Ο Υιός του Θεού(Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων)

Μεγάλες μορφὲς ἀπὸ τὴν χορεία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας ἔλαβαν μέρος στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ συγκροτήθηκε στὴ Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας τὸ 325 μ. Χ., μὲ πρωτοβουλία τοῦ πρώτου Χριστιανοῦ αὐτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ἀνάμεσά τους οἱ ἅγιοι Ἀθανάσιος, Νικόλαος, Σπυρίδων, Ὅσιος, ἐπίσκοπος Κορδούης (τῆς σημερινῆς Κόρντοβα τῆς Ἱσπανίας).

    Οἱ 318 θεοφόροι Πατέρες τῆς πρώτης μεγάλης Συνόδου ἀσχολήθηκαν μὲ τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου. Αὐτός, ἀδυνατώντας νὰ δώσει λογικὴ ἐξήγηση στὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, κατέληξε στὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἴσος καὶ συνάναρχος μὲ τὸν Πατέρα, ἀλλὰ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, τὸ πρῶτο καὶ ἀνώτερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα (Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων).

 

Τὸ πρόβλημα τοῦ Ἀρείου εἶναι τὸ πρόβλημα ὅλων τῶν αἱρετικῶν: Ἡ λογικὴ κατασκευή. Ἡ προσπάθεια δηλαδὴ νὰ ἀποδείξουν μὲ λογικὰ ἐπιχειρήματα τὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι ὅμως ἔχει σχέση μὲ τὸν Θεό, τὸ ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς διὰ μέσου τῶν προφητῶν του καὶ κυρίως διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι κάτι ποὺ τὸ ἀνακαλύπτει ὁ ἄνθρωπος μέσῳ τῆς λογικῆς καὶ τῶν αἰσθήσεών του. Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὶς δικές του δυνατότητες καὶ ἀνάλογα μὲ τὸν βαθμὸ τῆς κάθαρσής του ἀπὸ τὰ πάθη, μπορεῖ νὰ γνωρίσει μόνο τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ. Τὶς ἐπεμβάσεις του στὸν κόσμο καὶ στὴν ψυχὴ τοῦ καθενός.

Τὸ πῶς εἶναι ὁ Θεὸς πραγματικὰ ὡς πρὸς τὴν οὐσία του, μένει πάντα ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς γνωστικῆς μας ἱκανότητας. Εἶναι μυστήριο πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τὴ λογική μας. Ὑπέρλογο, ἀλλὰ ὄχι παράλογο. Ἀνεξήγητο, ἀνερμήνευτο, ἀπόρρητο. Ἀποδεχόμαστε μόνο ταπεινὰ ὅσα μᾶς ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Θεός. «Οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἔρευναν. Πίστει μόνῃ τοῦτο πάντες δοξάζομεν».

Ὁ Ἄρειος ὅμως ἀγνόησε τὴ μαρτυρία τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸν Τριαδικὸ Θεό, γιὰ τὸν Θεό-Πατέρα, γιὰ τὸν ἑαυτό του, ὅτι εἶναι Υἱὸς μονογενὴς τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Μὴ κατανοώντας λογικά, πῶς εἶναι δυνατὸν ὁ Υἱὸς νὰ εἶναι συνάναρχος μὲ τὸν Πατέρα, ἔφτασε νὰ πεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς κάποτε δὲν ὑπῆρχε. «Ἦν ποτε, ὅτε οὐκ ἦν». Ἦταν κάποτε καιρὸς ποὺ ὁ Υἱὸς δὲν ὑπῆρχε. Ἀρχικὰ δηλαδὴ ὑπῆρχε μόνο ὁ Πατέρας. Καὶ μετὰ ἔγινε ὁ Υἱός. Καὶ μάλιστα δὲν «ἐγεννήθη», ἀλλὰ «ἐγενήθη». Ἐγένετο. Δὲν γεννήθηκε, ἀλλὰ ἔγινε, πλάστηκε. Δὲν εἶναι Υἱός, ἀπὸ τὴ φύση τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δημιούργημα, πλάσμα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ Ἄρειος ἀρνήθηκε ὠμὰ τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ.

  Ὅμως ὁ Χριστός, ἀνακρινόμενος ἐνώπιον τοῦ ἑβραϊκοῦ συνεδρίου, στὴν ἐρώτηση τοῦ ἀρχιερέως, ἂν εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ἀπάντησε εὐθέως, χωρὶς περιστροφές, κυριολεκτικά: «Ἐγώ εἰμι». Αὐτὸ θεωρήθηκε θανάσιμη βλασφημία. Ὁ ἀρχιερεὺς εἶπε «ὅτι ἐβλασφήμησε… Ἴδε νῦν ἠκούσατε τῆς βλασφημίας αὐτοῦ» (Μάρκ. 14, 62. Ματθ. 26, 65).
  Ἄλλοτε πάλι ὁ Χριστὸς εἶχε πεῖ, ὅτι εἶναι ἕνα μὲ τὸν Πατέρα: «Ἐγὼ καὶ ὁ Πατὴρ ἕν ἐσμεν». Ὁμολογοῦσε ἀκριβῶς ὅτι πατέρας του ἦταν ὁ Θεός. Ἐξίσωνε χωρὶς δισταγμὸ τὸν ἑαυτό του μὲ τὸν Θεό. Οἱ Ἑβραῖοι ἤξεραν καλὰ τί ἄκουσαν καὶ τόνισαν στὸν Πιλάτο. «Ὀφείλει ἀποθανεῖν, ὅτι ἑαυτὸν Θεοῦ Υἱὸν ἐποίησεν» (Ἰω. 5, 18. 10, 30. 19, 7).

Οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου θέσπισαν νὰ ἀποδεχόμαστε τὸν Χριστό, ὅπως ἀκριβῶς Ἐκεῖνος ἀποκάλυψε τὸν ἑαυτό του:

Ἴσον σὲ ὅλα, ὁμοούσιο μὲ τὸν Πατέρα.Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ὄχι δημιούργημα. 

«Ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα».
Συνάναρχο μὲ τὸν Πατέρα. 

«Οὐκ ἦν ποτε, ὅτε οὐκ ἦν», εἶπαν. Δὲν ὑπῆρξε ποτὲ στιγμή, ποὺ νὰ μὴν ὑπάρχει καὶ ὁ Υἱός.
Ἐσύ, «πιστεύεις εἰς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ;» (Ἰω. 9, 35).

π. Δημητρίου Μπόκου

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 01/06/25-ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗ ΙΖ' 1-1

 

Πρωτ. Φιλίππου Φιλίππου

Πρωτότυπο Κείμενο 

Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἐπάρας ὁ Ἰησοῦς τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν, εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε, καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας Ἰησοῦν Χριστόν. Ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω· καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. Σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. Νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν· ὅτι τὰ ρήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. Ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. Καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. Ὅτε ἤμην μετ’ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. Νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς.

Νεοελληνική Απόδοση 

Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς αφού σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό, είπε: «Πατέρα, έφτασε η ώρα· φανέρωσε τη δόξα του Υιού σου, ώστε κι ο Υιός σου να φανερώσει τη δική σου δόξα. Εσύ του έδωσες εξουσία πάνω σε όλους τους ανθρώπους· έτσι κι αυτός θα δώσει την αιώνια ζωή σε όλους αυτούς που του εμπιστεύτηκες. Και να ποια είναι η αιώνια ζωή: Ν’ αναγνωρίζουν οι άνθρωποι εσένα ως τον μόνο αληθινό Θεό, καθώς κι εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό. Εγώ φανέρωσα τη δόξα σου πάνω στη γη, αφού ολοκλήρωσα το έργο που μου ανέθεσες να κάνω. Τώρα λοιπόν εσύ, Πατέρα, δόξασέ με κοντά σ’ εσένα με τη δόξα που είχα κοντά σου προτού να γίνει ο κόσμος. Εγώ σε έκανα γνωστό στους ανθρώπους που τους πήρες μέσα από τον κόσμο και μου τους εμπιστεύτηκες. Ανήκαν σ’ εσένα, κι εσύ τους έδωσες σ’ εμένα, κι έχουν δεχτεί τον λόγο σου. Αυτοί τώρα ξέρουν πως όλα όσα μου έδωσες προέρχονται από σένα· γιατί τις διδαχές που μου έδωσες, εγώ τις έδωσα σ’ αυτούς, κι αυτοί τις δέχτηκαν και αναγνώρισαν πως πραγματικά από σένα προέρχομαι, και πίστεψαν πως εσύ με έστειλες στον κόσμο. Εγώ γι’ αυτούς παρακαλώ. Δεν παρακαλώ για τον κόσμο, αλλά γι’ αυτούς που μου έδωσες, γιατί ανήκουν σ’ εσένα. Κι όλα όσα είναι δικά μου είναι και δικά σου, και τα δικά σου είναι και δικά μου, και δι’ αυτών θα φανερωθεί η δόξα μου. Τώρα δεν είμαι πια μέσα στον κόσμο ενώ αυτοί μένουν μέσα στον κόσμο, κι εγώ έρχομαι σ’ εσένα. Άγιε Πατέρα , διατήρησέ τους στην πίστη με τη δύναμη του ονόματός σου που μου χάρισες, για να μείνουν ενωμένοι όπως εμείς. Όταν ήμουν μαζί τους στον κόσμο, εγώ τους διατηρούσα στην πίστη με τη δύναμη του ονόματός σου. Αυτούς που μου έδωσες τους φύλαξα, και κανένας απ’ αυτούς δεν χάθηκε παρά μόνο ο άνθρωπος της απώλειας, για να εκπληρωθούν τα λόγια της Γραφής. Τώρα όμως εγώ έρχομαι σ’ εσένα, και τα λέω αυτά όσο είμαι ακόμα στον κόσμο, ώστε να έχουν τη δική μου τη χαρά μέσα τους σ’ όλη την πληρότητά της».

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 01/06/25-ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ Κ' 16-18

 

Πρωτ. Ανδρέα Παπαμιχαήλ

Πρωτότυπο Κείμενο

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις, ἔκρινε γὰρ ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν Ἔφεσον, ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ Ἀσίᾳ· ἔσπευδε γάρ, εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς Ἱεροσόλυμα. Ἀπὸ δὲ τῆς Μιλήτου πέμψας εἰς Ἔφεσον μετεκαλέσατο τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας. Ὡς δὲ παρεγένοντο πρὸς αὐτόν, εἶπεν αὐτοῖς· ὑμεῖς ἐπίστασθε,ἀπὸ πρώτης ἡμέρας ἀφ᾿ ἧς ἐπέβην εἰς τὴν Ἀσίαν, πῶς μεθ᾿ ὑμῶν τὸν πάντα χρόνον ἐγενόμην. Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος. Ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. Διὸ γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον. Καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν. Ἀργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱματισμοῦ οὐδενὸς ἐπεθύμησα· αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ᾿ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται. Πάντα ὑπέδειξα ὑμῖν ὅτι οὕτω κοπιῶντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων, μνημονεύειν τε τῶν λόγων τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἶπε· μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν. Καὶ ταῦτα εἰπών, θεὶς τὰ γόνατα αὐτοῦ σὺν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο.

