Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΔΑΚΡΥΑ ΩΦΕΛΟΥΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Τα δάκρυα που προέρχονται από την αγάπη του Θεού.
– Τα δάκρυα που προέρχονται από τον φόβο του Θεού και ταπεινώνουν τον άνθρωπο.
– Τα δάκρυα που προέρχονται από τη μνήμη του θανάτου και της κολάσεως.
– Τα δάκρυα που προέρχονται από την ενθύμηση των αμαρτιών.
– Τα δάκρυα που προέρχονται από τη λύπη και τον πόνο της καρδιάς, γιατί έχει λυπήσει τον Θεό.
Τα παρακάτω δάκρυα ανήκουν στα πονηρά και τραυματίζουν την ψυχή του ανθρώπου.
– Τα δάκρυα της αλαζονείας.
– Τα δάκρυα της οργής.
– Τα δάκρυα που προέρχονται από την περιφρόνηση των άλλων και τις δοκιμασίες.
– Τα δάκρυα που προέρχονται από διάθεση εκδικήσεως.
– Τα δάκρυα που προέρχονται από το πνεύμα της ηδονής.
– Τα δάκρυα που προέρχονται από την κενοδοξία.
– Τα δάκρυα που προκαλούνται από τον διάβολο από τον χορτασμό της καρδιάς.
Τον καιρό του πένθους μπορεί ν’ αρχίσει με κακά δάκρυα και να τελειώσει με πνευματικά…
«Δεν έρχεται το πένθος από τα δάκρυα, αλλά τα δάκρυα από το πένθος»

ΟΤΑΝ ΤΙΜΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ

Οφείλετε ακόμη να έχετε ύπ’ όψιν σας ότι η κακή συμπεριφορά των ενοριτών προς τον Ιερέα των μπορεί να επιφέρει πολλή ψυχική και εκκλησιαστική ζημιά. Ας λάβωμε το παράδειγμα από τον κυβερνήτην του πλοίου. Του αναγνωρίζουν οι επιβάται το αξίωμα και την αρχήν του και του αποδίδουν την οφειλομένην τιμήν και υπακοήν; Κυβερνά τότε με την απαιτουμένην επιστασίαν και καταβάλλει κάθε προσπάθειαν δια την ασφάλειαν του πλοίου και των επιβατών.
Εάν όμως τον στενοχωρούν και τον ταράττουν με την εναντίον του κακολογίαν των, και αν τον παρακούουν και τον περιφρονούν, τότε, χάνει και την αντοχή του και την τέχνη του και χωρίς να το θέλει τους εκθέ­τει εις μυρίους κινδύνους.
Ομοίως συμβαίνει και με τους ιερείς. Εάν τους τι­μάτε, θα μπορέσουν να βοηθήσουν εις την ψυχική σας ασφάλεια. Αν όμως, με την περιφρονητική προς αυτούς διαγωγή σας και την καταλαλιά σας, τους κάμνετε να αθυμούν, θα παραλύσετε την προθυμίαν των και θα επιφέρετε το ψυχικόν σας ναυάγιον.
Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΥΡΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ


Τη μνήμη των Αγίων Κύρου και Ιωάννου των Αναργύρων τιμά σήμερα, 31 Ιανουαρίου, η μας. Οι Άγιοι Μάρτυρες Κύρος και Ιωάννης άθλησαν κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 – 305 μ.Χ.). Ο Άγιος Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια, ενώ ο Άγιος Ιωάννης καταγόταν από την Έδεσσα της Μεσοποταμίας.

Όταν ξέσπασε ο διωγμός του Διοκλητιανού, ο Άγιος Κύρος πήγε σε ένα παραθαλάσσιο τόπο της Αραβίας και, αφού περιεβλήθηκε το μοναχικό σχήμα, κατοίκησε στον τόπο αυτό.
Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στα Ιεροσόλυμα και εκεί άκουσε για τα θαύματα που επιτελούσε ο Άγιος Κύρος. Στην συνέχεια μετέβη στην Αλεξάνδρεια. Από εκεί, αφού από διάφορες φήμες έμαθε που διέμενε ο Άγιος Κύρος, πήγε και τον βρήκε και έμεινε μαζί του. Τα θαύματα των Αγίων Αναργύρων συνέγραψε ο Άγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων, διότι οι Άγιοι θεράπευσαν τα μάτια του.
Κατά την περίοδο του διωγμού συνελήφθη και η Αγία Αθανασία, που ήταν χήρα, καθώς επίσης και οι τρεις θυγατέρες της Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία. Η είδηση τάραξε τον Κύρο και τον Ιωάννη. Έτσι οι Άγιοι, επειδή φοβήθηκαν μήπως αυτές δειλιάσουν από την σκληρότητα των βασανιστηρίων, εξαιτίας της αδυναμίας της φύσεως της γυναίκας, έσπευσαν κοντά τους και έδιναν σε αυτές θάρρος, ενώ παράλληλα προετοιμάζονταν και οι ίδιοι για το μαρτύριο.
Και πράγματι, συνελήφθησαν και αυτοί και οδηγήθηκαν στον ηγεμόνα. Εκεί διακήρυξαν με παρρησία και θάρρος την πίστη τους στον Θεό. Μάταια ο ηγεμόνας ζητούσε να κάμψει την ανδρεία της μητέρας, δείχνοντας σε αυτή τις θυγατέρες της και επιρρίπτοντάς της την ενοχή. Εκείνη, αφού στράφηκε προς τις θυγατέρες της, τις ενίσχυε λέγουσα ότι η σωματική ωραιότητα είναι πρόσκαιρη, ενώ στην αιωνιότητα διατηρείται η ομορφιά της ψυχής του ανθρώπου αθάνατη.
Αυτές δε έλεγαν προς την μητέρα τους ότι αισθάνονταν μεγάλη χαρά, επειδή έμελλε να φύγουν από τον μάταιο αυτό κόσμο μαζί της για την αγάπη του Χριστού και να μην χωρισθούν ποτέ από κοντά της. Ο ηγεμόνας εξαγριώθηκε και διέταξε να τους υποβάλουν σε πολλά και σκληρά βασανιστήρια. Μετά από τα βασανιστήρια αποκεφάλισαν διά ξίφους τον Άγιο Κύρο και τον Άγιο Ιωάννη, το έτος 292 μ.Χ.. Έτσι μαρτύρησαν και η Αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της. Τον βίο και το μαρτύριο αυτών έγραψε ο Σωφρόνιος ο Σοφιστής.
Η Σύναξη αυτών ετελείτο στο Μαρτύριο που είχε ανεγερθεί προς τιμήν τους και βρίσκεται στην περιοχή Φωρακίου.
Απολυτίκιον
Ήχος πλ. α’.

Τα θαύματα των Αγίων σου Μαρτύρων, τείχος ακαταμάχητον ημίν δωρησάμενος, Χριστέ ο Θεός, ταίς αυτών ικεσίαις, βουλάς εθνών διασκέδασον, της Βασιλείας τα σκήπτρα κραταίωσον, ως μόνος αγαθός και φιλάνθρωπος.

ΠΟΣΗ ΩΡΑ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ;

