία. Άλλο η βία και άλλο η παιδαγωγία. Δεν χρησιμοποιεί βία ο Θεός διότι η βία ισοπεδώνει, διαλύει και καταστρέφει το οτιδήποτε. Ο Θεός παιδαγωγεί, δεν τυραννάει τον άνθρωπο. Και η παιδαγωγία του Θεού δεν είναι μια ηθική διόρθωση του ανθρώπου αλλά μια οντολογική μεταμόρφωση. Ένα κάλεσμα που μπορεί να γίνει με πρόσκληση με οποιονδήποτε τρόπο. Με πόνο, με δυσκολία, με δοκιμασία, με ανατροπές..

Ένας ναρκομανής, μια πόρνη και ένας ληστής, βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση διότι ψάχνουν το νόημα της ζωής τους αλλά με λάθος τρόπο, θεωρούν ότι η ζωή τους παίρνει νόημα μέσα από αυτές τις πράξεις αλλά δυστυχώς αυτό το νόημα είναι ένας λύκος με ένδυμα προβάτου. Είναι μια εφήμερη-ψεύτικη ευχαρίστηση πακέτο με τον ψυχοσωματικό θάνατο.

Χίλιες φορές ο ληστής που μετανόησε και η πόρνη που άλλαξε, παρά ο “καθαρός” που δεν αγάπησε ποτέ, δεν λύγισε, δεν θυσιάστηκε και δεν έκλαψε για τίποτα και για κανέναν.

Πόσες φορές βλέπεις μίσος από “θρησκευόμενους” και “καθαρούς” και απίστευτη αγάπη από “βρώμικους” . . .  

Για τους Φαρισαίους ο Θεός είναι το αφεντικό της θρησκείας τους και ο αρχηγός τους. Για κάποιους άλλους ο Θεός είναι ο έρωτας της ζωής τους...Διαλέγεις και παίρνεις...

Όταν έχεις έναν Θεό που αγκαλιάζει ληστές, πόρνες και τελειωμένους αλλά από την άλλη ρίχνει “σφαλιάρες” σε ψηλομύτες και ηθικιστές, έναν τέτοιο Θεό μόνο να τον αγαπήσεις μέχρι θανάτου μπορείς ....

 Έχουμε Θεό ανατροπών και εκπλήξεων . . .

 Αν ο Χριστός ερχόταν τώρα στη γη... . . Θα πήγαινε στα μπαράκια,στα ροκάδικα, στα κακόφημα σοκάκια, και στις σκοτεινές πλατείες ... θα γιάτρευε πληγές και θα μιλούσε με τις ώρες με τις ταλαιπωρημένες και ανήσυχες ψυχές ενώ θα είχε και το φραγγέλιο στην τσέπη για τους ψευτο-καθαρούς και τους ηθικιστές.

Γι’ αυτό ο Θεός είναι αναρχικός και ανατρεπτικός ... Είναι αναρχία και επανάσταση για την κοσμική σκέψη περι Θεού ότι,  ως παντοδύναμος Θεός να αγκαλιάζει τα παιδιά του κόσμου τα οποία ο κόσμος που έφτιαξε τα πέταξε στο καλάθι των αχρήστων και από την άλλη να στηλιτεύει την ηθικιστική αφρόκρεμα που θεωρεί ότι πήρε τη θέση Του σε αυτόν τον κόσμο. . .

Ο Φαρισαίος και ο ληστής είδαν το ίδιο πρόσωπο αλλά κατάλαβαν διαφορετικά πρόσωπα. Ο ένας είδε ένα πρόσωπο που απειλεί την τακτοποιημένη ζωούλα του και ο άλλος είδε τον λυτρωτή της ζωής του. Το τι βλέπεις εξαρτάται από το πόσο καθαρά είναι τα μάτια της καρδιάς σου....

Αυτή είναι η ζωή. Ένας δρόμος να αποκτήσουμε την καρδιά της μετανοημένης πόρνης και την μετάνοια του ληστή...

Καλό αγώνα. . .

π.Σπυρίδων Σκουτής

ΣΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΘΕΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 Όταν κάνουμε υπακοή τότε ποτίζουμε τα λουλούδια των αρετών για να ανθίσουν.

Υπακοή ακόμα και όταν διαφωνούμε, διότι δεν είναι δυνατόν να κόψουμε τον δεσμό με τη μητέρα Εκκλησία. Όταν ήμασταν παιδιά διαφωνούσαμε σε πολλά πράγματα με τη μητέρα μας αλλά πάντα ήταν η μάνα μας.  Δεν την εγκαταλείψαμε ποτέ.

 Ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό αδερφοί μου. Πίσω από τον Παπά, τον Δεσπότη, τη Σύνοδο και τον Πατριάρχη, την Εκκλησία την κρατάει ο Χριστός, διότι εκκλησία είναι ο ίδιος ο Κύριος, είναι το Σώμα και το Αίμα Του.

 Για ποιον λόγο να ταράξω την καρδιά μου; Για ποιον λόγο να επιτρέψω ανεμοστρόβιλους λογισμών να διασαλεύσουν την εσωτερική μου ηρεμία αφού γνωρίζω ότι ο Κύριος είναι παντού και πάντοτε και ότι "καὶ θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μὴ ἀπόληται· ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν." Λουκά 21-18,19.

 Η υπακοή μας ελευθερώνει. Σπάει τα δεσμά της αιχμαλωσίας διότι ο Χριστός προπορεύεται κι εσύ ακολουθείς. Όταν κάνεις υπακοή στο Εγώ ή τη φαντασία σου ή σε σκοτεινές δυνάμεις βαδίζεις τυφλωμένος με δόλιο οδηγό. Όταν όμως κάνεις υπακοή στον Πατέρα που γνωρίζει τα πάντα, εκεί ελευθερώνεσαι , εκεί παύουν οι λογισμοί της ανησυχίας, εκεί το πλοίο έχει πλέον πηδαλιούχο έμπιστο που ξέρει τις διαδρομές και τους κινδύνους για να σε προστατέψει.

 Στην Εκκλησία η υπακοή δεν είναι μια ανούσια υποδούλωση σε ένα είδωλο ή σε μια ιδεολογία είναι η εμπιστοσύνη σε ένα πρόσωπο που ενεργεί και αυτό το πρόσωπο είναι ο Χριστός.

 Αν όταν ήσουν πέντε χρονών άφηνες το χέρι του πατέρα που σε κράταγε και σε καθοδηγούσε, τότε άρχιζε και γεννιόταν ο φόβος διότι “κόπηκε” η πατρική σύνδεση. Χάνεις πλέον τον δρόμο, δεν ξέρεις πως να αντιμετωπίσεις τους κινδύνους διότι είσαι πλέον απροστάτευτος. Όταν όμως κρατάς το χέρι, δεν σε νοιάζει τίποτα, χαλασμός να γίνεται εσύ έχεις τη σιγουριά ότι ξέρει που σε πηγαίνει γιατί σε αγαπά ανιδιοτελώς κι εσύ τον εμπιστεύεσαι.

