ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΛΑΝΗΘΕΙ...

 

«Όταν κάποιος πλανεθεί, επειδή έχει πιστέψει απόλυτα στο λογισμό του, για να συνέλθει, δεν υπάρχει καμιά αυτόματη και θαυματουργική λύση. Για να θεραπευτεί πρέπει να κάνει τα εξής:

Πρώτο, το οποίο είναι η βάση και το κυριότερο, να συναισθανθεί πραγματικά την ελεεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.

Αφού πρώτα συναισθανθεί, το δεύτερο είναι να μετανοήσει, να εξομολογηθεί και να μην ακούει ποτέ πια το δικό του λογισμό, αλλά τις υποδείξεις του πνευματικού του πατέρα.

Τρίτο, αφού συναισθάνθηκε την άθλια κατάστασή του, να ζητά συνεχώς δια της ευχής το έλεος του Θεού, για να τον ελεήσει ο Χριστός και να επανέλθει η χάρη Του.

Εγώ, άλλον θαυματουργικό τρόπο δε γνώρισα και ο καθένας μόνο με την ταπείνωση μπορεί να συνέλθει και να σωθεί. Μόνον η ταπείνωση σώζει».

ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ...ΤΑ ΣΚΑΛΟΠΑΤΑΜΙΑ ΜΟΥ

 

π.Σπυρίδων Σκουτής

Θέλουμε τη Βασιλεία των Ουρανών χωρίς κόπο, πόνο και άσκηση. Ασπαζόμαστε τις εικόνες των Αγίων αλλά μάλλον το κάνουμε τυπικά. 

Τη στιγμή της προσκύνησης όμως στην ουσία οφείλουμε να ασπαζόμαστε όχι μόνο το Άγιο πρόσωπο αλλά και την αγία ζωή την οποία βάδισε επί της γης με προορισμό τον Ουρανό.

Έτσι, προσπαθώ μέσα από την προσευχή , την άσκηση και την παράκληση όχι να μιμηθώ τη ζωή του Αγίου επιφανειακά αλλά του ζητώ να με βοηθήσει ώστε οι σταυροί και οι πληγές της δικής μου ζωής να μην γίνουν η καταστροφή μου αλλά η ευλογία μου  και η οδός για τη Βασιλεία των Ουρανών.

Συχνά δεν θέλουμε να ακούσουμε για νηστεία, προσευχή, άσκηση, εξομολόγηση και εκκλησιασμό. Θέλουμε να μπούμε στη Βασιλεία των Ουρανών χωρίς προσπάθεια ενώ αγνοούμε το γεγονός ότι οι Άγιοι εισήλθαν στον Παράδεισο με σιωπές προσευχής, κραυγές πόνου και σημάδια από πληγές.

«Οι πληγές στο μαρτύριο ενός Αγίου είναι η σφραγίδα της αλήθειας του Ουρανού στον κόσμο»

Οφείλουμε να δώσουμε αίμα για να λάβουμε πνεύμα. Εμείς όμως θέλουμε να περνάμε καλά, κόβοντας πολλές φορές με το πριόνι του εγωϊσμού μας τους σταυρούς και τις δυσκολίες που μας παρουσιάζονται.

Ακούμε και διαβάζουμε όμορφα πράγματα περι αγάπης. Η φράση που συνήθως λέγεται είναι: «Να έχεις αγάπη!» 

Το να έχεις όμως κάτι σημαίνει ότι μπορεί κάποια στιγμή να το χάσεις! Το θέμα είναι να γίνεις αγάπη για να μπορείς να έχεις αλλά και για να μπορείς να δώσεις.

Αν έχεις σε μια κανάτα νερό μπορεί να χυθεί και να το χάσεις αν όμως η ύπαρξή σου γίνει πηγή ύδατος ζώντος τότε τίποτα δεν μπορεί να στερέψει πια.

Με χαϊδέματα, φιλοσοφήματα και ψεύτικες αγκαλιές δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε καμία αρετή μέσα στην καρδιά μας.

Να αγαπήσουμε την άσκηση, τη δυσκολία, τον πόνο, το μαρτύριο. Να μην ζητήσουμε από τον Θεό να μας τα πάρει αλλά να Του ζητήσουμε βοήθεια να τα κουβαλήσουμε και αυτές οι πληγές θα γίνουν αναστάσιμο μέλι!

Είμαστε αδύναμοι…. θα λυγίσουμε ! Όμως δεν θα πέσουμε…!

Οι δυσκολίες είναι σκαλοπάτια. Αν γκρεμίσεις τα σκαλοπάτια που έχουν ανηφορική κλίση τότε το επόμενο βήμα θα είναι ο γκρεμός.

Πώς θα γίνει αυτό ; Πώς; Αφού πονάω! Κλαίω ! Δεν αντέχω τη δυσκολία ! Τι να κάνω;;;; Αφού περνάω ένα μαρτύριο!!

Δεν μπορείς αδερφέ να κάνεις τίποτα μόνο με ανθρώπινες δυνάμεις. Από τη στιγμή που δεν θα παραχωρήσει ο Κύριος τίποτα περισσότερο από αυτό που μπορείς να αντέξεις, χώρος για φόβο δεν μπορεί να υπάρχει .

Ο Κύριος είναι παρών όχι για να μας κάνει τη ζωή εύκολη αλλά για να μεταμορφώσει τη ζωή μας.

Να κάνει τα δάκρυα πόνου , δάκρυα χαράς.

Να κάνει τη δυσκολία που με καταστρέφει μάθημα αρετής και αγιότητας.

Να μεταμορφώσει τις πληγές από σημάδια θανάτου σε σφραγίδες του ουρανού.

Όπως αγαπάει ο αθλητής την άσκηση διότι ποθεί τη δόξα και το μετάλλιο, έτσι και εμείς να αγαπήσουμε τη δυσκολία να μην την δούμε ως κατάρα αλλά ως ευλογία.

Μα πάλι θα μου πεις : «Πως μπρορεί να γίνει αυτό!!;;»

Δες μια εικόνα ενός Αγίου και αμέσως θα καταλάβεις ότι όλα γίνονται αρκεί η ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ , ελέησον με!» Να γίνει η κραυγή της ύπαρξής σου και ο δρόμος της ζωής σου.

Π.ΑΝΑΝΙΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ:Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΑΔΙΚΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ!

 

Όποιος αδικείται είναι ένας δεύτερος Χριστός αδελφοί μου.

Γιατί μετα την Σταύρωση του Χριστού και τον μεγάλο Του πόνο αγίασε και το άδικο και ο πόνος. Και όποιος λοιπόν αδικείται και όποιος πονά ο Θεός τον βάζει με τον Αδικοχαμένο Υιό Του.

Δεν αδικεί ο Θεός κανένα.

O ΑΓΙΟΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ Ο ΡΩΜΑΙΟΣ

Ο Άγιος Κασσιανός, παραμένει στο μεγάλο πλήρωμα της Εκκλησίας άγνωστος αν και είναι σημαντική   πατερική μορφή. Αυτό οφείλεται στο ότι όλοι οι χριστιανοί δεν μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στα συγγράμματά του επειδή ο άγιος έγραψε στη λατινική γλώσσα. Μόνο μερικά τμήματα απ’ αυτά μεταφράστηκαν παλιότερα στα ελληνικά.

Έζησε κατά τα τέλη του 4^ου μ. Χ. αιώνα, γύρω στο 360-365. Μέχρι σήμερα οι ερευνητές δεν κατόρθωσαν να καθορίσουν πότε και πού γεννήθηκε. Δύο χώρες θεωρούνται ως γενέτειρές του. Η Μικρή Σκυθία και η Νότια Γαλατία. Περισσότερες πιθανότητες έχει η Μικρή Σκυθία, στις εκβολές του Δούναβη, σημερινή Δοβρουτζά της Ρουμανίας.

Αμφιβολίες υπάρχουν και για το όνομά του. Συγγραφείς τον αναφέρουν ως «Κασσιανό» ενώ ο ίδιος στα συγγράμματά του ονομάζει τον εαυτόν του «Ιωάννη». Σύγχρονός του τον αναφέρει «Ιωάννην, τον λεγόμενον Κασσιανόν». Πιθανότερη εκδοχή είναι ότι το όνομά του, βαπτιστικό ή μοναχικό, ήταν Ιωάννης και το Κασσιανός προσωνύμιο.

Η οικογένειά του ήταν ευκατάστατη και ευσεβής και του έδωσε την ευκαιρία να λάβει ικανοποιητική και ευρεία μόρφωση. Ο ίδιος στα συγγράμματά του ομολογεί ότι η συνεχής μελέτη απορρόφησε πολύ τις πνευματικές του δυνάμεις και τον εμπόδιζαν στην προσευχή. Είναι γνώστης των έργων των Πατέρων της πρώτης Εκκλησίας αλλά και άλλων συγγραφέων.

Στη νεανική του ηλικία με τον αδελφικό του φίλο Γερμανό ακολούθησε την μοναχική ζωή σε κάποια Μονή της Βηθλεέμ που βρισκόταν κοντά στο Σπήλαιο της Γεννήσεως του Κυρίου. Εκεί γνώρισε τον μοναχισμό της Παλαιστίνης, της Συρίας και της Μεσοποταμίας. Ποθώντας την αναχωρητική ζωή και τις ψηλότερες πνευματικές αναβάσεις αποφάσισε μαζί με το φίλο του Γερμανό να επισκεφθούν τους αναχωρητές της Αιγύπτου. Μετά από ευλογία του ηγουμένου επισκέφθηκαν τους τρείς φημισμένους αββάδες Χαιρήμονα, Νισθερώ, Ιωσήφ και το ονομαστό κοινόβιο του αββά Πινουφρίου. Προχώρησαν στην έρημο που βρισκόταν στις εκβολές του Νείλου και συνάντησαν πατέρες με τους οποίους συνομίλησαν για τις λεπτομέρειες της μοναχικής ζωής.

Μετά από 7 χρόνια επέστρεψαν στην Μονή της Βηθλεέμ και μετά από λίγο επανήλθαν στην Αίγυπτο για να επισκεφθούν την έρημο της Σκήτης, που βρισκόταν στην κοιλάδα της Νιτρίας όπου συνάντησαν τον αββά Μωυσή, τον αββά Παφνούτιο, τον αββά Σεραπίωνα και άλλους μεγάλους πατέρες, με τους οποίους συνομιλεί και καταγράφει την ζωή τους στα κοινόβια, τις πνευματικές και ασκητικές τους εμπειρίες. Οι δύο επισκέψεις στην Αίγυπτο πρέπει να έγιναν μεταξύ των ετών 380 και 400 μ.Χ.

Αργότερα, μεταβαίνει στην Κων/πολη, συνδέεται με τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο και χειροτονείται διάκονος. Η παραμονή του κοντά στον μεγάλο Ιεράρχη τον βοήθησε στην πληρέστερη δογματική κατάρτισή του, συμπλήρωσε τις ελλείψεις του στο θεολογικό, ερμηνευτικό τομέα και τη λειτουργική του εμπειρία.

Με την εκθρόνιση και εξορία του Χρυσοστόμου ο Κασσιανός καταφεύγει στη Ρώμη και παραδίδει στον Πάπα Ιννοκέντιο Α΄ την επιστολή του κλήρου και λαού της Κων/πόλεως. Στη Ρώμη παρέμεινε περίπου 10 χρόνια υπηρετώντας την Εκκλησία όπου κατά πάσα πιθανότητα χειροτονήθηκε ιερέας.

