Πειραιώς: «Ζητούμε και απαιτούμε τη δικαίωση των παιδιών μας»

Επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των θυμάτων του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος που συνέβη το 2023 στην περιοχή των Τεμπών τέλεσε σήμερα Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ, συμπαραστατούμενος από τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Αχελώου κ. Νήφωνα, στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος Πειραιώς.

Με αφορμή την συμπλήρωση δύο ετών από το τραγικό δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή σε 57 νέους, ο Σεβασμιώτατος σημείωσε πως η Εκκλησία συμμετέχει στην οδύνη των οικογενειών και προσεύχεται για τη δικαίωση των θυμάτων. Παράλληλα, ζητά από την πολιτεία να λάβει μέτρα ώστε να μην επαναληφθεί παρόμοια τραγωδία, ενώ προσεύχεται για παρηγοριά και δύναμη στις οικογένειες των θυμάτων.

«Ζητούμε και απαιτούμε την δικαίωση των παιδιών μας», είπε χαρακτηριστικά ο Σεβασμιώτατος, εκφράζοντας παράλληλα την πίστη του πως και η πατρίδα μας και η πολιτεία μας έχουν ιερό χρέος για κάθε έννομο αγώνα προκειμένου να μην επαναληφθεί ένα τέτοιο τραγικό δυστύχημα.

«Την ιδία στιγμή παρακαλούμε τον Πανάγιο Θεό να καταπέμψει παραμυθία και γλυκασμό στις καρδιές των γονέων, των συγγενών, των αδελφών, των φίλων, όλων μας για αυτό τον πρόσκαιρο αποχωρισμό», πρόσθεσε.

«Ζούμε σήμερα την επέτειο των δύο ετών από ένα φρικώδες, τραγικό δυστύχημα που στέρησε την ζωή σε 57 νέους ανθρώπους και η Εκκλησία συμμετέχουσα στην οδύνη των παιδιών της προσφέρει αυτή την προσευχή, αυτή την εσωτερική πνευματική αναγωγή» και «δείχνει τον Αναστημένο Χριστό που εγγυάται και τη δική μας Ανάσταση», είπε στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος.

"Με εντολή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο καμπάνες στον Πειραιά χτύπησαν πένθιμα στη μνήμη των 57 θυμάτων".

Ακολουθούν video από την επιμνημόσυνη δέηση και από τα όσα είπε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ.

 

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

 

Ἁγιογραφημένα κόλλυβα ἐπὶ τῇ μνήμει τῶν ἐν τῇ κοιλάδα τῶν Τεμπῶν τελειωθέντων

Ἁγιογραφημένα κόλλυβα ἐπὶ τῇ μνήμει τῶν ἐν τῇ κοιλάδα τῶν Τεμπῶν τελειωθέντων

Ετι Δεόμεθα ὑπέρ μακαρίας μνήμης καί αἰωνίου ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν κεκοιμημένων δούλων τοῦ Θεοῦ, τῶν αἰφνιδίῳ θανάτῳ τελειωθέντων ἀδελφῶν ἡμῶν κατά τήν ἐπισυμβάσαν εἰς τήν Κοιλάδα τῶν Τεμπῶν σιδηροδρομικήν τραγωδίαν καί ὑπέρ τοῦ συγχωρηθῆναι αὐτοῖς πᾶν πλημμέλημα ἑκούσιον τε καί ἀκούσιον».
Κύριε ἐλέησον Κύριε ἐλέησον Κύριε ἐλέησον

Συγγνώμη! Σε συγχωρώ! Τα κλειδιά…

 

Εκφράζεις μία κραυγή συγγνώμης ή ένα “σε συγχωρώ” και ακούς την πόρτα του παραδείσου να ανοίγει διάπλατα.

Μόλις κατάλαβες ότι αυτές είναι το σύνθημα και οι λέξεις κλειδιά !Η συγνώμη είναι κάτι βαθύτερο από αυτό που πιστεύουμε ότι είναι. Η λέξη που λες είναι αποτέλεσμα μιας εσωτερικής πνευματικής διεργασίας, όμως πολλές φορές μπορεί να είναι απλά μία λέξη απαλλαγμένη από την ουσία της και η καρδιά να είναι στραμμένη στην προδοσία ή το μίσος. Δεν αρκεί μόνο να λες συγγνώμη για τα λάθη που έκανες αλλά να συγχωρείς και όσους σε πληγώνουν. Δεν πάω να ζητήσω συγνώμη και να περιμένω κάποια απάντηση. Απλά επιθυμώ στην καρδιά σου να αποκαταστήσω το τραύμα που δημιούργησα και αν θες να με πετάξεις δεν έχω πρόβλημα, να’ ναι ευλογημένο.

Και από την άλλη να σε συγχωρώ…. Δεν μπορώ να μην συγχωρέσω, όταν ο Χριστός που είναι πάνω στον Σταυρό έκανε το ίδιο για μένα και με λύτρωσε.

Πως μπορώ να πω όχι βλέποντας την αγκαλιά του Εσταυρωμένου ; Αδύνατον…

Αν ζητάς συγγνώμη ή συγχωρείς αλλά όταν βλέπεις τον άλλον σε πιάνει κόμπος στον λαιμό ή το στομάχι τότε η πράξη σου δεν μυρίζει παράδεισο αλλά έχει ακόμα την καπνίλα της κολάσεως και του μίσους και χρειάζεται δουλειά…

Πόσες φορές ίσως αγωνιούσες και έτρεμες να σε συγχωρήσει κάποιος για κάτι που έκανες και όμως κάποιες φορές όταν έρχεται η στιγμή να κάνεις κι εσύ το ίδιο δεν θέλεις…

Άνθρωπος που λέει «Δεν συγχωρώ με τίποτα, ούτε ζητάω συγγνώμη!» με αυτές τις φράσεις ξεκλειδώνει τις πύλες της κολάσεως και της απώλειας. Μέσα από την κατάσταση της μη-αγάπης τέτοιες λεξεις ακούγονται…

Τις περισσότερες φορές λέμε συγγνώμη απλά για κοινωνιολογικούς λόγους, να αποκαταστήσουμε μια κατάσταση εξωτερικά, για να πούμε ότι το κάναμε. Πολλές φορές λένε συγγνώμη τα χείλη αλλά όχι η καρδιά. Εκεί είναι το πρόβλημα, σημαίνει ότι έγινε ένα βήμα αλλά σκοντάφτουμε.

Συγγνώμη σημαίνει να σου έχουν σκοτώσει τον αδερφό και ενώ «έπρεπε» να κάνεις κομμάτια τον δολοφόνο , να τον αγκαλιάζεις και να τον κάνεις άνθρωπο του Θεού (Βίος Αγίου Διονυσίου).

Συγγνώμη δεν είναι απλά να χωρέσεις τον άλλον μέσα στην καρδιά σου. Αλλά να κατέβεις από τον θρόνο για να κάτσει ο άλλος. Να είσαι βασιλιάς και να βάζεις στη θέση σου τον δούλο και να γίνεις εσύ δούλος για εκείνον. Να χάσεις τα πάντα. Να χαθείς. Να διαλυθείς.

Πολλές συγγνώμες είναι επιφανειακές, συναισθηματικές γιατί έχουν ως πηγή κάποια εσωτερική ικανοποίηση ή βαθύτερη επιδίωξη σε ατομικό ή κοινωνικό επίπεδο.

Η Συγχώρεση που έδωσε ο Άγιος Διονύσιος στον δολοφόνο του αδερφού του είχε ως πηγή τον Χριστό.

“Αφού με συγχωρεί ο Χριστός, πώς μπορώ εγώ να κρατήσω κακία, ή μίσος ή να εκδικηθώ;”

Κάτι τέτοιες συγγνώμες στα ποδάρια του Κυρίου, στα εξομολογητήρια, αναβλύζουν αγιότητα.

Είναι όμορφο να λες συγγνώμη και να συγχωρείς… Δοκίμασέ το να νιώσεις την καρδιά σου να διαλύεται διότι έρχεται ο ορμή της αγάπης σαν εγκέλαδος όχι όμως να γκρεμίσει αλλά να ανοικοδομήσει τα πράγματα…

Έχει τόση δύναμη η συγχώρεση, που τον εγκληματία τον κάνει Άγιο και το μαραμένο λουλούδι να ανθίζει με τα δάκρυα της μετανοίας.

Συγχώρεση: “Ένα κομμάτι του παζλ από το κατ’ εικόνα στο καθ’ ομοίωση”

Πώς ο Θεός συγχωρεί αλλά εσύ όχι ; Σκέψου το…

π. Σπυρίδων Σκουτής

«Ούτε τον Παράδεισο θέλω χωρίς το Χριστό»

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Δεν είναι η εποχή μας της φοβέρας, της απειλής, της τιμωρίας. Μάλλον οι άνθρωποι σήμερα, και κυρίως οι νέοι, αντιδρούν σε τέτοιες καταστάσεις. Μια άλλη εποχή, ενδεχομένως, με τέτοια μέσα κυριαρχούσαν στις μάζες οι όποιοι «αρχηγοί».

Γι’ αυτό δεν μπορεί η Εκκλησία του Χριστού να χρησιμοποιεί τη φοβέρα της κόλασης για να πείσει τους ανθρώπους να ζήσουν εκκλησιαστικά. Ούτε, βέβαια, είναι αυτή η ποιμαντική της που πηγάζει από τη Θεολογία της.

