Τι σημαίνει να ζεις στο ίδιο σπίτι με τον άνθρωπό σου και τα παιδιά σου;
Αν
το σκεφτούμε, θα δούμε ότι σημαίνει να είμαστε ένας μικρός κόσμος, μέσα
στον μεγάλο της ζωής. Κόσμος σημαίνει στολίδι, κοινωνία, ταυτότητα στην
διαφορετικότητα σε σχέση με άλλους κόσμους. Το ίδιο συμβαίνει και με
τον δικό μας. Στο σπίτι μας καλούμαστε να βρούμε την τάξη, την αρμονία,
να υπερβούμε το χάος του εγωτικού θελήματος, για να είναι όχι μόνο ο
χώρος, αλλά και ο τρόπος στολίδι τόσο για το μέσα μας όσο και για όσους
μας συναντούν και μας παρατηρούν. Ο κόσμος του σπιτιού μας γίνεται
κοινωνία αυθεντική όταν στηρίζεται στα πρόσωπά του και τους ρόλους τους,
στο μοίρασμα, στην ανοχή των λαθών και των αδυναμιών των άλλων, στην
επίγνωση των δικών μας. Το σπίτι μας έχει ταυτότητα όταν δεν φοβάται να
αναζητήσει την ευτυχία με τον δικό του τρόπο, όταν δεν παραιτείται από
το να είναι ξεχωριστό από τα άλλα από φόβο μην περιθωριοποιηθεί, όταν
υπάρχει η ενότητα μεταξύ των μελών που κατοικούν σ’ αυτό, όχι μόνο
σωματικά ή για την κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών, αλλά από αγάπη!
Στο
ίδιο σπίτι ζούμε σημαίνει ότι συμπορευόμαστε. Όσο κι αν οι καιροί μας
τείνουν να μετατρέψουν την οικία σε πανδοχείο, αν καταφέρουμε να
διατηρήσουμε στην καρδιά μας την προτεραιότητα του βλέμματος στον άλλο,
την προτεραιότητα της συνάντησης, το χτίσιμο προσωπικότητας που γνωρίζει
να χαίρεται, να συγχωρεί, να δίνεται. Μπορεί να είναι δύσκολος ο δρόμος
αυτός, διότι οι άνθρωποι θέλουμε να βλέπουμε τα πάντα μέσα από τον δικό
μας τρόπο σκέψης. Αν όμως νιώθουμε ότι αξίζει να ζούμε στο ίδιο σπίτι,
τότε θα κάνουμε το βήμα να δούμε την ζωή μέσα από την ματιά του άλλου.
Στο ίδιο σπίτι συναντιούνται οι ελευθερίες
μας. Συναντιέται ο μεγάλος κόσμος στον οποίο καλούμαστε να βγαίνουμε
συνεχώς, με εφόδια δοσμένα όχι μόνο από το « εγώ» και τα χαρίσματά μας,
αλλά και μέσα από την συνύπαρξη με τους οικείους μας. Διότι η ικανότητα
για σχέση δοκιμάζεται στην ασφάλεια και την δοτικότητα αυτών που ό,τι κι
αν γίνει, όποιοι κι αν είμαστε εκ φύσεως μας αγαπούνε.
Στο
ίδιο σπίτι ζούμε σημαίνει ότι βιώνουμε τους ίδιους πειρασμούς. Την
απορρόφηση στο «εγώ» μας μέσα από τον θρίαμβο της εικόνας στο Ίντερνετ
και στα κινητά. Το ίδιον θέλημα, το οποίο οι επιθέσεις των λογισμών το
ενισχύουν. Την ρευστότητα και την ακαταστασία του μεγάλου κόσμου των
καιρών μας. Την άρνηση του « ανήκειν» και
την αυτοθέωση, σήμα κατατεθέν μιας παγκοσμιοποιημένης και
αποχριστιανισμένης εποχής. Ένα αίσθημα ότι προέχει η ατομική επιβίωση
και όχι η χαρά της κοινότητας. Πρωτίστως όμως ο χρόνος, που μας κάνει να
νομίζουμε ότι πρέπει μόνοι μας να τα καταφέρουμε και ότι δεν υπάρχει
κάποιος να μας βοηθήσει.
Στο
ίδιο σπίτι ζούμε...κι όμως μπορούμε, όταν εμπιστευτούμε τον Χριστό.
Όταν ακολουθούμε το Ευαγγέλιο, την συνείδηση ως την φωνή του Θεού μέσα
μας, το ήθος και τον τρόπο της Εκκλησίας. Μπορεί τα πρόσωπα να μας
πληγώνουν. Μπορεί να προβληματίζουν η θεσμική επανάπαυση, η συχνά φανερή
αδιαφορία για μία γλώσσα σύγχρονη, που να οδηγεί σε μαρτυρία ζωής που
να αναταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής και τα κατα- νοούμενα από
αυτήν, ωστόσο η Εκκλησία είναι η μεγάλη μας οικογένεια. Σ’ αυτήν
λέμε τους καημούς μας. Από τον τρόπο της γιορτής της παίρνουμε δύναμη.
Και κάνουμε το σπίτι μας, τις σχέσεις μας, τις λύπες και τις χαρές μας
δική μας γιορτή.
Στην
Εκκλησία υπάρχει ο Χριστός. Στην Εκκλησία μαθαίνουμε να δίνουμε χώρο
μέσα μας ο ένας στον άλλο και αφήνουμε τον Χριστό να μας αγιάσει. Στην
Εκκλησία βρίσκουμε τις αρχές και τις αξίες διά των οποίων θα πάρουμε
δύναμη για να προσφέρουμε στα παιδιά μας πρόταση ζωής. Στην Εκκλησία
συνυπάρχουμε με τους Αγίους μας, για να δούμε ότι ο κόσμος ως στολίδι,
ως υπέρβαση του χάους και της ρευστότητας, μπορεί να κατορθωθεί, με το
δικό μας μεγάλο ΝΑΙ στην αγάπη του Χριστού!
Στο
ίδιο σπίτι ζούμε...κι όμως μπορούμε. Οι ενότητες και τα κείμενα αυτού
του βιβλίου έχουν να κάνουν με τα βιώματα της οικογενειακής, της
ενοριακής, της σχολικής, της κοινωνικής πραγματικότητας και την απόφαση,
μέσα από την εκκλησιαστική εμπειρία, να μην σιωπήσουμε, να μην
παραιτηθούμε, να μην αφεθούμε στο «δεν πειράζει» των καιρών. Να
μοιραστούμε την ελπίδα που η αγάπη στον Χριστό και η αγάπη σε όλους,
ξεκινώντας από τους οικείους μας, γεννά χαρά και δίνει νόημα στην ζωή
μας. Όχι με εξιδανικεύσεις, αλλά με ρεαλισμό. Γονείς και νέοι, αλλά και
όσοι νοιάζονται για την οικογένεια, μπορούν να προσθέσουν τις δικές τους
σκέψεις, τα δικά τους βιώματα, τις δικές τους ελπίδες, τις δικές τους
χαρμολύπες. «Λύπη μαζί, λύπη μισή, χαρά μαζί, χαρά διπλή», λέει ο λαός
μας. Δεν
είναι συντηρητισμός η εμπιστοσύνη στην οικογένεια. Είναι η βάση για να
μάθουμε από την κλειστή αγάπη να περνούμε στην ανοιχτή, από το σπίτι μας
στον κόσμο και στον Θεό! Αρκεί να υπάρχει η πίστη!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