Περί το 415 μ. Χ. βρίσκομε τον αββά Κασσιανό στη Γαλλία, στην περιοχή της Μασσαλίας, όπου ιδρύει δύο μοναστήρια, ένα ανδρικό αφιερωμένο στον Άγιο Βίκτωρα, μάρτυρα του 3^ου αιώνα και ένα γυναικείο αφιερωμένο στον Σωτήρα Χριστό, τα οποία οργανώνει σύμφωνα με τα πρότυπα του κοινοβιακού μοναχισμού της ορθοδόξου Ανατολής.

Στη Μασσαλία, μέσα σε περιβάλλον που ήταν καχύποπτο προς τη μοναχική ζωή, κατοχυρώνει θεωρητικά τον μοναχισμό με τα τρία μεγάλα έργα του: «Τους Κοινοβιακούς Κανονισμούς», «Τις Συνομιλίες με τους Πατέρες της ερήμου» και  το «Περί Ενσαρκώσεως, και κατά του Νεστορίου».

Κοιμήθηκε περί το 435 και τα Τίμια λείψανά του φυλάσσονται στη Μονή του Αγίου Βίκτωρα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο και η μνήμη του τιμάται στις 29 Φεβρουαρίου. Ο καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Φ. Δημητρακόπουλος, στο έργο του: «Σελίδες για τον άγιο Κασσιανό τον Ρωμαίο στην παλιά πόλη της Λευκωσίας», (Ακτή, 1997) αναφέρει ότι στη μαρτυρική Κύπρο πολλοί ναοί (25) είναι καθιερωμένοι στο όνομά του και πανηγυρίζουν την ημέρα της μνήμης του. Αντίθετα η Δυτική Εκκλησία δεν τον κατέταξε στο επίσημο Αγιολόγιό της και δεν τον τιμά, εκτός της περιοχής της Μασσαλίας. Ένας ακόμη λόγος της περιθωριοποίησης του Αγίου Κασσιανού από τη Δυτική Εκκλησία είναι ότι υπήρξε ο κύριος αντίπαλος της θεωρίας του απόλυτου προορισμού του Ι. Αυγουστίνου, την οποία ενστερνίστηκε η δυτική θεολογία.

 Ἀπολυτίκιον 

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῆς σοφίας τὸν λόγοιν Πάτερ τοὶς ἔργοις σου, ἀσκητικῶς γεωργήσας ὡς οἰκονόμος πιστός, ἀρετῶν μυσταγωγεῖς τὰ κατορθώματα, σὺ γὰρ πράξας εὐσεβῶς, ἐκδιδάσκεις ἀκριβῶς, Κασσιανὲ θεοφόρε, καὶ τῷ Σωτήρι πρεσβεύεις, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΑΘΗ

 

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Όλοι μας κάνουμε λάθη.
Βγάζουμε λάθος συμπεράσματα, λόγω της λάθος κρίσης μας.
Παίρνουμε λάθος αποφάσεις.
Κάνουμε λάθος επιλογές.
Τα λάθη αυτά εάν τα καταλάβουμε, ας μετανοήσουμε.
Και μετάνοια δεν σημαίνει απλά το να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, αλλά να μπούμε στην διαδικασία να τα διορθώσουμε.

Μερικά λάθη όμως είναι μη αναστρέψιμα, δεν μπορούν να διορθωθούν, δεν μπορούμε να τα θεραπεύσουμε.
Γι’αυτό χρειάζεται και μεγάλη προσοχή, σύνεση και υπευθυνότητα σε ό,τι επιλέγουμε και κάνουμε.

Βεβαίως το πετραχήλι του πνευματικού μας όλα τα συγχωρεί, όμως δεν μπορεί όλα να τα φτιάξει, να τα αποκαταστήσει.
Όμως υπάρχει και κάτι άλλο.
Έχουμε πολλές φορές την ψευδαίσθηση ότι με μια συγνώμη όλα διορθώνονται και ξεχνιούνται.
Η «συγνώμη» μας δεν έχει νόημα εάν δεν αλλάξουμε.
Εάν ζητούμε συγχώρεση, αλλά συνεχίζουμε να παραμένουμε με τις ίδιες παθογένειες, τότε μόνοι μας απαξιώνουμε την «συγνώμη» μας.

Φυσικά και είναι δύσκολο να αλλάξουμε συμπεριφορές και συνήθειες. Είναι δύσκολο να απαλλαγούμε από τις ιδιοτροπίες και εμμονές μας. Όμως μην δικαιολογούμαστε εύκολα όταν ξανακάνουμε τα ίδια, έχοντας την ίδια στάση ζωής, λέγοντας «προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα, συγνώμη».
Να προσπαθήσεις περισσότερο!

Μην δικαιολογείς εύκολα τον εαυτό σου. Ειδικά όταν εμπλέκονται κι άλλοι άνθρωποι οι οποίοι πληγώνονται ανεπανόρθωτα από την συμπεριφορά σου.

Αγαπητοί μου, μην κοροϊδευόμαστε. Φαίνεται ο άνθρωπος που προσπαθεί πραγματικά να αλλάξει, όπως φαίνεται και ο άνθρωπος που υποκρίνεται ότι άλλαξε και με την πρώτη ευκαιρία κάνει τα ίδια και χειρότερα.

Χωρίς βεβαίως τη Χάρη του Θεού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Όμως για να έρθει η Χάρης του Παρακλήτου και πραγματικά να φέρει την καλή αλλοίωση στην καρδιά και το νου μας, χρειάζεται ταπείνωση. Εάν ο άνθρωπος δεν ταπεινωθεί πραγματικά θα παραμείνει ο ίδιος, εάν δεν γίνει και χειρότερος.

Τι σημαίνει όμως ταπείνωση; Ένα από τα πολλά σημαίνει ότι πλέον γκρεμίζω το «αξιακό μου σύστημα» και πλέον αξιολογώ τα πράγματα μέσα από το πρίσμα της εν Χριστώ ζωής.

Και τότε αρχίζω και κατανοώ και αγωνίζομαι και ελευθερώνομαι από τις φυλακές του «εγώ» μου.

Βλέπω τους άλλους διαφορετικά.
Βλέπω τον εαυτό μου διαφορετικά.
Βλέπω την ζωή διαφορετικά…

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΩΝ

 

  Το έργο αποτελεί διατμηματική καλλιτεχνική δημιουργία φοιτητών του Α.Π.Θ., που παρακολουθούν τα μαθήματα Βυζαντινής Ζωγραφικής του Εργαστηρίου Βυζαντινής Ζωγραφικής του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και Χριστιανικού Πολιτισμού και είναι αφιερωμένο στην μνήμη των 14 φοιτητών του Α.Π.Θ., που χάθηκαν πρόωρα στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, στις 28 Φεβρουαρίου 2023. Αιωνία η μνήμη αυτών.

ΤΕΜΠΗ 28/02/2023:ΜΟΛΙΣ ΦΤΑΣΕΙΣ ΠΑΡΕ ΜΕ

 

1. Γιώργος Μπουρνάζης, 15 ετών, μαθητής από τη Θεσσαλονίκη, γιος του Βαγγέλη.

2. Αναστασία Παπαγγελή, 19 ετών, φοιτήτρια γεωπονικής από τα Καλάβρυτα..

3. Θώμη Πλακιά, 20 ετών, φοιτήτρια φαρμακευτικής του ΑΠΘ, με καταγωγή από την Καλαμπάκα, δίδυμη της Χρύσας, ξαδέλφη της Αναστασίας.

4. Χρύσα Πλακιά, 20 ετών, φοιτήτρια αισθητικής, με καταγωγή από την Καλαμπάκα, δίδυμη της Θώμης, ξαδέλφη της Αναστασίας.

5. Αναστασία Πλακιά, 20 ετών, φοιτήτρια αισθητικής στη Θεσσαλονίκη, καταγόταν από την Καλαμπάκα, ξαδέλφη των προαναφερθέντων διδύμων.

6. Αναστάσιος Κουτσόπουλος 21 ετών, φοιτητής γεωπονικής από την Καρδίτσα.

7. Μάρθη (Μαρία Θωμαή) Ψαροπούλου, 21 ετών, από το Πανόραμα Θεσσαλονίκης

8. Φραντσέσκα Μπέζα, 21 ετών, φοιτήτρια τμήματος Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του ΠΑΜΑΚ, από το Πανόραμα Θεσσαλονίκης

9. Γιώργος Παπάζογλου, 22 ετών, φοιτητής στο πτυχίο στο Τμήμα Φυσικής στο ΑΠΘ, από τη Θεσσαλονίκη

10. Ελένη Τσίντζα, 22 ετών, φοιτήτρια παιδαγωγικής του τμήματός ΠΤΔΕ του ΑΠΘ

11. Ιορδάνης Αδαμάκης, 22 ετών, ποδοσφαιριστής του ΑΟ Υπάτου, από την Καβάλα.

12. Κλαούντια Λάτα, 22 ετών, φοιτήτρια του Ιατρικού Τμήματος ΣΣΑΣ, από τη Λάρισα.

13. Αφροδίτη Τσιωμά, 23 ετών, από τη Θεσσαλονίκη.

14. Αγάπη Τσακλίδου, 23 ετών, φοιτήτρια του ΑΠΘ, από τη Θεσσαλονίκη.

15. Ιφιγένεια Μήτσκα, 23 ετών, φοιτήτρια ∆ιοίκησης Επιχειρήσεων από τα Γιαννιτσά

16. Άγγελος Τηλκερίδης, 23 ετών, φοιτητής, από την Ειρηνούπολη Νάουσας.

17. Ντένις Ρούτσι, 23 ετών, από την Αθήνα.

18. Κυπριανός Παπαϊωάννου, 23 ετών, φοιτητής της Νομικής του ΑΠΘ, από την Κύπρο.

19. Νικήτας Καραθεόδωρος, 23 ετών, πυροσβέστης, από τη Θεσσαλονίκη.

20. Αναστασία Αδαμίδου, 24 ετών, φοιτήτρια οδοντιατρικής από την Κύπρο.

21. Καλλιόπη Πορφυρίδου, 24 ετών, από τη Θεσσαλονίκη.

22. Δήμητρα-Ευαγγελία Καπετάνιου, 25 ετών, από τη Θεσσαλονίκη.

23. Ελισάβετ Χατζηβασιλείου, 26 ετών, σοπράνο, από τη Θεσσαλονίκη.

24. Δημήτρης Ασλανίδης, 26 ετών, από τη Θεσσαλονίκη.

25. Νίκος Ναλμπάντης, 27 ετών, μηχανοδηγός, ζούσε στην Αθήνα.

26. Σωτήρης Καραγεωργίου, 28 ετών, από τη Μελίκης Ημαθίας και ζούσε στη Θεσσαλονίκη.

27. Ελπίδα Χούπα, 28 ετών, φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής στο ΑΠΘ.

28. Γιάννης Καρασάββας, 28 ετών, από τη Θεσσαλονίκη.

29. Δημήτρης Οικού, 29 ετών, μηχανοδηγός, από την Αλεξανδρούπολη, ανιψιός του ηθοποιού και σεναριογράφου, Νίκου Σταυρακούδη.