Η καθ’ ημάς Ανατολή μιλά για ένα Θεό «Νυμφίο, εραστή των ψυχών ημών», που γίνεται άνθρωπος και θυσιάζεται για την «ερωμένη» του – την ψυχή του καθενός μας. Αδικούμε τους ανθρώπους όταν προβάλλουμε ένα Θεό που τιμωρεί, που οργίζεται εναντίον μας, που καραδοκεί για να επέμβει απειλητικά στην όποια αμαρτία και παρατυπία μας.

Η κόλαση, για την οποία μιλά η Γραφή και αναπτύσσουν στα συγγράμματά τους και οι άγιοι Πατέρες μας, δεν έχει υπόσταση. Δεν είναι,δηλαδή, υπαρκτή από μόνη της. Όπως το σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός και το κακό η απουσία του καλού, έτσι και η κόλαση είναι η απουσία του Παραδείσου.

Όταν ο Ντοστογιέφσκι είπε το περίφημο:«Ούτε τον παράδεισο θέλω χωρίς το Χριστό», δήλωνε ότι το παν είναι ο Χριστός ως «η Οδός, η Αλήθεια, η Ζωή». Και ακόμα, ότι, στην πραγματικότητα,Παράδεισος και Χριστός είναι το ίδιο.

Γι’ αυτό η Εκκλησία δεν προβάλλει μια διδασκαλία, όσο σπουδαία και αν είναι σε σχέση με τις άλλες στον κόσμο, αλλά το Πρόσωπο του Χριστού. Επειδή ο Χριστός είναι Αυτός που είναι, δεχόμαστε τη διδασκαλία Του και τοποθετούμε το ΕυαγγέλιόΤου πάνω στην αγία Τράπεζα.

Όμως, Τον κοινωνούμε, ενωνόμαστε υπαρξιακά μαζί Του και όχι απλά Τον σκεφτόμαστε. «Λάβετε, φάγετε…»,«Πίετε εξ αυτού πάντες…».«Εκείνος που τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου είναι ενωμένος μαζί μου, κι εγώ μ’ αυτόν» (Ιω. 6,56).

• Με τη μελέτη του λόγου του γνωρίζεται ο Λόγος.
• Με την προσευχή Τον συναντάς καρδιακά.
• Με την εξομολόγηση επιστρέφεις στον «οίκο του Πατρός».
• Με την τήρηση των εντολών του Χριστού, σου αποκαλύπτεται.
• Με τη θεία κοινωνία, ενώνεσαι μαζί Του και με όλο τον κόσμο.

Τότε, όντως χαίρεσαι τη ζωή, απολαμβάνεις τον εαυτό σου με τα χαρίσματά του, αγαπάς τους ανθρώπους και τη φύση, αποκτά η ζωή σου νόημα.

Δεν είναι η Εκκλησία φοβέρα και απειλή! Είναι χαρά και απόλαυση, ακόμα και με το σταυρό του εαυτού μας που κουβαλάμε. Είναι χαρμολύπη, καθώς λυπάσαι για αυτό που είσαι και δεν θα έπρεπε να είσαι,μα χαίρεσαι συγχρόνως για την αγάπη που σου έχει ο Χριστός και σε συγκλονίζει.

Έτσι, πορευόμαστε με τα πάνω και τα κάτω μας, με τις αρετές και τις ατασθαλίες μας,«Βαδίζοντες μαζί τον ίδιο δρόμο», κοιτάζοντας όχι τον εαυτό μας, αλλά τον Ιησού,τονΚύριο καιΘεό μας!

ΤΕΜΠΗ 28/02/2023:ΜΟΛΙΣ ΦΤΑΣΕΙΣ ΠΑΡΕ ΜΕ

 

ΜΠΟΥΡΝΑΖΗΣ Παναγιώτης
1/3/2008 ΕΤΩΝ 15

ΠΑΠΑΓΓΕΛΗ Αναστασία
23-6-2004 ΕΤΩΝ 19

ΠΛΑΚΙΑ Χρυσή
20-6-2003 ΕΤΩΝ 20

ΠΛΑΚΙΑ Θωμαή
20-6-2003 ΕΤΩΝ 20

ΠΛΑΚΙΑ Αναστασία Μαρία
8/3/2003 ΕΤΩΝ 20

ΨΑΡΟΠΟΥΛΟΥ Μαρία Θωμαή
1/4/2003 ΕΤΩΝ 20

ΜΠΕΖΑ Φραντσέσκα
8/1/2003 ΕΤΩΝ 20

ΛΑΤΑ Κλαούντια
11/11/2002 ΕΤΩΝ 20

ΤΣΙΝΤΖΑ Ελένη
27-05-2002 ΕΤΩΝ 21

ΚΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ Αναστάσιος
25-01-2002 ΕΤΩΝ 21

ΤΣΙΩΜΑ Αφροδίτη
10/10/2000 ΕΤΩΝ 23

ΜΗΤΣΚΑ Ιφιγένεια
22-9-2000 ΕΤΩΝ 23

ΑΔΑΜΑΚΗΣ Ιορδάνης
14-8-2000 ΕΤΩΝ 23

ΜΟΛΧΟ Εριέτα
19-7-2000 ΕΤΩΝ 23

ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ Γεώργιος
18-5-2000 ΕΤΩΝ 23

ΡΟΥΤΣΙ Ντενίς
8/4/2000 ΕΤΩΝ 23

ΤΣΑΚΛΙΔΟΥ Αγάπη
5/4/2000 ΕΤΩΝ 23

ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ Κυπριανός
4/2/2000 ΕΤΩΝ 23

ΚΑΡΑΘΕΟΔΩΡΟΥ Νικήτας
25-10-1999 ΕΤΩΝ 24

ΤΗΛΚΕΡΙΔΗΣ Άγγελος
24-06-1999  ΕΤΩΝ 24

ΠΟΡΦΥΡΙΔΟΥ Καλλιόπη
18-6-1999 ΕΤΩΝ 24

ΑΔΑΜΙΔΗ Αναστασία
19-4-1998 ΕΤΩΝ 25

ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΥ Δήμητρα-Ευαγγελία
9/4/1998 ΕΤΩΝ 25

ΑΣΛΑΝΙΔΗΣ Δημήτριος
4/10/1996 ΕΤΩΝ 27

ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Ελισάβετ
11/3/1996 ΕΤΩΝ 27

ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ Σωτήριος
16-12-1995 ΕΤΩΝ 28

ΚΑΡΑΣΑΒΒΑΣ Ιωάννης
14-10-1995 ΕΤΩΝ 28

ΟΙΚΟΥ (Οικού) Δημήτριος
30-11-1994 ΕΤΩΝ 28

ΧΟΥΠΑ Ελπίδα
9/10/1994 ΕΤΩΝ 29

ΧΑΤΖΗΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ Παναγιώτης
3/6/1994 ΕΤΩΝ 29

ΝΑΛΜΠΑΝΤΗΣ Νικόλαος
13-1-1994 ΕΤΩΝ 29

ΜΑΣΣΑΛΗΣ Δημήτριος
20-5-1993 ΕΤΩΝ 30

ΤΑΧΜΑΖΙΔΟΥ Σοφία-Ειρήνη
4/11/1991 ΕΤΩΝ 32

ΒΛΑΧΟΣ Βάιος
25-07-1989 ΕΤΩΝ 34

ΜΙΑ Mohhammad Edris
13-3-1989 ΕΤΩΝ 34

ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ Σπυρίδων
21-9-1988 ΕΤΩΝ 35

CULEA Ionel
22-06-1988 ΕΤΩΝ 35

ΚΑΤΣΑΡΑ Αθηνά
13-11-1988 ΕΤΩΝ 35

ΔΟΥΡΜΙΚΑ Έλενα
22/05/1987 ΕΤΩΝ 36

MASRI Ebrahim
26-2-1981 ΕΤΩΝ 42

ΜΠΛΕΚΑ Βάια
18-10-1980 ΕΤΩΝ 43

ΠΑΥΛΙΔΗΣ Ανδρέας
27-05-1974 ΕΤΩΝ 49

ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ Ιωάννης
23-1-1974 ΕΤΩΝ 49

ΚΩΤΤΑΣ Βασίλειος Κυριάκος
7/7/1972 ΕΤΩΝ 51

ΜΟΥΡΤΖΑΚΗ Μαρία
29-9-1971 ΕΤΩΝ 52

ΜΠΟΥΡΝΑΖΗΣ Ευάγγελος
26-4-1969 ΕΤΩΝ 54

ΧΛΩΡΟΥ Βασιλική
10/5/1968 ΕΤΩΝ 55

ΚΟΥΚΑΡΙΩΤΟΥ Χρυσή
16-2-1968 ΕΤΩΝ 55

ΤΖΟΒΑΡΑΣ Ιωάννης
17-8-1967 ΕΤΩΝ 56

ΕΓΟΥΤ Μαρία
8/7/1967 ΕΤΩΝ 56

ΜΙΑΡΗ Μαρία
9/1/1967 ΕΤΩΝ 56

ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ Γεώργιος
19-1-1966 ΕΤΩΝ 57

ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ Γεώργιος
5/12/1964 ΕΤΩΝ 59

BOZO Pavlini
25-12-1961 ΕΤΩΝ 62

ΚΑΡΙΩΤΗΣ Ιωάννης
21-01-1960 ΕΤΩΝ 63

ΝΤΟΣ ΣΑΝΤΟΣ ΣΙΛΒΑ Ευαγγελία
2/1/1960 ΕΤΩΝ 63

ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ Γεώργιος
11/6/1956  ΕΤΩΝ 67

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΟΔΗΓΟΥΣ

                

 Μία ξεχασμένη λέξη στους καιρούς μας είναι η «αγωγή». Άγω σημαίνει οδηγώ κάπου κάποιον, είτε με τη θέλησή του είτε όχι. Η αγωγή συνδέεται με την οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία, την πολιτική, την διανόηση, την πίστη στον Θεό. Η αγωγή είναι η κατευθυντήρια γραμμή, το αξιακό υπόβαθρο το οποίο μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο σε μία κατεύθυνση, σε ένα νόημα. Έτσι, μπορεί να διαχειριστεί τις σχέσεις του, τις περιστάσεις της ζωής, να έχει προσανατολισμό ή και το αντίθετο, εάν ο άνθρωπος είναι αν-άγωγος.

