Σάββατο 31 Ιουλίου 2021

ΠΟΤΕ ΜΕ ΛΥΠΗ ΜΗ ΔΕΣΕΙΣ ΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΓΙΝΕΙ

 

"Να γνωρίζεις:Η ζωή του ανθρώπου είναι περισσότερον ακανθόσπαρτος παρά ανθόσπαρτος.

-Γέροντα, σας παρακαλώ πολύ πείτε μου, όταν βρεθώ σε δύσκολες στιγμές, σκοτίσεως του λογισμού ή μεγάλης λύπης, για να υπομείνω, να μη πάθει τίποτα το μυαλό μου,τι προσευχή πρέπει να κάνω για να βοηθηθώ;

-Το "Πιστεύω" να λες, κόρη.Αλλά, αργά και να το αισθάνεσαι.
Κάθε μία λέξη του να φθάνει βαθιά στην καρδιά σου,όχι τυπικά και ξηρά.
Εγώ το λέγω πολλές φορές την ημέρα 5-6 και περισσότερες.Στο δρόμο, παντού όταν περπατώ, λέγω το "Πιστεύω" .
Όταν ένας λογισμός μου έλθει, το Πιστεύω λέγω και φεύγει.
Να προσέχεις να μη θιγή το πνευματικό μέρος και όλα τα άλλα περνούνε .
Σε όλους να φαίνεσαι πως δεν ξέρεις τίποτα.Είναι πιο ασφαλισμένος ο άνθρωπος εις την αφάνειαν και την ταπείνωσην.
Κάθε φορά σου το λέγω, διότι είναι βασικό:
Ποτέ με λύπη μη δέσεις το νου σου ό,τι και να γίνει.Ακόμη και σφάλμα και αμαρτία.
Σφάλματα και πτώσεις γίνονται, αλλά συγχωρούνται όταν μετανοήσει ο άνθρωπος.
Η αμετανοησία μόνον δεν συγχωρείται..."

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ:Η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

 

Πηγή κακών είναι η έλλειψη μέτρου στις επιθυμίες μας. Σ’ αυτήν οφείλονται οι πορνείες, οι πλεονεξίες, οι κλεψιές, οι φόνοι, οι ληστείες, ολόκληρη η διαφθορά της ψυχής.

Ας μην επιζητούμε λοιπόν περισσότερα από τα απαραίτητα και στην τροφή και στα ενδύματα και στα σπίτια και στις άλλες σωματικές ανάγκες.

Η αμαρτία πριν εμφανιστεί και πραγματοποιηθεί, σκοτίζει το λογισμό και εξαπατά το νου. Όταν, όμως, ολοκληρωθεί, τότε φανερώνει την απρέπειά της, προξενώντας διαρκή οδύνη στην ψυχή και αφαιρώντας την παρρησία της συνειδήσεως.

Όταν η ψυχή κυριευθεί από την ακόλαστη επιθυμία, σκοτίζεται η διορατική της ικανότητα. Έτσι, δεν μπορεί να δει λίγο μακρύτερα, ούτε τον γκρεμό, ούτε την κόλαση, ούτε τον κίνδυνο, καθώς αιχμαλωτίζεται ολοκληρωτικά από την αμαρτία

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ | ΣΟΥΛΕΪΚΑ

           Τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ τὴν ξαναδιαβάσαμε τὴν δεύτερη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν μὲ περισσότερες χαρακτηριστικὲς λεπτομέρειες, ἔτσι ὅπως τὴν διασώζει ὁ εὐαγγελιστὴς Μάρκος. Σ’ αὐτὸ τὸ περιστατικὸ ἡ σύνδεση τῆς ἁμαρτίας μὲ τὴν ἀρρώστια καὶ τῆς θεραπείας μὲ τὴν σωτηρία εἶναι θεμελιώδης ὡς σχέση αἰτίας καὶ ἀποτελέσματος. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ὅμως, μᾶς παρουσιάζει τὴν ἴδια διήγηση μὲ λιτότητα καὶ συντομία. Μπροστὰ στὸν Χριστὸ ποὺ διδάσκει σὲ ἕνα σπίτι στὴν Καπερναοὺμ φέρνουν ἕναν παράλυτο ἐπάνω σε κρεβάτι. Οἱ συνοδοὶ δὲν μποροῦν νὰ φτάσουν τὸν Χριστὸ ἐξαιτίας τοῦ πλήθους ποὺ ἀκούει τὴν διδασκαλία Του γι’ αυτὸ ἀνοίγουν μιὰ ὀπὴ στὴν στέγη τοῦ σπιτιοῦ καὶ κατεβάζουν τὸν παράλυτο μπροστὰ στὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς ἐντυπωσιάζεται ἀπὸ τὴν ἐφευρετικότητα τῆς πίστης τους καὶ τὴν ἐπαινεῖ. Ἀξίζει, λοιπόν, νὰ προσεγγίσουμε τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὀπτική καί νά σταθοῦμε στήν κοινωνική διάσταση τῆς πίστεως.

           Ἡ χριστιανικὴ πίστη καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ ὑπερβαίνει τὰ ὅρια τῆς ἀτομικότητάς του. Καλεῖ διαρκῶς τὸν ἄνθρωπο νὰ σπάζει τὸ κέλυφος τοῦ ἐγωισμοῦ του καὶ νὰ μεταμορφώνεται ἀπὸ ἄτομο σὲ πρόσωπο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος - ἄτομο μεταβάλλεται σὲ πρόσωπο, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἐξέρχεται ἀπὸ τὴν ἐγωπαθῆ φυλακὴ τοῦ ἐαυτοῦ του, ὅπου εἶναι ἐγκλωβισμένος, καὶ ἔρχεται νὰ συναντήσει μὲ κατανόηση, σεβασμὸ καὶ ἀγάπη τὸν ἄλλο ἄνθρωπο. Ἔτσι γίνεται τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο μάρτυρας πίστεως καὶ ἀφορμὴ σωτηρίας γιὰ τοὺς ἄλλους. Γιατὶ ὁ πιστὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἐφησυχάζει καὶ νὰ ἐπαναπαύεται κλεισμένος στὸν ἑαυτό του, ἀγνοώντας τὶς ἀνάγκες τῶν ἄλλων, ἀδιάφορος στὸ νὰ βρίσκει τρόπους θεραπείας. Ἡ ἐφευρετικότητα τῆς πίστης τῶν συνοδῶν τοῦ παραλύτου μᾶς λέει ξεκάθαρα ὅτι ἡ γνήσια καὶ πραγματική, ἡ δυνατὴ καὶ θερμὴ πίστη δὲν κάμπτεται ἀπὸ ἐμπόδια, δὲν σταματᾷ μπροστὰ σὲ δυσκολίες. Ἐπινοεῖ, ἐφευρίσκει, ἀγωνίζεται καὶ ἀγωνιᾷ προσευχόμενη νὰ βρεῖ τρόπους καὶ δρόμους συμπαράστασης καὶ ἐνίσχυσης, παρηγοριᾶς καὶ ἀνακούφισης μέσα ἀπὸ ἐκδηλώσεις καὶ ἔργα ἀγάπης. Βέβαια, ὅταν γυρίζουμε τὸ βλέμμα μας γύρω μας «εἰς τὰς αὐλᾶς τοῦ Κυρίου», μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, κάποτε ἀπογοητευόμαστε, ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό. Συνειδητοποιοῦμε πόσο μακριὰ εἴμαστε ἀπὸ αὐτὸ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἴμαστε ἤ, τέλος πάντων, ἀπὸ αὐτὸ ποὺ καλούμαστε νὰ γίνουμε. Ἄνθρωποι μὲ ἐμπειρία «πίστεως δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης». Ἀναρωτηθήκαμε, ἄραγε, ποτὲ πόσο συχνὰ τὸ Εὐαγγέλιο, μὲ τὸ συνεχὲς κάλεσμα γιὰ τελείωση καὶ ὑπέρβαση, σηκώνει ψηλὰ τὸν πήχη στὸν στίβο τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα καὶ ἐμεῖς περνᾶμε ἀπὸ κάτω; Ἡ ἀρετὴ τῆς ἀλληλεγγύης, δυστυχῶς, εἶναι σπάνια ἐκεῖ ὅπου θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι αὐτονόητη, στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

           «Θάρσει τέκνον» εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἀπευθύνει ὁ Χριστὸς στὸν παράλυτο καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὸν καὶ στὸν σημερινὸ ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος, ταλαιπωρημένος, ἀπογοητευμένος καὶ προδομένος, ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἐλπίδα καὶ στήριξη ψυχική. Ὄχι, βέβαια, ἀπὸ φθηνὲς παρηγοριές, θολὰ καὶ ἐπικίνδυνα συνθήματα, σὰν αὐτὰ ποὺ περισσεύουν στὶς μέρες μας καὶ κυκλοφοροῦν μέσα στὴν ἐλευθερία τοῦ κόσμου ἀσύδοτα καὶ ἀχαλίνωτα ὁδηγώντας πολλοὺς σὲ ἀδιέξοδα. Ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ τὴν σῴζουσα ζωντανὴ πίστη, ποὺ, ὅταν ὑπηρετεῖ τὸν πληγωμένο ἄνθρωπο, ἀποδεικνύει μὲ τὸν πλέον χειροπιαστὸ τρόπο ὅτι ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι ὑπόθεση τοῦ μυαλοῦ μας, ἀλλὰ τῆς καρδιᾶς μας. Αὐτό, βέβαια, δὲν σημαίνει ἕναν πρόχειρο συναισθηματισμὸ ποὺ ἀφορᾷ τοὺς ἀφελεῖς καὶ γραφικοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι, κατὰ τῶν ἰσχυρισμὸ μερικῶν, ζοῦν στὸ περιθώριο τῆς ζωῆς, ἀλλὰ εἶναι γνώρισμα τῶν ἀγωνιστῶν ποὺ ἀνακάλυψαν τὴν οὐσία τῆς ὕπαρξής τους. Αὐτοὶ εἶναι οἱ νικητὲς τῆς παρούσας ζωῆς καὶ οἱ κληρονόμοι τῆς αἰώνιας.

          Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ὅταν μελετᾶμε, στοχαζόμαστε, καὶ ἑρμηνεύουμε τὸν διαχρονικὸ λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν καθοδήγηση τῶν Πατέρων μέσα στὴν Ἐκκλησία, θὰ πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπόψιν μας ὅτι πολλὰ ἀπὸ ὅσα διαβάζουμε δὲν εἶναι δεδομένα τῆς δικῆς μας ζωῆς, ἀλλὰ ζητούμενα τοῦ ἐσωτερικοῦ μας ἀγώνα. Πολλὰ ἀπὸ ὅσα μᾶς συγκινοῦν καὶ ἀγγίζουν τὴν ψυχή μας δὲν εἶναι ἐμπειρίες ποὺ φθάσαμε, ἀλλὰ μιὰ πνευματικὴ κατάσταση ποὺ ἀκόμη προσπαθοῦμε νὰ κατακτήσουμε, ἐν μέσῳ προκλήσεων, παγίδων καὶ πειρασμῶν πολλῶν. Γι’ αὐτό, ἂς προσπαθοῦμε μέσα στὸ περιβάλλον ὅπου ζοῦμε, μὲ τὴν στάση τῆς ζωῆς μας καὶ τὴν συμπεριφορά μας, νὰ ἐνισχύουμε τὴν πίστη τὴν δική μας καὶ τῶν ἄλλων. Ἀμήν. 

 Ἀρχιμ. Νικάνωρ Καραγιάννης

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 01/08/21-ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ Θ' 1-8

 ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ | ΣΟΥΛΕΪΚΑ

Ηλιάνας Κάουρα, θεολόγου

Πρωτότυπο Κείμενο

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμβὰς ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὸ πλοῖον, διεπέρασε, καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν, εἶπε τῷ παραλυτικῷ· Θάρσει, τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. Καὶ ἰδού τινες τῶν Γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· Οὗτος βλασφημεῖ. Καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν, εἶπεν· ῞Ινα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; Τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν· Ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι· ἢ εἰπεῖν· Ἔγειρε καὶ περιπάτει; ῞Ινα δὲ εἰδῆτε, ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας· (τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ)· Ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην, καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Καὶ ἐγερθεὶς, ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. Ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν, καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν, τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.

Νεοελληνική Απόδοση

Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς επιβιβάστηκε στο πλοίο, διέσχισε τη λίμνη και ήρθε στην πόλη του. Τότε του έφεραν έναν παράλυτο ξαπλωμένο σ’ ένα κρεβάτι. Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο: «Θάρρος, παιδί μου, σου συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες σου». Τότε μερικοί από τους γραμματείς είπαν μέσα τους: «Μα αυτός προσβάλλει το Θεό». Ο Ιησούς όμως, που κατάλαβε τις σκέψεις τους, είπε: «Γιατί κάνετε πονηρές σκέψεις; Τι είναι ευκολότερο να πω: σου συγχωρούνται οι αμαρτίες, ή να πω: σήκω και περπάτα; Για να μάθετε λοιπόν πως ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες πάνω στη γη» – λέει στον παράλυτο: «Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε και πήγε στο σπίτι του. Όταν ο κόσμος το είδε αυτό έμειναν κατάπληκτοι και δοξολόγησαν το Θεό, που έδωσε τέτοια εξουσία στους ανθρώπους.

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 01/08/21-ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΙΒ' 6-14

 Ο Απόστολος Παύλος: Ο αληθινά Μεγάλος

Αρχιμ. Αυγουστίνου Κκαρά

Πρωτότυπο Κείμενο

Έχοντες δε χαρίσματα κατά την χάριν την δοθείσαν ημίν διάφορα, είτε προφητείαν, κατά την αναλογίαν της πίστεως, είτε διακονίαν, εν τη διακονία, είτε ο διδάσκων, εν τη διδασκαλία,  είτε ο παρακαλών, εν τη παρακλήσει, ο μεταδιδούς, εν απλότητι, ο προϊστάμενος, εν σπουδή, ο ελεών, εν ιλαρότητι.  Η αγάπη ανυπόκριτος. Αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι τω αγαθώ,  τη φιλαδελφία εις αλλήλους φιλόστοργοι, τη τιμή αλλήλους προηγούμενοι,  τη σπουδή μη οκνηροί, τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες,  τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες,  ταις χρείαις των αγίων κοινωνούντες, την φιλοξενίαν διώκοντες.  Ευλογείτε τους διώκοντας υμάς, ευλογείτε και μη καταράσθε.

