ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΠΑΘΗ

 

Ευσέβιος Βίττης (Ιερομόναχος)

Η αληθινή αγάπη απαιτεί για την εξάσκησή της κατά το θέλημα του Κυρίου εσωτερική καθαρότητα, με άλλα λόγια απαλλαγή από τα πάθη, που αποτελούν την «παλαιότητα» και την ακαθαρσία της ψυχής και μολύνουν κάθε ενέργειά μας, ακόμη και την πιο ευγενική κατ’ άνθρωπον.

Και αυτό σημαίνει διαρκή ανίχνευση του εσωτερικού μας και ανακάλυψη όλων των αρνητικών στοιχείων, που κρύβονται επιμελώς μέσα μας. Η αυτοεξέταση θα μας πληροφόρηση για την ύπαρξη των αρνητικών στοιχείων της παλαιότητός μας, όπως είναι η εγωιστικότητα και η αυτοφιλία ή φιλαυτία. Και γι’ αυτό έχουμε ανάγκη του θείου φωτισμού, που μας αποκαλύπτει καθαρά το εσωτερικό μας. Έτσι δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψουμε προς μεγάλη μας έκπληξη στοιχεία, που δεν τα φανταζόμασταν να υπάρχουν σε τέτοιο βαθμό. Αν προσέξουμε με τέτοια διάθεση και εκζήτηση του θείου φωτισμού, θα διαπιστώσουμε π.χ. πόσο εύκολα δεν θέλουμε να μας ενοχλούν οι άλλοι. Πόσο μας είναι δυσάρεστο να μας μιλούν οι άλλοι για τις δυσκολίες τους, τις ανάγκες τους, τις θλίψεις τους, τον πόνο τους, τα ποικίλα προβλήματά τους, μάλιστα, αν υποπτευόμαστε, ότι πιθανόν θα ζητήσουν και τη δική μας συμπαράσταση. Πολύ επιθυμούμε να μη μας χαλάσουν την ησυχία μας κατά τον χρόνο, που θέλουμε απολύτως να τον έχουμε δικό μας. Δεν μας ευχαριστεί να μας ενοχλούν οι άλλοι, μάλιστα αν δεν είναι ευχάριστοι τύποι. Συγκεντρωμένοι στα δικά μας προβλήματα, απορροφημένοι από τις δικές μας δυσκολίες, γινόμαστε σιγά σιγά αναίσθητοι έναντι των άλλων, αδιάφοροι, σκληροί και τελικά ανάπηροι πνευματικά ως προς τους άλλους. Με τον καιρό και με κυρίαρχη αυτήν την κατάσταση μέσα μας, δεν μας ενδιαφέρει τίποτε άλλο, παρά μονάχα ό,τι έχει σημασία μόνο για τον εαυτό μας, για ό,τι μας βολεύει και για ό,τι μας κολακεύει φανερά ή κρυφά.

Ακόμη εύκολα περιγελούμε ή ειρωνευόμαστε τους άλλους ή και χαιρεκακούμε στις πτώσεις και ατυχίες τους. Μπορεί να ανακαλύψουμε προκαταλήψεις εις βάρος των άλλων, να είμαστε εύκολοι σε αρνητικές γι’ αυτούς πληροφορίες, χωρίς καν να εξετάσουμε, αν ευσταθούν. Όχι σπάνια μπορούν να καμουφλαριστούν μέσα μας ως δήθεν αγάπη καθαρά ψυχολογικά ελατήρια, π.χ. ο θαυμασμός για κάποιους, η εξυπνάδα τους, η ιδιοφυΐα τους τυχόν σε κάποιες περιοχές της επιστήμης, της επιχειρηματικότητος, μάλιστα αν συμβαίνη να έχουν πολλοί την ίδια γνώμη. Και όμως όλα αυτά δεν μπορούν να έχουν καμμιά σχέση με την αγάπη, που είναι εντελώς άλλο πράγμα. Άλλοτε πάλι θεωρούμε πως ενεργούμε με πολλή πρωτοτυπία, όχι δηλαδή όπως ενεργούν οι άλλοι, αλλά με δικό μας ή και δανεικό από άλλους τρόπο, για να φαινώμαστε ως σπουδαίοι και εντελώς άλλου τύπου, όχι συνηθισμένοι άνθρωποι, ανώτεροι από τους άλλους, που μπροστά μας φαίνονται ασήμαντα ανθρωπάκια, ανάξια του ενδιαφέροντός μας και της δικής μας «μεγαλωσύνης». Και όχι σπάνια ενεργούμε από φόβο μη τυχόν μας επικρίνουν οι άλλοι -τί θα πη για μας ο κόσμος, ένας μπαμπούλας, που κατατρομοκρατεί πολλούς και σπουδαιοφανείς ακόμη ανθρώπους- και επομένως ενεργούμε έτσι, που να διατηρούν οι άλλοι τον θαυμασμό -κι ας είναι συνήθως επίπλαστος και συμβατικός- ή την εκτίμηση για την δήθεν φρονιμάδα μας, τη σοβαρότητά μας και τα όμοια. Όλα αυτά και ό,τι αντίστοιχο και ομόλογό τους μας κάνουν να φερώμαστε σκληρά και αλαζονικά έναντι των άλλων, μάλιστα δε σ’ αυτούς που ξεπέφτουν ή βρίσκονται σε κατώτερη θέση από μας.

Εφόσον υπάρχουν στην ψυχή μας τέτοια επιθέματα και την παραμορφώνουν, πώς είναι δυνατόν να είμαστε διαφανείς, διαυγείς και πεντακάθαροι στις εκδηλώσεις αγάπης, αν τυχόν προβαίνουμε και όσες φορές μπορεί να προβαίνουμε σε τέτοιες; Αν είναι γυαλιά μαυρισμένα από την κάπνα των παθών μας, πώς θα διαπεράσουν φωτεινές ακτίνες της καρδιάς για να φωτίσουν άλλες καρδιές και πώς θα μπορούσε να εκπεμφθή θερμότητα για να τις θερμάνη; Πώς μπορεί με άλλα λόγια να είναι αγνή, φωτεινή και θερμουργός η αγάπη μας, όταν έχουμε τόσο καταλερωμένο εσωτερικό;

Αυτές οι διαπιστώσεις επιβάλλουν να ασχολούμαστε αδιάκοπα με την εσωτερική κατάσταση της καρδιάς μας, αν θέλουμε να αποκτήσουμε πραγματική αγάπη, ώστε και να την εξασκούμε σωστά σύμφωνα με τo θέλημα του Κυρίου μας. Και αυτό σημαίνει να ζητούμε την θεία βοήθεια και χάρη, που μόνον αυτή μπορεί να αποκαθάρη το εσωτερικό μας. Γι’ αυτό και η προσευχή μας πρέπει να είναι το θείο αίτημα του προφήτου: «καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου». Αυτό να μην το ξεχνούμε ποτέ!

Υπάρχουν αγάπες εγωιστικές, αγάπες τυφλές, αγάπες, που διαφθείρουν και καταστρέφουν, γιατί στο βάθος τους κρύβουν το στοιχείο της φθοράς και της ανθρώπινης ανεπάρκειας, όσο κι αν προβάλλονται ως αγνές και καθαρές κρινόμενες με ανθρώπινα μέτρα. Δεν φτάνει δυστυχώς μόνο η καλή διάθεση και ο συναισθηματισμός μας να αγαπούμε. Στην απόλυτη εκτίμηση της ανθρώπινης αυτάρκειας πέφτουν πολλοί στηριζόμενοι στην αγνότητα των προθέσεών τους, όπως υποστηρίζουν. Παίρνουμε το παράδειγμα του ισχυρισμού δύο νέων, που έχουν ισχυρότατο το αίσθημα αμοιβαίας αγάπης. Αφού αγαπούμε, λένε, ο ένας τον άλλο, γιατί να ζητήσουμε άλλη βοήθεια; Αυτή η αγάπη μας καθαγιάζει τον δεσμό μας. Η προαίρεσή μας είναι τόσο καθαρή και τόσο αμοιβαία! Το ίδιο περίπου λένε και άλλοι αναφερόμενοι σε άλλους δεσμούς ή σχετικές δραστηριότητες. Όμως δεν συμφωνεί η πραγματικότητα με αυτούς τους ισχυρισμούς, τους οποίους σύντομα διαψεύδει. Όσο αγνές και αν είναι οι προθέσεις μας, όσο ανιδιοτελής και αν είναι η θέλησή μας για την επιτυχία κάποιου ωραίου και ευγενικού σκοπού, και δεν αμφιβάλλουμε γι’ αυτό, δεν είναι αρκετές αυτές οι διαβεβαιώσεις να προφυλάξουν από την εκλογή λανθασμένου δρόμου, από την υπερεκτίμηση των ανθρώπινων δυνατοτήτων, από τυχόν εκτροχιασμό και κατάληξη από αγάπη σε μη-αγάπη ή, σε αδιαφορία ή ακόμα και μίσος! Πού πήγε η προηγουμένως υποστηριζόμενη αυτάρκειά της; Αυτό δεν καταβοά η θλιβερή πραγματικότητα; Αναφέρω ενδεικτικά τον τρομακτικό αριθμό διαζυγίων και το δράμα των ζευγαριών, που για διάφορους λόγους δεν πραγματοποιούν το διαζύγιο, αλλά έχουν μεταβάλει την οικογένεια σε ξενοδοχείο παραμονής κάτω από κοινή στέγη, ενώ οι καρδιές απέχουν μίλια μακρυά μεταξύ τους. Κάποτε όμως αυτά τα ζεύγη ξεκίνησαν με ωραίες προοπτικές και ελπίδες, αλλά με μόνα τα δικά τους εφόδια, για να καταλήξουν πολύ σύντομα ή και με παρέλευση κάποιου χρόνου στο δράμα, που λέγεται καταστροφή μιας οικογένειας με όλες τις τραγικές συνέπειες που αυτή συνεπάγεται. Σκοντάβουν όλες αυτές οι περιπτώσεις στην ανθρώπινη ατέλεια και ανεπάρκεια.