                Η αγωγή προϋποθέτει οδηγό. Είτε είναι οι γονείς είτε οι δάσκαλοι είτε οι φίλοι είτε οι πολιτικοί είτε οι πνευματικοί πατέρες είτε όλοι αυτοί μαζί και άλλοι,  εάν ήμασταν σε θέση να δεχτούμε ότι μας χρειάζεται πνεύμα και ήθος μαθητείας και αυτό να το μεταδίδουμε στις νεώτερες γενιές, τότε τα πρόσωπα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν πρόσωπα αναφοράς που θα καλλιεργούσαν τη σκέψη, την κριτική μας ικανότητα, τη διάθεσή μας να βρούμε δρόμους αλήθειας και προς την όντως Αλήθεια. Όταν όμως θεοποιούμε τον εαυτό μας και τη γνώμη μας, σε ένα μετανεωτερικό κρεσέντο, το οποίο έχει προετοιμαστεί συνειδητά από τον καταναλωτικό τρόπο σκέψης και ζωής, ο οποίος προϋποθέτει πελάτες και όχι ελεύθερα πρόσωπα, τότε η αλήθεια μας δεν αφήνει περιθώριο ούτε μαθητείας ούτε αγωγής. Και στις μέρες μας μετρά η άποψη του καθενός, όπως διατυπώνεται στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, όπου κυριαρχεί η βεβαιότητα ότι αυτό που είμαστε, αυτό που πιστεύουμε είναι το γνήσιο και αυθεντικό, ασχέτως αν έχουμε πέσει θύματα των παθών και της κάθε προπαγάνδας.

                Κάποτε οι άνθρωποι διαβάζαμε εφημερίδα, συζητήσουμε στις παρέες μας για τον κόσμο, εμπιστευόμασταν αυτούς που γνωρίζαμε, διότι μέσα από τη σχέση αναπτυσσόταν η κρίση, ο προβληματισμός, η επίγνωση ότι η ιδεολογία μας δεν ήταν η μόνη. Σήμερα, εντασσόμαστε σε έναν συρφετό, ο οποίος μας παρασύρει σε ένα ρεύμα, όπου η γνώση ταυτίζεται με την πληροφορία, την ύβρη, τη βεβαιότητα, όχι όμως την αναζήτηση.

                Χρειαζόμαστε οδηγούς σήμερα. Οι ιδεολογίες μοιάζουν να έχουν περιθωριοποιηθεί και τα πάντα μετριούνται με βάση τα συμφέροντα.  Η αλήθεια γεννιέται μέσα από τον διάλογο, την κοινωνία των προσώπων. Δεν είναι κατόρθωμα της οθόνης, όπου ο καθένας βλέπει και θεωρεί ό,τι του είναι αρκετό, ανάλογα με τις συμπάθειες και τις αντιπάθειές του. Ο οδηγός είναι αυτός που έχει αναζητήσει την αλήθεια, που έχει προσανατολισμό. Που γνωρίζει και επειδή έχει σπουδάσει τη ζωή, αλλά και έχει πληγωθεί. Που μπορεί να διακρίνει πού είναι το συμφέρον και ποια είναι η αλήθεια. Που πορεύεται με ισορροπία σκέψης και συναισθήματος, νου και καρδιάς. Ο οδηγός ανήκει. Δεν είναι αυτόνομος, αλλά ούτε και ετεροκαθορίζεται, συνειδητά ή ασυνείδητα. Αυτός που ανήκει, δοκιμάζει την άποψή του και είναι έτοιμος να την τροποποιήσει, κατόπιν αναζητήσεως, είτε να την ισχυροποιήσει και να τη μοιραστεί, αφού την έχει δοκιμάσει.

                Χρειαζόμαστε οδηγούς και στη ζωή της Εκκλησίας. Πνευματικούς πατέρες που να μπορούν να μας αναγεννήσουν εν Χριστώ. Να μας κάνουν να μην συσσχηματιζόμαστε με τον κόσμο, αλλά ούτε και να φοβόμαστε τον κόσμο. Ανθρώπους που με αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο θα μας δείξουν την οδό του Ευαγγελίου. Αυτή που είναι η αληθινή αγωγή, καθώς μας οδηγεί στην αρετή, στην αγάπη, στην ανάσταση. Τα εχέγγυα για να μπορούμε να βλέπουμε τον κόσμο στην αυθεντική του προοπτική, αυτή της συνάντησης με τον Θεό και τον άνθρωπο. Και μακριά από το ψεύτικο, το υπερβολικό, το αν-άγωγο τελικά. Κι ας κάνει θόρυβο. 

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Ο ΟΣΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

 

Ο Όσιος Βασίλειος ο Ομολογητής έζησε και έδρασε επί του εικονομάχου αυτοκράτορα Λέοντος Γ’ του Ισαύρου (717 – 741 μ.Χ.). Από νεαρή ηλικία ο Όσιος αφιερώθηκε στον ασκητικό βίο και εκάρη μοναχός. Έγινε μαθητής και υποτακτικός του Οσίου Προκοπίου του Δεκαπολίτου († 27 Φεβρουαρίου). Αρχικά ζούσε σε κάποιο ερημητήριο και αφού προηγουμένως καλλιέργησε με επιμέλεια την ασκητική ζωή, αργότερα, όταν ανέκυψε η αίρεση κατά των ιερών εικόνων, αντιστάθηκε με πνευματική ανδρεία στους εικονομάχους. Για τον λόγο αυτό συνελήφθη, τιμωρήθηκε και υπέστη πολλά βασανιστήρια. Όταν δε, πέθανε ο αυτοκράτορας, απελευθερώθηκε και αφού βγήκε από τη φυλακή, φρόντιζε για την καλλιέργεια της αρχαίας υγείας της ευσέβειας, παρακινώντας πολλούς προς την αρετή και επαναφέροντάς τους προς την ορθόδοξη πίστη.

Έτσι αφού αγωνίσθηκε ο Όσιος Βασίλειος, κοιμήθηκε με ειρήνη.

Απολυτίκιον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Βασίλειον δώρημα, της Εκκλησίας Χριστού, εδείχθης Βασίλειε, ως βασιλεύσας παθών, τοις θείοις σου σκάμμασι· συ γαρ ομολογία, τον σον βίον φαιδρύνας, λάμπεις δι’ αμφοτέρων, ως αστήρ σελασφόρος· εντεύθεν της ασαλεύτου βασιλείας ηξίωσαι.

Άλλο πράγμα το κόμπλεξ, άλλο η ταπείνωση και άλλο η μελαγχολία…

 

Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου

Μου έλεγε ο Γέροντας μια μέρα:

«Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο το αίσθημα ανωτερότητος για την αρετή του, όσο και το αίσθημα κατωτερότητος για την αμαρτωλότητά του.

Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια.

Με επισκέφθηκε κάποτε ένας κοσμικός ψυχίατρος και μου κατηγόρησε τον Χριστιανισμό, διότι, όπως είπε, δημιουργεί ενοχές και μελαγχολία.

Του απάντησα: Παραδέχομαι, ότι μερικοί χριστιανοί ,από σφάλματα δικά τους ή άλλων, παγιδεύονται στην αρρώστια των ενοχών, αλλά κι εσύ πρέπει να παραδεχθείς, ότι οι κοσμικοί παγιδεύονται σε μια χειρότερη αρρώστια, την υπερηφάνεια.

Και οι μεν θρησκευτικές ενοχές, κοντά στον Χριστό, φεύγουν με την μετάνοια και την εξομολόγηση, η υπερηφάνεια όμως των κοσμικών, που ζουν μακριά από τον Χριστό, δεν φεύγει.

Με τις τοποθετήσεις αυτές του Γέροντα, ξεκαθάριζαν μέσα μου μερικές απορίες που είχα, αναφορικά με ψυχολογικά προβλήματα της χριστιανικής ζωής.

Αντιλαμβανόμουν ότι ο Γέροντας ήθελε να αποφεύγουμε την υπερηφάνεια, την μεταμφιεσμένη σε αυτοδικαίωση «χριστιανικού» φαρισαϊσμού ή σε αυτοκαταδίκη «χριστιανικής» περιδεούς συνειδήσεως.

Έβλεπα, ότι η θρασύτητα των αισθανομένων ως «καθαρών» και η δειλία των αισθανομένων ως «ενόχων» δε διαφέρουν ουσιαστικά, ότι είναι δύο όψεις του αυτού νομίσματος ,της υπερηφάνειας.

Διότι ο αληθινά πιστός Χριστιανός ελευθερώνεται από την ενοχή με την εξομολόγηση και την άφεση και χαίρει στην ελευθερία αυτή που του χάρισε ο Χριστός· γνωρίζοντας δε ότι αυτό είναι δώρο Θεού ευγνωμονεί και δεν περιφρονεί.