Νεοελληνική Απόδοση

Η χάρη του Θεού μάς έδωσε διάφορα πνευματικά χαρίσματα. Άλλος είναι προφήτης, για να κηρύττει ανάλογα με το βαθμό της πίστης του, άλλος έχει το χάρισμα της διακονίας, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Το ίδιο να κάνει κι ο δάσκαλος του λαού του Θεού με τη διδασκαλία, κι όποιος έχει το χάρισμα να στηρίζει τους αδελφούς, να τους στηρίζει. Αλλά κι όποιος μοιράζει τα αγαθά του με τους άλλους να το κάνει με απλότητα, ο προϊστάμενος να δείχνει ζήλο για το έργο του, όποιος μοιράζει τις ελεημοσύνες να το κάνει με καλοσύνη. Η αγάπη σας να είναι ειλικρινής. Να αποστρέφεστε το κακό και να ακολουθείτε το καλό. Να δείχνετε με στοργή την αγάπη σας για τους άλλους πιστούς. Να συναγωνίζεστε ποιος θα δείξει περισσότερη εκτίμηση στον άλλο. Μην είστε οκνηροί σ΄ ό,τι πρέπει να δείχνετε ζήλο, να έχετε πνευματικό ενθουσιασμό, να υπηρετείτε τον Κύριο. Η ελπίδα να σας δίνει χαρά. Να έχετε υπομονή στις δοκιμασίες. Να επιμένετε στην προσευχή. Να βοηθάτε τους άλλους χριστιανούς, όταν βρίσκονται σε ανάγκη, και να επιδιώκετε να φιλοξενείτε τους αδελφούς. Να προσεύχεστε για το καλό των διωκτών σας, να ζητάτε την ευλογία του Θεού γι΄ αυτούς κι όχι να τους καταριέστε.

ΔΕΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΕΛΙΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ

 

Κάποιος ερημίτης καθότανε έξω από το κελί του, που βρισκότανε ψηλά σε ένα βράχο και έβλεπε απέναντι στον κάμπο, το ποτάμι να έχει φουσκώσει. Εκείνη την ημέρα έβρεχε καταρρακτωδώς, είχε κατεβάσει πολύ νερό, με αποτέλεσμα να διακοπεί το πέρασμα από μία γέφυρα που υπήρχε εκεί.

Σε μια στιγμή βλέπει κάποιον, που είχε την ανάγκη να περάσει απέναντι. Τον βλέπει να γονατίζει και να προσεύχεται στο Θεό, για να τον βοηθήσει να περάσει απέναντι. Μπροστά σε αυτό το θέαμα, ο ερημίτης σήκωσε και αυτός τα χέρια του στον ουρανό και προσευχήθηκε γι’ αυτόν.

Μετά από πολλή ώρα σηκώνεται ο άνθρωπος, κάνει το σταυρό του και μπαίνει μέσα στο ποτάμι, αλλά το ποτάμι τον παρέσυρε και τελικά πνίγηκε!

Ο ερημίτης σοκαρίστηκε! Για πολλή ώρα δεν μπορούσε να συνέλθει…

«Γιατί δεν εισακούστηκαν οι προσευχές μας;», αναρωτήθηκε.

Μετά από λίγο έρχεται κάποιος άλλος άνθρωπος στο ποτάμι, κάνει τον σταυρό του, μπαίνει στο ποτάμι και περνάει απέναντι!

Κόκκαλο ο ερημίτης!

«Πού είναι η δικαιοσύνη του Θεού;», αναρωτήθηκε.

Γονατίζει τότε και λέει:

– Δεν σηκώνομαι από εδώ, Κύριε, αν δεν μου πεις πώς σκέφτηκες και ενήργησες έτσι!

Ο Θεός είναι αγαθός και συγκαταβαίνει στην αδυναμία του ανθρώπου. Έτσι του στέλνει έναν άγγελο, για να τον διαφωτίσει.

– Τί κάνεις εδώ, γέροντα; Γιατί προσεύχεσαι;

– Να για κάτι που είδα και σκανδαλίστηκα, και του ανάφερε τα περιστατικά που είδε στο ποτάμι.

Ο άγγελος τότε του λέει:

– Αυτός που δεν πνίγηκε, προσευχότανε και άλλες φορές και θα συνέχιζε να προσεύχεται. Αυτός που πνίγηκε, προσευχήθηκε μόνο τώρα που είχε ανάγκη. Ούτε προσευχότανε, αλλά και ούτε θα προσευχότανε στο μέλλον.

Δεν κοροϊδεύεται και δεν γελιέται ο Θεός. Όποιος προσεύχεται και θυμάται τον Θεό μόνο στην ανάγκη του, ο Θεός δεν τον ακούει. Ακούει εκείνους που προσεύχονται καθημερινώς και βρίσκονται εν μετανοία.

O ΑΓΙΟΣ ΕΥΔΟΚΙΜΟΣ

 

St Evdokimos

Oύτος ο μακάριος ήτον κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοφίλου του εικονομάχου, εν έτει ωκθ΄ [829], εκατάγετο δε από γονείς ευγενείς και λαμπρούς κατά την ζωήν. Πατρίκιοι γαρ ήτον αυτοί και Oρθόδοξοι, Bασίλειος και Eυδοκία ονομαζόμενοι, οίτινες εκατάγοντο από την Kαππαδοκίαν, ήτοι από την Kαραμανίαν. Όθεν επειδή αυτοί καλώς ανέθρεψαν και επαίδευσαν τον υιόν τους τούτον Eυδόκιμον, διά τούτο και ο βασιλεύς Θεόφιλος ετίμησεν αυτόν με το αξίωμα του Kανδιδάτου, και εδιώρισεν αυτόν να ήναι στρατοπεδάρχης, πρώτον μεν, εις την χώραν των Kαππαδοκών, έπειτα δε, εις όλην την γην των Pωμαίων. Ήτον γαρ ο Άγιος μία ζυγαρία της δικαιοσύνης, και ένας κανών, οπού εφύλαττε κάθε ισότητα. Kαι έκαμνε μεν καθ’ εκάστην ημέραν πολλάς ελεημοσύνας εις Eκκλησίας, εβοήθει δε εις χήρας και ορφανά, και απλώς ειπείν, κάθε είδος αρετής εμεταχειρίζετο ο αοίδιμος. Kυριευθείς δε από σωματικήν ασθένειαν, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Oι δε δούλοι αυτού φυλάττοντες την παραγγελίαν οπού τοις έδωκεν, έθαψαν αυτόν μαζί με τα ρούχα και υποδήματά του. Oύτος ο αοίδιμος εδοξάσθη παρά Θεού με πολλά θαύματα, τα οποία τώρα δεν ημπορούμεν να αναφέρωμεν. H δε του λειψάνου αυτού μετακομιδή εις την Kωνσταντινούπολιν, έγινε κατά την έκτην του παρόντος Iουλίου. H δε κοίμησις αυτού έγινε κατά την παρούσαν τριακοστήν πρώτην του αυτού. (Tον κατά πλάτος Bίον του Aγίου τούτου όρα εις το Nέον Eκλόγιον. O δε ελληνικός Bίος τούτου σώζεται εν τη Λαύρα, εν τη των Iβήρων, και εν άλλαις, ου η αρχή· «Eυδοκίμου του φερωνύμως κατά Θεόν ευδοκιμήσαντος», συνεγράφη δε υπό του Mεταφραστού.) 
(Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού. Τόμος Γ´. Εκδόσεις Δόμος, 2005)
Για τα θαύματά του ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς γράφει: «Ένας φρενοβλαβής άνδρας άγγιξε τον τάφο του και έγινε αμέσως υγιής. Το ίδιο και ένα παιδί. Μετά από δεκαοκτώ μήνες, η μητέρα του άνοιξε το φέρετρό του και βρήκε το σώμα του σαν να ήταν ακόμη ζωντανό, χωρίς σημάδια σαπίλας ή φθοράς. Μια υπέροχη ευωδία αναδιδόταν από το σώμα του αγίου. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν αργότερα στην Κωνσταντινούπολη και ενταφιάστηκαν στην νέα εκκλησία της Αγίας Θεοτόκου που έχτισαν οι γονείς του δίκαιου Ευδόκιμου.» (Πρόλογος από την Αχρίδα)
Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Εκ γής η καλέσας σε, προς ουράνιους σκηνάς, τηρεί και μετά θάνατον, αδιαλώβητον, το σώμα σου Άγιε· σύ γαρ εν σωφροσύνη και σεμνή πολιτεία, μάκαρ έπολιτεύσω, μή μολύνας την σάρκα. Διό εν παρρησία Χριστώ, πρέσβευε σωθήναι ημάς.

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2021

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΒΡΙΗΛΙΑ:ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ,ΕΙΤΕ ΑΠΟ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ,ΕΙΤΕ ΕΠΕΙΔΗ ΕΤΣΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ

 

Γερόντισσα Γαβριηλία: Μιαν άλλη φορά θυμάμαι, ήμουν σ’ ένα Μοναστήρι (σημ. της Βηθανίας) και μου είχαν αναθέσει την θεραπεία και την φροντίδα μιας άρρωστης Γερόντισσας.

Η Γερόντισσα αυτή, ήταν πάρα πολύ ιδιότροπη η καημένη. Είπα λοιπόν πάλι στον εαυτό μου: όλα σ’ αυτόν τον κόσμο, ή ο Θεός τα θέλει, ή ο Θεός τα επιτρέπει.

Για μένα δηλαδή, όλα εκείνα που με κάνουν χαρούμενη, τα θέλει. Γιατί ο Θεός είναι Πανάγαθος και Καλός.

Αλλά, επειδή είναι Πανάγαθος και Καλός, επιτρέπει και άλλα που μου χρειάζονται εμένα για την τελειοποίηση της ψυχής μου, που είναι μεν φοβερά δυσάρεστα σε μένα, αλλά… εάν δεν «χτυπηθεί» το κάρβουνο, γίνεται διαμάντι; Όχι.

Λοιπόν, έτσι κι εγώ ανέλαβα την φροντίδα αυτής της άρρωστης.

Εκείνη με τυραννούσε σε πολλά, θα έλεγε κανείς, εγώ όμως δεν αισθανόμουν τις τυραννίες γιατί έκανα προσευχή εσωτερική και ήμουν χαρούμενη με την ιδέα ότι κι αυτή είχε μέσα της τον Χριστό, τον Οποίον μπορεί να μην τον αισθανόταν, αλλά εγώ τον έβλεπα μέσα της.

Οι άλλες Μοναχές μου κάνανε φρικτά παράπονα: «Τι θα γίνει! Ήρθες εδώ για να την κάνεις να χάσει την ψυχή της; Όλο μάλιστα, μάλιστα, μάλιστα! Αυτή, κάθε μέρα γίνεται και χειρότερη. Αν φύγεις, εμείς τι θα γίνουμε»;

Έρχεται η ώρα της Εξομολογήσεως…

Κι εγώ είχα ένα μεγάλο ερωτηματικό και λέω στον Πνευματικό: «Πέστε μου Πάτερ, έτσι και έτσι και έτσι… Ποιος έχει δίκιο; Εγώ που λέω ναι σε όλα της, η οι Αδελφές που μου λένε να φερθώ αλλιώς, γιατί θα κολασθεί»;

Μου λέει: «Το δεύτερο είναι δευτερεύον. Ο κάθε άνθρωπος κοιτάζει την Σωτηρία της ψυχής του. Αλλά, επειδή είναι δύσκολο να φθάσουμε στον βαθμό να ανεχώμεθα τα πάντα, γι’ αυτό, ό,τι κάνουμε, λέμε ότι το κάνουμε για να σώσουμε την ψυχή του άλλου. Εσύ προσπάθησε να συνεχίσεις το ναι, που της λες σε όλα, και ο Θεός θα την φωτίσει».

Και πράγματι, μέσα σ’ ένα χρόνο και τρεις μήνες, η ιδία μου έλεγε: «Παρακαλώ… Ευχαριστώ… Μήπως σε κούρασα;… Πήγαινε παιδί μου να κοιμηθείς»…

Το περίεργο είναι ότι με όλες τις άλλες, έκανε περισσότερες τώρα ιδιοτροπίες από ό,τι πριν. Γιατί φαίνεται, έπρεπε κάπου να ξεσπάσει!

 

Χ. Τι δύσκολα που είναι καμιά φορά τα μαθήματα…

Γερόντισσα Γαβριηλία: Δεν πρέπει να ξεχνάτε το εξής. Όσο προχωράτε στην πνευματική ζωή, τόσο θα βλέπετε να έρχονται οι ατελείς. Για να σας κάνουν ακόμα πιο τέλειους. Είναι Απεσταλμένοι του Θεού.

Έτσι θα τους υποδεχθείτε, γιατί ο καθένας τους έρχεται εν Ονόματι Του. Άλλος για να σας διαπαιδαγωγήσει.

Άλλος για να σας αγαπήσει.

Άλλος για να σας παρηγορήσει.

Άλλος για να σας πειράξει.

Εφόσον ΟΛΑ γίνονται, είτε από παραχώρηση, είτε επειδή έτσι το θέλει ο Κύριος…

Όταν το δεις αυτό, γίνεται τόσο ενδιαφέρουσα η ζωή!

Και προχωράς κοιτάζοντας κάθε στιγμή πότε θα γίνει το Θαύμα, πότε θα γίνει η Συνάντησις, πότε θα γίνει το Μοίρασμα, πότε θα γίνουν όλα… τα πάντα!

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ:ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΡΩΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΙΣΕΙ;

Ο πανάγαθος και πολυέλεος Θεός, αδελφοί μου, έχει πολλά και διάφορα ονόματα· λέγεται και φως, και ζωή, και ανάστασις. Όμως το κύριον όνομα του Θεού μας είνε και λέγεται αγάπη.

Πρέπει ημείς, ανίσως και θέλωμεν να περάσωμεν και εδώ καλά, να πηγαίνωμεν και εις τον παράδεισον, και να λέγωμεν τον Θεόν μας αγάπην και πατέρα, πρέπει να έχωμεν δύο αγάπας· αγάπην εις τον Θεόν μας, και εις τούς αδελφούς μας.