Αγάπη αληθινή και διαρκή και ανθεκτική στα χτυπήματα των περιστάσεων, μόνον ο Θεός, που είναι η πηγή της αγάπης, μπορεί και να την εμπνέη διαρκώς, να την τροφοδοτή και να ανανεώνη τη φρεσκάδα της και να την κάνη ικανή να νικάη τον χρόνο και την γήρανση του εξωτερικού άνθρωπου. Και ένα πολύ συνηθισμένο μέσο, που χρησιμοποιεί η αγάπη του ουρανίου Πατρός, είναι ο πόνος, ως το πιο αποτελεσματικό φάρμακο εξαγνισμού της καρδιάς, σε άλλους μεν για να αντιληφθούν την ανθρώπινη ανεπάρκεια και σε άλλους για να προαγάγουν την καθαρότητα και την αγνότητα της καρδιάς, που αγαπά.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΡΟΝΣΤΑΝΔΗΣ:ΤΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΘΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΑΘΑΝΑΤΟ ΒΑΣΙΛΕΑ ΧΡΙΣΤΟ

 

Ποιος μπορεί, με τρόπο ικανοποιητικό, να περιγράψει και να θρηνήσει τη μεγάλη ματαιότητα και αθλιότητα, στις οποίες εκούσια ρίχνουμε τους εαυτούς μας;

Ποια απάντηση θα δώσουμε στον αθάνατo Βασιλέα Χριστό, τον Θεό μας, ο Οποίος θα έλθει πάλι για να κρίνει ζώντες και νεκρούς; Και να αποκαλύψει τις κρυμμένες σκέψεις όλων των καρδιών και να λάβει από μας απάντηση και απολογία για κάθε λόγο και έργο μας;

Αλλοίμονο σε μας, οι οποίοι φέρομε το όνομα του Χριστού, δεν ακολουθούμε όμως την διδασκαλία του Ευαγγελίου! Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, ο Οποίος μας προσκαλεί συνεχώς κοντά του και μας ενισχύει ποικιλοτρόπως σε αυτή μας την πορεία.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΘΥΣΙΑ ΑΛΛΑ ΕΛΕΟΣ,ΕΛΕΟΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ

 

 

 «O Κύριος μας έδωσε παράδοξες και θαυμαστές Εντολές.Είπε ότι δεν θέλει θυσία αλλά έλεος, έλεος σε όλους που το χρειάζονται. 

 Ένα αμέτρητο πλήθος ανθρώπων περιμένουν κάποιος να τους δείξει ευσπλαγχνία, να τους πει ένα λόγο αγάπης και παρηγοριάς. Περιμένουν οι άνθρωποι κάποιος να τους δείξει τρυφερότητα και να τους βοηθήσει, και,αντί αυτού, συναντούν στους γύρω τους ψυχρότητα, αδιαφορία.»

Άγιος Λουκάς Κριμαίας

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ

 

 

---

Ο Ανδρέας, ψαράς στο επάγγελμα και αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον πατέρα του τον έλεγαν Ιωνά. Επειδή κλήθηκε από τον Κύριο πρώτος στην ομάδα των μαθητών, ονομάστηκε πρωτόκλητος.

Ο Ανδρέας (μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή) υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, που βρισκόντουσαν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και… τους είπε «ίδε ο αμνός τού Θεού ο αίρων τήν αμαρτίαν τού κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού.

Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο (μάλιστα ο Απόστολος, είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου αφού εκεί εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο, τον απόστολο Στάχυ κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης), Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα.

Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Έτσι, η χριστιανική αλήθεια είχε μεγάλες κατακτήσεις στο λαό της Πάτρας. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σχήμα Χ. Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέστησε τον εαυτό του στο Θεό «δόκιμον εργάτην» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2: 15). Δηλαδή δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη του Ευαγγελίου.

Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Την ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το ‘θαψαν με μεγάλες τιμές.

Αργότερα, όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, που ήταν γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου μεταφέρθηκε από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων «ένδον της Αγίας Τραπέζης». Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως απέμεινε στην Πάτρα.

Όταν όμως οι Τούρκοι επρόκειτο να καταλάβουν την πόλη το 1460 μ.Χ., τότε ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορας Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μοριά, πήρε το πολύτιμο κειμήλιο και το μετέφερε στην Ιταλία. Εκεί, αφού το παρέλαβε ο Πάπας Πίος ο Β, το πολύτιμο κειμήλιο εναποτέθηκε στον ναό του αγίου Πέτρου της Ρώμης.

Τον Νοέμβριο του 1847 μ.Χ. ένας Ρώσος Πρίγκηπας, ο Ανδρέας Μουράβιεφ δώρησε στην πόλη της Πάτρας ένα τεμάχιο δακτύλου του χεριού του Αγίου. Ο Μουράβιεφ είχε λάβει το παραπάνω ιερό Λείψανο από τον Καλλίνικο, πρώην Επίσκοπο Μοσχονησίων, ο οποίος μόναζε τότε στο Άγιο Όρος.

Στην πόλη της Πάτρας, επανακομίσθηκαν και φυλάσσονται από την 26η Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. η τιμία Κάρα του Αγίου και από την 19ην Ιανουαρίου 1980 μ.Χ. λείψανα του Σταυρού, του μαρτυρίου του. Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου ύστερα από ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Κύπρου μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1967 μ.Χ. για μερικές μέρες κι εξετέθηκε σε ευλαβικό προσκύνημα.

Όπως αναφέρει μια Κυπριακή παράδοση, σε μια περιοδεία του, ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και στην Κύπρο. Το καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ’ ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος. Τις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό. Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς πουθενά νερό. Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών, που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που ‘ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ’ ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό.

Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Χριστό. Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε. Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ’ ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ’ εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα. Είναι το γνωστό αγίασμα. Το ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε. Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου.

Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι. Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού. Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ’ την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ’ αυτόν το φως του που ποθούσε;

Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει. Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν απ’ τη δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το παιδί άρχισε να βλέπει!

Κι ο απόστολος, που τον κοίταζαν όλοι με θαυμασμό, άρχισε να τους μιλά και να τους διδάσκει τη νέα θρησκεία. Το τέλος της ομιλίας πολύ καρποφόρο. Όσοι τον άκουσαν πίστεψαν και βαφτίστηκαν. Την αρχή έκανε ο καπετάνιος με το παιδί του, που πήρε και το όνομα Ανδρέας. Κι ύστερα όλοι οι άλλοι επιβάτες και μερικοί ψαράδες που ήσαν εκεί. Πίστεψαν όλοι στον Χριστό που τους κήρυξε ο απόστολος μας και βαφτίστηκαν. Φυσικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού παιδιού, ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα. Στο μεταξύ ο άνεμος άρχισε να φυσά και το καράβι ετοιμάστηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο απόστολος, αφού κάλεσε κοντά του όλους εκείνους που πίστεψαν στον Χριστό και βαφτίστηκαν, τους έδωκε τις τελευταίες συμβουλές του και τους αποχαιρέτησε.

Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές απ’ όλα τα μέρη της Κύπρου, ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κι αλλόθρησκοι ακόμη, συνέρεαν στο μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα του αποστόλου, να βαφτίσουν εκεί τα νεογέννητα παιδιά τους και να προσφέρουν τα δώρα τους, για να εκφράσουν τα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη τους στον θείο απόστολο. Κολυμβήθρα Σιλωάμ ήταν η εκκλησία του για τους πονεμένους. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής.

 Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

ΚΑΙΡΟΣ ΣΙΩΠΗΣ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΟΜΙΛΙΑΣ

 

(+)Γεώργιος Καψάνης

Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους

Ὅσο λιγότερα λέμε, τόσο καλύτερα. Ἀλλὰ χρειάζεται καὶ διάκριση στὸ θέμα αὐτό, διότι ὑπάρχουν μερικὲς φορὲς ποὺ πρέπει νὰ μιλήσουμε. Οἱ ἅγιοι Πατέρες λέγουν, ἀλλὰ καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη λέγεται: «Καιρὸς τοῦ σιγᾶν καὶ καιρὸς τοῦ λαλείν». Ἡ σιωπὴ δὲν εἶναι πάντοτε κατὰ Θεόν. Πότε ἡ σιωπὴ δὲν εἶναι κατὰ Θεόν; Ὅταν πρέπει νὰ παρηγορήσουμε ἕναν ἄνθρωπο καὶ πρέπει νὰ τοῦ ποῦμε μερικὰ πράγματα. Ὅταν ἕνας ἀπὸ τοὺς δυὸ συζύγους αἰσθάνεται μοναξιά.

Θὰ πῶ κάτι ἀπὸ τὴν ἐξομολόγηση, διότι ἐμεῖς μὲ τὸν γάμο, ὅπως ξέρετε, δὲν ἔχουμε σχέση. Εἶναι ἡ σύζυγος ὅλη τὴν ἡμέρα μόνη της στὸ σπίτι. Τὰ παιδιὰ πᾶνε στὸ σχολεῖο, ἂν ἔχουν παιδιά. Ὁ σύζυγος γυρίζει στὸ σπίτι κουρασμένος. Θέλει ἡ σύζυγος νὰ μιλήσει. Αὐτὸ εἶναι ἀνθρώπινο. Θέλει νὰ πεῖ δυὸ λόγια. Θέλει νὰ ἀκούσει τὸν σύζυγό της. Καὶ ὁ σύζυγος δὲν μιλάει.

Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀρετή. Ἀρετὴ εἶναι νὰ μιλήσει καὶ νὰ ἔχει μία ἐπικοινωνία μὲ τὴ σύζυγό του. Γι’ αὐτό, ὅταν ἀπὸ ἀγάπη μιλᾶμε, αὐτὸ εἶναι ἀρετή, ἔστω κι ἂν λέμε περισσότερα λόγια. Ἔστω κι ἂν λέμε λόγια κάπως μάταια. Ἀφοῦ ὁ ἄλλος ἔχει ἀνάγκη νὰ ἐπικοινωνήσει μαζί μας, δὲν πειράζει, ἂς ποῦμε καὶ κάτι, ὄχι βέβαια ἁμαρτωλὰ πράγματα, ἀλλὰ ἔτσι πράγματα ποὺ μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι βαθιὰ πνευματικά. Ἀκόμη καὶ νὰ λέμε γιὰ τὸν καιρὸ καὶ ἄλλα πράγματα, ἀρκεῖ ὅλα αὐτὰ νὰ τὰ λέμε ἀπὸ ἀγάπη. Ὄχι ἀπὸ ἀγάπη νὰ ἀργολογήσουμε, ἀλλὰ ἀπὸ ἀγάπη γιὰ νὰ ἀναπαύσουμε καὶ τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν ὁποῖο ζοῦμε μαζὶ ἢ τὸν συνάνθρωπό μας γενικότερα.

Ἔχω διαβάσει στοὺς ἁγίους Πατέρες τὸ ἑξῆς· τὸ λένε γιὰ τοὺς μοναχούς, ἀλλὰ νὰ τὸ ποῦμε γιὰ ἐσᾶς ποὺ ζεῖτε στὸν κόσμο. Τὸ κλείσιμο στὸ κελλὶ εἶναι καλό; Λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες: Ὅταν κάποιος μοναχὸς κλείνεται στὸ κελλί του, ἀπὸ ἀγάπη στὸν Θεὸ εἶναι καλό. Νὰ κάνει προσευχή, νὰ μελετήσει… Ἂν, ὅμως, κλείνεται στὸ κελλί του ἀπὸ ἐγωισμὸ γιὰ νὰ μὴ μιλάει μὲ τοὺς ἄλλους; Τοὺς περιφρονεῖ, ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἁμαρτία.