 Η πιο όμορφη και συγκινητική επικλητική φράση μέσα στη Θεία Λειτουργία είναι :

“ Τὰς κεφαλὰς ἡμῶν τῷ Κυρίῳ κλίνωμεν”. Δεν χαμηλώνουμε απλά το κεφάλι μας , αλλά κλίνουμε την ύπαρξη μας σε Εκείνον που έχει τις τρίχες της κεφαλής μας μετρημένες. Σε Εκείνον που είναι το Α και το Ω του σύμπαντος κόσμου.

Μὴ ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία· πιστεύετε εἰς τὸν Θεόν, καὶ εἰς ἐμὲ πιστεύετε. (Ιω. 14,1). Λόγια που τα προσπερνάμε αδιάφορα. Σαν να είσαι ένα μικρό παιδί και να κλαίς, να φοβάσαι αλλά να σου λέει ο πατέρας σου: “Είμαι εδώ για σένα , μην ταράζεσαι παιδί μου, πίστευε στον Θεό και σε μένα και όλα θα πάνε καλά”.

 Εμείς πιστεύουμε στους εγωϊστικούς λογισμούς μας, στις εσωτερικές μας θεωρίες και σε κάποιες θεολογικές φαντασιώσεις και βγαίνουμε μπροστά ως διασώστες της Εκκλησίας και της πίστεως. Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά ; Διότι απουσιάζει η Θεία εμπειρία, το βίωμα του Χριστού στη ζωή μας και βασιλεύει δυστυχώς μέσα μας ο εγωϊσμός και τα σκοτεινά παράγωγά του.

 Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα...

 Κανείς και τίποτα να μη σε φοβίζει. Κι αν ακόμη είναι αναρίθμητοι οι εχθροί, δαίμονες και ασεβείς άνθρωποι, ο δικός μας Υπερασπιστής είναι Ισχυρότερος (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος).

Τον μόνο που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο εαυτός μας και αυτό γιατί δεν τον γνωρίζουμε. Είναι ο μεγάλος άγνωστος που παλεύουμε να τον μάθουμε και συνεχώς μας εκπλήσσει άλλοτε δυσάρεστα, άλλοτε ευχάριστα.

 Ψάχνουμε εξωτερικούς εχθρούς ενώ τον μοναδικό και πιο ισχυρό εχθρό τον αντικρίζουμε κάθε πρωί στον καθρέφτη...

Πόσο δύσκολο είναι το “απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ η’ 34).

 Ας κλείσουμε αγαπητοί μου αυτές τις σκέψεις με την πιο όμορφη πνευματική φράση της μοναχικής ζωής “Να είναι ευλογημένο”! Τι ομορφιά ! Μόνο που το λες, εκείνη την ώρα ακούς φτερουγίσματα! Πετάει η ύπαρξή σου, γαληνεύουν τα πάντα, ηρεμούν οι άνεμοι και ανθίζει κάθε έρημο σημείο στην καρδιά σου. Κάθε φορά που η φράση αυτή βγαίνει από την καρδιά σου “ποταμοί ύδατος ζώντος” πλημμυρίζουν την ύπαρξή σου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί αυτή η υπακοή κατατίθεται στα ποδάρια του Κυρίου. Εκείνη την ώρα εκπίπτει από τον θρόνο ο εγωϊσμός σου και λες στον Χριστό  “Να είναι ευλογημένο Κύριε, ο θρόνος της καρδιάς μου σου ανήκει , δείξε μου τον δρόμο της σωτηρίας.”

 Κανείς δεν έχασε κάνοντας υπακοή στον Χριστό και στην Εκκλησία. Αντίθετα μέσα στην αγκαλιά του Κυρίου βρίσκουμε σωτηρία ενώ έξω από τον Χριστό οι λύκοι περιμένουν να μας κατασπαράξουν.

 “Πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα”

 π.Σπυρίδων Σκουτής

Ο ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΙΛΛΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΕΣ

Τη μνήμη του Αγίου Λουκιλλιανού και των συν αυτώ Μαρτυρησάντων τιμά σήμερα, 3 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Ο Κύριος μας διαβεβαίωσε ότι «τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν». Δηλαδή, εκείνα που είναι αδύνατο να γίνουν με την ασθενική δύναμη και λογική του ανθρώπου, αυτά είναι κατορθωτά και δυνατά από το Θεό.

Πράγματι, ποιος θα περίμενε από έναν άνθρωπο που πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή μέσα στην ειδωλολατρία, της οποίας, μάλιστα, ήταν και ιερέας, να γίνει χριστιανός; Κι όμως. Αυτό συνέβη με το γέροντα ιερέα ειδωλολάτρη Λουκιλλιανό, που έζησε στα χρόνια του βασιλιά Αυρηλιανού το 270 μ.Χ.

Όταν, λοιπόν ο Λουκιλλιανός, άκουσε για πρώτη φορά χριστιανικό κήρυγμα στην πατρίδα του Νικομήδεια, η θεία χάρη δημιούργησε μέσα του πραγματικό σεισμό. Γκρεμίστηκαν σαν χάρτινοι πύργοι οι ειδωλολατρικές του πεποιθήσεις, που τόσο βαθειά ήταν ριζωμένες στην ψυχή του. Τα γεροντικά του μάτια άνοιξαν και με νεανική ζωηρότητα διακήρυξε την πίστη του στο Χριστό.

Προσπάθησε, μάλιστα, να φέρει με το κήρυγμα του και άλλες ψυχές σ’ Αυτόν. Το γεγονός αυτό καταγγέλθηκε στον κόμη Λιβάνια. Με θάρρος ο Λουκιλλιανός ομολόγησε μπροστά του το Χριστό. Τότε ο κόμης, πιεζόμενος και από τους ειδωλολάτρες ιερείς, που θεώρησαν το Λουκιλλιανό λιποτάκτη της θρησκείας τους, διέταξε και τον βασάνισαν.

Έπειτα τον έριξαν στη φωτιά για να καεί, αλλά δυνατή βροχή έσβησε τη φωτιά. Τότε τον έστειλαν στο Βυζάντιο, όπου ο Λουκιλλιανός αξιώθηκε να μαρτυρήσει με σταυρικό θάνατο.

Στη φυλακή μέσα ο Άγιος Λουκιλλιανός βρήκε τέσσερα παιδιά, τον Κλαύδιο, τον Υπάτιο, τον Παύλο και τον Διονύσιο, που για τον ίδιο λόγο ήταν φυλακισμένα και κατόπιν αποκεφαλίστηκαν. Μετά τον θάνατο και του Αγίου, η παρθένος Παύλη, πήρε τα Ιερά του λείψανα και τα ενταφίασε. Τότε όμως, συνελήφθη και αυτή, βασανίζεται σκληρά και στο τέλος αποκεφαλίζεται.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Χορός Αγγελικός.
Ως άστρον φαεινόν, εκ νυκτός τής απάτης, ώ Λουκιανέ, ευσεβώς αναλάμψας νομίμως ηγώνισαι καί τόν δόλιον έκτεινας, όθεν πρέσβευε σύν τή θεόφρονι Παύλη καί τοίς τέσσαρσι παισί Χριστώ, αθλοφόρε, υπέρ τών ψυχών ημών.

ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ

Η αγάπη οδηγεί τον ανθρωπο στο «καθ’ ομοίωσιν», στον προορισμό του, στη σωτηρία του.

Αυτή είναι το κριτήριο της πνευματικής ζωής, της προσπάθειας την οποία καταβάλλουμε για να συναντήσουμε τον Αναστημένο Χριστό. Η αγάπη είναι το κριτήριο της ορθόδοξης ασκησης.

Η ορθόδοξη ασκηση με αλλα λόγια δεν είναι ατομικό γεγονός, αλλά εκκλησιαστικό γεγονός.

Πολλοί αδελφοί μας κάνουν ασκηση για αυτοπειθαρχία, για να νικήσουν τις ορμές τους, για να επιβληθούν στον εαυτό τους, για να αποκτήσουν δύναμη. Θέλουν κι αυτοί να γίνουν δυνατοί, να αποκτήσουν κάποια χαρίσματα των αγίων. Κίνητρο τους είναι ο εαυτός τους, η ατομικότητα τους και όχι το Πρόσωπο του θεού και τα πρόσωπα των αδελφών. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επαγγέλεται ο εκκλησιαστικός τρόπος ζωής, η ορθόδοξη ασκηση.

Η ορθόδοξη ασκηση, ακριβώς, θέλει να βγάλει τον ανθρωπο από την ατομικότητα, από την απομόνωση, από το κλείσιμο στον εαυτό του και να τον επαναφέρει στη σχέση, στη φύση του που είναι εκκλησιαστική, να τον κάνει μέλος της Εκκλησίας. Η ορθόδοξη ασκηση θέλει να βοηθήσει τον ανθρωπο να συναντήσει το Πρόσωπο του Θεού και τα πρόσωπα των αδελφών του.Γι’ αυτό το σκοπό και μόνο χρειάζεται η ασκηση.

Ο ανθρωπος δημιουργήθηκε υγιής από το Θεό για να εχει και να διατηρεί μια σχέση, σχέση με το Θεό, σχέση με τους αλλους ανθρώπους και σχέση με ολόκληρη την κτίση. Αυτό το ειχαν επιτύχει οι πρωτόπλαστοι γιατί ειχαν την ζωοποιό σχέση με το Θεό, ειχαν τη Χάρη του Θεού.

Μετά την πτώση, όμως ο ανθρωπος αρρώστησε, εχασε τον προσανατολισμό του προς το Θεό, απώλεσε τη Θ. Χάρη με αποτέλεσμα να διαταραχθούν ολες οι σχέσεις του με το Θεό, τους ανθρώπους, την κτίση και τον ιδιο τον εαυτό του.

Επομένως η θεραπεία, όπως την βλέπει η Ορθόδοξη Παράδοση, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αποκατάσταση των σχέσεων αυτών και η επαναφορά της ανθρώπινης υπαρξης στην προηγούμενη δόξα της.

Ο άνθρωπος την θεραπεία του, την πληρότητα του, την υγεία του μπορεί να την βρεί μόνο μέσα στον χώρο της εκκλησιαστικής κοινότητος, όπως εκφράζεται κυρίως στην Θ.Ευχαριστία, στον χώρο της φιλαδελφείας, στην οικογένεια=Εκκλησία οπου υπάρχει αληθινή θεραπεία μέσα από τις αγαπητικές σχέσεις που αναπτύσσονται.

Γι΄αυτό το σκοπό και μόνο χρειάζεται η ασκηση: Για να ανήκω στο Σώμα του Χριστού, που κοινωνούν τα πρόσωπα των αδελφών μεταξύ τους. Επειδή δεν μπορώ να ενωθώ με τους αδελφούς μου, επειδη είναι κάτι δύσκολο, γιατί εχω τον εγωισμό μου, θέλω την καλοπέραση μου, θέλω πάντα να βάζω τον εαυτό μου πάνω απ’ όλα, γι’ αυτό ασκούμαι.

Η ασκηση είναι το μέσον για να συναντήσω τον αδελφό μου. Δεν κάνω ασκηση ερήμην του Θεού και του αδελφού μου για να καταφέρω κάτι δικό μου.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα από την καθημερινή μας ζωή:

Νηστεύουμε σκληρά, δεν τρώμε το λάδι πολλές φορές,

– αλλά δεν καταλαβαίνουμε τον σύντροφό μας, ζούμε στον κόσμο μας, δεν του δείχνουμε αγάπη και ενδιαφέρον, τον εχουμε στο περιθώριο.

– δεν καταλαβαίνουμε τα παιδιά μας, δεν ακούμε τι μας λένε, δεν μπαίνουμε στη θέση τους, δεν σεβόμαστε το πρόσωπο τους, φερόμαστε αψυχολόγητα. Και κατά τα αλλα θεωρούμε ότι είμαστε εντάξει απέναντι στο Θεό, γιατί κάνουμε ασκηση, κάνουμε νηστεία.

Ομως το κριτήριο της ασκησης είναι η αγάπη. Ασκούμαστε για να αγαπήσουμε, για να μπούμε πιο πολύ μέσα στην Εκκλησία.

Ξέρετε είναι σχετικά εύκολο να ασκείσαι σωματικά, π.χ. να νηστεύεις, αλλά είναι πιο δύσκολο να κάνεις ασκηση στον εγωισμό σου, για να αγαπήσεις τον συνάνθρωπό σου.

Όλες οι ασκήσεις είναι πιο εύκολες από την αγάπη. Η αγάπη όμως είναι η κατ’ εξοχήν άσκηση.

Στις άλλες ασκήσεις είναι μικρό το κόστος, το φαγητό, τα χρήματα, ο υπνος κ.λ.π. Στην αγάπη είναι μεγάλο το κόστος: Πρέπει να κάνεις την αποκεντρωση, να βγάλεις τον εαυτό σου από το κέντρο της καρδιάς σου, για να χωρέσει ο άλλος, ο συνάνθρωπος. Αυτή είναι η ασκηση, η αγάπη. Όλα τα αλλα μας βοηθούν στην αγάπη.

Υπακούω στην Εκκλησία και νηστεύω, σημαίνει μαθαίνω να αγαπάω περισσότερο. Γι’ αυτό και οι Πατέρες μας λένε ότι αυτά που εξοικονομούμε από τη νηστεία, θα πρέπει να πηγαίνουν στους φτωχούς, όχι στη τράπεζα!

Νηστεύω, κάνω ασκηση δηλαδή, για να ενωθώ με τους αδελφούς μου περισσότερο.

Με αυτές τις σκέψεις αγαπητοί μου θέλησα να σας πω ότι είναι ανάγκη τώρα που είναι Σαρακοστή (αλλά και πάντοτε), να μελετήσουμε και να προσευχηθούμε πολύ, ώστε να αποφύγουμε τις παρανοήσεις και η άσκησή μας να είναι Ορθόδοξη, απαλλαγμένη από ξένα στοιχεία, από ιδιωτικές θεολογίες, από την άγνοια.