Φυσικόν μας είνε να έχωμεν αυτάς τας δύο αγάπας· παρά φύσιν είνε να μη τας έχωμεν.

Και καθώς ένα χελιδόνι χρειάζεται δύο πτερούγας δια να πετά εις τον αέρα, ούτω και ημείς χρειαζόμεθα αυτάς τας δύο αγάπας, διότι χωρίς αυτών είνε αδύνατον να σωθώμεν.

Και πρώτον έχομεν χρέος να αγαπώμεν τον Θεόν μας, διότι μας εχάρισε τόσην γην μεγάλην εδώ να κατοικώμεν πρόσκαιρα, τόσες χιλιάδες φυτά, βρύσες, ποταμούς, θάλασσας, αέρα, ημέραν, νύκτα, ουρανόν, ήλιον κ.λ.π.

Όλα αυτά δια ποίον τα έκαμεν, ειμή δι’ ημάς; Τι μας εχρεώστει; Τίποτε.

Όλα χάρισμα· μας έκαμεν ανθρώπους, δεν μας έκαμε ζώα· μας έκαμεν ευσεβείς ορθοδόξους χριστιανούς, και όχι ασεβείς αιρετικούς· αν και αμαρτάνωμεν χιλιάδες φορές την ώραν, μας ευσπλαγχνίζεται ωσάν πατέρας και δεν μας θανατώνει να μας βάλη εις την κόλασιν, αλλά περιμένει την μετάνοιάν μας με τας αγκάλας ανοικτάς, πότε να μετανοήσωμεν, να παύσωμεν από τα κακά , και να κάμωμεν τα καλά, να εξομολογηθώμεν, να διορθωθώμεν, να μας εναγκαλισθή, να μας βάλη εις τον παράδεισον να χαιρώμεθα πάντοτε.

Τώρα λοιπόν τοιούτον γλυκύτατον Θεόν και Δεσπότην δεν πρέπει και ημείς να τον αγαπώμεν, και αν τύχη ανάγκη, να χύσωμεν και το αίμα μας χιλιάδες φορές δια την αγάπην του, καθώς το έχυσε και Εκείνος δια την αγάπην μας;

Ένας άνθρωπος σε κράζει εις τον οίκον του και θέλει να σε φιλεύση ένα ποτήρι κρασί, και πάντοτε εις όλην σου την ζωήν θε να τον εντρέπεσαι και τον τιμάς· και τον Θεόν δεν πρέπει να τιμάς και να εντρέπεσαι, οπού σου εχάρισε τόσα καλά και εσταυρώθηκε δια την αγάπην σου;

Ποίος πατέρας εσταυρώθηκε δια τα παιδιά του καμμίαν φοράν;

Και ο γλυκύτατος μας Ιησούς Χριστός έχυσε το αίμα του και μας εξηγόρασεν από τας χείρας του διαβόλου.

Τώρα δεν πρέπει και ημείς να αγαπώμεν τον Χριστόν μας;

Ημείς όχι μόνον δεν τον αγαπώμεν, αλλά τον υβρίζομεν καθ’ ημέραν με τας αμαρτίας οπού κάμνομεν.

Αμή ποίον θέλετε να αγαπώμεν, αδελφοί μου;

Να αγαπώμεν τον διάβολον, οπού μας έβγαλεν από τον παράδεισον και μας έφερεν εις τον κατηραμένον τούτον κόσμον και παθαίνομεν τόσα κακά; Και έχει προαίρεσιν ο διάβολος, αν ηδύνατο αυτήν την ώραν να μας θανατώση όλους και να μας βάλη εις την κόλασιν, το έκαμνε.

Τώρα σας ερωτώ, αδελφοί μου, να μου ειπήτε ποίον πρέπει, να μισούμεν τον διάβολον, τον εχθρόν μας, ή ν’ αγαπώμεν τον Θεόν μας, τον ποιητήν μας, τον πλάστην μας;
– Ναι, άγιε του Θεού.
– Πολύ καλά το λέγετε, να έχω την ευχήν σας, και εγώ το λέγω, μα και ο Θεός χρειάζεται στρώμα δια να καθίση· ποίον δε είνε; Η αγάπη. Ας έχωμεν λοιπόν και ημείς την αγάπην εις τον Θεόν και εις τους αδελφούς μας, και τότε έρχεται ο Θεός μας και μας χαροποιεί, και μας φυτεύει εις την καρδίαν μας την ζωήν την αιώνιον, και περνούμεν και εδώ καλά και πηγαίνομεν και εις τον παράδεισον να ευφραινώμεθα πάντοτε.

ΧΩΡΙΣ ΒΟΗΘΕΙΑ

 

Όπως η μάνα μαθαίνει το παιδί της να περπατάει, έτσι και ο Θεός μας διδάσκει να έχουμε ζωντανή πίστη σ’ Εκείνον. Το παιδί προσπαθεί, κάνει ένα βήμα και πέφτει.

Με τον ίδιο τρόπο και ο Θεός μας διδάσκει την χριστιανική πίστη σ’ Αυτόν.

Η πίστη μας είναι αδύνατη, βρίσκεται στο πρώτο στάδιο σαν το παιδί που μαθαίνει να βαδίζει και ο Θεός μας αφήνει χωρίς τη βοήθειά Του και παραχωρεί να μας υποβάλλει ο σατανάς σε διάφορες δοκιμασίες και θλίψεις.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΤΟΥΣ ΣΚΟΠΙΑ

 


Δέν είναι κακό τό κρασί αλλά η μέθη

-ούτε οι τροφές αλλά η γαστριμαργία

-ούτε τά χρήματα αλλά η φιλαργυρία

-ούτε η ομιλία αλλά η φλυαρία

-ούτε τά ευχάριστα τού κόσμου αλλά η υπερβολή

-ούτε η αγάπη γιά τούς δικούς μας παρά μόνο όταν γίνεται αφορμή νά μήν ευγνωμονούμε τόν Θεό

-ούτε τά ρούχα όταν τά έχουμε γιά νά σκεπαζόμαστε καί νά φυλαγόμαστε από τό κρύο καί τόν καύσωνα, αλλά τά περιττά καί τά πολυτελή

-ούτε τά σπίτια όταν τά έχουμε γιά νά φυλαγόμαστε απ’ αυτά πού μόλις είπα καί ακόμη από τούς εχθρούς, θηρία καί ανθρώπους, αλλά τά διώροφα καί τριώροφα, τά μεγάλα καί πολυδάπανα

-ούτε η ιδιοκτησία αλλά ό,τι δέν ανήκει στά απολύτως απαραίτητα

-ούτε τό νά έχουν βιβλία βλάπτει όσους επιθυμούν πολύ τήν ακτημοσύνη αλλά τό νά μήν τά χρησιμοποιούν γιά θεοπρεπή ανάγνωση

-ούτε οι φίλοι αλλά οι φίλοι πού δέν κάνουν καλό στήν ψυχή μας

-ούτε η γυναίκα είναι κάτι κακό αλλά η πορνεία

-ούτε η φυσιολογική οργή, εκείνη πού νιώθουμε εναντίον τής αμαρτιών μας, αλλά εκείνη πού νιώθουμε γιά τούς συνανθρώπους μας

-ούτε η εξουσία αλλά η αρχομανία

-ούτε η δόξα αλλά φιλοδοξία καί αυτό πού είναι ακόμα χειρότερο, η κενοδοξία

-ούτε η αρετή αλλά τό νά νομίζουμε ότι είναι δική μας

-ούτε η γνώση αλλά τό νά νομίζουμε πώς είμαστε γνωστικοί καί αυτό πού είναι ακόμα χειρότερο, ν’ αγνοούμε τήν άγνοιά μας

-ούτε η αληθινή γνώση αλλά η απατηλή

-ούτε ο κόσμος είναι κάτι κακό αλλά τά πάθη

-ούτε η φύση αλλά οι διαστροφές

-ούτε η ομόνοια, αλλά η ομόνοια τών κακοποιών κι εκείνη πού δέν βοηθάει στή σωτηρία τής ψυχής

-ούτε τά μέλη τού σώματος αλλά η κακή χρήση τους γιατί η όραση δέν μάς δόθηκε γιά νά βλέπουμε όσα δέν πρέπει αλλά γιά νά δοξάζουμε τόν Δημιουργό βλέποντας τά κτίσματά του καί νά προοδεύουμε σύμφωνα μέ τά αληθινά συμφέροντα τής ψυχής καί τού σώματός μας

-ούτε η ακοή γιά ν’ ασχολούμαστε μέ συκοφαντίες καί ανοησίες αλλά γιά ν’ ακούμε τόν λόγο τού Θεού καί κάθε φωνή, ανθρώπων, πτηνών καί όλων τών άλλων, καί νά δοξάζουμε τόν Ποιητή τους

-ούτε η όσφρηση γιά νά γίνει μαλθακή η ψυχή καί νά χάνει τό φρόνημά της μέσα στ’ αρώματα, όπως λέει ο Θεολόγος, αλλά γιά ν’ αναπνέουμε καί νά δεχόμαστε τόν αέρα πού μάς χάρισε ο Θεός καί νά τόν δοξάζουμε γι’ αυτό γιατί χωρίς τόν αέρα κανένα σώμα δέν μπορεί νά ζήσει ούτε ανθρώπου ούτε ζώου ..

-Καί τά χέρια καί τά πόδια δέν μάς δόθηκαν γιά νά κλέβουμε καί ν’ αρπάζουμε καί νά κτυπούμε τούς άλλους αλλά γιά νά τά χρησιμοποιούμε στίς θεάρεστες εργασίες οι πιό αδύναμοι στήν ψυχή γιά νά δίνουν ελεημοσύνη στούς φτωχούς καί νά βοηθούν όσους έχουν ανάγκη κι έτσι νά τελειοποιούνται, καί οι ισχυρότεροι στήν ψυχή καί τό σώμα γιά ν’ ασκούν ακτημοσύνη καί νά μιμούνται τόν Χριστό καί τούς άγιους μαθητές Του καί γιά νά δοξάζουν τόν Θεό καί νά θαυμάζουν πώς υπάρχει καί στά μέλη μας η σοφία Του.

Καί πώς τά χέρια αυτά καί τ’ αδύναμα δάκτυλά μας μέ τήν πρόνοια τού Θεού είναι ικανά γιά κάθε επιστήμη καί εργασία, γραφή καί δεξιότητα απ’ όπου προέρχεται η γνώση τών αναρίθμητων τεχνών καί γραφών, τής επιστήμης καί τών διαφόρων φαρμάκων, τόσων γλωσσών καί γραμμάτων καί γενικά όλα όσα έχουν γίνει καί γίνονται καί θά γίνουν είναι δώρα πού μάς έχουν δοθεί καί μάς δίνονται συνεχώς, έτσι ώστε νά επιβιώνουμε σωματικά καί νά σωθούμε ψυχικά, άν όλα αυτά τά χρησιμοποιούμε σύμφωνα μέ τούς σκοπούς τού Θεού καί άν μέσα απ’ αυτά τόν δοξάζουμε μέ απέραντη ευγνωμοσύνη.

Διαφορετικά ξεπέφτουμε καί καταστρεφόμαστε καί όλα στή ζωή αυτή μάς οδηγούν στή θλίψη, αλλά καί σέ αιώνια κόλαση στή μέλλουσα ζωή, όπως έχει ήδη ειπωθεί.

OI ΑΓΙΟΙ ΣΙΛΑΣ,ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ,ΕΠΑΙΝΕΤΟΣ,ΚΡΗΣΚΗΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

 silas2

Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος, ήταν πέντε από τούς εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου. Όλοι υπηρέτησαν το Ευαγγέλιο του Χριστού «ἐν κόπῳ καὶ μόχθω, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι» (Β’ προς Κορινθίους, ια – 27). Δηλαδή, υπηρέτησαν τον Κύριο με κόπο και μόχθο, με αγρυπνίες πολλές φορές, με πείνα και δίψα στις μακρινές οδοιπορίες, με νηστείες, με ψύχος και γυμνότητα.
Ο Σίλας φυλακίστηκε μαζί με τον Παύλο στους Φιλίππους της Μακεδονίας (Πραξ. ιστ 25-39). Μετά από πολλούς μόχθους και αφού ακολούθησε τον Παύλο σε πολλές περιοδείες του, έγινε επίσκοπος Κορίνθου.
Ο Σιλουανός, από το αξίωμα του επισκόπου Θεσσαλονίκης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο.
Ο Επαινετός, από το αξίωμα του επισκόπου Καρθαγένης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο.
Ο Ανδρόνικος αγωνίστηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στο Ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Ο Κρήσκης, τέλος, έγινε επίσκοπος Καρχιδονίας και από την θέση αυτή μόχθησε και υπηρέτησε το Θείο Ευαγγέλιο.
Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Άγιος Ανδρόνικος, εορτάζεται μαζί με την Αγία Ιουνία και στις 17 Mαΐου, ενώ η εύρεση των τιμίων λειψάνων του εορτάζεται στις 22 Φεβρουαρίου.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ὡς οὐρανοὶ λογικοί, τὴν δόξαν ἀστράψαντες, τοῦ κενωθέντος ἐν γῇ, συμφώνως ὑμνείσθωσαν, Κρήσκης Σιλουναὸς τέ, καὶ ὁ ἔνθεος Σίλας, ἅμα σὺν Ἀνδρονίκω, Ἐπαινετὸς ὁ θεόφρων Χριστὸν γὰρ ἰκετεύουσι, σώζεσθαι ἅπαντας.

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2021

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ:ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΟΣΟΙ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΟ

 

Από την υπομονή στις θλίψεις διακρίνονται όσοι αγαπούν τον Θεό.

Όταν ο Θεός θελήση να βοηθήση μία ψυχή βασανισμένη, δεν την απαλλάσσει από τις θλίψεις, αλλά της χαρίζει υπομονή.

Όλοι οι Άγιοι στην θλίψη εδοκιμάσθηκαν και όχι στην χαρά. Και ο Χριστός στους μακαρισμούς την θλίψη εμακάρισε και όχι την χαρά.

