Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ Ο ΝΕΟΣ

Ο Όσιος Στέφανος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και οι ευσεβείς γονείς του Ιωάννης και Άννα τον ανέθρεψαν κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Όταν μεγάλωσε, μορφώθηκε αρκετά και αργότερα αναδείχθηκε ηγούμενος στο περίφημο όρος του Αγίου Αυξεντίου.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος εναντίον των αγίων εικόνων, όχι μόνο δε συμμορφώθηκε με τις αυτοκρατορικές διαταγές, αλλά και χαρακτήρισε αιρετικούς τους εικονομάχους βασιλείς. Καταγγέλθηκε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο, ο όποιος ήλπιζε με την προσωπική του επιβολή, όταν τον έφερνε μπροστά του, να δαμάσει το φρόνημα του Στεφάνου. Συνέβη όμως το αντίθετο. Ο Στέφανος, από τους ανθρώπους με «πολλήν παρρησία εν πίστει την εν Χριστώ Ιησού» (Α’ προς Τιμόθεον, γ’ 13), δηλαδή με πολλή παρρησία και θάρρος στο να διακηρύττει την πίστη που ομολογούν όσοι είναι σε κοινωνία με τον Ιησού Χριστό, ήλεγξε αυστηρά κατά πρόσωπο τον Κοπρώνυμο. Αυτός τότε τον έκλεισε στη φυλακή και μετά από μέρες διέταξε να τον θανατώσουν.

Αφού, λοιπόν, τον έβγαλαν από την φυλακή, άρχισαν να τον λιθοβολούν και να τον κτυπούν με βαρεία ρόπαλα. Ένα ισχυρό κτύπημα στο κεφάλι έδωσε τέλος στη ζωή του Στεφάνου (το 767 μ.Χ.). Κατόπιν το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα, αλλά ευλαβείς χριστιανοί που το βρήκαν όταν τα κύματα το έφεραν στην παραλία, το έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή.

Απολυτίκιον 

Ασκητικώς προγυμνασθείς εν τω όρει, τας νοητάς των δυσμενών παρατάξεις, τη πανοπλία ώλεσας παμμάκαρ του Σταυρού. Αύθις δε προς άθλησιν, ανδρικώς απεδύσω, κτείνας τον Κοπρώνυμον, τω της Πίστεως ξίφει· και δι᾽ αμφοίν εστέφθης εκ Θεού, Οσιομάρτυς αοίδιμε Στέφανε.

Ο ΝΕΟΤΕΡΟΣ "ΚΛΗΡΙΚΟΣ" ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Τον αποκαλούν προστάτη των παιδιών με καρκίνο, αφού κάθε βράδυ θα βρεθεί στην Παιδοογκολογική Κλινική του Ιπποκρατείου νοσοκομείου Θεσσαλονίκης.

Δεν είναι άλλος από τον π. Νικόλαο του Ιερού Ναού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Θεσσαλονίκη.

Πριν από λίγο ο π. Νικόλαος ανέβασε μια υπέροχη φωτογραφία στο κοινωνικό δίκτυο, γράφοντας το εξής σχόλιο:

«Ο νεότερος κληρικός της Ορθόδοξης εκκλησίας ανά την οικουμένη. Ήθελε να ντυθεί ιερέας και η επιθυμία του εντολή μας. Έτοιμος λοιπόν και ο διάδοχος μου στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο».

ΜΗΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΣΟΥ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΠΕΤΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΟΥ

Μην νομίζεις ότι τις προσευχές, την Θεία Μετάληψη και τους άλλους πνευματικούς σου αγώνες, τα χρησιμοποιείς για να πετάξεις τον σταυρό από πάνω σου, αλλά για να τον σηκώνεις με περισσότερη δύναμη και για μεγαλύτερη δόξα του Χριστού.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

ΩΣ ΕΥΧΗ,ΓΙ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΙΝΑΤΕ ΠΙΣΩ,ΓΙ΄ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Είναι κάποιες περιπτώσεις, όπου καθώς συναντάς τους οικείους ενός κεκοιμημένου δεν σου βγαίνει να πεις «συλλυπητήρια».

Έχεις δει το μαρτύριο, τον πόνο που πέρασε, την μετάνοια που έζησε, την νήψη που γέννησε η ασθένεια, την υγεία του πνεύματος που εκπόρευσε ο καρκίνος του σώματος.

Γι’αυτό, καθώς βλέπεις τα πρόσωπα εκείνων που μείνανε πίσω θρηνώντας για τον ηγαπημένο τους, ένα πράγμα μπορείς να πεις, μία φράση σου έρχεται στα χείλη· ως ευχή γι’ αυτούς που μείνανε πίσω, για εκείνον που έφυγε πρόωρα…«καλό Παράδεισο».

ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ:Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ ΜΑΣ ΑΝΑΚΑΙΝΙΖΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ

---

Ο σωματικός κόπος και η μελέτη των Θείων Γραφών φυλάσσει την καθαρότητα του νου.

Τον κόσμο πάλι, τον ενισχύει η ελπίδα και ο φόβος του Θεού. Την ελπίδα και το φόβο στηρίζουν μέσα μας η φυγή από τους κοσμικούς ανθρώπους και η αδιάλειπτη προσευχή.

Μέχρι να δεχθεί ο άνθρωπος τη χάρη του Παρακλήτου, χρειάζεται να μελετά τις θείες Γραφές, για να εντυπωθεί μέσα του η μνήμη του καλού, και για να ανακαινισθεί, με τη συνεχή ανάγνωση, η κίνηση της ψυχής του προς το αγαθό, και για να φυλάξει την ψυχή του από τους επικίνδυνους δρόμους της αμαρτίας.

Διότι ο αρχάριος αγωνιστής δεν απέκτησε ακόμη την πνευματική δύναμη που αποδιώκει την πλάνη: αυτή την πλάνη, που αιχμαλωτίζει τις ψυχωφελείς ενθυμήσεις και επιφέρει ψυχρότητα σκορπίζοντας εδώ κι εκεί το νου μας.

Διότι, όταν η δύναμη του αγίου Πνεύματος κυριαρχήσει στην ψυχή και την καθοδηγεί, τότε, αντί των γραπτών εντολών και των νόμων των θείων Γραφών, πιάνουν ρίζες και βλασταίνουν στην καρδιά οι εντολές του αγίου Πνεύματος. Και τότε διδάσκεται ο άνθρωπος μυστικά, από το άγιο Πνεύμα, και δε χρειάζεται πια τη βοήθεια των γραμμένων λόγων των θείων Γραφών, οπότε η μνήμη των λόγων του Θεού παραμένει αβλαβής, μακριά από τον κίνδυνο της πλάνης και της λήθης.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΠΕΡΣΗΣ

---

Τη μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Ιακώβου του Πέρση, τιμά σήμερα, 27 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Ιάκωβος, έζησε τον 4ο μ.Χ. αι. επί βασιλέως Αρκαδίου (περί το 395 μ.Χ.). Ζούσε στη Βηθλαδά της Περσίας και καταγόταν από επίσημο γένος. Ήταν φίλος με το βασιλιά των Περσών, Ισδιγέρδη. Παρασυρμένος από αυτή τη φιλία του, ο Ιάκωβος απαρνήθηκε την πίστη του στο Χριστό.

 Για να ευχαριστήσει τον Ισδιγέρδη, άφησε τον εαυτό του να χαθεί μέσα στην ψευδαίσθηση του πλούτου των ανακτόρων.

Όταν το έμαθαν αυτό η μητέρα και η γυναίκα του, οι οποίες ήταν ευσεβείς και πιστές χριστιανές λυπήθηκαν και εξοργίστηκαν. Και οι δύο λοιπόν τον επιπλήξανε για τη στάση του και του δήλωσαν ότι δεν ήθελαν καμία σχέση, μαζί του. Αυτό το μικρό πλήγμα, επανέφερε τον Ιάκωβο στον ίσιο δρόμο. Τον έκανε να διαπιστώσει το χάσμα το οποίο δημιούργησε. Έτσι ο Ιάκωβος αποφάσισε να εξαγνίσει το ατόπημά του και να επανέλθει στον δρόμο του Θεού.

Μετά από την απόφαση αυτή, πήγε στον βασιλιά και ομολόγησε μπροστά του την μία και αληθινή πίστη στον Χριστό. Ο Ισδιγέρδης εξεπλάγη γι’ αυτή την αλλαγή του Ιακώβου και προσπάθησε να τον μεταπείσει. Ο Ιάκωβος παρέμεινε ακλόνητος στην πίστη του και γι’ αυτό διατάχθηκε να τον βασανίσουν. Μαρτύρησε με ακρωτηριασμό των άκρων του και κατόπιν με τον αποκεφαλισμό του. Με αυτό τον μαρτυρικό τρόπο παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ο Μάρτυς Ιάκωβος, ο της Περσίδας βλαστός, τον δόλιον δράκοντα, τοις των αιμάτων κρουνοίς, αθλήσας απέπνιξε, πίστει γαρ αληθείας, μεληδόν τετμημένος, ώφθη τροπαιοφόρος, του Σωτήρος οπλίτης, πρεσβεύων αδιαλείπτως, υπέρ των ψυχών ημών.

ΕΠΙΘΕΣΗ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΣΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΠΕΙΡΑΙΑ

---

Επίθεση σημειώθηκε στο Επισκοπείο της Μητρόπολης Πειραιώς χθες το βράδυ από άγνωστο / άγνωστους, κατά τις 23:30.

Πιο συγκεκριμένα, άγνωστοι πέταξαν πέτρες και ένα μεγάλο μπουκάλι με λάδι στα παλιά Γραφεία της Μητρόπολης Πειραιά στην Πειραϊκή, στοχεύοντας το ψηφιδωτό του Ιησού Χριστού.

Το προστατευτικό πλεξιγκλάς της εικόνας του Χριστού έχει ραγίσει, ενώ φαίνονται διάσπαρτα τα κομμάτια από το σπασμένο μπουκάλι και οι μεγάλες πέτρες.