Διαφορετικά η ασκηση μας θα ειναι κουραστική, σκληρή, πικρή, αναποτελεσματική, αντιεκκλησιαστική, χωρίς χαρά, χωρίς ταπείνωση, χωρίς εμπνευση, χωρίς ελπίδα, χωρίς αγάπη…

Όμως δεν είναι αυτό η Εκκλησία μας, δεν είναι αυτό η πίστη μας, δεν είναι αυτό, η παράδοση μας, δεν είναι αυτό οι Πατέρες μας, δεν είναι αυτό η ορθοδοξία μας.

Αντίθετα οι Αγιοι μας, οσο πιο σκληρή ασκηση εκαναν, τόσο πιο πολύ αγάπη εδειχναν, τόσο πιο πολύ επιεικείς ησαν, τόσο πιο πολύ χαρά ειχαν,γιατί ειχαν συλλάβει το νόημά της :

Ότι είναι μια εξάσκηση, προπόνηση, για να συναντήσει κάποιος τον αδελφό του, τον συνάνθρωπό του.

ΑΛΛΟ ΝΑ ΣΟΥ ΠΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΝΑ

Άλλο να σου πουν για τον Θεό και άλλο να τον γευτείς. Ο Θεός δεν υπάρχει να μας τον διδάσκουν κάποιοι. Υπάρχει να τον γευόμαστε προσωπικά. Αν η εκκλησία είναι ένα κατηχητικό που διδάσκει για τον Θεό, είναι μια προσβολή της εκκλησίας! Η εκκλησία είναι μια προσωπική εμπειρία του Θεού.

ΜΗΝ ΠΟΡΕΥΕΣΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΝΕΝΑ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΥΤΟΥ

"Μην πορεύεσαι μονάχος κανένα δρόμο του κό­σμου αυτού παρά μονάχα έχοντας μπροστά σου τον Κύριο Ιησού ή με την ευχή του Ιησού εμπρός σου, με την πίστη σε Εκείνον εμπρός σου, με την αγάπη προς Εκείνον εμπρός σου, με την ανάσα, το δάκρυ και την κραυγή προς Εκείνον εμπρός σου. Τότε θα φεύγει από μπροστά σου κάθε θάνατος και κάθε πει­ρασμός, μα όχι εξαιτίας σου αλλά εξαιτίας Εκείνου που στέκει μπροστά σου."

 Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ

Τη μνήμη του Αγίου Νικηφόρου του Ομολογητού και Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως τιμά σήμερα, 2 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Νικηφόρος, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το758 μ.Χ. Οι γονείς του Θεόδωρος και Ευδοκία άνηκαν σε αρχοντική και επίσημη κοινωνική τάξη αλλά ήταν ευσεβείς και ενάρετοι άνθρωποι οι οποίοι γαλούχησαν τον γιο τους με τα νάματα των Θείων Γραφών.

 Η προσήλωση μάλιστα του πατέρα του στην ορθή πίστη, έγινε αιτία να διωχθεί και να εξορισθεί από τον εικονομάχο και δυσεβή αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ε’, τον Κυπρώνυμο στη Νίκαια όπου και πέθανε.

Προικισμένος με ιδιαίτερες πνευματικές ικανότητες, απέκτησε μεγάλη θεολογική και θύραθεν εκπαίδευση. Γρήγορα όμως αποσύρθηκε σε ένα κτήμα του στον Βόσπορο, όπου αφοσιώθηκε στην άσκηση και τη μελέτη των Θείων Γραφών.

Όμως ο αυτοκράτορας τον υποχρέωσε να αναλάβει τη διεύθυνση του μεγάλου πτωχοκομείου της Κωνσταντινουπόλεως. Όταν εκοιμήθη ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιος, ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Α’, υπέδειξε ως άξιο διάδοχό του τον Νικηφόρο. και όντως την Κυριακή του Πάσχα του 806 ανήλθε στον Πατριαρχικό Θρόνο.

Θρόνος ο οποίος ισοδυναμούσε με Γολγοθά. Έδωσε σκληρούς αγώνες για την τιμή και την προσκύνηση των ιερών Εικόνων. Όταν όμως το 813 μ.Χ. ανέβηκε στο θρόνο της Βασιλεύουσας, ο ασεβής Λέων Ε’, ο Αρμένιος, ξέσπασε μεγάλος και απηνής διωγμός κατά των εικονολατρών.

Η αγέρωχη στάση και εμμονή του Νικηφόρου στην προστασία της Ορθοδοξίας, προκάλεσε την οργή του αυτοκράτορα, ο οποίος τον απομάκρυνε από τον πατριαρχικό θρόνο. Υπέστη πολλές ταλαιπωρίες και τελικά, αρκετά ταλαιπωρημένος παρέδωσε στο δίκαιο μισθαποδότη Θεό το πνεύμα του στις 2 Ιουνίου 822 μ.Χ.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Νίκην ήνεγκε, τη Εκκλησία, η ση ένθεος, ομολογία, Νικηφόρε Ιεράρχα θεόληπτε. την γαρ Εικόνα του Λόγου σεβόμενος, υπερορία αδίκως ωμίλησας. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΚΑΘΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΕΙΝΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ

 Έχεις ποτέ σκεφτεί ότι όλα που αφορούν εσένα, αφορούν και Εμένα; Διότι αυτά που αφορούν εσένα αφορούν την κόρη του οφθαλμού Μου; Είσαι πολύτιμη στα μάτια Μου και σε έχω αγαπήσει, για αυτό είναι ιδιαίτερη χαρά για Μένα να σε εκπαιδεύσω. Όταν οι πειρασμοί έρχονται επάνω σου και ο πολέμιος, σαν το ποτάμι, θέλω να ξέρεις ότι, Από Μένα ήταν αυτό.

Θέλω να ξέρεις ότι η αδυναμία σου έχει ανάγκη από τη δύναμη Μου, και η ασφάλεια σου βρίσκεται στο να Με αφήσεις να σε προστατεύω. Θέλω να ξέρεις ότι, όταν βρίσκεσαι σε δύσκολες συνθήκες, μεταξύ των ανθρώπων που δεν σε καταλαβαίνουν, δεν λογαριάζουν αυτά που σου είναι ευάρεστα, και σε απομακρύνουν Από Μένα ήταν αυτό. Είμαι ο Θεός σου, οι περιστάσεις τις ζωής είναι στα χέρια μου, δεν βρέθηκες τυχαία στη θέση σου, είναι ακριβώς η θέση που σου έχω ορίσει. Δε Με παρακαλούσες να σου μάθω την ταπείνωση;

Και να, σε έβαλα σ’ αυτό ακριβώς το περιβάλλον, στο σχολείο όπου διδάσκουν αυτό το μάθημα. Το περιβάλλον σου, και αυτοί που ζουν γύρω σου, μόνο εκτελούν το θέλημά Μου. Έχει οικονομικές δυσκολίες και μόλις τα βγάζεις πέρα, να ξέρεις ότι, Από Μένα ήταν αυτό.