Τώρα ἕνας βγαίνει ἀπὸ τὸ κελλί του καὶ συναναστρέφεται μὲ τοὺς ἀδελφούς, αὐτὸ εἶναι καλό; Ἂν τὸ κάνει ἀπὸ ἀγάπη, γιατί αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ ἐπικοινωνήσει μὲ τοὺς ἀδελφούς, νὰ τοὺς παρηγορήσει, νὰ τοὺς χαροποιήσει, αὐτὸ εἶναι καλό. Ἅμα βγαίνει ἀπὸ τὸ κελλί του γιὰ νὰ πάει νὰ ἀργολογήσει, νὰ προβάλει τὸν ἑαυτὸ του ἐγωιστικά, αὐτὸ εἶναι κακό.

Ἄρα, λοιπὸν, οὔτε κι αὐτὸς ποὺ μένει στὸ κελλὶ του κάνει καλά, ἂν δὲν τὸ κάνει ἀπὸ ἀγάπη, οὔτε κι αὐτὸς ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸ κελλί του, ἂν δὲν τὸ κάνει ἀπὸ ἀγάπη, κάνει καλά. Κριτήριο, δηλαδὴ, εἶναι ἡ ἀγάπη.

Γιὰ σκεφτεῖτε αὐτὰ ποὺ σᾶς εἶπα. Καὶ σεῖς, ἐκεῖ ποὺ ζεῖτε μὲ τὶς οἰκογένειές σας, νὰ προσπαθεῖτε νὰ καλλιεργεῖτε τὸ πνεῦμα τῆς ἀγάπης, τῆς ἐπικοινωνίας καὶ κυρίως οἱ σύζυγοι μεταξύ σας καὶ μὲ τὰ παιδιά, μὲ τοὺς συγγενεῖς σας, μὲ κανένα γέροντα, μὲ μία γριούλα ποὺ ἔχει ἀνάγκη.

Ἀκούω μερικὲς γριοῦλες ποὺ λένε: «Ἔ, ἐμένα μὲ ἔχουν ξεχάσει. Ἔχουν δουλειές, ἔχουν τὰ παιδιά τους…». Ναί, ἀλλὰ ὅσες δουλειὲς καὶ νὰ ἔχουν, νὰ ἔχουν χρόνο νὰ φροντίζουν γιὰ τὸν γέροντα πατέρα καὶ τὴν γερόντισσα μητέρα. Νὰ πηγαίνουν νὰ τοὺς λένε λόγια ἀγάπης καὶ παρηγοριᾶς, νὰ τοὺς χαϊδεύουν καὶ λίγο, διότι ἡ ἀγάπη γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους δὲν εἶναι μόνο μὲ λόγια, ἀλλὰ εἶναι καὶ τρυφερότητα. Κι ἔτσι τρυφερὰ νὰ ἐκδηλώνει κανεὶς τὴν ἀγάπη του, ἔτσι μὲ πνεῦμα Θεοῦ. Κι ἔτσι θὰ ὁμοιάζουμε μὲ τὴν Παναγία μας. Ἡ Παναγία μας ἔτσι ἔκανε.

Εὔχομαι ὅλοι, ὅσοι εἴμαστε ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας, νὰ τὰ σκεπτόμαστε αὐτά, νὰ προοδεύουμε σ’ αὐτά, ὥστε νὰ μὴ περνᾶ ὁ καιρὸς τῆς ζωῆς μας χωρὶς νὰ κάνουμε τίποτε. Ἀλλὰ νὰ ὑπάρχει μία ὡρίμανση. Νὰ ὡριμάζουμε καθημερινὰ ἕως ὅτου θὰ μᾶς πάρει καὶ ὁ Κύριος στὴν οὐράνιο Βασιλεία Του, διότι γιὰ ἐκεῖ προοριζόμαστε, ἀλλὰ ἂν φύγουμε ἀνώριμοι γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι δυστύχημα.

Γι’ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ στενοχωρούμαστε ποτὲ ἂν κάποιος κοιμηθεῖ, ἀλλὰ ἂν κοιμηθεῖ ἀνώριμος. Ἂν ἔχει ἑτοιμασθεῖ. Ἂν ἔχει κάνη ἀγώνα στὴ ζωή του νὰ ὡριμάσει ἐν Χριστῷ. Τότε μεταφυτεύεται στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ὅπως ἕνα δενδράκι. Τὸ βγάζουμε ἀπὸ ἕναν κῆπο καὶ τὸ μεταφυτεύουμε σὲ ἕναν ἄλλο ὡραιότερο κῆπο.

Ἔτσι γίνεται καὶ μὲ τοὺς Χριστιανούς. Τελειώνονται ἐν Κυρίῳ. Μεταφυτεύονται σὲ μία ἄλλη ἀνώτερη ζωὴ, ποὺ εἶναι ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Καὶ ἐπίσης εἶναι πολὺ ὡραῖο νὰ σκεπτόμαστε, ὅταν κάποιος κλείνει τὰ μάτια του σ’ αὐτὴ τὴ ζωή, τὰ ἀνοίγει στὴν ἄλλη ζωὴ καὶ μπαίνει στὴν αἰωνιότητα. Τὰ ἀνοίγει στὴν ἄλλη ζωή. Κι αὐτὸ γιὰ ἐμᾶς εἶναι μεγάλη χαρὰ καὶ εὐλογία. Δικοί μας ἄνθρωποι ἔκλεισαν τὰ μάτια τους σ’ αὐτὴ τὴν ζωὴ ἀλλὰ τὰ ἄνοιξαν ἐκεῖ γιὰ νὰ βλέπουν τὰ οὐράνια, τὰ μόνιμα, τὰ αἰώνια, τὰ ὁποία ἐμεῖς δὲν βλέπουμε τώρα.

Εὔχομαι ἡ Παναγία μας νὰ σᾶς σκεπάζει ὅλους, νὰ σᾶς παρηγορεῖ, στὸν ἀγώνα ποὺ ἔχετε, νὰ σᾶς φωτίζει ὅλους.

ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ:Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΑΣ ΔΙΑΘΕΣΗ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

 

…Ο άνθρωπος έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό η το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη. Αυτά να μεταδίδομε.

Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν, μόνο να προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη. Ο,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπός μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Παντοντε να σκεπτόμαστε το καλό.

Όταν κακομελετάμε, κάποια κακή δύναμη βγαίνει από μέσα μας και μεταδίδεται στον άλλον, όπως μεταφέρεται η φωνή με τα ηχητικά κύματα, και όντως ο άλλος παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σαν βασκανία, όταν ο άνθρωπος έχει για τους άλλους κακούς λογισμούς … Δεν προκαλεί ο Θεός το κακό αλλά η κακία των ανθρώπων. Δεν τιμωρεί ο Θεός, αλλά η δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στην ψυχή του άλλου μυστηριωδώς και κάνει το κακό.

Ο Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: «Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς …» Μέσα μας υπάρχει ένα μέρος της ψυχής που λέγεται ηθικολόγος. Αυτός ο «ηθικολόγος», όταν βλέπει κάποιον να παρεκτρέπεται, επαναστατεί, ενώ πολλές φορές αυτός που κρίνει έχει κάνει την ίδια παρεκτροπή. Δεν τα βάζει όμως με τον εαυτό του αλλά με τον άλλον. Κι αυτό δεν το θέλει ο Θεός. Λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο: «Ο ουν διδάσκων έτερον σεαυτόν ου διδάσκεις; Ο κηρύσσων μη κλέπτειν, κλέπτεις;».

Μπορεί να μην κλέπτομε, όμως φονεύομε. Κακίζουμε τον άλλον κι όχι τον εαυτό μας. Λέμε, π.χ. «Έπρεπε να κάνεις αυτό. Δεν το έκανες, να τι έπαθες!» Στην πραγματικότητα, επιθυμούμε να πάθει ο άλλος κακό. Όταν σκεπτόμαστε το κακό, τότε μπορεί πράγματι να συμβεί.

Ο ΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

Ο νους του ανθρώπου, όπως όλοι γνωρίζουμε και κυρίως οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, είναι ο οφθαλμός της ψυχής, ο οποίος, κατά την Νηπτική Πατερική διδασκαλία, ορά τον Δημιουργό του Θεό. Είναι η ενέργεια εκείνη της ψυχής, μέσω της οποίας ο άνθρωπος αποκτά την εμπειρία της Θεανθρώπινης πορείας και ζωής. Αυτή η εμπειρία διατυπώνεται και εκφράζεται μέσω της λογικής.

Ο Όσιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός μας το λέει καθαρά: «Ώσπερ γαρ οφθαλμός εν σώματι, ούτως εν ψυχή νους» (Εκδ. ακρ. ορθ. πιστ., 26,48). Ο δε Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος μας ομιλεί για «τον ηγεμόνα νούν τον ορώντα τον Θεόν» (Ομ. Κ´, 54).

Αυτός, λοιπόν, ο οφθαλμός της ψυχής μολύνεται από τα μικρόβια της α-μαρτίας, της παρακοής στο θέλημα του Θεού. Και ενώ σκοπός του είναι να κρατά τη ηνία των λογισμών, αμαυρούται και γίνεται δέσμιος της αμαρτίας, χωρίς να μπορεί πλέον να βοηθήσει τον άνθρωπο στο να αγαπήσει τον Δημιουργό του Θεό και να μνημονεύει συνεχώς το Όνομά Του, παντού και πάντοτε.

Συνεπώς, γίνεται φανερό ότι με ένα νου κολλημένο στα αμαρτωλά και αι-σθητά επίγεια, στις παρακοές του θελήματος του Θεού, δηλαδή στην αμαρτία, ο άνθρωπος δεν ημπορεί να προσευχηθεί οντολογικά και άρα δεν δύναται να αγαπήσει τον Δημιουργό του Θεό και τον συνάνθρωπο.

Σιγά σιγά ένας τέτοιος άνθρωπος, με αιχμαλωτισμένο τον νου του στα πάθη, δένεται με τα γήινα, μορφώνεται σύμφωνα με την εικόνα του κόσμου και τελικώς κοσμικοποιείται και αλλοτριώνεται. Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω δεν είναι δυνατόν η ψυχή με έναν τέτοιο νού να ατενίσει τον Δημιουργό της και αργά αλλά σταθερά οδηγείται στον πνευματικό θάνατο.

Δικαίως, λοιπόν, διερωτώμεθα πολλές φορές: «Γιατί άραγε αυτός ο ανώτερος η κατώτερος κληρικός η αυτός ο λαϊκός που φαίνεται ευσεβής δεν ημπορεί να συντονισθεί με την Ορθόδοξη Παράδοση και διδασκαλία;». Η απάντηση είναι απλή. Γιατί δεν έχει καθαρθεί ο νους του και πόρρω απέχει από τον νου του Χριστού. Και για τον λόγο αυτό δεν ημπορεί να κατανοήσει ποτέ εκείνον τον κληρικό η τον λαϊκό που έχει νου Χριστού. Ο καθαρός νους εν Χριστώ μας εισάγει απ᾽ αυτήν ακόμη την ζωή στην αιώνιο ζωή, γιατί η αιώνιος ζωή είναι Αυτός ο Θεάνθρωπος Κύριος.