Προς το παρόν δε γνωρίζουμε περισσότερα για τις προθέσεις του δράστη ή των δραστών.

Την έρευνα της υπόθεσης έχει αναλάβει η Ασφάλεια Πειραιά, ενώ από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στο σημείο ο Ταξίαρχος του Πειραιά προκειμένου να συνδράμει στην άμεση και αποτελεσματική διερεύνηση της υπόθεσης.

Σημειώνεται ότι στο χώρο υπάρχει κλειστό κύκλωμα καταγραφής, το οποίο αναμένεται να δώσει πολύτιμα στοιχεία στην ΕΛΑΣ, όπως επίσης και τα δαχτυλικά αποτυπώματα από το μπουκάλι που χρησιμοποιήθηκε στην επίθεση.

Τέτοιες ενέργειες δε φοβίζουν ούτε τον Μητροπολίτη, ούτε τους Ιερείς, ούτε το ποίμνιο της Μητρόπολης με το πιο πλούσιο φιλανθρωπικό έργο στη χώρα, αντιθέτως σφυρηλατούν ακόμα περισσότερο τους ήδη στενούς δεσμούς που υπάρχουν μεταξύ τους.

ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΙΑΤΡΟΣ:ΝΑ ΤΑ ΥΠΟΜΕΝΕΤΕ ΟΛΑ ΣΑΝ ΣΤΑΥΡΟ

---

 Υπάρχουν διάφοροι σταυροί. Υπάρχουν σταυροί, που έχουν εξαιρετικά μεγάλο βάρος, όπως οι σταυροί των Αγίων μαρτύρων, των Οσίων και των μεγάλων Ιεραρχών.

Τέτοιοι σταυροί προορίζονται από τον Θεό για τους λίγους και εκλεκτούς Του, για τους οποίους γνωρίζει ότι είναι αρκετά ισχυροί και μπορούν να σηκώσουν και τον πιο βαρύ σταυρό.
Για μας όμως, τους αδύναμους Χριστιανούς, που δίνουμε λίγη προσοχή στην πνευματική ζωή και είμαστε γεμάτοι πάθη και επιθυμίες της σάρκας, ο Θεός προετοίμασε πολύ πιο ελαφρούς σταυρούς.

Μας στέλνει στην οδό της ζωής μας παρά πολλές θλίψεις και μας δίνει την εντολή να υπομένουμε ταπεινά τις συκοφαντίες, τις προσβολές και τις ύβρεις από τους ανθρώπους.

Να υπομένουμε, λοιπόν, τις θλίψεις που μπορεί να προκύψουν από την αποτυχημένη οικογενειακή ζωή ή από έναν αταίριαστο γάμο. Να υπομένουμε τη ζηλοτυπία στο γάμο. Μας δίνει την εντολή να υπομένουμε τις προσβολές και να μην αποδίδουμε προσβολή αντί προσβολής, να δείχνουμε εδώ υπομονή, επειδή αυτός είναι ο σταυρός μας.

Να τα δέχεστε και να τα υπομένετε όλα σαν σταυρό. Να σηκώσουμε τον σταυρό σημαίνει ήρεμα και με ευχαριστία να υπομένουμε όλα αυτά που μας στέλνει ο Θεός, τον πόνο και τις θλίψεις, τις ασθένειες και τις αδικίες.

Αυτό σημαίνει να βαδίζουμε αγόγγυστα την θλιμμένη οδό, με τη στενή πύλη, που οδηγεί στη Βασιλεία των Ουρανών. Σ’ αυτήν ακριβώς την οδό, πρέπει να ακολουθήσουμε τον Χριστό μας. Πρέπει να θυσιάσουμε τα πάθη, τις επιθυμίες και τα θελήματά μας στον Θεό και στους ανθρώπους.

Και όπως ο Κύριος ανέβηκε στον φοβερό Σταυρό του Γολγοθά, έτσι και εμείς όταν σηκώνουμε τον σταυρό μας, πρέπει να θυμόμαστε ότι ακολουθούμε την οδό της διακονίας του Θεού και των ανθρώπων και αυτή η οδός είναι η μόνη, που μας οδηγεί μέσω του Γολγοθά στην Ανάσταση.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΟΧΙ ΚΡΙΤΙΚΗ

π. Κων. Παπαγιάννης

«Ἰδιαιτέρως ἂς μὴ λησμονοῦν οἱ Χριστιανοὶ νὰ προσεύχωνται γιὰ τοὺς ποιμένες των, τοὺς κληρικούς των.

Ὅπως ὁ Παῦλος καὶ οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι, ἔτσι καὶ οἱ ποιμένες κάθε ἐποχῆς ἔχουν ἀνάγκη τῆς προσευχῆς ὅλων τῶν Χριστιανῶν γιὰ τὴν ἐκπλήρωσι τῆς ἀποστολῆς των. Ἂς μὴν παραλείπουμε λοιπὸν τὸ καθῆκον αὐτό.

Ἂντὶ νὰ κατακρίνουμε τοὺς κληρικοὺς γιὰ τὶς παραλείψεις ἢ τὰ σφάλματα, στὰ ὁποῖα σὰν ἄνθρωποι εἶναι δυνατὸν νὰ πέσουν, ἂς προσευχώμαστε, γιὰ νὰ τοὺς προστατεύη ὁ Θεὸς ἀπὸ αὐτὰ καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ καὶ νὰ κατευθύνη τὶς ἐνέργειές τους γιὰ τὸ καλὸ τῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ καρποὶ τῆς προσευχῆς αὐτῆς θὰ εἶναι καλύτεροι καὶ πλουσιώτεροι ἀπὸ τὰ ἀποτελέσματα μιᾶς στείρας κριτικῆς.»

ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ

Δεν είμαστε εκείνο που λέμε αλλά αυτό που φαίνεται. Γι αυτό όταν λες και πολλές φορές κρυφά επαίρεσαι ότι πας εκκλησία, νηστεύεις και κοινωνάς, πρέπει η ζωή σου να το φανερώνει. 

Δεν λέω να είσαι τέλειος. Κανείς δεν είναι, ούτε ακόμη και οι άγιοι, μα ωστόσο στο βίο σου, πρέπει να αποτυπώνεται αυτή η σχέση που λες ότι έχεις με τον Θεό.

Να μυρίζεις αγάπη, ταπείνωση, ελπίδα και θετικότητα. Ενδιαφέρον και νοιάξιμο για τον άλλο, και κυρίως μια βαθιά κατανόηση προς όλους και όλα. 

Όχι αυτό το επικριτικό βλέμμα που είναι πάντα έτοιμο να καταδικάσει κάθε τι διαφορετικό από εσένα, έτοιμο να στείλει στην κόλαση ότι ζει και κινείται επειδή εσύ απλά έχεις επιλέξεις να ζεις ως πεθαμένος. 

Γιατί εκείνος που φοβάται τον εαυτό του, το σώμα και τις επιθυμίες του, τους άλλους και την ζωή κρυπτόμενος πίσω από μεγάλες και υψηλές θρησκευτικές έννοιες, δεν είναι πνευματικός άνθρωπος, αλλά απλά φοβισμένος. 

Δεν θέλει ο Χριστός να φοβόμαστε την ζωή, να αρνούμαστε τα δώρα της δημιουργίας Του, να είμαστε μίζεροι και αρνητικοί. Να έχουμε ενοχές με κάθε τι που ζει και υπάρχει, ακόμη και με την ίδια μας την ανάσα. Δεν είναι όλα αμαρτίες, είναι και ευλογίες ζωής, και πρέπει να τις ζήσουμε. 

Πίστεψε με, εκείνο που θέλει ο Χριστός είναι να μην φοβάσαι που είσαι ζωντανός…

 π. ΛίΒυος

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ

---

Τη μνήμη του Αγίου Στυλιανού τιμά σήμερα, 26 Νοεμβρίου, η Εκκλησία. Ο Άγιος Στυλιανός ήταν γιος πλουσίων γονέων (που μάλλον γεννήθηκε στην Παφλαγονία, χωρίς αυτό να είναι σίγουρο, διότι εκεί φυλασσόταν και ιερό λείψανο του), διδάχτηκε νωρίς απ’ αυτούς να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων.

 Αφού έτσι ανατράφηκε, και οι γονείς του πέθαναν, διαμοίρασε όλη την κληρονομιά του και πήγε σαν ασκητής στην έρημο. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους ασκητές, που ζούσε μαζί τους με αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια.

Δεν λύπησε ποτέ κανένα, μεγάλη του χαρά μάλιστα, ήταν να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές. Η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής έφθασε μέχρι τις πόλεις, και πολλοί έτρεχαν να τον βρουν για να ζητήσουν απ’ αυτόν τις πνευματικές του οδηγίες.

Ο Άγιος Στυλιανός, παρά την ερημική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, που τόσο αγαπούσε και ο Κύριος. Αν, έλεγε, η ταπεινοφροσύνη αποτελεί θεμέλιο των αρετών, η παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη, απ’ ότι οι μεγαλύτεροι των φιλοσόφων.

Πολλές φορές οι γονείς έφεραν προς αυτόν τα παιδιά τους, και τότε η αγαλλίαση του Αγίου ήταν πολύ μεγάλη. Ο Θεός βραβεύοντας το Ιερό αυτό αίσθημα του, προίκισε τον Άγιο με το χάρισμα να θεραπεύει τα άρρωστα παιδιά και να καθίστα εύτεκνους άτεκνες γυναίκες.

Ο Άγιος Στυλιανός κοιμήθηκε πλήρης ήμερων αλλά και αρετών.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Στήλη έμψυχος της εγκρατείας, στύλος άσειστος της Εκκλησίας Στυλιανέ ανεδείχθης μακάριε, ανατεθείς γαρ Θεώ εκ νεότητος κατοικητήριον ώφθης του Πνεύματος. Πάτερ όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε δωρίσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΥΣ

---

Κάθε άνθρωπος έχει τρεις φίλους. Ο ένας τον εγκαταλείπει κατά την ώραν του θανάτου, ο άλλος κατά τον ενταφιασμόν και ο τρίτος τον συνοδεύει πέραν του τάφου.

