Έλεγε ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης:
Είδες καλόγερο να μη ρωτά; Θα πλανηθή. Για να γλυτώση κανείς την πλάνη πρέπει να ρωτά.
Οι Πατέρες την καλογερική την θεμελίωσαν στην υπακοή.
Είδες μοναχό να μη λέη “ευλόγησον”, μην περιμένης προκοπή.
Ξέρεις τι δύναμη έχει το “ευλόγησον”; Συντρίβει τα κέρατα του διαβόλου.
Θέλεις δάκρυα; Από την υπακοή θα τα βρεις, όχι από την προσευχή.
Βάση της ευχής είναι η υπακοή.
Δεν μας σώζει ούτε η ευλάβεια ούτε τίποτε άλλο, παρά μόνο η υπακοή.
Θέλετε να αγιάσετε; Θέλετε να ευωδιάσετε; Σου λέει κάτι ο Γέροντας. «Να ‘ναι ευλογημένο». Μην κάνης διάκριση αν σου αρέση ή δεν σου αρέση αυτό που σου λέει ο Γέροντας ή ο αδελφός σου. «Να ‘ναι ευλογημένο».
Έγινε παπάς κάποιος μοναχός και μετά από ένα χρόνο παράτησε την Ιερωσύνη. Όταν εκοιμήθη και του έκαναν ανακομιδή, πήγαν την κάρα του στον αγιογράφο να γράψη το όνομά του, όπως συνηθίζεται. Όταν έγραφε Αβέρκιος Ιερομόναχος εκ της Καλύβης… βγήκε μία ευωδία, ένα άρωμα από την κάρα και φώναξε ο αγιογράφος: «Πατέρες, τρεχάτε, ο Γέροντάς σας ευωδίασε». Όταν ευωδιάζη κάποιος τότε σημαίνει ότι όχι μόνο εσώθη αλλά προσέγγισε και την αγιότητα.
Από πείρα φαρμακερή σας λέω, μόνο το «να ‘ναι ευλογημένο» θα σας αγιάσει και θα σας σώσει. Είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει αυτό που μας λέει ο Γέροντας, εμείς να πούμε «να ‘ναι ευλογημένο».
Μου είπε κάποτε ο γερω-Ιωσήφ: «Εσύ, παιδί μου, έτσι όπως αγωνίζεσαι και μόνος σου θα εύρισκες την χάρι αλλά δεν θα ήξερες πώς να την κρατήσης». Εγώ τότε δεν τον ρώτησα πώς κρατιέται η χάρις. Αργότερα κατάλαβα ότι την χάρι την κρατάμε με την ταπείνωση και την ευχαριστία.