Όταν ο νους μας ενωθεί με τον νου του Χριστού, ως Χριστονούς πλέον, κάμνει τον Θεό Πατέρα να γνωρίζεται σε εμάς, γιατί αναγνωρίζει ο Θεός Πατήρ τον νου του Υιού Του στον ιδικόν μας νου. Και ακόμη εμείς να γνωρίζουμε τον Πατέρα μέσω του Νου του Υιού Του. Αυτό, λοιπόν, είναι η αιώνιος ζωή. Αυτό μας λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Αύτη δε εστίν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσιν σε τον μόνον αληθινόν θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (17, 3).

Αλλά και η θέλησή μας, η οποία είναι η κεντρική κινητήριος δύναμη της ψυ-χής, οφείλει να ταυτισθεί με την θέληση του Χριστού. Η θέληση του ανθρώπου εί-ναι η ψυχική δύναμή του να ημπορεί ελευθέρως να εκλέγει η και να πράττει το κακό η το καλόν. Ωστόσο, η ενοποίηση και ολοκλήρωση του ανθρώπου υπάρχει, όταν η βούληση κινείται προς το θέλημα του Θεού.

Όταν υπάρχει σ᾽ αυτή την κίνηση η θέληση, τότε αγιάζεται, χαριτώνεται, επειδή συναντάται και κοινωνεί με το «θέλω» του Θεού. Η πνευματική ζωή, η χαριτωμένη πλέον ζωή του ανθρώπου, η οποία οδηγεί το «θέλω» του στο «θέλω» του Θεού, δεν είναι μία ζωή με περιεχόμενο απλώς ηθικό η κοινωνιολογικό, αλλά έχει περιεχόμενο οντολογικό, αφού μέσω αυτής βιώνεται ο Ίδιος ο Χριστός. Έτσι το «είναι» του ανθρώπου οδηγείται στο «ευ είναι», στην κατά χάριν Χριστοποίησή του.

Σήμερα ο άνθρωπος έχει περιορισθεί στις αισθήσεις και μέσω των αισθήσεων στον υλικό κόσμο. Δεν διστάζει να θεοποιεί τον νου του, θεωρώντας τον ως βασική πηγή της αληθείας. Έτσι τον απολυτοποιεί, τον ειδωλοποιεί. Κατά συνέπεια η θέλησή του πόρρω απέχει από το «θέλω» του Δημιουργού του Θεού. Αποτέλεσμα όλη αυτή η παραφροσύνη που κυριαρχεί γύρω του και μέσα του.

Όταν, όμως, ο άνθρωπος προσφέρει ολοκληρωτικά την θέλησή του στον Χρι-στό λέγοντας «λάλει Κύριε και ο δούλος σου ακούει»˙ όταν η θέλησή του δεν ανή-κει πλέον σε αυτόν, αλλά στον Αναστάντα Κύριο˙ όταν έχει κατανοήσει αυτό, το οποίο έχει πει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος: «ουκ εστέ εαυτών˙ ηγοράσθητε γαρ τιμής» (πρβλ. Α´ Κορ. 6, 20), τότε δέχεται τον Θεάνθρωπο Κύριο ως Σωτήρα και Λυτρωτή του και χαριτώνεται – αγιάζεται.

 Αρχιμανδρίτης Κύριλλος Κωστόπουλος

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΡΑΜΟΝΟΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Παραμόνου και των συν αυτώ Μαρτυρησάντων τιμά σήμερα, 29 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Παράμονος μαρτύρησε μαζί με άλλους 370 χριστιανούς στα μέσα του 3ου μ.Χ. αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος, που είχε κάνει πολλούς φόνους χριστιανών. Τότε λοιπόν, κοντά στον ποταμό Τίγρη υπήρχαν ιαματικά λουτρά. Στα λουτρά αυτά είχε πάει και ένας φανατικός λάτρης των ειδώλων, ο άρχων Ακυλίνος.

 Όταν έκανε θυσίες στο ναό της Ίσιδος, έδωσε διαταγή να συμμετέχουν σ’ αυτές ο Παράμονος και άλλοι 370 χριστιανοί, που είχαν συλληφθεί και τους κρατούσαν φυλακισμένους.

Όλοι όμως αρνήθηκαν. Και ενώ γίνονταν οι ειδωλολατρικές θυσίες, οι πιστοί του Χριστού έψαλλαν «ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς» (Προς Εφεσίους, ε’ 19) στο Σωτήρα τους.

Ο Ακυλίνος, εξαγριωμένος από τη στάση τους, διέταξε να τους σκοτώσουν. Όρμησαν εναντίον τους οι στρατιώτες, και κτυπώντας τους με τις λόγχες, καταξέσχισαν τα σώματα τους. Έτσι, μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσαν όλοι τη γενναία ψυχή τους στο στεφανοδότη Χριστό.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Παράμονον μέλψωμεν συν Φιλουμένω πιστοί, ως θείους θεράποντας και αθλητάς ευκλεείς Χριστού του Θεού ημών, τούτον γαρ φερωνύμως ως φιλήσαντας άγαν, ήσχυναν δι’ αγώνων παρανόμων το κράτος αιτούντες πταισμάτων λύσιν πάσι και έλεος.

ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΝΩΕ,ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

Όπως ήταν στις ημέρες του Νώε, έτσι θα είναι και στις ημέρες του Υιού του ανθρώπου.

Έτρωγαν, έπιναν, διασκέδαζαν μέχρι την ημέρα που ο Νώε μπήκε στην Κιβωτό, έγινε ο Κατακλυσμός και τα κατέστρεψε όλα.

Έτσι ήταν και στις ημέρες του Λώτ και γι΄αυτό ο Θεός έβρεξε από τον Ουρανό βροχή με φωτιά και θειάφι και αφάνισε τις πόλεις που ήταν βουτηγμένες στις ανομίες.

Έτσι θα είναι και την Ημέρα της Φοβερής Κρίσεως, την Ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου.

Συσσωρεύτηκε τόση πολλή κακία, θα έρθει η ώρα το καλό να θριαμβεύσει πάνω στο κακό. Και τότε θα ξεσπάσει η Φοβερή αστραπή της Οργής του Θεού από τη μία άκρη του ουρανού μέχρι την άλλη άκρη. Με αυτό το τρόπο θα εμφανιστεί για να κρίνει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

Οι άνθρωποι πολλές φορές περιμένουν από τον Θεό να πραγματοποιήσει αυτά που ζητούν στις προσευχές τους με έναν τρόπο που οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι ο καλύτερος. Ο Θεός όμως, συχνά απαντά στις δεήσεις τους με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο και όχι με αυτόν που θα ήθελαν ή θα φαντάζονταν.

Όλοι σας πρέπει να είστε φως μέσα στο σκοτάδι. Το φως μπορεί να έχει διάφορες μορφές. Μπορεί να είναι σαν το φως του ηλίου, μπορεί σαν της σελήνης ή των άστρων. Μπορεί να είναι αδύναμο σαν το φως του κεριού ή μιάς λάμπας. Και όμως όλα αυτά είναι φως, είναι ευλογία του Θεού. Και το ασθενέστερο φως είναι ευάρεστο στον Θεό. Με τέτοιο φως μπορεί ο καθένας να φωτίζει το σκοτάδι που υπάρχει γύρω. Με την αγάπη, την τρυφερότητα, την ευσπλαγχνία και την ευλάβειά σας μπορείτε και πρέπει να λάμπετε μέσα σ’ αυτό τον κόσμο.

Να είστε έτοιμοι ακόμη και για το μαρτύριο, εφόσον πλέετε κόντρα στο ρεύμα.

Δεν είναι σωστό να μιλάμε για τα παλιά χρόνια και να τα ευλογούμε και τη δική μας εποχή να την καταριόμαστε. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι σε κάθε εποχή και σε κάθε τόπο οι άνθρωποι που πραγματικά επιζητούν τη Σωτηρία, την βρίσκουν.

Ο Κύριος και Θεός μας για τους υψηλούς Του σκοπούς και συχνά ακατανόητους σε εμάς, όχι σπάνια χρησιμοποιεί τους πιό αμαρτωλούς τους πιό ανάξιους ανθρώπους.

Όταν η χάρη δείχνει την παρουσία της, τότε όλα είναι υποφερτά. Κάποτε όμως, για λόγους καθαρά προνοητικούς, συστέλει την παρουσία της και τότε ο άνθρωπος χάνει την ελπίδα του και μειώνεται ο ζήλος και αυτή ακόμα η πίστης αμβλύνεται. Αυτές είναι οι πιο σκληρές στιγμές στην πνευματική ζωή γιατί, αν εδώ δεν κρατήσει ο Θεός, δεν αντέχει ο άνθρωπος…

Δάκρυα πλημμυρίζουν όλη τη γη. Αν μπορούσαμε να μαζέψουμε όλα τα δάκρυα που έχυσε η ανθρωπότητα σε χιλιάδες χρόνια της ιστορίας της θα γινόταν ένας δεύτερος κατακλυσμός.

Υπάρχουν άνθρωποι που η γλώσσα τους είναι τόσο μεγάλη που σαρώνει την γη! Αν λοιπόν είμαστε σαν τους ανθρώπους που περιγράφει στον Ψαλμό του ο Προφήτης Δαβίδ, αν η γλώσσα μας σαρώνει τη γη, αν οι πράξεις μας φανερώνουν την υπερηφάνεια, την έπαρση και την αναισθησία, αν ο νους μας δεν είναι συγκεντρωμένος και γυρίζει παντού, αν όλους τους ανθρώπους τους ειρωνευόμαστε, τους συκοφαντούμε και τους κουτσομπολεύουμε, τότε κάνουμε τους εαυτούς μας ακάθαρτους.

Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της. Εσείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι Χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό. Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο, αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα. Να φυλάγετε αυτή την αλήθεια, σαν το μεγαλύτερο θησαυρό της καρδίας σας, να προχωράτε ευθεία και μην κοιτάζετε δεξιά και αριστερά. Ας μην μας κάνουν αυτά που ακούμε κατά της Θρησκείας, να χάνουμε τον προσανατολισμό μας.

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΞΕΡΙΖΩΣΕ ΤΟ ΑΜΕΣΩΣ!

 

 

Είπεν ο αββάς Νείλος:
«Αν θέλεις να προσευχηθείς σωστά, να μη πικράνεις καμιά ψυχή, γιατί αλλιώς άδικα κοπιάζεις».

Είπε πάλι:
«Μη θέλεις να έρχονται τα πράγματα όπως σε συμφέρει, αλλά όπως είναι αρεστό στο Θεό. Έτσι θα είσαι την ώρα της προσευχής γεμάτος γαλήνη και χαρούμενος

***

 Ο σεβαστός αββάς Νιστερώος περπατούσε μ’ ένα αδελφό στην έρημο και όταν είδαν ένα μεγάλο φίδι απομακρύνθηκαν βιαστικά.