Ο πρώτος είναι τα υλικά αγαθά, ο δεύτερος oι φίλοι του και ο τρίτος τα καλά έργα.

Διά τούτο ο άνθρωπος πρέπει να φροντίζει, ώστε ενώ, όταν εγεννήθει, όλοι γελούσαν και αυτός έκλαιεν, όταν αποθάνει, οι άλλοι να κλαίουν και αυτός να γελάει!

ΟΤΑΝ ΣΕ ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΝ ΚΡΥΦΑ ΚΑΙ ΖΗΛΟΦΘΟΝΑ-Π.ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΟΝΑΝΟΣ

Είναι τόσο ωραίο να προσπερνάς τις γνώμες των ανθρώπων και να πηγαίνεις κάπου πιο ψηλά.

Αυτές τις μέρες που φυσούσε πολύ, κι ήταν να ταξιδέψω Μυτιλήνη με αεροπλάνο, μου ‘πε ένας φίλος μου μετεωρολόγος να μη φοβάμαι, διότι το αεροπλάνο πάει ψηλά, και δεν το πιάνουν οι άνεμοι που θα φυσούν στη γη και τη θάλασσα.
Μ’ αρέσει αυτό το μυστικό: πέτα ψηλά, να μη σ’ αγγίζουν οι άνεμοι της γης.
Όχι λόγω περιφρόνησης, ή κάποιου σνομπ ύφους. Μα επειδή αγγίζεις κάποιο άλλο επίπεδο.
Και νιώθεις μέσα σου μια ενότητα με όλους, που σε κάνει να μη θες να τσακωθείς με κανέναν, να μη σχολιάσεις, να μην απαντήσεις, να προσπερνάς όλα αυτά που λένε οι άλλοι, όπως προσπερνάς σ’ ένα δρομάκι τα σκυλιά που γαυγίζουν.

Εσύ, κοιτάς μόνο το στόχο σου.
Προχωράς, διότι αυτή είναι η δουλειά σου: η πρόοδος κι όχι το πισωγύρισμα.
Τα σκυλιά, ας γαυγίζουν. Έτσι μπορούν, έτσι κάνουν.
Ίσως φοβούνται, ίσως θέλουν να σε προκαλέσουν, ίσως έχουν αγριέψει με κάτι.
Να θυμάσαι ότι το άγριο ύφος κι η διάθεση για καυγά που προκαλεί, κατά βάθος κρύβει μεγάλο φόβο, ανασφάλεια κι ανησυχία.
Δεν φταις εσύ πάντα που ο άλλος έχει πρόβλημα μαζί σου.
Ύστερα, θα ‘χεις παρατηρήσει, ότι ο κατήγορός σου, δεν σε πλησιάζει ποτέ προσωπικά.
Με τίποτε. Ποτέ. Αυτό το αποφεύγει, όπως ο πονηρός το… λιβάνι!
Το έχεις προσέξει; Αυτός που σε σχολιάζει εδώ κι εκεί, δεν έρχεται να σου πει φιλικά το λάθος σου να το διορθώσεις – αυτό που προτείνει ο Χριστός: αν έχεις κάτι με τον αδερφό σου, πήγαινε να το πεις στον ίδιο!
Παρά, τι κάνει; σε κατακρίνει σε τρίτους, σε κουτσομπολεύει, σπέρνει τη διχόνοια, το δηλητήριο και το σκοτάδι εδώ κι εκεί, υπογείως, πονηρά και με δόλο.
Όλα αυτά, σίγουρα δείχνουν ότι υπάρχει μεγάλο θέμα στην ψυχή του.

Λοιπόν, ο άνθρωπος που σε κατακρίνει κρυφά και ύπουλα, ψιθυρίζοντας κλπ, έχει ένα πρόβλημα.
Εσύ, το πρόβλημά του, μην το κάνεις δικό σου.
Απ’ την άλλη, για να σε σχολιάζει, ίσως το ‘χεις κι εσύ ανάγκη, το ζητά η ψυχή σου υποσυνείδητα, για να μάθεις κάτι, να ωφεληθείς και να προχωρήσεις παρακάτω στη ζωή.
Ίσως για να διορθώνεσαι όπου πρέπει, και όπου πράγματι φταις, αν φταις.
Και γιατί άλλωστε να μη φταις κι εσύ κάπου;
Είναι δηλαδή κακό να έχεις κάνει κι εσύ ένα ή περισσότερα λάθη;; απίθανο είναι;
Μήπως πέφτεις απ’ τα σύννεφα όταν διαπιστωθεί ένα λάθος σου;!.. Άνθρωπος είσαι κι εσύ, θα κάνεις σίγουρα και λάθη.
Μια χαρά. Μη σε σοκάρει το λάθος σου. Είσαι σε μια πορεία.

Μπορείς να μάθεις κι αυτό αν κάποιος σε κατακρίνει: κάποιοι σε σχολιάζουν ή σε κατακρίνουν, ίσως για να μάθεις την επιμονή, και να συνεχίζεις την προσπάθεια για κάτι καλύτερο στη ζωή σου, παρ’ όλες τις αντιστάσεις γύρω σου.
Ή, στην τελική, ίσως για να ξεπεράσεις αυτή την ανάγκη που έχεις, να λένε όλοι κάτι καλό για σένα.
Ας μη λένε καλά πράγματα για σένα. Μπορείς να ζήσεις μια χαρά και χωρίς αυτά τα λόγια.

Δεν έχω ανάγκη να λες κάτι καλό για μένα, προκειμένου να είμαι καλά. Θα μου άρεσε να το κάνεις, ως κίνηση αγάπης κι απόδειξη ενότητας, μα δεν το ‘χω κι ανάγκη.

Συμπέρασμα:
Προσπάθησε να μην πάψεις ποτέ να αγαπάς τον εαυτό σου.
Αγάπα τον με τα πάνω του και τα κάτω του.
Μην αφήσεις τις όποιες κακίες λέγονται για σένα, να σε γεμίσουν αδικαιολόγητες ενοχές, μειονεξία που σε καθηλώνει σε μια νοσηρή στασιμότητα ή ψυχική παράλυση ή κατάθλιψη κι απόγνωση.
Τούτες τις οριακές και κρίσιμες στιγμές, η λύση είναι να γυρίσεις το κουμπί στο χώρο της αγάπης. Νιώσε πόσο πολύ σε αγαπά ο Θεός.
Σε αγαπά ο Θεός, η πηγή των πάντων.
Αυτοί που σε σχολιάζουν έχουν τόση άγνοια για σένα, που δεν αξίζει να τους δίνεις σημασία.
Ο Θεός που σε ξέρει, σε αγαπά.
Αγάπα, λοιπόν, τον εαυτό σου, κι εσύ, όπως τον αγαπά ο Θεός σου!

Τον εαυτό σου.
Αγάπα τον.

Κι αν μπορείς – είναι λίγο δύσκολο αυτό, μα όχι ακατόρθωτο αν μπεις στο χώρο της θείας φώτισης – αγάπα κι αυτούς που σε κατακρίνουν, βλέποντάς τους με κατανόηση. Σίγουρα έχουν δικά τους προσωπικά άλυτα θέματα, ψυχικά και πνευματικά προβλήματα.

Και υπάρχει και μια λέξη που σπάνια τολμούμε να παραδεχτούμε: είναι η ζήλεια.
Όταν κάτι δεν σ’ αρέσει, ίσως επειδή δεν μπορείς να το φτάσεις εσύ, όταν κάτι κατά βάθος το ποθείς μα δεν το έχεις, τότε τι κάνεις; Ζηλεύεις.
Και η ζήλεια είναι μεγάλο μαρτύριο. Κάνει την ψυχή να λιώνει.
Κι έρχεται μετά κι ο φθόνος.
Και να το το θανατηφόρο κοκτέηλ, που φέρνει την κόλαση στην ψυχή σου.
Ζήλεια, φθόνος, μίσος, κακία, σκόρπιο δηλητήριο.

Κοίτα πόσα μαθαίνει κανείς απ’ την πιθανή κακία των ανθρώπων, όσο χαμηλά ή ψηλά κι αν στέκουν αυτοί.
Είτε είναι απλοί πιστοί, είτε ρασοφόροι κάθε τάξης κλπ.
Μα έχουν εμπάθεια και οι ρασοφόροι; Ε, ναι.
Κανείς δεν είναι αλώβητος από πάθη, αδυναμίες και κακίες. Ειδικά αν δεν αντιστέκονται σ’ αυτά.

Μα οι κακίες κρατούν όσο μια μπόρα ή μια θύελλα.
Δεν είναι για πάντα.
Δεν είναι αυτό που μας πρέπει,
δεν γεννηθήκαμε για να μισούμε,
να αντιπαθούμε,
μα για να γιατρευτούμε με το θείο έλεος.
Κι η πιο μεγάλη γιατρειά είναι η αγάπη.
Όταν μπαίνεις στο δικό της πεδίο, της αγάπης, όλα φωτίζονται, διότι όπου αγάπη, εκεί ο Θεός! η φώτιση, η διάκριση, η σύνεση, η χαρά κι ανάπαυση.
Όταν λοιπόν προσεύχεσαι, όταν εξομολογείσαι ή κοινωνάς ή ζεις την εκκλησιαστική πνευματική ζωή, να στοχεύεις και σ’ όλα αυτά.
Να ζητάς ο Χριστός που προσεγγίζεις, να σου χαρίσει και όλα αυτά.
Τη δύναμη, την ταπεινή ανωτερότητα, και πάνω απ’ όλα την αγάπη.
Όλα τα άλλα, αυτό που λέμε οι ¨μεγάλοι σταυροί¨ κλπ, έρχονται μετά, στα μάτια του Θεού.

ΟΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Τι σημαίνει «από τα βάθη»; Όχι απλώς με το στόμα ούτε απλώς με τη γλώσσα μου, διότι τα λόγια ξεχύνονται και όταν ακόμη η σκέψη μας πλανιέται˙ αλλά από τα βάθη της καρδιάς, με πολλή φροντίδα και προθυμία, από αυτά τα θεμέλια της διάνοιάς μου.