Από το 1933 που ήρθα για καλόγερος μόνο τρία χρόνια είδα ευτυχία στον εαυτό μου. Και τόση ευτυχία που είπα ότι άλλος άνθρωπος σαν κι εμένα ευτυχής σ’ αυτήν την ζωή δεν υπάρχει. «Ο ευτυχέστερος άνθρωπος του κόσμου είμαι εγώ», έλεγα. Τα δε υπόλοιπα χρόνια είμαι πνιγμένος στις θλίψεις. Έφθασα στο σημείο να πω ότι ο δυστυχέστερος άνθρωπος του κόσμου είμαι εγώ. Πολλές φορές είπα: «Ο Θεός με εγκατέλειψε». Η δε πείρα, η φαρμακερή πείρα, με έμαθε ούτε στο ένα να χαίρωμαι υπερβολικά και να το ρίχνω έξω, ούτε πάλι στο άλλο να απελπίζωμαι και να απογοητεύωμαι. Γνωρίζει ο Θεός τι κάνει· θέλει να με σώση.

Να ευχώμεθα ο Θεός να μας δίδη υπομονή και όχι να μας πάρη τα βάσανα, γιατί αυτά μας πηγαίνουν στον Παράδεισο.

Ο άνθρωπος δοκιμάζεται με τα βάσανα, με την θλίψη, με την ασθένεια, με τις κακουχίες. Εκεί θα πάρεις τον μισθό σου. Ξάπλα, κοιμώμενος δεν παίρνεις μισθό.

Είπε σε κάποιον: «Ουδέποτε λειτούργησα χωρίς δάκρυα και πολλές φορές με περιέλαμψε άκτιστο φως».

Το Άγιο Πνεύμα παρακολουθεί την καρδιά να δη τους λογισμούς. Αν έχη κακούς λογισμούς (ο μοναχός), αν μετεωρίζεται, τότε δεν έρχεται να κατοικήση μέσα του.

Να μην υπάρχη κενό μεταξύ του νου και του Θεού, για να μην εισχωρούν ξένοι λογισμοί.

Όσο καλύτερα προετοιμάζεσαι για την Λειτουργία, την θεία Μετάληψη, τόσο περισσότερο την αισθάνεσαι.

Η ευχή έχει βαθμούς. Η ευχή φέρνει τα δάκρυα. Δάκρυα από δάκρυα έχουν διαφορά. Υπάρχουν τα δάκρυα που ξηραίνουν τον άνθρωπο. Τον κάνουν πετσί και κόκκαλο. Αυτά είναι δάκρυα μετανοίας. Είναι άλλα δάκρυα χαράς, είναι άλλα δάκρυα ευχαριστίας εις τον Θεόν. Είναι άλλα δάκρυα έρωτος (θείου). Αυτά τα δάκρυα, όταν ο γερω-Ιωσήφ ήταν σε περίοδο θείου έρωτος, είχε ένα μαντήλι και τα σκούπιζε. Και έπειτα, όταν πέρασε αυτή η περίοδος, το μαντήλι ευωδίαζε τόσο πολύ, που νόμιζες ότι όλα τα αρώματα του κόσμου τα είχε το μαντήλι αυτό επάνω του. Τόσο ευωδίαζε.

Είδες πολλά χαρίσματα; Υπάρχει πολλή ταπείνωση.

Και στην ευρυχωρία και στην ανάπαυση δεν μανθάνει ο άνθρωπος. Γι’ αυτό έδωσε ο Θεός πειρασμούς. Οι πειρασμοί διδάσκουν τον άνθρωπο. Η χάρις δεν διδάσκει τόσο όσον οι πειρασμοί.

Ό,τι είναι της ανάγκης (από τα υλικά) δεν είμεθα υπό κατάκριση. Όταν δεν είναι της ανάγκης και το χειρίζεσαι ως ανάγκη, αυτό είναι υπό μέμψη.

Αν στα μικρά είσαι αμελής, στα μεγάλα θα προκόψεις;

Δυο πατέρες αφού έφαγαν και έκαναν το Απόδειπνο είπε ο ένας στον άλλο: «Να πιούμε ένα ποτήρι κρασί να ξεπλύνουμε το στόμα μας» και απαντά ο άλλος που ήταν πιο πνευματικός: «Όχι το στόμα, το Απόδειπνο θα ξεπλύνουμε».

Από το στόμα (δηλαδή από το φαγητό) προέρχεται και η υγεία και η ασθένεια του σώματος.

Έρχονται εδώ διάφοροι, αλλά όλους δεν μπορώ να τους αναπαύσω. Ήρθε μία φορά ένας καθηγητής Πανεπιστημίου και μου είπε ότι έχει πρόβλημα με την γυναίκα του. Του είπα ότι φταις εσύ, γιατί δεν την αγαπάς πραγματικά, και έφυγε σκανδαλισμένος. Περίμενε να του δώσω δίκαιο.

Κάποια γυναίκα μου έστειλε γράμμα. Πήγα να τ’ ανοίξω και βρωμούσε. Κατάλαβα ότι είχε πάει σε μάγους.


ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ:ΓΙ' ΑΥΤΟ ΠΟΔΟΠΑΤΗΘΗΚΑΜΕ

 

 Ἀδελφοί μου, ἁμαρτήσαμε καὶ στὴ συνέχεια ἐξαγνιστήκαμε. Προσβάλαμε τὸν Παντοδύναμο Θεό μας, καὶ γι’ αὐτὸ τιμωρηθήκαμε. Σπιλώσαμε τὶς ψυχές μας καὶ ξεπλύναμε τὴν κάθε ἁμαρτία μας, μὲ τὸ αἷμα καὶ μὲ τὰ δάκρυά μας.

Ποδοπατήσαμε κάθε τι, ποὺ ἦταν ἱερὸ γιὰ τοὺς πατέρες μας, καὶ γι’ αὐτὸ στὴ συνέχεια ποδοπατηθήκαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.

Ἡ καταστροφὴ μας ἦταν ἀναμενόμενη ἀφοῦ τὰ σχολεῖα μας ἦταν χωρὶς πίστη στὸ Θεό, οἱ πολιτικοί μας δὲν ἦταν ἔντιμοι, ὁ στρατός μας δὲν εἶχε πατριωτισμὸ καὶ οἱ κυβερνῆτες μας δὲν εἶχαν τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι καταστράφηκαν τὰ σχολεῖα, ὁ στρατὸς καὶ ὅλο τὸ κράτος μας.

Εἴκοσι χρόνια δὲν σεβόμασταν τὶς παραδόσεις μας, καὶ τώρα οἱ ἀλλοεθνεῖς μᾶς στέρησαν τὸ φῶς μὲ τὸ σκοτάδι τους.

Εἴκοσι χρόνια χλευάζαμε τοὺς προγόνους μας, ποὺ μὲ τὴν εὐσέβειά τους κατέκτησαν τὴ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Μὲ τὸ μέτρο ὅμως ποὺ κρίναμε τὸ Θεὸ καὶ τοὺς προγόνους μας, μὲ τὸ ἴδιο μέτρο καὶ ἐμεῖς κριθήκαμε.

Παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ Θεὸς μᾶς συγχώρεσε.

Οἱ ὑβριστικὲς σκέψεις μας, τὰ ὑβριστικὰ λόγια καὶ οἱ πράξεις μας, οἱ ἀτελείωτες προσβολὲς στὸν Μεγαλοδύναμο Θεό, κατὰ τὴν περίοδο τῶν δύο παγκοσμίων πολέμων, καταδίκασαν τὸ λαό μας ἀρχικὰ σὲ θάνατο. Ἡ ποινὴ ἐπιβλήθηκε καὶ ἕνας στοὺς ὀκτὼ Σέρβους ἐκτελοῦνταν στὰ πρῶτα δύο χρόνια της κατοχῆς τῆς χώρας μας ἀπὸ τοὺς Γερμανούς.

Στὴ συνέχεια οἱ ἐκτελέσεις σταμάτησαν καὶ ἡ ποινὴ μειώθηκε, σὲ ἰσόβια σκλαβιά. Καταδικαστήκαμε νὰ εἴμαστε αἰώνια ὑπόδουλοι τῶν Γερμανῶν.

Μόνον ὅταν ὁ φτωχὸς λαός μας, μὲ τὰ ἐξασθενημένα χέρια του, ἄρχισε νὰ ἀνάβει κεριά, νὰ προσεύχεται, τότε οἱ προσευχές του συγκίνησαν τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἁγίους ὥστε νὰ μεσιτεύσουν γιὰ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Τότε ὁ Παντελεήμων Θεὸς πάλι μείωσε τὴν ποινὴ τῆς ἰσόβιας σκλαβιᾶς σὲ δύο χρόνια. Ὁ σέρβικος λαὸς καταδικάστηκε σὲ δύο χρόνια φυλάκισης ἐνῶ εἴκοσι χρόνια ζοῦσε ἁμαρτωλὴ ζωή. Δὲν εἶναι ἄραγε αὐτὸ ἐλεημοσύνη; Ὑπάρχει ἄραγε κανεὶς ἐπίγειος βασιλιὰς ὁ ὁποῖος θὰ ἀνεχόταν εἴκοσι χρόνια νὰ τὸν βρίζουν, νὰ τὸν χλευάζουν καὶ νὰ συγχωρεῖ τὸ λαό του; Ποτὲ καὶ πουθενά. Τέτοια ἐλεημοσύνη ἔχει μόνο ὁ Θεός μας.

Ἀδελφοί μου, τί λοιπὸν νὰ πράξουμε τώρα; Ἂς πράξουμε ὁτιδήποτε ἄλλο, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πράτταμε στὴ διάρκεια αὐτῶν τῶν εἴκοσι χρόνων.

Ἂς μὴν ἁμαρτάνουμε, γιὰ νὰ μὴν ὑποφέρουμε πάλι.

Ἂς μὴν προσβάλουμε πάλι τὸν Παντοκράτορα Θεό, καὶ ὑποστοῦμε μεγαλύτερη τιμωρία.

Ἂς μὴ σπιλώνουμε τὶς ψυχές μας μὲ ἁμαρτίες, γιὰ νὰ μὴ χρειασθεῖ πάλι νὰ τὶς ἐξαγνίζουμε μὲ τὸ αἷμα καὶ τὰ δάκρυά μας.

Ἂς μὴν ποδοπατᾶμε τὰ ὅσια τῶν προγόνων μας, γιὰ νὰ μὴν ποδοπατηθοῦμε οἱ ἴδιοι.

Ἂς χτίσουμε σχολεῖα μὲ πίστη, ἂς ἀποκτήσουμε κυβερνῆτες τίμιους, ἂς ἀποκτήσουμε στρατὸ μὲ πατριωτισμό, καὶ κράτος ποὺ νὰ ἔχει τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Ἂς ἐπιστρέψουμε ὁ καθένας μας στὸ Θεὸ καὶ στὸν ἑαυτό του. Ἂς μὴ μείνει κανένας μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό, γιὰ νὰ μὴ χάσει τὸ φῶς του ἀπὸ τὴν ἐπέλαση τοῦ τρομακτικοῦ σκοταδιοῦ τῶν ἀλλοεθνῶν μὲ τὰ «ὡραῖα» ὀνόματα καὶ τὰ «φανταχτερὰ» ροῦχα.

Ἂς προσπαθήσει ὁ καθένας μας νὰ κατακτήσει τὴ βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἔτσι μόνο θὰ ἐπιβιώσει τὸ κράτος μας πάνω στὴ γῆ γιὰ μεγαλύτερο χρονικὸ διάστημα. Ἂν εἴμαστε δίκαιοι ὁ οὐρανὸς θὰ προσέχει τὸ κράτος μας. Στὴν οὐράνια Βασιλεία βασιλεύουν ἡ δικαιοσύνη, ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη, ἡ ἀλήθεια, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ σοφία, ἡ καθαρότητα….

Ἂς σκεφτεῖτε ἂν ἔχετε αὐτὲς τὶς ἀρετές, καὶ ἂν ὄχι καλύτερα νὰ ἀγωνιστεῖτε νὰ τὶς ἀποκτήσετε ὅλες. Ἔτσι θὰ γίνετε τέλειοι, ὅπως τέλειος εἶναι καὶ ὁ μεγάλος Πατέρας σας, ὁ οὐράνιος.

Ἔτσι θὰ ἀντέξετε τὶς σκοτεινὲς δυνάμεις τοῦ Ἅδη, ποὺ κτύπησαν τὸ κράτος μας καὶ σὰν ἐφιάλτης μᾶς ταλάνισαν καὶ θὰ μᾶς ταλανίζουν γιὰ πολλὰ χρόνια.

Ὁπλισμένοι μὲ τὶς ἀρετὲς θὰ δικαιώσετε τὴν ἀγάπη σας γιὰ τὴν πατρίδα σας, καὶ θὰ δικαιώσετε τὸ ὄνομα τοῦ Ὀρθόδοξου χριστιανοῦ. Ἂς σᾶς βοηθάει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Πατέρας καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

 Άγιος Πορφύριος: Βλέπει έναν άγιο που θα αποκαλυφθεί μετά από 100 χρόνια! | Σημεία  Καιρών

O κόσμος είναι σήμερα σε μία αναζήτηση ενός ηγέτου; Στα χρόνια του Χριστού οι μαθητές είπαν ότι βρήκαν Εκείνον Τον οποίον αναζητούσαν σύμφωνα με τις Γραφές.

«εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν· ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον Χριστός·» (Ιω. 1,42)

Άραγε σε τί αναζήτηση πρέπει να είναι ο κόσμος σήμερα; Ποιός είναι εκείνος ο ηγέτης ο οποίος θα βοηθήσει την ανθρωπότητα από τα σημερινά αδιέξοδα;

Φυσικά ομιλούμε για πνευματικό ηγέτη. 

Στον εσπερινό της πρώτης  εορτής  του Αγίου Πορφυρίου ως Άγιος, ο Άγιος Φιλαδελφείας κ.Μελίτων ανέγνωσε ένα πολύ ωραίο και μοναδικό λόγο για τον Άγιο Πορφύριο. Στο λόγο του έδειξε τον Άγιο Πορφύριο ως τον πραγματικό ηγέτη του λαού. 