30. Παναγιώτης Χατζηχαραλάμπους, 29 ετών, βοηθός μηχανοδηγού, από την Αθήνα.

31. Σοφία-Ελένη Ταχμαζίδου, 32 ετών, ανιψιά του δημάρχου Λαγκαδά, από τη Θεσσαλονίκη.

32. Δημήτρης Μασσάλης, 32 ετών, μηχανοδηγός.

33. Βάιος Βλάχος, 34 ετών από την Καρδίτσα.

34. Αθηνά Κατσάρα 34 ετών, μητέρα παιδιού δύο ετών, από την Κατερίνη.

35. Μοχάμεντ Εντρίς, 34 ετών, από το Μπαγκλαντές.

36. Σπύρος Βούλγαρης, 35 χρονών, μηχανοδηγός, ανέβαινε στη Θεσσαλονίκη ως επιβάτης.

37. Ιονέλ Κουλέλα, 35 ετών, από τη Ρουμανία.

38. Λένα Δουρμίκα, 39 ετών, υπηρετούσε ως ΕΠΟΠ στον 1ο Λόχο Διαβιβάσεων στη Βέροια, ήταν μητέρα δύο μικρών αγοριών

39. Βάγια Μπλέκα, 42 ετών, νοσηλεύτρια στην Παθολογική Κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας, από τον Τύρναβο.

40. Ιωάννης Βουτσινάς, 48 ετών, από τον Πειραιά.

41. Ανδρέας Παυλίδης, 49 ετών, από τη Θεσσαλονίκη.

42. Μαρία Μουρτζάκη, 51 ετών, εργαζόταν στο κυλικείο του τρένου, από το Ηράκλειο.

43. Βασίλειος-Κυριάκος Κώττας, 52 ετών, από τη Θεσσαλονίκη.

44. Βαγγέλης Μπουρνάζης, 54 ετών, αστυνομικός από τη Θεσσαλονίκη, πατέρας του Γιώργου.

45. Βασιλική Χλωρού, 55 ετών, μητέρα του αθλητή Χριστόφορου-Άγγελου Κωνσταντινίδη (κρίκοι), από τη Θεσσαλονίκη.

46. Μαρία Εγούτ, 55 ετών, διοικητική υπάλληλος του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ και μητέρα του ηθοποιού και σκηνοθέτη Θοδωρή Ελευθεριάδη, από τη Θεσσαλονίκη.

47. Γιάννης Τζοβάρας, 55 ετών, από τη Λαμία.

48. Χρυσούλα Κουκαριώτη, 56 ετών, ζούσε μόνιμα στη Γερμανία, ήρθε στην Ελλάδα με την αδερφή της Ευαγγελία, για την κηδεία ξαδέρφης τους.

49. Μαρία Μιάρη, 56 ετών, από την Κέρκυρα.

50. Γιώργος Φωτόπουλος, 57 ετών, από την Ελβετία.

51. Γιώργος Κουτσούμπας, 59 ετών, μηχανοδηγός του τρένου από την Αμαλιάδα και κατοικούσε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη.

52. Παβλίνι Μπόζο, 62 ετών, από την Αλβανία.

53. Γιάννης Καριώτης, 63 ετών, από το χωριό Συκάμινο του Δήμου Ωρωπού, ελεγκτής των εισιτηρίων του τρένου.

54. Γιώργος Κυριακίδης, 67 ετών, πατέρας δύο παιδιών και είχε επτά εγγόνια, κάτοικος Κορδελιού.

55. Ευαγγελία Κουκαριώτη, 63 ετών, ζούσε μόνιμα στη Γερμανία, ήρθε στην Ελλάδα με την αδερφή της Χρυσούλα, για την κηδεία ξαδέρφης τους.

 η τύχη της 23χρονης Εριέττας αγνοείται.

Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΜΕΡΙΚΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΟΥ

 

Ο Θεός δεν είναι υπόθεση μερικών στιγμών του εικοσιτετραώρου. Είναι υπόθεση όλης της ημέρας, ή μνήμη του πρέπει να είναι συνεχής, ή σκέψη ότι ή σκέπη του μας συνοδεύει παντού καί πάντοτε.

‘Ολη ή ήμερα μας πρέπει να είναι προετοιμασία για τίς κορυφαίες αυτές ιερές ώρες του εναγκαλισμού μας με τον Θεό. Καί οι ώρες της προσευχής αφετηρία δυνάμεων για τίς ώρες πού θ’ ακολουθήσουν στον αγώνα μας προς συνάντηση των άλλων, των πειρασμών καί των θλίψεων, των ευχάριστων καί των δυσάρεστων.

Το Ωρολόγιο, το Ψαλτήριο, τα Μηναία, το Τριώδιο, το Πεντηκοστάριο, ή Παρακλητική δεν είναι βιβλία μόνο για τ’ αναλόγια των εκκλησιών αλλά καί για το ταμείο των οικείων μας. Είναι εργαλεία τα βιβλία αυτά. Είναι ωραίο κανείς ν’ αγαπήσει την καθημερινή συντροφιά τους, έστω κι ένα μικρό ‘Ορθρο να κάνει, μερικούς ύμνους του Εσπερινού να πει ή το Απόδειπνο καί τους Χαιρετισμούς της Παναγίας, πού πολύ την χαροποιούν καί περισσότερο μας χαροποιεί εκείνη.

Επανερχόμενοι στο προπαρασκευαστικό σημείο τής προσευχής, στη μελέτη, ας τονίσουμε αυτό πού λέει ά Μέγας Αθανάσιος στο σπουδαίο περί Παρθενίας έργο του· «τον αφιερωμένο στον Θεό πιστό πρέπει να τον βρίσκει ό ήλιος με το βιβλίο στο χέρι».

Άλλα καί γιάτίς άλλες ώρες της ημέρας καί της νύχτας δίνει συμβουλές ποια να’ναι ή στάση του πιστού απέναντι στον Θεό.Είναι γεγονός πώς τα βιβλία ωφελούν, αλλά δεν οδηγούν πάντα στην προσευχή. Ανώτερη των βιβλίων διδάσκαλος είναι ή ίδια ή προσευχή, στην οποία μαθητεύουν τα πλήθη των ασκητών, δίχως πολλές φ·ορές καμμιά βοήθεια από τα βιβλία. Καί δίχως τα βιβλία καί δίχως τίς εκκλησιαστικές συνάξεις, όταν αυτά δεν υπάρχουν καί δεν μπορούν να είναι πάντα μαζί μας καί κοντά μας, με την εσωτερική εργασία της προσευχής, πού μπορούμε πάντα να την έχουμε εντός μας.

‘Ετσι ναός του Θεού καί άγιο θυσιαστήριο γίνεται ή ψυχή του κάθε αληθινού προσευχόμενου. Καί ή προφορική καί ή μετά των βιβλίων καί ή έκφωνη καί ή μυστική καλές προσευχές είναι, μόνο αν είναι προσεκτικές.

‘Οπως δεν υπάρχει φυτό χωρίς ρίζα, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει καλλιέργεια της ζωής της προσευχής δίχως τή μυστηριακή ζωή καί μάλιστα τη Θεία Ευχαριστία. Οι μοναχοί την προσευχή του κελλιού τους τελειώνουν στο ναό. Καί την προσευχή του ναού τελειώνουν στο κελλί τους. Ή βρώση καί ή πόση του σώματος και του αίματος του Κυρίου πού μετέλαβαν στη Θεία Λειτουργία, συνεχίζεται στο άγιο θυσιαστήριο των καρδιών τους με την προσευχή…

Τι εϊναι τελοσπάντων αυτή ή πολυσυζητημένη προσευχή; Αξίζει τόσο κόπο, μέριμνα, φροντίδα, προσοχή κι εκτίμηση; ‘Ας δώσουμε τον λόγο ξανά στους Αγίους Πατέρες μας για να μας απαντήσουν καλύτερα.Ό άγιος Ιωάννης ό Χρυσόστομος λέγει: «Ή προσευχή είναι λιμάνι στίς τρικυμίες της ζωής, άγκυρα στους κλυδωνισμούς της, στήριγμα των κλονιζόμενων, θησαυρός των φτωχών, ασφάλεια των πλουσίων, θεραπεία των ασθενών, διατήρηση της υγείας. Τα άγαθά τά κάνει μόνιμα καί τα κακά τά διώχνει».

Καί συνεχίζει ό θεοφόρος οικουμενικός πατήρ, μακρυά από ρητορικά σχήματα καί μεγαλοστομίες. «Ή προσευχή σιγάζει τα πάθη της ψυχής, καταπραΰνει τίς εξεγέρσεις του θυμού, διώχνει τον φθόνο, διαλύει την κακή επιθυμία, μαραίνει την προς τα εγκόσμια αγάπη, αποκτά μεγάλη ηρεμία ή ψυχή».

Από το τί προσφέρει ή προσευχή φανερό γίνεται το τί είναι. Ό άγιος Ιωάννης της Κλίμακας προσευχή λέει είναι ένωση του ανθρώπου με τον Θεό.

Ό άσκητικώτατος άγιος Γρηγόριος ό Σιναΐτης πού ήθελε να διαβεί όλη την οικουμένη, για να διδάξει τα αγαθά της προσευχής, προχωρεί πολύ πιο ψηλά καί με τη μυστική φωνή του άνακράζει:

Προσευχή εϊναι φωτιά ευφρόσυνη στους αρχαρίους, «φως εΰωδιάζον ενεργούμενον», στους τελείους. Προσευχή είναι πληροφορία καρδίας, σωτηρίας ελπίδα, άγνισμού σημείο, άγιότητος σύμβολο, Θεού επίγνωση, Πνεύματος Αγίου αρραβώνας, το του Ίησού άγαλλίασμα, ευφροσύνη ψυχής, έλεος Θεού, καταλλαγής σημείο, Χριστού σφραγίδα, ακτίνα νοητού ηλίου, χριστιανισμού βεβαίωση, αγγελικής πολιτείας απόδειξη.

Μωυσέως μοναχού αγιορείτου

ΟΙ ΑΠΟΜΑΚΡΥΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ,ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 

Κανείς δεν θα μπορέσει να μας κάνει δυστυχείς, αν εμείς δεν κάνουμε τον εαυτόν μας δυστυχή

Όπως η ευτυχία ανυψώνει τον άνθρωπο, έτσι και η δυστυχία, τον ταπεινώνει και τον επαναφέρει στην αυτογνωσία. Ποιος είναι δυστυχισμένος; Εκείνοι που δεν πιστεύουν, που μισούν τον πλησίον τους, είναι οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι.