proseyxomaiΡώτησα κάποτε ένα νέο 16 ετών:
-Αγαπάς, παιδί μου, το Θεό;
-Τον αγαπώ πολύ, πάτερ μου, μου απάντησε αυθόρμητα.
-Προσεύχεσαι σ’ Αυτόν τακτικά;
-Όχι! μου είπε με ειλικρίνεια.
Ο νέος αυτός δεν μπορούσε να συλλάβει την αντίθεση που υπήρχε μεταξύ των δύο απαντήσεών του. Γιατί είναι αδύνατον να αγαπά κανείς πραγματικά το Θεό και να μην προσεύχεται.
Αν έχεις ένα φίλο εξαιρετικά αγαπητό, δεν προσπαθείς να βρεις τρόπους να επικοινωνείς συχνά μαζί του και να συζητάς διάφορα ζητήματα; Έτσι δεν είναι;
Παρακολούθησε, παιδί μου, αυτούς τους αριθμούς που θα σου πω. Είναι εξακριβωμένοι. Ένας άνθρωπος που πέθανε 70 ετών διέθεσε τα χρόνια της ζωής του ως εξής: 15 χρόνια εργάσθηκε, 20 κοιμήθηκε, 2 έτρωγε, 1 ντυνότανε, 9 μήνες πλυνότανε, 7 μήνες ξυριζότανε, 4 μήνες καθάριζε τη μύτη του, 2 μήνες τα δόντια του κλπ.
Παρατήρησες κάτι; Όλα όσα αναφέρονται πιο πάνω αφορούν εξωτερικές ασχολίες. Φροντίδες και μέριμνες για το σώμα.
Όταν όμως, παιδί μου, παρουσιασθείς ενώπιον του Θεού πολύ διαφορετικός θα είναι ο λογαριασμός τον οποίο θα υποχρεωθείς να κάνεις. Θα σε ρωτήσει τότε ο δίκαιος Κριτής:
«Πόσα καλά έκανες; Πόσα κακά;»
«Πόσα καθήκοντα εκτέλεσες και πόσα όχι;»
«Πόσον καιρό προσευχόσουν;»
Μέσα σ’ ένα χρόνο η καρδιά σου χτύπησε 36.792.000 φορές. Απ’ το τεράστιο αυτό ποσό, πόσους παλμούς διέθεσες για το Θεό σου;
«Μα πόσο λοιπόν πρέπει να προσεύχομαι;»
Πρέπει να ξέρεις, παιδί μου, πως ο Θεός δεν υπολογίζει την προσευχή με τη χρονική της διάρκεια, αλλά με το ζήλο, με τη διάθεση, με την καρδιά. Μια μικρή, ζωντανή, ολόθερμη προσευχή αξίζει πολύ περισσότερο από μια άτονη, τυπική, ξερή, έστω και πολύωρη.
Εκείνο που προέχει είναι ο ζήλος και η θερμή διάθεση της καρδιάς. Κάνε την πρωινή και βραδινή σου προσευχή. Μην παραλείπεις όμως καθ’ όλη την ημέρα πολλές φορές να στρέφεις τη σκέψη και την καρδιά σου στο Θεό.
Θα ‘ναι, παιδί μου, ευλογημένη η μέρα σου, όταν τις πρώτες σου τις σκέψεις τις αφιερώνεις στο Θεό. Κι ο ύπνος σου θα είναι ήρεμος και γαλήνιος όταν, πριν παραδοθείς στα χέρια του, στρέψεις και πάλι σ’ Αυτόν τους λογισμούς σου.
Δε σου συνιστώ να προσεύχεσαι στο κρεβάτι! Αν όμως δεν πρόκειται καθόλου να προσευχηθείς αλλιώς, τότε μη σταματήσεις τη συνήθειά σου. Πιστεύω όμως ότι κι εσύ δε θα το βρίσκεις τόσο σωστό, να συνομιλείς με το Θεό και Κύριό σου, και να ‘σαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου! Αφήνω πως μπορείς να πάθεις, αυτό που πολλοί νέοι το παθαίνουν, να μην προλάβεις δηλαδή να τελειώσεις την προσευχή σου και… να σε πάρει ο ύπνος!
Σαν φρόνιμος λοιπόν νέος, κάνε την πρωινή σου προσευχή αφού ντυθείς και τη βραδινή σου πριν βγάλεις τα ρούχα σου. Κατόπιν δε, όταν θα πέσεις στο κρεβάτι, εξακολούθησε, αν θέλεις, τις ευσεβείς σου σκέψεις· θα κοιμηθείς έτσι πιο γαλήνια.
Ξέρεις εκείνο το σοφό γνωμικό που λέει «Τίποτε δεν μπορεί να επιτύχει, αν δεν το ευλογήσει ο Θεός»;
Εάν λοιπόν τις μέρες σου δεν τις αρχίζεις ζητώντας τη βοήθεια του Θεού, πώς περιμένεις την ευτυχία;
Κοίταξε γύρω σου, παιδί μου. Όλα τα πλάσματα με το δικό του το καθένα τρόπο, προσεύχονται κι υμνούν τον πάνσοφο Δημιουργό.
Τα φυτά ανοίγουν τ’ άνθη τους και στέλλουν το ζωογόνο άρωμά τους στο Θρόνο του Πλάστη.
Τα πουλιά με τις γλυκές μυριότονες φωνές τους, ποιον άλλον παρά τον Παντοδύναμο υμνούν;
Γι’ Αυτόν βομβίζει η μέλισσα.
Γι’ Αυτόν πετά χαρούμενη η πεταλούδα.
Αυτόν δοξάζουν με τη λάμψη τους οι αστραπές.
Αυτόν υμνολογούν και οι βροντές μ’ όλο το τρομερό τους μεγαλείο.
Ναι! ολόκληρη η φύση θερμά προσεύχεται σ’ Αυτόν, αν και δεν έχει τη συναίσθηση αυτού που κάνει. Κι εσύ, παιδί μου, άνθρωπος με θέληση ελεύθερη, θα αρνηθείς αυτό που πρόθυμα εκτελεί η άλογη φύση;
«Το πιο όμορφο πράγμα που μπορείς ν’ αντικρίσεις στον κόσμο είναι ο άνθρωπος που προσεύχεται».
Αυτή η πρόταση είναι πολύ σωστή. Εκείνος που προσεύχεται ζει σ’ έναν άλλο κόσμο. Άφθονη αναπνέει τη χάρη του Θεού και ξεδιψάει απ’ το γλυκύτατο νερό της θείας παρουσίας.
Σου είπα, παιδί μου, πιο πάνω, ότι η φύση ολόκληρη προσεύχεται. Θέλησα να σου κάνω ένα συμβολισμό, γιατί η προσευχή η αληθινή είναι προνόμιο του ανθρώπου. Μόνο αυτός μπορεί συνειδητά να ανυψώνει την ψυχή του στο Θεό, και να συνομιλεί μαζί Του.
Είναι αλήθεια τιμή μεγάλη για τον άνθρωπο η προσευχή· κι αυτή είναι ένα ακόμη στοιχείο που κάνει να ξεχωρίζει ο άνθρωπος απ’ τ’ άλλα τα δημιουργήματα.
Όταν προσεύχομαι, βρίσκεται σ’ έξαρση η ψυχή μου! Ουράνια αισθήματα με πλημμυρίζουν. Χαρά, ευγνωμοσύνη, αγάπη. Όλα τα νιώθω στον υπέρτατο βαθμό. Πώς λοιπόν να μη δοξολογήσω το Θεό μου για το υπέροχο αυτό δώρο Του;
Με τα φτερά της προσευχής, μπορούμε ν’ ανεβούμε σε ύψη δυσθεώρητα. Μπορούμε να πετάξουμε μέχρις αυτόν τον θρόνο του Θεού, μακριά από τον κόσμο με τις τόσες του μικρότητες.
Με τα φτερά της προσευχής φθάνουμε εκεί, όπου άπληστα χαιρόμαστε το ζωογόνο αέρα της θείας παρουσίας.
Η προσευχή είναι πηγή δυνάμεως για τον αγώνα το σκληρό που φέρνει εμπρός μας η κάθε μέρα.
Λες και αλλάζει ο εαυτός σου, όταν πετάς με τα φτερά της προσευχής.
Έλα λοιπόν, παιδί μου!
Σαν έρχονται οι θλίψεις και σε χτυπούν σα μανιασμένες θύελλες, πέσε στα γόνατα κι άνοιξε την καρδιά σου στον Πατέρα σου.
Μετά την προσευχή θα δεις πόσο θα είσαι αλλαγμένος! Γαλάζιο θα τον βλέπεις τώρα τον ουρανό κι η θάλασσα θα έχει γαληνέψει.
Ο κατοικών εν βοηθεία του Υψίστου,
εν σκέπη του Θεού του ουρανού αυλισθήσεται.
Ερεί τω Κυρίω· αντιλήπτωρ μου ει και καταφυγή μου, ο Θεός μου, και ελπιώ επ᾿ αυτόν, ότι αυτός ρύσεταί σε εκ παγίδος θηρευτών και από λόγου ταραχώδους.
εν τοις μεταφρένοις αυτού επισκιάσει σοι, και υπό τας πτέρυγας αυτού ελπιείς· όπλω κυκλώσει σε η αλήθεια αυτού.
Ου φοβηθήση από φόβου νυκτερινού, από βέλους πετομένου ημέρας, από πράγματος εν σκότει διαπορευομένου, από συμπτώματος και δαιμονίου μεσημβρινού.
Πεσείται εκ του κλίτους σου χιλιάς και μυριάς εκ δεξιών σου, προς σε δε ουκ εγγιεί· Πλην τοις οφθαλμοίς σου κατανοήσεις και ανταπόδοσιν αμαρτωλών όψει.
Ότι συ, Κύριε, η ελπίς μου· τον ῞Υψιστον έθου καταφυγήν σου. Ου προσελεύσεται προς σε κακά, και μάστιξ ουκ εγγιεί εν τω σκηνώματί σου.
Ότι τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σού του διαφυλάξαι σε εν πάσαις ταίς οδοίς σου.

[Από τον 90ο Ψαλμό]

Αυτές οι σκέψεις που γεμίζουν παρηγοριά την ψυχή σου γράφτηκαν απ’ τον μεγάλο εκείνο εστεμμένο Ψαλμωδό, κι είναι ένα άριστο βοήθημα γι’ αυτούς που θέλουν να βαδίζουν στη ζωή τους ίσια και τίμια.
Και εσύ, παιδί μου, είσαι ασφαλώς ένας από αυτούς. Γι’ αυτό έχεις μεγάλη ανἀγκη από τη χάρη του Θεού, που ένας μόνο τρόπος υπάρχει να την κερδίσεις. Η προσευχή.
Μη στερείς λοιπόν, παιδί μου, την ατίμητη ψυχή σου απ’ τη ζωογόνα αναπνοή της, αλλά προσεύχου, προσεύχου με ζήλο, ώστε να έλθει η μυριοπόθητη μέρα που θα στεφανωθείς με το στεφάνι της δόξης.

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΠΟΥ ΕΓΡΑΦΕ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ


Mία διηγείται:

Ξύπνησα το πρωί, όπως έχω συνηθίσει, παρόλο που δεν είχα εκεινη την ημέρα δουλειά. Το μικρό κοριτσάκι μου ξύπνησε και αυτό. Καθόμουν απασχολημένη και έγραφα πανω στό γραφείο. 

Η μικρή μου Μαρία με ξάφνιασε, ρωτώντας με:

– Μαμά τί γράφεις;
Της λέω:
– Γράφω ένα μικρό γράμμα στον .
– Θα μου επιτρέψεις να το διαβάσω;
– Όχι, αγαπητή μου, αυτές είναι προσωπικές επιστολές και δεν θα ήθελα να τις διαβάσει κανείς.
Μόλις άκουσε την απάντησή μου η Μαρία, βγήκε από το δωμάτιό μου λυπημένη.
Πέρασαν μερικές βδομάδες· μία μέρα, μόλις μπήκα στο δωμάτιο της Μαρίας, παρατήρησα ότι αγχώθηκε. Τη ρωτώ: τι γράφεις Μαρία;
Με άγχος απάντησε:
– Τίποτα μαμά, είναι προσωπικά μου γραπτά.
Σκέφτηκα μέσα μου: τί αραγε μπορεί να γράφει ένα κορίτσι εννιά χρονών και φοβάται να το δω;
Όμως η φωνούλα της Μαρίας διέκοψε την σκέψη μου, λέγοντας:
– Γράφω γράμματα στον Χριστό, όπως κάνετε και εσείς. Να σε ρωτήσω, μαμά· όσα γράφουμε και ζητάμε από τον Χριστό πραγματοποιούνται;
– Βέβαια, ο Χριστός γνωρίζει τα πάντα.
Δεν με άφησε να διαβάσω τα γραπτά της.
Την άλλη μέρα, όταν η Μαρία επέστρεψε απο το σχολείο, βρήκε τον γιατρό στο σπίτι να εξετάζει τον πατέρα της. Τότε κατάλαβε οτι η καρδιά του πατέρα της, που την αγαπά τόσο πολύ, δεν πρόκειται να ζήσει πάνω από 3 μήνες. Ήταν μεγάλο σοκ για την μικρή, που άρχισε να κλαίει απαρηγόρητα:
– Γιατί συμβαίνει αυτό στον πατέρα μου;
Της είπα, μέσα στην ταραχή που με κατείχε, προσπαθωντας να την καθυσυχάσω:
– Να εύχεσαι, Μαρία και να ζητήσεις από τον Θεό να τον κάνει καλά, μην ξεχνάς το έλεος του Θεού, που είναι ικανός για τα πάντα.
Η μικρή πήρε μεγάλο θάρρος και μου είπε:
– Δεν θα πεθάνει ο πατέρας μου.
Κάθε πρωί φιλούσε τον πατέρα της, πριν πάει στο σχολείο. Όμως, σήμερα του είπε:
– Μακάρι να γίνεις καλά να με πηγαίνεις στο σχολείο, όπως οι πατεράδες πηγαίνουν τις φίλες μου.
Ο πατέρας απάντησε, προσπαθώντας να κρύψει τον πόνο του:
– Πρώτα ο Θεός, σύντομα θά ’ρθει αυτή η μέρα.
Η μητέρα συνεχίζει:
«-Πήρα την μικρή μου στο σχολείο. Είχα μεγάλη περιέργεια να δω τα γράμματα που γράφει η Μαρία στον Χριστό! Έψαξα στο γραφείο της, όμως δεν βρήκα τίποτα. Και σκέφτηκα μήπως τα είχε σκίσει! Τέλος, βλέπω ένα κουτάκι που τής αρέσει πολύ και το άνοιξα. Νά, μέσα βρήκα όλα τα γράμματά της και όλα απευθύνονται στον Χριστό:
-Χριστέ μου, να πάρει ο ξάδερφός μου το πτυχίο του, να γεννήσει η γάτα μας πολλά γατάκια, να πεθάνει ο σκύλος του γείτονα που με φοβίζει πολύ, να μεγαλώσουν τα λουλούδια στο κήπο μας για να τα πάω δώρα στην δασκάλα, να δώσεις περισσότερο μυαλό στην υπηρέτριά μας για μην κουράζει την μαμά…
Και άλλα πολλά αθώα γράμματα.
Μου έκανε εντύπωση πως όλα τα αιτήματά της είχαν πραγματοποιηθεί: ο ανηψιός μου πήρε το πτυχίο, η γάτα μας γέννησε πολλά γατάκια, ο σκύλος του γείτονά μας ψόφησε πριν δέκα μέρες, ο κήπος μας είναι γεμάτος με λουλουδια, από τα οποία μαζεύει η Μαρία και παίρνει στην δασκάλα. Όμως μου έκανε πολλή εντύπωση ότι δεν βρήκα γράμμα για την θεραπεία του πατέρα της.
Εκείνη την στιγμή χτυπά το τηλέφωνο. Η υπηρέτρια μου λέει:
– Κυρία, είναι από το σχολείο της Μαρίας. Μου είπαν πως η Μαρία έπεσε από τον τέταρτο όροφο.
Το γεγονός ήταν τόσο απότομο, που ο άνδρας μου βουβάθηκε.
Γιατί πέθανε η Μαρία; Δεν μπορούσα να το πιστέψω, ούτε να καταλάβω τί συνέβη.
Ξεγελούσα τον εαυτό μου και πήγαινα κάθε μέρα στο σχολείο, στο δρόμο όπου περπατούσαμε μαζί.
Πέρασε ένας χρόνος και κάποια μέρα άκουσα θορυβο στο δωμάτιο της Μαρίας. Ήταν κλειστό από τότε που πέθανε, μπήκα και έριξα τον εαυτό μου στο κρεβάτι της κλαίγοντας. Κοιτώ γύρω μου και βλέπω την μεγάλη εικόνα του Χριστού, μπροστά στήν οποία προσευχόταν.
Μόλις σήκωσα την εικόνα, βλέπω ότι υπήρχε ένα γράμμα πίσω από την εικόνα. Μου έκανε εντύπωση που το είχε βάλει εκεί. Όμως μέσα έγραφε:
– Χριστέ μου, Χριστέ μου, σε παρακαλώ, να πεθάνω εγώ και να ζήσει ο πατέρας μου».
Όντως, μας έχει πει ο Κύριος ότι ό,τι ζητάτε, θα το πάρετε, αρκεί να πιστεύετε ότι ο Θεός είναι ικανός να μας δώσει αυτό που ζητάμε. Όταν δεν μας δίνει ο Θεός αυτό που ζητάμε, σημαίνει είτε ότι δεν έχουμε πίστη ότι ο Θεός μπορεί να μας το δώσει, είτε ότι αυτό που ζητάμε δεν μας συμφέρει να το έχουμε.
Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: η προσευχή που κάνουμε για τον άλλο που έχει ανάγκη έχει μεγάλη παρρησία στον Κύριο, και κάνει ακόμα και θαύματα, παρά τις ατέλειές μας, αρκεί να γίνεται με πόνο, ειλικρινή αγάπη και συναίσθηση της ελαχιστότητός μας μπροστά στο άπειρο έλεος του Κυρίου.

