Ήταν κάποτε ένα γεροντάκι σε μια σκήτη του αγίου Όρους। Ζούσε μόνος του και από την πολλή άσκηση είχε αγιάσει. Κάθε πρωί, πριν ακόμα χαράξει, έκανε στην καλύβη του Λειτουργία... Σιγά-σιγά, η φήμη του απλώθηκε και μέσα και έξω απ΄το περιβόλι της Παναγιάς και έρχονταν κόσμος και κοσμάκης να λειτουργηθεί και να μιλήσει μαζί του. Όμως, όλοι είχαν το ίδιο παράπονο:
"Γιατί, βρε πάτερ μου, τελειώνεις τόσο νωρίς τη Λειτουργία"; του έλεγαν. "Δεν προλαβαίνουμε καλά-καλά να'ρθουμε και συ λες το δι'ευχών"... Και εκείνο το αγιασμένο γεροντάκι απαντούσε: Όταν παιδιά μου λειτουργώ και λέω τα ονόματα κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Γιατί έρχονται οι άγγελοι να πάρουν την προσφορά (το όνομα που μνημονεύω) και τους βλέπω να με περιμένουν. Και δεν είναι σωστό να αφήνω τόσους αγγέλους να περιμένουν εμένα τον αμαρτωλό και ανάξιο. Γι'αυτό βιάζομαι και τελειώνω νωρίς. Για να μην περιμένουν..
"Γιατί, βρε πάτερ μου, τελειώνεις τόσο νωρίς τη Λειτουργία"; του έλεγαν. "Δεν προλαβαίνουμε καλά-καλά να'ρθουμε και συ λες το δι'ευχών"... Και εκείνο το αγιασμένο γεροντάκι απαντούσε: Όταν παιδιά μου λειτουργώ και λέω τα ονόματα κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Γιατί έρχονται οι άγγελοι να πάρουν την προσφορά (το όνομα που μνημονεύω) και τους βλέπω να με περιμένουν. Και δεν είναι σωστό να αφήνω τόσους αγγέλους να περιμένουν εμένα τον αμαρτωλό και ανάξιο. Γι'αυτό βιάζομαι και τελειώνω νωρίς. Για να μην περιμένουν..