Ποιος είναι δυστυχισμένος;

Ο άπιστος είναι ο πιο δυστυχισμένος των ανθρώπων, γιατί στερήθηκε το μοναδικό αγαθό πάνω στη γη, την πίστη, που είναι ο μόνος αληθινός οδηγός προς την αλήθεια και την ευτυχία. Δυστυχισμένε δούλε σκληρού τυράννου! Πώς σου έκλεψαν την ευτυχία; Πώς σου άρπαξαν το θησαυρό;… (Άγιος Νεκτάριος)

Με θρήνους και με δάκρυα δεν θεραπεύεται η δυστυχία, αλλά με επινόηση καλών έργων και με την δραστηριότητα. (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)

Οι απομακρυσμένοι από τον Θεό άνθρωποι, είναι οι πιο δυστυχισμένοι του κόσμου. (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)

Κανείς δεν θα μπορέσει να μας κάνει δυστυχείς, αν εμείς δεν κάνουμε τον εαυτόν μας δυστυχή, όπως και κανείς δεν θα μπορέσει να μας κάνει ευτυχισμένους, αν δεν εργασθούμε μόνοι μας, με την Χάρη του Θεού βέβαια. (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος)

Αν ο καθένας μας έκανε όπως μπορούσε το καλό, δεν θα υπήρχαν στον κόσμο δυστυχισμένοι. (Άγιος Γρηγόριος Ε’ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως)

Η δυστυχία θα φέρει πολλούς σε συναίσθηση· ενώ οι αμετανόητοι, θα είναι αναπολόγητοι… (Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής)

Αυτή είναι η μεγαλύτερη δυστυχία: Το να ζεις στην μεγαλύτερη μιζέρια και να μην καταλαβαίνεις, ότι οι αμαρτίες σου είναι η δυστυχία σου. Ακόμα και όταν βιώνεις όλες τις απολαύσεις του κόσμου, η μεγαλύτερη δυστυχία κρέμεται από πάνω σου, γιατί με τις αμαρτίες σου, γίνεσαι εχθρός του Θεού και βρίσκεσαι στο μέγιστο κίνδυνο να χάσεις την αιώνια ζωή… (Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης)

Όλη μου η ευτυχία ή η δυστυχία, εξαρτάται από τους λογισμούς μου και από τις διαθέσεις της καρδιάς μου. Αν οι λογισμοί και οι διαθέσεις μου, είναι σύμφωνα με την αλήθεια του Θεού, με το θέλημά Του, τότε είμαι αναπαυμένος, γεμάτος Θείο φως, χαρά και ευλογία. Αν όχι, τότε είμαι ανήσυχος, γεμάτος με πνευματικό και ψυχοφθόρο σκότος, νοιώθω να με βαραίνει η απόγνωση. Αν όμως μεταβάλλω τελείως, τους απατηλούς και ακάθαρτους λογισμούς και τις διαθέσεις της καρδιάς μου και τους κάνω αληθινούς και θεάρεστους, τότε αποκτώ πάλι ανάπαυση και ευλογία. (Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης)

Όσο πιο δύστροπος, κακός και δόλιος είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο δυστυχισμένος νιώθει. Όσο πιο αδύνατη είναι η πίστη και πιο ελλιπής η αγάπη του, τόσο πιο ανίσχυρος και πιο ανίκανος αισθάνεται. Εκείνοι που δεν πιστεύουν, που μισούν τον πλησίον τους, είναι οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι. (Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης)

Ο Κύριος σου δείχνει τη δυστυχία του άλλου, για να δει πώς θα αντιδράσεις. Θα προσευχηθείς για τον πλησίον σου; Θα τον βοηθήσεις; Και με αυτό τον τρόπο, σε καλεί να εκπαιδεύεσαι στην αγάπη και να την καλλιεργείς… (Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός)

Όπως η ευτυχία ανυψώνει τον άνθρωπο, έτσι και η δυστυχία, τον ταπεινώνει και τον επαναφέρει στην αυτογνωσία. (Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ)

Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

 

Ο Όσιος Βασίλειος ο Ομολογητής έζησε και έδρασε επί του εικονομάχου αυτοκράτορα Λέοντος Γ’ του Ισαύρου (717 – 741 μ.Χ.). Από νεαρή ηλικία ο Όσιος αφιερώθηκε στον ασκητικό βίο και εκάρη μοναχός. Έγινε μαθητής και υποτακτικός του Οσίου Προκοπίου του Δεκαπολίτου († 27 Φεβρουαρίου). Αρχικά ζούσε σε κάποιο ερημητήριο και αφού προηγουμένως καλλιέργησε με επιμέλεια την ασκητική ζωή, αργότερα, όταν ανέκυψε η αίρεση κατά των ιερών εικόνων, αντιστάθηκε με πνευματική ανδρεία στους εικονομάχους. Για τον λόγο αυτό συνελήφθη, τιμωρήθηκε και υπέστη πολλά βασανιστήρια. Όταν δε, πέθανε ο αυτοκράτορας, απελευθερώθηκε και αφού βγήκε από τη φυλακή, φρόντιζε για την καλλιέργεια της αρχαίας υγείας της ευσέβειας, παρακινώντας πολλούς προς την αρετή και επαναφέροντάς τους προς την ορθόδοξη πίστη.

Έτσι αφού αγωνίσθηκε ο Όσιος Βασίλειος, κοιμήθηκε με ειρήνη.

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Βασίλειον δώρημα, της Εκκλησίας Χριστού, εδείχθης Βασίλειε, ως βασιλεύσας παθών, τοις θείοις σου σκάμμασι· συ γαρ ομολογία, τον σον βίον φαιδρύνας, λάμπεις δι’ αμφοτέρων, ως αστήρ σελασφόρος· εντεύθεν της ασαλεύτου βασιλείας ηξίωσαι.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΤΡΙΩΔΙΟ,ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΡΧΙΖΗ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΟΔΕΥΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ

 

  «Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀρχίζει τὸ Τριώδιο, πρέπει νὰ ἀρχίζη κανεὶς νὰ ὁδεύη πρὸς τὸν Γολγοθά. Καί, ἂν ἀξιοποιήση πνευματικὰ αὐτὴν τὴν περίοδο, ὅταν πεθάνη, θὰ ὁδεύση ἡ ψυχή του πρὸς τὰ ἄνω, χωρὶς νὰ ἐμποδίζεται ἀπὸ «διόδια» καὶ τελώνια.  Κάθε χρόνο ἔρχονται αὐτὲς οἱ ἅγιες ἡμέρες, ἀλλὰ καὶ κάθε χρόνο μᾶς φεύγει καὶ ἕνας χρόνος καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ θέμα. Τὸν ἀξιοποιήσαμε πνευματικὰ ἢ τὸν σπαταλήσαμε στὰ ὑλικά;»

Ὁσίου Παϊσίου Ἁγιορείτου

Η ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ "ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ"

 

Καργάκος Σαράντος

Στὸ Μεσαίωνα εἶχε κυριεύσει τοὺς ἀνθρώπους τὸ πάθος νὰ βροῦν τεχνητὲς μεθόδους γιὰ τὴν κατασκευὴ χρυσοῦ. Κάθε μέταλλο ποὺ εἶχε τὴ χαρακτηριστικὴ ὑποκίτρινη λάμψη, θεωροῦνταν πολύτιμο καὶ χιλιάδες ἀλχημιστὲς ἀφιέρωναν τὴ ζωή τους σὲ πειράματα καὶ κατασκευὲς τοῦ πολύτιμου μετάλλου, ποὺ καὶ τότε, ὅπως καὶ σήμερα, παίζει κυρίαρχο ρόλο στὴ ζωή μας.

Στὶς ἡμέρες μας ἡ ἀλχημεία ἔχει προοδεύσει. Ὑπάρχουν εἰδικοὶ «ἀλχημιστές», ποὺ φτιάχνουν εἰδικοὺς τύπους ἀνθρώπων, ἀνθρώπους-πρότυπα, ποὺ χάρη σὲ μία ὑποκίτρινη ἀπόχρωση, προβάλλονται σὰν ἐπιτυχημένοι, εὐτυχισμένοι, μὲ τέλειο χαρακτήρα, καμωμένο ἀπὸ χρυσάφι προσόντων κι ἀρετῶν. Οἱ μοντέρνες ἀλχημεῖες ὀνομάζονται διαφήμιση, μόδα, προπαγάνδα, δημόσιες σχέσεις, μάρκετιγκ καὶ ἄλλες, ποὺ θὰ ἐμφανισθοῦν προτοῦ ἀκόμη ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἐκτύπωση τοῦ δοκιμίου αὐτοῦ. Γιατί μία «μοντέρνα» ἀρχὴ ζωῆς ὁρίζει πὼς οἱ νέες ἀνάγκες ἀπαιτοῦν διαρκῶς ἕνα νέο ἄνθρωπο. Ἔτσι ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἀναγκάζεται συνεχῶς ν’ ἀλλάζει φλοιό, πράγμα ποὺ δὲν τοῦ ἐπιτρέπει νὰ ἔχει οὔτε πυρήνα. Παρά τὸ γεγονὸς ὅτι ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῶν μετρήσεων, δὲν ἔχουμε ἀκόμη στατιστικὲς σχετικὰ μὲ τὸ θέμα τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς. Αὐτὸ μᾶς κάνει ἐπιφυλακτικοὺς σ’ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ ζήτημα τῆς ἀπολυτοποίησης τῆς ἀνθρώπινης συμπεριφορᾶς. Ἔτσι ἡ διαπραγμάτευση μας μοιραία ἔχει ἕναν πιθανολογικὸ χαρακτήρα.

Ἀσφαλῶς ὑπάρχουν, ἢ τουλάχιστον ἐλπίζουμε πὼς ὑπάρχουν, ἄνθρωποι ποὺ οἱ τρόποι συμπεριφορᾶς ἀποκαλύπτουν τὸν πραγματικό τους χαρακτήρα. Φοβόμαστε ὅμως ὅτι αὐτοὶ —κι ἂν ὑπάρχουν— ἀποτελοῦν μειοψηφία. Την πλειοψηφία διακρίνει ἀσυμφωνία λόγων καὶ ἔργων, σκέψεων κι ἔργων, ἐσωτερικοῦ χαρακτήρα καὶ συμπεριφορᾶς. Ἐδῶ ἐντοπίζεται ἡ παρέμβαση τῶν «ἀλχημιστῶν».

Συγκεκριμενοποιοῦμε τὸν προβληματισμό μας. Συστηματικὰ προβάλλονται καθημερινά, κυρίως ἀπὸ τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, πρότυπα «ἐπιτυχημένων» ἀνθρώπων. Συνήθως οἱ φιγοῦρες αὐτὲς δὲν παρουσιάζουν μειονεκτήματα καὶ ἀτέλειες ἀλλ’ ἐκφράζουν τὴν πιὸ ἐξελιγμένη μορφὴ σύγχρονου ἀνθρώπου: θαλεροῦ καὶ δυναμικοῦ, σίγουρου καὶ ἀποφασιστικοῦ. Τὰ πρότυπα αὐτὰ προορίζονται γιὰ νεαρὰ κυρίως ἄτομα, συμπιεσμένα ἀπὸ διάφορα συμπλέγματα καὶ φοβίες, ποὺ ἀδιαφορώντας γιὰ τη μοναδικότητα τῆς ὕπαρξής τους, καταφεύγουν σὲ ξένα πρότυπα. Μία τέτοια παραίτηση ἀπὸ τὸν ἑαυτὸ τοὺς ἀπαιτεῖ καὶ τὴν υἱοθέτηση τρόπων ζωῆς καὶ συμπεριφορᾶς, ποὺ τὶς περισσότερες φορὲς δὲ συμφωνοῦν μὲ τὶς μὴ συνειδητοποιημένες ἰδιαιτερότητες, ποὺ κάθε ἄτομο ἀσφαλῶς ἔχει.