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ:Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΔΑΙΜΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΕΑΡΕΣΤΗΣ ΛΥΠΗΣ


Όταν βλέπη κανείς τον εαυτό του και τα χρόνια να περνούν, όταν βλέπη τις αποτυχίες του, τα τραύματά του, τις αμαρτίες του, τις εσωτερικές του πληγές, τις απιστίες του, τα συντρίμμια της υπάρξεώς του, τα πτώματα του λογισμού του, της καρδιάς του, με τα οποία γέμισε την ζωή του, όταν βλέπη πόσες φορές μετενόησε και τίποτε δεν έκανε, τον κυριεύει μία λύπη.
Αυτή η λύπη μπορεί να προέλθη ακόμη και από τον ενστικτώδη εαυτό μας, δηλαδή από τον εγωισμό μας, από την υπερηφάνεια μας, διότι θα θέλαμε να είμαστε μεγάλοι, να μην είχαμε λογισμούς, να μην αποτυγχάναμε. Άπειρες ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας λυπούν.
Καλύτερα να πέσης στα χέρια πονηρών δαιμονίων, λεγεώνων δαιμονίων, παρά να πέσης στο χέρι της λύπης, διότι δυσκολα κατορθώνης να την ξεπεράσης. Τον λογισμό τον ξεπερνάς, την αμαρτία την νικάς, τον διάβολο ομοίως, αλλά η λύπη δεν ξεπερνιέται. Γι'αυτό "νήφε", να αγρυπνείς να μη σε κυριεύση η λύπη. Διαφορετικά γίνεται προβληματική η επιτυχία σου.

"Τα θηρεύματα"· κάθε λύπη αποκαλύπτει μία ενέδρα. Πόσοι άνθρωποι έγιναν θηράματα του δαίμονος της λύπης, ο οποίος στήνει τις ενέδρες του παντού. Όσες ψυχές ποθούν τον Θεόν, τόσα δίκτυα ρίχνει ο δαίμων της λύπης, και τα θηράματα που πιάνει είναι ατέλειωτα. Διότι η λύπη κρύβεται κάτω από την ταπεινοσχημία, κάτω από την ψευδή μετάνοια, κάτω από την ψευδαίσθηση της αγάπης του Θεού, κάτω από χίλια δύο πράγματα, γι'αυτό ο άνθρωπος, χωρίς να το καταλάβει, πιάνεται "και με τα τέσσερα" και αχρηστεύεται πέρα για πέρα.
Η λύπη είναι ικανή να εξαρθώνη τις δυνάμεις του ανθρώπου. Δεν σταματάει παρά μόνον όταν σε καθηλώση, όταν σε κάνη πέρα για πέρα αδύναμο για τα πάντα. Και ο πιο έξυπνος τρόπος που χρησιμοποιεί (ο δαίμων-ο λογισμός), είναι ο λόγος του Κυρίου "μακάριοι οι πενθούντες". Όχι μας λέγει ο αββάς Ησαΐας, μην ξεγελιέσαι, αυτά είναι σατανικά, δεν είναι του Θεού.
"Η γαρ κατα Θεόν λύπη χαρά εστίν εν τω οράν σεαυτόν εν τω θελήματι του Θεού", λέγει ο αββάς Ησαΐας. Ας υποθέσουμε ότι αμάρτησα, όπως η οσία Μαρία η Αιγυπτία, ότι μέχρι τώρα έζησα (σαράντα επτά χρόνια) μέσα στην διαφθορά και ότι την στιγμή αυτή λέγω, ήμαρτον Κύριε, θα σηκωθώ. Πώς θα καταλάβω εάν έχω λύπη; Εάν συνεχίζω να σκέπτομαι την αμαρτία μου, η σκέψις μου είναι δαιμονική. Εάν σκέπτομαι την μετάνοια, αυτό σημαίνει ότι θέλω το θέλημα του Θεού, και αμέσως έχω την χαρά της προγεύσεως του θελήματος του Θεού· αμέσως βάζω τον εαυτό μου ανάμεσα σε εκείνους οι οποίοι είναι αγνοί, καθαροί, οι οποίοι έχουν μετανοήσει· τοποθετώ τον εαυτό μου ανάμεσα στα νέφη των αγίων.
Με συγχέης λοιπόν την σατανική, την δαιμονιώδη λύπη με την κατα Θεόν. Η κατα Θεόν λύπη είναι χαρά, διότι προοράς ενώπιόν σου τον Θεόν, για τον οποίο ζει η καρδιά σου, και επομένως βασιλεύει εν σοι ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αυτήν είναι η πραγματική (θεάρεστη) λύπη.

ΟΣΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ:ΟΙ ΟΡΑΤΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ!

«Πολλές φορές οι Χριστιανοί έχουν τον απόλυτα φυσικό πόθο να δουν ορατές αποδείξεις της πίστεώς μας. Αλλιώς η ελπίδα τους εξασθενεί και οι διηγήσεις για θαύματα παλαιότερων εποχών καταντούν μύθος στη συνείδησή τους.
Να γιατί είναι ωφέλιμη η επανάληψη παρόμοιων μαρτυριών, να γιατί είναι ανεκτίμητος για μας αυτός ο καινούργιος μάρτυρας, στον οποίο θα μπορούσε να δει κανείς σωτηριώδεις εκδηλώσεις της πίστεώς μας.
Ξέρουμε πως κι αυτόν λίγοι θα τον πιστέψουν, όπως λίγοι πίστεψαν τη μαρτυρία των προγενεστέρων πατέρων. Κι αυτό όχι γιατί δεν είναι αληθινή η μαρτυρία, μα γιατί η πίστη απαιτεί αυταπάρνηση και αγώνα»!
Γέροντος Σωφρονίου

ΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ ΚΕΦΑΛΙ...


Ο,τι αγαπά κάποιος από τα πράγματα του κόσμου, αυτό καταβαραίνει τον νού του και τον δεσμεύει και δεν τον αφήνει να σηκώσει κεφάλι.
Σε αυτόν το σταθμό και τη ροπή και το ζύγι της κακίας δοκιμάζεται όλο το ανθρώπινο γένος, Χριστιανοί των πόλεων και των βουνών, των μονών, των αγρών η των ερήμων, ότι δελεαζόμενος ο άνθρωπος από το δικό του προσωπικό θέλημα, αγαπά κάποιο πράγμα ή πάθος, και δένεται σε αυτό η αγάπη του, γι’ αυτό και δεν προσφέρεται όλη στον Θεό.
Άλλος αγάπησε κτήματα,
άλλος χρυσό η άργυρο,
άλλος την κοιλιά του ή τις σαρκικές επιθυμίες,
άλλος την κοσμική σοφία για την δόξα των ανθρώπων,
άλλος εξουσία, δόξα και τιμές,
άλλος οργή και μήνιν,
άλλος άκαιρες συντυχίες,
άλλος ζήλο,
άλλος να μετεωρίζεται ηδονικά όλη μέρα,
άλλος να απατάται από αργόσχολους λογισμούς,
άλλος να παριστάνει το νομοδιδάσκαλο για ανθρώπινη δόξα,
άλλος να ευχαριστιέται στη χαύνωση και στην αμέλεια,
άλλος να είναι προσκολλημένος στα όμορφα ρούχα,
άλλος παραδίδεται στις γήινες μέριμνες,
άλλος αγαπά τον ύπνο, την ευτραπελία ή την αισχρολογία.
Όποιο πάθος του δεν πολεμά γενναία κάποιος, εκείνο αγαπά, και εκείνο το πάθος τον δεσμεύει και τον βαραίνει και γίνεται γι αυτόν εμπόδιο και αλυσίδα, ώστε ο νούς του να μην ανεβαίνει στον Θεό.
Η ψυχή που αληθινά έχει την ορμή της προς τον Θεό, ολόκληρη την αγάπη της έλκει προς Αυτόν, και δεσμεύεται ελεύθερα, κατά την δύναμή της, από Εκείνον, και από εκεί δέχεται την βοήθεια της χάριτος, και αρνείται τον εαυτό της και δεν ακολουθεί τα θελήματα του νού της, αλλά ολοκληρωτικά προσφέρεται στον λόγο του Κυρίου.
Εάν κάποιος αγαπά τον Κύριο και τις εντολές του, από εκεί βοηθάται και απελευθερώνεται, και γίνονται γι αυτόν εύκολα τα παραγγέλματα του Κυρίου, αφού αποσώζει ολόκληρη την αγάπη του προς Εκείνον.
Αγίου Μακαρίου

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ


Τη μνήμη των Αγίων τιμά σήμερα, 30 Ιανουαρίου, η μας.