Είναι καθαρός δια του αίματος του Χριστού και όχι από δικό του κατόρθωμα. Έτσι, χαίρει και ευχαριστεί και δεν υπερηφανεύεται και επί πλέον βλέπει και όλους τους άλλους δυνάμει καλούς δια του αίματος του Χριστού.

Ο Γέροντας μας δείχνει το δρόμο, που παράκαμπτε το κακό (αμαρτία) και το χειρότερο (υπερηφάνεια αρετής) και οδηγούσε στο καλύτερο, στην ταπείνωση. Γι’ αυτό προσπαθούσε να προστατεύσει τη γνησιότητα της ταπείνωσης από τους κινδύνους νόθευσής της.

Μου έλεγε: «Να είμαστε ταπεινοί, αλλά να μην ταπεινολογούμε. Η ταπεινολογία είναι παγίδα του διαβόλου, που φέρνει την απελπισία και την αδράνεια, ενώ η αληθινή ταπείνωση φέρνει την ελπίδα και την εργασία των εντολών του Χριστού».

Ο Γέροντας, με τη διδασκαλία του και περισσότερο με τα βιώματά του, εποίμανε τα πρόβατά του και τα οδηγούσε σε λειμώνες αγάπης και ταπείνωσης.

Ζούσε ο ίδιος την ταπείνωση, πιστεύοντας ότι, εκείνος είναι το τίποτε, γιατί ο Θεός είναι, όπως έλεγε, το παν, κι ότι, ό,τι εμείς βλέπαμε πως είχε, δεν ήταν δικό του, αλλά δώρο του Θεού.

Είναι ευλογία να γερνάει ο άνθρωπος....

"Κύριε Ιησού Χριστέ μου , το ξέρεις πως μπήκα ήδη στα γηρατειά.
Βοήθησέ με να συνειδητοποιώ όλο και βαθύτερα αυτήν την πραγματικότητα,
ώστε να μη γίνωμαι τυραννικός ή βαρετός ή επαχθής ή ασυμπαθής και σιχαμερός στους γύρω μου και ιδιαίτερα στους τυχόν συνεργάτες μου.
Απάλλαξέ με από το να επιμένω στις παλαιωμένες ιδέες μου με πείσμα γεροντικό. Δεν σου ζητώ να βελτίωσης την κρίση ή τη μνήμη μου.
Μου έδωσες τα ανεκτίμητα αυτά δώρα σ' ένα βαθμό στη γόνιμη ηλικία μου.
Σε ευχαριστώ για το πολύτιμο αυτό δώρο της αγαθωσύνης Σου.
Τώρα πια καθώς υποβαθμίζεται η όλη μου βιολογική, ψυχολογική και πνευματική ύπαρξη, συνακολουθεί νομοτελώς και της κρίσης και της μνήμης μου η υποβάθμιση.
Συχνά αυτή η κατάσταση με μειώνει,με λυπεί,με ταπεινώνει αφάνταστα και όχι σπάνια με εξευτελίζει στα ίδια μου τα μάτια αναγκάζοντάς με να ζητώ ολοένα συγγνώμη για τις μικρές ή τις μεγάλες γκάφες μου.

Δεν κατανοώ βέβαια πλήρως αυτήν την αλλοίωση.
Όμως Εσύ, Κύριε, ξέρεις πόσο και η σμίκρυνση και συρρίκνωση μου και στο σημείο αυτό μου χρειάζεται.
Την αποδέχομαι ταπεινά, γιατί Εσύ ξέρεις.
Και αφού Εσύ ξέρεις, δεν χρειάζεται να ξέρω εγώ το βαθύτερο γιατί.
Άλλωστε δεν μπορώ να την κατανοήσω.
Γιατί λοιπόν να θλίβωμαι και να πονώ και γι' αυτό;
Δεν πρέπει να αποδέχωμαι ταπεινά τη φθαρτότητα της φύσης μου;
Και δεν πρέπει να υποτάσσομαι κι εγώ ταπεινά στην τάξη, που Εσύ με τόση αγαθότητα για τα πλάσματά Σου, επομένως και για μένα, καθώρισες;

Σφράγισε, με απαραβίαστη σφραγίδα τα φλύαρα χείλη μου για να μην καταπονώ τους άλλους με βαρετές, ανούσιες και χωρίς κανένα ενδιαφέρον ή νόημα πια χιλιοειπωμένες διηγήσεις παρωχημένων γεγονότων κάποιων μακρινών και λησμονημένων χρόνων μιας ασήμαντης εποχής.
Παράλληλα όμως απάλυνε τις αντιδράσεις και τις κρίσεις μου για την κρίση και τη μνήμη των άλλων.
Και μην επιτρέψεις ποτέ να νιώσω νυγμούς ζήλειας για τη φρεσκάδα της μνήμης και τη δύναμη της κρίσης των άλλων.
Κάνε, αντίθετα, να χαίρωμαι γι' αυτό και να Σε ευχαριστώ ολόψυχα για τα άνθη της νεότητος, όταν τυχαίνη να βρίσκωμαι ανάμεσά τους και να οσφραίνομαι το άρωμά τους.

Δίδαξέ με τη σημασία των λόγων του Αποστόλου Σου:
«Ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ' ο έσωθεν ανακαινούται ημέρα και ημέρα» (Β' Κορ. δ' 16).
Και να αγωνίζομαι να ζω αυτήν την πραγματικότητα.
Τέλος στήριξε τα παραπαίοντα και ασταθή βήματά μου με τον «βραχίονά Σου τον υψηλόν»,ώστε να μην κυλιέμαι πια στη γηκαι να φρονώ τα «γεώδη»,
αλλά αντίθετα να έχω στραμμένα τα βλέμματά μου στον ουρανό και να φρονώ τα ουράνια, έως ότου αναπαυθώ στη στοργική Σου θεία αγκάλη.
Κύριε μου, Κύριε, Σε ευχαριστώ. Αμήν.

 Γέροντας Ευσέβιος Βίττης

Η αγάπη προς τον Θεό – Υπέροχες συμβουλές

 

Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος

Ἡ ψυχή πού ἀγαπάει τόν Θεό βρίσκει ἀνάπαυση μόνο κοντά Του. Μόλις ἐλευθερωθεῖς ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, ἡ καρδιά σου θά συνδεθεῖ μέ τόν Θεό.

Ὅπως τά βρέφη τρέφονται πρῶτα μέ τό γάλα καί μετά μέ τό ψωμί, ἔτσι καί οἱ ἀρχάριοι στή χριστιανική ζωή πρῶτα πρέπει νά κόψουν αὐτά πού τούς συνδέουν μέ τόν κόσμο καί μετά νά ἑνωθοῦν μέ τόν Θεό. Ἡ σωματική ἐργασία προηγεῖται ἀπό τήν ψυχική.

Ὅπως ὁ Θεός στή δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου πρῶτα ἔφτιαξε τό χωμάτινο σῶμα καί μετά φύσηξε καί τοῦ ἔδωσε «πνοήν ζωῆς», ἔτσι καί στά πνευματικά, πρῶτα θ᾿ ἀρχίσουμε μέ τούς σωματικούς κόπους καί κατόπιν θά προχωρήσουμε στή συστηματική καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν. Πρῶτα βάζει στό σπίτι κανείς θεμέλια καί μετά τό χτίζει. Ἀλλιώτικα δέν γίνεται. Ἡ ψυχική ἐργασία γεννιέται ἀπό τή σωματική, ὅπως τό στάχυ βγαίνει ἀπό τόν γυμνό κόκκο τοῦ σταριοῦ.

Οἱ κόποι πού κάνουμε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν συγκρίνονται μέ τήν ἀπόλαυση τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Τόν κόπο τοῦ γεωργοῦ ὅταν σπέρνει, ἀκολουθεῖ ἡ χαρά ὅταν θερίζει. Τό ψωμί πού τρώει τοῦ φαίνεται γλυκό, γιατί εἶναι ὁ καρπός τοῦ ἱδρώτα του.

Ἡ ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ἀπαιτεῖ κόπο πνευματικό καί πολλή προσπάθεια, ἀλλά μετά ἀκολουθεῖ ἡ ἀγαλλίαση. Γι᾿ αὐτό περιφρόνησε τά πάντα καί θά ἔχεις βοηθό τόν Θεό.

Αὐτός πού ἀποφεύγει τή μάταιη δόξα τοῦ κόσμου, αἰσθάνεται στήν ψυχή του τή δόξα τῶν μελλόντων ἀγαθῶν. Ἐνῶ ἐκεῖνος πού προσπαθεῖ νά ξεκουράσει τόν ἑαυτό του μέ τίς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου, αὐτός εἶναι τυφλός στήν ψυχή, γιατί δέν παραδόθηκε ὁλοκληρωτικά στόν Θεό.

Μή δένεσαι μέ χρυσάφι, ἤ ἀσήμι, ἤ μέ ὁποιοδήποτε ἄλλο θησαυρό τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Συνήθιζε τόν ἑαυτό σου νά μήν ἔχει δικαιώματα στή ζωή αὐτή, γιά νά μή φτάσεις στό σημεῖο, μέ τό ἕνα χέρι νά μαζεύεις καί μέ τό ἄλλο νά σκορπᾶς.