Του λέγει ο αδελφός:
– Και συ φοβάσαι πάτερ;

Αποκρίνεται ο γέροντας:
– Δεν φοβάμαι παιδί μου. Έπρεπε όμως να φύγω, επειδή δεν θα μπορούσα να ξεφύγω από το πνεύμα της κενοδοξίας.

***

 

Ρώτησαν κάποτε τον αββά Σιλουανό:
Ποιον τρόπο ζωής ακολούθησες, πάτερ, ώστε να αποκτήσεις αυτή τη φρόνηση;

Κι εκείνος αποκρίθηκε:
– Ουδέποτε άφησα στην καρδία μου λογισμό που να εξοργίζει το Θεό.

***

 

Ένας αδελφός ζήτησε τη γνώμη του αββά Σισόη λέγοντας:
– Αισθάνομαι ότι η παρουσία του Θεού υπάρχει μέσα μου.

Του λέει ο γέροντας:
– Δεν είναι σπουδαίο πράγμα να είναι μέσα στους λογισμούς σου ο Θεός, σπουδαίο είναι να βλέπεις τον εαυτό σου κάτω από όλη τη δημιουργία. Γιατί αυτό και ο σωματικός κόπος οδηγούν στο να ζεις με ταπεινοφροσύνη.

***

 

Ρώτησε ο αββάς Ιωσήφ τον αββά Σισώη:
– Σε πόσο χρόνο οφείλει ο άνθρωπος να κόψει τα πάθη του;

Του λέει ο γέροντας:
– Τους χρόνους θέλεις να μάθεις;

Ο αββάς Ιωσήφ λέει:
– Ναι.

Τότε του λέει ο γέροντας:
– Την ώρα που έρχεται το πάθος ξερίζωσε το αμέσως.

ΟΤΑΝ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑ ΝΟΗΜΑ

 

 Όταν πεινάς για νόημα… Μια βαθύτερη κατανόηση της τροφής και της νηστείας.

Τροφή δεν είναι μόνο ό,τι τρώμε αλλά κάτι πολύ βαθύτερο σε σχέση με την ύπαρξη μας. Όταν το βρέφος πεινάει δεν χορταίνει απλώς και μόνο μέσα από ένα γεύμα, αλλά κυρίως και πρωτίστως μέσα από μια σχέση.

Η μάνα είναι τροφός όχι δίνοντας το γάλα της, αλλά μεταγγίζοντας την σχέση της, την αγάπη, την θαλπωρή, την στοργή και την ασφάλεια στο μωρό της. Είναι η τροφή εκείνη, που πέρα από την βιολογική συντήρηση προσφέρει το νόημα της ύπαρξης.

Έτσι τροφή δεν είναι απλά ο χορτασμός ενός σώματος αλλά μιας ύπαρξης που πεινάει για Νόημα.

Ο Αδάμ λαμβάνει την λάθος «τροφή» και αυτοεξορίζεται από τον παράδεισο. Όμως στην πραγματικότητα η διήγηση μάς λέει ότι χάνει την σχέση του με τον Θεό και αμέσως με τον συνάνθρωπό του, αφού έχει θρυμματίσει πρωτίστως την εικόνα του Εαυτού του. Η πτώση του δεν είναι ότι θέλησε να τραφεί, αλλά ότι το έκανε με λάθος τρόπο. Ότι διάλεξε λάθος τροφή να χορτάσει την πείνα του για νόημα, για ελευθερία, για Θεό.

Αυτό άλλωστε κάνουμε και εμείς όλοι, διαλέγουμε λάθος τροφές ανίκανες να θρέψουν τις πραγματικές μας ανάγκες. Η επιθυμία του Αδάμ είναι αυτοκαταστροφική όπως τών περισσοτέρων μας. Δεν θρέφει σωστά την επιθυμία του, αλλά την ξεγυμνώνει σε πιο βαθιά πείνα, που για να την καλύψει αργότερα θα χρειαστεί να φάει πολύ κατώτερες «τροφές».

Μήπως το ίδιο δεν πράττουμε και εμείς; Όταν δεν τρεφόμαστε από τις ανώτερες τροφές που ολοκληρώνουν την ύπαρξη, λαμβάνουμε βουλιμικά και ψυχαναγκαστικά, τροφές σκουπίδια, ανίκανες να καλύψουν την βαθιά μας πείνα.

Ο Χριστός στην ίδια πρόταση του διαβόλου, αυτής της βαθιάς σκοτεινής επιθυμίας, απαντά με το «Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» διαμορφώνοντας ένα νέο πλαίσιο της κάλυψης της ανθρώπινης επιθυμίας και ανάγκης.

Δηλαδή ουσιαστικά ο Χριστός αποκαλύπτει ένα νέο τρόπο σχετισμού με την ανάγκη και την επιθυμία του υποκειμένου, του άνθρωπο που κατανοεί την λήψη τροφής, ως κοινωνία, ως σχέση, ως καρπό που θρέφει τον ΟΛΟ άνθρωπο.

Για τον Χριστό η λήψη της τροφής δεν εξαντλείται σε βιολογικό επίπεδο και μόνο. Ο άνθρωπος δεν ζει ουσιαστικά, λαμβάνοντας τροφή για λόγους σωματικής συντήρησης, αλλά τρέφεται ως συνολική ύπαρξη. Με νόημα, δημιουργία, έκφραση, αγάπη, με κοινωνία του Θεού και του άλλου.

Ένα φαγητό όταν δεν έχει αγάπη και σχέση δεν μπορεί παρά να θρέψει την βιολογική πλευρά του ανθρώπινου προσώπου αλλά ποτέ το σύνολο τής παρουσίας του. Γι’ αυτό η τροφή σε συντηρεί αλλά ποτέ δεν σε χορταίνει. Μονάχα η σχέση που σού προσφέρει η λήψη της τροφής σε αναπτύσσει και σε εξελίσσει. Η τροφή είναι πάντα ένα σύμβολο, μια αφορμή. Όταν σε καλώ να πιούμε ένα καφέ, δεν είναι η ανάγκη του καφέ που με κινεί, αλλά η ανάγκη τής συνάντησης. Ο καφές είναι η πρόφαση. Η επαφή είναι το ζητούμενο. Όταν σε προσκαλώ για φαγητό δεν θέλω απλά να σε χορτάσω βιολογικά, αυτό θα το έκανα απλά στέλνοντας σου το φαγητό στο σπίτι σου. Η ανάγκη που κρύβεται πίσω από το φαγητό, είναι κάτι πιο βαθύ. Είναι μια βασική τροφή της ύπαρξης. Είναι η επιθυμία για σχέση. Το φαγητό είναι το σύμβολο, η πραγματικότητα είναι, πείνα για τον άλλο.

Έτσι η νηστεία που καλούμαστε ελεύθερα να ακολουθήσουμε μέσα στο πλαίσιο της χριστιανικής ασκητικής, είναι μια ευκαιρία να δούμε ξανά την τροφή ως σχέση με τον Θεό, τον εαυτό μας, τον συνάνθρωπο και σύνολη την κτίση. Να γίνει ξανά η τροφή λήψη τού νοήματος.

Είναι ευκαιρία να κατανοήσουμε ότι χρειαζόμαστε μεγάλες τροφές για να ζήσουμε. Διαφορετικά θα γεμίσουμε το σώμα μας, με μικρές κατώτερες τροφές που θα παχαίνουν το κορμί μας για να κρύψουν την πείνα της ψυχής μας.

Να αισθανθούμε ότι νηστεύοντας ελευθερώνουμε την επιθυμία μας από το σύμβολο και την οδηγούμε στο πρόσωπο του Άλλου.

Νηστεύοντας κατανοούμε ότι στην πραγματικότητα πεινάμε τον Θεό. Το νόημα ζωής. Την νίκη του θανάτου. Την σχέση με τον πραγματικό εαυτό και τον συνάνθρωπό μας.

Νηστεύω σημαίνει μαθαίνω να τρέφομαι υπαρξιακά, ασκούμαι να διαλέγω της τροφές που θα χορτάσουν την πείνα και δίψα της καρδιάς μου.

π. Λίβυος.

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ Ο ΝΕΟΣ

 

 

Ο Όσιος Στέφανος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και οι ευσεβείς γονείς του Ιωάννης και Άννα τον ανέθρεψαν κατά τον καλύτερο χριστιανικό τρόπο. Όταν μεγάλωσε, μορφώθηκε αρκετά και αργότερα αναδείχθηκε ηγούμενος στο περίφημο όρος του Αγίου Αυξεντίου.

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος εναντίον των αγίων εικόνων, όχι μόνο δε συμμορφώθηκε με τις αυτοκρατορικές διαταγές, αλλά και χαρακτήρισε αιρετικούς τους εικονομάχους βασιλείς. Καταγγέλθηκε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Κοπρώνυμο, ο όποιος ήλπιζε με την προσωπική του επιβολή, όταν τον έφερνε μπροστά του, να δαμάσει το φρόνημα του Στεφάνου. Συνέβη όμως το αντίθετο. Ο Στέφανος, από τους ανθρώπους με «πολλήν παρρησία εν πίστει την εν Χριστώ Ιησού» (Α’ προς Τιμόθεον, γ’ 13), δηλαδή με πολλή παρρησία και θάρρος στο να διακηρύττει την πίστη που ομολογούν όσοι είναι σε κοινωνία με τον Ιησού Χριστό, ήλεγξε αυστηρά κατά πρόσωπο τον Κοπρώνυμο. Αυτός τότε τον έκλεισε στη φυλακή και μετά από μέρες διέταξε να τον θανατώσουν.

Αφού, λοιπόν, τον έβγαλαν από την φυλακή, άρχισαν να τον λιθοβολούν και να τον κτυπούν με βαρεία ρόπαλα. Ένα ισχυρό κτύπημα στο κεφάλι έδωσε τέλος στη ζωή του Στεφάνου (το 767 μ.Χ.). Κατόπιν το σώμα του το έριξαν στη θάλασσα, αλλά ευλαβείς χριστιανοί που το βρήκαν όταν τα κύματα το έφεραν στην παραλία, το έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή.

Απολυτίκιον 

Ασκητικώς προγυμνασθείς εν τω όρει, τας νοητάς των δυσμενών παρατάξεις, τη πανοπλία ώλεσας παμμάκαρ του Σταυρού. Αύθις δε προς άθλησιν, ανδρικώς απεδύσω, κτείνας τον Κοπρώνυμον, τω της Πίστεως ξίφει· και δι᾽ αμφοίν εστέφθης εκ Θεού, Οσιομάρτυς αοίδιμε Στέφανε.