Βασικὸ στοιχεῖο ποὺ εὐνοεῖ τὴ διαιώνιση τῆς παραπάνω κατάστασης, ἀποτελεῖ ἡ ἀνεξέλεγκτη διαφημιση. Γιὰ νὰ μετατρέψει τὸν ἄνθρωπο σὲ ἀγοραστικὸ ὄν, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ σχηματοποίηση τῶν ἀτομικῶν ἀναγκῶν. Καθημερινὰ ὁ μέσος πολίτης βομβαρδίζεται ψυχοσωματικὰ ἀπὸ ὀνόματα μίας τεράστιας ποσότητας ἀγαθῶν. Τὰ «ἀγαθὰ» αὐτὰ δὲν ἀποτελοῦν μέσα κάλυψης ἀναγκῶν ἀλλὰ δεσμεύουν τὴ βούληση τῶν ἀνθρώπων σ’ ἕνα συγκεκριμένο τρόπο ζωῆς, πού δέν εἶναι δική του ἐπιλογή. Τὰ διαφημιζόμενα προϊόντα εἶναι οἱ σημαντικότεροι τρόποι ἔκφρασης. Ἔτσι ὅμως ξεφεύγουμε ἀπὸ τὴν ἐλευθερία ἐπιλογῆς. Ἡ συμπεριφορὰ δὲν εἶναι αὐθεντική· εἶναι «κόπια».

Ἀλλ’ ἡ ἀνθρώπινη συμπεριφορὰ μεταλλάζεται ἀνάλογα μὲ τὶς διεθνῶς περιφερόμενες μόδες ἢ ρεύματα. Κοινωνικοπολιτικὰ ἢ θρησκευτικὰ συστήματα ἀναζητοῦν ὀπαδοὺς ἢ θιασῶτες, προτάσσοντας κι ἐπιβάλλοντας περισσότερο ἕνα σύστημα κανόνων συμπεριφορᾶς παρὰ τὶς θεμελιώδεις ἀρχές τους. Μέσα στὰ κυκλώματα αὐτά περισσοτερο μαθαίνεις νὰ φέρεσαι παρὰ νὰ σκέπτεσαι. Νὰ ἐνεργεῖς κατ’ ἐντολὴ κι ὄχι ν’ αὐτενεργεῖς. Ὅμως, ὁ ἄνθρωπος, κουρασμένος ἀπὸ τὴν ἀτονία ἢ μονοτονία τῆς ζωῆς του, ἐνθουσιάζεται ἀπὸ αὐτὴ τὴ μεταβολὴ καὶ ρίχνεται σ’ ἕναν ἀγώνα προσαρμογῆς στὴ νέα «ἐθιμοτυπία», ἀγνοώντας ἢ μᾶλλον ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ ἂν αὐτὴ ἡ μοντέρνα ἐξωτερίκευση δὲν ἀνακλᾶ τὴν ἐσωτερική του ὑπόσταση. Ἁπλούστατα: ποτὲ δὲ σκέφθηκε νὰ ψάξει νὰ βρεῖ τὸν ἑαυτό του. Οὔτε εἶχε καιρὸ νὰ τὸν φτιάξει. Καταφεύγει στὸ εὔκολο· νὰ παίρνει ἕτοιμο τὸν ἑαυτό του. Σήμερα ἄλλοι μᾶς φτιάχνουν.

Ἀλλὰ τὸ πιὸ παράδοξο αὐτῆς τῆς ἀλλοτρίωσης εἶναι ἡ ἐπιφανειακὴ συμφιλίωση τῆς ἐσωτερικότητας μὲ τοὺς τρόπους συμπεριφορᾶς. Τὸ ἄτομο, συμπιεσμένο ἀπὸ τὴν ἔλλειψη χρόνου, κουρασμένο ἀπὸ τὸ μηχανικὸ ρυθμὸ ζωῆς, δεσμευμένο ἀπὸ τὴν ἀπομονωτική του διάθεση καὶ τὶς φοβίες του, ζώντας σὲ μία ἑρμαφρόδιτη κατάσταση ἀνάμεσα στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ μαζοποίηση, ἀποδέχεται ἀνεπαίσθητα ἀλλότριες μορφὲς συμπεριφορᾶς. Σιγὰ-σιγὰ μονιμοποιεῖται αὐτὴ ἡ κατάσταση, ὄχι ὅμως ἀπόλυτα. Κάτι μέσα τοῦ μπορεῖ νὰ τοῦ θυμίζει τὸν ἀνεκπλήρωτο ἑαυτό του, ὅπως αὐτὸ ποὺ «ἔκνιζε ἀεὶ» τὸν Οἰδίποδα.

Οἱ σκέψεις αὐτὲς ἔχουν νὰ κάνουν κυρίως μὲ τὴν ἐποχή μας. Θὰ μποροῦσε, λοιπόν, νὰ ὑπάρξει ἀντίλογος. Σὲ σχέση μὲ παλαιότερους καιροὺς δὲν ὑπάρχει πιὰ ἡ κοινωνικὴ ὑποκρισία. Τὰ στεγανὰ ποὺ ὑπῆρχαν ἐξαλείφονται, τὰ ἰδιαίτερα μαθήματα γιὰ τὴν ἀπόκτηση τρόπων καλῆς συμπεριφορᾶς θεωροῦνται ξεπερασμένα. Τὸ περίφημο «savoir vivre» ἀποδείχτηκε ἕνας ψεύτικος τρόπος ζωῆς. Ὑποκριτικὸς καὶ ὑπηρετικός. Ἡ συμπεριφορὰ δὲ φοριέται μαζὶ μὲ τὸ κατάλληλο γιὰ τὴν περίσταση ροῦχο. Ὁμολογουμένως ἡ συμπεριφορὰ τῶν τωρινῶν νέων παρουσιάζει καὶ κάποιες ἀλλαγὲς πρὸς τὸ καλύτερο. Ἔχει περισσότερη εἰλικρίνεια. Ἡ προσποίηση ποὺ «φυλάκιζε» κάθε ἐνθουσιώδη κι αὐθόρμητο τρόπο ἔκφρασης ἀποτελεῖ ἄγνωστο τόπο γιὰ τοὺς σημερινοὺς νέους. Ἡ γνησιότητα ἴσως νὰ δώσει νέα πνοὴ στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις.

Ἡ κοινωνικὴ πραγματικότητα, ὅμως, δὲ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ εἴμαστε ἀπόλυτα αἰσιόδοξοι. Οἱ προσωπικές μας ἐμπειρίες δὲ μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ δικαιώσουμε τὸ σύγχρονο τρόπο ζωῆς καὶ νὰ τὸν θεωρήσουμε γνήσιο. Ἡ νεανικὴ ὁρμὴ διοχετεύεται σὲ βιαιότητες καὶ ὁ αὐθορμητισμὸς σὲ χυδαιολογίες καὶ στὸ γκρέμισμα —ὄχι πάντα ἀναχρονιστικῶν- ἀξιῶν. Τὸ ὑπερβολικὰ πηγαῖο τῆς ἔκφρασης μέθυσε τὸν κουρασμένο ἀπὸ τὴν ὑποκρισία ἄνθρωπο και τον ὁδήγησε στὴν ὑπερβολή, ποὺ βέβαια δὲν ἀποκαλύπτει τὴν πραγματικὴ φύση του. Ὁ αὐθορμητισμὸς ἔγινε κι αὐτὸς προσποίηση, πῆρε βλαβερὲς προεκτάσεις ποὺ δὲν ἐκφράζουν τὸν ἀνθρώπινο ψυχικὸ κόσμο. Ἡ χυδαιότητα τώρα θεωρεῖται μοντέρνα στάση ζωῆς. Ἡ αἰσχρολογία -στὸ γραπτὸ καὶ προφορικὸ λόγο— θεωρεῖται ἔκφραση ἀπελευθέρωσης. Ἔτσι ο ἄνθρωπος σήμερα φυλακίζεται μέσα στὴν ἀπελευθέρωσή του.

Συχνὰ λέγεται —κι ὄχι ἄδικα— ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι μία ζούγκλα. Ἔτσι πολλοὶ νέοι νομίζουν ὅτι γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν πρέπει ν’ ἀποθηριωθοῦν. Ἐπιτηδεύονται τὸν «σκληρό», στὶς ἀναρίθμητες παραλλαγὲς ποὺ προσφέρει ὁ κινηματογράφος. Υἱοθετοῦν μία ἀντικοινωνικὴ συμπεριφορά, γιατί ἔτσι νομίζουν πὼς θὰ μπορέσουν νὰ ἐπιβιώσουν. Πίσω ἀπὸ τὴν ἐπιφανειακὴ αὐτὴ σκληρότητα κρύβεται φόβος. Τὴν ἀναντιστοιχία ἐσώτερου εἶναι καὶ συμπεριφορᾶς προωθοῦν καὶ οἱ λεγόμενοι «κοινωνικοὶ ρόλοι». Κάποιοι ἄνθρωποι κατέχουν μία θέση· τὸ κακὸ εἶναι ὅτι γίνονται θέση. «Φοροῦν» ἕνα ὁρισμένο πρωτόκολλο ὄχι μόνο τὶς ὧρες ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ θέση τοὺς ἀλλὰ καὶ στὴν ὑπόλοιπη ζωή τους.

Πόσο, λοιπόν, αὐθεντικοὶ εἴμαστε σήμερα; Το σημαντικότερο ὑλικὸ γιὰ νὰ πάρουμε πληροφορίες γιὰ τὸ χαρακτήρα ἑνὸς ἀνθρώπου ἀποτελοῦν οἱ πράξεις του. Ἰδιαίτερα μάλιστα στὴν ἐποχή μας, ὅπου δὲν ὑπάρχει χρόνος γιὰ προσεκτικὴ ἑτεροπαρατηρησία, οἱ τρόποι συμπεριφορᾶς εἶναι τὸ «σῆμα κατατεθὲν» τοῦ χαρακτήρα μας. Χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει πὼς ἕνα «σῆμα» εἶναι ἔνδειξη ἀκριβοῦς ποιότητος. Ἑπόμενο εἶναι, λοιπόν, ἡ ἐλαχίστη ἢ ἡ μεγίστη τιμὴ ἀλλοτρίωσης τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου νὰ κρίνεται ὄχι ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ εἶναι ἀλλ’ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ φαίνεται πὼς εἶναι. Γιὰ νὰ διαπιστώσουμε μάλιστα πόσο πολὺ στὴν ἐποχή μας τὰ φαινόμενα ἀπατοῦν, ἀρκεῖ νὰ σημειώσουμε πὼς οἱ σημερινὲς συνθῆκες ἀπαιτοῦν ὄχι νὰ εἶσαι πλούσιος ἀλλὰ νὰ φαίνεσαι πλούσιος. Ἀπὸ αὐτὸ ξεκινᾶ καὶ ἡ ἔντονη τάση ἐπίδειξης, ἡ λεγόμενη ἐπιδειξιομανία.

Ἐξάλλου στὴν ἐποχή μας, παρὰ τὴν πρόοδο τῆς ψυχογνωσίας μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῆς ψυχολογίας, εἶναι δύσκολη ἡ διάγνωση τῆς αὐθεντικῆς φύσης ἑνὸς νέου. Ἀπελπισμένοι γονεῖς βοοῦν πὼς ὄχι μόνο δὲ γνωρίζουν ἀλλ’ οὔτε καὶ ἀναγνωρίζουν τὰ παιδιά τους. Οἱ μοντέρνοι μάγοι ἀλχημιστὲς τὰ ἔχουν κάνει ἀγνώριστα. Συγχρόνως ἡ ἐξάπλωση τῆς ἀλλοτρίωσης ἐμποδίζει τὸν ἄνθρωπο νὰ ξέρει ἂν ὑποκρίνεται ἢ ὄχι, ἔτσι ποὺ σὲ μία πιθανὴ κρίση κάποιου ἄλλου, τὰ προσωπικὰ του βιώματα νὰ μὴν τὸν βοηθοῦν οὐσιαστικὰ στὴ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ του. Ὅταν δὲν ξέρει ὁ ἴδιος τί εἶναι, δὲν μπορεῖ νὰ ξέρει ἂν ὁ ἄλλος τὸν ξέρει.

Ἡ τυποποίηση καὶ ἡ ἰσοπέδωση δὲν ἐπιτρέπουν τὴν προσωπικὴ ἔκφραση. Σήμερα ξέρουμε τὴν τιμὴ τοῦ ἀνθρώπου κατὰ κατηγορίες. Ἀλλὰ δὲν ξέρουμε στὸ βάθος τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Τὰ στερεότυπα συμπεριφορᾶς δὲν ἐπιτρέπουν αὐτοδημιουργία. Παρ’ ὂλ’ αὐτὰ ἀκόμη καὶ στὰ πιὸ γιγάντια τσιμεντένια φράγματα ἐμφανίζονται ρήγματα. Ρήγματα παρουσιάζει καὶ ἡ «τσιμεντοποιημένη» ζωή μας. Μέσα ἀπὸ αὐτὰ ὁ προσεκτικὸς παρατηρητὴς μπορεῖ νὰ δεῖ κάποια «φωτεινὰ σημεῖα». Ψήγματα χρυσοῦ. Εἶναι ἴχνη τοῦ πραγματικοῦ μας ἑαυτοῦ. Αν γίνουν μαγιὰ ἑνὸς νέου «ἐπανανθρωπισμοῦ,» τότε μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε πὼς ἡ γνησιότητα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο δὲν χάθηκε ἀκόμη.

"ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΟΣ ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΜΕΤΑΝΟΗΜΕΝΟΣ;"

 

του πατρός Ιωάννη Παπαδημητρίου

Μάλωσες με έναν άνθρωπο και είπες λόγια σκληρά, κοφτερά σαν μαχαίρι δίστομο και τότε είναι που οι τύψεις σε οδηγούν στην πόρτα του εξομολόγου…..

Πραγματικά λυπάσαι και εξαγορεύεσαι το λάθος σου στο πετραχείλι του πνευματικού και ενώ λαμβάνεις την συγχώρεση συμβαίνει το εξής περίεργο:

Παρότι φεύγεις αναπαυμένος εν τούτοις δεν νοιώθεις και πολύ διαφορετικά….

Εξακολουθείς να αισθάνεσαι την ίδια απέχθεια προς εκείνον….
Δεν άλλαξε το βλέμμα της ψυχή σου….

Γιατί αναρωτιέσαι αφού ζήτησα συγνώμη απ’ τον Θεό (ακόμα ακόμα κι από τον ίδιον τον άνθρωπο);

Στο μυστήριο της εξομολογήσεως ναι συγχωρείται η αμαρτία που έγινε αλλά δεν θεραπεύεται το πάθος που είναι η αιτία της «μόλυνσης»…..

Το θέμα δεν είναι τα χείλη να ζητήσουν την συγνώμη (που εδώ που τα λέμε μερικά δυσκολεύονται κι αυτήν να πούνε ακόμα) αλλά να θεραπευτεί η πάσχουσα καρδιά από την οποία ήδη προβάλλουν σαν φύλλα δηλητηριώδους κισσού λόγια (μα και βλέμματα) φαρμακερά …..

Η μετάνοια είναι αυτή που συμβάλλει στη θεραπεία….
Και αυτή προϋποθέτει αγάπη Σταυρική και μπόλικη Χάρη από τον Θεό!

Θέλει πολύ αγώνα και μεράκι η χριστιανική ζωή του ανθρώπου…..

Μπορούμε να ‘’ντοπάρουμε’’ με όσες εξομολογήσεις και συζητήσεις με Γεροντάδες θέλουμε την ύπαρξη μας αλλά εάν δεν αποφασίσουμε αληθινά να αλλάξουμε παίρνοντας την ανήφορα (Γολγοθά) θα ζούμε διαρκώς(και οι γύρω μας) σε έναν φαύλο κύκλο…..

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΜΨΗ

                

 Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, στο τελευταίο του μήνυμα εν ζωή, απηύθυνε μια προτροπή: «Αντίσταση και Ανάκαμψη. Για να ξαναβρούμε ό,τι έχουμε χάσει, για να υπερασπισθούμε ό,τι κινδυνεύει». Αυτός ο λόγος παραμένει επίκαιρος, όσο ποτέ, στις ημέρες μας. Είναι ο μοναδικός οδοδείκτης που αναφέρεται στη μαρτυρία της Εκκλησίας σήμερα.

Τι κινδυνεύει αληθινά σήμερα; Η επίγνωση της ταυτότητάς μας στο μέλλον. Από την μία αυτό το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κ. Καραμανλή, το οποίο ουδείς νουνεχής μπορεί να απορρίψει. Μόνο που το ερώτημα έγκειται σε ποια Δύση ανήκουμε; Αυτή του δικαιωματισμού; Της κουλτούρας του εξοστρακισμού;  Του κινήματος WOKE; Ή ανήκουμε στη Δύση που θέτει ως όραμα του ανθρώπου τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής του, την καθολική παιδεία, την πρόσβαση στα αγαθά αυτής της ζωής, όχι όμως χωρίς όραμα μεταφυσικό, χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς ενότητα λαών και ανθρώπων; Και οι δύο όψεις του δυτικού κόσμου συνυπάρχουν και συγκρούονται σήμερα μεταξύ τους.

Η απάντηση στην Ευρώπη και στην Αμερική είναι πολιτική. Ο Τραμπ, η Λεπέν, η Μελόνι θεωρητικώς υπερασπίζονται τη Δύση της μεταφυσικής, της χριστιανικής παράδοσης, της απόρριψης της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, στην πραγματικότητα όμως είναι όψεις του συστήματος, που εκτονώνουν τον θυμό των ανθρώπων για ό,τι κινδυνεύει να χαθεί ή ήδη χάθηκε: την αξία του ανθρώπου ως προσώπου. Κι αυτοί στις επιθυμίες στηρίζονται. Στη θεοποίησή τους. Μόνο που καλύπτουν με «χριστιανική» γαρνιτούρα και σε επίπεδο συμβόλων που χρειάζονται, αλλά δεν είναι αρκετά χωρίς βίωση του νοήματός τους, την ανημπόρια να καταθέσουν μία συνολική πρόταση πολιτισμού και ζωής που θα αγγίζει την οικονομία, την παιδεία, την κοινωνία. Από την άλλη, η νομενκλατούρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όσοι την ακολουθούν, έχουν υποκύψει στον δικαιωματισμό, με όριο όχι τη συνείδηση, αλλά τον νόμο που επιτρέπει την ικανοποίηση κάθε επιθυμίας, αρκεί να μην κάνει άμεσα κακό στον άλλο. Η συζήτηση για το νομοσχέδιο του «γάμου» των ομόφυλων ζευγαριών σε γενικές γραμμές έδειξε ποια Δύση έχουν κατά νουν και οι δικοί μας πολιτικοί, όλων των παρατάξεων.

Κι έτσι απομένει η Εκκλησία και κάποιοι λίγοι διανοούμενοι, που μπορούν να κρατήσουν τον λόγο του Αρχιεπισκόπου ζωντανό. Αντίσταση δεν σημαίνει άρνηση της Δύσης. Σημαίνει αγώνας να βρεθεί ένας άλλος τρόπος, ο τρόπος της κοινότητας, της φιλοκαλίας, της προσωπικής ευθύνης, των ορίων. Ο τρόπος της αγάπης που θα αληθεύει όχι στην μονότονη υπεράσπιση των δικαιωμάτων, αλλά στην καλλιέργεια προσωπικοτήτων που θα θεωρούν αυτονόητη την συνύπαρξη που θα στηρίζεται σε αρχές. Που θα νιώθει τι σημαίνει αμαρτία, όχι ηθικολογικά, αλλά ως αποτυχία του ανθρώπου να μοιραστεί, να δώσει και να πάρει αγάπη όχι με κέντρο τον εαυτό του, αλλά με βάση την κοινωνία ως άθροισμα σχέσεων και όχι ως συνεταιρισμό επιθυμιών και συμφερόντων.  Και σχέση σημαίνει να λέω και «όχι» σε ό,τι διαλύει το ιερό, το κανονικό, το αιώνιο. Είναι άλλο να δέχομαι τον αμαρτωλό και να παλεύω μαζί του και άλλο να αμνηστεύω την αμαρτία.

Ανάκαμψη σημαίνει να υπερβώ την προπαγάνδα που κατασκευάζει «αλήθειες» και απορρίπτει με θράσος την μεταφυσική, ενσωματώνοντας μηδενισμό. Ανάκαμψη σημαίνει ανάληψη ευθύνης, ώστε η νέα γενιά να μάθει να σέβεται, να πειθαρχεί, να απορρίπτει την εύκολη δικαιολογία, να συγχωρεί, να αντέχει, να σκέπτεται, να κρίνει, να μοιράζεται, να μη μένει στην εικόνα.

Δύσκολος ο δρόμος. Φαινομενικά χωρίς ελπίδα. Τον χρωστάμε όμως στους εαυτούς μας και στον κόσμο όσοι πιστεύουμε.   

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ Ο ΔΕΚΑΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Προκοπίου του Δεκαπολίτου και Ομολογητού τιμά σήμερα, 27 Φεβρουαρίου, η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Προκόπιος έζησε τον 8ο αιώνα μ.Χ., επί αυτοκρατορίας Λέοντος Γ’ του Ίσαύρου. Ο Άγιος Προκόπιος διακρίθηκε για την θαρραλέα του πίστη στο Θεό. Αν και από νεαρή ηλικία ακολούθησε το μοναχισμό, δεν έμεινε στην απομόνωση του κελιού του, αλλά αγωνίστηκε κατά των εικονομάχων.

Σκεπτόμενος και ενθαρρυνόμενος, από τον Λόγο του Θεού: «Ανδρίζου και ίσχυε, μη φόβου μηδέ πτοηθης». Δηλαδή, προχώρησε με αποφασιστικότητα σαν γενναίος άνδρας και έχε θάρρος, μη φοβηθείς και μη δειλιάσεις.

Κυρίως ο Άγιος Προκόπιος διέπρεψε στον έλεγχο κατά των αιρετικών Μονοφυσιτών, καθώς και στην υποστήριξη στην τιμητική προσκύνηση των Αγίων Εικόνων. Ο αυτοκράτορας Λέων καθώς ήταν εικονομάχος, προέβη σε διωγμούς και βασανιστήρια εναντίον των Χριστιανών.
Σ’αυτούς τους διωγμούς ήταν και ο Άγιος Προκόπιος όπου υπέστη πολλά βασανιστήρια, μαστιγώσεις, φυλακές και εξορίες.