Διότι τέτοιες είναι οι ψυχές εκείνων που ζουν μέσα στις θλίψεις˙ συγκινούν ολόκληρη την καρδιά, καλώντας τον Θεό με πολλή κατάνυξη˙ και γι’ αυτό βέβαια εισακούονται.

Οι προσευχές αυτού του είδους έχουν μεγάλη δύναμη˙ δεν ανατρέπονται, ούτε κλονίζονται, και αν ακόμη επιτεθεί με μεγάλη ορμή ο διάβολος.

Και όπως ακριβώς ένα ισχυρό δένδρο, που έχει απλωμένη τη ρίζα του βαθειά μέσα στη γη και σφίγγει το χώμα της, αντιστέκεται σε κάθε ορμή των ανέμων, ενώ εκείνο που έχει τις ρίζες του στην επιφάνεια της γης, μόλις φυσήξει ένα μικρό αεράκι κλονίζεται και σωριάζεται στη γη˙ το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή˙ εκείνη που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής και ανεβαίνει από τα κάτω προς τα επάνω, και αν ακόμη εμφανισθούν αμέτρητες σκέψεις, και αν ακόμη ορμήξει ολόκληρη η παράταξη του διαβόλου, παραμένει ακατάπαυστη και αμετάτρεπτη, χωρίς να υποχωρεί˙ ενώ εκείνη που βγαίνει από το στόμα και τα χείλη και δεν ανεβαίνει μέσα από τα βάθη της καρδιάς, ούτε στον Θεό μπορεί να ανεβεί από την αδιαφορία εκείνου που προσεύχεται.

Διότι αυτόν που προσεύχεται με τον τρόπο αυτόν, μόλις συμβεί κάποιος χτύπος, τον απέσπασε˙ μόλις γίνει κάποιος θόρυβος, τον απομάκρυνε από την προσευχή˙ και το στόμα ομιλεί, ενώ η καρδιά είναι άδεια και η διάνοια έρημη.

AΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ! ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΣΤΟ ΣΙΝΑ

---

Η Αγία Αικατερίνη μαρτύρησε για τον Χριστό στις αρχές του 4ου αιώνα, στην Αλεξάνδρεια. Συνδέθηκε όμως άρρηκτα με το Όρος Σινά μετά την θαυμαστή εναπόθεση τού ιερού λειψάνου της στην ψηλότερη κορυφή τής Σιναϊτικής Χερσονήσου και την μεταφορά του αργότερα στην Μονή του Σινά.

Για την ένδοξη Αγία διεσώθησαν «μαρτύρια», εγκωμιαστικοί λόγοι, συναξαριακές διηγήσεις, ασματικοί κανόνες και ποιητικές συνθέσεις, που εξιστορούν τον βίο και το μαρτύριο της και έχουν αποτελέσει το αντικείμενο συστηματικής μελέτης των επιστημόνων από τον 18ο αιώνα εως σήμερα.

Ιστορικά, η παλαιότερη μαρτυρία για ύπαρξη μοναστικής ζωής στη περιοχή είναι του 381-384 μ.Χ.

Επί βυζαντινού αυτοκράτορα Ιουστινιανού, ανάμεσα στο 527 και 565, ανεγέρθηκε η μονή στο σημείο που βρίσκονταν η «φλεγόμενη βάτος» του Μωυσή. Το μέρος θεωρείται ιερό για χριστιανούς, μουσουλμάνους και Εβραίους.
Ως απάντηση σε αίτημα μοναχών της μονής για προστασία, η μονή έλαβε από τον Μωάμεθ «ιδιόγραφη υποχρέωση» ή Διαθήκη (Αχτναμέ), επικυρωμένη με το αποτύπωμα της ίδιας της παλάμης του, που περιγράφει τα δικαιώματα των χριστιανών που ζουν με τους Μωαμεθανούς.

Η Μονή με τη σπουδαία βιβλιοθήκη

Η βιβλιοθήκη της μονής διατηρεί την δεύτερη μεγαλύτερη συλλογή χειρογράφων και Κωδίκων της πρωτοχριστιανικής περιόδου, μετά από αυτή του Βατικανού.
Ο «Σιναϊτικός κώδικας», που βρίσκονταν αρχικά στη μονή ως τον 19ο αιώνα, τώρα βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου.

Μεταξύ των κειμηλίων τής Μονής, ξεχωρίζει η συλλογή των φορητών εικόνων, η πλουσιότερη αριθμητικά και σημαντικότερη παγκοσμίως. Το Σινά είναι από τούς ελάχιστους τόπους όπου σώζονται εικόνες τού 6ου και 7ου αιώνα, απαράμιλλης ομορφιάς και τεχνικής. Εδώ βρίσκονται και οι παλαιότερες εικόνες του Χριστού και της Παναγίας.

Μεγάλης αξίας τείναι και η συλλογή των 80 Σλαβικών χειρογράφων.
Σώζεται μέρος από την πρώιμη Σλαβική Γραμματεία του 10ου-11ου αιώνα και φθάνουν έως την υστεροβυζαντινή περίοδο. Αρκετά έχουν γραφεί στην «γκλαγκολιτική» γραφή, που επινόησαν οι αδελφοί Κύριλλος και Μεθόδιος για να αποδώσουν στην σλαβική γλώσσα τα ιερά κείμε­να.

Η Βιβλιοθήκη του Σινά συγκαταλέγεται μεταξύ των φη­μισμένων βιβλιοθηκών που διαθέτουν συλλογές παπύρων. Πρόκειται για 125 τμήματα και 22 σπαράγματα, αρκετά εκ των οποίων ανάγονται στὸν 6ο αιώνα και παραδίδουν σημαντικά κείμενα.

6 ώρες πεζοπορία για την κορυφή

Εντός του χώρου τής Μονής η κίνηση των επισκεπτών είναι προδιαγεγραμμένη και προσχηματική.
Θεωρείται δεδομένη η σεμνότητα της περιβολής ως προς τον χώρο και δεν επιτρέπονται οργανωμένες ξεναγήσεις και μαγνητοσκοπήσεις.

Για την άνοδο στην Κορυφή πρέπει υπολογίζουμε συνολικό χρονικό διάστημα πέντε έως επτά ωρών.

Υπάρχουν δύο δρόμοι, ο ιστορικός και ο νεώτερος, πού αρχίζουν πίσω από την Νοτιοανατολική πλευρά της Μονής. ο πρώτος είναι συντομότερος, αλλά αρκετά ανηφορικός και δύσβατος. Στο μεγαλύτερο μέρος του είναι διαμορφωμένος με απότομα σκαλοπάτια.

Γιά το μεγαλύτερο μέρος του είναι δυνατόν να μισθώνονται καμήλες, πού πάντοτε είναι διαθέσιμες έξω οπό την Μονή. Στην συνέχεια ακολουθεί πεζοπορία σε πέτρινα σκαλοπάτια προς την Αγία Κορυφή.

Πηγές: wikipedia/ sinaimonastery.com

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ Η ΠΑΝΣΟΦΟΣ

Για την Αγία Μεγαλομάρτυρα Αικατερίνη την Πάνσοφο, την προστάτιδα της παιδείας, της φιλοσοφίας, αλλά κι των φοιτητριών και των παρθένων, ένα μικρό αφιέρωμα…με την ευχή η Αγία να σκέπει και να καθοδηγεί όλους και ιδιαίτερα τους νέους, κοντά στον Χριστό.

Ο ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΗΣ

ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΜΟΡΦΩΣΗ

Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη γεννήθηκε στήν Ἀλεξάνδρεια στίς ἀρχές τοῦ4^ου αἰώνα μ.Χ. Εἶχε βασιλική καταγωγή. Ἦταν ἀπόγονος τῶν Πτολεμαίων, τῶν βασιλέων τῆς Αἰγύπτου. Ἀνῆκε σέ πολύ πλούσια κι ἔνδοξη οἰκογένεια. Οἱ γονεῖς της ἦταν εἰδωλολάτρες.

Ἀπό μικρή ἔδειξε μεγάλη κλίση στά γράμματα. Μέχρι τά δεκαοκτώ της χρόνια ἔμαθε τέλεια τήν Ἑλληνική καί Ρωμαϊκή παιδεία καί Ἐπιστήμη. Ἔμαθε τούς μεγάλους ποιητές, τόν Ὅμηρο καί τόν Βιργίλιο. Σπούδασε τήν Ἰατρική καί διάβασε τόν Ἱπποκράτη καί τόν Γαληνό, τούς ἰατρούς. Περισσότερο ὅμως ἀσχολήθηκε μέ τήν φιλοσοφία. Μελέτησε προπαντός τά βιβλία ὅλων τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων. Θαύμαζε τόν Πλάτωνα καί τόν Ἀριστοτέλη καί μποροῦσε ν’ ἀνοίξει διάλογο μέ ὁποιονδήποτε πάνω στά φιλοσοφικά θέματα.

Ἔμαθε ἐπίσης τήν ρητορική τέχνη καί πολλές γλῶσσες. Ἦταν τόσο μορφωμένη ὃσο καμιά ἄλλη στήν ἠλικία της μέσα στήν Ἀλεξάνδρεια.

ΠΑΡΘΕΝΙΚΗ ΖΩΗ

Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη διακρινόταν γιά τήν ὀμορφιά της. Ὅλοι τήν θαύμαζαν στήν Ἀλεξάνδρεια. Εἶχε καί τά τέσσερα πράγματα πού θαυμάζουν συνήθως οἱ ἄνθρωποι: πλούτη, ὀμορφιά, μόρφωση, δόξα.

Ἡ μητέρα της, πού σκεπτόταν κοσμικά, καί οἱ συγγενεῖς της τήν πίεζαν καθημερινά νά παντρευτεῖ, γιά νά μήν φύγουν ἀπό τά χέρια τους οἱ οἰκογενειακοί τίτλοι. Ἐκείνη, ὃμως, δέν ἤθελε νά παντρευτεῖ καί γιά νά ἀποφύγει τήν πίεση προσποιήθηκε πώς ἤθελε, ἀλλά ὑπό ἕναν ὃρο: Ἐκεῖνον πού θά ἔπαιρνε γιά σύζυγό της νά ἦταν πιό σοφός, πιό πλούσιος, πιό ὄμορφος καί πιό δοξασμένος ἀπ’ αὐτή.