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ

 

 

Όταν ακούμε να κατηγορούν τον Θεό για όλους τους πολέμους, τις αδικίες και όλα τα προβλήματα που υπάρχουν στον κόσμο, με ερωτήσεις του τύπου «πώς το επέτρεψε αυτό ο Θεός;», και πάλι ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει: αντί να σταυρώνει ο άνθρωπος τον εαυτό του, μαζί με όλες τις αμαρτίες του, ξανασταυρώνει τον Χριστό. Και όμως, χάρη στον πολυεύσπλαχνο Κύριο ο άνθρωπος μπορεί να ελευθερωθεί από το αίσθημα ενοχής που του δημιουργούν οι αμαρτίες του. Εδώ έγκειται η τραγωδία της εποχής μας· από τη μια μεριά η ανθρωπότητα καταλογίζει ευθύνες στο Θεό για τα κακά που μαστίζουν τον κόσμο και από την άλλη ο χριστιανός ξεκινά να γνωρίσει τον Θεό, θέλοντας να βγάλει ο ίδιος απόφαση για το αν τελικά το φταίξιμο ανήκει σ’ Εκείνον ή στην καρδιά των ανθρώπων.

Αγίου Σωφρόνιος του Έσσεξ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΠΕΡΣΗΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Ιακώβου του Πέρση, τιμά σήμερα, 27 Νοεμβρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Ιάκωβος, έζησε τον 4ο μ.Χ. αι. επί βασιλέως Αρκαδίου (περί το 395 μ.Χ.). Ζούσε στη Βηθλαδά της Περσίας και καταγόταν από επίσημο γένος. Ήταν φίλος με το βασιλιά των Περσών, Ισδιγέρδη. Παρασυρμένος από αυτή τη φιλία του, ο Ιάκωβος απαρνήθηκε την πίστη του στο Χριστό.

Για να ευχαριστήσει τον Ισδιγέρδη, άφησε τον εαυτό του να χαθεί μέσα στην ψευδαίσθηση του πλούτου των ανακτόρων.

Όταν το έμαθαν αυτό η μητέρα και η γυναίκα του, οι οποίες ήταν ευσεβείς και πιστές χριστιανές λυπήθηκαν και εξοργίστηκαν. Και οι δύο λοιπόν τον επιπλήξανε για τη στάση του και του δήλωσαν ότι δεν ήθελαν καμία σχέση, μαζί του. Αυτό το μικρό πλήγμα, επανέφερε τον Ιάκωβο στον ίσιο δρόμο. Τον έκανε να διαπιστώσει το χάσμα το οποίο δημιούργησε. Έτσι ο Ιάκωβος αποφάσισε να εξαγνίσει το ατόπημά του και να επανέλθει στον δρόμο του Θεού.

Μετά από την απόφαση αυτή, πήγε στον βασιλιά και ομολόγησε μπροστά του την μία και αληθινή πίστη στον Χριστό. Ο Ισδιγέρδης εξεπλάγη γι’ αυτή την αλλαγή του Ιακώβου και προσπάθησε να τον μεταπείσει. Ο Ιάκωβος παρέμεινε ακλόνητος στην πίστη του και γι’ αυτό διατάχθηκε να τον βασανίσουν. Μαρτύρησε με ακρωτηριασμό των άκρων του και κατόπιν με τον αποκεφαλισμό του. Με αυτό τον μαρτυρικό τρόπο παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ο Μάρτυς Ιάκωβος, ο της Περσίδας βλαστός, τον δόλιον δράκοντα, τοις των αιμάτων κρουνοίς, αθλήσας απέπνιξε, πίστει γαρ αληθείας, μεληδόν τετμημένος, ώφθη τροπαιοφόρος, του Σωτήρος οπλίτης, πρεσβεύων αδιαλείπτως, υπέρ των ψυχών ημών.

ΙΓ' ΛΟΥΚΑ:ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΝΕΟΥ

 ΙΓ΄ Κυριακή του Λουκά και ο Ιησούς Χριστός μας διδάσκει το πώς μπορεί κάποιος να κερδίσει την αιώνια ζωή.  Την αφορμή για τα όσα μας διδάσκει η σημερινή ευαγγελική περικοπή την δίνει ένας Ιουδαίος ο οποίος αποφαίνεται ως άριστος τητητής του ιουδαϊκού νόμου.

Ο άρχοντας πλούσιος λοιπόν πλησιάζει το μεγάλο διδάσκαλο της ανθρωπότητας και τον ερωτά για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να μετέχει στην αιωνιότητα. Και ο Ιησούς έχοντας ενώπιόν του έναν Ιουδαίο τον παραπέμπει στον Ιουδαϊκό Νόμο τον οποίο δεν ήρθε για να καταργήσει αλλά να τον «πληρώσει» και να του δώσει  καινούργια ώθηση και αξία. Συγκεκριμένα τον διδάσκει να τηρεί τις γνωστές εντολές «Μή Μοιχεύσῃς˙ Μὴ φονεύσῃς˙ Μὴ κλέψῃς˙ Μὴ Ψευδομαρτυρήσῃς˙ Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου».

Η απάντηση όμως του Ιησού, αφήνει ανικανοποίητο τον Ιουδαίο που υποστηρίζει ότι είναι γνώστης και τηρητής των εντολών του νόμου και μάλιστα από νεαρής ηλικίας. Ο Ιησούς αμέσως μετά απo αυτή την έκφραση αυτάρκειας εκ μέρους του άριστου Ιουδαίου δράττεται της ευκαιρίας ώστε να υπερβεί τον νόμο. Αφού ακούει το συνομιλητή του να εκφράζει αυτή τη σιγουριά και την αυτάρκεια για τον τρόπο που ζούσε, του υποδεικνύει αυτό που του υπολείπεται για να σωθεί και το οποίο δεν το διδάσκει ο νόμος.

Ο Ιουδαίος είναι αρκετά πλούσιος, γι’ αυτό και ο Ιησούς τον προσκαλεί να μοιράσει τα πλούτη του στους φτωχούς ώστε να γίνει πραγματικός ακόλουθός του. Δηλαδή, ως τρόπο σωτηρίας του προτείνει την Υπέρβαση του ευατού του. Κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι σαν να προτείνεις στον τραγουδιστή που λατρεύει τη μουσική και το τραγούδι να μην ξανασχοληθεί μαζί τους, αλλά να τα εγκαταλείψει για κάτι πολύ ανώτερο από τη μουσική.

 Μετά από αυτήν τη συνομιλία ο Ιουδαίος λυπήθηκε σφόδρα, μην μπορώντας να άρει το Σταυρό που του πρότεινε ο Ιησούς. Και είναι κυριολεκτικά Σταυρός, γιατί υπερέβαινε τον τρόπο ζωής του. Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι ο Ιουδαϊκός Νόμος σταματά εκεί που ξεκινά ο καινούργιος Νόμος του Χριστού, ο Νόμος της υπέρβασης. Η Σωτηρία του ανθρώπου δεν εξασφαλίζεται από το Νόμο της Π.Δ. και των εντολών της. Ο Ιουδαϊκός Νόμος ήταν άριστος για την εποχή του, όταν δεν υπήρχε ακόμα ο μεγάλος συναγωνιστής του, ο χριστιανικός νόμος. Ο Νόμος που φέρνει ο Χριστός είναι πέρα για πέρα ανώτερος ως προς αυτό που προσφέρει. Ο νόμος της Π.Δ. καλλιεργούσε καλούς ανθρώπους, ενώ ο Νόμος του Χριστού ανεβάζει το επίπεδο καλλιεργώντας την αγιότητα.

Αυτήν ακριβώς την οδό δεν μπορεί να αντέξει ο πλούσιος συνομιλητής του Ιησού. Η λογική ανατρέπεται και αυτά που θεωρούνται για τον κόσμο επιθυμητά και άριστα, στη λογική του Χριστού είναι απορριπτέα και αρνητικά. Η μετοχή στην αιωνιότητα προϋποθέτει πολλές θυσίες αυτών που μπορεί να αγαπάμε και με τα οποία είμαστε βαθιά δεμένοι. Ο Χριστός μας προτείνει όχι μια απλή καθηκοντολογία στη σχέση μας με το ευαγγέλιο αλλά την υπέρβαση των κοσμικών ορίων μας. Και αυτά δεν αναφέρονται μόνο στους πλουσίους αλλά στον κάθε άνθρωπο που γνωρίζει υπαρξιακά τι πρέπει να υπερβεί στη ζωή του για μια γνήσια συνάντηση με τον υπερβατικό Χριστό. Κάποιος ίσως πρέπει να υπερβεί τον πλούτο του, άλλος τον εγωισμό του, άλλος την γαστριμαργία του, άλλος την φιλαργυρία του, άλλος τη φιληδονία του και οποιαδήποτε άλλη αδυναμία μπορεί να έχει.

   Πρεσβύτερος Νικόλαος Πάτσαλος

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27/11/22-ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑ ΙΗ' 18-27

 

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ και­ρῷ ἐ­κεί­νῳ, ἄν­θρω­πός τις προ­σῆλ­θε τῷ Ἰ­η­σοῦ πει­ρά­ζων αὐ­τὸν καὶ λέ­γων· Δι­δά­σκα­λε ἀ­γα­θέ, τί ποι­ή­σας ζω­ὴν αἰ­ώ­νι­ον κλη­ρο­νο­μή­σω; Εἶ­πε δὲ αὐ­τῷ ὁ Ἰ­η­σοῦς· Τί με λέ­γεις ἀ­γα­θόν; οὐ­δεὶς ἀ­γα­θὸς εἰ μὴ εἷς, ὁ Θε­ός. Τὰς ἐν­το­λὰς οἶ­δας· μὴ μοι­χεύ­σῃς, μὴ φο­νεύ­σῃς, μὴ κλέ­ψῃς, μὴ ψευ­δο­μαρ­τυ­ρή­σῃς, τί­μα τὸν πα­τέ­ρα σου καὶ τὴν μη­τέ­ρα σου. Ὁ δὲ εἶ­πε· Ταῦ­τα πάν­τα ἐ­φυ­λα­ξά­μην ἐκ νε­ό­τη­τός μου. Ἀ­κού­σας δὲ ταῦ­τα ὁ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τῷ· Ἔ­τι ἕν σοι λεί­πει· πάν­τα ὅ­σα ἔ­χεις πώ­λη­σον καὶ δι­ά­δος πτω­χοῖς, καὶ ἕ­ξεις θη­σαυ­ρὸν ἐν οὐ­ρα­νῷ, καὶ δεῦ­ρο ἀ­κο­λού­θει μοι. Ὁ δὲ ἀ­κού­σας ταῦ­τα πε­ρί­λυ­πος ἐ­γέ­νε­το· ἦν γὰρ πλού­σι­ος σφό­δρα. Ἰ­δὼν δὲ αὐ­τὸν ὁ Ἰ­η­σοῦς πε­ρί­λυ­πον γε­νό­με­νον εἶ­πε· Πῶς δυ­σκό­λως οἱ τὰ χρή­μα­τα ἔ­χον­τες εἰ­σε­λεύ­σον­ται εἰς τὴν βα­σι­λεί­αν τοῦ Θε­οῦ! Εὐ­κο­πώ­τε­ρον γάρ ἐ­στι κά­μη­λον δι­ὰ τρυ­μα­λι­ᾶς ῥα­φί­δος εἰ­σελ­θεῖν ἢ πλού­σι­ον εἰς τὴν βα­σι­λεί­αν τοῦ Θε­οῦ εἰ­σελ­θεῖν. Εἶ­πον δὲ οἱ ἀ­κού­σαν­τες· Καὶ τίς δύ­να­ται σω­θῆ­ναι; Ὁ δὲ εἶ­πε· Τὰ ἀ­δύ­να­τα πα­ρὰ ἀν­θρώ­ποις δυ­να­τὰ πα­ρὰ τῷ Θε­ῷ ἐ­στιν.