Νά κάνεις ἐλεημοσύνη ἀπό τόν κόπο σου καί τόν ἱδρώτα σου καί ὄχι ἀπό τίς ἀδικίες. Νά ἐλεεῖς τούς φτωχούς ἔστω κι’ ἄν σ᾿ ἀδικοῦν καί σέ βρίζουν. Ἡ ἐλεημοσύνη ὅμως δέν μπορεῖ νά σταθεῖ μόνη της σάν ἀρετή, ἄν δέν ὑπάρχει πρῶτα ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεό. Αὐτή θά μᾶς στηρίξει, ὥστε ὄχι μόνο νά ὑπομένουμε τήν ἀδικία, ἀλλά νά περιμένουμε μέ χαρά τήν ἀγνωμοσύνη, πού εἶναι ἐνδεχόμενο νά μᾶς δείξουν. Νά λυπᾶσαι νά ὑποφέρεις καί νά καίγεσαι ὅταν ὁ ἀδελφός σου ἔχει ἀνάγκη, γιατί αὐτό ἔκανε καί ὁ Χριστός. Καί ἄν κανείς σέ χτυπήσει στό πρόσωπο νά μή λυπηθεῖς, ἀλλά νά χαρεῖς, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, καί νά μήν τοῦ πεῖς κανένα ψυχρό λόγο.

Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης: Ο αγιασμένος νεοφανής Γέροντας

 

Λάμπρος Σκόντζος, Θεολόγος

Ο 20ος αιώνας χαρακτηρίζεται ως ένας από τους πιο ταραγμένους αιώνες της ιστορίας. Παρά ταύτα είναι ο αιώνας ανάδειξης πλειάδας επιφανών αγίων, ως επιβεβαίωση της μεγάλης αλήθειας, πως όπου: «επλεόνασεν ή αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν ή χάρις» (Ρωμ.5,20). Μια τρανή απόδειξη ότι η Εκκλησία του Χριστούσυνεχίζει και στις δύσκολες και παρακμιακές ημέρες μας, να σώζει και να αγιάζει, να αναδεικνύει αγίους. Ανάμεσά τους ο νεωστί καταταγείς στους αγιολογικούς δέλτους, άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, μια σπουδαία ασκητική μορφή του αγιορείτικου μοναχισμού, άξιος συνεχιστής του γνησίου μοναχικού ιδεώδους της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

 

Γεννήθηκε τις 6 Δεκεμβρίου1912 στο χωριό Αμπελοχώρι Θηβών, από ευσεβείς γονείς, τον Ιωάννη Παπανικήτα και την Βικτώρια. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Ευάγγελος. Είχε άλλα τρία αδέλφια. Η οικογένειά του μετακόμισε στην πόλη των Θηβών, για να διευκολυνθούν τα παιδιά στις σπουδές τουςκαι εγκαταστάθηκε σε οικία, κοντά στο Ναό της Μεγάλης Παναγίας.Οι ευλαβείς και απλοϊκοί γονείς του του ενέπνευσαν την άδολη πίστη στο Θεό και την απλοϊκή ευσέβεια. Από μικρό παιδί τον διέκρινε μια σπάνια ωριμότητα και φιλομάθεια και γι’ αυτό τον έστειλαν να σπουδάσει στο Γυμνάσιο και στο Σχολαρχείο Θηβών.

 

Ο Ευάγγελος έδειξε επιμέλεια στα μαθήματά του, αλλά περισσότερο τον έθελγε η Εκκλησία. Ο περικαλλής Ναός της Παναγίας είχε γίνει το δεύτερο σπίτι του. Σύχναζε στην εκκλησία, ντυνόταν παπαδάκι και χαιρόταν αφάνταστα με τα φανταχτερά του άμφια. Είχε αποκτήσει την αγάπη και την συμπάθεια των ιερέων και πολλών ενοριτών.

 

Η υγεία του όμως ήταν εύθραυστη, στα 14 χρόνια του, είχε εκδηλωθεί σοβαρή αλλεργική πάθηση στα μάτια του, με πολύ ενοχλητικούς κνησμούς, η οποία τον ακλούθησε σε όλη τη ζωή του.

Μετά την αποφοίτησή του από το Σχολαρχείο, οι γονείς του φρόντισαν να τον αποκαταστήσουν επαγγελματικά. Αλλά όμως είχε γεννηθεί στην ψυχή του νεαρού Ευάγγελου μια ακατανίκητη έλξη για την μοναχική ζωή. Καταλυτική επίδραση στις αποφάσεις του διαδραμάτισε η γνωριμία του με δύο σπουδαίους αγιορείτες μοναχούς και φίλους της οικογένειας, από το Πυρί της Βοιωτίας, Εφραίμ και Νικηφόρος, οι οποίοι αργότερα έγιναν οι πνευματικοί Γεροντάδες του. Ισχυρή επίδραση είχε και η παρότρυνση της ευσεβούς μητέρας του, η οποία, ύστερα από θερμή προσευχή στον άγιο Εφραίμ το Σύρο, έλαβε την πληροφορία ότι ο Θεός προόρισε το γιό της να γίνει μοναχός και να προκόψει πνευματικά.

 

Στις 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, σε ηλικία 21 ετών μετέβη στο Άγιο Όρος και εγκαταστάθηκε στα Κατουνάκια, στο Ησυχαστήριο του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, όπου μόναζαν οι δύο προαναφερόμενοι Θηβαίοι μοναχοί, Εφραίμ και Νικηφόρος, και εντάχτηκε στη συνοδεία τους. Αφού διήνυσε την διετή δοκιμασία,εκάρη μοναχός και έλαβε το μοναχικό όνομα Λογγίνος. Με ζήλο και ταπεινό φρόνιμα προσέφερε πρόθυμα τις διακονίες που του ανέθεταν και με την καθοδήγηση των Γεροντάδων του άρχισε τον πνευματικό του αγώνα, ώστε, ενωρίς άρχισαν να διαφαίνονται οι αρετές του και η πνευματική του πρόοδος. Το 1935 έγινε μεγαλόσχημος μοναχός από το Γέροντά του Νικηφόρο, λαμβάνοντας το όνομα Εφραίμ και το επόμενο έτος έλαβε το αξίωμα της ιεροσύνης. Καλλιεργώντας με ζήλο, ακρίβεια και επιμέλεια την κλίμακα των αρετών, αναδείχτηκε ενωρίς ένας γνήσιος μοναχός, φορέας πνευματικής ωριμότητας. Είχε λάβει το προσωνύμιο «ο χαρισματούχος υποτακτικός», λόγω της υπακοής που επέδειξε στον Γέροντα Νικηφόρο, έναν γέροντα πολύ σκληρό και δύστροπο.

 

Σπουδαίος σταθμός στη μοναχική του ζωή υπήρξε η γνωριμία του με τον άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (1898-1959), τον αποκαλούμενο και «πρύτανη της ησυχαστικής ζωής».Αφού πήρε την ευλογία από τον Γέροντά του Νικηφόρο, συνδέθηκε πνευματικά με τον Ιωσήφ, ο οποίος την εποχή εκείνη βρισκόταν στο απόγειο της πνευματικής του ωριμότητας. Όπως είναι γνωστό ο Γέροντας Ιωσήφ είχε μυηθεί στην πνευματική και ησυχαστική ζωή από τους περίφημους αγιορείτες ησυχαστές μοναχούς Καλλίνικο και Δανιήλ.

 

Ο Γέροντας Ιωσήφ δέχτηκε με χαρά τον Εφραίμ, διαβλέποντας ότι είχε ενώπιον του έναν μοναχό ζηλωτή της μοναχικής ζωής, στολισμένο με την αρετή της ταπείνωσης. Έβγαλε ένα πρόγραμμαησυχαστικής ζωής, το οποίο έδωσε στον Εφραίμ και του ζήτησε να το τηρεί με ακρίβεια. Του δίδαξε την καλλιέργεια της Νοεράς Προσευχής, της μονολόγιστης Ευχής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησoν με», ως αδιάλειπτη προσευχή, σύμφωνα με την προτροπή του αποστόλου Παύλου «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α΄Θεσ.5,17), ως αδιάκοπη μνήμη του Θεού, ως διαρκή αίσθηση της παρουσίας Του, ως τρόπο ζωής. Παράλληλα ο άγιος Γέροντας Ιωσήφ του δίδαξε τον τρόπο της «φυλακίσεως των αισθήσεων», τον τρόπο αποκοπής των παθών και απόκρουσης των πειρασμών, με τον οποίο καθαρίζεται ο νους από πονηρούς λογισμούς και οδηγείται στον θείο φωτισμό. Μελετούσε με πάθος την «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών» και εντρυφούσε στα ιερά διδάγματα των ασκητικών Πατέρων, τους οποίους ήθελε να γίνει μιμητής και ακόλουθός τους.

 

Κοντά στο φωτισμένο Γέροντα διδάχτηκε την καλλιέργεια της ταπείνωσης και της υπακοής, ως βασικές αρετές της γνήσιας μοναχικής ζωής, δια των οποίων ο μοναχός αποκόβει το δικό του θέλημα και καθίσταται διάκονος των εν Χριστώ αδελφών του. Με μεγάλη προθυμία εκτελούσε άοκνα τις πιο ταπεινές και κουραστικές διακονίες. Παράλληλα ασκούνταν στην αυστηρή νηστεία, την αγρυπνία και στο θείο στοχασμό. Ασκήθηκε ιδίως στην καταπολέμηση της κενοδοξίας, αποφεύγοντας κάθε ανθρώπινο έπαινο και θεωρώντας και παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως άσημο και αμαρτωλό. Πίστευε και δίδασκε πως ό, τι καλό κατορθώσουμε, είναι μηδαμινό στα μάτια του Θεού και δώρο δικό Του. Η κενοδοξία είναι ένα από τα πλέον δολερά πάθη, με το οποί μας παγιδεύει ο πονηρός, για να πιστέψουμε ότι είμαστε δήθεν σπουδαίοι και να μας οδηγήσει στην υπερηφάνεια.