Ήταν ηγέτης όλου του ορθόδοξου κόσμου γιατί όπως μας λέγει ο Χριστός «ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». (Ματθ. 5,19)

Στο τέλος της ζωής του κι ενώ υπηρέτησε τα περισσότερα χρόνια στον κόσμο, επέστρεψε τους τελευταίους μήνες εις την έρημον τον Καυσοκαλυβίων.

Η κοσμική ζωή έλκει τον άνθρωπο  και όσοι αναχωρούν  από την έρημο στον κόσμο, δύο τινά συνήθως συμβαίνουν.

Ή θα χάσουν  τα πάντα όσα κέρδισαν με αγώνες, αυτός είναι ο πόλεμος εξ αριστερών ή φαινομενικά θα κερδίσουν πολλά, την εκτίμηση του κόσμου, θα φτιάξουν μοναστήρια, πνευματικοπαίδια χιλιάδες και τέτοιους  ανθρώπους τους  έχει  ψηλά ο κόσμος στην εκτίμησή του, δηλαδή ως Άγιο. Αυτός είναι ο πόλεμος εκ δεξιών. 

Όταν μπροστά μου η Γερόντισσα Φεβρωνία ενημέρωσε τον  Άγιο Πορφύριο ότι ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος στην Τροιζήνα έχει 30 μοναχούς, τότε ο γέροντας εμειδίασε λίγο και της είπε: «Εγώ αν  ήθελα, δεν μπορούσα να έχω 100 καλόγριες εδώ;»

Η γερόντισσα του απάντησε: «ναι γέροντα».  Φρόντιζε όμως να γεμίζει ο Άγιος Πορφύριος άλλα μοναστήρια. Όχι το δικό του.

Τι είναι ταπείνωση; Λένε οι Άγιοι, το να μπορείς να κάνεις κάτι και να μην το κάνεις. Ο Άγιος Πορφύριος ζητούσε τη Βασιλεία των ουρανών προσωπικά για τον ίδιο και τη δικαιοσύνη του Θεού.

Αυτή ερμηνεύεται στο να ζητάς για τον εαυτό σου τα ταπεινότερα. Και για αυτό αποφάσισε την επιστροφή του στην έρημο. 

Επίσης οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι  το να επιστρέψει κάποιος πίσω εις την έρημο είναι φύσιν αδύνατο.  Εάν γυρίσει τότε και μόνο είναι αληθινός Άγιος. Γιατί είναι αληθινός Άγιος; Γιατί έχει υποτάξει τελείως τον εαυτό του, το θέλημά του. Ο Μέγας Αλέξανδρος έλεγε ότι πιο εύκολο να υποτάξεις όλο τον κόσμο παρά τον εαυτό σου. «τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;» (Μαρκ. 8,36)

Για την επιστροφή του στα Καυσοκαλύβια έλεγε ο Άγιος Πορφύριος : «Ήλθα πίσω εις τη μετάνοια μου για να κλάψω για τα όσα μου έκανε η Χάρις του Θεού».

Όπως μας λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: «Άλλοι ταπεινώνονται από τις αμαρτίες τους , τις αρρώστιες , τα λάθη τους και άλλοι ταπεινώνονται δια των θαυμάτων». Αυτό όμως  είναι μόνο των τελείων.

Ο Άγιος Πορφύριος δίδαξε με την τελευταία πράξη του, την επιστροφή στον τόπο μετανοίας του τον δρόμο προς όλους μας. Ο τάφος του απέριττος, απλός, με ένα ξύλινο σταυρό πάνω από το ελαφρύ κυπαρισσόχωμα. 

Όπως έχει αναφέρει και ο μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης, ότι: «και μόνο ότι επέστρεψε ο Άγιος Πορφύριος στον τόπο της μετανοίας του και ετάφη σε ένα μικρό και απέριττο τάφο, μας δείχνει ότι είναι Άγιος». 

Το τέλος του ήταν φοβερό. Πάλεψε με όλο το κακό του κόσμου. Μας το είπε εξάλλου λίγο πριν φύγει από αυτή την ζωή.

Μου είχε εκμυστηρευτεί κάποτε : «Θεόδωρε είναι να παίρνουμε τις σπηλιές και τα βουνά και να κλαίμε να σώσει ο Θεός τον κόσμο, διότι δεν ακούν πλεόν οι άνθρωποι».

Για αυτό ήρθε στο τέλος της ζωής του στην έρημο δίνοντας το παράδειγμα στο περιβάλλον του.

Δεν τον ακούγαμε εμείς που τον είχαμε ως Άγιο , τι να πει ο απλός κόσμος; Έλεγε: «Δυστυχώς κανένας δεν με άκουγε» στο τέλος έβγαλε κραυγή: «Με σαμποτάρουν όλοι, κανένας δεν μου λέει την αλήθεια».

Αυτό μου το είπε εμπιστευτικά λίγες ημέρες πριν κοιμηθεί. Γι αυτό το λόγο φρόντισαν πολλοί και πολύ επιμελώς, όσοι γράψανε βιβλία για τον βίο του, να μην αναφέρουν το τέλος της ζωής του.

Τραγικό λάθος. Είναι σαν να αφαιρέσουμε από τη ζωή του Χριστού, το Πάθος Του και όσα έπαθε από όλους τους ανθρώπους. 

Για αυτό όταν ήρθε να με ενθαρρύνει μετά την κοίμησή του μου είπε : «Τι σου έλεγα βρε; Όλοι με παράτησαν» και εγώ του είπε: «Γέροντα βοήθησέ με να μην πλανηθώ» και μου απάντησε με δύναμη: «Εύχομαι πολυυυύ!!!! Κάνε πολύ προσευχή στην Παναγίτσα, να διαβάζεις το Ιερόν Ευαγγέλιον. Ε, και το νερό δεν μπορούμε να το πιούμε όλο μαζί».

Φυσικά μου έδειξε και κάτι άλλο. Τον ρώτησα δύο φορές τι είναι αυτό, αλλά δεν μου απάντησε όμως. Όμως μέσα μου είχα πάρει την απάντηση…. Σύντομα θα το έδειχνε ο χρόνος. Νομίζω ότι είμαστε πολύ κοντά και αυτό αφορά όλη την ανθρωπότητα.

Ο γέροντας επίσης ελεγε: «Όταν θα φύγω θα είμαι πιο κοντά σας και θα βοηθώ πιο πολύ».

Φυσικα εννοούσε ότι θα είναι κοντά σε όσους  είναι σε εγρήγορση προσευχόμενοι και διαβάζουν το Ευαγγέλιο, διότι αυτό είναι το φώς για να περπατάμε στο σκοτάδι του σύγχρονου πλανημένου κόσμου.

Επίσης έλεγε ότι θα φτάσει η ανθρωπότητα να δει το χάος ολοζώντανο και τότε όλοι θα πουν: «Όλοι πίσω, όλοι πίσω, γυρίστε πίσω, πλανηθήκαμε». 

Έλεγε ότι : «Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φθάσει σε μία αθλία κατάσταση. Ο Θεός, όμως μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει ν’ απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό»

Ο Άγιος Πορφύριος ως άλλος Πρόδρομος δείχνει στον λαού του Θεού, πού βρισκόμαστε και πού οδηγούμαστε με ακρίβεια. 

Στους Εβραίους ο Χριστός έλεγε: «..πλανᾶσθε μὴ εἰδότες τὰς γραφὰς μηδὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ». (Ματθ. 22,29)

Εκεί μέσα στις Γραφές υπάρχουν όλες οι απαντήσεις για όλα και για όλους.

Του Ιερομ. Γεωργίου Αλευρά

Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

 


Η Προσευχή χρειάζεται την αδιαχώριστη παρουσία και συνεργασία της προσοχής. Με την προσοχή η προσευχή γίνεται η αναφαίρετη περιουσία του προσευχομένου προσώπου.

Με την προσοχή φέρνει άφθονους καρπούς, χωρίς την προσοχή κάνει αγκάθια και τριβόλια. Οι καρποί της προσευχής περιλαμβάνουν φωτισμό του πνεύματος, συντριβή της καρδιάς, εγρήγορση της ψυχής με την ζωή του Πνεύματος.
Τα αγκάθια είναι σημάδι του θανάτου της ψυχής και της φαρισαϊκής αυτοπεποίθησης που πηγάζει από την σκληρότητα της καρδιάς που ικανοποιείται και ενθουσιάζεται με την ποσότητα των προσευχών της και τον χρόνο που σπαταλά για να λέει τις προσευχές.

Η αναπόσπαστη προσοχή που… διατηρεί την προσευχή εντελώς ελεύθερη από περισπασμούς και από άσχετες σκέψεις και εικόνες είναι ένα δώρο της χάρης του Θεού. Δείχνουμε μια ειλικρινή επιθυμία να δεχτούμε το δώρο της χάρης -το ψυχοσωτήριο δώρο της προσοχής- με το να βιάζουμε τον εαυτό μας να προσεύχεται πάντα με προσοχή. Η τεχνητή προσοχή -όπως θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την δική μας αβοήθητη προσοχή χωρίς την βοήθεια της χάρης- περιλαμβάνει το κλείσιμο της ψυχής στα λόγια της προσευχής σύμφωνα με την συμβουλή του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος.

Αν το πνεύμα λόγω της απειρίας του στην προσευχή ξεφύγει από το κλείσιμό της στα λόγια θα πρέπει να ξαναοδηγηθεί πίσω σ’ αυτό. Ο νους στην μεταπτωτική κατάστασή του είναι φυσικά ασταθής και έχει τάση να περιπλανιέται παντού. Αλλά ο Θεός μπορεί να του δώσει σταθερότητα και θα το κάνει αυτό όταν ο ίδιος αποφασίσει σε αντάλλαγμα για την επιμονή και την υπομονή μας στην άσκηση της προσευχής.

Ιδιαίτερα βοηθητικό στα να διατηρείται η προσοχή στην διάρκεια της προσευχής είναι η εξαιρετικά αργή προφορά των λέξεων της προσευχής. Ας προφέρονται τα λόγια χωρίς βία έτσι ώστε ο νους να μπορεί να μείνει κλεισμένος στα λόγια της προσευχής και να μην ξεγλιστρήσει από το νόημα καμμιά λέξη. Ας λέγονται οι λέξεις με δυνατή φωνή όταν η προσευχή γίνεται κατά μόνας. Αυτό επίσης βοηθά στο να διατηρείται η προσοχή.

Είναι ιδιαίτερα εύκολο να διατηρείται η προσοχή στην προσευχή όταν γίνεται στο ιδιαίτερο δωμάτιο κάποιου και ο καθένας μας πρέπει να εξαναγκάσει τον εαυτό του σ’ αυτό το πράγμα.

Αγαπητέ μου αδελφέ μην αρνηθείς το ζυγό κάποιας δόσης μονοτονίας και εξαναγκασμού για να συνηθίσεις τον εαυτό σου στις πνευματικές ασκήσεις και ιδιαίτερα στον κανόνα της προσευχής σου. Αρμάτωσε τον εαυτό σου έγκαιρα με το παντοδύναμο όπλο της προσευχής. Εξοικειώσου με τον κανόνα της προσευχής ενόσω έχεις ακόμα την ευκαιρία.

Η προσευχή είναι παντοδύναμη λό­γω της παντοδυναμίας του Θεού που δρα μέσα της. Είναι η «μάχαιρα του Πνεύματος, που είναι ο Λόγος του Θεού»,

«Η προσευχή είναι εκ φύσεως η κοινωνία και η ένωση του ανθρώπου και του Θεού, η μητέρα και η κόρη των δακρύων, γέφυρα για να προσπερνούν έτσι οι πειρασμοί, προστατευτικό τείχος από τις θλίψεις, συντριβή της διαμάχης, ενεργητικότητα, χωρίς σύνορα πηγή των αρετών και των πνευματικών δώρων, αόρατη πρόοδος, τροφή της ψυχής, φωτισμός του πνεύματος, εκκοπή της απελπισίας, επίδειξη ελπίδας, απελευθέρωση από την λύπη, ο πλούτος του ανθρώπου.

Στην αρχή πρέπει να πιέζουμε τον εαυτό μας να προσεύχεται. Σύντομα η προσευχή αρχίζει να δίνει παρηγοριά και αυτή η παρηγοριά μας εξαναγκάζει και μας ενθαρρύνει στο να βιάζουμε τον εαυτό μας. Αλλά πρέπει να βιάζουμε τον εαυτό μας να προσεύχεται ισόβια και ελάχιστοι είναι πραγματικά οι Χριστιανοί οι οποίοι εξαιτίας της υπερβολικής παρηγοριάς της χάριτος δεν χρειάζεται ποτέ να βιάσουν τον εαυτό τους.

Η προσευχή σκοτώνει τον παλαιό άνθρωπο, τον μη αναγεννημένο εαυτό ή τη φύση μας. Όσο καιρό είναι ζωντανός μέσα μας αντιτίθεται στην προσευχή σαν στο θάνατο.

Τα πονηρά πνεύματα ξέροντας τη δύναμη της προσευχής και του ευεργετικού της αποτελέσματος προσπαθούν με όλα τα δυνατά μέσα στο να μας αποτρέψουν από αυτήν παρακινώντας μας να χρησιμοποιήσουμε το χρόνο τον ορισμένο για προσευχή για άλλες ασχολίες ή διαφορετικά προσπαθούν να την εξουδετερώσουν και να την βεβηλώσουν με εγκόσμιους περισπασμούς και αμαρτωλή αφηρημάδα και με το να παρουσιάζουν την ώρα της προσευχής ένα αναρίθμητο σμήνος γήινων σκέψεων, αμαρτωλών ονειροπολήσεων και φαντασιώσεων.

O ΑΓΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

 

Άγιος Καλλίνικος
Ο Άγιος Καλλίνικος κατάγονταν από την Κιλικία. Ήταν ευσεβής και ενάρετος και είχε σαν έργο ζωής την κατήχηση των εθνικών με σκοπό τη σωτηρία τους. Όταν έφθασε στην Αίγυπτο, φανατικοί ειδωλολάτρες εξεγέρθηκαν εναντίον του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα Σακέρδωνα. Αυτός, υποκρινόμενος, έδειξε ότι λυπάται, και για να κάμψει το φρόνημα του Καλλινίκου, ανέφερε δήθεν περιστατικά πρώην γενναίων χριστιανών, που όταν αντίκρισαν τα σκληρά βάσανα, αρνήθηκαν την πίστη τους. Ο Καλλίνικος, αντιλαμβανόμενος την υποκρισία του ηγεμόνα, μειδίασε και του είπε: «Μην αναβάλλεις, έπαρχε, να λάβεις πείρα της δύναμης με την οποία ο Χριστός οπλίζει τους γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ετοίμασε όλα σου τα κολαστήρια όργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια και ό,τι άλλο σκληρό μαρτύριο έχεις. Όλα αυτά και άλλα περισσότερα και σκληρότερα βασανιστήρια ποθώ για την αγάπη του Χριστού». Πράγματι, ο έπαρχος τον μαστίγωσε σκληρά. Του φόρεσε παπούτσια, τα οποία είχαν καρφιά και τον ανάγκασε να τρέχει μέχρι την πόλη της Γάγγρας σε απόσταση ογδόντα στάδια. Έσκισε τις σάρκες του με σιδερένια νύχια και όπως ήταν μισοπεθαμένος, τον έδεσε πίσω από ένα άγριο άλογο, που τον έσυρε για πολλά χιλιόμετρα. Τόση ήταν η λύσσα του έπαρχου, που πρίν ο Καλλίνικος αφήσει την τελευταία του πνοή, τον έριξε μέσα στη φωτιά. Έτσι ένδοξα πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου. Η δε σύναξη του γινόταν κοντά στην γέφυρα του Iουστινιανού, και κοντά σε κάποιο μέρος που λεγόταν Πετρίον.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Κλῆσιν σύνδρομον, ἔχων τῷ βίῳ, νίκος καλλίστον, ἤρας ἐν ἄθλοις, καταλλήλως γεγονῶς ὁ προκέκλησαι, σὺ γὰρ καλῶς τὸν ἀγῶνα τελέσας σου, ὡς νικητὴς ἐδοξάσθης Καλλίνικε. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2021

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΛΑΙΜΗΣ,Ο ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ

 

Ο Άγιος Παΐσιος συνήθιζε να βγαίνει ψηλότερα από το Καλύβι του σε ραχονάκι, για να προσεύχεται με το κομποσχοίνι.

Εκεί ερχόταν ένας κοκκινολαίμης, με τον οποίο έπιασε φιλία και του έδωσε το όνομα “Όλετ”  που στα βεδουΐνικα θα πει παιδί. Όταν τον φώναζε με το όνομά του, ερχόταν αμέσως, καθόταν στον ώμο του και μετά έτρωγε από την παλάμη του. Όταν έφευγε, του άφηνε τροφή πάνω σε μια πλάκα. Κάτω από αυτήν είχε την αποθήκη με τις τροφές. Ένα βάζο με ρύζι και ένα με σιτάρι.

ΒΑΣΤΑΞΕ ΜΕ

 

Μη θεωρήσουμε ότι οι μοναχοί είναι υπεράνθρωποι, εξ αρχής απαθείς και τέλειοι, χωρίς πάθη και ελαττώματα. Άνθρωποι κι αυτοί, όπως όλοι μας, παλεύουν να υπερβούν τον κακό εαυτό τους ως τέκνα του πρώτου Αδάμ, «αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν» (Εβρ. 12,2).

Αυτό που τους διαφοροποιεί από τον κόσμο (με την έννοια του κοσμικού φρονήματος) είναι η θεώρηση που έχουν για τη ζωή, τις σχέσεις, το λόγο ύπαρξης, ακόμα και για τις αδυναμίες και αμαρτίες τους. Ξέρουν το στόχο και θέλουν να ζήσουν το θέλημα του Χριστού στη ζωή τους. Γι’ αυτό και αγωνίζονται.

Το Γεροντικό είναι κατάσπαρτο από πτώσεις και ανατάσεις, αμαρτίες και μετάνοια, λάθη και διορθώσεις. Ένα τέτοιο περιστατικό αναφέρεται στο βίο του αββά Παύλου του Κοσμίτη. Αυτός ζούσε με τον αδελφό του  Τιμόθεο στη Σκήτη. Συνεχώς, όμως, συζητούσαν μεταξύ τους, αντιλέγοντας ο ένας στον άλλο. Μια μέρα του λέει ο αββάς Παύλος:

  • Μέχρι πότε θα ζούμε έτσι;

Και του λέει ο αββάς Τιμόθεος:

  • Κάνε μου τη χάρη και όταν είμαι σε δύσκολη θέση και θέλω να τσακωθώ μαζί σου, βάσταξέ με· και όταν έρχεσαι εσύ επάνω μου, θα σε βαστάξω εγώ. Και κάνοντας έτσι ανακουφίστηκαν το υπόλοιπό της ζωής τους.

Είναι σοφία να κατανοούμε τη δυσκολία που κρύβει μέσα του το πρόσωπο, όταν συμπεριφέρεται άσχημα. Χρειάζεται αγάπη για να το αγκαλιάσουμε όπως είναι και να το «βαστάξουμε». Αυτό το «βάσταξέ με», κρύβει τη συνειδητοποίηση της αδυναμίας του αλλά, συγχρόνως, και τη σιωπηλή κραυγή που αναζητά μια αγκαλιά για να ξαποστάσει από τον κάματο του εαυτού του και του κόσμου του. Ο κάθε άνθρωπος, ξέρουμε, κουβαλά τη δική του ιστορία, το δικό του κρυφό πόνο και δυσκολία, όπως και τα δικά του χαρίσματα και προτερήματα. Ο Χριστός και η Εκκλησία Του σέβεται το κάθε πρόσωπο, την ιδιαιτερότητα και την ελευθερία του. Γιατί αγαπά! Μόνο όποιος αγαπά μπορεί να «βαστάξει» τη δυσκολία του άλλου, να τον υπομένει και να τον συγχωρεί προχωρώντας στη ζωή. Και βέβαια, όλοι θα θέλαμε κοντά μας ένα τέτοιο άνθρωπο.

Ωστόσο, το σημαντικό είναι να γίνουμε εμείς ο άνθρωπος που ο διπλανός μας θα μπορεί να “γύρει σε μας” με την πεποίθηση πως θα τον “βαστάξουμε” με ευχαρίστηση. Αλλά κανείς δεν μπορεί να το κάνει αν κυριαρχεί ο εγωκεντρισμός κι αν απουσιάζει το πνεύμα της θυσίας.

Θεωρούμε πως η χριστιανική ζωή συνίσταται στην τήρηση των «θρησκευτικών καθηκόντων» μας, δηλαδή, στον εκκλησιασμό, την προσευχή και τη νηστεία και άλλα. Αυτά, όμως, από μόνα τους, μπορεί να οδηγήσουν στο φαρισαϊσμό. Ο Χριστός μίλησε για την αγάπη ως την πρώτη και κύρια εντολή. Εκείνος μάς αγάπησε όπως είμαστε, “βαστάζοντας” το βάρος μας. Δεν μπορεί οι δικοί Του να ζουν διαφορετικά! Έτσι, κάθε φορά που “βαστάζουμε” τον αδελφό, με κόπο και  αγάπη, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να επαναλαμβάνουμε στη ζωή μας τη ζωή Του και να γινόμαστε όμοιοι με το Χριστό και Θεό μας.

ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ

 Άγιος Παΐσιος • Πως θα μας προστατέψει ο Χριστός τα τριάμισι χρόνια της  κατοχής του Αντιχρίστου.. - YouTube

«Ἡ παρουσία τῶν Χριστιανῶν εἶναι πλέον ὁμολογία πίστεως ~ Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

*«Μπορεῖ κανεὶς μὲ τὴν προσευχὴ νὰ βοηθήση περισσότερο, ἀλλὰ τὴν σιωπή του, θὰ τὴν ἐκμεταλλευθοῦν οἱ ἄλλοι καὶ θὰ ποῦν:

«Ὁ τάδε καὶ ὁ τάδε δὲν διαμαρτυρήθηκαν, ἑπομένως εἶναι μὲ τὸ μέρος μας· συμφωνοῦν μαζί μας…!» 

Ἂν δὲν ἀρχίσουν μερικοὶ νὰ χτυποῦν τὸ κακό, νὰ ἐλέγχουν δηλαδὴ αὐτοὺς ποὺ σκανδαλίζουν τοὺς πιστούς, θὰ γίνη μεγαλύτερο κακό… Ἔτσι θὰ τονωθοῦν λίγο οἱ πιστοί, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐμποδισθοῦν λίγο ὅσοι πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία…»

*«Άλλοι πάλι απο «καλωσύνη» λένε: «Στους αιρετικούς μη λέτε ότι είναι στην πλάνη, για να δείξουμε αγάπη». Και έτσι τα ισοπεδώνουν όλα.

Αν ζούσαν αυτοί στα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού δεν θα είχαμε ούτε έναν Άγιο. Έλεγαν τότε στους Χριστιανούς: «Μη μιλάς για τον Χριστό και πήγαινε ελεύθερος σε άλλο μέρος», και δεν το δέχονταν. Σήμερα βλέπεις έναν νερόβραστο κόσμο…»

Ἄν στήν Ἐκκλησία δεν λειτουργεῖ σωστά ἡ Σύνοδoς, ἤ στά Μοναστήρια ἡ Σύναξη, τότε, ἐνῶ μιλοῦμε γιά ὀρθόδοξο πνεῦμα, ἔχουμε παπικό!

Τό ὀρθόδοξο πνεῦμα εἶναι νά λέῃ καί νά καταχωρεῖ ὁ καθένας τή γνώμη του, ὄχι νά μή μιλάῃ, γιατί φοβᾶται, ἢ νά κολακεύῃ, γιά νά τά ἔχῃ καλά μέ τόν ἀρχιεπίσκοπο ἢ μέ τόν ἡγούμενο! ».

*«Δεν ταιριάζει να μαλώνης για τον εαυτό σου. Άλλο το να αντιδράσης, για να υπερασπιστής σοβαρά πνευματικά θέματα, που αφορούν την πίστη μας, την Ορθοδοξία. Αυτό είναι καθήκον σου…»

*«Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο είναι να βάζει την καλή ανησυχία και στους ετερόδοξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους…»

“Στήν Ἀλήθεια δέν γίνονται ἐκπτώσεις. Ἡ Ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός…”


ΔΥΣΑΡΕΣΤΟ,ΑΛΛΑ ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΟ

 

Μεγάλο κακό η . Μεγάλο κακό νά ορμούν επάνω σου άλλοι, νά σέ σπιλώσουν!

Συμβαίνει. Ξαφνικά. Απότομα. Καί άλλοτε είναι μιά δίκαιη κρίση τού Θεού γιά μάς καί άλλοτε όχι.

Στήν πρώτη περίπτωση, όταν είχαμε καί εμείς φταίξει, όταν είχαμε υποπέσει σέ κακές πράξεις καί «ενέργειες», αποδίδοντας σέ άλλους μομφές, ανάλογες μέ εκείνες πού μάς αποδίδουν, -έχομε χρέος νά μή κολλάμε στό πόσο υποφέρομε, αλλά νά φροντίζωμε, καί νά διορθώσωμε τά «πράγματα», αλλά καί νά διορθωθούμε. Καί τότε η καταφορά εναντίον μας θα σταματήσει.

Στήν περίπτωση, πού μάς κακολογούν μέ λόγια σκληρά, ένώ εμείς δέν θυμόμαστε νά είχαμε ποτέ κάμει τέτοια λάθη σέ βάρος άλλων, είναι φυσικό νά αισθανόμαστε πολύ άσχημα.

* Μήπως όμως έχομε καί τότε, υποχρέωση νά κάνωμε τήν σκέψη, ότι μπορεί νά μήν είμαστε τόσο αθώοι, όσο τό φανταζόμαστε;

* Μήπως εφέρθηκα καί εγώ σέ άλλους άσχημα, χωρίς νά τό καταλάβω, χωρίς νά τό θέλω;

* Μήπως, καί έκρινα καί κατέκρινα άλλους;

Μήν τό ξεχνάτε ποτέ:

* Μέ τό μέτρο πού μετράτε, θά σάς μετρήσουν.

* Μέ βάση τίς αμαρτίες σας, θά κριθήτε.

* * *

Παράλληλα θά πρέπει, νά μή ξεχνάμε καί κάτι άλλο:

Η κάθε σέ βάρος μας καταδρομή, δέν είναι μόνο κάτι κακό. Είναι, ταυτόχρονα, καί ευεργεσία. Μάς βοηθάει, νά γίνωμε καλύτεροι νά αποκτήσωμε ταπείνωση. Η κακή γλώσσα, η γλώσσα δηλητήριο, είναι ένας «άγγελος σατάν», όπως λέγει ο απόστολος Παύλος (Β΄ Κορ. 12, 7), πού τόν στέλνει ο Θεός νά μάς «κολαφίζει», γιά νά μή επαιρόμαστε. Γιά νά μάς βοηθήσει, νά περιορίζωμε τήν έπαρσή μας, τήν μεγάλη καί καλή ιδέα γιά τόν εαυτό μας, τήν αυταρέσκειά μας.

Κάτι τέτοια τά επιτρέπει ο Θεός, γιά νά μάς κάμει νά ασχοληθούμε μέ τόν εαυτό μας. Γιατί, μόνο όταν σκύψωμε στόν έσω εαυτό μας, στόν εσωτερικό μας κόσμο, στόν τρόπο πού αντιδράμε σέ κάτι τέτοια, -θά μπορέσωμε νά καταλάβωμε, τί κρύβεται μέσα μας: θυμός καί οργή, ή καλωσύνη καί πραότητα;

Απαντάς στίς βρισιές εις βάρος σου καί στίς κακολογίες μέ μνησικακία καί πικρία; Είναι φανερό, ότι μέσα σου έχεις οργή καί θυμό.

Απαντάς μέ υπομονή καί μακροθυμία; Μέσα σου έχεις ειρήνη καί πραότητα.

Ποτέ λοιπόν άς μή τό ξεχνάμε:

Οι βρισιές, οι συκοφαντίες, η κακογλωσσιά, μάς βοηθούν νά καταλάβωμε, τί έχομε μέσα μας μάς βοηθούν νά ιδούμε τόν εσωτερικό μας κόσμο.

Λίγο τό έχεις;

Άγιος Τύχων (Επίσκοπος Ζαντόνκ)

Η ΑΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ Η ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

 

 

Τη μνήμη της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, τιμά σήμερα, 28 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου – Η Οσία Ειρήνη έζησε στα χρόνια της βασίλισσας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις άγιες εικόνες.