Νεοελληνική Aπόδοση

Κάποιος άρχοντας πλησίασε τον Ιησού και τον  ρώτησε: «Αγαθέ Διδάσκαλε, τι να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;» Ο Ιησούς του απάντησε: «Γιατί με αποκαλείς «αγαθό»; Κανένας δεν είναι αγαθός παρά μόνο ένας: ο Θεός. Τις εντολές τις ξέρεις: μη μοιχεύσεις, μη σκοτώσεις, μην κλέψεις, μην ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου». Κι εκείνος του είπε: Όλα αυτά τα τηρώ από τα νιάτα μου» Όταν το άκουσε ο Ιησούς του είπε: «Ένα ακόμα σου λείπει: πούλησε όλα όσα έχεις και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, κι έτσι θα έχεις θησαυρό κοντά στο Θεό∙ και έλα να με ακολουθήσεις». Μόλις εκείνος τ’ άκουσε αυτά, πολύ στεναχωρήθηκε, γιατί ήταν πάμπλουτος. Όταν ο Ιησούς τον είδε πολύ στεναχωρημένο, είπε: «Πόσο δύσκολά αυτοί που έχουν χρήματα θα μπούν στη βασιλεία του Θεού! Είναι ευκολότερο να περάσει καμήλα μέσα από βελονότρυπα, παρά να μπεί ο πλούσιος στη βασιλεία του Θεού». Όσοι τον άκουσαν είπαν: «Τότε ποιος μπορεί να σωθεί; Κι εκείνος τους απάντησε: «Αυτά που για τους ανθρώπους είναι αδύνατα, για το Θεό είναι δυνατά».

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27/11/22-ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ Β' 14-22

 

Διακόνου Επιφανίου Παπαντωνίου

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἀδελφοί, Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ· καὶ ἐλθὼν εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγύς, ὅτι δι᾿ αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα. Ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ πᾶσα οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ· ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς συνοικοδομεῖσθε εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι.

Νεοελληνική Απόδοση

Αυτός πραγματικά είναι για μας η ειρήνη. Αυτός έκανε τους δύο αντιμαχόμενους κόσμους ένα λαό και γκρέμισε με το σταυρικό του θάνατο ό,τι σαν τείχος τους χώριζε και προκαλούσε έχθρα μεταξύ τους. Κατήργησε δηλαδή τον ιουδαϊκό νόμο των εντολών και των διατάξεων, για να δημιουργήσει με το έργο του από τα δύο εχθρικά μέρη, από τους Ιουδαίους και τους εθνικούς, μια νέα ανθρωπότητα, φέρνοντας την ειρήνη. Κι αφού θανάτωσε με το σταυρό του την έχθρα, ένωσε τους δύο πρώην εχθρούς σε ένα σώμα και τους συμφιλίωσε με το Θεό. Έτσι, ο Χριστός ήρθε κι έφερε το χαρμόσυνο μήνυμα της ειρήνης σ’ εσάς τους εθνικούς, που ήσασταν μακριά από το Θεό, και σ’ εσάς τους Ιουδαίους, που ήσασταν κοντά του. Πραγματικά, δια του Χριστού μπορούμε μ’ ένα πνεύμα και οι δύο, εθνικοί και Ιουδαίοι, να πλησιάσουμε τον Πατέρα. Δεν είστε, λοιπόν, πια ξένοι και χωρίς δικαιώματα, αλλά ανήκετε στο λαό του Θεού, στην οικογένεια του Θεού. Προστεθήκατε κι εσείς στο οικοδόμημα που έχει θεμέλιο τους αποστόλους και τους προφήτες κι ακρογωνιαίο λίθο αυτόν τον ίδιο το Χριστό. Μ’ αυτόν δένεται ολόκληρο το οικοδόμημα και μεγαλώνει, ώστε να γίνει ναός άγιος για τον Κύριο. Ο Κύριος οικοδομεί κι εσάς μαζί με τους άλλους, για να γίνετε πνευματική κατοικία του Θεού.

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ...

 «Ολιγοήμερη επιστροφή στη Μονή. Έχω ένα άγχος μια εσωτερική παρόρμηση που όσο απωθείται τόσο με κάνει να την κυνηγώ. Με το που ανοίγει η πύλη, τρέχω στο Καθολικό. Αρπάζω το πετραχήλι από το στασίδι του εφημερίου. Οι πατέρες μου προτείνουν να περιμένω λίγα λεπτά να φέρουν ωμόφορο. 

"Δεν γίνεται" τους λέω "οι νεκροί μας περιμένουν το κέλευσμα της ζωής". 

Ένα τρισάγιο, μια προσευχή από το στόμα της Εκκλησίας φτάνει για να ανάψει και πάλι φωτιές στα παλάτια του θανάτου, για να σβήσει τα διψασμένα χείλη του πλούσιου της παραβολής, για να κάνει τα ερίφια και πάλι αρνιά, για να βάλει στα δεξιά όσους ο καρκινικός εγωισμός τους τους βίδωσε στα αριστερά του Θρόνου, για να σβήσουν οι πύρινοι ποταμοί και να γίνουν θερμές θάλασσες και λιμάνια απάνεμα.

 Ένα τρισάγιο για το Αρχιερείς, ιερείς, μοναχούς, λαϊκούς, πιστούς και λιγότερο πιστούς, για ήρωες και αντιήρωες, για μαύρους και λευκούς, στην τελική για τη συνείδηση μας που δεν υποφέρει την λήθη των ονομάτων».

  «Είμαστε κρίκοι μιας παράδοσης η οποία εκφράστηκε τέλεια στα ευγενικά χείλη του Οσίου Εφραίμ του Κατουνακιώτη: "με τα Σαρανταλείτουργα, την προσευχή και τα μνημόσυνα, ανασύρουμε ψυχές από την κόλαση".

 Αυτή είναι η πίστη,η ανάπαυση των ψυχών που έφυγαν και με τα αναγνώσματα, τον Απόστολο και το Ιερό Ευαγγέλιο, ο διαρκείς έλεγχος της συνείδησής σου για το πόσο λίγος και εκτός υπάρχεις στον κόσμο Του».

Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Στυλιανού τιμά σήμερα, 26 Νοεμβρίου, η Εκκλησία. Ο Άγιος Στυλιανός ήταν γιος πλουσίων γονέων (που μάλλον γεννήθηκε στην Παφλαγονία, χωρίς αυτό να είναι σίγουρο, διότι εκεί φυλασσόταν και ιερό λείψανο του), διδάχτηκε νωρίς απ’ αυτούς να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων.

 Αφού έτσι ανατράφηκε, και οι γονείς του πέθαναν, διαμοίρασε όλη την κληρονομιά του και πήγε σαν ασκητής στην έρημο. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους ασκητές, που ζούσε μαζί τους με αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια.

Δεν λύπησε ποτέ κανένα, μεγάλη του χαρά μάλιστα, ήταν να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές. Η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής έφθασε μέχρι τις πόλεις, και πολλοί έτρεχαν να τον βρουν για να ζητήσουν απ’ αυτόν τις πνευματικές του οδηγίες.

Ο Άγιος Στυλιανός, παρά την ερημική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, που τόσο αγαπούσε και ο Κύριος. Αν, έλεγε, η ταπεινοφροσύνη αποτελεί θεμέλιο των αρετών, η παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη, απ’ ότι οι μεγαλύτεροι των φιλοσόφων.

Πολλές φορές οι γονείς έφεραν προς αυτόν τα παιδιά τους, και τότε η αγαλλίαση του Αγίου ήταν πολύ μεγάλη. Ο Θεός βραβεύοντας το Ιερό αυτό αίσθημα του, προίκισε τον Άγιο με το χάρισμα να θεραπεύει τα άρρωστα παιδιά και να καθίστα εύτεκνους άτεκνες γυναίκες.

Ο Άγιος Στυλιανός κοιμήθηκε πλήρης ήμερων αλλά και αρετών.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Στήλη έμψυχος της εγκρατείας, στύλος άσειστος της Εκκλησίας Στυλιανέ ανεδείχθης μακάριε, ανατεθείς γαρ Θεώ εκ νεότητος κατοικητήριον ώφθης του Πνεύματος. Πάτερ όσιε Χριστόν τον Θεόν ικέτευε δωρίσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ο ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 

Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 

" Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ" (Εφεσ. 2, 14-16)

"Ὁ Χριστὸς πραγματικὰ εἶναι γιὰ μᾶς ἡ εἰρήνη. Αὐτὸς ἔκανε τοὺς δύο ἀντιμαχόμενους κόσμους ἕναν λαὸ καὶ γκρέμισε μὲ τὸν σταυρικό του θάνατο ὅ,τι σὰν τεῖχος τοὺς χώριζε καὶ προκαλοῦσε ἔχθρα μεταξύ τους. Κατήργησε δηλαδὴ τὸν ἰουδαϊκὸ νόμο τῶν ἐντολῶν καὶ τῶν διατάξεων, γιὰ νὰ δημιουργήσει μὲ τὸ ἔργο του ἀπὸ τὰ δύο ἐχθρικὰ μέρη, ἀπὸ τοὺς ᾿Ιουδαίους καὶ τοὺς ἐθνικούς, μία νέα ἀνθρωπότητα, φέρνοντας τὴν εἰρήνη. Κι ἀφοῦ θανάτωσε μὲ τὸν σταυρό του τὴν ἔχθρα, ἕνωσε τοὺς δύο πρώην ἐχθροὺς σὲ ἕνα σῶμα καὶ τοὺς συμφιλίωσε μὲ τὸν Θεό". 

            Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι στους καιρούς μας, οι άνθρωποι υπάρχουμε έχοντας για τον εαυτό μας μία κλήση. Αυτήν μας την έδωσε ο Χριστός, όταν δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο. Είναι η κλήση να γίνουμε καινούργιοι άνθρωποι. Να κατανοήσουμε εντός μας ότι έχουμε να λύσουμε το μεγάλο ερώτημα: "υπάρχει Θεός για μας;". Αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε προκύπτει ένα δεύτερο ερώτημα. Τι κάνουμε με την ελευθερία που μας δόθηκε να ζητούμε την ενεργοποίηση της εικόνας Του εντός μας, για να φτάσουμε στην ομοίωσή Του; Υπάρχουμε, άραγε, για να βλέπουμε τα πάντα με την προοπτική του εαυτού μας ως ενός μικρού θεού; Του εαυτού μας που, παρότι έχει αρχή και τέλος κατά τον χρόνο της ζωής, εντούτοις πιστεύουμε ότι έχουμε καιρό ή το τέλος δεν θα έρθει ποτέ ή, ακόμη κι αν έρθει, θα είναι τέλος της ύπαρξής μας, ο σωματικός και ψυχικός μας μηδενισμός; Ή, μήπως υπάρχουμε για να συναντούμε τον Θεό και τον πλησίον μας σε μία συνεχή υπέρβαση του παλαιού ανθρώπου, του παλαιού εαυτού, για την οικοδόμηση ενός καινούργιου ανθρώπου, ο οποίος με την αγάπη θα εμπιστευθεί τον Θεό και θα μοιραστεί με τον πλησίον όσο περισσότερα αντέχει, ει δυνατόν τα πάντα;

            Αν η απάντηση είναι και πάλι καταφατική, χρειάζεται να κατανοήσουμε και ένα τρίτο σημείο. Ότι η όλη πορεία της ζωής μας θα είναι ένας συνεχής πόλεμος, μία συνεχής σύγκρουση ανάμεσα στον άνθρωπο που θεοποιεί τις αισθήσεις του, θεοποιεί την φύση ως δικαίωμα του ισχυρότερου να ικανοποιεί τις επιθυμίες του, ακόμη και εις βάρος του άλλου, "σαν το μεγάλο ψάρι να κατατρώγει το μικρό" (όπου μεγάλο ψάρι ο ισχυρός οικονομικά, ψυχολογικά,  κοινωνικά, σωματικά άνθρωπος, ο οποίος συναντά και συμπράττει με αντίστοιχους της ιδίας κατηγορίας, και υποτάσσει στις επιθυμίες του κάθε αδύναμο), με την δύναμη ή της εξουσίας  ή της χειριστικότητας, και στον άνθρωπο ο οποίος επικαλείται νόμους θεϊκούς, εντολές όχι αγάπης, αλλά τυπικότητας και συμπεριφοράς, για να αποδείξει την υπεροχή του και να αισθάνεται ότι δικαιούται την εύνοια του Θεού. Αυτός ο πόλεμος μάς καθιστά είτε απόμακρους του ουρανού είτε θρησκευτικά αυτάρκεις.

            Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Εφεσίους, επισημαίνει ότι σ'  αυτόν τον πόλεμο δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη άνευ του προσώπου του Χριστού. Ο Χριστός είναι ο νικητής του θανάτου. Συμφιλίωσε έτσι τον νικημένο από τον σωματικό και, κυρίως, τον πνευματικό θάνατο της αυτοθέωσης άνθρωπο με τον Θεό, αλλά και κατήργησε την αυτάρκεια που αισθάνονταν οι τηρητές του μωσαϊκού νόμου, καθώς θεωρούσαν τον Θεό δικό τους και αρνούνταν την εικόνα Του στους άλλους, τους ξένους, τους ειδωλολάτρες.

            Ο Χριστός επάνω στον σταυρό ένωσε τον άνθρωπο τόσο με τον Θεό, όσο και τον πλησίον, τον κάθε πλησίον. Έφερε την δική Του ειρήνη. Δείχνει αυτόν τον δρόμο στον καθέναν μας, ώστε να γίνει ο καινούργιος άνθρωπος της αγάπης, της ταπείνωσης, της καταλλαγής, της ειρήνης. Ο άνθρωπος της εμπιστοσύνης σ' Εκείνον για κάθε λεπτομέρεια της ζωής. Όχι ο άνθρωπος της απουσίας του κόπου ή της παραίτησης από τον αγώνα της ζωής, αλλά ο άνθρωπος που θυμάται ότι τα πάντα είναι η αγάπη.

            Η ειρήνη του Χριστού έρχεται σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Έρχεται στην ενότητα σώματος και ψυχής, όταν οι επιθυμίες μας δεν λειτουργούν ως άκριτος οδηγός απόλαυσης, αλλά ως χαρά που συνυπάρχουμε, αγάπη και μοίρασμα σώματος και ψυχής, ως κοινωνία δηλαδή προσώπων. Και ειρηνεύουμε εντός μας, για να συνδράμουμε και στην εξωτερική ειρήνη. Διότι αυτός που δεν κινείται με γνώμονα το "εγώ" του, αλλά με την έγνοια για τον άλλο, τον κάθε άλλο, τότε λειτουργεί ειρηνικά. Ακόμη κι αν η αλήθεια πονά, τόσο τον ίδιο όσο και τον συνάνθρωπο, θα την πει, θα την υποστηρίξει, θα παλέψει γι'  αυτήν. Με σεβασμό όμως στην ελευθερία του άλλου, ακόμη κι αν αυτό φέρνει λύπη. Γι'  αυτό και ο καινούργιος άνθρωπος περνά από τον σταυρό, ακολουθώντας τον Χριστό σε κάθε στιγμή της ζωής.

            Κληθήκαμε να γίνουμε καινούργιοι άνθρωποι. Ας μην το λησμονούμε, αλλά με την κοινωνία με τον Χριστός εντός της Εκκλησίας ας κάνουμε κάθε στιγμή καινούργιες αρχές, καινούργια βήματα.

 π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

π. Νίκων Ἁγιορείτης

Πρέπει νὰ ἀρχίσει λίγο τὸ μυαλὸ νὰ δουλεύει καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ σκεφτόμαστε γιατί ἔχουμε παύσει νὰ σκεφτόμαστε. Θὰ ἀρχίσουμε νὰ σκεφτόμαστε ἐὰν ἀρχίσουμε νὰ βλέπουμε λιγότερο τηλεόραση.

Θέλεις νὰ δεῖς κάτι ὡραῖο;  Πάρε τήν ὡραιοτερη ὀθόνη πού ὑπάρχει, σπάσε τὴν κεραία, βάλε ἀπὸ κάτω ἕνα dvd καὶ νὰ βλέπεις, ὅ,τι ἔργα θέλεις ἐσὺ καί ὅ,τι ντοκιμαντὲρ θέλεις ἐσύ.

Ὄχι κάποια πράγματα πού θέλουν ἄλλοι νὰ δεῖς ἐσύ, ἀλλὰ αὐτὰ πού θέλεις ἐσὺ νὰ δεῖς.

Δὲν σὲ ἀφήνει νὰ σκεφτεῖς η τηλεόραση.

Ἕνας καταπληκτικὸς φιλόλογος ἀπὸ τοὺς μεγάλους της Εὐρώπης σήμερα, ὁ Σαράντος Καργάκος, εἶχε πεῖ μιὰ φορὰ:  

«Ἐμένα πολὺ μὲ ὠφελεῖ η τηλεόραση, ὅταν στὸ σπίτι ἀνοίγουν τὴν τηλεόραση καὶ μαζεύονται ὅλοι γύρω, ἐγὼ πάω στὸ διπλανὸ δωμάτιο καὶ διαβάζω καὶ δὲν ξέρετε πῶς ὠφελοῦμαι».

Λοιπόν, ἕνας τρόπος νά ἀρχίσουμε νὰ σκεφτόμαστε εἶναι καὶ νὰ ἀρχίσουμε νὰ διαβάζουμε, νὰ ἀρχίσουμε νὰ γράφουμε μὲ τὸ χέρι.

Δὲν μπορεῖτε νὰ καταλάβετε πόσο δουλεύει τὸ μυαλὸ μὲ τὸ διάβασμα.

Ὅταν ἀρχίσει νὰ δουλεύει τὸ μυαλό, γιατί ἔχει ἀρχισει νὰ μπλοκάρει καὶ ἔχουμε κολλήσει, ἔχουμε φάει κόλλημα γερό, θὰ ἀρχίσουμε νὰ σκεφτόμαστε πολλὰ πράγματα.

Καὶ θὰ σκεφτόμαστε γιὰ παράδειγμα, ὅταν ὃ ἄλλος φέρεται ἄσχημα καὶ πᾶς νὰ τὸν βρίσεις, θὰ σκεφτεῖς∙ «δὲν εἶναι φορὲς πού καὶ ἐγὼ φέρθηκα ἄσχημα;».

Τὸ διάβασμα ὀξύνει τὴν προσοχή, ἡ συζήτηση καὶ ἡ παρακολούθηση του τί λέει ὃ ἄλλος ὀξύνει τὴν προσοχή.

Ἡ Προσευχὴ ὀξύνει τὴν προσοχή.

Αὐτὸ τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μὲ», δὲν μπορεῖτε νὰ φανταστείτε πόσο πολὺ δυναμώνει τὴν μνήμη, αὐτὴ ἡ προσπάθεια νὰ ἐπικεντρωθεῖς σὲ αὐτὰ τὰ λόγια.

Κάντε το.

Θὰ δεῖς μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό τὴν διαφορὰ πάνω στὸν ἴδιο σου τὸν ἑαυτό.

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΚΡΙΝΑ:Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

 

Άμα ο άνθρωπος βρίσκεται συνέχεια στην προσευχή βλέπει ένα φως μέσα στην ψυχή του, βλέπει μία λάμψη, ένα μεγαλείο, του έρχονται άφθονα δάκρυα, γλυκά και νόστιμα, αισθάνεται ένα χορτασμό, που δεν μπορεί να τον συλλάβει ο νους του.

Η προσευχή είναι ένας παράδεισος επίγειος, η οποία παρηγορεί και λαμπρύνει την ψυχή. Η προσευχή έχει πολλή χαρά, ομορφιά και αγαλλίαση.

Δια της προσευχής θα θεραπεύσουμε και του αδελφού μας την πληγή και κάθε κατάσταση.

 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ:Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΟΥΤΕ ΔΕΙΛΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ,ΟΥΤΕ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ!

 

 «Μη λέτε πολλά. Κρατήστε την γλώσσαν. Αγαπήστε την σιωπήν. Αν την συνηθίσετε, μετά δεν θα θέλετε να ομιλήτε. Τόσον είναι όμορφη η σιωπή.

Αγαπήστε και την προσευχή. Ένας έκαμε προσευχή όλη την νύχτα. Τα λόγια της προσευχής του έρχονταν το ένα μετά το άλλο χωρίς δυσκολία.

Να έχετε χαράν! Η χαρά και η λύπη ας σας είναι φιλοξενούμενες, όχι όμως η απελπισία. Της απελπισίας να της κλείνετε την πόρτα! Ο Χριστιανός δεν πρέπει ούτε δειλός να είναι, ούτε απελπισία να έχει»

Το μέγα Γεροντικόν