Θέλω να ξέρεις ότι Εγώ διαθέτω τα χρήματα σου και να καταφεύγεις σε μένα, και να γνωρίζεις ότι εξαρτάσαι από Μένα. Θέλω να ξέρεις ότι τα αποθέματά Μου είναι ανεξάντλητα, και να βεβαιωθείς ότι είμαι πιστός στις υποσχέσεις Μου. Να μη συμβεί ποτέ να σου πουν την ανάγκη σου «Μην πιστεύεις στον Κύριο και Θεό σου»

Έχεις περάσει ποτέ νύχτα μέσα στη θλίψη; Είσαι χωρισμένος από τους συγγενείς σου, τους ανθρώπους που αγαπάς; Σου το επέτρεψα για να στραφείς σε Μένα, και σε Μένα να βρεις την αιώνια παρηγοριά και ανακούφιση. Σε ξεγέλασε ο φίλος σου ή κάποιος που του είχες ανοίξει την καρδιά σου, Από Μένα ήταν αυτό.

Εγώ επέτρεψα να σε αγγίξει αυτή η απογοήτευση, για να μάθεις ότι ο καλύτερος φίλος σου είναι ο Κύριος. Θέλω να τα φέρνεις όλα σε Μένα και όλα να Μου τα λες. Σε συκοφάντησε κάποιος, να το αφήσεις σ’ εμένα, σε Μένα να προσκολληθείς, σε Μένα η καταφυγή σου, για να κρυφτείς από την αντιλογία εθνών. Θα κάνω την δικαιοσύνη σου να λάμψει σαν το φως και την ζωή σου, σαν μέρα μεσημέρι. Καταστράφηκαν τα σχέδιά σου, λύγισε η ψυχή σου και είναι εξαντλημένη, Από Μένα ήταν αυτό.

Έκανες σχέδια και είχες δικούς σου σκοπούς Μου, τα έφερες να τα ευλογήσω. Αλλά Εγώ θέλω να αφήσεις σε Μένα, να κατευθύνω και να χειραγωγώ τις περιστάσεις της ζωής σου, διότι είσαι το ορφανό, και όχι ο πρωταγωνιστής. Σε βρήκαν απροσδόκητες αποτυχίες, και η απελπισία κατέλαβε την καρδιά σου, να ξέρεις, Από Μένα ήταν αυτό.

Διότι μ’ αυτή την κούραση και το άγχος δοκιμάζω πόσο ισχυρή είναι η πίστη σου στις υποσχέσεις Μου και την παρρησία σου στη προσευχή για τους συγγενείς σου. Δεν ήσουν εσύ που εμπιστεύτηκες τις φροντίδες γι’ αυτούς στην προνοητική αγάπη Μου; Δεν είσαι συ που και τώρα τους αφήνεις στην προστασία της Πανάγνου Μητέρας Μου; Σε βρήκε σοβαρή ασθένεια, που μπορεί να γιατρευτεί ή είναι αθεράπευτη και σε κάρφωσε στο κρεβάτι σου, Από Μένα ήταν αυτό.

Επειδή θέλω να Με γνωρίσεις πιο βαθιά, μέσω της σωματικής ασθένειας και να μην γογγύζεις γι’ αυτή την δοκιμασία που σου στέλνεται και να μην προσπαθείς να καταλάβεις τα σχέδια Μου, της σωτηρίας της ψυχής των ανθρώπων με διάφορους τρόπους, αλλά αγόγγυστα και ταπεινά να σκύψεις το κεφάλι σου μπροστά στην αγαθότητά Μου. Ονειρευόσουν να κάνεις κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο για Μένα και αντί να το κάνεις έπεσες στο κρεβάτι του πόνου Από Μένα ήταν αυτό.

Διότι τότε θα ήσουν βυθισμένος στα δικά σου έργα, και Εγώ δεν θα μπορούσα να προσελκύσω τις σκέψεις σου σε Μένα, αλλά Εγώ θέλω να διδάσκω τις βαθύτατες σκέψεις και τα μαθήματα Μου, για να Με υπηρετείς. Θέλω να σε μάθω να συναισθάνεσαι πως είσαι τίποτα χωρίς Εμένα.

Μερικοί από τους καλύτερους υιούς Μου είναι αυτοί, οι οποίοι είναι αποκομμένοι από την δραστική ζωή, για να μάθουν να χειρίζονται το όπλο της αδιάλειπτης προσευχής. Κλήθηκες απροσδόκητα να αναλάβεις μία δύσκολη και υπεύθυνη θέση, στηριγμένη σε Μένα. Σου εμπιστεύομαι τις δυσκολίες αυτές, και γι’ αυτό θα σε ευλογήσει Κύριος ο Θεός σου σ’ όλα τα έργα σου, σ’ όλους τους δρόμους σου, σ’ όλα, Καθοδηγητής και Δάσκαλος σου θα είναι ο Κύριος σου.

Την ημέρα αυτή, στα χέρια σου, τέκνο Μου έδωσα αυτό το δοχείο με το θείο μύρο, να το χρησιμοποιείς ελεύθερα. Να θυμάσαι πάντοτε ότι κάθε δυσκολία που θα συναντήσεις, κάθε προκλητική λέξη, κάθε διαβολή και κατάκριση, κάθε εμπόδιο στα έργα σου, που θα μπορούσε να προκαλέσει αγανάκτηση και απογοήτευση, κάθε φανέρωση της αδυναμίας και της ανικανότητας σου, θα χρίεται μ’ αυτό το έλαιο. Από Μένα ήταν αυτό.

Να θυμάσαι πως κάθε εμπόδιο είναι νουθεσία από τον Θεό, και γι’ αυτό να βάλεις στην καρδιά σου αυτόν τον λόγο, που σου έχω αποκαλύψει την ημέρα αυτή. Από Μένα ήταν αυτό. Να ξέρεις και να θυμάσαι – πάντα, όπου και να είσαι, ότι οποιοδήποτε κεντρί, θα αμβλυνθεί μόλις θα μάθεις σε όλα να βλέπεις Εμένα Όλα σου στάλθηκαν από Μένα, για την τελείωση της ψυχής σου, Όλα αυτά ήταν από μένα.

Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα

Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΘΕΣΗ ΖΗΤΑΕΙ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ

 Κάποτε την ώρα που προσευχόταν ο αββάς Μακάριος στο κελί του, άκουσε μια φωνή που έλεγε…

«Μακάριε, δεν έφθασες ακόμη στα μέτρα των τάδε γυναικών αυτής εδώ της πόλης».

Το πρωί ο Γέροντας σηκώθηκε, πήρε το βαϊτικο ραβδί του κι άρχισε να οδοιπορεί για την πόλη.

Όταν έφτασε στην πόλη και βρήκε το σπίτι, χτύπησε την πόρτα. Βγήκε η μία και τον υποδέχτηκε στο σπίτι. Αφού κάθισε για λίγο, ήρθε και η άλλη.

Τις κάλεσε, κι εκείνες ήρθαν και κάθισαν μαζί του. Τις λέει ο Γέροντας: «Για σας έκανα τόση πορεία και υπέμεινα τόσο κόπο, ώσπου να φτάσω από την έρημο. Πέστε μου λοιπόν την εργασία σας, ποια είναι;»

«Πάτερ -του λένε- πίστεψέ μας, δεν είμαστε η καθεμιά μας έξω από την κλίνη του άνδρα της μέχρι σήμερα. Ποια εργασία λοιπόν ζητάς από μας;»

Ο Γέροντας έβαλε μετάνοια και τις παρακαλούσε: «Φανερώστε μου το έργο σας».