Νεοελληνική Απόδοση 

Εκείνες τις ημέρες, ο Παύλος αποφάσισε να παρακάμψει την Έφεσο, για να μην χρονοτριβήσει στην επαρχία της Ασίας· βιαζόταν να είναι στα Ιεροσόλυμα, αν του ήταν δυνατό, την ημέρα της Πεντηκοστής. Από τη Μίλητο ο Παύλος έστειλε στην Έφεσο και κάλεσε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας. Όταν ήρθαν και τον συνάντησαν τους είπε: «Εσείς οι ίδιοι ξέρετε πως συμπεριφέρθηκα απέναντί σας όλον τον καιρό, από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στην επαρχία της Ασίας. Προσέχετε, λοιπόν, τον εαυτό σας και όλο το ποίμνιο, στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σας έθεσε επισκόπους για να ποιμαίνετε την εκκλησία του Κυρίου και Θεού, που την έκανε δική του με το αίμα του. Εγώ το ξέρω ότι μετά την αναχώρησή μου θα εισβάλουν σ’ εσάς λύκοι άγριοι, που δε θα λυπηθούν το ποίμνιο. Ακόμα και από ανάμεσά σας θα βγουν πρόσωπα που θα διδάσκουν πλάνες για να παρασύρουν τους πιστούς με το μέρος τους. Γι’ αυτό να αγρυπνείτε, και να θυμάστε ότι τρία χρόνια συνέχεια δεν έπαψα νύχτα και μέρα να νουθετώ με δάκρυα τον καθένα σας. Τώρα, αδελφοί, σας εμπιστεύομαι στο Θεό και στο κήρυγμα που σας αποκάλυψε η χάρη του. Αυτός μπορεί να σας κάνει ώριμους στην πίστη και να σας δώσει την επουράνια ζωή μαζί με όλους όσοι είναι δικοί του. Ασήμι ή χρυσάφι ή ιματισμό από κανέναν δε ζήτησα. Εσείς οι ίδιοι ξέρετε ότι για τις ανάγκες τις δικές μου και των συνοδών μου δούλεψαν αυτά εδώ τα χέρια. Με κάθε τρόπο σας έδωσα το παράδειγμα, ότι πρέπει να εργάζεστε έτσι σκληρά, για να μπορείτε να βοηθάτε αυτούς που έχουν ανάγκη. Να θυμάστε τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού, που είπε: «καλύτερο είναι να δίνεις παρά να παίρνεις». Αφού είπε αυτά τα λόγια, γονάτισε αυτός κι όλοι εκείνοι και προσευχήθηκε.

Μικρά πνευματικά βοτσαλάκια…

 

Να είσαι ευγενικός με όλους. Δεν ξέρεις τι σταυρό κουβαλάει ο κάθε άνθρωπος που τον κρίνεις από τον καναπέ σου και μάλιστα πιστεύοντας ότι εσύ στη θέση του θα τα έκανες καλύτερα.

Να προτιμήσεις την προσευχή και τη σιωπή, παρά να ρίξεις βέλη με το στόμα σου, διότι μπορεί να λειτουργήσει ο πνευματικός νόμος και να πέσεις σε χειρότερα [‘αθη  από αυτά για τα οποία κρίνεις τον αδερφό σου. Μια ευγενική καλημέρα την αξίζουν όλοι ακόμα και ο εχθρός μας. Να τη δίνεις απλόχερα.

Γνωρίζω αρκετές τέτοιες καταστάσεις. Άνθρωποι που νόμιζαν ότι θα κάνουν τον καλύτερο γάμο και τελικά έφτασαν με τον άνθρωπό τους στα δικαστήρια. Ζευγάρια που θεωρούσαν ότι θα γίνουν οι καλύτεροι γονείς του κόσμου αλλά τελικά δεν κατάφεραν να κάνουν παιδιά ή έκαναν και τρέχουν να τα μαζεύουν από τα πεζοδρόμια. Άνθρωποι που έκριναν κάποιον για ένα πάθος και έπεσαν στο ίδιο πάθος σε χειρότερη κατάσταση. Οπότε καλύτερα να μην μιλάμε.

 Να μην παραπονιέσαι και να μην ρίχνεις το φταίξιμο της ζωής σου σε τρίτους. Καλύτερα να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Ακόμα και αν κάποιος έφταιξε για κάποια πτυχή της ζωής σου, εσύ είσαι υπεύθυνος να θεραπεύσεις το τραύμα σου και όχι να το μεταφέρεις σε τρίτους για να νιώσεις καλύτερα επειδή είσαι ανίκανος να πάρεις την ευθύνη.

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για ό,τι έχει συμβεί στη ζωή τους. Ρίχνουμε ευθύνες, στον Θεό, στον διάβολο, στους γονείς, στις συγκυρίες αλλά αν ψάξουμε σε βάθος φταίμε εμείς στο ότι δεν διαχειριστήκαμε σωστά τις καταστάσεις ή κάναμε ανώριμες επιλογές ορμώμενοι από χαλαρούς συναισθηματισμούς, απωθημένα ή κόμπλεξ.

Πολλοί άνθρωποι αντί να έχουν τον Θεό πατέρα και συνοδοιπόρο, τον θέλουν τσιράκι στα σκοτάδια τους και μετά κάνουν μεγάλους Σταυρούς ή σου μιλάνε για πνευματικά θέματα και ρήσεις Αγίων σε καφέδες. Τα παράπονα, τα απωθημένα, τα κόμπλεξ, οι εγωϊσμοί είναι παράσημα του διαβόλου και όχι του Χριστού. Θέλει προσοχή. . .

Αρκετοί αδερφοί μας εξομολογούνται διάφορες καταστάσεις της ζωής τους αλλά τον Χριστό τον θέλουν απ’ έξω. Απλά να πούμε κάποια πράγματα στον Ιερέα για να ελαφρύνουμε λίγο το βάρος της ψυχής μας αλλά μέχρι εκεί. Η ζωή τους είναι αποκάλυψη του διαβόλου και δυστυχώς καθημερινή σταύρωση του Χριστού. Αν ο Χριστός δεν γίνει η ζωή σου τότε ο Κύριος θα είναι απλά μια εικόνα στον τοίχο του σπιτιού σου και εσύ στην ουσία ένας θρησκόληπτος.

Ο γάμος θα γίνει η φωλιά της σωτηρίας σου ή το καμίνι της κόλασής σου. Πρόσεχε μήπως τελικά έγινες χειρότερος και η αιτία είναι η επιλογή του/της συζύγου σου. Μήπως τελικά πίσω από τα χαμόγελα περπατάτε προς τον γκρεμό και δεν το ξέρετε.

Η χαρά και η ευτυχία σου δεν εξαρτώνται από εξωτερικές συνθήκες. Δεν σημαίνει ότι αν παντρευτείς και κάνεις παιδιά και εγγόνια θα είσαι ευτυχισμένος και χαρούμενος. Ξέρω παντρεμένους που ζουν μια κόλαση, γονείς που έχουν βαριά κατάθλιψη. Οπότε η χαρά δεν πάει με ταμπέλες και καταστάσεις αλλά με το εσωτερικό σου παλάτι. Δηλαδή ποιον έχεις βασιλιά στον εσωτερικό σου θρόνο. Αν δεν είναι ο Χριστός, τότε όλα είναι μάταια και θα παλεύεις με τα σκοτάδια σου.

Καλό αγώνα αδέρφια . . .

π. Σπυρίδων Σκουτής

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΡΜΕΙΑΣ

 

Τη μνήμη του Αγίου Ερμεία τιμά σήμερα, 31 Μαΐου, η Εκκλησία μας. Ο Άγιος Μάρτυς Ερμείας, ζούσε στα Κόμανα της Καππαδοκίας την εποχή του αυτοκράτορα των Ρωμαίων Αντωνίνου Πίου.

 Είχε από νεαρή ηλικία ενταχθεί στα στρατεύματα του Καίσαρα και γρήγορα ξεχώρισε για την γενναιότητα, την ανδρεία και το αγωνιστικό του φρόνημα, τα οποία αντλούσε από την πίστη του στον Ιησού Χριστό.

Την περίοδο της βασιλείας του Μάρκου Αυρήλιου (138 – 161 μ.Χ.) ξέσπασε μεγάλος διωγμός κατά των χριστιανών, μεταξύ δε των πρώτων που συνέλαβαν, ήταν και ο Ερμείας, αγνοώντας και τις μεγάλες του υπηρεσίες στην πατρίδα αλλά και τα σεβάσμια γηρατειά του.

Οδηγήθηκε μπροστά στο Δούκα Σεβαστιανό, ο οποίος τον διέταξε να θυσιάσει τα είδωλα.

Ο Άγιος όμως ακλόνητος και ακατάβλητος, αρνήθηκε να προδώσει τον Κύριό του και να θυσιάσει στα μιαρά ειδωλολατρικά ξόανα.

Με τη γλυκύτητα δε πού τον διέκρινε, απάντησε στις προτροπές των τυράννων «Θα ήταν πολύ ανόητο σεβαστέ άρχοντά μου να αφήσω το φως και να προτιμήσω το σκοτάδι, να εγκαταλείψω την αλήθεια και να ασπασθώ το ψέμα, να παραιτηθώ από τη ζωή και να προτιμήσω το θάνατο. Θα ήταν λοιπόν παράλογο στο τέλος της ζωής μου να χάσω αυτά τα πολύτιμα αγαθά».

Τότε εξοργισμένος ο άρχοντας, διέταξε αφού τον βασανίσουν σκληρά, να τον ρίξουν στην πυρά. Με την επέμβαση όμως και τη χάρη του Θεού, ο Άγιος εξήλθε σώος και αβλαβής από όλα τα φρικτά βασανιστήρια. Τελικά αποκεφάλισαν χαρίζοντας του το στέφανο της δόξας το 160 μ.Χ.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χριστώ στρατευσάμενος, τω Βασιλεί του παντός, γενναίως διέκοψας, τας παρατάξεις εχθρών. Ερμεία πανένδοξε συ γαρ εγκαρτερήσας, πολυτρόποις αικίαις, ήθλησας εν τω γήρα, ως του Λόγου οπλίτης, ω πρέσβευε Αθλοφόρε, σώζεσθαι άπαντας.

Αίγυπτος: ''Η δικαστική απόφαση δεν αλλάζει το καθεστώς της Ι.Μ. Σινά''

Κατηγορηματική ήταν η διάψευση του αιγυπτιακού υπουργείου Εξωτερικών απέναντι σε φήμες για κατασχέσεις ή ενδεχόμενες ζημίες που θα αφορούσαν τη Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά και τους γύρω αρχαιολογικούς της χώρους, στον απόηχο της δικαστικής απόφασης, που εκδόθηκε στις 28 Μαΐου.

Ο επίσημος εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ της Αιγύπτου, απαντώντας σε σχετικό ερώτημα του Πρακτορείου Ειδήσεων Μέσης Ανατολής (MENA), τόνισε ότι οι ισχυρισμοί περί κατάσχεσης είναι απολύτως αβάσιμοι.