Για τον θάνατο του Αγίου Προκοπίου υπάρχουν δύο εκδοχές, η πρώτη αναφέρει: Ότι λίγο μετά την αποφυλάκισή του κοιμήθηκε. Ενώ η δεύτερη: Ότι παρέδωσε μαρτυρικά την ψυχή του στον Κύριο.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Φερωνύμως προκύπτων εν ασκήσει Προκόπιε, ήρθης εκ δυνάμεως Πάτερ, προς αθλήσεως έλλαμψιν Χρίστου γαρ την Εικόνα προσκυνών, Μαρτύρων ανεδείχθης κοινωνός, μεθ’ ων πρέσβευε παμμάκαρ διαπαντός, υπέρ των εκβοώντων σοι, δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενερνούντι διά σού, πασιν ιάματα.

ΟΙ ΔΥΟ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΙΣ

 

Υπάρχουν δύο ταπεινώσεις, όπως ακριβώς υπάρχουν και δύο υπερηφάνειες.

Η πρώτη υπερηφάνεια είναι όταν εξουθενώνει κανείς τον αδελφό, όταν τον εξευτελίζει σαν να είναι ένα τίποτε και θεωρεί τον εαυτό του ανώτερό του. Ένας τέτοιος άνθρωπος που θα πέσει σ’ αυτήν την υπερηφάνεια, αν δεν συνέλθει γρήγορα και δεν προσπαθήσει να διορθωθεί, σιγά σιγά φθάνει στη δεύτερη υπερηφάνεια, ώστε υπερηφανεύεται και απέναντι στον ίδιο τον Θεό και όλα όσα κατορθώνει τα αποδίδει στον εαυτό του και όχι στον Θεό.

Πράγματι, αδελφοί μου, κάποτε γνώρισα κάποιον που έφτασε σ’ αυτήν την ελεεινή κατάσταση. Στην αρχή, αν κάποιος από τους αδελφούς τού έλεγε κάτι, τον έφτυνε και έλεγε: «Ποιος είναι αυτός; Δεν αξίζει κανείς, παρά μόνο ο Ζωσιμάς και οι όμοιοι με αυτόν».

Μετά άρχισε και αυτούς να εξευτελίζει και να λέει: «Δεν αξίζει κανείς, παρά μόνο ο Μακάριος».

Και μετά από λίγο άρχισε να λέει: «Ποιος είναι ο Μακάριος; Δεν αξίζει κανείς, παρά μόνο ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος».

Μετά από λίγο άρχισε και αυτούς να τους εξευτελίζει λέγοντας: «Ποιος είναι ο Βασίλειος και ποιος είναι ο Γρηγόριος; Δεν αξίζει κανείς, παρά μόνο ο Πέτρος και ο Παύλος».

Του λέω: «Πράγματι, αδελφέ, και αυτούς θα φτάσεις να τους απορρίψεις».

Πιστέψτε με ότι μετά από λίγο καιρό άρχισε να λέει: «Και ποιος είναι ο Πέτρος και ποιος είναι ο Παύλος; Δεν αξίζει κανείς, παρά μόνο η Αγία Τριάδα».

Και τέλος υπερηφανεύτηκε εναντίον του ίδιου του Θεού και έτσι έχασε τα λογικά του.

Γι’ αυτό, αδελφοί μου, οφείλουμε να αγωνιζόμαστε εναντίον της πρώτης υπερηφάνειας, για να μην πέσουμε σιγά σιγά και στην τέλεια υπερηφάνεια.

Υπάρχει μάλιστα και κοσμική υπερηφάνεια και μοναχική υπερηφάνεια.

Η κοσμική υπερηφάνεια είναι όταν κάποιος υπερηφανεύεται απέναντι στον αδελφό του ότι είναι πιο πλούσιος ή πιο όμορφος ή πιο καλοντυμένος ή πιο γενναίος από αυτόν.

Όταν, λοιπόν, βλέπουμε τους εαυτούς μας να είμαστε κενόδοξοι μ’ αυτά ή ότι το δικό μας μοναστήρι είναι μεγαλύτερο ή πιο πλούσιο ή ότι έχουμε πολλούς αδελφούς, πρέπει να ξέρουμε ότι ακόμη είμαστε στην κοσμική υπερηφάνεια.

Μερικές φορές κενοδοξεί κανείς και για φυσικά χαρίσματα. Να τι εννοώ: Κενοδοξεί κάποιος ότι είναι καλλίφωνος και ψάλλει ωραία, ή ότι είναι επιτήδειος και εργάζεται με επιμέλεια και ακρίβεια και υπηρετεί άδολα. Αυτά είναι σεμνότερα από τα πρώτα, όμως και αυτά ανήκουν στην κοσμική υπερηφάνεια.

Η μοναχική υπερηφάνεια είναι όταν κάποιος κενοδοξεί ότι αγρυπνεί, ότι νηστεύει, ότι είναι ευλαβής, ότι είναι ενάρετος, ότι είναι αγωνιστής. Μερικές φορές και ταπεινώνεται κανείς για να δοξασθεί.

Αυτά ανήκουν στη μοναχική υπερηφάνεια. Είναι βέβαια προτιμότερο, αν δεν είμαστε απαλλαγμένοι από την υπερηφάνεια, τουλάχιστο να υπερηφανευόμαστε για τα μοναχικά και όχι για τα κοσμικά.

Είπαμε λοιπόν ποια είναι η πρώτη υπερηφάνεια και ποια η δεύτερη. Όμοια, είπαμε ποια είναι η κοσμική και ποια ή μοναχική υπερηφάνεια. Ας μάθουμε, λοιπόν, και ποιες είναι οι δύο ταπεινώσεις.

Η πρώτη ταπείνωση είναι το να θεωρεί κανείς τον αδελφό του πιο συνετό από τον ίδιο και ότι τον ξεπερνά σε όλα, και γενικά, όπως είπε εκείνος ο άγιος, το να θεωρεί τον εαυτό του πιο κάτω από το καθετί.

Η δεύτερη ταπείνωση είναι να αποδίδει κανείς στον Θεό κάθε επιτυχία του. Αυτή είναι η τέλεια ταπείνωση των αγίων. Αυτή γεννιέται στην ψυχή με φυσικό τρόπο από την τήρηση των εντολών του Θεού.

Όταν τα δέντρα έχουν πολύ καρπό, αυτός ο καρπός λυγίζει τα κλαδιά και τα γέρνει προς τα κάτω, το κλαδί όμως που δεν έχει καρπό, υψώνεται προς τα πάνω και μένει στητό. Υπάρχουν μάλιστα και μερικά δέντρα που όσο τα κλαδιά τους πηγαίνουν προς τα πάνω, δεν κάνουν καρπό, αν όμως πάρει κανείς μια πέτρα και την κρεμάσει στο κλαδί και το λυγίσει προς τα κάτω, τότε το δέντρο αυτό κάνει καρπό.

Έτσι ακριβώς είναι και η ψυχή. Όταν ταπεινώνεται, τότε κάνει καρπό, και όσο κάνει καρπό, τόσο ταπεινώνεται.

Αββά Δωροθέου

Ο ΘΕΟΣ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΥΣ!

Το αίτημα της ικεσίας της Αγίας Φωτεινής[ 26 Φεβρουαρίου] προς τον Χριστό: «Κύριε! Δος μοι τούτο το ύδωρ!... ίνα μη διψήσω πάλιν».
Και της έδωσε το «Ύδωρ το Ζων, το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον», της έδωσε τον Εαυτό Του, της δόθηκε ο Ίδιος. ..
Εμείς;...Κατάξεροι, άνυδροι, διψασμένοι, απότιστοι, αδρόσιστοι πνευματικά....και μια λαχτάρα, σαν τη λαχτάρα της Αγίας Φωτεινής, δεν είχαμε ποτέ!..

Μια προσευχή σαν τη δική της προσευχή, δεν εκφράσαμε ποτέ, έστω απλά, μυστικά και αθόρυβα!..
Ύστερα, «τι έχουν τα έρμα και ψοφάν»...
Ο Θεός ανήκει στους πεινασμένους και στους διψασμένους!..
Όχι, στους «εμπεπλησμένους», στους χορτάτους, στους «εντάξει», στους αυτάρκεις!..

π. Δαμιανός Σαράντης

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΤΟΝ ΠΕΡΝΑΜΕ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ

 

 

Γέροντα, βλέπω ότι δεν προχωράω πνευματικά και στενοχωριέμαι.

– Μια φορά κάποιος είχε φυτέψει ένα κλήμα και, ενώ δεν είχε πιάσει ακόμη ρίζες, είχε την απαίτηση να βγάλει σταφύλια, να κάνη άφθονο κρασί, για να πίνει, να ευφραίνεται και να μεθάει. Έτσι κάνεις κι εσύ. Φύτεψες μια κληματσίδα και θέλεις αμέσως να πιεις κρασί. Αυτό δεν γίνεται.

Το κλήμα δεν το φυτεύεις σήμερα και αύριο πίνεις κρασί. Σε έναν χρόνο μπορεί να φας μερικά τσαμπιά. Σε δυο χρόνια θα φας ένα κοφίνι σταφύλια και σε πέντε χρόνια θα πιεις και κρασί.

Να αγωνίζεσαι λοιπόν και να κάνης υπομονή, αν θέλεις να απολαύσεις καρπούς πνευματικούς.

– Γέροντα, δεν έχω συνηθίσει να περιμένω και εύκολα χάνω την υπομονή μου.
– Χρειάζεσαι υπομονή και σύνεση. Βλέπεις, πολλές φορές, ενώ κάνει κανείς υπομονή μιά-δυό ώρες, για να ψηθεί το φαγητό, δεν περιμένει δυο λεπτά να κρυώσει, αλλά, χωρίς να σκεφθεί, τρώει και καίγεται. Λοιπόν… Όταν επιστρέψω στο Άγιον Όρος, θα σού στείλω μία εικόνα της Αγίας Υπομονής. Μου έστειλαν τρεις εικόνες, δύο Οσίων και μία της Αγίας Υπομονής· των Οσίων τις έδωσα και τις δύο ευλογία, της Αγίας Υπομονής την κράτησα…

– Γέροντα, τώρα που ήρθατε δεν μου φέρατε κανένα «βότανο» από το Άγιον Όρος.

– Αυτήν την εποχή δεν υπάρχουν «βότανα» στο περιβόλι της Παναγίας… Πρέπει να έρθει η άνοιξη. Αλλά, για να έρθει η άνοιξη, χρειάζεται να κάνης λίγη υπομονή να περάσει ο χειμώνας. Επομένως τώρα το καλύτερο και αποτελεσματικότερο «βότανο» για σένα είναι η υπομονή.

– Γέροντα, νιώθω να βρίσκομαι στην καρδιά του πνευματικού χειμώνα.

– Αν θέλεις να αλλάξει ο καιρός, να γίνει γλυκός, να ανθίσεις και να καρπίσεις, να παράγεις καρπούς αρετής, πρέπει να χαίρεσαι και την παγωνιά και τις λιακάδες, γιατί όλα βοηθούν για το καλό.