 

Στα 1973 κοιμήθηκε ο Γέροντάς του Νικηφόρος ο Θηβαίος. Το 1980, κατ’ εντολήν και ευλογία του Γέροντος Ιωσήφ, σύστησε δική του μοναχική συνοδεία. Από τότε επωμίσθηκε και την ευθύνη της πνευματικής καθοδήγησης της αδελφότητας. Με πνεύμα αγάπης, πραότητας και διάκρισης δίδασκε, νουθετούσε και παιδαγωγούσε τους υποτακτικούς του, κερδίζοντας την αγάπη τους, το σεβασμό τους και την αφοσίωσή τους.

 

Οι νέες λειτουργικές και τις καθοδηγητικές ευθύνες του, δεν μείωσαν τον προσωπικό του αγώνα. Απομονωμένος στο φτωχικό και απέριττο κελί του, προσεύχονταν με θέρμη για όλο τον κόσμο και τελευταία για τον εαυτό του. Αγρυπνούσε προσευχόμενος, μειώνοντας στο ελάχιστο τον ύπνο του.Τηρούσε με ακρίβεια και ιδιαίτερη αυστηρότητα τις νηστείες, αρκούμενος σε στοιχειώδη τροφή.Συνέχιζε να τον ταλαιπωρεί η νεανική του πάθηση της αλλεργίας, αλλά και μια σπάνια μορφή εκζέματος στην άρθρωση του ποδιού του. Όμως υπέφερε τα σωματικά του παθήματα με υπομονή και δοξολογία στο Θεό, θεωρώντας τα ως παιδαγωγικά μέσα για την τελείωσή του.

 

Η πνευματική του πρόοδος επιβραβεύτηκε από το Θεό, με το διορατικό χάρισμα, το οποίο είναι απτό σημείο αγιότητας. Μπορούσε να διαβάζει τα κρυφά των καρδιών και του νου των ανθρώπων, με σκοπό πάντα να τους ωφελήσει παιδαγωγικά και να τους συμβουλεύει πατρικά. Είχε αποκτήσει την ικανότητα να χορηγεί τα πλέον αποτελεσματικά πνευματικά φάρμακα, για την σωτηρία τους. Είχε αξιωθεί επίσης και με το προορατικό χάρισμα. Χαρακτηριστική περίπτωση η πρόρρησή του για το μεγάλο σεισμό στη Θεσσαλονίκη το 1977. Προσφωνούσε τους επισκέπτες του με τα ονόματά τους, χωρίς να τους γνωρίζει πρωτύτερα και φανερώνοντας τα κρύφια της ψυχής τους, με σκοπό πάντα την ψυχική τους ωφέλεια, την πνευματική τους πρόοδο και τη σωτηρία τους.

 

Είναι πολύ σημαντική η μαρτυρία του γνωστού δογματολόγου καθηγητού του της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, σχετικά με την γνώμη του Γέροντα Εφραίμ, για την σύγχρονη παναίρεση του Οικουμενισμού, την σύνοψη όλων των κακοδοξιών του παρελθόντος. Ο Γέροντας του απάντησε με μια φρικτή προσωπική του εμπειρία. Ύστερα από θερμή ολονύκτια προσευχή, για να του αποκαλυφτεί τι είναι ο Οικουμενισμός:«γέμισε τοκελί μου απόαφόρητη δυσωδία, ηοποία μουέφερνε ασφυξίαστην ψυχή, δενμπορούσανααναπνεύσω πνευματικά»! Και συνέχισε: «Σεόλεςτις περιπτώσεις, πουείναι μπλεγμένες με μάγια, μεακάθαρτα πνεύματα, αυτή είναιη κατάσταση, στηνοποίαμεεισάγει. Μερικές φορές υπάρχει και λεκτική απάντηση, αλλάστην προκειμένη περίπτωση, αυτή ήταν ηαπάντησηκαιέχω απόλυτητη βεβαιότητα, ότιο Οικουμενισμός δενέχει τοΠνεύματοΆγιο, αλλάτοπνεύματοακάθαρτο»! Λυπόνταν ο αγιασμένος Γέροντας, βλέποντας τα «τολμηρά ανοίγματα» πολλών ορθοδόξων κληρικών προς τους αιρετικούς, παραβιάζοντας την παράδοση της Εκκλησίας. Επίσης τον απασχολούσε και η ενότητα της Εκκλησίας. Λυπόταν αφάνταστα για τα σχίσματα, τονίζοντας εμφαντικά, πως «το σχίσμα εύκολα γίνεται, η ένωση είναι δύσκολος»!

 

Μια άλλη πτυχή της πνευματικότητας και της αγιότητας του αγίου Εφραίμ είναι και η συγκλονιστική, από μέρους του,βίωση της Θείας Λειτουργίας. Όπως είχε αποκαλύψει ο ίδιος σε ιερομόναχο φίλο του, κατά την ώρα του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων, έβλεπε το Χριστό στα άγιο δισκάριο, αδυνατώντας να συγκρατεί τα δάκρυά του και καταβρέχοντας το Ιερό Αντιμήνσιο. Επίσης έβλεπε δίπλα του αγγέλους την ώρα που λειτουργούσε! Όπως έλεγε ο ίδιος, η κάθε λειτουργία ήταν γι’ αυτόν και μια θεοπτία!

 

Το 1996 ο όσιος Γέροντας έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και καθηλώθηκε σεακινησία για δύο χρόνια. Δέχτηκε τη δοκιμασία αυτή ως παιδαγωγία και ευλογία από το Θεό, δοξολογώντας και ευχαριστώντας Τον.

 

Στις 27 Φεβρουαρίου του 1998 κοιμήθηκε εν ειρήνη, παραδίδοντας την αγιασμένη ψυχή του στα χέρια του Θεού, τον Οποίο αγάπησε και υπηρέτησε πιστά σε όλη του τη ζωή και ετάφη στον περίβολο του κελιού του, σε τάφο που είχε ανοίξει ο ίδιος πριν από χρόνια και εκεί στοχάζονταν την ματαιότητα του κόσμου και την αξία της σωτηρίας.

 

Στις 9 Μαρτίου του 2020 η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου προέβη στην αγιοκατάταξή του, ορίζοντας να εορτάζεται η μνήμη του στις 27 Φεβρουαρίου, την ημέρα της οσιακής του κοίμησης.

 

Ο νεοφανής άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης αποτελεί αναμφίβολα λαμπρό παράδειγμα αγωνιζόμενου πνευματικού ανθρώπου στην σύγχρονη άνυδρη πνευματικά και υλόφρονη εποχή μας. Επίσης αποτελεί ζωντανή μαρτυρία η ομολογία του για την δαιμονική προέλευση του Οικουμενισμού, για την πρωτοφανή, στις τραγικές ημέρες μας, επέλαση του θρησκευτικού συγκρητισμού, ο οποίος στοχεύει να καταπνίξει και να εξαφανίσει την μόνη σώζουσα αλήθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, της μοναδικής Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ Ο ΔΕΚΑΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

 

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Προκοπίου του Δεκαπολίτου και Ομολογητού τιμά σήμερα, 27 Φεβρουαρίου, η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Προκόπιος έζησε τον 8ο αιώνα μ.Χ., επί αυτοκρατορίας Λέοντος Γ’ του Ίσαύρου. Ο Άγιος Προκόπιος διακρίθηκε για την θαρραλέα του πίστη στο Θεό. Αν και από νεαρή ηλικία ακολούθησε το μοναχισμό, δεν έμεινε στην απομόνωση του κελιού του, αλλά αγωνίστηκε κατά των εικονομάχων.

Σκεπτόμενος και ενθαρρυνόμενος, από τον Λόγο του Θεού: «Ανδρίζου και ίσχυε, μη φόβου μηδέ πτοηθης». Δηλαδή, προχώρησε με αποφασιστικότητα σαν γενναίος άνδρας και έχε θάρρος, μη φοβηθείς και μη δειλιάσεις.

Κυρίως ο Άγιος Προκόπιος διέπρεψε στον έλεγχο κατά των αιρετικών Μονοφυσιτών, καθώς και στην υποστήριξη στην τιμητική προσκύνηση των Αγίων Εικόνων. Ο αυτοκράτορας Λέων καθώς ήταν εικονομάχος, προέβη σε διωγμούς και βασανιστήρια εναντίον των Χριστιανών.
Σ’αυτούς τους διωγμούς ήταν και ο Άγιος Προκόπιος όπου υπέστη πολλά βασανιστήρια, μαστιγώσεις, φυλακές και εξορίες.

Για τον θάνατο του Αγίου Προκοπίου υπάρχουν δύο εκδοχές, η πρώτη αναφέρει: Ότι λίγο μετά την αποφυλάκισή του κοιμήθηκε. Ενώ η δεύτερη: Ότι παρέδωσε μαρτυρικά την ψυχή του στον Κύριο.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Φερωνύμως προκύπτων εν ασκήσει Προκόπιε, ήρθης εκ δυνάμεως Πάτερ, προς αθλήσεως έλλαμψιν Χρίστου γαρ την Εικόνα προσκυνών, Μαρτύρων ανεδείχθης κοινωνός, μεθ’ ων πρέσβευε παμμάκαρ διαπαντός, υπέρ των εκβοώντων σοι, δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενερνούντι διά σού, πασιν ιάματα.