Η αιτία για την εισαγωγή της εορτής των Τριών Ιεραρχών στην Εκκλησία είναι το εξής γεγονός:

Κατά τους χρόνους της βασιλείας του Αλεξίου του Κομνηνού (1081 – 1118 μ.Χ.), ο οποίος διαδέχθηκε στη βασιλική εξουσία τον Νικηφόρο Γ’ τον Βοτενειάτη (1078 – 1081 μ.Χ.), έγινε στην Κωνσταντινούπολη φιλονικία ανάμεσα σε λόγιους και ενάρετους άνδρες. Άλλοι θεωρούσαν ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο, χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα και υπέροχη φυσιογνωμία.
Άλλοι τοποθετούσαν ψηλά τον ιερό Χρυσόστομο και τον θεωρούσαν ανώτερο από τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο και, τέλος, άλλοι, προσκείμενοι στον Γρηγόριο τον Θεολόγο, θεωρούσαν αυτόν ανώτερο από τους δύο άλλους, δηλαδή από τον Βασίλειο και τον Χρυσόστομο. Η φιλονικία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να διαιρεθούν τα πλήθη των Χριστιανών και άλλοι ονομάζονταν «Ιωαννίτες», άλλοι «Βασιλείτες» και άλλοι «Γρηγορίτες».
Στην έριδα αυτή έθεσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων, Ιωάννης ο Μαυρόπους. Αυτός, κατά την διήγηση του Συναξαριστή, είδε σε οπτασία τους μέγιστους αυτούς Ιεράρχες, πρώτα καθένα χωριστά και στη συνέχεια και τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν: «Εμείς, όπως βλέπεις, είμαστε ένα κοντά στον Θεό και τίποτε δεν υπάρχει που να μας χωρίζει ή να μας κάνει να αντιδικούμε. Όμως, κάτω από τις ιδιαίτερες χρονικές συγκυρίες και περιστάσεις που βρέθηκε ο καθένας μας, κινούμενοι και καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, γράψαμε σε συγγράμματα και με τον τρόπο του ο καθένας, διδασκαλίες που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας.
Επίσης, τις βαθύτερες θείες αλήθειες, στις οποίες μπορέσαμε να διεισδύσουμε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, τις συμπεριλάβαμε σε συγγράμματα που εκδώσαμε. Και ανάμεσά μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, αλλά, αν πεις τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι δύο άλλοι. Σήκω, λοιπόν, και δώσε εντολή στους φιλονικούντες να σταματήσουν τις έριδες και να πάψουν να χωρίζονται για εμάς. Γιατί εμείς, και στην επίγεια ζωή που είμασταν και στην ουράνια που μεταβήκαμε, φροντίζαμε και φροντίζουμε να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε σε ομόνοια τον κόσμο.
Και όρισε μία ημέρα να εορτάζεται από κοινού η μνήμη μας και καθώς είναι χρέος σου, να ενεργήσεις να εισαχθεί η εορτή στην Εκκλησία και να συνταχθεί η ιερή ακολουθία. Ακόμη ένα χρέος σου, να παραδόσεις στις μελλοντικές γενιές ότι εμείς είμαστε ένα για τον Θεό. Βεβαίως και εμείς θα συμπράξουμε για τη σωτηρία εκείνων που θα εορτάζουν τη μνήμη μας, γιατί έχουμε και εμείς παρρησία ενώπιον του Θεού».
Έτσι ο Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε τη συμφιλίωση των διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε την εορτή της 30ης Ιανουαρίου και συνέγραψε και κοινή Ακολουθία, αντάξια των τριών Μεγάλων Πατέρων.
Η εορτή αυτής της Συνάξεως του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αποτελεί το ορατό σύμβολο της ισότητας και της ενότητας των Μεγάλων Διδασκάλων, οι οποίοι δίδαξαν με τον άγιο βίο τους το Ευαγγέλιο του Χριστού.
Είναι εκείνοι, οι οποίοι εξ’ αιτίας της ταπεινώσεώς τους μπροστά στην αλήθεια, έχουν λάβει το χάρισμα να εκφράζουν την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας και ότι διδάσκουν δεν είναι απλώς δική τους σκέψη ή προσωπική τους πεποίθηση, αλλά είναι επιπλέον η ίδια η μαρτυρία της Εκκλησίας, γιατί μιλούν από το βάθος της καθολικής της πληρότητας.
Περί τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ. ανεγέρθη ναός των Τριών Ιεραρχών κοντά στην Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, δίπλα σχεδόν στη μονή της Παναχράντου.
Απολυτίκιο:
Ήχος α’.
Τούς τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου θεότητος, τους την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τον μέγαν, και τον Θεολόγον Γρηγόριον, συν τω κλεινώ Ιωάννη, τω την γλώτταν χρυσορρήμονι, πάντες οι των λόγων αυτών ερασταί, συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν· αυτοί γαρ τη Τριάδι, υπέρ υμών αεί πρεσβεύουσιν.

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ :Η ΦΙΛΟΤΙΜΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ

filotimia 1Οι φιλότιμοι, επειδή ζουν σε μια κοινωνία που οι άνθρωποι διακρίνονται από την έλλειψη φιλότιμου, αυτοί προτιμούν να αδικούνται εκουσίως, γιατί αποβλέπουν στην εσωτερική ειρήνη και την ευλογία του Θεού. Έτσι, ο φιλότιμος άνθρωπος δείχνει το φιλότιμό του στους ανάποδους ανθρώπους.
Οι φιλότιμοι και οι ευαίσθητοι αδικούνται εκουσίως από τις παραχωρήσεις που κάνουν από αγάπη στους άλλους ή από την πονηριά των άλλων, αλλά ποτέ δεν περιμένουν ούτε επιδιώκουν να δικαιωθούν σ΄αυτή την μάταιη ζωή. Σε τούτη την ζωή οι φιλότιμοι τα πληρώνουν όλα, αλλά λαμβάνουν και την βοήθεια του Θεού και στην άλλη ζωή θα έχουν μεγάλο μισθό.
.

Ο φιλότιμος είναι ειλικρινής, είναι απλός και ταπεινός
Ο φιλότιμος άνθρωπος έχει ειλικρίνεια, δεν υπολογίζει τον εαυτό του, είναι απλός, έχει ταπείνωση. Όλα αυτά δίνουν ανάπαυση και στον ίδιο αλλά είναι και αισθητά και στον άλλο ‘έχει και επικοινωνία εσωτερική με τον άλλο και τον καταλαβαίνει

Η ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΕΣΤΩ ΜΟΝΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΑΣ

anagki monosΖούμε όλοι σε εντατικούς ρυθμούς ζωής. Ποικίλα τα εξωτερικά ερεθίσματα και οι αφορμές που μας περισπούν. Μας ελκύουν το ενδιαφέρον. Αφιερώνουμε χρόνο. Γεμίζουμε με άγχος και εσωτερική ένταση. Είναι τόση και τέτοια η καθημερινή ειδησεογραφία και τόσες και τέτοιες οι δήθεν ανάγκες της εποχής μας που για τους πολλούς είναι άπιαστο όνειρο η ησυχία, η ηρεμία και η μόνωση.
Και λέγοντας βεβαίως ησυχία και μόνωση δεν εννοούμε τον αναχωρητικό τρόπο ζωής των μοναχών, αυτών που ζουν μέσα στην ησυχία και τη μόνωση με μόνο το Θεό, απερίσπαστοι από τις βιοτικές ανάγκες και τις μέριμνες του κόσμου. Εννοούμε την ανάγκη που έχουμε όλοι μας να μείνουμε για λίγο έστω μόνοι με τον εαυτό μας. Ανάγκη όχι ψυχολογική μόνο αλλά ψυχική, πνευματική. Να φύγουμε έστω για λίγο από το πνεύμα, τις συνήθειες και τις ανάγκες του κόσμου. Να απομακρυνθούμε όχι τόσο και κατ’ ανάγκη τοπικά όσο τροπικά. Να μείνουμε για λίγο στην ησυχία μας και να κάνουμε ό,τι μας πει η ησυχία.
Έχει φωνή η ησυχία. Θα μας μιλήσει για όσα άτοπα διαπράξαμε και για όσα αρεστά στο Θεό αδιαφορήσαμε. Μας βοηθάει η ησυχία να σκεφτούμε τον εαυτό μας τη μέρα που πέρασε. Ολόκληρη τη ζωή μας. Τα λάθη μας. Τις πτώσεις μας. Τις αδυναμίες μας.
Μέσα στην ησυχία και απερίσπαστοι από τις τρέχουσες εργασίες θα σκεφτούμε τον προορισμό μας. Προορισμό αιώνιο. Τον επερχόμενο θάνατό μας. Τη μέλλουσα Κρίση και τη φοβερή ώρα της στάσης μας απέναντι στο δίκαιο Κριτή Ιησού Χριστό. Είναι ωφέλιμη η ησυχία.
Γι’ αυτό και ο ίδιος ο Κύριος αρκετές φορές αποτραβιόταν από το σωτηριώδες διδακτικό του έργο «εις έρημον τόπον» (Ματθ. ιδ΄ 13). Αν Αυτός που δεν το είχε ως τέλειος Θεός ανάγκη, το εφάρμοζε στη ζωή του, πόσο θα πρέπει να το ενεργούμε εμείς έτσι, ώστε μέσα στην ησυχία να περιμαζεύουμε τις αισθήσεις μας προς τον έσω άνθρωπο· κι έτσι να ανακαλύπτουμε με το φωτισμό του Θεού από τη μία τις σκιερές πλευρές του εαυτού μας με τα πολλά λάθη και πάθη μας και από την άλλη τη θεόπλαστη φύση της ψυχής μας με τους κρυμμένους θησαυρούς που υπάρχουν μέσα μας. Μέσα στην κατάσταση της ησυχίας βυθίζεται ο άνθρωπος σε περισυλλογή. Και μέσα από την περισυλλογή έρχεται στην κατάσταση της αυτογνωσίας.
«Ησυχία εστίν αρχή καθάρσεως τη ψυχή», σημειώνει ο Μέγας Βασίλειος. Η κατάσταση της ησυχίας είναι η αρχή της καθάρσεως της ψυχής μας. Πράγματι η ησυχία γεννά την κατάνυξη. Μέσα στην ησυχία και στην κατάνυξη βρίσκει ο άνθρωπος την προσευχή. Στην ησυχία αντικρίζει καλύτερα το εσωτερικό του, όπως κανείς καθρεπτίζεται στα ήσυχα νερά μιας λίμνης. Και είναι αυτή η ήρεμη θέα του εαυτού μας και των σφαλμάτων μας που γεννά κατόπιν τη μετάνοια μέσα μας.
Όταν ο νους, λέει πάλι ο Μέγας Βασίλειος, δε σκορπίζεται στα εξωτερικά πράγματα και δεν περιπλανιέται στον κόσμο με τις αισθήσεις, τότε «επιστρέφει εις εαυτόν»· και μέσω του εαυτού του ανέρχεται στη μνήμη του Θεού.
Αλήθεια, πότε θα το καταλάβουμε ότι η νηπιακή πνευματικότητά μας οφείλεται και στο ότι δεν έχουμε αγαπήσει και ποθήσει τη ζωή της ησυχίας; Πότε από άνθρωποι των πέντε αισθήσεων που είμαστε δίνοντας συνεχώς και ταυτόχρονα τροφή και ασχολία σ’ αυτές, θα βρούμε χρόνο και για λίγη ησυχία, για λίγη περισυλλογή και προσευχή μέσα σ’ αυτήν;
Καιρός πνευματικών αγώνων η περίοδος αυτή. Αλλά και καιρός να εννοήσουμε ότι πνευματική ζωή και πνευματικός αγώνας δε γίνονται χωρίς την ησυχία και τους καρπούς που χαρίζει αυτή. Γιατί η ησυχία δεν είναι μια απραξία ανατολικού τύπου. Δεν είναι μια παραίτηση από τη ζωή και τις δραστηριότητες, ούτε μια αδράνεια νωχελικών ανθρώπων. Αλλά είναι η δυναμική αναζήτηση του πιστού, μέσα στη σιγή των περισπασμών, του απύθμενου ελέους του Θεού. Του ελέους και της αγάπης του απέναντι στην τόση αποστασία μας, που αναδύεται εντυπωσιακά μέσα στην ησυχία και τον εσωτερικό στοχασμό μας.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

O MHΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ "ΕΜΦΥΛΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ"

siatistis1


Λίγο πριν τα Χριστούγεννα απεστάλει εγκύκλιος στα Γυμνάσια, η οποία τα υποχρεώνει να διαθέσουν μια ολόκληρη εβδομάδα στην επεξεργασία κάποιων θεμάτων σχετικά με το σώμα. Μία από τις τρεις προτεινόμενες ενότητες ονομάζεται «Έμφυλες ταυτότητες».
Με εγκύκλιο στις 23/12/2016 (τελευταία διδακτική ημέρα του 2016) και την ένδειξη <<εξαιρετικά επείγον>> το Υπουργείο ζητά από τους Συλλόγους Διδασκόντων, χωρίς καμία προηγούμενη ενημέρωση, να καταθέσουν μέχρι τις 3 Φεβρουαρίου σχέδιο εκπόνησης για την υλοποίηση θεματικής εβδομάδας στα Γυμνάσια πάνω σε τρεις άξονες α) διατροφή και ποιότητα ζωής β) πρόληψη του εθισμού και των εξαρτήσεων γ) έμφυλες ταυτότητες.

Όσο για τον τελευταίο άξονα «έμφυλες ταυτότητες»

Ανακύπτει λοιπόν ένα πλήθος ερωτημάτων :

-Αλήθεια, πάνω σε ποια έγκυρη επιστημονική βάση κινούνται αυτές οι πρωτοβουλίες;
-Από πότε μια θεωρία περί διαφοράς μεταξύ βιολογικού και κοινωνικού φύλου είναι ευρύτερα επιστημονικά αποδεδειγμένη ώστε να τη διδάσκεται ο ανήλικος μαθητής;
-Πού είναι οι αρμόδιοι επιστήμονες, παιδοψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, κ.λ.π. να πιστοποιήσουν τον τρόπο, το περιεχόμενο και τη διαδικασία;
-Ποιοι θα τα διδάξουν αυτά και με ποια κριτήρια στα παιδιά; Τι είδους πειράματα είναι αυτά σε βάρος ανήλικων μαθητών;
-Νομιμοποιείται η εκπαιδευτική κοινότητα να αποδομεί τις «έμφυλες ταυτότητες» και με τι θα τις αντικαταστήσει; Με «διεμφυλικές»; Γιατί κι αυτό το προβλέπει η Εγκύκλιος.... τουλάχιστον για γονείς και εκπαιδευτικούς: Να ενημερωθούν δηλαδή για «Ομοφοβία και Τρανσφοβία στην κοινωνία και στο σχολείο»!!! (σελ.3 της Εγκυκλίου).
-Ρωτήθηκαν έγκυροι γιατροί και επιστήμονες ποιες συνέπειες θα έχει μια τέτοια δράση «αποδόμησης» στις ψυχές και στη μετέπειτα συναισθηματική πορεία των παιδιών;
-Είναι σύμφωνοι για το περιεχόμενο της θεματικής αυτής εβδομάδας οι γονείς; Σημειωτέον ότι για κάθε μη διδακτική, με τη στενή έννοια του όρου, δραστηριότητα απαιτούνταν μέχρι τώρα μια μεγάλη γραφειοκρατική διαδικασία, η οποία προϋπέθετε και την συλλογή ενυπόγραφων δηλώσεων συναίνεσης από τους γονείς.

Με την υπουργική διαταγή, που αποστάλθηκε στις 23-12-2016 στα σχολεία και παραλήφθηκε με το υποτιθέμενο άνοιγμά τους μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, δεν προβλέπεται καμιά τέτοια συναινετική διαδικασία από τους γονείς, ενώ η παρακολούθηση των εκδηλώσεων που θα σχεδιαστούν και θα πραγματοποιηθούν είναι υποχρεωτική για όλους τους μαθητές.

Για το θέμα αναφέρθηκε ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος στην πρόσφατη ομιλία του στην Σχολή Γονέων της Μητροπόλεως Αργολίδας που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου και προέτρεψε τους γονείς να κινηθούν νομικά όπως εκαναν στην Κύπρο.
Ακούστε τι είπε ο ποιμενάρχης στην ομιλία του για το θέμα που έχει προκύψει στο παρακάτω βίντεο:

Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ

Ο Θεός βρίσκεται παντού. Και σαν βρει καρδιά που δεν Του εναντιώνεται, καρδιά ταπεινή, μπαίνει μέσα της και τη γεμίζει χαρά. Τόση είναι η χαρά της καρδιάς που έχει μέσα της το Θεό, ώστε κολλάει πάνω Του και δεν θέλει ποτέ να Τον αποχωριστεί.
Σε καρδιά φουσκωμένη από εγωισμό δεν πλησιάζει ο Κύριος. Κι έτσι αυτή καταθλίβεται, μαραζώνει και σιγολιώνει, βυθισμένη στην άγνοια, τη λύπη και το σκοτάδι.
Όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε, μόλις στραφούμε με μετάνοια και πόθο προς τον Κύριο, η θύρα της καρδιάς μας ανοίγει σ’ Εκείνον. Η εσωτερική ακαθαρσία ξεχύνεται έξω, για να παραχωρήσει τη θέση της στην καθαρότητα, την αρετή, τον ίδιο το Σωτήρα, τον μεγάλο Επισκέπτη της ψυχής, τον κομιστή της χαράς, του φωτός, του ελέους.
Θείο δώρο είναι αυτή η ευλογημένη κατάσταση, όχι δικό μας κατόρθωμα. Και αφού είναι δώρο, πρέπει να ευχαριστούμε το δωρητή με ταπείνωση.
Ταπείνωση! Η βάση κάθε αρετής και η προϋπόθεση της πνευματικής καρποφορίας! Έχετε ταπείνωση; Έχετε το Θεό. Τα έχετε όλα! Δεν έχετε ταπείνωση; Τα χάνετε όλα!
Να συντηρείτε, λοιπόν, στην καρδιά σας το αίσθημα της ταπεινοφροσύνη ς. Η φυσική και ομαλή σχέση μας με το Θεό προϋποθέτει καρδιά έμπονη, συντριμμένη και ολοκληρωτικά  αφοσιωμένη σ’ Αυτόν, καρδιά που μυστικά αναφωνεί κάθε στιγμή: «Κύριε, εσύ τα γνωρίζεις όλα· σώσε με!». Αν παραδοθούμε στα χέρια Του, η σοφή και άγια βουλή Του θα κάνει  μ’ εμάς και σ’ εμάς ότι είναι πρόσφορο για τη σωτηρία μας…
Το έργο της αδιάλειπτης προσευχής δεν είναι μόνο για τους ησυχαστές, αλλά για όλους τους χριστιανούς, στους οποίους ο Κύριος, μέσω του αγίου αποστόλου, παραγγέλλει: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε». Υπάρχουν διάφορες βαθμίδες προσευχής μέχρι την αδιάλειπτη. Όλες είναι έργο του Θεού, που παρακολουθεί τις καρδιές των ανθρώπων εξίσου, ανεξάρτητα από την ιδιότητα τους ως μοναχών ή κοσμικών. Και όταν μια καρδιά, όποια κι αν είναι, στρέφεται σ’ Αυτόν, την πλησιάζει με αγάπη και ενώνεται μαζί της.
Πώς διατηρείται στην καρδιά ο φόβος του Θεού
Ο φόβος του Θεού είναι γέννημα της πίστεως και προϋπόθεση της πνευματικής προκοπής. Όταν εγκατασταθεί στην καρδιά, σαν τον καλό νοικοκύρη τα ταχτοποιεί όλα. Έχουμε φόβο Θεού; Αν ναι, ας ευχαριστήσουμε τον Κύριο, που μας τον έδωσε, και ας τον φυλάξουμε σαν πολύτιμο θησαυρό. Αν, όμως, δεν τον έχουμε, ας κάνουμε ότι μπορούμε για να τον αποκτήσουμε, γνωρίζοντας ότι για την έλλειψή του ευθύνονται η απροσεξία και η αμέλειά μας.
Από το φόβο του Θεού γεννιέται η μετάνοια, η συντριβή, το πένθος για τις αμαρτίες. Μακάρι το αίσθημα αυτό, ο πρόδρομος της σωτηρίας, να μην απομακρύνεται ποτέ από την καρδιά!
Για να διατηρηθεί μέσα μας ο φόβος του Θεού, πρέπει να κρατάμε αδιάλειπτη τη μνήμη του θανάτου και της Κρίσεως, ενωμένη με τη συναίσθηση της παρουσίας του Κυρίου: Ο Θεός είναι πάντα κοντά μας και μέσα μας, βλέποντας, ακούοντας και γνωρίζοντας τα πάντα, ακόμα και τους πιο κρυφούς λογισμούς μας.
Όταν αυτή η τριάδα -φόβος Θεού, μνήμη θανάτου, συναίσθηση θείας παρουσίας- εγκατασταθεί μέσα μας, τότε η προσευχή ξεχύνεται από την καρδιά αυθόρμητα· τότε η ελπίδα της σωτηρίας γίνεται στερεή.
Το φόβο του Θεού τίποτα δεν τον διατηρεί τόσο, όσο η μνήμη της φοβερής Κρίσεως. Η μνήμη, όμως, αυτή δεν πρέπει να μας δημιουργεί αθυμία, αλλά να μας εμπνέει  αγωνιστικότητα και μετάνοια. Ας προσπαθούμε να μένουμε αμόλυντοι από το ρύπο της αμαρτίας. Κι αν κάποτε-κάποτε αμαρτάνουμε, ας καθαριζόμαστε με την Εξομολόγηση.
Έτσι, ελπίζοντας πάντα στο έλεος του Θεού, δεν θα λιποψυχούμε. Ο Κριτής μας, άλλωστε, είναι σπλαχνικός και φιλάνθρωπος. Δεν ψάχνει να βρει κάτι για να μας καταδικάσει.
Απεναντίας, ψάχνει κάτι, το παραμικρό, για να μας δικαιώσει.
Θεός και συνείδηση
Αν εγκάρδια αποφασίσετε να υπακούετε πάντοτε στον Κύριο και μ’ ολόκληρη την πολιτεία σας να ευαρεστείτε Εκείνον μόνο, κι αν ύστερα, σε κάθε αδιέξοδο και κάθε ανάγκη σας, στρέφεστε με πίστη και αφοσίωση πάλι σ’ Εκείνον μόνο, τότε να είστε βέβαιος ότι όλα στη ζωή σας, τόσο την πνευματική όσο και την εγκόσμια, θα εξελίσσονται με επιτυχία. Είναι  μεγάλο πράγμα να συνειδητοποιήσει κανείς ότι χωρίς το Θεό τίποτα δεν μπορεί να κάνει και, αφού το συνειδητοποιήσει, να καταφεύγει με εμπιστοσύνη στη βοήθειά Του.
Εκείνον μόνο, κι αν υστέρα, σε κάθε αδιέξοδο και κάθε ανάγκη σας, στρέφεστε με πίστη και αφοσίωση πάλι σ’ Εκείνον μόνο, τότε να είστε βέβαιος ότι όλα στη ζωή σας, τόσο την πνευματική όσο και την εγκόσμια, θα εξελίσσονται με επιτυχία. Είναι μεγάλο πράγμα να συνειδητοποιήσει κανείς ότι χωρίς το Θεό τίποτα δεν μπορεί να κάνει και, αφού το συνειδητοποιήσει, να καταφεύγει με εμπιστοσύνη στη βοήθειά Του.
Η συνείδηση πρέπει να κατευθύνει σωστά τη ψυχή και να την πληροφορεί αλάθητα για το αγαθό σε κάθε περίσταση. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να το κάνει, αν δεν είναι καθαρή και φωτισμένη. Ας την καθαρίσουμε, λοιπόν, με την άσκηση και την τήρηση των εντολών του Κυρίου, που απαλλάσσουν την καρδιά από τα πάθη, και ας τη φωτίσουμε με το θείο φως, μελετώντας το Ευαγγέλιο. Από κει θα αντλήσουμε τους σοφούς κανόνες, με τους οποίους θα χειραγωγήσουμε τη συνείδησή μας στο άγιο θέλημα του Θεού.