Η Ειρήνη καταγόταν από την Καππαδοκία και διακρινόταν όχι μόνο για την ευσέβειά της, αλλά και για την σωματική ωραιότητά της και για την ευγενή ανατροφή της. Είχε ζητηθεί λοιπόν σε γάμο, από διακεκριμένο άνδρα του παλατιού και ξεκίνησε για το Βυζάντιο. Στη διαδρομή όμως, πέρασε από τη Μονή του Χρυσοβαλάντου και τόσο ελκύστηκε από τη συναναστροφή των καλογριών, ώστε πήρε τη μεγάλη απόφαση να παραμείνει μαζί τους. Έτσι απέρριψε τις κοσμικές δόξες, γύρισε στην πατρίδα της, πούλησε τα υπάρχοντά της, βοηθώντας πολλούς φτωχούς και τα υπόλοιπα χρήματα τα εναπόθεσε στη Μονή. Έγινε μοναχή και η ζωή της μέσα στο μοναστήρι υπήρξε πολύ ασκητική και αγία.

Όταν πέθανε η ηγουμένη, η Ειρήνη, παρά την άρνηση της, ορίστηκε διάδοχος της. Από τη νέα της θέση, επετέλεσε τα καθήκοντα της άριστα. Ο Θεός μάλιστα, την προίκισε με το προφητικό και θαυματουργικό χάρισμα. Έτσι διά της προσευχής της, απάλλαξε πολλούς από τα δαιμόνια. Προαισθάνθηκε τον θάνατο της και απεβίωσε ειρηνικά, γεμάτη χαρά για το ευχάριστο ουράνιο ταξίδι της.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Βασιλείας γήινους πάλαι οὐκ ἔτυχες, ἀλλ’ ἄφθάρτων στεφάνων νῦν σὲ ἠξίωσεν, ὁ Νυμφίος σου Χριστὸς ὁ ὡραιότατος, ᾧ καθιέρωσας σαυτήν, ὅλῃ καρδίᾳ καὶ ψυχῇ, Εἰρήνη Ὁσία Μῆτερ, Χρυσοβαλάντου ἡ δόξα, ἡμῶν δὲ προσφυγὴ καὶ βοήθεια.

Τρίτη 27 Ιουλίου 2021

ΑΓΙΟΙ,ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

 


Είναι όμορφοι φίλοι οι άγιοι της εκκλησίας μας. Κοντινοί μας, δίπλα στην καθημερινότητα μας. Εάν το θελήσουμε, εάν το ποθήσουμε, εάν έχουμε ταπείνωση και απλότητα, αγάπη και καρδιά οικτιρμών, τότε τους νιώθουμε τόσο μα τόσο κοντά μας. Τους αισθανόμαστε να μας στηρίζουν και παρηγορούν, αλλά όχι μόνο, πολλές φορές εμφανίζονται ολοζώντανοι μπροστά μας και μας προσφέρουν το δροσερό νερό της παραμυθίας. Ξέρετε ποιο είναι αυτό το νερό, πως το λένε; Ελπίδα, αυτό είναι το όνομα του. 

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη δροσιά για μια ανθρώπινη ψυχή όταν καίγεσαι μέσα στο καμίνι του πόνου απ εκείνη της ελπίδας. Να βρεθεί, κάποιος να σου δώσει ελπίδα όταν χάνεσαι είναι όλα τα λεφτά, σε έσωσε, κι αυτός σώθηκε. Γιατί ο Θεός δεν ξεχνάει ποτέ τι κάναμε για τους άλλους και μάλιστα σ΄εκείνους τους αναγκεμένους και ταλαιπωρημένους αδελφούς μας. Έδωσες ελπίδα και κουράγιο σ έναν άνθρωπο; Του χάρισες τον παράδεισο και μπήκες και εσύ μέσα σ' αυτόν. 


Αναφέρει ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος, για ένα γεροντάκι στο Αγιος Όρος, που ήταν αμελής μοναχός. Δεν έκανε σωστα τα μοναχικά του καθήκοντα. Όταν όμως ήρθε η ώρα να φύγει απ τον κόσμο αυτόν, βίωσε την αφοβία του θανάτου. Δηλαδη στην ψυχή του υπήρχε θάρρος και ελπίδα, κατάσταση αγιοπνευματική. Τον ρώτησαν λοιπόν πως είχε φτάσει σε αυτή την κατάσταση του πνευματος. Κι εκείνος με ταπείνωση παραδέχτηκε ότι οντως δεν υπήρξε υπόδειγμα μοναχού. Παρα ταύτα όμως, είχε αγάπη για τους άλλους. Νοιάξιμο και ενδιαφέρον. Τι έκανε λοιπόν επι χρόνια. Πήγαινε οπου μάθαινε ότι υπαρχουν μοναχοί εγκατελημένοι στο Ορος. Δηλαδή διχως συνοδεία, γεροντάκια μόνα τους, υπέργηρα και ανήμπορα. Και τους ελεγε, τι θέλετε να σας μαγειρέψω σήμερα; Τι θέλει ο παππούλης να φάει; Ο ενας έλεγε ψαρι, ο άλλος έλεγε ένα ρυζόγαλο, ο άλλος το ένα ο άλλος το άλλο, κι εκείνος εκανε χιλιόμετρα με τα πόδια σε κρύα και ζέστες, να τα βρει και να τους τα φτιάξει, να τους ταίσει και περιποιηθεί. Ε αυτά τα χιλιομετρα και τα ρυζόγαλα αγάπης, του έδωσαν την χαριν που δεν μπόρεσε να βρει από την εξάσκηση των μοναχικών του καθηκόντων. Αγάπησε τους αδελφούς του, και τον αγάπησε πολύ ο Θεός. 


Οπότε ας μην ξεχνάμε ότι οι άγιοι είναι οι φίλοι μας, οι συνοδοιπόροι της ζωής μας. Έζησαν και πέρασαν μέσα από όλες τις μπόρες της ζωής, πολλές φορές βράχηκαν και πάγωσαν μέσα στις αμαρτίες τους, αλλά και πολλές φορές ζεστάθηκα και λιάστηκαν στο φως της πλούσιας Χάρις του Θεού. Μην κάνεις το λάθος να τους θεωρήσεις υπερήρωες, ξένους από την ζωή και τα ανθρώπινα. Όχι. Ήταν απόλυτα άνθρωποι, με λάθη και σωστά, πάθη και αρετές, φόβους και πίστη. Έπεφταν και σηκωνόντουσαν, ήλπιζαν και απογοητευόντουσαν , είχαν όμως ταπείνωση και αγάπη στον Θεό και τους ανθρωπους. Γι αυτό ξέρουν, νιώθουν και μπορούν να μας καταλάβουν. Μην διστάζουμε να τους μιλάμε και να τους ζητάμε να έρχονται στην ζωή μας, η ζωή είναι τόσο ωραία όταν έχουμε την παρέα τους....

ΕΝΑ ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΤΕΡΟ ΑΠΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ

 

Τόσα χρόνια κληρικός έχω μιλήσει κι ακούσει εκατοντάδες ανθρώπους που βιώνουν τον πόνο μέσα από σκληρές και πολλές φορές οριακές καταστάσεις. Όπως εκείνη την γυναίκα που είχε πλησιάσει τον Άγιο Παίσιο και του έλεγε, «γέροντα δεν ζητώ από τον Θεό να μην πονώ, ποια είμαι άλλωστε εγώ να εξαιρεθώ από την κοινή μοίρα των ανθρώπων, αλλά να, να μην είναι η μια δοκιμασία πάνω στην άλλη ώστε να προλαβαίνω να παίρνω μια ανάσα….». 


Πλάσματα όμορφα κι ευλογημένα με χαραγμένα τα πρόσωπα αλλά φωτεινές τις ψυχές τους. Πλατεμένες, ανοιξιάτικες. Όταν πονάς ανοίγει σαν το στρείδι και βγάζεις μαργαριτάρια. Μπορείς να χωρέσεις μέσα σου τον Θεό, έχει φύγει ο εγωισμός, η έπαρση και αλαζονεία, ο λογισμός και το θέλημα σου. Το αλέτρι του πόνου έχει κατέβει βαθιά στην γη της καρδιάς σου, και έχει οργώσει την ύπαρξη σου, αφαιρώντας τα ζιζάνια των παθών που πνίγουν την θέα του Θεού εντός σου.


Όταν έλθει η Χάρις, τα πάντα ανθίζουν μέσα σου. Βιώνεις την Χάρι, την γλυκύτητα της Παρουσίας του Θεού, την παρηγοριά και ενίσχυση Του. Μπορείς να υποφέρεις αλλά δεν νιώθεις μόνος, μια αγκαλιά σε κρατά σφιχτά και κυρίως σε γλυκαίνει και ηρεμεί. Τίποτε εξωτερικά δεν έχει λυθεί κι όμως εσύ αισθάνεσαι ότι τα πάντα είναι ωραία, όμορφα και ευλογημένα. Σε περνάνε για χαζό και παλαβό, ότι τα έχασες και σου σάλεψε από τον πόνο κι όμως είσαι όσο ποτέ καλά. Η Χάρις του Αγίου Πνεύματος σε ανακαινίζει, σε κάνει καινούργιο άνθρωπο, με νέες αισθήσεις και αντιλήψεις, με νέο περιεχόμενο, κάθε τι παλιό έχει πεθάνει μέσα σου, και όλα πλέον μοιάζουν αλλιώς. Γι αυτό ας μην ξεχνάμε το σημαντικό δεν είναι να ζητάμε μια ζωή δίχως προβλήματα αλλά μια ζωή γεμάτη Χριστό. Τα προβλήματα δεν μπορούν να εξαφανιστούν από την ζωή αυτή, μπορούν όμως να μεταμορφωθούν, εδώ είναι το μυστικό της ευτυχίας. 


Θα μου πείτε μα όσοι πονάνε και δοκιμάζονται όλοι αγιάζονται; Όχι. Δεν έχει ο πόνος καμία μαγική ή μεταφυσική δύναμη. Δεν αγιάζει ο πόνος τον άνθρωπο, αλλά ο πονεμένος. Η δική μας στάση διαμορφώνει την πνευματική μας κατάσταση. Δηλαδή αυτός που υποφέρει επάνω στον σταυρό, ή αυτοδικαιώνεται ή φωνάζει μέσα από ρημαγμένα σωθικά του «Κύριε… Μνήσθητι μου εν τη Βασιλεία Σου…». Εάν τον πόνο σου τον μεταπλάσεις σε κατά Θεό υπομονή και προσευχή, σχέση και κοινωνία με τον Χριστό, τότε όλος γίνεσαι φως κι ευωδιάζει η ύπαρξη σου. 


Υπάρχει όμως κι εάν μυστικό εδώ. Ένα μυστικό των αγίων που είναι το πιο σημαντικό τις ώρες που υποφέρουμε και αγωνιούμε. Να μπορέσουμε εάν όχι αμέσως αλλά σιγά σιγά, να βάλουμε στα χείλη και έπειτα στην καρδιά μας, την δοξολογία στον Θεό. Να μάθουμε να λέμε επάνω από τον Σταυρό, «Δόξα σοι ο Θεός… Δόξα σοι Κύριε….». Τότε μας κατακλύζει η Χάρις και έρχεται η χαρά, η παρηγοριά, το κουράγιο και η ενίσχυση στην καρδιά μας. Τότε όλα αλλάζουν, γιατί η δοξολογία στον Θεό και στην ζωή, διώχνει την γκρίνια και την μιζέρια, την θλίψη και αυτολύπηση που είναι η κατάρα και αιτία όλων των κακών στην ζωή μας. Ακούστε την φωνή του Αγίου Παισίου που μας λέει, «Η δοξολογία αγιάζει τα πάντα. Με την δοξολογία διαλύεται ο άνθρωπος από ευγνωμοσύνη, παλαβώνει με την καλή έννοια, πανηγυρίζει τα πάντα. Και όταν ο άνθρωπος ευχαριστεί τον Θεό ακόμη και για τα λίγα, έρχεται μετά τόσο πλούσια η ευλογία του Θεού, που δεν μπορεί να την αντέξει και τότε ο διάβολος δεν μπορεί πια να σταθεί και φεύγει. Το «δόξα σοι ο Θεός» να μη λείπη ποτέ από τα χείλη σας. Εγώ, όταν πονάω, το «δόξα σοι ο Θεός» έχω για χάπι του πόνου∙ τίποτε άλλο δεν με πιάνει. Το «δόξα σοι ο Θεός» είναι ανώτερο και από το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Έλεγε ο Παπα- Τύχων: «Το “ Κύριε ελέησον” έχει εκατό δραχμές, το “δόξα σοι ο Θεός” έχει χίλιες δραχμές∙ είναι δηλαδή πολύ πιο ακριβό».

ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

 Μεγάλη είναι η αγκαλιά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τόσο μεγάλη, που δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Ο Κύριος έχει στην αγκαλιά Του όλους όσους υποφέρουν στη ζωή τους, από τις θλίψεις και τις στενοχώριες.

Τί βάθος έχει η καρδιά Του και πόσο δυνατή είναι η αγάπη Του, αφού μπορεί όλους αυτούς που κοπιάζουν και είναι φορτωμένοι να τους αναπαύσει, να τους παρηγορήσει και να τους δώσει δύναμη να υπομένουν τις θλίψεις και να μην απελπίζονται όταν αδικούνται στη ζωή τους!