«Σε κάθε εποχή, κράζει στους δικούς Του ο Κύριος – μη φοβήσθε!»

 

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Σε κάθε εποχή, κράζει στους δικούς Του ο Κύριος – μη φοβήσθε! Καθώς στους μαθητές κατά την ώρα της καταιγίδας, έτσι και σε κάθε βαπτισμένη ψυχή και σε κάθε δοκιμαζόμενο άνθρωπο κράζει: μη φοβήσαι! 

Όταν οι πιστοί δειλιάσουν από τη δύναμη των ανθρώπων, Εκείνος πάλι, όπως άλλοτε στους Αποστόλους, εμφανίζεται και λέει: μην τους φοβήσθε! «Μη φοβηθείτε από των αποκτενόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι» (Μτ. 10, 28).

Όταν οι πιστοί λυγίσουν από το φόβο μπροστά στα φοβερά φαινόμενα της δυνάμεως του Θεού του Σινά, τότε Εκείνος, ο Ανίκητος Στρατηγός, αντιλαμβάνεται του στρατού Του και τον ενθαρρύνει: «᾽Εγέρθητε καὶ μὴ φοβεῖσθε!» (Μτ. 17, 6). Όταν ενσκήψουν όλες οι προφητευμένες φρικαλεότητες στον άθεο αυτό κόσμο και η γη θα συνταράσσεται από τους πολέμους, προβλέποντάς τα όλα Εκείνος, ενθαρρύνει τους στρατιώτες Του λέγοντας ΟΡΑΤΕ ΜΗ ΘΡΟΕΙΣΘΕ! (Μτ. 24,6)

Και όταν ο κόσμος όλος εξεγερθεί εναντίον της Εκκλησίας Του, Εκείνος λέει «ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ιω 16,33)

Η Εκκλησία του Χριστού ήταν νικηφόρα όχι μονάχα εν Ελευθερία αλλά και υπό το κράτος της δουλείας. Αυτό αποτελεί μία από τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα στην πίστη μας και στις μη χριστιανικές ομολογίες οι οποίες μπορούν και επικρατούν μόνο εν ελευθερία και μέσα από την κοσμική ισχύ, ενώ καταπιεζόμενες και αποτασσόμενες, χαλαρώνουν σύντομα και καταρρέουν. Αλλιώς έχουν τα πράγματα με τους ορθοδόξους χριστιανούς. Αποδεχόμενοι το πάθος ως δωρεά του Θεού, προσεγγίζοντας τον θάνατο ως την πύλη των ουρανών, τα τέκνα της Εκκλησίας του Θεού αισθάνονται πολίτες ενός ανυπέρβλητα μεγάλου Βασιλείου το οποίο αδυνατούν να βλάψουν όλα τα όπλα της κολάσεως και οι κακίες.

Και αν κάποιος πει ότι η Ορθοδοξία είναι αδυναμία, μην θυμώσετε αλλά απαντήσατε’ είναι αδυναμία, αλλά αδυναμία Θεού η οποία είναι ισχυρότερη από τους ανθρώπους, τους δαίμονες και τον θάνατο. Χιλιάδες φορές στους αιώνες πού πέρασαν, νόμισαν οι άνθρωποι ότι το σκάφος της Ορθοδοξίας θα βουλιάξει. Μα ούτε βούλιαξε ούτε και θα βουλιάξει. Είναι τέτοιο το σκαρί και τέτοιος ο Τιμονιέρης πού είναι αδύνατον να βουλιάξει.

Η Ορθοδοξία δεν διδάσκει κάποια ξεχωριστή γνώση αλλά την Αλήθεια, διά της οποίας το σύμπαν ζει και αναπνέει, στην οποία βρίσκουν τη σωτηρία όλα τα πράγματα τα οποία ζουν για να σωθούν από την άγνοια, την ασθένεια και το φόβο. Η Ορθοδοξία είναι αλήθεια, αγιότης και αγαθοσύνη, συγκερασμένες σε μια ζωοποιό ενότητα πού ονομάζεται αγάπη.

Αν θέλουμε να δοξάζουμε ορθά τον Θεό και στ’ αλήθεια να είμαστε ορθόδοξο έθνος, πρέπει να το κάνουμε όχι μονάχα με το περήφανο όνομά μας, αλλά και με το ταπεινό και καθαρό πνεύμα της αλήθειας, της αγιότητος και της αγαθοσύνης.

Η αλήθεια δεν μπορεί να γνωσθεί, αλλά αποκαλύπτεται μόνον στους αγίους πού διαθέτουν πνευματικά μάτια.

Δεν μπορεί να γίνει ειρήνη και ενότητα ανάμεσα σε Αγίους και εγκληματίες ως το τέλος της συντέλειας… Άνθρωποι και λαοί θα ενωθούν φυσικώς όταν καταστούν αγιότεροι. Και οι «εκκλησίες» θα ενωθούν φυσικώς όταν φουσκώσουν από αγιότητα.

Ώ, αν γνώριζαν οι άνθρωποι ότι ο Βασιλεύς και Κύριος τους βλέπει αδιάλειπτα – αυτός ο ίδιος μεγαλόπρεπος και απαράλλακτος Βασιλεύς και Κύριος τον οποίον είδε μόνον μια φορά ο Ησαΐας και πλημμύρισε από φόβο και φρίκη! Καμία αμαρτία δεν θα ερχόταν τότε στο νου των ανθρώπων και καμιά ακαθαρσία. Είτε βλέπει ο άνθρωπος τον Θεό είτε όχι, Εκείνος όμως τον βλέπει. Δεν είναι τούτο φρικτό για έναν βλάσφημο; Δεν είναι τούτο παραμυθία για τον πάσχοντα χριστιανό;

Ο Θεός τους ιδικούς του, δεν τους στερεί από τίποτε! (Διδακτική ιστορία)

 

~ Κάποτε δύο Χριστιανοί υποδηματοποιοί κατοικούσαν και εργάζονταν στον ίδιο δρόμο.

Ο ένας, αν και είχε μεγάλη οικογένεια, κατάφερνε να την συντηρεί καλά και μάλιστα του περίσσευαν και χρήματα. Ο άλλος, αν και ανύπαντρος, μόλις που τα έβγαζε πέρα, γιά να κρατιέται στη ζωή, παρόλο που δούλευε και τις Κυριακές αλλά και τις εορτές, σε αντίθεση με τον πρώτο, που δεν εργαζόταν ποτέ αυτές τις ημέρες.

Μία ημέρα επήγε ο δεύτερος τσαγκάρης στον πρώτο και του διηγήθηκε την οικονομική του κατάσταση και του ζήτησε να μάθη, πώς αυτός κατώρθωνε να τα βγάζει πέρα.

Και εκείνος του απάντησε:

«Φίλε μου, έχω έναν κρυμμένο θησαυρό και κάθε Κυριακή, παίρνω απ’ αυτόν τον θησαυρό, όσα μου χρειάζονται».

«Θα μπορούσες να μου δείξεις και να μου πεις κάτι, γι’ αυτόν τον θησαυρό;»

«Ευχαρίστως! Την άλλη Κυριακή έλα μαζί μου γιά να στον δείξω», του είπε ο πρώτος τσαγκάρης.

Πράγματι, την Κυριακή τον παίρνει και τον πάει στην Εκκλησία. Παρακολούθησαν την Θεία Λειτουργία και μετά την απόλυση του λέει:

«Όπως είδες φίλε, εδώ στην Εκκλησία ευρίσκεται ο θησαυρός μου. Μετέχοντας στην Θεία Λειτουργία, έχω την ευλογία του Θεού. Πρόσεχε και εσύ τις ημέρες του Κυρίου καθώς και τις εορτές, μετέχοντας στη Θεία Λατρεία και στα Μυστήρια και κατεξοχήν στην Θεία Κοινωνία και πίστεψέ με, ότι Αυτός ο Μεγάλος Θησαυρός, δηλαδή, ο ίδιος ο Χριστός, είναι τόσο Πλούσιος, που δεν αφήνει νηστικούς όσους καταφεύγουν σ’ Αυτόν»!!

Τη βδομάδα αυτή λαμβάνει χώρα ένα παιδαγωγικό θέμα....

Η νηστεία που κάνουμε, την βδομάδα αυτήν, την βδομάδα της Τυροφάγου, λέγεται λευκή νηστεία και έχει σαν σκοπό να προετοιμάσει τον άνθρωπο στη δύσκολη νηστεία της Σαρακοστής.
Τη βδομάδα αυτή λαμβάνει χώρα ένα παιδαγωγικό θέμα. Επιτρέπεται τη βδομάδα αυτή ο πιστός να φάει από όλα, πλην κρέατος. Μπορεί να φάει βούτυρο, γάλα, αβγό, ψάρι… Μόνο κρέας δεν τρώμε.
Κάτι παρόμοιο είχε πει και ο Θεός στους Πρωτοπλάστους. Από όλα τα δέντρα μπορείτε να φάτε, εκτός από ένα.