Τότε του λένε: «Εμείς κατά κόσμον είμαστε ξένες μεταξύ μας. Έτυχε όμως να παντρευτούμε δύο αδελφούς κατά σάρκα. Και να, εδώ και δεκαπέντε χρόνια ως σήμερα κατοικούμε σ΄ αυτό το σπίτι και δεν ξέρουμε να φιλονικήσαμε ποτέ ή να αναφερθήκαμε σε αισχρά πράγματα.

Μάλιστα, ήρθε στο λογισμό μας να αφήσουμε τους άνδρες μας και να μπούμε στο τάγμα των μοναχών. Πολύ παρακαλέσαμε τους άνδρες μας να μας επιτρέψουν να φύγουμε, αλλά δεν τους πείσαμε. Έτσι, αφού δεν πετύχαμε αυτόν τον σκοπό, κάναμε συμφωνία μεταξύ μας και με τον Θεό, μέχρι τον θάνατό μας να μη βγει από το στόμα μας κανένας κοσμικός λόγος».

Όταν τ΄ άκουσε αυτά ο αββάς Μακάριος, είπε: «Αληθινά, δεν υπάρχει παρθένα ή παντρεμένη ή μοναχός ή κοσμικός, ο Θεός την πρόθεση ζητάει και δίνει το Άγιο Πνεύμα σε όλους».

ΤΑ ΔΕΝ...ΚΑΙ ΤΑ ΘΑ...

1. Δεν θα πω αυτή τη λέξη, γιατί πληγώνει.

2. Δεν θα υπενθυμίζω εκείνο το γεγονός, γιατι στεναχωρεί.

3. Δεν θα μιλήσω απότομα, γιατί θα μεταμεληθώ.

4. Δεν θα πω κακό για τον άλλο, γιατί είναι κουτσομπολιό.

5. Δεν θα διακόψω τον άλλο, όταν μιλάει, γιατί είναι αγενές.

6. Δεν θα πω αυτό το αστείο, γιατί είναι χυδαίο.

7. Δεν θα πετιέμαι σαν τον κόκκορα, γιατί αυτό λέγεται προπέτεια.

8. Δεν θα φλυαρώ, γιατί αυτό δείχνει ελαφρότητα.

9. Δεν θα μεταφέρω μια ανεξέλεγκτη πληροφορία, γιατί υπάρχει φόβος να μην είναι αληθή και οι άλλοι να την πιστέψουν.

10. Δεν θα χρησιμοποιώ υπονοούμενα, γιατί αυτό δεν είναι ευθές.

11. Δεν θα μιλάω όταν είμαι θυμωμένος, γιατί θα μετανιώσω για όσα πω.

12. Θα φροντίζω να μιλάω όταν πρέπει και όσο πρέπει.

13. Θα είμαι εύκολος να πω κάτι καλό για τον άλλο.

14. Θα δικαιολογώ κάπως τους διπλανούς μου στο φταίξιμο τους.

15. Θα βρίσκω πάντα έναν ενισχυτικό λόγο για τους μειονεκτικούς, τους αδύνατους, τους πονεμένους.

16. Θα προσπαθήσω να μιλάω ευγενικά σε όλους.

17. Θα κάνω ότι μπορώ, να δημιουργώ ευχάριστη ατμόσφαιρα.

18. Θα μιλάω με ειλικρίνεια, καθαρά, σταράτα, αθόρυβα.

19. Θα αγωνισθώ να ακούω περισσότερο και λιγότερο να μιλάω.

20. Θα προσπαθώ να μιλάω και με τη σιωπή μου.

ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

† Διονυσίου, Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης
Ο καθένας κι όλοι μαζί ας αφήσουμε τον εαυτό μας κι όλη μας τη ζωή στο Χριστό και Θεό μας. Όλες οι δεήσεις της Μεγάλης Συναπτής είναι προτροπές του λειτουργού προς το λαό, που τελειώνουν η κάθε μια με το «δεηθώμεν». Η τελευταία τώρα, με την οποία κλείνει ο κατάλογος των δεήσεων, τελειώνει με το «παραθώμεθα».

Αφού ζητήσαμε από το Θεό όσα μας χρειάζονται στο βίο μας και τελευταία σε μια απευθείας αναφορά επικαλεσθήκαμε τη χάρη του για τη σωτηρία μας, τελειώνουμε λοιπόν τις δεήσεις κι αφήνουμε τον εαυτό μας με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού. «Της Παναγίας, Αχράντου, Υπερευλογημένης ενδόξου Δεσποίνης ημών, Θεοτόκου και αειπάρθένου Μαρίας, μετά πάντων των Αγίων μνημονεύσαντες, εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Δηλαδή· ας θυμηθούμε την Παναγία, άχραντη, ευλογημένη, ένδοξη κυρία μας Θεοτόκο και αειπαρθένο Μαρία μαζί με όλους τους Αγίους κι ας αφήσουμε ο καθένας μας κι όλοι μαζί τον εαυτό μας κι όλη μας τη ζωή στο Θεό μας Ιησού Χριστό.

Καθώς είμαστε στην είσοδο και μπαίνουμε στην ιερή τελετουργία, δεν ξεχνάμε να καλέσουμε, για να μας βοηθούν και να πρεσβεύουν στην προσευχή μας, την Υπεραγία Θεοτόκο κι όλους τούς Αγίους. Ανοίγει αμέσως εμπρός μας ο φωτεινός και ζωντανός κόσμος της Ορθοδοξίας. Γιατί ξεχωριστό γνώρισμα της ορθόδοξης λατρείας είναι η τιμή στους Αγίους του Θεού. Πρώτα βέβαια στην Υπεραγία Θεοτόκο, που είναι η «αγία αγίων μείζων». Η θέση της Παρθένου Μαρίας στην πίστη μας και το όνομά της «Θεοτόκος» είναι, για να πούμε έτσι, το κλειδί της Ορθοδοξίας. Η τρίτη οικουμενική Σύνοδος δογμάτισε και είπε· «Ομολογούμεν την αγίαν Παρθένον Θεοτόκον, διά το τον Θεόν Λόγον σαρκωθήναι και ενανθρωπήσαι»· ομολογούμε πως η αγία Παρθένος είναι Θεοτόκος, επειδή ο Θεός Λόγος σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος. Το «Θεοτόκος» ανοίγει τη θύρα, για να μπούμε στον άγιο ναό, που είναι το μυστήριο της θείας ενανθρώπησης.