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΙΑΜΑΤΙΚΟΣ

 

Άγιος Παντελεήμων ο Μεγαλομάρτυς και Ιαματικός

Βιογραφία
Ο Άγιος Παντελεήμων (Παντελέων το πρότερον όνομα) καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 – 305 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος, ο οποίος ήταν εθνικός και μετά τις νουθεσίες του γιου του έγινε χριστιανός. Μητέρα του ήταν η Ευβούλη, η οποία προερχόταν από χριστιανική οικογένεια ( 30 Μαρτίου). Εκπαιδεύτηκε στην ιατρική από τον Ευφρόσυνο και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο (26 Ιουλίου) που ήταν ιερέας της Εκκλησίας της Νικομήδειας.
Κάποια στιγμή όταν οχιά δάγκωσε έναν νεαρό και ουσιαστικά τον θανάτωσε ο Άγιος Παντελεήμονας επικαλούμενος τον Χριστό τον ανάστησε.
Αφορμή του μαρτυρίου του στάθηκε ένα ακόμα θαύμα του Αγίου. Κάποτε είχε θεραπεύσει έναν τυφλό, ο οποίος και ανέφερε το γεγονός της θεραπείας του στον βασιλιά, λέγοντάς του ότι τον θεράπευσε ο Παντελέων στο όνομα του Χριστού, στον οποίο και ο ίδιος πλέον πίστευε. Ο βασιλιάς αφού τον άκουσε, αμέσως διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ο ίδιος ο Παντελέων προσήχθη στον βασιλιά, ο οποίος διέταξε τον βασανισμό του με σκοπό την άρνηση της πίστεώς του.
Ο Άγιος βασανίσθηκε σκληρά με διάφορους τρόπους, όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις αφού ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά του με τη μορφή του πνευματικού του Ερμόλαου και του έδωσε θάρρος. Τέλος διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που τον καλούσε όχι ως Παντελέοντα αλλά ως Παντελεήμονα. Μόλις όμως ο δήμιος άπλωσε το χέρι του για να κόψει με το σπαθί του το κεφάλι του Αγίου, το σπαθί λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί. Μπροστά σε τέτοιο θαύμα και οι παραβρισκόμενοι στρατιώτες έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος εκουσίως παραδόθηκε στο μαρτύριο. Λέγεται ότι από τη πληγή του δεν έτρεξε αίμα αλλά γάλα και το δέντρο της ελιάς, στο οποίο τον είχαν δέσει καρποφόρησε ξαφνικά.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’.
Ἀθλοφόρε Ἅγιε, καὶ ἰαματικὲ Παντελεῆμον, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2021

ΠΟΣΟ ΕΥΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΘΕΩΡΗΣΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΔΕΛΦΟ ΜΑΣ;

 



Πόσο εύκολο είναι να θεωρήσουμε κάθε άνθρωπο αδελφό μας; Η χριστιανική παράδοση το επισημαίνει, αναφερόμενη στο ποιον βλέπει ο Χριστός ως αδελφό Του: «εφόσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. 25, 40).

Αδελφός είναι ο πεινών, ο διψών, ο ξένος, ο γυμνός, ο ασθενής, ο εν φυλακή, δηλαδή ο καθένας που έχει ανάγκη είτε από το περίσσευμα είτε από το υστέρημά μας. Ο Χριστός δεν αφήνει περιθώριο παρανόησης.
Ο οποιοσδήποτε υστερεί σε σχέση με μας, αυτός που δεν μπορεί να είναι αυτάρκης, αλλά και ο οποιοσδήποτε βρίσκεται εν αδυναμία, είτε υλική είτε πνευματική, είτε εν μοναξιά (ο «ασθενής» και ο «ξένος») είναι αδελφός μας. Διασταλτικά, ο κάθε άνθρωπος.

Και μας καλεί ο Χριστός να δούμε τον αδελφό μας, όπως Εκείνον, που είναι ο Δημιουργός μας και την ίδια στιγμή ο Αναγεννητής της ύπαρξής μας. Ο κάθε άνθρωπος είναι η ευκαιρία μας για την βασιλεία του Θεού, για να δώσουμε στον Χριστό από το περίσσευμα ή το υστέρημά μας και την ίδια στιγμή να χτίσουμε μαζί Του μια νέα συγγένεια.

Από τη στιγμή που ο Χριστός προσέλαβε τη σάρκα μας, είμαστε ήδη συγγενείς μαζί Του, δηλαδή κεκλημένοι κοινωνώντας Τον να μετέχουμε και στη θεϊκή φύση. Αρκεί να κάνουμε το βήμα της αγάπης προς Αυτόν, να Τον συναντήσουμε στα πρόσωπα των άλλων, των αδελφών Του και αδελφών μας.

Πόσο εύκολο είναι εφικτό; Είναι θέμα λόγου, κηρύγματος, θεωρητικής αποδοχή αυτής της μοναδικής αλήθειας;

Ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, επισημαίνει ορισμένα εμπόδια, τα οποία εκ πρώτης όψεως φαίνονται ασήμαντα, αλλά δείχνουν τις δυσκολίες της αγάπης.

Το πρώτο εμπόδιο είναι η τροφή. Η τροφή της ελεημοσύνης είναι αυτονόητο καθήκον του χριστιανού και δύσκολα κάποιος μπορεί να αμφισβητήσει την ευθύνη να δώσουμε άρτο σε όσους δεν έχουν. Τι γίνεται όμως με την τροφή που είναι σημείο τήρησης των εντολών του Θεού, σημείο αυτοδικαίωσης, σημείο ξεχωρίσματος του ανθρώπου από τον συνάνθρωπο;

Από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια όσοι είχαν ασκητική διάσταση έναντι της τροφής, όσοι περιφρονούσαν την τροφή των ειδωλολατρών, αισθάνονταν ότι ο τρόπος που βλέπουμε το φαγητό κάνει τον άνθρωπο αποδεκτό ή όχι από τον Θεό, κάτι που είναι ξεκάθαρο ότι δεν ισχύει. «Βρώμα ου παρίστησι τω Θεώ» (Α’ Κορ. 8,8). Οι αυστηροί απέρριπταν οποιαδήποτε ειδωλολατρική τροφή, ιδίως αυτή που προέρχονταν από τις θυσίες (ειδωλόθυτα).

Σκανδαλίζονταν όταν κάποιοι χριστιανοί, πιο ανοιχτοί στο μυαλό και τη νοοτροπία, καταλάβαιναν ότι η σχέση με τον Θεό δεν έχει να κάνει με την υλική επιβίωση και τον τρόπο της. Έτσι όμως προκαλούνταν διαμάχες και σχίσματα ανάμεσα στους Κορινθίους.

Τυπολάτρες και πιο συντηρητικοί από την μία, ανοιχτοί και φιλελεύθεροι από την άλλη. Ο Παύλος δίνει την λύση της διακριτικής αγάπης. Της παραίτησης από το δικαίωμα της κατανάλωσης τροφών που σκανδαλίζουν, ώστε να μην δίνεται αφορμή λύπης και διαμάχης.

Το δεύτερο εμπόδιο είναι η απουσία προσωπικού παραδείγματος. Αυτός που γνωρίζει την αλήθεια και τη ζει, δε φτάνει μόνο να το αποδεικνύει θεωρητικά ή ιδεολογικά ή με επιχειρήματα. Χρειάζεται να συνδυάζει τη γνώση με την διακριτική αγάπη και πάλι.

Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με παραίτηση από δικαιώματα. Από την αίσθηση ότι μπορούμε, επειδή ξέρουμε και ζούμε, να είμαστε απρόσεκτοι και υπερβολικοί έναντι των άλλων.

Να μην μένουμε στη γνώση μας, αλλά να βλέπουμε πώς αυτή η γνώση επηρεάζει τις ζωές των άλλων, τις συνειδήσεις τους, τη δική τους πνευματική πρόοδο. Αυτός που αγαπά διακρίνεται από λεπτότητα. Από ευγένεια και σεβασμό έναντι του άλλου, ιδίως όταν ομολογεί την αλήθεια. Δεν αποκρύπτει κάτι. Γνωρίζει όμως να περιμένει, μέχρις ότου μπορεί να συνειδητοποιήσει την αλήθεια και ο ελάχιστος αδελφός.

Το προσωπικό παράδειγμα έχει να κάνει με την υπέρβαση ενός ήθους οίησης, το οποίο ωθεί τους γινώσκοντες να κάνουν επίδειξη πνευματικής δύναμης εις βάρος των μη γινωσκόντων, ιδιαιτέρως αυτών που είναι ασθενείς. Και γίνεται η γνώση αφορμή και ευκαιρία για σκανδαλισμό, για ταραχή, ώστε να φτάσουν στην αυτοδικαίωση όσοι γνωρίζουν, αδιαφορώντας για την βραδύτητα ή την αδυναμία των ελαχίστων αδελφών να παρακολουθήσουν και να συμπορευτούν ή να ανεχτούν.

Το τρίτο εμπόδιο είναι ακριβώς η απουσία ανοχής. Είναι η ορμητικότητα αλλαγής του τρόπου θέασης της ζωής από τους άλλους, χωρίς επίγνωση των δικών τους αδυναμιών. Και η απουσία της ανοχής συνεπάγεται την απουσία της συγχώρεσης.

Συγχωρώ σημαίνει ότι ξέρω να περιμένω να φτάσει και ο άλλος εδώ που είμαι. Αλλά κι αν δεν θα μπορέσει να φτάσει και ίσως αυτό φαίνεται, θα κάνω εγώ τα βήματα που απαιτούνται ώστε να του απλώσω το χέρι. Κι αν ακόμη εκείνος δεν είναι έτοιμος να το δεχτεί, θα προσεύχομαι. Θα υπομένω την κακότητα ή την κριτική ή την ολιγότητά του, ακριβώς διότι αγαπώ. Είναι ο ελάχιστος αδελφός μου.

Το καλύτερο θα ήταν η συναντίληψη. Όμως αν κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, υπάρχει η ανοχή. Η αίσθηση όχι ότι εγώ είμαι ανώτερος από αυτόν, αλλά ότι είμαστε διαφορετικοί. Και ότι κληθήκαμε να διακονήσουμε και να συνυπάρξουμε σε έναν κόσμο που έχει τη σφραγίδα του Χριστού επάνω του, ασχέτως αν την αποδέχεται στην πράξη ή την απορρίπτει.

Κληθήκαμε μάλιστα από τον ίδιο τον Χριστό, ο Οποίος ευδόκησε να γεννηθούμε και να ζούμε ο καθένας στην εποχή του. Διότι αν πιστεύουμε στην πρόνοια του Θεού, αυτή έχει να κάνει όχι μόνο με το τι ζητούμε στη ζωή μας, αλλά και με τον χρόνο στον οποίο υπάρχουμε.

Δεν κληθήκαμε να ζούμε σε ένα ωραίο παρελθόν ή σε ένα μέλλον όπου τα πάντα θα είναι όπως τα θέλουμε εμείς. Το παρόν στο οποίο ζούμε ζητά την ανοχή μας για τους άλλους, τη συγχώρεση, την συνύπαρξη.

Απέναντι σε όλα αυτά ο κόσμος αντιτάσσει μία ζωή χωρίς Χριστό. Ανθρωπιστικές αξίες από την μία και έλλειψη πίστης και ελπίδας για την αιωνιότητα από την άλλη. Η τροφή είναι το πρόσχημα. Ότι ευθύνη των όσων πιστεύουμε είναι να την προσφέρουμε σε όλους τους άλλους, χωρίς όμως ο κόσμος να νοιάζεται για υπακοή στο θέλημα του Θεού.

Η τροφή όμως, όταν τη βλέπουμε αυτόνομα, χωρίς τη θέληση για σχέση με τον Χριστό, σε όσους είναι ασκητικοί μπορεί να γίνει αρχή κατάκρισης, σκανδαλισμού, αυτοδικαίωσης, σε όσους όμως δεν πιστεύουν, αυτοσκοπός. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση απουσιάζει η ελευθερία. Αυτήν που δίνει η αγάπη και η κοινωνία με τον Χριστό.

Γιατί σ’ αυτούς που πιστεύουν οι μεν γίνονται δέσμιοι στη νηστεία τους, οι δε αποδεικνύουν δια της τροφής ότι είναι ανώτεροι από εκείνους που σκανδαλίζονται. Από την άλλη, όσοι θεωρούν πως η τροφή είναι η αποστολή της Εκκλησίας ποτέ δε θα τη βρίσκουν αρκετή και πάντοτε θα θεωρούν ότι η Εκκλησία έχει εξαντλήσει την αποστολή της σ’ αυτήν, ενώ κάποιοι θα επαναπαύονται στο ότι η Εκκλησία τους τρέφει, χωρίς όμως να χρειάζεται από την δική τους πλευρά να ζήσουν την εμπιστοσύνη στον Θεό ως σημείο ευγνωμοσύνης για την αγάπη που λαμβάνουν.

Ο κόσμος αντιτάσσει ακόμη μία ζωή χωρίς προσωπικό παράδειγμα διακριτικής αγάπης. Κλειδί η εξουσία. Η άσκηση των δικαιωμάτων μου. Υπάρχω για να κυριαρχώ. Για να εκπληρώνω το θέλημά μου, ακόμη και εις βάρος των άλλων.

Και όταν αυτοί δεν είναι όπως τους θέλω, τους κατακρίνω, τους περιθωριοποιώ, τους απορρίπτω. Αλλά και δεν ανέχομαι εύκολα τον διαφορετικό. Ίσως γιατί κι εκείνος δεν με ανέχεται. Κάποιος όμως καλείται να κάνει την αρχή. Κι αυτός είναι όποιος πιστεύει στον Χριστό.

Μόνο έτσι ο πολιτισμός μας μπορεί να ανανοηματοδοτηθεί. Και να αντέξει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι για τις επιλογές της εκάστοτε εξουσίας δε θα έχουμε άποψη. Είναι όμως άλλο η εξουσία, άλλο οι ελάχιστοι αδελφοί.

Ο Απόστολος Παύλος ζητά από όλους μας να έχουμε υπόψιν τον αδελφό μας: «αμαρτάνοντες εις τους αδελφούς και τύπτοντες αυτών την συνείδησιν ασθενούσαν, εις Χριστόν αμαρτάνετε» (Α’ Κορ. 8, 12).Αμαρτάνοντας με αυτόν τον τρόπο στους αδελφούς και πληγώνοντας τη συνείδησή τους που είναι αδύνατη, αμαρτάνετε στον Χριστό.

Μας ζητά να θυμόμαστε τον λόγο και το παράδειγμα του Χριστού και να νικάμε τα προσκόμματα στο να δούμε τον άλλο, ακόμη κι αν διαφωνεί μαζί μας, εντός ή εκτός Εκκλησίας, ως ελάχιστο αδελφό. Διακριτική αγάπη, παράδειγμα, ανοχή και συγχώρεση κάνουν τις σχέσεις μας να οδηγούνται εις Χριστόν. Για να έχει νόημα κάθε πνευματική μας προσπάθεια.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός