Καί ταύτην τήν φωνήν ἡμεῖς
ἠκούσαμεν ἐξ οὐρανοῦ ἐνεχθεῖσαν, σύν αὐτῷ ὄντες ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ» (Β’ Πέτρ. 1, 18)
«Κι αυτήν την φωνή την
ακούσαμε που ερχόταν από τον ουρανό εμείς οι ίδιοι, που ήμασταν μαζί του στο
άγιο εκείνο βουνό»
Δύο είναι οι γιορτές που
δεσπόζουν στην ακμή του θέρους. Η πρώτη είναι της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, η
οποία εορτάζεται σαράντα ημέρες πριν την Ύψωση του τιμίου Σταυρού, ως προτύπωση
του πάθους και της αναστάσεως του Κυρίου, και η δεύτερη είναι η εορτή της
Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στην οποία εορτάζουμε και την σωματική μετάσταση της
Παναγίας στους ουρανούς, δηλαδή ένα ορατό σημείο ότι δεν είναι μόνο ο
Θεάνθρωπος που αναστήθηκε, αλλά και ο κάθε άνθρωπος στο πρόσωπο της Παναγίας
μπορεί να ζήσει την ευλογία της αιωνιότητας.
Στην εορτή της Μεταμορφώσεως δεν
έχουμε μόνο πρωταγωνιστή τον Τριαδικό Θεό. Έχουμε και ανθρώπους κοντά Του που
σηματοδοτούν το πέρασμα από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη, από την περίοδο του Νόμου
στην περίοδο της Χάριτος. Ο Μωυσής και ο Ηλίας, εκπρόσωποι των κεκοιμημένων και
των ζώντων, εκπρόσωποι του νόμου και των προφητών, αυτοί που αξιώθηκαν να
συνομιλήσουν με τον Θεό ενώπιος ενωπίω στην Παλαιά Διαθήκη από την μία, και οι
τρεις μαθητές, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, εκπρόσωποι της ανθρωπότητας
που ζει την χάρη της Καινής Διαθήκης, από την άλλη, μοιράζονται μαζί μας την
χαρά της Μεταμόρφωσης. Μας δείχνουν ότι κληθήκαμε να συνομιλήσουμε με τον Θεό.
Μας δείχνουν ότι η πορεία της ζωής ας δεν είναι να μείνουμε στα παρόντα, στις ηδονές
και τις οδύνες του βίου, αλλά να ζήσουμε τα μέλλοντα σε κοινωνία με τον
μεταμορφούμενο Κύριό μας. Κι αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά για την ζωή που ζούμε.
Δύο είναι τα κομβικά γεγονότα της
ζωής του Μωυσή. Το πρώτο είναι η κλήση του από τον Θεό στο όρος Σινά, μπροστά
στην φλεγόμενη και μη καιόμενη βάτο, όταν ακούει τον Θεό, τον Άσαρκο Λόγο, όπως
λένε οι πατέρες της Εκκλησίας, τον Χριστό μας, δηλαδή να του λέει ότι «εγώ ειμί
ο Ων». Του αποκαλύπτει δηλαδή την ύπαρξή Του και του δείχνει ότι ο Ίδιος είναι
η οδός, η αλήθεια και η ζωή. του αναθέτει όμως και μία αποστολή. Να μην
κρατήσει για τον εαυτό του την δωρεά της αποκάλυψης, αλλά να την μοιραστεί με
τους συμπατριώτες του, τον λαό του Ισραήλ, και να τους βγάλει από την δουλεία
της Αιγύπτου, οδηγώντας τους στην γη της Επαγγελίας, για να εκπληρωθεί η
διαθήκη, η υπόσχεση του Θεού στον Αβραάμ, τον γενάρχη τους και να προετοιμαστεί
ο κόσμος για την ενανθρώπηση του Χριστού. Το δεύτερο γεγονός είναι η δωρεά του
Δεκάλογου, των δέκα εντολών, πάλι στο ίδιο όρος, «το ποτέ ζοφώδες και καπνώδες».
Ακούγεται η φωνή του Θεού προς τον Μωυσή, αλλά και προς όλο τον εβραϊκό λαό,
διά της οποίας ο Θεός δείχνει στους ανθρώπους ότι δεν αρκεί η πίστη προς το
πρόσωπό Του, αλλά ότι χρειάζεται η ζωή να χτίζεται και να πορεύεται σύμφωνα με τις
εντολές που δείχνουν την αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Διαθήκη είναι σχέση.
Και η σχέση δεν είναι θεωρία και ιδέα, αλλά πράξη. Η κοινωνία των προσώπων δεν
μπορεί να είναι στα λόγια, αλλά στα έργα. Ο Μωυσής θα συνομιλήσει με τον Θεό
χωρίς κάλυμμα στο πρόσωπό του, αλλά όταν κατεβαίνει να μιλήσει στον λαό φορά
κάλυμμα, διότι ο λαός δε μπορεί να αντέξει την λαμπρότητα του προσώπου του,
καθότι βλέπει τα οπίσω του Θεού, τις θείες ενέργειες και τα πάντα
μεταμορφώνονται επάνω του.