Όπως διευκρίνισε, το πλήρες κείμενο της δικαστικής απόφασης αποκαθιστά την αλήθεια και υπογραμμίζει τη διατήρηση του πνευματικού, θρησκευτικού και ιστορικού χαρακτήρα της μονής.

Πλήρης αναγνώριση του ιερού χαρακτήρα

Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο, η απόφαση δεν θέτει σε κίνδυνο τη μονή, τις αρχαιολογικές της δομές, τους ναούς ή τα κοιμητήριά της.

Αντιθέτως, πρόκειται για την πρώτη φορά που δικαστήριο αναγνωρίζει και νομιμοποιεί με σαφήνεια το καθεστώς της μονής, διατηρώντας τον ιερό χαρακτήρα της.

Παράλληλα, επισημάνθηκε ότι, παρότι έχουν υπογραφεί συμβάσεις για ορισμένα παρακείμενα σημεία με τοπικές αρχές -σε περιοχές που θεωρούνται φυσικά καταφύγια- η απόφαση επιβεβαιώνει τη συνέχιση της χρήσης αυτών των χώρων από τη μονή για θρησκευτικούς και αρχαιολογικούς σκοπούς.

Κρατική γη μακριά από τη Μονή

Το δικαστήριο αναφέρθηκε και σε απομακρυσμένες περιοχές που ανήκουν σε προστατευόμενες φυσικές ζώνες, μακριά από τη Μονή και χωρίς κατοίκηση. Για τις περιοχές αυτές, σύμφωνα με την απόφαση, δεν υπάρχουν επίσημα έγγραφα ιδιοκτησίας ή κατοχής και συνεπώς λογίζονται ως κρατική γη.

Έκκληση για σύνεση και σεβασμό των σχέσεων με την Ελλάδα

Ο εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ κάλεσε τους φορείς και τα μέσα ενημέρωσης να επιδεικνύουν υπευθυνότητα, αποφεύγοντας την αναπαραγωγή εσφαλμένων ή πρόωρων συμπερασμάτων, προτού μελετηθεί το πλήρες περιεχόμενο της απόφασης. Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στη σημασία διατήρησης των ιστορικών, φιλικών και αδελφικών δεσμών της Αιγύπτου με την Ελλάδα, σχέσεων που, όπως σημείωσε, έχουν διάρκεια αιώνων.

Αναλυτικά η δήλωση από τον εκπρόσωπο του αιγυπτιακού ΥΠΕΞ:

Σε απάντηση σε ερώτημα του Πρακτορείου Ειδήσεων Μέσης Ανατολής (MENA) σχετικά με τη δικαστική απόφαση που εκδόθηκε χθες, 28 Μαΐου, όσον αφορά τα εδάφη γύρω από τη Μονή της Αγίας Αικατερίνης και τις φήμες περί κατάσχεσης της μονής και των συναφών εκτάσεών της, ο επίσημος εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών δήλωσε ότι αυτές οι πληροφορίες είναι απολύτως ψευδείς και ότι η ανασκόπηση του πλήρους κειμένου της απόφασης αποκαλύπτει τα εξής:

Πρώτον, δεν θα προκληθεί απολύτως καμία ζημιά στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης, στους συναφείς αρχαιολογικούς της χώρους, στην πνευματική της αξία, στο θρησκευτικό της καθεστώς ή στα κοιμητήρια της μονής. Ο εκπρόσωπος τόνισε ότι αυτή είναι η πρώτη φορά που το δικαστήριο αναγνωρίζει επίσημα το καθεστώς της μονής και ότι έχει διατηρηθεί ο ιερός χαρακτήρας της.

Δεύτερον, παρά την ύπαρξη ορισμένων επιπρόσθετων περιοχών για τις οποίες έχουν υπογραφεί συμβάσεις με τις τοπικές αρχές αν και θεωρούνται φυσικά καταφύγια-, με στόχο τη διατήρηση της πνευματικής αξίας και του υψηλού θρησκευτικού καθεστώτος της μονής, η δικαστική απόφαση ενέκρινε τη συνέχιση της χρήσης της μονής και των θρησκευτικών και αρχαιολογικών χώρων στην περιοχή.

Τρίτον, η δικαστική απόφαση επεσήμανε την ύπαρξη ορισμένων απομακρυσμένων περιοχών που χαρακτηρίζονται ως φυσικά καταφύγια, οι οποίες βρίσκονται πολύ μακριά από τη μονή, είναι ακατοίκητες και για τις οποίες δεν υπάρχουν αποδεικτικά έγγραφα ιδιοκτησίας· κατά συνέπεια θεωρούνται κρατική γη.

Ο επίσημος εκπρόσωπος τόνισε την ανάγκη για επαλήθευση της ακρίβειας και αποφυγή εσφαλμένων και πρόωρων συμπερασμάτων πριν από την ανασκόπηση του πλήρους κειμένου της δικαστικής απόφασης, και υπογράμμισε τη μεγάλη σημασία τού να μη θίγονται οι στενές, αδελφικές και ιστορικές σχέσεις που ενώνουν την Αίγυπτο με τη φίλη χώρα Ελλάδα, σχέσεις που εκτείνονται μέσα στους αιώνες.

Δήλωση και από την προεδρία της Αιγύπτου

Με τη σειρά του, ο εκπρόσωπος της Προεδρίας της Δημοκρατίας της Αιγύπτου, Mohamed El-Shenawy, δήλωσε επίσης ότι: «Η Προεδρία της Δημοκρατίας επαναβεβαιώνει την πλήρη δέσμευσή της να διατηρήσει το μοναδικό και ιερό θρησκευτικό καθεστώς της Μονής της Αγίας Αικατερίνης και να μην βλάψει αυτό το καθεστώς. Επιβεβαιώνει επίσης ότι η πρόσφατη δικαστική απόφαση εδραιώνει αυτό το καθεστώς. Η δικαστική απόφαση συνάδει επίσης με όσα επιβεβαίωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα στις 7 Μαΐου. Τονίζει επίσης τη σημασία της διατήρησης των στενών και αδελφικών σχέσεων μεταξύ των δύο αδελφικών χωρών και λαών και της μη διατάραξης τους».

ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ

 Ο Αββάς Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης έλεγε: «Να τιμάς τις αρετές. Και να μην επιδιώκεις την καλοπέραση. Γιατί οι μεν είναι πράγμα αθάνατο. Ενώ η άλλη εύκολα χάνεται» (Από το «Γεροντικό»).

Οι άνθρωποι έχουμε κατά βάθος στην καρδιά μας την επιδίωξη της καλοπέρασης. Δεν είμαστε έτοιμοι να κουραστούμε, ούτε μπαίνουμε στον κόπο με καλή διάθεση. Θα προτιμούσαμε να τα έχουμε όλα έτοιμα. Αυτό το πράττουμε οι γονείς στα παιδιά μας. Εύκολα τα λυπόμαστε όταν είναι να κουραστούνε και εύκολα τα αμνηστεύουμε όταν έχουν μπροστά τους όρια που πρέπει να τα υπερβούνε και αυτά δεν θέλουν να προσπαθήσουν. Έτσι, όταν έχουν τα παιδιά μας εξετάσεις και δεν προσπαθούνε, η  εύκολη αντιμετώπιση είναι το «δεν πειράζει, τι να κάνουμε». Το ίδιο συμβαίνει και όταν καλούνται να διαβάσουν. Να έρθουν δηλαδή μπροστά σε μία απόπειρα να καλλιεργήσουν τη σκέψη και την ψυχή τους, να μάθουν πράγματα για τη ζωή τους, να βιώσουν ότι «τα αγαθά κόποις κτώνται». Οι γονείς είμαστε έτοιμοι να καταγγείλουμε το σύστημα, τους εκπαιδευτικούς, τις απαιτήσεις, όχι όμως να ωθήσουμε τα παιδιά μας, κάποτε και με το δικό μας παράδειγμα, να παλέψουν στον αγώνα της παιδείας.

Αν μπείτε σε ένα συνηθισμένο εφηβικό δωμάτιο, θα διαπιστώσετε ακαταστασία. Το ίδιο και στα παιδικά δωμάτια. Το πρόβλημα δεν είναι όμως η έλλειψη τάξης. Είναι ότι τα παιδιά και οι έφηβοι δεν ενοχλούνται από αυτήν. Είναι ότι οι γονείς, ιδιαιτέρως οι μητέρες, θα πρέπει να αναλάβουν την τακτοποίηση, όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο, χωρίς να θέλουν να πιέσουν ουσιαστικά τα παιδιά να κάνουν αυτό το βήμα. Προφανώς και τα παιδιά θα παίξουν, θα ανακατέψουν. Το ίδιο και οι έφηβοι. Προφανώς θα υπάρχει και πλήξη και έλλειψη διάθεσης στο τέλος της ημέρας ή στην αρχή της το δωμάτιο να τακτοποιηθεί. Το θέμα είναι ότι συσσωρεύεται η αδιαφορία και η επιθυμία της καλοπέρασης έχει να κάνει με την άρνηση του κόπου.

Το όραμα των γονέων είναι τα παιδιά τους να μην κουραστούν όσο οι ίδιοι. Έτσι, τα πάντα τείνουν προς μία καλοπέραση, χωρίς, ταυτόχρονα, να υπάρχει ενδιαφέρον τα παιδιά να ασκηθούν στην αρετή. Και η αρετή έχει να κάνει με τον κόπο της υπέρβασης του εαυτού, της μη υποταγής σε κάθε επιθυμία, η οποία δεν είναι αυτονόητα καλή. Η αγάπη είναι η αρετή. Η αγάπη θέλει αγώνα ελευθερίας, η οποία εξ αρχής είναι δώρο του Θεού σε όλους μας, που είμαστε εικόνες Του. Ο κόπος δεν είναι κακό. Ο κόπος λειαίνει την ψυχή. Μαθαίνει τον άνθρωπο να εκτιμά τους σταυρούς του. Να μην τους θεωρεί καταστροφή, αλλά αφετηρία αγώνα, πίστης στον Θεό που ουδέποτε μας αφήνει στην πραγματικότητα μόνους μας.

Ο ασκητικός λόγος αναφέρει ότι οι αρετές είναι αθάνατο πράγμα. Συνοδεύουν τον άνθρωπο και σ’ αυτήν και στην άλλη ζωή, διότι τον κάνουν ταπεινό, τον κάνουν να νιώθει την αδυναμία του και να μην το βάζει κάτω, ακόμη κι αν ηττάται. Τον βοηθούν να δει τη δύναμη της συγχώρεσης του Θεού, της ελπίδας που η σχέση μας μαζί Του μάς προσφέρει. Αντίθετα, η καλοπέραση παρέρχεται. Ας μην πορευόμαστε λοιπόν με την αίσθηση ότι η ευτυχία είναι η αυτάρκεια και η άνεση. Η χαρά είναι απαραίτητη προφανώς στη ζωή, για να ξεκουραζόμαστε. Δεν μπορεί όμως η καλοπέραση να είναι ο στόχος. Η δημιουργία, η αρετή, η σχέση με τον Θεό και τον άνθρωπο, με όσον κόπο κι αν χρειαστεί, είναι ο δρόμος.   

