Θαύμα παράδοξο! Ο άνθρωπος νά ενώνεται μέ τόν Θεό όχι μόνο πνευματικά, αλλά καί σωματικά.
Άνθρωπος καί Θεός νά γίνονται ένα, όπως ένα είναι καί τό ζωντανό
ανθρώπινο σώμα μέ τήν ψυχή. Μέ τήν ένωση αυτή ο άνθρωπος γίνεται «κατά
χάριν Θεός», όπως λέει ο ψαλμωδός Δαβίδ: «Εγώ είπα, θεοί εστε καί υιοί
Υψίστου πάντες».
Ο Χριστός βεβαίωσε: «Ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν. Εάν μή τις μείνη εν εμοί, εβλήθη έξω ως τό κλήμα καί εξηράνθη, καί συνάγουσιν αυτόν καί εις τό πύρ βάλλουσι. Μείνατε εν εμοί, καγώ εν υμίν».
Πώς όμως μένουμε εμείς στόν Χριστό κι Αυτός σέ μάς; Τήν απάντηση μάς τήν έδωσε ο Ίδιος, όταν, λίγο πρίν από τό πάθος Του, προσευχήθηκε στόν Πατέρα: «Σύ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοί, ίνα καί αυτοί εν ημίν ώσινκαγώ τήν δόξαν ήν δέδωκάς μοι δέδωκα αυτοίς, ίνα ώσιν έν καθώς ημείς έν εσμέν, εγώ εν αυτοίς καί σύ εν εμοί, ίνα ώσιν τετελειωμένοι εις έν».
Αλλά καί στούς μαθητές Του μέ σαφήνεια είπε: «Πιστεύετέ μοι ότι εγώ εν τώ πατρί καί ο πατήρ εν εμοί εγώ εν τώ πατρί μου καί υμείς εν εμοί καγώ εν υμίν». Εναργέστατα είναι τά θεϊκά κι αλάθητα λόγια τού Κυρίου.
Όπως ο Πατέρας είναι ενωμένος μέ τόν Υιό Του, έτσι κι εμείς είμαστε ενωμένοι μέ τόν Θεό. Καί όπως ο Πατέρας μένει «κατά φύσιν εν τώ Υιώ», έτσι καί όσοι πίστεψαν στόν Χριστό καί αναγεννήθηκαν «διά Πνεύματος Αγίου», μένουν «κατά χάριν εν τώ Θεώ» καί ο Θεός μένει σ αυτούς ως «κατά χάριν υιούς» Του.
Τί θαυμαστή, θεανθρώπινη ένωση! Η ένωση όμως Πατέρα καί Υιού δέν είναι παρά ένωση άπειρης καί άφατης αγάπης. Καί η αγαπη τού Υιού πρός τόν Πατέρα φανερώνεται μέ τήν «εν άκρα ταπεινώση» άρνηση τού θελήματός Του καί τήν εκπλήρωση τού θελήματος τού πατρός. Αυτό ακριβώς χαρακτηρίζει πρωταρχικά τήν Θεία Ένωση.
