Δεν είναι η εποχή μας της φοβέρας, της απειλής, της τιμωρίας. Μάλλον οι άνθρωποι σήμερα, και κυρίως οι νέοι, αντιδρούν σε τέτοιες καταστάσεις. Μια άλλη εποχή, ενδεχομένως, με τέτοια μέσα κυριαρχούσαν στις μάζες οι όποιοι «αρχηγοί».
Γι’ αυτό δεν μπορεί η Εκκλησία του Χριστού να χρησιμοποιεί τη φοβέρα της κόλασης για να πείσει τους ανθρώπους να ζήσουν εκκλησιαστικά. Ούτε, βέβαια, είναι αυτή η ποιμαντική της που πηγάζει από τη Θεολογία της.
Η καθ’ ημάς Ανατολή μιλά για ένα Θεό «Νυμφίο, εραστή των ψυχών ημών», που γίνεται άνθρωπος και θυσιάζεται για την «ερωμένη» του – την ψυχή του καθενός μας. Αδικούμε τους ανθρώπους όταν προβάλλουμε ένα Θεό που τιμωρεί, που οργίζεται εναντίον μας, που καραδοκεί για να επέμβει απειλητικά στην όποια αμαρτία και παρατυπία μας.
Η κόλαση, για την οποία μιλά η Γραφή και αναπτύσσουν στα συγγράμματά τους και οι άγιοι Πατέρες μας, δεν έχει υπόσταση. Δεν είναι,δηλαδή, υπαρκτή από μόνη της. Όπως το σκοτάδι είναι η απουσία του φωτός και το κακό η απουσία του καλού, έτσι και η κόλαση είναι η απουσία του Παραδείσου.
Όταν ο Ντοστογιέφσκι είπε το περίφημο:«Ούτε τον παράδεισο θέλω χωρίς το Χριστό», δήλωνε ότι το παν είναι ο Χριστός ως «η Οδός, η Αλήθεια, η Ζωή». Και ακόμα, ότι, στην πραγματικότητα,Παράδεισος και Χριστός είναι το ίδιο.
Γι’ αυτό η Εκκλησία δεν προβάλλει μια διδασκαλία, όσο σπουδαία και αν είναι σε σχέση με τις άλλες στον κόσμο, αλλά το Πρόσωπο του Χριστού. Επειδή ο Χριστός είναι Αυτός που είναι, δεχόμαστε τη διδασκαλία Του και τοποθετούμε το ΕυαγγέλιόΤου πάνω στην αγία Τράπεζα.
Όμως, Τον κοινωνούμε, ενωνόμαστε υπαρξιακά μαζί Του και όχι απλά Τον σκεφτόμαστε. «Λάβετε, φάγετε…»,«Πίετε εξ αυτού πάντες…».«Εκείνος που τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου είναι ενωμένος μαζί μου, κι εγώ μ’ αυτόν» (Ιω. 6,56).
- Με τη μελέτη του λόγου του γνωρίζεται ο Λόγος.
- Με την προσευχή Τον συναντάς καρδιακά.
- Με την εξομολόγηση επιστρέφεις στον «οίκο του Πατρός».
- Με την τήρηση των εντολών του Χριστού, σου αποκαλύπτεται.
- Με τη θεία κοινωνία, ενώνεσαι μαζί Του και με όλο τον κόσμο.
Τότε, όντως χαίρεσαι τη ζωή, απολαμβάνεις τον εαυτό σου με τα χαρίσματά του, αγαπάς τους ανθρώπους και τη φύση, αποκτά η ζωή σου νόημα.
Δεν είναι η Εκκλησία φοβέρα και απειλή! Είναι χαρά και απόλαυση, ακόμα και με το σταυρό του εαυτού μας που κουβαλάμε. Είναι χαρμολύπη, καθώς λυπάσαι για αυτό που είσαι και δεν θα έπρεπε να είσαι,μα χαίρεσαι συγχρόνως για την αγάπη που σου έχει ο Χριστός και σε συγκλονίζει.
Έτσι, πορευόμαστε με τα πάνω και τα κάτω μας, με τις αρετές και τις ατασθαλίες μας,«Βαδίζοντες μαζί τον ίδιο δρόμο», κοιτάζοντας όχι τον εαυτό μας, αλλά τον Ιησού,τονΚύριο καιΘεό μας!