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

«Καλύτερα τρεις μετάνοιες με ταπείνωση, παρά χίλιες με υψηλοφροσύνη»

 

Από ενός χρόνου παιδί με εσυνήθισαν οι γονείς μου να κάνω μετάνοιες. (Μακρυγιάννης)

Καλύτερα τρεις μετάνοιες με ταπείνωση, παρά χίλιες με υψηλοφροσύνη. (παπα-Τύχων ο Αγιορείτης)

Τέκνο μου, γόνατο που δεν κάμπτεται, συντρίβεται. (Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής)

Εκεί που κάνεις μετάνοιες, εκεί είναι τα ποδάρια του Χριστού. (Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης)

Δεν ωφελεί να τρίβει κανείς τα γόνατά του με αμέτρητες μετάνοιες, εάν δεν τρίβει παράλληλα και την μούρη του με την ταπείνωση. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)

Δεν έχει αξία να κάνεις εκατό μετάνοιες και να μην νιώθεις τίποτα. Ας κάνεις μόνο είκοσι ή δεκαπέντε αλλά να γίνονται με συναίσθηση και αγάπη. (ΌσιοςΠορφύριοςο Καυσοκαλυβίτης)

Οι μετάνοιες κάνουν και στο σώμα το αντίστοιχο φυσικό καλό, όπως και στην ψυχή. Γι’ αυτό οι ασκητές, δεν παθαίνουν εύκολα εμφράγματα, καρδιακά νοσήματα, εγκεφαλικά, διότι οι αρτηρίες τους και τα διάφορα αγγεία, δια των μετανοιών, συντηρούνται άριστα, τα λίπη διαλύονται και έτσι κάποιος, μετά από τις ασκήσεις αυτές, μοιάζει με ένα αυτοκίνητο, που έκανε ένα καλό σέρβις. (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)

Να μην αμελείς τις μετάνοιές σου, γιατί αυτό φοβίζει τον σατανά. Να γνωρίζεις, ότι θα σε πολεμήσουν πολύ οι δαίμονες, όταν αρχίζεις να προσκυνάς τον Θεό σου, γιατί καίγονται όταν βλέπουν τους Χριστιανούς να πέφτουν γονατιστοί μπροστά στον Εσταυρωμένο. (ΆγιοςΙσαάκοΣύρος)

Δεν νοείται να βρισκόμαστε εν μετανοία και να μην κάνουμε μετάνοιες, εκτός και αν έχουμε πρόβλημα υγείας. Αλλά και οι μετάνοιες χωρίς μετάνοια, είναι άκυρες.Θέλει όμως διάκριση για το πόσες μετάνοιες θα κάνουμε, σε συννενόηση φυσικά με τον πνευματικό μας!!!!!!! (ΓέρονταςΕφραίμΣκήτη)

Από την Κυριακή του Πάσχα έως την Πεντηκοστή δεν γίνονται μετάνοιες, γιατί οι μέρες αυτές είναι Αναστάσιμες και είμαστε όρθιοι. Επίσης όλες οι Κυριακές είναι Αναστάσιμες και δεν γίνονται μετάνοιες (από το Σάββατο το βράδυ έως την Κυριακή το βράδυ). (Ιεροκ.Δημ.Παναγόπουλος)

Ο ΟΣΙΟΣ ΙΣΑΑΚΙΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΚΑΙ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΔΑΛΜΑΤΩΝ

 

---

Τη μνήμη του Οσίου Ισαακίου του Ομολογητού και Ηγουμένου της Μονής Δαλμάτων τιμά σήμερα, 30 Μαΐου, η Εκκλησία μας. Ο Όσιος Ισαάκιος καταγόταν από την Συρία και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Ουάλη (364 μ. Χ.), που ήταν υποστηρικτής των Αρειανών.

Κάποτε οι Οστρογότθοι, παρά την απαγόρευση της κυβέρνησης, κατασκήνωσαν στη Θράκη και απειλούσαν την Κωνσταντινούπολη. Τότε ο Ουάλης αναγκάσθηκε να βαδίσει εναντίον τους. Ο Ισαάκιος, που ήταν ηγούμενος στη Μονή Δαλμάτων, βγήκε και συνάντησε τον πολέμιο των ορθοδόξων Ουάλη, και αφού έπιασε από τα χαλινάρια το άλογο του, του είπε: «Άπόδος ταις ποίμναις τους αρίστους νομέας και λήψη την νίκην άπονητί ει δε τούτων μηδέν δεδρακώς παρατάξαιο, μαθήσει τη πείρα ότι σκληρόν το προς κέντρα λακτίζειν ούτε γαρ έπανήξεις και προσαπολέσεις την στρατιάν» (Πράξεις των Αποστόλων, κστ’ 14).

Δηλαδή, δώσε στά ποίμνια τους άριστους ποιμένες και χωρίς κόπους θα πάρεις τη νίκη. Αν, όμως, δεν αποδεχθείς αυτά που σου λέω και δε συμφωνήσεις μαζί τους, θα μάθεις από την πείρα ότι είναι σκληρό πράγμα να κλωτσάς στα καρφιά. Διότι ούτε εσύ πρόκειται να γυρίσεις από τον πόλεμο, και σύντομα θα χάσεις και το στράτευμα.

Ο Ουάλης όχι μόνο δεν πείσθηκε από τα λόγια του ηγουμένου, αλλά αφού τον ειρωνεύθηκε, τον έριξε μέσα σε ένα κρημνώδες φαράγγι. Ο Ισαάκιος από θαύμα δεν έπαθε απολύτως τίποτα. Ο δε Ουάλης έπαθε αυτά που προφήτευσε ο Άγιος ηγούμενος.

Στις 9 Αυγούστου του 378 μ.Χ., διεξήχθη γύρω από την Αδριανούπολη σφοδρή μάχη, κατά την οποία ο αυτοκρατορικός στρατός κατατροπώθηκε, αφού φονεύθηκαν πολλοί από τους άριστους στρατηγούς του. Ο Ουάλης, καταφεύγοντας εντός αχυρώνος, για να σωθεί, κάηκε ζωντανός, μαζί με τον αρχιστράτηγό του.

Ως ηγούμενος παρευρέθηκε στη Β’ Οικουμενική Σύνοδο, που συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη το 381 μ.Χ., συντελώντας τα μέγιστα στην επιτυχία αυτής.

Προαισθανόμενος το τέλος του, αφού διόρισε διάδοχό του τον Όσιο Δαλμάτιο (τιμάται 3 Αυγούστου), κοιμήθηκε με ειρήνη σε βαθύ γήρας το 396 μ.Χ.

Η μνήμη του Οσίου Ισαάκιου επαναλαμβάνεται και στις 3 Αυγούστου.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Τύπος πέφηνας, τής εγκρατείας, καί εδραίωμα, τής Εκκλησίας, Ισαάκιε Πατέρων αγλάϊσμα εν αρεταίς γάρ φαιδρύνας τόν βίον σου, Ορθοδοξίας τόν λόγον ετράνωσας. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαο ημίν τό μέγα έλεος.

Αρχιεπίσκοπος: Ελληνισμός και Ορθοδοξία βιώνουν μία ακόμη ιστορική «άλωση»

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος έκανε σήμερα την ακόλουθη δήλωση για το θέμα που έχει ανακύψει με την Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης του Θεοβάδιστου Όρους Σινά:

«Ύστερα από την χθεσινή σκανδαλώδη απόφαση βίαιης καταπάτησης των ανθρωπίνων και δη των θρησκευτικών ελευθεριών, που εξέδοσαν οι δικαστικές αρχές της Αιγύπτου, το παλαιότερο παγκοσμίως Ορθόδοξο Χριστιανικό Μνημείο, η Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Θεοβάδιστου Όρους Σινά, εισέρχεται σε μία μεγάλη δοκιμασία, που παραπέμπει σε άλλες σκοτεινές εποχές...

Ουσιαστικά, η ίδια η Αιγυπτιακή Κυβέρνηση αποφάσισε, παρά τις περί του αντιθέτου πρόσφατες δεσμεύσεις του Αιγύπτιου Προέδρου προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό, να καταλύσει κάθε έννοια δικαίου και, ουσιαστικά, να επιχειρήσει να σβήσει μονοκοντυλιά την ίδια την ύπαρξη της Μονής, αναιρώντας αυτή καθαυτή την όλη λειτουργία Της, το ίδιο το λατρευτικό και το πνευματικό Της έργο, ομοίως και το πολιτιστικό.

Η περιουσία της Μονής υφαρπάζεται και δημεύεται και ο πνευματικός αυτός Φάρος της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού αντιμετωπίζει πλέον ζήτημα πραγματικής επιβίωσης.

Με απέραντη θλίψη και με εύλογη οργή, καλώ κάθε ελληνική και κάθε διεθνή Αρχή να αντιληφθεί το ύψιστο διακύβευμα και να προστρέξει άμεσα για την προστασία των θεμελιωδών θρησκευτικών ελευθεριών της Ιεράς Μονής του Σινά.

Καταδικάζω απερίφραστα κάθε προσπάθεια αλλαγής του καθεστώτος, που επί 15 αιώνες ισχύει στην εν λόγω περιοχή και απευθύνω έκκληση προς την υπεύθυνη Ελληνική Κυβέρνηση και προσωπικά προς τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να ενεργήσει άμεσα τα δέοντα, ούτως ώστε να επανέλθει η κανονική και νόμιμη τάξη και να μην καταργηθεί ουσιαστικά η Ιερά Μονή.

Εκφράζω ολόψυχα την αδελφική μου αλληλεγγύη τόσο προς την Αδελφότητα και προς τον Καθηγούμενο Αυτής, Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Σινά, Φαράν και Ραιθώ κ. Δαμιανό, όσο και προς τους έλληνες αδελφούς, που διακονούν θυσιαστικά στην ευρύτερη περιοχή του Σινά.

Δεν θέλω και δεν μπορώ να πιστέψω, τέλος, πως σήμερα ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία βιώνουν μία ακόμη ιστορική «άλωση».

Αυτό δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε.»

Η Αίγυπτος κλείνει τη Μονή Αικατερίνης Σινά – Δημεύει την περιουσία της και κάνει έξωση στους μοναχούς

 

Μια από τις μεγαλύτερες και σοβαρότερες καταπατήσεις θρησκευτικών και ατομικών ελευθεριών των τελευταίων αιώνων συντελείται αυτή τη στιγμή στην Αίγυπτο, και μάλιστα σε περίοδο ειρήνης.

Το αρχαιότερο εν λειτουργία χριστιανικό μοναστήρι σε ολόκληρο τον κόσμο, η Μονή της Αγίας Αικατερίνης Σινά καθώς και όσα ακίνητα διαθέτει στην Αίγυπτο, περνούν στα χέρια του αιγυπτιακού Δημοσίου. Σχεδόν δεκαπέντε αιώνες μετά την ίδρυση του από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουστινιανό, κι έχοντας επιβιώσει από απίστευτες ιστορικές περιπέτειες, το παγκοσμίως γνωστό και σεβαστό μοναστήρι της αγίας Αικατερίνης, οδεύει προς την μετατροπή του σε μουσείο.

Ουσιαστικά, παρά τις υποσχέσεις του Αιγύπτιου Προέδρου Σίσι προς τον Έλληνα Πρωθυπουργό Μητσοτάκη, η Αίγυπτος δημεύει την περιουσία της Μονής και προχωρά ουσιαστικά στην έξωση των μοναχών από αυτό, ώστε τα κενά πλέον κτίρια να μετατραπούν σε τουριστικό αξιοθέατο σαν τις Πυραμίδες.

ΜΙΑ ΥΠΟΠΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

Η απόφαση που ελήφθη χθες από αιγυπτιακό δικαστήριο, δίνει τέλος με τον χειρότερο δυνατό τρόπο στην πολυετή νομική επίθεση που δέχονται οι μοναχοί της αγίας Αικατερίνης  από το αιγυπτιακό κράτος, που μέσω δικαστικών πιέσεων και επιθέσεων από την εποχή που στα πράγματα ήταν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι»  επιχειρεί να κλείσει το αρχαιότερο μοναστήρι του κόσμου.

Πλέον η ιδιοκτησία της Μονής και όλων των περιουσιακών στοιχείων της περνά στο αιγυπτιακό κράτος. Οι μοναχοί καλούνται να εγκαταλείψουν συγκεκριμένα ακίνητα όπου πλέον δεν τους επιτρέπεται πρόσβαση και παραμένουν στην Μονή για την επιτέλεση των θρησκευτικών τους αναγκών για όσο τους το επιτρέπει ο ιδιοκτήτης, δηλαδή το αιγυπτιακό κράτος.

Προκειμένου να ενισχυθεί ο αγώνας των μοναχών υπήρξε σημαντική υποστήριξη από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης, ενώ ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έφερε το θέμα στο ανώτατο επίπεδο, ζητώντας σε κάθε ευκαιρία από τον Πρόεδρο Σίσι να παρέμβει υπέρ των μοναχών.

Μάλιστα κατά την επίσημη επίσκεψη του Αιγύπτιου Προέδρου στην Αθήνα στις αρχές Μαΐου, το θέμα απασχόλησε τις δύο αντιπροσωπείες οι οποίες κατέληξαν σε συμφωνία παύσης των άδικων δικαστικών επιθέσεων στη Μονή ώστε να μπορέσει να συνεχίσει την πορεία της στο χρόνο, ανενόχλητη. Στις κοινές δηλώσεις που πραγματοποιήσαν οι κ.κ. Μητσοτάκης και Σίσι έγινε σαφής αναφορά στην ανάγκη διατήρησης του χαρακτήρα της Μονής.

Κι ενώ όλα έδειχναν πως η φίλη και σύμμαχος Αίγυπτος θα αποκαθιστούσε την αδικία, όπως άλλωστε δεσμεύθηκε δημόσια ο πρόεδρος της, η χθεσινή δικαστική απόφαση φέρνει τα πάνω κάτω δημιουργώντας εύλογα ερωτηματικά για το ποιες είναι τελικά οι πραγματικές προθέσεις των αιγυπτιακών αρχών που συνεχίζουν στα χνάρια των εξτρεμιστών «Αδελφών Μουσουλμάνων».

ΨΕΥΔΕΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥΣ ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΥΣ

Κι ενώ αυτή τη στιγμή επικρατεί τρόμος στη Μονή για το τι θα ακολουθήσει, Αιγύπτιοι αρχαιολόγοι όπως ο Δρ. Αμπντέλ Ραχίμ Ριχάν, ειδικός αρχαιολογίας και μέλος της Επιτροπής Ιστορίας και Αρχαιοτήτων του Ανώτατου Συμβουλίου Πολιτισμού της Αιγύπτου, αφού υποστήριξε  πως, τα ακίνητα που δήμευσε το αιγυπτιακό δημόσιο εμπίπτουν στους νόμους περί αρχαιοτήτων, επέμεινε πως η απόφαση αυτή είναι προς όφελος της Μονης!

 «Θεωρούμε αυτήν την απόφαση ιστορική προς όφελος της παγκόσμιας κληρονομιάς και για τους μοναχούς της Μονής της Αγίας Αικατερίνης, καθώς κατοχυρώνει το δικαίωμά τους να επωφελούνται από το μοναστήρι και τους θρησκευτικούς και αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής» δήλωσε σε τοπικό μέσο.

Οι μοναχοί πάντως που δεν θεωρούν σε καμία περίπτωση πως όλο αυτό είναι προς όφελος τους και θεωρούν πως η ιστορικότητα της απόφασης έχει να κάνει με την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, ετοιμάζουν ήδη παγκόσμια κινητοποίηση και ενημέρωση του συνόλου των χριστιανικών Εκκλησιών αλλά και των υπολοίπων μονοθεϊστικών θρησκειών, αφού θεωρούν πως η ενέργεια αυτή του αιγυπτιακού κράτους είναι ό,τι χειρότερο έχει συμβεί στη Μονή στους 15 αιώνες της λειτουργίας της αφού ουσιαστικά την καταργεί.

Μέχρι στιγμής η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει αντιδράσει, τουλάχιστον επίσημα.

Οι αλώσεις του 1204 και του 1453 απειλούσαν γεωγραφικά σύνορα. Σήμερα τα σύνορά μας βρίσκονται στην ψυχή μας

 

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός

Αποφράς ημέρα δια το Γένος μας δεν είναι μόνον η 29η Μαΐου 1453, αλλά και η 12/13η Απριλίου του 1204, όταν έπεσε η Βασιλεύουσα και η αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης-Ρωμανίας στους Φράγκους της Δ’ Σταυροφορίας. Υπάρχει, μάλιστα, γενετική σχέση μεταξύ τους…

Το φιλοδυτικό ρεύμα αποτελούσαν κυρίως διανοούμενοι και πολιτικοί, ουνίτες ή ουνιτίζοντες… Οι Ανθενωτικοί, δηλαδή, ο Κλήρος, οι Μοναχοί και το ευρύ Λαϊκό σώμα, διατηρούσαν μόνιμη, μετά το 1204, δυσπιστία έναντι της Δύσεως. Ο αντιδυτικισμός της Ανατολής συνιστούσε περισσότερο αυτοάμυνα και αυτοπροστασία… 

Η συνείδηση αυτή των Ανθενωτικών θα κωδικοποιηθεί στο κήρυγμα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού (18ος αι). «Και διατί δεν ήφερεν ο Θεός άλλον βασιλέα, που ήταν τόσα ρηγάτα εδώ κοντά να τους το δώση, μόνο ήφερε τον Τούρκον μέσαθεν από την Κόκκινην Μηλιά και του το εχάρισεν; Ήξερεν ο Θεός πως τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την πίστιν, και (= ενώ) ο Τούρκος, δεν μας βλάπτει. Άσπρα δώσ’ του και καβαλλίκευσέ τον από το κεφάλι. Και δια να μη κολασθούμεν, το έδωσε του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλον να μας φυλάη…»….

Οι αλώσεις του 1204 και του 1453 απειλούσαν γεωγραφικά σύνορα και προκάλεσαν δουλείες σωμάτων. Η ψυχή και το φρόνημά μας, έμειναν αδούλωτα και γι’ αυτό επιβιώσαμε, κατορθώνοντας να φθάσουμε στο 1821. Σήμερα τα σύνορά μας βρίσκονται στην ψυχή μας. Αυτή απειλείται με νέα (τρίτη) άλωση. Η Υπερδύναμη της Νέας Εποχής, με όλες τις συνιστώσες της, έχει αποβεί «καθολική μας μητρόπολη» και μόνιμο σημείο αναφοράς, καθορίζοντας και προσδιορίζοντας σύνολο τον εθνικό μας βίο, και αυτό το φρόνημά μας, με την εξωπροσδιοριζόμενη παιδεία. Χρειάζεται συνεπώς παράλληλη καλλιέργεια της εθνοκεντρικότητας, όχι ως σοβινιστική εχθρότητα, αλλ’ ως λυτρωτικό αντίβαρο στον οικουμενιστικό οδοστρωτήρα (πολιτικά και πνευματικά), που ισοπεδώνει το φρόνημα και εκθεμελιώνει τα σύνορα των ψυχών και συνειδήσεών μας.

Οι Ανθενωτικοί της εποχής μας, όσοι διατηρούν την αυθεντικότητα των Αγίων μας, μένοντας ξένοι προς κάθε έννοια φανατισμού και μισαλλοδοξίας, ταυτίζονται με την «μαγιά» του Μακρυγιάννη, σώζοντες την Ορθοδοξία και το Γένος-Έθνος στην συνείδηση και την ζωή τους, απρόθυμοι πάντοτε να θυσιάσουν στα είδωλα της Νέας Εποχής και αίροντες τον σταυρό του μαρτυρίου και της παντοειδούς θυσίας. Το μέλλον της Ορθοδοξίας και της Ελληνικότητας στον τόπο μας είναι αλληλένδετο με την στάση των «Ανθενωτικών» στην σημερινή φοβερότερη και υπουλότερη απόπειρα της Φραγκιάς να υποτάξει, δηλαδή να διαλύσει, την Πίστη και το Γένος μας. Όπως δε οι Ανθενωτικοί στην διάρκεια της ποικιλώνυμης δουλείας έσωσαν το Γένος, με όλα τα συστατικά του, και το οδήγησαν ακμαίο στο 1821, έτσι και σήμερα οι πατερικά Ανθενωτικοί θα διαφυλάξουν το Γένος από τα επερχόμενα δεινά. 

Στου Βοσπόρου τ' αγιονέρια - Γ. Πρεβεζιάνου - Βυζαντινή Χορωδία Αγρινίου

Η Ανάληψη του Κυρίου – Μετά από το γεγονός αυτό, ο ουρανός γίνεται βατός για τον άνθρωπο που ζει κατά Θεόν

 

Ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, χαροποιήσας τοὺς Μαθητάς, τὴ ἐπαγγελία τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βεβαιωθέντων αὐτῶν διὰ τῆς εὐλογίας, ὅτι σὺ εἰ ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ λυτρωτὴς τοῦ κόσμου

Η Ανάληψη του Χριστού, σαράντα ημέρες μετά την Ανάστασή Του, είναι η άνοδος στον ουρανό της ανθρωπίνης φύσεως. Μετά από το γεγονός αυτό, ο ουρανός γίνεται βατός για τον άνθρωπο που ζει κατά Θεόν.

Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, όπως ο Ιησούς Χριστός «κατέβηκε στην γη όχι μεταβαίνοντας τοπικά, αλλά κατά συγκατάβαση, έτσι επανέρχεται πάλι, όχι με μετάβαση της Θεότητος, αλλά ενθρονίζοντας στον ουρανό την ανθρώπινη φύση μας που ανέλαβε» με την σάρκωσή Του.  Ο Χριστός, αφού πήρε ό,τι εκλεκτότερο από το ανθρώπινο γένος, δηλαδή την δική Του ανθρώπινη φύση, το πρόσφερε στον Θεό Πατέρα. Και με αυτή την προσφορά Του ο Χριστός έκανε να ευλογηθεί το ανθρώπινο γένος. 

