«Στην εποχή μας είναι τόσο δυσεύρετη η ευλάβεια, γιατί οι άνθρωποι έπαψαν να ζουν πνευματικά.
Τα ερμηνεύουν όλα με την κοσμική λογική και διώχνουν την θεία Χάρη.
Παλιά, τι ευλάβεια είχαν οι άνθρωποι», έλεγε ο Άγιος Παΐσιος. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω περιστατικό που περιγράφει ο ίδιος ο Άγιος Παΐσιος:
-Γέροντα, την ευλάβεια που είχαν οι Φαρασιώτες (στην Καππαδοκία) τους την είχε καλλιεργήσει ο Άγιος Αρσένιος;
-Την είχαν την ευλάβεια, την καλλιέργησε και ο Άγιος. Είναι η παράδοση. Ο γερο- Πρόδρομος ο Κορτσινόγλου, ο ψάλτης του Αγίου Αρσενίου, είχε πολλή ευλάβεια. Έκανε και εκεί στην Κόνιτσα ψάλτης (όταν ήλθαν πρόσφυγες από την Μικρά Ασία, 1924).
-Την είχαν την ευλάβεια, την καλλιέργησε και ο Άγιος. Είναι η παράδοση. Ο γερο- Πρόδρομος ο Κορτσινόγλου, ο ψάλτης του Αγίου Αρσενίου, είχε πολλή ευλάβεια. Έκανε και εκεί στην Κόνιτσα ψάλτης (όταν ήλθαν πρόσφυγες από την Μικρά Ασία, 1924).
-Γέρος, ογδόντα χρονών και παραπάνω, κατέβαινε κάθε μέρα, πρωΐ-πρωΐ,
στην κάτω Κόνιτσα, κοντά μισή ώρα με τα πόδια, για να πάει στη Εκκλησία.
«Εγώ είμαι σκυλί του Χριστού», έλεγε.
-Και τον χειμώνα με το κρύο, με τις παγωνιές, οι δρόμοι ήταν πολλοί επικίνδυνοι. Έτρεχαν τα νερά από τις βρύσες στον κατήφορο και πάγωναν και έπρεπε να βρεις που να πατήσεις, για να μη γλιστρήσεις. Και εκείνος όλα τα αψηφούσε – τέτοια ευλάβεια!
-Και τον χειμώνα με το κρύο, με τις παγωνιές, οι δρόμοι ήταν πολλοί επικίνδυνοι. Έτρεχαν τα νερά από τις βρύσες στον κατήφορο και πάγωναν και έπρεπε να βρεις που να πατήσεις, για να μη γλιστρήσεις. Και εκείνος όλα τα αψηφούσε – τέτοια ευλάβεια!