Σ’ ένα αρχαίο βιβλίο της Εκκλησίας, που γράφτηκε αμέσως ύστερα από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, διαβάζομε τα εξής για τους Αγίους· «Τον Ιησούν Χριστόν, Υιόν όντα του Θεού, προσκυνούμε· τους δε μάρτυρας ως μιμητάς του Κυρίου αγαπώμεν αξίως, ένεκα εννοίας ανυπερβλήτου της εις τον ίδιον βασιλέα και διδάσκαλον ων γένοιτο και ημάς κοινωνούς τε και συμμαθητάς γενέσθαι». Δηλαδή· τον Ιησού Χριστό, που είναι Υιός του Θεού, τον προσκυνούμε· και τους μάρτυρες της πίστεως τους αγαπάμε καθώς τους αξίζει, για την αξεπέραστη αγάπη τους στον βασιλέα και διδάσκαλο· μακάρι κι εμείς να είμαστε μαζί τους και συμμαθητές τους. Η γλυκύτερη παρηγοριά, που μας δίνει η Εκκλησία, είναι ότι μας κρατάει ενωμένους με την αγάπη όλους τους οικείους της πίστεως, από την αρχή μέχρι σήμερα· όχι μόνο τους ύστερα από το Χριστό, αλλά και τους πριν.

Αυτή η τιμή προς τους Αγίους, σαν γνώρισμα της ορθόδοξης Εκκλησίας, έχει μια πολύ βαθειά σημασία για την πίστη μας και για τον βίο μας. Διαρκώς το λέμε και το γράφουμε ότι αυτό που λέμε ήθος, αρετή, αγιοσύνη δεν διδάσκεται στους ορθόδοξους λαούς σαν θεωρητικός κανόνας, σύμφωνα με τον οποίο θα ζήσει ο πιστός. Αλλά η αρετή και η αγιοσύνη είναι κάθε φορά ένα γεγονός κι ένα ζωντανό παράδειγμα στα πρόσωπα των Αγίων. Όχι η δικαιοσύνη, αλλά ο δίκαιος· όχι η πραότητα, αλλά ο πράος· όχι η αγιότητα, αλλά ο άγιος. Ο άνθρωπος δηλαδή, η εικόνα του Θεού, επάνω στην οποία βλέπουμε την αρετή και την αγιοσύνη. Γι’ αυτό ο Μέγας Βασίλειος λέει πως οι Άγιοι είναι «εικόνες έμψυχοι», εικόνες δηλαδή ζωντανές της αρετής και της αγιοσύνης.

«Μετά το εύξασθαι περί πάντων», ερμηνεύει ο Νικόλαος ο Καβάσιλας, για τον οποίο είπαμε στα προηγούμενα, «εαυτούς κελεύει τω Θεώ παρατίθεσθαι». Δηλαδή· αφού ευχηθούμε για όλα, ύστερα ο λειτουργός προτρέπει να αφήσουμε τον εαυτό μας στο Θεό. Αυτό θα το ακούσουμε πολλές φορές ως το τέλος της θείας Λειτουργίας, κι είναι από τα πιο κρίσιμα, θα λέγαμε, σημεία της προσευχής. Όλη η πίστη, όλη η εμπιστοσύνη κι ότι μπορείς πιο πολύ να κάνεις είναι να αφήσεις τον εαυτό σου στο Θεό. Όλοι οι Άγιοι είναι άνθρωποι αφημένοι στο Θεό, κι αυτοί μόνο μπορούν να μας πουν και να μας βεβαιώσουν τι ακριβώς είναι η ανάπαυση, για την οποία λέει ο Ιησούς Χριστός «καγώ αναπαύσω υμάς». Ελάτε κοντά μου κι αφήστε τον εαυτό σας σε μένα· τη ζωή σας με τις δυσκολίες και τα προβλήματά της, τον κόπο σας και τον αγώνα σας, τις ανησυχίες και τις αγωνίες σας. Και θα βρείτε ανάπαυση· θα βρείτε δύναμη για να παλέψετε, και ασφάλεια για να ξεθαρρέψετε, και ειρήνη για να ζήσετε.

Πρέπει να ομολογήσουμε πως δεν είμαστε καθόλου έτοιμοι για να καταλάβουμε και να δεχθούμε το «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Και το ακούμε πολλές φορές στη θεία Λειτουργία, ακριβώς για να το προσέξουμε και να το σκεφθούμε καλά. Μας τραβάνε τα πράγματα του κόσμου και μας βγάζουν από τον εαυτό μας. Η μέριμνα, για την οποία λέει ο Ιησούς Χριστός στο Ευαγγέλιο, είναι το κομμάτιασμα και το σκόρπισμα του εαυτού μας μέσα στα πράγματα του κόσμου και τις περιστάσεις του βίου. Στον καιρό μας αυτή η μέριμνα έχει τόσο ενταθεί, που δεν μπορούμε πια να ζήσουμε· μας πνίγει το άγχος, μας γονατίζει ο κόπος, μας σφίγγει η αγωνία, μας παραλύει ο φόβος. Ανάπαυση και ειρήνη δεν έχουμε κι όταν ακόμα δεν μας λείπουν τα αγαθά· και τότε είμαστε κουρασμένοι, κουρασμένοι από τη χορτασιά. Γιατί η χορτασιά και η πλησμονή κουράζουν περισσότερο από την ανέχεια και τη στέρηση.

Αλλά οι πιστοί συναζόμαστε για να βρούμε τον εαυτό μας, επειδή μέσα στη θάλασσα του βίου πνιγόμαστε και χανόμαστε κάθε ώρα. Συναζόμαστε για να στηριχθούμε ο ένας στον άλλον κι όλοι μαζί στο Θεό· «εις το στηριχθήναι και συμπαρακληθήναι», καθώς γράφει ο Απόστολος προς Ρωμαίους, για να στηριχθούμε και να βρούμε ξεκούραση ο ένας στον άλλο. «Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα» προτρέπει ο λειτουργός κι ο λαός μ’ ένα στόμα απαντά «Σοι Κύριε». Είναι η τρίτη αυτή απάντηση μετά το «Αμήν» και το «Κύριε ελέησον» και θέλει να πει· «Ναι, Κύριε, σε σένα αφήνομε τον εαυτό μας και στα χέρια σου εμπιστευόμαστε όλη μας τη ζωή». Πόσο, αλήθεια, πιο εύκολα και πιο αυθόρμητα μπορούμε να το πούμε αυτό όλοι μαζί κι ο καθένας για τον εαυτό του, μέσα στη σύναξη της Εκκλησίας, όπου ο ένας στέκει κοντά στον άλλον και παίρνει θάρρος μαζί με τον αδελφό του! Είναι μεγάλη η δύναμη του καθένα μας μέσα στη σύναξη της Εκκλησίας, γιατί δεν προσεύχεται μόνος του, αλλά μαζί με όλους τους Αγίους. Όχι μόνο εκείνους τους πριν από μας, αλλά κι αυτούς που είναι τώρα εδώ μαζί μ’ εμάς· κι είναι πάντα πολλοί άγιοι μεταξύ μας κι ας μην τους ξέρουμε. Όλοι, και εκείνοι και εμείς, συναγμένοι στο όνομα του Ιησού Χριστού, τελούμε τώρα τη θεία Λειτουργία. Και η σύναξη μας αυτή δεν είναι ένα ανώνυμο πλήθος λαού, ένας όχλος απρόσωπος, αλλά μια κοινωνία προσώπων, που προσεύχονται ο ένας για τον άλλον κι όλοι μαζί για όλους. Αυτό θα πει το «εαυτούς και αλλήλους».

