…Οι περισσότεροι Πνευματικοί της εποχής μας είναι καλογερομάχοι και ποικιλοτρόπως βάλλουν κατά του Μοναχισμού και μάλιστα χρησιμοποιούν και Μεγάλους Βασιλείους με Βασιλειάδες και κοινωνική δράση κ.λ.π.
Δεν θέλω να αναφέρω την ζωή του Μεγάλου Βασιλείου, πριν αρχίση τις
Βασιλειάδες, αλλά απλώς να πω τον λογισμό μου, τι θα έκανε ο Μέγας
Βασίλειος, εάν ζούσε στην εποχή μας. Έχω την γνώμη ότι θα έπιανε ξανά
την σπηλιά και το κομποσχοίνι, βλέποντας την φλόγα της αγάπης (από τις
Βασιλειάδες και άλλων Αγίων Πατέρων) να έχη απλώσει παντού, όχι μόνο
στους πιστούς αλλά ακόμη και στους απίστους, οι οποίοι όλοι μαζί
αποτελούν την Κοινωνική Πρόνοια, που περιθάλπει ακόμη και μέλη των
Πνευματικών Φιλανθρωπικών Συλλόγων (με χαρτί μόνον απορίας). Με λίλα
λόγια, η Κοινωνική Πρόνοια καθημερινώς φωνάζει: «Άγιοι Πατέρες της
εποχής μας, αφήστε την φιλανθρωπία σ΄ εμάς τους λαικούς, που δεν
μπορούμε να κάνουμε και κάτι άλλο, και εσείς κοιτάξτε να ασχοληθήτε με
κάτι το πνευματικώτερο».
Δυστυχώς όμως, όχι μόνον αυτό δεν κάνουν μερικοί Κληρικοί,
διότι δεν το καταλαβαίνουν, αλλά το κακό είναι που εμποδίζουν και αυτούς
που το καταλαβαίνουν και θέλουν να δοθούν ολόκληροι στον Χριστό και
αισθάνονται έντονα την κλίση της αναχωρήσεως. Δεν φτάνουν...
δηλαδή τα όσα ακούει ένας αρχάριος Μοναχός από τους λαικούς,
ακούει και ένα σωρό από τους Κληρικούς, οι οποίοι έχουν ακόμη και την
παράλογη απαίτηση από τους Μοναχούς να αφήσουν την έρημο και να έλθουν
στον κόσμο, να ασχοληθούν με την κοινωνική δράση της φιλανθρωπίας. Καλό
είναι να αναφέρω και μερικά από τα στεφάνια που τους πλέκουν:
«τεμπέληδες, ατομιστές, άνανδρους, κ.λ.π.», επειδή θεωρούν τους εαυτούς
τους ήρωες, που αγωνίζονται μέσα στην αμαρτωλή κοινωνία, και τους
Μοναχούς δειλούς, που φεύγουν, για να σώσουν μόνον την ψυχή τους.
Απορώ πως δεν καταλαβαίνουν την μεγάλη αποστολή του Μοναχού!!! Ο
Μοναχός φεύγει μακριά από τον κόσμο, όχι γιατί μισεί τον κόσμο, αλλά
επειδή αγαπάει τον κόσμο και κατ΄ αυτόν τον τρόπο θα τον βοηθήση
περισσότερο διά της προσευχής του σε πράγματα που δεν γίνονται
ανθρωπίνως παρά μόνο με θεική επέμβαση. Έτσι σώζει ο Θεός τον κόσμο. Ο
Μοναχός δεν λέει ποτέ: «να σώσω τον κόσμο», αλλά προσεύχεται για την
σωτηρία του κόσμου, παράλληλα με την δική του. Όταν ο καλός Θεός ακούση
την προσευχή του και βοηθήση τον κόσμο, πάλι δεν λέει «έσωσα έγω κόσμο»,
αλλά «ο Θεός».