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ:"ΠΑΡΩΝ" ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ!


 Δημήτρης Ριζούλης
Συμπληρώνονται αύριο εννέα χρόνια από την ημέρα που εκοιμήθη ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Ενας ιεράρχης που αγαπήθηκε με πάθος και πολεμήθηκε με λύσσα.
Μια ξεχωριστή και χαρισματική προσωπικότητα που άφησε τη σφραγίδα της στην πρώτη δεκαετία του 2000. Την εποχή που έκανε τις μεγάλες τομές, γοήτευσε τα πλήθη, έπεισε τη νεολαία να επιστρέψει στους ναούς και κατέστησε τα εκκλησιαστικά πράγματα κεντρικό ζήτημα της επικαιρότητας.

Εννέα χρόνια μετά όλα αυτά φαντάζουν σαν μια παρένθεση. Είτε επειδή η εποχή δεν ευνοεί τέτοια ανοίγματα είτε γιατί ο διάδοχός του δεν είχε τη δική του εξωστρέφεια, η θητεία του Χριστόδουλου μοιάζει μακρινή. Μια «χρυσή» περίοδος για την Εκκλησία, που παρά τα λάθη που έγιναν (όπως πάντα συμβαίνει στις δομές εξουσίας) παρήχθη σπουδαίο έργο.

Ισως γι’ αυτό οι περισσότεροι Ελληνες αναπολούν τον μακαριστό Χριστόδουλο και αρκετοί εξ αυτών πιστεύουν ότι η χώρα μας δεν θα βρισκόταν στο σημερινό της χάλι αν δεν είχε φύγει ξαφνικά και πρόωρα από τη ζωή.

Πέραν του εκσυγχρονισμού της Εκκλησίας και των καινοτομιών που εισήγαγε ο Χριστόδουλος, οι περισσότεροι τον θυμούνται για τα πύρινα κηρύγματα και την τόλμη του να τα βάζει με όλους. Ακόμα και με τους «ισχυρούς» παράγοντες εντός και εκτός συνόρων. Με τη γλώσσα της αλήθειας κατακεραύνωνε (πάντα, όμως, με επιχειρήματα) τα κακώς κείμενα και την υποκρισία. Δεν δίσταζε ακόμα και όταν τον προειδοποιούσαν πως κινείται επικίνδυνα και κάνει εχθρούς. Οσοι τον γνώρισαν ξέρουν ότι ήταν αγνός ιδεαλιστής και ερμήνευε τα πάντα με βάση την πίστη του.

Ο Χριστόδουλος ήταν δύσκολος αντίπαλος για τους πολιτικούς, ακόμα κι αν ποτέ δεν επεδίωξε τη σύγκριση μαζί τους. Εκ των πραγμάτων, όμως, όσα έλεγε ανάγκαζαν το πολιτικό προσωπικό (κυρίως την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη) να έρχεται σε αντιπαράθεση μαζί του. Η σύγκρουση για το θέμα των ταυτοτήτων ήταν η κορύφωση αυτής της κόντρας και τα αποτελέσματά της υπήρξαν επώδυνα τόσο για τον Σημίτη όσο και για τον Χριστόδουλο. Ολως τυχαίως, λίγο καιρό μετά, ξεκίνησε η περιβόητη «σκανδαλολογία» που αποδείχθηκε κατασκευασμένη και εκτελέστηκε (λαμβάνοντας εξωφρενικές διαστάσεις) από τα συστημικά media εκείνης της εποχής.

Παρότι ο Χριστόδουλος χτυπήθηκε ανελέητα, δεν έχασε τη θέση που κατείχε στη συνείδηση της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων. Ηταν μέχρι τέλους ο «Χριστόδουλός τους». Και κυρίως, όταν έδωσε με θάρρος την ύστατη μάχη με τον θάνατο, είχε δίπλα του ακόμα και εκείνους που τον πολέμησαν και τον αδίκησαν. Θυμάμαι κάποιους εξ αυτών (ιεράρχες και μεγαλοδημοσιογράφους) να τον επισκέπτονται τις τελευταίες ημέρες για να του ζητήσουν συγγνώμη. Απλόχερα έδωσε σε όλους τη συγχώρεσή του...

Ο Χριστόδουλος υπήρξε ένα φαινόμενο εν ζωή και τέτοιο παραμένει και τώρα, μετά θάνατον. Κανένα από τα πρόσωπα του δημόσιου βίου των τελευταίων δεκαετιών δεν είχε τόσο «ζωντανή παρουσία» ύστερα από εννέα χρόνια απουσίας. Ούτε ένας! Αντίθετα, ο Χριστόδουλος είναι «παρών» με τα κείμενα και τις ομιλίες που μας άφησε.

Διάφορα βίντεο στο YouTube εξακολουθούν να έχουν χιλιάδες θεάσεις, φράσεις του αναρτώνται καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και απλοί άνθρωποι τον επικαλούνται στις συζητήσεις τους. Η μνήμη του παραμένει άσβεστη και όχι μόνο σε έναν στενό πυρήνα «θρησκόληπτων».

Εξάλλου είναι εντυπωσιακή και η δικαίωσή του σε μια σειρά από ζητήματα. Διέβλεψε, πολλά χρόνια πριν, τον κίνδυνο διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, προειδοποίησε έγκαιρα για την παντοκρατορία των τραπεζών και πολέμησε με κάθε τρόπο την παγκοσμιοποίηση, η οποία έφερε τη δυστυχία που όλοι πλέον βιώνουν.

Το πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι ότι ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να «δαιμονίζει» τους εχθρούς του, που, όπως φαίνεται, δεν μπορούν να τον ξεπεράσουν! Να η πιο τρανή απόδειξη ότι «υπέγραψε» την εποχή μας.

ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;

monaksia 0901Συχνά οι γονείς, καλοί μου φίλοι, λένε: «Μη αργείς το βράδυ, τι θα πουν οι διπλανοί;». Η «μη ντύνεσαι έτσι, τι θα πουν οι γείτονες;». Η «μη καπνίζεις μπροστά σε άλλους, θα μας κουβεντιάζουν».Η αντίδρασή μας είναι κάπως έτσι: «Αφήστέ με πια! Τι θα πει ο ένας, τι θα νομίσει ο άλλος. Εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει τι λέει ο κόσμος». Πολύ καλά. Ας πάμε πιο κάτω.Όταν γίνεται πάρτυ η η τάξη μας πηγαίνει κάποιο Σάββατο σε κάποιο νυχτερινό κέντρο, παρά τους αρχικούς δισταγμούς μας, τελικά πηγαίνουμε! Όταν οι φίλοι μας προσφέρουν τσιγάρο, παρόλο που δεν το θέλουμε, που δεν συμφωνούμε, που γνωρίζουμε πολύ καλά τις βλαβερές του επιπτώσεις, τελικά το δεχόμαστε και μπορεί να εξελιχθούμε και σε καπνιστές μάλιστα! Κι όταν τα παιδιά της παρέας ντύνονται κατά τον δικό τους (ομοιόμορφο) τρόπο κι εμείς είμαστε «σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα» τελικά προσαρμοζόμαστε και συμμορφωνόμαστε μαζί τους! Άραγε γιατί το κάνουμε; Τι βαραίνει πολύ μέσα μας και μας… πείθει;Δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά τούτη η σκέψη: «Τι θα πουν τα παιδιά; Θα με παρεξηγήσουν. Θα με σχολιάσουν. Θα εκτεθώ». Και υποκύπτουμε! Αλλά κι όταν θέλουμε να συμπεριφερθούμε, όπως εκείνοι, συμφωνούμε δηλαδή απ’ την αρχή μαζί τους, ποιό είναι το επιχείρημα στους γονείς που αντιδρούν; «Όλα τα παιδιά έτσι κάνουν. Και ο Πέτρος και ο Τάκης και ο Δημήτρης, αυτά φορούν. Κι αυτοί καπνίζουν!».Τι βλέπουμε τελικά; Πως άλλοτε δεχόμαστε κι άλλοτε απορρίπτουμε «αυτό που λέει ο κόσμος». Όπως μας συμφέρει κι όπως μας βολεύει την κάθε στιγμή. Και στο επιχείρημα των «δικών» μας «τι θα πουν οι γείτονες;», απαντούμε με το «αυτό κάνουν τα παιδιά της παρέας!». Δηλαδή διαλέγουμε ομάδα της… κοινής γνώμης, που θ’ ακολουθήσουμε! Ανάλογα με τα γούστα μας, τις παρέες μας, τις θελήσεις μας, τις παρορμήσεις της στιγμής.
Είναι όμως έτσι; Αυτός μπορεί να είναι ο κανόνας της συμπεριφοράς μας; Εκεί θα στηρίζουμε την παρέα μας, το είναι μας, τη ζωή μας; Ο Σωκράτης πάνω σ’ αυτό, είχε διατυπώσει πραγματικά κάτι πολύ σοφό. Να κάνουμε αυτό, που λέει ο «επαΐων». Δηλαδή αυτός, που αληθινά ξέρει, είναι ο ειδήμονας, ποιό είναι το σωστό ν᾽ ακολουθήσουμε. Και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει επ’ αυτού τούτο το πραγματικά μοναδικό: Να κάνουμε ο,τι κάνουν οι Άγιοι!
Άρα πριν από κάθε μας πράξη, ιδιαίτερα όταν αυτή είναι καθοριστική, πρέπει να προβληματιζόμαστε πολύ, να ερευνούμε σε βάθος, προκειμένου να μάθουμε, ποιό είναι το πραγματικά αληθινό να κάνουμε. Ασφαλώς τότε δεν θα λαθέψουμε, δεν θα πληγωθούμε, δεν θα χάσουμε, δεν θα καταλήξουμε ζημιωμένοι. Τελικά δεν θα μετανιώσουμε. Αντίθετα, θα προκόψουμε, θα κερδίσουμε, θα προχωρήσουμε, θα προοδεύσουμε.
Όχι, λοιπόν, παιδιά, τι λέει ο Πέτρος, ο Τάκης, ο Δημήτρης και η παρέα. Ούτε οι διπλανοί μας, οι γείτονες, οι συγγενείς μας. Ποτέ τι λέει ο κόσμος. Αλλά τι είναι το όντως σωστό να γίνει. Ποιό είναι το ενάρετο και το άγιο. Μπορεί βέβαια αυτό, στο τέλος, να είναι και σύμφωνο με τη γνώμη κάποιου εξ αυτών. Αλλά καλύτερα είναι αυτό, να το διαπιστώνουμε στο τέλος…