Ο ερμηνευτής της θείας Λειτουργίας Νικόλαος ο Καβάσιλας, σχετικά με το «παραθώμεθα», λέει πάλι τα εξής αξιοπρόσεκτα. «Δεν είναι σε όλους εύκολο να αφήνουν τον εαυτό τους στο Θεό. Επειδή λοιπόν αυτό το πράγμα χρειάζεται και γενναίο φρόνημα και μελέτη, γι’ αυτό καλούμε για να μας βοηθήσουν την Παναγία Μητέρα του Θεού κι όλους τους Αγίους κι έτσι αφηνόμαστε στο Θεό». Η κάθε λοιπόν ευχαριστιακή σύναξη είναι μια συλλειτουργία «μετά πάντων των αγίων» και μια παράθεση ή αφιέρωση της Εκκλησίας στο Θεό. Αυτή η τελευταία δέηση, μάλλον δε προτροπή, του λειτουργού φανερώνει όλη την ιερότητα της λογικής λατρείας κι όλο το πλούσιο και μοναδικό κοινωνικό νόημα της θείας Λειτουργίας. Όλη η Εκκλησία, όλη η κοινωνία των πιστών όχι μόνο ζητά να λάβει, αλλά και παραδίνεται και αφήνεται στο Θεό, σαν ένα ομόψυχο, ζωντανό και λογικό αφιέρωμα. Άλλα λόγια ανθρώπινα δεν εκφράζουν τόσο καλά τον πιστό χριστιανό όταν προσεύχεται, σαν τα λόγια αυτά της θείας Λειτουργίας· «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Αμήν.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ

Τη μνήμη του Αγίου Ιουστίνου, του Φιλοσόφου και Απολογητού τιμά σήμερα, 1 Ιουνίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Ιουστίνος γεννήθηκε στη Φλαβία Νεάπολη της Παλαιστίνης το 100 μ.X. αι.

 Οι γονείς του, Έλληνες ειδωλολάτρες (τον πατέρα του έλεγαν Πρίσκο Βάκχιο), φρόντισαν ώστε ο Ιουστίνος να λάβει εξαιρετική θεολογική αλλά και φιλοσοφική μόρφωση, η οποία ωστόσο δεν ήταν αρκετή για να δώσει απάντηση στα ερωτήματα που έθετε η ανήσυχη ψυχή του.

Ο Θεός βλέποντας την αγνότητα και την ειλικρινή πρόθεση των αναζητήσεών του, ανταποκρίθηκε θαυμαστά. και κάποια ημέρα πού ο Ιουστίνος βάδιζε κοντά στη θάλασσα, συνάντησε ένα γέροντα, ο οποίος ήταν βαθύτατα καταρτισμένος στις αλήθειες των Θείων Γραφών, ο οποίος μετά το διάλογο δίδαξε στον Άγιο τη χριστιανική διδασκαλία.

Όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αντωνίνος Πίος, ο Ιουστίνος μετέβη στη Ρώμη, όπου παρέδωσε στον αυτοκράτορα απολογία, στην οποία εξέθετε τις βασικές διδασκαλίες του Χριστιανισμού και αναιρούσε όλες τις εναντίον των χριστιανών κατηγορίες και αποδείκνυε την πλάνη των ειδώλων, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα από την Αγία Γραφή. Δια την ενέργειά του αυτή, εκλήθη και Απολογητής.

Η χριστομίμητη όμως δράση του Ιουστίνου, ο οποίος δεν έπαυε να κηρύττει το λόγο του Θεού και να συγγράφει έργα απολογητικού και ποιμαντικού χαρακτήρα προκάλεσε τη μήνι των ειδωλολατρών.

Για το λόγο αυτό ο μέγας φιλόσοφος και ευσεβής χριστιανός συνελήφθη και αφού υπέστη διάφορα βασανιστήρια, αποκεφαλίστηκε το 165 μ.X. αναδεικνυόμενος όχι μόνο απολογητής της ορθόδοξης πίστης αλλά και αθλοφόρος μάρτυρας.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Φιλοσοφίας ταίς ακτίσιν εκλάμπων, θεογνωσίας υποφήτης εδείχθης, σαφώς παραταξάμενος κατά των δυσμενών συ γαρ ωμολόγησας, αληθείας την γνώσιν, και Μαρτύρων σύσκηνος, δι’ αθλήσεως ώφθης, μεθ’ ων δυσώπει πάντοτε Χριστόν, ω Ιουστίνε, υπέρ των ψυχών ημών.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΠΟΥ ΒΛΑΣΤΑΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ

Υπάρχουν δοκιμασίες που με τον Χριστό γίνονται ευλογίες.

Μένουμε κοντά Του, ακόμη και όταν νιώθουμε ότι δεν μας ακούει.

Λέμε την ευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με…»,δίχως αναλύσεις, συναισθηματισμούς και ερμηνείες.

Δεν υπάρχει καλή και κακή προσευχή. Η αξία της προσευχής δεν είναι σε αυτό που λέμε αλλά σε εκείνο που πράττουμε. Αυτή η εσωτερική κίνηση προς τον Θεό έχει την αξία, το άνοιγμα στην παρουσία Του. Ότι θέλω να τον γνωρίσω. 

Κοινωνάμε το σώμα και το αίμα Του, κι ας επιμένει ο νους να τον καλεί απόντα στο προσκλητήριο της δοκιμασίας μας. Είναι εκεί ακόμη κι όταν δεν φαίνεται πουθενά.

Άσε να λέει το μυαλό. Άλλωστε πότε σε συμβούλευσε σωστά; Πάντα σου έπαιζε παιγνίδια μαζί με τις πληγές σου.
Εσύ μείνει μαζί Του ακόμη κι αν θες να φύγεις μακριά Του.

Μίλα του και λέγε Του τα πάντα.

Ότι σε νευριάζει η σιωπή του, ότι δεν αντέχεις την απουσία Του, ότι είναι άδικος και άκαρδος, ότι δεν έχει έλεος, ότι θέλεις πες του.

Μονάχα μην τα κρατάς μέσα σου, να του τα λες. Όταν την νύχτα του μιλάς το πρωί θα είσαι καλύτερα. 

Θα δεις ότι θα έρθει και θα σε γλυκάνει, θα σε μαλακώσει,

θα σου δώσει πίστη, ελπίδα, κουράγιο, χαρά, φως, εμπειρίες της χάριτος Του.

Θα ανοίξει δρόμους θα φωτίσει τα σκοτάδια σου.

Υπάρχει μια παρηγοριά που βλασταίνει από τον πόνο.

Μια βοήθεια που έρχεται μετα από μεγάλες θλίψεις.

Μια γλύκα στην καρδιά μετα από εσωτερικά γδαρσίματα.

Μια ζεστασιά μετα από κρύα βράδια.

Μια χαρά που έρχεται μετα από μια σκληρή δοκιμασία.

Μια ανάσταση που ακολουθεί πάντα τον Σταυρό.

 π. ΛίΒυος