Αυτό όμως πρέπει νά χαρακτηρίζει καί τή δική μας αγαπητική ένωση μέ τόν Χριστό, γιά νά είναι γνήσια: η ταπεινή εκπλήρωση τού αγίου θελήματός Του, δηλαδή η τήρηση τών εντολών Του. Τό είπε ο ίδιος: «Εάν αγαπάτε με, τά εντολάς τάς εμάς τηρήσατε
Ο έχων τάς εντολάς μου καί τηρών αυτάς, εκείνος εστίν ο αγαπών με Εάν τις αγαπά με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ο Πατήρ μου αγαπήση αυτόν, καί πρός αυτόν ελευσόμεθα καί μονήν παρ αυτώ ποιήσωμεν». Ο Θεός έρχεται καί «ποιεί μονήν παρ ημίν», -μέ άλλα λόγια: ενώνεται μαζί μας- μόνον άν Τόν αγαπάμε έμπρακτα, τηρώντας τό νόμο Του. Τότε ζούμε τήν παρουσία Του μέσα μας. Τότε πραγματοποιείται ο λόγος Του: «Η βασιλεία τού Θεού εντός υμών εστι». Τότε προγευόμαστε τή μυστική καί απερίγραπτη γλυκύτητα τής βασιλείας Του, τήν άρρητη από τό φθαρτό σώμα. Γ
ιατί, όπως βεβαιώνει ο ίδιος, «ου πάς ο λέγων μοι Κύριε, Κύριε εισελεύσεται εις τήν βασιλείαν τών ουρανών, αλλ ο ποιών τό θέλημα τού πατρός μου τού εν ουρανοίς». Μέ όλα όσα είπαμε ως τώρα, δείξαμε τόν ένα τρόπο ενώσεώς μας μέ τόν Θεό: τήν τήρηση τών εντολών Του. Υπάρχει όμως καί άλλος, παράλληλος, πού συμπληρώνει καί ενισχύει τόν πρώτο. Αυτός είναι η συχνή συμμετοχή μας στό μυστικό δείπνο Του, η μετάληψη τών αχράντων μυστηρίων Του.
Ο Ίδιος ο Χριστός πάλι είπε: «Ο τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αίμα, εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ Εγώ ειμί ο άρτος ο ζών ο εκ τού ουρανού καταβάς, εάν τις φάγη εκ τούτου τού άρτου, ζήσει εις τόν αιώνα
Ο τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αίμα έχει ζωήν αιώνιον, καγώ αναστήσω αυτόν εν τή εσχάτη ημέρα». Γιά νά είμαστε λοιπόν ενωμένοι μέ τόν Κύριο καί νά έχουμε ζωή αιώνια, πρέπει νά κοινωνούμε συχνά τό Σώμα καί τό Αίμα Εκείνου, πού είναι η Πηγή τής ζωής. Αλλιώς, όχι μόνον είμαστε χωρισμένοι απ Αυτόν, αλλά καί νεκροί:
«Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μή φάγητε τήν σάρκα τού Υιού τού ανθρώπου καί πίητε Αυτού τό αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς». Άς προσέξουμε όμως, νά μήν κοινωνούμε χωρίς βαθειά μετάνοια, συντριβή καρδιάς, καθαρή ζωή καί πνευματική προετοιμασία, γιατί τότε η Θεία Κοινωνία όχι μόνο δέν συντελεί στήν ένωσή μας μέ τόν Χριστό, αλλά, αντίθετα, μάς καταδικάζει καί μάς κατακαίει. «Ο γάρ εσθίων καί πίνων αναξίως», λέγει ο απόστολος Παύλος, «κρίμα εαυτώ εσθίει καί πίνει». Γι αυτό «δοκιμαζέτω άνθρωπος εαυτόν, καί ούτως εκ τού άρτου εσθιέτω καί εκ τού ποτηρίου πινέτω».
Άς φυλάξουμε λοιπόν μέ προθυμία καί επιμέλεια τίς εντολές τού Χριστού, καί άς προσερχόμαστε μέ συναίσθηση καί ακατάκριτη συνείδηση στά πανάγια μυστήριά Του, γιά νά ενωθούμε μαζί Του· γιά νά κληρονομήσουμε τήν αιώνια βασιλεία Του· γιά νά μήν υποστούμε στήν παρούσα ζωή ό,τι λέει ο Τίμιος Πρόδρομος:
«Ο απειθών τώ Υιώ ουκ όψεται ζωήν, αλλ η οργή τού Θεού μένει επ αυτόν». Γιά νά μήν ακούσουμε στήν άλλη ζωή τόν φοβερό λόγο τού Κυρίου: «Απέλθετε απ εμού Ουκ οίδα υμάς!». Γιά νά δεχθούμε, τέλος, τήν πανευφρόσυνη πρόσκληση: «Δεύτε οι ευλογημένοι τού Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου».