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ


Η που θα σας αφηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή όσα απίστευτα στοιχεία και αν έχει…. ήταν αρχές Δεκέμβρη 2007.

Οι έννοιες και οι φροντίδες της καθημερινότητας με είχαν καταβάλει εκείνο τον καιρό και ιδιαίτερα κάποιες υποθέσεις μου είχαν προκαλέσει μεγάλη στεναχώρια.

Τέλος πάντων σκεφτόμουν, τα έχει αυτά η ζωή. Αυτό, όμως, που ένοιωσα εκείνο το πρωί ήταν για μένα -έτσι σκεφτόμουν τότε- τελειωτικό. Από την προηγούμενη είχα κάποιες εκκρεμότητες να φέρω σε πέρας και μάλιστα οικονομικές, που με είχαν στεναχωρήσει και με είχαν αγχώσει πολύ. Είχα πάει στο ταμείο των υπαλλήλων της υπηρεσίας που εργάζομαι και είχα εισπράξει το ποσό ενός δανείου 20.000 ευρώ, προκειμένου να εξοφλήσω την τράπεζα η οποία μας έβγαλε το εξοχικό σπίτι σε πλειστηριασμό και προχώρησε σε κατάσχεση.
Ήμουν πολύ στεναχωρημένη, γιατί αυτό το σπίτι είχε φτιαχτεί με πολύ μόχθο και κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με τα παιδιά εκεί για διακοπές. Δεν ήθελα με κανένα τρόπο να το χάσω, αν και οικονομικά ήμουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση, αφού βασιζόμουν μόνο στο μισθό μου. Τέλος πάντων ζήτησα από τη υπηρεσία δάνειο, για το οποίο μου κρατάνε κάθε μήνα 250 ευρώ από το μισθό. Μόλις το εισέπραξα σε μετρητά πήγα στην τράπεζα και έστειλα 6.000 ευρώ σε έναν θείο, που είχε καταβάλει εγγύηση για να μη γίνει η κατάσχεση και τα υπόλοιπα 14.000 θα τα έβαζα σε λογαριασμό της τράπεζας τον οποίο όμως δεν είχα και έπρεπε να τηλεφωνήσω να μου τον πουν. Και ώσπου να τελειώσω με όλα αυτά η τράπεζα έκλεισε. Έτσι σκέφθηκα να αφήσω τα χρήματα, μαζί με όλα τα χαρτιά, όπως ήταν, μέσα στο αυτοκίνητό μου, στο τσεπάκι της πόρτας του οδηγού. Εκεί ποιος να τα πειράξει. Άλλωστε πρωί-πρωί θα πήγαινα να τα καταθέσω.
Ποτέ δεν είχα χάσει κάτι από το αυτοκίνητο. Μάλιστα τα έβαλα σε ένα φάκελο από αυτούς των δημοσίων υπηρεσιών καθώς τους φύλαγα, όταν η ταμίας μας πλήρωνε και μας έβαζε τα χρήματα στο φάκελο. Εγώ πάντα της γκρίνιαζα γι’ αυτό ότι ο τρόπος αυτός είναι απηρχαιωμένος, αλλά εκείνη εξακολουθούσε το σύστημά της. Έτσι κρατούσα τους φακέλους κι όλο και κάπου μου χρησίμευαν. Ίσως σας κουράζω με λεπτομέρειες αλλά θα δείτε παρακάτω γιατί σας τις αναφέρω. Εκείνο το πρωί λοιπόν ξεκίνησα να πάω στη τράπεζα για την κατάθεση των χρημάτων. Το αυτοκίνητο, ενώ συνήθως το παρκάρω στην πυλωτή της πολυκατοικίας, εκείνο το βράδυ το είχα παρκάρει λίγο παραπέρα από το σπίτι, γιατί κάποιος μου είχε πιάσει το πάρκιν. Πηγαίνω εκεί που το είχα παρκάρει, πολύ κοντά στο σπίτι και σε σίγουρο μέρος, αλλά το αυτοκίνητο πουθενά. Κοπήκανε τα πόδια μου. Δεν ήταν δυνατόν. Στη γειτονιά. Λίγα μέτρα από το σπίτι. Ποτέ κανείς δεν είχε παραπονεθεί για κλοπές.
Είμαστε ήσυχη γειτονιά. Κόντεψα να τρελαθώ. Δεν ήταν μόνο το αυτοκίνητο που έχασα, κι αν το εύρισκα και πως θα το εύρισκα, και πως θα πηγαίνω στη δουλειά και πως θα πηγαίνει ο γιος μου στο σχολείο που τον πήγαινα εγώ κάθε πρωί, δεν ήταν που δεν είχα καθόλου χρήματα να αγοράσω άλλο, ήταν ότι είχα μέσα και τις 14.000 ευρώ. Πήγα να τρελαθώ πραγματικά. Και εκτός αυτού και το σπίτι θα έχανα, αφού δεν πρόλαβα να στείλω τα χρήματα στην τράπεζα. Και το αυτοκίνητο και τα χρήματα, αλλά και θα μου κρατούσαν κι από τον μισθό μου 250 ευρώ το μήνα γι’ αυτό το δάνειο. Τρελάθηκα. Ένοιωσα δύσπνοια, κιτρίνισα. Γύρισα στο σπίτι και κάθισα μουδιασμένη. Τώρα τι να κάνω. Παίρνω αμέσως το 100 και καταγγέλλω τη κλοπή. -Τι να σας πω κυρία μου, μου λέει στην άλλη άκρη της γραμμής ο αστυνομικός, στην Αθήνα κάθε μέρα κλέβονται 100 αυτοκίνητα. Θα δώσουμε τα στοιχεία στα περιπολικά κι αν τύχει και πέσουμε επάνω.. αν είστε τυχερή… πηγαίνετε και στο αστυνομικό τμήμα να κάνετε και μήνυση κατά αγνώστων. Όλα μαύρα…Πηγαίνω στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής μου, κι εκεί τα ίδια. Εκεί ένα παιδί, νέος αστυνομικός, μου φέρνει ένα μπουκαλάκι νερό -πως θα με είδε το παιδί- και μου λέει. -Ηρεμήστε μπορεί και να το βρείτε…
Γυρίζω σπίτι και περιμένω…Στη στιγμή άρχισα να σκέφτομαι τα γεγονότα. Πως συνέβη αυτό, γιατί συνέβη αυτό, γιατί ο Θεός να μου δώσει αυτή τη δοκιμασία…Εκεί μου ήρθε τότε στο νου μια κουβέντα, που μου είχε πει ένα σεβάσμιος γέροντας κάποτε, που πήγα κοντά του να εξομολογηθώ. Ήμουν τότε πολύ στενοχωρημένη και ανήσυχη για τα παιδιά μου, για τη ζωή μου…έκλαιγα, μιλούσα κι έκλαιγα…τότε μου λέει. -Μην κλαις. Ο Θεός μας δίνει τις δοκιμασίες για κάποιο λόγο. Είναι, όμως, πατέρας μας και αγαπάει τα παιδιά του. Το καλό μας θέλει. Πρέπει να του έχουμε εμπιστοσύνη. Για κάποιο λόγο μας τα στέλνει όλα τούτα. Μην κλαις. Είναι αμαρτία, γιατί δείχνεις ότι δεν τον εμπιστεύεσαι…Να κάνεις την προσευχή σου και να αφήνεσαι με εμπιστοσύνη στο θέλημά του. Εγώ, όμως, είμαι ένας άνθρωπος κοσμικός. Ψάχνω βέβαια τα πνευματικά μονοπάτια, αλλά πολύ μικρή είναι η πίστη μου. Θυμήθηκα τα λόγια τούτα του γέροντα και σκέφτηκα ξανά τα γεγονότα κάτω από άλλη ματιά. Για πιο λόγο γίνονται όλα, για κάποιο λόγο μας στέλνει ο Θεός τις δοκιμασίες. Για λίγο όμως, γιατί ξανά με κυρίευσε η απελπισία, αλλά πάλι ξανασκέφτηκα τα λόγια του γέροντα.. Και τότε ξαφνικά θυμήθηκα ότι μου είχε δώσει μια προσευχή να διαβάζω στα δύσκολα αλλά… και στα εύκολα μου είχε πει. Έψαξα πού την είχα καταχωνιάσει εδώ και τόσα χρόνια -θα είχαν περάσει 8-9 χρόνια από τότε. Τη βρήκα όμως, δεν την είχα πετάξει. Την διάβασα πολλές φορές. Ήταν η προσευχή των πατέρων της Όπτινα.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ
ΚΥΡΙΕ, βοήθησε με να αντιμετωπίσω με ψυχική γαλήνη όλα όσα θα μου φέρει ή σημερινή ήμερα. Βοήθησέ με να παραδοθώ ολοκληρωτικά στο άγιο θέλημα Σου. Στην κάθε ώρα αυτής της ημέρας φώτιζε με και δυνάμωνε με για το κάθε τι. Όποιες ειδήσεις κι αν λάβω στο διάστημα της σημερινής ημέρας, δίδαξε με να τις δεχθώ με ηρεμία και με την πεποίθησι ότι προέρχονται από το άγιο θέλημα Σου. Καθοδήγησε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου σε όλα τα έργα μου και τα λόγια μου. Σ’ όλες τις απρόοπτες περιστάσεις μη με αφήσεις να ξεχάσω, ότι τα πάντα προέρχονται από Σένα. Δίδαξε με να συμπεριφέρομαι σε κάθε μέλος της οικογενείας μου με ευθύτητα και σύνεση, ώστε να μην συγχύσω και στενοχωρήσω κανένα. ΚΥΡΙΕ, δος μου την δύναμη να υποφέρω τον κόπο και όλα τα γεγονότα της ημέρας αυτής καθ’ όλη την διάρκεια της. Καθοδήγησε την θέλησή μου κα δίδαξε με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και να αγαπώ. ΑΜΗΝ.
Σε λίγο ξαναπήρα τηλέφωνο το 100. Τίποτα. Το αστυνομικό τμήμα τίποτα. Ήρθε μεσημέρι. Γύρισαν τα παιδιά από τα σχολεία τους. Του είπα τα καθέκαστα. Στεναχωρέθηκαν πολύ. Εγώ μουδιασμένη, αλλά κάπου άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να αποδέχομαι αυτά που μου τυχαίνουν στην ζωή. Να έχω εμπιστοσύνη στο Θεό. Μάλλον, όμως, το ’κανα και αναγκαστικά, αφού δεν μπορούσα να κάνω και τίποτε άλλο. Όμως αυτή η κουβέντα του γέροντα όλο και μεγάλωνε στο μυαλό μου…Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό… Όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Άρα πρέπει να σκεφτώ ποιος είναι ο σκοπός, είπα εγώ στον εαυτό μου, αφού αυτή είναι η πάγια τακτική μου, όλα να τα εξηγώ. Έλα, όμως, που ορισμένα είναι πάνω από τη δύναμη του νου μου. Έτσι πέρασε η μέρα. Κάνοντας τηλεφωνήματα, αγωνιώντας, ξανακάνοντας προσευχή. Κατά τις 11:30 η ώρα το βράδυ ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. -Κυρία μου είμαστε από το αστυνομικό τμήμα Κάτω Πατησίων. Έχετε ένα αυτοκίνητο άσπρο, τάδε μάρκα με τάδε νούμερα. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Ναι. Τι έγινε· Έχουμε εδώ δυο άτομα που είχαν το αυτοκίνητό σας· τους σταματήσαμε για έλεγχο και βρήκαμε το δίπλωμα και τα χαρτιά σας.
Eλάτε αμέσως.Έτρεξα κατευθείαν εκεί. Ήταν δυο νεαροί -όχι κακά παιδιά- με σκυμμένο το κεφάλι. Κυρία μου, μού λέει ο διοικητής τι είχατε στο αυτοκίνητό σας εκτός από τα χαρτιά σας; Χρήματα κύριε διοικητά. Πόσα; 14.000 ευρώ. Καλά κυρία μου, αφήνουμε τόσα λεφτά στο αυτοκίνητο; Τι να του πω δίκιο είχε. Βγάζει τότε από το συρτάρι του ένα φάκελο, τον φάκελο της υπηρεσίας μου, που είχα βάλει μέσα τα χρήματα και μου λέει. Μετρήστε τα. Κοπήκανε τα πόδια μου. Μα ήταν δυνατόν; Αρχίζω και μετράω. Τα χρήματα ήταν όλα εκεί δεν έλειπε ούτε ένα ευρώ. Δεν είναι δυνατόν λέω. Πως έγινε αυτό; Ρωτάει τότε ο διοικητής τους νεαρούς. Τι έγινε παιδιά; Πως και δεν πειράξατε τα χρήματα; Δεν τα βρήκατε; Όχι απαντάει ο ένας. Δηλαδή βρήκαμε τον φάκελο, αλλά δεν τον ανοίξαμε. Γιατί τους ρωτά ο αστυνομικός. Να καθώς ψάχναμε το αυτοκίνητο, στο ντουλαπάκι μπροστά, του συνοδηγού βρήκαμε τα διπλώματα της κυρίας και των παιδιών της, την άδεια του αυτοκινήτου και βρήκαμε κι έναν φάκελο ίδιο που είχε μέσα ένα κομμάτι ψωμί από την εκκλησία, ξερό. -Αντίδωρο το λένε ρε βλάκα, του λέει ο άλλος.-Ναι αντίδωρο. Ε, και καθώς ψάχναμε βρήκαμε στο τσεπάκι στο πλάι του αυτοκινήτου και αυτό τον φάκελο και είπαμε ότι αντίδωρο θα ’χει πάλι μέσα αυτή, όπως είχε στο άλλο. Φαίνεται ότι θα ’ναι καμιά θρήσκα… Και έτσι δεν ανοίξαμε τον φάκελο.. Μείναμε όλοι άφωνοι. Μαζεύτηκαν όλοι οι αστυνομικοί γύρω-γύρω και κοιτούσαν παραξενεμένοι. Κανείς δε μιλούσε.
Δεν θα σας κουράσω με άλλες λεπτομέρειες. Σε λίγο ήρθαν οι γονείς τους -καλοί άνθρωποι- απέσυρα τη μήνυση και γύρισα σπίτι. Εκεί έγινε πάλι άλλο σκηνικό. Τα παιδιά μου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι το αυτοκίνητο βρέθηκε άθικτο, μόνο η βενζίνη είχε τελειώσει, και τα χρήματα όλα. Ήταν συγκλονιστικό. Δηλαδή ένα μικρό κομματάκι αντίδωρο μπόρεσε να ανατρέψει μια σειρά γεγονότων. Γιατί, αν είχαν βρει τα χρήματα, σίγουρα τα πράγματα θα έβαιναν αλλιώς. Και πότε το είχα βάλει εκεί το αντίδωρο ούτε που θυμόμουν. Εκείνο το ντουλαπάκι σπάνια το ανοίγω. Και το αντίδωρο θα το είχα από το καλοκαίρι ίσως, που πηγαίνω καμιά φορά σε κάποιο προσκύνημα. Αλλά πάλι πως το έβαλα μέσα στο φάκελο. Ούτε που μπορώ να θυμηθώ. Σημασία βέβαια έχει πως το γεγονός αυτό με έκανε να βλέπω τη ζωή αλλιώς. Να βλέπω με σεβασμό το καθετί και να αποδέχομαι με σεβασμό σχεδόν με ευγνωμοσύνη ακόμα και τα άσχημα, που μου συμβαίνουν στη ζωή. Το περιστατικό έγινε αιτία να επηρεαστούν αρκετοί άνθρωποι. Πρώτη εγώ. Μετά τα παιδιά μου, που συνήθως με κοντράρουν πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα, τώρα όλο και συζητούν θέματα πνευματικά και ο μικρός -τελειόφοιτος λυκείου- εφέτος για πρώτη φορά νήστεψε. Αυτό τον καιρό συμμετέχω σε κάποιο μεταπτυχιακό πρόγραμμα και επειδή εκείνη την ημέρα δεν πήγα στο μάθημα εξήγησα στον καθηγητή μου τι είχε συμβεί. Την άλλη μέρα, όταν του είπα την συνέχεια, κούνησε σκεφτικός το κεφάλι και με παρότρυνε να πάω να κοινωνήσω, πράγμα που έκανα καθώς πλησίαζε η γιορτή του αγίου Νικολάου.
Περιττό να πω ότι ανέφερε το γεγονός σε όλο το τμήμα και έμειναν να με κοιτάζουν όλοι κατάπληκτοι. Η μητέρα του ενός από τα παιδιά, που είχαν πάρει το αυτοκίνητό μου τηλεφώνησε λίγο μετά τα Χριστούγεννα και μου είπε πως ο γιος της τής ζήτησε να νηστέψει και να πάει να κοινωνήσει, γιατί του έκανε λέει μεγάλη εντύπωση το γεγονός με το αντίδωρο και το ότι δεν είχε συνέπειες η κακή του αυτή πράξη για την οποία και είχε μετανιώσει πικρά… Οι συνάδελφοι στη δουλειά άκουσαν το γεγονός, ορισμένοι μπορεί να το ξέχασαν, ορισμένοι, όμως, που και μου το θυμίζουν και συχνά κουβεντιάζουμε για το αν υπάρχουν δυνάμεις πάνω από μας, που ρυθμίζουν τις ζωές μας. Και ακόμα η διήγηση του γεγονότος αυτού με έκανε να έρθω κοντά με μια φίλη, που με βοηθά να βαδίσω στον δρόμο τον πνευματικό με όλο και πιο σίγουρα βήματα. Τη λένε Αγγελική. Τα λόγια αυτά του γέροντα, τα λόγια της προσευχής, τα θυμάμαι πάντα στα δύσκολα, αλλά και στα εύκολα. Αυτή η προσευχή τυπώθηκε στο νου και στην καρδιά μου και τη ψιθυρίζω από τότε συχνά, σχεδόν κάθε μέρα… «Κύριε…Στις απρόοπτες καταστάσεις μη μ’ αφήσεις να ξεχάσω ότι όλα παραχωρούνται από σένα…
Δίδαξε με να δέχομαι με ακλόνητη πεποίθηση ότι τίποτε δεν συμβαίνει, χωρίς να το επιτρέψεις εσύ… Κύριε, δος μου τη δύναμη να υποφέρω τον κόπο της ημέρας αυτής σε όλη τη διάρκειά της. Καθοδήγησε τη θέλησή μου και δίδαξε με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και ν’ αγαπώ. ΑΜΗΝ». Και μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας δεν βάζει ο νους του ανθρώπου τι μπορεί να του ξημερώσει και τι πράγματα μπορεί να του συμβούν.-

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗΣ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ


Η μας τιμά σήμερα, 29 Ιανουαρίου, της Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του .

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ιγνάτιος (τιμάται 20 Δεκεμβρίου) ήταν διάδοχος των Αποστόλων και χρημάτισε δεύτερος Επίσκοπος Αντιοχείας.

Υπήρξε, μαζί με τον Επίσκοπο της Εκκλησίας της Σμύρνης Πολύκαρπο, μαθητής του Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου. Μαρτύρησε επί αυτοκράτορα Τραϊανού (98 – 117 μ.Χ.) στη Ρώμη, κατασπαραχθείς από τα θηρία.
Μετά το φρικτό μαρτύριο του Αγίου, κάποιοι Χριστιανοί μάζεψαν από τον ιππόδρομο τα εναπομείναντα άγια λείψανά του και τα μετέφεραν στην Αντιόχεια. Η Σύναξη αυτού ετελείτο στην Μεγάλη Εκκλησία.
Ιερά Λείψανα: Η Κάρα του Αγίου βρίσκεται στη Μητρόπολη Βεροίας.
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Μεγ. Λαύρας Αγίου Όρους, Βαρνάκοβας Ναυπακτίας και Νταού Πεντέλης, στην Λαύρα Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως και στο Ναό του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων Βενετίας.
Απολυτίκιον
Ήχος δ’.
Και τρόπων μέτοχος, και θρόνων διάδοχος, των Αποστόλων γενόμενος, την πράξιν εύρες θεόπνευστε, εις θεωρίας επίβασιν· διά τούτο τον λόγον της αληθείας ορθοτομών, και τη πίστει ενήθλησας μέχρις αίματος, Ιερομάρτυς Ιγνάτιε· Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.