Παρουσιάστηκαν, βέβαια, πολλοί γαμπροί! Ἀλλά ποῦ νά βρισκόταν ἐκεῖνος πού νά συγκέντρωνε ὅλα τά προσόντα πού ζητοῦσε ἡ Ἁγία;

Ἀπελπισμένοι οἱ γονεῖς της ἀποφάσισαν νά τή στείλουν σέ κάποιον ἀσκητή φιλόσοφο, γιά νά τή συμβουλέψει τί ἔπρεπε νά κάνει.

Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΘΟΔΗΓΕΙ

Ὁ ἀσκητής λεγόταν Ἀνανίας. Ἦταν ἅγιος ἄνθρωπος καί ἀσκήτευε σέ μία ἐρημική τοποθεσία ἔξω ἀπ’ τήν πόλη. Ὅταν εἶδε τήν ἁγία, κατάλαβε, μέ τό χάρισμα πού εἶχε ἀπ’ τό Θεό, πώς θά γινόταν μιά θερμή Χριστιανή.

Τῆς εἶπε, λοιπόν, πώς ἤξερε κάποιο Νυμφίο πού ἦταν πολύ πιό σοφός, πολύ πιό πλούσιος, πολύ πιό ὄμορφος καί πολύ πιό δοξασμένος ἀπ’ αὐτή! Ἐκείνη ἐνθουσιάστηκε καί ἤθελε νά Τόν γνωρίσει. Τῆς ἔδωσε τότε μία εἰκόνα τῆς Παναγίας, πού κρατοῦσε τό Χριστό στήν ἀγκαλιά Της, καί τή συμβούλεψε νά κλειστεῖ στό δωμάτιό της, νά προσευχηθεῖ ὅλη τή νύχτα καί νά παρακαλέσει τήν Παναγία νά τῆς δείξει τόν Υιό Της!

Ο ΝΥΜΦΙΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΡΕΦΕΤΑΙ

Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη ἔκανε ὅ,τι τῆς εἶπε ὁ ἀσκητής καί τή νύχτα κουρασμένη ὅπως ἦταν ἀπό τήν προσευχή καί τήν ἀγωνία, τήν πῆρε ὁ ὕπνος. Καί τότε εἶδε ὅραμα. Εἶδε τήν Παναγία νά κρατάει σάν βρέφος τό Χριστό, ὁ ὀποῖος ἀκτινοβολοῦσε περισσότερο ἀπ’ τόν ἥλιο. Σέ προτροπή τῆς Παναγίας νά κοιτάξει ὁ Χριστός τήν ἁγία, ὁ Χριστός ἀρνήθηκε, ἔστρεψε ἀλλοῦ τό πρόσωπό του καί εἶπε πώς δέν μποροῦσε νά τήν δῆ γιατί ἦταν ὅλο σκοτάδι καί ἀσχήμια, λόγω τῆς καταστάσεως στήν ὀποία βρισκόταν. Ἄν ἤθελε νά Τόν δῆ ἔπρεπε νά συμβουλευτεῖ τόν ἀσκητή.

Τότε ξύπνησε ταραγμένη καί νύχτα σχεδόν ξεκίνησε μέ μερικές ἄλλες γυναῖκες, γιά νά συναντήσει τόν ἀσκητή. Ὅταν ἔφτασε, ἔπεσε μέ δάκρυα στά πόδια καί τοῦ διηγήθηκε ὅλο τό ὅραμα. Ὁ ἅγιος ἀσκητής δέν ἔχασε τήν εὐκαιρία καί τῆς μίλησε γιά τήν χριστιανική πίστη, τό Χριστό, τήν ἀγάπη καί τή θυσία Του, γιά τούς ἀνθρώπους καθώς καί γιά τήν εὐτυχία πού βρίσκουν οἱ ψυχές κοντά Του! Ἡ ἁγία τά ἄκουσε ὅλα αὐτά μέ πολλή προσοχή. Ἀγάπησε τό Χριστό καί βαπτίστηκε!

(η εικόνα από εδώ)

ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΙΔΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΝΗΣΤΕΙΑΣ

Τή νύχτα εἶδε πάλι ὅραμα. Εἶδε τήν Παναγία καί τό Χριστό. Ἀλλά αὐτή τή φορά ὁ Χριστός τήν κοίταξε μέ ἀγάπη καί στήν ἐρώτηση τῆς Παναγίας πῶς τήν ἔβλεπε, ἀπάντησε: «Τώρα ἔγινε λαμπερή, ἔνδοξη, πλούσια καί πάνσοφος. Τίποτε ἀπό τά παλαιά δέν βρίσκω ἐπάνω της. Ἔφυγε τό σκοτάδι. Ἐξαφανίστηκε ἡ ἀσχήμια της…..Τώρα ἀποφασίζω νά τήν μνηστευθῶ, γιά νύμφη Μου ἄφθορο».

Τότε ἡ ἁγία εἶδε, πώς ἔπεσε κάτω καί μέ δάκρυα Τοῦ εἶπε: «Ὑπερένδοξε Δέσποτα, δέν εἶμαι ἄξια νά δῶ τήν Βασιλεία Σου. Ἀλλά ἀξίωσέ μέ νά γίνω μία ταπεινή δούλη Σου». Ἐκείνη τή στιγμή ἡ Παναγία τῆς ἔπιασε τό δεξί της χέρι καί εἶπε: «Δός της, παιδί Μου, τό δακτυλίδι, νά τήν νυμφευθεῖς, γιά νά τήν ἀξιώσεις τῆς Βασιλείας σου τῆς αἰωνίου». Καί ὁ Χριστός τῆς ἔβαλε στό δάκτυλο ἕνα ὡραῖο δακτυλίδι λέγοντάς της: «Ἰδού σήμερον σέ λαμβάνω διά νύμφη Μου ἄφθορον καί αἰώνιον. Φύλαξε μέ ἀκρίβειαν αὐτήν τήν συμφωνίαν καί μή λάβεις πλέον ἄλλον νυμφίον ἐπίγειον». Ἔτσι ξύπνησε ἡ ἁγία Αἰκατερίνη καί εἶδε ὅτι στό δεξί της χέρι φοροῦσε τό δακτυλίδι!

ΤΟ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΤΗΣ ΕΡΓΟ

Ἀπό τότε δόθηκε ὁλόψυχα στό Χριστό! Ἔγινε πιστή μαθήτρια καί ἀπόστολός Του. Κήρυττε παντοῦ μέ φλόγα στήν καρδιά. Μέ τό παράδειγμα καί τή διδασκαλία της τράβηξε πολλούς συμπολίτες της στήν πίστη του Χριστοῦ, ἰδιαίτερα τούς διανοουμένους. Τό έργο της ἐξαπλώθηκε ἀκόμη καί στά γύρω μέρη τῆς Ἀλεξανδρείας.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ

Στά χρόνια τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης ζοῦσε ἕνας μεγάλος διώκτης τῶν Χριστιανῶν, ὁ Μαξέντιος. Αὐτός τιμοῦσε πολύ τούς ἀναίσθητους εἰδωλολατρικούς θεούς. Ἤθελε μάλιστα νά προσφέρει σ’ αὐτούς μία ἐντυπωσιακή θυσία. Διέταξε νά ἔλθουν ὅλοι, ἀπό τά χωριά καί τίς πόλεις, στήν Ἀλεξάνδρεια καί νά προσφέρουν θυσίες μέ τόν ὅρο ὅτι ὄποιος δέν θυσιάσει στούς ψεύτικους θεούς καί προσκυνήσει ἄλλο θεό θά τιμωρηθεί σκληρά.

Ἡ ἁγία Αἰκατερίνη ,ὅταν εἶδε τό λαό νά τρέχει φοβισμένος καί παρά τή θέλησή του νά θυσιάζει στά εἴδωλα, λυπήθηκε κατάκαρδα. Ἄρχισε ὅμως νά ἐνθαρρύνει τούς Χριστιανούς νά μήν ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους καί παρακινοῦσε τούς εἰδωλολάτρες νά μήν θυσιάσουν. Πολλοί ἀπό αὐτούς, χάρη στήν εὐγλωττία καί τήν πειστικότητά της, γύρισαν στήν ἀληθινή πίστη τοῦ Χριστοῦ.

Ἔπειτα ἡ ἁγία παρουσιάστηκε μπροστά στόν αὐτοκράτορα, ὁμολόγησε τήν πίστη της καί τόν ἔλεγξε σκληρά γιά ὅλα ὄσα ἔκανε. Ἐκεῖνος γεμάτος θυμό, διέταξε νά τήν κρατήσουν ὑπό περιορισμό καί φρούρηση.

Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΗΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΤΟΥΣ ΤΕΛΟΣ

Στό μεταξύ ὁ αὐτοκράτορας κάλεσε στό ἀνάκτορο ὅλους τούς σοφούς γιά ν’ ἀνοίξουν διάλογο μέ τήν ἁγία, ἐλπίζοντας ὅτι θά τή νικήσουν στό διάλογο καί ἔτσι θά ἀποδεικνυόταν πώς ἡ δική τους θρησκεία ἦταν ἀληθινή. Οἱ σοφοί πῆγαν καί ἦταν 150. Τότε ἄρχισαν τόν διάλογο μέ τήν ἁγία. Αὐτή τούς νίκησε ὅλους στή συζήτηση , ἐνώ ἐκεῖνοι παραδέχτηκαν τήν ἀλήθεια καί πίστεψαν στό Χριστό. Ὕστερα ἀπ’ αὐτό οἱ 150 σοφοί ρίχτηκαν στή φωτιά κι ἔγιναν μάρτυρες Χριστοῦ! Ἀργά τό βράδυ, ὄταν κάποιοι εὐσεβεῖς Χριστιανοί πῆγαν νά πάρουν τά λείψανά τους, εἶδαν μέ ἔκπληξη, ὅτι τά σώματά τους ἦταν νεκρά, ἀλλά ἀνέπαφα. Τά ἔθαψαν τότε θαυμάζοντας τή δύναμη τοῦ Κυρίου!

ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ

Μετά ἀπ’ αὐτό ὁ αὐτοκράτορας χρησιμοποίησε διάφορους τρόπους γιά νά παρασύρει τήν ἁγία , ἀλλά δέν τά κατάφερε. Ἄρχισε μέ κολακεῖες. Συνέχισε μέ διάφορα βασανιστήρια, μαστιγώματα. Τήν ἔβαλε, ἔπειτα, στή φυλακή γιά 12 ἡμέρες μέ διαταγή νά μήν φάει τίποτε. Μάλιστα στό διάστημα αὐτό πίστεψαν καί μαρτύρησαν ἡ γυναῖκα του, ὁ στρατηλάτης Πορφύριος καί 200 στρατιῶτες, τούς ὀποίους γιορτάζουμε τήν ἴδια ἡμέρα μέ τήν ἁγία Αἰκατερίνη. Τέλος, βλέποντας ὅτι ἡ Ἁγία δέν ἄλλαζε πίστη, σκέφτηκε ἕνα φρικτό τρόπο νά τή θανατώσει, χρησιμοποιῶντας κάποιο ξύλινο τροχό, ὁ ὀποῖος εἶχε κολλημένα γύρω του ξυράφια καί βελόνια. Δέν κατάφερε, ὅμως, τίποτε γιατί ἡ ἁγία σώθηκε ἐκ θαύματος, γι’ αὐτό διέταξε νά τήν ἀποκεφαλίσουν.

Τά λείψανά της βρίσκονται στήν Ἱ. Μονή ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ Ὄρους Σινᾶ.

Τή μνήμη της γιορτάζουμε στίς 25 Νοεμβρίου.

το χέρι της αγίας Αικατερίνης, όπου φαίνεται το δακτυλίδι που φοράει εις ανάμνησην της μνηστείας της με τον Χριστό

**************

Το άστρο το Σινά

Αμέσως μετά τον αποκεφαλισμό της Αγίας Αικατερίνης, άγγελοι Κυρίου εστάλησαν «το εκείνης σώμα προς το Σινά όρος προπέμπειν». Το τοποθέτησαν στα λευκά φτερά τους, ευωδιαστό κι ανάλαφρο, σαν Άστρο λαμπερό, στην ύψιστη κορυφή του όρους, ύψους 2642 μέτρων πάνω από την θάλασσα.

Το τίμιο λείψανο της Αγίας Αικατερίνης ανακαλύφθηκε κατά τον η΄ αιώνα στις παρυφές του όρους, από Χριστιανούς της Αιγύπτου και μεταφέρθηκε στην Μονή του Σινά. Οι Σιναΐτες μοναχοί με βαθειά ευλάβεια και συγκίνηση περισσή το τοποθέτησαν στον Ναό της Μονής σε μαρμάρινη λάρνακα, πάνω από την οποία καίουν εννέα ολόχρυσες κανδήλες. Από τότε η Μονή έλαβε το όνομα της Αγίας Μελαλομάρτυρος Αικατερίνης.

Η μεγάλη, η ένδοξος Μάρτυς, η πάνσοφος Αικατερίνα γίνεται δείκτης της ψυχικής ωραιότητος, που μέσα από τα σκοτάδια άγει προς το αιώνιο φως. Και θα μπορείς κοντά της στο Σινά να απορρίψεις τις γήινες σκέψεις και να αφήσεις το πνεύμα ελέυθερο για τα υψηλά και τα θεία. Εκεί θα λάβεις ευλογία και το συμβολικό δακτυλίδι με το μονόγραμμα της Αγίας, που σύμφωνα με την παράδοση της πρόσφερε ο Κύριος για την αγνότητα της της ουράνιας νύμφης, ως «αρραβώνα του Πνεύματος». Και θα γίνεις επαίτης της κληρονομίας των ουρανών, για να ζητάς δια βίου την υιότητα του Πατρός. Ἕτ Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερίναν τὴν θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν· ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τῇ δυνάμει, καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα, αἰτεῖται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.

 

Αναρτήθηκε από zpigikam στις 8:16 π.μ.

ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΛΟΓΙΑ

---

Γιατί μαλώνουμε οι άνθρωποι; Γιατί μαλώνεις εσύ; Το έχεις σκεφθεί ποτέ;

Γιατί οι καβγάδες, οι ψυχραμάρες, τα προβλήματα, οι φωνές, οι παρεξηγήσεις;

Για λόγια. Όλα συμβαίνουνε για λόγια. Για λόγια που είπες, για λόγια που άκουσες, για λόγια που σου μεταφέραν κάποιοι τρίτοι. Για λόγια ρε φίλε. Για λόγια.

Χάνεις τον ύπνο σου, χάνεις την ηρεμία σου, χάνεις την ειρήνη σου.

Για λόγια στεναχωριέσαι, για λόγια πληγώνεσαι, για λόγια θυμώνεις, για λόγια χαλάς σχέσεις. Για λόγια…

Αντί να χαίρεσαι, να ευχαριστιέσαι τη ζωή, αντί να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή, χαλάς τη ζαχαρένια σου για λόγια. Για κάτι, που αν το καλοσκεφθείς, είναι ανύπαρκτο.

Δεν είναι τραγικό;

”Και τι να κάνω;”

Είναι απλό.

Πρώτα-πρώτα, να προσέχεις τι βγαίνει από το στόμα σου. Να το σκέφτεσαι καλά, δυο και τρεις φορές, πριν να μιλήσεις. Δεν πειράζει. Ας μην έχεις πάντα εσύ τον τελευταίο λόγο.

Έπειτα, να μην παίρνεις τοις μετρητοίς ό,τι ακούς από τον άλλον με τα αυτιά σου.

Δεν πειράζει. Ας σου πει και μια κουβέντα παραπάνω. Τίποτα δεν παθαίνεις.

Τέλος, να αγνοείς πλήρως, ό,τι σου λένε και ό,τι σου μεταφέρουν άνθρωποι τρίτοι.

Ποτέ κανένας δεν βγήκε κερδισμένος, ακούγοντας κουτσομπολιά και φήμες…

Για λόγια ρε φίλε…Καταστρέφουμε τις ζωές μας, απλά για λόγια…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Ψυχολόγος M.Sc.

ΣΤΑΛΑΓΜΑΤΙΕΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ

π. Σπυρίδων Σκουτής

Πραγματική ταπείνωση δεν είναι οι μεγάλοι Σταυροί, τα “Εκκλησιαστικά” φαίνεσθαι και οι ψευτοευσέβιες.

Ειλικρινής ταπεινή στάση είναι να αντιλαμβάνεσαι τα λάθη και τις πληγές που προκαλείς στους άλλους και να τρέχεις για διόρθωση και αλλαγή. Να σου λέει ο άλλος το παράπονό του για σένα και να λες “Να είναι ευλογημένο, συγγνώμη έκανα λάθος.”

Να μην ψάχνεις δικαιολογίες και όταν ακούς κάτι άσχημο να βάζεις ένα λογισμό που θα λέει “Μήπως έχει δίκιο και μου τα λέει;” και άρχιζε να ψάχνεις μέσα σου τις δικές σου ευθύνες.

Μας κάνει ο άλλος μία παρατήρηση και γινόμαστε θηρία, δεν θέλουμε καν να ακούσουμε διότι έχουμε ήδη δώσει  στον εαυτό μας το χρυσό μετάλλιο της αγιότητας και της τελειότητας.

Η αγιότητα υπάρχει εκεί που δεν φαίνεται. Στους μετανοημένους αμαρτωλούς και όχι στους υποκριτικά τέλειους που βλέπουν τον εαυτό τους από χρυσό και τους άλλους από κάρβουνο.

Ο άνθρωπος που θέλει να ακούσει και να δουλέψει την ευθύνη του σε αυτό που θα ακούσει, ακόμα και αν δεν του αρέσει, σημαίνει ότι έχει τα παράθυρα της καρδιάς του ανοιχτά και περιμένει να μπει ο ήλιος.

Είμαι τελικά προσφερόμενος ή κοιτάω σε κάθε μορφή σχέσης, συνεργασίας πώς να περάσω καλά εις βάρος των άλλων ή  ακόμα και να  πατήσω τον άλλον για να ανέβω; Μυρίζουν τα λόγια και οι πράξεις μου θυμίαμα ή τελικά αποπνέω δυσαρέσκεια; Ο αληθινά ταπεινός ψάχνεται μέσα του συνέχεια, και θεωρεί τον δρόμο της μετάνοιας, πορεία ζωής και όχι κάποιες ξερές συγγνώμες για τα μάτια του κόσμου.

Μιλάμε για τοξικότητα και τοξικούς ανθρώπους αλλά πάντα τα λέμε για τους άλλους, δεν βλέπουμε πουθενά τον εαυτό μας σε αυτές τις κριτικές που κάνουμε.

Μην κοιτάς τι κάνεις. Διότι μπορείς να κάνεις τα πάντα ωραία αλλά με λάθος τρόπο και αυτό που κάνεις να είναι τελικά ένα φαίνεσθαι που θα βγαίνει από ένα “μολυσμένο είναι”.

Κοίτα τι είσαι και να παλεύεις να είσαι ο αγαπημένος όσο και πληγωμένος . Να είσαι αυτό το “είναι” που θα αναβλύζει θυμίαμα.

Ο αληθινά ταπεινός ακόμα και με τη σιωπή του αποπνέει χαρά και ευχαριστία στον άλλον!

Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει αγία σιωπή αλλά και δαιμονική σιωπή. Η αγία σιωπή μιλάει με τον Χριστό κι ας δεν ακούγεται , η δαιμονική σιωπή είναι εσωτερική κραυγή προς τον διάβολο και επίθεση προς τον αδερφό…

ΕΙΣΑΙ ΦΤΩΧΟΣ Η' ΠΛΟΥΣΙΟΣ;

ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΣΕΙ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΣ ΣΟΥ

---

Παιδί μου, φοβάσαι;

Να σκέφτεσαι τον Θεό πολύ. Να πηγαίνεις στην εκκλησία, όχι για μένα, για τον Θεό. Να κάνεις ο,τι ικανοποιεί την ψυχή σου.

Ο Θεός μόνο μπορεί να θεραπεύσει τους φόβους σου. Πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν σήμερα να σε ξεδιψάσουν. Η σχέση μας με τον Θεό είναι μια συνεχής πάλη.

Να θεωρείς τυχερό τον εαυτό σου όταν προσεύχεσαι.Να ευχαριστείς τον Θεό που τώρα σου έτυχε αυτό και όχι νωρίτερα, που όπως καταλαβαίνεις, δεν θα μπορούσες να το σηκώσεις.

Η αδυναμία σου, παιδί μου, δεν έχει τόση σημασία πια, αφού ομολογείς αληθινά ότι είσαι αδύναμος. Είναι η αρχή της νίκης η παραδοχή.

+ Μοναχός Μωυσής αγιορείτης

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΛΗΜΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΡΩΜΗΣ

---

Τη μνήμη του Αγίου Κλήμεντος του Επισκόπου Ρώμης τιμά σήμερα, 24 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Κλήμης ήταν Ρωμαίος αριστοκράτης από βασιλικό γένος, γιος του Φαύστου και της Ματθιδίας. Ο Κλήμης σπούδασε όλες τις επιστήμες της ελληνικής παιδείας, αντάμωσε τον Απόστολο Πέτρο και διδάχθηκε απ’ αυτόν την αληθινή πίστη και θεογνωσία, οπότε έγινε θερμός κήρυκας του Ευαγγελίου και συνέγραψε αρκετά συγγράμματα.

Ο Κλήμης υπήρξε τρίτος επίσκοπος Ρώμης, αφού διαδέχθηκε τον Ανέγκλητο, περίπου το έτος 92 μ.Χ.
Ποίμανε με υπέρμετρο ζήλο την Εκκλησία της Ρώμης, στα βαρεία εκείνα χρόνια των διωγμών. Συνελήφθη από το Δομετιανό και εξορίστηκε σε πόλη έρημο κοντά στη Χερσώνα. Εκεί, έδεσαν στο λαιμό του μια σιδερένεια άγκυρα και τον έριξαν στη θάλασσα, όπου παρέδωσε την αγία ψυχή του (101 μ.Χ).

Αξίζει, όμως, να σημειώσουμε ότι ο Κλήμης δεν υπήρξε μόνο σοφός κατά τη γραμματική μόρφωση, αλλά ανήκε σ’ αυτούς που ο Θείος Παύλος ονομάζει «σοφούς εις το αγαθόν, ακεραίους δε εις το κακόν» (Προς Ρωμαίους, ιστ’ 19). Συνετούς, δηλαδή, όταν κάνουν το καλό, και συγχρόνως αμέτοχους από κάθε κακό.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Tης θείας γνώσεως εύσημοι σάλπιγγες και των της πίστεως θεσμών εκφάντωρες ιερομάρτυρες Χριστού εδείχθητε τοις εν κόσμω, Κλήμη παναοίδιμε, της ζωής κλήμα εύκαρπον και Πέτρε θεόσοφε, ευσεβών πέτρα άρρηκτε, διό ως των αρρήτων επόπται, ρύσασθαι πάσης ημάς βλάβης.

ENA KAINOYΡΙΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ(ΑΥΤΟΥ ΓΑΡ ΕΣΜΕΝ ΠΟΙΗΜΑ)

“Αὐτοῦ γάρ ἐσμέν ποίημα, κτισθέντες έν Χριστῶ Ἰησοῦ ἐπί ἔργοις ἀγαθοῖς, οἷς προητοίμασεν ὁ Θεός, ἵνα ἐν αὐτοῖς περιπατήσωμεν” (Ἐφεσ. 2, 10)

“Είμαστε δημιουργήματα του Θεού, ο οποίος διά του Ιησού Χριστού μάς έκανε καινούργιους ανθρώπους, για να μπορούμε να κάνουμε καλά έργα, που τα προετοίμασε ο Θεός για να είναι μ᾽ αυτά γεμάτη η ζωή μας”

Οι εξαρτήσεις στην ζωή μας δεν θεωρούνται θετική κατάσταση. Ο άνθρωπος καλείται να είναι ελεύθερος και να αφήνει και τους άλλους ελεύθερους. Η ελευθερία δεν έχει να κάνει μόνο με την ανεξαρτησία από πρόσωπα, συγγενικά και μη. Έχει να κάνει και με την έξοδο του ανθρώπου από επιθυμίες καταστροφικές, που τον φθείρουν, του στερούν την δυνατότητα να προχωρήσει με νου καθαρό και ψυχή αδέσμευτη. Φιλοσοφία, θρησκείες, τρόποι ζωής διακηρύττουν την ελευθερία και προτρέπουν τον καθέναν μας να την βιώσει. Ιδίως στο ζήτημα των λογισμών που έχουμε στον νου μας και που μας στρέφουν προς συγκεκριμένες επιθυμίες, συστήματα επηρεασμένα από φιλοσοφία και θρησκείες μιλούν σήμερα  για διαλογισμό, για χαλάρωση, για ελευθερία από έγνοιες, ακόμη και από πρόσωπα και επαγγέλματα και τον ίδιο τον πολιτισμό. 

Απέναντι σ᾽ αυτές τις φαινομενικά γενναιόδωρες για την ανθρώπινη ύπαρξη αντιλήψεις, η Εκκλησία έρχεται να μιλήσει για μία εξάρτηση που δίνει την ελευθερία και δεν την στερεί. Είναι αυτή της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό. Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Εφεσίους, αναφέρει ότι είμαστε δημιουργήματα του Θεού. Χρησιμοποιεί μάλιστα την λέξη “ποίημα”. Μας θυμίζει αυτήν την ευαίσθητη λέξη, η οποία κρύβει κάλλος, αναζήτηση αλήθειας, κόπο, μεράκι και μία αντισυμβατική χρήση τόσο της γλώσσας, όσο και των εννοιών. Ποίημα είναι όλη η ανθρώπινη φύση. Ποίημα είναι η υπόσταση της φύσης μας σε ξεχωριστά πρόσωπα, δηλαδή στον καθέναν μας. Ο καθένας μας έχει μια ξεχωριστή, μοναδική ομορφιά. Αλήθεια. Είναι καμωμένος με τόση προσεγμένη λεπτομέρεια, που φέρει επάνω του μία μοναδική αρχοντιά. 

Και ο Θεός δεν έμεινε στο πρώτο ποίημα, στο αρχικό. Έστειλε τον Υιό Του, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, να γίνει άνθρωπος, για να μας καταστήσει καινούργιους, “καινούς” ανθρώπους. Να μας βοηθήσει μέσα από την σχέση μας μαζί Του να κάνουμε συνεχώς καινούργιες αρχές στην ζωή μας. 

Το πρώτο ποίημα διαβρώθηκε και διαβρώνεται από τον θάνατο και την αμαρτία. Από την επιθυμία μας να είμαστε ανεξάρτητοι Θεού και να κάνουμε κατά το θέλημά μας. Η ελευθερία μας όμως δεν μας έδωσε ζωή. Μας έκανε να συγκρουόμαστε με τον πλησίον μας, διότι η αρχική προϋπόθεσή της ήταν και είναι η αγάπη. Αν δεν συνυπάρχουν η ελευθερία και η αγάπη, τότε όλα βαδίζουν προς τον θάνατο. Τον θάνατο που προκαλεί η πρόταξη του εγώ. Το ίδιον θέλημα. Η ίδια η φύση μας, η οποία δεν μπορεί να χαρεί διότι προτάσσει αυτό που θέλει, την εξουσία, την δόξα, την προτεραιότητα του εαυτού και αρνείται να δοθεί. Ακόμη και τα χαρίσματά μας, το όποιο “ έχειν” μας, για τον εαυτό μας υπάρχει, τόσο σε υλικό, όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Έχοντας εγκαταλείψει την σχέση με τον Θεό, διαπιστώνουμε ότι με τα “γιατροσόφια” της φιλοσοφίας και των άλλων θρησκειών, μπορούμε να παρηγορηθούμε, αλλά δεν μπορούμε να ανακαινισθούμε.

Το ανακαινισμένο ποίημα βρίσκεται στο να γίνουμε άνθρωποι που μέσα μας θα χαράξουμε καινούργια οδό στην ζωή μας, οδό ψυχής γεμάτης αγάπη, οδό συγχώρεσης, οδό προσευχητικής γαλήνης, οδό αποφυγής της τρικυμίας των παθών. Κι αυτή η οδός βρίσκει την απαρχή της όταν αντί για τα αγαθά, την εξάρτηση από το “εγώ” μας, την έγνοια για μας και μόνο για μας, αφήνουμε στην ζωή μας να εισέλθει ο Χριστός. Σημάδι αυτής της εισόδου είναι ακριβώς τα έργα που προετοίμασε ο Θεός. Το πρώτο η Εκκλησία και η ένταξή μας σ᾽ αυτήν. Το δεύτερο η Θεία Ευχαριστία και η ενότητα με τον Θεό και μεταξύ μας μέσα από την κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Το τρίτο η διακονία της αγάπης, η οποία μας ξεκουράζει αυθεντικά. Διότι μας δίνει μία μοναδική καρδιακή χαρά, ότι μοιάζουμε με το πρωτότυπό μας που είναι ο Χριστός, όταν, έστω και για λίγο, δινόμαστε, νοιαζόμαστε, παραιτούμαστε από το εγώ μας.