Τον πνευματικό χειμώνα τον περνάμε με υπομονή και την υπομονή την δίνει η ελπίδα της πνευματικής ανοίξεως. Ύστερα, το καλοκαίρι αναγνωρίζουμε το καλό του χειμώνα που γέμισε τις δεξαμενές με νερό και εξαφάνισε με τις παγωνιές όλα τα μικρόβια. Ο Καλός Θεός όλα τα οικονόμησε σοφά για την σωτηρία μας και μας βοηθάει σαν Καλός Πατέρας· από μας χρειάζεται μόνο λίγη υπομονή.

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ:ΑΣ ΑΚΟΥΜΠΑΜΕ ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΑΣ ΤΟ ΦΟΡΤΙΟ ΜΑΣ

 

Ο Θεός παιδεύει σαν πατέρας, για να μας απαλλάξει από υπερβολές και ελλείψεις. Μας παιδεύει όχι για να έλθουμε σε απόγνωση, αλλά για να μετανοήσουμε και διορθωθούμε.

Όταν υγιώς κρατήσουμε την έννοια της παιδείας των θλίψεων, ακολουθεί πολλή θεϊκή παρηγοριά.

Με την υπομονή στα παθήματα κάμνουμε το θέλημα του Θεού. Όποιος υπομένει πειρασμό, σε οποιαδήποτε μορφή, επιθέτει φάρμακο στην ψυχή του.

Ας ακουμπάμε πάντοτε στους ώμους της Παναγίας μας το φορτίο μας και χωρίς άλλο θα βρίσκουμε παρηγοριά στον πόνο και την θλίψι μας.

Οι άνθρωποι, παιδί μου, χωρίζονται εις αυτό τον κόσμο εις καλούς και κακούς, εις πλουσίους και πτωχούς, εις μορφωμένους και αμορφώτους, εις ευγενείς και αγενείς, εις εξύπνους και ανοήτους. Ενώνονται όμως όλοι εις ένα σημείο. Εις τον πόνο!

Διότι όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως εις την ζωή τους θα πονέσουν. Καθώς λέγει και ο Ιώβ· «Τέρας, ει τις ευτύχησεν διά βίου»*. Άρα λοιπόν όλοι οι άνθρωποι ζούμε εις το βασίλειο του πόνου!

Γνωρίζομε ότι ο πόνος είναι κάτι το προσωπικό, που θα χρειασθεί κανείς να τον αντιμετωπίσει μόνος του. Είναι ο σταυρός του, που οφείλει να τον σηκώσει, όπως και ο Σωτήρ του κόσμου, ο Ιησούς, εσήκωσε τον Σταυρό Του, χάριν ημών.

*Ερμηνεύεται ως εξής: «Άνθρωπος που περπάτησε πάνω στη γή χωρίς κόπο, είναι τέρας». Τέρας σημαίνει εξωφυσικός άνθρωπος. Άρα φυσιολογικός άνθρωπος είναι φύσει αδύνατον, να διέλθει την ζωήν αυτού χωρίς πόνο και θλίψη.

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΦΩΤΕΙΝΗ

 

---

Τη μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Φωτεινής, της Σαμαρείτιδος τιμά σήμερα, 26 Φεβρουαρίου, η Εκκλησία μας. Η Αγία Μεγαλομάρτυς Φωτεινή καταγόταν από την Σαμαρειτική πόλη Σιχάρ. Για την Αγία Φωτεινή μας μιλάει ό Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στο Δ΄ κεφάλαιο (Δ’1-38) του Ευαγγελίου του. Κάθε μεσημέρι πήγαινε έξω από την πόλη, στο πηγάδι του Ιακώβ, και γέμιζε την στάμνα της.

Εκεί, μια μέρα, συνάντησε τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος φανέρωσε σ’αυτήν όλη τη ζωή της. Ο Κύριος είπε στην Αγία Φωτεινή, ότι Αυτός είναι «τό ύδωρ τό ζων», δηλαδή, η αστείρευτη πηγή του Αγίου Πνεύματος.

Αυτό το «πνευματικό ύδωρ» έδωσε ο Κύριος στη Σαμαρείτιδα, η οποία ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που βαπτίστηκαν Χριστιανοί στη Σαμάρεια, και έλαβε το όνομα Φωτεινή. Από τότε αφιέρωσε τη ζωή της στη διάδοση του Ευαγγελίου στην Αφρική και στη Ρώμη.

Παρέδωσε μαρτυρικά τη ψυχή της στον Κύριο, από τον αυτοκράτορα Νέρωνα, όταν αυτός έμαθε ότι η Αγία Φωτεινή έκανε Χριστιανές τη κόρη του Δομνίνα και μερικές άλλες γυναίκες. Επίσης, μαζί με την Αγία Φωτεινή μαρτύρησαν οι γιοι της και οι πέντε αδελφές της.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Την πηγήν δεξαμενή της σοφίας και χάριτος, εκ χειλέων Κυρίου Φωτεινή Ισαπόστολε, νομίμως ηγωνίσω πανοικεί, και νέμεις φωτισμόν παρά Θεού, τοις προστρέχουσι τη σκέπη σου τη σεπτή, και ευλαβώς βοώσί σοι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω χορηγούντι διά σού, χάριν ημίν και έλεος.

ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΕΙΝΑΙ,ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΡΟ

Το μέτρο της αγάπης είναι, να αγαπάμε χωρίς μέτρο.

Ιερός Αυγουστινος

ΠΙΣΤΗ ΔΕΝ ΕΧΩ

 

Του Αρχιμανδρίτου Εφραίμ Παναούση

Η εργασία, έλεγε ο γέρο-Ησαίας, είναι για το μοναχό θεραπεία ψυχής. Κι ο γέρο-Κλήμης συμπλήρωνε: «Όταν δεν έχει ο άνθρωπος δουλειά,του βρίσκει ο διάβολος».

Οι νέοι μοναχοί δεν έχαναν ευκαιρία κι έψαχναν που θα βρουν τα άγια γερόντια να τα ρωτήσουν για των παλιών τα παλαίσματα και τους άθλους.

Όταν η συζήτηση κρατούσε ώρα και πήγαινε σε αργολογία ο γέρο-Κάλλιστος έβαζε τέλος μ’ ένα λόγο του Οσίου Εφραίμ. «Ο καλός λόγος είναι ασήμι, μα η σιωπή χρυσάφι». κι κουβέντα τελείωνε. Οι πατέρες βάζανε μετάνοια και τραβούσανε για τα κελιά τους.

– Γέροντα, ρώτησε τον Ηγούμενο ο νεώτερος δόκιμος του Κοινοβίου, κάτι ήθελε.

– Να ‘ναι ευλογημένο, είπε εκείνος και τον τράβηξε παράμερα, κάθισε ο Γέροντας στην πεζούλα κι ο Παναγής δίπλα.

Πόσα δεν είχε ακούσει τούτη η γωνιά που αγκάλιαζε με σέβας ένα κτιτορικό κυπαρίσσι. Πόσους λογισμούς, πόσες θάλασσες ψυχής ειρήνεψε ο Θεός.

– Λοιπόν;

– Δεν μπορώ Γέροντα. Δεν έχω πίστη. Όχι σαν εκείνη που μνημονεύει η Γραφή που κινάει βουνά. Ούτε λίγη δεν έχω.

Και χωρίς πίστη, είπε σήμερα στην τράπεζα η αγιοσύνη σου, στράφι πάνε οι κόποι μας. Είναι ώρες που μια θάλασσα με πνίγει και βλέπω σα θεριό τον πειρασμό να θέλει να με φάει.

– Κάτι έχεις και το έχασες και τώρα πρέπει να το βρεις, έκανε ο Γέροντας.

Σάμπως να μην κατάλαβε ο Παναγής και πήγε να ρωτήσει δειλά. Μα ο Γέροντας του έκοψε τον λόγο.

– Άμα ο άνθρωπος έρχεται στη ζωή, δώρο έχει απ’ το Θεό, την καθαρή καρδιά και την πίστη, άμα μεγαλώσει πρέπει να δουλέψει για να τα’ αποκτήσει.

Όπως τα μικρά παιδιά που ο πατέρας τους τα τρέφει και τα ντύνει, μα όταν μεγαλώσουν πρέπει μονάχα τους να δουλέψουν. Τώρα το λοιπόν πρέπει να κοπιάσεις για να γίνεις παιδί.

– Και μπορεί κάποιος να μετράει τόσα χρόνια και να ‘ναι στην καρδιά παιδί;

– Σου μίλησα ποτέ για τον γέρο-Δαμασκηνό; είπε ο Γέροντας.

– Θαρρώ πως όχι.

– Άκου, λοιπόν. Σ’ ένα κελί του όρους κλεισμένο απ’ τα βράχια ζούσανε κάποτε πατέρες με πίστη κι αγάπη στο Θεό. Κάθε φορά που ‘ρχόταν η μέρα της εορτής του Αγίου, τυπικό το είχαν οι πατέρες να κάνουνε κατά τα έθιμα του Όρους και των Πατέρων, πανηγύρι.

Φώναζαν λοιπόν από τη μεγάλη Σκήτη το γέρο-Δαμασκηνό, μοναχό κατά πως λέγαν οι Πατέρες καλόν και ενάρετον, να μαγειρέψει για την τράπεζα της πανηγύρεως. Κι εκείνος με αγάπη ήρθε στο κάλεσμα. Πήρανε και μερικές οκάδες ψάρι και είπανε στο γέρο-Δαμασκηνό να κάμει κουμάντο.

Καλός ο καιρός, μπουνάτσα η θάλασσα κι ήρθανε να τιμήσουνε τον Άγιο πολλοί πατέρες. Ο Γέροντας του κελλιού έβλεπε τους μαύρους σκούφους να πυκνώνουν στο κελί, από τη μια χαιρόταν κι απ’ την άλλη είχε φόβο. Το ψάρι λιγοστό, πολλοί οι πατέρες. Τα σκεφτότανε από εδώ τα έφερνε από εκεί, πάλι δεν του έβγαινε.

– Γέρο Δαμασκηνέ, δεν θα φτάσει το ψάρι, του ‘λεγε ο Γέροντας.

Ο γερό-Δαμασκηνός δακρυσμένος σηκώθηκε και είπε:

– Πατέρες, ελάτε να σας πω για το μέγα θαύμα της πίστεως. Ναι, Γέροντα, όπως έλεγες, το ψάρι δεν θα έφτανε κι οι πατέρες θα έμεναν νηστικοί.

Πήγα λοιπόν κάτω στο σπήλαιο του Αγίου, κάθισα μπροστά στην εικόνα του και του είπα: «Άγιε μου,για την χάρη σου ήρθαν οι πατέρες, μη τους αφήσεις νηστικούς».

Ύστερα πήρα λαδάκι απ’ το καντήλι του και το έριξα σταυροειδώς στο νταβά. Ύστερα άρχισα ν’ αδειάζω τον νταβά κι ελάτε να δείτε πόσα ακόμα ψάρι έχει περισσέψει.

– Κατάλαβες; είπε ο Γέροντας στον Παναγή. Σα μικρό παιδί ν’ αφήνεσαι στο πέλαγος του Θεού. Ο γέρο-Παϊσιος έλεγε: τον υποχρεώνεις όταν του εμπιστεύεσαι τη ζωή σου.