Μας κάνει τώρα ένα τεστ ο Κύριος και μας λέει: «θέλετε να επανέλθετε και να σας επαναφέρω στον Παράδεισο; Ακολουθείστε αυτή τη συνταγή, την οποία σας δίδω».
Γι’ αυτό όσοι καταλύουν και τρώνε κρέας τη βδομάδα της Τυροφάγου, κάνουν το ίδιο αμάρτημα που διέπραξαν ο Αδάμ και η Εύα στον Παράδεισο, τρώγοντας από τον απαγορευμένο καρπό και εξώθησαν από τον Παράδεισο. Και μας την υπενθυμίζει την έξωση αυτή η Εκκλησία την Κυριακή της Τυροφάγου.

Ομολογώ, ότι δεν το ξέρουν πολλοί άνθρωποι. Δεν τους κακίζω. Εγώ απλώς πληροφορώ μια κατάσταση και όποιος θέλει ας το κρατήσει και ας το εφαρμόσει…
Και όποιος θεωρεί καθήκον του, ας το μεταδώσει και σε άλλους, διότι είναι μεγάλη η ευθύνη μας όταν κρύβουμε το τάλαντο.

Διότι τάλαντο δεν είναι μόνο να ρητορεύεις, δεν είναι μόνο να τραγουδάς, δεν είναι μόνο να αγιογραφείς, αλλά και να μεταφέρεις την αλήθεια σε έναν άλλον.
Εφόσον ο Θεός σου εμπιστεύτηκε μίαν αλήθεια και την έμαθες και την δεν την ξέρει ο άλλος, έχεις υποχρέωση, να την μεταφέρεις αυτήν την αλήθεια. Με όμορφο τρόπο, με διδακτικό τρόπο, με αγάπη, όχι σαν εισαγγελέας και να διατάζεις, αλλά διαφωτιστικώς.

Δημήτριος Παναγόπουλος -ιεροκήρυκας

Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΦΩΤΕΙΝΗ

 

---

Τη μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Φωτεινής, της Σαμαρείτιδος τιμά σήμερα, 26 Φεβρουαρίου, η Εκκλησία μας. Η Αγία Μεγαλομάρτυς Φωτεινή καταγόταν από την Σαμαρειτική πόλη Σιχάρ. Για την Αγία Φωτεινή μας μιλάει ό Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στο Δ΄ κεφάλαιο (Δ’1-38) του Ευαγγελίου του. Κάθε μεσημέρι πήγαινε έξω από την πόλη, στο πηγάδι του Ιακώβ, και γέμιζε την στάμνα της.

Εκεί, μια μέρα, συνάντησε τον Ιησού Χριστό, ο Οποίος φανέρωσε σ’αυτήν όλη τη ζωή της. Ο Κύριος είπε στην Αγία Φωτεινή, ότι Αυτός είναι «τό ύδωρ τό ζων», δηλαδή, η αστείρευτη πηγή του Αγίου Πνεύματος.

Αυτό το «πνευματικό ύδωρ» έδωσε ο Κύριος στη Σαμαρείτιδα, η οποία ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που βαπτίστηκαν Χριστιανοί στη Σαμάρεια, και έλαβε το όνομα Φωτεινή. Από τότε αφιέρωσε τη ζωή της στη διάδοση του Ευαγγελίου στην Αφρική και στη Ρώμη.

Παρέδωσε μαρτυρικά τη ψυχή της στον Κύριο, από τον αυτοκράτορα Νέρωνα, όταν αυτός έμαθε ότι η Αγία Φωτεινή έκανε Χριστιανές τη κόρη του Δομνίνα και μερικές άλλες γυναίκες. Επίσης, μαζί με την Αγία Φωτεινή μαρτύρησαν οι γιοι της και οι πέντε αδελφές της.

Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Την πηγήν δεξαμενή της σοφίας και χάριτος, εκ χειλέων Κυρίου Φωτεινή Ισαπόστολε, νομίμως ηγωνίσω πανοικεί, και νέμεις φωτισμόν παρά Θεού, τοις προστρέχουσι τη σκέπη σου τη σεπτή, και ευλαβώς βοώσί σοι. Δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω χορηγούντι διά σού, χάριν ημίν και έλεος.

O καθρέπτης και τα μάτια μέσα από τα οποία μπορεί κανείς να δει τον Θεό είναι η καρδιά του.

 

Συμβαίνει ενίοτε, ειδικά όσοι δεν πιστεύουν στον Θεό να μας προκαλούν:

 ‘’Δείξε μου τον Θεό και θα πιστέψω’’.
Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο καθρέπτης και τα μάτια μέσα από τα οποία μπορεί κανείς να δει τον Θεό είναι η καρδιά του.
Πόσο ρυπαρή να ‘ναι άραγε η καρδιά όλων μας, πόσο σκοτεινιασμένη από την αμαρτία ,ώστε ο Παντοδύναμος και Πανάγαθος Θεός να μη μπορεί να καθρεφτιστεί πάνω της!

+Μακαριστός Πατριάρχης Σερβίας ,Παύλος

Ξέρεις τι είναι παιδεία;

 

Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας.

Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε, φλερτάρουμε, περπατάμε στο δρόμο, κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ.

Παιδεία είναι οι λέξεις μας, η διακριτικότητά μας, η ελευθερία μας, τα όρια της ελευθερίας μας, η μουσική που ακούμε, η γλώσσα του σώματός μας, το πόσο αγαπάμε να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε, να διαβάζουμε σαν να είμαστε κάθε φορά άγραφα χαρτιά.

Παιδεία είναι η ταπεινότητα αλλά και η επιμονή στις αξίες μας, το ότι δεν είμαστε προς πώληση, το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο, το παιδί του άλλου, την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας, τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας, την κοπέλα στο ταμείο.

Παιδεία είναι η μεγαλοψυχία μας, το να ποτίσουμε μια άγνωστη γλάστρα, το να φροντίζουμε την πίσω όψη του σπιτιού μας.

Παιδεία είναι το να προστατεύουν τα χέρια μας τον αδύναμο, να τα βάζουνε με το θηρίο.

Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και στους συστημικούς, παιδεία είναι η γενναιότητα και η ευθύνη.

Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, της μοναξιάς και συνάμα να καίγεται το μέσα σου για το κοινό καλό.

Για το ωραίο και τη σωτηρία του.

«Να δέχεσαι και να προσφέρεις. Αυτό είναι το μυστικό για να έχεις πληρότητα ζωής..»

 

(+)Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος

Να δέχεσαι και να προσφέρεις. Αυτό είναι το μυστικό για να έχεις πληρότητα ζωής..

Στην Παλαιστίνη υπάρχουν δύο λίμνες, η λίμνη της Γαλιλαίας και η Νεκρά θάλασσα.

Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι, ότι δέχονται και οι δύο τα νερά του ποταμού Ιορδάνη.

Αλλά η Γαλιλαία δέχεται τα νερά και τα αφήνει να φύγουν προς το Νότο.

Η Νεκρά Θάλασσα δέχεται τα νερά του Ιορδάνη και τα κρατάει για τον εαυτό της.

Στη Γαλιλαία υπάρχει υπέροχη ζωή μέσα στην λίμνη και γύρω από αυτήν.

Στη Νεκρά δεν υπάρχει ίχνος ζωής.

Η Νεκρά Θάλασσα δείχνει συμβολικά τι συμβαίνει όταν κάποιος κρατάει πράγματα για τον εαυτό του.

Να δέχεσαι και να προσφέρεις.

Αυτό είναι το μυστικό για να έχεις πληρότητα ζωής..

Ο ΑΓΙΟΣ ΤΑΡΑΣΙΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

 

---

Τη μνήμη του Αγίου Ταρασίου του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως τιμά σήμερα, 25 Φεβρουαρίου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Ταράσιος γεννήθηκε, μεγάλωσε και μορφώθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Οι γονείς του ήταν ευσεβείς Χριστιανοί όπου και του δίδαξαν την χριστιανική πίστη. Ονομάζονταν Γεώργιος, και Ευκρατία. Λόγω της μεγάλης μόρφωσής του, ανέβηκε στο αξίωμα του πρωτοασηκρίτου.

Στις 25 Δεκεμβρίου του 784 μ.Χ., όταν χήρεψε ο πατριαρχικός θρόνος της Κωνσταντινούπολης, εξελέγει πανηγυρικά Πατριάρχης, διαδέχόμενος τον πατριάρχη Παύλο Δ’. Επίσης, ήταν παρών στην 7η Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια, όπου ήταν υπέρ στην τιμητική προσκύνηση των Αγίων εικόνων. Ο Άγιος Ταράσιος παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο στις 25 Φεβρουαρίου το 806 μ.Χ. ύστερα από 21 έτη πατριαρχίας. Το Ιερό Λείψανό του τάφηκε στη Μονή Βοσπόρου, όπου και είχε χτίσει ο ίδιος.

Το έργο που επιτέλεσε εν ζωή ήταν μεγάλο. Κυρίως στην αναστήλωση των εικόνων, καθώς και με τη διατύπωση ότι η προσκύνηση των εικόνων, να μην έχει χαρακτήρα λατρείας, αλλά πνεύμα χριστιανικής πίστης. Η κοίμηση του Αγίου Ταρασίου είχε βυθίσει σε βαρύ πένθος τον το ποίμνιό του.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Την ωραιότητα.
Βίου ορθότητι, καλλωπιζόμενος, φωστήρ υπέρλαμπρος, ώφθης του Πνεύματος, και την Εικόνα του Χρίστου, Συνόδω εν τη Έβδομη, προσκυνείν εκήρυξας, ορθοδόξως μακάριε, στύλος και εδραίωμα, Εκκλησίας γενόμενος, διό τους σούς αγώνας γεραίρει, Πάτερ Ιεράρχα Ταράσιε.