Είναι εξάρτηση η σχέση μας με τον Χριστό; Αν ο έρωτας μας κάνει να μην θέλουμε να ζήσουμε χωρίς το πρόσωπο που αγαπάμε, πόσο μάλλον η παρουσία του Ηγαπημένου στην ζωή μας μάς κάνει να αγκιστρωνόμαστε σ᾽ Αυτόν. Όχι όμως για να τα περιμένουμε έτοιμα. Αλλά με τον λίγο ή τον πολύ κόπο, με την ταπείνωση και την διακονία, με την συγχώρεση και το ξύπνημα από τον ύπνο της αμαρτίας, βγαίνουμε στο φως και τότε αληθινά ξεκουραζόμαστε από δεσμά του κόσμου, τα οποία ξέρουμε ότι είναι προσωρινά και δίνονται για την ταπείνωσή μας. Τα μεταμορφώνουμε σε ευκαιρίες καινής κτίσης, που μας συμπεριλαμβάνει. Βλέπουμε το πρόσωπο του Χριστού πίσω από αυτά. Και συ- ζωοποιούμαστε μαζί Του, βρίσκοντας την ελευθερία που μας οδηγεί στην αιωνιότητα της χαράς!

 π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή διαβάζουμε ότι πλησίασε κάποιος τον Χριστό και Του είπε· «διδάσκαλε αγαθέ, τι καλό να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;» Ο άνθρωπος αυτός φαίνεται ευσεβής και ήθελε να μάθει από τον Χριστό για την αιώνια ζωή. Ο Χριστός του απαντά ότι κανείς δεν είναι αγαθός παρά μόνο ο Θεός. Γιατί ο Χριστός του έδωσε αυτή την απάντηση, λέγοντάς του ότι κανείς δεν είναι αγαθός; Διότι ο άνθρωπος εκείνος, Τον πλησίασε σαν να τον θεώρησε απλό άνθρωπο, ως έναν από τους πολλούς και δάσκαλο των Ιουδαίων και όχι ως Θεό. Όταν ο Χριστός του επισημαίνει ότι κανείς δεν είναι αγαθός, δεν το λέει με σκοπό να αποκλείσει τον Εαυτό του από το να είναι αγαθός, ούτε το λέει για να αποκλείσει τους ανθρώπους από την αγαθότητα, αλλά για να δείξει το μεγαλείο της αγαθότητας του Θεού. Για τον λόγο αυτό πρόσθεσε ότι  μόνο ένας είναι αγαθός, ο Θεός. Και δεν είπε «παρά μόνον ο Πατήρ μου» διότι δεν ήθελε να φανερώσει τον Εαυτό του στον άνθρωπο που τον ρωτά.

Ποια ανάγκη υπήρχε και ποια ωφέλεια θα αποκόμιζε ο άρχοντας εκείνος, ώστε να απαντήσει ο Χριστός κατ’ αυτόν τον τρόπο; Ο Χριστός πριν του απαντήσει, τον ανεβάζει πνευματικά και τον διδάσκει να απαλλαγεί πρώτον από την κολακεία και αποσπώντας τον από τα επίγεια πράγματα, τον προτρέπει να ζητεί τα ουράνια αγαθά ώστε να γνωρίσει Εκείνον που πράγματι είναι αγαθός. Ο άρχοντας ήταν προετοιμασμένος να ακούσει τις συμβουλές του Χριστού. Γι’ αυτό ρωτάει τι να κάνει για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Δεν είχε σκοπό να πειράξει τον Χριστό, αλλά να τον ακούσει, γι’ αυτό και φεύγει καταλυπημένος από την απάντηση, πράγμα που αποτελεί απόδειξη, ότι δεν Τον πλησίασε με πονηρή διάθεση, αλλά με ευσέβεια. όμως ήταν κυριευμένος από το φοβερό πάθος του υλισμού και έτσι δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το πάθος του υλισμού για να βρει τον Θεό.

Όταν ο Χριστός του είπε εάν θέλει να εισέλθει στην αιώνια ζωή, να τηρήσει τις εντολές, ο άνθρωπος απαντά ότι τις τηρεί από την νεανική του ηλικία. Ο Χριστός όμως, επειδή επρόκειτο να δώσει κάποια μεγάλη εντολή, προσθέτει τα έπαθλα. Του λέγει να πάει να πουλήσει τα υπάρχοντά του και να τα μοιράσει στους φτωχούς και θα έχει θησαυρό στους ουρανούς και να Τον ακολουθήσει. Αυτά είναι τα βραβεία για τον αγώνα. Επειδή ο λόγος ήταν για τα χρήματα, τον συμβούλευε να απαλλαχθεί από όλα, για να δείξει ότι δεν του αφαιρεί αυτά που έχει, αλλά ότι του προσθέτει και άλλα σε αυτά που έχει, του έδωσε περισσότερα από αυτά που του είπε να δώσει· και όχι μόνο περισσότερα, αλλά και τόσο σπουδαιότερα, όσον είναι ο ουρανός από τη γη και ακόμη περισσότερο. Θησαυρό ονόμασε τη μεγαλοδωρία της ανταμοιβής, με σκοπό να δείξει την μονιμότητα και την ασφάλειά της, όπως δηλαδή ήταν δυνατόν να οδηγήσει τον νέο στη γνώση, χρησιμοποιώντας ανθρώπινα παραδείγματα. Επομένως, δεν αρκεί να περιφρονεί κανείς τα χρήματα, αλλά πρέπει να δώσει τροφή στους πτωχούς και πριν από όλα, να ακολουθεί τον Χριστό, δηλαδή να πράττει όλα τα προστάγματά του και να είναι έτοιμος ακόμη και για το μαρτύριο.

Ο άνθρωπος όμως εκείνος, όταν άκουσε αυτά, έφυγε λυπημένος διότι ήταν πολύ πλούσιος. Και όσο γίνεται περισσότερη η περιουσία τόσο γίνεται πιο τυραννικός ο πόθος για τα χρήματα. Τότε βλέποντας ο Χριστός την λύπη αυτού του ανθρώπου εξηγεί το μέγεθος της δυσκολίας για είσοδο των πλουσίων στη Βασιλεία των ουρανών, κατηγορώντας όχι τα χρήματα, αλλά εκείνους που είναι δούλοι σε αυτά. Εάν θα εισέλθει δύσκολα ο πλούσιος στη Βασιλεία των Ουρανών, πολύ πιο δύσκολα θα εισέλθει ο πλεονέκτης. Διότι εάν αποτελεί εμπόδιο για την Βασιλεία των Ουρανών το να μη δίδει κανείς, πόσο άδικο είναι το να παίρνει κανείς και τα πράγματα των άλλων. Αλλά με ποιο σκοπό έλεγε στους μαθητές Του ότι δύσκολα θα εισέλθει ο πλούσιος στη βασιλεία των ουρανών, εφόσον ήσαν πτωχοί και δεν είχαν τίποτε; Με σκοπό να τους διδάξει να μην ντρέπονται την φτώχια τους.

Αφού τους είπε για την δυσκολία, στη συνέχεια τονίζει ότι είναι και αδύνατο, πράγμα που το φανέρωσε με το παράδειγμα της καμήλου και της βελόνης. Ευκολότερο είναι να περάσει μία κάμηλος από την τρύπα της βελόνας, παρά να εισέλθει ο πλούσιος στην Βασιλεία των Ουρανών. Αποδεικνύεται με αυτό ότι δε θα είναι τυχαία η αμοιβή εκείνων που ενώ είναι πλούσιοι, έχουν τη δυνατότητα να ζουν με ευσέβεια. Για τον λόγο αυτό και είπε ότι αυτό είναι έργο του Θεού, το να δείξει δηλαδή, ότι χρειάζεται πολλή χάρη από μέρους του Θεού εκείνος που πρόκειται να το κατορθώσει αυτό. Επειδή λοιπόν ρώτησαν οι μαθητές του για το ποιός θα σωθεί, είπε ότι για τους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατο, για τον Θεό όμως τα πάντα είναι δυνατά.

Αναλογιζόμενοι όλα αυτά, ας βγάλουμε από μέσα μας την πονηρή επιθυμία της διαρκούς απόκτησης πλούτου και ύλης, αφού μας στερεί την αιώνια ζωή και στην τωρινή ζωή μας γεμίζει με άγχος, μέριμνες, στενοχώρια, προβλήματα και ελεύθεροι από κάθε περιττή βιοτική μέριμνα, να απολαύσουμε τα αιώνια αγαθά.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 24/11/19-ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ ΙΗ'18-27

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ πειράζων αὐτὸν και λέγων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. Τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. Ὁ δὲ εἶπε· ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. Ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. Ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. Εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι; Ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνο τον καιρό, κάποιος άνθρωπος παρουσιάστηκε στον Ιησού, και για να τον φέρει σε δύσκολη θέση τον ρώτησε: «Αγαθέ Διδάσκαλε, τι να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;» Ο Ιησούς του απάντησε: «Γιατί με αποκαλείς αγαθό; Κανένας δεν είναι αγαθός, παρά μόνο ένας, ο Θεός. Ξέρεις τις εντολές: μη μοιχεύσεις, μη σκοτώσεις, μην κλέψεις, μην ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου». Κι εκείνος του είπε: «Όλα αυτά τα τηρώ από τα νιάτα μου». Όταν τ’ άκουσε ο Ιησούς του είπε: «Ένα ακόμη σου λείπει: πούλησε όλα όσα έχεις και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, κι έτσι θα έχεις θησαυρό κοντά στο Θεό· κι έλα να με ακολουθήσεις». Μόλις εκείνος τ’ άκουσε αυτά, πολύ στενοχωρήθηκε, γιατί ήταν πάμπλουτος. Όταν ο Ιησούς τον είδε τόσο στενοχωρημένον, είπε: «Πόσο δύσκολα θα μπουν στη βασιλεία του Θεού αυτοί που έχουν τα χρήματα! Ευκολότερο είναι να περάσει καμήλα μέσα από βελονότρυπα, παρά να μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού». Όσοι τον άκουσαν είπαν: «Τότε ποιος μπορεί να σωθεί;» Κι εκείνος τους απάντησε: «Αυτά που για τους ανθρώπους είναι αδύνατα, για τον Θεό είναι δυνατά».