Λέγει ο ιερός Χρυσόστομος «Όταν ο Θεός Πατέρας δέχθηκε την προσφορά του Υιού, τόσο πολύ θαύμασε το δώρο, και για την αξία του προσφέροντος και για το άμωμο της προσφοράς, ώστε το δέχτηκε στα χέρια Του, το τοποθέτησε κοντά Του, και του είπε “Κάθισε στα δεξιά μου”. Σε ποια φύση είπε ο Θεός “Κάθισε στα δεξιά μου”; Σε εκείνην που είχε ακούσει τον λόγο: “Χώμα είσαι και στο χώμα θα γυρίσεις”!… Βλέπε που βρισκόταν ο άνθρωπος και που ανέβηκε. Δεν υπήρχε κατώτερο σημείο να κατέβει από εκεί που κατέβηκε, ούτε πάλι υψηλότερο να ανέβει, από εκεί που τον ανέβασε ο Χριστός!». Αυτών των αγαθών θεμέλιο είναι η ημέρα της Αναλήψεως.

 Ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει: «Όλος ο σκοπός της θείας Οικονομίας ήταν να μας ανεβάσει στον Ουρανό. Διότι εκεί είναι η αληθινή σωτηρία μας, και εκεί πρόκειται να απολαμβάνουμε την γλυκύτατη θεωρία του παμφίλτατου Δεσπότου μας… Πρέπει όμως να καταβάλουμε κόπο για να ανεβούμε στον ουρανό… Αν δεν απορρίψουμε κάθε φιληδονία, κάθε φιλοδοξία, κάθε φιλαργυρία και γενικά κάθε προσκόλληση της παρούσης ζωής, δεν μπορούμε να αναληφθούμε στον ουρανό. Εάν όμως αγωνιζόμαστε να τα απορρίψουμε όλα αυτά, ο Χριστός που βρίσκεται στον ουρανό θα μας εκλύσει κοντά Του με την παντοδύναμη Χάρη Του».

Ο Χριστός μπορεί να μετατρέψη τη δυστυχία σε μελωδικό δοξολογητικό τραγούδι!

 

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης και Αριζονίτης

Καρφιά και μαχαίρια είναι της ζωής οι θλίψεις. Μαχαίρια και καρφιά, που σχίζουν ανελέητα και τρυπούν τις καρδιές. Τις πυρακτώνουν και τις παραλύουν εξουθενωτικά.

Το μόνο που απομένει σε τούτες τις στιγμές είναι η κραυγή, που σαν παράπονο ικεσίας απευθύνεται στο Θεό· «Ελέησόν με Κύριε… η ψυχή μου εταράχθη σφόδρα… εκοπίασα εν τω στεναγμώ μου… εγεννήθη η καρδία μου ωσεί κηρός τηκόμενος…

Ελέησόν με Κύριε, ότι θλίβομαι… εξέλιπεν εν οδύνη η ζωή μου και τα έτη μου εν στεναγμοίς… επελήσθην ωσεί νεκρός… εγεννήθη τα δάκρυα μου εμοί άρτος ημέρας και νυκτός… ινατί περίλυπος ει η ψυχή μου και ινατί συνταράσσεις με;» (Ψαλμοί).

Ο άνθρωπος είναι ο βασιλιάς της δημιουργίας, αλλά το στεφάνι του είναι πλεγμένο από αγκάθια. Η πορεία του είναι άλλοτε τραγούδι και συμφωνία χαράς κι άλλοτε, τις περισσότερες φορές, ένα θλιβερό και ασταμάτητο πένθιμο εμβατήριο.

Μεγάλο και αιώνιο το πρόβλημα του πόνου. Το μελέτησαν φιλόσοφοι, και κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι και άλλοι πολλοί. Την αυθεντικότερη ωστόσο απάντηση τη δίνει ο χριστιανισμός, η πίστη, ο νόμος του Θεού.

Και η απάντηση είναι διπλή. Θεολογικά είναι η συνέπεια της πτώσεως, όπως και όλα τα κακά. Είναι αποτέλεσμα της κακής χρήσεως της ελευθερίας. Είναι ο καρπός της παρακοής. Ηθικά είναι ευκαιρία και μέσον αρετής και τελειώσεως.

«Θα σέβομαι πάντα τον Θεό – λέγει ο Θεολόγος Γρηγόριος – όσα ενάντια κι αν επιτρέπη να με βρουν. Ο πόνος για μένα είναι φάρμακο σωτηρίας».

Ο δε Μέγας Βασίλειος λέγει: «Εφ’ όσον μας ετοιμάζει ο Θεός το στεφάνι της Βασιλείας Του, αφορμή για αρετή ας γίνη η ασθένεια».

«Οι θλίψεις -θα πη και ο ιερός Χρυσόστομος-μας φέρνουν πιο κοντά στο Θεό. Και όταν σκεπτόμαστε το αιώνιο κέρδος των θλίψεων, δεν θα στεναχωριόμαστε».

Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, ο τόσο διωγμένος και πονεμένος και κατάστικτος από τα «στίγματα του Κυρίου», διδάσκει, ότι ο Θεός αφήνει τον άνθρωπο να πονέση με τις θλίψεις «επί το συμφέρον εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού» (Εβρ. 12, 10).

Χιλιάδες τρόπους έχει ο Θεός για να σε κάμη να ιδής την αγάπη Του. Ο Χριστός μπορεί να μετατρέψη τη δυστυχία σε μελωδικό δοξολογητικό τραγούδι. «Η λύπη υμών εις χαράν γενήσεται…», είπεν ο Κύριος (Ιωάν. 16, 6).

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ,ΟΛΙΓΟΝ ΠΡΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΕΩΣ

«Χρονικὸν» Γεώργιος Φραντζῆς ἢ Σφραντζῆς
Ἐκδοθὲν ἐν Κερκύρᾳ ἔτει 1477

῾Ομοίως δὲ καὶ ὁ βασιλεὺς τῇ αὐτῇ ὀδυνηρᾶ. ἑσπέρᾳ τῆς Δευτέρας συνάξας πάντας τοὺς ἐν τέλει ἄρχοντας καὶ ἀρχομένους δημάρχους καὶ ἑκατοντάρχους καὶ ἑτέρους προκρίτους στρατιώτας, ταῦτα ἔφη:

«῞Υμεῖς μέν, εὐγενέστατοι ἄρχοντες καὶ ἐκλαμπρότατοι δήμαρχοι καὶ στρατηγοὶ καὶ γενναιότατοι συστρατιῶται καὶ πᾶς ὁ πιστὸς καὶ τίμιος λαός, καλῶς οἴδατε ὅτι ἔφθασεν ἡ ὥρα καὶ ὁ ἐχθρὸς τῆς πίστεως ἡμῶν βούλεται, ἵνα μετὰ πάσης τέχνης καὶ μηχανῆς ἰσχυροτέρως στενοχωρήσῃ ἡμᾶς,καὶ πόλεμον σφοδρὸν μετὰ συμπλοκῆς μεγάλης καὶ συρρήξεως ἐκ τῆς χέρσου καὶ θαλάσσης δώσῃ ἡμῖν μετὰ πάσης δυνάμεως, ἵνα, εἰ δυνατὸν ὡς ὄφις τὸν ἰὸν ἐκχύσῃ καὶ ὡς λέων ἀνήμερος καταπίῃ ἡμᾶς.

Διὰ τοῦτο λέγω καὶ παρακαλῶ ὑμᾶς ἵνα στῆτε ἀνδρείως καὶ μετὰ γενναίας ψυχῆς, ὡς πάντοτε ἕως τοῦ νῦν ἐποιήσατε, κατὰ τῶν ἐχθρῶν,τῆς πίστεως ἡμῶν. Παραδίδωμι δὲ ὑμῖν τὴν ἐκλαμπροτάτην καὶ περίφημον ταύτην πόλιν καὶ πατρίδα ἡμῶν καὶ βασιλεύουσαν τῶν πόλεων.

Καλῶς οὖν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διὰ τέσσαρά τινα ὀφειλέται κοινῶς ἐσμεν πάντες, ἵνα προτιμήσωμεν ἀποθανεῖν μᾶλλον ἢ ζῆν. Πρῶτον μὲν γὰρ ὑπὲρ τῆς πίστεως ἡμῶν καὶ εὐσεβείας, δεύτερον δὲ ὑπὲρ τῆς πατρίδος, τρίτον δὲ ὑπὲρ τοῦ βασιλέως ὡς Χριστοῦ κυρίου, καἵ τέταρτον ὑπὲρ συγγενῶν καὶ φίλων. Λοιπόν, ἀδελφοί, ἐὰν χρεῶσταί ἐσμεν ὑπὲρ ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου, πολλῷ μᾶλλον ὑπὲρ πάντων τούτων.

῾Ημεῖς ἐν ὀνόματι Κυρίου τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν πεποίθαμεν, δεύτερον δὲ καὶ ἐν ταῖς ἡμετέραις χερσὶ καὶ ρωμαλεότητι, ἣν ἐδωρήσατο ἡμῖν ἡ θεία δύναμις. Γνωρίζω δὲ ὅτι αὕτη ἡ μυριάριθμος ἀγέλη τῶν ἀσεβῶν, καθὼς ἡ αὐτῶν συνήθεια, ἐλεύσονται καθ᾽ ἡμῶν μετὰ βαναύσου καὶ ἐπηρμένης ὀφρύος καὶ θάρσους πολλοῦ καὶ βίας, ἵνα διὰ τὴν ὀλιγότητα ἡμῶν θλίψωσι καὶ ἐκ τοῦ κόπου στενοχωρήσωσι, καὶ μετὰ φωνῶν μεγάλων καὶ ἀλαλαγμῶν ἀναριθμήτων, ἵνα ἡμᾶς φοβήσωσι.

Τὰς τοιαύτας αὐτῶν φλυαρίας καλῶς οἴδατε, καὶ οὐ χρὴ λέγειν περὶ τούτων. Καὶ ὥρᾳ ὀλίγῃ ταῦτα ποιήσωσι, καὶ ἀναριθμήτους πέτρας καὶ ἕτερα βέλη ὡσεὶ ἄμμον θαλασσῶν ἄνωθεν ἡμῶν πτήσουσι. Δι’ ὧν, ἐλπίζω γάρ, οὐ βλάψωσι, διότι ὑμᾶς θεωρῶ καὶ λίαν ἀγάλλομαι καὶ τοιαύταις ἐλπίσι τὸν λογισμὸν τρέφομαι,ὅτι, εἰ καὶ ὀλίγοι πάνυ ἐσμέν, ἀλλὰ πάντες ἐπιδέξιοι καὶ ἐπιτήδειοι ρωμαλέοι τε καὶ ἰσχυροὶ καὶ μεγαλήτορες καὶ καλῶς προπαρεσκευασμένοι ὑπάρχετε.