Αλλά και ο προφήτης Ηλίας στην
άλλη κορυφή του Σινά, το όρος Χωρήβ, θα αξιωθεί να συναντήσει τον Θεό «ως ήχο
από λεπτό αεράκι, λεπτή αύρα», που δροσίζει και αγιάζει. Ο προφήτης θα ακούσει
τον Θεό και θα Τον αισθανθεί όχι ως δυνατό άνεμο, όχι ως φωτιά, όχι ως σεισμό,
δηλαδή όχι ως τον Παντοκράτορα που δείχνει ότι τίποτα δεν μπορεί να του
αντισταθεί, αλλά ως τον Θεό της ταπεινής αγάπης, της γαλήνης, της ανακούφισης
από τα πάθη και τους καημούς, τον Θεό που ξεκουράζει και αγιάζει. Και η φωνή
Του θα είναι φωνή που λυτρώνει τον προφήτη από την μοναξιά, την κόπωση, την
απόγνωση. Δείχνει ο Θεός στον άνθρωπο ότι τον έπλασε για να είναι μαζί, για να
κοινωνούν την αγάπη και την αιωνιότητα, ότι ο θάνατος του κακού, της μοναξιάς,
της λύπης δεν υπάρχει σ’ αυτόν που ζει
την παρουσία του Θεού.
Στην εορτή της Μεταμορφώσεως οι
δύο πρωταγωνιστές της Παλαιάς Διαθήκης θα συναντηθούν με τους τρεις μαθητές,
μόνο που τώρα η κοινωνία Θεού και ανθρώπων δεν είναι «κεκαλυμμένω προσώπω», δεν
είναι διά των θείων ενεργειών, δεν είναι διά της προστάξεως να τηρούνται
κάποιες εντολές, δεν είναι μόνο διά της παρηγοριάς ότι λυτρωνόμαστε από την
μοναξιά και τον θάνατο. Η ανθρώπινη φύση πλέον δοξάζεται, διότι έχει ενωθεί με
την θεία στο πρόσωπο του Χριστού. Η φωνή μαρτυρεί του Πατρός μαρτυρεί την
αγάπη. Οι προφήτες δείχνουν ότι πέρα από τις εντολές υπάρχουν ο σταυρός, τα πάθη,
η ανάσταση, δηλαδή όχι απλώς η ηθική, αλλά η οντολογική μεταμόρφωση του
ανθρώπου όταν κοινωνεί με τον Χριστό, που οδηγεί στην αλλαγή του τρόπου της ύπαρξης
γιατί ο Χριστός γίνεται ένα μαζί μας! Οι μαθητές πέφτουν από την μία χάμω,
καθώς δεν μπορούν να αντέξουν την χάρη της λάμψης, όμως θέλουν να μείνουν εντός
της, να κάνουν σκηνές, διότι είναι ανείπωτη και αναντικατάστατη η χαρά και η
ευλογία! Και η Καινή Διαθήκη σημαδεύεται από το πρόσωπο του Χριστού και την ζωή
της Εκκλησίας, στην οποία ο Χριστός είναι παρών.
Δεν μας υπόσχεται απλώς την
μεταμόρφωσή μας. Εισερχόμενος ο Ίδιος εντός μας διά της θείας Ευχαριστίας, την
πραγματοποιεί, καθώς μας καθιστά κοινωνούς θείας φύσεως. Αρκεί να
συναισθανθούμε το μέγεθος της δωρεάς. Να πορευτούμε και να είμαστε με τους
μαθητές και τους Αγίους στο όρος της Εκκλησίας που ξεχωρίζει από τον κόσμο! Να
ανταποκριθούμε στην χάρη και την ευλογία. Όλα είναι πλέον καθαρά. Δεν μας
χρειάζεται η θεϊκή προσταγή. Ούτε ο φόβος του Σινά. Ούτε η αγωνία αν θα έρθει ο
Θεός, όπως την έζησε ο προφήτης Ηλίας. Λέγοντας ΝΑΙ στον Χριστό, τα πάντα
γίνονται καινά! Και το πρόσωπό μας προγεύεται τη χαρά της αιωνιότητας, ενώ όλες
οι εντολές εμπεριέχονται στην μία της αγάπης για τον Θεό και τον πλησίον!
Οι πολλοί εξακολουθούμε να μοιάζουμε
με τον λαό του Ισραήλ που ανεβαίνει στο όρος. Έχουμε ανάγκη εντολές. Νηστεία.
Κάθαρση. Δεν είμαστε έτοιμοι να πλησιάσουμε στον μεταμορφούμενο Θεό, αλλά
απαιτούμε από Αυτόν να αποδείξει την παρουσία Του. Αν όμως αφεθούμε στην χάρη
Του, αν αποφασίσουμε να Τον ακολουθήσουμε πέραν του εκκοσμικευμένου τρόπου,
στην κοινωνία της αγάπης και του τρόπου της Εκκλησίας, τότε η καρδιά μας θα
λάβει φως Θαβώρ. Θα λάβει Εκείνον ως σωτηρία, αιωνιότητα, ζωή! Θα ζήσει την
νεφέλη της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Όρος η Εκκλησία. Ζωή ο Τριαδικός
Θεός. Φως ο Πατήρ, Φως ο Λόγος, Φως και το Άγιον Πνεύμα! Νέα, στ’ αλήθεια, ζωή!
