Τό φυλαχτό μου...
Ὅλοι
μας ἀναζητοῦμε νά ἔχουμε ἐκτός ἀπό τόν προσωπικό, θεόσταλτο Ἄγγελο καί
ἕναν ἀκόμη φύλακα ἄγγελο δίπλα μας, ἕναν ἄνθρωπο πού θά μᾶς καταλαβαίνει
καί θά χαίρεται μέ τή χαρά μας καί θά συμπάσχει στή λύπη μας... Μακάρι
νά τόν ἔχετε βρεῖ!
Δυστυχῶς,
ὅμως, ἄλλοτε τά φέρνει ἡ ζωή ἔτσι καί ἄλλοτε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι δέν
καταφέρνουμε νά πραγματοποιήσουμε ὅ,τι ὀνειρευόμαστε, μέ ἀποτέλεσμα νά
μήν ἰσορροποῦμε στό σχοινί τῆς ζωῆς.
Ὁ
καθένας ἀναζητεῖ στηρίγματα μέσα στό διάβα του καί προσπαθεῖ νά
ἀκουμπήσει ἐπάνω σ’ αὐτά. Ἀπ’ αὐτά ἀντλοῦμε δύναμη καί κουράγιο γιά νά
ἀντιμετωπίσουμε τήν σκληρή καί ἀδυσώπητη καθημερινότητα.
Ὅλοι
οἱ ἄνθρωποι ἔχουν δυό τρία πράγματα στή ζωή τους –πολύ ἱερά– μέ τά
ὁποῖα τούς ἀρέσει νά ἀσχολοῦνται καί μέσα ἀπό αὐτά, ὄχι μονάχα
βελτιώνονται ὡς ἄτομα ἀλλά ἀκόμη καί ἡ ἴδια ἡ ὕπαρξή τους ἀποκτᾶ
πραγματικό νόημα.
Παράλληλα
ἀρκετοί ἀποφασίζουν νά διευρύνουν τούς ὁρίζοντές τους, νά μήν εἶναι
«μονόπλευροι». Ἀποφασίζουν, λοιπόν, νά ἀνοίξουν ἕνα παράθυρο σέ ἕναν
νέο, δυσνόητο γιά πολλούς κόσμο. Ἀρχίζουν ὅμως γρήγορα νά κουράζονται
καί νά ἀπογοητεύονται – καί ἀπό τόν ἑαυτό τους καί ἀπ’ ὅλους τους
ἄλλους. Ἡ κατάληξη: «Μᾶλλον θά ἀποχωρήσω… Ἀρχίζω σιγά-σιγά νά κλείνω τά
παράθυρα πού πῆγα νά ἀνοίξω. Θά ἀνοίξω τά δικά μου καί πάλι πού τόσο
καιρό ἄφησα κλειστά...».
Τότε
καταλαβαίνει κανείς ὅτι κάτι λείπει ἀπό τή ζωή μας... Λείπει Ἐκεῖνος,
λείπει ἡ ἀγάπη, λείπει ἡ χαρά, λείπει ἡ ἀσφάλεια, λείπει ἡ λάμψη, λείπει
ἡ λαχτάρα, λείπει τό φυλαχτό μας...
Ἄς
κάνουμε ὅλοι μία μεγάλη προσευχή... Κάπου ἐκεῖ ἀνάμεσα στό πλῆθος
ὑπάρχει καί τό δικό σου φυλαχτό. Κάνε ὑπομονή ὅπου νά ’ναι θά ἐμφανιστεῖ
καί τότε σίγουρα θά σοῦ χτυπήσει τήν πόρτα, θά ἀνοίξεις, θά σοῦ μιλήσει
κι ἐσύ μεγαλόστομα θά ἀπαντήσεις: Ἄγγελέ μου, φυλαχτό μου...
π. Ιγνάτιος