Ταῖς ἀσπίσιν ὑμῶν καλῶς τὴν κεφαλὴν σκέπεσθε ἐπὶ τῇ συμπλοκῇ καὶ συρρήξει. ῾Η δεξιὰ ὑμῶν ἡ τὴν ρομφαίαν ἔχουσα μακρὰ ἔστω πάντοτε. Αἱ περικεφαλαῖαι ὑμῶν καὶ οἱ θώρακες καὶ οἱ σιδηροῖ ἱματισμοὶ λίαν εἰσὶν ἱκανοὶ ἅμα καὶ τοῖς λοιποῖς ὅπλοις, καὶ ἐν τῇ συμπλοκῇ ἔσονται πάνυ ὠφέλιμοι. ῝Α οἱ ἐναντίοι οὐ χρῶνται, ἀλλ᾽ οὔτε κέκτηνται. Καὶ ἡμεῖς ἔσωθεν τῶν τειχῶν ὑπάρχετε σκεπτόμενοι, οἱ δὲ ἀσκεπεῖς μετὰ κόπου ἔρχονται. Δι’ ὅ, ὦ συστρατιῶται, γίνεσθαι ἕτοιμοι καὶ στερεοὶ καὶ μεγαλόψυχοι διὰ τοὺς οἰκτιρμοὺς τοῦ Θεοῦ…

Αἱ πέλται ὑμῶν καὶ ρομφαῖαι καὶ τὰ τόξα καὶ ἀκόντια πρὸς αὐτοὺς πεμπέτωσαν παρ’ ὑμῶν. Καὶ οὕτως λογίσθητε ὡς ἐπὶ ἀγρίων χοίρων πληθὺν κυνήγιον, ἵνα γνώσωσιν οἱ ἀσεβεῖς ὅτι οὐ μετὰ ἀλόγων ζώων, ὡς αὐτοὶ εἰσί, παράταξιν ἔχουσιν, ἀλλὰ μετὰ κυρίων καὶ αὐθέντων αὐτῶν καὶ ἀπογόνων ῾Ελλήνων καὶ Ρωμαίων.

Οἴδατε καλῶς ὅτι ὁ δυσσεβὴς αὐτὸς ᾽Αμηρᾶς καὶ ἐχθρὸς τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως χωρὶς εὐλόγου αἰτίας τινὸς τὴν ἀγάπην ἥν εἴχομεν ἔλυσεν,καὶ τοὺς ὅρκους αὐτοῦ τοὺς πολλοὺς ἠθέτησεν ἀντ’ οὐδενὸς λογιζόμενος, καὶ ἐλθὼν αἰφνιδίως φρούριον ἐποίησεν ἐπὶ τὸ στενὸν τοῦ ᾽Ασωμάτου, ἵνα καθ’ ἑκάστην ἡμέραν δύνηται βλάπτειν ἡμᾶς.

Τοὺς ἀγροὺς ἡμῶν καὶ κήπους καὶ παραδείσους καὶ οἴκους ἤδη πυριαλώτους ἐποίησεν. Τοὺς ἀδελφοὺς ἡμῶν τοὺς Χριστιανούς, ὅσους εὗρεν, ἐθανάτωσε καὶ ἠχμαλώτευσε. Τὴν φιλίαν ἡμῶν ἔλυσε. Τοὺς δὲ τοῦ Γαλατᾶ ἐφιλίωσε, καὶ αὐτοὶ χαίρονταὶ, μὴ εἰδότες καὶ αὐτοὶ οἱ ταλαίπωροι τὸν τοῦ γεωργοῦ παιδὸς μῦθον, τοῦ ἑψήνοντος τοὺς κοχλίας καὶ εἰπόντος, ὦ ἀνόητα ζῷα, καὶ τὰ ἑξῆς.

᾽Ελθὼν οὖν, ἀδελφοί, ἡμᾶς ἀπέκλεισε, καὶ καθ’ ἐκάστην τὸ ἀχανὲς αὐτοῦ στόμα χάσκων, πῶς εὕρῃ καιρὸν ἐπιτήδειον, ἵνα καταπίῃ ἡμᾶς καὶ τὴν πόλιν ταύτην, ἣν ἀνήγειρεν ὁ τρισμακάριστος καὶ μέγας βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ἐκεῖνος, καὶ τῇ πανάγνῳ Δεσποίνῃ ἡμῶν Θεοτόκῳ καὶ ἀειπαρθένῳ Μαρίᾳ ἀφιέρωσε καὶ ἐχαρίσατο τοῦ κυρίαν εἶναι καὶ βοηθὸν καὶ σκέπην τῇ ἡμετέρᾳ πατρίδι καὶ καταφύγιον τῶν Χριστιανῶν, ἐλπίδα καὶ χαρὰν πάντων τῶν ῾Ελλήνων, τὸ καύχημα πᾶσι τοῖς οὖσιν ὑπὸ τὴν τοῦ ἡλίου ἀνατολήν…

Τὰς ἁγίας ἐκκλησίας ἡμῶν, ἔνθα προσκυνεῖται ἡ ἁγία Τριὰς και δοξολογεῖται τὸ πανάγιον, καὶ ὅπου οἱ ἄγγελοι ἠκούοντο ὑμνεῖν τὸ θεῖον καὶ τὴν ἔνσαρκον τοῦ Θεοῦ λόγου οἰκονομίαν, βούλεται ποιῆσαι προσκύνημα τοῦ αὐτοῦ ψευδοπροφήτου Μωάμεθ καὶ κατοικητήριον ἀλόγων καὶ καμήλων.

Λοιπόν, ἀδελφοὶ καὶ συστρατιῶται, κατὰ νοῦν ἐνθυμήθητε, ἵνα τὸ μνημόσυνον ὑμῶν καὶ ἡ μνήμη καὶ ἡ φήμη καὶ ἡ ἐλευθερία αἰωνίως γευήσεται»

᾽Ακούσαντες δὲ πάντες καρδίαν ὡς, λέοντες ἐποίησαν, καὶ ἀλλήλοις συγχωρηθέντες ᾔτουν εἷς τῷ ἑτέρῳ καταλλαγῆναι, καὶ μετὰ κλαυθμοῦ ἐνηγκαλίζοντο, μήτε φιλτάτων τέκνων μνημονεύοντες οὔτε γυναικῶν ἤ πλούτου φροντίζοντες, εἰμὴ μόνον τοῦ ἀποθανεῖν ἴνα τὴν πατρίδα φυλάξωσι. Καὶ ἕκαστος ἐν τῷ διατεταγμένῳ τόπῳ ἐπανέστρεψε, καὶ ἀσφαλῶς ἐποίουν ἐν τοῖς τείχεσι τὴν φυλακήν.

῾Ο δὲ βασιλεὺς ἐν τῷ πανσέπτῳ ναῷ τῆς τοῦ Θεοῦ Λόγου Σοφίας ἐλθὼν καὶ προσευξάμενος μετὰ κλαυθμοῦ τὰ ἄχραντα καὶ θεῖα μυστήρια μετέλαβεν. ῾Ομοίως καὶ ἕτεροι πολλοὶ τῇ αὐτῇ νυκτὶ ἐποίησαν.

Το ισχυρότερο επιχείρημα!

 

<<Κάποτε, επεσκέφθη τον γέροντα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, ένας ευκατάστατος ιατρός, γιά να τον συμβουλευθή, πώς να διαθέση την περιουσία του, συντάσσοντας μάλιστα και την διαθήκη του. Ο ιατρός ήταν άτεκνος.

Ο Γέροντας, τον συνεβούλευσε να αρχίση να διαθέτη, σε φιλανθρωπίες, την περιουσία του, η οποία ήταν αρκετή, ενόσω δηλαδή, ήταν εν ζωή!

Ο ιατρός όμως ανθίστατο, λέγοντας στον γέροντα:

«Μά, πάτερ, αφού τα αφήνω όλα σε Φιλανθρωπικά Ιδρύματα…».

Ο π. Επιφάνιος του απαντούσε:

«Δεν τα αφήνεις, γιατρέ μου… Αυτά σε αφήνουν…».

Εκείνος πάλι έλεγε:

«Μά, πώς πάτερ, αφού τα γράφω εις την διαθήκη μου;».

Και ο π. Επιφάνιος του εξήγησε:

«Όχι, γιατρέ μου. Εάν τα δώσης τώρα, τότε πράγματι τα αφήνεις. Εάν όμως τα διαθέσης μετά θάνατον, τότε σε αφήνουν. Και γιά να καταλάβης τί εννοώ, σού τονίζω το εξής:

“Προσωπικά σού επιτρέπω, να τα πάρης μαζί σου… Μπορείς;;;”».

«Βεβαίως όχι», απαντά ο ιατρός.

«Άρα, σε αφήνουν», επιβεβαίωσε ο γέροντας.

Και ο γιατρός τελικά επείσθη!>>!!!

ΗΤΟ ΟΡΘΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27ης ΜΑΪΟΥ 1453,Η ΑΠΟΦΡΑΣ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ.ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝ ΤΗ, ΑΓΙΑ, ΣΟΦΙΑ, ΤΕΛΕΤΗ
῾Η πληκτικωτέρα* σκηνή, ἐξ ὅσων τὰ χρονικὰ τῆς ὀρθοδόξου ῾Ελλάδος μνημονεύουσιν, ἔλαβε χώραν ἐντὸς τοῦ τεμένους* τῆς Ἁγίας Σοφίας, ὀλίγας ὥρας πρὶν ἤ τὸ γένος τῶν Γραικῶν* παραδοθῆ εἰς τὸ τετρακοσιετὲς μαρτύριον.
Ὁ βασιλεὺς δυσελπιστῶν* ἤδη περὶ σωτηρίας, ὅμως αποφασισμένος νὰ κυρώσῃ μὲ το ἴδιον του αἷμα τὴν μέλλουσαν τῆς ελληνικῆς φυλῆς ἐξαγόρασιν*, ἀφοῦ περιῆλθε τὰς ἐπάλξεις καὶ τὰ φρούρια καὶ ἐβεβαιώθη, ὅτί πάντα εἶχον ἐν τάξει, εἰσέρχεται εἰς τὴν ἐκκλησίαν συνοδευόμενος ἀπὸ πολλοὺς στρατηγοὺς καὶ ἱερεῖς, καὶ ἀναρίθμητον πλῆθος λαοῦ, φωνάζοντος τὸ «Κύριε ἐλέησον!».

Ἦτο ὄρθρος τῆς Κυριακῆς 27ης Μαΐου 1453, ἡ ἀποφράς* ἡμέρα τῶν Ἁγίων Πάντων.
Ὁ ἦχος τῶν κλαυθμῶν, ἡ βοὴ τῶν γυναικείων γογγυσμῶν καὶ αἱ φωναὶ τῶν παίδων κατεσκέπαζον τὰς δεήσεις τῶν διακόνων, οἵτινες, ἐνώπιον τῆς Ὡραίας Πύλης ἱστάμενοι, τὴν τελευταίαν ἤδη ἀνέπεμπον ἱκεσίαν ἐν τῇ μεγάλῃ Εκκλησίᾳ ὑπὲρ τοῦ καθυποτάξαι ὑπὸ τοὺς πόδας τῶν ὀρθοδόξων πάντα ἐχθρὸν καὶ πολέμιον .
Σύνολος* ἡ κύκλῳ σκηνὴ ἐνέπνεε λύπην, πένθος, μελαγχολίαν· αἱ καρδίαι πάντων ἦσαν καταπεπιεσμέναι, ὡσανεὶ ἐτελεῖτο ἡ νεκρώσιμος κηδεία ὁλοκλήρου γενεᾶς.
Ἡ ἐθιμοταξία ἐξέλιπεν˙ αἱ κοινωνικαὶ ἀνισότητες διεσκεδάσθησαν*, οἱ δημόται συγκεχυμένως ποιοῦσι μετανοίας μετὰ τῶν πατρικίων*, οἱ πένητες μετὰ τῶν ἀρχόντων καί, ὡς ἐπὶ τὸ χεῖλος τοῦ κοινοῦ τάφου, πολῖται μετὰ πολιτῶν ἀδιακρίτως συμπεριπτύσσονται*.

Καὶ αὐτὸς ὁ πάνσεπτος Ναός, τὸ σύμβολον τῆς πάλαι ποτὲ κραταιᾶς ὀρθοδοξίας, ἡ κατοικία τῶν αἰώνων, τοῦ χριστιανισμοῦ τὸ καύχημα, νῦν γεγυμνωμένος παντὸς πολυτίμου κοσμήματος καὶ ἀπεκδεδυμένος αὐτῶν ἔτι τῶν πρὸς τὴν μυσταγωγίαν ἀναγκαίων σκευῶν, ἀφώτιστος, ἀκαλλώπιστος, σκυθρωπός, εὐτελισμένος εἰκονίζει πιστῶς τὴν ταλαίπωρον Ἑλλάδα κατὰ τὸ δούλειον ἐκεῖνο στάδιον, ἐν ᾧ μετὰ παρέλευσιν ὀλίγων ὡρῶν γεγραμμένον ἦτο νὰ εἰσέλθῃ.

Ὅσῳ πλέον ἡ λειτουργία προχωρεῖ καὶ προσεγγίζει τὴν ἀπόλυσιν, τόσῳ μᾶλλον αὐξάνει ἡ βοὴ τοῦ κλαυθμοῦ καὶ ὁ κοπετός* τοῦ λαοῦ διπλασιάζεται.
Ἐφαίνετο ὅτι ἡ ζωὴ πάντων τῶν περιεστώτων* ἦτο περιωρισμένη μόνον ἐντὸς τῆς διαρκείας ἐκείνης τῆς Εὐχαριστίας, καὶ ὅτι ἑκάστη συλλαβὴ τῶν εὐχῶν ἐκείνων, πίπτουσα ἀπὸ τοῦ στόματος τῶν ἱερέων, ἦτο νέον βῆμα πρὸς τὴν προκειμένην ἄβυσσον.

Τονιζομένου τοῦ Κοινωνικοῦ*, αἰφνιδίως σχίζονται οἱ ὄχλοι, οι σωματοφύλακες ἀναμερίζονται, ὁ δὲ Κωνσταντῖνος περιβεβλημένος τὰ βασιλικὰ μέν ἀλλἀ φεῦ! πενιχρὰ καὶ τετριμμένα ἱμάτιά του, προβαίνει πρὸς τὸ Ἅγιον Βῆμα ἀσκεπής κατηφής* μετὰ τῶν ὀφθαλμῶν δεδακρυσμένων.

Οἱ στεναγμοὶ καταπαύονται ὁ θόρυβος σιγάζει· καθ’ ὅλον ἐκεῖνον τὸν ἀπέραντον Ναὸν δὲν ἀκούεται πάρεξ*ἡ φωνὴ τοῦ λειτουργοῦ, τοῦ προσκαλοῦντος τοὺς χριστιανούς, ἵνα με τὰ πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθωσιν.

Ὁ Αὐτοκράτωρ, νοερῶς ἐπὶ πολλὴν ὥραν προσεύχεται, Κύριος οἶδε τίνα λυτήριον* καὶ πατριωτικὴν προσευχήν˙ προσπίπτει τρὶς ἐνώπιον τῆς εἰκόνος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ καὶ τῆς Θεομήτορος, ἀναχαιτίζων δι’ ἑνὸς σπασμωδικοῦ κινήματος τοῦ στόματος καὶ τῶν παρειῶν τοὺς λυγμούς, οἵτινες ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν ταραχωδῶς ἀναβαίνουσιν ἀπὸ τῆς καρδίας του, εἶτα δέ, στραφεὶς πρὸς τὸν λαόν, ἀναβοᾷ γεγωνυίᾳ* τῇ φωνῇ:
«Χριστιανοί, συγχωρήσατε τὰς ἁμαρτίας μου, καὶ ὁ Θεὸς ἂς συγχωρήσῃ τὰς ἰδικάς σας!».

Παραλαμβάνων δέ, ὡς ἔθος*, παρὰ τῶν χειρῶν τοῦ ἀρχιερέως τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, μεταλαμβάνει αὐτῶν.
«Ἔσο συγχωρημένος!».
Καὶ τῷ ὄντι ἐσυγχωρήθησαν αἱ ἁμαρτίαι τῆς μεσαιωνικῆς μοναρχίας. Ἀπὸ τοῦ νῦν κυοφορεῖται* εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς ῾Ελλάδος νέα βασιλεία, ἡ βασιλεία τῆς Ἀναγεννήσεως!

Μετὰ ταῦτα ὁ ἁγνισμένος, καὶ ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἁγόμενος τοῦ μεσαίωνος ἔσχατος βασιλεύς, ἀποτεινόμενος πρὸς τοὺς παρευρισκομένους, παραινεῖ* αὐτοὺς νὰ συγκοινωνήσωσιν* ἅπαντες˙ πρῶτον νὰ συγκοινωνήσωσιν ἀδελφικῶς, καὶ ἔπειτα νὰ ἐνθυμηθῶσιν, «ὅτι ἤγγικεν ἡ ὥρα, ὅτε μέλλουσι ν᾽ἀγωνισθῶσι τὸν ὑπὲρ πάντων ἀγῶνα, καὶ ὅτι, ἐὰν δὲν εἶναι παρὰ Θεοῦ ὡρισμένοι νὰ σώσωσι διὰ θυσίας τὴν ἀγαπητὴν πατρίδα, τουλάχιστον ὀφείλουσι νὰ καταλείψωσιν εἰς τοὺς ἀπογόνους μνήμην ἀνδρείας καὶ ἀρετῆς τοιαύτην, οἵα εἶναι ἀναγκαία, ὅπως οὗτοι διαφυλάξωσιν ἐν τῇ ἐνδεχομένη δουλείᾳ τὴν πίστιν τῶν πατἐρων καὶ τὸν σεβασμὸν πρὸς τὸ παρελθόν».

Εἰς τούτους τοὺς λόγους τοὺς λυπηρούς, οἵτινες μυριάκις ἀπὸ στόματος εἰς στόμα ἐπαναλαμβανόμενοι ἀντηχοῦσιν εἰς τὴν Ἁγίαν Σοφίαν, ὡς ἡ τῆς Πατρίδος καὶ τῆς Πίστεως τελευταία διαθήκη, μετὰ πλείονος ἢ πρότερον ὁρμῆς, ἐκρηγνύονται* οἱ κλαυθμοὶ καὶ οἱ ὀδυρμοὶ τῶν προσερχομένων εἰς τὴν μετάληψιν.
Ἡ φωνὴ τῶν αἰτούντων συγχώρησιν δὲν ἀκούεται πλέον. « Ἐν δὲ τῆ ὥρᾳ λέγει ὁ Φρανζῆς συνοπτικῶς, τίς διηγήσεται τοὺς τότε κλαυθμοὺς καὶ θρήνους; Ἐὰν ἀπὸ ξύλου ἄνθρωπος ἢ πέτρας ἦν, οὐκ ἠδύνατο μὴ θρηνῆσαι».
Ὁ ἦχος τῆς σάλπιγγος διακόπτει τὴν τραγικὴν σκηνήν. Αἱ μητέρες ἀποχαιρετῶσι τὰ τέκνα των· αἱ γυναῖκες ρίπτονται εἰς τὰς ἀγκάλας τῶν συζύγων· οἱ τελευταῖοι ἀσπασμοὶ συγχέονται μὲ τὸν κρότον τῶν σπαθιῶν καὶ τῶν ἀσπίδων.
Διότι ἄλλο τις δὲν ἤκουεν, εἰμὴ φωνὰς περὶ ἀμοιβαίας συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτημάτων καὶ φρικτοὺς ὅρκους σταθερότητος εἰς τὰ τῆς ἐθνικῆς πίστεως δόγματα, τυχούσης αἱχμαλωσίας.
«Συγχώρησόν με ἀδελφέ!» εἷς ἐφώναζεν ὧδε* καὶ πάλιν «Ὁ Θεὸς ἂς σὲ συγχωρήσῃ!» ἀπεκρίνοντο ἕτεροι.

Ἡ ἀμοιβαία ἄφεσις τῶν πλημμελημάτων παρεξετάθη σχεδὸν μέχρις αὐγῆς. Ἤθελεν ὁ μεσαίων, φαίνεται, ν’ ἀποθάνη συγκεχωρημένος ἐν τῷ ναυαγίῳ του.
῎Ισως οὐδαμοῦ τῆς χριστιανικῆς ἱστορίας εὑρίσκεται παράδειγμα παρομοίας πνευματικῆς ἑνώσεως καὶ ὁμονοίας.

«Ἄσματα Δημοτικὰ τῆς Ἑλλάδος», 1852 Σπυρ. Ζαμπέλιος

Βάλτε τα μικρά αγνά παιδάκια να προσευχηθούν, για να μας σώσει ο Θεός και από χειρότερα.

Ντρεπόμαστε να κάνουμε τον Σταυρό μας.

 Ντρεπόμαστε να μιλήσουμε για τον Χριστό.
Ντρεπόμαστε να πάμε εκκλησία.
Ντρεπόμαστε να εξομολογηθούμε.
Ντρεπόμαστε να είμαστε παιδιά του Χριστού.
Ο Χριστός δεν ντράπηκε να σταυρωθεί και εμείς ντρεπόμεθα να κάνουμε τον Σταυρό μας. Ντροπή μας! Και που να μας βάλουν και μαχαίρι στο λαιμό για την πίστη!
Χριστιανοί μου, λυπάμαι να το πω, αλλά θα το πω.
Βρέθηκα εφέτος στην Βουλή ήταν σχεδόν όλοι οι Βουλευτές. Απ᾽ αυτούς πολύ λίγοι έκαναν το Σταυρό τους. Καμμιά δεκαπενταριά περίπου (πολλούς είπα!). Οι άλλοι όχι!
Τι προκοπή τότε να δούμε, χριστιανοί μου, όταν οι άρχοντές μας είναι αλειτούργητοι και ασταύρωτοι και θεσπίζουν διατάγματα, που βγάζουν οι εχθροί του Σταυρού; Τι προκοπή να δούμε; Χαθήκαμε!
Βάλτε τα μικρά αγνά παιδάκια να προσευχηθούν, για να μας σώσει ο Θεός και από χειρότερα.

Μακαριστός Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμίας.